Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

colōs

  • 1 colōs

        colōs    see color.
    * * *
    color; pigment; shade/tinge; complexion; outward appearance/show; excuse/pretext

    Latin-English dictionary > colōs

  • 2 colos

    cŏlos, v. color init.

    Lewis & Short latin dictionary > colos

  • 3 color

        color (old colōs, S., L.), ōris, m    [2 CAL-], color, hue, tint: nivis, O.: caeruleus, Cs.: Tyrios mirare, H.: flores mille colorum, O.: color in pomo est ater, O.: varios mentiri colores, V.: scuta lectissimis coloribus distinguunt, Ta.: colorem ducere, to acquire color, V.: Ducere purpureum colorem, O. — The natural color, complexion, tint, hue: qui color, vestitus? T.: formae dignitas coloris bonitate tuenda est: verus, T.: fucatus, H.: egregius: Num eius color pudoris signum indicat, T.: mutem colores? change color, H.: eius crebra coloris mutatio: In voltu color est sine sanguine, O.—Complexion, fine tint, beauty: nimium ne crede colori, V.: quo fugit Venus, heu, quove color? H. —Fig., external form, state, condition, position, outward show, appearance: civitatis: Omnis Aristippum decuit color, i. e. accommodated himself to every condition, H.: cornicula Furtivis nudata coloribus, stolen pomp, H.: caeli, aspect, Iu.—Of diction, character, fashion, cast, coloring, style: ornatur oratio quasi colore quodam: tragicus, H.: operum colores, H.: claris coloribus picta poësis. —Splendor, lustre, brilliancy: nullus argento color est Abdito, H.: amissos colores referre, H.— A pretext, plausibility: causae, Iu.
    * * *
    color; pigment; shade/tinge; complexion; outward appearance/show; excuse/pretext

    Latin-English dictionary > color

  • 4 ex-onerō

        ex-onerō vī, ātus, āre,    to free, disburden, unload, empty: turbā regnum, L.: plenas colos, O.: plebem exoneratam praestare, i. e. relieved from overcrowding, L.: multitudinem in terras, Ta.— Fig., to relieve, free, discharge: civitatem metu, L.: exoneratā fide meā, L.: conscientiam, Cu.

    Latin-English dictionary > ex-onerō

  • 5 albicantius

    albĭco, āre, v. a. and n. [albus].
    * I.
    Act., to make white: rivus offensus a scopulo albicatur, becomes white, foamy, Poët. ap. Non. 75, 21.—
    II.
    Neutr., to be white (rare; poet. or in post - Aug. prose): prata canis pruinis, * Hor. C. 1, 4, 4:

    albicans litus,

    Cat. 63, 87:

    ex nigro albicare incipit,

    Plin. 27, 5, 23, § 40:

    colos,

    id. 25, 8, 50, § 89:

    alb cans cauda,

    id. 10, 3, 3, § 6.—Hence, * albĭcantius, adv. comp., somewhat in the way of white:

    (hyacinthus lapis) albicantius in aquaticum eliquescit,

    Sol. 30.

    Lewis & Short latin dictionary > albicantius

  • 6 albico

    albĭco, āre, v. a. and n. [albus].
    * I.
    Act., to make white: rivus offensus a scopulo albicatur, becomes white, foamy, Poët. ap. Non. 75, 21.—
    II.
    Neutr., to be white (rare; poet. or in post - Aug. prose): prata canis pruinis, * Hor. C. 1, 4, 4:

    albicans litus,

    Cat. 63, 87:

    ex nigro albicare incipit,

    Plin. 27, 5, 23, § 40:

    colos,

    id. 25, 8, 50, § 89:

    alb cans cauda,

    id. 10, 3, 3, § 6.—Hence, * albĭcantius, adv. comp., somewhat in the way of white:

    (hyacinthus lapis) albicantius in aquaticum eliquescit,

    Sol. 30.

    Lewis & Short latin dictionary > albico

  • 7 amor

    ămor (old form ămŏs, like honos, labos, colos, etc., Plaut. Curc. 1, 2, 2; v. Neue, Formenl. I. p. 170), ōris, m. [amo], love (to friends, parents, etc.; and also in a low sense; hence in gen., like amo, while caritas, like diligere, is esteem, regard, etc.; hence amor is used also of brutes, but caritas only of men; v amo init.):

    Amicitiae caritate et amore cernuntur. Nam cum deorum, tum parentum, patriaeque cultus, eorumque hominum, qui aut sapientiā aut opibus excellunt, ad caritatem referri solet. Conjuges autem et liberi et fratres et alii, quos usus familiaritasque conjunxit, quamquam etiam caritate ipsā, tamen amore maxime continentur,

