Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

disunite

  • 1 dis-sociō

        dis-sociō āvī, ātus, āre,    to put out of union, disjoin, disunite: Dissociata locis concordi pace ligavit, O.: montes ni dissocientur opacā Valle, H.—Fig., to separate in sentiment, disunite, set at variance, estrange: amicitias: homines antea dissociatos conligavit: copias, divide in factions, Ta.: disertos a doctis: causam suam, to isolate, Ta.

    Latin-English dictionary > dis-sociō

  • 2 dissocio

    dis-sŏcĭo, āvi, ātum, 1, v. a., to separate from fellowship, to disjoin, disunite.
    I.
    Lit. (almost exclusively poet.):

    artas partis,

    Lucr. 5, 355; cf.:

    dissociata locis concordi pace ligavit,

    Ov. M. 1, 25: montes opaca valle, * Hor. Ep. 1, 16, 5:

    Bruttia ora profundo,

    Stat. S. 1, 3, 32.—
    II.
    Trop., to separate in sentiment, to disunite, set at variance, estrange (freq. in Cic.):

    morum dissimilitudo dissociat amicitias,

    Cic. Lael. 20, 74:

    homines antea dissociatos jucundissimo inter se sermonis vinculo colligavit,

    id. Rep. 3, 2; so,

    barbarorum copias,

    Tac. A. 12, 55 fin.:

    populum armis civilibus,

    Front. Strat. 1, 10, 4:

    animos civium,

    Nep. Att. 2, 2:

    disertos a doctis,

    Cic. de Or. 3, 19, 72 (cf. shortly before: doctrinarum divortia facta); cf.:

    legionem a legione,

    Tac. A. 1, 28 fin.:

    excidium (Tencteris) minitans ni causam suam dissociarent,

    gave up, abandoned, id. ib. 13, 56 (shortly before: illi Tencteros, ulteriores etiam nationes socias bello vocabant); id. H. 4, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > dissocio

  • 3 dis-iungō or dīiungō

        dis-iungō or dīiungō ūnxī, ūnctus, ere,     to unyoke: iumenta: bos disiunctus, H.: fessos iuvencos, O. — To disunite, sever, divide, separate, part, remove: (fons) munitione diiunctus a mari: Iugurthae Bocchique regnum (fiumen), S.: equitatus a laevo cornu diiunctus, L.: Italis longe disiungimur oris, V.—Fig., to separate, part, divide, estrange: eos (oratorem et philosophum): illum ab illā, T.: populum a senatu: alqm a corpore: honesta a commodis: veterem amicitiam sibi ab Romanis, i. e. old friends, L.

    Latin-English dictionary > dis-iungō or dīiungō

  • 4 dis-solvō

        dis-solvō solvī, solūtus, ere,    to take apart, disunite, part, destroy: opus suum natura dissolvit: pontem, N.: navem, Ph.: animus, si est harmonia, dissolvetur. — To take to pieces, analyze: Quem (versum), H.—To pay, discharge: aes alienum dissolutum: omne quod debuit: pecuniam pro iis rebus, Cs.: poenam: damna. — To free from debt: dissolvi nullo modo possunt.—Fig., to dissolve, abolish, abrogate, annul, destroy: amicitias: societatem: religiones, L.: leges Caesaris: iudicia publica: regiā potestate dissolutā, N.: rem p., L.: frigus, H.: mortalium mala, S.: plerosque senectus dissolvit, S.—To refute, reply to, answer: criminatio tota dissoluta est: (crimina) iudicio. — To release, disengage: Dissolvi me, ut, etc., T.

    Latin-English dictionary > dis-solvō

  • 5 sē-iungō

        sē-iungō iūnxī, iūnctus, ere,    to disunite, disjoin, part, sever, separate, divide: te ab iis: Alpes Italiam ab Galliā seiungunt, N.—Fig., to separate, part, sever, disconnect: a verbo ius: defensio seiuncta a voluntate: benignitatem ab ambitu, distinguish: se a verborum libertate.

