Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

descendants

  • 41 Licinia

    1.
    The tribune C. Licinius Crassus, Varr. R. R. 1, 2, 9; Cic. Lael. 25, 96.—
    2.
    The triumvir M. Licinius Crassus, Cic. Div. 2, 9, 22; Ov. F. 6, 465.—
    3.
    L. Licinius Crassus, the famous orator, Cic. de Or. 3, 20, 74; Tac. Dial. 34.—In fem.: Lĭcĭnĭa, ae, a daughter of the orator L. Licinius Crassus, Cic. Brut. 58, 211.—Also, a vestal, Cic. Brut. 43, 160.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭcĭnĭus, a, um, adj., of or belonging to a Licinius, Licinian:

    lex, of various kinds, esp. the lex de sodaliciis,

    Cic. Planc. 15, 36; cf.

    the Index legum, Orell. Cic. Opera, vol. viii. p. 199 sq.: lex Licinia et Mucia de civibus redigundis,

    Cic. Cornel. Fragm. 10, vol. xi. p. 11 B. and K.:

    lex de modo agrorum,

    Liv. 34, 4; cf. Varr. R. R. 1, 2, 9 al.:

    atria, named after L. Licinius Crassus,

    auction-halls, Cic. Quint. 3, 12; 6, 25.—
    B.
    Lĭcĭnĭānus, a, um, adj., Licinian:

    olea,

    introduced by a Licinius, Cato, R. R. 6, 2:

    jugera,

    the lands distributed to the plebeians by C. Licinius Stolo, Col. 1, 3, 10; id. Arb. 17.—
    2.
    Lĭcĭ-nĭāni, ōrum, m., a surname of the sons and descendants of Cato the Censor, by his first wife, Licinia;

    to distinguish them from those by the second, who where called Salonii or Saloniani,

    Plin. 7, 14, 12, § 62.

    Lewis & Short latin dictionary > Licinia

  • 42 Liciniani

    1.
    The tribune C. Licinius Crassus, Varr. R. R. 1, 2, 9; Cic. Lael. 25, 96.—
    2.
    The triumvir M. Licinius Crassus, Cic. Div. 2, 9, 22; Ov. F. 6, 465.—
    3.
    L. Licinius Crassus, the famous orator, Cic. de Or. 3, 20, 74; Tac. Dial. 34.—In fem.: Lĭcĭnĭa, ae, a daughter of the orator L. Licinius Crassus, Cic. Brut. 58, 211.—Also, a vestal, Cic. Brut. 43, 160.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭcĭnĭus, a, um, adj., of or belonging to a Licinius, Licinian:

    lex, of various kinds, esp. the lex de sodaliciis,

    Cic. Planc. 15, 36; cf.

    the Index legum, Orell. Cic. Opera, vol. viii. p. 199 sq.: lex Licinia et Mucia de civibus redigundis,

    Cic. Cornel. Fragm. 10, vol. xi. p. 11 B. and K.:

    lex de modo agrorum,

    Liv. 34, 4; cf. Varr. R. R. 1, 2, 9 al.:

    atria, named after L. Licinius Crassus,

    auction-halls, Cic. Quint. 3, 12; 6, 25.—
    B.
    Lĭcĭnĭānus, a, um, adj., Licinian:

    olea,

    introduced by a Licinius, Cato, R. R. 6, 2:

    jugera,

    the lands distributed to the plebeians by C. Licinius Stolo, Col. 1, 3, 10; id. Arb. 17.—
    2.
    Lĭcĭ-nĭāni, ōrum, m., a surname of the sons and descendants of Cato the Censor, by his first wife, Licinia;

    to distinguish them from those by the second, who where called Salonii or Saloniani,

    Plin. 7, 14, 12, § 62.

    Lewis & Short latin dictionary > Liciniani

  • 43 Licinius

    1.
    The tribune C. Licinius Crassus, Varr. R. R. 1, 2, 9; Cic. Lael. 25, 96.—
    2.
    The triumvir M. Licinius Crassus, Cic. Div. 2, 9, 22; Ov. F. 6, 465.—
    3.
    L. Licinius Crassus, the famous orator, Cic. de Or. 3, 20, 74; Tac. Dial. 34.—In fem.: Lĭcĭnĭa, ae, a daughter of the orator L. Licinius Crassus, Cic. Brut. 58, 211.—Also, a vestal, Cic. Brut. 43, 160.—
    II.
    Hence,
    A.
    Lĭcĭnĭus, a, um, adj., of or belonging to a Licinius, Licinian:

    lex, of various kinds, esp. the lex de sodaliciis,

    Cic. Planc. 15, 36; cf.

    the Index legum, Orell. Cic. Opera, vol. viii. p. 199 sq.: lex Licinia et Mucia de civibus redigundis,

    Cic. Cornel. Fragm. 10, vol. xi. p. 11 B. and K.:

    lex de modo agrorum,

    Liv. 34, 4; cf. Varr. R. R. 1, 2, 9 al.:

    atria, named after L. Licinius Crassus,

    auction-halls, Cic. Quint. 3, 12; 6, 25.—
    B.
    Lĭcĭnĭānus, a, um, adj., Licinian:

    olea,

    introduced by a Licinius, Cato, R. R. 6, 2:

    jugera,

    the lands distributed to the plebeians by C. Licinius Stolo, Col. 1, 3, 10; id. Arb. 17.—
    2.
    Lĭcĭ-nĭāni, ōrum, m., a surname of the sons and descendants of Cato the Censor, by his first wife, Licinia;

    to distinguish them from those by the second, who where called Salonii or Saloniani,

    Plin. 7, 14, 12, § 62.

    Lewis & Short latin dictionary > Licinius

  • 44 Lydi

    Lydĭa, ae, f., = Ludia, a country in Asia Minor, the capital of which was Sardis, the fabled original land of the Etruscans, Plin. 5, 29, 30, § 110; Varr. R. R. 3, 17, 4; Cic. Fl. 27, 65; Liv. 38, 39, 16 et saep.—Hence,
    A.
    Lydĭus, a, um, adj.
    1.
    Lydian:

    regna,

    of Gyges, Tib. 4, 1, 199:

    aurifer amnis,

    i. e. Pactolus, id. 3, 3, 29:

    mitra,

    Prop. 3, 15 (4, 16), 30:

    pensa,

    which Omphale gave to Hercules, Mart. 9, 66, 11:

    nurus,

    i. e. Omphale, Sen. Oet. 371: sil. Plin. 33, 13, 56, § 160: lapis, a touchstone (at first found only on the Tmolus), id. 33, 8, 43, § 126:

    moduli,

    id. 7, 56, 57, § 204.—
    (β).
    Subst.: Lydĭon, i, n., a kind of brick, Plin. 35, 14, 49, § 171.—
    2.
    Transf.
    a.
    Etruscan:

    Lydius fluvius,

    i. e. the Tiber, Verg. A. 2, 781: ripa, the right bank of the Tiber, Stat. S. 4, 4, 6:

    stagna,

    the Trasimene Lake, Sil. 9, 11.—( Lydii, false read. for ludii; v. ludius).—
    b.
    Rhætian (because the Rhætians were descended from the Etruscans, the descendants of the Lydians):

    undae,

    the Lake Benacus, Cat. 31, 13.—
    B.
    Lydus, a, um, adj., Lydian:

    Lydus servus,

    Cic. Fl. 27, 65:

    puella,

    i. e. Omphale, Ov. F. 2, 365:

    Lydae pondera gazae (i. e. aurum Pactoli),

    Stat. S. 5, 1, 60:

    nurus,

    Val. Fl. 4, 369.—
    2.
    Transf., Etrurian, Etruscan.— As subst.: Lydi, ōrum, m.:

    Lydorum manus,

    a band of Etruscans, Verg. A. 9, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Lydi

  • 45 Lydia

    Lydĭa, ae, f., = Ludia, a country in Asia Minor, the capital of which was Sardis, the fabled original land of the Etruscans, Plin. 5, 29, 30, § 110; Varr. R. R. 3, 17, 4; Cic. Fl. 27, 65; Liv. 38, 39, 16 et saep.—Hence,
    A.
    Lydĭus, a, um, adj.
    1.
    Lydian:

    regna,

    of Gyges, Tib. 4, 1, 199:

    aurifer amnis,

    i. e. Pactolus, id. 3, 3, 29:

    mitra,

    Prop. 3, 15 (4, 16), 30:

    pensa,

    which Omphale gave to Hercules, Mart. 9, 66, 11:

    nurus,

    i. e. Omphale, Sen. Oet. 371: sil. Plin. 33, 13, 56, § 160: lapis, a touchstone (at first found only on the Tmolus), id. 33, 8, 43, § 126:

    moduli,

    id. 7, 56, 57, § 204.—
    (β).
    Subst.: Lydĭon, i, n., a kind of brick, Plin. 35, 14, 49, § 171.—
    2.
    Transf.
    a.
    Etruscan:

    Lydius fluvius,

    i. e. the Tiber, Verg. A. 2, 781: ripa, the right bank of the Tiber, Stat. S. 4, 4, 6:

    stagna,

    the Trasimene Lake, Sil. 9, 11.—( Lydii, false read. for ludii; v. ludius).—
    b.
    Rhætian (because the Rhætians were descended from the Etruscans, the descendants of the Lydians):

    undae,

    the Lake Benacus, Cat. 31, 13.—
    B.
    Lydus, a, um, adj., Lydian:

    Lydus servus,

    Cic. Fl. 27, 65:

    puella,

    i. e. Omphale, Ov. F. 2, 365:

    Lydae pondera gazae (i. e. aurum Pactoli),

    Stat. S. 5, 1, 60:

    nurus,

    Val. Fl. 4, 369.—
    2.
    Transf., Etrurian, Etruscan.— As subst.: Lydi, ōrum, m.:

    Lydorum manus,

    a band of Etruscans, Verg. A. 9, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Lydia

  • 46 Lydii

    Lydĭa, ae, f., = Ludia, a country in Asia Minor, the capital of which was Sardis, the fabled original land of the Etruscans, Plin. 5, 29, 30, § 110; Varr. R. R. 3, 17, 4; Cic. Fl. 27, 65; Liv. 38, 39, 16 et saep.—Hence,
    A.
    Lydĭus, a, um, adj.
    1.
    Lydian:

    regna,

    of Gyges, Tib. 4, 1, 199:

    aurifer amnis,

    i. e. Pactolus, id. 3, 3, 29:

    mitra,

    Prop. 3, 15 (4, 16), 30:

    pensa,

    which Omphale gave to Hercules, Mart. 9, 66, 11:

    nurus,

    i. e. Omphale, Sen. Oet. 371: sil. Plin. 33, 13, 56, § 160: lapis, a touchstone (at first found only on the Tmolus), id. 33, 8, 43, § 126:

    moduli,

    id. 7, 56, 57, § 204.—
    (β).
    Subst.: Lydĭon, i, n., a kind of brick, Plin. 35, 14, 49, § 171.—
    2.
    Transf.
    a.
    Etruscan:

    Lydius fluvius,

    i. e. the Tiber, Verg. A. 2, 781: ripa, the right bank of the Tiber, Stat. S. 4, 4, 6:

    stagna,

    the Trasimene Lake, Sil. 9, 11.—( Lydii, false read. for ludii; v. ludius).—
    b.
    Rhætian (because the Rhætians were descended from the Etruscans, the descendants of the Lydians):

    undae,

    the Lake Benacus, Cat. 31, 13.—
    B.
    Lydus, a, um, adj., Lydian:

    Lydus servus,

    Cic. Fl. 27, 65:

    puella,

    i. e. Omphale, Ov. F. 2, 365:

    Lydae pondera gazae (i. e. aurum Pactoli),

    Stat. S. 5, 1, 60:

    nurus,

    Val. Fl. 4, 369.—
    2.
    Transf., Etrurian, Etruscan.— As subst.: Lydi, ōrum, m.:

    Lydorum manus,

    a band of Etruscans, Verg. A. 9, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Lydii

  • 47 Lydion

    Lydĭa, ae, f., = Ludia, a country in Asia Minor, the capital of which was Sardis, the fabled original land of the Etruscans, Plin. 5, 29, 30, § 110; Varr. R. R. 3, 17, 4; Cic. Fl. 27, 65; Liv. 38, 39, 16 et saep.—Hence,
    A.
    Lydĭus, a, um, adj.
    1.
    Lydian:

    regna,

    of Gyges, Tib. 4, 1, 199:

    aurifer amnis,

    i. e. Pactolus, id. 3, 3, 29:

    mitra,

    Prop. 3, 15 (4, 16), 30:

    pensa,

    which Omphale gave to Hercules, Mart. 9, 66, 11:

    nurus,

    i. e. Omphale, Sen. Oet. 371: sil. Plin. 33, 13, 56, § 160: lapis, a touchstone (at first found only on the Tmolus), id. 33, 8, 43, § 126:

    moduli,

    id. 7, 56, 57, § 204.—
    (β).
    Subst.: Lydĭon, i, n., a kind of brick, Plin. 35, 14, 49, § 171.—
    2.
    Transf.
    a.
    Etruscan:

    Lydius fluvius,

    i. e. the Tiber, Verg. A. 2, 781: ripa, the right bank of the Tiber, Stat. S. 4, 4, 6:

    stagna,

    the Trasimene Lake, Sil. 9, 11.—( Lydii, false read. for ludii; v. ludius).—
    b.
    Rhætian (because the Rhætians were descended from the Etruscans, the descendants of the Lydians):

    undae,

    the Lake Benacus, Cat. 31, 13.—
    B.
    Lydus, a, um, adj., Lydian:

    Lydus servus,

    Cic. Fl. 27, 65:

    puella,

    i. e. Omphale, Ov. F. 2, 365:

    Lydae pondera gazae (i. e. aurum Pactoli),

    Stat. S. 5, 1, 60:

    nurus,

    Val. Fl. 4, 369.—
    2.
    Transf., Etrurian, Etruscan.— As subst.: Lydi, ōrum, m.:

    Lydorum manus,

    a band of Etruscans, Verg. A. 9, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Lydion

  • 48 Lydius

    Lydĭa, ae, f., = Ludia, a country in Asia Minor, the capital of which was Sardis, the fabled original land of the Etruscans, Plin. 5, 29, 30, § 110; Varr. R. R. 3, 17, 4; Cic. Fl. 27, 65; Liv. 38, 39, 16 et saep.—Hence,
    A.
    Lydĭus, a, um, adj.
    1.
    Lydian:

    regna,

    of Gyges, Tib. 4, 1, 199:

    aurifer amnis,

    i. e. Pactolus, id. 3, 3, 29:

    mitra,

    Prop. 3, 15 (4, 16), 30:

    pensa,

    which Omphale gave to Hercules, Mart. 9, 66, 11:

    nurus,

    i. e. Omphale, Sen. Oet. 371: sil. Plin. 33, 13, 56, § 160: lapis, a touchstone (at first found only on the Tmolus), id. 33, 8, 43, § 126:

    moduli,

    id. 7, 56, 57, § 204.—
    (β).
    Subst.: Lydĭon, i, n., a kind of brick, Plin. 35, 14, 49, § 171.—
    2.
    Transf.
    a.
    Etruscan:

    Lydius fluvius,

    i. e. the Tiber, Verg. A. 2, 781: ripa, the right bank of the Tiber, Stat. S. 4, 4, 6:

    stagna,

    the Trasimene Lake, Sil. 9, 11.—( Lydii, false read. for ludii; v. ludius).—
    b.
    Rhætian (because the Rhætians were descended from the Etruscans, the descendants of the Lydians):

    undae,

    the Lake Benacus, Cat. 31, 13.—
    B.
    Lydus, a, um, adj., Lydian:

    Lydus servus,

    Cic. Fl. 27, 65:

    puella,

    i. e. Omphale, Ov. F. 2, 365:

    Lydae pondera gazae (i. e. aurum Pactoli),

    Stat. S. 5, 1, 60:

    nurus,

    Val. Fl. 4, 369.—
    2.
    Transf., Etrurian, Etruscan.— As subst.: Lydi, ōrum, m.:

    Lydorum manus,

    a band of Etruscans, Verg. A. 9, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Lydius

  • 49 Lydus

    Lydĭa, ae, f., = Ludia, a country in Asia Minor, the capital of which was Sardis, the fabled original land of the Etruscans, Plin. 5, 29, 30, § 110; Varr. R. R. 3, 17, 4; Cic. Fl. 27, 65; Liv. 38, 39, 16 et saep.—Hence,
    A.
    Lydĭus, a, um, adj.
    1.
    Lydian:

    regna,

    of Gyges, Tib. 4, 1, 199:

    aurifer amnis,

    i. e. Pactolus, id. 3, 3, 29:

    mitra,

    Prop. 3, 15 (4, 16), 30:

    pensa,

    which Omphale gave to Hercules, Mart. 9, 66, 11:

    nurus,

    i. e. Omphale, Sen. Oet. 371: sil. Plin. 33, 13, 56, § 160: lapis, a touchstone (at first found only on the Tmolus), id. 33, 8, 43, § 126:

    moduli,

    id. 7, 56, 57, § 204.—
    (β).
    Subst.: Lydĭon, i, n., a kind of brick, Plin. 35, 14, 49, § 171.—
    2.
    Transf.
    a.
    Etruscan:

    Lydius fluvius,

    i. e. the Tiber, Verg. A. 2, 781: ripa, the right bank of the Tiber, Stat. S. 4, 4, 6:

    stagna,

    the Trasimene Lake, Sil. 9, 11.—( Lydii, false read. for ludii; v. ludius).—
    b.
    Rhætian (because the Rhætians were descended from the Etruscans, the descendants of the Lydians):

    undae,

    the Lake Benacus, Cat. 31, 13.—
    B.
    Lydus, a, um, adj., Lydian:

    Lydus servus,

    Cic. Fl. 27, 65:

    puella,

    i. e. Omphale, Ov. F. 2, 365:

    Lydae pondera gazae (i. e. aurum Pactoli),

    Stat. S. 5, 1, 60:

    nurus,

    Val. Fl. 4, 369.—
    2.
    Transf., Etrurian, Etruscan.— As subst.: Lydi, ōrum, m.:

    Lydorum manus,

    a band of Etruscans, Verg. A. 9, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Lydus

  • 50 Medon

    Mĕdon, ontis, m., = Medôn.
    I.
    A Centaur, Ov. M. 12, 303.—
    II.
    Son of Codrus, king of Athens, the first archon; hence, Mĕdontĭdae, ārum, m., his descendants, Vell. 1, 2, 2.—
    III.
    One of Penelope's suitors; acc. Medonta, Sabin. Ep. 1, 47.

    Lewis & Short latin dictionary > Medon

  • 51 Medontidae

    Mĕdon, ontis, m., = Medôn.
    I.
    A Centaur, Ov. M. 12, 303.—
    II.
    Son of Codrus, king of Athens, the first archon; hence, Mĕdontĭdae, ārum, m., his descendants, Vell. 1, 2, 2.—
    III.
    One of Penelope's suitors; acc. Medonta, Sabin. Ep. 1, 47.

