Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

fīnītus

  • 1 fīnītus

        fīnītus adj.    [P. of finio].—In rhet., rounded, rhythmical: apta et finita pronuntiare.

    Latin-English dictionary > fīnītus

  • 2 finitus

    fīnītus, a, um, Part. and P. a., from finio.

    Lewis & Short latin dictionary > finitus

  • 3 īn-fīnītus

        īn-fīnītus adj.    with comp, not limited, infinite, endless, boundless, unlimited: altitudo: imperium: domini infinitā potestate, L.: sin cuipiam nimis infinitum videtur, too vast: quos erat infinitum nominare, an endless task.—Innumerable, countless: occupationes, numberless engagements, N.: multitudo librorum: hominum multitudo, Cs.—Indefinite: res est infinitior: conexa, indefinite conditional sentences.

    Latin-English dictionary > īn-fīnītus

  • 4 fīniō

        fīniō īvī, ītus, īre    [finis], to limit, bound, enclose within boundaries: populi R. imperium, Cs.: signum animo, L.: lingua finita dentibus.— To stop, close, shut: cavernas, O.—Fig., to set bounds to, restrain, check: loqui de cupiditatibus finiendis.— To prescribe, determine, fix, set, appoint, assign: sepulcris novis modum: spatia temporis numero noctium, Cs.: mors est omnibus finita: (silva) non aliter finiri potest, i. e. has no definite boundaries, Cs.: finire senatūs consulto, ne, etc., L.: de pecuniā finitur, Ne maior consumeretur, etc., L.— To put an end to, finish, terminate: bellum, Cs.: nigris prandia moris, H.: dolores morte: sitim, H.: ut sententiae verbis finiantur, end with verbs: Sic fuit utilius finiri ipsi, die.—To make an end, come to an end, cease: paeone posteriore: Finierat Paean, ceased speaking, O.: sic finivit, died, Ta.
    * * *
    finire, finivi, finitus V
    limit, end; finish; determine, define; mark out the boundaries

    Latin-English dictionary > fīniō

  • 5 fīnītē

        fīnītē adv.    [finitus], within limits, moderately: avarus.

    Latin-English dictionary > fīnītē

  • 6 lūctus

        lūctus ūs, m    [LVG-], sorrow, mourning, grief, affliction, distress, lamentation: filio luctum paras, T.: cum maerore et luctu vitam exigunt, S.: suum luctum patris lacrimis augere: tantus luctus excepit (multitudinem), ut, etc., Cs.: luctus suus vestis mutatione declarandus: muliebris, H.: luctum inportare sibi, Ph.: dare animum in luctūs, O.: multis in luctibus senescere, Iu.— Signs of sorrow, mourning, mourning apparel, weeds: erat in luctu senatus: diebus triginta luctus est finitus, L.— A source of grief, affliction: levior, O.: luctūs suos tradit, O.—Person., Grief, V.
    * * *
    grief, sorrow, lamentation, mourning; cause of grief

    Latin-English dictionary > lūctus

  • 7 tergum

        tergum ī, n    [TRAG-], the back: manibus ad tergum reiectis: tergo poenas pendere, T.: tergo ac capite puniri, L.: recurvum (of the dolphin), O.— The back part, reverse, hinder part, rear: Praebere Phoebo terga, to sun itself, O.: Terga Parthorum dicam, the flight, O.: terga vincentium, Ta.: libri in tergo necdum finitus Orestes, written on the back, Iu.—In phrase, a tergo or post tergum, behind, in the rear: a tergo, fronte, lateribus tenebitur: ut a tergo Milonem adorirentur, behind: tumultum hostilem a tergo accepit, S.: post tergum hostium legionem ostenderunt, Cs.: qui iam post terga reliquit Sexaginta annos, has passed, Iu.: tot amnibus montibusque post tergum obiectis, Cu.—With verto or do, to turn the back, turn back, take flight, run away, flee, retreat: omnes hostes terga verterunt, Cs.: qui plures simul terga dederant, etc., L.: terga fugae praebere, O.: terga praestare (fugae), Ta.— The back, surface: proscisso quae suscitat aequore terga, V.: amnis, O. —Of an animal, the body: (serpens) Squamea convolvens sublato pectore terga, V.: horrentia centum Terga suum, i. e. head of swine, V.: perpetuo tergo bovis, V.— The covering of the back, skin, hide, leather: Taurino quantum possent circumdare tergo, ox-hide, V.: venti bovis inclusi tergo, i. e. in a bag of bull's hide, O.: Et feriunt molles taurea terga manūs, i. e. tymbals, O.: rupit Terga novena boum, i. e. the nine thicknesses of bull's hide, O.: per linea terga (scuti), V.
    * * *
    back, rear; reverse/far side; outer covering/surface

    Latin-English dictionary > tergum

  • 8 concepta

    con-cĭpĭo, cēpi, ceptum, 3, v. a. [capio], to take or lay hold of, to take to one's self, to take in, take, receive, etc. (class. in prose and poetry).
    I.
    Prop.
    A.
    In gen.:

    nuces si fregeris, vix sesquimodio concipere possis,

    Varr. R. R. 1, 7, 3:

    truleum latius, quo concipiat aquam,

    id. L. L. 5, § 118 Müll.; cf. Lucr. 6, 503; and:

    concipit Iris aquas,

    draws up, Ov. M. 1, 271:

    madefacta terra caducas Concepit lacrimas, id. ib 6, 397: imbres limumque,

    Col. Arb. 10, 3.—Of water, to take up, draw off, in a pipe, etc.:

    Alsietinam aquam,

    Front. Aquaed. 11; 5 sqq.— Pass., to be collected or held, to gather:

    pars (animae) concipitur cordis parte quādam,

    Cic. N. D. 2, 55, 138:

    ut quisque (umor) ibi conceptus fuerit, quam celerrime dilabatur,

    Col. 1, 6, 5.—Hence, con-cepta, ōrum, n. subst., measures of fluids, capacity of a reservoir, etc.:

    amplius quam in conceptis commentariorum,

    i. e. the measures described in the registers, Front. Aquaed. 67; 73.—Of the approach of death:

    cum jam praecordiis conceptam mortem contineret,

    Cic. Tusc. 1, 40, 96:

    ventum veste,

    Quint. 11, 3, 119; cf.:

    plurimum ventorum,

    Plin. 16, 31, 57, § 131; and:

    magnam vim venti,

    Curt. 4, 3, 2:

    auram,

    id. 4, 3, 16; cf. Ov. M. 12, 569:

    aëra,

    id. ib. 1, 337:

    ignem,

    Lucr. 6, 308; so Cic. de Or. 2, 45, 190; Liv. 21, 8, 12; 37, 11, 13; Ov. M. 15, 348.—Of lime slaked:

    ubi terrenā silices fornace soluti concipiunt ignem liquidarum aspergine aquarum,

    Ov. M. 7, 108 al.; cf.:

    lapidibus igne concepto,

    struck, Vulg. 2 Macc. 10, 3:

    flammam,

    Caes. B. C. 2, 14:

    flammas,

    Ov. M. 1, 255; cf.

    of the flame of love: flammam pectore,

    Cat. 64, 92:

    ignem,

    Ov. M. 9, 520; 10, 582:

    validos ignes,

    id. ib. 7, 9:

    medicamentum venis,

    Curt. 3, 6, 11:

    noxium virus,

    Plin. 21, 13, 44, § 74:

    morbum,

    Col. 7, 5, 14:

    in eā parte nivem concipi,

    is formed, Sen. Q. N. 4, 2, 1. —Of disease:

    is morbus aestate plerumque concipitur,

    Col. 7, 5, 14:

    si ex calore et aestu concepta pestis invasit,

    id. 7, 5, 2.—
    B.
    In partic.
    1.
    To take or receive ( animal or vegetable) fecundation, to conceive, become pregnant.
    (α).
    Absol.:

    more ferarum putantur Concipere uxores,

    Lucr. 4, 1266; Varr. R. R. 2, 1, 17:

    cum concepit mula,

    Cic. Div. 2, 22, 50:

    ex illo concipit ales,

    Ov. M. 10, 328 et saep.:

    (arbores) concipiunt variis diebus et pro suā quaeque naturā,

    Plin. 16, 25, 39, § 94.—
    (β).
    With acc.:

    ut id, quod conceperat, servaret,

    Cic. Clu. 12, 33:

    Persea, quem pluvio Danaë conceperat auro,

    Ov. M. 4, 611:

    aliquem ex aliquo,

    Cic. Clu. 11, 31; Suet. Aug. 17; id. Claud. 27:

    ex adulterio,

    id. Tib. 62:

    de aliquo,

    Ov. M. 3, 214:

    alicujus semine,

    id. ib. 10, 328:

    ova (pisces),

    Plin. 9, 51, 75, § 165.— Poet.:

    concepta crimina portat, i. e. fetum per crimen conceptum,

    Ov. M. 10, 470 (cf. id. ib. 3, 268):

    omnia, quae terra concipiat semina,

    Cic. N. D. 2, 10, 26:

    frumenta quaedam in tertio genu spicam incipiunt concipere,

    Plin. 18, 7, 10, § 56.— Subst.: conceptum, i, n., the fetus:

    ne praegnanti medicamentum, quo conceptum excutitur, detur,

    Scrib. Ep. ad Callist. p. 3:

    coacta conceptum a se abigere,

    Suet. Dom. 22.—
    * b.
    In Ovid, meton., of a woman, to unite herself in marriage, to marry, wed:

    Dea undae, Concipe. Mater eris juvenis, etc.,

    Ov. M. 11, 222.—
    2.
    Concipere furtum, in jurid. Lat., to find out or discover stolen property, Just. Inst. 4, 1, § 4; cf.: penes quem res concepta et inventa [p. 401] est, Paul. Sent. 2, 31, 5; Gell. 11, 18, 9 sq.; Gai Inst. 3, 186.—
    II.
    Trop.
    A.
    To take or seize something by the sense of sight, to see, perceive (cf. comprehendo, II. A.):

    haec tanta oculis bona concipio,

    Plaut. Poen. 1, 2, 65.—Far more freq.,
    B. 1.
    In gen., to comprehend intellectually, to take in, imagine, conceive, think:

    agedum, inaugura fierine possit, quod nunc ego mente concipio,

    Liv. 1, 36, 3; so,

    aliquid animo,

    id. 9, 18, 8; cf.:

    imaginem quandam concipere animo perfecti oratoris,

    Quint. 1, 10, 4; cf. id. 2, 20, 4; 9, 1, 19 al.:

    quid mirum si in auspiciis imbecilli animi superstitiosa ista concipiant?

    Cic. Div. 2, 39, 81:

    quantalibet magnitudo hominis concipiatur animo,

    Liv. 9, 18, 8 Drak. ad loc.:

    de aliquo summa concipere,

    Quint. 6, prooem. §

    2: onus operis opinione prima concipere,

    id. 12, prooem. § 1: protinus concepit Italiam et arma virumque, conceived the plan of the Æneid, Mart. 8, 56, 19.—
    2.
    In partic., to understand, comprehend, perceive:

    quoniam principia rerum omnium animo ac mente conceperit,

    Cic. Leg. 1, 22, 59:

    quae neque concipi animo nisi ab iis qui videre, neque, etc.,

    Plin. 36, 15, 24, § 124:

    fragor, qui concipi humanā mente non potest,

    id. 33, 4, 21, § 73:

    concipere animo potes, quam simus fatigati,

    Plin. Ep. 3, 9, 24.—With acc. and inf.:

    quod ita juratum est, ut mens conciperet fleri oportere, id servandum est,

    Cic. Off. 3, 29, 107:

    forsitan et lucos illic concipias animo esse,

    Ov. M. 2, 77:

    concepit, eos homines posse jure mulceri,

    Vell. 2, 117, 3; Cels. 7 praef. fin.
    C.
    To receive in one's self, adopt, harbor any disposition of mind, emotion, passion, evil design, etc., to give place to, foster, to take in, receive; to commit (the figure derived from the absorbing of liquids;

    hence): quod non solum vitia concipiunt ipsi, sed ea infundunt in civitatem,

    Cic. Leg. 3, 14, 32:

    inimicitiae et aedilitate et praeturā conceptae,

    Caes. B. C. 3, 16; so,

    mente vaticinos furores,

    Ov. M. 2, 640:

    animo ingentes iras,

    id. ib. 1, 166:

    spem,

    id. ib. 6, 554; cf.:

    spemque metumque,

    id. F. 1, 485:

    aliquid spe,

    Liv. 33, 33, 8:

    amorem,

    Ov. M. 10, 249:

    pectore tantum robur,

    Verg. A. 11, 368:

    auribus tantam cupiditatem,

    Cic. Verr. 2, 4, 45, § 101 al.:

    re publicā violandā fraudis inexpiabiles concipere,

    id. Tusc. 1, 30, 72:

    malum aut scelus,

    id. Cat. 2, 4, 7:

    scelus in sese,

    id. Verr. 2, 1, 4, § 9:

    flagitium cum aliquo,

    id. Sull. 5, 16.—
    D.
    To draw up, comprise, express something in words, to compose (cf. comprehendo, II. C.):

    quod ex animi tui sententiā juraris, sicut verbis concipiatur more nostro,

    Cic. Off. 3, 29, 108:

    vadimonium,

    id. Q. Fr. 2, 13 (15), 3:

    jusjurandum,

    Liv. 1, 32, 8; Tac. H. 4, 41; cf.:

    jurisjurandi verba,

    id. ib. 4, 31;

    and verba,

    Liv. 7, 5, 5:

    edictum,

    Dig. 13, 6, 1:

    libellos,

    ib. 48, 19, 9:

    stipulationem,

    ib. 41, 1, 38:

    obligationem in futurum,

    ib. 5, 1, 35:

    actionem in bonum et aequum,

    ib. 4, 5, 8:

    foedus,

    Verg. A. 12, 13 (id est conceptis verbis:

    concepta autem verba dicuntur jurandi formula, quam nobis transgredi non licet, Serv.): audet tamen Antias Valerius concipere summas (of the slain, etc.),

    to report definitely, Liv. 3, 5, 12.—T. t., of the lang. of religion, to make something (as a festival, auspices, war, etc.) known, to promulgate, declare in a set form of words, to designate formally:

    ubi viae competunt tum in competis sacrificatur: quotannis is dies (sc. Compitalia) concipitur,

    Varr. L. L. 6, § 25 Müll.:

    dum vota sacerdos Concipit,

    Ov. M. 7, 594:

    sic verba concipito,

    repeat the following prayer, Cato, R. R. 139, 1; 141, 4:

    Latinas sacrumque in Albano monte non rite concepisse (magistratus),

    Liv. 5, 17, 2 (cf. conceptivus):

    auspicia,

    id. 22, 1, 7:

    locus quibusdam conceptis verbis finitus, etc.,

    Varr. L. L. 7, § 8 Müll.:

    ut justum conciperetur bellum,

    id. ib. 5, §

    86 ib.—So of a formal repetition of set words after another person: senatus incohantibus primoribus jus jurandum concepit,

    Tac. H. 4, 41:

    vetus miles dixit sacramentum... et cum cetera juris jurandi verba conciperent, etc.,

    id. ib. 4, 31: verba jurationis concipit, with acc. and inf., he takes the oath, that, etc., Macr. S. 1, 6, 30.—Hence, conceptus, a, um, P. a., formal, in set form:

    verbis conceptissimis jurare,

    Petr. 113, 13.—Hence, absol.: mente concepta, things apprehended by the mind, perceptions: consuetudo jam tenuit, ut mente concepta sensus vocaremus, Quint. 8, 5, 2; cf. id. 5, 10, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > concepta

  • 9 concipio

    con-cĭpĭo, cēpi, ceptum, 3, v. a. [capio], to take or lay hold of, to take to one's self, to take in, take, receive, etc. (class. in prose and poetry).
    I.
    Prop.
    A.
    In gen.:

    nuces si fregeris, vix sesquimodio concipere possis,

    Varr. R. R. 1, 7, 3:

    truleum latius, quo concipiat aquam,

    id. L. L. 5, § 118 Müll.; cf. Lucr. 6, 503; and:

    concipit Iris aquas,

    draws up, Ov. M. 1, 271:

    madefacta terra caducas Concepit lacrimas, id. ib 6, 397: imbres limumque,

    Col. Arb. 10, 3.—Of water, to take up, draw off, in a pipe, etc.:

    Alsietinam aquam,

    Front. Aquaed. 11; 5 sqq.— Pass., to be collected or held, to gather:

    pars (animae) concipitur cordis parte quādam,

    Cic. N. D. 2, 55, 138:

    ut quisque (umor) ibi conceptus fuerit, quam celerrime dilabatur,

    Col. 1, 6, 5.—Hence, con-cepta, ōrum, n. subst., measures of fluids, capacity of a reservoir, etc.:

    amplius quam in conceptis commentariorum,

    i. e. the measures described in the registers, Front. Aquaed. 67; 73.—Of the approach of death:

    cum jam praecordiis conceptam mortem contineret,

    Cic. Tusc. 1, 40, 96:

    ventum veste,

    Quint. 11, 3, 119; cf.:

    plurimum ventorum,

    Plin. 16, 31, 57, § 131; and:

    magnam vim venti,

    Curt. 4, 3, 2:

    auram,

    id. 4, 3, 16; cf. Ov. M. 12, 569:

    aëra,

    id. ib. 1, 337:

    ignem,

    Lucr. 6, 308; so Cic. de Or. 2, 45, 190; Liv. 21, 8, 12; 37, 11, 13; Ov. M. 15, 348.—Of lime slaked:

    ubi terrenā silices fornace soluti concipiunt ignem liquidarum aspergine aquarum,

    Ov. M. 7, 108 al.; cf.:

    lapidibus igne concepto,

    struck, Vulg. 2 Macc. 10, 3:

    flammam,

    Caes. B. C. 2, 14:

    flammas,

    Ov. M. 1, 255; cf.

