definio

dēfīnĭo, īvi, ītum, 4, v. a.

To bound, to set bounds to; to limit, terminate, define (for syn. v. decerno—freq. in Cic.).

Lit.:

ejus fundi extremam partem oleae directo ordine definiunt,

Cic. Caecin. 8, 22; cf. id. Rep. 2, 6:

orbes caeli aspectum nostrum definiunt,

id. Div. 2, 44; cf. id. N. D. 2, 40:

orbem terrarum (loca),

id. Balb. 28, 64;

imperium populi R.,

id. Sest. 31, 67 al. —

Trop.

To designate by limiting; to limit, define, determine; to explain (cf. circumscribo, no. II. A.):

genus universum brevi circumscribi et definiri potest,

Cic. Sest. 45, 97; cf. id. de Or. 1, 16, 70:

universam et propriam oratoris vim,

id. ib. 1, 15:

definienda res erit verbis et breviter describenda,

id. Inv. 1, 8 fin.; cf. Cic. Rep. 1, 24; 2, 31 fin.: omitto innumerabiles viros, etc.... unum hoc definio, tantam esse necessitatem virtutis, etc., this only I declare, etc., id. ib. 1, 1 fin.: probe definitur a Stoicis fortitudo, cum eam virtutem esse dicunt propugnantem pro aequitate, id. Off. 1, 19; 1, 27, 96; id. Fin. 2, 2 et saep.:

nec uno modo definitur res eadem,

Quint. 7, 3, 16; Tac. A. 6, 28 et saep.:

aedes sibi optimas, hortos, etc.,

Cic. Phil. 8, 3, 9; cf.:

ut suus cuique locus erat definitus,

Caes. B. G. 7, 81, 4:

tempus adeundi,

id. ib. 7, 83, 5: cf.:

ante quem diem iturus sit,

id. B. C. 1, 11, 2:

annos,

Quint. 12, 6, 1:

consulatum in annos,

Caes. B. C. 3, 82, 4; cf.:

potestatem in quinquennium,

Cic. Agr. 2, 13:

ut quam vitam ingrediar, definias,

id. Ac. 2, 36; cf. id. Quint. 27:

non remittam: definitum est,

it is determined, decided, Plaut. Cist. 2, 1, 43; Cic. Fat. 5, 9; Vulg. 1 Reg. 20, 33.—

In opposition to breadth or laxity (cf. circumscribo, no. II. 2), to limit within certain bounds, to restrict, confine:

non vagabitur oratio mea longius atque eis fere ipsis definietur viris, qui, etc.,

Cic. de Or. 3, 3:

quae sententia definit amicitiam paribus officiis ac voluntatibus,

Cic. Lael. 16, 58; cf. id. de Or. 3, 28, 109: ex perduellium numero definitus, included in the definition of, Off. 3, 29, 107 (dub.). —

To terminate, finish (very rare;

perh. only in the foll. places): ut totam hujus generis orationem concludam atque definiam,

Cic. Verr. 2, 4, 52 Zumpt; id. Or. 19 fin.: definito juvene, ended, i. e. slain, Apul. M. 8, p. 203, 20.—Hence, dēfīnītus, a, um, P. a. (according to no. I. B. 1), definite, limited, distinct, precise; plain, perspicuous (rare, but good prose): quaestionum duo sunt genera: alterum infinitum, alterum definitum. Definitum est, quod hupothesin Graeci, nos causam, etc., Cic. Top. 21;

so opp. generales,

Quint. 7, 2, 1:

certum esse in caelo ac definitum locum, ubi, etc.,

Cic. Rep. 6, 13;

so with certus,

id. Fam. 3, 8; Quint. 7, 10, 7:

quaestiones,

Cic. Top. 24 fin.—Adv.: dē-fīnītē, definitely, precisely, distinctly, [p. 531] etc., Cic. Balb. 14; de Or. 2, 27, 118; Plin. Pan. 88, 6; Gell. 1, 257 al.— Comp. and sup. do not occur.

dēfīnĭo, īvi, ītum, 4, v. a.

To bound, to set bounds to; to limit, terminate, define (for syn. v. decerno—freq. in Cic.).

Lit.:

ejus fundi extremam partem oleae directo ordine definiunt,

Cic. Caecin. 8, 22; cf. id. Rep. 2, 6:

orbes caeli aspectum nostrum definiunt,

id. Div. 2, 44; cf. id. N. D. 2, 40:

orbem terrarum (loca),

id. Balb. 28, 64;

imperium populi R.,

id. Sest. 31, 67 al. —

Trop.

To designate by limiting; to limit, define, determine; to explain (cf. circumscribo, no. II. A.):

genus universum brevi circumscribi et definiri potest,

Cic. Sest. 45, 97; cf. id. de Or. 1, 16, 70:

universam et propriam oratoris vim,

id. ib. 1, 15:

definienda res erit verbis et breviter describenda,

id. Inv. 1, 8 fin.; cf. Cic. Rep. 1, 24; 2, 31 fin.: omitto innumerabiles viros, etc.... unum hoc definio, tantam esse necessitatem virtutis, etc., this only I declare, etc., id. ib. 1, 1 fin.: probe definitur a Stoicis fortitudo, cum eam virtutem esse dicunt propugnantem pro aequitate, id. Off. 1, 19; 1, 27, 96; id. Fin. 2, 2 et saep.:

nec uno modo definitur res eadem,

Quint. 7, 3, 16; Tac. A. 6, 28 et saep.:

aedes sibi optimas, hortos, etc.,

Cic. Phil. 8, 3, 9; cf.:

ut suus cuique locus erat definitus,

Caes. B. G. 7, 81, 4:

tempus adeundi,

id. ib. 7, 83, 5: cf.:

ante quem diem iturus sit,

id. B. C. 1, 11, 2:

annos,

Quint. 12, 6, 1:

consulatum in annos,

Caes. B. C. 3, 82, 4; cf.:

potestatem in quinquennium,

Cic. Agr. 2, 13:

ut quam vitam ingrediar, definias,

id. Ac. 2, 36; cf. id. Quint. 27:

non remittam: definitum est,

it is determined, decided, Plaut. Cist. 2, 1, 43; Cic. Fat. 5, 9; Vulg. 1 Reg. 20, 33.—

In opposition to breadth or laxity (cf. circumscribo, no. II. 2), to limit within certain bounds, to restrict, confine:

non vagabitur oratio mea longius atque eis fere ipsis definietur viris, qui, etc.,

Cic. de Or. 3, 3:

quae sententia definit amicitiam paribus officiis ac voluntatibus,

Cic. Lael. 16, 58; cf. id. de Or. 3, 28, 109: ex perduellium numero definitus, included in the definition of, Off. 3, 29, 107 (dub.). —

To terminate, finish (very rare;

perh. only in the foll. places): ut totam hujus generis orationem concludam atque definiam,

Cic. Verr. 2, 4, 52 Zumpt; id. Or. 19 fin.: definito juvene, ended, i. e. slain, Apul. M. 8, p. 203, 20.—Hence, dēfīnītus, a, um, P. a. (according to no. I. B. 1), definite, limited, distinct, precise; plain, perspicuous (rare, but good prose): quaestionum duo sunt genera: alterum infinitum, alterum definitum. Definitum est, quod hupothesin Graeci, nos causam, etc., Cic. Top. 21;

so opp. generales,

Quint. 7, 2, 1:

certum esse in caelo ac definitum locum, ubi, etc.,

Cic. Rep. 6, 13;

so with certus,

id. Fam. 3, 8; Quint. 7, 10, 7:

quaestiones,

Cic. Top. 24 fin.—Adv.: dē-fīnītē, definitely, precisely, distinctly, [p. 531] etc., Cic. Balb. 14; de Or. 2, 27, 118; Plin. Pan. 88, 6; Gell. 1, 257 al.— Comp. and sup. do not occur.

dēfīnītĭo, ōnis, f. [definio].

A bounding, a boundary:

AREA INTRA HANC DEFINITIONEM CIPPORVM CLAVSA VERVBVS,

Inscr. Orell. 736.—

A limiting, prescribing, defining; a definition, explanation (freq. only in Cicero; cf.

definio): ut quodcumque accidisset praedictum videretur hominum et temporum definitione sublata,

Cic. Div. 2, 54, 110:

judiciorum aequorum,

id. Clu. 2: definitio est earum rerum, quae sunt ejus rei propriae, quam definire volumus, brevis et circumscripta quaedam explicatio, id. de Or. 1, 42, 189; cf. id. Or. 33, 116; id. Fin. 2, 2, 5; id. Off. 1, 2 fin. et saep.; Quint. 1, 6, 29:

definitio pars sit translationis,

id. 3, 6, 42 et saep.—

Transf., that which is decreed, decided:

perpetrata quippe est definitio,

Vulg. Dan. 11, 36.

* * *

* * *

* * *

circum-scrībo, psi, ptum, 3, v. a.

Prop., to draw a line around, to circumscribe, enclose in a circle (in good prose;

very freq. in Cic.): orbem,

Cic. Fin. 5, 8, 23:

lineas extremas umbrae,

Quint. 10, 2, 7:

virgulā stantem,

Cic. Phil. 8, 8, 23:

virgā regem,

Liv. 45, 12, 5:

aeneā fibulā pars auriculae latissima circumscribitur,

Col. 6, 5, 4:

terram surculo heliotropii,

Plin. 22, 21, 29, § 60.—

Trop.

To draw a line as the circumference of a thing (cf. Quint. 12, 10, 5), i. e. to define, encompass, enclose, lim it, bound, circumscribe (syn.: definio, describo, termino):

nullis ut terminis (orator) circumscribat aut definiat jus suum,

Cic. de Or. 1, 16, 70; cf.:

genus universum brevi circumscribi et definiri potest,

id. Sest. 45, 97:

exiguum nobis vitae curriculum natura circumscripsit, immensum gloriae,

id. Rab. Perd. 10, 30:

quibus regionibus vitae spatium circumscriptum est,

id. Arch. 11, 29:

ante enim circumscribitur mente sententia confestimque verba concurrunt,

id. Or. 59, 200:

locum habitandi alicui,

id. Par. 2, 18:

Oceanus undique circumscribit omnes terras et ambit,

Gell. 12, 13, 20:

uti mihi dicas et quasi circumscribas verbis, quid homo sit,

id. 4, 1, 12.—

To bring within narrow bounds, i. e. to contract, hem in, circumscribe, to hinder free action, to restrain, confine, limit, etc. (syn.: claudo, includo, coërceo).

Esp., of the restrictions or hinderances imposed by one magistracy or authority upon another:

Senatus credo praetorem eum circumscripsisset,

Cic. Mil. 33, 88 (cf. just before:

an consules in praetore coërcendo fortes fuissent),

id. Att. 7, 9, 2; id. Phil. 13, 9, 19; Caes. B. C. 1, 32; Auct. ap. Quint. 9, 3, 72:

ille se fluvio Rubicone et CC. milibus circumscriptum esse patiatur?

Cic. Phil. 6, 3, 5:

gulam et ventrem,

Sen. Ep. 108, 14:

circumscribere corpus et animo locum laxare,

id. ib. 15, 2:

laudes,

id. Cons. ad Helv. 19, 7.—

In gen.:

uno genere genus hoc aratorum,

to comprehend in one class, Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149 Zumpt:

totum Dionysium sex epitomis circumscripsit,

abridged, Col. 1, 1, 10:

ut luxuriam vilitate circumscribamus,

Plin. 22, 2, 3, § 4.—

In later medic. lang. circumscribi = minui, to abate, subside:

gravedo circumscribitur,

Cael. Aur. Tard. 5, 10; so id. Acut. 2, 10 fin. —

To encircle or go around by writing = scribendo circumdare, i. e. to deceive, cheat, circumvent, entrap, insnare (syn.:

circumvenio, decipio): fallacibus et captiosis interrogationibus circumscripti atque decepti,

Cic. Ac. 2, 15, 46; Plin. 7, 40, 41, § 131; 33, 3, 14, § 48: non circumscribetur, qui ita se gesserit, ut dicat, etc., will not be deceived, i. e. will commit no error, Sen. Q. N. 5, 1, 3; id. Ep. 82, 19.—

In mercantile lang., to deprive of money, to overreach, defraud:

adulescentulos,

Cic. Phil. 14, 3, 7; Juv. 10, 222; 14, 237:

ab Roscio HS. I[C ][C ]. circumscriptus,

Cic. Rosc. Com. 8, 24:

vectigalia,

to embezzle, Quint. Decl. 340.—

In law, to defeat the purpose of a law, a will, etc., by a forced or too literal interpretation:

legem,

Dig. 4, 3, 18 fin.:

ita circumscripto testamento,

Plin. Ep. 8, 18, 4; Front. Aquaed. 112: constitutiones, Lact. de Ira Dei, 8.—

Of circumlocution, to involve in language:

oratio rem simplicem circumscribens elocutione,

Auct. Her. 4, 32, 43; cf.:

facetis jocis sacrilegium circumscribens,

covering, Just. 39, 2, 5.—

To cancel; to declare invalid, to annul, invalidate, void, set aside (cf. circumduco, II. D.):

hoc omni tempore Sullano ex accusatione circumscripto,

Cic. Verr. 2, 1, 16, § 43 (sublato, circumducto, praetermisso, Ascon.):

circumscriptis igitur iis seutentiis, quas posui, etc.,

id. Fin. 3, 9, 31.—Hence, circumscriptus, a, um, P. a.

