Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

diurnum

  • 1 diurnum

    dĭurnus, a, um, adj. [for dius-nus, from dies; cf.: interdius, quotidianus, etc.], of or belonging to the day.
    I.
    In a wider sense, daily (perh. not ante-Aug.):

    aetatis fata diurna,

    i. e. of only one day, Ov. H. 6, 37:

    instituit, ut tam Senatus quam populi diurna acta confierent et publicarentur,

    daily transactions, records, journal, Suet. Caes. 20; Tac. A. 13, 31; Suet. Claud. 41 Oud. N. cr.; in the same signif.:

    commentarii,

    id. Aug. 64; cf.

    also: diurna actorum scriptura,

    Tac. A. 3, 3. (Concerning these acta diurna, v. Lips. Exc. ad Tac. A. 5, 4; Ernest. Exc. ad Suet. Caes. 20; Rupert. ad Juv. 2, 136; Walch ad Tac. Agr. p. 114, and the art. acta):

    cibus,

    daily allowance, rations, Liv. 4, 12 fin.:

    victus,

    Suet. Ner. 36 fin.:

    mercede diurna conductus,

    Hor. S. 2, 7, 17.—Hence, subst.
    A.
    diurnum, i, n., an account-book, day-book:

    longum,

    Juv. 6, 482; plur. (sc. acta), diaries, records, minutes:

    diurna populi Romani, per provincias curatius leguntur,

    Tac. A. 16, 22.—Also subst.
    B.
    diurnum, i, n. (sc. frumentum), a daily portion, allowance, rations (cf. diarium), Sen. Ep. 80, 8; id. Contr. 5, 33 fin.; cf. Suet. Ner. 30.—
    II.
    In a stricter sense (acc. to dies, I. B. 2.), opp. nocturnus, by day, of the day (very freq. and class.):

    diurnum nocturnumve spatium,

    Cic. Inv. 1, 26, 39:

    labores diurni nocturnique,

    id. de Sen. 23, 82; cf.

    so opp. nocturnus,

    Lucr. 6, 849; Cic. Off. 3, 21, 84; id. Tusc. 1, 21, 48; Caes. B. G. 1, 38 fin.; id. B. C. 3, 13, 1; Quint. 7, 2, 44; Hor. Ep. 1, 19, 11; Ov. F. 3, 878 et saep.:

    lumen,

    Lucr. 4, 458; so Ov. F. 4, 449; cf.

    stella,

    i. e. the morning-star, Plaut. Men. 1, 2, 62:

    currus,

    i. e. the chariot of the sun, Ov. M. 4, 629:

    ignes,

    id. ib. 7, 192:

    nitor,

    id. H. 18, 78 al.:

    actus,

    the day's business, Suet. Aug. 78.— Adv.: dĭurne, daily, Dracont. Hex. 1, 68; 3, 602.

    Lewis & Short latin dictionary > diurnum

  • 2 diurnum

    Latin-English dictionary > diurnum

  • 3 diurnus

    dĭurnus, a, um, adj. [for dius-nus, from dies; cf.: interdius, quotidianus, etc.], of or belonging to the day.
    I.
    In a wider sense, daily (perh. not ante-Aug.):

    aetatis fata diurna,

    i. e. of only one day, Ov. H. 6, 37:

    instituit, ut tam Senatus quam populi diurna acta confierent et publicarentur,

    daily transactions, records, journal, Suet. Caes. 20; Tac. A. 13, 31; Suet. Claud. 41 Oud. N. cr.; in the same signif.:

    commentarii,

    id. Aug. 64; cf.

    also: diurna actorum scriptura,

    Tac. A. 3, 3. (Concerning these acta diurna, v. Lips. Exc. ad Tac. A. 5, 4; Ernest. Exc. ad Suet. Caes. 20; Rupert. ad Juv. 2, 136; Walch ad Tac. Agr. p. 114, and the art. acta):

    cibus,

    daily allowance, rations, Liv. 4, 12 fin.:

    victus,

    Suet. Ner. 36 fin.:

    mercede diurna conductus,

    Hor. S. 2, 7, 17.—Hence, subst.
    A.
    diurnum, i, n., an account-book, day-book:

    longum,

    Juv. 6, 482; plur. (sc. acta), diaries, records, minutes:

    diurna populi Romani, per provincias curatius leguntur,

    Tac. A. 16, 22.—Also subst.
    B.
    diurnum, i, n. (sc. frumentum), a daily portion, allowance, rations (cf. diarium), Sen. Ep. 80, 8; id. Contr. 5, 33 fin.; cf. Suet. Ner. 30.—
    II.
    In a stricter sense (acc. to dies, I. B. 2.), opp. nocturnus, by day, of the day (very freq. and class.):

    diurnum nocturnumve spatium,

    Cic. Inv. 1, 26, 39:

    labores diurni nocturnique,

    id. de Sen. 23, 82; cf.

    so opp. nocturnus,

    Lucr. 6, 849; Cic. Off. 3, 21, 84; id. Tusc. 1, 21, 48; Caes. B. G. 1, 38 fin.; id. B. C. 3, 13, 1; Quint. 7, 2, 44; Hor. Ep. 1, 19, 11; Ov. F. 3, 878 et saep.:

    lumen,

    Lucr. 4, 458; so Ov. F. 4, 449; cf.

    stella,

    i. e. the morning-star, Plaut. Men. 1, 2, 62:

    currus,

    i. e. the chariot of the sun, Ov. M. 4, 629:

    ignes,

    id. ib. 7, 192:

    nitor,

    id. H. 18, 78 al.:

    actus,

    the day's business, Suet. Aug. 78.— Adv.: dĭurne, daily, Dracont. Hex. 1, 68; 3, 602.

