Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

calumnior

  • 1 calumnior

        calumnior ātus, ārī, dep.    [calumnia], to accuse falsely, prosecute unjustly: calumniandi quaestus, of a false informer: calumniando omnia suspecta efficere, L.: iacet res isto calumniante biennium. —To depreciate, misrepresent, calumniate, slander: te: id unum calumniatus est rumor, Ta.: sed calumniabar ipse, i. e. I kept imagining accusations; Calumniari... Quod arbores loquantur, cavil, Ph.
    * * *
    calumniari, calumniatus sum V DEP
    accuse falsely; misrepresent, interpret wrongly; depreciate, find fault with

    Latin-English dictionary > calumnior

  • 2 calumnior

    călumnĭor (anciently kăl-; v. the letter K), ātus, 1, v. dep. act. [calumnia].
    I.
    Jurid. t. t.
    A. 1.
    Absol.:

    calumniari est falsa crimina intendere,

    Dig. 48, 16, 1, § 1; cf.

    ib. prooem.: ut hic quoque Apronio... ex miseris aratoribus calumniandi quaestus accederet,

    Cic. Verr. 2, 3, 15, § 38:

    cum aliquid habeat quod possit criminose ac suspitiose dicere, aperte ludificari et calumniari sciens non videatur,

    id. Rosc. Am. 20, 55:

    cum (defensor) accusatorem calumniari criminatur,

    Auct. Her. 2, 6, 9:

    nondum Romam accusator Eumenes venerat, qui calumniando omnia detorquendoque suspecta et invisa efficeret,

    Liv. 42, 42, 5:

    tabulae veterum aerari debitorum, vel praecipua calumniandi materia,

    Suet. Aug. 32:

    magna calumniantium poena,

    id. Dom. 9:

    minus objectus calumniantibus foret,

    Quint. 6, 3, 5:

    calumniatur accusator actione sacrilegii, cum privata fuerit (pecunia sublata) non sacra,

    id. 4, 2, 8:

    an petitorem calumniari, an reum infitiatorem esse,

    id. 7, 2, 50.—
    2.
    With acc.:

    si tamen alio crimine postuletur ab eodem, qui in alio crimine eum calumniatus est, puto non facile admittendum eum qui semel calumniatus est,

    Dig. 48, 2, 7, § 3:

    sed non utique qui non probat quod intendit calumniari videtur,

    ib. 48, 16, 1, § 3.—
    B.
    To practise chicanery, trickery, or subterfuge:

    jacet res in controversiis isto calumniante biennium,

    Cic. Quint. 21, 67:

    meque, etiam si diutius calumniarentur. redire jussistis,

    id. Red. in Sen. 11, 27.—
    II.
    In gen., to depreciate, misrepresent, calumniate, to blame unjustly.
    A.
    With personal object:

    nam, quod antea te calumniatus sum, indicabo malitiam meam,

    Cic. Fam. 9, 7, 1; cf.:

    nisi calumniari naturam rerum homines quam sibi prodesse mallent,

    Plin. 18, 28, 68, § 272:

    aliis tamen eum verbis calumniatur,

    Gell. 6 (7), 3, 23.—With dat. (late Lat.):

    non solum filio sed etiam patri,

    Ambros. Inc. Dom. Sacr. 8, 83.—
    2.
    Esp., with se, to depreciate one ' s self, be unduly anxious or careful:

    quibusdam tamen nullus est finis calumniandi se, et... qui etiam, cum optima sunt reperta, quaerunt aliquid, quod sit magis antiquum, remotum, inopinatum,

    Quint. 8, proocm. §

    31: neque eos... ad infelicem calumniandi se poenam alligandos puto,

    id. 10, 3, 10.—
    B.
    Absol.: sed calumniabar ipse;

    putabam, qui obviam mihi venisset, suspicaturum,

    i. e. indulged unreasonable fears, Cic. Fam. 9, 2, 3; cf. A. 2. supra.—
    C.
    With things as objects, to misrepresent, interpret injuriously, set in a false light: non calumniatur verba nec voltus;

    quicquid accidit, benigne interpretando levat,

    Sen. Ep. 81, 25:

    suspitionibus inquietantur medicisque jam sani manum porrigunt et omnem calorem corporis sui calumniantur,

    id. Tranq. 2, 1:

    festinationem alicujus,

    Quint. 2, 1, 12:

    id unum,

    Tac. H. 3, 75:

    jus civile,

    Dig. 10, 4, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > calumnior

  • 3 calumnior

    to accuse falsely.