(Acc. to II. A.) In rhet., rounded into periods, periodic:

circumscripti verborum ambitus,

Cic. Or. 12, 38; cf. Auct. Her. 4, 32, 43; Quint. 12, 10, 5, and v. circumscriptio.— Adv.: circum-scriptē, in periods:

circumscripte numeroseque dicere,

Cic. Or. 66, 221: circumscripte complecti singulas res. id. N. D. 2, 59, 147.—

(Acc. to II. B.) Restricted, limited:

brevis et circumscripta quaedam explicatio,

Cic. de Or. 1, 42, 189:

(vis orationis) pressior et circumscriptior et adductior,

Plin. Ep. 1, 16, 4.— Adv.: circum-scriptē, summarily:

circumscripte et breviter ostendere,

Lact. 5, 14, 8; 5, 9, 20. — Sup. of the adj., and comp. and sup. of the adv. not in use.

dē-cerno, crēvi, crētum, 3 (the syncop. forms decreram, etc., decrerim, etc., decresse are freq. in Cicero and Liv., also Plaut. Curc. 5, 3, 25; Ter. Hec. 1, 2, 73; 2, 1, 15, but not in Caes., where is only decreverat, B. G. 4, 17; 5, 5 fin.; 5, 53, 2), v. a. and n.

(acc. to cerno, no. II. 3.) To decide, determine any thing disputed or doubtful. For syn. cf.: scisco, jubeo, statuo, constituo, dico, sancio, consilium capio, destino, obstino, definio, determino.

Prop., of a judge, magistrate, etc., to pronounce a decision respecting something; to decide, judge, determine, decree; to vote for any thing (very freq. and class.).—Const. with acc., with acc. et inf., a relat. clause, with de, or absol.:

alias (Verres praetor) revocabat eos, inter quos jam decreverat decretumque mutabat, alias, etc.,

Cic. Verr. 2, 1, 46:

si quod est admissum facinus, si caedes facta, idem (Druides) decernunt,

Caes. B. G. 6, 13, 5:

consules de consilii sententia decreverunt secundum Buthrotios,

Cic. Att. 16, 16, C, § 11: decernere vindicias secundum servitutem, in favor of slavery, i. e. restore the slave to his master, Liv. 3, 47, 5; cf. Caes. B. C. 1, 5, 4:

cum senatus triumphum Africano decerneret,

id. Fin. 4, 9, 22; cf.

of a single senator: non decrevi solum, sed etiam ut vos decerneretis laboravi,

id. Prov. Cons. 11, 28;

so supplicationem decernere,

id. Fam. 15, 4, 11;

so also: Crassus tres legatos decernit,

id. ib. 1, 1, 3:

D. Junius silanus supplicium sumendum decreverat,

Sall. C. 50, 4:

quando id bellum senatus decrevisset, quando id bellum populus R. jussisset?

Liv. 41, 7; 42, 36; id. 5, 36; id. 26, 2:

id quod senatus me auctore decrevit,

Cic. Phil. 6, 1, 1; Caes. B. C. 1, 2, 2:

qui ordo decrevit invitus,

on compulsion, Cic. Phil. 1, 6, 13:

Ligures ambobus consulibus decernuntur,

id. Liv. 42, 10; cf.:

provinciam desponsam non decretam habere,

Cic. Prov. Cons. 15 (v. the whole passage in connection):

provinciae privatis decernuntur,

Caes. B. C. 1, 6, 4 et saep.:

ex annuo sumptu, qui mihi decretus esset,

Cic. Att. 7, 1, 6 et saep.:

mea virtute atque diligentia perditorum hominum patefactam esse conjurationem decrevistis,

id. Cat. 4, 3: cum pontifices decressent ita;

SI, etc.,

id. Att. 4, 2, 3:

senatus decrevit populusque jussit, ut, etc.,

id. Verr. 2, 2, 67: in jure dicundo, ita decrevit, ut, etc., Suet. Galb. 7; cf.

of individuals: Hortensii et mea et Luculli sententia... tibi decernit, ut regem reducas, etc.,

Cic. Fam. 1, 1, 3.— Impers.:

in parricidas rei publicae decretum esse,

Sall. Cat. 51, 25.—Esp. of the emperor, to determine the law by deciding a case:

quodcumque imperator cognoscens decrevit, legem esse constat,

Dig. 1, 4, 1, § 1; Just. Inst. 1, 2, 6.

Transf., beyond the judicial sphere, to decide, determine, judge: qui nequeas nostrorum uter sit Amphitruo decernere, Plaut. fragm. ap. Non. 285, 26:

rem dubiam decrevit vox opportune emissa,

Liv. 5, 55; cf.:

primus clamor atque impetus rem decrevit,

id. 25, 41; Plin. 17, 27, 46, § 258:

de his Catonis praecepta decernent,

id. 17, 22, 35, § 190:

duo talenta pro re nostra ego esse decrevi satis,

Ter. Heaut. 5, 1, 67; id. Hec. 4, 1, 27:

quam decrerim me non posse diutius habere,

id. ib. 1, 2, 73:

in quo omnia mea posita esse decrevi,

Cic. Fam. 2, 6, 3; id. Att. 3, 15, 7:

illum decrerunt dignum, suos cui liberos committerent,

Ter. Hec. 2, 1, 15:

in ejus controversiis quid decernas, non a te peto,

Cic. Fam. 13, 59: aliquem decernere hostem, to proclaim one an enemy by a formal decree, id. Phil. 11, 7, 16.— Absol.:

nequeo satis decernere,

Ter. Ad. 4, 2, 5.

Milit., to decide by combat; hence (like cernere and certare), in gen., to fight, combat, contend:

castra castris conferamus, et Samnis Romanusne imperio Italiam regant, decernamus,

Liv. 8, 23, 9; id. 1, 23, 9:

in ipso illo gladiatorio vitae certamine, quod ferro decernitur,

Cic. de Or. 2, 78, 317:

proelium,

id. Fam. 10, 10:

pugnam,

Liv. 28, 14; cf. id. ib. 33: de bello decernere, Auct. B. Hisp. 5 fin. Oud. N. cr.:

ne armis decernatur,

Cic. Att. 7, 3, 5; cf.:

ferro ancipiti decernunt,

Verg. A. 7, 525:

and armis, ferro,

id. ib. 11, 218; 12, 282; 695 (cf. et cernere ferro, id. ib. 709):

cursibus et crudo caestu,

id. G. 3, 20:

cornibus inter se,

id. ib. 218:

lapidibus et subselliorum fragminibus,

Suet. Ner. 26 et saep.:

contra magnam vim hostium, artificio magis quam viribus, Auct. B. Afr. 14: acie,

Liv. 2, 14; Nep. Milt. 4, 4:

proelio cum proditore,

Just. 13, 8, 4:

classe decreturi,

Nep. Hann. 10, 4:

integriore exercitu,

id. Eum. 9 fin.—Absol.:

decernendi potestatem Pompeio fecit,

Caes. B. C. 3, 41; cf. Liv. 21, 41.

Transf., beyond the milit. sphere:

decernite criminibus, mox ferro decreturi,

Liv. 40, 8 fin. —So of a judicial contest:

uno judicio de fortunis omnibus decernit,

Cic. Quint. 2, 6; cf. Quint. 10, 1, 29;

and qui judicio decernent,

id. 12, 7, 5:

de salute reipublicae,

Cic. Att. 8, 5, 2:

pro mea omni fama fortunisque,

id. de Or. 2, 49:

utinam meo solum capite decernerem,

id. Att. 10, 9; Caes. B. C. 1, 35, 3.

With reference to one's own acts, to decide, determine on doing something; to determine, resolve on something (freq. in all periods and styles).—Constr., with inf. and with acc. and inf.:

si tu fluctus e gurgite tollere decreris, Lucil. ap. Rufin. § 26 (p. 238 ed. Frotsch.): quicquid peperisset decreverunt tollere,

Ter. Andr. 1, 3, 14:

Caesar his de causis Rhenum transire decreverat,

Caes. B. G. 4, 17 et saep.:

eos me decretum est persequi mores patris,

Plaut. Asin. 1, 1, 58; id. Stich. 1, 3, 65; Ter. Heaut. 3, 1, 56; cf.:

certum atque decretum est non dare signum,

Liv. 2, 45:

reliquam aetatem a republica procul habendam decrevi,

Sall. C. 4. With ut and subjunct.:

hic decernit ut miser sit,

Cic. Tusc. 3, 27, 65.—With accus.:

quicquam decernere,

id. ib. —Hence, dē-crētum, i, n.

(Acc. to no. I. A.) A decree, decision, ordinance of any political or judicial body (for syn. cf.:

scitum, edictum, consilium, jus): senatus Caelium ab rep. removendum censuit. Hoc decreto eum consul senatu prohibuit,

Caes. B. C. 3, 21, 3:

si qui eorum (sc. Druidum) decreto non stetit, sacrificiis interdicunt,

id. B. G. 6, 13, 5; cf. id. ib. §

10: vestra responsa atque decreta evertuntur saepe dicendo,

Cic. Mur. 13 fin.; id. Verr. 2, 2, 48:

decurionum,

id. Rosc. Am. 9, 25 et saep.:

Caesaris,

Vulg. Act. 17, 7.—Esp. leg. t. t., a decision of the emperor as judge, a precedent (cf. rescriptum), Gai. 1, 5; Just. Inst. 2, 15, 4.—

Transf., in philos. lang. as a translation of the Gr. dogma, principle, doctrine, precept, Cic. Ac. 2, 9, 27; id. ib. § 29; cf. Sen. Ep. 94, 2 sq. and 95, 9 sq. (quis philoso, phorum) decretis suis paret? Lact. 3, 15, 3.

dēfīnītīvus, a, um, adj. [definio].

Definitive, explanatory. So in the rhet. lang. of Cicero: constitutio, Inv. 2, 17; cf. ib. 1, 13:

causa,

id. Top. 24 fin. And in the later jurid. Lat.:

sententia,

a decisive, definitive sentence, Cod. Just. 7, 45, 3; 7, 64, 10 al.—

In late Lat. = definitus, definite, distinct, plain:

materia,

Tert. adv. Herm. 38.— Adv.: dēfīnītīvē, definitively, plainly, distinctly:

pronuntiare,

Tert. Car. Christ. 18:

loqui,

Cael. Aur. Acut. 1 praef.

dē-stĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [obs. stanare; a particip. stem from root STA, v. sto; and cf.: dono, digno, etc., Corss. 2, 416], to make fast, make firm, bind (class.; esp. freq. in the trop. sense—for syn. cf.: decerno, scisco, statuo, jubeo, constituo, sancio, definio).

Lit.:

antemnas ad malos,

Caes. B. G. 3, 14, 6:

rates ancoris,

id. B. C. 1, 25, 7:

falces (laqueis),

id. B. G. 7, 22, 2:

arcas,

Vitr. 5, 12, 3; dub., v. destina.—

Trop., to establish, determine, resolve, consider; to design, intend, devote, destine; to appoint, choose, elect (syn.: definire, describere, designare, etc.).

In gen. (in Livy freq. connected with animis, v. the foll.).

With double acc.:

aliquem consulem,

Liv. 10, 22; cf. Tac. A. 1, 3:

Papirium parem destinant animis Magno Alexandro ducem, si, etc.,

Liv. 9, 16 fin.; cf.:

animis auctorem caedis,

id. 33, 28:

aliquem regem,

Just. 42, 4, 14 et saep.—

With inf. or a clause:

infectis iis, quae agere destinaverat,

Caes. B. C. 1, 33 fin.; cf. Suet. Caes. 84; id. Aug. 53 al.:

potiorem populi Romani quam regis Persei amicitiam habere,

Liv. 43, 7; 7, 33; Quint. 5, 1, 3; Phaedr. 4, 27, 1; Ov. M. 8, 157 al.—

With dat.:

sibi aliquid,

i. e. to intend purchasing, Plaut. Most. 3, 1, 113; Cic. Fam. 7, 23, 3:

operi destinati possent,

Caes. B. G. 7, 72, 2:

aliquem foro,

Quint. 2, 8, 8:

me arae,

Verg. A 2, 129:

diem necis alicui,

Cic. Off. 3, 10, 45:

domos publicis usibus,

Vell. 2, 81 fin.: quod signum cuique loco, Quint. 11, 2, 29:

Anticyram omnem illis,

Hor. S. 2, 3, 83:

cados tibi,

id. Od. 2, 7, 20 et saep.—

With ad:

tempore locoque ad certamen destinatis,

Liv. 33, 37:

aliquem ad mortem,

id. 2, 54:

consilia ad bellum,

id. 42, 48:

materiam ad scribendum,

Quint. 5, 10, 9 al.:

ad omne obsequium destinati,

Curt. 5, 28, 5.—

With in:

saxo aurove in aliud destinato,

Tac. H. 4, 53 fin.:

legati in provinciam destinati,

Dig. 5, 1, 2:

noctem proximam in fugam,

Amm. 29, 6.—

In partic.

In the lang. of archers, slingers, etc., to fix upon as a mark, to aim at ( = designare scopum):

locum oris,

Liv. 38, 29, 7; so id. 21, 54, 6.— Transf.:

sagittas,

to shoot at the mark, Aur. Vict. Caes. 42.—

In the lang. of trade: sibi aliquid, to fix upon for one's self, to intend to buy:

minis triginta sibi puellam destinat,

Plaut. Rud. prol. 45; id. Most. 3, 1, 113; id. Pers. 4, 3, 72; Lucil. ap. Non. 289, 31; Cic. Fam. 7, 23, 3 al.— Hence, dēstĭnātus, a, um, destined, fixed (syn.: fixus, certus).