    Lewis & Short latin dictionary > diurnus

  • 4 diurnus

        diurnus adj.    [DIV-], of the day, by day: fur: labores: itinera, Cs.: merum, i. e. drinking, H.: currus, i. e. the chariot of the sun, O.— Daily, of one day, of each day: aetatis fata, i. e. of only one day, O.: cibus, rations, L.: mercede diurnā conductus, H. — As subst n., an account - book, day - book: longum, Iu. — Plur, diaries, records, minutes, Ta.
    * * *
    diurna, diurnum ADJ
    by day, of the day; daily

    Latin-English dictionary > diurnus

  • 5 dia

    dīvus, a, um, also dīus, a, um, (without the digamma) adj. [dios], of or belonging to a deity, divine.
    I.
    Prop. (mostly archaic and poet.). As an adj. very rarely: res [p. 604] divas edicit, Naev. ap. Non. 197, 15; so,

    diva caro,

    Prud. Psych. 76: DIUM fulgur appellabant diurnum, quod putabant Jovis, ut nocturnum Summani, Paul. ex Fest. p. 75, 14 Müll.—Far more freq.,
    B.
    Subst.: dīvus ( dīus), i, m., and dīva ( dia), ae, f., a god, a goddess, a deity.
    (α).
    Form dīvus: si divus, si diva, esset, etc., a precatory formula in Liv. 7, 26; cf. ib. 29, 27; 8, 9:

    is divus (sc. Apollo) exstinguet perduelles vestros, Carm. Marcii,

    ib. 25, 12; cf.:

    dive, quem proles Niobea, etc.,

    Hor. C. 4, 6, 1:

    mortalin' decuit violari vulnere divum?

    Verg. A. 12, 797:

    utinam me divi adaxint ad suspendium,

    Plaut. Aul. 1, 1, 11:

    divi,

    Lucr. 6, 387; Verg. A. 3, 363; 12, 28; Hor. C. 4, 2, 38 al.:

    divos,

    Plaut. Mil. 3, 1, 133; Cic. Leg. 2, 8; Verg. E. 1, 42; id. A. 3, 222; Hor. C. 2, 8, 11; id. S. 2, 3, 176 et saep.: divumque hominumque pater, rex, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 65 Müll.; Verg. A. 1, 65; 2, 648; 10, 2 et saep.:

    divom atque hominum clamat fidem,

    Plaut. Aul. 2, 4, 20; cf.:

    pro divum fidem,

    Ter. Ad. 4, 7, 28;

    more rarely, divorum,

    Verg. A. 7, 211:

    (munera) digna diva venustissima Venere,

    Plaut. Poen. 5, 4, 4:

    Turni sic est affata sororem Diva deam,

    i. e. Juno, Verg. A. 12, 139; cf. id. ib. 1, 447;

    482: Diva Bona for Bona Dea,

    Ov. F. 5, 148: divos scelerare parentes, the family gods = theoi patrôoi, Cat. 64, 404.—
    (β).
    Form dīus: Dii Indigetes Diique Manes, a precatory formula in Liv. 8, 9: Dia Dearum, Enn. ap. Fest. p. 301 Müll. (Ann. v. 22, ed. Vahl.); cf.:

    DEA DIA,

    i. e. Ceres, Inscr. Orell. 961 and 1499: Venus pulcherrima dium, Enn. ap. Prob. ap. Verg. E. 6, 31.—
    II.
    Transf.
    A.
    Godlike, divine, an epithet applied to any thing deified or of extraordinary excellence or distinction:

    urbi Romae divae,

    Liv. 43, 6; cf.

    sarcastically: est ergo flamen, ut Jovi, etc., sic divo Julio M. Antonius,

    Cic. Phil. 2, 43: Romule die, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41, 64 (Ann. v. 115, ed. Vahl.): Ilia dia nepos, id. ap. Fest. p. 286, 16 Müll. (Ann. v. 56, ed. Vahl.):

    dia Camilla,

    Verg. A. 11, 657:

    dias in luminis oras,

    Lucr. 1, 22; so,

    Voluptas,

    id. 2, 172:

    otia,

    id. 5, 1389: profundum (cf. hals dia), Ov. M. 4, 537:

    sententia Catonis,

    Hor. S. 1, 2, 32:

    poëmata,

    Pers. 1, 31 et saep.—After the Aug. period divus became a frequent epithet for the deceased Roman emperors in the historians, and on coins and inscriptions, Suet. Dom. 23; Liv. Epit. 137.—
    B.
    dīvum, i, n., the sky, Varr. L. L. 5, § 65 Müll.—Esp. freq., sub divo, like sub Jove, under the open sky, in the open air, Cic. Verr. 2, 1, 19 Zumpt N. cr.; Varr. L. L. l. l.; Cels. 1, 2; Suet. Caes. 72; Verg. G. 3, 435; Hor. C. 2, 3, 23 et saep.:

    sub divum rapiam,

    id. ib. 1, 18, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > dia

  • 6 divus

    dīvus, a, um, also dīus, a, um, (without the digamma) adj. [dios], of or belonging to a deity, divine.
    I.
    Prop. (mostly archaic and poet.). As an adj. very rarely: res [p. 604] divas edicit, Naev. ap. Non. 197, 15; so,

    diva caro,

    Prud. Psych. 76: DIUM fulgur appellabant diurnum, quod putabant Jovis, ut nocturnum Summani, Paul. ex Fest. p. 75, 14 Müll.—Far more freq.,
    B.
    Subst.: dīvus ( dīus), i, m., and dīva ( dia), ae, f., a god, a goddess, a deity.
    (α).
    Form dīvus: si divus, si diva, esset, etc., a precatory formula in Liv. 7, 26; cf. ib. 29, 27; 8, 9:

    is divus (sc. Apollo) exstinguet perduelles vestros, Carm. Marcii,

    ib. 25, 12; cf.:

    dive, quem proles Niobea, etc.,

    Hor. C. 4, 6, 1:

    mortalin' decuit violari vulnere divum?