    of the flame of love: flammam pectore,

    Cat. 64, 92:

    ignem,

    Ov. M. 9, 520; 10, 582:

    validos ignes,

    id. ib. 7, 9:

    medicamentum venis,

    Curt. 3, 6, 11:

    noxium virus,

    Plin. 21, 13, 44, § 74:

    morbum,

    Col. 7, 5, 14:

    in eā parte nivem concipi,

    is formed, Sen. Q. N. 4, 2, 1. —Of disease:

    is morbus aestate plerumque concipitur,

    Col. 7, 5, 14:

    si ex calore et aestu concepta pestis invasit,

    id. 7, 5, 2.—
    B.
    In partic.
    1.
    To take or receive ( animal or vegetable) fecundation, to conceive, become pregnant.
    (α).
    Absol.:

    more ferarum putantur Concipere uxores,

    Lucr. 4, 1266; Varr. R. R. 2, 1, 17:

    cum concepit mula,

    Cic. Div. 2, 22, 50:

    ex illo concipit ales,

    Ov. M. 10, 328 et saep.:

    (arbores) concipiunt variis diebus et pro suā quaeque naturā,

    Plin. 16, 25, 39, § 94.—
    (β).
    With acc.:

    ut id, quod conceperat, servaret,

    Cic. Clu. 12, 33:

    Persea, quem pluvio Danaë conceperat auro,

    Ov. M. 4, 611:

    aliquem ex aliquo,

    Cic. Clu. 11, 31; Suet. Aug. 17; id. Claud. 27:

    ex adulterio,

    id. Tib. 62:

    de aliquo,

    Ov. M. 3, 214:

    alicujus semine,

    id. ib. 10, 328:

    ova (pisces),

    Plin. 9, 51, 75, § 165.— Poet.:

    concepta crimina portat, i. e. fetum per crimen conceptum,

    Ov. M. 10, 470 (cf. id. ib. 3, 268):

    omnia, quae terra concipiat semina,

    Cic. N. D. 2, 10, 26:

    frumenta quaedam in tertio genu spicam incipiunt concipere,

    Plin. 18, 7, 10, § 56.— Subst.: conceptum, i, n., the fetus:

    ne praegnanti medicamentum, quo conceptum excutitur, detur,

    Scrib. Ep. ad Callist. p. 3:

    coacta conceptum a se abigere,

    Suet. Dom. 22.—
    * b.
    In Ovid, meton., of a woman, to unite herself in marriage, to marry, wed:

    Dea undae, Concipe. Mater eris juvenis, etc.,

    Ov. M. 11, 222.—
    2.
    Concipere furtum, in jurid. Lat., to find out or discover stolen property, Just. Inst. 4, 1, § 4; cf.: penes quem res concepta et inventa [p. 401] est, Paul. Sent. 2, 31, 5; Gell. 11, 18, 9 sq.; Gai Inst. 3, 186.—
    II.
    Trop.
    A.
    To take or seize something by the sense of sight, to see, perceive (cf. comprehendo, II. A.):

    haec tanta oculis bona concipio,

    Plaut. Poen. 1, 2, 65.—Far more freq.,
    B. 1.
    In gen., to comprehend intellectually, to take in, imagine, conceive, think:

    agedum, inaugura fierine possit, quod nunc ego mente concipio,

    Liv. 1, 36, 3; so,

    aliquid animo,

    id. 9, 18, 8; cf.:

    imaginem quandam concipere animo perfecti oratoris,

    Quint. 1, 10, 4; cf. id. 2, 20, 4; 9, 1, 19 al.:

    quid mirum si in auspiciis imbecilli animi superstitiosa ista concipiant?

    Cic. Div. 2, 39, 81:

    quantalibet magnitudo hominis concipiatur animo,

    Liv. 9, 18, 8 Drak. ad loc.:

    de aliquo summa concipere,

    Quint. 6, prooem. §

    2: onus operis opinione prima concipere,

    id. 12, prooem. § 1: protinus concepit Italiam et arma virumque, conceived the plan of the Æneid, Mart. 8, 56, 19.—
    2.
    In partic., to understand, comprehend, perceive:

    quoniam principia rerum omnium animo ac mente conceperit,

    Cic. Leg. 1, 22, 59:

    quae neque concipi animo nisi ab iis qui videre, neque, etc.,

    Plin. 36, 15, 24, § 124:

    fragor, qui concipi humanā mente non potest,

    id. 33, 4, 21, § 73:

    concipere animo potes, quam simus fatigati,

    Plin. Ep. 3, 9, 24.—With acc. and inf.:

    quod ita juratum est, ut mens conciperet fleri oportere, id servandum est,

    Cic. Off. 3, 29, 107:

    forsitan et lucos illic concipias animo esse,

    Ov. M. 2, 77:

    concepit, eos homines posse jure mulceri,

    Vell. 2, 117, 3; Cels. 7 praef. fin.
    C.
    To receive in one's self, adopt, harbor any disposition of mind, emotion, passion, evil design, etc., to give place to, foster, to take in, receive; to commit (the figure derived from the absorbing of liquids;

    hence): quod non solum vitia concipiunt ipsi, sed ea infundunt in civitatem,

    Cic. Leg. 3, 14, 32:

    inimicitiae et aedilitate et praeturā conceptae,

    Caes. B. C. 3, 16; so,

    mente vaticinos furores,

    Ov. M. 2, 640:

    animo ingentes iras,

    id. ib. 1, 166:

    spem,

    id. ib. 6, 554; cf.:

    spemque metumque,

    id. F. 1, 485:

    aliquid spe,

    Liv. 33, 33, 8:

    amorem,

    Ov. M. 10, 249:

    pectore tantum robur,

    Verg. A. 11, 368:

    auribus tantam cupiditatem,

    Cic. Verr. 2, 4, 45, § 101 al.:

    re publicā violandā fraudis inexpiabiles concipere,

    id. Tusc. 1, 30, 72:

    malum aut scelus,

    id. Cat. 2, 4, 7:

    scelus in sese,

    id. Verr. 2, 1, 4, § 9:

    flagitium cum aliquo,

    id. Sull. 5, 16.—
    D.
    To draw up, comprise, express something in words, to compose (cf. comprehendo, II. C.):

    quod ex animi tui sententiā juraris, sicut verbis concipiatur more nostro,

    Cic. Off. 3, 29, 108:

    vadimonium,

    id. Q. Fr. 2, 13 (15), 3:

    jusjurandum,

    Liv. 1, 32, 8; Tac. H. 4, 41; cf.:

    jurisjurandi verba,

    id. ib. 4, 31;

    and verba,

    Liv. 7, 5, 5:

    edictum,

    Dig. 13, 6, 1:

    libellos,

    ib. 48, 19, 9:

    stipulationem,

    ib. 41, 1, 38:

    obligationem in futurum,

    ib. 5, 1, 35:

    actionem in bonum et aequum,

    ib. 4, 5, 8:

    foedus,

    Verg. A. 12, 13 (id est conceptis verbis:

    concepta autem verba dicuntur jurandi formula, quam nobis transgredi non licet, Serv.): audet tamen Antias Valerius concipere summas (of the slain, etc.),

    to report definitely, Liv. 3, 5, 12.—T. t., of the lang. of religion, to make something (as a festival, auspices, war, etc.) known, to promulgate, declare in a set form of words, to designate formally:

    ubi viae competunt tum in competis sacrificatur: quotannis is dies (sc. Compitalia) concipitur,

    Varr. L. L. 6, § 25 Müll.:

    dum vota sacerdos Concipit,

    Ov. M. 7, 594:

    sic verba concipito,

    repeat the following prayer, Cato, R. R. 139, 1; 141, 4:

    Latinas sacrumque in Albano monte non rite concepisse (magistratus),

    Liv. 5, 17, 2 (cf. conceptivus):

    auspicia,

    id. 22, 1, 7:

    locus quibusdam conceptis verbis finitus, etc.,

    Varr. L. L. 7, § 8 Müll.:

    ut justum conciperetur bellum,

    id. ib. 5, §

    86 ib.—So of a formal repetition of set words after another person: senatus incohantibus primoribus jus jurandum concepit,

    Tac. H. 4, 41:

    vetus miles dixit sacramentum... et cum cetera juris jurandi verba conciperent, etc.,

    id. ib. 4, 31: verba jurationis concipit, with acc. and inf., he takes the oath, that, etc., Macr. S. 1, 6, 30.—Hence, conceptus, a, um, P. a., formal, in set form:

    verbis conceptissimis jurare,

    Petr. 113, 13.—Hence, absol.: mente concepta, things apprehended by the mind, perceptions: consuetudo jam tenuit, ut mente concepta sensus vocaremus, Quint. 8, 5, 2; cf. id. 5, 10, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > concipio

  • 10 finio

    fīnĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [finis], to limit, bound, enclose within boundaries (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    populi Romani imperium Rhenum finire,

    Caes. B. G. 4, 16, 4:

    quo (jugo) Cappadocia finitur ab Armenia, Auct. B. Alex. 35, 5: Tmolus Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypaepis,

    Ov. M. 11, 152; Vell. 2, 126, 3:

    rem res finire videtur (followed by terminare),

    Lucr. 1, 998:

    riparum clausas margine finit aquas,

    Ov. F. 2, 222:

    signum animo,

    Liv. 1, 18, 8:

    in ore sita lingua est, finita dentibus,

    Cic. N. D. 2, 59, 149.—
    B.
    In partic.: finiens orbis or circulus, the horizon: illi orbes, qui aspectum nostrum definiunt, qui a Graecis horizontes nominantur, a nobis finientes rectissime nominari possunt, Cic. Div. 2, 44, 92:

    circulus,

    Sen. Q. N. 5, 17, 2.
    II.
    Trop.
    A.
    To set bounds to, restrain, check:

    equidem illud ipsum non nimium probo, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis: an potest cupiditas finiri?