Adj.:

certis quibusdam destinatisque sententiis quasi addicti,

Cic. Tusc. 2, 2, 5:

ad horam mortis destinatam,

id. ib. 5, 22, 63:

si hoc bene fixum omnibus destinatumque in animo est,

Liv. 21, 44 fin.:

persona (coupled with certus),

Quint. 3, 6, 57; cf. Cic. Rep. 4, 3.—Destinatum est alicui, with inf. = certum est, it is one's decision, will; he has determined, Liv. 6, 6, 7; Suet. Tib. 13; Plin. Ep. 9, 13, 5 al.—

Subst.

dēstĭnāta, ae, f., = sponsa, a betrothed female, bride, Suet. Caes. 27; cf. Plin. Ep. 5, 16, 6.—

dēs-tĭnātum, i, n.

A mark or aim, Liv. 38, 26 fin.; Curt. 7, 5 fin. —

An intended, determined object, design, intention:

neque tuis neque Liviae destinatis adversabor,

Tac. A. 4, 40 fin.; cf.:

destinata retinens,

id. ib. 6, 32; so id. H. 4, 18:

antequam destinata componam,

the intended narration, id. ib. 1, 4:

ad destinatum persequor,

the goal of life, Vulg. Philip. 3, 14: destinata dare, the intentions, dispositions of a will, Phaedr. 4, 5, 27; so,

ex destinato,

adv., designedly, intentionally, Sen. Clem. 1, 6; id. Ben. 6, 10 fin.; Suet. Cal. 43;

and in a like sense merely destinato,

Suet. Caes. 60.— dēstĭ-nātē, adv. (perh. only in Ammianus), resolutely, obstinately:

certare,

Amm. 18, 2.— Comp., id. 20, 4; 7; 23, 1; 27, 3.

dē-stĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [obs. stanare; a particip. stem from root STA, v. sto; and cf.: dono, digno, etc., Corss. 2, 416], to make fast, make firm, bind (class.; esp. freq. in the trop. sense—for syn. cf.: decerno, scisco, statuo, jubeo, constituo, sancio, definio).

Lit.:

antemnas ad malos,

Caes. B. G. 3, 14, 6:

rates ancoris,

id. B. C. 1, 25, 7:

falces (laqueis),

id. B. G. 7, 22, 2:

arcas,

Vitr. 5, 12, 3; dub., v. destina.—

Trop., to establish, determine, resolve, consider; to design, intend, devote, destine; to appoint, choose, elect (syn.: definire, describere, designare, etc.).

In gen. (in Livy freq. connected with animis, v. the foll.).

With double acc.:

aliquem consulem,

Liv. 10, 22; cf. Tac. A. 1, 3:

Papirium parem destinant animis Magno Alexandro ducem, si, etc.,

Liv. 9, 16 fin.; cf.:

animis auctorem caedis,

id. 33, 28:

aliquem regem,

Just. 42, 4, 14 et saep.—

With inf. or a clause:

infectis iis, quae agere destinaverat,

Caes. B. C. 1, 33 fin.; cf. Suet. Caes. 84; id. Aug. 53 al.:

potiorem populi Romani quam regis Persei amicitiam habere,

Liv. 43, 7; 7, 33; Quint. 5, 1, 3; Phaedr. 4, 27, 1; Ov. M. 8, 157 al.—

With dat.:

sibi aliquid,

i. e. to intend purchasing, Plaut. Most. 3, 1, 113; Cic. Fam. 7, 23, 3:

operi destinati possent,

Caes. B. G. 7, 72, 2:

aliquem foro,

Quint. 2, 8, 8:

me arae,

Verg. A 2, 129:

diem necis alicui,

Cic. Off. 3, 10, 45:

domos publicis usibus,

Vell. 2, 81 fin.: quod signum cuique loco, Quint. 11, 2, 29:

Anticyram omnem illis,

Hor. S. 2, 3, 83:

cados tibi,

id. Od. 2, 7, 20 et saep.—

With ad:

tempore locoque ad certamen destinatis,

Liv. 33, 37:

aliquem ad mortem,

id. 2, 54:

consilia ad bellum,

id. 42, 48:

materiam ad scribendum,

Quint. 5, 10, 9 al.:

ad omne obsequium destinati,

Curt. 5, 28, 5.—

With in:

saxo aurove in aliud destinato,

Tac. H. 4, 53 fin.:

legati in provinciam destinati,

Dig. 5, 1, 2:

noctem proximam in fugam,

Amm. 29, 6.—

In partic.

In the lang. of archers, slingers, etc., to fix upon as a mark, to aim at ( = designare scopum):

locum oris,

Liv. 38, 29, 7; so id. 21, 54, 6.— Transf.:

sagittas,

to shoot at the mark, Aur. Vict. Caes. 42.—

In the lang. of trade: sibi aliquid, to fix upon for one's self, to intend to buy:

minis triginta sibi puellam destinat,

Plaut. Rud. prol. 45; id. Most. 3, 1, 113; id. Pers. 4, 3, 72; Lucil. ap. Non. 289, 31; Cic. Fam. 7, 23, 3 al.— Hence, dēstĭnātus, a, um, destined, fixed (syn.: fixus, certus).

Adj.:

certis quibusdam destinatisque sententiis quasi addicti,

Cic. Tusc. 2, 2, 5:

ad horam mortis destinatam,

id. ib. 5, 22, 63:

si hoc bene fixum omnibus destinatumque in animo est,

Liv. 21, 44 fin.:

persona (coupled with certus),

Quint. 3, 6, 57; cf. Cic. Rep. 4, 3.—Destinatum est alicui, with inf. = certum est, it is one's decision, will; he has determined, Liv. 6, 6, 7; Suet. Tib. 13; Plin. Ep. 9, 13, 5 al.—

Subst.

dēstĭnāta, ae, f., = sponsa, a betrothed female, bride, Suet. Caes. 27; cf. Plin. Ep. 5, 16, 6.—

dēs-tĭnātum, i, n.

A mark or aim, Liv. 38, 26 fin.; Curt. 7, 5 fin. —

An intended, determined object, design, intention:

neque tuis neque Liviae destinatis adversabor,

Tac. A. 4, 40 fin.; cf.:

destinata retinens,

id. ib. 6, 32; so id. H. 4, 18:

antequam destinata componam,

the intended narration, id. ib. 1, 4:

ad destinatum persequor,

the goal of life, Vulg. Philip. 3, 14: destinata dare, the intentions, dispositions of a will, Phaedr. 4, 5, 27; so,

ex destinato,

adv., designedly, intentionally, Sen. Clem. 1, 6; id. Ben. 6, 10 fin.; Suet. Cal. 43;

and in a like sense merely destinato,

Suet. Caes. 60.— dēstĭ-nātē, adv. (perh. only in Ammianus), resolutely, obstinately:

certare,

Amm. 18, 2.— Comp., id. 20, 4; 7; 23, 1; 27, 3.

fīnĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [finis], to limit, bound, enclose within boundaries (class.).

Lit.

In gen.:

populi Romani imperium Rhenum finire,

Caes. B. G. 4, 16, 4:

quo (jugo) Cappadocia finitur ab Armenia, Auct. B. Alex. 35, 5: Tmolus Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypaepis,

Ov. M. 11, 152; Vell. 2, 126, 3:

rem res finire videtur (followed by terminare),

Lucr. 1, 998:

riparum clausas margine finit aquas,

Ov. F. 2, 222:

signum animo,

Liv. 1, 18, 8:

in ore sita lingua est, finita dentibus,

Cic. N. D. 2, 59, 149.—

In partic.: finiens orbis or circulus, the horizon: illi orbes, qui aspectum nostrum definiunt, qui a Graecis horizontes nominantur, a nobis finientes rectissime nominari possunt, Cic. Div. 2, 44, 92:

circulus,

Sen. Q. N. 5, 17, 2.

Trop.

To set bounds to, restrain, check:

equidem illud ipsum non nimium probo, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis: an potest cupiditas finiri?

Cic. Fin. 2, 9, 27; cf.:

cupiditates satietate,

id. ib. 2, 20, 64:

deliberativas miror a quibusdam sola utilitate finitas,

Quint. 3, 8, 1.—

For definio, to prescribe, determine, fix, appoint, assign:

sepulcris novis finivit modum,

Cic. Leg, 2, 26, 66:

AD EAM REM RATIONE CVRSVS ANNVOS SACERDOTES FINIVNTO,

id. ib. 2, 8, 20:

spatia omnis temporis numero noctium,

Caes. B. G. 6, 18, 2; cf.: Hercyniae silvae latitudo novem dierum iter patet;

non enim aliter finiri potest,

i. e. its extent cannot be described more accurately, id. ib. 6, 25, 1; so too is to be explained the disputed passage: hoc autem sphaerae genus, in quo solis et lunae motus inessent... in illa sphaera solida non potuisse finiri, this sort of (movable) celestial globe... could not be defined, marked out, on that solid globe (of Thales), Cic. Rep. 1, 14:

locum, in quo dimicaturi essent,

Liv. 42, 47, 5:

ut si finias equum, genus est animal, species mortale, etc.,

Quint. 7, 3, 3; cf.:

rhetorice finitur varie,

id. 2, 15, 1:

sit nobis orator is, qui a M. Catone finitur,

id. 12, 1, 1; 12, 3, 40.— Pass. impers.:

de pecunia finitur, Ne major causa ludorum consumeretur quam, etc.,

Liv. 40, 44, 10.—

To put an end to, to finish, terminate:

bellum,

Caes. B. C. 3, 51, 3; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 8; Vell. 2, 17, 1:

prandia nigris moris,

Hor. S. 2, 4, 23: graves labores morte, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (transl. from Eurip. ponôn pepaumenon):

dolores morte,

id. Fin. 1, 15, 49:

tristitiam vitaeque labores molli mero,

Hor. C. 1, 7, 17:

labores,

id. ib. 3, 4, 39; id. S. 1, 1, 93:

dolores,

id. ib. 2, 3, 263:

studia,

id. Ep. 2, 2, 104:

amores,

id. C. 1, 19, 4:

sitim,

id. Ep. 2, 2, 146:

honores aequo animo,

Vell. 2, 33, 3:

vitam mihi ense,

Ov. Tr. 3, 7, 49:

vitam voluntariā morte, inediā, etc.,

Plin. 6, 19, 22, § 66; 8, 42, 64, § 157;

so very rarely of a natural death: Valerianus in illo dedecore vitam finivit,

Lact. Mort. Pers. 5, 6; cf. Tac. A. 1, 9; Sen. Ep. 66, 43:

praecipitare te et finire,

Sen. Cons. ad Marc. 3, 3:

(Burrus) impedito meatu spiritum finiebat,

Tac. A. 14, 51:

animam,

Ov. M. 7, 591:

(distinctiones) interest sermonem finiant an sensum,

Quint. 11, 3, 37; cf.:

ut verbum acuto sono finiant,

to pronounce with the accent on the last syllable, id. 1, 5, 25.— Pass., to come to an end, close, be ended, terminate:

ut senten tiae verbis finiantur,

end, close with verbs, Cic. de Or. 3, 49, 191; cf.:

nec solum componentur verba ratione, sed etiam finientur,

id. Or. 49, 164:

Latinum (verbum), quod o et n litteris finiretur, non reperiebant,

Quint. 1, 5, 60; cf. id. 1, 6, 14.—

In partic. ( poet. and in post-Aug. prose), to come to an end, to cease.

To finish speaking, draw to a close, end:

finierat Paean,

Ov. M. 1, 566; 13, 123; 14, 441; cf.:

finiturus eram, sed, etc.,

id. A. A. 1, 755:

ut semel finiam,

Quint. 1, 12, 6; 8, 3, 55; cf.:

denique, ut semel finiam,

id. 9, 4, 138: 5, 13, 3; 11, 3, 59.—

To come to one's end, to die:

sic fuit utilius finiri ipsi, Cic. poët. Tusc. 1, 48, 115: sic Tiberius finivit octavo et septuagesimo aetatis anno,

Tac. A. 6, 50 fin.; for which, in pass.:

qui morbo finiuntur,

Plin. Ep. 1, 12, 2:

Seleucus quoque iisdem ferme diebus finitur,

Just. 27, 3, 12; cf.:

finita Juliorum domo,

become extinct, Tac. H. 1, 16.—Hence, fīnītus, a, um, P. a. In rhetor., of words, that terminate properly, well-rounded, rhythmical:

et ipsi infracta et amputata loquuntur et eos vituperant, qui apta et finita pronuntiant,

Cic. Or. 51, 170.— Sup.:

finitissimus,

Prisc. 1076 P.— Adv.: fīnītē.

(Acc. to II. A.) To a certain extent, within limits:

avarus erit, sed finite,

Cic. Fin. 2, 9, 27.—

(Acc. to II. B.) Definitely, specifically:

referri oportere ad senatum aut infinite de re publica, aut de singulis rebus finite,

Gell. 14, 7, 9.

fīnĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [finis], to limit, bound, enclose within boundaries (class.).

Lit.

In gen.:

populi Romani imperium Rhenum finire,

Caes. B. G. 4, 16, 4:

quo (jugo) Cappadocia finitur ab Armenia, Auct. B. Alex. 35, 5: Tmolus Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypaepis,

Ov. M. 11, 152; Vell. 2, 126, 3:

rem res finire videtur (followed by terminare),

Lucr. 1, 998:

riparum clausas margine finit aquas,

Ov. F. 2, 222:

signum animo,

Liv. 1, 18, 8:

in ore sita lingua est, finita dentibus,

Cic. N. D. 2, 59, 149.—

In partic.: finiens orbis or circulus, the horizon: illi orbes, qui aspectum nostrum definiunt, qui a Graecis horizontes nominantur, a nobis finientes rectissime nominari possunt, Cic. Div. 2, 44, 92:

circulus,

Sen. Q. N. 5, 17, 2.

