-
1 dissolute
dissolutē, adv. [st2]1 [-] sans liaison. [st2]2 [-] mollement, faiblement. [st2]3 [-] avec insouciance.* * *dissolutē, adv. [st2]1 [-] sans liaison. [st2]2 [-] mollement, faiblement. [st2]3 [-] avec insouciance.* * *Dissolute, Aduerbium. Cic. Sans se soulcier, et En mauvais mesnagier.\Dissolute remittere. Cic. Comme font gens qui n'ont cure du leur, et laissent perdre leurs biens.\Dissolute vendere. Cic. En mauvais mesnagier et nonchalant.\Dissolute rem aliquam conficere. Cic. Laschement. -
2 dissolute
dissolūtē, Adv. (dissolutus), aufgelöst, I) ohne Bindewörter, Cic. or. 135. – II) übtr.: a) ohne Energie, dah. auch fahrlässig, leichtsinnig, minus severe (res confecta est) quam decuit, non tamen omnino dissolute, Cic.: si quid est factum clementer, ut dissolute factum criminer, Cic.: d. decumas vendidisti (verpachtet), Cic. – b) ausgelassen, diss. hilaris, Augustin. conf. 8, 11. § 26.
-
3 dissolute
dissolūtē, Adv. (dissolutus), aufgelöst, I) ohne Bindewörter, Cic. or. 135. – II) übtr.: a) ohne Energie, dah. auch fahrlässig, leichtsinnig, minus severe (res confecta est) quam decuit, non tamen omnino dissolute, Cic.: si quid est factum clementer, ut dissolute factum criminer, Cic.: d. decumas vendidisti (verpachtet), Cic. – b) ausgelassen, diss. hilaris, Augustin. conf. 8, 11. § 26.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dissolute
-
4 dissolute
dissolūtē [ dissolutus ]2) небрежно, беспорядочно ( facere C); легкомысленно ( aliquid vendere C)3) ритор. бессоюзно, без соединительных частиц C4) распущенно, нескромно (non d. hilaris Aug) -
5 dissolūtē
dissolūtē adv. with comp. [dissolutus], loosely, disconnectedly: dicere. — Fig., laxly, negligently, carelessly: decumas vendere: alqd factum. -
6 dissolute
dissŏlūte, adv., loosely, disconnectedly; laxly, negligently, carelessly; v. dissolvo, P. a. fin. -
7 dissolutum
dis-solvo, solvi, sŏlūtum, 3, v. a., to loosen asunder, to unloose, disunite, separate, dissolve, destroy (freq. and class.).I.Lit.A.In gen.:B.facilius est apta dissolvere quam dissipata conectere,
Cic. Or. 71, 235:opus ipsa suum eadem quae coagmentavit natura dissolvit,
id. de Sen. 20, 72:dissolvunt nodos omnes et vincla relaxant,
Lucr. 6, 356:contextum,
id. 1, 243:stamina,
Tib. 1, 7, 2:ornatus comae,
id. 1, 10, 62:capillum,
Plin. 28, 7, 23, § 78:sparta navium,
id. 24, 9, 40, § 65:pontem,
Nep. Them. 5, 1 et saep.:nubila ventis,
Lucr. 6, 514; cf.nubes (ventus, with diducit),
id. 6, 216:glaciem (sol),
to melt, id. 6, 964:aes (fulmen),
id. 6, 352:corpora (vis),
id. 1, 224:se (venti vortex),
id. 6, 446:tenebras luce,
Varr. L. L. 6, § 79 Müll.:dissolutum navigium vel potius dissipatum,
Cic. Att. 15, 11, 3; so,navem,
Phaedr. 4, 22, 10; Ov. Tr. 4, 8, 18:stomachum,
i. e. to loosen, relax, Plin. 20, 23, 96, § 256:ilia sua visu,
Petr. 24, 5:resinam omnem oleo,
Plin. 14, 20, 25, § 123: collegia, Suet. Aug. 32:cohortem Germanorum,
id. Galb. 12 et saep.:animam,
i. e. to die, Lucr. 3, 601; cf. id. 456; Cic. Tusc. 1, 11, 24.—In partic.1.In mercant. lang., to pay, discharge what one owes:* b.dinumerando solvere: aes alienum praediis venditis,
Cic. Sull. 20, 56; id. Off. 2, 2, 4; Plin. 33, 3, 13, § 44:nomen,
Cic. Planc. 28:omne quod debuit,
id. Rosc. Com. 13, 38:quae debeo,
Ter. Ph. 4, 3, 50: pecuniam pro iis rebus, * Caes. B. C. 1, 87, 1:pecuniam publicam ulli civitati,
Cic. Verr. 2, 3, 75:poenam,
to pay a fine, id. Tusc. 1, 42, 100; cf.:dissolvere et compensare damna,
id. Verr. 2, 5, 13:vota,
id. Att. 15, 11 fin.; Cat. 66, 38.—Mid., transf. to the person: quarum (possessionum) amore adducti dissolvi nullo modo possunt, free or release themselves from debt, Cic. Cat. 2, 8, 18.—2.In medic. lang., like digerere, discutere, to discuss, dissipate morbid matter, Plin. 20, 12, 48, § 122; 24, 6, 14, § 23; 24, 9, 38, § 60 al.II. A.In gen.:B.utilitas si amicitias conglutinaret, eadem commutata dissolveret,
Cic. Lael. 9, 32; cf. id. de Or. 1, 42, 188:amicitiam,
id. Rosc. Am. 39:societatem,
id. Rosc. Com. 13, 38:consortionem,
id. Off. 3, 6:matrimonia,
Cod. Just. 5, 17, 8 et saep.:perjurium,
Cic. Off. 3, 32, 113; cf.religiones,
Liv. 40, 29:acta Caesaris,
Cic. Phil. 1, 7 fin.; cf.:leges Caesaris,
ib. 1, 8 init.:judicia publica,
id. Agr. 2, 13 fin.:hoc interdictum,
id. Caecin. 14, 40 et saep.:argentariam,
id. ib. 4, 11:regiam potestatem,
Nep. Lys. 3 fin.; cf.rem publicam,
Liv. 5, 6 fin.:severitatem,
Cic. Mur. 31, 65:frigus,
Hor. C. 1, 9, 5 et saep.:mortem cuncta mortalium mala dissolvere,
Sall. C. 51, 20; cf.with pers. object: plerosque senectus dissolvit,
id. J. 17, 6.—In partic.1.In rhet. and philos. lang., to refute, reply to, answer an assertion:2.criminatio tota dissoluta est (with diluere),
Cic. Rosc. Am. 29, 82:seu proposita confirmamus, seu contra dicta dissolvimus,
