Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

epularum

  • 1 epulae

    a banquet, feast / food / dishes, courses of a meal

    Latin-English dictionary of medieval > epulae

  • 2 epulae

        epulae ārum, f    viands, sumptuous food, dishes, meats: mensae epulis exstruebantur: vino et epulis onerati, S.: exempta fames epulis, V.: vestis, Blattarum epulae, H.: Viscera (voltur) rimatur epulis, ransacks for food, V.—Fig., food, support: bonarum cogitationum.—A feast, banquet, entertainment, feasts, dinners: (carmina) in epulis cantitata: neque modus est epularum: regum, H.: amplissimae, Cs. — Esp., of religious festivals: sepulcrum epulis celebrare: Voveram dulcīs epulas Libero, H.

    Latin-English dictionary > epulae

  • 3 speciēs

        speciēs —, acc. em, abl. ē, f    [SPEC-], a sight, look, view, appearance, aspect, mien: quae sensūs nostros specie primā acerrime commovent: doloris speciem ferre: navium, Cs.: hominum honestissima: ad speciem magnifico ornatu, as to outward appearance: speciem habere honesti, the look of what is right: turba maiorem quam pro numero speciem ferens, Cu.— A spectacle, sight, appearance: ponite ante oculos miseram illam speciem. —Fig., a mental appearance, idea, notion: insidebat in eius mente species eloquentiae: viri boni: Qui species alias veris scelerisque capiet, H.: inanīs species anxio animo figurare, Cu.— A look, show, seeming, appearance, semblance, pretence, cloak, color, pretext: formae, quae reapse nullae sunt, speciem autem offerunt: cuius rei species erat acceptio frumenti, S.: aliquam fraudi speciem iuris imponere, L.: similitudinem quandam gerebant speciemque sapientium: per speciem celebrandarum cantu epularum, L.: haud dubio in speciem consensu fit ad Poenos deditio, as a pretence, L.: ad speciem tabernaculis relictis, Cs.— A resemblance, likeness ; only in the phrase, in speciem, after the manner, in the fashion, like: Inque chori ludunt speciem, O.: In montis speciem curvari, O.— Show, ornament, display, splendor, beauty: species eius (virtutis) et pulchritudo: praebere speciem triumpho, L.: Ducit te species, H.: speciem Saturnia vaccae probat, O.: corporis, Cu.— An appearance in sleep, vision, apparition: repetit quietis Ipsa suae speciem, O.: in quiete utrique consuli eadem dicitur visa species viri, etc., L.— A likeness, image, statue: ex aere vetus, Enn. ap. C.— Reputation, honor: populi R.— A particular sort, kind, quality, species: (opp. genus).
    * * *
    sight, appearance, show; splendor, beauty; kind, type

    Latin-English dictionary > speciēs

  • 4 sūmptus

        sūmptus ūs, dat. tū or tuī, m    [sumo], outlay, expense, cost, charge: quor tu his rebus sumptum suggeris, T.: sumptu ne parcas: epularum: nulli sumptūs, nulla iactura: adventus noster nemini ne minimo quidem fuit sumptui: nullus fit sumptus in nos, no expense is lavished us: numerum equitatūs suo sumptu alere, Cs.: oppida publico Sumptu decorare, H.: unde in eos sumptūs pecunia erogaretur, L.: opere rustico Faciundo sumptum exercere suum, i. e. support themselves, T.
    * * *
    cost, charge, expense

    Latin-English dictionary > sūmptus

  • 5 accubo

    ac-cŭbo ( adc.), āre, 1, v. n., t. t. (the forms accubui and accubitum belong to accumbo), to lie near or by a thing.
    I.
    In gen., constr. with dat. or absol.:

    quoi bini castodes semper accubant,

    Plaut. Mil. 2, 2, 57:

    Furiarum maxima juxta accubat,

    Verg. A. 6, 606:

    accubantes effodiunt,

    Plin. 35, 6, 19, § 37.—Rarely with acc.:

    lectum,

    App. M. 5, p. 160.—Of things:

    nigrum nemus,

    Verg. G. 3, 334:

    cadus (vini),

    Hor. C. 4, 12, 18.—Also of places (for adjacere):

    theatrum Tarpeio monti accubans,

    Suet. Caes. 44.—Esp.
    II.
    To recline at table (in the Rom. manner):

    accubantes in conviviis,

    Cic. Cat. 2, 5, 10; so,

    in convivio,

    Nep. Pel. 3, 2; Cic. Tusc. 3, 23:

    morem apud majores hunc epularum fuisse, ut deinceps, qui accubarent, canerent ad tibiam, etc.,

    Cic. Tusc. 4, 2, 3; cf.:

    regulus accubans epulari coepit,

    Liv. 41, 2, 12;

    so,

    absol., Plaut. Stich. 2, 3, 53; Ter. Eun. 4, 5, 2; Suet. Caes. 49 al.:

    cum aliquo,

    Plaut. Trin. 2, 4, 72:

    infra,

    Liv. 39, 43, 3:

    contra,

    Suet. Aug. 98.—
    B.
    To lie with, Plaut. Bacch. 1, 1, 39; 3, 3, 50; Suet. Vesp. 21.

    Lewis & Short latin dictionary > accubo

  • 6 adcubo

    ac-cŭbo ( adc.), āre, 1, v. n., t. t. (the forms accubui and accubitum belong to accumbo), to lie near or by a thing.
    I.
    In gen., constr. with dat. or absol.:

    quoi bini castodes semper accubant,

    Plaut. Mil. 2, 2, 57:

    Furiarum maxima juxta accubat,

    Verg. A. 6, 606:

    accubantes effodiunt,

    Plin. 35, 6, 19, § 37.—Rarely with acc.:

    lectum,

    App. M. 5, p. 160.—Of things:

    nigrum nemus,

    Verg. G. 3, 334:

    cadus (vini),

    Hor. C. 4, 12, 18.—Also of places (for adjacere):

    theatrum Tarpeio monti accubans,

    Suet. Caes. 44.—Esp.
    II.
    To recline at table (in the Rom. manner):

    accubantes in conviviis,

    Cic. Cat. 2, 5, 10; so,

    in convivio,

    Nep. Pel. 3, 2; Cic. Tusc. 3, 23:

    morem apud majores hunc epularum fuisse, ut deinceps, qui accubarent, canerent ad tibiam, etc.,

    Cic. Tusc. 4, 2, 3; cf.:

    regulus accubans epulari coepit,

    Liv. 41, 2, 12;

    so,

    absol., Plaut. Stich. 2, 3, 53; Ter. Eun. 4, 5, 2; Suet. Caes. 49 al.:

    cum aliquo,

    Plaut. Trin. 2, 4, 72:

    infra,

    Liv. 39, 43, 3:

    contra,

    Suet. Aug. 98.—
    B.
    To lie with, Plaut. Bacch. 1, 1, 39; 3, 3, 50; Suet. Vesp. 21.

