Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

aliquid+ad+saxa+pm

  • 101 canis

        canis is, m and f    [2 CAV-], a dog: ater alienus, T.: acer, H.: canes venatici: obscena, shameless, V.: Echidnea, i. e. Cerberus, O.: caeruleis canibus resonantia saxa, the barking mouths ( of Scylla), V.: Infernae canes, the dogs of Hecate, H. — Sing collect.: trudit multā cane Apros, a pack, H.—Provv.: cane peius et angui vitare aliquid, H.: canis a corio numquam absterrebitur uncto, will never be frightened from the greasy hide, H.: canis timidus vehementius latrat quam mordet, his bark is worse than his bite, Cu.—Fig., a term of reproach, dog, T.; of a backbiter, H.; of a miser, H.; of parasites: multa canibus suis (opus esse).—Meton., the constellation, the Dog (canis maior, or Sirius; and canis minor, or Procyon): adverso cedens Canis occidit astro, i. e. goes down backwards, V.—In play, the worst throw (of dice), dog-throw (opp. Venus), O., Pr.
    * * *
    dog; hound; subordinate; "jackal"; dog-star/fish; lowest dice throw; clamp

    Latin-English dictionary > canis

  • 102 ē-mētior

        ē-mētior mēnsus, īrī, dep.,     to measure out: spatium oculis, V. — To pass, pass over, traverse: tot inhospita saxa, V.: iter, L.: longitudinem Italiae, L.: spatium pedibus, Ta.—P. pass., passed through, traversed: multo maior pars itineris, L.: Emenso Olympo, V.—To survive: tres principes, Ta. — P. pass.: emensae in lucem noctes, lived through, O.—To impart, bestow: aliquid patriae, H.: voluntatem tibi.

    Latin-English dictionary > ē-mētior

  • 103 armo

    armo, āvi, ātum, 1, v. a. [arma].
    I.
    A.. Lit., to furnish with weapons, to arm, equip, aliquem or aliquem aliquā re:

    cum in pace multitudinem hominum coëgerit, armārit, instruxerit,

    Cic. Caecin. 12:

    milites armari jubet,

    Caes. B. C. 1, 28:

    ut quemque casus armaverat, sparos aut lanceas portabant,

    Sall. C. 56, 3:

    copias,

    id. J. 13, 2:

    agrestīsque manus armat sparus,

    Verg. A. 11, 682:

    quos e gente suorum armet,

    Ov. M. 14, 464; 12, 614: milites iis armis armare, Pomp. ap. Cic. Att. 8, 12:

    nunc tela, nunc saxa, quibus eos adfatim locus ipse armabat, etc.,

    Liv. 9, 35:

    se spoliis,

    Verg. A. 2, 395:

    manus ense,

    Val. Fl. 2, 182:

    aliquem facibus,

    Flor. 3, 12, 13:

    apes aculeis,

    Plin. 11, 28, 33, § 46; so,

    aliquid aliquā re: ferrum armare veneno,

    Verg. A. 9, 773:

    calamos veneno,

    id. ib. 10, 140:

    pontum vinclis,

    Manil. 5, 657 al. —Followed by in, contra, adversus:

    egentes in locupletes, perditi in bonos, servi in dominos armabantur,

    Cic. Planc. 35; id. Mil. 25; id. Att. 8, 3, 3:

    delecta juventus contra Milonis impetum armata est,

    id. Mil. 25; for adversus, v. infra. —That for which one is armed, with in or ad:

    unanimos armare in proelia fratres,

    Verg. A. 7, 335:

    armate viros ad pugnam,

    Vulg. Num. 31, 3.—
    B.
    Trop.
    1.
    To arm, equip, furnish:

    temeritatem concitatae multitudinis auctoritate publicā armare,

    Cic. Mil. 1:

    cogitavit, quibus accusatorem rebus armaret,

    id. Clu. 67: te ad omnia summum ingenium armavit, Caecil. ap. Cic. Fam. 6, 7:

    Pompeium senatūs auctoritas, Caesarem militum armavit fiducia,

    Vell. 2, 49:

    ferae gentes non telis magis quam suo caelo, suo sidere armantur,

    Plin. Pan. 12, 3:

    sese eloquentiā,

    Cic. Inv. 1, 1:

    se imprudentiā alicujus,

    Nep. Dion, 8, 3:

    irā,

    Ov. M. 13, 544:

    eā cogitatione armamini,

    Vulg. 1 Pet. 4, 1:

    Archilochum proprio rabies armavit iambo,

    Hor. A. P. 79:

    nugis armatus,

    armed with nonsense, id. Ep. 1, 18, 16:

    armata dolis mens,

    Sil. 1, 183; cf. id. 11, 6; 15, 682.—
    2.
    To excite, stir up, rouse, provoke; constr. with adversus, ad or in:

    (Hannibal) regem armavit et exercuit adversus Romanos,

    Nep. Hann. 10, 1:

    aliquem ad omnia armare,

    Cic. Fam. 6, 7:

    Claudii sententia consules armabat in tribunos,

    Liv. 4, 6; so id. 3, 57:

    Quid vos in fata parentis Armat?

    Ov. M. 7, 347:

    mixtus dolor et pudor armat in hostes,

    Verg. A. 10, 398:

    in exitium rei publicae,

    Flor. 3, 12, 13; 4, 2, 1.—
    II.
    To furnish with something needful, esp. with the munitions of war, to fit out, equip:

    ea, quae sunt usui ad armandas naves, ex Hispaniā adportari jubet,

    Caes. B. G. 5, 1:

    muri propugnaculis armabantur,

    Liv. 30, 9: Claudius triremes quadriremesque [p. 164] et undeviginti hominum milia armavit, Tac. A. 12, 56.—Hence, armātus, a, um, P. a., armed, equipped, fitted with armor (opp. inermis, togatus, q. v.); also subst.: armātus, i, m., an armed man, a solier, = miles.
    A.
    Adj.
    1.
    Lit.:

    armatos, si Latine loqui volumus, quos appellare vere possumus? opinor eos, qui scutis telisque parati ornatique sunt,

    Cic. Caecin. 21, 60: cum animatus iero satis armatus sum, Att. ap. Non. p. 233, 18;

    p. 495, 23: armati pergemus,

    Vulg. Num. 32, 32; ib. Judith, 9, 6: ab dracontis stirpe armatā exortus, Att. ap. Non. p. 426, 2:

    armata manus,

    Lucr. 2, 629; so id. 2, 636; 2, 640; 5, 1297; cf. id. 5, 1292:

    saepe ipsa plebes armata a patribus secessit,

    Sall. C. 33, 4:

    contra injurias armatus ire,

    id. J. 31, 6:

    facibus armatus,

    Liv. 5, 7:

    armatus falce,

    Tib. 1, 4, 8:

    classes armatae,

    Verg. G. 1, 255:

    armatus cornu,

    Plin. 11, 37, 45, § 128.—
    2.
    Meton.:

    armati anni,

    i. e. years spent in war, Sil. 11, 591.— Trop.: excitati, erecti, armati animis, armed, furnished, etc., Cic. Phil. 7, 9, 26.—In the sup. only twice, and referring to the pos. armatus in connection with it ( comp. and adv. never used), Cic. Caecin. 21, 61 (v. the passage in its connection):

    tam tibi par sum quam multis armatissimis nudi aut leviter armati,

    Sen. Ben. 5, 4.—
    B.
    Subst.: gravidus armatis equus (sc. Trojanus), Enn. ap. Macr. S. 6, 2 (Trag. v. 97 Müll.): armatos educere, id. ap. Non. p. 355, 16:

    navem triremem armatis ornat,

    Nep. Dion, 9, 2:

    decem milia armatorum,

    id. Milt. 5, 1; so Vulg. Exod. 38, 25:

    armatis in litora expositis,

    Liv. 37, 28; 42, 51; 9, 24; Suet. Caes. 30.

    Lewis & Short latin dictionary > armo

  • 104 cado

    cădo, cĕcĭdi, cāsum, 3 ( part. pres. gen. plur. cadentūm, Verg. A. 10, 674; 12, 410), v. n. [cf. Sanscr. çad-, to fall away].
    I.
    Lit.
    A.
    In an extended sense, to be driven or carried by one ' s weight from a higher to a lower point, to fall down, be precipitated, sink down, go down, sink, fall (so mostly poet.; in prose, in place of it, the compounds decĭdo, occĭdo, excĭdo, etc.; cf. also ruo, labor;

    opp. surgo, sto): tum arbores in te cadent,

    Plaut. Men. 2, 3, 25: (aves) praecipites cadunt in terram aut in aquam, fall headlong to the earth or into the water, Lucr. 6, 745; cf. id. 6, 828;

    imitated by Verg.: (apes) praecipites cadunt,

    Verg. G. 4, 80:

    nimbus, Ut picis e caelo demissum flumen, in undas Sic cadit, etc.,

    Lucr. 6, 258:

    cadit in terras vis flammea,

    id. 2, 215; so with in, id. 2, 209; 4, 1282; 6, 1006; 6, 1125; Prop. 4 (5), 4, 64:

    in patrios pedes,

    Ov. F. 2, 832.—With a different meaning:

    omnes plerumque cadunt in vulnus,

    in the direction of, towards their wound, Lucr. 4, 1049; cf.:

    prolapsa in vulnus moribunda cecidit,

    Liv. 1, 58, 11:

    cadit in vultus,

    Ov. M. 5, 292:

    in pectus,

    id. ib. 4, 579.—Less freq. with ad:

    ad terras,

    Plin. 2, 97, 99, § 216:

    ad terram,

    Quint. 5, 10, 84.—The place from which is designated by ab, ex, de:

    a summo cadere,

    Plaut. Mil. 4, 4, 15:

    a mento cadit manus,

    Ov. F. 3, 20:

    aves ab alto,

    Plin. 10, 38, 54, § 112:

    ut cadat (avis) e regione loci,

    Lucr. 6, 824:

    ex arbore,

    Plin. 17, 20, 34, § 148; Dig. 50, 16, 30, § 4; 18, 1, 80, § 2:

    cecidisse de equo dicitur,

    Cic. Clu. 62, 175:

    cadere de equo,

    Plaut. Mil. 3, 1, 125 (for which Cæsar, Nepos, and Pliny employ decidere):

    de manibus arma cecidissent,

    Cic. Phil. 14, 7, 21; cf.:

    de manibus civium delapsa arma ipsa ceciderunt,

    id. Off. 1, 22, 77:

    cadunt altis de montibus umbrae,

    Verg. E. 1, 84:

    de caelo,

    Lucr. 5, 791; Ov. M. 2, 322:

    de matre (i. e. nasci),

    Claud. in Rufin. 1, 92.—With per:

    per inane profundum,

    Lucr. 2, 222:

    per aquas,

    id. 2, 230:

    per salebras altaque saxa,

    Mart. 11, 91; cf.:

    imbre per indignas usque cadente genas,

    Ov. Tr. 1, 3, 18.—With the adverb altius: altius atque cadant summotis nubibus imbres, and poured forth from a greater height, etc., Verg. E. 6, 38.—And absol.:

    folia nunc cadunt,

    Plaut. Men. 2, 3, 24; Ter. Ad. 1, 1, 12; Lucr. 6, 297:

    ut pluere in multis regionibus et cadere imbres,

    id. 6, 415:

    cadens nix,

    id. 3, 21; 3, 402:

    velut si prolapsus cecidisset,

    Liv. 1, 56, 12: quaeque ita concus [p. 259] sa est, ut jam casura putetur, Ov. P. 2, 3, 59:

    cadentem Sustinuisse,

    id. M. 8, 148:

    saepius, of epileptics,

    Plin. Val. 12, 58:

    casuri, si leviter excutiantur, flosculi,

    Quint. 12, 10, 73.—
    2.
    Esp.
    a.
    Of heavenly bodies, to decline, set (opp. orior), Ov. F. 1, 295:

    oceani finem juxta solemque cadentem,

    Verg. A. 4, 480; 8, 59; Tac. G. 45:

    soli subjecta cadenti arva,

    Avien. Descr. Orb. 273; cf. Tac. Agr. 12:

    quā (nocte) tristis Orion cadit,

    Hor. Epod. 10, 10:

    Arcturus cadens,

    id. C. 3, 1, 27.—
    b.
    To separate from something by falling, to fall off or away, fall out, to drop off, be shed, etc.:

    nam tum dentes mihi cadebant primulum,

    Plaut. Men. 5, 9, 57:

    dentes cadere imperat aetas,

    Lucr. 5, 671; Sen. Ep. 12, 3; 83, 3:

    pueri qui primus ceciderit dens,

    Plin. 28, 4, 9, § 41:

    barba,

    Verg. E. 1, 29:

    quam multa in silvis autumni frigore primo Lapsa cadunt folia,

    id. A. 6, 310; cf. Cat. 11, 22; Hor. A. P. 61:

    lanigeris gregibus Sponte suā lanae cadunt,

    Ov. M. 7, 541:

    saetae,

    id. ib. 14, 303:

    quadrupedibus pilum cadere,

    Plin. 11, 39, 94, § 231:

    poma,

    Ov. M. 7, 586:

    cecidere manu quas legerat, herbae,

    id. ib. 14, 350:

    elapsae manibus cecidere tabellae,

    id. ib. 9, 571:

    et colus et fusus digitis cecidere remissis,

    id. ib. 4, 229.—
    c.
    Of a stream, to fall, empty itself:

    amnis Aretho cadit in sinum maris,

    Liv. 38, 4, 3; 38, 13, 6; 44, 31, 4:

    flumina in pontum cadent,

    Sen. Med. 406:

    flumina in Hebrum cadentia,

    Plin. 4, 11, 18, § 50:

    tandem in alterum amnem cadit,

    Curt. 6, 4, 6.—
    d.
    Of dice, to be thrown or cast; to turn up:

    illud, quod cecidit forte,

    Ter. Ad. 4, 7, 23 sq.; Liv. 2, 12, 16.—
    e.
    Alicui (alicujus) ad pedes, to fall at one ' s feet in supplication, etc. (post-class. for abicio, proicio), Sen. Contr. 1, 1, 19; Eutr. 4, 7; Aug. Serm. 143, 4; Vulg. Joan. 11, 32 al.—
    f.
    Super collum allcujus, to embrace (late Lat.), Vulg. Luc. 15, 20.—
    B.
    In a more restricted sense.
    1.
    To fall, to fall down, drop, fall to, be precipitated, etc.; to sink down, to sink, settle (the usual class. signif. in prose and poetry):

    cadere in plano,

    Ov. Tr. 3, 4, 17 sq.:

    deorsum,

    Plaut. Rud. 1, 2, 89:

    uspiam,

    Ter. Ad. 1, 1, 12:

    Brutus, velut si prolapsus cecidisset,

    Liv. 1, 56, 12; cf. id. 5, 21, 16; 1, 58, 12:

    dum timent, ne aliquando cadant, semper jacent,

    Quint. 8, 5, 32:

    sinistrā manu sinum ad ima crura deduxit (Caesar), quo honestius caderet,

    Suet. Caes. 82:

    cadere supinus,

    id. Aug. 43 fin.:

    in pectus pronus,

    Ov. M. 4, 579:

    cadunt toti montes,

    Lucr. 6, 546:

    radicitus exturbata (pinus) prona cadit,

    Cat. 64, 109:

    concussae cadunt urbes,

    Lucr. 5, 1236:

    casura moenia Troum,

    Ov. M. 13, 375; id. H. 13, 71:

    multaque praeterea ceciderunt moenia magnis motibus in terris,

    Lucr. 6, 588: languescunt omnia membra;

    bracchia palpebraeque cadunt,

    their arms and eyelids fall, id. 4, 953; 3, 596; so,

    ceciderunt artus,

    id. 3, 453:

    sed tibi tamen oculi, voltus, verba cecidissent,

    Cic. Dom. 52, 133; cf.:

    oculos vigiliā fatigatos cadentesque in opere detineo,

    Sen. Ep. 8, 1:

    patriae cecidere manus,

    Verg. A. 6, 33:

    cur facunda parum decoro Inter verba cadit lingua silentio?

    Hor. C. 4, 1, 36:

    cecidere illis animique manusque,

    Ov. M. 7, 347; Val. Fl. 1, 300; cf. II. F. infra.—
    2.
    In a pregn. signif. (as in most langg., to fall in battle, to die), to fall so as to be unable to rise, to fall dead, to fall, die (opp. vivere), Prop. 2 (3), 28, 42 (usu. of those who die in battle;

    hence most freq. in the histt.): hostes crebri cadunt,

    Plaut. Am. 1, 1, 79 sq.:

    aut in acie cadendum fuit aut in aliquas insidias incidendum,

    Cic. Fam. 7, 3, 3; Curt. 4, 1, 28; Ov. M. 7, 142:

    ut cum dignitate potius cadamus quam cum ignominiā serviamus,

    Cic. Phil. 3, 14, 35:

    pauci de nostris cadunt,

    Caes. B. G. 1, 15; id. B. C. 3, 53:

    optimus quisque cadere aut sauciari,

    Sall. J. 92, 8; so id. C. 60, 6; id. J. 54, 10; Nep. Paus. 1, 2; id. Thras. 2, 7; id. Dat. 1, 2; 6, 1; 8, 3; Liv. 10, 35, 15 and 19; 21, 7, 10; 23, 21, 7; 29, 14, 8; Tac. G. 33; Hor. Ep. 1, 12, 27; Ov. M. 7, 142:

    per acies,

    Tac. A. 1, 2:

    pro patriā,

    Quint. 2, 15, 29:

    ante diem,

    Verg. A. 4, 620:

    bipenni,

    Ov. M. 12, 611:

    ense,

    Val. Fl. 1, 812.—Not in battle:

    inque pio cadit officio,

    Ov. M. 6, 250.—With abl. of means or instrument:

    suoque Marte (i. e. suā manu) cadunt,

    Ov. M. 3, 123; cf. Tac. A. 3, 42 fin.:

    suā manu cecidit,

    fell by his own hand, id. ib. 15, 71:

    exitu voluntario,

    id. H. 1, 40:

    muliebri fraude cadere,

    id. A. 2, 71: cecidere justā Morte Centauri, cecidit tremendae Flamma Chimaerae, Hor. C. 4, 2, 14 sq.:

    manu femineā,

    Sen. Herc. Oet. 1179:

    femineo Marte,

    Ov. M. 12, 610.—With abl. of agent with ab:

    torqueor, infesto ne vir ab hoste cadat,

    should be slain by, Ov. H. 9, 36; so id. M. 5, 192; Suet. Oth. 5:

    a centurione volneribus adversis tamquam in pugnā,

    Tac. A. 16, 9.—And without ab:

    barbarae postquam cecidere turmae Thessalo victore,

    Hor. C. 2, 4, 9; imitated by Claudian, IV. Cons. Hon. 89; Grat. Cyn. 315.—
    b.
    Of victims, to be slain or offered, to be sacrificed, to fall ( poet.):

    multa tibi ante aras nostrā cadet hostia dextrā,

    Verg. A. 1, 334:

    si tener pleno cadit haedus anno,

    Hor. C. 3, 18, 5; Tib. 1, 1, 23; 4, 1, 15; Ov. M. 7, 162; 13, 615; id. F. 4, 653.—
    3.
    In mal. part., = succumbo, to yield to, Plaut. Pers. 4, 4, 104; Tib. 4, 10, 2; Sen. Contr. 1, 3, 7.—
    4.
    Matre cadens, just born ( poet.), Val. Fl. 1, 355; cf. of the custom of laying the new-born child at the father's feet: tellure cadens. Stat. S. 1, 2, 209; 5, 5, 69.
    II.
    Trop.
    A.
    To come or fall under, to fall, to be subject or exposed to something (more rare than its compound incidere, but class.); constr. usually with sub or in, sometimes with ad:

    sub sensus cadere nostros,

    i. e. to be perceived by the senses, Lucr. 1, 448:

    sub sensum,

    Cic. Inv. 1, 30, 48: in cernendi sensum. id. Tim. 3:

    sub oculos,

    id. Or. 3, 9:

    in conspectum,

    to become visible, id. Tusc. 1, 22, 50:

    sub aurium mensuram,

    id. Or. 20, 67:

    sponte suā (genus humanum) cecidit sub leges artaque jura,

    subjected itself to law and the force of right, Lucr. 5, 1146; so id. 3, 848:

    ad servitia,

    Liv. 1, 40, 3:

    utrorum ad regna,

    Lucr. 3, 836; so,

    sub imperium dicionemque Romanorum,

    Cic. Font. 5, 12 (1, 2):

    in potestatem unius,

    id. Att. 8, 3, 2:

    in cogitationem,

    to suggest itself to the thoughts, id. N. D. 1, 9, 21:

    in hominum disceptationem,

    id. de Or. 2, 2, 5:

    in deliberationem,

    id. Off. 1, 3, 9:

    in offensionem alicujus,

    id. N. D. 1, 30, 85:

    in morbum,

    id. Tusc. 1, 32, 79:

    in suspitionem alicujus,

    Nep. Paus. 2, 6:

    in calumniam,

    Quint. 9, 4, 57:

    abrupte cadere in narrationem,

    id. 4, 1, 79:

    in peccatum,

    Aug. in Psa. 65, 13.—
    B.
    In gen.: in or sub aliquem or aliquid, to belong to any object, to be in accordance with, agree with, refer to, be suitable to, to fit, suit, become (so esp. freq. in philos. and rhet. lang.):

    non cadit in hos mores, non in hunc pudorem, non in hanc vitam, non in hunc hominem ista suspitio,

    Cic. Sull. 27, 75:

    cadit ergo in bonum virum mentiri, emolumenti sui causā?

    id. Off. 3, 20, 81; so id. Cael. 29, 69; id. Har. Resp. 26, 56:

    haec Academica... in personas non cadebant,

    id. Att. 13, 19, 5:

    qui pedes in orationem non cadere quī possunt?

    id. Or. 56, 188:

    neque in unam formam cadunt omnia,

    id. ib. 11, 37; 57, 191; 27, 95; id. de Or. 3, 47, 182; Quint. 3, 7, 6; 4, 2, 37; 4, 2, 93; 6, prooem. § 5; 7, 2, 30 and 31; Plin. 35, 10, 36, § 82:

    heu, cadit in quemquam tantum scelus?

