Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

aquilonis+n+m

  • 1 aquilō

        aquilō ōnis, m    the north wind: ventus, N.: densus, V.: impotens, H.: victus Aquilonibus Auster, O. — Prov.: agi aquilone secundo, to fly before the wind, i. e. to be extremely prosperous, H. —The north: ad aquilonem conversus.
    * * *
    north wind; NNE/NE wind (for Rome); north; Boreas (personified)

    Latin-English dictionary > aquilō

  • 2 auster

        auster trī, m    [AVS-], the south wind: portus ab austro tutus, Cs.: vehemens: turbidus, H.: pluvius, O.: frigidus, V.: floribus austrum inmisi, have exposed to the parching blast, V.—The south country, the south: in aquilonis austrive partibus: mundus Libyae devexus in austros, south of Libya, V.
    * * *
    I
    austeris -e, austerior -or -us, austerrimus -a -um ADJ
    austere, plain; bitter, sour; dry (wine); sharp, pungent; dark, somber, morose
    II
    south; south wind; southern parts (pl.)

    Latin-English dictionary > auster

  • 3 horrifer

        horrifer fera, ferum, adj.    [horror+1 FER-], that causes trembling, exciting terror, terrible, dreadful, horrible: Aquilonis stridor, Att. ap. C.: Boreas, O.: aegis, V.
    * * *
    horrifera, horriferum ADJ
    awful, horrible, dreadful; frightening, chilling, exciting terror

    Latin-English dictionary > horrifer

  • 4 strīdor

        strīdor ōris, m    [strido], a harsh noise, shrill sound, creak, grating, hiss, rattle, buzz: (serpentis), O.: (elephantorum), L.: Aquilonis: rudentum, V.: ianuae, O.: catenae, Iu.: acutus, H.: indignatum magnis stridoribus aequor, V.
    * * *
    hissing, buzzing, rattling, whistling; high-pitched sound

    Latin-English dictionary > strīdor

  • 5 Aquilo

    ăquĭlo, ōnis, m. [perh. from aqua, as bringing wet weather, or aquilus, dark, as bringing lowering and stormy weather].
    I.
    A.. Lit., the north wind; Gr. Boreas; plur., Cic. N. D. 2, 10, 26; Ov. M. 2, 132; 5, 285; 10, 77 al.; acc. to accurate nautical designation, north-one-third-east wind, between the septentrio and vulturnus, opp. to Auster Africanus or Libonotus, Sen. Q. N. 5, 16; Plin. 2, 47, 46, § 119 sq.: horrifer Aquilonis stridor gelidas molitur nives, Att. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 68:

    cum ille vento Aquilone venisset Lemnum,

    Nep. Milt. 1, 5:

    Aquilo frigidus,

    Verg. G. 2, 404:

    densus,

    id. ib. 3, 196:

    stridens Aquilone procella,

    id. A. 1, 102:

    hiems aquilonibus asperat undas,

    id. ib. 3, 285:

    impotens,

    Hor. C. 3, 30, 3:

    clarus,

    Verg. G. 1, 460:

    Threïcius,

    Hor. Epod. 13, 3:

    ad aquilonem et ad austrum,

    Vulg. 1 Par. 9, 24; ib. Luc. 13, 29:

    ad aquilonem et meridiem,

    ib. Gen. 13, 14 et persaepe (in the Vulg. only in sing.).— Plur.:

    Africum Decertantem aquilonibus,

    Hor. C. 1, 3, 13:

    Neptunus classes aquilonibus arcet,

    id. A. P. 64 al. persaepe.—
    B.
    Meton. for the north:

    spelunca conversa ad aquilonem,

    Cic. Verr. 2, 4, 48.—
    II.
    Ăquĭlo, ōnis, m.; in mythology, the husband of Orithyia and father of Calais and Zetes, who dwelt in a cave of Hæmus, Cic. Leg. 1, 1, 3; Ov. M. 7, 3; Mel. 3, 5, 1; Val. Fl. 4, 432; Hyg. Fab. 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Aquilo