    Cic. Fin. 2, 9, 27; cf.:

    cupiditates satietate,

    id. ib. 2, 20, 64:

    deliberativas miror a quibusdam sola utilitate finitas,

    Quint. 3, 8, 1.—
    B.
    For definio, to prescribe, determine, fix, appoint, assign:

    sepulcris novis finivit modum,

    Cic. Leg, 2, 26, 66:

    AD EAM REM RATIONE CVRSVS ANNVOS SACERDOTES FINIVNTO,

    id. ib. 2, 8, 20:

    spatia omnis temporis numero noctium,

    Caes. B. G. 6, 18, 2; cf.: Hercyniae silvae latitudo novem dierum iter patet;

    non enim aliter finiri potest,

    i. e. its extent cannot be described more accurately, id. ib. 6, 25, 1; so too is to be explained the disputed passage: hoc autem sphaerae genus, in quo solis et lunae motus inessent... in illa sphaera solida non potuisse finiri, this sort of (movable) celestial globe... could not be defined, marked out, on that solid globe (of Thales), Cic. Rep. 1, 14:

    locum, in quo dimicaturi essent,

    Liv. 42, 47, 5:

    ut si finias equum, genus est animal, species mortale, etc.,

    Quint. 7, 3, 3; cf.:

    rhetorice finitur varie,

    id. 2, 15, 1:

    sit nobis orator is, qui a M. Catone finitur,

    id. 12, 1, 1; 12, 3, 40.— Pass. impers.:

    de pecunia finitur, Ne major causa ludorum consumeretur quam, etc.,

    Liv. 40, 44, 10.—
    C.
    To put an end to, to finish, terminate:

    bellum,

    Caes. B. C. 3, 51, 3; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 8; Vell. 2, 17, 1:

    prandia nigris moris,

    Hor. S. 2, 4, 23: graves labores morte, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (transl. from Eurip. ponôn pepaumenon):

    dolores morte,

    id. Fin. 1, 15, 49:

    tristitiam vitaeque labores molli mero,

    Hor. C. 1, 7, 17:

    labores,

    id. ib. 3, 4, 39; id. S. 1, 1, 93:

    dolores,

    id. ib. 2, 3, 263:

    studia,

    id. Ep. 2, 2, 104:

    amores,

    id. C. 1, 19, 4:

    sitim,

    id. Ep. 2, 2, 146:

    honores aequo animo,

    Vell. 2, 33, 3:

    vitam mihi ense,

    Ov. Tr. 3, 7, 49:

    vitam voluntariā morte, inediā, etc.,

    Plin. 6, 19, 22, § 66; 8, 42, 64, § 157;

    so very rarely of a natural death: Valerianus in illo dedecore vitam finivit,

    Lact. Mort. Pers. 5, 6; cf. Tac. A. 1, 9; Sen. Ep. 66, 43:

    praecipitare te et finire,

    Sen. Cons. ad Marc. 3, 3:

    (Burrus) impedito meatu spiritum finiebat,

    Tac. A. 14, 51:

    animam,

    Ov. M. 7, 591:

    (distinctiones) interest sermonem finiant an sensum,

    Quint. 11, 3, 37; cf.:

    ut verbum acuto sono finiant,

    to pronounce with the accent on the last syllable, id. 1, 5, 25.— Pass., to come to an end, close, be ended, terminate:

    ut senten tiae verbis finiantur,

    end, close with verbs, Cic. de Or. 3, 49, 191; cf.:

    nec solum componentur verba ratione, sed etiam finientur,

    id. Or. 49, 164:

    Latinum (verbum), quod o et n litteris finiretur, non reperiebant,

    Quint. 1, 5, 60; cf. id. 1, 6, 14.—
    2.
    In partic. ( poet. and in post-Aug. prose), to come to an end, to cease.
    a.
    To finish speaking, draw to a close, end:

    finierat Paean,

    Ov. M. 1, 566; 13, 123; 14, 441; cf.:

    finiturus eram, sed, etc.,

    id. A. A. 1, 755:

    ut semel finiam,

    Quint. 1, 12, 6; 8, 3, 55; cf.:

    denique, ut semel finiam,

    id. 9, 4, 138: 5, 13, 3; 11, 3, 59.—
    b.
    To come to one's end, to die:

    sic fuit utilius finiri ipsi, Cic. poët. Tusc. 1, 48, 115: sic Tiberius finivit octavo et septuagesimo aetatis anno,

    Tac. A. 6, 50 fin.; for which, in pass.:

    qui morbo finiuntur,

    Plin. Ep. 1, 12, 2:

    Seleucus quoque iisdem ferme diebus finitur,

    Just. 27, 3, 12; cf.:

    finita Juliorum domo,

    become extinct, Tac. H. 1, 16.—Hence, fīnītus, a, um, P. a. In rhetor., of words, that terminate properly, well-rounded, rhythmical:

    et ipsi infracta et amputata loquuntur et eos vituperant, qui apta et finita pronuntiant,

    Cic. Or. 51, 170.— Sup.:

    finitissimus,

    Prisc. 1076 P.— Adv.: fīnītē.
    * 1.
    (Acc. to II. A.) To a certain extent, within limits:

    avarus erit, sed finite,

    Cic. Fin. 2, 9, 27.—
    * 2.
    (Acc. to II. B.) Definitely, specifically:

    referri oportere ad senatum aut infinite de re publica, aut de singulis rebus finite,

    Gell. 14, 7, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > finio

  • 11 finite

    fīnĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [finis], to limit, bound, enclose within boundaries (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    populi Romani imperium Rhenum finire,

    Caes. B. G. 4, 16, 4:

    quo (jugo) Cappadocia finitur ab Armenia, Auct. B. Alex. 35, 5: Tmolus Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypaepis,

    Ov. M. 11, 152; Vell. 2, 126, 3:

    rem res finire videtur (followed by terminare),

    Lucr. 1, 998:

    riparum clausas margine finit aquas,

    Ov. F. 2, 222:

    signum animo,

    Liv. 1, 18, 8:

    in ore sita lingua est, finita dentibus,

    Cic. N. D. 2, 59, 149.—
    B.
    In partic.: finiens orbis or circulus, the horizon: illi orbes, qui aspectum nostrum definiunt, qui a Graecis horizontes nominantur, a nobis finientes rectissime nominari possunt, Cic. Div. 2, 44, 92:

    circulus,

    Sen. Q. N. 5, 17, 2.
    II.
    Trop.
    A.
    To set bounds to, restrain, check:

    equidem illud ipsum non nimium probo, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis: an potest cupiditas finiri?

    Cic. Fin. 2, 9, 27; cf.:

    cupiditates satietate,

    id. ib. 2, 20, 64:

    deliberativas miror a quibusdam sola utilitate finitas,

    Quint. 3, 8, 1.—
    B.
    For definio, to prescribe, determine, fix, appoint, assign:

    sepulcris novis finivit modum,

    Cic. Leg, 2, 26, 66:

    AD EAM REM RATIONE CVRSVS ANNVOS SACERDOTES FINIVNTO,

    id. ib. 2, 8, 20:

    spatia omnis temporis numero noctium,

    Caes. B. G. 6, 18, 2; cf.: Hercyniae silvae latitudo novem dierum iter patet;

    non enim aliter finiri potest,

    i. e. its extent cannot be described more accurately, id. ib. 6, 25, 1; so too is to be explained the disputed passage: hoc autem sphaerae genus, in quo solis et lunae motus inessent... in illa sphaera solida non potuisse finiri, this sort of (movable) celestial globe... could not be defined, marked out, on that solid globe (of Thales), Cic. Rep. 1, 14:

    locum, in quo dimicaturi essent,

    Liv. 42, 47, 5:

    ut si finias equum, genus est animal, species mortale, etc.,

    Quint. 7, 3, 3; cf.:

    rhetorice finitur varie,

    id. 2, 15, 1:

    sit nobis orator is, qui a M. Catone finitur,

    id. 12, 1, 1; 12, 3, 40.— Pass. impers.:

    de pecunia finitur, Ne major causa ludorum consumeretur quam, etc.,

    Liv. 40, 44, 10.—
    C.
    To put an end to, to finish, terminate:

    bellum,

    Caes. B. C. 3, 51, 3; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 8; Vell. 2, 17, 1:

    prandia nigris moris,

    Hor. S. 2, 4, 23: graves labores morte, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (transl. from Eurip. ponôn pepaumenon):

    dolores morte,

    id. Fin. 1, 15, 49:

    tristitiam vitaeque labores molli mero,

    Hor. C. 1, 7, 17:

    labores,

    id. ib. 3, 4, 39; id. S. 1, 1, 93:

    dolores,

    id. ib. 2, 3, 263:

    studia,

    id. Ep. 2, 2, 104:

    amores,

    id. C. 1, 19, 4:

    sitim,

    id. Ep. 2, 2, 146:

    honores aequo animo,

    Vell. 2, 33, 3:

    vitam mihi ense,

    Ov. Tr. 3, 7, 49:

    vitam voluntariā morte, inediā, etc.,

    Plin. 6, 19, 22, § 66; 8, 42, 64, § 157;

    so very rarely of a natural death: Valerianus in illo dedecore vitam finivit,

    Lact. Mort. Pers. 5, 6; cf. Tac. A. 1, 9; Sen. Ep. 66, 43:

    praecipitare te et finire,

    Sen. Cons. ad Marc. 3, 3:

    (Burrus) impedito meatu spiritum finiebat,

    Tac. A. 14, 51:

    animam,

    Ov. M. 7, 591:

    (distinctiones) interest sermonem finiant an sensum,

    Quint. 11, 3, 37; cf.:

    ut verbum acuto sono finiant,

    to pronounce with the accent on the last syllable, id. 1, 5, 25.— Pass., to come to an end, close, be ended, terminate:

    ut senten tiae verbis finiantur,

    end, close with verbs, Cic. de Or. 3, 49, 191; cf.:

    nec solum componentur verba ratione, sed etiam finientur,

    id. Or. 49, 164:

    Latinum (verbum), quod o et n litteris finiretur, non reperiebant,

    Quint. 1, 5, 60; cf. id. 1, 6, 14.—
    2.
    In partic. ( poet. and in post-Aug. prose), to come to an end, to cease.
    a.
    To finish speaking, draw to a close, end:

    finierat Paean,

    Ov. M. 1, 566; 13, 123; 14, 441; cf.:

    finiturus eram, sed, etc.,

    id. A. A. 1, 755:

    ut semel finiam,

    Quint. 1, 12, 6; 8, 3, 55; cf.:

    denique, ut semel finiam,

    id. 9, 4, 138: 5, 13, 3; 11, 3, 59.—
    b.
    To come to one's end, to die:

    sic fuit utilius finiri ipsi, Cic. poët. Tusc. 1, 48, 115: sic Tiberius finivit octavo et septuagesimo aetatis anno,

    Tac. A. 6, 50 fin.; for which, in pass.:

    qui morbo finiuntur,

    Plin. Ep. 1, 12, 2:

    Seleucus quoque iisdem ferme diebus finitur,

    Just. 27, 3, 12; cf.:

    finita Juliorum domo,

    become extinct, Tac. H. 1, 16.—Hence, fīnītus, a, um, P. a. In rhetor., of words, that terminate properly, well-rounded, rhythmical:

    et ipsi infracta et amputata loquuntur et eos vituperant, qui apta et finita pronuntiant,

    Cic. Or. 51, 170.— Sup.:

    finitissimus,

    Prisc. 1076 P.— Adv.: fīnītē.
    * 1.
    (Acc. to II. A.) To a certain extent, within limits:

    avarus erit, sed finite,

    Cic. Fin. 2, 9, 27.—
    * 2.
    (Acc. to II. B.) Definitely, specifically:

    referri oportere ad senatum aut infinite de re publica, aut de singulis rebus finite,

    Gell. 14, 7, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > finite

  • 12 infinito

    I.
    Lit.:

    quod finitum est habet extremum... nihil igitur cum habeat extremum, infinitum sit necesse est,

    Cic. Div. 2, 50, 103:

    aër, materia,

    id. Ac. 2, 37, 118:

    imperium,

    id. Verr. 2, 3, 91: potestas, id: Agr. 2, 13, 33; Liv. 3, 9: magnitudines infinitissimae, Boëth. Inst. Arithm. 1, 4. — Subst.: infī-nītum, i, n., boundless space, the infinite:

    ex infinito coorta,

    Lucr. 5, 367.—
    II.
    Transf.
    A.
    Without end, endless, infinite:

    altitudo,

    Cic. Verr. 2, 4, 48:

    spes,

    id. Deiot. 5, 13:

    odium,

    id. Balb. 27, 62:

    labor,

    id. de Or. 1, 1:

    licentia,

    id. Verr. 2, 3, 94, § 220:

    imperium,

    id. ib. 2, 3, 91, §

    213: potestas,

    id. Agr. 2, 13, 33:

    occupationes,

    Nep. Att. 20, 2:

    pretium,

    immoderate, Dig. 35, 2, 61:

    sin cuipiam nimis infinitum videtur,

    too prolix, Cic. de Or. 1, 15, 65. — Subst.: infīnītum, i, n., an infinitude, an endless amount or number:

    infinitum auri,

    Eutr. 9, 9: ad or in infinitum, to infinity, without end:

    haec (ars statuaria) ad infinitum effloruit,

    Plin. 34, 7, 16, § 35:

    crescere,

    id. 34, 2, 3, § 5:

    durescere,

    id. 13, 9, 18, § 62:

    sectio in infinitum,

    Quint. 1, 10 fin.:

    ne in infinitum abeamus,

    Plin. 17, 25, 38, § 243:

    infinitum quantum,

    beyond all measure, exceedingly, extraordinarily, Plin. 18, 28, 68, n. 3, §

    277: infinito plus or magis,

    infinitely more, far more, Quint. 3, 4, 25; 11, 3, 172.—
    B.
    Innumerable, countless:

    multitudo librorum,

    Cic. Tusc. 2, 2, 6:

    multitudo,

    id. Off. 1, 16, 52:

    causarum varietas,

    id. de Or. 1, 5, 16; Caes. B. G. 5, 12, 3:

    legum infinita multitudo,

    Tac. A. 3, 25:

    numerus annorum,

    Gell. 14, 1, 18:

    pietatis exempla,

    Plin. 7, 36, 36, § 121: pecunia ex infinitis rapinis, Auct. B. Alex. 64, 4; Spart. Hadr. 20, 5; Eutr. 1, 3; 3, 20 al.—
    C.
    Indefinite.
    1.
    In gen.: infinitior distributio, where no person or time is mentioned or implied, Cic. Top. 8:

    quaestio,

    id. Part. Or. 18:

    res,

    id. de Or. 1, 31:

    conexa,

    indefinite conclusions, id. Fat. 8.— Adv.:

    in infinito,

    to infinity, everywhere, at pleasure, Dig. 8, 2, 24; 8, 1, 9.—
    2.
    In gram.:

    verbum,

    i. e. the infinitive, Quint. 9, 3, 9; also absol., id. 1, 6, 7 and 8:

    articulus,

    an indefinite pronoun, Varr. L. L. 8, § 45; 50 Müll.: vocabula, appellative nouns (as vir, mulier), ib. § 80.— Adv.
    A. 1.
    Without bounds, without end, infinitely:

    ne infinite feratur ut flumen oratio,

    Cic. Or. 68, 228:

    concupiscere,

    excessively, id. Par. 6, 3:

    dividere,

    id. Ac. 1, 7:

    perorare,

    without cessation, constantly, id. Or. 36 fin.
    2.
    Indefinitely, in general:

    referre de re publica,

    Gell. 14, 7, 9.—
    B.
    in-fīnītō (rare), immensely, vastly:

    magis delectare,

    Quint. 11. 3, 4:

    magis flexa sunt,

    id. 8, 4, 25:

    plus cogitare,

    id. ib.:

    infinito praestare,

    Plin. 25, 8, 53, § 94.

    Lewis & Short latin dictionary > infinito

  • 13 infinitum

    I.
    Lit.:

    quod finitum est habet extremum... nihil igitur cum habeat extremum, infinitum sit necesse est,