Trop.

To set bounds to, restrain, check:

equidem illud ipsum non nimium probo, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis: an potest cupiditas finiri?

Cic. Fin. 2, 9, 27; cf.:

cupiditates satietate,

id. ib. 2, 20, 64:

deliberativas miror a quibusdam sola utilitate finitas,

Quint. 3, 8, 1.—

For definio, to prescribe, determine, fix, appoint, assign:

sepulcris novis finivit modum,

Cic. Leg, 2, 26, 66:

AD EAM REM RATIONE CVRSVS ANNVOS SACERDOTES FINIVNTO,

id. ib. 2, 8, 20:

spatia omnis temporis numero noctium,

Caes. B. G. 6, 18, 2; cf.: Hercyniae silvae latitudo novem dierum iter patet;

non enim aliter finiri potest,

i. e. its extent cannot be described more accurately, id. ib. 6, 25, 1; so too is to be explained the disputed passage: hoc autem sphaerae genus, in quo solis et lunae motus inessent... in illa sphaera solida non potuisse finiri, this sort of (movable) celestial globe... could not be defined, marked out, on that solid globe (of Thales), Cic. Rep. 1, 14:

locum, in quo dimicaturi essent,

Liv. 42, 47, 5:

ut si finias equum, genus est animal, species mortale, etc.,

Quint. 7, 3, 3; cf.:

rhetorice finitur varie,

id. 2, 15, 1:

sit nobis orator is, qui a M. Catone finitur,

id. 12, 1, 1; 12, 3, 40.— Pass. impers.:

de pecunia finitur, Ne major causa ludorum consumeretur quam, etc.,

Liv. 40, 44, 10.—

To put an end to, to finish, terminate:

bellum,

Caes. B. C. 3, 51, 3; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 8; Vell. 2, 17, 1:

prandia nigris moris,

Hor. S. 2, 4, 23: graves labores morte, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (transl. from Eurip. ponôn pepaumenon):

dolores morte,

id. Fin. 1, 15, 49:

tristitiam vitaeque labores molli mero,

Hor. C. 1, 7, 17:

labores,

id. ib. 3, 4, 39; id. S. 1, 1, 93:

dolores,

id. ib. 2, 3, 263:

studia,

id. Ep. 2, 2, 104:

amores,

id. C. 1, 19, 4:

sitim,

id. Ep. 2, 2, 146:

honores aequo animo,

Vell. 2, 33, 3:

vitam mihi ense,

Ov. Tr. 3, 7, 49:

vitam voluntariā morte, inediā, etc.,

Plin. 6, 19, 22, § 66; 8, 42, 64, § 157;

so very rarely of a natural death: Valerianus in illo dedecore vitam finivit,

Lact. Mort. Pers. 5, 6; cf. Tac. A. 1, 9; Sen. Ep. 66, 43:

praecipitare te et finire,

Sen. Cons. ad Marc. 3, 3:

(Burrus) impedito meatu spiritum finiebat,

Tac. A. 14, 51:

animam,

Ov. M. 7, 591:

(distinctiones) interest sermonem finiant an sensum,

Quint. 11, 3, 37; cf.:

ut verbum acuto sono finiant,

to pronounce with the accent on the last syllable, id. 1, 5, 25.— Pass., to come to an end, close, be ended, terminate:

ut senten tiae verbis finiantur,

end, close with verbs, Cic. de Or. 3, 49, 191; cf.:

nec solum componentur verba ratione, sed etiam finientur,

id. Or. 49, 164:

Latinum (verbum), quod o et n litteris finiretur, non reperiebant,

Quint. 1, 5, 60; cf. id. 1, 6, 14.—

In partic. ( poet. and in post-Aug. prose), to come to an end, to cease.

To finish speaking, draw to a close, end:

finierat Paean,

Ov. M. 1, 566; 13, 123; 14, 441; cf.:

finiturus eram, sed, etc.,

id. A. A. 1, 755:

ut semel finiam,

Quint. 1, 12, 6; 8, 3, 55; cf.:

denique, ut semel finiam,

id. 9, 4, 138: 5, 13, 3; 11, 3, 59.—

To come to one's end, to die:

sic fuit utilius finiri ipsi, Cic. poët. Tusc. 1, 48, 115: sic Tiberius finivit octavo et septuagesimo aetatis anno,

Tac. A. 6, 50 fin.; for which, in pass.:

qui morbo finiuntur,

Plin. Ep. 1, 12, 2:

Seleucus quoque iisdem ferme diebus finitur,

Just. 27, 3, 12; cf.:

finita Juliorum domo,

become extinct, Tac. H. 1, 16.—Hence, fīnītus, a, um, P. a. In rhetor., of words, that terminate properly, well-rounded, rhythmical:

et ipsi infracta et amputata loquuntur et eos vituperant, qui apta et finita pronuntiant,

Cic. Or. 51, 170.— Sup.:

finitissimus,

Prisc. 1076 P.— Adv.: fīnītē.

(Acc. to II. A.) To a certain extent, within limits:

avarus erit, sed finite,

Cic. Fin. 2, 9, 27.—

(Acc. to II. B.) Definitely, specifically:

referri oportere ad senatum aut infinite de re publica, aut de singulis rebus finite,

Gell. 14, 7, 9.

hīc, haec, hoc ( gen. hujus, monosyl., Plaut. Am. prol. 51; 96; 1, 1, 115; dat. huic, Sidon. Carm. 7, 145; Avien. Descr. Orb. 22; dat. sing. fem. hae rei, Cato, R. R. 14, 3; acc. HONC for hunc, C. I. L. 1, 32; nom. plur. hic, Enn. ap. Philarg. ad Verg. G. 4, 230 = Ann. v. 414 Vahl.; Varr. L. L. 6, § 73 Mull.; fem. haec, v. infra, B. init.; dat. and abl. hibus, Plaut. Curc. 4, 2, 20; cf. Varr. L. L. 8, § 78 Mull.; v. Neue, Formenl. 2, p. 203 sqq.), pron. demonstr. [from the pronom. root i (whence also comes is), with the demonstr. suffix ce ] points to something near or present, or which is conceived of as present, this.

With subst.:

hic homo sanus non est,

Plaut. Am. 1, 1, 246:

rapidus fluvius est hic, non hac temere transiri potest... apud hunc fluvium, etc.,

id. Bacch. 1, 1, 53:

quid praeclarum putet in rebus humanis, qui haec deorum regna perspexerit? etc.,

Cic. Rep. 1, 17:

genus hoc,

id. ib. 1, 25:

hoc avunculo, atque in hac tam clara re publica natus,

id. ib. 1, 19; cf.:

quorum singuli saluti huic civitati fuerunt, et qui sunt procul ab aetatis hujus memoria,

id. ib. 1, 1:

his libris,

id. ib. 1, 7:

hae feriae,

id. ib. 1, 9; 1, 20; cf.:

hoc otio,

id. ib. 9 fin.:

haec caelestia vel studiosissime solet quaerere,

id. ib. 1, 10:

ad haec cituma,

id. ib. 1, 21:

hic vir,

Liv. 7, 39, 12.—

Absol. (cf. Krebs, Antibarb. p. 520):

hic insidiantes vigilant, Enn. l. l.: hi domum me ad se auferent,

Plaut. Men. 5, 2, 94: non mihi videtur, quod hi venerunt, alius nobis sermo esse quaerendus, sed agendum accuratius, et dicendum dignum aliquid horum auribus, Cic. Rep. 1, 13:

feceris (ut etiam pro his dicam) nobis gratum omnibus,

id. ib. 1, 21 fin.:

hoc ubi Amphitruo erus conspicatus est, etc.,

Plaut. Am. 1, 1, 87:

docere hoc poterat ille homines paene agrestes, et apud imperitos audebat haec dicere,

Cic. Rep. 1, 15:

dixerat hoc ille, cum, etc.,

id. ib. 1, 12:

haec Scipio cum dixisset,

id. ib. 1, 11:

haec plurimis a me verbis dicta sunt, etc.,

id. ib. 1, 7.—

More emphatic, in the original full form, hīce, haece, hōce (not, as formerly written, hicce, haecce, hocce; in gen. sing. HVIVSQVE; in nom. plur. hisce, like ieis = ei, and ques = qui, see below; and apocopated in nom. plur. fem. haec for haece, and in gen. plur. horunc, harunc, for horunce, harunce);

and, with the interrogative particle, hicine, haecine, hocine (mostly ante - class.): hoce haud dubium est quin, etc.,

Ter. And. 2, 3, 17:

eum hinc profugiens vendidit in Alide Patri hujusce,

Plaut. Capt. prol. 10; so,

hujusce,

id. Poen. prol. 120; 5, 4, 76; 87; cf.:

atque hujusce rei judicium jam continuo video futurum,

Cic. Div. in Caecil. 14, 47:

hisce homines ubi habitent,

Plaut. Trin. 4, 2, 36; v. Ritschl ad h. l.; so,

hisce,

id. Ps. 1, 5, 125; id. Capt. prol. 35 Fleck.; id. Rud. 2, 1, 5 ib., and perh. also id. Mil. 4, 8, 24 (Ritschl, hice): hice, Att. ap. Non. 15, 29 (Trag. Rel. v. 122 Rib.); Ter. Eun. 2, 2, 38:

haec aedes,

Plaut. Most. 2, 1, 53; 3, 1, 117; so,

haec sunt atque aliae multae in magnis dotibus Incommoditates,

id. Aul. 3, 5, 58:

haec (puellae),

Ter. Eun. 3, 5, 34:

haec sententiae,

Cic. Tusc. 1, 11, 22; 3, 34, 84; Lucr. 3, 601; Verg. G. 3, 305; cf. Bentl. Ter. Hec. 5, 2, 24:

aliut posticum harunce aedium,

Plaut. Stich. 3, 1, 41; cf.:

harunc aedium,

id. Most. 2, 1, 57:

sine opera tua nihil di horunc facere possunt,

id. Cist. 1, 1, 53:

horunc,

id. Poen. 3, 1, 48; Ter. Hec. 1, 2, 97; id. Phorm. 3, 2, 33:

cedo signum, si harunc Baccharum es,

Plaut. Mil. 4, 2, 25:

harunc aedium,

id. Merc. 5, 1, 3:

hisce ego Placidum ted hodie reddam,

id. Curc. 5, 3, 48; cf.:

quid dicam hisce, incertus sum,

Ter. Hec. 3, 4, 36:

tu ab hisce rebus animum avoca,

Sulp. in Cic. Fam. 4, 5, 5; so,

hisce,

Plaut. Cas. 2, 7, 13; id. Most. 1, 3, 81; 1, 4, 23; 2, 2, 71; 4, 2, 35 et saep.: Thr. Tu hosce instrue. Gn Illuc est sapere! ut hosce instruxit, Ter. Eun. 4, 7, 11; so,

hosce,

id. ib. 1, 2, 71; id. Heaut. 3, 2, 3; 4, 5, 4; id. Ad. 5, 7, 5; id. Phorm. 4, 3, 4:

apud hasce aedes,

Plaut. Am. 1, 1, 194; so,

hasce,

id. As. 2, 3, 1; id. Aul. 2, 4, 2; 2, 8, 15; id. Capt. 4, 2, 51; id. Bacch. 4, 6, 17 et saep.—

With the interrog. particle: hicin' Achilles est?

Plaut. Mil. 1, 1, 61; so,

hicinest?

id. Pers. 5, 2, 49; cf.:

hicine vir patriae natus usquam nisi in patria morietur?

Cic. Mil. 38, 104 et saep.:

haecine,

Plaut. Am. 1, 1, 206; id. Ep. 4, 2, 5; 5, 1, 15; id. Pers. 4, 3, 75; Ter. Hec. 5, 2, 5; id. Phorm. 5, 8, 24:

huncine hominem,

Plaut. Ps. 1, 2, 68; cf.:

huncine hominem! hancine impudentiam! judices, hanc audaciam!

Cic. Verr. 2, 5, 25, § 62:

hocine hic pacto potest Inhibere imperium magister?

Plaut. Bacch. 3, 3, 43:

o Juppiter, hoscine mores!