    Lewis & Short latin dictionary > Medontidae

  • 52 Ogyges

    Ōgyges, is, Ōgygus, i, and Ōgy-gĭus, ĭi, m., = Ôgugês, Ôgugos, Ôgugios, the mythic founder and king of Thebes, in Bœtia, in whose reign a great deluge is said to have occurred:

    oppidum Thebae, quod rex Ogyges aedificarit,

    Varr. R. R. 2, 1, 2:

    ante cataclysmon Ogygi,

    id. ib. § 3: hoc factum Ogyge rege dicebant, Varr. Fragm. ap. Aug. Civ. Dei, 21, 8.—Form Ogygus, Paul. ex Fest. p. 179 Müll.—Form Ogygius, Aug. Civ. Dei, 18, 8.—Hence,
    A.
    Ōgygĭ-dae, ārum, m., the descendants of Ogyges, poet. for the Thebans, Stat. Th. 2, 586.—
    B.
    Ōgygĭus, a, um, adj., = Ôgugios, Ogygian, poet. for Theban:

    deus,

    i. e. Bacchus, who was especially honored at Thebes, Ov. H. 10, 48; also,

    Lyaeus,

    Luc. 1, 675:

    populus,

    the Thebans, Sen. Oedip. 589:

    chelys,

    i. e. of Amphion, king of Thebes, Sid. Carm. 16, 3: Ogygia moenia, i. e. Thebae, Paul. ex Fest. p. 178 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > Ogyges

  • 53 Ogygus

    Ōgyges, is, Ōgygus, i, and Ōgy-gĭus, ĭi, m., = Ôgugês, Ôgugos, Ôgugios, the mythic founder and king of Thebes, in Bœtia, in whose reign a great deluge is said to have occurred:

    oppidum Thebae, quod rex Ogyges aedificarit,

    Varr. R. R. 2, 1, 2:

    ante cataclysmon Ogygi,

    id. ib. § 3: hoc factum Ogyge rege dicebant, Varr. Fragm. ap. Aug. Civ. Dei, 21, 8.—Form Ogygus, Paul. ex Fest. p. 179 Müll.—Form Ogygius, Aug. Civ. Dei, 18, 8.—Hence,
    A.
    Ōgygĭ-dae, ārum, m., the descendants of Ogyges, poet. for the Thebans, Stat. Th. 2, 586.—
    B.
    Ōgygĭus, a, um, adj., = Ôgugios, Ogygian, poet. for Theban:

    deus,

    i. e. Bacchus, who was especially honored at Thebes, Ov. H. 10, 48; also,

    Lyaeus,

    Luc. 1, 675:

    populus,

    the Thebans, Sen. Oedip. 589:

    chelys,

    i. e. of Amphion, king of Thebes, Sid. Carm. 16, 3: Ogygia moenia, i. e. Thebae, Paul. ex Fest. p. 178 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > Ogygus

  • 54 parvissime

    parvus, a, um, adj. (usual, irreg. comp. and sup.: mĭnor, mĭnĭmus.— Comp.:

    volantum parviores,

    Cael. Aur. Tard. 2, 1, 26.— Sup.: rictus parvissimus, Varr. ap. Non. 456, 10:

    parvissima corpora,

    Lucr. 1, 615; 621; 3, 199: minerrimus pro minimo dixerunt, Paul. ex Fest. p. 122 Müll.:

    minimissimus,

    Arn. 5, n. 8) [kindr. with paucus and Gr. pauros; cf., also, parum, parcus], little, small, petty, puny, inconsiderable (cf.: exiguus, minutus, brevis; in class. prose parvus is not used, like brevis, of stature, v. Auct. Her. 4, 33, 45).
    I.
    Posit.:

    in parvis aut mediocribus rebus,

    Cic. de Or. 2, 20, 84:

    quam parva sit terra, etc.,

    id. Rep. 1, 17, 26; cf. id. ib. 6, 16, 16:

    commoda parva ac mediocria,

    id. Q. Fr. 3, 8, 1:

    in parvum quendam et angustum locum concludi,

    id. Leg. 1, 5, 17:

    beneficium non parvum,

    id. Caecin. 10, 26:

    parvi pisciculi,

    id. N. D. 2, 48, 123:

    haec parva et infirma sunt,

    id. Clu. 34, 94:

    si parva licet componere magnis,

    Verg. G. 4, 176:

    merces,

    Hor. S. 1, 6, 86:

    sucus,

    Plin. 21, 31, 105, § 178 et saep.:

    liberi,

    Cic. Rep. 2, 21, 37;

    so of children: salutaria appetant parvi,

    the little ones, id. Fin. 3, 5, 16:

    parva soror,

    Ter. Eun. 3, 3, 15; cf.:

    memini quae plagosum mihi parvo Orbilium dictare,

    Hor. Ep. 2, 1, 70:

    operosa parvus Carmina fingo,

    a little man, id. C. 4, 2, 31; Suet. Aug. 48:

    a parvis didicimus: si in jus vocat, etc.,

    when little, in childhood, Cic. Leg. 2, 4, 9:

    puer in domo a parvo eductus,

    from infancy, Liv. 1, 39 fin. —Of time, little, short, brief:

    parvae consuetudinis Causa,

    slight, short, Ter. And. 1, 1, 83; cf.:

    in parvo tempore,

    Lucr. 5, 106:

    nox,

    Luc. 4, 476:

    vita,

    id. 6, 806:

    parvam fidem habere alicui,

    Ter. Eun. 1, 2, 117:

    hic onus horret, Ut parvis animis et parvo corpore majus,

    Hor. Ep. 1, 17, 39:

    homo parvo ingenio,

    Plin. Ep. 6, 29:

    parvum carmen,

    Hor. Ep. 2, 1, 257:

    hoc opus, hoc studium parvi properemus et ampli,

    both small and great, id. ib. 1, 3, 28.—With ref. to value or consequence, little, small, low, mean, etc.:

    meam erus esse operam deputat parvi pretii,

    Ter. Hec. 5, 3, 1:

    nil parvom aut humili modo, Nil mortale loquar,

    Hor. C. 3, 25, 17:

    et magnis parva mineris Falce recisurum simili te,

    id. S. 1, 3, 122:

    pretio parvo vendere,

    Cic. Verr. 2, 4, 60, § 134:

    parvi sunt foris arma, nisi est consilium domi,

    of little value, id. Off. 1, 22, 76:

    parvi refert abs te jus dici diligenter, nisi, etc.,

    it matters little, id. Q. Fr. 1, 1, 7, § 20.—Hence, parvi facere, aestimare, ducere, pendere, etc., to esteem lightly, care little for:

    parvi ego illos facio,

    Plaut. Mil. 4, 8, 41:

    parvi aestimo, si ego hic peribo,

    id. Capt. 3, 5, 24:

    quia parvi id duceret,

    Cic. Fin. 2, 8, 24: nequam hominis ego parvi pendo gratiam, Plaut. Bacch. 3, 6, 29.—So, in abl.:

    signa abs te diligenter parvoque curata sunt,

    Cic. Att. 1, 3, 2; so,

    quanti emptus? parvo,

    Hor. S. 2, 3, 156:

    parvo stat magna potentia nobis,

    Ov. M. 14, 493:

    parvo contentus esse possum,

    with little, Cic. Att. 12, 19, 1; cf.:

    vivitur parvo bene,

    Hor. C. 2, 16, 13:

    possim contentus vivere parvo,

    Tib. 1, 1, 25:

    agricolae prisci, fortes parvoque beati,

    Hor. Ep. 2, 1, 139:

    necessarium est parvo assuescere,

    Sen. Ep. 123, 3: parvo, as an abl. of measure, with comp. (rarely;

    perh. not ante-Aug.): ita ut parvo admodum plures caperentur,

    a very little more, Liv. 10, 45, 11:

    parvo brevius,

    Plin. 2, 67, 67, § 168:

    haud parvo junior,

    Gell. 13, 2, 2.—So in designating time:

    parvo post,

    Plin. 16, 25, 42, § 103:

    parvo post tempore,

    Vulg. 2 Macc. 11, 1.—Of stature (late Lat. for brevis):

    Zacchaeus staturā parvus erat,

    Aug. Serm. 113, 3; id. in Psa. 143, 1.
    II.
    Comp.: mĭnor, us [cf. Gr. minus, minuthô], less, lesser, smaller, inferior:

    quod in re majore valet, valeat in minore,

    Cic. Top. 4, 23:

    si ea pecunia non minor esset facta,

    id. Leg. 2, 20, 51:

    Hibernia dimidio minor quam Britannia,

    Caes. B. G. 5, 13:

    minus praedae quam speraverant fuit,

    a smaller quantity, less, Liv. 4, 51:

    sociis dimidio minus quam civibus datum,

    id. 41, 13 fin.:

    calceus... si minor (pede), uret,

    Hor. Ep. 1, 10, 43:

    neve minor, neu sit quinto productior actu Fabula,

    less than five acts, id. A. P. 189:

    genibus minor,

    i. e. down upon his knees, on his bended knees, id. Ep. 1, 12, 28; cf.:

    minor in certamine longo,

    worsted, id. ib. 1, 10, 35:

    numero plures, virtute et honore minores,

    inferior, id. ib. 2, 1, 183.— Absol.: minor, inferior in rank:

    praevalidi ad injurias minorum elati,

    Tac. A. 15, 20; Ov. P. 4, 7, 49; cf.:

    sapiens uno minor est Jove,

    Hor. Ep. 1, 1, 106:

    minor capitis, i. e. capiti deminutus,

    Hor. C. 3, 5, 42: et sunt notitiā multa minora tuā, too trivial, = leviora, Ov. Tr. 2, 214:

    dies sermone minor fuit,

    too short for, id. P. 2, 10, 37:

    infans Et minor igne rogi,

    too young for, Juv. 15, 140.—With abl. of measure, Cic. Verr. 2, 1, 45, § 117:

    ut uno minus teste haberet?