Quint. 4 prooem. § 6; Cic. de Or. 2, 38; id. Tusc. 3, 30; Quint. 5, 13, 2; Tac. A. 13, 21 al.—(Acc. to I. B. 1. b.) To release, disengage one:A.obsecro, dissolve jam me,
Plaut. Merc. 1, 2, 54; id. Poen. 1, 1, 20; Ter. Heaut. 3, 1, 102.—Hence, dissŏ-lūtus, a, um, P. a., unloosed, loose, disconnected.Of discourse: alterum nimis est vinctum, ut de industria factum appareat;B.alterum nimis dissolutum, ut pervagatum ac vulgare videatur,
Cic. Or. 57, 195; Quint. 2, 11, 7; 8, 6, 62 al.—Hence, subst.: dissolūtum, i, n., a gram. fig., i. q. asundeton, asyndeton, Auct. Her. 4, 30, 41; Cic. de Or. 3, 54, 207 (also ap. Quint. 9, 1, 34).—Of character, lax, remiss, negligent, inattentive, careless; licentious, dissolute (cf.:a. b.mollis, luxuriosus, effeminatus): negligere quid de se quisque sentiat, non solum arrogantis est, sed omnino dissoluti,
Cic. Off. 1, 28, 99:cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum videri,
id. Cat. 1, 2, 4; cf.:in praetermittendo (opp. crudelis in animadvertendo),
id. Verr. 2, 5, 3 fin.:opp. vehemens,
id. ib. 2, 5, 40:(Verres) omnium hominum dissolutissimus crudelissimusque,
id. ib. 2, 3, 56; cf. id. ib. 2, 3, 57; id. Tusc. 4, 25 fin.; Nep. Alcib. 1 fin. al.:quis tam dissolutus in re familiari fuisset, quis tam negligens, etc.?
Cic. Quint. 11, 38; cf. id. ib. 12, 40 et saep.:animus,
id. Rosc. Am. 11, 32; cf.mens luxu,
Tac. A. 15, 49 fin.:consuetudo Graecorum,
Cic. Fl. 9;and, mores,
Phaedr. 1, 2, 12:comitas,
Quint. 2, 2, 5:libelli multo dissolutiores ipsis actionibus,
Sen. Contr. 5 praef.:nihil asperum... nec tamen quicquam populare ac dissolutum,
Cic. Att. 1, 19, 8; id. Off. 1, 35, 129.— Adv.: dissŏlūte.Acc. to B., laxly, negligently, carelessly:dissolute et turpiter scribere de restitutione alicujus,
Cic. Att. 14, 13 fin.:vendere decumas,
id. Verr. 2, 3, 39 fin.:jus suum relinquere,
id. Caecin. 36:factum aliquid,
id. Verr. 2, 5, 8; cf. id. Phil. 6, 1. -
8 dissolvo
dis-solvo, solvi, sŏlūtum, 3, v. a., to loosen asunder, to unloose, disunite, separate, dissolve, destroy (freq. and class.).I.Lit.A.In gen.:B.facilius est apta dissolvere quam dissipata conectere,
Cic. Or. 71, 235:opus ipsa suum eadem quae coagmentavit natura dissolvit,
id. de Sen. 20, 72:dissolvunt nodos omnes et vincla relaxant,
Lucr. 6, 356:contextum,
id. 1, 243:stamina,
Tib. 1, 7, 2:ornatus comae,
id. 1, 10, 62:capillum,
Plin. 28, 7, 23, § 78:sparta navium,
id. 24, 9, 40, § 65:pontem,
Nep. Them. 5, 1 et saep.:nubila ventis,
Lucr. 6, 514; cf.nubes (ventus, with diducit),
id. 6, 216:glaciem (sol),
to melt, id. 6, 964:aes (fulmen),
id. 6, 352:corpora (vis),
id. 1, 224:se (venti vortex),
id. 6, 446:tenebras luce,
Varr. L. L. 6, § 79 Müll.:dissolutum navigium vel potius dissipatum,
Cic. Att. 15, 11, 3; so,navem,
Phaedr. 4, 22, 10; Ov. Tr. 4, 8, 18:stomachum,
i. e. to loosen, relax, Plin. 20, 23, 96, § 256:ilia sua visu,
Petr. 24, 5:resinam omnem oleo,
Plin. 14, 20, 25, § 123: collegia, Suet. Aug. 32:cohortem Germanorum,
id. Galb. 12 et saep.:animam,
i. e. to die, Lucr. 3, 601; cf. id. 456; Cic. Tusc. 1, 11, 24.—In partic.1.In mercant. lang., to pay, discharge what one owes:* b.dinumerando solvere: aes alienum praediis venditis,
Cic. Sull. 20, 56; id. Off. 2, 2, 4; Plin. 33, 3, 13, § 44:nomen,
Cic. Planc. 28:omne quod debuit,
id. Rosc. Com. 13, 38:quae debeo,
Ter. Ph. 4, 3, 50: pecuniam pro iis rebus, * Caes. B. C. 1, 87, 1:pecuniam publicam ulli civitati,
Cic. Verr. 2, 3, 75:poenam,
to pay a fine, id. Tusc. 1, 42, 100; cf.:dissolvere et compensare damna,
id. Verr. 2, 5, 13:vota,
id. Att. 15, 11 fin.; Cat. 66, 38.—Mid., transf. to the person: quarum (possessionum) amore adducti dissolvi nullo modo possunt, free or release themselves from debt, Cic. Cat. 2, 8, 18.—2.In medic. lang., like digerere, discutere, to discuss, dissipate morbid matter, Plin. 20, 12, 48, § 122; 24, 6, 14, § 23; 24, 9, 38, § 60 al.II. A.In gen.:B.utilitas si amicitias conglutinaret, eadem commutata dissolveret,
Cic. Lael. 9, 32; cf. id. de Or. 1, 42, 188:amicitiam,
id. Rosc. Am. 39:societatem,
id. Rosc. Com. 13, 38:consortionem,
id. Off. 3, 6:matrimonia,
Cod. Just. 5, 17, 8 et saep.:perjurium,
Cic. Off. 3, 32, 113; cf.religiones,
Liv. 40, 29:acta Caesaris,
Cic. Phil. 1, 7 fin.; cf.:leges Caesaris,
ib. 1, 8 init.:judicia publica,
id. Agr. 2, 13 fin.:hoc interdictum,
id. Caecin. 14, 40 et saep.:argentariam,
id. ib. 4, 11:regiam potestatem,
Nep. Lys. 3 fin.; cf.rem publicam,
Liv. 5, 6 fin.:severitatem,
Cic. Mur. 31, 65:frigus,
Hor. C. 1, 9, 5 et saep.:mortem cuncta mortalium mala dissolvere,
Sall. C. 51, 20; cf.with pers. object: plerosque senectus dissolvit,
id. J. 17, 6.—In partic.1.In rhet. and philos. lang., to refute, reply to, answer an assertion:2.criminatio tota dissoluta est (with diluere),
Cic. Rosc. Am. 29, 82:seu proposita confirmamus, seu contra dicta dissolvimus,