    Verg. A. 12, 797:

    utinam me divi adaxint ad suspendium,

    Plaut. Aul. 1, 1, 11:

    divi,

    Lucr. 6, 387; Verg. A. 3, 363; 12, 28; Hor. C. 4, 2, 38 al.:

    divos,

    Plaut. Mil. 3, 1, 133; Cic. Leg. 2, 8; Verg. E. 1, 42; id. A. 3, 222; Hor. C. 2, 8, 11; id. S. 2, 3, 176 et saep.: divumque hominumque pater, rex, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 65 Müll.; Verg. A. 1, 65; 2, 648; 10, 2 et saep.:

    divom atque hominum clamat fidem,

    Plaut. Aul. 2, 4, 20; cf.:

    pro divum fidem,

    Ter. Ad. 4, 7, 28;

    more rarely, divorum,

    Verg. A. 7, 211:

    (munera) digna diva venustissima Venere,

    Plaut. Poen. 5, 4, 4:

    Turni sic est affata sororem Diva deam,

    i. e. Juno, Verg. A. 12, 139; cf. id. ib. 1, 447;

    482: Diva Bona for Bona Dea,

    Ov. F. 5, 148: divos scelerare parentes, the family gods = theoi patrôoi, Cat. 64, 404.—
    (β).
    Form dīus: Dii Indigetes Diique Manes, a precatory formula in Liv. 8, 9: Dia Dearum, Enn. ap. Fest. p. 301 Müll. (Ann. v. 22, ed. Vahl.); cf.:

    DEA DIA,

    i. e. Ceres, Inscr. Orell. 961 and 1499: Venus pulcherrima dium, Enn. ap. Prob. ap. Verg. E. 6, 31.—
    II.
    Transf.
    A.
    Godlike, divine, an epithet applied to any thing deified or of extraordinary excellence or distinction:

    urbi Romae divae,

    Liv. 43, 6; cf.

    sarcastically: est ergo flamen, ut Jovi, etc., sic divo Julio M. Antonius,

    Cic. Phil. 2, 43: Romule die, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41, 64 (Ann. v. 115, ed. Vahl.): Ilia dia nepos, id. ap. Fest. p. 286, 16 Müll. (Ann. v. 56, ed. Vahl.):

    dia Camilla,

    Verg. A. 11, 657:

    dias in luminis oras,

    Lucr. 1, 22; so,

    Voluptas,

    id. 2, 172:

    otia,

    id. 5, 1389: profundum (cf. hals dia), Ov. M. 4, 537:

    sententia Catonis,

    Hor. S. 1, 2, 32:

    poëmata,

    Pers. 1, 31 et saep.—After the Aug. period divus became a frequent epithet for the deceased Roman emperors in the historians, and on coins and inscriptions, Suet. Dom. 23; Liv. Epit. 137.—
    B.
    dīvum, i, n., the sky, Varr. L. L. 5, § 65 Müll.—Esp. freq., sub divo, like sub Jove, under the open sky, in the open air, Cic. Verr. 2, 1, 19 Zumpt N. cr.; Varr. L. L. l. l.; Cels. 1, 2; Suet. Caes. 72; Verg. G. 3, 435; Hor. C. 2, 3, 23 et saep.:

    sub divum rapiam,

    id. ib. 1, 18, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > divus

  • 7 forago

    fŏrāgo, ĭnis, f. [id.], a dividing-thread in a web: forago filum, quo textrices diurnum opus distinguunt: a forando dictum, Paul. ex Fest. p. 90 Müll.; cf.:

    forago trames diversi coloris, Gloss. Isid.: residens inter pensa et foragines puellarum,

    Symm. Ep. 6, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > forago

  • 8 fulgur

    fulgur (also in the nom. FVLGVS, acc. to Fest. s. v. fulgere, p. 92 fin. Müll. N. cr.), ŭris, n. [fulgeo], flashing lightning, lightning.
    I.
    Prop. (=splendor fulminis, opp. fulmen, a thunderbolt):

    fulgur, ignis qui coruscat fulmine,

    Non. 5, 33:

    eodem modo fit fulgur, quod tantum splendet, et fulmen, quod incendit... fulmen est fulgur intentum,

    Sen. Q. N. 2, 57, 3:

    nimbi immixtaque fulgura ventis,

    Ov. M. 3, 300:

    credas et rapidum Aetnaeo fulgur ab igne jaci,

    id. F. 1, 574:

    passim fremitus et fulgura fiunt,

    Lucr. 6, 270:

    CAELI FVLGVRA REGIONIBVS RATIS TEMPERANTO,

    Cic. Leg. 2, 8, 21:

    de fulgurum vi dubitare,

    id. Div. 1, 10, 16; cf.:

    fulgura interpretantes,

    id. ib. 1, 6, 12; cf.

    also: consultus de fulgure haruspex,

    Suet. Dom. 16; Tac. A. 15, 47 al.:

    tonitrua et fulgura paulo infirmius expavescebat,

    Suet. Aug. 90; cf. id. Calig. 51:

    qui ad omnia fulgura pallent,

    Juv. 13, 223:

    tonitruque et fulgure terruit orbem,

    Ov. M. 14, 817:

    dium fulgur appellabant diurnum, quod putabant Jovis, ut nocturnum Summani,

    Fest. p. 75 Müll.; cf.:

    provorsum fulgur appellatur, quod ignoratur noctu an interdiu sit factum,

    Fest. p. 229 Müll. N. cr.
    II.
    Transf.
    A.
    For fulmen, a lightning-flash that descends and strikes, a thunder-bolt (not in class. prose):

    feriunt summos fulgura montes,

    Hor. C. 2, 10, 12; Lucr. 6, 391:

    caelo ceciderunt plura sereno fulgura,

    Verg. G. 1, 488.—
    2.
    In partic., in relig. lang.: condere fulgur, to bury a thing struck by lightning:

    aliquis senior, qui publica fulgura condit,

    Juv. 6, 586:

    ‡ fulgur conditum,

    Inscr. Orell. 2482; cf. Luc. 1, 606.—
    B.
    For fulgor, brightness, splendor ( poet. and very rare):

    solis,

    Lucr. 2, 164; so,

    flammaï,

    id. 1, 725; cf.:

    nictantia flammae,

    id. 6, 182:

    clarae coruscis Fulguribus tedae,

    id. 5, 297:

    galeae,

    Claud. Cons. Hon. 3, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > fulgur