    id. ib. 2, 1, 57, §

    149: bis sex Herculeis ceciderunt, me minus uno, Viribus,

    i. e. eleven, Ov. M. 12, 554.—Of age:

    qui minor est natu,

    younger, Cic. Lael. 9, 32:

    aliquot annis minor natu,

    id. Ac. 2, 19, 61:

    aetate minor,

    Ov. M. 7, 499:

    minor uno mense,

    Hor. Ep. 2, 1, 40:

    filia minor Ptolemaei regis,

    the younger daughter, Caes. B. C. 3, 112:

    minor viginti annis,

    less than twenty years old, under twenty years of age, Dig. 30, 99, 1.— With gen.:

    minor quam viginti quinque annorum natu, Praetor,

    Dig. 4, 4, 1; id. ib. 50, 2, 6:

    si pupilla minor quam viripotens nupserit,

    id. ib. 36, 2, 30.—So, absol.: minor, a person under age (under five-and-twenty), a minor:

    De minoribus,

    Dig. 4, tit. 4:

    si minor negotiis majoris intervenerit,

    ib. 4, 4, 24:

    si minor praetor vel consul jus dixerit, valebit,

    ib. 42, 1, 57.— Poet., children, Sil. 2, 491.—Also, descendants, posterity, = posteri:

    nunc fama, minores Italiam dixisse ducis de nomine gentem,

    Verg. A. 1, 532; so id. ib. 733; Prop. 2, 15, 47; Sil. 16, 44:

    minorum gentium, v. gens.—In specifications of value: vendo meum non pluris quam ceteri, fortasse etiam minoris,

    cheaper, Cic. Off. 3, 12, 51:

    minoris pallium addicere placuit,

    Petr. 14: omnia minoris aestimare, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:

    (fidem suam) non minoris quam publicam ducebat,

    Sall. J. 32, 5.—
    (β).
    Poet., with acc. respect.:

    frontemque minor truncam amnis Acarnan,

    Sil. 3, 42; Val. Fl. 1, 582.—
    (γ).
    Poet., with inf.:

    tanto certare minor,

    Hor. S. 2, 3, 313:

    heu Fatis Superi certare minores!

    Sil. 5, 76.
    III.
    Sup.: mĭnĭmus, a, um (whence a new sup.:

    minimissimus digitorum,

    Arn. 5, 160; 166; cf., in the Gr., elachistotatos, from elachistos), very small, very little; least, smallest, etc.:

    cum sit nihil omnino in rerum naturā minimum, quod dividi nequeat,

    Cic. Ac. 1, 7, 27:

    minimae tenuissimaeque res,

    id. de Or. 1, 37, 169:

    minima pars temporis,

    Caes. B. C. 1, 70:

    quā minima altitudo fluminis erat,

    id. B. G. 1, 8:

    in maximā fortunā minima licentia est,

    Sall. C. 51, 13:

    vitia,

    Hor. S. 1, 3, 69:

    minimus digitulus,

    the little finger, Plaut. Rud. 3, 4, 15; so,

    minimus digitus,

    Plin. 11, 45, 103, § 251.—Of age: minimus natu horum omnium, the youngest, Cic. de Or. 2, 14, 58:

    ex his omnibus natu minimus,

    id. Clu. 38, 107:

    Hiempsal, qui minimus ex illis erat,

    Sall. J. 11, 3:

    minimus filius,

    Just. 42, 5, 6.—In specifications of value:

    deos minimi facit,

    Plaut. Ps. 1, 3, 35: Pe. Quanti emi potest minimo? Ep. Ad quadraginta fortasse eam posse emi minimo minis, id. Ep. 2, 2, 110: Crispinus minimo me provocat, for a trifle (in a wager), Hor. S. 1, 4, 14 (minimo provocare dicuntur hi qui in responsione plus ipsi promittunt quam exigunt ab adversario, Schol.).—Prov.:

    minima de malis,

    of evils choose the least, Cic. Off. 3, 29, 105.—

    With a negation emphatically: non minimo discrimine, i. e. maximo,

    Suet. Aug. 25:

    res non minimi periculi,

    id. ib. 67:

    ut nihil, ne pro minimis quidem, debeant,

    Liv. 6, 41. —With gen.:

    minimum firmitatis minimumque virium,

    Cic. Lael. 13, 46:

    minimum pedibus itineris confectum,

    Liv. 44, 5:

    unde minimum periculi erat,

    id. 27, 15.— As adv. absol.:

    praemia apud me minimum valent,

    very little, Cic. Fam. 1, 9, 11; cf. Quint. 5, 10, 56:

    minimum distantia miror,

    Hor. Ep. 2, 1, 72:

    dormiebat minimum,

    Plin. Ep. 3, 5, 11:

    medica secatur sexies per annos: cum minimum, quater,

    at least, Plin. 18, 16, 43, § 146:

    quam minimum credula postero (diei),

    as little as possible, Hor. C. 1, 11, 8:

    ita fiunt omnes partes minimum octoginta et una,

    at least, Varr. R. R. 2, 1, 12:

    quae (comprehensio) ex tribus minimum partibus constat,

    Quint. 5, 10, 5:

    in quo non minimum Aetolorum operā regii fugati atque in castra compulsi sunt,

    chiefly, particularly, Liv. 33, 6, 6:

    eae omnia novella sata corrumpunt, non minimum vites,

    Varr. R. R. 1, 2, 18.—Hence, adv.
    A.
    Posit.: parvē, a little, slightly (very rare), Vitr. 9, 6.—
    B.
    Comp.: mĭnus, less:

    aut ne quid faciam plus, quod post me minus fecisse satius sit,

    too little... too much, Ter. Hec. 5, 1, 4:

    ne quid plus minusve faxit,

    id. Phorm. 3, 3, 21 (v. plus, under multus):

    cum habeas plus, Pauperiem metuas minus,

    Hor. S. 1, 1, 93:

    ne mea oratio, si minus de aliquo dixero, ingrata: si satis de omnibus, infinita esse videatur,

    Cic. Sest. 50, 108:

    metus ipsi per se minus valerent, nisi, etc.,

    id. Div. 2, 72, 150:

    minus multi,

    not so many, Plaut. Mil. 3, 1, 138:

    minus multum et minus bonum vinum,

    Varr. R. R. 1, 7, 2:

    ita imperium semper ad optumum quemque a minus bono transfertur,

    less good, not so good, Sall. C. 2, 6:

    quia Libyes quam Gaetuli minus bellicosi,

    Sall. J. 18, 12:

    minus diu vivunt,

    Plin. 14, 22, 28, § 141.—Rarely with comp.:

    minus admirabilior,

    Flor. 4, 2, 46 Duker: quare milites Metelli sauciabantur multo minus, Quadrig. ap. Gell. 9, 1, 1; cf. Ov. M. 12, 554:

    civilem admodum inter initia ac paulo minus quam privatum egit,

    little less so than, nearly as much so as, Suet. Tib. 26:

    dimidio minus,

    Varr. R. R. 1, 22, 3.—With quam:

    nec illa minus aut plus quam tu sapiat,

    Plaut. As. 4, 1, 28:

    minus quam aequom erat feci,

    id. Aul. 3, 2, 10:

    respondebo tibi minus fortasse vehementer, quam abs te sum provocatus,

    Cic. Planc. 30, 72.—With atque:

    qui peccas minus atque ego?

    Hor. S. 2, 7, 96.—And elliptically, without a particle of comparison:

    minus quindecim dies sunt, quod, etc.,

    less than fifteen days, not yet fifteen days, Plaut. Trin. 2, 4, 1:

    madefactum iri minus XXX. diebus Graeciam sanguine,

    Cic. Div. 1, 32, 68:

    minus quinquennium est, quod prodiere,

    Plin. 15, 25, 30, § 104:

    cecidere duo milia haud minus peditum,

    Liv. 42, 6:

    cum centum et quinquaginta non minus adessent,

    id. 42, 28; Varr. R. R. 2, 2 fin.:

    ut ex suā cujusque parte ne minus dimidium ad Trebonium perveniret,

    Cic. Verr. 2, 1, 47, § 123:

    ut antequam baccae legantur, ne minus triduum serenum fuerit,

    Col. 12, 38, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Non (haud) minus quam (atque), not less than, no less than, quite as:

    exanimatus evolat ex senatu, non minus perturbato animo atque vultu, quam si, etc.,

    Cic. Sest. 12, 28:

    existumans non minus me tibi quam liberos carum fore,

    Sall. J. 10, 1:

    non minus nobis jucundi atque illustres sunt ii dies, quibus conservamur quam illi quibus nascimur,

    Cic. Cat. 3, 1, 2; Quint. 2, 4, 8; 3, 7, 20:

    laudibus haud minus quam praemio gaudent militum animi,

    Liv. 2, 60:

    haud minus ac jussi faciunt,

    Verg. A. 3, 561.—
    b.
    Non (neque) minus, equally, and as well, also: haec res [p. 1311] non minus me male habet quam te, Ter. Hec. 4, 2, 30: quae hominibus non minus quam liberi cara esse debent, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 3; Ov. H. 19, 86:

    neque minus assiduis fessa choreis,

    also, Prop. 1, 3, 3.—
    c.
    Nihil minus, in replies, as a strong negation, by no means, Ter. Eun. 3, 1, 45: Py. At tu apud nos hic mane, Dum redeat ipsa. Ch. Nihil minus, id. ib. 3, 3, 29:

    nihil profecto minus,

    Cic. Off. 3, 20, 81; cf.: quid? a Tranione servo? Si. Multo id minus, Plaut. Most. 4, 3, 20.—
    d.
    Minus minusque, minus et (ac) minus, less and less: mihi jam minus minusque obtemperat. Ter. Heaut. 3, 3, 33:

    jam minus atque minus successu laetus equorum,

    Verg. A. 12, 616; Hor. C. 1, 25, 6:

    minus et minus,

    Ov. P. 2, 8, 73; id. H. 2, 129:

    minus ac minus,

    Plin. 11, 10, 10, § 26.—
    3.
    Transf., in a softened negation, not at all, by no means, not:

    quod intellexi minus,

    Ter. Eun. 4, 5, 11:

    nonnumquam ea quae praedicta sunt, minus eveniunt,

    Cic. Div. 1, 14, 24.—Esp.:

    si minus: monebo, si quem meministi minus,

    Plaut. Cas. 5, 4, 19:

    Syracusis, si minus supplicio affici, at custodiri oportebat,

    Cic. Verr. 2, 5, 27, § 69:

    quod si assecutus sum, gaudeo: sin minus, hoc me tamen consolor quod, etc.,

    id. Fam. 7, 1, 6 et saep.; so,

    minus formido ne exedat,

    Plaut. Curc. 1, 1, 45. —
    b.
    Quo minus, also written as one word, quominus, that not, from, after verbs of hindering, preventing, as impedio, recuso, deterreo, etc., Ter. And. 1, 2, 26:

    si te infirmitas valetudinis tenuit, quo minus ad ludos venires,

    Cic. Fam. 7, 1, 1; 7, 1, 6:

    hiemem credo prohibuisse, quo minus de te certum haberemus, quid ageres,

    id. Fam. 12, 5, 1:

    deterrere aliquem, quo minus, etc.,

    id. Tusc. 1, 38, 91:

    stetisse per Trebonium, quo minus oppido potirentur, videbatur,

    Caes. B. C. 2, 13 fin.; Quint. 12, 1, 16;

    v. also quo. —Ante-class. also in the reverse order, minus quo: ne vereatur, minus jam quo redeat domum,

    Ter. Hec. 4, 4, 8.—
    C.
    Sup., in two forms, parvissime (post-class.), and minime (class.), least, very little.
    1.
    par-vissĭmē:

    memorare aliquid,

    very briefly, with very few words, Cael. Aur. Acut. 2, 38. —
    2.
    mĭnĭmē, least of all, in the smallest degree, least, very little:

    cum minime vellem, minimeque opus fuit,

    Ter. Eun. 2, 3, 42:

    cum minime videbamur, tum maxime philosophabamur,

    Cic. N. D. 1, 3, 6; id. Or. 66, 222:

    mihi placebat Pomponius maxime, vel dicam minime displicebat,

    id. Brut. 57, 207:

    quod in miserrimis rebus minime miserum putabis, id facies,

    id. Fam. 14, 13:

    quod minime ad eos mercatores saepe commeant,

    very rarely, Caes. B. G. 1, 1, 3; Cic. de Or. 2, 79, 322.—Strengthened by quam:

    si non decore, at quam minime dedecore facere possimus,

    as little as possible, Cic. Off. 1, 31, 114; by omnium and gentium:

    ad te minime omnium pertinebat,

    id. Rosc. Am. 34, 96:

    minime gentium,

    Plaut. Poen. 3, 3, 77:

    heus, inquit, puer, arcesse Pamphilam,... illa exclamat, Minime gentium,

    not for any thing in the world, Ter. Eun. 4, 1, 11; id. Ad. 3, 2, 44.—
    B.
    In partic.
    a.
    For minimum, saltem, at least:

    is morbus erit longissimus minimeque annuus,

    Cels. 2, 8 fin. Targ.:

    pedes decem vel minime novem,

    Col. 1, 6, 6:

    sed id minime bis anno arari debet,

    id. 5, 9, 12; id. Arb. 16, 3.—
    b.
    In replies, as an emphatic negative, by no means, not at all, not in the least, Plaut. Curc. 1, 3, 50: Ba. Sed cessas? Pa. Minime equidem:

    nam hodie, etc.,

    Ter. Hec. 5, 3, 16: M. An tu haec non credis? A. Minime vero, Cic. Tusc. 1, 6, 10: num igitur peccamus? Minime vos quidem. id. Att. 8, 9, 2:

    minime, minime hercle vero!

    Plaut. Trin. 3, 3, 23; so in discourse: minime multi (= quam paucissimi). Ter. Eun. prol. 2: minume irasci decet. Plaut. Stich. 1, 1, 27; Sall. C. 51, 13.—Strengthened by gentium (cf.supra): Nau. Meriton' hoc meo videtur factum? De. Minime gentium, Ter. Phorm. 5, 8, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > parvissime

  • 55 parvus

    parvus, a, um, adj. (usual, irreg. comp. and sup.: mĭnor, mĭnĭmus.— Comp.:

    volantum parviores,

    Cael. Aur. Tard. 2, 1, 26.— Sup.: rictus parvissimus, Varr. ap. Non. 456, 10:

    parvissima corpora,

    Lucr. 1, 615; 621; 3, 199: minerrimus pro minimo dixerunt, Paul. ex Fest. p. 122 Müll.:

    minimissimus,

    Arn. 5, n. 8) [kindr. with paucus and Gr. pauros; cf., also, parum, parcus], little, small, petty, puny, inconsiderable (cf.: exiguus, minutus, brevis; in class. prose parvus is not used, like brevis, of stature, v. Auct. Her. 4, 33, 45).
    I.
    Posit.:

    in parvis aut mediocribus rebus,

    Cic. de Or. 2, 20, 84:

    quam parva sit terra, etc.,

    id. Rep. 1, 17, 26; cf. id. ib. 6, 16, 16:

    commoda parva ac mediocria,

    id. Q. Fr. 3, 8, 1:

    in parvum quendam et angustum locum concludi,

    id. Leg. 1, 5, 17:

    beneficium non parvum,

    id. Caecin. 10, 26:

    parvi pisciculi,

    id. N. D. 2, 48, 123:

    haec parva et infirma sunt,

    id. Clu. 34, 94:

    si parva licet componere magnis,

    Verg. G. 4, 176:

    merces,

    Hor. S. 1, 6, 86:

    sucus,

    Plin. 21, 31, 105, § 178 et saep.:

    liberi,

    Cic. Rep. 2, 21, 37;

    so of children: salutaria appetant parvi,

    the little ones, id. Fin. 3, 5, 16:

    parva soror,

    Ter. Eun. 3, 3, 15; cf.:

    memini quae plagosum mihi parvo Orbilium dictare,

    Hor. Ep. 2, 1, 70:

    operosa parvus Carmina fingo,

    a little man, id. C. 4, 2, 31; Suet. Aug. 48:

    a parvis didicimus: si in jus vocat, etc.,

    when little, in childhood, Cic. Leg. 2, 4, 9:

    puer in domo a parvo eductus,

    from infancy, Liv. 1, 39 fin. —Of time, little, short, brief:

    parvae consuetudinis Causa,

    slight, short, Ter. And. 1, 1, 83; cf.:

    in parvo tempore,

    Lucr. 5, 106:

    nox,

    Luc. 4, 476:

    vita,

    id. 6, 806:

    parvam fidem habere alicui,

    Ter. Eun. 1, 2, 117:

    hic onus horret, Ut parvis animis et parvo corpore majus,

    Hor. Ep. 1, 17, 39:

    homo parvo ingenio,

    Plin. Ep. 6, 29:

    parvum carmen,

    Hor. Ep. 2, 1, 257:

    hoc opus, hoc studium parvi properemus et ampli,

    both small and great, id. ib. 1, 3, 28.—With ref. to value or consequence, little, small, low, mean, etc.:

    meam erus esse operam deputat parvi pretii,

    Ter. Hec. 5, 3, 1:

    nil parvom aut humili modo, Nil mortale loquar,

    Hor. C. 3, 25, 17:

    et magnis parva mineris Falce recisurum simili te,

    id. S. 1, 3, 122:

    pretio parvo vendere,

    Cic. Verr. 2, 4, 60, § 134:

    parvi sunt foris arma, nisi est consilium domi,

    of little value, id. Off. 1, 22, 76:

    parvi refert abs te jus dici diligenter, nisi, etc.,

    it matters little, id. Q. Fr. 1, 1, 7, § 20.—Hence, parvi facere, aestimare, ducere, pendere, etc., to esteem lightly, care little for:

    parvi ego illos facio,

    Plaut. Mil. 4, 8, 41:

    parvi aestimo, si ego hic peribo,

    id. Capt. 3, 5, 24:

    quia parvi id duceret,

    Cic. Fin. 2, 8, 24: nequam hominis ego parvi pendo gratiam, Plaut. Bacch. 3, 6, 29.—So, in abl.:

    signa abs te diligenter parvoque curata sunt,

    Cic. Att. 1, 3, 2; so,

    quanti emptus? parvo,

    Hor. S. 2, 3, 156:

    parvo stat magna potentia nobis,

    Ov. M. 14, 493:

    parvo contentus esse possum,

    with little, Cic. Att. 12, 19, 1; cf.:

    vivitur parvo bene,

    Hor. C. 2, 16, 13:

    possim contentus vivere parvo,

    Tib. 1, 1, 25:

    agricolae prisci, fortes parvoque beati,

    Hor. Ep. 2, 1, 139:

    necessarium est parvo assuescere,

    Sen. Ep. 123, 3: parvo, as an abl. of measure, with comp. (rarely;

    perh. not ante-Aug.): ita ut parvo admodum plures caperentur,

    a very little more, Liv. 10, 45, 11:

    parvo brevius,

    Plin. 2, 67, 67, § 168:

    haud parvo junior,

    Gell. 13, 2, 2.—So in designating time:

    parvo post,

    Plin. 16, 25, 42, § 103:

    parvo post tempore,

    Vulg. 2 Macc. 11, 1.—Of stature (late Lat. for brevis):