    Cic. Part. Or. 25, 88; cf. id. ib. 16, 56; Doed. Syn. IV. p. 100 (but amor is related to benevolentia as the cause to the effect, since benevolentia designates only an external, friendly treatment; but amor a real, internal love):

    amor, ex quo amicitia nominata, princeps est ad benevolentiam conjungendam,

    Cic. Am. 8, 26:

    nihil enim est, quod studio et benevolentiā, vel amore potius effici non possit,

    id. Fam. 3, 9; cf. Doed. Syn. IV. p. 105 (very freq. in all periods, and in every kind of style; in a low sense most freq. in the com. and eleg. poets, Petron., and similar authors; v. amo init.); constr. with in, erga, or the obj. gen. (with the gen. of the gerund, never in Cic., and perh. in no prose writer; but it is so found in Lucr., Ovid, and Hor.).
    I.
    Lit.: ab his initiis noster in te amor profectus, Cic. Fam. 13, 29:

    si quid in te residet amoris erga me,

    id. ib. 5, 5:

    amori nostro (i. e. quo a te amamur) plusculum etiam, quam concedit veritas, largiare,

    id. ib. 5, 12;

    Postquam primus amor deceptam morte fefellit,

    Verg. A. 4, 17:

    amabilis super amorem mulierum,

    Vulg. 2 Reg. 1, 26: in paternitatis amore, brotherly love (Gr. philadelphia), ib. 1 Pet. 1, 22; ib. 2 Pet. 1, 7 bis:

    amplecti aliquem amore,

    Cic. Att. 7, 1:

    habere amorem erga aliquem,

    id. ib. 9, 14:

    respondere amori amore,

    id. ib. 15, 21:

    conciliare amorem alicui,

    id. de Or. 2, 51 et saep.—Of sexual love, whether lawful or unlawful: Medea amore saevo saucia, Enn. Med. ap. Auct. ad Her. 2, 22 (as a transl. of the Gr. erôti thumon ekplageis Iasonos, Eur. Med. prol. 8):

    videbantur illi (septem anni) pauci dies prae amoris magnitudine,

    Vulg. Gen. 29, 20; 29, 30:

    is amore projecticiam illam deperit,

    Plaut. Cist. 1, 3, 43:

    amore perdita est,

    id. Mil. 4, 6, 38:

    in amore haec omnia sunt vitia,

    Ter. Eun. 1, 1, 14:

    aeterno devictus volnere amoris,

    Lucr. 1, 35:

    qui vitat amorem,

    id. 4, 1069:

    Nec te noster amor tenet?

    Verg. A. 4, 307; 4, 395; Ov. M. 4, 256:

    ne sit ancillae tibi amor pudori,

    Hor. C. 2, 4, 1:

    meretricis amore Sollicitus,

    id. S. 2, 3, 252:

    ut majus esset odium amore, quo ante dilexerat,

    Vulg. 2 Reg. 13, 15:

    ambo vulnerati amore ejus,

    ib. Dan. 13, 10 al. —In both significations also in the plur.:

    amores hominum in te,

    Cic. Att. 5, 10:

    amores sancti,

    id. Fin. 3, 20, 68; cf. id. Tusc. 4, 34, 72:

    Ille meos, primus qui me sibi junxit, amores Abstulit,

    Verg. A. 4, 28:

    est is mihi in amoribus, i. e. valde a me amatur,

    Cic. Fam. 7, 32:

    meos amores eloquar,

    Plaut. Merc. 1, 1, 2:

    meretricii amores,

    Ter. And. 5, 4, 10:

    quem amore venerio dilexerat,

    Nep. Paus. 4, 1:

    amores et hae deliciae, quae vocantur,

    Cic. Cael. 19:

    quando Dido tantos rumpi non speret amores,

    Verg. A. 4, 292:

    Tabuit ex illo dementer amoribus usa,

    Ov. M. 4, 259:

    insanos fateamur amores,

    id. ib. 9, 519 et saep.; Hor. C. 3, 21, 3 et saep.—
    II.
    Meton.
    A.
    For the beloved object itself:

    amores et deliciae tuae,

    Cic. Div. 1, 36;

    Pompeius, nostri amores,

    id. Att. 2, 19; 16, 6;

    and ironic.: sed redeo ad amores deliciasque nostras, L. Antonium,

    id. Phil. 6, 5; Plaut. Poen. 1, 1, 79; Ov. M. 1, 617; 4, 137 al.—
    B.
    Personified: Amor, the god of love, Love, Cupid, Erôs:

    O praeclaram emendatricem vitae poëticam, quae Amorem flagitii et levitatis auctorem in concilio deorum collocandum putet,

    Cic. Tusc. 4, 32, 69:

    Deum esse Amorem turpis et vitio favens finxit libido,

    Sen. Phaedr. 195: Illum conjugem, quem Amor dederat, qui plus pollet potiorque est patre, vet. poët. ap. Cic. Tusc. 4, 32, 69:

    Omnia vincit Amor, et nos cedamus Amori,

    Verg. E. 10, 69:

    Improbe Amor, quid non mortalia corpora cogis?

    id. A. 4, 412:

    Paret Amor dictis carae genetricis,

    id. ib. 1, 689:

    Amor non talia curat,

    id. E. 10, 28:

    nec quid Amor curat,

    Ov. M. 1, 480:

    Amori dare ludum,

    Hor. C. 3, 12, 1; Prop. 1, 2, 8:

    non tot sagittis, Spicula quot nostro pectore fixit Amor,

    id. 3, 4, 2:

    pharetratus,

    Ov. Tr. 5, 1, 22:

    Notaque purpureus tela resumit Amor,

    id. Am. 2, 9, 34:

    movit Amor gemmatas aureus alas,

    id. R. Am. 39 et saep.—Also in the plur., Cupids, Loves:

    corpora nudorum Amorum,

    Ov. M. 10, 516:

    lascivi Amores,

    Hor. C. 2, 11, 7:

    parvi Amores,

    Prop. 3, 1, 11:

    Amores volucres,

    Ov. Ep. 16, 201:

    pharetrati,

    id. R. Am. 519 al. —
    C.
    A strong, passionate longing for something, desire, lust:

    consulatūs amor,

    Cic. Sull. 26, 73:

    gloriae,

    id. Arch. 11, 28:

    amicitiae,

    id. Tusc. 4, 33, 70:

    lactis,

    Verg. G. 3, 394:

    vini,

    Liv. 9, 18:

    auri,

    Verg. A. 1, 349:

    argenti,

    Hor. S. 2, 3, 78:

    nummi,

    Juv. 14, 138:

    laudum,

    Verg. A. 9, 197 et saep.:

    cognitionis,

    Cic. Fin. 4, 7, 18.—With gerund:

    edundi,

    Lucr. 4, 870:

    habendi,

    Ov. M. 1, 131, and Hor. Ep. 1, 7, 85:

    scribendi,

    id. S. 2, 1, 10.— Poet., with inf.:

    si tantus amor casus cognoscere nostros,

    Verg. A. 2, 10:

    seu rore pudico Castaliae flavos amor est tibi mergere crines,

    Stat. Th. 1, 698.—
    * D.
    Poet., a love-charm, philtre:

    quaeritur et nascentis equi de fronte revolsus Et matri praereptus amor,

    Verg. A. 4, 516; upon which passage Serv. remarks: Secundum Plinium, qui dicit in Naturali Historiā (8, 42, 66, § 163 sqq.) pullos equinos habere in fronte quandam carnem, quam eis statim natis adimit mater; quam si quis forte [p. 109] praeripuerit, odit pullum et lac ei denegat; v. hippomanes.

    Lewis & Short latin dictionary > amor

  • 8 color

    cŏlor (old form cŏlos, like arbos, clamos, honos, etc., Plaut. Mil. 4, 4, 43; Lucr. 6, 208; 6, 1073; Sall. C. 15, 5, acc. to Prob. II. pp. 1456 and 1467 P.; Plin. 13, 15, 30, § 98; 35, 11, 42, § 150), ōris, m. [root cal-, to cover; cf.: caligo, occulere, calyx], color, hue, tint.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    varii rerum,

    Lucr. 2, 786:

    nequeunt sine luce Esse,

    id. 2, 795:

    aureus ignis,

    id. 6, 205:

    albus,

    id. 2, 823; cf.:

    color albus praecipue decorus deo est,

    Cic. Leg. 2, 18, 45:

    purpureus conchyli,

    Lucr. 6, 1073:

    Tyrios mirare,

    Hor. Ep. 1, 6, 18; Ov. M. 4, 165; 10, 261; cf. id. ib. 6, 65; Verg. G. 1, 452:

    colorem accipere,

    Plin. 11, 38, 91, § 225:

    bibere,

    id. 8, 48, 73, § 193:

    inducere picturae,

    id. 35, 10, 36, § 102:

    color caerulo albidior, viridior et pressior,

    Plin. Ep. 8, 20, 4:

    amethystinus,

    Suet. Ner. 32:

    color in pomo est, ubi permaturuit, ater,

    Ov. M. 4, 165; Plin. 30, 2, 6, § 16:

    bonus,

    Varr. R. R. 3, 7, 10:

    melior,

    Plin. 7, 6, 5, § 41: colores, oculos qui pascere possunt, [p. 371] Lucr. 2, 419:

    rebus nox abstulit atra colorem,

    Verg. A. 6, 272:

    quam cito purpureos deperdit terra colores,

    Tib. 1, 4, 30:

    nec varios discet mentiri lana colores,

    Verg. E. 4, 42:

    Iris, Mille trahens varios adverso sole colores,

    id. A. 4, 701.— Poet.:

    ducere, of grapes, etc.,

    to acquire color, become colored, Verg. E. 9, 49; Ov. M. 3, 485; cf. Sen. Ep. 71, 30.—
    2.
    Meton.
    a.
    Coloring stuff, dyestuff:

    regionis naturā minii et chrysocollae et aliorum colorum ferax,

    Flor. 4, 12, 60; Plin. 35, 6, 12, § 30 sq.—
    b.
    Flowers of varied colors:

    aspice quo submittat humus formosa colores,

    Prop. 1, 2, 9; Val. Fl. 6, 492.—
    B.
    Specif., the natural color of men, the complexion, tint, hue:

    qui color, nitor, vestitus,

    Ter. Eun. 2, 2, 11:

    formae autem dignitas coloris bonitate tuenda est, color exercitationibus corporis,

    Cic. Off. 1, 36, 130:

    venusti oculi, color suavis,

    id. Tusc. 5, 16, 46:

    verus (opp. to paint),

    Ter. Eun. 2, 3, 27 Don.; cf. Ov. A. A. 3, 164;

    and fucatus,

    Hor. Epod. 12, 10:

    senex colore mustellino,

    Ter. Eun. 4, 4, 22:

    niveus,

    Hor. C. 2, 4, 3:

    albus,

    fair, Ov. M. 2, 541:

    egregius,

    Cic. Fin. 2, 20, 64:

    verecundus,

    Hor. Epod. 17, 21; cf.:

    vide Num ejus color pudoris signum indicat,

    Ter. And. 5, 3, 7: colorem mutare, to change or lose color (on account of any excitement of the passions, from shame, fear, pain, etc.), to blush, etc., Hor. Ep. 1, 16, 38; cf. Cic. Clu. 19, 54:

    color excidit,

    Ov. M. 2, 602:

    perdere,

    id. ib. 3, 99:

    adeo perturbavit ea vox regem, ut non color, non voltus ei constaret,

    Liv. 39, 34, 7.—
    * b.
    Prov.:

    homo nullius coloris,

    an unknown man, Plaut. Ps. 4, 7, 99 (like the phrase: albus an ater sit; v. albus).—
    2.
    Sometimes for beautiful complexion, fine tint, beauty:

    o formose puer, nimium ne crede colori,

    Verg. E. 2, 17:

    quo fugit Venus, heu, quove color?

    Hor. C. 4, 13, 17; Ov. H. 3, 141.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., color, i.e. external form, state, condition, position, outward show, appearance (predominant in rhet.; v. 2.; elsewh. rare, and mostly poet.):

    amisimus omnem non modo sucum ac sanguinem, sed etiam colorem et speciem pristinam civitatis,

    Cic. Att. 4, 16, 10:

    vitae,

    Hor. S. 2, 1, 60; cf.: omnis Aristippum decuit color et status et res, every color became him, i. e. he accommodated himself to every condition, id. Ep. 1, 17, 23: novimus quosdam, qui multis apud philosophum annis persederint, et ne colorem quidem duxerint, have not acquired even the outward appearance, i.e. have imbibed or learned nothing, Sen. Ep. 108, 5; cf. Quint. 10, 1, 59: omnia eundem ducunt colorem;

    nec Persis Macedonum mores adumbrare nec Macedonibus Persas imitari indecorum,

    Curt. 10, 3, 14 Vogel ad loc. —
    2.
    A class, fashion, kind.
    a.
    In gen. (rare):

    hos maxime laudat.. egregium hoc quoque, sed secundae sortis ingenium... hic tertius color est,

    Sen. Ep. 52, 4:

    tertium illud genus... sed ne hic quidem contemnendus est color tertius,

    id. ib. 75, 15; cf.:

    in omni vitae colore,

    Stat. S. 2 prooem. init.
    b.
    Esp., of diction, character, fashion, cast, coloring, style:

    ornatur igitur oratio genere primum et quasi colore quodam et suco suo,

    Cic. de Or 3, 25, 95; cf. id. ib. 3, 52, 199:

    non unus color prooemii, narrationis, argumentorum, etc.,

    Quint. 12, 10, 71:

    qui est, inquit, iste tandem urbanitatis color?