    Lewis & Short latin dictionary > adcubo

  • 7 adpositio

    appŏsĭtĭo ( adp-), ōnis, f. [appono], a setting before.
    I.
    Lit.: epularum, * Vulg. Eccli. 30, 18:

    cucurbitae,

    the application of, Cael. Aur. Acut. 3, 5.—
    II.
    Trop.:

    criminis,

    the imputation of crime, Lampr. Com. 5.

    Lewis & Short latin dictionary > adpositio

  • 8 appositio

    appŏsĭtĭo ( adp-), ōnis, f. [appono], a setting before.
    I.
    Lit.: epularum, * Vulg. Eccli. 30, 18:

    cucurbitae,

    the application of, Cael. Aur. Acut. 3, 5.—
    II.
    Trop.:

    criminis,

    the imputation of crime, Lampr. Com. 5.

    Lewis & Short latin dictionary > appositio

  • 9 deliciae

    dēlĭcĭae, ārum, f. (sing. dēlĭcĭa, ae, f.;

    ante-and post-class.,

    Plaut. Truc. 5, 29; id. Rud. 2, 4, 13; id. Poen. 1, 2, 152; Inscr. Grut. 1014, 5: dēlĭcĭum, ii, n., Phaedr. 4, 1, 8; Verg. Copa, 26; Mart. 7, 50, 2; 13, 98, 1; Inscr. Orell. 680; 1724; 2679 sq.; 4394; 4958. And dēlĭcĭus, ii, m., Inscr. Don. cl. 1, 132, and ap. Gorium Columb. Liv. p. 73, no. 4) [delicio; that which allures, flatters the senses], delight, pleasure, charm, allurement; deliciousness, luxuriousness, voluptuousness, curiosities of art; sport, frolics, etc. (freq. and class.; for syn. cf.: voluptas, libido, delectatio, oblectatio, delectamentum, oblectamentum).
    I.
    Prop.:

    cogitatio amoenitatum ad delectationem, aut supellectilis ad delicias, aut epularum ad voluptates,

    Cic. Par. 1, 2; cf. Hor. Od. 4, 8, 10 et saep.:

    deliciarum causa et voluptatis cives Romanos cum mitella saepe vidimus,

    Cic. Rab. Post. 10:

    multarum deliciarum comes est extrema saltatio,

    id. Mur. 6:

    deliciis diffluentes,

    id. Lael. 15; id. Verr. 2, 4, 57; Sall. C. 31, 3; Hor. Ep. 1, 6, 31 et saep.:

    Herodotus Thucydidesque longissime a talibus deliciis vel potius ineptiis afuerunt,

    Cic. Or. 12 fin.; cf. Quint. 1, 11, 6; 12, 8, 4: delicias facere, to play tricks, to joke, to make sport of one, Plaut. Men. 2, 3, 30; id. Poen. 1, 2, 68; 83; on the contrary, to sport as lovers, Catull. 45, 24;

    72, 2: amores et hae deliciae quae vocantur,

    Cic. Cael. 19:

    votorum,

    a dallying with, fondly prolonging, Juv. 10, 291: ecce aliae deliciae ( pretensions) equitum vix ferendae, Cic. Att. 1, 17, 9:

    esse in deliciis alicui,

    to be any one's favorite, Cic. Verr. 2, 4, 1 fin.; so id. Vatin. 8 fin.; Lucr. 4, 1152:

    aliquid in deliciis habere,

    Cic. Div. 1, 34 fin.:

    habere aliquem in deliciis,

    Suet. Vit. 12:

    in deliciis vivere,

    Vulg. Apoc. 18, 9. —
    II.
    Transf., of living beings: delight, darling, sweetheart, beloved:

    tu urbanus scurra, deliciae popli,

    Plaut. Most. 1, 1, 14:

    mea voluptas, meae deliciae, mea vita, mea amoenitas,

    id. Poen. 1, 2, 152:

    amores ac deliciae tuae Roscius,

    Cic. Div. 1, 36, 79; cf. id. Att. 16, 6 fin.; id. Phil. 6, 5;

    and the well-known appellation of Titus: amor ac deliciae generis humani,

    Suet. Tit. 1: C. Sempronium Rufum mel ac delicias tuas, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8:

    Corydon ardebat Alexim, Delicias domini,

    Verg. E. 2, 2; cf. id. ib. 9, 22, Cat. 6, 1:

    verba ne Alexandrinis quidem permittenda deliciis,

    favorite slaves, Quint. 1, 2, 7:

    aegrae solaque libidine fortes Deliciae,

    a voluptuary, minion, Juv. 4, 4; Petr. 67; Stat. Silv. 5, 5, 67; cf.

    Plutarch, Anton. 59: delicias hominis,

    a precious fellow! Juv. 6, 47.

    Lewis & Short latin dictionary > deliciae

  • 10 delicius

    dēlĭcĭae, ārum, f. (sing. dēlĭcĭa, ae, f.;

    ante-and post-class.,

    Plaut. Truc. 5, 29; id. Rud. 2, 4, 13; id. Poen. 1, 2, 152; Inscr. Grut. 1014, 5: dēlĭcĭum, ii, n., Phaedr. 4, 1, 8; Verg. Copa, 26; Mart. 7, 50, 2; 13, 98, 1; Inscr. Orell. 680; 1724; 2679 sq.; 4394; 4958. And dēlĭcĭus, ii, m., Inscr. Don. cl. 1, 132, and ap. Gorium Columb. Liv. p. 73, no. 4) [delicio; that which allures, flatters the senses], delight, pleasure, charm, allurement; deliciousness, luxuriousness, voluptuousness, curiosities of art; sport, frolics, etc. (freq. and class.; for syn. cf.: voluptas, libido, delectatio, oblectatio, delectamentum, oblectamentum).
    I.
    Prop.:

    cogitatio amoenitatum ad delectationem, aut supellectilis ad delicias, aut epularum ad voluptates,

    Cic. Par. 1, 2; cf. Hor. Od. 4, 8, 10 et saep.:

    deliciarum causa et voluptatis cives Romanos cum mitella saepe vidimus,

    Cic. Rab. Post. 10:

    multarum deliciarum comes est extrema saltatio,

    id. Mur. 6:

    deliciis diffluentes,

    id. Lael. 15; id. Verr. 2, 4, 57; Sall. C. 31, 3; Hor. Ep. 1, 6, 31 et saep.:

    Herodotus Thucydidesque longissime a talibus deliciis vel potius ineptiis afuerunt,

    Cic. Or. 12 fin.; cf. Quint. 1, 11, 6; 12, 8, 4: delicias facere, to play tricks, to joke, to make sport of one, Plaut. Men. 2, 3, 30; id. Poen. 1, 2, 68; 83; on the contrary, to sport as lovers, Catull. 45, 24;