    Verg. E. 9, 17; Cic. Or. 27, 95; 11, 37; Quint. 3, 5, 16; 3, 6, 91; 5, 10, 30; 6, 3, 52; 7, 2, 31; 9, 1, 7;

    9, 3, 92: hoc quoque in rerum naturam cadit, ut, etc.,

    id. 2, 17, 32:

    in iis rebus, quae sub eandem rationem cadunt,

    Cic. Inv. 1, 30, 47; Quint. 8, 3, 56.—
    C.
    To fall upon a definite time (rare):

    considera, ne in alienissimum tempus cadat adventus tuus,

    Cic. Fam. 15, 14, 4:

    in id saeculum Romuli cecidit aetas, cum, etc.,

    id. Rep. 2, 10, 18.—Hence, in mercantile lang., of payments, to fall due: in eam diem cadere ( were due) nummos, qui a Quinto debentur, Cic. Att. 15, 20, 4.—
    D.
    (Acc. to I. 1. e.) Alicui, to fall to one (as by lot), fall to one ' s lot, happen to one, befall; and absol. (for accidere), to happen, come to pass, occur, result, turn out, fall out (esp. in an unexpected manner; cf. accido; very freq. in prose and poetry).
    1.
    Alicui:

    nihil ipsis jure incommodi cadere possit,

    Cic. Quint. 16, 51:

    hoc cecidit mihi peropportune, quod, etc.,

    id. de Or. 2, 4, 15; id. Att. 3, 1:

    insperanti mihi, cecidit, ut, etc.,

    id. de Or. 1, 21, 96; id. Att. 8, 3, 6; id. Mil. 30, 81:

    mihi omnia semper honesta et jucunda ceciderunt,

    id. Q. Fr. 1, 3, 1:

    sunt, quibus ad portas cecidit custodia sorti,

    Verg. G. 4, 165:

    haec aliis maledicta cadant,

    Tib. 1, 6, 85:

    neu tibi pro vano verba benigna cadunt,

    Prop. 1, 10, 24:

    ut illis... voluptas cadat dura inter saepe pericla,

    Hor. S. 1, 2, 40: verba cadentia, uttered at random, id. Ep. 1, 18, 12.—
    2.
    Ab sol., Afran. ap. Charis. p. 195 P.;

    Cic. Leg.2, 13, 33: verebar quorsum id casurum esset,

    how it would turn out, id. Att. 3, 24:

    aliorsum vota ceciderunt,

    Flor. 2, 4, 5:

    cum aliter res cecidisset ac putasses,

    had turned out differently from what was expected, Cic. Fam. 5, 19, 1:

    sane ita cadebat ut vellem,

    id. Att. 3, 7, 1; id. Div. 2, 52, 107; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 3; Cic. Verr. 1, 2, 5; Caes. B. C. 3, 73, Nep. Milt. 2, 5 Dähne:

    cum, quae tum maxime acciderant, casura praemonens, a furioso incepto eos deterreret,

    Liv. 36, 34, 3; 22, 40, 3; 35, 13, 9; 38, 46, 6; Plin. Pan. 31, 1; Tac. A. 2, 80; 6, 8; Suet. Tib. 14 al.; Verg. A. 2, 709:

    ut omnia fortiter fiant, feliciter cadant,

    Sen. Suas. 2, p. 14:

    multa. fortuito in melius casura,

    Tac. A. 2, 77.—With adj.:

    si non omnia caderent secunda,

    Caes. B. C. 3, 73:

    vota cadunt, i.e. rata sunt,

    are fulfilled, realized, Tib. 2, 2, 17 (diff. from Prop. 1, 17, 4; v. under F.).—
    3.
    With in and acc.: nimia illa libertas et populis et privatis in nimiam servitutem cadit (cf. metaballei), Cic. Rep. 1, 44, 68.—Esp.: in (ad) irritum or cassum, to be frustrated, fail, be or remain fruitless:

    omnia in cassum cadunt,

    Plaut. Poen. 1, 2, 147; Lucr. 2, 1166:

    ad irritum cadens spes,

    Liv. 2, 6, 1; so Tac. H. 3, 26:

    in irritum,

    id. A. 15, 39; cf. with irritus, adj.:

    ut irrita promissa ejus caderent,

    Liv. 2, 31, 5:

    haud irritae cecidere minae,

    id. 6, 35, 10.—
    E.
    To fall, to become less (in strength, power, worth, etc.), to decrease, diminish, lessen:

    cadunt vires,

    Lucr. 5, 410:

    mercenarii milites pretia militiae casura in pace aegre ferebant,

    Liv. 34, 36, 7.—More freq. in an extended signif. (acc. to I. B. 2.),
    F. 1.
    In gen.: pellis item cecidit, vestis contempta ferina. declined in value, Lucr. 5, 1417:

    turpius est enim privatim cadere (i. e. fortunis everti) quam publice,

    Cic. Att. 16, 15, 6; so id. Fam. 6, 10, 2:

    atque ea quidem tua laus pariter cum re publicā cecidit,

    id. Off. 2, 13, 45:

    tanta civitas, si cadet,

    id. Har. Resp. 20, 42:

    huc cecidisse Germanici exercitus gloriam, ut, etc.,

    Tac. H. 3, 13:

    non tibi ingredienti fines ira cecidit?

    Liv. 2, 40, 7; Pers. 5, 91:

    amicitia nec debilitari animos aut cadere patitur,

    Cic. Lael. 7, 23:

    animus,

    to fail, Liv. 1, 11, 3; Ov. M. 11, 537; cf. id. ib. 7, 347:

    non debemus ita cadere animis, etc.,

    to lose courage, be disheartened, Cic. Fam. 6, 1, 4:

    tam graviter,

    id. Off. 1, 21, 73; cf. Sen. Ep. 8, 3.—Esp., to fail in speaking:

    magnus orator est... minimeque in lubrico versabitur, et si semel constiterit numquam cadet,

    Cic. Or. 28, 98:

    alte enim cadere non potest,

    id. ib. —So in the lang. of the jurists, causā or formulā, to lose one ' s cause or suit:

    causā cadere,

    Cic. Inv. 2, 19, 57; so id. de Or. 1, 36, 166 sq.; id. Fam. 7, 14, 1; Quint. 7, 3, 17; Luc. 2, 554; Suet. Calig. 39:

    formulā cadere,

    Sen. Ep. 48, 10; Quint. 3, 6, 69.—With in:

    ita quemquam cadere in judicio, ut, etc.,

    Cic. Mur. 28, 58.—Also absol.:

    cadere,

    Tac. H. 4, 6; and:

    criminibus repetundarum,

    id. ib. 1, 77:

    conjurationis crimine,

    id. A. 6, 14:

    ut cecidit Fortuna Phrygum,

    Ov. M. 13, 435:

    omniaque ingrato litore vota cadunt, i. e. irrita sunt,

    remain unfulfilled, unaccomplished, Prop. 1, 17, 4 (diff. from Tib. 2, 2, 17; v. above, D. 2.); cf.:

    at mea nocturno verba cadunt zephyro,

    Prop. 1, 16, 34:

    multa renascentur, quae jam cecidere, cadentque Quae nunc sunt in honore vocabula,

    to fall into disuse, grow out of date, Hor. A. P. 70 —Hence of theatrical representations, to fall through, to fail, be condemned (opp. stare, to win applause;

    the fig. derived from combatants): securus cadat an recto stet fabula talo,

    Hor. Ep. 2, 1, 176.— Impers.. periculum est, ne cadatur, Aug. Don. Persev. 1.—
    2.
    Esp. of the wind (opp. surgo), to abate, subside, die away, etc.:

    cadit Eurus et umida surgunt Nubila,

    Ov. M. 8, 2:

    ventus premente nebulā cecidit,

    Liv. 29, 27, 10:

    cadente jam Euro,

    id. 25, 27, 11:

    venti vis omnis cecidit,

    id. 26, 39, 8:

    ubi primum aquilones ceciderunt,

    id. 36, 43, 11; cf.:

    sic cunctus pelagi cecidit fragor,

    Verg. A. 1, 154:

    ventosi ceciderunt murmuris aurae,

    id. E. 9, 58; id. G. 1, 354 Serv. and Wagn.—
    G.
    Rhet. and gram. t. t. of words, syllables, clauses, etc., to be terminated, end, close:

    verba melius in syllabas longiores cadunt,

    Cic. Or. 57, 194; 67, 223: qua (littera [p. 260] sc. m) nullum Graece verbum cadit, Quint. 12, 10, 31:

    plerique censent cadere tantum numerose oportere terminarique sententiam,

    Cic. Or. 59, 199; so id. Brut. 8, 34:

    apto cadens oratio,

    Quint. 9, 4, 32:

    numerus opportune cadens,

    id. 9, 4, 27:

    ultima syllaba in gravem vel duas graves cadit semper,

    id. 12, 10, 33 Spald.: similiter cadentia = omoioptôta, the ending of words with the same cases or verbal forms, diff. from similiter desinentia = omoioteleuta, similar endings of any kind, Cic. de Or. 3, 54, 206; id. Or. 34, 135; Auct. Her. 4, 20, 28; Quint. 9, 4, 42; cf. id. 9, 4, 18; 9, 3, 78; 9, 3, 79; 1, 7, 23; Aquil. Rom. Figur. §§ 25 and 26.

    Lewis & Short latin dictionary > cado

  • 105 emetior

    ē-mētĭor, mensus, 4, v. dep. a., to measure out (not freq. till after the Aug. per.).
    I.
    Lit.:

    spatium oculis,

    Verg. A. 10, 772:

    longitudines et altitudines vocis,

    Gell. 16, 18, 4.—
    II.
    Transf.
    A.
    To pass through, pass over, traverse a certain space:

    cum freta, cum terras omnis, tot inhospita saxa Sideraque emensae ferimur,

    Verg. A. 5, 628; 11, 244; Tib. 3, 4, 17; Liv. 27, 43; 31, 24; 38, 17 fin.; Plin. 7, 20, 20, § 84; Tac. A. 11, 32; 15, 16 al.; cf. poet.:

    pelagi terraeque laborem,

    Sil. 4, 53;

    and in Tacitus, of time: Galba quinque principes prosperā fortunā emensus,

    i. e. having survived, Tac. H. 1, 49.—
    B.
    To impart, beslow: non aliquid patriae tanto emetiris acervo? * Hor. S. 2, 2, 105: ego voluntatem tibi profecto emetior, sed rem ipsam nondum posse videor, * Cic. Brut. 4, 16.
    ēmensus, a, um, Part. in pass. signif. (acc. to II. A. and B.).
    1.
    Passed through, traversed:

    multo major pars itineris,

    Liv. 21, 30, 5; so id. 43, 21 fin.; Verg. G. 1, 450; Val. Fl. 5, 182; 4, 351.—
    2.
    Imparted, distributed, Sen. Q. N. 4, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > emetior