    Latin-English dictionary > sē-iungō

  • 6 solvō

        solvō solvī (soluit, Ct.; soluisse, Tb.), solūtus, ere    [2 se+luo], to loosen, unbind, unfasten, unfetter, untie, release: iube solvi (eum), T.: ad palum adligati repente soluti sunt: ita nexi soluti (sunt), L.: Solvite me, pueri, V.: quo modo solvantur (nodi), Cu.: solve capillos, untie, O.: crines, let down, O.: terrae quem (florem) ferunt solutae, i. e. thawed, H.: Solve senescentem equum, i. e. from service, H.: talibus ora solvit verbis, freely opens, O.: Solvite vela, unfurl, V.— To detach, remove, part, disengage, free: ancorā solutā (i. e. a litore): classis retinacula solvi iussit, O.: teque isto corpore solvo, V.: partūs, to bring forth, O.—Of ships, to free from land, set sail, weigh anchor, leave land, depart: navīs solvit, Cs.: primis tenebris solverat navem, L.: cum foedere solvere navīs, O.: navīs a terrā solverunt, Cs.: ab Corintho solvere navīs, L.: tertia fere vigiliā solvit (sc. navem), Cs.: nos eo die cenati solvimus: a Brundusio solvit, L.: Alexandriā solvisse: portu solventes.— To untie, unfasten, unlock, unseal, open: ille pharetram Solvit, uncovered, O.: solutā epistulā, N.: solutis fasciis, Cu.— To take apart, disintegrate, disunite, dissolve, separate, break up, scatter, dismiss: ubi ordines procursando solvissent, L.: agmina Diductis solvēre choris, V.: solvit maniplos, Iu.: coetuque soluto Discedunt, O.: urbem solutam reliquerunt, disorganized: si solvas ‘Postquam discordia tetra’... Invenias, etc., H.— To relax, benumb, make torpid, weaken: ima Solvuntur latera, V.: pennā metuente solvi, i. e. unflagging, H.: illi solvuntur frigore membra, V.: corpora somnus Solverat, O.: somno vinoque solutos, O.: Solvitur in somnos, V.— To loosen, break up, part, dissolve, disperse, divide, scatter: omne conligatum solvi potest: solvere navīs et rursus coniungere, Cu.: membra ratis, O.— To dissolve, melt, turn, change: nives solvere, melt, O.: (vitulo) per integram solvuntur viscera pellem, V.—Of fastenings, to loose, remove, cancel, untie, unlock: nullo solvente catenas, O.: Frenum solvit, Ph.: Solvitur acris hiemps, H.: a corpore bracchia, relaxes his hold, O.: crinalīs vittas, V.: vinculum epistulae, Cu.—Fig., to free, set free, release, loose, emancipate, relieve, exempt: linguam ad iurgia, O.: cupiditates suas, Cu.: Bassanitas obsidione, L.: ut religione civitas solvatur: Vopiscus, solvatur legibus, be exempted: petente Flacco ut legibus solveretur, L.: ut is per aes et libram heredes testamenti solvat, release the testamentary heirs: reus Postumus est eā lege... solutus ac liber, i. e. the law does not apply to: solutus Legibus insanis, H.: vos curis ceteris, T.: solvent formidine terras, V.: Vita solutorum miserā ambitione, H.: longo luctu, V.: calices quem non fecere Contractā in paupertate solutum? i. e. from cares, H.: ego somno solutus sum, awoke.— To acquit, absolve, cleanse, relieve: ut scelere solvamur, be held guiltless: hunc scelere solutum periculo liberavit: Sit capitis damno Roma soluta mei, O.— To relax, smooth, unbend, quiet, soothe (poet.): solvatur fronte senectus (i. e. frons rugis solvatur), be cleared, H.: arctum hospitiis animum, H.—Of ties, obligations, or authority, to remove, cancel, destroy, efface, make void, annul, overthrow, subvert, violate, abolish: solutum coniugium, Iu.: nec coniugiale solutum Foedus in alitibus, O.: culpa soluta mea est, O.: quos (milites), soluto imperio, licentia conruperat, S.: solvendarum legum principium (i. e. dissolvendarum), Cu.: disciplinam militarem, subvert, L.: pactique fide data munera solvit, i. e. took back, O.— To loosen, impair, weaken, scatter, disperse, dissolve, destroy: plebis vis soluta atque dispersa, S.: senectus quae solvit omnia, L.: nodum (amicitiae) solvere Gratiae, H.: hoc firmos solvit amores, O.— To end, remove, relieve, soothe: ieiunia granis, O.: Curam Dulci Lyaeo, H.: corde metum, V.: pudorem, V.: solutam cernebat obsidionem, the siege raised, L.: Solventur risu tabulae (see tabula), H.— To accomplish, fulfil, complete, keep (of funeral ceremonies, vows, and promises): omnia paterno funeri iusta, finish the burial rites: iustis defunctorum corporibus solutis, Cu.: exsequiis rite solutis, V.: vota, fulfil: Vota Iovi, O.: solvisti fidem, you have kept your promise, T.: Esset, quam dederas, morte soluta fides, i. e. your pledge (to be mine through life), O.— To solve, explain, remove: quā viā captiosa solvantur, i. e. are refuted: Carmina non intellecta, O.: nodos iuris, Iu.—Of debts, to fulfil, pay, discharge, pay off: hoc quod debeo peto a te ut... solutum relinquas, settled: Castricio pecuniam iam diu debitam, a debt of long standing: ex quā (pensione) maior pars est ei soluta: rem creditori populo solvit, L.: ut creditae pecuniae solvantur, Cs.: debet vero, solvitque praeclare.—Of persons, to make payment, pay: cuius bona, quod populo non solvebat, publice venierunt: ei cum solveret, sumpsit a C. M. Fufiis: pro vecturā: tibi quod debet ab Egnatio, pay by a draft on Egnatius: numquam vehementius actum est quam ne solveretur, to stop payments: nec tamen solvendo aeri alieno res p. esset, able to pay its debt, L.; hence the phrase, solvendo esse, to be solvent: solvendo non erat, was insolvent: cum solvendo civitates non essent: ne videatur non fuisse solvendo.—Of money or property, to pay, pay over, hand over (for pecuniā rem or debitum solvere): emi: pecuniam solvi: pro quo (frumento) pretium, L.: quae praemia senatus militibus ante constituit, ea solvantur: arbitria funeris, the expenses of the funeral: Dona puer solvit, paid the promised gifts, O.: HS CC praesentia, in cash: legatis pecuniam pro frumento, L.—Of a penalty, to accomplish, fulfil, suffer, undergo: iustae et debitae poenae solutae sunt: capite poenas, S.: meritas poenas solvens, Cu.
    * * *
    solvere, solvi, solutus V
    loosen, release, unbind, untie, free; open; set sail; scatter; pay off/back

    Latin-English dictionary > solvō

  • 7 dejugo

    dejugare, dejugavi, dejugatus V TRANS
    disconnect; disunite; separate (L+S); sever

    Latin-English dictionary > dejugo

  • 8 dilungo

    dilungere, dilunxi, dilunctus V
    unyoke; disunite, sever, divide, separate, part, estrange

    Latin-English dictionary > dilungo

  • 9 disjungo

    disjungere, disjunxi, disjunctus V
    unyoke; disunite, sever, divide, separate, part, estrange; put assunder (Ecc)