Quint. 4 prooem. § 6; Cic. de Or. 2, 38; id. Tusc. 3, 30; Quint. 5, 13, 2; Tac. A. 13, 21 al.—(Acc. to I. B. 1. b.) To release, disengage one:A.obsecro, dissolve jam me,
Plaut. Merc. 1, 2, 54; id. Poen. 1, 1, 20; Ter. Heaut. 3, 1, 102.—Hence, dissŏ-lūtus, a, um, P. a., unloosed, loose, disconnected.Of discourse: alterum nimis est vinctum, ut de industria factum appareat;B.alterum nimis dissolutum, ut pervagatum ac vulgare videatur,
Cic. Or. 57, 195; Quint. 2, 11, 7; 8, 6, 62 al.—Hence, subst.: dissolūtum, i, n., a gram. fig., i. q. asundeton, asyndeton, Auct. Her. 4, 30, 41; Cic. de Or. 3, 54, 207 (also ap. Quint. 9, 1, 34).—Of character, lax, remiss, negligent, inattentive, careless; licentious, dissolute (cf.:a. b.mollis, luxuriosus, effeminatus): negligere quid de se quisque sentiat, non solum arrogantis est, sed omnino dissoluti,
Cic. Off. 1, 28, 99:cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum videri,
id. Cat. 1, 2, 4; cf.:in praetermittendo (opp. crudelis in animadvertendo),
id. Verr. 2, 5, 3 fin.:opp. vehemens,
id. ib. 2, 5, 40:(Verres) omnium hominum dissolutissimus crudelissimusque,
id. ib. 2, 3, 56; cf. id. ib. 2, 3, 57; id. Tusc. 4, 25 fin.; Nep. Alcib. 1 fin. al.:quis tam dissolutus in re familiari fuisset, quis tam negligens, etc.?
Cic. Quint. 11, 38; cf. id. ib. 12, 40 et saep.:animus,
id. Rosc. Am. 11, 32; cf.mens luxu,
Tac. A. 15, 49 fin.:consuetudo Graecorum,
Cic. Fl. 9;and, mores,
Phaedr. 1, 2, 12:comitas,
Quint. 2, 2, 5:libelli multo dissolutiores ipsis actionibus,
Sen. Contr. 5 praef.:nihil asperum... nec tamen quicquam populare ac dissolutum,
Cic. Att. 1, 19, 8; id. Off. 1, 35, 129.— Adv.: dissŏlūte.Acc. to B., laxly, negligently, carelessly:dissolute et turpiter scribere de restitutione alicujus,
Cic. Att. 14, 13 fin.:vendere decumas,
id. Verr. 2, 3, 39 fin.:jus suum relinquere,
id. Caecin. 36:factum aliquid,
id. Verr. 2, 5, 8; cf. id. Phil. 6, 1. -
9 dissolūtus
dissolūtus adj. with comp. and sup. [P. of dissolvo]. — Of discourse, disjointed, loose, disconnected, C.—In rhet., as subst n., asyndeton, C.— Fig., of character, lax, remiss, negligent, careless, dissolute, abandoned: neglegere... est dissoluti, etc.: in tantis rei p. periculis: omnium hominum dissolutissimus: liberalitas dissolutior: Graecorum consuetudo: mores, Ph.: luxu mens, Ta.* * *dissoluta, dissolutum ADJloose; lax; negligent, dissolute -
10 flāgitiōsus
flāgitiōsus adj. with comp. and sup. [flagitium], shameful, disgraceful, infamous, profligate, dissolute: homo flagitiosissimus: civitas flagitiosissima, S.: res: libidines: socordia flagitiosior, S.: fama flagitiosissima, Ta.: pro honestis flagitiosa exspectare, disgraceful acquisitions, Ta.* * *flagitiosa -um, flagitiosior -or -us, flagitiosissimus -a -um ADJdisgraceful, shameful; infamous, scandalous; profligate, dissolute -
11 fluxus
fluxus adj. [P. of fluo], flowing, loose, slack: habena, L.: crinis, Ta.: arma, Ta.—Fig., lax, loose, dissolute, careless: animi aetate, S.— Frail, weak, fleeting, transient, perishable: res nostrae, decayed: res humanae, S.: corpora, Ta.: fides, S.: mens senio, Ta.: studia inania et fluxa, Ta.* * *fluxa, fluxum ADJflowing; fluid; loose; transient, frail, dissolute -
12 coniunctio
coniūnctio, ōnis, f. (coniungo), die Verbindung, der Zusammenhang, 1) die räumliche, c. portuum, Cic. Verr. 4, 117: si (caro) coniunctione corporis fovetur (Ggstz. si caro alienata est, d.i. alle Lebenstätigkeit verloren hat), Cels. 5, 26. no. 23. – meton., der Komplex, c. tectorum, Cic. de rep. 1, 41. – 2) die äußere od. innere übh.: a) lebl. Subjj.: α) im allg.: c. ignis et umoris, Varr. LL.: coniunctio confusioque naturae, Cic.: quaedam convenientia et coniunctio naturae, quam vocant συμπάθειαν, Cic. – m. Ang. womit? durch cum m. Abl. od. durch inter se, zB. c. mentis cum externis mentibus, Cic.: inoffensa atque indubitata litterarum inter se c., Quint. – β) als t. t.: αα) als rhet. t. t., die Verbindung der Rede, zB. Cic. part. or. 21. – als rhet. Fig., die Konjunktion (griech. ζεῦγμα), Cornif. rhet. 4, 38. – ββ) als t. t. der Logik, die Begriffsverbindung, Ideenverbindung (gr. συμπεπλεγμένον bei den Stoikern), c. syllogismi, Gell.: quae coniunctio, quae diiunctio vera est, was folgerecht zu verbinden, was zu trennen sei, Cic.: ergo haec quoque coniunctio est ex repugnantibus, Cic.: im Plur., deinde addunt coniunctionum negantiam, Cic. – γγ) als gramm. t. t., konkret, das Bindewort, die Verbindungspartikel, Konjunktion, c. expletiva, Serv.: coniunctiones et praepositiones, Sen.: sequitur coniunctio, Quint.: dissolutum est, quod coniunctionibus verborum e medio sublatis, separatis partibus effertur, Cornif. rhet.: quae (figura) quia coniunctionibus caret, dissolutio vocatur, Quint.: cum demptis coniunctionibus dissolute plura dicuntur, Cic.: neque coniunctiones