    Cic. Brut. 46, 171:

    color dicendi maculis conspergitur,

    Quint. 8, 5, 28; cf.:

    color totus orationis,

    id. 6, 3, 110:

    simplicis atque inaffectati gratia,

    id. 9, 4, 17:

    tragicus,

    Hor. A. P. 236:

    operum colores,

    id. ib. 86.—
    B.
    Pregn. (cf. supra, 1. B. 2.), a beautiful, brilliant quality or nature, splendor, lustre, brilliancy (freq. only in rhet. lang.):

    nullus argento color est avaris Abdito terris,

    Hor. C. 2, 2, 1.—
    2.
    Of diction.
    a.
    A high, lively coloring, embellishment:

    intelleges nihil illius (Catonis) lineamentis nisi eorum pigmentorum quae inventa nondum erant, florem et colorem defuisse,

    Cic. Brut. 87, 298; id. de Or. 3, 25, 100; id. Q. Fr. 2, 13 (15 a), 2.—
    b.
    In a bad sense, t. t., an artful concealment of a fault, a pretext, palliation, excuse, Quint. 4, 2, 88 Spald.; 6, 5, 5; 10, 1, 116; 11, 1, 81; 12, 1, 33; cf. Sen. Contr. 3, 21; 3, 25:

    res illo colore defenditur apud judicem, ut videatur ille non sanae mentis fuisse, etc.,

    Dig. 5, 2, 5: sub colore adipiscendae possessionis, Cod. Th. 3, 6, 3; Juv. 6, 280.

    Lewis & Short latin dictionary > color

  • 9 Colossae

    Cŏlossae, ārum, f., = Kolossai, a city of Phrygia on the Lycus, now Khonas; to the church in this place Paul ' s Epistle to the Colossians was addressed, Plin. 5, 32, 41, § 145; Vulg. Col. 1, 2.—Hence,
    A.
    Cŏlos-senses, ium, m., the Colossians, the inhabitants of Colossœ, Ambros. Spir. Sanct. 2, 20.—
    B.
    Cŏlossīnus, a, um, adj., = Kolossinos, of or belonging to Colossœ:

    flos,

    Plin. 21, 9, 27, § 51.

    Lewis & Short latin dictionary > Colossae

  • 10 Colossenses

    Cŏlossae, ārum, f., = Kolossai, a city of Phrygia on the Lycus, now Khonas; to the church in this place Paul ' s Epistle to the Colossians was addressed, Plin. 5, 32, 41, § 145; Vulg. Col. 1, 2.—Hence,
    A.
    Cŏlos-senses, ium, m., the Colossians, the inhabitants of Colossœ, Ambros. Spir. Sanct. 2, 20.—
    B.
    Cŏlossīnus, a, um, adj., = Kolossinos, of or belonging to Colossœ:

    flos,

    Plin. 21, 9, 27, § 51.

    Lewis & Short latin dictionary > Colossenses

  • 11 Colossinus

    Cŏlossae, ārum, f., = Kolossai, a city of Phrygia on the Lycus, now Khonas; to the church in this place Paul ' s Epistle to the Colossians was addressed, Plin. 5, 32, 41, § 145; Vulg. Col. 1, 2.—Hence,
    A.
    Cŏlos-senses, ium, m., the Colossians, the inhabitants of Colossœ, Ambros. Spir. Sanct. 2, 20.—
    B.
    Cŏlossīnus, a, um, adj., = Kolossinos, of or belonging to Colossœ:

    flos,

    Plin. 21, 9, 27, § 51.