  • 9 fur

    fūr, fūris, comm. [root fer-, v. fero; cf. Gr. phôr, Gell. 1, 18], a thief (syn.: latro, praedo, pirata, raptor).
    I.
    Lit.:

    quodsi duodecim tabulae nocturnum furem quoquo modo, diurnum autem, si se telo defenderet, interfici impune voluerunt, etc.,

    Cic. Mil. 3, 9: ita in legibus posiverunt, furem duplici comdemnari, feneratorem quadrupli, Cato, R. R. praef. § 1: fures privatorum furtorum, opp. fures publici, id. ap. Gell. 11, 18, 18:

    canes aluntur in Capitolio, ut significent, si fures venerint,

    Cic. Rosc. Am. 20, 56:

    fures aerari,

    Sall. C. 52, 12:

    a Philippo interrogatus, quid latraret, furem se videre respondit,

    Cic. de Or. 2, 54, 220:

    M. Carbo condemnatus, fur magnus, e Sicilia,

    i. e. extortioner, id. Fam. 9, 21, 3:

    ne quis fur esset, neu latro, neu quis adulter,

    Hor. S. 1, 3, 106:

    (Priapus) furum aviumque Maxima formido,

    id. ib. 1, 8, 3:

    Sallustius historicus priscorum verborum ineruditissimus fur,

    Suet. Gram. 15:

    fur tuos,

    i. e. who carried you off, Plaut. Capt. 5, 4, 21.—In the fem.:

    fures estis ambae,

    Plaut. Poen. 5, 4, 67.—
    II.
    Transf.
    A.
    As a term of vituperation applied to slaves, thief, rascal, rogue, knave:

    tun' trium litterarum homo Me vituperas? fur, etiam fur trifurcifer,

    Plaut. Aul. 2, 4, 47; cf.:

    non fur, sed trifur?

    id. ib. 4, 4, 6; 4, 10, 38 sc.; id. Cas. 3, 6, 1; id. Ps. 1, 3, 131 et saepe quid domini faciant, audent cum talia fures! Verg. E. 3, 16:

    manipulus furum,

    Ter. Eun. 4, 7, 6.—
    B.
    A robber-bee, drone, usually called fucus, Varr. R. R. 3, 16, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > fur

  • 10 lumen

    lūmen, ĭnis, n. [contr. from lucmen, from the root luc; v. luceo], light.
    I.
    Lit.: quasi lumen de suo lumine accendat, Enn. ap. Cic. Off. 1, 16, 51 (Fragm. v. 388 Vahl.):

    solis,

    Cic. Div. 2, 42, 91:

    tabulas bene pictas conlocare in bono lumine,

    id. Brut. 75, 261:

    solare,

    Ov. Tr. 5, 9, 37:

    lumina solis,

    the sunbeams, Lucr. 2, 162.—
    B.
    Transf.
    1.
    A light, a source of light, a lamp, torch:

    lumine apposito,

    Cic. Div. 1, 36, 79:

    diurnum,

    the morning-star, Lucr. 4, 455; Liv. 29, 25:

    lumini oleum instillare,

    Cic. de Sen. 11, 36:

    luminibus accensis,

    Plin. 11, 19, 21, § 65:

    multa lumina nocte tuli,

    Tib. 1, 10 (9), 42.—
    2.
    Brightness, splendor, gleam ( poet.):

    ferri,

    Stat. Th. 9, 802; Claud. Cons. Prob. et Olybr. 94.—
    3.
    A bright color ( poet.): flaventia lumina calthae, Col. poët. 10, 97; 9, 4.—
    4.
    Daylight, day ( poet.): si te secundo lumine hic offendero, Moriere, Enn. ap. Cic. Rab. Post. 11, 29 (Trag. v. 302 Vahl.):

    lumine quarto,

    Verg. A. 6, 356; cf.: eos hostes, urbes agrosque eorum... lumine supero privetis, Vet. Form. ap. Macr. S. 3, 9, 11. —
    5.
    The light of life, life ( poet.):

    lumen linque,

    Plaut. Cist. 3, 12:

    lumine adempto,

    Lucr. 3, 1033; Ov. Tr. 4, 4, 45.—
    6.
    The light of the eye, the eye (mostly poet.):

    luminibus amissis,

    Cic. Tusc. 5, 39, 114:

    astantes lumine torvo Aetnaeos fratres,

    Verg. A. 3, 677:

    fossis lumen abire genis, Ov P. 2, 8, 66: acuentes lumina rutae,

    id. R. Am. 801:

    lumina defixa tenere in gremio,

    id. H 21, 113:

    lumina flectere,

    id. M. 5, 232: parcite luminibus, close or turn away the eyes, Tib. 1, 2, 33:

    lumina sera dextra componere,

    to close one's eyes, Val. Fl. 3, 279.—Fig.:

    Romani imperii lumen,

    Vell. 2, 52, 3:

    reipublicae lumen et caput,

    id. 2, 99, 1.—
    * b.
    The pupil of the eye, Veg. Vet. 2, 16.—
    7.
    An opening through which light can penetrate, a light, Val. Fl. 1, 168; Vitr. 4, 6.— An airhole, air-shaft, Plin. 31, 6, 31, § 57.— A window:

    stabula non egeant septentrionis luminibus,

    Pall. 1, 21:

    obserare lumina,

    App. M. 2, p 125: altius aedes non tollendi, ne luminibus vicini officiatur, Gai Inst. 2, 31:

    immittere lumina,

    to put in windows, Dig. 7, 1, 13.—
    8.
    In plur., the light in a building:

    ne quid altius exstruendo, aut arborem ponendo, lumina cujusquam obscuriora fiant,

    Dig. 8, 2, 14:

    cum M. Buculeius aedes L. Fufio venderet, in mancipio lumina, uti tum essent, ita recepit,