Ter. Ad. 4, 7, 40:

hacine victoria sola aut hac praeda contenti estis futuri,

Liv. 10, 17, 5; Ter. Hec. 3, 1, 3;

so in the shorter form, hicne,

Cic. Rosc. Am. 48, 141:

ex hocne equo,

id. Fat. 3, 5:

cum hocne,

id. Att. 9, 7, 3:

ex hacne natura,

id. Tusc. 1, 25, 62: haece locutus, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 239 Vahl.) al.—So, Fortuna hujusce diei, as a particular deity, Cic. Leg. 2, 11, 28; Plin. 34, 8, 19, § 54;

in inscrr. also written HVIVSQVE DIEI,

Inscr. Orell. 5; cf.:

HVIVSQ. LOCI,

id. ib. 1580; 2300;

and HOIVSQVE AEDIS ERGO,

id. ib. 2488.—

With other pronouns:

hos eosdem motus perturbationes dixerimus,

Cic. Tusc. 3, 4, 7; cf.:

cum idem hoc visum diceretur,

id. Rep. 1, 14:

hoc idem fit in reliquis civitatibus,

Caes. B. G. 7, 15, 2; id. B. C. 1, 74, 5; Quint. 8, 4, 17:

haec eadem centurionibus tribunisque militum mandabant,

Caes. B. G. 7, 17 fin.:

haec eadem genera,

Quint. 6, 3, 54:

hoc ipsum civile jus,

Cic. Rep. 1, 2:

sed hoc ipsum ex superiore pendet quaestione,

Quint. 2, 1, 8; 8, 3, 45:

ad hunc eum ipsum,

Cic. Ac. 1, 1, 2 Goer. N. cr.; cf.:

idem hoc ipsum,

id. Tusc. 5, 9, 26:

huic illi legato,

id. Fl. 22, 52:

hunc illum fatis Portendi generum,

Verg. A. 7, 255; cf.:

hic est enim ille vultus semper idem, quem, etc.,

Cic. Tusc. 3, 15, 31:

hic est ille status quantitatis,

Quint. 7, 4, 15: haec est illa, quae deinôsis vocatur, id. 6, 2, 24:

hujus istius facti stultitia,

Cic. Rab. Post. 9, 24:

ista haec epigrammata,

Sid. Ep. 2, 10: hunc talem virum, Cic. fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 3:

callidum quendam hunc,

Cic. de Or. 1, 50, 218.—

Opp. to ille, iste, less freq. to hic, alter, alius, etc., this, the latter, to indicate the nearer object (which is to be determined not so much by the phraseology as by the thought; so that hic may refer to that noun whose position in the sentence is the more remote, but which is the most closely connected with the speaker, and of the most importance to him, in which case it is to be rendered by that, the former, etc.):

ejusdem esse, qui in illa re peccarit, hoc quoque admisisse,

Cic. Inv. 2, 16, 50:

in his undis et tempestatibus ad summam senectutem maluit jactari, quam in illa tranquillitate atque otio jucundissime vivere,

id. Rep. 1, 1:

si deerunt haec remedia, ad illa declinandum est,

Quint. 7, 2, 30:

cum hic testamento, ille proximitate nitatur,

id. 3, 6, 95:

in his judicem sibi, in illis alii credere,

id. 5, 7, 33:

haec pars perorationis accusatori patronoque ex aequo communis est. Affectibus quoque iisdem fere utuntur: sed varius hic, ille saepius ac magis,

id. 6, 1, 8; cf. id. 6, 2, 12; 17:

cum tu ista caelestia de Scipione quaesieris, ego autem haec, quae videntur ante oculos, esse magis putem quaerenda,

Cic. Rep. 1, 19; id. Fam. 2, 11, 1:

iisdem enim hic sapiens, de quo loquor, oculis, quibus iste vester, caelum, terram, mare intuebitur,

id. Ac. 2, 33, 105:

si hoc loco scripsisset, isto verbo usus non esset, non isto loco verbum istud collocasset,

id. Inv. 2, 41, 121:

has igitur tot sententias ut omittamus, haec nunc videamus, quae diu multumque defensa sunt,

id. Ac. 2, 42, 130:

Caesar facile diceret: Hic versus Plauti non est, hic est,

this... that, id. Fam. 9, 16, 4:

ego hoc dico. adversarius hoc,

Quint. 4, 4, 8:

vendidit hic auro patriam... Hic thalamum invasit natae,

Verg. A. 6, 621 sq.:

hi molium objectus, hi proximas scaphas scandere,

Tac. A. 14, 8:

quid responsuri sint adversarii his et his... cum sciret haec et haec,

Quint. 6, 1, 3 sq.:

interim quaeritur: hoc an hoc? furtum an sacrilegium?

id. 7, 3, 9:

alter (Roscius) plurimarum palmarum vetus ac nobilis gladiator habetur, hic autem nuper se ad eum lanistam contulit,

Cic. Rosc. Am. 6, 17:

occupat hic collem, cymba sedet alter adunca,

Ov. M. 1, 293.—

Referring to that which in the speaker's mind is the nearer object, although by the position of the words it is the more remote: quam ob rem cave Catoni anteponas ne istum quidem ipsum, quem Apollo sapientissimum judicavit (i. e. Socratem): Hujus enim (i. e. Catonis, of the former) facta, illius (i. e. Socratis) dicta laudantur, Cic. Lael. 2, 10; id. Rosc. Com. 2, 7:

hanc posteriorem (artem) et Stoici et Peripatetici, priorem autem illi (i. e. Peripatetici) egregie tradiderunt, hi (i. e. Stoici) ne attigerunt quidem,

id. Fin. 4, 4, 10:

hoc Cicero atque Asinius certatim sunt usi: pro Scauro hic, ille pro filio,

Quint. 6, 1, 21; 3, 10, 1:

melior tutiorque est certa pax quam sperata victoria: haec in tua, illa in deorum manu est,

the former... the latter, Liv. 30, 30, 19:

quocumque aspicio, nihil est, nisi pontus et aer: Fluctibus hic tumidus, nubibus ille minax,

Ov. Tr. 1, 2, 24; id. M. 1, 697.—

In the neutr. sing. subst., with gen.:

quid hoc hominist?

Plaut. Am. 2, 1, 26; cf. Ter. Eun. 3, 4, 8:

quid hoc morbi est?

id. ib. 2, 1, 19:

quid hoc est negoti?

id. Ad. 4, 5, 71; cf. id. Eun. 3, 4, 6:

hoc fructi pro labore ab his fero,

id. Ad. 5, 4, 16:

edormiscam hoc villi,

id. ib. 5, 2, 11:

hoc commodi est, quod, etc.,

Cic. Rosc. Am. 32, 91:

hoc copiarum in Hispanias portatum est,

Liv. 42, 18, 7:

hoc servitutis injunxisse, ut, etc.,

id. 5, 2, 8:

hoc intervalli datum res tranquillas in urbe fecit,

id. 3, 25, 4:

hoc consilii,

id. 5, 39, 6:

hoc solacii,

id. 30, 13, 13:

hoc noctis,

Plaut. Am. 1, 1, 2; 11; 136.—

Hoc with verbs impers., pleonast. as a subject (ante-class.):

eamus, Amphitruo: lucescit hoc jam,

there is daybreak, Plaut. Am. 1, 3, 45: luciscit hoc jam, [p. 853] Ter. Heaut. 3, 1, 1:

lucet hoc,

Plaut. Mil. 2, 2, 63; cf. id. Curc. 1, 3, 26.—

Pregn. (qs. pointing to something with the finger), this, this... here (ante-class. and poet.); most freq. of the speaker himself, like the Gr. hode, for ego:

hic homost omnium hominum praecipuos,

Plaut. Trin. 5, 1, 1:

hic si quid nobis forte adversi evenerit, tibi erunt parata verba, huic homini verbera,

Ter. Heaut. 2, 3, 115; so,

huic homini, i. q. mihi,

Plaut. Ep. 1, 2, 38:

hic homo, i. q. ego,

id. Curc. 2, 1, 33:

hunc hominem, i. q. me,

Plaut. Bacch. 4, 4, 1; Hor. S. 1, 9, 47; cf.:

vin' tu huic seni auscultare?

Ter. Ad. 5, 7, 8; id. And. 2, 1, 10; Tib. 2, 6, 7:

haec res,

my property, Plaut. Trin. 2, 4, 106:

hunc in collum,

my neck, id. Pers. 4, 6, 9 Brix (Ritschl, huc): ni haec praesensisset canes, this dog, = ego, id. Trin. 1, 2, 135 Brix ad loc.—In neutr. absol.: tu quod te posterius purges hanc injuriam mihi nolle Factam esse, hujus non faciam, not so much, i. e. not the least, Ter. Ad. 2, 1, 9.—

With reference to time, of this time, now present, actual, this:

cena hac annona est sine sacris hereditas,

in the present scarcity, Plaut. Trin. 2, 4, 83:

sed nondum haec, quae nunc tenet saeculum, neglegentia deum venerat,

Liv. 3, 20:

his temporibus,

Cic. Fam. 13, 77, 1:

M. Cato, hujus nostri Catonis pater,

id. Off. 3, 16, 66; cf.:

si potius ad antiquorum diligentiam, quam ad horum luxuriam dirigas aedificationem,

Varr. R. R. 1, 13, 6 sq.:

etenim qui haec vituperare volunt, Chrysogonum tantum posse queruntur,

the present times, Cic. Rosc. Am. 48, 138:

ne horum quidem magnificentia operum,

Liv. 1, 55 fin.;

very rarely of time just ended: ante hos annos quadraginta,

Plin. 14, 22, 28, § 143:

ante hos sex menses,

Phaedr. 1, 1, 10:

ante hoc triduum,

Front. Ep. ad M. Caes. 2, 5 init.; Aug. Serm. 270, 3.

Very freq. referring to a thought that follows, and which may be expressed by a relative sentence, or by a sentence denoting the object, cause, or effect; with qui, quae, quod, an acc. and inf., quod, ut, ne, etc. (more clearly indicative than the determinative, is, ea, id; though freq. confounded with it in MSS. and editt.).

With relat. clause:

Qui hodie fuerim liber, eum nunc potivit pater Servitutis: hic, qui verna natust, conqueritur,

Plaut. Am. 1, 1, 24; cf.:

eos, qui, etc.... his, qui, etc.... longe duco esse anteponendos,

Cic. Rep. 1, 2:

neque his contentus sum, quae de ista consultatione scripta nobis summi ex Graecia homines reliquerunt, neque ea, quae mihi videntur, anteferre illis audeo,

id. ib. 1, 22:

non est tibi his solis utendum existimationibus ac judiciis, qui nunc sunt, hominum, sed iis etiam, qui futuri sunt,

id. Q. Fr. 1, 1, 15, § 43:

quis hic est homo, quem ante aedis video hoc noctis?

Plaut. Am. 1, 1, 136:

unde in laboribus et periculis fortitudo? nempe ab his, qui, etc.,

Cic. Rep. 1, 2; 1, 17:

haec quae sunt in hoc genere,

id. ib. 1, 11:

mundus hic totus, quod domicilium di nobis dederunt,

id. ib. 1, 13:

hoc autem sphaerae genus, in quo, etc.,

id. ib. 1, 14;

1, 16: in his libris, quos legistis,

id. Leg. 1, 9, 27; cf. id. Div. 1, 3, 5:

quam quisque norit artem, in hac se exerceat,

id. Tusc. 1, 18, 41 et saep.:

lepide ipsi hi sunt capti, suis qui filiis fecere insidias,

Plaut. Bacch. 5, 2, 90; cf. Cic. Tusc. 2, 1, 3; id. N. D. 1, 40, 113:

servi, qui, cum culpa carint, tamen malum Metuont, hi solent esse eris utibiles,

Plaut. Most. 4, 2, 2 sq.; cf. Cic. Rep. 1, 19:

de Bruti amore etsi mihi nihil novi adfers: tamen hoc audio libentius, quo saepius,

id. Att. 13, 36 fin.; cf.:

is porro, quo generosior celsiorque est, hoc majoribus velut organis commovetur,

Quint. 1, 2, 30:

hoc primum videamus, quidnam sit, de altero sole quod nuntiatum est in senatu, etc.,

Cic. Rep. 1, 10; 1, 24:

mire tractat hoc Cicero pro Milone quae facturus fuerit Clodius, si praeturam invasisset,

Quint. 9, 2, 41.—

With acc. and inf.:

erat tunc haec nova et ignota ratio, solem lunae oppositum solere deficere,

Cic. Rep. 1, 16:

sed hoc vir excellenti providentia sensit ac vidit, non esse opportunissimos situs maritimos urbibus iis, quae, etc.,

id. ib. 2, 3:

hoc tantum admiror, Flavum, etc.,

Quint. 7, 4, 40; 11, 1, 22:

unum hoc definio, tantam esse necessitatem virtutis, etc.,

Cic. Rep. 1, 1: hoc simul accipe dictum: Quorum..., Eorundem libertati me parcere certum est, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 204 Vahl.); cf.

with appositive clause: sic hoc proloquar: Principio, ut illo advenimus, Continuo Amphitruo delegit viros, etc.,

Plaut. Am. 1, 1, 48:

ut hoc: Non debes alienam uxorem optare,

Quint. 7, 1, 25; cf. id. 9, 4, 97; 9, 2, 32.—

With quod or quia:

maxime hoc mihi mirum videri solet, quod, qui tranquillo mari gubernare se negent posse, etc.,