  • 6 aquilo

    ăquĭlo, ōnis, m. [perh. from aqua, as bringing wet weather, or aquilus, dark, as bringing lowering and stormy weather].
    I.
    A.. Lit., the north wind; Gr. Boreas; plur., Cic. N. D. 2, 10, 26; Ov. M. 2, 132; 5, 285; 10, 77 al.; acc. to accurate nautical designation, north-one-third-east wind, between the septentrio and vulturnus, opp. to Auster Africanus or Libonotus, Sen. Q. N. 5, 16; Plin. 2, 47, 46, § 119 sq.: horrifer Aquilonis stridor gelidas molitur nives, Att. ap. Cic. Tusc. 1, 28, 68:

    cum ille vento Aquilone venisset Lemnum,

    Nep. Milt. 1, 5:

    Aquilo frigidus,

    Verg. G. 2, 404:

    densus,

    id. ib. 3, 196:

    stridens Aquilone procella,

    id. A. 1, 102:

    hiems aquilonibus asperat undas,

    id. ib. 3, 285:

    impotens,

    Hor. C. 3, 30, 3:

    clarus,

    Verg. G. 1, 460:

    Threïcius,

    Hor. Epod. 13, 3:

    ad aquilonem et ad austrum,

    Vulg. 1 Par. 9, 24; ib. Luc. 13, 29:

    ad aquilonem et meridiem,

    ib. Gen. 13, 14 et persaepe (in the Vulg. only in sing.).— Plur.:

    Africum Decertantem aquilonibus,

    Hor. C. 1, 3, 13:

    Neptunus classes aquilonibus arcet,

    id. A. P. 64 al. persaepe.—
    B.
    Meton. for the north:

    spelunca conversa ad aquilonem,

    Cic. Verr. 2, 4, 48.—
    II.
    Ăquĭlo, ōnis, m.; in mythology, the husband of Orithyia and father of Calais and Zetes, who dwelt in a cave of Hæmus, Cic. Leg. 1, 1, 3; Ov. M. 7, 3; Mel. 3, 5, 1; Val. Fl. 4, 432; Hyg. Fab. 14.

    Lewis & Short latin dictionary > aquilo

  • 7 auster

    1.
    auster, tri, m. [Sanscr. ush-, to burn; the burning, hot wind], the south wind (opp. aquilo, the north wind).
    I.
    Lit.:

    auster fulmine pollens,

    Lucr. 5, 745:

    validus,

    id. 1, 899; Hor. Ep. 1, 11, 15:

    vehemens,

    Cic. Att. 16, 7:

    turbidus,

    Hor. C. 3, 3, 4: nubilus. [p. 210] Prop. 3, 8, 56: umidus, bringing or producing rain, Verg. G. 1, 462; so,

    pluvius,

    Ov. M. 1, 66:

    frigidus,

    Verg. G. 4, 261, and Prop. 3, 22, 16: hibernus. Tib. 1, 1, 47; Vulg. Cant. 4, 16; ib. Luc. 12, 25 et saep.—
    II.
    Meton., the south country, the south:

    in aquilonis austrive partibus,

    Cic. Rep. 6, 20, 22; so Varr. L. L. 9, § 25 Müll.; Plin. 2, 9, 6, § 43; Vulg. Exod. 26, 16; ib. Matt. 12, 42.
    2.
    auster = austerus, q. v.

    Lewis & Short latin dictionary > auster

  • 8 clarisonus

    clārĭ-sŏnus, a, um, adj. [id.], clearsounding, loud, distinct ( poet. and rare):

    vox,

    Cat. 64, 320; 64, 125:

    aurae Aquilonis,

    Cic. Arat. 280.

    Lewis & Short latin dictionary > clarisonus

  • 9 cursus

    cursus, ūs, m. [id.], a running ( on foot, on a horse, chariot, ship, etc.), a course, way, march, passage, voyage, journey, etc. (very freq.).
    I.
    Lit.
    1.
    Of living beings:

    ingressus, cursus, accubitio, etc.,

    Cic. N. D. 1, 34, 94:

    ibi cursu, luctando... sese exercebant,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 24; cf. id. Most. 1, 2, 73, and Hor. A. P. 412:

    quique pedum cursu valet, etc.,

    Verg. A. 5, 67:

    cursu superare canem,

    Hor. Ep. 1, 18, 51:

    milites cursu exanimati,

    Caes. B. G. 2, 23:

    huc magno cursu intenderunt,

    at full speed, id. ib. 3, 19:

    magno cursu concitatus,

    id. B. C. 1, 70:

    cursu incitatus,

    id. ib. 1, 79; 3, 46; Auct. B. Alex. 20; cf.:

    in cursu esse,

    Cic. Att. 5, 16, 1; cf. II. fin. infra:

    strictis gladiis cursu in hostem feruntur,

    advance at a run, Liv. 9, 13, 2:

    effuso cursu,

    id. 2, 50, 6:

    eo cursu proripere, ut, etc.,

    id. 24, 26, 12; 31, 21, 6:

    eo cursu, Auct. B. Alex 30: eodem cursu contendere,

    right onward, Caes. B. C. 2, 35; cf. id. B. G. 6, 67: citato cursu. Just. 11, 15, 2:

    cursus in Graeciam per tuam provinciam,

    Cic. Att. 10, 4, 10:

    quis umquam tam brevi tempore tot loca adire, tantos cursus conficere potuit?

    id. Imp. Pomp. 12, 34:

    (terrae) tuis non dicam cursibus, sed victoriis lustratae sunt,

    id. ib. 2, 5:

    agmen cursūs magis quam itineris modo ducit,

    Curt. 5, 13, 5; 6, 1, 12; Just. 15, 3, 11; 11, 8, 2:

    Miltiades cursum direxit, quo tendebat,

    Nep. Milt. 1, 6; Vell. 2, 19, 4; 1, 4, 1:

    Ulixi per mare,

    Hor. C. 1, 6, 7:

    iterare cursus relictos,

    id. ib. 1, 34, 4:

    Naxon, ait Liber, cursus advertite vestros,

    Ov. M. 3, 636 et saep.; cf. B.: cursum per [p. 504] auras Derigere, Verg. A. 6, 194; so of flying, Ov. M. 2, 838; 4, 787 al.—
    b.
    Cursum tenere (in a march or on shipboard), to hold one's course, to maintain a direct course:

    equites cursum tenere atque insulam capere non potuerant,

    Caes. B. G. 4, 26 fin.:

    Dionysius cum secundissimo vento cursum teneret,

    Cic. N. D. 3, 34, 83; Caes. B. G. 5, 8; cf. 2. b. —
    2.
    Of inanimate objects:

    solis cursus lunaeque meatus Expediam,

    Lucr. 5, 77; cf. id. 5, 772 al.:

    lunae,

    id. 5, 629; cf. id. 5, 630:

    stellarum,

    Cic. Rep. 6, 17, 17:

    neque clara suo percurrere fulmina cursu Perpetuo possint,

    Lucr. 1, 1003:

    si lacus emissus lapsu et cursu suo ad mare profluxisset,

    Cic. Div. 1, 44, 100; so of the course or flow of a stream, Ov. M. 1, 282; 9, 18; Plin. 5, 24, 20, § 85:

    longarum navium,

    Caes. B. G. 5, 8; cf. Cic. Mur. 15, 33; id. Off. 3, 12, 50 al.:

    Aquilonis et Austri,

    Lucr. 5, 688; cf. id. 6, 302:

    menstrui,

    Plin. 11, 39, 94, § 230:

    quadripertiti venarum,

    id. 16, 39, 76, § 195 et saep.—
    b.
    Cursum tenere, as supra, 1. b.:

    tanta tempestas subito coorta est, ut nulla earum (navium) cursum tenere posset,

    Caes. B. G. 4, 28.—
    B.
    Meton.
    1.
    Cursum exspectare, to wait for a fair wind (lit. for a passage), Cic. Att. 5, 8, 1.—
    2.
    (Abstr. pro concr.) Cursus publici, in the time of the emperors, posts or relays divided into stations, for the speedy transmission of information upon state affairs, Cod. Just. 12, 51; Cod. Th. 8, 5; Inscr. Orell. 3181; 3329; cf.

