-
1 πολυ-πρήων
πολυ-πρήων, ωνος, mit vielen Hügeln; κολώνη, Hermesian. v. 57 b. Ath. XIII, 598 a, alte v. l. πολυπρίων.
-
2 πολυ-φραδία
πολυ-φραδία, ἡ, Beredtsamkeit, Klugheit, Hermesian. bei Ath. XIII, 598 b (v. 50).
-
3 πολυ-μνήστευτος
πολυ-μνήστευτος, viel umfrei't; Plut. amator. 20; vgl. Hermesian. in Ruhnk. epist. crit. 287.
-
4 τύπτω
τύπτω, schlagen; Curtius Grundz. d. Griech. Et. 2. Aufl. S. 204; Att. Prosa: τύπτω (τύπτομαι u. s. w.), τυπτήσω (Ar. Nub. 1443 Plat. Hipp. maj. 292 b), τυπτητέος ( Demosth. 54, 44); Homer: τύπτουσιν, τύπτον, τυπτομένων u. dgl., τύψε(ν), τύψῃ, τύψον, τύψας, perf. pass. τετυμμένω Iliad. 13, 782, ἐτύπη, τυπείης, τυπείς; bei Andern: fut. τύψω, aor. ἐτύπτησα, aor. ἔτυπον und τέτυπον, perf. τετύπτηκα, perf. pass. τετύπτημαι, aor. pass. ἐτυπτήϑην, vgl. Lob. Phryn. 764 Iac. A. P. 483 Ach. Tat. 830, fut. pass. τυπτήσομαι Ar. Nub. 1379, wofür Buttmann Ausf. Gr. Sprachl. 2. Ausg. Bd. 2 S. 87 τυπήσομαι will. – Τύπτω gehört zu den Verben, durch welche Homer nur den Angriff ἐκ χειρός bezeichnet, bei dem der Angreifende sich von der Waffe nicht trennt, wie beim Wurf und beim Schuß, s. Lehrs Aristarch. ed. 2 p. 51–70. Nach Homer ist der Gebrauch von τύπτειν freier; Hermesian. bei Athen. 13, 71 vs. 63 ὑπὸ σκολιοῖο τυπέντα τόξου, Pfeilschuß; Polyb. 3, 53, 4 τοῖς μὲν τὰς πέτρας ἐπικυλίοντες, τοὺς δ' ἐκ χειρὸς τοῖς λίϑοις τύπτοντες, Steinwürfe; vgl. Soph. Aj. 255 πεφόβημαι λιϑόλευστον Ἄρη ξυναλγεῖν μετὰ τοῦδε τυπείς. – Mit einem Stocke hauen, οἱ δέ τε παῖδες τύπτουσιν (τὸν ὄνον) ῥοπάλοισιν Il. 11, 560; vgl. Soph. O. R. 811; τύπτειν τῇ μάστιγι Plat. Legg. 9, 879 e; oft von scharfen Angriffswaffen, φασγάνῳ, ἄορι, ξίφεϊ, δουρί, ἔγχεσι, ἐγχείῃσι, Il. 4, 531. 13, 529. 524 u. sonst; auch ohne näher bestimmenden dat., κατὰ γαστέρα τύψεν 17, 313 Od. 22, 308; Ggstz βάλλειν Il. 11, 191. 15, 495. 20, 378. 462. 22, 68; sylleptisch, d. h. von beiden Arten der Verwundung, Wurf und Schlag zusammen, Iliad. 13, 782; – τύπτειν εἰς τὸν ὦμον Xen. Cyrop. 5, 4, 5; τὸν ἄνδρα τύπτειν τὰς πληγάς, ἐξ ὧν ἀπέϑανεν Antiph. 4 γ 1. – Auch von Bienen, Skorpionen, Schlangen, = stechen. – Uebertragen, ἄχος ὀξὺ κατὰ φρένα τύψε βαϑεῖαν, verwundete ihn tief in der Seele, Il. 19, 125; ἡ ἀληϑηΐη ἔτυψε Καμβύσεα, die Wahrheit traf, verletzte den Kambyses, Her. 3, 64; ἀνίαις τυπείς, Pind. N. 1, 53; ξυμφορᾷ τετυμμένος Aesch. Eum. 485; διανταῖος ἔτυπεν ὀδύνα με Eur. Ion. 766. – Ohne feindlichen Sinn, Iliad. 