    Cic. Div. 2, 50, 103:

    aër, materia,

    id. Ac. 2, 37, 118:

    imperium,

    id. Verr. 2, 3, 91: potestas, id: Agr. 2, 13, 33; Liv. 3, 9: magnitudines infinitissimae, Boëth. Inst. Arithm. 1, 4. — Subst.: infī-nītum, i, n., boundless space, the infinite:

    ex infinito coorta,

    Lucr. 5, 367.—
    II.
    Transf.
    A.
    Without end, endless, infinite:

    altitudo,

    Cic. Verr. 2, 4, 48:

    spes,

    id. Deiot. 5, 13:

    odium,

    id. Balb. 27, 62:

    labor,

    id. de Or. 1, 1:

    licentia,

    id. Verr. 2, 3, 94, § 220:

    imperium,

    id. ib. 2, 3, 91, §

    213: potestas,

    id. Agr. 2, 13, 33:

    occupationes,

    Nep. Att. 20, 2:

    pretium,

    immoderate, Dig. 35, 2, 61:

    sin cuipiam nimis infinitum videtur,

    too prolix, Cic. de Or. 1, 15, 65. — Subst.: infīnītum, i, n., an infinitude, an endless amount or number:

    infinitum auri,

    Eutr. 9, 9: ad or in infinitum, to infinity, without end:

    haec (ars statuaria) ad infinitum effloruit,

    Plin. 34, 7, 16, § 35:

    crescere,

    id. 34, 2, 3, § 5:

    durescere,

    id. 13, 9, 18, § 62:

    sectio in infinitum,

    Quint. 1, 10 fin.:

    ne in infinitum abeamus,

    Plin. 17, 25, 38, § 243:

    infinitum quantum,

    beyond all measure, exceedingly, extraordinarily, Plin. 18, 28, 68, n. 3, §

    277: infinito plus or magis,

    infinitely more, far more, Quint. 3, 4, 25; 11, 3, 172.—
    B.
    Innumerable, countless:

    multitudo librorum,

    Cic. Tusc. 2, 2, 6:

    multitudo,

    id. Off. 1, 16, 52:

    causarum varietas,

    id. de Or. 1, 5, 16; Caes. B. G. 5, 12, 3:

    legum infinita multitudo,

    Tac. A. 3, 25:

    numerus annorum,

    Gell. 14, 1, 18:

    pietatis exempla,

    Plin. 7, 36, 36, § 121: pecunia ex infinitis rapinis, Auct. B. Alex. 64, 4; Spart. Hadr. 20, 5; Eutr. 1, 3; 3, 20 al.—
    C.
    Indefinite.
    1.
    In gen.: infinitior distributio, where no person or time is mentioned or implied, Cic. Top. 8:

    quaestio,

    id. Part. Or. 18:

    res,

    id. de Or. 1, 31:

    conexa,

    indefinite conclusions, id. Fat. 8.— Adv.:

    in infinito,

    to infinity, everywhere, at pleasure, Dig. 8, 2, 24; 8, 1, 9.—
    2.
    In gram.:

    verbum,

    i. e. the infinitive, Quint. 9, 3, 9; also absol., id. 1, 6, 7 and 8:

    articulus,

    an indefinite pronoun, Varr. L. L. 8, § 45; 50 Müll.: vocabula, appellative nouns (as vir, mulier), ib. § 80.— Adv.
    A. 1.
    Without bounds, without end, infinitely:

    ne infinite feratur ut flumen oratio,

    Cic. Or. 68, 228:

    concupiscere,

    excessively, id. Par. 6, 3:

    dividere,

    id. Ac. 1, 7:

    perorare,

    without cessation, constantly, id. Or. 36 fin.
    2.
    Indefinitely, in general:

    referre de re publica,

    Gell. 14, 7, 9.—
    B.
    in-fīnītō (rare), immensely, vastly:

    magis delectare,

    Quint. 11. 3, 4:

    magis flexa sunt,

    id. 8, 4, 25:

    plus cogitare,

    id. ib.:

    infinito praestare,

    Plin. 25, 8, 53, § 94.

    Lewis & Short latin dictionary > infinitum

  • 14 infinitus

    I.
    Lit.:

    quod finitum est habet extremum... nihil igitur cum habeat extremum, infinitum sit necesse est,

    Cic. Div. 2, 50, 103:

    aër, materia,

    id. Ac. 2, 37, 118:

    imperium,

    id. Verr. 2, 3, 91: potestas, id: Agr. 2, 13, 33; Liv. 3, 9: magnitudines infinitissimae, Boëth. Inst. Arithm. 1, 4. — Subst.: infī-nītum, i, n., boundless space, the infinite:

    ex infinito coorta,

    Lucr. 5, 367.—
    II.
    Transf.
    A.
    Without end, endless, infinite:

    altitudo,

    Cic. Verr. 2, 4, 48:

    spes,

    id. Deiot. 5, 13:

    odium,

    id. Balb. 27, 62:

    labor,

    id. de Or. 1, 1:

    licentia,

    id. Verr. 2, 3, 94, § 220:

    imperium,

    id. ib. 2, 3, 91, §

    213: potestas,

    id. Agr. 2, 13, 33:

    occupationes,

    Nep. Att. 20, 2:

    pretium,

    immoderate, Dig. 35, 2, 61:

    sin cuipiam nimis infinitum videtur,

    too prolix, Cic. de Or. 1, 15, 65. — Subst.: infīnītum, i, n., an infinitude, an endless amount or number:

    infinitum auri,

    Eutr. 9, 9: ad or in infinitum, to infinity, without end:

    haec (ars statuaria) ad infinitum effloruit,

    Plin. 34, 7, 16, § 35:

    crescere,

    id. 34, 2, 3, § 5:

    durescere,

    id. 13, 9, 18, § 62:

    sectio in infinitum,

    Quint. 1, 10 fin.:

    ne in infinitum abeamus,

    Plin. 17, 25, 38, § 243:

    infinitum quantum,

    beyond all measure, exceedingly, extraordinarily, Plin. 18, 28, 68, n. 3, §

    277: infinito plus or magis,

    infinitely more, far more, Quint. 3, 4, 25; 11, 3, 172.—
    B.
    Innumerable, countless:

    multitudo librorum,

    Cic. Tusc. 2, 2, 6:

    multitudo,

    id. Off. 1, 16, 52:

    causarum varietas,

    id. de Or. 1, 5, 16; Caes. B. G. 5, 12, 3:

    legum infinita multitudo,

    Tac. A. 3, 25:

    numerus annorum,

    Gell. 14, 1, 18:

    pietatis exempla,

    Plin. 7, 36, 36, § 121: pecunia ex infinitis rapinis, Auct. B. Alex. 64, 4; Spart. Hadr. 20, 5; Eutr. 1, 3; 3, 20 al.—
    C.
    Indefinite.
    1.
    In gen.: infinitior distributio, where no person or time is mentioned or implied, Cic. Top. 8:

    quaestio,

    id. Part. Or. 18:

    res,

    id. de Or. 1, 31:

    conexa,

    indefinite conclusions, id. Fat. 8.— Adv.:

    in infinito,

    to infinity, everywhere, at pleasure, Dig. 8, 2, 24; 8, 1, 9.—
    2.
    In gram.:

    verbum,

    i. e. the infinitive, Quint. 9, 3, 9; also absol., id. 1, 6, 7 and 8:

    articulus,

    an indefinite pronoun, Varr. L. L. 8, § 45; 50 Müll.: vocabula, appellative nouns (as vir, mulier), ib. § 80.— Adv.
    A. 1.
    Without bounds, without end, infinitely:

    ne infinite feratur ut flumen oratio,

    Cic. Or. 68, 228:

    concupiscere,

    excessively, id. Par. 6, 3:

    dividere,

    id. Ac. 1, 7:

    perorare,

    without cessation, constantly, id. Or. 36 fin.
    2.
    Indefinitely, in general:

    referre de re publica,

    Gell. 14, 7, 9.—
    B.
    in-fīnītō (rare), immensely, vastly:

    magis delectare,

    Quint. 11. 3, 4:

    magis flexa sunt,

    id. 8, 4, 25:

    plus cogitare,

    id. ib.:

    infinito praestare,

    Plin. 25, 8, 53, § 94.

    Lewis & Short latin dictionary > infinitus

  • 15 Luctus

    luctus, ūs ( gen. lucti, Att. ap. Non. 485, 30 and 32), m. [lugeo], sorrow, mourning, grief, affliction, distress, lamentation, esp. over the loss of something dear to one.
    I.
    Lit.:

    filius luctu perditus,

    Cic. Rosc. Am. 8, 23:

    orat, ne suum luctum patris lacrimis augeatis,

    id. Fl. 42, 106:

    in sordibus, lamentis, luctuque jacuisti,

    id. Pis. 36, 89:

    afflictus et confectus luctu,

    id. Att. 3, 8, 4:

    re cognitā tantus luctus excepit, ut, etc.,

    Caes. B. C. 2, 7:

    luctu atque caede omnia complentur,

    Sall. J. 97:

    furere luctu filii,

    Cic. de Or. 2, 46, 193:

    in maximos luctus incidere,

    id. Off. 1, 10, 32:

    luctum alicui importare,

    Phaedr. 1, 28, 6:

    dare animum in luctus,

    Ov. M. 2, 384:

    luctus aliquando ridicula fuerit imitatio,

    Quint. 6, 2, 26:

    multis in luctibus, inque perpetuo maerore senescere,

    Juv. 10, 244.—
    II.
    Transf.
    A.
    The external signs of sorrow in one's dress and gestures, mourning, mourning apparel, weeds (usually worn by the bereaved, and also by accused persons):

    erat in luctu senatus, squalebat civitas, publico consilio mutatā veste,

    Cic. Sest. 14, 32:

    omnia discessu meo plena luctūs et maeroris fuerunt,

    id. ib. 60, 128:

    senatusconsulto diebus triginta luctus est finitus,

    Liv. 22, 56:

    Plancina luctum amissae sororis tum primum laeto cultu mutavit,

    Tac. A. 2, 75: minuitur populo luctus aedis dedicatione... privatis autem, cum liberi nati sunt, etc., [p. 1082] Fest. s. v. minuitur, p. 154 Müll.—
    B.
    A source of grief:

    tu non inventa repertā Luctus eras levior,

    Ov. M. 1, 655; cf.:

    et luctum et curam effugies,

    Juv. 14, 157.—
    C.
    Personified: Luctus, the god of grief:

    primisque in faucibus Orci Luctus et ultrices posuere cubilia Curae,

    Verg. A. 6, 274; Sil. 13, 581; Stat. Th. 3, 126.