    Cic. de Or. 1, 39, 179.—Hence, se luminibus ejus esse obstructurum, to obstruct the light by building, Cic. pro Dom. 44, 115.—
    9.
    The opening or orifice in a water-pipe or funnel, Front. Aquaed. 27; 29; 36; 105.—
    10.
    The light in pictures, in opp. to the shade:

    invenit lumen atque umbras,

    Plin. 35, 5, 11, § 29; 35, 11, 40, § 131; Plin. Ep. 3, 13.—
    II.
    Trop.
    A.
    A light, i. e. a most distinguished person or thing, an ornament, glory, luminary:

    clarissimis viris interfectis lumina civitatis exstincta sunt,

    Cic. Cat. 3, 10, 24:

    certis dicendi luminibus ornare orationem,

    id. de Or. 2, 27, 119:

    animi, ingenii consiliique tui,

    id. Rep. 6, 12, 12:

    probitatis et virtutis,

    id. Lael. 8, 27: est corporis macula, naevus;

    illi tamen hoc lumen videbatur,

    i. e. a beautyspot, id. N. D. 1, 28, 79: luminibus alicujus obstruere or officere, to obscure one's glory or reputation, id. Brut. 17, 66.—
    B.
    Light, clearness, perspicuity:

    ordo est maxime, qui memoriae lumen affert,

    Cic. de Or. 2, 86, 353:

    oratio adhibere lumen rebus debet,

    id. ib. 3, 13, 50: nunc parvulos nobis dedit (natura) igniculos, quos celeriter... sic restinguimus, [p. 1085] ut nusquam naturae lumen adpareat, id. Tusc. 3, 1, 2:

    nec mentis quasi luminibus officit altitudo fortunae,

    id. Rab. Post. 16, 43.—
    C.
    Merit, excellence, beauty of style:

    Origines (Catonis) quod lumen eloquentiae non habent?

    Cic. Brut. 17, 66;

    so in the pun: Catonis luminibus obstruere,

    id. ib.; cf. I. B. 7. 8. supra.—
    D.
    Ornaments of style:

    at sunt qui haec excitatoria lumina a componendis orationibus excludenda arbitrentur,

    Quint. 12, 10, 49; 8, 5, 29:

    orationis,

    id. 8, 5, 34:

    lumina sententiarum,

    id. 9, 2, 202.

    Lewis & Short latin dictionary > lumen

  • 11 relaxo

    rĕ-laxo, āvi, ātum, 1, v. a., to stretch out or widen again; to unloose, loosen, open (class.; cf.: solvo, libero).
    I.
    Lit.:

    alvus tum astringitur, tum relaxatur,

    Cic. N. D. 2, 54, 136; cf.:

    tum astringentibus se intestinis tum relaxantibus,

    id. ib. 2, 55, 138:

    densa relaxare (opp. rara densare),

    Verg. G. 1, 419:

    dissolvunt nodos omnes et vincla relaxant,

    Lucr. 6, 356: tunicarum vincula, Ov. F. 2, 321; cf.

    nodos (sc. aquaï),

    Lucr. 6, 878 (with exsolvere glaciem); cf.:

    fontibus ora,

    Ov. M. 1, 281:

    caecos fontes,

    Sil. 3, 51:

    glaebas,

    to loosen, Varr. R. R. 1, 27, 2:

    humum,

    Col. 11, 3, 46 Schneid. N. cr.; Pall. 2, 13, 3:

    vias et caeca Spiramenta,

    Verg. G. 1, 89:

    claustra,

    Ov. Am. 1, 6, 17; cf.

    flores,

    Sen. Thyest. 903:

    diversa bracchia,

    to spread out, Sil. 14, 399:

    arcum,

    to unbend, Sen. Agam. 322:

    ut, quae (aedificia) sunt vetustate sublapsa, relaxentur in melius,

    restored, Plin. Ep. 10, 70 (75), 1 Keil (al. reparentur).—
    II.
    Trop., to slacken, ease, lighten, alleviate, mitigate, soften, assuage; to cheer up, enliven, relax (a favorite word of Cic.; cf.:

    relevo, recreo, mitigo): animos doctrinā,

    Cic. Arch. 6, 12; cf.:

    tu a contentionibus cottidie relaxes aliquid,

    id. Leg. 1, 4, 11: quaero enim non quibus intendam rebus animam, sed quibus relaxem, ac remittam, id. Fragm. ap. Non. 329, 7, and 383, 23:

    constructio verborum tum conjunctionibus copuletur, tum dissolutionibus relaxetur,

    id. Part. 6, 21:

    pater nimis indulgens, quicquid ego astrinxi, relaxat,

    id. Att. 10, 6, 2:

    animus somno relaxatus,

    id. Div. 2, 48, 100:

    animum,

    id. Brut. 5, 21; id. Rep. 1, 9, 14; cf.:

    relaxare animos et dare se jucunditati,

    id. Off. 1, 34, 122:

    ut ex pristino sermone relaxarentur animi omnium,

    id. de Or. 1, 8, 29:

    anxiferas curas requiete, id. poët. Div. 1, 13, 22: (risus) tristitiam ac severitatem mitigat et relaxat,

    id. de Or. 2, 58, 236; cf.:

    tristem vultum relaxare,

    Sen. Cons. ad Helv. 15;

    and, with this, cf.: relaxato in hilaritatem vultu,

    Petr. 49, 8:

    ne nocturna quidem quiete diurnum laborem relaxante,

    Curt. 5, 13, 5: mores aetas lasciva relaxat, i. e. makes dissolute, Claud. Prob. et Olybr. 153:

    (animi) cum se plane corporis vinculis relaxaverint,

    Cic. Sen. 22, 81; Claud. Rapt. Pros. 2, 330:

    se occupationibus,

    Cic. Fam. 7, 1, 5; id. Att. 16, 16, 2:

    se a nimiā necessitate,

    id. Or. 52, 176. —

    Mid.: homines quamvis in turbidis rebus sint, tamen interdum animis relaxantur,

    Cic. Phil. 2, 16, 39:

    insani cum relaxentur,

    when they come to themselves, when the attack abates, id. Ac. 2, 17, 52.— Absol.: (dolor) si longus, levis;

    dat enim intervalla et relaxat,

    Cic. Fin. 2, 29, 94.