  • 106 per

    per, prep. with acc. (by solecism with abl. PER QVO, = whereby, Inscr. Miseni Repert. ex a. p. Chr. n. 159; Inscr. Orell. 3300) [kindr. with Gr. para; Sanscr. pāra, ulterior; Lith. pèr; cf.: parumper, paulisper; v. Curt. Griech. Etym. p. 269], denotes, like the Gr. dia, motion through a space, or extension over it.
    I.
    Lit., of space, through, through the midst of, throughout, all over, all along: per amoena salicta raptare aliquem, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 40 Vahl.): inde Fert sese (equus) campi per caerula laetaque prata, id. ap. Macr. S. 6, 3 (id. v. 505 ib.): per amoenam urbem leni fluit agmine flumen, id. ap. id. ib. 6, 4 (id. v. 177 ib.):

    per membranas oculorum cernere,

    Cic. N. D. 2, 57, 142:

    coronam auream per forum ferre,

    id. Att. 14, 16, 2:

    iit hasta per tempus utrumque,

    Verg. A. 9, 418:

    se per munitiones deicere,

    Caes. B. G. 3, 26:

    per mare pauperiem fugiens, per saxa, per ignes,

    Hor. Ep. 1, 1, 46:

    per ignes,

    Ov. M. 8, 76:

    per Averna,

    id. ib. 14, 105:

    per caelum,

    Verg. A. 4, 700:

    per vias fabulari,

    in all the streets, Plaut. Cist. 5, 1:

    per totam urbem,

    id. Ep. 2, 2, 11:

    qui per provincias atque imperium tuum pecunias ei credidissent,

    in the provinces, Cic. Fam. 1, 7, 6:

    invitati hospitaliter per domos,

    Liv. 1, 9:

    via secta per ambas (zonas),

    Verg. G. 1, 238; 245:

    nascuntur copiosissime in Balearibus ac per Hispanias,

    in, Plin. 19, 5, 30, § 94:

    per illas gentes celebratur,

    throughout, Tac. A. 12, 12:

    gustūs elementa per omnia quaerunt,

    Juv. 11, 14.—

    Placed after the noun: viam per,

    Lucr. 6, 1264:

    transtra per et remos et pictas abiete puppes,

    Verg. A. 5, 663; 6, 692.
    II.
    Transf.
    A.
    Of time, through, throughout, during, for:

    quod des bubus per hiemem,

    the winter through, during the winter, Cato, R. R. 25:

    nulla res per triennium, nisi ad nutum istius, judicata est,

    Cic. Verr. 1, 5, 13:

    nulla abs te per hos dies epistula... venerat,

    during these days, id. Att. 2, 8, 1:

    per decem dies ludi facti sunt,

    id. Cat. 3, 8, 20:

    per idem tempus,

    during, at, in the course of, id. Brut. 83, 286; Suet. Galb. 10:

    per noctem cernuntur sidera,

    during the night, in the night-time, Plin. 2, 10, 7, § 48:

    per inducias,

    during, Liv. 38, 2: per multa bella, id. 8, 13:

    per ludos,

    id. 2, 18:

    per comitia,

    Suet. Caes. 80:

    per somnum,

    id. ib. 45: per tempus, during, i. e. at the right time, = in tempore, Plaut. Poen. 1, 1, 6; Ter. And. 4, 4, 44; id. Hec. 4, 3, 16.—So distr.:

    per singulas noctes,

    Suet. Caes. 1; id. Calig. 22; cf.:

    per haec,

    meanwhile, id. Claud. 27:

    per quae,

    id. Tib. 52.—
    B.
    To indicate the agent, instrument, or means, through, by, by means of:

    statuerunt injurias per vos ulcisci,

    Cic. Verr. 2, 2, 3, § 9:

    detrimenta publicis rebus per homines eloquentissimos importata,

    id. de Or. 1, 9, 38:

    quid ais? vulgo occidebantur? Per quos? et a quibus?

    by whom? and by whose command? id. Rosc. Am. 29, 80:

    quae domi gerenda sunt, ea per Caeciliam transiguntur,

    id. ib. 51, 149:

    quod nefarium stuprum non per illum factum est,

    id. Cat. 2, 4, 7.—Placed after its case:

    Exerce vocem, quam per vivis et colis,

    Plaut. Poen. prol. 13.—Esp.: per fidem decipere, fallere, etc. (= datā fide): per fidem deceptus sum, through confidence, i. e. in my host who betrayed me, Plaut. Most. 2, 2, 69; Cic. Inv. 1, 39, 71; Caes. B. G. 1, 46, 3.—So, per se, per te, through himself, by himself, of himself, etc.:

    homo per se cognitus, sine ullā commendatione majorum,

    Cic. Brut. 25, 96:

    per me tibi obstiti, = solus,

    by myself, id. Cat. 1, 5, 11:

    satis per te tibi consulis,

    Hor. Ep. 1, 17, 1:

    per se solus,

    Liv. 1, 49.—With ipse:

    nihil ipsos per se sine P. Sullā facere potuisse,

    Cic. Sull. 24, 67:

    ipsum per se, suā vi, sua naturā, sua sponte laudabile,

    id. Fin. 2, 15, 50.—To form an adverb. expression, in, by, through, etc.:

    non dubitavi id a te per litteras petere,

    by letter, Cic. Fam. 2, 6, 2:

    per summum dedecus vitam amittere,

    in the most infamous manner, most infamously, id. Rosc. Am. 11, 30:

    per iram facere aliquid,

    in anger, id. Tusc. 4, 37, 79:

    per commodum,

    Liv. 30, 29, 3 (cf. II. A. supra):

    per commodum rei publicae,

    id. 10, 25, 17; 22, 57, 1; 31, 11, 2:

    per ludum et jocum,

    sporting and jesting, in sport and jest, Cic. Verr. 2, 1, 60, § 155; cf. id. ib. 2, 5, 70, §

    181: per vim,

    forcibly, Sall. J. 23, 1:

    per dolum,

    id. ib. 11, 8:

    per otium,

    at leisure, Liv. 4, 58, 12:

    ceteris copiis per otium trajectis,

    id. 21, 28, 4:

    cibo per otium capto,

    id. 21, 55, 1:

    per tumultum = tumultuose,

    id. 44, 45, 14. —
    C.
    To designate the reason, cause, inducement, etc., through, for, by, on account of, for the sake of:

    per metum mussari,

    Plaut. Aul. 2, 1, 12:

    qui per virtutem perit, at non interit,

    id. Capt. 3, 5, 32:

    cum antea per aetatem nondum hujus auctoritatem loci attingere auderem,

    Cic. Imp. Pomp. 1, 1:

    per aetatem,

    Caes. B. G. 2, 16 fin.:

    Druso propinquanti quasi per officium obviae fuere legiones,

    Tac. A. 1, 24:

    ut nihil eum delectaret, quod aut per naturam fas esset aut per leges liceret,

    Cic. Mil. 16, 43:

    cum per valetudinem posses, venire tamen noluisti,

    id. Fam. 7, 1, 1: per me, per te, etc., as far as concerns me, you, etc.:

    si per vos licet,

    Plaut. As. prol. 12:

    per me vel stertas licet,

    Cic. Ac. 2, 29, 93; cf.:

    sin hoc non licet per Cratippum,

    id. Off. 3, 7, 33:

    fides publica per sese inviolata,

    Sall. J. 33, 3:

    per me ista pedibus trahantur,

    Cic. Att. 4, 16, 10:

    per me stetisse, quo minus hae fierent nuptiae,

    Ter. And. 4, 2, 16:

    si per suos esset licitum,

    Nep. Eum. 10, 3:

    inspicere vitia nec per magistros nec per aetatem licebat,

    Macr. S. 1, 24. —Hence, in oaths, entreaties, asseverations, etc., by a god, by men, or by inanimate or abstract things, by:

    IOVRANTO PER IOVEM, etc., Tab. Bant. lin. 15: per pol saepe peccas,

    Plaut. Cas. 2, 6, 18; cf.:

    si per plures deos juret,

    Cic. Rab. Post. 13, 36:

    quid est enim, per deos, optabilius sapientiā?

    id. Off. 2, 2, 5:

    per deos atque homines,

    id. Div. 2, 55, 116:

    per dexteram te istam oro,

    id. Deiot. 3, 8; cf.:

    per tuam fidem Te obtestor,

    Ter. And. 1, 5, 55:

    nunc te per amicitiam et per amorem obsecro,

    id. ib. 2, 1, 26:

    per pietatem!

    Plaut. Trin. 2, 2, 4:

    per comitatem edepol, pater, etc.,

    id. ib. 2, 2, 52.—In this signif. often separated from its object:

    per ego vobis deos atque homines dies, ut, etc.,

    Plaut. Men. 5, 7, 1:

    per ego te deos oro,

    Ter. And. 3, 3, 6; 5, 1, 15:

    per ego te, fili... precor quaesoque, etc.,

    Liv. 23, 9, 2:

    per ego has lacrimas... te Oro,

    Verg. A. 4, 314; 12, 56; Tib. 4, 5, 7; Ov. F. 2, 841:

    per vos Tyrrhena faventum Stagna deum, per ego et Trebiam cineresque Sagunti Obtestor,

    Sil. 12, 79 sq.; 1, 658; Stat. Th. 11, 367.—With ellips. of object:

    per, si qua est... Intemerata fides, oro, i. e. per eam,

    Verg. A. 2, 142; 10, 903:

    per, si quid merui de te bene, perque manentem amorem, Ne, etc.,

    Ov. M. 7, 854.—Sometimes to indicate an apparent or pretended cause or inducement, under the show or pretext of, under color of:

    qui per tutelam aut societatem aut rem mandatam aut fiduciae rationem fraudavit quempiam,

    Cic. Caecin. 3, 7:

    naves triremes per causam exercendorum remigum ad fauces portus prodire jussit,

    under pretext of, Caes. B. C. 3, 24;

    v. causa: per speciem alienae fungendae vicis suas opes firmavit,

    Liv. 1, 41 fin.:

    per simulationem officii,

    Tac. H. 1, 74.—
    D.
    In composition, it usually adds intensity to the signif., thoroughly, perfectly, completely, exceedingly, very much, very (very often in Cicero's epistolary style, and in new-formed words, as perbenevolus, percautus, percupidus, perbelle, perofficiose, pergaudeo; see these articles): pervelle, perfacilis, peramanter; sometimes it denotes the completion of an action, e. g. perorare, peragere;

    sometimes it is repeated: perdifficilis et perobscura quaestio,

    Cic. N. D. 1, 1, 1; so id. Rep. 1, 12, 18; id. Brut. 43, 158; id. Cael. 20 fin.; id. Fam. 9, 20, 3 al.;

    but also: perexiguā et minuta,

    id. Tusc. 2, 13, 30:

    percautus et diligens,

    id. Q. Fr. 1, 1, 6, § 18 al.; cf. Madv. ad Cic. Fin. p. 410.—It frequently occurs in tmesi:

    nobis ista sunt pergrata perque jucunda,

    Cic. de Or. 1, 47, 205:

    per mihi mirum visum est,

    id. ib. 49, 214:

    per enim magni aestimo,

    id. Att. 10, 1, 1:

    ibi te quam primum per videre velim, = videre pervelim,

    id. ib. 15, 4, 2:

    Platoni per fuit familiaris,

    Gell. 2, 18, 1:

    per, inquit, magister optime, exoptatus mihi nunc venis,

    id. 18, 4, 2.—Per quam (also perquam), very, exceedingly, extremely:

    per quam breviter perstrinxi,

    Cic. de Or. 2, 49, 201:

    per quam modica civium merita,

    Plin. Pan. 60:

    per quam velim scire,

    very much indeed, id. Ep. 7, 27, 1:

    PARENTES PER QVAM INFELICISSIMI,

    Inscr. Murat. 953, 2.—As one word:

    illorum mores perquam meditate tenes,

    Plaut. Bacch. 3, 6, 16:

    propulit perquam indignis modis,

    id. Rud. 3, 3, 9:

    erat perquam onerosum,

    Plin. Ep. 2, 11, 13:

    perquam honorificum,

    id. ib. 3, 4, 3.—Separated by an intervening word:

    per pol quam paucos reperias,

    Ter. Hec. 1, 1, 1.—Placed after the word it governs; v. supra, I. fin. and II. B.

