-
1 kalumniator
călumnĭātor ( kălumnĭātor; v. the foreg.), ōris, m. [calumnior]; mostly t. t., a contriver of tricks or artifices, a pettifogger, a perverter of law, a chicaner (sometimes, perhaps, branded on the forehead with the letter K = calumniator; cf. Voss, Arist. 1, 17;II.Ernest. Clav. Cic. Ind. Leg. s. v. Remmia): si calvitur et moretur et frustratur. Inde et calumniatores appellati sunt, quia per fraudem et frustrationem alios vexarent litibus,
Dig. 50, 16, 223:scriptum sequi calumniatoris esse: boni judicis, voluntatem scriptoris auctoritatemque defendere,
Cic. Caecil. 23, 65:calumniatores apponere,
id. Verr. 2, 1, 10, § 27:calumniatorem quaerere,
id. ib. 2, 2, 8, § 22;2, 2, 10, § 26: egens,
id. Clu. 59, 163; id. Quint. 28, 87; Phaedr. 1, 17, 2; Mart. 11, 66, 1; Dig. 3, 2, 4, § 4; Suet. Rhet. 4.—Trop.:calumniator sui,
one who is too anxious in regard to his work, over-scrupulous, Plin. 34, 8, 19, § 92; cf. calumnia, III. B., and calumnior, II. B. [p. 273] -
2 kalumniator
false accuser; pettifogger, chicaner; perverter of the law; carping critic -
3 calumniator
călumnĭātor ( kălumnĭātor; v. the foreg.), ōris, m. [calumnior]; mostly t. t., a contriver of tricks or artifices, a pettifogger, a perverter of law, a chicaner (sometimes, perhaps, branded on the forehead with the letter K = calumniator; cf. Voss, Arist. 1, 17;II.Ernest. Clav. Cic. Ind. Leg. s. v. Remmia): si calvitur et moretur et frustratur. Inde et calumniatores appellati sunt, quia per fraudem et frustrationem alios vexarent litibus,
Dig. 50, 16, 223:scriptum sequi calumniatoris esse: boni judicis, voluntatem scriptoris auctoritatemque defendere,
Cic. Caecil. 23, 65:calumniatores apponere,
id. Verr. 2, 1, 10, § 27:calumniatorem quaerere,
id. ib. 2, 2, 8, § 22;2, 2, 10, § 26: egens,
id. Clu. 59, 163; id. Quint. 28, 87; Phaedr. 1, 17, 2; Mart. 11, 66, 1; Dig. 3, 2, 4, § 4; Suet. Rhet. 4.—Trop.:calumniator sui,
one who is too anxious in regard to his work, over-scrupulous, Plin. 34, 8, 19, § 92; cf. calumnia, III. B., and calumnior, II. B. [p. 273]
См. также в других словарях:
C — Cc C bzw. c (gesprochen: [t͡seː]) ist der dritte Buchstabe des lateinischen Alphabets und ein Konsonant. Der Buchstabe C hat in deutschen Texten eine durchschnittliche Häufigkeit von 3,06 %. Er ist damit der zwölfthäufigste Buchstabe in… … Deutsch Wikipedia
K, k — K, k, 1) als Buchstab, im griechischen Alphabet, wo er Kappa heißt, Κ, κ, der 10., im deutschen Alphabet der 11. Buchstab. K ist harter Guttural; nach einem geschärften Vocal wird er im Deutschen verdoppelt, wofür aber gewöhnlich ck geschrieben… … Pierer's Universal-Lexikon
K — (ka), k, lat. K; k, der harte oder stimmlose gutturale oder palatale Verschlußlaut, s. Lautlehre. Historisch betrachtet, geht das k der germanischen Sprachen meist auf älteres g zurück, z. B. Kost, zu lateinisch gustare. Der Buchstabe K stammt… … Meyers Großes Konversations-Lexikon