Cic. Rep. 1, 6:

quaesierat ex me Scipio, quidnam sentirem de hoc, quod duo soles visos esse constaret,

id. ib. 1, 13; Quint. 9, 1, 1:

propter hoc ipsum ostendenda non sunt, quod apparent,

id. 12, 9, 6:

nostri primo integris viribus fortiter repugnare... sed hoc superari, quod diuturnitate pugnae, etc.,

in this that, herein that, Caes. B. G. 3, 4, 3; cf. Quint. 8, 3, 30:

hoc ipso fidem detrahimus illis, quod sint tam gravia,

id. 9, 2, 53:

hoc ipso, quod,

id. 4, 1, 54; 5, 11, 41; 6, 2, 16 et saep.: consilio vestro utar libenter, et hoc libentius, quod, etc., Caes. ap. Cic. Att. 9, 8, C, 1; cf.:

id hoc facilius eis persuasit, quod undique loci natura Helvetii continentur,

Caes. B. G. 1, 2, 3:

hoc esse miseriorem gravioremque fortunam Sequanorum quam reliquorum, quod soli, etc.,

id. ib. 1, 32, 4; Quint. 5, 7, 22:

hoc magis, quod (al. quia) illic ut litigatores loquimur frequentius,

id. 6, 2, 36:

hoc sese excruciat animi, Quia leno ademit cistulam ei,

Plaut. Rud. 2, 3, 57:

quod hoc etiam mirabilius debet videri, quia, etc.,

Cic. de Or. 1, 3, 12; cf.:

hoc sunt exempla potentiora, quia, etc.,

Quint. 10, 1, 15.—

With ut or ne:

nunc hoc me orare a vobis jussit Juppiter, ut conquistores, etc.,

Plaut. Am. prol. 64; cf.:

hoc quoque etiam mihi in mandatis dedit, Ut conquistores, etc.,

id. ib. 81:

atque hoc evenit In labore atque in dolore, ut mors obrepat interim,

id. Ps. 2, 3, 19:

nec enim hoc suscepi, ut, etc.... neque hoc polliceor me facturum, ut, etc.,

Cic. Rep. 1, 24:

neque enim hac nos patria lege genuit aut educavit, ut... sed ut, etc.,

id. ib. 1, 4;

for which: homines sunt hac lege generati, qui tuerentur, etc.,

id. ib. 6, 15:

quare hoc animo in nos esse debebis, ut aetas nostra, etc.,

id. Fam. 2, 1 fin.; id. Off. 3, 5, 22; id. Rep. 1, 12:

plurimum in hoc laboris exhausimus, ut ostenderemus, etc.,

Quint. 8 praef. § 6; cf.:

habenda fides est vel in hoc, ut, etc.,

id. 11, 2, 51; so,

in hoc, ut,

id. 6, 3, 15; 10, 3, 29: hoc erit tibi argumentum semper in promptu situm: Ne quid exspectes amicos, quod tute agere possies, Enn. ap. Gell. 2, 29 fin. (Sat. v. 37 Vahl.); so,

in hoc scilicet, ne suspectus his foret,

Vell. 2, 41 fin. —

Hoc est serves to annex a more particular explanation of what has been said, that is, that is to say, namely:

in hac causa dicam de eo prius, quod apud vos plurimum debet valere, hoc est, de voluntate eorum, quibus injuriae factae sunt,

Cic. Div. in Caecil. 4, 11:

quadriennium, hoc est, ex quo tempore fundus veniit,

id. Caecin. 7, 19; 34, 100:

cum honos agebatur amplissimus familiae vestrae, hoc est, consulatus parentis tui,

id. Sull. 17, 49; id. Fam. 5, 12, 8:

primum quaero, qua ratione Naevius susceptum negotium non transegerit, hoc est, cur bona non vendiderit,

id. Quint. 24, 76 et saep.—Sarcastically:

ut haberet (Clodius) ad praeturam gerendam, hoc est, ad evertendam rem publicam plenum annum,

Cic. Mil. 9, 24:

at quam crebro usurpat Et consul et Antonius! Hoc est dicere: Et consul et homo impudicissimus, Et consul et homo nequissimus,

id. Phil. 2, 28, 70.—

Hoc est or ĕrat, quod, with the accessory idea of indignation or reproach, is or was it for this that, etc.:

hoc erat, alma parens, quod me per tela, per ignis Eripis, ut mediis hostem in penetralibus... cernam?

Verg. A. 2, 664; Petr. 93.—Hence,

hāc, in this place, on this side, this way, here (class.): nunc Juppiter hac stat, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 263 Vahl.); imitated by Verg. A. 12, 565: Ar. Hac quidem non venit. Le. Angiporto Illac per hortum circuit clam, Plaut. As. 3, 3, 151:

nunc hac An illac eam, incerta sum consili,

id. Rud. 1, 3, 30:

plenus rimarum sum: hac atque illac perfluo,

Ter. Eun. 1, 2, 25; cf.:

hac illac circumcursa,

id. Heaut. 3, 2, 1; and: mox hac atque illa rapti, Tac. Agr. 28:

sequere hac, reducam te ubi fuisti,

this way, hither, Plaut. Capt. 3, 5, 106; id. As. 4, 2, 1; id. Men. 4, 1, 4; id. Poen. 1, 2, 116; id. Rud. 1, 2, 94; cf.:

sequere hac me intus ad Glycerium nunc,

Ter. And. 5, 6, 14:

sequere me ergo hac intro,

id. Ad. 4, 3, 18:

i hac mecum intro,

Plaut. Bacch. 5, 2, 56; 62; Ter. Ad. 4, 2, 35 sq.:

quin igitur ad illa spatia nostra pergimus?... Nos vero: et hac quidem adire si placet, per ripam et umbram,

Cic. Leg. 1, 4, 14:

ab oppido declivis locus tenui fastigio vergebat. Hac nostris erat receptus,

Caes. B. C. 1, 45, 5; 2, 2, 3.—Hac-hac, for hac-illac ( poet.):

namque videbat, uti bellantes Pergama circum Hac fugerent Grai, Hac Phryges,

Verg. A. 1, 467 sq.; Prop. 1, 3, 13; rarely in full form with the interrog. particle ne:

utrum hacin feriam an ab laeva latus?

Plaut. Cist. 3, 10 (cf. Ladewig, Anal. Scaen. p. 22). —

hīc (old form heic; and with the interrog. part. ne, hicine), adv. loci, in this place, here.

In space.

Lit.:

hos quos videtis stare hic captivos duos, etc.... Senex qui hic habitat, etc.,

Plaut. Capt. prol. 1 sq.:

ego jam dudum hic adsum,

Ter. Eun. 4, 6, 5:

quem praestolare hic ante ostium?

id. ib. 5, 6, 5:

hic propter hunc adsiste,

id. Ad. 2, 1, 15:

hic tui omnes valent,

Cic. Fam. 6, 20, 3:

non modo hic, ubi, etc... sed, ubicumque, etc.,

id. Verr. 2, 5, 55, § 143:

mons ibi arduus Nomine Parnasus... hic ubi Deucalion... parva rate vectus adhaesit,

Ov. M. 1, 319:

hic (sc. Carthagine) illius (Junonis) arma, Hic currus fuit,

Verg. A. 1, 16 et saep.: Pa. Philocomasium hicine etiam nunc est? Pe Quom exibam, hic erat, Plaut. Mil. 2, 2, 25; cf.: Ch. Ubi ego sum? hicine an apud mortuos? Eut. Neque apud mortuos neque hic es, id. Merc. 3, 4, 17:

hicine,

id. Cist. 1, 1, 21; 4, 2, 80; Ter. Ad. 2, 1, 29 al.: Da. Cedo fenus, redde fenus, fenus reddite, etc.... Tr. Fenus illic, fenus hic, Plaut. Most. 3, 1, 76:

facile hic plus mali est, quam illic boni,

Ter. And. 4, 3, 5; cf. id. Hec. 2, 1, 20:

hic segetes, illic veniunt felicius uvae,

Verg. G. 1, 54:

hic, illic, ubi mors deprenderat, exhalantes,

Ov. M. 7, 581 (cf. Krebs, Antibarb. p. 519).—With gen.:

hic proxume viciniae,

in this neighborhood, Plaut. Mil. 2, 3, 2:

modo vidi virginem hic viciniae miseram,

Ter. Phorm. 1, 2, 45.—With ne: hicine libertatem aiunt aequam esse omnibus? is it here that, etc., Ter. Ad. 2, 1, 29 (cf. hic, I. B. fin.).—

Transf., in this affair, on this occasion, in this particular, herein, here:

hic, quantum in bello fortuna possit, cognosci potuit,

Caes. B. G. 6, 35, 2; Cic. Verr. 1, 16, 49:

hic tu tabulas desideras Heracliensium publicas,

id. Arch. 4, 8; cf.:

hic vos dubitabitis, judices,

id. Verr. 2, 2, 44, § 109:

hic miramur, hunc hominem tantum excellere ceteris? etc.,

id. de Imp. Pomp. 13, 39:

hic jam plura non dicam,

id. ib. 9, 24; id. Planc. 41, 99; id. Verr. 2, 1, 26, § 66 (cf. II. fin. infra):

hic, ubi opus est, non verentur: illic, ubi nihil opus est, ibi verentur,

Ter. And. 4, 1, 14:

ut cum hic tibi satisfecerimus, istic quoque nostram in te benevolentiam navare possimus,

Cic. Fam. 3, 10, 3.—Referring to the noun whose position in the sentence is the most remote (cf. I. D. 2.):

alterius ducis causa melior videbatur, alterius erat firmior: hic omnia speciosa, illic valentia,

Vell. 2, 49, 3.—

Of time, i. q. nunc or tum, now, here; then, hereupon, at this time, at this juncture:

hic reddes omnia,

Ter. And. 2, 3, 15:

hic ego quid praedicem?

Cic. Sest. 5, 12; id. Cat. 1, 10, 26:

hic cum uterque me intueretur,

id. Fin. 2, 1, 1; so,

hic cum,

id. Tusc. 5, 20, 60; Nep. Milt. 3, 3:

hic tum Fabricius frequentes eos ad me domum adduxit,

Cic. Clu. 17, 49; so, hic tum, id. ib 20, 56; 27, 73; id. Verr. 2, 1, 26 §

66 al.: hic regina gravem poposcit pateram,

Verg. A. 1, 728.—So very freq. to introduce the beginning of a speech: hic Laelius (inquit); hic Philus;

hic Scipio, etc.,

Cic. Rep. 1, 13, 23; 24 sq.; id. Fam. 1, 9, 10; 3, 8, 3; 5, 15, 4; id. Ac. 2, 4, 10; id. de Or. 2, 50, 202; Verg. A. 9, 246 et saep.—

huc (access. form hoc), v. huc.

hīc, haec, hoc ( gen. hujus, monosyl., Plaut. Am. prol. 51; 96; 1, 1, 115; dat. huic, Sidon. Carm. 7, 145; Avien. Descr. Orb. 22; dat. sing. fem. hae rei, Cato, R. R. 14, 3; acc. HONC for hunc, C. I. L. 1, 32; nom. plur. hic, Enn. ap. Philarg. ad Verg. G. 4, 230 = Ann. v. 414 Vahl.; Varr. L. L. 6, § 73 Mull.; fem. haec, v. infra, B. init.; dat. and abl. hibus, Plaut. Curc. 4, 2, 20; cf. Varr. L. L. 8, § 78 Mull.; v. Neue, Formenl. 2, p. 203 sqq.), pron. demonstr. [from the pronom. root i (whence also comes is), with the demonstr. suffix ce ] points to something near or present, or which is conceived of as present, this.

With subst.:

hic homo sanus non est,

Plaut. Am. 1, 1, 246:

rapidus fluvius est hic, non hac temere transiri potest... apud hunc fluvium, etc.,

id. Bacch. 1, 1, 53:

quid praeclarum putet in rebus humanis, qui haec deorum regna perspexerit? etc.,

Cic. Rep. 1, 17:

genus hoc,

id. ib. 1, 25:

hoc avunculo, atque in hac tam clara re publica natus,

id. ib. 1, 19; cf.:

quorum singuli saluti huic civitati fuerunt, et qui sunt procul ab aetatis hujus memoria,

id. ib. 1, 1:

his libris,

id. ib. 1, 7:

hae feriae,

id. ib. 1, 9; 1, 20; cf.:

hoc otio,

id. ib. 9 fin.:

haec caelestia vel studiosissime solet quaerere,

id. ib. 1, 10:

ad haec cituma,

id. ib. 1, 21:

hic vir,

Liv. 7, 39, 12.—

Absol. (cf. Krebs, Antibarb. p. 520):

hic insidiantes vigilant, Enn. l. l.: hi domum me ad se auferent,

Plaut. Men. 5, 2, 94: non mihi videtur, quod hi venerunt, alius nobis sermo esse quaerendus, sed agendum accuratius, et dicendum dignum aliquid horum auribus, Cic. Rep. 1, 13:

feceris (ut etiam pro his dicam) nobis gratum omnibus,

id. ib. 1, 21 fin.:

hoc ubi Amphitruo erus conspicatus est, etc.,

Plaut. Am. 1, 1, 87:

docere hoc poterat ille homines paene agrestes, et apud imperitos audebat haec dicere,

Cic. Rep. 1, 15:

dixerat hoc ille, cum, etc.,

id. ib. 1, 12:

haec Scipio cum dixisset,

id. ib. 1, 11:

haec plurimis a me verbis dicta sunt, etc.,

id. ib. 1, 7.—

More emphatic, in the original full form, hīce, haece, hōce (not, as formerly written, hicce, haecce, hocce; in gen. sing. HVIVSQVE; in nom. plur. hisce, like ieis = ei, and ques = qui, see below; and apocopated in nom. plur. fem. haec for haece, and in gen. plur. horunc, harunc, for horunce, harunce);

and, with the interrogative particle, hicine, haecine, hocine (mostly ante - class.): hoce haud dubium est quin, etc.,