    Zacchaeus staturā parvus erat,

    Aug. Serm. 113, 3; id. in Psa. 143, 1.
    II.
    Comp.: mĭnor, us [cf. Gr. minus, minuthô], less, lesser, smaller, inferior:

    quod in re majore valet, valeat in minore,

    Cic. Top. 4, 23:

    si ea pecunia non minor esset facta,

    id. Leg. 2, 20, 51:

    Hibernia dimidio minor quam Britannia,

    Caes. B. G. 5, 13:

    minus praedae quam speraverant fuit,

    a smaller quantity, less, Liv. 4, 51:

    sociis dimidio minus quam civibus datum,

    id. 41, 13 fin.:

    calceus... si minor (pede), uret,

    Hor. Ep. 1, 10, 43:

    neve minor, neu sit quinto productior actu Fabula,

    less than five acts, id. A. P. 189:

    genibus minor,

    i. e. down upon his knees, on his bended knees, id. Ep. 1, 12, 28; cf.:

    minor in certamine longo,

    worsted, id. ib. 1, 10, 35:

    numero plures, virtute et honore minores,

    inferior, id. ib. 2, 1, 183.— Absol.: minor, inferior in rank:

    praevalidi ad injurias minorum elati,

    Tac. A. 15, 20; Ov. P. 4, 7, 49; cf.:

    sapiens uno minor est Jove,

    Hor. Ep. 1, 1, 106:

    minor capitis, i. e. capiti deminutus,

    Hor. C. 3, 5, 42: et sunt notitiā multa minora tuā, too trivial, = leviora, Ov. Tr. 2, 214:

    dies sermone minor fuit,

    too short for, id. P. 2, 10, 37:

    infans Et minor igne rogi,

    too young for, Juv. 15, 140.—With abl. of measure, Cic. Verr. 2, 1, 45, § 117:

    ut uno minus teste haberet?

    id. ib. 2, 1, 57, §

    149: bis sex Herculeis ceciderunt, me minus uno, Viribus,

    i. e. eleven, Ov. M. 12, 554.—Of age:

    qui minor est natu,

    younger, Cic. Lael. 9, 32:

    aliquot annis minor natu,

    id. Ac. 2, 19, 61:

    aetate minor,

    Ov. M. 7, 499:

    minor uno mense,

    Hor. Ep. 2, 1, 40:

    filia minor Ptolemaei regis,

    the younger daughter, Caes. B. C. 3, 112:

    minor viginti annis,

    less than twenty years old, under twenty years of age, Dig. 30, 99, 1.— With gen.:

    minor quam viginti quinque annorum natu, Praetor,

    Dig. 4, 4, 1; id. ib. 50, 2, 6:

    si pupilla minor quam viripotens nupserit,

    id. ib. 36, 2, 30.—So, absol.: minor, a person under age (under five-and-twenty), a minor:

    De minoribus,

    Dig. 4, tit. 4:

    si minor negotiis majoris intervenerit,

    ib. 4, 4, 24:

    si minor praetor vel consul jus dixerit, valebit,

    ib. 42, 1, 57.— Poet., children, Sil. 2, 491.—Also, descendants, posterity, = posteri:

    nunc fama, minores Italiam dixisse ducis de nomine gentem,

    Verg. A. 1, 532; so id. ib. 733; Prop. 2, 15, 47; Sil. 16, 44:

    minorum gentium, v. gens.—In specifications of value: vendo meum non pluris quam ceteri, fortasse etiam minoris,

    cheaper, Cic. Off. 3, 12, 51:

    minoris pallium addicere placuit,

    Petr. 14: omnia minoris aestimare, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:

    (fidem suam) non minoris quam publicam ducebat,

    Sall. J. 32, 5.—
    (β).
    Poet., with acc. respect.:

    frontemque minor truncam amnis Acarnan,

    Sil. 3, 42; Val. Fl. 1, 582.—
    (γ).
    Poet., with inf.:

    tanto certare minor,

    Hor. S. 2, 3, 313:

    heu Fatis Superi certare minores!

    Sil. 5, 76.
    III.
    Sup.: mĭnĭmus, a, um (whence a new sup.:

    minimissimus digitorum,

    Arn. 5, 160; 166; cf., in the Gr., elachistotatos, from elachistos), very small, very little; least, smallest, etc.:

    cum sit nihil omnino in rerum naturā minimum, quod dividi nequeat,

    Cic. Ac. 1, 7, 27:

    minimae tenuissimaeque res,

    id. de Or. 1, 37, 169:

    minima pars temporis,

    Caes. B. C. 1, 70:

    quā minima altitudo fluminis erat,

    id. B. G. 1, 8:

    in maximā fortunā minima licentia est,

    Sall. C. 51, 13:

    vitia,

    Hor. S. 1, 3, 69:

    minimus digitulus,

    the little finger, Plaut. Rud. 3, 4, 15; so,

    minimus digitus,

    Plin. 11, 45, 103, § 251.—Of age: minimus natu horum omnium, the youngest, Cic. de Or. 2, 14, 58:

    ex his omnibus natu minimus,

    id. Clu. 38, 107:

    Hiempsal, qui minimus ex illis erat,

    Sall. J. 11, 3:

    minimus filius,

    Just. 42, 5, 6.—In specifications of value:

    deos minimi facit,

    Plaut. Ps. 1, 3, 35: Pe. Quanti emi potest minimo? Ep. Ad quadraginta fortasse eam posse emi minimo minis, id. Ep. 2, 2, 110: Crispinus minimo me provocat, for a trifle (in a wager), Hor. S. 1, 4, 14 (minimo provocare dicuntur hi qui in responsione plus ipsi promittunt quam exigunt ab adversario, Schol.).—Prov.:

    minima de malis,

    of evils choose the least, Cic. Off. 3, 29, 105.—

    With a negation emphatically: non minimo discrimine, i. e. maximo,

    Suet. Aug. 25:

    res non minimi periculi,

    id. ib. 67:

    ut nihil, ne pro minimis quidem, debeant,

    Liv. 6, 41. —With gen.:

    minimum firmitatis minimumque virium,

    Cic. Lael. 13, 46:

    minimum pedibus itineris confectum,

    Liv. 44, 5:

    unde minimum periculi erat,

    id. 27, 15.— As adv. absol.:

    praemia apud me minimum valent,

    very little, Cic. Fam. 1, 9, 11; cf. Quint. 5, 10, 56:

    minimum distantia miror,

    Hor. Ep. 2, 1, 72:

    dormiebat minimum,

    Plin. Ep. 3, 5, 11:

    medica secatur sexies per annos: cum minimum, quater,

    at least, Plin. 18, 16, 43, § 146:

    quam minimum credula postero (diei),

    as little as possible, Hor. C. 1, 11, 8:

    ita fiunt omnes partes minimum octoginta et una,

    at least, Varr. R. R. 2, 1, 12:

    quae (comprehensio) ex tribus minimum partibus constat,

    Quint. 5, 10, 5:

    in quo non minimum Aetolorum operā regii fugati atque in castra compulsi sunt,

    chiefly, particularly, Liv. 33, 6, 6:

    eae omnia novella sata corrumpunt, non minimum vites,

    Varr. R. R. 1, 2, 18.—Hence, adv.
    A.
    Posit.: parvē, a little, slightly (very rare), Vitr. 9, 6.—
    B.
    Comp.: mĭnus, less:

    aut ne quid faciam plus, quod post me minus fecisse satius sit,

    too little... too much, Ter. Hec. 5, 1, 4:

    ne quid plus minusve faxit,

    id. Phorm. 3, 3, 21 (v. plus, under multus):

    cum habeas plus, Pauperiem metuas minus,

    Hor. S. 1, 1, 93:

    ne mea oratio, si minus de aliquo dixero, ingrata: si satis de omnibus, infinita esse videatur,

    Cic. Sest. 50, 108:

    metus ipsi per se minus valerent, nisi, etc.,

    id. Div. 2, 72, 150:

    minus multi,

    not so many, Plaut. Mil. 3, 1, 138:

    minus multum et minus bonum vinum,

    Varr. R. R. 1, 7, 2:

    ita imperium semper ad optumum quemque a minus bono transfertur,

    less good, not so good, Sall. C. 2, 6:

    quia Libyes quam Gaetuli minus bellicosi,

    Sall. J. 18, 12:

    minus diu vivunt,

    Plin. 14, 22, 28, § 141.—Rarely with comp.:

    minus admirabilior,

    Flor. 4, 2, 46 Duker: quare milites Metelli sauciabantur multo minus, Quadrig. ap. Gell. 9, 1, 1; cf. Ov. M. 12, 554:

    civilem admodum inter initia ac paulo minus quam privatum egit,

    little less so than, nearly as much so as, Suet. Tib. 26:

    dimidio minus,

    Varr. R. R. 1, 22, 3.—With quam:

    nec illa minus aut plus quam tu sapiat,

    Plaut. As. 4, 1, 28:

    minus quam aequom erat feci,

    id. Aul. 3, 2, 10:

    respondebo tibi minus fortasse vehementer, quam abs te sum provocatus,

    Cic. Planc. 30, 72.—With atque:

    qui peccas minus atque ego?

