Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

descendants

  • 21 Aeacides

    Aeăcĭdēs, ae, = Aiakidês, patr. m. (voc. Aeacidā, Enn. ap. Cic. Div. 2, 56; Ov. H. 3, 87;

    Aeacidē,

    id. ib. 8, 7; gen. plur. Aeacidūm, Sil. 15, 392), a male descendant of Æacus, an Æacide.
    I.
    In gen.: stolidum genus Aeacidarum, Enn. ap. Cic. Div. 2, 56; Ov. M. 8, 3; Sil. 15, 292; Just. 12, 15.—
    II.
    Esp., his son Phocus, Ov. M. 7, 668.— His sons Telamon and Peleus, Ov. M. 8, 4.— His son Peleus alone, Ov. M. 12, 365.— His grandson Achilles, Verg. A. 1, 99; Ov. M. 12, 82; 96; 365.— His great-grandson Pyrrhus, son of Achilles, Verg. A. 3, 296.— His later descendants, Pyrrhus, king of Epirus, Enn. ap. Cic. Div. 2, 56:

    Aeacidarum genus,

    Cic. Off. 1, 12; and Perseus, king of Macedon, conquered by Æmilius Paulus, Verg. A. 6, 839; Sil. 1, 627.

    Lewis & Short latin dictionary > Aeacides

  • 22 Aegides

    Aegīdes, ae, patr. m., = Aigeidês, a descendant of Ægeus.
    I.
    Theseus, Ov. H. 4, 59; id. Tr. 5, 4, 26.—
    II.
    Descendants in gen., children, grandchildren of Ægeus, Ov. H. 2, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > Aegides

  • 23 ascendo

    a-scendo ( ads-, Jan; ads- and as-, Müller; as-, other editors), scendi, scensum, 3, v. n. [scando], to ascend, mount up, climb; and in eccl. Lat. simply to go up, to rise, to spring up, grow up (syn.: scando, conscendo, orior, surgo, prodeo).
    I.
    Lit. (opp. descendo; and diff. from escendo, which designates a climbing, mounting upon some high object, and involves the idea of exertion; cf. Oud. ad Caes. B. G. 7, 27; Suet. Caes. 61; Ochsn. Ecl. pp. 287 and 288; Doed. Syn. IV. pp. 60 and 61; it often interchanges with escendere in MSS.; cf. e. g. Halm ad Nep. Epam. 4, 5; id. Them. 8, 6, and v. examples below; class.; in Cic. and in Vulg. very freq.), constr. most freq. with in, but also with ad with super, supra, contra, adversus, with acc., and absol. (in Cic. in the lit. signif., except once with the acc., always with in with acc.; but in the trop. signif. in all constrr.).
    (α).
    With in with acc.:

    in navem ascendere,

    Plaut. Rud. 2, 2, 20; 2, 6, 54 Fleck.:

    ascendere in naviculam,

    Vulg. Matt. 8, 23:

    in triremem ascendit,

    Nep. Alcib. 4, 3 (in id. Epam. 4, 5, and Them. 8, 6 Halm now reads escendere):

    in arborem ascendere,

    Vulg. Luc. 19, 4:

    ut in Amanum (urbem) ascenderem,

    Cic. Fam. 15, 4, 8:

    ascende in oppidum,

    Vulg. Jos. 8, 1:

    lex peregrinum vetat in murum ascendere,

    Cic. de Or. 2, 24, 100:

    in equum,

    id. Sen. 10, 34:

    in caelum,

    id. Am. 23, 88; so id. Tusc. 1, 29, 71 (B. and K., escendere); id. Dom. 28, 75; id. Mil. 35, 97 (cf. id. Leg. 2, 8:

    ascensus in caelum): inque plagas caeli,

    Ov. M. 11, 518:

    cavete, ne ascendatis in montem,

    Vulg. Exod. 19, 12; 24, 13; ib. Matt. 5, 1; ib. Marc. 3, 13:

    in tribunal ascendere,

    Cic. Vatin. 14, 34 (B. and K., escendere); so Liv. 2, 28 Drak. (Weissenb., escendere):

    in contionem,

    Cic. Att. 4, 2, 3 (B. and K., escendit); so Liv. 3, 49; 5, 50 (Weissenb., escendere, in both these pass.):

    in Capitolium ascendere,

    id. 10, 7:

    sin vestram ascendisset in urbem,

    Verg. A. 2, 192.—
    (β).
    With ad. ad Gitanas Epiri oppidum, Liv. 42, 38:

    ad laevam paulatim,

    Sall. C. 55, 3.—
    (γ).
    With acc. or loc. adv.:

    navem ascendit,

    Ter. Ad. 4, 5, 69; Phaedr. 4, 22, 9; Vulg. Marc. 4, 1; ib. Luc. [p. 171] 8, 37:

    ascendit classem,

    Tac. A. 2, 75:

    montīs cum ascendimus altos,

    Lucr. 6, 469:

    montem,

    Juv. 1, 82, and Vulg. Psa. 103, 8; cf.:

    summum jugum montis ascendere,

    Caes. B. G. 1, 21:

    fastigia montis anheli,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 383:

    altitudinem montium,

    Vulg. Isa. 37, 24:

    currus,

    Lucr. 5, 1301 (Lachm., escendere); so Vulg. 3 Reg. 12, 13:

    adversam ripam,

    Cic. Div. 1, 28, 58:

    murum,

    Caes. B. G. 7, 27; so Verg. A. 9, 507, and Vulg. Jer. 5, 10:

    equum,

    Liv. 23, 14; so Suet. Caes. 61, and Vulg. Psa. 75, 7:

    ascendit Capitolium ad lumina,

    Suet. Caes. 37:

    deus adscensurus, Olympum,

    Tib. 4, 1, 12:

    magnum iter ascendo,

    Prop. 4, 10, 3:

    illuc solita est ascendere filia Nisi,

    Ov. M. 8, 17; 11, 394:

    quo simul ascendit,

    id. ib. 7, 220.—Also pass.:

    si mons erat ascendendus,

    Caes. B. C. 1, 79:

    primus gradus ascendatur,

    Vitr. 3, 3:

    porticus adscenduntur nonagenis gradibus,

    Plin. 36, 13, 19, § 88 (Jan, descenduntur):

    ascenso simul curru,

    Suet. Tib. 2 fin.: ne ascensis tanti sit gloria Bactris, Prop 4, 3, 63.—
    (δ).
    Absol., of persons ex locis superioribus desuper suos ascendentes protegebant, Caes. B. C. 1, 79:

    quā fefellerat ascendens hostis,

    Liv. 5, 47:

    Ascendit ergo Abram de Aegypto,

    Vulg. Gen. 13, 1; 19, 30:

    Ascende huc,

    ib. Apoc. 4, 1; 12, 12.—Of things:

    fons ascendebat de terrā,

    Vulg. Gen. 2, 6:

    sicut ascendit mare fluctu,

    ib. Ezech. 26, 3:

    jam ascendit aurora,

    ib. Gen. 32, 26 ' ascendit ignis de petrā, ib. Jud. 6, 21:

    ascendet fumus ejus,

    ib. Isa. 34, 10; ib. Apoc. 8, 4:

    vidit ascendentem favillam de terrā,

    ib. Gen. 19, 28:

    ascendet sicut virgultum,

    ib. Isa. 53, 2; 5, 6:

    germen eorum, ut pulvis, ascendet,

    ib. ib. 5, 24.—Also, after the Greek, to go aboard ship, to go out to sea (eccl. Lat.): ascendentes navigavimus, epibantes, Vulg. Act. 21, 2: Et ascenderunt, anêchthêsan, ib. Luc. 8, 22.—
    II.
    Trop.
    A.
    Constr in like manner,
    (α).
    With in with acc.:

    in summum locum civitatis ascendere,

    Cic. Clu. 55:

    propter quem (ornatum) ascendit in tantum honorem eloquentia,

    has grown into such reputation, id. Or. 36, 125:

    ira ascendit in Israel,

    Vulg. Psa. 77, 21:

    Quid cogitationes ascendunt in corda vestra?

    ib. Luc. 24, 38; ib. Act. 7, 23.—
    (β).
    With ad:

    sic a principiis ascendit motus et exit paulatim nostros ad sensus,

    Lucr. 2, 137:

    aut a minoribus ad majora ascendimus aut a majoribus ad minora delabimur,

    Cic. Part. Or. 4, 12:

    propius ad magnitudinem alicujus,

    Plin. Pan. 61, 2:

    ad honores,

    Cic. Brut. 68, 241:

    ad hunc gradum amicitiae,

    Curt. 7, 1, 14.—
    (γ).
    With super with acc.:

    ira Dei ascendit super eos,

    Vulg. Psa. 77, 31:

    ascendent sermones super cor tuum,

    ib. Ezech. 38, 10.—
    (δ).
    With acc.:

    ex honoribus continuis familiae unum gradum dignitatis ascendere,

    Cic. Mur. 27:

    altiorem gradum,

    id. Off. 2, 18, 62:

    cum, quem tenebat, ascenderat gradum,

    Nep. Phoc. 2, 3:

    altissimum (gradum),

    Plin. Ep. 3, 2, 4.— Poet.:

    ascendere thalamum, i. e. matrimonium contrahere,

    Val. Fl. 6, 45.—
    (ε).
    Absol.:

    ad summam amplitudinem pervenisset, ascendens gradibus magistratuum,

    Cic. Brut. 81, 281; Plin. Pan. 58, 3: altius ascendere, Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 4:

    gradatim ascendit vox,

    rises, Cic. de Or. 3, 61, 227:

    usque ad nos contemptus Samnitium pervenit, supra non ascendit, i. e. alios non tetigit,

    Liv. 7, 30:

    donec ascenderit furor Domini,

    Vulg. 2 Par. 36, 16:

    ascendet indignatio mea,

    ib. Ezech. 38, 18.—
    B.
    Esp., super, supra aliquem or aliquid ascendere, to rise above any person or thing, to surpass, to stand higher (twice in Tacitus):

    (liberti) super ingenuos et super nobiles ascendunt,

    Tac. G. 25:

    mihi supra tribunatus et praeturas et consulatus ascendere videor,

    id. Or. 7.—Hence, ascen-dens ( ads-), entis, P. a.
    * A.
    Machina, a machine for ascending, a scaling-ladder, Vitr. 10, 19.—
    B.
    In the jurists, ascendentes are the kindred in an ascending line, ancestors ( parents, grandparents, etc.; opp. descendentes, descendants, children, grandchildren, etc.), Dig. 23, 2, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > ascendo

  • 24 Dardanides

    1.
    Dardănus, i, m., Dardanos.
    I.
    The son of Jupiter and Electra of Arcadia, founder of the city Dardania, in Troas, and ancestor of the royal race of Troy, Att. ap. Schol. Bern. ad Verg. G. 1, 502 (v. 653 Ribb.); Verg. A. 8, 134 Serv.; 6, 650; 3, 167 al.; cf. Heyne Verg. A. 3 Excurs. 6; Lact. 1, 23, 3: acc. Dardanon, Ov. F. 4, 31. —
    B.
    Hence,
    1.
    Dardănus, a, um, adj., Dardanian, poet. for Trojan:

    praeda,

    Prop. 1, 19, 14:

    puppis,

    i. e. of Aeneas, id. 4, 1, 40 (5, 1, 40 M.):

    arma,

    Verg. A. 2, 618:

    pubes,

    id. ib. 5, 119:

    gens,

    Hor. Od. 1, 15, 10:

    Troja,

    Ov. Tr. 5, 10, 4; also for Roman, as the Romans were descendants of Aeneas:

    ductor,

    i. e. the Roman, Scipio Africanus, Sil. 1, 14.—
    2.
    Dardănĭus, a, um, adj., Dardanian, poet. for Trojan:

    gentes, Att. ap. Apul. de Deo Soc. 24 (v. 523 Ribbeck): gens,

    Verg. A. 1, 602:

    Aeneae,

    id. ib. 1, 494; 6, 169; cf.

    carinae,

    i. e. of Aeneas, id. ib. 4, 658;

    and pinus, the same,

    Ov. F. 1, 519:

    Anchisae,

    Verg. A. 1, 617; 9, 647:

    Iulus (son of Aeneas),

    Ov. M. 15, 767:

    Roma,

    id. ib. 15, 431:

    vates,

    i. e. Helenus, id. ib. 13, 335:

    advena,

    i. e. Paris, id. H. 8, 42:

    senex,

    i. e. Priam, id. Tr. 3, 5, 38:

    triumphus,

    Prop. 2, 14, 1 (3, 6, 1 M):

    minister,

    i. e. Ganymedes, Mart. 11, 104, et saep.—
    b.
    Subst.: Dardănia, ae, f.,
    (α).
    the city Dardania, founded by Dardanus on the Hellespont, S. W. of Abydos (whence its mod. name, the Dardanelles), Ov. Tr. 1, 10, 25. Oftener, esp. in Vergil,
    (β).
    poet. for Troja, Verg. A. 2, 281; 325; 3, 52; Ov. H. 16, 57.—
    3.
    Dardănĭdes, ae, m., son or descendant of Dardanus:

    Ilus,

    Ov. F. 6, 419.— Absol. for Aeneas, Verg. A. 10, 545; 12, 775.—In plur. for Trojan:

    pastores,

    id. ib. 2, 59.— Absol. for Trojans, id. ib. 2, 72; 445 et saep.—
    4.
    Dardănis, ĭdis, f., adj., Dardanian, poet. for Trojan:

    matres,

    Ov. M. 13, 412:

    nurus,

    id. H. 16, 194; 17, 212:

    Caieta (founded by Trojans),

    Mart. 10, 30.— Absol. for Creüsa, Verg. A. 2, 787.
    II.
    A magician of Phoenicia, Plin. 30, 1, 2, § 9; App. Mag. p. 331, 14.—Hence,
    2.
    Dardănius, a, um, adj., of Dardanus: poet. for Magic, artes, Col. 10, 358.
    III. 2.
    Dardănus, a, um; v. the preceding art. no. I. B. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Dardanides

  • 25 Dardanis

    1.
    Dardănus, i, m., Dardanos.
    I.
    The son of Jupiter and Electra of Arcadia, founder of the city Dardania, in Troas, and ancestor of the royal race of Troy, Att. ap. Schol. Bern. ad Verg. G. 1, 502 (v. 653 Ribb.); Verg. A. 8, 134 Serv.; 6, 650; 3, 167 al.; cf. Heyne Verg. A. 3 Excurs. 6; Lact. 1, 23, 3: acc. Dardanon, Ov. F. 4, 31. —
    B.
    Hence,
    1.
    Dardănus, a, um, adj., Dardanian, poet. for Trojan:

    praeda,

    Prop. 1, 19, 14:

    puppis,

    i. e. of Aeneas, id. 4, 1, 40 (5, 1, 40 M.):

    arma,

    Verg. A. 2, 618:

    pubes,

    id. ib. 5, 119:

    gens,

    Hor. Od. 1, 15, 10:

    Troja,

    Ov. Tr. 5, 10, 4; also for Roman, as the Romans were descendants of Aeneas:

    ductor,

    i. e. the Roman, Scipio Africanus, Sil. 1, 14.—
    2.
    Dardănĭus, a, um, adj., Dardanian, poet. for Trojan:

    gentes, Att. ap. Apul. de Deo Soc. 24 (v. 523 Ribbeck): gens,

    Verg. A. 1, 602:

    Aeneae,

    id. ib. 1, 494; 6, 169; cf.

    carinae,

    i. e. of Aeneas, id. ib. 4, 658;

    and pinus, the same,

    Ov. F. 1, 519:

    Anchisae,

    Verg. A. 1, 617; 9, 647:

    Iulus (son of Aeneas),

    Ov. M. 15, 767:

    Roma,

    id. ib. 15, 431:

    vates,

    i. e. Helenus, id. ib. 13, 335:

    advena,

    i. e. Paris, id. H. 8, 42:

    senex,

    i. e. Priam, id. Tr. 3, 5, 38:

    triumphus,

    Prop. 2, 14, 1 (3, 6, 1 M):

    minister,

    i. e. Ganymedes, Mart. 11, 104, et saep.—
    b.
    Subst.: Dardănia, ae, f.,
    (α).
    the city Dardania, founded by Dardanus on the Hellespont, S. W. of Abydos (whence its mod. name, the Dardanelles), Ov. Tr. 1, 10, 25. Oftener, esp. in Vergil,
    (β).
    poet. for Troja, Verg. A. 2, 281; 325; 3, 52; Ov. H. 16, 57.—
    3.
    Dardănĭdes, ae, m., son or descendant of Dardanus:

    Ilus,

    Ov. F. 6, 419.— Absol. for Aeneas, Verg. A. 10, 545; 12, 775.—In plur. for Trojan:

    pastores,

    id. ib. 2, 59.— Absol. for Trojans, id. ib. 2, 72; 445 et saep.—
    4.
    Dardănis, ĭdis, f., adj., Dardanian, poet. for Trojan:

    matres,

    Ov. M. 13, 412:

    nurus,

    id. H. 16, 194; 17, 212:

    Caieta (founded by Trojans),

    Mart. 10, 30.— Absol. for Creüsa, Verg. A. 2, 787.
    II.
    A magician of Phoenicia, Plin. 30, 1, 2, § 9; App. Mag. p. 331, 14.—Hence,
    2.
    Dardănius, a, um, adj., of Dardanus: poet. for Magic, artes, Col. 10, 358.
    III. 2.
    Dardănus, a, um; v. the preceding art. no. I. B. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Dardanis

  • 26 Dardanius

    1.
    Dardănus, i, m., Dardanos.
    I.
    The son of Jupiter and Electra of Arcadia, founder of the city Dardania, in Troas, and ancestor of the royal race of Troy, Att. ap. Schol. Bern. ad Verg. G. 1, 502 (v. 653 Ribb.); Verg. A. 8, 134 Serv.; 6, 650; 3, 167 al.; cf. Heyne Verg. A. 3 Excurs. 6; Lact. 1, 23, 3: acc. Dardanon, Ov. F. 4, 31. —
    B.
    Hence,
    1.
    Dardănus, a, um, adj., Dardanian, poet. for Trojan:

    praeda,

    Prop. 1, 19, 14:

    puppis,

    i. e. of Aeneas, id. 4, 1, 40 (5, 1, 40 M.):

    arma,

    Verg. A. 2, 618:

    pubes,

    id. ib. 5, 119:

    gens,

    Hor. Od. 1, 15, 10:

    Troja,

    Ov. Tr. 5, 10, 4; also for Roman, as the Romans were descendants of Aeneas:

    ductor,

    i. e. the Roman, Scipio Africanus, Sil. 1, 14.—
    2.
    Dardănĭus, a, um, adj., Dardanian, poet. for Trojan:

    gentes, Att. ap. Apul. de Deo Soc. 24 (v. 523 Ribbeck): gens,

    Verg. A. 1, 602:

    Aeneae,

    id. ib. 1, 494; 6, 169; cf.

    carinae,

    i. e. of Aeneas, id. ib. 4, 658;

    and pinus, the same,

    Ov. F. 1, 519:

    Anchisae,

    Verg. A. 1, 617; 9, 647:

    Iulus (son of Aeneas),

    Ov. M. 15, 767:

    Roma,

    id. ib. 15, 431:

    vates,

    i. e. Helenus, id. ib. 13, 335:

    advena,

    i. e. Paris, id. H. 8, 42:

    senex,

    i. e. Priam, id. Tr. 3, 5, 38:

    triumphus,

    Prop. 2, 14, 1 (3, 6, 1 M):

    minister,

    i. e. Ganymedes, Mart. 11, 104, et saep.—
    b.
    Subst.: Dardănia, ae, f.,
    (α).
    the city Dardania, founded by Dardanus on the Hellespont, S. W. of Abydos (whence its mod. name, the Dardanelles), Ov. Tr. 1, 10, 25. Oftener, esp. in Vergil,
    (β).
    poet. for Troja, Verg. A. 2, 281; 325; 3, 52; Ov. H. 16, 57.—
    3.
    Dardănĭdes, ae, m., son or descendant of Dardanus:

    Ilus,

    Ov. F. 6, 419.— Absol. for Aeneas, Verg. A. 10, 545; 12, 775.—In plur. for Trojan:

    pastores,

    id. ib. 2, 59.— Absol. for Trojans, id. ib. 2, 72; 445 et saep.—
    4.
    Dardănis, ĭdis, f., adj., Dardanian, poet. for Trojan:

    matres,

    Ov. M. 13, 412:

    nurus,

    id. H. 16, 194; 17, 212:

    Caieta (founded by Trojans),

    Mart. 10, 30.— Absol. for Creüsa, Verg. A. 2, 787.
    II.
    A magician of Phoenicia, Plin. 30, 1, 2, § 9; App. Mag. p. 331, 14.—Hence,
    2.
    Dardănius, a, um, adj., of Dardanus: poet. for Magic, artes, Col. 10, 358.
    III. 2.
    Dardănus, a, um; v. the preceding art. no. I. B. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Dardanius

  • 27 Dardanus

    1.
    Dardănus, i, m., Dardanos.
    I.
    The son of Jupiter and Electra of Arcadia, founder of the city Dardania, in Troas, and ancestor of the royal race of Troy, Att. ap. Schol. Bern. ad Verg. G. 1, 502 (v. 653 Ribb.); Verg. A. 8, 134 Serv.; 6, 650; 3, 167 al.; cf. Heyne Verg. A. 3 Excurs. 6; Lact. 1, 23, 3: acc. Dardanon, Ov. F. 4, 31. —
    B.
    Hence,
    1.
    Dardănus, a, um, adj., Dardanian, poet. for Trojan:

    praeda,

    Prop. 1, 19, 14:

    puppis,

    i. e. of Aeneas, id. 4, 1, 40 (5, 1, 40 M.):

    arma,

    Verg. A. 2, 618:

    pubes,

    id. ib. 5, 119:

    gens,

    Hor. Od. 1, 15, 10:

    Troja,

    Ov. Tr. 5, 10, 4; also for Roman, as the Romans were descendants of Aeneas:

    ductor,

    i. e. the Roman, Scipio Africanus, Sil. 1, 14.—
    2.
    Dardănĭus, a, um, adj., Dardanian, poet. for Trojan:

    gentes, Att. ap. Apul. de Deo Soc. 24 (v. 523 Ribbeck): gens,

    Verg. A. 1, 602:

    Aeneae,

    id. ib. 1, 494; 6, 169; cf.

    carinae,

    i. e. of Aeneas, id. ib. 4, 658;

    and pinus, the same,

    Ov. F. 1, 519:

    Anchisae,

    Verg. A. 1, 617; 9, 647:

    Iulus (son of Aeneas),

    Ov. M. 15, 767:

    Roma,

    id. ib. 15, 431:

    vates,

    i. e. Helenus, id. ib. 13, 335:

    advena,

    i. e. Paris, id. H. 8, 42:

    senex,

    i. e. Priam, id. Tr. 3, 5, 38:

    triumphus,

    Prop. 2, 14, 1 (3, 6, 1 M):

    minister,

    i. e. Ganymedes, Mart. 11, 104, et saep.—
    b.
    Subst.: Dardănia, ae, f.,
    (α).
    the city Dardania, founded by Dardanus on the Hellespont, S. W. of Abydos (whence its mod. name, the Dardanelles), Ov. Tr. 1, 10, 25. Oftener, esp. in Vergil,
    (β).
    poet. for Troja, Verg. A. 2, 281; 325; 3, 52; Ov. H. 16, 57.—
    3.
    Dardănĭdes, ae, m., son or descendant of Dardanus:

    Ilus,

    Ov. F. 6, 419.— Absol. for Aeneas, Verg. A. 10, 545; 12, 775.—In plur. for Trojan:

    pastores,

    id. ib. 2, 59.— Absol. for Trojans, id. ib. 2, 72; 445 et saep.—
    4.
    Dardănis, ĭdis, f., adj., Dardanian, poet. for Trojan:

    matres,

    Ov. M. 13, 412:

    nurus,

    id. H. 16, 194; 17, 212:

    Caieta (founded by Trojans),

    Mart. 10, 30.— Absol. for Creüsa, Verg. A. 2, 787.
    II.
    A magician of Phoenicia, Plin. 30, 1, 2, § 9; App. Mag. p. 331, 14.—Hence,
    2.
    Dardănius, a, um, adj., of Dardanus: poet. for Magic, artes, Col. 10, 358.
    III. 2.
    Dardănus, a, um; v. the preceding art. no. I. B. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Dardanus

  • 28 Faunigena

    Faunĭgĕna, ae, adj. [Faunus+gigno], descended from Faunus, Sil. 5, 7.—Subst.: Faunĭgĕnae, ārum, m., descendants of Faunus, Sil. 8, 358.

    Lewis & Short latin dictionary > Faunigena

  • 29 Faunigenae

    Faunĭgĕna, ae, adj. [Faunus+gigno], descended from Faunus, Sil. 5, 7.—Subst.: Faunĭgĕnae, ārum, m., descendants of Faunus, Sil. 8, 358.

    Lewis & Short latin dictionary > Faunigenae

  • 30 filius

    fīlĭus, ii (voc. filie, Liv. Andr. in Prisc. p. 741 P., dat. plur. FILIBVS, Inscr. Grut. 553, 8; 554, 4, like DIIBVS from deus), m. [root fev-o, to give birth to (fe-o), whence: fecundus, femina, felix, etc., lit., he who is born], a son (syn. plur.: nati, liberi).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: Marci filius, Enn. ap. Cic. Brut. 15, 58 (Ann. v. 306 Vahl.); id. Rep. 2, 19; id. Lael. 1, 3:

    Venus et remisso filius arcu, i. e. Cupido,

    Hor. C. 3, 27, 68 et saep. —
    B.
    In partic.: filius familias, or, in one word, filiusfamilias, v. familia.—
    II.
    Transf.
    A.
    With terra, fortuna, etc.: terrae filius, a son of mother earth, i. e. a man of unknown origin (opp.:

    nobilis, honesto genere natus): et huic terrae filio nescio cui committere epistolam tantis de rebus non audeo,

    Cic. Att. 1, 13, 4; id. Fam. 7, 9, 3; Pers. 6, 59; cf.:

    Saturnum Caeli filium dictum, quod soleamus eos, quorum virtutem miremur aut repentino advenerint, decaelo cecidisse dicere: terrae autem, quos ignotis parentibus natos terrae filios nominemus,

    Lact. 1, 11: fortunae filius, a child of fortune, fortune's favorite (Gr. pais tês Tuchês), Hor. S. 2, 6, 49;

    called also: gallinae albae filius,

    Juv. 13, 141:

    Celtiberiae filius,

    i. e. an inhabitant of Celtiberia, a Celtiberian, Cat. 37, 18.—
    B.
    Filii, in gen., children: Sunezeugmenon jungit et diversos sexus, ut cum marem feminamque filios dicimus, Quint. 9, 3, 63; Cic. ad Brut. 1, 12, 2; Gell. 12, 1, 21; cf. sing.:

    ut condemnaretur filius aut nepos, si pater aut avus deliquisset,

    Cic. N. D. 3, 38, 90.—
    2.
    Descendants:

    natura docet parentes pios, filiorum appellatione omnes, quiex nobis descendunt, contineri: nec enim dulciore nomine possumus nepotes nostros, quam filii, appellare,

    Dig. 50, 16, 220, § 3.—
    C.
    Of animals, Col. 6, 37, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > filius

  • 31 genus

    1.
    gĕnus, ĕris, n. [= genos, root GEN, gigno, gens], birth, descent, origin; and concr., a race, stock, etc. (cf.: familia, gens, stirps).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: bono genere gnati, Cato ap. Gell. 10, 3, 17; cf.:

    ii, qui nobili genere nati sunt,

    Cic. Verr. 2, 5, 70, § 180:

    amplissimo genere natus,

    Caes. B. G. 4, 12, 4:

    genere regio natus,

    Cic. Rep. 1, 33:

    C. Laelius, cum ei quidam malo genere natus diceret, indignum esse suis majoribus, at hercule, inquit, tu tuis dignus,

    id. de Or. 2, 71, 286:

    genere et nobilitate et pecunia sui municipii facile primus,

    id. Rosc. Am. 6, 15:

    esse genere divino,

    id. Rep. 2, 2:

    contempsisti L. Murenae genus, extulisti tuum,

    id. Mur. 7, 15:

    hic sacra, hic genus, hic majorum multa vestigia,

    id. Leg. 2, 1, 3; cf. id. Brut. 58, 212; id. Rep. 1, 18:

    adulescens, cujus spei nihil praeter genus patricium deesset,

    Liv. 6, 34, 11:

    in famam generis ac familiae,

    Quint. 3, 11, 12; 5, 10, 24:

    genus Lentulorum,

    id. 6, 3, 67:

    Atys, genus unde Atii duxere Latini,

    Verg. A. 5, 568:

    fortuna non mutat genus,

    Hor. Epod. 4, 6:

    virginem plebei generis petiere juvenes, alter virgini genere par, alter, etc.,

    Liv. 4, 9, 4:

    qui sibi falsum nomen imposuerit, genus parentesve finxerit, etc.,

    Plaut. Sent. 5, 25, 11.— Plur.:

    summis gnati generibus,

    Plaut. Most. 5, 2, 20.—
    B.
    In partic., birth, for high or noble birth (mostly poet.):

    cum certi propter divitias aut genus aut aliquas opes rem publicam tenent, est factio,

    Cic. Rep. 3, 14: pol mihi fortuna magis nunc defit quam genus, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 394 Vahl.):

    et genus et virtus, nisi cum re vilior alga est,

    Hor. S. 2, 5, 8; cf.:

    et genus et formam regina pecunia donat,

    id. Ep. 1, 6, 37:

    non, Torquate, genus, non te facundia, non te Restituet pietas,

    id. C. 4, 7, 23:

    jactes et genus et nomen inutile,

    id. ib. 1, 14, 13; cf.:

    cui genus et quondam nomen natique fuissent,

    Verg. A. 5, 621:

    nunc jam nobis patribus vobisque plebei promiscuus consulatus patet, nec generis, ut ante, sed virtutis est praemium,

    Liv. 7, 32, 14; cf. id. 4, 4, 7.
    II.
    Transf.
    A.
    Like gens and stirps, a descendant, offspring, child; and collect., descendants, posterity, race ( poet.): neve tu umquam in gremium extollas liberorum ex te genus, Enn. ap. Cic. Or. 46, 155 (Trag. v. 347 Vahl.):

    credo equidem, genus esse deorum,

    Verg. A. 4, 12:

    Uraniae genus, Hymen,

    i. e. her son, Cat. 61, 2:

    audax Iapeti,

    i. e. his son Prometheus, Hor. C. 1, 3, 27:

    Jovis,

    i. e. Perseus, Ov. M. 4, 609; cf. also Prop. 2, 2, 9; Hor. C. 2, 14, 18:

    genus Adrasti,

    i. e. Diomede, grandson of Adrastus, Ov. F. 6, 433;

    so of a grandson,

    id. M. 2, 743; cf.

    nepotum,

    Hor. C. 3, 17, 4:

    Tantali genus,

    id. ib. 2, 18, 37:

    Danai,

    id. ib. 2, 14, 18:

    Messi clarum genus Osci,

    id. S. 1, 5, 54:

    ab alto Demissum genus Aenea,

    i. e. Octavianus, as the adopted son of Julius Cœsar, id. ib. 2, 5, 63:

    sive neglectum genus et nepotes Respicis auctor,

    i. e. the Romans, id. C. 1, 2, 35; cf. ib. 3, 6, 18:

    regium genus,

    id. ib. 2, 4, 15. —
    B.
    Of an assemblage of objects (persons, animals, plants, inanimate or abstract things) which are related or belong together in consequence of a resemblance in natural qualities; a race, stock, class, sort, species, kind (in this signif. most freq. in all periods and kinds of writing).
    1.
    In gen.
    a.
    Of living things: ne genus humanum temporis longinquitate occideret, propter hoc marem cum femina esse coniunctum, Cic. ap. Col. 12, 1 (Fragm. Cic. 1, 5 Baiter):

    quod ex infinita societate generis humani ita contracta res est, etc.,

    of the human race, Cic. Lael. 5, 20; cf. id. Rep. 1, 2 fin.:

    o deorum quicquid in caelo regit Terras et humanum genus,

    Hor. Epod. 5, 2;

    for which: consulere generi hominum,

    Cic. Rep. 3, 12; cf.:

    cum omni hominum genere,

    id. ib. 2, 26; Hor. Ep. 2, 1, 7:

    solivagum genus,

    Cic. Rep. 1, 25: potens vir cum inter sui corporis homines tum etiam ad plebem, quod haudquaquam inter id genus contemptor ejus habebatur, i. e. among the Plebeians, Liv. 6, 34, 5: Graium genus, the Grecian race, Enn. ap. Prob. ad Verg. E. 6, 31 (Ann. v. 149 Vahl.):

    virtus est propria Romani generis atque seminis,

    Cic. Phil. 4, 5, 13; cf. id. Ac. 2, 27, 86:

    Ubii, paulo quam sunt ejusdem generis et ceteris humaniores,

    Caes. B. G. 4, 3, 3; cf.

    also: impellit alios (Aeduos) iracundia et temeritas, quae maxime illi hominum generi est innata,

    race of men, id. ib. 7, 42, 2; so, like gens, of nations, peoples, tribes: ferox, Sall. Fragm. ap. Arus. Mess. s. v. insolens, p. 241 Lind. (Hist. 1, 14 Gerl.); Liv. 34, 7, 6:

    implacidum (Genauni),

    Hor. C. 4, 14, 10:

    durum ac velox (Ligures),

    Flor. 2, 3, 4:

    omne in paludes diffugerat,

    id. 3, 10, 14:

    Graecorum,

    Cic. Fl. 4, 9:

    Numidarum,

    Liv. 30, 12, 18:

    genus omne nomenque Macedonum,

    id. 13, 44, 6; Nep. Reg. 2:

    Italici generis multi mortales,

    Sall. J. 47, 1:

    Illyriorum,

    Liv. 27, 32, 4; 27, 48, 10; 42, 47 fin.:

    Scytharum,

    Just. 2, 3, 16; Tac. H. 2, 4; Suet. Ner. 37; Vell. 2, 118, 1.—In plur.:

    conventus is, qui ex variis generibus constaret,

    Caes. B. C. 2, 36, 1:

    olim isti fuit generi quondam quaestus apud saeclum prius... est genus hominum, qui se primos esse omnium rerum volunt,

    class of men, profession, Ter. Eun. 2, 2, 15 and 17:

    firmi et stabiles et constantes (amici), cujus generis est magna penuria,

    Cic. Lael. 17, 62:

    saepius genus ejus hominis (sc. procuratoris rei publicae) erit in reliqua nobis oratione tractandum,

    id. Rep. 2, 29 fin.; cf.:

    genus aliud tyrannorum,

    id. ib. 1, 44:

    judicum genus et forma,

    id. Phil. 5, 5, 13:

    istius generis asoti,

    id. Fin. 2, 8, 23; cf.:

    omnium ejus generis poëtarum haud dubie proximus,

    Quint. 10, 1, 85:

    liberrimum hominum,

    id. 10, 12, 2, § 22:

    irritabile vatum,

    Hor. Ep. 2, 2, 102:

    hoc omne (ambubajarum, etc.),

    id. S. 1, 2, 2:

    hominum virile, muliebre,

    Cic. Inv. 1, 24, 35:

    equidem fabulam et fictam rem ducebam esse, virorum omne genus in aliqua insula conjuratione muliebri ab stirpe sublatum esse,

    Liv. 34, 2, 3:

    cedat consulari generi praetorium,

    Cic. Planc. 6, 15:

    ad militare genus = ad milites,

    Liv. 24, 32, 2:

    alia militaris generis turba,

    id. 44, 45, 13:

    castellani, agreste genus,

    id. 34, 27, 9 Weissenb. ad loc.— Sing. with plur. predicate:

    Ministrantibus sibi omni genere turpium personarum,

    Capitol. Ver. 4.—In plur.:

    eorum hominum... genera sunt duo,

    Caes. B. G. 6, 13, 1:

    tria auditorum,

    Quint. 3, 4, 6.— Repeated in the relative-clause:

    duo genera semper in hac civitate fuerunt... quibus ex generibus,

    Cic. Sest. 45, 96.—In the acc., of description (v. Roby's Gram. 2, p. 42 sq.):

    quot et quod genus pastores habendi,

    of what kind, Varr. R. R. 2, 10, 1:

    quod genus ii sunt, etc.,

    Auct. Her. 2, 30, 48; cf. in the foll.—
    (β).
    Of animals, plants, etc.: genus altivolantum, the race of birds, Enn. ap. Cic. Div. 1, 48, 107 (Ann. v. 84 Vahl.); cf.: genu' pennis condecoratum, id. Fragm. ap. Varr. L. L. 5, § 59:

    lanigerum, id. Fragm. ap. Paul. ex Fest. s. v. Cyprio, p. 59 Müll.: squamigerum,

    Lucr. 1, 162; cf.

    piscium,

    Hor. C. 1, 2, 9:

    silvestre,

    Lucr. 5, 1411:

    omne ferarum,

    id. 5, 1338:

    acre leonum,

    id. 5, 862:

    malefici generis plurima animalia,

    Sall. J. 17, 6:

    diversum confusa genus panthera camelo,

    Hor. Ep. 2, 1, 195:

    animantūm propagare genus,

    to propagate the race, Lucr. 1, 195:

    ad genus faciendum,

    Just. 2, 9 fin.:

    juxta genus suum,

    Vulg. Gen. 1, 11 saep.— Plur.:

    quae vero et quam varia genera bestiarum vel cicurum vel ferarum!