    Latin-English dictionary of medieval > calumnior

  • 4 kalumnior

    călumnĭor (anciently kăl-; v. the letter K), ātus, 1, v. dep. act. [calumnia].
    I.
    Jurid. t. t.
    A. 1.
    Absol.:

    calumniari est falsa crimina intendere,

    Dig. 48, 16, 1, § 1; cf.

    ib. prooem.: ut hic quoque Apronio... ex miseris aratoribus calumniandi quaestus accederet,

    Cic. Verr. 2, 3, 15, § 38:

    cum aliquid habeat quod possit criminose ac suspitiose dicere, aperte ludificari et calumniari sciens non videatur,

    id. Rosc. Am. 20, 55:

    cum (defensor) accusatorem calumniari criminatur,

    Auct. Her. 2, 6, 9:

    nondum Romam accusator Eumenes venerat, qui calumniando omnia detorquendoque suspecta et invisa efficeret,

    Liv. 42, 42, 5:

    tabulae veterum aerari debitorum, vel praecipua calumniandi materia,

    Suet. Aug. 32:

    magna calumniantium poena,

    id. Dom. 9:

    minus objectus calumniantibus foret,

    Quint. 6, 3, 5:

    calumniatur accusator actione sacrilegii, cum privata fuerit (pecunia sublata) non sacra,

    id. 4, 2, 8:

    an petitorem calumniari, an reum infitiatorem esse,

    id. 7, 2, 50.—
    2.
    With acc.:

    si tamen alio crimine postuletur ab eodem, qui in alio crimine eum calumniatus est, puto non facile admittendum eum qui semel calumniatus est,

    Dig. 48, 2, 7, § 3:

    sed non utique qui non probat quod intendit calumniari videtur,

    ib. 48, 16, 1, § 3.—
    B.
    To practise chicanery, trickery, or subterfuge:

    jacet res in controversiis isto calumniante biennium,

    Cic. Quint. 21, 67:

    meque, etiam si diutius calumniarentur. redire jussistis,

    id. Red. in Sen. 11, 27.—
    II.
    In gen., to depreciate, misrepresent, calumniate, to blame unjustly.
    A.
    With personal object:

    nam, quod antea te calumniatus sum, indicabo malitiam meam,

    Cic. Fam. 9, 7, 1; cf.:

    nisi calumniari naturam rerum homines quam sibi prodesse mallent,

    Plin. 18, 28, 68, § 272:

    aliis tamen eum verbis calumniatur,

    Gell. 6 (7), 3, 23.—With dat. (late Lat.):

    non solum filio sed etiam patri,

    Ambros. Inc. Dom. Sacr. 8, 83.—
    2.
    Esp., with se, to depreciate one ' s self, be unduly anxious or careful:

    quibusdam tamen nullus est finis calumniandi se, et... qui etiam, cum optima sunt reperta, quaerunt aliquid, quod sit magis antiquum, remotum, inopinatum,

    Quint. 8, proocm. §

    31: neque eos... ad infelicem calumniandi se poenam alligandos puto,

    id. 10, 3, 10.—
    B.
    Absol.: sed calumniabar ipse;

    putabam, qui obviam mihi venisset, suspicaturum,

    i. e. indulged unreasonable fears, Cic. Fam. 9, 2, 3; cf. A. 2. supra.—
    C.
    With things as objects, to misrepresent, interpret injuriously, set in a false light: non calumniatur verba nec voltus;

    quicquid accidit, benigne interpretando levat,

    Sen. Ep. 81, 25:

    suspitionibus inquietantur medicisque jam sani manum porrigunt et omnem calorem corporis sui calumniantur,

    id. Tranq. 2, 1:

    festinationem alicujus,

    Quint. 2, 1, 12:

    id unum,

    Tac. H. 3, 75:

    jus civile,

    Dig. 10, 4, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > kalumnior

  • 5 calumniator

    călumnĭātor ( kălumnĭātor; v. the foreg.), ōris, m. [calumnior]; mostly t. t., a contriver of tricks or artifices, a pettifogger, a perverter of law, a chicaner (sometimes, perhaps, branded on the forehead with the letter K = calumniator; cf. Voss, Arist. 1, 17;

    Ernest. Clav. Cic. Ind. Leg. s. v. Remmia): si calvitur et moretur et frustratur. Inde et calumniatores appellati sunt, quia per fraudem et frustrationem alios vexarent litibus,