    Lewis & Short latin dictionary > per

  • 107 pertundo

    per-tundo, tŭdi, tūsum (tussum;

    pertunsus,

    Aur. Vict. Epit. 9, 10), 3, v. a., to beat, push, or thrust through, to make a hole through, to bore through, perforate (mostly ante-class.; not in Cic. or Cæs.): latus pertudit hasta, Enn. ap. Prisc. p. 891 P. (Ann. v. 395 Vahl.); cf.: me pertudit in latus, id. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 81 (Ann. v. 540 ib.):

    terebrā vitem,

    Cato, R. R. 41, 3:

    calicem per fundum,

    id. ib. 52, 1:

    crumenam,

    Plaut. Ps. 1, 2, 37:

    guttae saxa pertundunt,

    Lucr. 4, 1287:

    tigna terebrare et pertundere perque forare,

    id. 5, 1268:

    tunicam,

    Cat. 32, 11:

    positos tineā pertunde libellos,

    Juv. 7, 26:

    mediam venam,

    to lance. id. 6, 46:

    lapide ungulam,

    Col. 6, 15, 1:

    crebra foramina,

    Vitr. 10, 22.—Hence, pertūsus, a, um. P. a., perforated, that has a hole or opening:

    pertusa sella,

    Cato, R. R. 157:

    compita,

    passable, Pers. 4, 28:

    laenā,

    Juv. 5, 131.—Prov.:

    ingerere aliquid in pertusum dolium,

    i. e. to spend one's time to no purpose, to labor in vain, Plaut. Ps. 1, 3, 135; cf.:

    non omnia pertusum congesta quasi in vas Commoda perfluxere,

    Lucr. 3, 937:

    mittere in sacculum pertusum,

    Vulg. Ag. 1, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > pertundo

  • 108 plango

    plango, nxi, nctum, 3, v. a. [from the root PLAG, plêssô; cf. Lat. plāga], to strike, beat, esp. with a noise.
    I.
    In gen. ( poet.; cf.

    plaudo): fluctus plangentes saxa,

    Lucr. 2, 1155; 6, 115:

    moribundo vertice terram,

    Ov. M. 12, 118:

    humum,

    id. H. 16, 334:

    quanto planguntur litora fluctu!

    id. ib. 19, 121:

    tympana palmis,

    Cat. 64, 261:

    nunc (Boreas) ipsas alis planget stridentibus Alpes,

    Sil. 1, 588.— Pass., of a bird when caught:

    plangitur,

    beats with its wings, Ov. M. 11, 75.—
    II.
    In partic., to beat the breast, head, etc., as a sign of grief (class.):

    qui multis inspectantibus caput feriebas, femina plangebas, Cic. aer. alien. Mil. Fragm. 2, 4 (t. 11, p. 32 B. and K.): laniataque pectora plangens,

    Ov. M. 6, 248:

    femur maerenti dextrā,

    id. ib. 11, 81:

    lacertos,

    id. ib. 9, 636:

    pectus,

    Petr. 111.— Pass. (= koptesthai):

    scissaeque capillos Planguntur matres Calydonides Eveninae,

    beat themselves for agony, Ov. M. 8, 526.—
    B.
    Transf., to lament aloud, wring the hands; with aliquem or aliquid, to bewail a person or thing ( poet. and in post-Aug. prose):

    planxere sorores Naïdes... Planxere et Dryades: plangentibus absonat Echo,

    Ov. M. 3, 505:

    ab omni plangitur arce,

    Stat. Th. 11, 417:

    plangentia agmina,

    Verg. A. 11, 145:

    plangentium gemitus,

    Just. 19, 2 fin.:

    modo Sporum hortabatur ut lamentari ac plangere inciperet,

    Suet. Ner. 49; id. Oth. 8:

    plangentis populi derisor,

    Juv. 6, 534.—With an object:

    tendit palmas, ceu sit planctura relictam Andromedam,

    Caes. Germ. Arat. 198; Val. Fl. 3, 297:

    Memphiten bovem (i. e. Apim),

    Tib. 1, 8, 27 (7, 28):

    damna,

    Stat. Th. 11, 117:

    malum,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 159; Vulg. Judic. 11, 37.— Pass.:

    virtutes quas neque lugeri neque plangi fas est,

    Tac. Agr. 46:

    majore tumultu Planguntur nummi quam funera,

    Juv. 13, 131.

    Lewis & Short latin dictionary > plango

  • 109 pondus

    pondus, ĕris, n. [pendo], a weight.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., a weight used in a scale, Cic. Tusc. 5, 24, 69:

    pondera ab Gallis allata iniqua,

    Liv. 5, 48 fin.:

    utuntur taleis ferreis ad certum pondus examinatis pro numo,

    Caes. B. G. 5, 12; Dig. 19, 1, 32: pondera publica, Paul. ex Fest. p. 246 Müll.—
    2.
    In partic., the weight of a pound, a pound (very rare for the usual pondo):

    dupondius a duobus ponderibus, quod unum pondus assipondium dicebatur. Id ideo, quod as erat libra pondus,

    Varr. L. L. 5, § 169 Müll.:

    argenti pondera quinque,

    Mart. 7, 53, 12.—
    B.
    Transf.
    1.
    In abstr.
    a.
    Heaviness, weight of a body:

    moveri gravitate et pondere,

    Cic. Fat. 11, 24; 10, 22; 20, 46; id. Tusc. 1, 17, 40:

    magni ponderis saxa,

    Caes. B. G. 2, 29; 7, 22:

    emere aliquid pondere,

    by weight, Plin. 12, 7, 14, § 29; 35, 17, 57, § 197; Tac. A. 6, 26; cf.:

    in his quae pondere constant,

    Dig. 18, 1, 35 med.; Gai. Inst. 2, 196:

    id, quod pondere continetur,

    Dig. 30, 1, 47.—
    b.
    In plur.: pondera, balance, equipoise, equilibrium:

    pendebat in aëre tellus Ponderibus librata suis,

    Ov. M. 1, 13; so Luc. 1, 57; cf. Lucr. 2, 218 and 6, 574:

    trans pondera (corporis) dextram Porrigere (= ultra libramentum sive aequilibrium corporis),

    out of balance, Hor. Ep. 1, 6, 51; cf. Lachm. ad Lucr. II. p. 380 sq.; cf.

    also: quis libravit in pondere montes et colles in staterā?

    Vulg. Isa. 40, 12.—
    2.
    In concr.
    a.
    A heavy body, a weight, mass, load, burden:

    in terram feruntur omnia suo nutu pondera,

    Cic. Rep. 6, 17, 17:

    grande auri pondus,

    id. Verr. 2, 1, 17, § 45; so,

    innumerabile pondus auri,

    id. Sest. 43, 93:

    magnum argenti pondus expositum,

    Caes. B. C. 3, 96:

    aeris magnum pondus,

    id. ib. 3, 103; Stat. Th. 6, 648:

    immania pondera baltei,

    Verg. A. 10, 496:

    Spartani pondera disci,

    Mart. 14, 164, 1.— Poet., of the fruit of the womb, Ov. M. 9, 684; id. Am. 2, 14, 14; Prop. 4, 1, 96 (5, 1, 100); Mart. 14, 151;

    of the privy parts,

    Cat. 63, 5; Stat. S. 3, 4, 77.—
    b.
    A quantity, number, multitude (anteclass. and very rare): magnum pondus omnium artificum, Varr. ap. Non. 466, 5.—
    II.
    Trop.
    A.
    Weight, consequence, importance, consideration, influence, authority, etc. (class.; cf.

    momentum): persona non qualiscumque testimonii pondus habet,

    Cic. Top. 19, 73:

    grave ipsius conscientiae pondus est,

    id. N. D. 3, 35, 85; cf.:

    (honestas) aut sola expetenda est... aut certe omni pondere gravior habenda quam reliqua omnia,

    id. Off. 3, 8, 35:

    id est maximi momenti et ponderis,

    id. Vatin. 4, 9:

    qui pondus habent,

    id. Att. 11, 6, 1: habet vim in ingenio [p. 1396] et pondus in vitā, id. de Or. 2, 74, 302:

    magnum pondus accessit ad tollendum dubitationem, judicium et consilium tuum,

    id. Fam. 11, 29, 1:

    ut is intellegat, hanc meam commendationem magnum apud te pondus habuisse,

    id. ib. 13, 25; cf.:

    ut is intellegat meas apud te litteras maximum pondus habuisse,

    id. Fam. 12, 27; 13, 35, 2:

    tuae litterae maximi sunt apud me ponderis,

    id. ib. 2, 19, 2:

    ejus filius eodem est apud me pondere, quo fuit ille,

    id. Att. 10, 1. 1.—Of style:

    omnium verborum ponderibus est utendum,

    Cic. de Or. 2, 17, 72:

    fabula sine pondere et arte,

    Hor. A. P. 320; cf.:

    nugis addere pondus,

    id. Ep. 1, 19, 42.—
    B.
    Oppressive weight, burden ( poet. for onus):

    curarum,

    Luc. 9, 951; Stat. Th. 4, 39:

    rerum,

    Ov. Tr. 2, 237; Mart. 6, 64, 14:

    tauri ruentis In Venerem tolerare pondus,

    Hor. C. 2, 5, 4:

    amara senectae Pondera,

    Ov. M. 9, 438:

    Constantius, insolentiae pondera gravius librans,

    Amm. 14, 5, 1.—
    C.
    Weight of character, i. e. firmness, constancy ( poet.):

    nulla diu femina pondus habet,

    Prop. 2, 25 (3, 20), 22:

    nostri reverentia ponderis obstat,

    Stat. Th. 1, 289:

    hilaris, tamen cum pondere, virtus,

    id. S. 2, 3, 65; cf. id. ib. 5, 3, 246.

    Lewis & Short latin dictionary > pondus

  • 110 proicio

    prō-ĭcĭo ( projĭcĭo), jēci, jectum, 3, v. a. [jacio].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., to throw forth or before; to fling away, throw down; to throw, thrust, drive, or put out; to stretch out, hold out, extend: projectum odoraris cibum, thrown before or to you, Hor. Epod. 6, 10:

    frusto cibarii panis ei projecto,

    App. M. 6, p. 177, 36:

    cadavera projecta,

    Varr. L. L. 5, § 25 Müll.:

    crates,

    Caes. B. G. 7, 81:

    aquilam intra vallum,

    id. ib. 5, 37:

    aurum in mediā Libyā,

    Hor. S. 2, 3, 100:

    aliquid in ignem,

    Caes. B. G. 7, 25:

    geminos cestus in medium,

    Verg. A. 5, 402:

    tela manu,

    id. ib. 6, 835:

    arma, of one in flight (cf.: abicere arma,

    Just. 8, 2, 4), Caes. B. C. 3, 98; id. B. G. 7, 40; 8, 29; Hirt. B. Alex. 76:

    omnibus projectis fugae consilium capere,

    Caes. B. C. 1, 20:

    insepultos,

    Liv. 29, 9; Suet. Vesp. 21, 3, 19:

    Diogenes proici se jussit inhumatum,

    Cic. Tusc. 1, 43, 104:

    parvam,

    to cast out, expose, Plaut. Cist. 2, 3, 74:

    artus,

    to stretch out, Val. Fl. 7, 141:

    hastam,

    to hold out, extend, Nep. Chabr. 1, 2:

    strato graves artus,

    Val. Fl. 7, 141: scutum, to hold in front, to oppose, Sisenn. ap. Macr. S. 6, 4; Liv. 7, 10; cf.:

    projecto prae se clipeo,

    id. 32, 25:

    proicere se ad pedes alicujus,

    Cic. Sest. 11, 26; Caes. B. G. 1, 31:

    ad genua alicujus se proicere,

    Liv. 26, 32, 8:

    se ex navi,

    Caes. B. G. 4, 25:

    se super exanimem amicum,

    Verg. A. 9, 444:

    se in forum,

    Liv. 2, 23; cf.:

    projecturus semet in flumen,

    Curt. 9, 4, 12; Gai. Inst. 3, 219.—
    B.
    In partic.
    1.
    To cast out, expel; to exile, banish:

    tantam pestem evomere et proicere,

    Cic. Cat. 2, 1, 2:

    in exilium proici,

    Sen. Prov. 3, 2:

    aliquem ab urbe,

    Ov. M. 15, 504:

    vix duo projecto (mihi) tulistis opem,

    id. P. 2, 3, 30:

    Agrippam in insulam,

    Tac. A. 1, 3; 4, 71:

    a facie tuā,

    Vulg. Psa. 50, 12. —
    2.
    In architecture, to let any part of a building jut out, to cause to project:

    tectum,

    Cic. Top. 4, 24:

    jus immittendi tigna in parietem vicini, proiciendi, protegendi, etc.,

    Dig. 8, 2, 1.—
    II.
    Trop.
    A.
    To throw away, i. e. to give up, yield, resign, renounce, reject, disdain, etc. (cf. depono):

    nec pro his libertatem, sed pro libertate haec proicias,

    Cic. Phil. 13, 3, 6; id. Rab. Post. 12, 33:

    patriam virtutem,

    Caes. B. G. 2, 15:

    spem salutis,

    Plin. Ep. 7, 27, 3:

    ampullas et sesquipedalia verba,

    Hor. A. P. 97:

    pudorem,

    Ov. M. 6, 544:

    senatūs auctoritatem,

    Tac. A. 1, 42; cf. Cic. Fam. 14, 2, 8:

    diem,

    to deprive one's self of the light of day, to blind one's self, Stat. Th. 2, 237.—Esp. of life:

    animas,

    Verg. A. 6, 436:

    vitam,

    Luc. 4, 526.—With personal objects:

    aliquem,

    to neglect, desert, forsake, abandon, Caes. B. C. 2, 32, 8:

    Deum,

    Vulg. 1 Reg. 10, 19.—
    B.
    With se, to rush into any thing:

    si qui se in hoc judicium forte projecerint,

    Cic. Cael. 9, 22.—
    2.
    In partic.
    a.
    To rush into danger:

    epistulae tuae monent et rogant, ne me proiciam,

    Cic. Att. 9, 6, 5:

    non integrā re, sed certe minus infractā, quam si una projeceris te,

    id. ib. 9, 10, 8; cf.:

    in miserias projectus sum,

    Sall. J. 14, 21.—
    b.
    To degrade one's self:

    se in muliebres et inutiles fletus,

    Liv. 25, 37, 10.—
    c.
    To obtrude itself:

    quae libido non se proripiet ac proiciet occultatione propositā,

    Cic. Fin. 2, 22, 73.—
    C.
    To put off as to time, to defer, delay (post-Aug.):

    quantum odii fore ab iis qui ultra quinquennium proiciantur,

    Tac. A. 2, 36.— Hence, prōjectus, a, um, P. a.
    A.
    Lit., stretched out, extended, jutting out, projecting:

    urbs projecta in altum,

    Cic. Verr. 2, 4, 10, § 21:

    projecta saxa,

    Verg. A. 3, 699:

    ova,

    Liv. 22, 20; and:

    insula a septentrione in meridiem projecta,

    Plin. 3, 6, 12, § 80:

    ventre projecto,

    projecting, prominent, Suet. Ner. 51; cf. in comp.:

    ventre paulo projectiore,

    id. Tit. 3.—Hence,
    2.
    Subst.: prō-jectum, i, n., a jutty, projection, projecture in a building, Dig. 50, 16, 242; 43, 17, 6; 43, 24, 22.—
    B.
    Trop.
    1.
    Prominent, manifest:

    projecta atque eminens audacia,

    Cic. Clu. 65, 183; id. Rep. 3, 7, 11 (from Non. 373, 25):

    cupiditas,

    id. Dom. 44, 115.—
    2.
    Inclined, addicted to any thing, immoderate in any thing:

    homo ad audendum projectus,

    Cic. Verr. 2, 1, 1, § 2:

    homines in verba projecti,

    Gell. 1, 15, 20: in libidinem, [p. 1462] Just. 41, 3, 9.— Sup.:

    projectissima ad libidinem gens,

    Tac. H. 5, 5.—
    3.
    Thrown away; hence, abject, mean, base, contemptible, = abjectus, contemptus:

    non esse projectum consulare imperium,

    Liv. 2, 27:

    projecta patientia,

    Tac. A. 3, 65 fin.:

    projectā vilior algā,

    Verg. E. 7, 42.— Comp.: quid esse vobis aestimem projectius? Prud. steph. 10, 153.—
    4.
    Downcast:

    vultus projectus et degener,

    Tac. H. 3, 65.—Hence, adv.: prō-jectē, carelessly, indifferently (post-class.): Tert. Pud. 13.

    Lewis & Short latin dictionary > proicio

  • 111 projectum

    prō-ĭcĭo ( projĭcĭo), jēci, jectum, 3, v. a. [jacio].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., to throw forth or before; to fling away, throw down; to throw, thrust, drive, or put out; to stretch out, hold out, extend: projectum odoraris cibum, thrown before or to you, Hor. Epod. 6, 10:

    frusto cibarii panis ei projecto,

    App. M. 6, p. 177, 36:

    cadavera projecta,

    Varr. L. L. 5, § 25 Müll.:

    crates,

    Caes. B. G. 7, 81:

    aquilam intra vallum,

    id. ib. 5, 37:

    aurum in mediā Libyā,

    Hor. S. 2, 3, 100:

    aliquid in ignem,

    Caes. B. G. 7, 25:

    geminos cestus in medium,

    Verg. A. 5, 402:

    tela manu,

    id. ib. 6, 835:

    arma, of one in flight (cf.: abicere arma,

    Just. 8, 2, 4), Caes. B. C. 3, 98; id. B. G. 7, 40; 8, 29; Hirt. B. Alex. 76:

    omnibus projectis fugae consilium capere,

    Caes. B. C. 1, 20:

    insepultos,

    Liv. 29, 9; Suet. Vesp. 21, 3, 19:

    Diogenes proici se jussit inhumatum,

    Cic. Tusc. 1, 43, 104:

    parvam,

    to cast out, expose, Plaut. Cist. 2, 3, 74:

    artus,

    to stretch out, Val. Fl. 7, 141:

    hastam,

    to hold out, extend, Nep. Chabr. 1, 2:

    strato graves artus,

    Val. Fl. 7, 141: scutum, to hold in front, to oppose, Sisenn. ap. Macr. S. 6, 4; Liv. 7, 10; cf.:

    projecto prae se clipeo,

    id. 32, 25:

    proicere se ad pedes alicujus,

    Cic. Sest. 11, 26; Caes. B. G. 1, 31:

    ad genua alicujus se proicere,

    Liv. 26, 32, 8:

    se ex navi,

    Caes. B. G. 4, 25:

    se super exanimem amicum,

    Verg. A. 9, 444:

    se in forum,

    Liv. 2, 23; cf.:

    projecturus semet in flumen,

    Curt. 9, 4, 12; Gai. Inst. 3, 219.—
    B.
    In partic.
    1.
    To cast out, expel; to exile, banish:

    tantam pestem evomere et proicere,

    Cic. Cat. 2, 1, 2:

    in exilium proici,

    Sen. Prov. 3, 2:

    aliquem ab urbe,

    Ov. M. 15, 504:

    vix duo projecto (mihi) tulistis opem,

    id. P. 2, 3, 30:

    Agrippam in insulam,

    Tac. A. 1, 3; 4, 71:

    a facie tuā,

    Vulg. Psa. 50, 12. —
    2.
    In architecture, to let any part of a building jut out, to cause to project:

    tectum,

    Cic. Top. 4, 24:

    jus immittendi tigna in parietem vicini, proiciendi, protegendi, etc.,

    Dig. 8, 2, 1.—
    II.
    Trop.
    A.
    To throw away, i. e. to give up, yield, resign, renounce, reject, disdain, etc. (cf. depono):

    nec pro his libertatem, sed pro libertate haec proicias,

    Cic. Phil. 13, 3, 6; id. Rab. Post. 12, 33:

    patriam virtutem,

    Caes. B. G. 2, 15:

    spem salutis,

    Plin. Ep. 7, 27, 3:

    ampullas et sesquipedalia verba,

    Hor. A. P. 97:

    pudorem,

    Ov. M. 6, 544:

    senatūs auctoritatem,

    Tac. A. 1, 42; cf. Cic. Fam. 14, 2, 8:

    diem,

    to deprive one's self of the light of day, to blind one's self, Stat. Th. 2, 237.—Esp. of life:

    animas,

    Verg. A. 6, 436:

    vitam,

    Luc. 4, 526.—With personal objects:

    aliquem,

    to neglect, desert, forsake, abandon, Caes. B. C. 2, 32, 8:

    Deum,

    Vulg. 1 Reg. 10, 19.—
    B.
    With se, to rush into any thing:

    si qui se in hoc judicium forte projecerint,

    Cic. Cael. 9, 22.—
    2.
    In partic.
    a.
    To rush into danger:

    epistulae tuae monent et rogant, ne me proiciam,

    Cic. Att. 9, 6, 5:

    non integrā re, sed certe minus infractā, quam si una projeceris te,

    id. ib. 9, 10, 8; cf.:

    in miserias projectus sum,

    Sall. J. 14, 21.—
    b.
    To degrade one's self:

    se in muliebres et inutiles fletus,

    Liv. 25, 37, 10.—
    c.
    To obtrude itself:

    quae libido non se proripiet ac proiciet occultatione propositā,

    Cic. Fin. 2, 22, 73.—
    C.
    To put off as to time, to defer, delay (post-Aug.):

    quantum odii fore ab iis qui ultra quinquennium proiciantur,

    Tac. A. 2, 36.— Hence, prōjectus, a, um, P. a.
    A.
    Lit., stretched out, extended, jutting out, projecting:

    urbs projecta in altum,

    Cic. Verr. 2, 4, 10, § 21:

    projecta saxa,

    Verg. A. 3, 699:

    ova,

    Liv. 22, 20; and:

    insula a septentrione in meridiem projecta,

    Plin. 3, 6, 12, § 80:

    ventre projecto,

    projecting, prominent, Suet. Ner. 51; cf. in comp.:

    ventre paulo projectiore,

    id. Tit. 3.—Hence,
    2.
    Subst.: prō-jectum, i, n., a jutty, projection, projecture in a building, Dig. 50, 16, 242; 43, 17, 6; 43, 24, 22.—
    B.
    Trop.
    1.
    Prominent, manifest:

    projecta atque eminens audacia,

    Cic. Clu. 65, 183; id. Rep. 3, 7, 11 (from Non. 373, 25):

    cupiditas,

    id. Dom. 44, 115.—
    2.
    Inclined, addicted to any thing, immoderate in any thing:

    homo ad audendum projectus,

    Cic. Verr. 2, 1, 1, § 2:

    homines in verba projecti,

    Gell. 1, 15, 20: in libidinem, [p. 1462] Just. 41, 3, 9.— Sup.:

    projectissima ad libidinem gens,

    Tac. H. 5, 5.—
    3.
    Thrown away; hence, abject, mean, base, contemptible, = abjectus, contemptus:

    non esse projectum consulare imperium,

    Liv. 2, 27:

    projecta patientia,

    Tac. A. 3, 65 fin.:

    projectā vilior algā,

    Verg. E. 7, 42.— Comp.: quid esse vobis aestimem projectius? Prud. steph. 10, 153.—
    4.
    Downcast:

    vultus projectus et degener,

    Tac. H. 3, 65.—Hence, adv.: prō-jectē, carelessly, indifferently (post-class.): Tert. Pud. 13.