    Lewis & Short latin dictionary > Colossinus

  • 12 colus

    cŏlus (i and), ūs (cf. Prisc. pp. 654 and 719 P.; Rudd. 1, p. 166, n. 100), f. (m., Cat. 64, 311; Prop. 4, 1, 72; 4, 9, 48) [root prob. kar-, to be bent or round; cf.: corona, curvus, collum], a distaff; sing. nom. colus, Tib. 2, 1, 63; Ov. M. 4, 229; Plin. 8, 48, 74, § 194; Claud. IV. Cons. Hon. 594; gen. colus, Val. Fl. 2, 148; acc. colum, * Cat. 64, 312; Ov. H. 9, 116; abl. colo, Tib. 1, 3, 86; Prop. 4 (5), 1, 72; Verg. A. 8, 409 (quoted by Prisc. p. 719 P.); Ov. Am. 2, 6, 46; id. A. A. 1, 702; App. de Mundo, p. 755: colu, Opimius ap. Cic. de Or. 2, 68, 277; Stat. Th. 6, 380 (quoted by Prisc. p. 719); Plin. 8, 48, 74, § 194; 21, 15, 53, § 90;

    and varying between colo and colu,

    Prop. 4 (5), 9, 48 (Kuin., Lachm., and Jacob., colu); plur. nom. colus, Stat. Th. 3, 242; 9, 839; acc. colos, Ov. F. 3, 818; Mart. 7, 47; 9, 18; Stat. S. 1, 4, 64; 3, 1, 172 (Bip. colus); id. Th. 5, 150; id. Achill. 1, 582; 1, 635; Claud. ap. Eutr. 2, 389; id. Idyll. 49, 87; Sen. Herc. Fur. 559; id. Herc. Oet. 668:

    colus,

    Val. Fl. 6, 445; 6, 645; Stat. Th. 10, 649 (varying, Juv. 14, 249;

    Ruperti, colus).—As an attribute of the Parcae,

    Ov. Am. 2, 6, 46; Stat. Th. 3, 242; 6, 380; Sen. Herc. Fur. 559.—
    * II.
    Meton. for the thread spun, Sen. Herc. Oet. 668.

    Lewis & Short latin dictionary > colus

  • 13 cumatile

    cūmātĭlis ( cym-), e, adj. [from kuma, with the Lat. ending ilis].
    I.
    Adj., of the waves:

    deus,

    i. e. Neptune, Commod. 10, 1.—
    B.
    Esp., sea-colored, water-colored, blue: colos, Titin. ap. Non. p. 548, 11 (Com. Rel. v. 114 Rib.).—
    II.
    Subst.: cūmātĭle, is, n., a bluish garment, Plaut. Ep. 2, 2, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > cumatile

  • 14 cumatilis

    cūmātĭlis ( cym-), e, adj. [from kuma, with the Lat. ending ilis].
    I.
    Adj., of the waves:

    deus,

    i. e. Neptune, Commod. 10, 1.—
    B.
    Esp., sea-colored, water-colored, blue: colos, Titin. ap. Non. p. 548, 11 (Com. Rel. v. 114 Rib.).—
    II.
    Subst.: cūmātĭle, is, n., a bluish garment, Plaut. Ep. 2, 2, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > cumatilis

  • 15 dilute

    dīlūtus, a, um, P. a., diluted, thin, weak, soft (perh. only post-Aug.).
    A.
    Lit.:

    potio (opp. meraca),

    Cels. 1, 3; cf.: vinum dilutius pueris, sonibus meracius, id.; and:

    potio quam dilutissima, id.: solum dilutius,

    Plaut. 17, 20, 33, § 144; hence also subst., dīlūtum, i, n., a liquid in which something has been dissolved, a solution, Plin. 27, 7, 28, § 46:

    rubor,

    id. 22, 22, 46, § 92:

    amethystus dilutior,

    paler, id. 37, 9, 40, § 122;

    colos,

    id. 37, 5, 18, § 67: urina, Cels. [p. 581] 2, 6: odor, slight, faint (opp. acutus), Plin. 15, 28, 33, § 110 et saep.—
    2.
    Transf., of a wine-drinker, drunk (opp. abstemius), Aus. Ep. a. Id. 11.—
    B.
    Trop. (borrowed from colors), clear, manifest:

    dilutior erat defectus,

    Amm. 20, 3.—
    * Adv.: dīlūtē, slightly, weakly: Gallos post haec dilutius esse poturos, Cic. Font. Fragm. ap. Amm. 15, 12, 2; acc. to others an adj., sc. vinum.