6, 117 ἀμφὶ δέ μιν σφυρὰ τύπτε καὶ αὐχένα δέρμα κελαινόν, ἄντυξ; ἅλα τύπτειν ἐρετμοῖς, das Meer mit Rudern schlagen, Od. oft; χϑόνα μετώπῳ τύπτειν, den Erdboden mit der Stirn schlagen, zu Boden stürzen, 22, 86; ἴχνια πόδεσσι τύπτειν, die Spur mit den Füßen treten, Il. 23, 764; νέφεα Ζέφυρος στυφελίξῃ, βαϑείῃ λαίλαπι τύπτων, mit Sturmesgewalt peitschend, 11, 306; vgl. Pind. P. 6, 14; Folgde. – Med. sich schlagen, bes. sich die Brust schlagen, als Zeichen der Trauer, Her. oft; τύπτεσϑαί τινα, Einen betrauern, 2, 42. 61. 132; Plut. Alex. 3 διέϑεον τὰ πρόςωπα τυπτόμενοι καὶ βοῶντες. – Pass. geschlagen, verwundet werden, δουρὶ νῶτα τυπέντα Pind. N. 9, 26; πλευρὰ φασγάνῳ τυπείς Eur. Andr. 1151; auch die Verwundung, der Schlag im accus. dabei, Schläge, Wunden empfangen, ἕλκεα, ὅσσ' ἐτύπη Il. 24, 421; τύπτομαι πολλάς, sc. πληγάς, ich bekomme viele Schläge, Ar. Nubb. 959; τύπτεσϑαι τῇ δημοσίᾳ μάστιγι πεντήκοντα πληγάς Aesch. 1, 139.
-
5 κατα-νίσσομαι
κατα-νίσσομαι, = κατανέομαι; ἐξ ὀρέων κατανίσσεται Ap. Rh. 2, 976; Hermesian. bei Ath. XIII, 598 d.
-
6 κνημόω
-
7 καίω
καίω, att. κάω, obwohl in den mss. häufiger καίω steht, fut. καύσω, aor. ἔκαυσα, ep. ἔκηα, κῆεν, Il. 21, 349, conj. κήομεν, 7, 377. 396, opt. κήαι, κήαιεν, 21, 336. 24, 38, inf. κῆαι, Od. 15, 97, im med. κήαντο, Il. 9, 88, κηάμενοι, 9, 234 (in der Od. steht bei Wolf κείαντες, 9, 231. 13, 26, imper. κεῖον, 21, 176, med. κειάμενος, 16, 2. 23, 54, wo Bekker κήαντες, κῆον, κηάμενος schreibt), auch att. κέας, Aesch. Ag. 849, κέαντες, Soph. El. 747, Herm. emend. für κείας, wie ἐκκέας Ar. Pax 1099 u. Eur. Rhes. 97, perf. κέκαυκα, Xen. Hell. 6, 5, 37 u. Alexis Ath. IX, 383 c, aor. pass. ἐκαύϑην, Hom. ἐκάην; brennen, anbrennen, anzünden, πυρὰ πολλά Il. 9, 76, öfter; aor. I. med. für sich anbrennen, a. a. O.; gew. verbrennen, δένδρεα 21, 337, νεκρούς 21, 343; μηρί' ἔκαιον, beim Opfer, Od. 9, 553, wie καίουσ' ὀστέα λευκὰ ϑυηέντων ἐπὶ βωμῶν Hes. Th. 557; pass. verbrannt werden, brennen, πυραὶ νεκύων καίοντο ϑαμειαί Il. 1, 52, φλὸξ ϑεείου καιομένοιο 8, 135, wie σέλας καιομένοιο πυρός 19, 376; πυρὶ καιόμενος Pind. P. 3, 102, wie πυρὶ καυϑεῖσα N. 10, 35; ἱερῶν καυϑέντων κατὰ νόμον Plat. Legg. VII, 800 b; σβεννύναι τὸ καιόμενον πῦρ Her. 1, 86; ἐν ἀγορᾷ τοῖς ϑεοῖς δὰς καίεται Ar. Vesp. 1372; καομένων τῶν λαμπάδων Thesm. 280; von einem Gießbache, κεκαυμένος ἡλίῳ, ausgetrocknet, Antiphil. 