    . equi publici,

    Amm. 14, 6, 16:

    vehicula publica,

    id. 21, 13, 7:

    cursus vehicularius,

    Capitol. Ant. P. 12, 3:

    vehicularis,

    Dig. 50, 4, 18, § 4:

    cursus fiscalis,

    Spart. Had. 7; v. Suet. Aug. 49.—
    II.
    Trop. (freq. in Cic. and Quint.), a course, progress, direction, way:

    qui cursus rerum, qui exitus futurus sit,

    Cic. Fam. 4, 2, 3; cf. Tac. H. 4, 34; id. Agr. 39:

    implicari aliquo certo genere cursuque vivendi,

    Cic. Off. 1, 32, 117:

    vitae brevis cursus, gloriae sempiternus,

    id. Sest. 21, 47:

    reliquus vitae cursus,

    id. Phil. 2, 19, 47:

    totius vitae cursum videre,

    id. Off. 1, 4, 11:

    omnem vitae suae cursum conficere,

    id. Cael. 17, 39:

    in omni vitae cursu optimum visum est, ut, etc.,

    Macr. S. 1, 2, 3:

    temporum,

    Cic. Fam. 6, 5, 2:

    tuorum honorum,

    id. ib. 3, 11, 2; cf. Tac. H. 1, 48:

    continuus proeliorum,

    id. Agr. 27 al.:

    cursus vocis per omnis sonos,

    Cic. de Or. 3, 61, 227:

    cursus verborum,

    id. ib. 1, 35, 161; so of the motion or flow of discourse, etc., id. Part. Or. 15, 52; Quint. 8, prooem. § 27;

    9, 4, 70: cursus hic et sonus rotundae volubilisque sententiae,

    Gell. 11, 13, 4:

    quem enim cursum industria mea tenere potuisset sine forensibus causis, etc.,

    Cic. Phil. 8, 4, 11; cf. id. Or. 1, 4:

    nos in eodem cursu fuimus a Sullā dictatore ad eosdem fere consules,

    id. Brut. 96, 328; so,

    esse in cursu,

    to go on, continue, Ov. M. 13, 508; id. F. 6, 362.

    Lewis & Short latin dictionary > cursus

  • 10 exortus

    1.
    exortus, a, um, Part., from exorior.
    2.
    exortus, ūs, m. [exorior], a coming forth, rising:

    solis,

    Auct. Her. 3, 22, 36; Suet. Aug. 5; Plin. 12, 11, 23, § 40:

    cum ab occasu solis ad exortus intenderent iter,

    Liv. 21, 30, 4:

    stellarum,

    id. 2, 15, 12:

    aequinoctiales,

    Varr. R. R. 1, 12, 1:

    Aquilonis,

    Plin. 7, 2, 2, § 10:

    aquae,

    id. 31, 6, 31, § 57:

    lucis,

    Front. Strat. 2, 12, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > exortus

  • 11 inhorresco

    ĭn-horresco, 3, v. inch. n., to send forth sharp points, to rise erect, to bristle up.
    I.
    Lit.:

    gallinae inhorrescunt edito ovo excutiuntque sese,

    Plin. 10, 41, 57, § 116: inhorrescit mare, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24 (Trag. Rel. v. 411 Rib.): mobilibus veris inhorruit Adventus foliis ( poet. for folia inhorrescunt, varie agitantur auris vernis), Hor. C. 1, 23, 5, v. Orell. ad h. l.:

    frigorum impatientia papiliones villis inhorrescunt,

    Plin. 11, 23, 27, § 77:

    trifolium inhorrescere et folia contra tempestatem subrigere,

    id. 18, 35, 89, § 365:

    Atlas nemoribus inhorrescit,

    Sol. 24.—
    II.
    Transf., to tremble, shake, shiver.
    A.
    With fever, Cels. 3, 12 med.:

    frigida potio inutilis est iis qui facile inhorrescunt,

    id. 1, 3.—With cold:

    aër nivibus et glacie inhorrescit,

    App. de Mund. p. 58, 33:

    cum tristis hiems aquilonis inhorruit alis,

    Ov. Ib. 199.—
    B.
    To quake, shudder, with fear, horror, App. M. 5, p. 172, 22:

    solitudo inhorrescit vacuis,

    Tac. H. 3. 85; id. A. 11, 28.—Rarely with acc.:

    adeo rebus accommodanda compositio, ut asperis asperos etiam numeros adhiberi oporteat, et cum dicente aeque audientem inhorrescere,

    Quint. 9, 4, 126.— Transf., to shudder at:

    severitatis vim,

    Aur. Vict. Caes. 24.