    Latin-English dictionary > disjungo

  • 10 dijuncte

    dis-jungo or dījungo, xi, ctum, 3, v. a., to disjoin, disunite, separate, opp. to [p. 591] conjungo (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    Esp., to unyoke draught cattle:

    asinum, bovem ab opere,

    Varr. R. R. 2, 6, 4; Col. 2, 3, 1; Plin. 18, 27, 67, § 251:

    bovem opere,

    Col. 6, 15, 2;

    and simply bovem,

    id. 6, 14 fin.; Cic. Div. 2, 36 fin.; Hor. Ep. 1, 14, 28; Ov. M. 14, 648 al.—
    B.
    To wean sucklings:

    agnos a mamma,

    Varr. R. R. 2, 1, 20; 2, 7, 12 al.—
    C.
    In gen., to divide, separate, part, remove.
    (α).
    With acc. only, Plaut. Mil. 4, 8, 18:

    intervallo locorum et temporum dijuncti sumus,

    Cic. Fam. 1, 7:

    quod (flumen) Jugurthae Bocchique regnum disjungebat,

    Sall. J. 92, 5 et saep.—
    (β).
    With ab:

    nisi (fons) munitione ac mole lapidum disjunctus esset a mari,

    Cic. Verr. 2, 4, 53:

    qua in parte Cappadocia ab Armenia disjungitur,

    Sall. H. Fragm. IV. 20 ed. Gerl. (ap. Non. 535, 17); Liv. 42, 59.—
    (γ).
    With simple abl.: Italis longe disjungimur oris, * Verg. A. 1, 252.—
    * (δ).
    With inter se, Lucr. 3, 803.—
    II.
    Trop., to separate, part, divide (esp. freq. in Cic.).
    (α).
    With acc. only (very rarely):

    sin eos (oratorem et philosophum) disjungent, hoc erunt inferiores, etc.,

    Cic. de Or. 3, 35 fin.; id. Rep. 2, 37.—
    (β).
    With ab:

    ea res disiunxit illum ab illa,

    Ter. Hec. 1, 2, 86; cf.:

    eos a colonis,

    Cic. Sull. 21:

    populum a senatu,

    id. Lael. 12, 41:

    Pompeium a Caesaris amicitia,

    id. Phil. 2, 9 fin.:

    me ab orationibus,

    id. Fam. 1, 9, 23 Orell. N. cr.:

    nos a corporibus (shortly before, sevocare, avocare, and secernere animum a corpore),

    id. Tusc. 1, 31:

    pastionem a cultura,

    Varr. R. R. 1, 2, 22; cf. ib. 1, 3:

    honesta a commodis (opp. commiscere),

    Cic. N. D. 1, 7, 16:

    artem a scientia,

    Quint. 2, 15, 2:

    veterem amicitiam sibi ab Romanis,

    Liv. 42, 46, 6 et saep.—Hence, disjunctus, a, um, P. a., separate, distinct; distant, remote.—With ab or absol.
    A.
    Lit.:

    Aetolia procul a barbaris disjuncta gentibus,

    Cic. Pis. 37, 91; cf.:

    in locis disjunctissimis maximeque diversis,

    id. de Imp. Pomp. 4.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., apart, different, remote.
    (α).
    With ab:

    vita maxime disjuncta a cupiditate et cum officio conjuncta,

    Cic. Rosc. Am. 14, 39:

    homines Graecos, longe a nostrorum hominum gravitate disjunctos,

    id. Sest. 67, 141:

    mores Caelii longissime a tanti sceleris atrocitate disjuncti,

    id. Cael. 22; cf. id. de Or. 1, 3 fin.; id. Pis. 1, 3; cf. in comp.:

    nihil est ab ea cogitatione dijunctius,

    id. Ac. 2, 20 fin. et saep.—
    (β).
    Absol.:

    neque disjuncti doctores, sed iidem erant vivendi praeceptores atque dicendi,

    id. de Or. 3, 15, 57:

    ratio, quae similitudines transferat et disjuncta conjungat,

    id. Fin. 2, 14, 45.—
    2.
    Esp., of discourse, disconnected, abrupt, disjointed:

    conjunctio, quae neque asperos habet concursus, neque disjunctos atque hiantes,

    Cic. Part. Or. 6, 21; cf.

    of the orator himself: Brutum (oratorem) otiosum atque dijunctum,

    Tac. Or. 18.—
    3.
    In dialectics, opposed:

    disjuncta conjungere,

    Cic. Fin. 2, 14, 45: omne, quod ita disjunctum sit, quasi aut etiam, aut non, etc., i. e. logically opposed, disjunctive (i. q. disjunctio, II. A.), id. Ac. 2, 30, 97.—As subst.: disjunc-tum, i, n., that which is logically opposed: quod Graeci diezeugmenon axiôma, nos disjunctum dicimus, Gell. 16, 8, 12.— Adv.
    a.
    disjunctē ( dij-), separately, distinctly, disjunctively (opp. conjuncte), Fest. s. v. SACRAM VIAM, p. 292, 5 Müll.— Comp.:

    non satis quae disjunctius dicuntur, intellegis,

    Cic. Phil. 2, 13, 32.— Sup., Amm. 20, 3, 11. —
    b.
    disjunctim ( dij-), opp. conjunctim, Gai. 2, 199; 205; Dig. 28, 7, 5; 35, 1, 49 al.

    Lewis & Short latin dictionary > dijuncte

  • 11 disglutino

    dis-glūtĭno, āre, v. a., to disjoin, disunite (late Lat.):

    conjuncta (with dissuere),

    Hier. Ep. 66, no. 12.

    Lewis & Short latin dictionary > disglutino

  • 12 disjunctum

    dis-jungo or dījungo, xi, ctum, 3, v. a., to disjoin, disunite, separate, opp. to [p. 591] conjungo (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    Esp., to unyoke draught cattle:

    asinum, bovem ab opere,

    Varr. R. R. 2, 6, 4; Col. 2, 3, 1; Plin. 18, 27, 67, § 251:

    bovem opere,

    Col. 6, 15, 2;

    and simply bovem,

    id. 6, 14 fin.; Cic. Div. 2, 36 fin.; Hor. Ep. 1, 14, 28; Ov. M. 14, 648 al.—
    B.
    To wean sucklings:

    agnos a mamma,

    Varr. R. R. 2, 1, 20; 2, 7, 12 al.—
    C.
    In gen., to divide, separate, part, remove.
    (α).
    With acc. only, Plaut. Mil. 4, 8, 18:

    intervallo locorum et temporum dijuncti sumus,

    Cic. Fam. 1, 7:

    quod (flumen) Jugurthae Bocchique regnum disjungebat,

    Sall. J. 92, 5 et saep.—
    (β).
    With ab:

    nisi (fons) munitione ac mole lapidum disjunctus esset a mari,

    Cic. Verr. 2, 4, 53:

    qua in parte Cappadocia ab Armenia disjungitur,

    Sall. H. Fragm. IV. 20 ed. Gerl. (ap. Non. 535, 17); Liv. 42, 59.—
    (γ).
    With simple abl.: Italis longe disjungimur oris, * Verg. A. 1, 252.—
    * (δ).
    With inter se, Lucr. 3, 803.—
    II.
    Trop., to separate, part, divide (esp. freq. in Cic.).
    (α).
    With acc. only (very rarely):

    sin eos (oratorem et philosophum) disjungent, hoc erunt inferiores, etc.,

    Cic. de Or. 3, 35 fin.; id. Rep. 2, 37.—
    (β).
    With ab:

    ea res disiunxit illum ab illa,

    Ter. Hec. 1, 2, 86; cf.:

    eos a colonis,

    Cic. Sull. 21:

    populum a senatu,

    id. Lael. 12, 41:

    Pompeium a Caesaris amicitia,

    id. Phil. 2, 9 fin.:

    me ab orationibus,

    id. Fam. 1, 9, 23 Orell. N. cr.:

    nos a corporibus (shortly before, sevocare, avocare, and secernere animum a corpore),

    id. Tusc. 1, 31:

    pastionem a cultura,

    Varr. R. R. 1, 2, 22; cf. ib. 1, 3:

    honesta a commodis (opp. commiscere),

    Cic. N. D. 1, 7, 16:

    artem a scientia,

    Quint. 2, 15, 2:

    veterem amicitiam sibi ab Romanis,

    Liv. 42, 46, 6 et saep.—Hence, disjunctus, a, um, P. a., separate, distinct; distant, remote.—With ab or absol.
    A.
    Lit.:

    Aetolia procul a barbaris disjuncta gentibus,

    Cic. Pis. 37, 91; cf.:

    in locis disjunctissimis maximeque diversis,

    id. de Imp. Pomp. 4.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., apart, different, remote.
    (α).
    With ab:

    vita maxime disjuncta a cupiditate et cum officio conjuncta,

    Cic. Rosc. Am. 14, 39:

    homines Graecos, longe a nostrorum hominum gravitate disjunctos,

    id. Sest. 67, 141:

    mores Caelii longissime a tanti sceleris atrocitate disjuncti,

    id. Cael. 22; cf. id. de Or. 1, 3 fin.; id. Pis. 1, 3; cf. in comp.:

    nihil est ab ea cogitatione dijunctius,

    id. Ac. 2, 20 fin. et saep.—
    (β).
    Absol.:

    neque disjuncti doctores, sed iidem erant vivendi praeceptores atque dicendi,

    id. de Or. 3, 15, 57:

    ratio, quae similitudines transferat et disjuncta conjungat,

    id. Fin. 2, 14, 45.—
    2.
    Esp., of discourse, disconnected, abrupt, disjointed:

    conjunctio, quae neque asperos habet concursus, neque disjunctos atque hiantes,

    Cic. Part. Or. 6, 21; cf.

    of the orator himself: Brutum (oratorem) otiosum atque dijunctum,

    Tac. Or. 18.—
    3.
    In dialectics, opposed:

    disjuncta conjungere,

    Cic. Fin. 2, 14, 45: omne, quod ita disjunctum sit, quasi aut etiam, aut non, etc., i. e. logically opposed, disjunctive (i. q. disjunctio, II. A.), id. Ac. 2, 30, 97.—As subst.: disjunc-tum, i, n., that which is logically opposed: quod Graeci diezeugmenon axiôma, nos disjunctum dicimus, Gell. 16, 8, 12.— Adv.
    a.
    disjunctē ( dij-), separately, distinctly, disjunctively (opp. conjuncte), Fest. s. v. SACRAM VIAM, p. 292, 5 Müll.— Comp.:

    non satis quae disjunctius dicuntur, intellegis,

    Cic. Phil. 2, 13, 32.— Sup., Amm. 20, 3, 11. —
    b.
    disjunctim ( dij-), opp. conjunctim, Gai. 2, 199; 205; Dig. 28, 7, 5; 35, 1, 49 al.

    Lewis & Short latin dictionary > disjunctum

  • 13 disjungo

    dis-jungo or dījungo, xi, ctum, 3, v. a., to disjoin, disunite, separate, opp. to [p. 591] conjungo (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    Esp., to unyoke draught cattle:

    asinum, bovem ab opere,

    Varr. R. R. 2, 6, 4; Col. 2, 3, 1; Plin. 18, 27, 67, § 251:

    bovem opere,

    Col. 6, 15, 2;

    and simply bovem,

    id. 6, 14 fin.; Cic. Div. 2, 36 fin.; Hor. Ep. 1, 14, 28; Ov. M. 14, 648 al.—
    B.
    To wean sucklings:

    agnos a mamma,

    Varr. R. R. 2, 1, 20; 2, 7, 12 al.—
    C.
    In gen., to divide, separate, part, remove.
    (α).
    With acc. only, Plaut. Mil. 4, 8, 18:

    intervallo locorum et temporum dijuncti sumus,

    Cic. Fam. 1, 7:

    quod (flumen) Jugurthae Bocchique regnum disjungebat,

    Sall. J. 92, 5 et saep.—
    (β).
    With ab:

    nisi (fons) munitione ac mole lapidum disjunctus esset a mari,

    Cic. Verr. 2, 4, 53:

    qua in parte Cappadocia ab Armenia disjungitur,

    Sall. H. Fragm. IV. 20 ed. Gerl. (ap. Non. 535, 17); Liv. 42, 59.—
    (γ).
    With simple abl.: Italis longe disjungimur oris, * Verg. A. 1, 252.—
    * (δ).
    With inter se, Lucr. 3, 803.—
    II.
    Trop., to separate, part, divide (esp. freq. in Cic.).
    (α).
    With acc. only (very rarely):

    sin eos (oratorem et philosophum) disjungent, hoc erunt inferiores, etc.,

    Cic. de Or. 3, 35 fin.; id. Rep. 2, 37.—
    (β).
    With ab:

    ea res disiunxit illum ab illa,

    Ter. Hec. 1, 2, 86; cf.:

    eos a colonis,

    Cic. Sull. 21:

    populum a senatu,

    id. Lael. 12, 41:

    Pompeium a Caesaris amicitia,

    id. Phil. 2, 9 fin.:

    me ab orationibus,

    id. Fam. 1, 9, 23 Orell. N. cr.:

    nos a corporibus (shortly before, sevocare, avocare, and secernere animum a corpore),

    id. Tusc. 1, 31:

    pastionem a cultura,

    Varr. R. R. 1, 2, 22; cf. ib. 1, 3:

    honesta a commodis (opp. commiscere),

    Cic. N. D. 1, 7, 16:

    artem a scientia,

    Quint. 2, 15, 2:

    veterem amicitiam sibi ab Romanis,

    Liv. 42, 46, 6 et saep.—Hence, disjunctus, a, um, P. a., separate, distinct; distant, remote.—With ab or absol.
    A.
    Lit.:

    Aetolia procul a barbaris disjuncta gentibus,

    Cic. Pis. 37, 91; cf.:

    in locis disjunctissimis maximeque diversis,

    id. de Imp. Pomp. 4.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., apart, different, remote.
    (α).
    With ab:

    vita maxime disjuncta a cupiditate et cum officio conjuncta,

    Cic. Rosc. Am. 14, 39:

    homines Graecos, longe a nostrorum hominum gravitate disjunctos,

    id. Sest. 67, 141:

    mores Caelii longissime a tanti sceleris atrocitate disjuncti,

    id. Cael. 22; cf. id. de Or. 1, 3 fin.; id. Pis. 1, 3; cf. in comp.:

    nihil est ab ea cogitatione dijunctius,

    id. Ac. 2, 20 fin. et saep.—
    (β).
    Absol.:

    neque disjuncti doctores, sed iidem erant vivendi praeceptores atque dicendi,

    id. de Or. 3, 15, 57:

    ratio, quae similitudines transferat et disjuncta conjungat,

    id. Fin. 2, 14, 45.—
    2.
    Esp., of discourse, disconnected, abrupt, disjointed:

    conjunctio, quae neque asperos habet concursus, neque disjunctos atque hiantes,

    Cic. Part. Or. 6, 21; cf.

    of the orator himself: Brutum (oratorem) otiosum atque dijunctum,

    Tac. Or. 18.—
    3.
    In dialectics, opposed:

    disjuncta conjungere,

    Cic. Fin. 2, 14, 45: omne, quod ita disjunctum sit, quasi aut etiam, aut non, etc., i. e. logically opposed, disjunctive (i. q. disjunctio, II. A.), id. Ac. 2, 30, 97.—As subst.: disjunc-tum, i, n., that which is logically opposed: quod Graeci diezeugmenon axiôma, nos disjunctum dicimus, Gell. 16, 8, 12.— Adv.
    a.
    disjunctē ( dij-), separately, distinctly, disjunctively (opp. conjuncte), Fest. s. v. SACRAM VIAM, p. 292, 5 Müll.— Comp.:

    non satis quae disjunctius dicuntur, intellegis,

    Cic. Phil. 2, 13, 32.— Sup., Amm. 20, 3, 11. —
    b.
    disjunctim ( dij-), opp. conjunctim, Gai. 2, 199; 205; Dig. 28, 7, 5; 35, 1, 49 al.

    Lewis & Short latin dictionary > disjungo

  • 14 dissolutum

    dis-solvo, solvi, sŏlūtum, 3, v. a., to loosen asunder, to unloose, disunite, separate, dissolve, destroy (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    facilius est apta dissolvere quam dissipata conectere,

    Cic. Or. 71, 235:

    opus ipsa suum eadem quae coagmentavit natura dissolvit,

    id. de Sen. 20, 72:

    dissolvunt nodos omnes et vincla relaxant,

    Lucr. 6, 356:

    contextum,

    id. 1, 243:

    stamina,

    Tib. 1, 7, 2:

    ornatus comae,

    id. 1, 10, 62:

    capillum,

    Plin. 28, 7, 23, § 78:

    sparta navium,

    id. 24, 9, 40, § 65:

    pontem,

    Nep. Them. 5, 1 et saep.:

    nubila ventis,

    Lucr. 6, 514; cf.

    nubes (ventus, with diducit),

    id. 6, 216:

    glaciem (sol),

    to melt, id. 6, 964:

    aes (fulmen),

    id. 6, 352:

    corpora (vis),

    id. 1, 224:

    se (venti vortex),

    id. 6, 446:

    tenebras luce,

    Varr. L. L. 6, § 79 Müll.:

    dissolutum navigium vel potius dissipatum,

    Cic. Att. 15, 11, 3; so,

    navem,

    Phaedr. 4, 22, 10; Ov. Tr. 4, 8, 18:

    stomachum,

    i. e. to loosen, relax, Plin. 20, 23, 96, § 256:

    ilia sua visu,

    Petr. 24, 5:

    resinam omnem oleo,

    Plin. 14, 20, 25, § 123: collegia, Suet. Aug. 32:

    cohortem Germanorum,

    id. Galb. 12 et saep.:

    animam,

    i. e. to die, Lucr. 3, 601; cf. id. 456; Cic. Tusc. 1, 11, 24.—
    B.
    In partic.
    1.
    In mercant. lang., to pay, discharge what one owes:

    dinumerando solvere: aes alienum praediis venditis,

    Cic. Sull. 20, 56; id. Off. 2, 2, 4; Plin. 33, 3, 13, § 44:

    nomen,

    Cic. Planc. 28:

    omne quod debuit,

    id. Rosc. Com. 13, 38:

    quae debeo,

    Ter. Ph. 4, 3, 50: pecuniam pro iis rebus, * Caes. B. C. 1, 87, 1:

    pecuniam publicam ulli civitati,

    Cic. Verr. 2, 3, 75:

    poenam,

    to pay a fine, id. Tusc. 1, 42, 100; cf.:

    dissolvere et compensare damna,

    id. Verr. 2, 5, 13:

    vota,

    id. Att. 15, 11 fin.; Cat. 66, 38.—
    * b.
    Mid., transf. to the person: quarum (possessionum) amore adducti dissolvi nullo modo possunt, free or release themselves from debt, Cic. Cat. 2, 8, 18.—
    2.
    In medic. lang., like digerere, discutere, to discuss, dissipate morbid matter, Plin. 20, 12, 48, § 122; 24, 6, 14, § 23; 24, 9, 38, § 60 al.
    II.
    Trop., to dissolve, abolish, abrogate, annul, destroy.
    A.
    In gen.:

    utilitas si amicitias conglutinaret, eadem commutata dissolveret,

    Cic. Lael. 9, 32; cf. id. de Or. 1, 42, 188:

    amicitiam,

    id. Rosc. Am. 39:

    societatem,

    id. Rosc. Com. 13, 38:

    consortionem,

    id. Off. 3, 6:

    matrimonia,

    Cod. Just. 5, 17, 8 et saep.:

    perjurium,

    Cic. Off. 3, 32, 113; cf.