    Dig. 50, 16, 223:

    scriptum sequi calumniatoris esse: boni judicis, voluntatem scriptoris auctoritatemque defendere,

    Cic. Caecil. 23, 65:

    calumniatores apponere,

    id. Verr. 2, 1, 10, § 27:

    calumniatorem quaerere,

    id. ib. 2, 2, 8, § 22;

    2, 2, 10, § 26: egens,

    id. Clu. 59, 163; id. Quint. 28, 87; Phaedr. 1, 17, 2; Mart. 11, 66, 1; Dig. 3, 2, 4, § 4; Suet. Rhet. 4.—
    II.
    Trop.:

    calumniator sui,

    one who is too anxious in regard to his work, over-scrupulous, Plin. 34, 8, 19, § 92; cf. calumnia, III. B., and calumnior, II. B. [p. 273]

    Lewis & Short latin dictionary > calumniator

  • 6 calvo

    calvor, 3, v. dep. a. (access. form cal-vo, ĕre, v. infra; calvio, Are, Serv. ad Verg. A. 1, 720).
    I.
    To devise tricks, use artifice, attack one with artifice, to intrigue against, to deceive (except in Sallust, only ante-class. for the class. calumnior): SI. CALVITVR. PEDEMVE. STRVIT., Fragm. XII. Tab. ap. Fest. s. v. struere, p. 313 Müll.; the same law is fragmentarily mentioned by Lucil. ap. Non. p. 7, 2, and Dig. 50, 16, 233.—
    II.
    In gen., to deceive, delude: me calvitur suspitio, Pac. ap. Non. p. 7, 6 (Trag. Rel. v. 137 Rib.): calamitas arvas calvitur, Pac. ap. Non. p. 192, 32 (Trag. Rel. v. 396 Rib.); Plaut. Cas. 2, 2, 4: sed memet calvor, Att. ap. Non. p. 6, 33.
    Pass. (cf. calumnior fin.): te vocis calvi similitudine, Pac. ap. Non. p. 6, 29; Sall. H. 3, 78 Dietsch, and Prisc. p. 883 P.

    Lewis & Short latin dictionary > calvo

  • 7 calvor

    calvor, 3, v. dep. a. (access. form cal-vo, ĕre, v. infra; calvio, Are, Serv. ad Verg. A. 1, 720).
    I.
    To devise tricks, use artifice, attack one with artifice, to intrigue against, to deceive (except in Sallust, only ante-class. for the class. calumnior): SI. CALVITVR. PEDEMVE. STRVIT., Fragm. XII. Tab. ap. Fest. s. v. struere, p. 313 Müll.; the same law is fragmentarily mentioned by Lucil. ap. Non. p. 7, 2, and Dig. 50, 16, 233.—
    II.
    In gen., to deceive, delude: me calvitur suspitio, Pac. ap. Non. p. 7, 6 (Trag. Rel. v. 137 Rib.): calamitas arvas calvitur, Pac. ap. Non. p. 192, 32 (Trag. Rel. v. 396 Rib.); Plaut. Cas. 2, 2, 4: sed memet calvor, Att. ap. Non. p. 6, 33.
    Pass. (cf. calumnior fin.): te vocis calvi similitudine, Pac. ap. Non. p. 6, 29; Sall. H. 3, 78 Dietsch, and Prisc. p. 883 P.

    Lewis & Short latin dictionary > calvor

  • 8 kalumniator

    călumnĭātor ( kălumnĭātor; v. the foreg.), ōris, m. [calumnior]; mostly t. t., a contriver of tricks or artifices, a pettifogger, a perverter of law, a chicaner (sometimes, perhaps, branded on the forehead with the letter K = calumniator; cf. Voss, Arist. 1, 17;

    Ernest. Clav. Cic. Ind. Leg. s. v. Remmia): si calvitur et moretur et frustratur. Inde et calumniatores appellati sunt, quia per fraudem et frustrationem alios vexarent litibus,

    Dig. 50, 16, 223:

    scriptum sequi calumniatoris esse: boni judicis, voluntatem scriptoris auctoritatemque defendere,

    Cic. Caecil. 23, 65:

    calumniatores apponere,

    id. Verr. 2, 1, 10, § 27:

    calumniatorem quaerere,

    id. ib. 2, 2, 8, § 22;