    Lewis & Short latin dictionary > relaxo

  • 12 spatium

    spătĭum, ii, n. [root spa-, to draw; Gr. spaô; span-, to stretch; Gr. spanis, want; cf.: penomai, penês; Germ. spannen; Dor. spadion (=stadion), race-course; cf. Lat. penuria], room, a space (very freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: est natura loci spatiumque profundi, Quod neque percurrere flumina possint, Nec, etc.... Usque adeo passim patet ingens copia rebus;

    Finibus exemptis,

    Lucr. 1, 1002; 5, 370; 1, 389:

    locus ac spatium, quod inane vocamus,

    id. 1, 426; cf. id. 1, 523:

    per totum caeli spatium diffundere sese (solis lux),

    id. 4, 202; cf.:

    tres pateat caeli spatium non amplius ulnas,

    Verg. E. 3, 105:

    flumen Dubis paene totum oppidum cingit: reliquum spatium, quā flumen intermittit, mons continet,

    Caes. B. G. 1, 38:

    temporibus rerum et spatiis locorum animadversis,

    id. B. C. 3, 61 fin.:

    quod spatium non esset agitandi,

    Nep. Eum. 5, 4:

    spatium loci,

    Quint. 8, 3, 84:

    spatio distante,

    Ov. M. 11, 715.—
    B.
    In partic.
    1.
    A (limited) space, distance, interval (syn. intervallum):

    siderum genus spatiis immutabilibus ab ortu ad occasum commeans,

    Cic. N. D. 2, 19, 49:

    magno spatio paucis diebus confecto,

    Caes. B. G. 3, 29:

    itineris spatium,

    id. B. C. 1, 24 fin.:

    viae spatium,

    the distance, length, Ov. M. 8, 794:

    trabes paribus intermissae spatiis (shortly before: paribus intervallis),

    Caes. B. G. 7, 23; cf.:

    alios ineunt cursus aliosque recursus Adversi spatiis,

    Verg. A. 5, 584 Coningt. ad loc.:

    hic locus aequo fere spatio ab castris utrisque aberat,

    Caes. B. G. 1, 43:

    inter duas acies tantum erat relictum spatii, ut, etc.,

    id. B. C. 3, 92:

    cum Viridorix contra eum duum milium spatio consedisset,

    id. B. G. 3, 17:

    magnum spatium abesse,

    id. ib. 2, 17:

    quo tanta machinatio ab tanto spatio institueretur?

    id. ib. 2, 30:

    tormentorum usum spatio propinquitatis interire,

    id. B. C. 2, 16 fin.:

    jamque tenebat Nox medium caeli spatium,

    Hor. S. 2, 6, 101:

    illi medio in spatio chorus Occurrit,

    Verg. A. 10, 219:

    dimidium fere spatium confecerat, cum, etc.,

    Nep. Eum. 9, 1:

    spatium discrimina fallit,

    the distance, Ov. M. 8, 577.—
    b.
    Size, bulk, extent:

    dum spatium victi considerat hostis (serpentis),

    Ov. M. 3, 95:

    elephantis,

    Luc. 9, 732:

    oris Et colli, ov. M. 2, 672: dat spatium collo,

    id. ib. 3, 195:

    breve lateris,

    Juv. 6, 503; cf.:

    quod sit homini spatium a vestigio ad verticem,

    Plin. 7, 17, 17, § 77:

    spatia montis,

    id. 35, 1, 1, § 2:

    spatium admirabile rhombi,

    very large, Juv. 4, 39:

    vasti corporis,

    Sen. Hippol. 806:

    plantae Herculis,

    Gell. 1, 1, 2: trahit aures in spatium, in length, i. e. lengthens them out, Ov. M. 11, 176; so,

    in spatium,

    id. ib. 2, 197; 7, 783; Sil. 13, 562.—
    2.
    An open space for walking, racing, etc., in.
    a.
    A walk, promenade; a public place or square, etc. (cf. ambulatio):

    urbs delubris distincta spatiisque communibus,

    Cic. Rep. 1, 26, 41:

    templaque et innumeris spatia interstincta columnis,

    i. e. colonnades, porticos, Stat. S. 3, 5, 90:

    quin igitur ad illa spatia nostra sedesque pergimus, ubi cum satis erit deambulatum, requiescemus,

    Cic. Leg. 1, 4, 14:

    spatia silvestria,

    id. ib. 1, 5, 15:

    orator ex Academiae spatiis,

    id. Or. 3, 12 (quoted by Quint. 12, 2, 23, and by Tac. Or. 32):

    Academiae non sine causā nobilitata spatia,

    Cic. Fin. 5, 1, 1: locus planis Porrectus spatiis, in level spaces, i. e. plains, Hor. Ep. 1, 7, 42:

    ille actus habenā Curvatis fertur spatiis,

    Verg. A. 7, 381.—
    b.
    A race-course, track:

    sicut fortis equus, spatio qui saepe supremo Vicit Olympia,

    Enn. Ann. 18, 22:

    nec vero velim quasi decurso spatio a calce ad carceres revocari,

    Cic. Sen. 23, 83:

    amat spatiis obstantia rumpere claustra,

    Hor. Ep. 1, 14, 9:

    cum carceribus sese effudere quadrigae, Addunt in spatia,

    Verg. G. 1, 513 Forbig. ad loc.:

    hic ad Elei metas et maxuma campi Sudabit spatia,

    id. ib. 3, 202: signoque repente Corripiunt spatia [p. 1736] audito, id. A. 5, 316:

    tritumque relinquunt Quadrijugi spatium,

    Ov. M. 2, 168; cf.:

    equi Pulsabant pedibus spatium declivis Olympi,

    id. ib. 6, 487:

    abstulere me velut de spatio Graeciae res immixtae Romanis,

    Liv. 35, 40, 1:

    nobilis equos cursus et spatia probant,

    Tac. Or. 39.—
    c.
    Poet., in gen., room or space in a building:

    Phocus in interius spatium pulchrosque recessus Cecropidas ducit,

    the inner space, the interior, Ov. M. 7, 670.—
    3.
    Transf., the action of walking, a walk, promenade; a turn, course:

    cum in ambulationem ventum esset, Scaevolam, duobus spatiis tribusve factis, dixisse, etc.,

    Cic. de Or. 1, 7, 28; cf. id. Rep. 1, 12, 18; Suet. Aug. 83:

    si interdum ad forum deducimur, si uno basilicae spatio honestamur,

    Cic. Mur. 34, 70:

    septem spatiis circo meruere coronam,

    Ov. Hal. 68:

    (agitatores) septimo spatio palmae appropinquant,

    Sen. Ep. 30, 13.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of time.
    1.
    In gen., a space of time, interval, period:

    spatia omnis temporis non numero dierum sed noctium finiunt,

    Caes. B. G. 6, 18:

    spatium praeteriti temporis,

    Cic. Arch. 1, 1:

    quantum fuit diei spatium,

    as the portion of the day allowed, Caes. B. G. 2, 11 fin.:

    annuum spatium,

    id. B. C. 3, 3:

    annuum, menstruum, diurnum, nocturnum,

    Cic. Inv. 1, 26, 39:

    dierum triginta,

    id. Verr. 2, 2, 39, § 96:

    parvo dilexit spatio Minoida Theseus,

    Prop. 2, 24, 43 (3, 19, 27):

    spatio brevi,

    Hor. C. 1, 11, 6:

    in brevi spatio mutantur secla animantum,

    Lucr. 2, 77; so,

    in brevi spatio,

    Ter. Heaut. 5, 2, 2:

    aliquid longo spatio tenere,

    Cic. Off. 2, 23, 81:

    me ex comparato et constituto spatio defensionis in semihorae curriculum coëgisti,

    id. Rab. Perd. 2, 6:

    hoc interim spatio conclave illud concidisse,

    id. de Or. 2, 86, 353:

    spatia annorum,

    Prop. 3 (4), 21, 31:

    spatium juventae Transire,

    Ov. M. 15, 225:

    illa dies... incerti spatium mihi finiat aevi,

    id. ib. 15, 874:

    post sexagesimum vitae spatium,

    i. e. after the sixtieth year, Plin. 7, 50, 51, § 170.—
    2.
    In partic.
    a.
    Of a portion of time in which to do any thing, space, time, leisure, opportunity:

    neque, ut celari posset, tempus spatium ullum dabat,

    Ter. Hec. 3, 3, 14:

    nisi tempus et spatium datum sit,

    Cic. Quint. 1, 4:

    irae suae spatium et consilio tempus dare,

    Liv. 8, 32:

    ubicumque datum erat spatium solitudinis,

    Ter. Hec. 1, 2, 55:

    quantum spatii nobis datur,

    Cic. de Or. 1, 59, 252:

    tempus inane peto, requiem spatiumque furori,

    Verg. A. 4, 433: ne properes, oro;

    spatium pro munere posco,

    Ov. R. Am. 277:

    proin quicquid est, da tempus ac spatium tibi. Quod ratio non quit, saepe sanavit mora,

    Sen. Agam. 2, 129.—Esp.: spatium (aliquid, nihil spatii, etc.) alicui faciendi or ad faciendum aliquid, time to do a thing:

    breve spatium'st perferundi quae minitas mihi,

    Plaut. Capt. 3, 5, 85:

    ut Ne esset spatium cogitandi ad disturbandas nuptias,

    Ter. And. 1, 2, 11:

    quam longum spatium amandi amicam tibi dedi!

    id. Hec. 4, 4, 62:

    dare alicui spatium ad se colligendum,

    Cic. Caecin. 2, 6:

    ad scribendum,

    id. Fam. 15, 17, 1:

    pila in hostes coniciendi,

    Caes. B. G. 1, 52; 4, 13; Ov. M. 10, 163:

    nec fuit spatium ad contrahenda castra,

    Caes. B. G. 7, 40:

    cum erit spatium, utrumque praestabo,

    Cic. Att. 5, 14, 1:

    si spatium ad dicendum habuissemus,

    id. Verr. 1, 18, 56:

    spatium sumamus ad cogitandum,

    id. Fin. 4, 1, 1; id. de Or. 1, 33, 150:

    sex dies ad eam rem conficiendam spatii postulant,

    Caes. B. C. 1, 3 fin.:

    vix explicandi ordines spatium Etruscis fuit,

    Liv. 2, 46, 3:

    spatium Vitellianis datum refugiendi,

    Tac. H. 2, 25.—Rarely with dat.:

    spatium quidem tandem adparandis nuptiis, vocandi, sacruficandi dabitur paululum,

    Ter. Phorm. 4, 4, 20.—
    b.
    A year of life:

    quosdam (morbos) post sexagesimum vitae spatium non accidere,

    Plin. 7, 50, 51, § 170. —
    c.
    Metrical time, measure, quantity:

    trochaeus, qui est eodem spatio quo choreus,

    Cic. Or. 57, 193; cf. Quint. 1, 5, 18:

    neu sermo subsultet imparibus spatiis ac sonis, miscens longa brevibus, etc.,

    id. 11, 3, 43; cf. id. 11, 3, 40; 11, 3, 17 al.—
    B.
    (Acc. to I. B.) A path, course, race, track:

    ut eadem spatia quinque stellae dispari motu cursuque conficiant,

    Cic. de Or. 3, 45, 178:

    quid mihi opu'st, decurso aetatis spatio, cum meis gerere bellum?

    Plaut. Stich. 1, 2, 14:

    prope jam excurso spatio,

    Ter. Ad. 5, 4, 6:

    te vero, mea quem spatiis propioribus aetas Insequitur,

    Verg. A. 9, 275: deflexit jam aliquantulum de spatio curriculoque consuetudo majorum, Cic. Lael. 12, 40; cf.:

    quemadmodum simus in spatio Q. Hortensium ipsius vestigiis persecuti,

    id. Brut. 90, 307:

    currenti spatium praemonstra,

    Lucr. 6, 93:

    pede inoffenso spatium decurrere vitae,

    Ov. Tr. 3, 4, 33; Sen. Troad. 398.