    Lewis & Short latin dictionary > Luctus

  • 16 luctus

    luctus, ūs ( gen. lucti, Att. ap. Non. 485, 30 and 32), m. [lugeo], sorrow, mourning, grief, affliction, distress, lamentation, esp. over the loss of something dear to one.
    I.
    Lit.:

    filius luctu perditus,

    Cic. Rosc. Am. 8, 23:

    orat, ne suum luctum patris lacrimis augeatis,

    id. Fl. 42, 106:

    in sordibus, lamentis, luctuque jacuisti,

    id. Pis. 36, 89:

    afflictus et confectus luctu,

    id. Att. 3, 8, 4:

    re cognitā tantus luctus excepit, ut, etc.,

    Caes. B. C. 2, 7:

    luctu atque caede omnia complentur,

    Sall. J. 97:

    furere luctu filii,

    Cic. de Or. 2, 46, 193:

    in maximos luctus incidere,

    id. Off. 1, 10, 32:

    luctum alicui importare,

    Phaedr. 1, 28, 6:

    dare animum in luctus,

    Ov. M. 2, 384:

    luctus aliquando ridicula fuerit imitatio,

    Quint. 6, 2, 26:

    multis in luctibus, inque perpetuo maerore senescere,

    Juv. 10, 244.—
    II.
    Transf.
    A.
    The external signs of sorrow in one's dress and gestures, mourning, mourning apparel, weeds (usually worn by the bereaved, and also by accused persons):

    erat in luctu senatus, squalebat civitas, publico consilio mutatā veste,

    Cic. Sest. 14, 32:

    omnia discessu meo plena luctūs et maeroris fuerunt,

    id. ib. 60, 128:

    senatusconsulto diebus triginta luctus est finitus,

    Liv. 22, 56:

    Plancina luctum amissae sororis tum primum laeto cultu mutavit,

    Tac. A. 2, 75: minuitur populo luctus aedis dedicatione... privatis autem, cum liberi nati sunt, etc., [p. 1082] Fest. s. v. minuitur, p. 154 Müll.—
    B.
    A source of grief:

    tu non inventa repertā Luctus eras levior,

    Ov. M. 1, 655; cf.:

    et luctum et curam effugies,

    Juv. 14, 157.—
    C.
    Personified: Luctus, the god of grief:

    primisque in faucibus Orci Luctus et ultrices posuere cubilia Curae,

    Verg. A. 6, 274; Sil. 13, 581; Stat. Th. 3, 126.

    Lewis & Short latin dictionary > luctus

  • 17 templum

    templum, i, n. [prob. for temulum; root tem- of temnô; cf. temenos, a sacred enclosure; hence],
    I.
    Lit., a space marked out; hence, in partic., in augury, an open place for observation, marked out by the augur with his staff:

    templum dicitur locus manu auguris designatus in aëre, post quem factum ilico captantur auguria,

    Serv. Verg. A. 1, 92:

    dictum templum locus augurii aut auspicii causā quibusdam conceptis verbis finitus. Concipitur verbis non isdem usquequaquae. In Arce sic: templa tescaque me ita sunto quoad ego caste lingua nuncupavero. Olla veter arbor, quirquir est, quam me sentio dixisse, templum tescumque finito in sinistrum, etc.... In hoc templo faciundo arbores constitui fines apparet,

    Varr. L. L. 7, § 6 sq. Müll.:

    Palatium Romulus, Remus Aventinum ad inaugurandum templa capiunt,

    Liv. 1, 6, 4.—
    B.
    Transf., with the idea of openness, extent, or that of sanctity predominating.
    1.
    An open, clear, broad space, a circuit (so rare and mostly poet.): unus erit, quem tu tolles in caerula caeli Templa, i. e. the space or circuit of the heavens, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 6 Müll. (Ann. v. 67); cf.:

    nec mare nec tellus neque caeli lucida templa, etc.,

    Lucr. 1, 1014; so,

    caeli,

    Ter. Eun. 3, 5, 42; Lucr. 1, 1064; 1, 1105; 2, 1039; 6, 286; 6, 644; 6, 1228; cf.

    caelestia,

    id. 6, 388; 6, 670: magna caelitum, Enn. ap. Varr. 7, § 6 Müll. (Trag. v. 227 Vahl.): magnum Jovis altitonantis, id. ap. Varr. L. L. 7, § 7 Müll. (Ann. v. 531 Vahl.): mundi magnum et vorsatile templum, the extent or circuit of the world, Lucr. 5, 1436; so,

    mundi,

    id. 5, 1205; 6, 43; cf.:

    deus, cujus hoc templum est omne quod conspicis,

    Cic. Rep. 6, 15, 15;

    Somn. Scip. 3, 6: globus, quem in hoc templo medium vides, quae terra dicitur,

    Cic. Rep. 6, 15, 15.—Of the infernal regions: Acherusia templa alta Orci, salvete, infera, spaces, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 6 Müll. (Trag. v. 107 Vahl.); id. ap. Cic. Tusc. 1, 21, 48.—Of the plain of the sea:

    loca Neptunia templaque turbulenta,

    Plaut. Mil. 2, 5, 3; cf. id. Rud. 4, 2, 4.—Of the hollow space or chamber of the mouth:

    umida linguaï circum sidentia templa,

    Lucr. 4, 624.—
    2.
    A consecrated or sacred place, a sanctuary (syn.: aedes, fanum).
    a.
    In gen.:

    (sacerdotes) urbem et agros et templa liberata et effata habento,

    Cic. Leg. 2, 8, 21; cf.:

    hinc effari templa dicuntur ab auguribus,

    Varr. L. L. 6, § 53 Müll.—Of the Rostra:

    in Rostris, in illo inquam inaugurato templo ac loco,

    Cic. Vatin. 10, 24; cf.:

    rostraque id templum appellatum,

    Liv. 8, 14, 12; Cic. Sest. 29, 62; Liv. 2, 56, 10; 3, 17, 1; 8, 35, 8 Drak.—Of the Curia:

    templum ordini ab se aucto Curiam fecit,

    Liv. 1, 30, 2; 26, 31, 11; 26, 33, 4.—Of a tribunal, Liv. 23, 10 Drak.; Flor. 2, 12, 11. —Of an asylum, Liv. 2, 1, 4.—
    (β).
    Trop., a sanctuary, shrine:

    pectus templaque mentis,

    Lucr. 5, 103; cf.:

    (curia) templum sanctitatis, amplitudinis, mentis, consilii publici,

    Cic. Mil. 33, 90.—
    b.
    In partic., a place dedicated to some particular deity, a fane, temple, shrine:

    Herculis,

    Cic. Verr. 2, 4, 43, § 94:

    Jovis,

    id. Fam. 10, 12, 4:

    Junonis Sospitae,

    id. Div. 1, 2, 4; cf. id. ib. 1, 44, 99; Verg. A. 1, 446:

    Virtutis,

    Cic. Rep. 1, 14, 21:

    Vestae,

    Hor. C. 1, 2, 16:

    Minervae,

    Verg. A. 6, 840:

    antiqua deorum,

    Hor. S. 2, 2, 104:

    donec templa refeceris,

    id. C. 3, 6, 2:

    testudo amica templis,

    id. ib. 3, 11, 6:

    templorum positor, templorum sancte repostor,

    Ov. F. 2, 63.—Of the sepulchral monument of Sychaeus, to whom divine honors were paid, [p. 1851] Verg. A. 4, 457; cf. Sil. 1, 84.—
    II.
    A small timber; in architecture, a purlin lying horizontally upon the rafters, Vitr. 4, 2 and 7; cf.:

    templum significat et tignum, quod in aedificio transversum ponitur,

    Fest. p. 367 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > templum

  • 18 tergum

    tergum, i ( poet. and in post-Aug. prose also tergus, ŏris), n. ( masc.:

    familiarem tergum,

    Plaut. As. 2, 2, 53; cf. Non. 227, 23) [cf. Gr. trachêlos, neck; perh. root trechô, to run], the back of men or beasts (syn. dor sum).
    I.
    Lit.
    (α).
    Form tergum:

    dabitur pol supplicium mihi de tergo vestre,

    Plaut. As. 2, 4, 75:

    vae illis virgis miseris quae hodie in tergo morientur meo,

    id. Capt 3, 4, 117: manibus ad tergum rejectis, Asin ap. Cic. Fam. 10, 32, 3:

    boum terga,

    id. N D. 2, 63, 159; cf. tergo poenae pendere Ter. Heaut. 4, 4, 6:

    tergo ac capite puniri, Liv 3, 55, 14.—Of cranes eaeque in tergo praevolantium Colla reponunt,