    2, 2, 10, § 26: egens,

    id. Clu. 59, 163; id. Quint. 28, 87; Phaedr. 1, 17, 2; Mart. 11, 66, 1; Dig. 3, 2, 4, § 4; Suet. Rhet. 4.—
    II.
    Trop.:

    calumniator sui,

    one who is too anxious in regard to his work, over-scrupulous, Plin. 34, 8, 19, § 92; cf. calumnia, III. B., and calumnior, II. B. [p. 273]

    Lewis & Short latin dictionary > kalumniator

  • 9 calumniātor

        calumniātor ōris, m    [calumnior], a trickster, malicious prosecutor, false informer, perverter of law: scriptum sequi calumniatoris esse: calumniatores apponere: egens: Calumniator ab ove cum peteret canis, Ph.
    * * *
    false accuser; pettifogger, chicaner; perverter of law; carping critic

    Latin-English dictionary > calumniātor

  • 10 exagito

    ex-ăgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a., to drive out of its position or place; to stir up, rouse up, disturb.
    I.
    Lit. (very seldom):

    ut quicquid faecis subsederit exagitet, et in summum reducat,

    Col. 12, 19, 4:

    vis (venti) exagitata foras erumpitur,

    Lucr. 6, 583. — Poet.:

    lustra ferarum Venatu,

    to disturb, Sil. 16, 553:

    lepus hic aliis exagitandus erit,

    to rouse, start, Ov. A. A. 3, 662; cf. Petr. 131, 7.—
    II.
    Trop., to rouse up (qs. like a wild beast), to disquiet, harass, persecute, disturb, torment.
    A.
    In gen.:

    insectandis exagitandisque nummariis judicibus,

    Cic. Att. 1, 16, 8; cf. Prop. 2, 8, 19:

    permulti sedes suas patrias, istius injuriis exagitati, reliquerant,

    Cic. Verr. 2, 3, 18:

    ab Suevis complures annos exagitati bello premebantur et agricultura prohibebantur,

    Caes. B. G. 4, 1, 2; cf. id. ib. 2, 29 fin.:

    at omnes di exagitent me, si, etc.,

    Hor. S. 2, 6, 54; cf. Ov. F. 5, 141:

    exagitari verberibus Furiarum,

    Suet. Ner. 34:

    quos flagitium, egestas, conscius animus exagitabat,

    Sall. C. 14, 3:

    senatus vulgi rumoribus exagitatus,

    id. ib. 29, 1:

    rem publicam seditionibus,

    id. ib. 51, 32.—
    B.
    In partic.
    1.
    To scold, rail at, to attack violently, to censure, criticise, satirize, rally (cf.: objurgo, improbo, increpo, vitupero, calumnior, reprehendo;

    peto, incuso, etc.): hi omnes convicio L. Lentuli consulis correpti exagitabantur,

    Caes. B. C. 1, 2, 4:

    cum etiam Demosthenes exagitetur ut putidus,

    Cic. Or. 8 fin.; cf. Suet. Aug. 86:

    inventi sunt, qui hanc dicendi exercitationem exagitarent atque contemnerent,

    Cic. de Or. 3, 16:

    in rebus palam a consularibus exagitatis et in summam invidiam adductis,

    id. Fam. 1, 1 fin.; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 3:

    exagitabantur omnes ejus fraudes atque fallaciae,

    Cic. Clu. 36, 101; cf. id. Sull. 21:

    quod apud Lucilium scite exagitat in Albucio Scaevola, quam lepide lexeis compostae, etc.,

    id. Or. 44, 149.—
    2.
    To stir up, irritate, excite:

    coepere (tribuni) senatum criminando plebem exagitare,

    Sall. C. 38, 1; cf.

    vulgum,

    id. J. 73, 5.—In a good sense:

    hujus disputationibus et exagitatus maxime orator est et adjutus,

    incited, urged onwards, Cic. Or. 3, 12.—Of abstract objects:

    in tali tempore tanta vis hominis leniunda quam exagitanda videbatur,

    Sall. C. 48, 5; Tac. A. 4, 12.—
    b.
    Transf., to stir up, excite the passions themselves: ne et meum maerorem exagitem et te in eundem luctum vocem, Cic. Att. 3, 7, 2;

    tristes curas,

    Luc. 8, 44:

    furores immiti corde,

    Cat. 64, 94.