    religiones,

    Liv. 40, 29:

    acta Caesaris,

    Cic. Phil. 1, 7 fin.; cf.:

    leges Caesaris,

    ib. 1, 8 init.:

    judicia publica,

    id. Agr. 2, 13 fin.:

    hoc interdictum,

    id. Caecin. 14, 40 et saep.:

    argentariam,

    id. ib. 4, 11:

    regiam potestatem,

    Nep. Lys. 3 fin.; cf.

    rem publicam,

    Liv. 5, 6 fin.:

    severitatem,

    Cic. Mur. 31, 65:

    frigus,

    Hor. C. 1, 9, 5 et saep.:

    mortem cuncta mortalium mala dissolvere,

    Sall. C. 51, 20; cf.

    with pers. object: plerosque senectus dissolvit,

    id. J. 17, 6.—
    B.
    In partic.
    1.
    In rhet. and philos. lang., to refute, reply to, answer an assertion:

    criminatio tota dissoluta est (with diluere),

    Cic. Rosc. Am. 29, 82:

    seu proposita confirmamus, seu contra dicta dissolvimus,

    Quint. 4 prooem. § 6; Cic. de Or. 2, 38; id. Tusc. 3, 30; Quint. 5, 13, 2; Tac. A. 13, 21 al.—
    2.
    (Acc. to I. B. 1. b.) To release, disengage one:

    obsecro, dissolve jam me,

    Plaut. Merc. 1, 2, 54; id. Poen. 1, 1, 20; Ter. Heaut. 3, 1, 102.—Hence, dissŏ-lūtus, a, um, P. a., unloosed, loose, disconnected.
    A.
    Of discourse: alterum nimis est vinctum, ut de industria factum appareat;

    alterum nimis dissolutum, ut pervagatum ac vulgare videatur,

    Cic. Or. 57, 195; Quint. 2, 11, 7; 8, 6, 62 al.—Hence, subst.: dissolūtum, i, n., a gram. fig., i. q. asundeton, asyndeton, Auct. Her. 4, 30, 41; Cic. de Or. 3, 54, 207 (also ap. Quint. 9, 1, 34).—
    B.
    Of character, lax, remiss, negligent, inattentive, careless; licentious, dissolute (cf.:

    mollis, luxuriosus, effeminatus): negligere quid de se quisque sentiat, non solum arrogantis est, sed omnino dissoluti,

    Cic. Off. 1, 28, 99:

    cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum videri,

    id. Cat. 1, 2, 4; cf.:

    in praetermittendo (opp. crudelis in animadvertendo),

    id. Verr. 2, 5, 3 fin.:

    opp. vehemens,

    id. ib. 2, 5, 40:

    (Verres) omnium hominum dissolutissimus crudelissimusque,

    id. ib. 2, 3, 56; cf. id. ib. 2, 3, 57; id. Tusc. 4, 25 fin.; Nep. Alcib. 1 fin. al.:

    quis tam dissolutus in re familiari fuisset, quis tam negligens, etc.?

    Cic. Quint. 11, 38; cf. id. ib. 12, 40 et saep.:

    animus,

    id. Rosc. Am. 11, 32; cf.

    mens luxu,

    Tac. A. 15, 49 fin.:

    consuetudo Graecorum,

    Cic. Fl. 9;

    and, mores,

    Phaedr. 1, 2, 12:

    comitas,

    Quint. 2, 2, 5:

    libelli multo dissolutiores ipsis actionibus,

    Sen. Contr. 5 praef.:

    nihil asperum... nec tamen quicquam populare ac dissolutum,

    Cic. Att. 1, 19, 8; id. Off. 1, 35, 129.— Adv.: dissŏlūte.
    a.
    Acc. to A., loosely, disconnectedly:

    dicere demptis conjunctionibus,

    Cic. Or. 39, 135.—
    b.
    Acc. to B., laxly, negligently, carelessly:

    dissolute et turpiter scribere de restitutione alicujus,

    Cic. Att. 14, 13 fin.:

    vendere decumas,

    id. Verr. 2, 3, 39 fin.:

    jus suum relinquere,

    id. Caecin. 36:

    factum aliquid,

    id. Verr. 2, 5, 8; cf. id. Phil. 6, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > dissolutum

  • 15 dissolvo

    dis-solvo, solvi, sŏlūtum, 3, v. a., to loosen asunder, to unloose, disunite, separate, dissolve, destroy (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    facilius est apta dissolvere quam dissipata conectere,

    Cic. Or. 71, 235:

    opus ipsa suum eadem quae coagmentavit natura dissolvit,

    id. de Sen. 20, 72:

    dissolvunt nodos omnes et vincla relaxant,

    Lucr. 6, 356:

    contextum,

    id. 1, 243:

    stamina,

    Tib. 1, 7, 2:

    ornatus comae,

    id. 1, 10, 62:

    capillum,

    Plin. 28, 7, 23, § 78:

    sparta navium,

    id. 24, 9, 40, § 65:

    pontem,

    Nep. Them. 5, 1 et saep.:

    nubila ventis,

    Lucr. 6, 514; cf.