31 (IX, 277). Uebertr., von der Kälte, wegen der ähnlichen Empfindung, die sie verursacht, ἡ χιὼν καίει τῶν κυνῶν τὰς ῥῖνας, er macht, daß die Nasen erfrieren, Xen. Cyn. 8, 2; Arist. Meteorl. 4, 5 ἐνίοτε γὰρ καὶ κάειν λέγεται καὶ ϑερμαίνειν τὸ ψυχρόν, οὐχ ὡς τὸ ϑερμόν, ἀλλὰ τῷ συνάγειν καὶ ἀντιπεριιστάναι τὸ ϑερμόν. Von Fieberhitze, Hippocr. – Sehr gew. ist die Vrbdg τέ-μνειν καὶ καίειν, als die beiden Hauptthätigkeiten der alten Aerzte, die sie bei Verwundungen anwandten; auch übertr. gebraucht, Plat. Gorg. 480 c 521 a Polit. 293 b; κέαντες ἢ τεμόντες πειρασόμεσϑα πῆμ' ἀποτρέψαι νόσου Aesch. Ag. 823; οἱἰατροὶ τέμνουσι καὶ καίουσιν ἐπ' ἀγαϑῷ Xen. An. 5, 8, 18; Mem. 1, 2, 54; Sp. – Uebertr. von Leidenschaften, wie Zorn, κάομαι τὴν καρδίαν Ar. Lys. 9; bes. von Liebe, ἐν φρεσὶ καιομέναν Pind. P. 4, 219; πόϑος ἔκαυσέ με ἑταίρης Ep. ad. 11 (XII, 90); καίεσϑαί τινος, von Liebe zu Einem entflammt sein, Hermesian. bei Ath. XIII, 598 a.
-
8 γλήν
-
9 εὐασμός
εὐασμός, ὁ, das Euarufen, bacchantischer Jubelruf, übh. Jubelgeschrei, z. B. bei dem eleusinischen Feste, Hermesian. bei Ath. XIII, 597 d; βοὴ ὄχλου μετὰ εὐασμῶν καὶ πηδήσεων σατυρικῶν Plut. Anton. 75; von der Ovation, Marcell. 22.
-
10 εὔ-οινος
-
11 εἰς-ικνέομαι
εἰς-ικνέομαι (s. ἱκνέομαι), hineinkommen; κώμην Hermesian. bei Ath. XIII, 597 d. Bei Aesch. Suppl. 551 ist εἰςικνουμένου βέλει βουκόλου πτερόεντος, = durchdringen, durchkommen, richtiger als εἰςικνουμένη, was pass. sein müßte, für welchen Gebrauch sich kein Beispiel nachweisen läßt.
-
12 δια-ποιπνύω
δια-ποιπνύω, eifrig betreiben, ὄργια Δήμητρος Hermesian. bei Ath. XIII, 597 d.
-
13 μουσο-πόλος
μουσο-πόλος, mit den Musen verkehrend, Dichter, Eur. Alc. 447; auch τίνα μουσοπόλον στοναχὰν ἀνακαλέσομαι, Phoen. 1505; δαίμων, Hermesian. bei Ath. XIII, 597 (v. 28); μουσοπόλοις χερσὶ πηκτίδα ἐπηρέϑισα, M Arg. 23 (IX, 270); Ep. ad. 751 ( App. 351); τραγικός, Boeth. (IX, 248).
-
14 μονό-ζωστος
μονό-ζωστος, = μονόζωνος, allein, Hermesian. bei Ath. XIII, 597 b.
-
15 μολπάζω
-
16 λαύρα
λαύρα, ἡ, ep. u. ion. λαύρη, Straße, Gasse; Od. 22, 127. 136; κατὰ λαύρας, Pind. P. 8, 90; πυλίδες ἐπῆσαν, ὅσαιπερ αἱ λαῠραι, τοσαῠται τὸν ἀριϑμόν, Her. 1, 180; Μακεδονίης πάσας κατενίσατο λαύρας, Hermesian. bei Ath. XIII, 598 d, u. öfter bei Sp.; Hohlweg, Plut. Crass. 4. Auch = Stadtviertel, vicus. – Ueber Σαμιακὴ λ. s. nom. pr. – Rinnstein, Gosse, ἀμάραι, Moeris; τούς τε κοπρῶνας καὶ τὰς λαύρας, Ar. Pax 99, vgl. 157. – Bei Sp., bes. K. S., ein ringsum eingeschlossener Ort, ein Kloster, wo auch λάβρα geschrieben wird.