    Lewis & Short latin dictionary > exagito

  • 11 expostulo

    ex-postŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    To demand vehemently or urgently, to demand, require (mostly post-Aug. for class. exposco; not in Cic., since in Rosc. Com. 17, 50, the true read. is: et postulare; cf.

    also: peto, exigo, flagito, postulo): aures meae auxilium expostulant,

    Plaut. Pers. 4, 3, 25:

    quae ne civilium quidem bellorum victores expostulaverint,

    Tac. A. 1, 19:

    primas sibi partes,

    id. ib. 15, 53:

    cum quid expostulabit usus,

    Col. 12, 2, 3:

    tarda sunt quae in commune expostulantur,

    Tac. A. 1, 28:

    Armeniam praesidiis vacuam fieri, expostulabat,

    id. ib. 15, 17:

    expostulat, ut, etc.,

    id. ib. 12, 46:

    quibus clamoribus expostulatum est, ne, etc.,

    Plin. Pan. 75, 4.— Absol.:

    expostulante consensu populi, pax inita,

    Vell. 2, 77, 1.—
    B.
    In partic. (cf. exposco, II.), to require to be delivered up, to demand one for punishment:

    Marium Celsum ad supplicium expostulabant,

    Tac. H. 1, 45; cf. id. ib. 1, 73:

    auctores caedis ad poenam,

    Suet. Dom. 23.—
    II.
    Cum aliquo ( de aliqua re or aliquid) or absol., to find fault, dispute, expostulate with one respecting something; to complain of one (class.; syn.: calumnior, reprehendo, vitupero, increpo, improbo, etc.).—With acc. rei, and cum with abl. pers.:

    lenis a te et facilis existimari debeo, qui nihil tecum de his ipsis rebus expostulem,

    Cic. Fam. 5, 2, 9; cf. id. ib. 3, 10, 6:

    cum illo injuriam,

    Ter. And. 4, 1, 15:

    ne illum quidem Juventium tecum expostulavi,

    Cic. Planc. 24, 58. —With acc. alone:

    qui putant sibi fieri injuriam ultro, si quam fecere ipsi, expostules,

    Ter. Ad. 4, 3, 4.—With acc. and inf. as object:

    tum obstetrix expostulavit mecum, parum missum sibi,

    Plaut. Mil. 3, 1, 103:

    sed locus esse videtur tecum expostulandi,

    Cic. Fam. 2, 17, 6.—With de and abl. rei:

    regna omnia de nostris cupiditatibus et injuriis expostulant,

    id. Verr. 2, 3, 89, § 207.—With quia or cur:

    expostulare, quia, etc.,

    Plaut. Most. 2, 2, 88:

    mittebat oratores, qui suo nomine expostularent, cur, etc.,

    Tac. A. 13, 37:

    cur non mecum questus es? aut... iracundius ac vehementius expostulasti?

    Cic. Sull. 15, 44; cf.:

    ne expostulent et querantur, se, etc.,

    id. Tusc. 5, 5, 14:

    verecunde,

    Dig. 1, 12, 1, § 8.

    Lewis & Short latin dictionary > expostulo

См. также в других словарях:

  • ԲԱՆՍԱՐԿԵՄ — (եցի.) NBH 1 437 Chronological Sequence: Unknown date, 7c, 10c, 12c, 13c ն. διαβάλλω traduco, defero, calumnior, criminor Բանս ʼի մէջ արկանել քսութեան. չարախօսել. պարսաւել. մատնել. ընդ վայր հարկանել. զրպարտել. բամբասել. բան խառնել, քաշքշել,… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԶՐՊԱՐՏԵՄ — (եցի.) NBH 1 0754 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c, 10c, 11c, 12c ն. συκοφαντέω calumnior, sycophantam ago Զուր պարտաւորելով՝ յանիրաւի պարտս պահանջել. հարստահարել. կեղեքել. խուել. զրկել. զլանալ. զզուել. նկուն առնել. լլկել …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՎԱՅՐ — (ի, աց, եւ ից եւ ուց.) NBH 2 0778 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 5c, 6c, 8c, 10c, 11c, 12c, 14c գ. τόπος locus, spatium եւ ὄπου ἑάν quocumque եւ այլն. Տեղի ո՛րպիսի եւ իցէ. եւ միջոց կամ ծագ տեղւոյ եւ ժամանակի, սահման. կողմն …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ՔՍԵՄ — (եցի.) NBH 2 1014 Chronological Sequence: 5c, 6c, 10c, 13c ն. ՔՍԵՄ կամ ՔՍՍԵՄ. διαβάλλω calumnior, defero, criminor. Քսու լինելով խօսել. քսութիւն առնել. բանսարկել. բամբասել. չարախօսել դաղտ. նատնել՝ փասքուս լինելով. բան խառնել, մուր քսել. *Արտաքոյ… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»