    nubes (ventus, with diducit),

    id. 6, 216:

    glaciem (sol),

    to melt, id. 6, 964:

    aes (fulmen),

    id. 6, 352:

    corpora (vis),

    id. 1, 224:

    se (venti vortex),

    id. 6, 446:

    tenebras luce,

    Varr. L. L. 6, § 79 Müll.:

    dissolutum navigium vel potius dissipatum,

    Cic. Att. 15, 11, 3; so,

    navem,

    Phaedr. 4, 22, 10; Ov. Tr. 4, 8, 18:

    stomachum,

    i. e. to loosen, relax, Plin. 20, 23, 96, § 256:

    ilia sua visu,

    Petr. 24, 5:

    resinam omnem oleo,

    Plin. 14, 20, 25, § 123: collegia, Suet. Aug. 32:

    cohortem Germanorum,

    id. Galb. 12 et saep.:

    animam,

    i. e. to die, Lucr. 3, 601; cf. id. 456; Cic. Tusc. 1, 11, 24.—
    B.
    In partic.
    1.
    In mercant. lang., to pay, discharge what one owes:

    dinumerando solvere: aes alienum praediis venditis,

    Cic. Sull. 20, 56; id. Off. 2, 2, 4; Plin. 33, 3, 13, § 44:

    nomen,

    Cic. Planc. 28:

    omne quod debuit,

    id. Rosc. Com. 13, 38:

    quae debeo,

    Ter. Ph. 4, 3, 50: pecuniam pro iis rebus, * Caes. B. C. 1, 87, 1:

    pecuniam publicam ulli civitati,

    Cic. Verr. 2, 3, 75:

    poenam,

    to pay a fine, id. Tusc. 1, 42, 100; cf.:

    dissolvere et compensare damna,

    id. Verr. 2, 5, 13:

    vota,

    id. Att. 15, 11 fin.; Cat. 66, 38.—
    * b.
    Mid., transf. to the person: quarum (possessionum) amore adducti dissolvi nullo modo possunt, free or release themselves from debt, Cic. Cat. 2, 8, 18.—
    2.
    In medic. lang., like digerere, discutere, to discuss, dissipate morbid matter, Plin. 20, 12, 48, § 122; 24, 6, 14, § 23; 24, 9, 38, § 60 al.
    II.
    Trop., to dissolve, abolish, abrogate, annul, destroy.
    A.
    In gen.:

    utilitas si amicitias conglutinaret, eadem commutata dissolveret,

    Cic. Lael. 9, 32; cf. id. de Or. 1, 42, 188:

    amicitiam,

    id. Rosc. Am. 39:

    societatem,

    id. Rosc. Com. 13, 38:

    consortionem,

    id. Off. 3, 6:

    matrimonia,

    Cod. Just. 5, 17, 8 et saep.:

    perjurium,

    Cic. Off. 3, 32, 113; cf.

    religiones,

    Liv. 40, 29:

    acta Caesaris,

    Cic. Phil. 1, 7 fin.; cf.:

    leges Caesaris,

    ib. 1, 8 init.:

    judicia publica,

    id. Agr. 2, 13 fin.:

    hoc interdictum,

    id. Caecin. 14, 40 et saep.:

    argentariam,

    id. ib. 4, 11:

    regiam potestatem,

    Nep. Lys. 3 fin.; cf.

    rem publicam,

    Liv. 5, 6 fin.:

    severitatem,

    Cic. Mur. 31, 65:

    frigus,

    Hor. C. 1, 9, 5 et saep.:

    mortem cuncta mortalium mala dissolvere,

    Sall. C. 51, 20; cf.

    with pers. object: plerosque senectus dissolvit,

    id. J. 17, 6.—
    B.
    In partic.
    1.
    In rhet. and philos. lang., to refute, reply to, answer an assertion:

    criminatio tota dissoluta est (with diluere),

    Cic. Rosc. Am. 29, 82:

    seu proposita confirmamus, seu contra dicta dissolvimus,

    Quint. 4 prooem. § 6; Cic. de Or. 2, 38; id. Tusc. 3, 30; Quint. 5, 13, 2; Tac. A. 13, 21 al.—
    2.
    (Acc. to I. B. 1. b.) To release, disengage one:

    obsecro, dissolve jam me,

    Plaut. Merc. 1, 2, 54; id. Poen. 1, 1, 20; Ter. Heaut. 3, 1, 102.—Hence, dissŏ-lūtus, a, um, P. a., unloosed, loose, disconnected.
    A.
    Of discourse: alterum nimis est vinctum, ut de industria factum appareat;

    alterum nimis dissolutum, ut pervagatum ac vulgare videatur,

    Cic. Or. 57, 195; Quint. 2, 11, 7; 8, 6, 62 al.—Hence, subst.: dissolūtum, i, n., a gram. fig., i. q. asundeton, asyndeton, Auct. Her. 4, 30, 41; Cic. de Or. 3, 54, 207 (also ap. Quint. 9, 1, 34).—
    B.
    Of character, lax, remiss, negligent, inattentive, careless; licentious, dissolute (cf.:

    mollis, luxuriosus, effeminatus): negligere quid de se quisque sentiat, non solum arrogantis est, sed omnino dissoluti,

    Cic. Off. 1, 28, 99:

    cupio in tantis rei publicae periculis me non dissolutum videri,

    id. Cat. 1, 2, 4; cf.:

    in praetermittendo (opp. crudelis in animadvertendo),

    id. Verr. 2, 5, 3 fin.:

    opp. vehemens,

    id. ib. 2, 5, 40:

    (Verres) omnium hominum dissolutissimus crudelissimusque,

    id. ib. 2, 3, 56; cf. id. ib. 2, 3, 57; id. Tusc. 4, 25 fin.; Nep. Alcib. 1 fin. al.:

    quis tam dissolutus in re familiari fuisset, quis tam negligens, etc.?