Ter. And. 2, 3, 17:

eum hinc profugiens vendidit in Alide Patri hujusce,

Plaut. Capt. prol. 10; so,

hujusce,

id. Poen. prol. 120; 5, 4, 76; 87; cf.:

atque hujusce rei judicium jam continuo video futurum,

Cic. Div. in Caecil. 14, 47:

hisce homines ubi habitent,

Plaut. Trin. 4, 2, 36; v. Ritschl ad h. l.; so,

hisce,

id. Ps. 1, 5, 125; id. Capt. prol. 35 Fleck.; id. Rud. 2, 1, 5 ib., and perh. also id. Mil. 4, 8, 24 (Ritschl, hice): hice, Att. ap. Non. 15, 29 (Trag. Rel. v. 122 Rib.); Ter. Eun. 2, 2, 38:

haec aedes,

Plaut. Most. 2, 1, 53; 3, 1, 117; so,

haec sunt atque aliae multae in magnis dotibus Incommoditates,

id. Aul. 3, 5, 58:

haec (puellae),

Ter. Eun. 3, 5, 34:

haec sententiae,

Cic. Tusc. 1, 11, 22; 3, 34, 84; Lucr. 3, 601; Verg. G. 3, 305; cf. Bentl. Ter. Hec. 5, 2, 24:

aliut posticum harunce aedium,

Plaut. Stich. 3, 1, 41; cf.:

harunc aedium,

id. Most. 2, 1, 57:

sine opera tua nihil di horunc facere possunt,

id. Cist. 1, 1, 53:

horunc,

id. Poen. 3, 1, 48; Ter. Hec. 1, 2, 97; id. Phorm. 3, 2, 33:

cedo signum, si harunc Baccharum es,

Plaut. Mil. 4, 2, 25:

harunc aedium,

id. Merc. 5, 1, 3:

hisce ego Placidum ted hodie reddam,

id. Curc. 5, 3, 48; cf.:

quid dicam hisce, incertus sum,

Ter. Hec. 3, 4, 36:

tu ab hisce rebus animum avoca,

Sulp. in Cic. Fam. 4, 5, 5; so,

hisce,

Plaut. Cas. 2, 7, 13; id. Most. 1, 3, 81; 1, 4, 23; 2, 2, 71; 4, 2, 35 et saep.: Thr. Tu hosce instrue. Gn Illuc est sapere! ut hosce instruxit, Ter. Eun. 4, 7, 11; so,

hosce,

id. ib. 1, 2, 71; id. Heaut. 3, 2, 3; 4, 5, 4; id. Ad. 5, 7, 5; id. Phorm. 4, 3, 4:

apud hasce aedes,

Plaut. Am. 1, 1, 194; so,

hasce,

id. As. 2, 3, 1; id. Aul. 2, 4, 2; 2, 8, 15; id. Capt. 4, 2, 51; id. Bacch. 4, 6, 17 et saep.—

With the interrog. particle: hicin' Achilles est?

Plaut. Mil. 1, 1, 61; so,

hicinest?

id. Pers. 5, 2, 49; cf.:

hicine vir patriae natus usquam nisi in patria morietur?

Cic. Mil. 38, 104 et saep.:

haecine,

Plaut. Am. 1, 1, 206; id. Ep. 4, 2, 5; 5, 1, 15; id. Pers. 4, 3, 75; Ter. Hec. 5, 2, 5; id. Phorm. 5, 8, 24:

huncine hominem,

Plaut. Ps. 1, 2, 68; cf.:

huncine hominem! hancine impudentiam! judices, hanc audaciam!

Cic. Verr. 2, 5, 25, § 62:

hocine hic pacto potest Inhibere imperium magister?

Plaut. Bacch. 3, 3, 43:

o Juppiter, hoscine mores!

Ter. Ad. 4, 7, 40:

hacine victoria sola aut hac praeda contenti estis futuri,

Liv. 10, 17, 5; Ter. Hec. 3, 1, 3;

so in the shorter form, hicne,

Cic. Rosc. Am. 48, 141:

ex hocne equo,

id. Fat. 3, 5:

cum hocne,

id. Att. 9, 7, 3:

ex hacne natura,

id. Tusc. 1, 25, 62: haece locutus, Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 239 Vahl.) al.—So, Fortuna hujusce diei, as a particular deity, Cic. Leg. 2, 11, 28; Plin. 34, 8, 19, § 54;

in inscrr. also written HVIVSQVE DIEI,

Inscr. Orell. 5; cf.:

HVIVSQ. LOCI,

id. ib. 1580; 2300;

and HOIVSQVE AEDIS ERGO,

id. ib. 2488.—

With other pronouns:

hos eosdem motus perturbationes dixerimus,

Cic. Tusc. 3, 4, 7; cf.:

cum idem hoc visum diceretur,

id. Rep. 1, 14:

hoc idem fit in reliquis civitatibus,

Caes. B. G. 7, 15, 2; id. B. C. 1, 74, 5; Quint. 8, 4, 17:

haec eadem centurionibus tribunisque militum mandabant,

Caes. B. G. 7, 17 fin.:

haec eadem genera,

Quint. 6, 3, 54:

hoc ipsum civile jus,

Cic. Rep. 1, 2:

sed hoc ipsum ex superiore pendet quaestione,

Quint. 2, 1, 8; 8, 3, 45:

ad hunc eum ipsum,

Cic. Ac. 1, 1, 2 Goer. N. cr.; cf.:

idem hoc ipsum,

id. Tusc. 5, 9, 26:

huic illi legato,

id. Fl. 22, 52:

hunc illum fatis Portendi generum,

Verg. A. 7, 255; cf.:

hic est enim ille vultus semper idem, quem, etc.,

Cic. Tusc. 3, 15, 31:

hic est ille status quantitatis,

Quint. 7, 4, 15: haec est illa, quae deinôsis vocatur, id. 6, 2, 24:

hujus istius facti stultitia,

Cic. Rab. Post. 9, 24:

ista haec epigrammata,

Sid. Ep. 2, 10: hunc talem virum, Cic. fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 3:

callidum quendam hunc,

Cic. de Or. 1, 50, 218.—

Opp. to ille, iste, less freq. to hic, alter, alius, etc., this, the latter, to indicate the nearer object (which is to be determined not so much by the phraseology as by the thought; so that hic may refer to that noun whose position in the sentence is the more remote, but which is the most closely connected with the speaker, and of the most importance to him, in which case it is to be rendered by that, the former, etc.):

ejusdem esse, qui in illa re peccarit, hoc quoque admisisse,

Cic. Inv. 2, 16, 50:

in his undis et tempestatibus ad summam senectutem maluit jactari, quam in illa tranquillitate atque otio jucundissime vivere,

id. Rep. 1, 1:

si deerunt haec remedia, ad illa declinandum est,

Quint. 7, 2, 30:

cum hic testamento, ille proximitate nitatur,

id. 3, 6, 95:

in his judicem sibi, in illis alii credere,

id. 5, 7, 33:

haec pars perorationis accusatori patronoque ex aequo communis est. Affectibus quoque iisdem fere utuntur: sed varius hic, ille saepius ac magis,

id. 6, 1, 8; cf. id. 6, 2, 12; 17:

cum tu ista caelestia de Scipione quaesieris, ego autem haec, quae videntur ante oculos, esse magis putem quaerenda,

Cic. Rep. 1, 19; id. Fam. 2, 11, 1:

iisdem enim hic sapiens, de quo loquor, oculis, quibus iste vester, caelum, terram, mare intuebitur,

id. Ac. 2, 33, 105:

si hoc loco scripsisset, isto verbo usus non esset, non isto loco verbum istud collocasset,

id. Inv. 2, 41, 121:

has igitur tot sententias ut omittamus, haec nunc videamus, quae diu multumque defensa sunt,

id. Ac. 2, 42, 130:

Caesar facile diceret: Hic versus Plauti non est, hic est,

this... that, id. Fam. 9, 16, 4:

ego hoc dico. adversarius hoc,

Quint. 4, 4, 8:

vendidit hic auro patriam... Hic thalamum invasit natae,

Verg. A. 6, 621 sq.:

hi molium objectus, hi proximas scaphas scandere,

Tac. A. 14, 8:

quid responsuri sint adversarii his et his... cum sciret haec et haec,

Quint. 6, 1, 3 sq.:

interim quaeritur: hoc an hoc? furtum an sacrilegium?

id. 7, 3, 9:

alter (Roscius) plurimarum palmarum vetus ac nobilis gladiator habetur, hic autem nuper se ad eum lanistam contulit,

Cic. Rosc. Am. 6, 17:

occupat hic collem, cymba sedet alter adunca,

Ov. M. 1, 293.—

Referring to that which in the speaker's mind is the nearer object, although by the position of the words it is the more remote: quam ob rem cave Catoni anteponas ne istum quidem ipsum, quem Apollo sapientissimum judicavit (i. e. Socratem): Hujus enim (i. e. Catonis, of the former) facta, illius (i. e. Socratis) dicta laudantur, Cic. Lael. 2, 10; id. Rosc. Com. 2, 7:

hanc posteriorem (artem) et Stoici et Peripatetici, priorem autem illi (i. e. Peripatetici) egregie tradiderunt, hi (i. e. Stoici) ne attigerunt quidem,

id. Fin. 4, 4, 10:

hoc Cicero atque Asinius certatim sunt usi: pro Scauro hic, ille pro filio,

Quint. 6, 1, 21; 3, 10, 1:

melior tutiorque est certa pax quam sperata victoria: haec in tua, illa in deorum manu est,

the former... the latter, Liv. 30, 30, 19:

quocumque aspicio, nihil est, nisi pontus et aer: Fluctibus hic tumidus, nubibus ille minax,

Ov. Tr. 1, 2, 24; id. M. 1, 697.—

In the neutr. sing. subst., with gen.:

quid hoc hominist?

Plaut. Am. 2, 1, 26; cf. Ter. Eun. 3, 4, 8:

quid hoc morbi est?

id. ib. 2, 1, 19:

quid hoc est negoti?

id. Ad. 4, 5, 71; cf. id. Eun. 3, 4, 6:

hoc fructi pro labore ab his fero,

id. Ad. 5, 4, 16:

edormiscam hoc villi,

id. ib. 5, 2, 11:

hoc commodi est, quod, etc.,

Cic. Rosc. Am. 32, 91:

hoc copiarum in Hispanias portatum est,

Liv. 42, 18, 7:

hoc servitutis injunxisse, ut, etc.,

id. 5, 2, 8:

hoc intervalli datum res tranquillas in urbe fecit,

id. 3, 25, 4:

hoc consilii,

id. 5, 39, 6:

hoc solacii,

id. 30, 13, 13:

hoc noctis,

Plaut. Am. 1, 1, 2; 11; 136.—

Hoc with verbs impers., pleonast. as a subject (ante-class.):

eamus, Amphitruo: lucescit hoc jam,

there is daybreak, Plaut. Am. 1, 3, 45: luciscit hoc jam, [p. 853] Ter. Heaut. 3, 1, 1:

lucet hoc,

Plaut. Mil. 2, 2, 63; cf. id. Curc. 1, 3, 26.—

Pregn. (qs. pointing to something with the finger), this, this... here (ante-class. and poet.); most freq. of the speaker himself, like the Gr. hode, for ego:

hic homost omnium hominum praecipuos,

Plaut. Trin. 5, 1, 1:

hic si quid nobis forte adversi evenerit, tibi erunt parata verba, huic homini verbera,

Ter. Heaut. 2, 3, 115; so,

huic homini, i. q. mihi,

Plaut. Ep. 1, 2, 38:

hic homo, i. q. ego,

id. Curc. 2, 1, 33:

hunc hominem, i. q. me,

Plaut. Bacch. 4, 4, 1; Hor. S. 1, 9, 47; cf.:

vin' tu huic seni auscultare?

Ter. Ad. 5, 7, 8; id. And. 2, 1, 10; Tib. 2, 6, 7:

haec res,

my property, Plaut. Trin. 2, 4, 106:

hunc in collum,

my neck, id. Pers. 4, 6, 9 Brix (Ritschl, huc): ni haec praesensisset canes, this dog, = ego, id. Trin. 1, 2, 135 Brix ad loc.—In neutr. absol.: tu quod te posterius purges hanc injuriam mihi nolle Factam esse, hujus non faciam, not so much, i. e. not the least, Ter. Ad. 2, 1, 9.—

With reference to time, of this time, now present, actual, this:

cena hac annona est sine sacris hereditas,

in the present scarcity, Plaut. Trin. 2, 4, 83:

sed nondum haec, quae nunc tenet saeculum, neglegentia deum venerat,

Liv. 3, 20:

his temporibus,

Cic. Fam. 13, 77, 1:

M. Cato, hujus nostri Catonis pater,

id. Off. 3, 16, 66; cf.:

si potius ad antiquorum diligentiam, quam ad horum luxuriam dirigas aedificationem,

Varr. R. R. 1, 13, 6 sq.:

etenim qui haec vituperare volunt, Chrysogonum tantum posse queruntur,

the present times, Cic. Rosc. Am. 48, 138:

ne horum quidem magnificentia operum,

Liv. 1, 55 fin.;

very rarely of time just ended: ante hos annos quadraginta,

Plin. 14, 22, 28, § 143:

ante hos sex menses,

Phaedr. 1, 1, 10:

ante hoc triduum,

Front. Ep. ad M. Caes. 2, 5 init.; Aug. Serm. 270, 3.

Very freq. referring to a thought that follows, and which may be expressed by a relative sentence, or by a sentence denoting the object, cause, or effect; with qui, quae, quod, an acc. and inf., quod, ut, ne, etc. (more clearly indicative than the determinative, is, ea, id; though freq. confounded with it in MSS. and editt.).

With relat. clause:

Qui hodie fuerim liber, eum nunc potivit pater Servitutis: hic, qui verna natust, conqueritur,

Plaut. Am. 1, 1, 24; cf.:

eos, qui, etc.... his, qui, etc.... longe duco esse anteponendos,

Cic. Rep. 1, 2:

neque his contentus sum, quae de ista consultatione scripta nobis summi ex Graecia homines reliquerunt, neque ea, quae mihi videntur, anteferre illis audeo,

id. ib. 1, 22:

non est tibi his solis utendum existimationibus ac judiciis, qui nunc sunt, hominum, sed iis etiam, qui futuri sunt,

id. Q. Fr. 1, 1, 15, § 43:

quis hic est homo, quem ante aedis video hoc noctis?