    Lewis & Short latin dictionary > inhorresco

  • 12 rigeo

    rĭgĕo, ēre, v. n. [prob. kindr. with rhigeô, frigeo], to be stiff or numb; to stiffen (syn.: concresco, conglacio).
    I.
    Lit. (class.).
    1.
    With cold:

    frigore,

    Lucr. 3, 891; Cic. Tusc. 1, 28, 69 (opp. uri calore):

    gelu,

    Liv. 21, 32; Plin. Ep. 5, 6, 30; id. Pan. 82, 5:

    prata rigent,

    Hor. C. 4, 12, 3:

    stagnum,

    Col. 8, 17, 2:

    corpora omnibus,

    Liv. 21, 54; cf. poet.:

    horridus December,

    Mart. 7, 95.—
    2.
    Of any physical stiffness:

    gelido comae terrore rigebant,

    stood on end, bristled up, Ov. M. 3, 100; so,

    ora indurata,

    id. ib. 14, 503:

    ardua cervix (with horrent setae),

    id. ib. 8, 284:

    cerealia dona rigent,

    i. e. are hardened into gold, id. ib. 11, 122:

    vestes auroque ostroque,

    are stiff, stand out, Verg. A. 11, 72; cf.:

    terga boum plumbo insuto ferroque,

    id. ib. 5, 405:

    manicae ex auro,

    Sil. 4, 155:

    signa,

    Lucr. 5, 1427.—
    II.
    Poet., transf., to stand stiff or upright:

    (pars summa scopuli) riget,

    Ov. M. 4, 526; 6, 573:

    late riget Tmolus,

    id. ib. 11, 150:

    sine frondibus arbos,

    id. ib. 13, 691:

    illitterati num minus nervi rigent?

    Hor. Epod. 8, 17.—
    III.
    Trop., to remain unmoved, inert (very rare):

    feritas immota riget,

    Mart. 5, 31, 5. —Hence, rĭgens, entis, P. a., stiff, inflexible, rigid, unbending (mostly post-class.).
    1.
    Lit.:

    secui madidas ungue rigente genas,

    Ov. H. 5, 72:

    lorica ex aere,

    Verg. A. 8, 621:

    aqua,

    i. e. frozen, Mart. 14, 117:

    pars mundi ipsis aquilonis conceptaculis rigentissima,

    Sol. 15:

    caput (with praedurum),

    rigid, Quint. 11, 3, 69; cf. id. 2, 13, 9: interque rigentes (partes terrae), Tib. 4, 1, 165:

    gelu flumina,

    Plin. Pan. 82, 5.—
    2.
    Trop., stubborn, inflexible, unyielding:

    animus,

    Sen. Hippol. 413; cf.:

    vir tot malis,

    id. Thyest. 304.

    Lewis & Short latin dictionary > rigeo

  • 13 Ruga

    1.
    rūga, ae, f., a crease in the face, a wrinkle.
    A.
    In gen. (class.; usu. in plur.).
    (α).
    Plur.:

    non cani non rugae repente auctoritatem arripere possunt,

    Cic. Sen. 18, 62:

    vos populumque Romanum non consilio neque eloquentiā, sed rugis supercilioque decepit,

    id. Red. in Sen. 7, 15: nec pietas moram Rugis et instanti senectae Afferet, [p. 1604] Hor. C. 2, 14, 3:

    vis tu remittere aliquid ex rugis,

    Plin. Ep. 9, 17, 2:

    rugas in fronte contrahere,

    Varr. R. R. 1, 2, 26:

    rugis vetus Frontem senectus exaret,

    Hor. Epod. 8, 4; cf.: frontem rugis arat, * Verg. A. 7, 417:

    dum tarda senectus inducat rugas,

    Tib. 2, 2, 20; Hor. C. 4, 13, 11:

    sulcare cutem rugis,

    Ov. M. 3, 276; 14, 96; 15, 232 et saep. al.—

    Prov.: de rugis crimina multa cadunt,

    Ov. Am. 1, 8, 46.—
    (β).
    Sing. ( poet.):

    faceret scissas languida ruga genas?