    Hor. S. 2, 7, 96.—And elliptically, without a particle of comparison:

    minus quindecim dies sunt, quod, etc.,

    less than fifteen days, not yet fifteen days, Plaut. Trin. 2, 4, 1:

    madefactum iri minus XXX. diebus Graeciam sanguine,

    Cic. Div. 1, 32, 68:

    minus quinquennium est, quod prodiere,

    Plin. 15, 25, 30, § 104:

    cecidere duo milia haud minus peditum,

    Liv. 42, 6:

    cum centum et quinquaginta non minus adessent,

    id. 42, 28; Varr. R. R. 2, 2 fin.:

    ut ex suā cujusque parte ne minus dimidium ad Trebonium perveniret,

    Cic. Verr. 2, 1, 47, § 123:

    ut antequam baccae legantur, ne minus triduum serenum fuerit,

    Col. 12, 38, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Non (haud) minus quam (atque), not less than, no less than, quite as:

    exanimatus evolat ex senatu, non minus perturbato animo atque vultu, quam si, etc.,

    Cic. Sest. 12, 28:

    existumans non minus me tibi quam liberos carum fore,

    Sall. J. 10, 1:

    non minus nobis jucundi atque illustres sunt ii dies, quibus conservamur quam illi quibus nascimur,

    Cic. Cat. 3, 1, 2; Quint. 2, 4, 8; 3, 7, 20:

    laudibus haud minus quam praemio gaudent militum animi,

    Liv. 2, 60:

    haud minus ac jussi faciunt,

    Verg. A. 3, 561.—
    b.
    Non (neque) minus, equally, and as well, also: haec res [p. 1311] non minus me male habet quam te, Ter. Hec. 4, 2, 30: quae hominibus non minus quam liberi cara esse debent, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 3; Ov. H. 19, 86:

    neque minus assiduis fessa choreis,

    also, Prop. 1, 3, 3.—
    c.
    Nihil minus, in replies, as a strong negation, by no means, Ter. Eun. 3, 1, 45: Py. At tu apud nos hic mane, Dum redeat ipsa. Ch. Nihil minus, id. ib. 3, 3, 29:

    nihil profecto minus,

    Cic. Off. 3, 20, 81; cf.: quid? a Tranione servo? Si. Multo id minus, Plaut. Most. 4, 3, 20.—
    d.
    Minus minusque, minus et (ac) minus, less and less: mihi jam minus minusque obtemperat. Ter. Heaut. 3, 3, 33:

    jam minus atque minus successu laetus equorum,

    Verg. A. 12, 616; Hor. C. 1, 25, 6:

    minus et minus,

    Ov. P. 2, 8, 73; id. H. 2, 129:

    minus ac minus,

    Plin. 11, 10, 10, § 26.—
    3.
    Transf., in a softened negation, not at all, by no means, not:

    quod intellexi minus,

    Ter. Eun. 4, 5, 11:

    nonnumquam ea quae praedicta sunt, minus eveniunt,

    Cic. Div. 1, 14, 24.—Esp.:

    si minus: monebo, si quem meministi minus,

    Plaut. Cas. 5, 4, 19:

    Syracusis, si minus supplicio affici, at custodiri oportebat,

    Cic. Verr. 2, 5, 27, § 69:

    quod si assecutus sum, gaudeo: sin minus, hoc me tamen consolor quod, etc.,

    id. Fam. 7, 1, 6 et saep.; so,

    minus formido ne exedat,

    Plaut. Curc. 1, 1, 45. —
    b.
    Quo minus, also written as one word, quominus, that not, from, after verbs of hindering, preventing, as impedio, recuso, deterreo, etc., Ter. And. 1, 2, 26:

    si te infirmitas valetudinis tenuit, quo minus ad ludos venires,

    Cic. Fam. 7, 1, 1; 7, 1, 6:

    hiemem credo prohibuisse, quo minus de te certum haberemus, quid ageres,

    id. Fam. 12, 5, 1:

    deterrere aliquem, quo minus, etc.,

    id. Tusc. 1, 38, 91:

    stetisse per Trebonium, quo minus oppido potirentur, videbatur,

    Caes. B. C. 2, 13 fin.; Quint. 12, 1, 16;

    v. also quo. —Ante-class. also in the reverse order, minus quo: ne vereatur, minus jam quo redeat domum,

    Ter. Hec. 4, 4, 8.—
    C.
    Sup., in two forms, parvissime (post-class.), and minime (class.), least, very little.
    1.
    par-vissĭmē:

    memorare aliquid,

    very briefly, with very few words, Cael. Aur. Acut. 2, 38. —
    2.
    mĭnĭmē, least of all, in the smallest degree, least, very little:

    cum minime vellem, minimeque opus fuit,

    Ter. Eun. 2, 3, 42:

    cum minime videbamur, tum maxime philosophabamur,

    Cic. N. D. 1, 3, 6; id. Or. 66, 222:

    mihi placebat Pomponius maxime, vel dicam minime displicebat,

    id. Brut. 57, 207:

    quod in miserrimis rebus minime miserum putabis, id facies,

    id. Fam. 14, 13:

    quod minime ad eos mercatores saepe commeant,

    very rarely, Caes. B. G. 1, 1, 3; Cic. de Or. 2, 79, 322.—Strengthened by quam:

    si non decore, at quam minime dedecore facere possimus,

    as little as possible, Cic. Off. 1, 31, 114; by omnium and gentium:

    ad te minime omnium pertinebat,

    id. Rosc. Am. 34, 96:

    minime gentium,

    Plaut. Poen. 3, 3, 77:

    heus, inquit, puer, arcesse Pamphilam,... illa exclamat, Minime gentium,

    not for any thing in the world, Ter. Eun. 4, 1, 11; id. Ad. 3, 2, 44.—
    B.
    In partic.
    a.
    For minimum, saltem, at least:

    is morbus erit longissimus minimeque annuus,

    Cels. 2, 8 fin. Targ.:

    pedes decem vel minime novem,

    Col. 1, 6, 6:

    sed id minime bis anno arari debet,

    id. 5, 9, 12; id. Arb. 16, 3.—
    b.
    In replies, as an emphatic negative, by no means, not at all, not in the least, Plaut. Curc. 1, 3, 50: Ba. Sed cessas? Pa. Minime equidem:

    nam hodie, etc.,

    Ter. Hec. 5, 3, 16: M. An tu haec non credis? A. Minime vero, Cic. Tusc. 1, 6, 10: num igitur peccamus? Minime vos quidem. id. Att. 8, 9, 2:

    minime, minime hercle vero!

    Plaut. Trin. 3, 3, 23; so in discourse: minime multi (= quam paucissimi). Ter. Eun. prol. 2: minume irasci decet. Plaut. Stich. 1, 1, 27; Sall. C. 51, 13.—Strengthened by gentium (cf.supra): Nau. Meriton' hoc meo videtur factum? De. Minime gentium, Ter. Phorm. 5, 8, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > parvus

  • 56 paternitas

    păternĭtas, ātis, f. [paternus], fatherly feeling or care (late Lat.), Aug. Ep. 232.—
    2.
    Collect., descendants of one father:

    ex quo omnis paternitas in caelis,

    Vulg. Eph. 3, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > paternitas

  • 57 Peligni

    Pēligni or Paeligni, ōrum, m., a people of Central Italy, contiguous to the Frentani and Marrucini, descendants of the Sabines, in the mod. Abruzzo citeriore, Caes. B. C. 1, 15; Liv. 8, 6; 9, 41 sq.;

    Niebuhr, Gesch. 1, p. 100 sq.: in Pelignos proficisci,

    into the Pelignian territory, Liv. 8, 6.—
    B.
    The country of the Peligni:

    in Pelignis,

    Plin. 11, 14, 14, § 33.—Hence,
    II.
    Pēlig-nus, a, um, adj., of or belonging to the Peligni, Pelignian: Peligna cohors, Enn. ap. Charis. p. 251 P. (Ann. v. 280 Vahl.):

    miles,

    Ov. F. 3, 95:

    frigora,

    Hor. C. 3, 19, 8: Peligni ruris alumnus, i. e. Ovid, who was born in the Pelignian city of Sulmo, Ov. Am. 3, 15, 3; cf. id. ib. 3, 15, 8: Pelignae anus, i. e. sorceresses (because the Pelignians, as neighbors of the Marsians, were reputed to practise sorcery), Hor. Epod. 17, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Peligni

  • 58 Pelignus

    Pēligni or Paeligni, ōrum, m., a people of Central Italy, contiguous to the Frentani and Marrucini, descendants of the Sabines, in the mod. Abruzzo citeriore, Caes. B. C. 1, 15; Liv. 8, 6; 9, 41 sq.;

    Niebuhr, Gesch. 1, p. 100 sq.: in Pelignos proficisci,

    into the Pelignian territory, Liv. 8, 6.—
    B.
    The country of the Peligni:

    in Pelignis,

    Plin. 11, 14, 14, § 33.—Hence,
    II.
    Pēlig-nus, a, um, adj., of or belonging to the Peligni, Pelignian: Peligna cohors, Enn. ap. Charis. p. 251 P. (Ann. v. 280 Vahl.):

    miles,

    Ov. F. 3, 95:

    frigora,

    Hor. C. 3, 19, 8: Peligni ruris alumnus, i. e. Ovid, who was born in the Pelignian city of Sulmo, Ov. Am. 3, 15, 3; cf. id. ib. 3, 15, 8: Pelignae anus, i. e. sorceresses (because the Pelignians, as neighbors of the Marsians, were reputed to practise sorcery), Hor. Epod. 17, 60.