    Lewis & Short latin dictionary > spatium

  • 13 toga

    tŏga, ae, f. [tego], a covering, garment.
    I.
    In gen. (ante-class. and rare): praeterea quod in lecto togas ante habebant; ante enim olim fuit commune vestimentum et diurnum et nocturnum et muliebre et virile, Varr. ap. Non. 541, 2:

    incinctā togā,

    Afran. ib. 540, 33; cf.

    comic.: ne toga cordylis, ne paenula desit olivis,

    Mart. 13, 1, 1. —
    * B.
    A roofing, roof:

    (toga) dicitur et tectum,

    Non. 406, 21. —
    II.
    In partic., the outer garment of a Roman citizen in time of peace, long, broad, and flowing, and consisting of a single piece of stuff; the toga or gown.
    A.
    Lit.:

    sed quod pacis est insigne et otii toga,

    Cic. Pis. 30, 73:

    quem tenues decuere togae,

    Hor. Ep. 1, 14, 32:

    ima,

    Quint. 11, 3, 139:

    pexa,

    Mart. 2, 44, 1:

    rasa,

    id. 2, 88, 4: toga praetexta, the toga of magistrates and free-born children, ornamented with purple; v. praetexo: toga pura, the unornamented toga of youth who had laid aside the praetexta:

    Ciceroni meo togam puram cum dare Arpini vellem,

    Cic. Att. 9, 6, 1; 5, 20, 9; 7, 8, 5;

    called more freq. virilis,

    id. Sest. 69, 144; id. Phil. 2, 18, 44; Liv. 26, 19, 5; Plin. Ep. 1, 9, 2; and:

    toga libera,

    Prop. 4 (5), 1, 132; Ov. F. 3, 771; cf.:

    a patre ita eram deductus ad Scaevolam sumptā virili togā,

    Cic. Lael. 1, 1:

    toga picta,

    worn by a victor in his triumph, Liv. 10, 7, 9; 30, 15, 11; Flor. 1, 5, 6:

    purpurea,

    worn by kings, Liv. 27, 4, 11; 31, 11, 12: candida, the toga worn by candidates for office, made of white fulled cloth; v. candidus: pulla, the dark-gray toga of mourners; v. pullus; cf. Becker, Gallus, 3, p. 107 sq.; 2, pp. 55 and 74 sq. (2d edit.).—
    B.
    Transf.
    1.
    As a designation for peace:

    ex quo genere haec sunt, Liberum appellare pro vino, campum pro comitiis, togam pro pace, arma ac tela pro bello,

    Cic. de Or. 3, 42, 167: cedant arma togae, id. poët. Off. 1, 22, 77; id. Pis. 30, 73:

    vir omnibus belli ac togae dotibus eminens,

    Vell. 1, 12, 3; Tert. Pall. 5.—Also of the Roman national character; hence, togae oblitus, forgetful of Rome, Hor. C. 3, 5, 10.—
    2.
    As, in the times of the emperors, the toga went more and more out of use, and became almost exclusively the garment of clients, poet. for a client:

    eheu quam fatuae sunt tibi Roma togae,

    Mart. 10, 18, 4; 10, 47, 5; cf. Plin. Pan. 65; Flor. 4, 12, 32. —
    3.
    As women of loose character were not allowed to wear the proper female garment (the stola), and assumed the toga, poet. for a prostitute: si tibi cura togae est [p. 1876] potior pressumque quasillo Scortum, Tib. 4, 10, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > toga

См. также в других словарях:

  • Diurnum — In the Episcopal monastic tradition, the second of four services in regular daily worship: Matins Diurnum Vespers Compline See also Canonical hours Vigils Night Hours Book of Hours …   Wikipedia

  • Diurnum — Di|ụr|num, das; s, ...nen [lat. diurnum = tägliche Ration, subst. Neutr. Sg. von: diurnus, ↑Diurnal] (österr. veraltet): Tagegeld …   Universal-Lexikon

  • Diurnum — Di|ur|num das; s, ...nen <aus lat. diurnum »tägliche Ration« zu diurnus »täglich«> (österr.) Tagegeld …   Das große Fremdwörterbuch

  • Cestrum diurnum — Systematik Asteriden Euasteriden I Ordnung …   Deutsch Wikipedia

  • Cestrum diurnum — Scientific classification Kingdom: Plantae (unranked) …   Wikipedia

  • Cestrum diurnum — baltažiedis cestras statusas T sritis vardynas apibrėžtis Bulvinių šeimos dekoratyvinis nuodingas augalas (Cestrum diurnum), paplitęs Pietų Amerikoje. atitikmenys: lot. Cestrum diurnum angl. day jessamine šaltinis Valstybinės lietuvių kalbos… …   Lithuanian dictionary (lietuvių žodynas)

  • Cestrum diurnum — ID 17117 Symbol Key CEDI6 Common Name day jessamine Family Solanaceae Category Dicot Division Magnoliophyta US Nativity Native to U.S. US/NA Plant Yes State Distribution FL, HI, PR, TX, VI Growth Habit Tree, Shrub …   USDA Plant Characteristics

  • Cestrum diurnum L. var. diurnum — Symbol CEDI6 Synonym Symbol CEDID Botanical Family Solanaceae …   Scientific plant list

  • Cestrum diurnum L. — Symbol CEDI6 Common Name day jessamine Botanical Family Solanaceae …   Scientific plant list

  • Cestrum diurnum L. var. portoricense O.E. Schulz — Symbol CEDI6 Synonym Symbol CEDIP Botanical Family Solanaceae …   Scientific plant list

  • Cestrum diurnum — noun West Indian evergreen shrub having clusters of funnel shaped white flowers that are fragrant by day • Syn: ↑day jessamine • Hypernyms: ↑shrub, ↑bush • Member Holonyms: ↑Cestrum, ↑genus Cestrum …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»