    Prop. 2, 18 (3, 10), 6; 3 (4), 25, 12; Ov. Tr. 3, 7, 34, id. A. A. 1, 240; Juv. 13, 215; 14, 325.—
    B.
    Transf., a crease, fold, plait, wrinkle, corrugation, etc., of any kind (post-Aug.; cf.

    rugo, I.): margaritae flavescunt senectā rugisque torpescunt,

    Plin. 9, 35, 54, § 109:

    aquilonis afflatus poma deturpans rugis,

    id. 15, 16, 18, § 59; 12, 7, 14, § 26; 17, 14, 24, § 107 al.; of the folds of garments, id. 35, 8, 34, § 56; Macr. S. 2, 9.—In sing.:

    jam deciens redit in rugam,

    Pers. 6, 79 Gildersleeve ad loc.:

    vestes quoque diutius vinctas ruga consumet,

    Petr. 102, 12.—
    2.
    The female screw, Plin. 18, 31, 74, § 317.
    2.
    Rūga, ae, m. [1. ruga], a Roman surname, e. g. of Sp. Carvilius, whose divorce is said to have been the first in Rome, Gell. 4, 3, 2; 17, 21, 44; Val. Max. 2, 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Ruga

  • 14 ruga

    1.
    rūga, ae, f., a crease in the face, a wrinkle.
    A.
    In gen. (class.; usu. in plur.).
    (α).
    Plur.:

    non cani non rugae repente auctoritatem arripere possunt,

    Cic. Sen. 18, 62:

    vos populumque Romanum non consilio neque eloquentiā, sed rugis supercilioque decepit,

    id. Red. in Sen. 7, 15: nec pietas moram Rugis et instanti senectae Afferet, [p. 1604] Hor. C. 2, 14, 3:

    vis tu remittere aliquid ex rugis,

    Plin. Ep. 9, 17, 2:

    rugas in fronte contrahere,

    Varr. R. R. 1, 2, 26:

    rugis vetus Frontem senectus exaret,

    Hor. Epod. 8, 4; cf.: frontem rugis arat, * Verg. A. 7, 417:

    dum tarda senectus inducat rugas,

    Tib. 2, 2, 20; Hor. C. 4, 13, 11:

    sulcare cutem rugis,

    Ov. M. 3, 276; 14, 96; 15, 232 et saep. al.—

    Prov.: de rugis crimina multa cadunt,

    Ov. Am. 1, 8, 46.—
    (β).
    Sing. ( poet.):

    faceret scissas languida ruga genas?

    Prop. 2, 18 (3, 10), 6; 3 (4), 25, 12; Ov. Tr. 3, 7, 34, id. A. A. 1, 240; Juv. 13, 215; 14, 325.—
    B.
    Transf., a crease, fold, plait, wrinkle, corrugation, etc., of any kind (post-Aug.; cf.

    rugo, I.): margaritae flavescunt senectā rugisque torpescunt,

    Plin. 9, 35, 54, § 109:

    aquilonis afflatus poma deturpans rugis,

    id. 15, 16, 18, § 59; 12, 7, 14, § 26; 17, 14, 24, § 107 al.; of the folds of garments, id. 35, 8, 34, § 56; Macr. S. 2, 9.—In sing.:

    jam deciens redit in rugam,

    Pers. 6, 79 Gildersleeve ad loc.:

    vestes quoque diutius vinctas ruga consumet,

    Petr. 102, 12.—
    2.
    The female screw, Plin. 18, 31, 74, § 317.
    2.
    Rūga, ae, m. [1. ruga], a Roman surname, e. g. of Sp. Carvilius, whose divorce is said to have been the first in Rome, Gell. 4, 3, 2; 17, 21, 44; Val. Max. 2, 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > ruga

  • 15 situs

    1.
    sĭtus, a, um, Part. and P. a. of sino.
    2.
    sĭtus, ūs, m. [sino].
    I.
    (Sino, 1. situs, A.; prop. a being laid or placed, a lying; hence, by meton.)
    A.
    The manner of lying, the situation, local position, site of a thing (class. in sing. and plur.; mostly of localities; syn. positus).
    (α).
    Sing.:

    terrae,

    Cic. Tusc. 1, 20, 45:

    urbem Syracusas elegerat, cujus hic situs esse dicitur,

    id. Verr. 2, 5, 10, § 26:

    loci,

    id. Ac. 2, 19, 61:

    urbis,

    id. Rep. 2, 11, 22; Caes. B. G. 7, 68; 7, 36; Liv. 9, 24, 2:

    locorum,

    Curt. 3, 4, 11; 7, 6, 12:

    Messana, quae situ moenibus portuque ornata est,

    Cic. Verr. 2, 4, 2, § 3; cf.:

    urbes naturali situ inexpugnabiles,

    Liv. 5, 6; Curt. 3, 4, 2:

    agri (with forma),

    Hor. Ep. 1, 16, 4:

    Africae,

    Sall. J. 17, 1:

    castrorum,

    Caes. B. G. 5, 57; id. B. C. 3, 66:

    montis,

    Curt. 8, 10, 3:

    loca naturae situ invia,

    id. 7, 4, 4;

    opp. opus: turrem et situ et opere multum editum,

    id. 3, 1, 7; 8, 10, 23; cf. Front. Strat. 3, 2, 1:

    figura situsque membrorum,

    Cic. N. D. 2, 61, 153; cf.:

    passeres a rhombis situ tantum corporum differunt,

    Plin. 9, 20, 36, § 72:

    Aquilonis,

    towards the north, id. 16, 12, 23, § 59.— Poet.: exegi monumentum aere perennius Regalique situ pyramidum altius, i. e. the structure (prop. the manner of construction), Hor. C. 3, 30, 2 (cf. the Part. situs, in Tac., = conditus, built; v. sino, P. a. A. 2. c.).—
    (β).
    Plur.:

    opportunissimi situs urbibus,

    Cic. Rep. 2, 3, 5; so,

    oppidorum,

    Caes. B. G. 3, 12:

    terrarum,

    Cic. Div. 2, 46, 97; cf. Hor. Ep. 2, 1, 252:

    locorum,

    Cic. Q. Fr. 2, 16, 4:

    castrorum,

    Caes. B. G. 7, 83: situs partium corporis, Cic. Ac. 2, 39, 122:

    revocare situs (foliorum),

    position, arrangement, Verg. A. 3, 451. —
    B.
    Transf. (= regio), a quarter of the world, region (Plinian):

    a meridiano situ ad septentriones,

    Plin. 2, 108, 112, § 245; 2, 47, 48, § 127; 3, 12, 17, § 108; cf. Sill. ad Plin. 16, § 2.— Plur.:

    (pantherae) repleturae illos situs,

    Plin. 27, 2, 2, § 7.—
    2.
    Soil (late Lat.):

    quae loca pingui situ et cultu,

    Amm. 24, 5, 3.—
    3.
    Description (late Lat.):

    cujus originem in Africae situ digessimus plene,

    Amm. 29, 5, 18.—
    II.
    Lit.
    1.
    Rust, mould, mustiness, dust, dirt, etc., that a thing acquires from lying too long in one place (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic. or Cæs.;

    syn.: squalor, sordes): corrumpor situ,

    Plaut. Truc. 5, 23; cf.:

    quae in usu sunt et manum cottidie tactumque patiuntur, numquam periculum situs adeunt,

    Sen. Ben. 3, 2, 2:

    tristia duri Militis in tenebris occupat arma situs,

    Tib. 1, 10, 50:

    arma squalere situ ac rubigine,

    Quint. 10, 1, 30:

    immundo pallida mitra situ,

    Prop. 4 (5), 5, 70:

    ne aut supellex vestisve condita situ dilabatur,

    Col. 12, 3, 5:

    per loca senta situ,

    Verg. A. 6, 462:

    araneosus situs,

    Cat. 23, 3:

    immundus,

    Ov. Am. 1, 12, 30; cf. id. ib. 1, 8, 52; id. Tr. 3, 10, 70:

    detergere situm ferro,

    Sil. 7, 534:

    deterso situ,

    Plin. Pan. 50:

    prata situ vetustatis obducta,

    Col. 2, 18, 2. —
    2.
    Filthiness of the body: genas situ liventes, Poët. ap. Cic. Tusc. 3, 12, 26 (Com. Rel. p. 225 Rib.:

    situm inter oris et barba, etc.): en ego victa situ,

    Verg. A. 7, 452; Ov. M. 7, 290; 7, 303; 8, 802; Luc. 6, 516; Plin. 21, 6, 17, § 33.—
    B.
    Trop.
    1.
    Neglect, idleness, absence of use:

    indigna est pigro forma perire situ,

    Ov. Am. 2, 3, 14:

    et segnem patiere situ durescere campum,

    Verg. G. 1, 72; Col. 2, 2, 6:

    gladius usu splendescit, situ rubiginat,

    App. Flor. 3, p. 351, 32. —
    2.
    Of the mind, a rusting, moulding, a wasting away, dulness, inactivity:

    senectus victa situ,

    Verg. A. 7, 440:

    marcescere otio situque civitatem,

    Liv. 33, 45 fin.:

    situ obsitae justitia, aequitas,

    Vell. 2, 126, 2:

    quae (mens) in hujusmodi secretis languescit et quendam velut in opaco situm ducit,