    Cic. Quint. 11, 38; cf. id. ib. 12, 40 et saep.:

    animus,

    id. Rosc. Am. 11, 32; cf.

    mens luxu,

    Tac. A. 15, 49 fin.:

    consuetudo Graecorum,

    Cic. Fl. 9;

    and, mores,

    Phaedr. 1, 2, 12:

    comitas,

    Quint. 2, 2, 5:

    libelli multo dissolutiores ipsis actionibus,

    Sen. Contr. 5 praef.:

    nihil asperum... nec tamen quicquam populare ac dissolutum,

    Cic. Att. 1, 19, 8; id. Off. 1, 35, 129.— Adv.: dissŏlūte.
    a.
    Acc. to A., loosely, disconnectedly:

    dicere demptis conjunctionibus,

    Cic. Or. 39, 135.—
    b.
    Acc. to B., laxly, negligently, carelessly:

    dissolute et turpiter scribere de restitutione alicujus,

    Cic. Att. 14, 13 fin.:

    vendere decumas,

    id. Verr. 2, 3, 39 fin.:

    jus suum relinquere,

    id. Caecin. 36:

    factum aliquid,

    id. Verr. 2, 5, 8; cf. id. Phil. 6, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > dissolvo

  • 16 disunio

    dĭs-ūnĭo, īre, v. a., to disunite:

    nexus matrimoniorum,

    Arn. 3, p. 116 (p. 145 ed. Oehler).

    Lewis & Short latin dictionary > disunio

  • 17 sejungo

    sē-jungo, nxi, nctum, 3, v. a., to disunite, disjoin (cf.: abjungo and disjungo); to part, sever, separate, divide (class.; syn.: sepono, secerno, removeo).
    I.
    Lit.:

    sejungi seque gregari,

    Lucr. 1, 452; cf.:

    sejunge te aliquando ab iis, cum quibus te non tuum judicium, sed temporum vincla conjunxerunt,

    Cic. Fam. 10, 6, 2:

    Alpes quae Italiam a Galliā sejungunt,

    Nep. Hann. 3, 4:

    sejuncta sint omnia a principiis,

    Lucr. 2, 861; cf. id. 1, 432 (with secretum):

    aliquem ex fortissimorum civium numero,

    Cic. Vatin. 10, 26.—With abl.:

    sejungere matrem Jam gelidis nequeo bustis,

    Stat. S. 5, 3, 241 (cf. infra, II., and v. segrego, II. B.). —With simple acc.:

    quae (intervalla) non animalia solum Corpora sejungunt, sed terras ac mare totum Secernunt,

    Lucr. 2, 728; cf.

    mid.: discedere ac sejungi promunturia, quae antea juncta fuerant, arbitrere,

    to part, separate, Just. 4, 1, 18.—
    II.
    Trop., to separate, part, sever, etc. (a favorite word of Cic.):

    quam (Fortunam) nemo ab inconstantiā et temeritate sejunget, quae digna certe non sunt deo,

    Cic. N. D. 3, 24, 61; cf.:

    (divum natura) Semota a nostris rebus sejunctaque longe,

    Lucr. 2, 648:

    defensio sejuncta a voluntate ac sententiā legis,

    Cic. Verr. 2, 3, 84, § 193:

    orator a philosophorum eloquentiā,

    id. Or. 20, 68:

    rhetorice a bono viro atque ab ipsā virtute,

    Quint. 2, 17, 31:

    exercitatio procul a veritate,

    id. 8, 3, 23:

    fortuna ab eo,

    Nep. Att. 10, 5:

    a spe pariendarum voluptatum sejungi,

    Cic. Fin. 1, 20, 66:

    liberalitatem ac benignitatem ab ambitu atque largitione,

    id. de Or. 2, 25, 105:

    morbum ab aegrotatione,

    id. Tusc. 4, 13, 29:

    istam calamitatem a rei publicae periculis,

    id. Cat. 1, 9, 22:

    se a verborum libertate,

    id. Cael. 3, 8 (but in Tac. Or. 11 the correct read. is dejungere).—With abl.:

    cui Corpore sejunctus dolor absit,

    Lucr. 2, 18:

    laribus sejuncta potestas Exulat,

    Claud. VI. Cons. Hon. 407.

    Lewis & Short latin dictionary > sejungo

См. также в других словарях:

  • Disunite — Dis u*nite , v. t. [imp. & p. p. {Disunited}; p. pr. & vb. n. {Disuniting}.] 1. To destroy the union of; to divide; to part; to sever; to disjoin; to sunder; to separate; as, to disunite particles of matter. [1913 Webster] 2. To alienate in… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Disunite — Dis u*nite , v. i. To part; to fall asunder; to become separated. [1913 Webster] The joints of the body politic do separate and disunite. South. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • disunite — index abstract (separate), alienate (estrange), bicker, break (separate), demarcate, detach …   Law dictionary

  • disunite — (v.) 1560s (implied in disunited); see DIS (Cf. dis ) + UNITE (Cf. unite). Related: Disuniting …   Etymology dictionary

  • disunite — [dis΄yo͞o nīt′] vt. disunited, disuniting to destroy or take away the unity of; divide or separate vi. to become separated or divided …   English World dictionary

  • disunite — verb a) To cause disagreement or alienation among or within. If they cannot disunite them by domestic broils, then they engage their neighbours against them. b) To separate, sever, or split. Secrets disu …   Wiktionary

  • disunite — transitive verb Date: 1598 divide, separate …   New Collegiate Dictionary

  • disunite — disuniter, n. /dis yooh nuyt /, v., disunited, disuniting. v.t. 1. to sever the union of; separate; disjoin. 2. to set at variance; alienate: The issue disunited the party members. v.i. 3. to part; fall apart. [1550 60; DIS 1 + UNITE] * * * …   Universalium

  • disunite — Synonyms and related words: abrupt, aggravate, alien, alienate, cast off, cast out, come between, cut adrift, cut off, cut out, delete, depart, dichotomize, disaffect, disarticulate, disconnect, disengage, disjoin, disjoint, dissever, dissociate …   Moby Thesaurus

  • disunite — I (Roget s IV) v. Syn. divide, separate, dissociate, estrange; see alienate , divide 1 . II (Roget s Thesaurus II) verb 1. To become or cause to become apart one from another: break, detach, disjoin, disjoint, divide, divorce, part, separate,… …   English dictionary for students

  • disunite — dis·u·nite || ‚dɪsjuː naɪt v. separate, disjoin, disconnect, estrange …   English contemporary dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»