-
17 μήνη
μήνη, ἡ, der Mond; σέλας ἠΰτε μήνης, Il. 19, 374. 23, 455; Pind. Ol. 3, 21, personificirt; ἡ νυκτερὸς μήνη, Aesch. Prom. 799; Hermesian. bei Ath. XIII, 597 v. 15. – Bei Ar. Av. 1115 = μηνίσκος 2).
-
18 ἀπο-προ-λείπω
ἀπο-προ-λείπω, verlassen, Hermesian. frg. 21 bei Ath. XIII, 597 d u. sp. D., z. B. Orph. Arg. 263.
-
19 ὀργίων
-
20 ἀηδών
ἀηδών, όνος, auch wie von ἀηδώ gen. ἀηδοῦς Soph. Ai. 607, dat. ἀηδοῖ Ar. Av. 679, ἡ, die Nachtigall (ἀείδω, die Sängerin), Hom. einmal, Od. 19, 518 ὡς δ' ὅτε Πανδαρέου κοὐρη χλωρηὶς ἀηδών καλὸν ἀείδῃσιν ἔαρος νέον ἱσταμένοιο, δενδρέων ἐν πετάλοισι καϑεζομένηπυκινοῖσιν; Hes. O. 201, Tragg. u. sonst. – Uebtr., Gedicht, Callim. 47 (VII, 80), ad. 519 (IX, 184); auch Dichterin, Hermesian.; sogar ὁ ἀηδών, Ep. ad. 535 (VII, 44). Die Heuschrecke, ἡ κατ' ἄρουραν ἀηδών Anyt. 14 (VII, 190); so auch das Webschiff, Ant. Sid. 22 (VI, 174). Bei Lycophr. 653 heißen so die Sirenen.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Hermesian — … Useful english dictionary
George Hermes — George Hermes † Catholic Encyclopedia ► George Hermes Philosopher and theologian, b. at Dreierwalde near Theine (Westphalia), 22 April, 1775; d. at Bonn on the Rhine, 26 May 1831. After completing his course in the gymnasium, or high… … Catholic encyclopedia
Anton Günther — (17 November 1783 ndash; 24 February 1863) was an Austrian Roman Catholic philosopher whose work was condemned by the church as heretical tritheism. BiographyHe was born the son of devout Catholic parents at Lindenau (now part of Cvikov) in… … Wikipedia
List of literary societies — A literary society is a group of people interested in literature. In the modern sense, this refers to a society that wants to promote one genre of literature, e.g. the World Science Fiction Society, or a specific writer see, for example, the list … Wikipedia
Johannes von Geissel — (5 February 1796 ndash; 8 September 1864) was a German Catholic Archbishop of Cologne and Cardinal.LifeGessel was born in Gimmeldingen in the Electoral Palatinate.After completing his classical studies at Neustadt an der Weinstraße, and at… … Wikipedia
Anton Guenther — Anton Günther † Catholic Encyclopedia ► Anton Günther Philosopher; b. 17 Nov., 1783, at Lindenau, near Leitmeritz, Bohemia; d. at Vienna, 24 February, 1863. From 1796 to 1800 he attended the monastic school of the Piarists at Haide,… … Catholic encyclopedia
Johannes von Geissel — Johannes von Geissel † Catholic Encyclopedia ► Johannes von Geissel Cardinal, Archbishop of Cologne, b. 5 February, 1796, at Gimmeldingen, in the Palatinate; d. 8 September, 1864, at Cologne. After completing his classical studies at… … Catholic encyclopedia
College literary societies — in American higher education were a distinctive kind of social organization, distinct from literary societies generally, and they were the precursors of college fraternities and sororities.[1] In the period from the late eighteenth century to the … Wikipedia
Ludovico Antonio Muratori — Ludovico Antonio Muratori. Ludovico Antonio Muratori (October 21, 1672 – January 23, 1750) was an Italian historian, notable as a leading scholar of his age, and for his discovery of the Muratorian fragment, the earliest known list of New… … Wikipedia
Michel Serres — in Rennes, February 2011 Full name Michel Serres Born September 1, 1930 (1930 09 01) (age 81) Agen (Lot et Garon … Wikipedia
Georg Hermes — (22 April 1775 26 May 1831), German Roman Catholic theologian, was born at Dreyerwalde, in Westphalia, and was educated at the gymnasium and university of Münster, in both of which institutions he afterwards taught.In 1820 he was appointed… … Wikipedia