Plaut. Am. 1, 1, 136:

unde in laboribus et periculis fortitudo? nempe ab his, qui, etc.,

Cic. Rep. 1, 2; 1, 17:

haec quae sunt in hoc genere,

id. ib. 1, 11:

mundus hic totus, quod domicilium di nobis dederunt,

id. ib. 1, 13:

hoc autem sphaerae genus, in quo, etc.,

id. ib. 1, 14;

1, 16: in his libris, quos legistis,

id. Leg. 1, 9, 27; cf. id. Div. 1, 3, 5:

quam quisque norit artem, in hac se exerceat,

id. Tusc. 1, 18, 41 et saep.:

lepide ipsi hi sunt capti, suis qui filiis fecere insidias,

Plaut. Bacch. 5, 2, 90; cf. Cic. Tusc. 2, 1, 3; id. N. D. 1, 40, 113:

servi, qui, cum culpa carint, tamen malum Metuont, hi solent esse eris utibiles,

Plaut. Most. 4, 2, 2 sq.; cf. Cic. Rep. 1, 19:

de Bruti amore etsi mihi nihil novi adfers: tamen hoc audio libentius, quo saepius,

id. Att. 13, 36 fin.; cf.:

is porro, quo generosior celsiorque est, hoc majoribus velut organis commovetur,

Quint. 1, 2, 30:

hoc primum videamus, quidnam sit, de altero sole quod nuntiatum est in senatu, etc.,

Cic. Rep. 1, 10; 1, 24:

mire tractat hoc Cicero pro Milone quae facturus fuerit Clodius, si praeturam invasisset,

Quint. 9, 2, 41.—

With acc. and inf.:

erat tunc haec nova et ignota ratio, solem lunae oppositum solere deficere,

Cic. Rep. 1, 16:

sed hoc vir excellenti providentia sensit ac vidit, non esse opportunissimos situs maritimos urbibus iis, quae, etc.,

id. ib. 2, 3:

hoc tantum admiror, Flavum, etc.,

Quint. 7, 4, 40; 11, 1, 22:

unum hoc definio, tantam esse necessitatem virtutis, etc.,

Cic. Rep. 1, 1: hoc simul accipe dictum: Quorum..., Eorundem libertati me parcere certum est, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 204 Vahl.); cf.

with appositive clause: sic hoc proloquar: Principio, ut illo advenimus, Continuo Amphitruo delegit viros, etc.,

Plaut. Am. 1, 1, 48:

ut hoc: Non debes alienam uxorem optare,

Quint. 7, 1, 25; cf. id. 9, 4, 97; 9, 2, 32.—

With quod or quia:

maxime hoc mihi mirum videri solet, quod, qui tranquillo mari gubernare se negent posse, etc.,

Cic. Rep. 1, 6:

quaesierat ex me Scipio, quidnam sentirem de hoc, quod duo soles visos esse constaret,

id. ib. 1, 13; Quint. 9, 1, 1:

propter hoc ipsum ostendenda non sunt, quod apparent,

id. 12, 9, 6:

nostri primo integris viribus fortiter repugnare... sed hoc superari, quod diuturnitate pugnae, etc.,

in this that, herein that, Caes. B. G. 3, 4, 3; cf. Quint. 8, 3, 30:

hoc ipso fidem detrahimus illis, quod sint tam gravia,

id. 9, 2, 53:

hoc ipso, quod,

id. 4, 1, 54; 5, 11, 41; 6, 2, 16 et saep.: consilio vestro utar libenter, et hoc libentius, quod, etc., Caes. ap. Cic. Att. 9, 8, C, 1; cf.:

id hoc facilius eis persuasit, quod undique loci natura Helvetii continentur,

Caes. B. G. 1, 2, 3:

hoc esse miseriorem gravioremque fortunam Sequanorum quam reliquorum, quod soli, etc.,

id. ib. 1, 32, 4; Quint. 5, 7, 22:

hoc magis, quod (al. quia) illic ut litigatores loquimur frequentius,

id. 6, 2, 36:

hoc sese excruciat animi, Quia leno ademit cistulam ei,

Plaut. Rud. 2, 3, 57:

quod hoc etiam mirabilius debet videri, quia, etc.,

Cic. de Or. 1, 3, 12; cf.:

hoc sunt exempla potentiora, quia, etc.,

Quint. 10, 1, 15.—

With ut or ne:

nunc hoc me orare a vobis jussit Juppiter, ut conquistores, etc.,

Plaut. Am. prol. 64; cf.:

hoc quoque etiam mihi in mandatis dedit, Ut conquistores, etc.,

id. ib. 81:

atque hoc evenit In labore atque in dolore, ut mors obrepat interim,

id. Ps. 2, 3, 19:

nec enim hoc suscepi, ut, etc.... neque hoc polliceor me facturum, ut, etc.,

Cic. Rep. 1, 24:

neque enim hac nos patria lege genuit aut educavit, ut... sed ut, etc.,

id. ib. 1, 4;

for which: homines sunt hac lege generati, qui tuerentur, etc.,

id. ib. 6, 15:

quare hoc animo in nos esse debebis, ut aetas nostra, etc.,

id. Fam. 2, 1 fin.; id. Off. 3, 5, 22; id. Rep. 1, 12:

plurimum in hoc laboris exhausimus, ut ostenderemus, etc.,

Quint. 8 praef. § 6; cf.:

habenda fides est vel in hoc, ut, etc.,

id. 11, 2, 51; so,

in hoc, ut,

id. 6, 3, 15; 10, 3, 29: hoc erit tibi argumentum semper in promptu situm: Ne quid exspectes amicos, quod tute agere possies, Enn. ap. Gell. 2, 29 fin. (Sat. v. 37 Vahl.); so,

in hoc scilicet, ne suspectus his foret,

Vell. 2, 41 fin. —

Hoc est serves to annex a more particular explanation of what has been said, that is, that is to say, namely:

in hac causa dicam de eo prius, quod apud vos plurimum debet valere, hoc est, de voluntate eorum, quibus injuriae factae sunt,

Cic. Div. in Caecil. 4, 11:

quadriennium, hoc est, ex quo tempore fundus veniit,

id. Caecin. 7, 19; 34, 100:

cum honos agebatur amplissimus familiae vestrae, hoc est, consulatus parentis tui,

id. Sull. 17, 49; id. Fam. 5, 12, 8:

primum quaero, qua ratione Naevius susceptum negotium non transegerit, hoc est, cur bona non vendiderit,

id. Quint. 24, 76 et saep.—Sarcastically:

ut haberet (Clodius) ad praeturam gerendam, hoc est, ad evertendam rem publicam plenum annum,

Cic. Mil. 9, 24:

at quam crebro usurpat Et consul et Antonius! Hoc est dicere: Et consul et homo impudicissimus, Et consul et homo nequissimus,

id. Phil. 2, 28, 70.—

Hoc est or ĕrat, quod, with the accessory idea of indignation or reproach, is or was it for this that, etc.:

hoc erat, alma parens, quod me per tela, per ignis Eripis, ut mediis hostem in penetralibus... cernam?

Verg. A. 2, 664; Petr. 93.—Hence,

hāc, in this place, on this side, this way, here (class.): nunc Juppiter hac stat, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 263 Vahl.); imitated by Verg. A. 12, 565: Ar. Hac quidem non venit. Le. Angiporto Illac per hortum circuit clam, Plaut. As. 3, 3, 151:

nunc hac An illac eam, incerta sum consili,

id. Rud. 1, 3, 30:

plenus rimarum sum: hac atque illac perfluo,

Ter. Eun. 1, 2, 25; cf.:

hac illac circumcursa,

id. Heaut. 3, 2, 1; and: mox hac atque illa rapti, Tac. Agr. 28:

sequere hac, reducam te ubi fuisti,

this way, hither, Plaut. Capt. 3, 5, 106; id. As. 4, 2, 1; id. Men. 4, 1, 4; id. Poen. 1, 2, 116; id. Rud. 1, 2, 94; cf.:

sequere hac me intus ad Glycerium nunc,

Ter. And. 5, 6, 14:

sequere me ergo hac intro,

id. Ad. 4, 3, 18:

i hac mecum intro,

Plaut. Bacch. 5, 2, 56; 62; Ter. Ad. 4, 2, 35 sq.:

quin igitur ad illa spatia nostra pergimus?... Nos vero: et hac quidem adire si placet, per ripam et umbram,

Cic. Leg. 1, 4, 14:

ab oppido declivis locus tenui fastigio vergebat. Hac nostris erat receptus,

Caes. B. C. 1, 45, 5; 2, 2, 3.—Hac-hac, for hac-illac ( poet.):

namque videbat, uti bellantes Pergama circum Hac fugerent Grai, Hac Phryges,

Verg. A. 1, 467 sq.; Prop. 1, 3, 13; rarely in full form with the interrog. particle ne:

utrum hacin feriam an ab laeva latus?

Plaut. Cist. 3, 10 (cf. Ladewig, Anal. Scaen. p. 22). —

hīc (old form heic; and with the interrog. part. ne, hicine), adv. loci, in this place, here.

In space.

Lit.:

hos quos videtis stare hic captivos duos, etc.... Senex qui hic habitat, etc.,

Plaut. Capt. prol. 1 sq.:

ego jam dudum hic adsum,

Ter. Eun. 4, 6, 5:

quem praestolare hic ante ostium?

id. ib. 5, 6, 5:

hic propter hunc adsiste,

id. Ad. 2, 1, 15:

hic tui omnes valent,

Cic. Fam. 6, 20, 3:

non modo hic, ubi, etc... sed, ubicumque, etc.,

id. Verr. 2, 5, 55, § 143:

mons ibi arduus Nomine Parnasus... hic ubi Deucalion... parva rate vectus adhaesit,

Ov. M. 1, 319:

hic (sc. Carthagine) illius (Junonis) arma, Hic currus fuit,

Verg. A. 1, 16 et saep.: Pa. Philocomasium hicine etiam nunc est? Pe Quom exibam, hic erat, Plaut. Mil. 2, 2, 25; cf.: Ch. Ubi ego sum? hicine an apud mortuos? Eut. Neque apud mortuos neque hic es, id. Merc. 3, 4, 17:

hicine,

id. Cist. 1, 1, 21; 4, 2, 80; Ter. Ad. 2, 1, 29 al.: Da. Cedo fenus, redde fenus, fenus reddite, etc.... Tr. Fenus illic, fenus hic, Plaut. Most. 3, 1, 76:

facile hic plus mali est, quam illic boni,

Ter. And. 4, 3, 5; cf. id. Hec. 2, 1, 20:

hic segetes, illic veniunt felicius uvae,

Verg. G. 1, 54:

hic, illic, ubi mors deprenderat, exhalantes,

Ov. M. 7, 581 (cf. Krebs, Antibarb. p. 519).—With gen.:

hic proxume viciniae,

in this neighborhood, Plaut. Mil. 2, 3, 2:

modo vidi virginem hic viciniae miseram,

Ter. Phorm. 1, 2, 45.—With ne: hicine libertatem aiunt aequam esse omnibus? is it here that, etc., Ter. Ad. 2, 1, 29 (cf. hic, I. B. fin.).—

Transf., in this affair, on this occasion, in this particular, herein, here:

hic, quantum in bello fortuna possit, cognosci potuit,

Caes. B. G. 6, 35, 2; Cic. Verr. 1, 16, 49:

hic tu tabulas desideras Heracliensium publicas,

id. Arch. 4, 8; cf.:

hic vos dubitabitis, judices,

id. Verr. 2, 2, 44, § 109:

hic miramur, hunc hominem tantum excellere ceteris? etc.,

id. de Imp. Pomp. 13, 39:

hic jam plura non dicam,

id. ib. 9, 24; id. Planc. 41, 99; id. Verr. 2, 1, 26, § 66 (cf. II. fin. infra):

hic, ubi opus est, non verentur: illic, ubi nihil opus est, ibi verentur,

Ter. And. 4, 1, 14:

ut cum hic tibi satisfecerimus, istic quoque nostram in te benevolentiam navare possimus,

Cic. Fam. 3, 10, 3.—Referring to the noun whose position in the sentence is the most remote (cf. I. D. 2.):

alterius ducis causa melior videbatur, alterius erat firmior: hic omnia speciosa, illic valentia,

Vell. 2, 49, 3.—

Of time, i. q. nunc or tum, now, here; then, hereupon, at this time, at this juncture:

hic reddes omnia,

Ter. And. 2, 3, 15:

hic ego quid praedicem?

Cic. Sest. 5, 12; id. Cat. 1, 10, 26:

hic cum uterque me intueretur,

id. Fin. 2, 1, 1; so,

hic cum,

id. Tusc. 5, 20, 60; Nep. Milt. 3, 3:

hic tum Fabricius frequentes eos ad me domum adduxit,

Cic. Clu. 17, 49; so, hic tum, id. ib 20, 56; 27, 73; id. Verr. 2, 1, 26 §

66 al.: hic regina gravem poposcit pateram,

Verg. A. 1, 728.—So very freq. to introduce the beginning of a speech: hic Laelius (inquit); hic Philus;

hic Scipio, etc.,

Cic. Rep. 1, 13, 23; 24 sq.; id. Fam. 1, 9, 10; 3, 8, 3; 5, 15, 4; id. Ac. 2, 4, 10; id. de Or. 2, 50, 202; Verg. A. 9, 246 et saep.—

huc (access. form hoc), v. huc.