    Cic. N. D. 2, 39, 99:

    piscium genera,

    Quint. 5, 10, 21.—In the acc., of description:

    porticus avibus omne genus oppletae,

    Varr. R. R. 3, 5, 11:

    pascuntur omne genus objecto frumento,

    id. ib. 3, 6:

    boves et id genus pecua,

    App. M. 2, p. 115, 4; id. Flor. p. 37. —
    b.
    Of inanim. and abstr. things, kind, sort, description, class, order, character:

    genus ullum materiaï,

    Lucr. 2, 304:

    cum is (sol) quoque efficiat, ut omnia floreant et in suo quaeque genere pubescant,

    Cic. N. D. 2, 15, 41:

    naves omni genere armorum ornatissimae,

    Caes. B. G. 3, 14, 2:

    cibi genus,

    id. ib. 4, 1, 9:

    cum omni genere commeatus,

    Liv. 30, 36, 2:

    frugum,

    id. 38, 15, 9:

    hoc sphaerae genus,

    Cic. Rep. 1, 14:

    hoc triplex rerum publicarum genus,

    id. ib. 2, 23:

    regale civitatis,

    id. ib.; cf.:

    totum regiae civitatis,

    id. ib. 2, 29:

    novum imperii,

    id. ib. 2, 32:

    ipsum istud genus orationis exspecto,

    id. ib. 1, 24 fin.; cf.: dulce orationis, id. Or. 13, 42:

    qua re esset hoc bellum genere ipso necessarium,

    id. de Imp. Pomp. 10, 27; cf.:

    genus hoc erat pugnae, quo, etc.,

    Caes. B. G. 1, 48, 4:

    potestas annua (consulum) genere ipso ac jure regia,

    Cic. Rep. 2, 32:

    genus vitae... genus aetatis,

    id. Off. 1, 32, 117:

    optimum emendandi,

    Quint. 10, 4, 2:

    dicendi,

    Cic. Off. 1, 1, 3; Quint. 8, 3, 56; 12, 10, 69:

    simplex rectumque loquendi,

    id. 9, 3, 3:

    omnis generis tormenta,

    Liv. 32, 16, 10:

    praeda ingens omnis generis,

    id. 27, 5, 9; so,

    omnis generis, with tela,

    id. 38, 26, 4;

    with naves,

    id. 34, 8, 5;

    with eloquentia,

    id. 39, 40, 7, etc.—Repeated in the relative-clause:

    erat haec (ratio) ex eodem genere, quod ego maxime genus ex sociorum litteris reperire cupiebam,

    Cic. Verr. 2, 2, 74, § 183.—In plur.:

    Caesar haec genera munitionis instituit,

    Caes. B. G. 7, 72, 1:

    disserere de generibus et de rationibus civitatum,

    Cic. Rep. 2, 11; cf. id. ib. 1, 26;

    28: genera juris institutorum, morum consuetudinumque describere,

    id. ib. 3, 10:

    genera furandi,

    id. Verr. 2, 2, 7, § 18.—In the acc., of description: omne, hoc, id, quod genus, for omnis, ejus, hujus, cujus generis, of every, of this, of which kind:

    sub urbe hortum omne genus, coronamenta omne genus,

    Cato, R. R. 8, 2; Varr. R. R. 1, 29, 1:

    omne genus simulacra feruntur,

    Lucr. 4, 735:

    si hoc genus rebus non proficitur,

    Varr. R. R. 2, 1, 23; id. L. L. 9, § 110 Müll.; Lucr. 6, 917 and Hor. S. 2, 6, 44:

    in id genus verbis,

    Varr. L. L. 10, § 79; 8, 7, 108, § 17:

    in id genus libris,

    Gell. 3, 8, 1:

    scis me ante orationes aut aliquid id genus solitum scribere,

    Cic. Att. 13, 12, 3:

    vitanda sunt illa, quae propinqua videntur: quod genus, fidentiae contrarium est diffidentia, etc.,

    for example, id. Inv. 2, 54, 165; so ib. 2, 52, 157; 2, 54, 162; 2, 57, 172; Lucr. 4, 271; 6, 1058:

    lege jus est id quod populi jussu sanctum est, quod genus: ut in jus eas cum voceris,

    Auct. Her. 2, 13, 19; cf.

    ib. sqq.— In gen.: i. q. res or aliquid: ut in omni genere hujus populi (Graeci) consuetudinem videretur imitatus,

    in all respects, in everything, Cic. Rep. 2, 20; cf.:

    innumerabiles res sunt, in quibus te quotidie in omni genere desiderem,

    id. Q. Fr. 2, 2 fin.:

    incredibile est, quam me in omni genere delectarit,

    id. Att. 16, 5, 2:

    medici assiduitas et tota domus in omni genere diligens,

    id. ib. 12, 33, 2;

    7, 1, 2: qui in aliquo genere aut inconcinnus aut multus est, is ineptus dicitur,

    in any respect whatever, id. de Or. 2, 4, 17:

    qua de re et de hoc genere toto pauca cognosce,

    id. Q. Fr. 1, 2, 2, § 4.—Adverb.: in genus, in general, generally:

    sermones in genus communes,

    Gell. 4, 1 fin.
    2.
    In partic.
    a.
    In philos. lang., opp. partes, and comprising them within itself, a general term, logical genus:

    genus est id, quod sui similes communione quadam, specie autem differentes, duas aut plures complectitur partes,

    Cic. de Or. 1, 42, 189; cf.: genus est, quod plures partes amplectitur, ut animal;

    pars est, quae subest generi, ut equus. Sed saepe eadem res alii genus, alii pars est: nam homo animalis pars est, Thebani aut Trojani genus,

    id. de Inv. 1, 22, 32: genus est, quod partes aliquas amplectitur, ut cupiditas;

    pars est, quae subest generi, ut cupiditati amor, avaritia,

    id. ib. 1, 28, 42; cf.

    also: genus est notio ad plures differentias pertinens,

    id. Top. 7, 31:

    nec vero sine philosophorum disciplina genus et speciem cujusque rei cernere neque eam definiendo explicare nec tribuere in partes possumus, etc.,

    id. Or. 4, 16; cf. ib. 33, 117:

    formae dicendi specie dispares, genere laudabiles,

    id. de Or. 3, 9, 34:

    perturbationes sunt genere quatuor, partibus plures,

    id. Tusc. 3, 11, 24; cf. ib. 5, 25, 71:

    et conjuncta quaeremus, et genera et partes generibus subjectas, et similitudines, etc.,

    id. de Or. 2, 39, 166;

    opp. species and pars,

    Varr. R. R. 3, 3, 3.—
    b.
    In gram., gender: transversi sunt (ordines) qui ab recto casu obliqui declinantur, ut albus, albi, albo;

    directi sunt, qui ab recto casu in rectos declinantur, ut albus, alba, album. Transversorum ordinum partes appellantur casus, directorum genera: utrisque inter se implicatis forma,

    Varr. L. L. 10, § 22 Müll.:

    quod ad verborum temporalium rationem attinet, cum partes sint quatuor: temporum, personarum, generum, divisionum, etc.,

    ib. 9, § 95:

    in nominibus tria genera,

    Quint. 1, 4, 23:

    barbarismum fieri per numeros aut genera,

    id. 1, 5, [p. 811] 16;

    9, 3, 6: in verbis quoque quis est adeo imperitus, ut ignoret genera et qualitates, etc.,

    id. 1, 4, 27.
    2.
    gĕnus, ūs, v. genu.

    Lewis & Short latin dictionary > genus

  • 32 Hortalus

    Hortălus, i, m., surname of the orator Q. Hortensius and his descendants, Cic. Att. 2, 25, 1; 4, 15, 4; Suet. Tib. 47; Tac. A. 2, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > Hortalus

  • 33 Iamidae

    Ĭămĭdae, ārum, m., the descendants of Iamus, son of Apollo, Cic. div. 1, 41, 91.