saepius iterare dubitavit, Suet. – u. der Bindestrich , ›hyphen‹, quae coniunctio dicitur, Prisc. de accent. § 6. p. 520, 8 K. – b) lebender Wesen, die gesellige Verbindung, Beziehung in Staat u. Familie, bei Ang. mit wem? durch Genet. od. durch cum m. Abl.; bei Ang. zwischen wem? durch inter m. Akk., α) im allg.: societas coniunctioque humana, Cic.: communitas coniunctioque humana, Cic.: coniunctio inter homines hominum et quasi quaedam societas et communicatio utilitatum, Cic.: nos ad coniunctionem congregationemque hominum et ad naturalem communitatem sumus nati, Cic.: commune autem animantium omnium est coniunctionis appetitus (Geselligkeitstrieb) procreandi causā, Cic. – v. politischen Verhältnis, guten Vernehmen mit jmd., haec nostra c., haec conspiratio in republica bene gerenda, Cic.: citius cum eo veterem coniunctionem dirimere, quam novam conciliare, Cic.: illam Caesaris coniunctionem defugere, Cic.: Pompeium a Caesaris coniunctione avocare, Cic.: ab huius ordinis (mit diesem Stande) coniunctione depulsi, Cic. – v. nachbarlichen, nostra municipia coniunctione etiam vicinitatis moventur, die nachbarliche Verbindung (in der man mit ihnen steht), Cic. – v. kollegialischen, quaesturae c., Cic.: c. tua cum collega concordiaque vestra, Cic. – v. geselligen, freundschaftlichen im Privatleben, summa nostra c. et familiaritas, Cic.: paterna necessitudo et c., Cic.: c. benevolentiae, Cic.: im Plur., novae coniunctiones, Cic.: coniunctiones necessariorum tuorum, Cic. – β) die Verbindung durch Geburt, Heirat, die Familienverbindung, Verschwägerung, Verwandtschaft, c. nuptialis, Varr.: coniunctiones fratrum, consobrinorum sobrinorumque, Cic.: c. sanguinis, Cic.: c. affinitatis, Cic. – amicitiae coniunctionisque necessitudo, Cic.: quae coniunctio necessitudinem eorum sanxit, Nep.: spero et opto nobis coniunctionem voluptati fore, Cic.: coniunctione Caesaris dignum credi, V. mit dem C., Tac. ann. 4, 39.
-
13 deceo
deceo, uī, ēre (zu decor, decus), zieren, ziemen, I) eig., a) v. Lebl., äußerlich zieren, kleiden, wohl od. gutstehen, wohl od. gutlassen (Ggstz. dedecere; vgl. Fronto de oratt. p. 159, 13 N.: nam convenire et decere et aptum esse et congruere Graeci ἡρμόσθαι appellant), m. Ang. wen (wem)? im Acc., quin me aspice et contempla, ut haec (vestis) me deceat, Plaut.: quem decet muliebris ornatus, quem incessus psaltriae, Cic.: neminem decet intertexta pluribus notis vestis, Quint.: te toga picta decet, Prop.: quem tenues decuere togae nitidique capilli, Hor.: habitus triumphalis feminas non decet, Quint.: forma viros neglecta decet, Ov.: neglecta decet multas (virgines) coma, Ov.: decet alba quidem pudor ora, Ov.: alba (weiße Tracht) decent Cererem; vestes Cerealibus albas sumite, Ov.: hic illum mire pudor decuit, Sen. – ohne Ang. wen (wem)? rarus in publicum egressus idque velatā parte oris, ne satiaret aspectum, vel quia sic decebat (weil es ihr so gut stand), Tac. ann. 13, 45. – b) v. Pers., prangen, Macrobii praecipuā decent pulchritudine, Solin. 30, 10. – II) übtr., den Verhältnissen nach zieren = stehen, wohl anstehen, wohlanständig sein, sich ziemen od. geziemen, sich schicken, schicklich sein, in der Ordnung sein (Ggstz. dedecere), wobei zu bemerken, daß decet oft durch es würde sich geziemen, decebat u. decuit durch es hätte sich ge ziemt, würde sich geziemt haben, übersetzt werden muß, α) m. Subjekts-Nom., teils m. Ang. wen (wem)? im Acc., arta decet sanum comitem toga, Hor.: illa ornamenta decere me et convenire eis rebus, quas gesseram, non putabam, Cic.: non velle experiri quam se aliena deceant; id enim maxime quemque decet, quod est cuiusque maxime suum, Cic. – teils (archaist.) m. Ang. wen (wem)? für wen? im Dat., istuc facinus nostro generi non decet, Plaut. Amph. 820 (vgl. unten no. β u. γ). – teils ohne Ang. wen? servare id, quod deceat (v. Dichter), Cic.: et quod decet honestum est et quod honestum est decet, Cic.: ita fere officia reperientur, cum quaeretur, quid deceat et quid aptum sit personis, temporibus, aetatibus, Cic. – m. Ang. worin? durch in m. Abl., ut in vita, sic in oratione nihil est difficilius quam quid deceat videre, Cic. – m. Ang. bei wem? durch apud m. Akk., u. wobei? durch Abl., neque eadem in voce, gestu, incessu apud principem, senatum, populum, magistratus, privato publico iudicio, postulatione, actione decent, Quint. 