    Lewis & Short latin dictionary > projectum

  • 112 sublimis

    sublīmis, e (collat. form sublīmus, a, um: ex sublimo vertice, Cic. poët. Tusc. 2, 7, 19; Enn. ap. Non. 169; Att. and Sall. ib. 489, 8 sq.; Lucr. 1, 340), adj. [etym. dub.; perh. sub-limen, up to the lintel; cf. sublimen] (sublimem est in altitudinem elatum, Fest. p. 306 Müll.), uplifted, high, lofty, exalted, elevated (mostly poet. and in postAug. prose; not in Cic. or Cæs.; syn.: editus, arduus, celsus, altus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., high, lofty:

    hic vertex nobis semper sublimis,

    Verg. G. 1, 242; cf. Hor. C. 1, 1, 36:

    montis cacumen,

    Ov. M. 1, 666:

    tectum,

    id. ib. 14, 752:

    columna,

    id. ib. 2, 1:

    atrium,

    Hor. C. 3, 1, 46:

    arcus (Iridis),

    Plin. 2, 59, 60, § 151:

    portae,

    Verg. A. 12, 133:

    nemus,

    Luc. 3, 86 et saep.: os, directed upwards (opp. to pronus), Ov. M. 1, 85; cf. id. ib. 15, 673; Hor. A. P. 457:

    flagellum,

    uplifted, id. C. 3, 26, 11:

    armenta,

    Col. 3, 8:

    currus,

    Liv. 28, 9.— Comp.:

    quanto sublimior Atlas Omnibus in Libyā sit montibus,

    Juv. 11, 24.— Sup.:

    triumphans in illo sublimissimo curru,

    Tert. Apol. 33.—
    B.
    Esp., borne aloft, uplifted, elevated, raised:

    rapite sublimem foras,

    Plaut. Mil. 5, 1:

    sublimem aliquem rapere (arripere, auferre, ferre),

    id. As. 5, 2, 18; id. Men. 5, 7, 3; 5, 7, 6; 5, 7, 13; 5, 8, 3; Ter. And. 5, 2, 20; id. Ad. 3, 2, 18; Verg. A. 5, 255; 11, 722 (in all these passages others read sublimen, q. v.); Ov. M 4, 363 al.:

    campi armis sublimibus ardent,

    borne aloft, lofty, Verg. A. 11, 602: sublimes in [p. 1779] equis redeunt, id. ib. 7, 285:

    apparet liquido sublimis in aëre Nisus,

    id. G. 1, 404; cf.:

    ipsa (Venus) Paphum sublimis abit,

    on high through the air, id. A. 1, 415:

    sublimis abit,

    Liv. 1, 16; 1, 34:

    vehitur,

    Ov. M. 5, 648 al. —
    C.
    On high, lofty, in a high position:

    tenuem texens sublimis aranea telum,

    Cat. 68, 49:

    juvenem sublimem stramine ponunt,

    Verg. A. 11, 67:

    sedens solio sublimis avito,

    Ov. M. 6, 650:

    Tyrio jaceat sublimis in ostro,

    id. H. 12, 179.—
    D.
    Subst.: sublīme, is, n., height; sometimes to be rendered the air:

    piro per lusum in sublime jactato,

    Suet. Claud. 27; so, in sublime, Auct. B. Afr. 84, 1; Plin. 10, 38, 54, § 112; 31, 6, 31, § 57:

    per sublime volantes grues,

    id. 18, 35, 87, § 362:

    in sublimi posita facies Dianae,

    id. 36, 5, 4, § 13:

    ex sublimi devoluti,

    id. 27, 12, 105, § 129.— Plur.:

    antiquique memor metuit sublimia casus,

    Ov. M. 8, 259:

    per maria ac terras sublimaque caeli,

    Lucr. 1, 340.—
    II.
    Trop., lofty, exalted, eminent, distinguished.
    A.
    In gen.:

    antiqui reges ac sublimes viri,

    Varr. R. R. 2, 4, 9; cf. Luc. 10, 378:

    mens,

    Ov. P. 3, 3, 103:

    pectora,

    id. F. 1, 301:

    nomen,

    id. Tr. 4, 10, 121:

    sublimis, cupidusque et amata relinquere pernix,

    aspiring, Hor. A. P. 165; cf.:

    nil parvum sapias et adhuc sublimia cures,

    id. Ep. 1, 12, 15.— Comp.:

    quā claritate nihil in rebus humanis sublimius duco,

    Plin. 22, 5, 5, § 10; Juv. 8, 232.— Sup.:

    sancimus supponi duos sublimissimos judices,

    Cod. Just. 7, 62, 39.—
    B.
    In partic., of language, lofty, elevated, sublime (freq. in Quint.):

    sublimia carmina,

    Juv. 7, 28:

    verbum,

    Quint. 8, 3, 18:

    clara et sublimia verba,

    id. ib.:

    oratio,

    id. 8, 3, 74:

    genus dicendi,

    id. 11, 1, 3:

    actio (opp. causae summissae),

    id. 11, 3, 153:

    si quis sublimia humilibus misceat,

    id. 8, 3, 60 et saep.— Transf., of orators, poets, etc.:

    natura sublimis et acer,

    Hor. Ep. 2, 1, 165:

    sublimis et gravis et grandiloquus (Aeschylus),

    Quint. 10, 1, 66:

    Trachalus plerumque sublimis,

    id. 10, 1, 119.— Comp.:

    sublimior gravitas Sophoclis,

    Quint. 10, 1, 68:

    sublimius aliquid,

    id. 8, 3, 14:

    jam sublimius illud pro Archiā, Saxa atque solitudines voci respondent,

    id. 8, 3, 75.—Hence, advv.
    1.
    Lit., aloft, loftily, on high.
    (α).
    Form sub-līmĭter (rare):

    stare,

    upright, Cato, R. R. 70, 2; so id. ib. 71:

    volitare,

    Col. 8, 11, 1:

    munitur locus,

    id. 8, 15, 1.—
    (β).
    Form sub-līme (class.):

    Theodori nihil interest, humine an sublime putescat,

    Cic. Tusc. 1, 43, 102; cf.:

    scuta, quae fuerant sublime fixa, sunt humi inventa,

    id. Div. 2, 31, 67:

    volare,

    Lucr. 2, 206; 6, 97:

    ferri,

    Cic. Tusc. 1, 17, 40; id. N. D. 2, 39, 101; 2, 56, 141 Orell. N. cr.:

    elati,

    Liv. 21, 30:

    expulsa,

    Verg. G. 1, 320 et saep.—
    b.
    Comp.:

    sublimius altum Attollit caput,

    Ov. Hal. 69.—
    2.
    Trop., of speech, in a lofty manner, loftily (very rare):

    alia sublimius, alia gravius esse dicenda,

    Quint. 9, 4, 130.

    Lewis & Short latin dictionary > sublimis

  • 113 surdus

    surdus, a, um, adj. [Sanscr. svar, heavy; svaras, weight; cf. O. H. Germ. swārida, weight], deaf.
    I.
    Lit.:

    ne mi ut surdo verbera auris,

    Plaut. Mil. 3, 1, 204; id. Cas. 3, 3, 12:

    si surdus sit, varietates vocum noscere possit?

    Cic. Div. 2, 3, 9:

    utinam aut hic surdus aut haec muta facta sit,

    Ter. And. 3, 1, 5.— Sup., stone-deaf, Mart. Cap. 9, § 926; Aug. Ep. 39.—Prov.: surdo narrare, canere, etc., preach to deaf ears, talk to the wind:

    nae ille haud scit, quam mihi nunc surdo narret fabulam,

    Ter. Heaut. 2, 1, 10:

    cantabant surdo,

    Prop. 4 (5), 8, 47; cf.:

    non canimus surdis,

    Verg. E. 10, 8; and:

    quae (praecepta) vereor, ne vana surdis auribus cecinerim,

    Liv. 40, 8, 10; 3, 70, 7; Tib. 4, 14, 2:

    narrare asello Fabellam surdo,

    Hor. Ep. 2, 1, 200; cf.:

    suadere surdis, quid sit opus facto,

    Lucr. 5, 1050.—
    II.
    Transf.
    A.
    Deaf to any thing, i. e. not listening, unwilling to hear, inattentive, regardless, insensible, inexorable; also, not understanding, not apprehending:

    orando surdas jam aures reddideras mihi,

    Ter. Heaut. 2, 3, 89; so,

    aures,

    Liv. 24, 32, 6; cf. Prop. 2, 16 (3, 8), 48; id. 2, 20 (3, 13), 13:

    non surdus judex,

    Cic. Font. 11, 25 (7, 15):

    ad mea munera surdus,

    Ov. H. 7, 27:

    per numquam surdos in tua vota deos,

    id. P. 2, 8, 28:

    surdae ad omnia solacia aures,

    Liv. 9, 7, 3:

    surdae ad fortia consilia Vitellio aures,

    Tac. H. 3, 67 init.:

    surdus adversus aliquid,

    Aug. Serm. 50, 13:

    surdus sum,

    I will not hear, Plaut. Ps. 1, 3, 24:

    surdas clamare ad undas,

    Ov. A. A. 1, 531:

    litora,

    Prop. 4 (5), 11, 6.—Hence, poet. transf.:

    vota,

    i. e. to which the gods are deaf, to which they will not hearken, Pers. 6, 28:

    surdaeque adhibent solatia menti,

    Ov. M. 9, 654:

    tuas lacrimas litora surda bibent,

    Prop. 4 (5), 11, 6:

    leges rem surdam, inexorabilem esse,

    Liv. 2, 3:

    surda tellus,

    not susceptible of cultivation, Plin. 18, 3, 4, § 21:

    surdus timori,

    not capable of fear, Sil. 11, 354:

    tuis lacrimis,

    Mart. 10, 13, 8:

    in alicujus sermone,

    Cic. Tusc. 5, 40, 116.— Comp.:

    scopulis surdior Icari Voces audit adhuc integer (i. e. castus),

    Hor. C. 3, 7, 21:

    surdior illa freto surgente,

    Ov. M. 14, 711:

    surdior aequoribus,

    id. ib. 13, 804:

    non saxa surdiora navitis,

    Hor. Epod. 17, 54.—
    (β).
    With gen.:

    Mars genitor, votorum haud surde meorum,

    Sil. 10, 554:

    pactorum,

    id. 1, 692:

    veritatis,

    Col. 3, 10, 18.—
    B.
    Of things that give out a dull, indistinct sound, dull-sounding (very rare):

    theatrum,

    Varr. L. L. 9, § 58 Müll.:

    locus,

    Vitr. 3, 3:

    loca,

    Sen. Herc. Fur. 576:

    vox,

    Quint. 11, 3, 32:

    surdum quiddam et barbarum,

    id. 12, 10, 28.—
    C.
    Pass., that is not heard, noiseless, silent, still, mute, dumb ( poet. and in post-Aug. prose):

    lyra,

    Prop. 4 (5), 5, 58:

    buccina,

    Juv. 7, 71:

    plectra,

    Stat. S. 1, 4, 19:

    non erit officii gratia surda tui,

    unsung, Ov. P. 2, 6, 31; cf.

    fama,

    Sil. 6, 75:

    surdum et ignobile opus,

    Stat. Th. 4, 359:

    nomen parentum,

    Sil. 8, 248:

    herbae,

    Plin. 22, 2, 3, § 5:

    quos diri conscia facti mens surdo verbere caedit,

    secret, Juv. 13, 194:

    ictus,

    Plin. 19, 1, 4, § 20.—
    D.
    Of odor, appearance, meaning, etc., faint, dim, dull, indistinct, stupid:

    spirant cinnama surdum,

    Pers. 6, 36:

    colos,

    Plin. 37, 5, 18, § 67:

    hebes unitate surdā color,

    id. 37, 5, 20, § 76:

    discrimen figurarum,

    id. 35, 2, 2, § 4:

    materia,

    id. 13, 15, 30, § 98:

    res surdae ac sensu carentes,

    id. 20, prooem. § 1; so id. 24, 1, 1, § 3; 27, 13, 120, § 146.—Hence, * adv.: surdē, faintly, imperfectly, indistinctly: surde audire, Afran. ap. Charis. p. 194 P. (Com. Fragm. v. 348 Rib.).