    Lewis & Short latin dictionary > Iamidae

  • 34 Ilii

    1.
    Īlĭum or Īlĭon, ĭi, n., = Ilion, a poetical name for Troja, the city of Ilium, Troy, Verg. A. 1, 68; 5, 261; Hor. C. 1, 15, 33; Ov. M. 6, 95; 13, 408; Cic. Div. 1, 14, 24 et saep.—Called also Īlĭos, i, f., acc. to the Gr. Ilios, Hor. C. 4, 9, 18; id. Epod. 14, 14; Ov. A. A. 1, 363; id. M. 14, 467.—Also a later Ilium, built upon the coast, Liv. 35, 43, 3; 37, 9, 7.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Īlĭus, a, um, adj., of or belonging to Ilium, Ilian, Trojan:

    tellus,

    Verg. A. 9, 285:

    res,

    id. ib. 1, 268:

    matres,

    Hor. Epod. 17, 11:

    turmae,

    id. Carm. Sec. 37.— Subst.: Īlĭi, ōrum, m., the Trojans, Plaut. Bacch. 4, 9, 27.—
    B.
    Īlĭăcus, a, um, adj., the same:

    orae,

    Verg. A. 2, 117:

    classis,

    id. ib. 5, 607:

    fata,

    id. ib. 3, 182:

    Penates,

    id. ib. 3, 603:

    cineres,

    id. ib. 2, 431:

    amores,

    i. e. Paris, Mart. 12, 52, 9:

    hospes Didus,

    i. e. Æneas, Sil. 8, 50:

    Vesta,

    worshipped at Troy, Ov. F. 6, 227;

    hence, Alba, where also Vesta was worshipped,

    Luc. 5, 400: carmen, i. e. Homer's Iliad, Hor. A. P. 129; cf.:

    Macer,

    a poet who wrote on the Trojan war, Ov. P. 4, 16, 6:

    dextra,

    i. e. Ganymede's, Stat. S. 4, 2, 11:

    mons,

    i. e. Phrygian marble, id. ib. 27:

    Iliacoque jugum memorabile remo,

    i. e. the promontory of Misenum, where Misenus, a follower of Æneas, was drowned, id. ib. 3, 5, 98: muri, i. e. of Rome, as founded by descendants of the Trojan Æneas, Sil. 10, 387;

    hence, also, cuspis,

    of the consul Flaminius, id. 5, 595.—Prov.:

    Iliacos intra muros peccatur et extra,

    Hor. Ep. 1, 2, 16.—
    C.
    Īlĭenses, ium, m., inhabitants of Ilium, Ilians, Suet. Tib. 52; id. Claud. 25; id. Ner. 7.—
    D.
    Īlĭădes, ae, m., the Trojan, i. e. Ganymede, Ov. M. 10, 160.—
    E.
    Īlĭas, ădis, f.
    1.
    The Trojan woman, i. e. Helen, Ov. Tr. 2, 371.—In plur.: Īlĭădes, um, Trojan women or girls, Verg. A. 3, 65; 2, 580.—
    2.
    The celebrated epic poem that describes the Trojan war, the Iliad, Prop. 2, 34 (3, 32), 66; Ov. A. A. 3, 414. —On account of its great extent, used fig. to represent a great quantity or number, an Iliad, a whole Iliad, Ov. P. 2, 7, 33; cf. written as Greek: tanta malorum impendet Ilias, Cic. Att. 8, 11, 3; and in plur.:

    tunc vero longas condimus Iliadas,

    Prop. 2, 1, 14.
    2.
    ilium, v. ile.

    Lewis & Short latin dictionary > Ilii

  • 35 Ilium

    1.
    Īlĭum or Īlĭon, ĭi, n., = Ilion, a poetical name for Troja, the city of Ilium, Troy, Verg. A. 1, 68; 5, 261; Hor. C. 1, 15, 33; Ov. M. 6, 95; 13, 408; Cic. Div. 1, 14, 24 et saep.—Called also Īlĭos, i, f., acc. to the Gr. Ilios, Hor. C. 4, 9, 18; id. Epod. 14, 14; Ov. A. A. 1, 363; id. M. 14, 467.—Also a later Ilium, built upon the coast, Liv. 35, 43, 3; 37, 9, 7.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Īlĭus, a, um, adj., of or belonging to Ilium, Ilian, Trojan:

    tellus,

    Verg. A. 9, 285:

    res,

    id. ib. 1, 268:

    matres,

    Hor. Epod. 17, 11:

    turmae,

    id. Carm. Sec. 37.— Subst.: Īlĭi, ōrum, m., the Trojans, Plaut. Bacch. 4, 9, 27.—
    B.
    Īlĭăcus, a, um, adj., the same:

    orae,

    Verg. A. 2, 117:

    classis,

    id. ib. 5, 607:

    fata,

    id. ib. 3, 182:

    Penates,

    id. ib. 3, 603:

    cineres,

    id. ib. 2, 431:

    amores,

    i. e. Paris, Mart. 12, 52, 9:

    hospes Didus,

    i. e. Æneas, Sil. 8, 50:

    Vesta,

    worshipped at Troy, Ov. F. 6, 227;

    hence, Alba, where also Vesta was worshipped,

    Luc. 5, 400: carmen, i. e. Homer's Iliad, Hor. A. P. 129; cf.:

    Macer,

    a poet who wrote on the Trojan war, Ov. P. 4, 16, 6:

    dextra,

    i. e. Ganymede's, Stat. S. 4, 2, 11:

    mons,

    i. e. Phrygian marble, id. ib. 27:

    Iliacoque jugum memorabile remo,

    i. e. the promontory of Misenum, where Misenus, a follower of Æneas, was drowned, id. ib. 3, 5, 98: muri, i. e. of Rome, as founded by descendants of the Trojan Æneas, Sil. 10, 387;

    hence, also, cuspis,

    of the consul Flaminius, id. 5, 595.—Prov.:

    Iliacos intra muros peccatur et extra,

    Hor. Ep. 1, 2, 16.—
    C.
    Īlĭenses, ium, m., inhabitants of Ilium, Ilians, Suet. Tib. 52; id. Claud. 25; id. Ner. 7.—
    D.
    Īlĭădes, ae, m., the Trojan, i. e. Ganymede, Ov. M. 10, 160.—
    E.
    Īlĭas, ădis, f.
    1.
    The Trojan woman, i. e. Helen, Ov. Tr. 2, 371.—In plur.: Īlĭădes, um, Trojan women or girls, Verg. A. 3, 65; 2, 580.—
    2.
    The celebrated epic poem that describes the Trojan war, the Iliad, Prop. 2, 34 (3, 32), 66; Ov. A. A. 3, 414. —On account of its great extent, used fig. to represent a great quantity or number, an Iliad, a whole Iliad, Ov. P. 2, 7, 33; cf. written as Greek: tanta malorum impendet Ilias, Cic. Att. 8, 11, 3; and in plur.:

    tunc vero longas condimus Iliadas,

    Prop. 2, 1, 14.
    2.
    ilium, v. ile.

    Lewis & Short latin dictionary > Ilium

  • 36 Israel

    Isrā̆ël, ēlis (in Sid. Carm. 16, 7, scanned with a short), m., Israel, another name of the patriarch Jacob, Just. 36, 2, 3; Prud. Psych. 650; Vulg. Gen. 32, 28; Sid. Carm. 16, 8.—
    II.
    Transf.
    A.
    The descendants of Israel, the Israelites:

    locutus est ad omnem Israel,

    Vulg. Lev. 21, 24; id. 1 Cor. 10, 18.—
    B.
    The people of God:

    pax super... Israel Dei,

    Vulg. Gal. 6, 16; ib. Rom. 11, 26. —
    III.
    Derivv.
    A.
    Isrāēlītae, ārum, m., the Israelites, Juvenc. Act. Apost. 1, 208; Vulg. 1 Sam. 14, 22.— Trop.:

    non omnes qui ex Israel, ii sunt Israelitae,

    Vulg. Rom. 9, 6; cf. id. Joh. 1, 47.— Sing., Vulg. Rom. 11, 1; Sid. Ep. 7, 6.—In appos.:

    cum viro Israelita,

    Vulg. Lev. 24, 10:

    nomen viri Israelitae,

    id. Num. 25, 14.—
    B.
    Isrāēlītĭcus, a, um, adj., Israelitish, Not. Tir. p. 192; Aug. Civ. Dei, 15, 20; 16, 16.—
    C.
    Isrāēlītis, ĭdis, f., an Israelitish woman, Hier. Ep. 70, n. 2; Vulg. Lev. 24, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > Israel