11, 3, 150. – β) m. Subjekts-Infin., u. zwar teils m. Acc. u. Infin. Act. u. Pass., oratorem irasci minime decet, simulare non dedecet, Cic.: omnes hommes ab odio, amicitia, ira atque misericordia vacuos esse decet, Sall.: omnes bonos rei publicae subvenire decebat, Sall.: non quidquid patrum plebisque est, consules, tribunos, deos, hominesque omnes armatos opem ferre, in Capitolium currere decuit? Liv.: m. Acc. u. Infin. Pass. (s. Klotz Nachtr. zu Cic. Tusc. p. 21. Wopkens Lectt. Tull. p. 71), atque in eo disputant, contaminari non decere fabulas, Ter.: num dubitas, quin specimen naturae capi deceat ex optima quaque natura? Cic.: sicut aut sola aut prima pensari decet... tanto regi (= a tanto rege), Liv. 34, 58, 8. – teils (archaist.) m. Dat. u. Infin., ita uti liberali esse ingenio decuit, Ter. Hec. 164: decet tantae maiestati eas servare leges, quibus etc., Paul. dig. 32, 1, 23: certa est enim ratio, quā deceat philosopho ob decretam sibi publice statuam gratias agere, Apul. flor. 16. p. 23, 4 Kr. – teils m. bl. Infin., iniusta impetrare non decet, Plaut.: exemplis grandioribus decuit uti, Cic. – m. vorhergeh. allgem. Pronom.-Nom., nihil est quod tam deceat, quam in omni re gerenda consilioque servare constantiam, Cic. – γ) ohne Subjekt, teils m. Ang. wen (wem)? durch Acc., facis, ut te decet, Ter.: ita uti fortes decet milites, Ter.: illum decet, Quint. – teils (archaist.) m. Ang. wem? od. für wen? durch Dat. (s. Ussing Plaut. Amph. 813. Hildebr. Apul. de mund. 1. p. 336), ut decet lenonis familiae, Plaut.: ita nobis decet, Ter.: haec primum ut fiant, deos quaeso, ut vobis decet, Ter.: locum editiorem, quam victoribus decebat, capit, Sall. hist. fr. 1, 98 (100). – teils (archaist.) m. Ang. wem? od. für wen? im Abl., ut meque teque maxume atque ingenio nostro decuit (= dignum erat), Plaut. asin. 577. – teils ganz absol., fecisti ut decuerat, Ter.: perge, decet, Verg.: res... paulo ante confecta est; minus quidem illa severe quam decuit, non tamen omnino dissolute, Cic.: quo maiorem spem habeo nihil fore aliter ac deceat, Cic.: cuius a rne corpus crematum est, quod contra decuit ab illo meum (sc. cremari), wogegen es sich geschickt hätte, daß der meinige von jenem verbrannt würde, Cic.
-
14 permagnus
per-māgnus, a, um, sehr groß, numerus, Caes.: villa, Auct. b. Afr.: hereditas, Cic.: permagnum est m. Infin., te autem permagnum est (muß man für ein hohes Glück schätzen) nancisci otiosum, hoc praesertim motu rei publicae, Cic. de rep. 1, 14. – subst., permagnum, etwas sehr Großes, Cic.: permagni nostrā interest m. folg. Acc. u. Infin., es liegt uns sehr viel daran, Cic.: permagno vendere, sehr teuer verpachten (Ggstz. dissolute vendere), Cic. – / vulg. Superl. permaximus, s. bes. – Superl. Adv. permaximē, s. bes.
-
15 vendo
vēndo, didī, ditum, ere (zsgz. aus venum do), verkaufen, I) eig. u. übtr.: A) eig.: 1) im allg.: emere et vendere, Amm.: alci unum bovem, Lact.: vendens columbas, Taubenhändler, Ambros. – alqd pecuniā grandi, Cic., impenso pretio, Cic., gravissimo pretio, Salv., parvo pretio, Cic., minori pretio, Ambros., modico pretio, ICt., vili (um niedrigen Preis), Mart.: u. so viliori, ICt.: recte, teuer, Cic.: male, schlecht, wohlfeil, Cic.: pluris, minoris, teurer, wohlfeiler, Cic.: quam plurimo, quam optume, so teuer wie möglich, Cic.: vendo meum (frumentum) non pluris quam ceteri, Cic.: non emo tanti Ciceronis vitam, quanti vendit Antonius, Sen. rhet.: quo pluris vendant, Varro: id (vinum) venditurum pretiis, quibus sperabatur, zu den gehofften Preisen, Amm.: optavit, non ut multis (an viele) venderet, sed ut care (teuer), Sen.: ut carius eis victoriam venderet, Iustin.: caro (teuer) vendere, s. 3. cārō: alqd viginti minis, Plaut.: opera Protogenis pro suis, Plin.: sub corona, s. 1. corōna: ad neces hominum venena vendentes, Firm. – Partiz. subst., vēnditum, ī, n., der Verkauf, constat negotiatio ex empto et vendito, besteht aus Kauf und Verkauf, Sen.: hingegen ex empto aut vendito, dem Kaufe od. Verkaufe gemäß, Cic. – 2) insbes., meistbietend verkaufen, a) verauktionieren, bona civium, Cic.: praedam suam, Cic.: haec per praeconem, Cic.: alqd sub hasta, s. 1. hasta: absol., ut praeconibus Latine (in latein. Sprache) vendendi ius esset, Liv. – b) meistbietend verpachten, decumas, Cic.: praedia, Cic.: decumas permagno, dissolute, Cic. – B) übtr., wie unser verkaufen, verhandeln, a) gegen Bestechung verschaffen oder verraten, suffragia, Iuven.: auro patriam, Verg. – b) gegen Geld oder andere Vorteile zum Gebrauche preisgeben, se regi, Cic.: sua funera, sein Leben für die Kampfspiele hingeben, Iuven.: verba reis, für Geld Reden halten, verteidigen, Mart. – II) bildl., ausposaunen, öffentlich rühmen, empfehlen, Ligarianam, Cic.: causidicum, Iuven. – / Nach Diom. 368, 24 ist zu vendo das klassische Passiv veneo, da in der klassischen Prosa als passive Formen nur Partic. Perf. venditus u. Partic. Fut. vendendus sich nachweisen lassen; aber nachaugust. u. besonders bei Spät. oft passive Formen von vendo, zB. Iustin. 11, 4, 8 u. 34, 2, 6. Spart. Hadr. 18. § 8. Lampr. Alex. Sev. 45. § 4. Gord. bei Capit. 24. § 2: Perf. venditus sum bei Diom. 368, 25. – vulg. bendo, wov. bendant, Corp. inscr. Lat. 10, 7307, 6 u. bendidit, de Rossi inscr. Christ. Vol. I, 489.