    Lewis & Short latin dictionary > dilute

  • 16 dilutum

    dīlūtus, a, um, P. a., diluted, thin, weak, soft (perh. only post-Aug.).
    A.
    Lit.:

    potio (opp. meraca),

    Cels. 1, 3; cf.: vinum dilutius pueris, sonibus meracius, id.; and:

    potio quam dilutissima, id.: solum dilutius,

    Plaut. 17, 20, 33, § 144; hence also subst., dīlūtum, i, n., a liquid in which something has been dissolved, a solution, Plin. 27, 7, 28, § 46:

    rubor,

    id. 22, 22, 46, § 92:

    amethystus dilutior,

    paler, id. 37, 9, 40, § 122;

    colos,

    id. 37, 5, 18, § 67: urina, Cels. [p. 581] 2, 6: odor, slight, faint (opp. acutus), Plin. 15, 28, 33, § 110 et saep.—
    2.
    Transf., of a wine-drinker, drunk (opp. abstemius), Aus. Ep. a. Id. 11.—
    B.
    Trop. (borrowed from colors), clear, manifest:

    dilutior erat defectus,

    Amm. 20, 3.—
    * Adv.: dīlūtē, slightly, weakly: Gallos post haec dilutius esse poturos, Cic. Font. Fragm. ap. Amm. 15, 12, 2; acc. to others an adj., sc. vinum.

    Lewis & Short latin dictionary > dilutum

  • 17 dilutus

    dīlūtus, a, um, P. a., diluted, thin, weak, soft (perh. only post-Aug.).
    A.
    Lit.:

    potio (opp. meraca),

    Cels. 1, 3; cf.: vinum dilutius pueris, sonibus meracius, id.; and:

    potio quam dilutissima, id.: solum dilutius,

    Plaut. 17, 20, 33, § 144; hence also subst., dīlūtum, i, n., a liquid in which something has been dissolved, a solution, Plin. 27, 7, 28, § 46:

    rubor,

    id. 22, 22, 46, § 92:

    amethystus dilutior,

    paler, id. 37, 9, 40, § 122;

    colos,

    id. 37, 5, 18, § 67: urina, Cels. [p. 581] 2, 6: odor, slight, faint (opp. acutus), Plin. 15, 28, 33, § 110 et saep.—
    2.
    Transf., of a wine-drinker, drunk (opp. abstemius), Aus. Ep. a. Id. 11.—
    B.
    Trop. (borrowed from colors), clear, manifest:

    dilutior erat defectus,

    Amm. 20, 3.—
    * Adv.: dīlūtē, slightly, weakly: Gallos post haec dilutius esse poturos, Cic. Font. Fragm. ap. Amm. 15, 12, 2; acc. to others an adj., sc. vinum.

    Lewis & Short latin dictionary > dilutus

  • 18 dominatio

    dŏmĭnātĭo, ōnis, f. [dominor], rule, dominion.
    I.
    Prop., among the republican Romans, mostly with an odious secondary meaning, unrestricted power, absolute dominion, lordship, tyranny, despotism (good prose;

    for syn. cf.: regnum, dicio, imperium, potestas, magistratus),

    Cic. Rep. 1, 32 (opp. libertas, id. ib. 1, 43; Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 3; Sall. J. 31, 16; Liv. 3, 39; 4, 5; 6, 18; Tac. A. 6, 42 al.); Cic. Rep. 2, 9; 19; id. Phil. 3, 14, 34; id. Agr. 1, 6 fin.; id. Att. 8, 3, 6; Sall. C. 5, 6; Nep. Milt. 3, 4; Quint. 9, 2, 97; Tac. A. 1, 3 et saep.—In the plur., Cic. Rep. 2, 26 fin. Mos.; Sall. Hist. Fragm. 1, 9, p. 214 ed. Gerl.; Tac. A. 3, 26; 12, 4; Vulg. Psa. 144, 13 al.—
    II.
    Transf., = dominantes, rulers, lords, despots.—Sing. collect.:

    totam eam dominationem in carcerem detraxit,

    Flor. 1, 24, 3.— Plur., Tac. A. 13, 1.—
    III.
    Trop.:

    regnumque judiciorum,

    Cic. Verr. 1, 12, 35; cf.:

    regia in judiciis,

    id. ib. 2, 5, 68:

    firma et moderata rationis in libididem,

    id. Inv. 2, 54, 164.—
    2.
    In eccl. Lat., angels, spiritual powers, Vulg. Colos. 1, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > dominatio

  • 19 exonero

    ex-ŏnĕro, āvi, ātum, 1, v. a., to free from a burden, to disburden, unload, discharge [p. 690] (not freq. till after the Aug. per.; in Cic. and Caes. not at all).
    I.
    Lit.:

    navem,

    Plaut. Stich. 4, 1, 26; Auct. Afr. 8, 1; cf.:

    navigia jactu,

    Sen. Contr. 4, 4:

    alvum,

    Plin. 10, 44, 61, § 126; cf.