    Cic. N. D. 2 49, 125. —

    Of the dolphin, Ov F 2, 113.— Of the crocodile: ejus terga cataphracta,

    Amm. 22, 15, 16.—
    (β).
    Form tergus aurea quam molli tergore vexit ovis, Prop. 2, 26 (3, 21), 6:

    ut equa facilem sui tergoris ascensum praebeat,

    Col. 6, 37, 10.—
    II.
    Transf.
    A. 1.
    Esp. in the phrases terga vertere or dare, to turn the back, pregn., for to take to flight, to flee: omnes hostes terga verterunt;

    neque prius fugere destiterunt, quam, etc.,

    Caes. B. G. 1, 53; so,

    terga vertere,

    id. ib. 3, 19; 3, 21; id. B. C. 3, 63;

    and even of a single person: terga vertit,

    Sen. Ep. 22, 7:

    qui plures simul terga dederant, etc., Liv 22, 29, 5: terga dare,

    id. 36, 38, 4:

    inter duas acies Etrusci, cum in vicem his atque illis terga darent,

    id. 2, 51, 9; Ov. M. 13, 224:

    terga fugae praebere,

    id. ib. 10, 706:

    terga praestare (fugae),

    Tac. Agr 37; Juv. 15, 75. — Trop. jam felicior aetas Terga dedit, tremuloque gradu venit aegra senectus, Ov M. 14, 143.—
    2.
    In gen.:

    inflexo mox dare terga genu,

    i. e. yield to the burden, Prop. 3, 9 (4, 8), 6: praebere Phoebo [p. 1859] terga, to sun itself, Ov. M. 4, 715:

    concurrit ex insidiis versisque in Lucretium Etruscis terga caedit,

    the rear, Liv. 2, 11, 9; Flor. 4, 12, 7:

    terga Parthorum dicam,

    the flight, Ov. A. A. 1, 209:

    terga collis,

    Liv. 25, 15, 12; cf.:

    terga vincentium,

    Tac. Agr. 37:

    summi plena jam margine libri Scriptus et in tergo necdum finitus Orestes,

    written on the back, Juv. 1, 6:

    retro atque a tergo,

    behind one, Cic. Div. 1, 24, 49; cf.:

    a tergo, a fronte, a lateribus tenebitur,

    id. Phil. 3, 13, 32:

    ut a tergo Milonem adorirentur,

    behind, id. Mil. 10, 29; 21, 56; id. Verr 2, 5, 38, § 98:

    tumultum hostilem a tergo accepit,

    Sall. J. 58, 4; Caes. B. G 7, 87; Curt. 3, 1, 19; 3, 8, 27; 8, 5, 1:

    post tergum hostium legionem ostenderunt,

    Caes. B. G. 7, 62:

    ne nostros post tergum adorirentur,

    id. B. C. 3, 44:

    Germani post tergum clamore audito,

    id. B. G. 4, 15:

    post tergum hostem relinquere,

    id. ib. 4, 22:

    qui jam post terga reliquit Sexaginta annos,

    has left behind him, has passed, Juv. 13, 16:

    omnia jam diutino bello exhausta post tergum sunt,

    Curt. 4, 14, 11:

    omnia, quae post tergum erant, strata,

    id. 3, 10, 7:

    tot amnibus montibusque post tergum objectis,

    id. 4, 13, 7.—
    B.
    The back of any thing spread out horizontally, as land or water, i. e. the surface ( poet.):

    proscisso quae suscitat aequore terga,

    Verg. G. 1, 97:

    crassa,

    id. ib. 2, 236:

    amnis,

    Ov. P. 1, 2, 82; Claud. B. G. 338; Luc. 5, 564; 9, 341.—
    C.
    (Pars pro toto.) The body of an animal ( poet.).
    (α).
    Form tergum:

    (serpens) Squamea convolvens sublato pectore terga,

    Verg. G. 3, 426;

    so of a serpent,

    id. A. 2, 208; Petr 89;

    of Cerberus,

    Verg. A. 6, 422:

    horrentia centum Terga suum,

    i. e. a hundred head of swine, id. ib. 1, 635:

    nigrantis terga juvencos,

    id. ib. 6, 243:

    perpetui tergo bovis,

    id. ib. 8, 183.—
    (β).
    Form tergus:

    resecat de tergore (suis) partem,

    of a chine of bacon, Ov. M. 8, 649:

    diviso tergore (juvenci),

    Phaedr. 2, 1, 11:

    squalenti tergore serpens,

    Sil. 3, 209.—
    D.
    The covering of the back, the skin, hide, leather, etc. (in this signif. tergus freq. occurs; syn.: pellis, corium).
    (α).
    Form tergum:

    taurino quantum possent circumdare tergo,

    ox-hide, Verg. A. 1, 368:

    ferre novae nares taurorum terga recusant,

    Ov. A. A. 2, 655.—
    (β).
    Form tergus:

    tergora deripiunt costis et viscera nudant,

    Verg. A. 1, 211; so Cels. 7, 25, 1; 8, 1 med.:

    durissimum dorso tergus,

    Plin. 8, 10, 10, § 30; cf. id. 9, 35, 53, § 105; Col. 7, 4 fin.
    2.
    Transf., a thing made of hide or leather.
    (α).
    Form tergum: venti bovis inclusi tergo, i. e. in a bag made of a bull ' s hide, Ov. M. 14, 225; 15, 305:

    et feriunt molles taurea terga manus,

    i. e. tymbals, id. F. 4, 342; so id. ib. 4, 212:

    Idae terga,

    Stat. Th. 8, 221:

    pulsant terga,

    id. Achill. 2, 154: rupit Terga novena boum, i. e. the nine thicknesses of bull ' s hide, Ov. M. 12, 97:

    tergum Sulmonis,

    Verg. A. 9, 412; 10, 482; 10, 718;

    hence even: per linea terga (scuti),

    id. ib. 10, 784 (v. the passage in connection):

    duroque intendere bracchia tergo, i. e. cestus,

    id. ib. 5, 403; so id. ib. 5, 419.—
    (β).
    Form tergus:

    gestasset laevā taurorum tergora septem,

    a shield covered with seven layers of hide, Ov. M. 13, 347:

    Martis tergus Geticum,

    Mart. 7, 2, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > tergum

См. также в других словарях:

  • FINIT — Finitus …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • transfini — transfini, ie [ trɑ̃sfini ] adj. • 1890; all. transfinit (1883); lat. trans et finitus « fini » ♦ Math. Nombre transfini ou cardinal infini : nombre d éléments d un ensemble infini, qu on ne peut compter. ● transfini, transfinie adjectif Se dit… …   Encyclopédie Universelle

  • finit — fi|nit 〈Adj.; Gramm.〉 bestimmt; Ggs infinit ● finite Verbform die konjugierte V.; Sy Verbum finitum; → Lexikon der Sprachlehre [<lat. finitus] * * * fi|nit <Adj.> [spätlat. finitus, adj. 2. Part. von lat. finire, ↑ Finish] (Sprachwiss.) …   Universal-Lexikon

  • финитизм — (от лат. finitus  определённый, законченный), логико математическая концепция, согласно которой в метатеории допускаются лишь финитные (интуитивно ясные, бесспорные) средства рассуждений, проводимых в терминах обычного языка. См. также Формализм… …   Энциклопедический словарь

  • финитизм — (лат. finitus конечный) философская концепция, отрицающая объективно реальное содержание категории бесконечного. Новый словарь иностранных слов. by EdwART, , 2009. финитизм а, мн. нет, м. (нем. Finitismus …   Словарь иностранных слов русского языка

  • финитный — (лат. finitus конечный) мат. конечный, связанный с конечным числом; напр., ф. алгоритм алгоритм, решающий задачу за конечное число операций. Новый словарь иностранных слов. by EdwART, , 2009. финитный ая, ое ( …   Словарь иностранных слов русского языка

  • finito — ► adjetivo Que tiene fin. SINÓNIMO limitado * * * finito, a (del lat. «finītus») adj. Se aplica a lo que tiene *límites en el tiempo o el espacio. ⇒ *Infinito. * * * finito1, ta. (Del lat. finītus, acabado, finalizado). adj. Que tiene fin,… …   Enciclopedia Universal

  • finit — FINÍT, Ă, finiţi, te, adj. 1. Care are o existenţă limitată. ♦ (Substantivat, n.) Categorie filozofică ce se referă la stările relative ale materiei, care au o existenţă limitată şi se pot transforma unele într altele. 2. (Despre produse, mărfuri …   Dicționar Român

  • ФИНИТИЗМ — (от лат. finitus определенный законченный), логико математическая концепция, согласно которой в метатеории допускаются лишь финитные (интуитивно ясные, бесспорные) средства рассуждений, проводимых в терминах обычного языка. См. также Формализм… …   Большой Энциклопедический словарь

  • fine — (f[imac]n), a. [Compar. {finer} (f[imac]n [ e]r); superl. {finest}.] [F. fin, LL. finus fine, pure, fr. L. finire to finish; cf. finitus, p. p., finished, completed (hence the sense accomplished, perfect.) See {Finish}, and cf. {Finite}.] 1.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Fine arch — fine fine (f[imac]n), a. [Compar. {finer} (f[imac]n [ e]r); superl. {finest}.] [F. fin, LL. finus fine, pure, fr. L. finire to finish; cf. finitus, p. p., finished, completed (hence the sense accomplished, perfect.) See {Finish}, and cf. {Finite} …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»