    Lewis & Short latin dictionary > surdus

  • 114 tundo

    tundo, tŭtŭdi, tunsum, tūssum, and tusum (v. Neue, Formenl. II. 568), 3 (old collat. form of the perf. tuserunt, Naev. 1, 1: tunsi, acc. to Diom. p. 369 P.; inf. tundier, Lucr. 4, 934), v. a. [Sanscr. tu-dāmi, thrust; cf. Gr. Tudeus, Tundareos], to beat, strike, thump, buffet with repeated strokes.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.; cf.:

    verbero, pulso, ico, impello, cudo): oculos converso bacillo,

    Cic. Verr. 2, 5, 54, § 142:

    pectus palo,

    Plaut. Rud. 5, 2, 3:

    pectora manu,

    Ov. Am. 3, 9, 10; id. M. 8, 535; Verg. A. 11, 37:

    inania tympana,

    Ov. F. 4, 183:

    tundere ac diverberare ubera,

    App. M. 7, p. 200, 2:

    lapidem digito cum tundimus,

    Lucr. 4, 265:

    corpus crebro ictu,

    id. 4, 934:

    pede terram,

    Hor. A. P. 430:

    humum ossibus,

    Ov. M. 5, 293:

    ulmum (picus),

    Plaut. As. 2, 1, 14:

    litus undā,

    Cat. 11, 4; cf.:

    saxa alto salo,

    Hor. Epod. 17, 55:

    cymbala rauca,

    Prop. 3 (4), 16, 36:

    chelyn digitis errantibus,

    Stat. S. 5, 5, 33:

    gens effrena virum Rhipaeo tunditur Euro,

    Verg. G. 3, 382:

    saxum, quod tumidis tunditur olim Fluctibus,

    id. A. 5, 125:

    miserum sancto tundere poste caput,

    Tib. 1, 2, 86:

    ferrum rubens non est habile tundendo,

    i. e. is not easy to beat out, not very malleable, Plin. 34, 15, 43, § 149.—In a Greek construction:

    tunsae pectora palmis,

    Verg. A. 1, 481. —Prov.: uno opere eandem incudem diem noctemque tundere, to hammer the same anvil, i. e. to keep at the same work, Cic. de Or. 2, 39, 162.—
    B.
    In partic., to pound, bruise, bray, as in a mortar (cf. pinso):

    aliquid in pilā,

    Plin. 13, 22, 43, § 126; 20, 19, 79, § 207:

    in farinam,

    id. 33, 7, 40, § 119:

    in pollinem,

    id. 19, 5, 29, § 91:

    tunsum gallae admiscere saporem,

    Verg. G. 4, 267:

    tunsa viscera,

    id. ib. 4, 302:

    grana mali Punici tunsa,

    Col. 9, 13, 5:

    tunsum allium,

    id. 6, 8, 2 al.:

    testam tusam et succretam arenae adicere,

    Vitr. 2, 5:

    testa tunsa,

    Plin. 36, 25, 62, § 186:

    hordeum,

    App. M. 4, p. 152, 31:

    haec omnia tusa,

    Veg. Vet. 1, 16, 6.—
    II.
    Trop. (qs. to keep pounding or hammering at a person), to din, stun, keep on at, importune a person by repeating the same thing ( poet. and rare):

    pergin' aures tundere?

    Plaut. Poen. 1, 3, 25:

    assiduis hinc atque hinc vocibus heros Tunditur,

    Verg. A. 4, 448:

    tundat Amycle, Natalem Mais Idibus esse tuum,

    Prop. 4 (5), 5, 35.— Absol.:

    tundendo atque odio denique effecit senex,

    Ter. Hec. 1, 2, 48.

    Lewis & Short latin dictionary > tundo

  • 115 volvo

    volvo, volvi, vŏlūtum, 3 ( inf. pass. volvier, Lucr. 5, 714), v. a. [Sanscr. varas, circumference; Gr. eluô, to wrap; root Wel-], to roll, turn about, turn round, tumble any thing.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    (amnis) volvit sub undis Grandia saxa,

    Lucr. 1, 288; Verg. A. 11, 529; Ov. Ib. 173:

    flumen lapides volvens,

    Hor. C. 3, 29, 38:

    beluas cum fluctibus (procellae),

    Plin. 9, 3, 2, § 5:

    vortices (flumen),

    Hor. C. 2, 9, 22:

    fumum caligine (ventus),

    Lucr. 6, 691:

    oculos huc illuc,

    Verg. A. 4, 363:

    oculos per singula,

    id. ib. 8, 618:

    filum,

    Varr. L. L. 5, § 114 Müll. volvendi sunt libri, to unroll, i. e. open, Cic. Brut. 87, 298:

    Tyrrhena carmina retro,

    Lucr. 6, 381 (hence, volumen, in the signif. of roll, book, volume, v. h. v. I.):

    semineces volvit multos,

    rolls in the dust, fells to the ground, Verg. A. 12, 329 et saep.—
    B.
    In partic.
    1.
    To roll up or together, form by rolling:

    pilas,

    Plin. 30, 11, 30, § 99; cf.:

    qui terga dederant, conversi in hostem volventesque orbem, etc.,

    forming a circle, Liv. 22, 29, 5:

    jam orbem volventes suos increpans,

    id. 4, 28, 3.—
    2.
    To breathe, exhale, etc. ( poet.):

    vitalis aëris auras Volvere in ore,

    Lucr. 6, 1225:

    (equus) Collectumque fremens volvit sub naribus ignem,

    Verg. G. 3, 85.—
    3.
    Mid., to turn or roll itself round about, to turn or roll along:

    nobis caenum teterrima quom sit Spurcities, eadem subus haec jucunda videtur, Insatiabiliter toti ut volvantur ibidem,

    Lucr. 6, 978:

    ille (anguis) inter vestes et levia pectora lapsus Volvitur,

    Verg. A. 7, 349:

    cylindrum volvi et versari turbinem putant,

    Cic. Fat. 18, 42:

    illi qui volvuntur stellarum cursus sempiterni,

    id. Rep. 6, 17, 17:

    excussus curru moribundus volvitur arvis,

    rolls, Verg. A. 10, 590:

    volvi humi,

    id. ib. 11, 640:

    volvitur Euryalus leto,

    id. ib. 9, 433:

    lacrimae volvuntur inanes,

    roll, flow, id. ib. 4, 449.— Part.:

    volventia plaustra,

    Verg. G. 1, 163.—
    II. A.
    In gen.:

    volvere curarum tristes in pectore fluctus,

    Lucr. 6, 34:

    magnos fluctus irarum,

    id. 6, 74:

    ingentes iras in pectore,

    Liv. 35, 18, 6:

    tot volvere casus Insignem pietate virum,

    i. e. to undergo so many misfortunes, Verg. A. 1, 9; cf.:

    satis diu saxum hoc volvo,

    Ter. Eun. 5, 9 (8), 55:

    (lunam) celerem pronos Volvere menses,

    in rolling on, Hor. C. 4, 6, 40; cf.:

    volvendis mensibus,

    Verg. A. 1, 269:

    has omnis (animas) ubi mille rotam volvere per annos,

    i. e. completed the cycle, id. ib. 6, 748; and neutr.:

    volventibus annis,

    with revolving years, after the lapse of years, id. ib. 1, 234; cf.:

    volventia lustra,

    Lucr. 5, 928:

    volvens annus,

    Ov. M. 5, 565:

    sic fata deum rex Sortitur volvitque vices,

    fixes the series of revolving events, Verg. A. 3, 376; cf.:

    sic volvere Parcas,

    id. ib. 1, 22:

    M. Pontidius celeriter sane verba volvens,

    rolling off, Cic. Brut. 70, 246:

    sententias facile verbis,

    id. ib. 81, 280 longissima est complexio verborum, quae volvi uno spiritu potest, id. de Or. 3, 47, 182:

    ne verba traic amus aperte, quo melius aut cadat aut volvatur oratio,

    be rounded, form periods, id. Or. 69, 229.—
    B.
    In partic., to turn over or revolve in the mind; to ponder, meditate, or reflect upon, consider (cf. verso):

    multa cum animo suo volvebat,

    Sall. J. 6, 2; 108, 3:

    multa secum,

    id. C. 32, 1; id. J. 113, 1; Liv. 26, 7, 3:

    immensa omnia animo,

    id. 2, 49, 5; Tac. H. 1, 30; Suet. Vesp. 5:

    bellum in animo,

    Liv. 42, 5, 1:

    in pectore,

    id. 35, 18, 6:

    has inanium rerum inanes ipsas volventes cogitationes,

    id. 6, 28, 7; 34, 60, 2; 32, 20, 2; Curt. 10, 5, 15:

    incerta consilia,

    id. 10, 8, 7; 5, 9, 3:

    bellum adversus nos,

    Tac. A. 3, 38:

    Fauni sub pectore sortem,

    Verg. A. 7, 254: haec illis volventibus tandem vicit fortuna [p. 2014] reipublicae, Sall. C. 41, 3:

    subinde hoc in animo volve,

    Sen. Ep. 13, 13:

    secretas cogitationes intra se,

    Curt. 10, 8, 9:

    adeo ut plerumque intra me ipsum volvam,

    Tac. A. 14, 53:

    regna tecum volvis,

    Val. Max. 7, 2, ext. 1:

    mente aliquid,

    Lact. Epit. 60, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > volvo

См. также в других словарях:

  • NAVIS — I. NAVIS cuius inventum suerit, diximus supra. Longam primus Iason exstruxisse dicitur, circa Pelium montem, et magnitudine et reliquô apparatu consuetum eô tempore modum excedentem, quod illius aetatis homines ratibus fere et parvis acatiis vehi …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Liste lateinischer Phrasen/S — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P Q R S T U V Inhaltsverzeichnis 1 …   Deutsch Wikipedia

  • S.L. — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P …   Deutsch Wikipedia

  • S.str. — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P …   Deutsch Wikipedia

  • Sensu lato — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P …   Deutsch Wikipedia

  • Sensu latu — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P …   Deutsch Wikipedia

  • Sensu stricto — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P …   Deutsch Wikipedia

  • Si tacuisses, philosophus mansisses — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P …   Deutsch Wikipedia

  • Summa summarum — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P …   Deutsch Wikipedia

  • Liste de locutions latines — Cet article contient une liste de locutions latines présentée par ordre alphabétique. Pour des explications morphologiques et linguistiques générales, consulter l article : Expression latine. Sommaire  A   B … …   Wikipédia en Français

  • SIRENES — monstra marina, poetarum fabulis celebratissima. Has finxerunt antiqui Acheloi fluminis, ac Terpsichores fuisse filias. NIcander autem l. 3. Mutationum, Melpomenen Sirenum matrem fuisse scribit, alii Steropen, alli Calliopen. Haeigitur siculum… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»