-
16 coniunctio
coniūnctio, ōnis, f. (coniungo), die Verbindung, der Zusammenhang, 1) die räumliche, c. portuum, Cic. Verr. 4, 117: si (caro) coniunctione corporis fovetur (Ggstz. si caro alienata est, d.i. alle Lebenstätigkeit verloren hat), Cels. 5, 26. no. 23. – meton., der Komplex, c. tectorum, Cic. de rep. 1, 41. – 2) die äußere od. innere übh.: a) lebl. Subjj.: α) im allg.: c. ignis et umoris, Varr. LL.: coniunctio confusioque naturae, Cic.: quaedam convenientia et coniunctio naturae, quam vocant συμπάθειαν, Cic. – m. Ang. womit? durch cum m. Abl. od. durch inter se, zB. c. mentis cum externis mentibus, Cic.: inoffensa atque indubitata litterarum inter se c., Quint. – β) als t. t.: αα) als rhet. t. t., die Verbindung der Rede, zB. Cic. part. or. 21. – als rhet. Fig., die Konjunktion (griech. ζεῦγμα), Cornif. rhet. 4, 38. – ββ) als t. t. der Logik, die Begriffsverbindung, Ideenverbindung (gr. συμπεπλεγμένον bei den Stoikern), c. syllogismi, Gell.: quae coniunctio, quae diiunctio vera est, was folgerecht zu verbinden, was zu trennen sei, Cic.: ergo haec quoque coniunctio est ex repugnantibus, Cic.: im Plur., deinde addunt coniunctionum negantiam, Cic. – γγ) als gramm. t. t., konkret, das Bindewort, die Verbindungspartikel, Konjunktion, c. expletiva, Serv.: coniunctiones et praepositiones, Sen.: sequitur coniunctio, Quint.: dissolutum est, quod————coniunctionibus verborum e medio sublatis, separatis partibus effertur, Cornif. rhet.: quae (figura) quia coniunctionibus caret, dissolutio vocatur, Quint.: cum demptis coniunctionibus dissolute plura dicuntur, Cic.: neque coniunctiones saepius iterare dubitavit, Suet. – u. der Bindestrich , ›hyphen‹, quae coniunctio dicitur, Prisc. de accent. § 6. p. 520, 8 K. – b) lebender Wesen, die gesellige Verbindung, Beziehung in Staat u. Familie, bei Ang. mit wem? durch Genet. od. durch cum m. Abl.; bei Ang. zwischen wem? durch inter m. Akk., α) im allg.: societas coniunctioque humana, Cic.: communitas coniunctioque humana, Cic.: coniunctio inter homines hominum et quasi quaedam societas et communicatio utilitatum, Cic.: nos ad coniunctionem congregationemque hominum et ad naturalem communitatem sumus nati, Cic.: commune autem animantium omnium est coniunctionis appetitus (Geselligkeitstrieb) procreandi causā, Cic. – v. politischen Verhältnis, guten Vernehmen mit jmd., haec nostra c., haec conspiratio in republica bene gerenda, Cic.: citius cum eo veterem coniunctionem dirimere, quam novam conciliare, Cic.: illam Caesaris coniunctionem defugere, Cic.: Pompeium a Caesaris coniunctione avocare, Cic.: ab huius ordinis (mit diesem Stande) coniunctione depulsi, Cic. – v. nachbarlichen, nostra municipia coniunctione etiam vicinitatis moventur, die nach-————barliche Verbindung (in der man mit ihnen steht), Cic. – v. kollegialischen, quaesturae c., Cic.: c. tua cum collega concordiaque vestra, Cic. – v. geselligen, freundschaftlichen im Privatleben, summa nostra c. et familiaritas, Cic.: paterna necessitudo et c., Cic.: c. benevolentiae, Cic.: im Plur., novae coniunctiones, Cic.: coniunctiones necessariorum tuorum, Cic. – β) die Verbindung durch Geburt, Heirat, die Familienverbindung, Verschwägerung, Verwandtschaft, c. nuptialis, Varr.: coniunctiones fratrum, consobrinorum sobrinorumque, Cic.: c. sanguinis, Cic.: c. affinitatis, Cic. – amicitiae coniunctionisque necessitudo, Cic.: quae coniunctio necessitudinem eorum sanxit, Nep.: spero et opto nobis coniunctionem voluptati fore, Cic.: coniunctione Caesaris dignum credi, V. mit dem C., Tac. ann. 4, 39.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > coniunctio
-
17 deceo
deceo, uī, ēre (zu decor, decus), zieren, ziemen, I) eig., a) v. Lebl., äußerlich zieren, kleiden, wohl od. gutstehen, wohl od. gutlassen (Ggstz. dedecere; vgl. Fronto de oratt. p. 159, 13 N.: nam convenire et decere et aptum esse et congruere Graeci ἡρμόσθαι appellant), m. Ang. wen (wem)? im Acc., quin me aspice et contempla, ut haec (vestis) me deceat, Plaut.: quem decet muliebris ornatus, quem incessus psaltriae, Cic.: neminem decet intertexta pluribus notis vestis, Quint.: te toga picta decet, Prop.: quem tenues decuere togae nitidique capilli, Hor.: habitus triumphalis feminas non decet, Quint.: forma viros neglecta decet, Ov.: neglecta decet multas (virgines) coma, Ov.: decet alba quidem pudor ora, Ov.: alba (weiße Tracht) decent Cererem; vestes Cerealibus albas sumite, Ov.: hic illum mire pudor decuit, Sen. – ohne Ang. wen (wem)? rarus in publicum egressus idque velatā parte oris, ne satiaret aspectum, vel quia sic decebat (weil es ihr so gut stand), Tac. ann. 13, 45. – b) v. Pers., prangen, Macrobii praecipuā decent pulchritudine, Solin. 