    72, 2: amores et hae deliciae quae vocantur,

    Cic. Cael. 19:

    votorum,

    a dallying with, fondly prolonging, Juv. 10, 291: ecce aliae deliciae ( pretensions) equitum vix ferendae, Cic. Att. 1, 17, 9:

    esse in deliciis alicui,

    to be any one's favorite, Cic. Verr. 2, 4, 1 fin.; so id. Vatin. 8 fin.; Lucr. 4, 1152:

    aliquid in deliciis habere,

    Cic. Div. 1, 34 fin.:

    habere aliquem in deliciis,

    Suet. Vit. 12:

    in deliciis vivere,

    Vulg. Apoc. 18, 9. —
    II.
    Transf., of living beings: delight, darling, sweetheart, beloved:

    tu urbanus scurra, deliciae popli,

    Plaut. Most. 1, 1, 14:

    mea voluptas, meae deliciae, mea vita, mea amoenitas,

    id. Poen. 1, 2, 152:

    amores ac deliciae tuae Roscius,

    Cic. Div. 1, 36, 79; cf. id. Att. 16, 6 fin.; id. Phil. 6, 5;

    and the well-known appellation of Titus: amor ac deliciae generis humani,

    Suet. Tit. 1: C. Sempronium Rufum mel ac delicias tuas, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8:

    Corydon ardebat Alexim, Delicias domini,

    Verg. E. 2, 2; cf. id. ib. 9, 22, Cat. 6, 1:

    verba ne Alexandrinis quidem permittenda deliciis,

    favorite slaves, Quint. 1, 2, 7:

    aegrae solaque libidine fortes Deliciae,

    a voluptuary, minion, Juv. 4, 4; Petr. 67; Stat. Silv. 5, 5, 67; cf.

    Plutarch, Anton. 59: delicias hominis,

    a precious fellow! Juv. 6, 47.

    Lewis & Short latin dictionary > delicius

  • 11 epulum

    ĕpŭlum, i, n., and in the plur. heterocl. ĕpŭlae, ārum (EPULAM antiqui etiam singulariter posuere, Paul. ex Fest. p. 82, 14 Müll.), f. [etym. dub.; perh. contr. from edipulum, from edo], sumptuous food or dishes (cf.: daps, commissatio, convivium, cena, etc.).
    I.
    Prop. (only in the plur.):

    si illi congestae sint epulae,

    Plaut. Trin. 2, 4, 70:

    mensae conquisitissimis epulis exstruebantur,

    Cic. Tusc. 5, 21, 62:

    vino et epulis onerati,

    Sall. J. 76 fin.;

    so opp. vinum,

    Liv. 8, 16; 9, 18 Drak.; 23, 18; Nep. Dion. 4, 4 al.; cf.

    opp. merum,

    Ov. M. 8, 572;

    opp. pocula,

    Verg. G. 4, 378; id. A. 1, 723:

    postquam exempta fames epulis,

    id. ib. 1, 216; Ov. M. 8, 829; 15, 82; Plin. 33, 1, 6, § 27 al.— Poet.:

    vestis, blattarum ac tinearum epulae,

    Hor. S. 2, 3, 119; cf. Verg. A. 6, 599.—
    B.
    Trop.:

    oculis epulas dare,

    Plaut. Poen. 5, 4, 2:

    pars animi saturata bonarum cogitationum epulis,

    Cic. Div. 1, 29, 61; cf.

    discendi,

    id. Top. 4 fin.
    II.
    In gen., a sumptuous meal, a banquet, feast (in the sing. usually of banquets held on religious festivals or other public occasions, or which were given to a number of persons; cf. 1. epulo, II.).
    A.
    Sing.:

    Jovis epulum fuit ludorum causa,

    Liv. 25, 2 fin.; cf. id. 27, 36; 31, 4 fin.; 33, 42 fin.; Val. Max. 2, 1, 2; Gell. 12, 8, 2:

    funebre,

    Cic. Vat. 12 sq.; cf. Liv. 39, 46:

    epulum dare,

    Cic. Mur. 36; Vell. 2, 56; Tac. H. 1, 76; Hor. S. 2, 3, 86 et saep.;

    (with visceratio),

    Suet. Caes. 38; cf. the foll. Of a feast in general, Suet. Aug. 98; Juv. 3, 229. —
    B.
    Plur.
    1.
    In gen.:

    quae (carmina) in epulis esse cantitata,

    Cic. Brut. 19, 75; cf. id. Tusc. 1, 2, 3 sq.; Quint. 1, 10, 20:

    in quibusdam neque pecuniae modus est neque honoris, nec epularum,

    Cic. Fin. 1, 16, 51:

    regis,

    id. Rep. 2, 21; Hor. S. 2, 2, 45; cf.
    * Caes.
    B. G. 6, 28 fin.:

    divum,

    Verg. A. 1, 79:

    prodigae,

    Tac. H. 1, 62:

    familiares,

    Suet. Ner. 22 et saep.—
    2.
    Esp., less freq. of banquets on religious or public festivals (cf. A.), Cic. Leg. 2, 25, 63; id. Fl. 38, 95; Hor. C. 3, 8, 6; cf.

    (with viscerationes),

    Cic. Off. 2, 16; Vulg. Esth. 8, 17 al.

    Lewis & Short latin dictionary > epulum

  • 12 extendo

    ex-tendo, di, tum (also extensum, Cic. Ac. 2, 47, 145; Ov. A. A. 3, 302; Stat. Th. 6, 902 al.; cf. the forms extensio, extensor, etc.), 3, v. a., to stretch out, spread outextend (class.).
    I.
    Lit.:

    (vincla escaria) quam magis extendas, tanto astringunt artius,

    Plaut. Men. 1, 1, 19: idem Crassus, Per tuas statuas cum dixit et extento bracchio paululum etiam de gestu addidit, vehementius risimus, Cic. de Or. 2, 59, 242;

    for which: (Zeno) cum extensis digitis adversam manum ostenderet,

    id. Ac. 2, 47, 145:

    manum,

    Quint. 11, 3, 119; cf. Cels. 7, 23 fin.:

    cervicem,

    Vell. 2, 70, 2: crura ad [p. 707] longitudinem, Plin. 10, 64, 84, § 183:

    cutem,

    to stretch out, smooth out, id. 32, 6, 21, § 65:

    chartam malleo,

    id. 13, 12, 26, § 82:

    lineam,

    id. 9, 59, 85, § 182:

    capita tignorum,

    Caes. B. C. 2, 9, 1:

    cornua aciei,

    Curt. 4, 13 fin.; cf.:

    agmen ad mare,

    id. 3, 9 fin.:

    majores pennas nido,

    Hor. Ep. 1, 20, 21:

    extendit pectitque comas,

    Juv. 6, 496: labellum, to stretch as in pouting, id. 14, 325:

    gladios,

    to forge, id. 15, 168.—Mid.:

    jussit et extendi campos, subsidere valles,

    to extend themselves, spread out, Ov. M. 1, 43:

    ignis extenditur per campos,

    spreads, Verg. A. 10, 407; and:

    cum ad summum palum vitis extenta est,

    Col. 4, 20, 3:

    fusus humi totoque ingens extenditur antro,

    stretches himself out, Verg. A. 6, 423.—Prov.: ire per extentum funem, to walk on a tight rope, i. e. to perform a very difficult feat, Hor. Ep. 2, 1, 210 (Gr. epi schoiniou peripatein).
    II.
    Trop., to extend, increase, enlarge, lengthen, spread.
    A.
    In gen.:

    epistolam,

    Plin. Ep. 3, 5, 20:

    agros (populus Rom. victor),

    to extend, Hor. A. P. 208:

    verba (opp. corripere),

    Quint. 10, 1, 29:

    perculit et multa moribundum extendit arenā,

    stretched out, extended, Verg. A. 5, 374; 9, 589:

    tam immodice epistulam extendi, ut, etc.,

    Plin. Ep. 7, 9, 16; 3, 5, 20; 5, 15, 7:

    famam factis,

    Verg. A. 10, 468; cf.:

    nomen in ultimas oras,

    Hor. C. 3, 3, 45:

    cupiditatem gloriae,

    Liv. 28, 43, 5:

    spem in Africam quoque,

    id. 24, 48, 1:

    artem suam per hanc successionem,

    Petr. 140:

    pretia usque eo extendens, ut, etc.,

    Suet. Calig. 38:

    extentis itineribus,

    by forced marches, Liv. 30, 19, 1:

    cursus,

    to proceed, Verg. A. 12, 909:

    partitionem ultra tres propositiones,

    Quint. 4, 5, 3:

    voluntatem suam ad ulteriores,

    Dig. 32, 1, 33:

    officium suum ad lapidum venditionem,

    ib. 20, 4, 21:

    cum se magnis itineribus extenderet,

    i. e. was exerting himself, Caes. B. C. 3, 77 fin.:

    se supra vires,

    Liv. 34, 4, 15:

    magis ille extenditur,

    is excited, Juv. 11, 169.—
    B.
    In partic., of time, to extend, prolong, continue; to spend, pass:

    ab hora tertia cum ad noctem pugnam extendissent,

    Liv. 27, 2, 6:

    comissationes ad mediam noctem,

    Suet. Tit. 7:

    labores in horam quintam,

    Mart. 4, 8, 3:

    luctus suos,

    Val. Max. 1, 1, 15:

    curas venientem in annum,

    extends his thoughts to the coming year, Verg. G. 2, 405:

    tempus epularum,

    Plin. Pan. 49, 5;

    consulatum,

    id. ib. 61, 6;

    extento aevo vivere,

    Hor. C. 2, 2, 5; Sil. 3, 95:

    suam aetatem,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 26:

    se ad centesimum annum, i. e. vitam,

    Val. Max. 5, 2 ext. 4.— Hence,
    1.
    extentus, a, um, P. a., extended, extensive, wide:

    mare, fontes extentaque longe flumina,

    Lucr. 1, 230 Lachm. N. cr. (al. externa):

    stagna latius Lucrino lacu,

    Hor. C. 2, 15, 3:

    oculi,

    wide open, Quint. 11, 3, 76:

    sonus (lusciniae),

    drawn out, prolonged, Plin. 10, 29, 43, § 82.— Sup.:

    castra inter confragosa omnia praeruptaque quam extentissima potest valle locat,

    Liv. 21, 32, 9 Drak. N. cr.:

    spatia,

    Sol. 52.— Adv.: ex-tente, widely; only comp.:

    quadratus eminet stilus extentius,

    Amm. 23, 4, 2 (dub.):

    porrecto extentius brachio,

    id. 18, 6, 13.—
    2.
    extense, adv., at length, extensively (post-class.):

    dominus extensius ista disponit,

    Tert. Idol. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > extendo

  • 13 gliscerae

    gliscĕrae mensae gliscentes, id est crescentes, per instructionem epularum scilicet, Paul. ex Fest. p. 98 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > gliscerae

  • 14 indico

    1.
    in-dĭco, āvi, ātum, āre, v. a. (indicasso, is, for indicavero, is, Plaut. Poen. 4, 2, 66; id. Rud. 4, 3, 89), to point out, indicate (class.).
    I.
    In gen., to show, declare, disclose, make known, reveal, betray.
    A.
    Of persons:

    rem omnem dominae indicavit,

    Cic. Clu. 64, 180:

    Catilina non se purgavit, sed indicavit,

    id. Mur. 25, 51:

    conscios delendae tyrannidis,

    id. Tusc. 2, 22, 52: jam me vobis indicabo, will betray or accuse myself, id. Arch. 11, 28:

    indicabo meum consilium tibi,

    id. Fam. 10, 21, 2:

    rem patri,

    Ter. Ad. 4, 4, 19:

    causam publicae pestis,

    Liv. 8, 18, 4:

    de conjuratione,

    to give information, inform, Sall. C. 48, 4:

    quis tibi de epistulis istis indicavit,

    Cic. Fl. 37, 92; Sall. C. 30, 6:

    aliquid in vulgus,

    to make publicly known, Cic. Univ. 2:

    satis est actori sic indicare,

    Quint. 4, 2, 7.—With rel. clause:

    contentus indicare quid facti sit,

    Quint. 4, 2, 128.—With acc. and inf.:

    digitis ita figuratis ut temporis et aevi (Janum) esse deum indicent,

    Plin. 34, 7, 16, § 33.—
    B.
    Of things concr. and abstr.:

    vultus indicat mores,

    shows, indicates, Cic. Leg. 1, 9; id. Brut. 94, 324:

    lacrimis dolorem,

    Nep. Att. 4 fin.:

    hoc res ipsa indicat,

    Ter. Eun. 4, 3, 16:

    id esse verum parva haec fabella indicat,

    Phaedr. 1, 15, 3:

    supercilia maxime indicant factum,

    Plin. 11, 37, 51, § 138:

    ut epularum sollemnium fides ac tibiae... indicant,

    Cic. de Or. 3, 51, 197. — Pass.:

    aetas veterinorum indicatur dentibus,

    Plin. 11, 37, 64, § 168:

    cum res non gesta indicatur, sed ut sit gesta ostenditur,

    Quint. 9, 2, 40. —
    II.
    In partic.
    A.
    To intimate, give a hint of, to state briefly, mention:

    indicare convenit, quae prodit Onesicritus,

    Plin. 6, 23, 26, § 96:

    aliquid obiter,

    id. 33, 1, 5, § 15:

    nominatim,

    id. 15, 14, 15, § 49:

    ut indicavimus,

    id. 36, 15, 24, § 115.—
    B.
    To set or tell the price of a thing, to value, put a price on: hanc eme. Do. Modo ut sciam, quanti indicet, etc., Plaut. Pers. 4, 4, 25:

    indica, fac pretium,

    id. ib. 37:

    cum postulasset, ut sibi fundus semel indicaretur,

    Cic. Off. 3, 15, 62. —
    C.
    In jurid. Lat., to carry on a judicial process to conviction:

    Indicasse est detulisse, arguisse, accusasse et convicisse,

    Dig. 50, 16, 197.
    2.
    in-dīco, xi, ctum, 3 ( imp. indice, Plaut. Ps. 1, 5, 132:

    indixti for indixisti,

    Front. de Cels. Ep. 3), v. a. [in-dico], to declare publicly, to proclaim, publish, announce, to appoint (class.):

    totius Galliae concilium Bibracte indicitur,

    Caes. B. G. 7, 63; Liv. 1, 50, 4:

    forum,

    Verg. A. 5, 758: Romae [p. 934] dierum viginti supplicatio indicitur, Caes. B. G. 7, 90:

    exercitum in aliquem locum,

    to order it to, Liv. 6, 12; cf.

    of time: comitia in trinum nundinum,

    id. 3, 35, 1:

    bellum populo Romano suo nomine indixit,

    Cic. Cat. 2, 6, 14; cf. Varr. L. L. 6, § 61 Müll.:

    dies indicta pugnae,

    Liv. 10, 27, 3:

    justitium,

    Cic. Phil. 5, 12, 31: familiaribus cenas, to invite one ' s self as their guest, Suet. Ner. 27:

    iter alicui,

    Verg. A. 7, 468:

    funus,

    to invite to a funeral, Varr. L. L. 6, § 61 Müll.; Cic. Leg. 2, 24, 61; Suet. Caes. 84:

    simul divom templis indicit honorem,

    a thanksgiving, Verg. A. 1, 632; 3, 264; Sil. 7, 90.—With ut:

    in diem certam ut ad lucum Ferentinae conveniant indicit,

    Liv. 1, 50, 1. —
    B.
    Trop.:

    qui ipsi sibi bellum indixissent,

    are their own enemies, Cic. Fin. 5, 10, 29:

    philosophiae bellum indicere,

    id. de Or. 2, 37, 55.—
    II.
    Esp.
    A.
    To appoint a place of gathering, fix, name a destination or rendezvous:

    exercitu indicto ad portam Esquilinam in posteram diem,

    Liv. 6, 22, 8:

    exercitus omnis Aquiloniam est indictus,

    id. 10, 38, 4:

    exercitus Pisas indictus erat,

    id. 40, 41, 7:

    clam exercitu indicto,

    id. 41, 14, 2.—
    B.
    To impose, enjoin, inflict:

    multam,

    to impose a penalty, Plin. 18, 3, 3, § 11:

    tributum,

    Liv. 4, 60; cf.:

    servorum numerum et pondus argenti senatoribus,

    Tac. H. 3, 58:

    populo famem indixit,

    Suet. Cal. 26 fin.:

    sibimet ipse exsilium indixit,

    Liv. 39, 52, 9; cf.: sibi patientiam, to enjoin upon one ' s self, Sen. Ep. 123, 5:

    iter ad regem Latinum Indicit primis juvenum,

    Verg. A. 7, 468:

    certum dominis servorum numerum,

    Suet. Ner. 44; id. Aug. 25:

    libertus, cui patronus operas indicere vellet,

    to prescribe, Gai. Inst. 4, 162.

    Lewis & Short latin dictionary > indico

  • 15 interpello

    inter-pello, āvi, ātum, 1, v. a., to interrupt by speaking, to disturb, molest, etc. (syn. obloquor; class.).
    I.
    To interrupt by speaking, to disturb a person speaking:

    si interpellas, ego tacebo,

    Plaut. Men. 5, 9, 62:

    nihil te interpellabo, continentem orationem audire malo,

    Cic. Tusc. 1, 8, 16:

    tu vero, ut me et appelles, et interpelles, et obloquare, et colloquare, velim,

    id. Q. Fr. 2, 10:

    quasi interpellamur ab iis,

    Quint. 4, 5, 20;

    a person engaged in business: si quis te arti tuae intentum sic interpellet,

    Curt. 9, 4, 28. — Absol.:

    ministri, interpellando,... atrocitatem facti leniebant,

    Sall. J. 27, 1; Suet. Tib. 27.—
    B.
    Esp.
    1.
    To annoy, importune:

    cum a Ceballino interpellatus sum,

    Curt. 6, 10, 19:

    urbe egrediens, ne quis se interpellaret,

    Suet. Tib. 40; molest, disturb one, id. ib. 34. —
    2.
    To solicit, try to seduce a female:

    qui mulierem puellamve interpellaverit,

    Paul. Sent. 5, 4, 14 Huschke (Dig. 47, 11, 1, § 2).—
    3.
    To address, accost, speak to, i. q. alloqui: verum tu quid agis? interpella me, ut sciam, Lucil. ap. Non. 331, 1;

    = interjicere, interpellantem admonere,

    to object, Cic. Verr. 2, 1, 28, § 71. —
    4.
    To dun, demand payment of, Dig. 26, 7, 44; cf. Amm. 17, 3, 6. —
    II.
    In gen., to disturb, hinder, obstruct, molest; constr. with acc., quin, quominus, ne, or inf.
    (α).
    With acc.; of persons:

    aliquem in jure suo,

    Caes. B. G. 1, 44;

    of things: partam jam victoriam,

    id. B. C. 3, 73:

    poenam,

    Liv. 4, 50:

    incrementa urbis,

    Just. 18, 5, 7:

    otium bello,

    Curt. 6, 6, 12:

    satietatem epularum ludis,

    id. 6, 2, 5:

    lex Julia non interpellat eam possessionem,

    does not disturb, does not abrogate it, Dig. 23, 5, 16.— Pass.:

    reperiebat T. Ampium conatum esse tollere pecunias... sed interpellatum adventum Caesaris profugisse,

    Caes. B. C. 3, 105:

    haec tota res interpellata bello refrixerat,

    Cic. Att. 1, 19, 4:

    stupro interpellato motus,

    Liv. 3, 57.—
    (β).
    With quin: Caesar numquam interpellavit, quin, quibus vellem, uterer, Matius ad Cic. Fam. 11, 28.—
    (γ).
    With quominus:

    interpellent me, quo minus honoratus sim, dum ne interpellent, quo minus, etc.,

    Brut. ad Cic. Fam. 11, 10, 1.—
    (δ).
    With ne: tribunis interregem interpellantibus, ne senatusconsultum fieret, to interpose their veto, Liv. 4, 43.—
    (ε).
    With inf.:

    pransus non avide, quantum interpellet inani Ventre diem durare,

    Hor. S. 1, 6, 127.—
    (ζ).
    Absol.: fameque et siti interpellante, disturbing him, Suet. Ner. 48.