    Lewis & Short latin dictionary > Pelignus

  • 59 Pelopeia

    Pĕlops, ŏpis, m., = Pelops.
    I.
    Son of Tantalus, king of Phrygia, father of Atreus and Thyestes, grandfather of Agamemnon and Menelaus; in his childhood he was served up to the gods by his father for food (truncatus Pelops, Stat. Th. 4, 590), but was recalled to life by Jupiter, who gave him an ivory shoulder in place of the one eaten by Ceres (umeroque Pelops insignis eburno, Verg. G. 3, 7). Being afterwards driven out of Phrygia, he went to Elis, and by artifice obtained the hand of Hippodamia, daughter [p. 1327] of king Œnomaus, to whose throne he succeeded. By means of the wealth which he brought with him, he acquired so great an influence that the entire peninsula was called, after him, the island of Pelops (Peloponnesus), Hyg. Fab. 83, 84; Serv. Verg. G. 3, 7; Cic. N. D. 3, 21, 53; id. Tusc. 1, 44, 107; 2, 27, 67: Pelope natus, i. e. Thyestes, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 12, 26 (Trag. v. 397 Vahl.):

    ex Tantalo Pelops, ex Pelope autem satus Atreus, Trag. Rel. Inc. Fab. v. 102 Rib.: Pelopis genitor,

    i. e. Tantalus, Hor. C. 1, 28, 7.
    1.
    Pĕlŏpēïas, ădis, f. adj., Pelopian, Peloponnesian:

    Pelopeïadesque Mycenae,

    Ov. M. 6, 414.—
    2.
    Pĕlŏpēïs, ĭdis, f. adj., Pelopian, Peloponnesian:

    Pelopeides undae,

    the sea that surrounds the Peloponnesus, Ov. F. 4, 285.—Hence, Pĕlŏpēĭdes, um, f., the Argive women, Stat. Th. 10, 50; 12, 540.—
    3.
    Pĕlŏpēïus, a, um, adj., = Pelopêios.
    a.
    Pelopian:

    Pelopeius Atreus,

    Ov. H. 8, 27:

    virgo,

    i. e. Iphigenia, daughter of Agamemnon, id. Tr. 4, 4, 67:

    arva,

    i. e. Phrygia, the native country of Pelops, id. M. 8, 622.— Subst.: Pĕlŏpēia, ae, f., a female descendant of Pelops, Ov. H. 8, 81.—
    b.
    Peloponnesian:

    Pelopeia sedes,

    i. e. the seat of Creon, king of Corinth, Sen. Med. 891:

    oppida,

    Claud. in Rufin. 2, 188:

    regna,

    the Peloponnesus, Stat. Th. 1, 117. —
    4.
    Pĕlŏpēus, a, um, adj.
    a.
    Pelopian:

    Agamemnon,

    Prop. 4 (5), 6, 33:

    domus,

    the race of the Pelopides, id. 3, 17, 20 (4, 18, 20):

    P. Orestes,

    Luc. 7, 778.— Subst.: Pĕlŏpēa, ae, f., the daughter of Pelops, Ov. Ib. 361; Claud. in Eutr. 1, 291; the name of a tragedy, Juv. 7, 92.—
    b.
    Peloponnesian:

    Pelopea phalanx,

    the Argive army, Stat. Th. 7, 422.— Poet., in a more extended sense, for Grecian:

    Pelopea ad moenia,

    i. e. to Greece, Verg. A. 2, 193.—
    5.
    Pĕlŏpĭdae, ārum, m., the descendants of Pelops (notorious for their crimes), the Pelopides, Hyg. Fab. 86; an old poet in Cic. Fam. 7, 28, 2; 7, 30, 1; id. Att. 14, 12, 2; 15, 11, 3 (applied by Cicero to the adherents of Cæsar).—
    6.
    Pĕlŏpĭus, a, um, adj., Pelopian:

    Pelopia domus,

    Sen. Agam. 7.—
    II.
    A slave's name, Cic. Att. 14, 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Pelopeia

  • 60 Pelopeides

    Pĕlops, ŏpis, m., = Pelops.
    I.
    Son of Tantalus, king of Phrygia, father of Atreus and Thyestes, grandfather of Agamemnon and Menelaus; in his childhood he was served up to the gods by his father for food (truncatus Pelops, Stat. Th. 4, 590), but was recalled to life by Jupiter, who gave him an ivory shoulder in place of the one eaten by Ceres (umeroque Pelops insignis eburno, Verg. G. 3, 7). Being afterwards driven out of Phrygia, he went to Elis, and by artifice obtained the hand of Hippodamia, daughter [p. 1327] of king Œnomaus, to whose throne he succeeded. By means of the wealth which he brought with him, he acquired so great an influence that the entire peninsula was called, after him, the island of Pelops (Peloponnesus), Hyg. Fab. 83, 84; Serv. Verg. G. 3, 7; Cic. N. D. 3, 21, 53; id. Tusc. 1, 44, 107; 2, 27, 67: Pelope natus, i. e. Thyestes, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 12, 26 (Trag. v. 397 Vahl.):

    ex Tantalo Pelops, ex Pelope autem satus Atreus, Trag. Rel. Inc. Fab. v. 102 Rib.: Pelopis genitor,

    i. e. Tantalus, Hor. C. 1, 28, 7.
    1.
    Pĕlŏpēïas, ădis, f. adj., Pelopian, Peloponnesian:

    Pelopeïadesque Mycenae,

    Ov. M. 6, 414.—
    2.
    Pĕlŏpēïs, ĭdis, f. adj., Pelopian, Peloponnesian:

    Pelopeides undae,

    the sea that surrounds the Peloponnesus, Ov. F. 4, 285.—Hence, Pĕlŏpēĭdes, um, f., the Argive women, Stat. Th. 10, 50; 12, 540.—
    3.
    Pĕlŏpēïus, a, um, adj., = Pelopêios.
    a.
    Pelopian:

    Pelopeius Atreus,

    Ov. H. 8, 27:

    virgo,

    i. e. Iphigenia, daughter of Agamemnon, id. Tr. 4, 4, 67:

    arva,

    i. e. Phrygia, the native country of Pelops, id. M. 8, 622.— Subst.: Pĕlŏpēia, ae, f., a female descendant of Pelops, Ov. H. 8, 81.—
    b.
    Peloponnesian:

    Pelopeia sedes,

    i. e. the seat of Creon, king of Corinth, Sen. Med. 891:

    oppida,

    Claud. in Rufin. 2, 188:

    regna,

    the Peloponnesus, Stat. Th. 1, 117. —
    4.
    Pĕlŏpēus, a, um, adj.
    a.
    Pelopian:

    Agamemnon,

    Prop. 4 (5), 6, 33:

    domus,

    the race of the Pelopides, id. 3, 17, 20 (4, 18, 20):

    P. Orestes,

    Luc. 7, 778.— Subst.: Pĕlŏpēa, ae, f., the daughter of Pelops, Ov. Ib. 361; Claud. in Eutr. 1, 291; the name of a tragedy, Juv. 7, 92.—
    b.
    Peloponnesian:

    Pelopea phalanx,

    the Argive army, Stat. Th. 7, 422.— Poet., in a more extended sense, for Grecian:

    Pelopea ad moenia,

    i. e. to Greece, Verg. A. 2, 193.—
    5.
    Pĕlŏpĭdae, ārum, m., the descendants of Pelops (notorious for their crimes), the Pelopides, Hyg. Fab. 86; an old poet in Cic. Fam. 7, 28, 2; 7, 30, 1; id. Att. 14, 12, 2; 15, 11, 3 (applied by Cicero to the adherents of Cæsar).—
    6.
    Pĕlŏpĭus, a, um, adj., Pelopian:

    Pelopia domus,

    Sen. Agam. 7.—
    II.
    A slave's name, Cic. Att. 14, 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Pelopeides

См. также в других словарях:

  • descendants — n. all of the offspring of a given progenitor. Syn: posterity. [WordNet 1.5] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • descendants — index children, issue (progeny), offspring, posterity, progeny Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Descendants of Darkness — 闇の末裔 (Yami no Matsuei) Genre Bangsian fantasy, occult detective fiction Manga Written by Yoko Matsushita …   Wikipedia

  • Descendants of Cosimo I de Medici — Descendants in three generations Cosimo I de Medici Grand duke of Tuscany See Ancestors Children Grand Children Great Grand Children Francesco I de Medici …   Wikipedia

  • Descendants of Marie de Medici — Descendants in three generations Marie de Medici 1573–1642 Queen of France See Ancestors Children Grand Children Great Grand Children Princess Henrie …   Wikipedia

  • Descendants of Smith — Studio album by Roy Harper Released March 1988 …   Wikipedia

  • Descendants of Louis XIII of France (disambiguation) — Descendants of Louis XIII of France may refer to: Descendants of Louis XIV of France Descendants of Philippe I, Duke of Orléans This disambiguation page lists articles associated with the same title. If an …   Wikipedia

  • Descendants (film) — Descendants is a 2008 animated short film starring the voice talents of Christy Scott Cashman and Whoopi Goldberg. Written by Heiko Scherm, the film was directed by Scherm and Patrick Cunningham, and produced by Cunningham, Alex Martin, Chris… …   Wikipedia

  • Descendants of Yan & Yellow Emperors — or Yan Huang Zi Sun (Chinese: 炎黃子孫) is an ancient Chinese term to refer to the Han Chinese and certain groups of minorities.Yan emperor and Yellow emperor are both the ancestors of the Huaxia people. Legend has it that both of them came from a… …   Wikipedia

  • Descendants of Cain — Descendants of Cain: according to Genesis: Enoch, Irad, Mehujael, Methushael, Lamech, Jabal/Jubal/Tubal cain in Beowulf: Grendel, Grendel s Mother See also Culture hero Tribes of Cain …   Wikipedia

  • Descendants of the Yan and Huang Emperors — (炎黃子孫; Yan Huang zisun)[1] is an ancient Chinese term to refer to the Han Chinese and certain groups of minorities. Yandi (炎帝) and Huangdi (黃帝) are both the ancestors of the Huaxia people.[2] Legend has it they are both part of the Yanhuang tribe …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»