30, 10. – II) übtr., den Verhältnissen nach zieren = stehen, wohl anstehen, wohlanständig sein, sich ziemen od. geziemen, sich schicken, schicklich sein, in der Ordnung sein (Ggstz. dedecere), wobei zu bemerken, daß decet oft durch es würde sich geziemen, decebat u. decuit durch es hätte sich ge-————ziemt, würde sich geziemt haben, übersetzt werden muß, α) m. Subjekts-Nom., teils m. Ang. wen (wem)? im Acc., arta decet sanum comitem toga, Hor.: illa ornamenta decere me et convenire eis rebus, quas gesseram, non putabam, Cic.: non velle experiri quam se aliena deceant; id enim maxime quemque decet, quod est cuiusque maxime suum, Cic. – teils (archaist.) m. Ang. wen (wem)? für wen? im Dat., istuc facinus nostro generi non decet, Plaut. Amph. 820 (vgl. unten no. β u. γ). – teils ohne Ang. wen? servare id, quod deceat (v. Dichter), Cic.: et quod decet honestum est et quod honestum est decet, Cic.: ita fere officia reperientur, cum quaeretur, quid deceat et quid aptum sit personis, temporibus, aetatibus, Cic. – m. Ang. worin? durch in m. Abl., ut in vita, sic in oratione nihil est difficilius quam quid deceat videre, Cic. – m. Ang. bei wem? durch apud m. Akk., u. wobei? durch Abl., neque eadem in voce, gestu, incessu apud principem, senatum, populum, magistratus, privato publico iudicio, postulatione, actione decent, Quint. 11, 3, 150. – β) m. Subjekts-Infin., u. zwar teils m. Acc. u. Infin. Act. u. Pass., oratorem irasci minime decet, simulare non dedecet, Cic.: omnes hommes ab odio, amicitia, ira atque misericordia vacuos esse decet, Sall.: omnes bonos rei publicae subvenire decebat, Sall.: non quidquid patrum plebisque est, consules, tribunos, deos, hominesque omnes armatos opem————ferre, in Capitolium currere decuit? Liv.: m. Acc. u. Infin. Pass. (s. Klotz Nachtr. zu Cic. Tusc. p. 21. Wopkens Lectt. Tull. p. 71), atque in eo disputant, contaminari non decere fabulas, Ter.: num dubitas, quin specimen naturae capi deceat ex optima quaque natura? Cic.: sicut aut sola aut prima pensari decet... tanto regi (= a tanto rege), Liv. 34, 58, 8. – teils (archaist.) m. Dat. u. Infin., ita uti liberali esse ingenio decuit, Ter. Hec. 164: decet tantae maiestati eas servare leges, quibus etc., Paul. dig. 32, 1, 23: certa est enim ratio, quā deceat philosopho ob decretam sibi publice statuam gratias agere, Apul. flor. 16. p. 23, 4 Kr. – teils m. bl. Infin., iniusta impetrare non decet, Plaut.: exemplis grandioribus decuit uti, Cic. – m. vorhergeh. allgem. Pronom.-Nom., nihil est quod tam deceat, quam in omni re gerenda consilioque servare constantiam, Cic. – γ) ohne Subjekt, teils m. Ang. wen (wem)? durch Acc., facis, ut te decet, Ter.: ita uti fortes decet milites, Ter.: illum decet, Quint. – teils (archaist.) m. Ang. wem? od. für wen? durch Dat. (s. Ussing Plaut. Amph. 813. Hildebr. Apul. de mund. 1. p. 336), ut decet lenonis familiae, Plaut.: ita nobis decet, Ter.: haec primum ut fiant, deos quaeso, ut vobis decet, Ter.: locum editiorem, quam victoribus decebat, capit, Sall. hist. fr. 1, 98 (100). – teils (archaist.) m. Ang. wem? od. für wen? im Abl., ut meque teque maxume atque ingenio nostro decuit (=————dignum erat), Plaut. asin. 577. – teils ganz absol., fecisti ut decuerat, Ter.: perge, decet, Verg.: res... paulo ante confecta est; minus quidem illa severe quam decuit, non tamen omnino dissolute, Cic.: quo maiorem spem habeo nihil fore aliter ac deceat, Cic.: cuius a rne corpus crematum est, quod contra decuit ab illo meum (sc. cremari), wogegen es sich geschickt hätte, daß der meinige von jenem verbrannt würde, Cic. -
18 permagnus
per-māgnus, a, um, sehr groß, numerus, Caes.: villa, Auct. b. Afr.: hereditas, Cic.: permagnum est m. Infin., te autem permagnum est (muß man für ein hohes Glück schätzen) nancisci otiosum, hoc praesertim motu rei publicae, Cic. de rep. 1, 14. – subst., permagnum, etwas sehr Großes, Cic.: permagni nostrā interest m. folg. Acc. u. Infin., es liegt uns sehr viel daran, Cic.: permagno vendere, sehr teuer verpachten (Ggstz. dissolute vendere), Cic. – ⇒ vulg. Superl. permaximus, s. bes. – Superl. Adv. permaximē, s. bes.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > permagnus
-
19 vendo