    Lewis & Short latin dictionary > interpello

  • 16 lautitia

    lautĭtĭa, ae, f. [lautus], elegance, splendor, magnificence in one's style of living, in one's house, furniture, food, etc.
    I.
    In gen., Sen. Ep. 114, 9:

    fama ad te de mea nova lautitia veniet,

    Cic. Fam. 9, 16, 8:

    esse in lautitiis,

    Petr. 32:

    accuratissimae lautitiae,

    id. 34:

    summa cenarum lautitia,

    Plin. 35, 12, 46, § 162:

    lautitiae causa,

    id. 36, 6, 5, § 45:

    munditiarum lautitiarumque studiosissimus,

    Suet. Caes. 46: lautitia, epularum magnificentia, Paul. ex Fest. p. 117 Müll.—
    II.
    Lautitia farina appelabatur ex tritico aqua consperso, Paul. ex Fest. p. 118 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > lautitia

  • 17 magnificentia

    magnĭfĭcentĭa, ae, f. [magnificus], greatness in action or in sentiment, nobleness, distinction, eminence, high-mindedness, magnanimity; in a bad sense, boasting, bragging, etc.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    magnificentia est rerum magnarum et excelsarum cum anima ampla quadam et splendida propositione agitatio atque administratio,

    Cic. Inv. 2, 54, 163:

    et magnificentia et despicientia adhibenda est rerum humanarum,

    greatness of soul, id. Off. 1, 21, 72; id. Agr. 2, 8, 22.—
    B.
    Transf., of inanimate things, grandeur, magnificence, splendor, sumptuousness:

    epularum,

    Cic. Or. 25, 83:

    villarum,

    id. Off. 1, 39, 140:

    funerum et sepulcrorum,

    id. Leg. 2, 26, 66:

    liberalitatis,

    id. Rosc. Com. 8, 24:

    extra modum sumptu et magnificentia prodire,

    id. Off. 1, 39, 40:

    exhaustus magnificentiā publicorum operum,

    Liv. 1, 57:

    magnificentiae studium,

    Tac. A. 3, 55:

    publica magnificentia,

    Vell. 2, 1, 2.—
    II.
    Esp.
    1.
    Rhet. t. t., an imposing style, sounding or dignified language: his tribus narrandi virtutibus adiciunt quidam magnificentiam, quam megaloprepeian vocant, Quint. 4, 2, 61 sq.—
    2.
    In a bad sense:

    verborum magnificentia,

    pomposity of language, bombast, Cic. Lael. 6, 21:

    i hinc in malam crucem cum istac magnificentiā,

    Ter. Phorm. 5, 7, 37.—
    3.
    In partic., greatness of talent, great artistic skill, Plin. 36, 5, 4, § 19.

    Lewis & Short latin dictionary > magnificentia

  • 18 restrictio

    rēstrictĭo, ōnis, f. [id.], a restriction, limitation (eccl. Lat.):

    epularum,

    Aug. Mor. Eccl. Cath. 31.

    Lewis & Short latin dictionary > restrictio

  • 19 species

    spĕcĭes, ēi ( gen. sing. specie or specii, Matius ap. Gell. 9, 14, 15; gen. and dat. plur. were not in use in Cicero's time, but formarum, formis were used instead; cf. Cic. Top. 7, 30.—At a later period were introduced:

    specierum,

    Pall. Oct. 14, 15; Cod. Just. 1, 2, 10; Cael. Aur. Tard. 1, 5, § 151; cf. Charis. p. 18 P.; and Diom. p. 281 P.:

    speciebus,

    App. ad Asclep. p. 92, 25; Cod. Just. 11, 9, 1 al.; Dig. 28, 2, 29, § 10), f. [specio].
    I.
    Act., a seeing, sight, look, view (rare; cf.

    aspectus): speciem quo vortimus,

    Lucr. 4, 242; so id. 4, 236 (for which, a little before, visus); 5, 707; 5, 724; Vitr. 3, 2 fin.; 5, 9:

    si tantis intervallis nostra species potest id animadvertere,

    id. 9, 4:

    qui sensus nostros specie primā acerrime commovent,

    Cic. de Or. 3, 25, 98:

    qui doloris speciem ferre non possunt,

    id. Tusc. 2, 23, 54.—
    II.
    Pass., prop. that which is seen in a thing, i. e. the outward appearance, outside, exterior; shape, form, figure, mien, etc. (freq. and class.; syn. forma).
    A.
    Lit.:

    praeter speciem stultus,

    Plaut. Most. 4, 2, 49:

    quod speciem ac formam similem gerit ejus imago,

    Lucr. 4, 52; cf.:

    quae species formaque pugnae, qui motus hominum non ita expictus est, ut, etc.,

    outlines, contours, Cic. Tusc. 5, 39, 114:

    esse aliquem humanā specie et figurā,

    id. Rosc. Am. 22, 63:

    hominis esse specie deos confitendum est,

    id. N. D. 1, 18, 48:

    edepol specie lepida mulier!

    Plaut. Rud. 2, 4, 2; cf.:

    bellan' videtur specie mulier?

    id. Bacch. 4, 7, 40; id. Most. 1, 3, 23; id. Mil. 4, 2, 10; 4, 6, 20:

    urbis speciem vidi,

    id. Pers. 4, 4, 2; so,

    species praeclara oppidi,

    Cic. Rep. 3, 32, 44; id. Verr. 2, 4, 58, § 129:

    sphaerae (Archimedeae), etc.,

    id. Rep. 1, 14, 21:

    navium,

    Caes. B. G. 4, 25; cf.:

    nova atque inusitata,

    id. ib. 2, 31:

    horribilis,

    id. ib. 7, 36:

    agro bene culto nihil potest esse specie ornatius,

    Cic. Sen. 16, 57:

    horum hominum species est honestissima,

    id. Cat. 2, 8, 18:

    ad speciem magnifico ornatu,

    as to outward appearance, id. Verr. 2, 1, 22, § 58:

    populi,

    id. Rep. 3, 33, 45:

    nec ulla deformior species est civitatis, quam illa, in quā opulentissimi optimi putantur,

    id. Rep. 1, 34, 51: speciem honesti habere, the look or semblance of what is right, id. Off. 3, 2, 7:

    turba majorem quam pro numero speciem ferens,

    Curt. 3, 2, 3; cf.:

    fallaces sunt rerum species, quibus credimus,

    Sen. Ben. 4, 34, 1.—
    2.
    Something seen, a spectacle, sight, appearance:

    ponite itaque ante oculos miseram quidem illam ac flebilem speciem,

    Cic. Phil. 11, 3:

    non tulit hanc speciem furiatā mente Coroebus,

    Verg. A. 2, 407 (cf. I. supra).—
    3.
    Trop., that which is seen by the mind, an idea, notion: hanc illi idean appellabant:

    nos recte speciem possumus dicere,

    Cic. Ac. 1, 8, 30; cf. id. Top. 7, 30:

    insidebat in ejus mente species eloquentiae,

    id. Or. 5, 18:

    excellentis eloquentiae speciem et formam adumbrabimus,

    id. ib. 14, 43:

    species, forma et notio viri boni,

    id. Off. 3, 20, 81; cf.:

    prima sit haec forma et species et origo tyranni,

    id. Rep. 2, 29, 51:

    qui species alias veri scelerisque capiet,

    Hor. S. 2, 3, 208:

    utinam non inanes species anxio animo figuraret,

    Curt. 7, 1, 36.—
    B.
    In partic.
    1.
    A look, show, seeming, appearance, semblance, pretence, cloak, color, pretext, etc. (opp. that which is real, actual, etc.).
    a.
    In gen.:

    obiciuntur saepe formae, quae reapse nullae sunt, speciem autem offerunt,

    Cic. Div. 1, 37, 81:

    ista securitas specie quidem blanda sed reapse, etc.,

    id. Lael. 13, 47:

    cujus rei species erat acceptio frumenti,

    Sall. J. 29, 4:

    fraudi imponere aliquam speciem juris,

    Liv. 9, 11:

    specie liberā... re verā, etc.,

    id. 35, 31; cf.:

    litteras inanis vanā specie libertatis adumbratas esse,

    id. 33, 31, 2 Weissenb. ad loc.:

    plurimi ibi a fallaci equitum specie agasonibusque excepti sunt,

    id. 7, 15, 7:

    si dux primam speciem adpropinquantis terroris sustinuisset,

    id. 44, 6, 6 Weissenb. ad loc.:

    quae (nomina) primā specie admirationem, re explicatā risum movent,

    Cic. Fin. 4, 22, 61:

    quaedam humanitatis habent primam speciem ut misericordia,

    id. Tusc. 4, 14, 32:

    similitudinem quandam speciemque sapientium gerere,

    id. Off. 3, 4, 16:

    si speciem utilitatis voluptas habere dicetur,

    id. ib. 3, 33, 120.— Hence,
    b.
    Esp. with gen. of that which is assumed or pretended, under pretext of, under pretence of, etc.
    (α).
    With abl.:

    fortis viros specie quādam virtutis adsimulatae tenebat,

    Cic. Cael. 6, 14.—
    (β).
    With sub:

    sub specie tutelae liberūm ejus invasisse regnum,

    Curt. 9, 2, 7; 10, 6, 21; Liv. 44, 24, 4.—
    (γ).
    With per:

    per speciem celebrandarum cantu epularum,

    Liv. 9, 30, 8:

    per speciem auxilii Byzantiis ferendi, re ipsā, etc.,

    id. 39, 35, 4; 40, 13, 8; 42, 52, 8.—
    (δ).
    With in:

    si quis in speciem refectionis (viae) deteriorem viam facit,

    Dig. 43, 11, 1, § 2.—Adverb.: in speciem, for a show, as a pretence:

    haud dubio in speciem consensu fit ad Poenos deditio,

    Liv. 24, 1, 8:

    dilatā in speciem actione, re ipsā sublatā,

    id. 3, 9, 13; so,

    ad speciem tabernaculis relictis,

    Caes. B. C. 2, 35 fin.; id. B. G. 1, 51; Quint. Cic. Pet. Cons. 5, 18 al.—
    2.
    Also with gen.: in speciem, after the manner, in the fashion, like (cf. tamquam; poet.):

    inque chori ludunt speciem,

    Ov. M. 3, 685:

    in montis speciem curvari,

    id. ib. 15, 509; cf.:

    scorpiones vermiculos ovorum specie pariunt,

    Plin. 11, 25, 30, § 86.—
    3.
    Pregn., like the Engl. show, for ornament, display, splendor, beauty (cf.:

    dignitas, venustas): ut in usum boni sint et in speciem populo,

    Plaut. Most. 1, 2, 42:

    fuit pompa, fuit species, fuit incessus saltem Seplasiā dignus et Capuā,

    Cic. Pis. 11, 24:

    adhibere quandam in dicendo speciem atque pompam,

    id. de Or. 2, 72, 294:

    speciem candoremque caeli,

    id. Tusc. 1, 28, 68; cf. id. N. D. 2, 37; 2, 39:

    specie et motu capere homines,

    id. Brut. 62, 224:

    triumpho praebere speciem,

    Liv. 34, 52, 10:

    addere speciem,

    id. 37, 40; 9, 40:

    si fortunatum species et gratia praestat,

    Hor. Ep. 1, 6, 49; cf. id. ib. 2, 2, 203:

    ducit te species,

    id. S. 2, 2, 35:

    speciem Saturnia vaccae probat,

    Ov. M. 1, 612:

    juvenis,

    Juv. 10, 310:

    corporis,

    Curt. 7, 9, 19; Vitr. 3, 2.—
    C.
    Transf.
    1.
    Concr. (for simulacrum, i. q. eidôgon).
    a.
    An appearance in sleep, a vision, apparition (mostly poet.), Lucr. 1, 125:

    repetit quietis Ipsa suae speciem,

    Ov. M. 9, 473:

    voce suā specieque viri turbata soporem Excutit,

    id. ib. 11, 677:

    in quiete utrique consuli eadem dicitur visa species viri, etc.,

    Liv. 8, 6:

    per nocturnas species,

    id. 26, 19; cf.:

    mirabundi velut ad somni vanam speciem,

    id. 33, 32, 7; Sil. 13, 394; Curt. 3, 6, 7.—
    b.
    A likeness, image, statue: tum species ex aere vetus concidit... Et divum simulacra peremit fulminis ardor... Sancta Jovis species... Haec tardata diu species tandem celsā in sede locata, Cic. poët. Div. 1, [p. 1737] 12, 21.—
    2.
    Reputation, honor:

    o speciem dignitatemque populi Romani, quam reges pertimescant,

    Cic. Dom. 33, 89.—
    3.
    The particular thing among many to which the looks are turned; hence, a particular sort, kind, or quality, a species:

    species pars est generis,

    App. Asclep. p. 78, 26:

    harum singula genera minimum in binas species dividi possunt, etc.,

    Varr. R. R. 3, 3, 3; cf.:

    genus est id, quod sui similes communione quādam, specie autem differentes, duas aut plures complectitur partes,

    Cic. de Or. 1, 42, 189:

    primum illud genus quaerimus, ex quo ceterae species suspensae sunt... Homo species est, ut Aristoteles ait, canis species: commune his vinculum animal,

    Sen. Ep. 58, 7; Varr. R. R. 1, 9, 4; id. L. L. 10, § 18; Cic. Inv. 1, 27, 40; id. Or. 10, 33; id. Top. 18, 68; Quint. 3, 6, 26; 3, 10, 2; 5, 10, 90 al.: codicillis multas species vestis, argenti specialiter reliquit, many kinds or sorts, Dig. 34, 2, 19; cf. ib. 41, 1, 7.—
    b.
    In later jurid. lang., a special case:

    proponitur apud eum species talis: Sutor puero discenti cervicem percussit, etc.,

    Dig. 9, 2, 5 fin.; 31, 1, 85.—
    c.
    In late Lat., goods, wares (that are classed together; cf. assortment);

    publicae,

    Cod. Just. 1, 2, 10:

    annonariae,

    ib. 11, 73, 3:

    vendenda sit species,

    i. e. wine, Pall. Oct. 14, 3.—Esp., spices, drugs, etc., Macr. S. 7, 8 med.; Dig. 39, 4, 16, § 7; Pall. Oct. 14 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > species