    Quint. 1, 2, 18; cf. id. 12, 5, 2:

    ne pereant turpi pectora nostra situ,

    Ov. Tr. 5, 12, 2:

    depellere situm curis,

    Stat. S. 5, 3, 34:

    flebis in aeterno surda jacere situ (carmina),

    i. e. oblivion, Prop. 1, 7, 18:

    (verba) priscis memorata Catonibus Nunc situs informis premit et deserta vetustas,

    Hor. Ep. 2, 2, 118; cf.:

    verborum situs,

    Sen. Ep. 58, 3:

    nec umquam passure situm,

    Stat. Th. 3, 100:

    passus est leges istas situ atque senio emori,

    Gell. 20, 1, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > situs

См. также в других словарях:

  • Acrocephalus caffer aquilonis — Eiao Rohrsänger Systematik Ordnung: Sperlingsvögel (Passeriformes) Unterordnung: Singvögel (Passeri) Familie: Grasmückenartige (Sylviidae) …   Deutsch Wikipedia

  • Acrocephalus mendanae aquilonis — Eiao Rohrsänger Systematik Ordnung: Sperlingsvögel (Passeriformes) Unterordnung: Singvögel (Passeri) Familie: Grasmückenartige (Sylviidae) …   Deutsch Wikipedia

  • Platanthera aquilonis — ID 64861 Symbol Key PLAQ2 Common Name northern green orchid Family Orchidaceae Category Monocot Division Magnoliophyta US Nativity Native to U.S. US/NA Plant Yes State Distribution AK, AZ, CA, CO, CT, IA, ID, IL, IN, MA, ME, MI, MN, MT, ND, NE,… …   USDA Plant Characteristics

  • Platanthera aquilonis Sheviak — Symbol PLAQ2 Common Name northern green orchid Botanical Family Orchidaceae …   Scientific plant list

  • Vinland — was the name given to an area of North America by the Norseman Leifr Eiríksson, about the year A.D. 1003.Fact|date=March 2008In 1960 archaeological evidence of the only known Norse settlement [Ingstad, Helge; Ingstad, Anne Stine (2001). The… …   Wikipedia

  • Eiao Polynesian Warbler — Taxobox name = Eiao Polynesian Warbler regnum = Animalia phylum = Chordata classis = Aves ordo = Passeriformes familia = Sylviidae genus = Acrocephalus species = A. caffer subspecies = A. c. aquilonis trinomial = Acrocephalus caffer aquilonis… …   Wikipedia

  • Magic in Negima — This page discusses the magic and magic systems in the manga and anime series . Western Mages and Eastern Mages In Negima, the two main divisions of magic shown are Western (European) and Eastern (Asian). Western magic is largely based on real… …   Wikipedia

  • Eiao-Rohrsänger — Systematik Ordnung: Sperlingsvögel (Passeriformes) Unterordnung: Singvögel (Passeri) Familie: Grasmückenartige (Sylviidae) Gattung …   Deutsch Wikipedia

  • Gesta Hammaburgensis ecclesiae pontificum — Die Gesta Hammaburgensis ecclesiae pontificum (lat. Geschichte des Erzbistums Hamburg ) stellen eines der bedeutendsten mittelalterlichen Geschichts und Geographiewerke des nördlichen Europa dar. Es ist zugleich die älteste schriftliche Quelle… …   Deutsch Wikipedia

  • Platanthera —   Platanthera …   Wikipedia Español

  • Адам Бременский — В Википедии есть статьи о других людях с именем Адам (значения). Адам Бременский (нем. Adam von Bremen; умер после 1081 года)  северогерманский хронист, каноник и схоластик, или Magister scholarum. Предполагают, что он был вызван… …   Википедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»