  • 37 Israelitae

    Isrā̆ël, ēlis (in Sid. Carm. 16, 7, scanned with a short), m., Israel, another name of the patriarch Jacob, Just. 36, 2, 3; Prud. Psych. 650; Vulg. Gen. 32, 28; Sid. Carm. 16, 8.—
    II.
    Transf.
    A.
    The descendants of Israel, the Israelites:

    locutus est ad omnem Israel,

    Vulg. Lev. 21, 24; id. 1 Cor. 10, 18.—
    B.
    The people of God:

    pax super... Israel Dei,

    Vulg. Gal. 6, 16; ib. Rom. 11, 26. —
    III.
    Derivv.
    A.
    Isrāēlītae, ārum, m., the Israelites, Juvenc. Act. Apost. 1, 208; Vulg. 1 Sam. 14, 22.— Trop.:

    non omnes qui ex Israel, ii sunt Israelitae,

    Vulg. Rom. 9, 6; cf. id. Joh. 1, 47.— Sing., Vulg. Rom. 11, 1; Sid. Ep. 7, 6.—In appos.:

    cum viro Israelita,

    Vulg. Lev. 24, 10:

    nomen viri Israelitae,

    id. Num. 25, 14.—
    B.
    Isrāēlītĭcus, a, um, adj., Israelitish, Not. Tir. p. 192; Aug. Civ. Dei, 15, 20; 16, 16.—
    C.
    Isrāēlītis, ĭdis, f., an Israelitish woman, Hier. Ep. 70, n. 2; Vulg. Lev. 24, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > Israelitae

  • 38 Israeliticus

    Isrā̆ël, ēlis (in Sid. Carm. 16, 7, scanned with a short), m., Israel, another name of the patriarch Jacob, Just. 36, 2, 3; Prud. Psych. 650; Vulg. Gen. 32, 28; Sid. Carm. 16, 8.—
    II.
    Transf.
    A.
    The descendants of Israel, the Israelites:

    locutus est ad omnem Israel,

    Vulg. Lev. 21, 24; id. 1 Cor. 10, 18.—
    B.
    The people of God:

    pax super... Israel Dei,

    Vulg. Gal. 6, 16; ib. Rom. 11, 26. —
    III.
    Derivv.
    A.
    Isrāēlītae, ārum, m., the Israelites, Juvenc. Act. Apost. 1, 208; Vulg. 1 Sam. 14, 22.— Trop.:

    non omnes qui ex Israel, ii sunt Israelitae,

    Vulg. Rom. 9, 6; cf. id. Joh. 1, 47.— Sing., Vulg. Rom. 11, 1; Sid. Ep. 7, 6.—In appos.:

    cum viro Israelita,

    Vulg. Lev. 24, 10:

    nomen viri Israelitae,

    id. Num. 25, 14.—
    B.
    Isrāēlītĭcus, a, um, adj., Israelitish, Not. Tir. p. 192; Aug. Civ. Dei, 15, 20; 16, 16.—
    C.
    Isrāēlītis, ĭdis, f., an Israelitish woman, Hier. Ep. 70, n. 2; Vulg. Lev. 24, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > Israeliticus

  • 39 Israelitis

    Isrā̆ël, ēlis (in Sid. Carm. 16, 7, scanned with a short), m., Israel, another name of the patriarch Jacob, Just. 36, 2, 3; Prud. Psych. 650; Vulg. Gen. 32, 28; Sid. Carm. 16, 8.—
    II.
    Transf.
    A.
    The descendants of Israel, the Israelites:

    locutus est ad omnem Israel,

    Vulg. Lev. 21, 24; id. 1 Cor. 10, 18.—
    B.
    The people of God:

    pax super... Israel Dei,

    Vulg. Gal. 6, 16; ib. Rom. 11, 26. —
    III.
    Derivv.
    A.
    Isrāēlītae, ārum, m., the Israelites, Juvenc. Act. Apost. 1, 208; Vulg. 1 Sam. 14, 22.— Trop.:

    non omnes qui ex Israel, ii sunt Israelitae,

    Vulg. Rom. 9, 6; cf. id. Joh. 1, 47.— Sing., Vulg. Rom. 11, 1; Sid. Ep. 7, 6.—In appos.:

    cum viro Israelita,

    Vulg. Lev. 24, 10:

    nomen viri Israelitae,

    id. Num. 25, 14.—
    B.
    Isrāēlītĭcus, a, um, adj., Israelitish, Not. Tir. p. 192; Aug. Civ. Dei, 15, 20; 16, 16.—
    C.
    Isrāēlītis, ĭdis, f., an Israelitish woman, Hier. Ep. 70, n. 2; Vulg. Lev. 24, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > Israelitis

  • 40 Judas

    Jūdas, ae, or Jūda, indecl. m., = Ioudas.
    I.
    Judah, son of Jacob and patriarch of one of the tribes of Israel:

    istae sunt familiae Juda,

    Vulg. Num. 1, 26:

    dixit Judas fratribus suis,

    id. Gen. 37, 26.—
    B.
    Transf., the tribe of Judah, descendants of Judah:

    in diebus illis salvabitur Juda,

    Vulg. Jer. 23, 6.—Of the land inhabited by the tribe, Vulg. Judic. 10, 9 al.—
    II.
    Jude or Judas, one of Christ's apostles, Vulg. Jud. 1, 1; id. Matt. 13, 55.—
    III.
    Judas Iscariot, Sedul. Carm. 5, 38; Vulg. Matt. 10, 4; Juvenc. 4, 428.—
    IV.
    Judas Machabæus, Vulg. Macc. 2, 4 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > Judas

См. также в других словарях:

  • descendants — n. all of the offspring of a given progenitor. Syn: posterity. [WordNet 1.5] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • descendants — index children, issue (progeny), offspring, posterity, progeny Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Descendants of Darkness — 闇の末裔 (Yami no Matsuei) Genre Bangsian fantasy, occult detective fiction Manga Written by Yoko Matsushita …   Wikipedia

  • Descendants of Cosimo I de Medici — Descendants in three generations Cosimo I de Medici Grand duke of Tuscany See Ancestors Children Grand Children Great Grand Children Francesco I de Medici …   Wikipedia

  • Descendants of Marie de Medici — Descendants in three generations Marie de Medici 1573–1642 Queen of France See Ancestors Children Grand Children Great Grand Children Princess Henrie …   Wikipedia

  • Descendants of Smith — Studio album by Roy Harper Released March 1988 …   Wikipedia

  • Descendants of Louis XIII of France (disambiguation) — Descendants of Louis XIII of France may refer to: Descendants of Louis XIV of France Descendants of Philippe I, Duke of Orléans This disambiguation page lists articles associated with the same title. If an …   Wikipedia

  • Descendants (film) — Descendants is a 2008 animated short film starring the voice talents of Christy Scott Cashman and Whoopi Goldberg. Written by Heiko Scherm, the film was directed by Scherm and Patrick Cunningham, and produced by Cunningham, Alex Martin, Chris… …   Wikipedia

  • Descendants of Yan & Yellow Emperors — or Yan Huang Zi Sun (Chinese: 炎黃子孫) is an ancient Chinese term to refer to the Han Chinese and certain groups of minorities.Yan emperor and Yellow emperor are both the ancestors of the Huaxia people. Legend has it that both of them came from a… …   Wikipedia

  • Descendants of Cain — Descendants of Cain: according to Genesis: Enoch, Irad, Mehujael, Methushael, Lamech, Jabal/Jubal/Tubal cain in Beowulf: Grendel, Grendel s Mother See also Culture hero Tribes of Cain …   Wikipedia

  • Descendants of the Yan and Huang Emperors — (炎黃子孫; Yan Huang zisun)[1] is an ancient Chinese term to refer to the Han Chinese and certain groups of minorities. Yandi (炎帝) and Huangdi (黃帝) are both the ancestors of the Huaxia people.[2] Legend has it they are both part of the Yanhuang tribe …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»