  • 20 sumptus

    1.
    sumptus, a, um, Part. of sumo.
    2.
    sumptus,, ūs ( gen. sumpti, Cato, R. R. 22, 3; Lucil., Turp., Caecil., and Varr. ap. Non. 484, 30 sq.; Turp. ib. 132, 16; Plaut. Trin. 2, 1, 21; id. Cas. 2, 7, 2), m. [sumo, II. D.], expense, cost, charge (class.; used alike in sing. and plur.; cf.

    impendium): at tibi tanto sumptui esse mihi molestum'st,

    Plaut. Mil. 3, 1, 78:

    quor tu his rebus sumptum suggeris,

    Ter. Ad. 1, 1, 37; 3, 3, 16; 5, 3, 21:

    sine sumptu tuo,

    id. Eun. 5, 8, 46:

    perpetuos sumptus suppeditare, nec solum necessarios, sed etiam liberales,

    Cic. Off. 2, 12, 42:

    illud te rogo, sumptu ne parcas,

    id. Fam. 16, 4, 2:

    extra modum sumptu et magnificentiā prodire,

    id. Off. 1, 39, 140; cf.:

    sumptus epularum,

    id. Tusc. 5, 34, 97:

    quid sumptūs in eam rem aut laboris insumpserit,

    id. Inv. 2, 38, 113:

    ad incertum casum et eventum certus quotannis labor et certus sumptus impenditur,

    id. Verr. 2, 3, 98, § 227:

    sumptum in rem militarem facere,

    id. Fam. 12, 30, 4:

    omnino nullus in imperio meo sumptus factus est,

    id. Att. 6, 2, 4:

    nulli sumptūs, nulla jactura,

    id. Cael. 16, 38; cf. id. Att. 5, 21, 5:

    adventus noster nemini ne minimo quidem fuit sumptui,

    id. ib. 5, 14, 2:

    sumptum nusquam melius posse poni,

    id. Q. Fr. 3, 1, 2, § 3:

    exiguus sumptus aedilitatis fuit,

    id. Off. 2, 17, 59:

    quaestores sumptum, quem oportebat dari, non dederunt,

    id. Inv. 2, 29, 87:

    si qui suo sumptu functus esset officio,

    id. Fam. 3, 8, 3:

    magnum numerum equitatūs suo sumptu alere,

    Caes. B. G. 1, 18:

    publico sumptu,

    Liv. 40, 38, 6:

    oppida publico Sumptu decorare,

    Hor. C. 2, 15, 19:

    quom tolerare hujus sumptus non queat,

    Ter. Heaut. 3, 2, 33:

    ubi videbit tantos sibi sumptus domi Cottidianos fieri,

    id. ib. 5, 4, 5;

    5, 1, 57: unde in eos sumptus pecunia erogaretur,

    Liv. 1, 20, 5:

    in his immanibus jacturis infinitisque sumptibus,

    Cic. Off. 2, 16, 56:

    minuendi sunt sumptus,

    id. Leg. 2, 23, 59:

    sumptus, quos in cultum praetorum socii facere soliti erant, circumcisi aut sublati,

    Liv. 32, 27, 4: servi qui opere rustico Faciundo facile sumptum exercerent suum, could pay their expenses, i. e. the cost of keeping them, Ter. Heaut. 1, 1, 91:

    non amplius in singulas cenas sumptus esse facturos,

    Gell. 2, 24, 2:

    cenarum,

    id. 2, 24, 12; 2, 24, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > sumptus

См. также в других словарях:

  • AUCUPIUM — venationis est genus, quod circa volatilia occupatur: estque vel vile vel nobile. Illud, cum aves illectae superfusis retibus includuntur, aut virgis vilcatis detinentur: quod proin, utpote sordidum et illiberalis otii negotium, Platonis legibus… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CONVIVIALES Coronae — olim multo in usu. Et primo quidem, antequam luxus irrepsisset sollennium epularum, suam quisque coronam ad convivium ferebat; ut postquam sese plusculum invitâssent, eô sertô, tamquam annulô, munirent sese adversus mala instantia ebrietatis. Sic …   Hofmann J. Lexicon universale

  • LEPUS — I. LEPUS inter sidera relatus, Graecis Astronomis δασύπους dicitur, de quo Germanicus in Arateis, ad tit. Dasypus, Tu parvum leporem perpende sub Orione. Item, Lepus, sub pedibus Anti canis et Orionis constitutus est. Hinc dicitur Orionis canem… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Pythinon — Pythinon, ein ehrwürdiger Einsiedler in Aegypten, findet sich in einem Hds. H. L. 1 An sie schlossen sich Sprüchwörter an wie dieses: Pancraz und Urbanstag ohne Regen, großer Weinsegen. Die Tage der drei Heiligen: Pancraz, Servaz und Bonifaz sind …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • ALBERGA et ALBERGIA seu ALBERGAE — idem quod diversorium seu refectorium, in Statutis Equitum Hierosolymitanor. Cuiusmodi Albergae, septem sunt in Melitensi Conventu, separatim pro septem nationibus, quas septem linguas vocant: Prima, pro Provincialibus Galliae; secunda Alverniae… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • AMPHIDROMIA — etsi von fuerit Amphidromiorum publica sollennitas, sed privatorum affectibus conscrata: tamen hîc omittenda nonfuit, quodcum omnes sigillatim homines specter, etiam Δημοτελὴς appellari quodammodo videarut. Igitur Α᾿μφιδρόμια, vel ut alii… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • AVES — varia apud Hebraeos nomina sortirae sunt. His namque a volatu Avis oph, dicitur et tsippor, quia mane surgit: Rapacis nomen proprium est ait ab involando et viruendo sumptum; ad quod alludit aquilae Graecum vocabulum αἰετός. A Deo e terris, non… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CAMISIA sive CAMISIUM — CAMISIA, sive CAMISIUM prima vestium sacrificalium, linea tunica talaris: quae quod ad talos pertingerer, Poderis. Graece ποδήρης, a colore Alba dicta est; ipsa vero a Camis nomen accepit, de quibus vide supra, in voce Camae. Fuisse strictam et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CARA Cognatio — vide Bructeri; item Festum B. Petri Epularum …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CIBUM Veteres quater in die sumere soliti sunt — Prima enim erat matutina ientatio, quam Prandiculum appellavêre prisci; mox Prandium: tum Cena: postremo Comessatio. Quibus apud Graecos responderunt Α᾿κράτισμα vel διανηςτισμὸς, Α᾿ριςτον, Δεῖπονο, Δόρπον: vel secundum Athenaeum, Α᾿κράτισμα,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • COMESSATIO melius COMISSATIO — COMESSATIO, melius COMISSATIO secundum Aldum Manutium Iunior. in Orthogr. ratione, Leonardum Malaespinam et alios, quintus erat apud Veteres cibi capiendi modus, quô post cenam antequam cubitam irent, utebantur. Anglice forte a night drincking… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»