    ventrem,

    Suet. Vesp. 2; Mart. 10, 48, 7:

    stomachum nausea gravem,

    Petr. 103:

    vesicam,

    id. 27:

    morbidum corpus (profluvio sanguinis),

    Plin. 8, 26, 40, § 96:

    velut exoneratus sentinā (nautilus),

    id. 9, 29, 47, § 88:

    nec amnes tantum sed lacus quoque in Padum sese exonerantes,

    id. 3, 16, 20, § 118:

    plenas exonerare colos,

    to empty, spin off, Ov. F. 3, 818:

    ut eam ex hoc exoneres agro,

    i. e. to send off, Plaut. Epid. 3, 4, 34; cf.:

    exonerata plebe coloniis deductis,

    Liv. 10, 6, 3:

    multitudo proximas in terras exonerata,

    Tac. H. 5, 2.—
    II.
    Trop., to relieve, free:

    exonera civitatem vano forsitan metu,

    Liv. 2, 2, 7; cf.:

    parte curae senatum,

    id. 10, 21, 5:

    animum sollicitudine,

    Curt. 4, 13:

    exonerata fide mea, quid ultra facere possum, quam uti? etc.,

    exonerated, Liv. 42, 13 fin.:

    conscientiam suam,

    Curt. 6, 8:

    se,

    id. 6, 9:

    aliquid in quaslibet aures,

    to confide, Sen. Ep. 3; cf.:

    exonerari laborum meorum partem fateor,

    is discharged, removed, Tac. A. 3, 54:

    dolorem convicio,

    to vent, Petr. 123:

    aes alienum,

    to clear off, pay off, Dig. 23, 3, 5, § 10.

    Lewis & Short latin dictionary > exonero

  • 20 ferrugineus

    ferrūgĭnĕus ( ferrūgĭnus, Lucr. 4, 76), a, um, adj. [id.].
    I.
    Of color, of the color of iron-rust, dark-red, dusky, ferruginous:

    palliolum habeas ferrugineum, nam is colos thalassicust,

    Plaut. Mil. 4, 4, 43:

    vela lutea, russa, ferrugina,

    Lucr. 4, 76:

    cymba,

    Verg. A. 6, 303 (= kuaneê, for which:

    caerulea puppis,

    id. ib. 6, 410):

    hyacinthi,

    id. G. 4, 183:

    frons anguis,

    Stat. Th. 1, 600:

    nemus (inferorum),

    id. ib. 2, 13; cf.:

    amictus Plutonis,

    Claud. Rapt. Pros. 2, 275.—
    II.
    Of taste, like iron, ferruginous:

    sapor fontis,

    Plin. 31, 2, 8, § 12.

    Lewis & Short latin dictionary > ferrugineus

См. также в других словарях:

  • Colos — (* 1981 in Prizren; bürgerlich Atdhe Gashi) ist ein deutscher Rapper kosovo albanischer Herkunft. Er ist derzeit bei Mellowvibes Records unter Vertrag und ist wohnhaft in Berlin. Inhaltsverzeichnis 1 Biografie 2 Diskografie 2.1 Alben …   Deutsch Wikipedia

  • colos — COLÓS, coloşi, s.m. 1. Statuie de o mărime extraordinară; p. ext. obiect de proporţii foarte mari. 2. Om, animal de mărime şi cu putere neobişnuite. [pl. şi: (n.) colosuri] – Din fr. colosse, lat. colossus. Trimis de hai, 13.09.2007. Sursa: DEX… …   Dicționar Român

  • Colos — Freguesia de Portugal …   Wikipedia Español

  • Colos — may refer to: Colos Parish, a parish in the municipality of Odemira, Portugal Colos (rapper), an Albanian rapper This disambiguation page lists articles associated with the same title. If an internal link led you here, you may wish to cha …   Wikipedia

  • Colos — (Coles), niedrige u. sandige Landspitze im südlichen Peru (Südamerika), die weit herausragt in den Stillen Ocean …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Colos (Odemira) — Colos Wappen Karte …   Deutsch Wikipedia

  • Colos (rapper) — Colos Birth name Atdhe Gashi Born 1981 (age 29–30) Prizren, Yugoslavia present day Kosovo Genres German hip hop Years active 2004–present …   Wikipedia

  • Colos (Odemira) — Colos is a Portuguese parish in the municipality of Odemira. It has a population of 1,243 (2001) and an area of 106.29 km2 (41 sq mi). References v …   Wikipedia

  • COLOS — Conceptual Learning of Science Europäisches Projekt mit Schwerpunkt objektorientiertem Lernen …   Acronyms

  • colós — co|lós Mot Agut Nom masculí …   Diccionari Català-Català

  • colós — s. m./s. n., pl. m. colóşi/n. colósuri …   Romanian orthography

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»