vēndo, didī, ditum, ere (zsgz. aus venum do), verkaufen, I) eig. u. übtr.: A) eig.: 1) im allg.: emere et vendere, Amm.: alci unum bovem, Lact.: vendens columbas, Taubenhändler, Ambros. – alqd pecuniā grandi, Cic., impenso pretio, Cic., gravissimo pretio, Salv., parvo pretio, Cic., minori pretio, Ambros., modico pretio, ICt., vili (um niedrigen Preis), Mart.: u. so viliori, ICt.: recte, teuer, Cic.: male, schlecht, wohlfeil, Cic.: pluris, minoris, teurer, wohlfeiler, Cic.: quam plurimo, quam optume, so teuer wie möglich, Cic.: vendo meum (frumentum) non pluris quam ceteri, Cic.: non emo tanti Ciceronis vitam, quanti vendit Antonius, Sen. rhet.: quo pluris vendant, Varro: id (vinum) venditurum pretiis, quibus sperabatur, zu den gehofften Preisen, Amm.: optavit, non ut multis (an viele) venderet, sed ut care (teuer), Sen.: ut carius eis victoriam venderet, Iustin.: caro (teuer) vendere, s. 3. caro: alqd viginti minis, Plaut.: opera Protogenis pro suis, Plin.: sub corona, s. corona: ad neces hominum venena vendentes, Firm. – Partiz. subst., vēnditum, ī, n., der Verkauf, constat negotiatio ex empto et vendito, besteht aus Kauf und Verkauf, Sen.: hingegen ex empto aut vendito, dem Kaufe od. Verkaufe gemäß, Cic. – 2) insbes., meistbietend verkaufen, a) verauktionieren, bona civium, Cic.: praedam suam, Cic.: haec per praeconem, Cic.:————alqd sub hasta, s. hasta: absol., ut praeconibus Latine (in latein. Sprache) vendendi ius esset, Liv. – b) meistbietend verpachten, decumas, Cic.: praedia, Cic.: decumas permagno, dissolute, Cic. – B) übtr., wie unser verkaufen, verhandeln, a) gegen Bestechung verschaffen oder verraten, suffragia, Iuven.: auro patriam, Verg. – b) gegen Geld oder andere Vorteile zum Gebrauche preisgeben, se regi, Cic.: sua funera, sein Leben für die Kampfspiele hingeben, Iuven.: verba reis, für Geld Reden halten, verteidigen, Mart. – II) bildl., ausposaunen, öffentlich rühmen, empfehlen, Ligarianam, Cic.: causidicum, Iuven. – ⇒ Nach Diom. 368, 24 ist zu vendo das klassische Passiv veneo, da in der klassischen Prosa als passive Formen nur Partic. Perf. venditus u. Partic. Fut. vendendus sich nachweisen lassen; aber nachaugust. u. besonders bei Spät. oft passive Formen von vendo, zB. Iustin. 11, 4, 8 u. 34, 2, 6. Spart. Hadr. 18. § 8. Lampr. Alex. Sev. 45. § 4. Gord. bei Capit. 24. § 2: Perf. venditus sum bei Diom. 368, 25. – vulg. bendo, wov. bendant, Corp. inscr. Lat. 10, 7307, 6 u. bendidit, de Rossi inscr. Christ. Vol. I, 489. -
20 asōtus
asōtus ī, m, ἄσωτοσ, a libertine.* * *Iasota, asotum ADJdebauched, dissipated, profligateIIdebaucher, dissolute man
См. также в других словарях:
Dissolute — Dis so*lute, a. [L. dissolutus, p. p. of dissolvere: cf. F. dissolu. See {Dissolve}.] 1. With nerves unstrung; weak. [Obs.] Spenser. [1913 Webster] 2. Loosed from restraint; esp., loose in morals and conduct; recklessly abandoned to sensual… … The Collaborative International Dictionary of English
dissolute — I adjective abandoned, base minded, carnal, concupiscent, corrupt, corrupted, debased, debauched, decadent, degenerate, degraded, depraved, dissipated, dissolutus, evil minded, free living, graceless, immoderate, immoral, impure, incontinent,… … Law dictionary
dissolute — (adj.) late 14c., loose, negligent, morally or religiously lax, from L. dissolutus loose, disconnected, pp. of dissolvere loosen up (see DISSOLVE (Cf. dissolve)). A figurative use of the classical Latin word. Related: Dissolutely; dissoluteness … Etymology dictionary
dissolute — profligate, reprobate, *abandoned Analogous words: *licentious, libertine, wanton, lewd: inebriated, intoxicated, drunken, *drunk: debauched, depraved, corrupt, debased, perverted (see under DEBASE) … New Dictionary of Synonyms
dissolute — [adj] lacking restraint, indulgent abandoned, corrupt, debauched, degenerate, depraved, dissipated, evil, fast*, fast and loose*, gone bad*, high living*, intemperate, in the fast lane*, lascivious, lax, lecherous, lewd, libertine, licentious,… … New thesaurus
dissolute — ► ADJECTIVE ▪ overindulgent in sensual pleasures. ORIGIN Latin dissolutus disconnected, loose , from dissolvere dissolve … English terms dictionary
dissolute — [dis′ə lo͞ot΄] adj. [L dissolutus, loosened, lax, unrestrained; pp. of dissolvere: see DISSOLVE] dissipated and immoral; profligate; debauched dissolutely adv. dissoluteness n … English World dictionary
dissolute — adjective Etymology: Middle English, from Latin dissolutus, from past participle of dissolvere to loosen, dissolve Date: 14th century lacking restraint; especially marked by indulgence in things (as drink or promiscuous sex) deemed vices < the… … New Collegiate Dictionary
dissolute — [[t]dɪ̱səluːt[/t]] ADJ GRADED (disapproval) Someone who is dissolute does not care at all about morals and lives in a way that is considered to be wicked and immoral. Syn: degenerate … English dictionary
dissolute — adjective having an immoral way of life, for example drinking too much alcohol, having sex with many people etc: Dylan Thomas, then an intensely romantic, though dissolute figure dissolutely adverb dissoluteness noun (U) … Longman dictionary of contemporary English
dissolute — adjective the problems of dissolute teens have become epidemic Syn: dissipated, debauched, decadent, intemperate, profligate, self indulgent, wild, depraved; licentious, promiscuous; drunken Ant: ascetic … Thesaurus of popular words