Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

Febris

  • 1 febris

        febris is (acc. im or em; abl. ī or e), f     a fever: cotidiana, T.: febrim habere: febri iactari: febri carere: in febri: in febrim incidere: Febre calere, Iu.: olim domestica, settled, Iu.: arida, V.: tertianae, quartanae: opella forensis Adducit febres, H.—Person., the goddess Fever.
    * * *
    fever, attack of fever

    Latin-English dictionary > febris

  • 2 Febris

    fē̆bris (the ē predominating in poets), is (acc. sing.:

    febrem,

    Hor. Ep. 1, 16, 20; Sen. Ep. 14, 6; Quint. 2, 17, 9:

    febrim,

    Hor. S. 2, 3, 294; Plaut. Pseud. 2, 2, 48; Cic. Fam. 7, 26, 1; Plin. 25, 4, 17, § 37 Jan. et saep.— Abl.:

    febri,

    Cic. Cat. 1, 13, 31; id. Att. 6, 9;

    or: febre,

    id. Att. 7, 1, 1; Suet. Vit. 14; Plin. Ep. 7, 1, 4: Juv. 10, 218 al.), f. [for fer-bris, root bhar-, to be hot, v. ferveo], a fever.
    I.
    Prop.: appellamus a calendo calorem, e fervore febrim, Varr. ap. Non. 46, 22:

    quotidiana,

    Ter. Hec. 3, 2, 22:

    si cui venae sic moventur, hic habet febrem,

    Cic. Fat. 8, 15; cf.:

    febrim habere,

    id. Fam. 7, 26, 1; Suet. Oth. 6:

    aestu febrique jactari,

    Cic. Cat. 1, 13, 31:

    te Romam venisse cum febri,

    id. Att. 6, 9, 1; cf.:

    cum febri domum rediit,

    id. de Or. 3, 2, 6:

    febri carere,

    id. Fam. 16, 15, 1;

    for which, in an altered construction: caruitne febris te heri?

    Plaut. Curc. 1, 1, 17:

    cum sine febri laborassem,

    Cic. Att. 5, 8, 1:

    in febri,

    id. Tusc. 1, 36, 88:

    in febrim subito incidere,

    id. Fam. 14, 8, 1:

    febre liberari,

    Cels. 2, 17:

    febri liberari,

    Plin. 26, 11, 71, § 116:

    febre corripi,

    id. 7, 51, 52, § 172:

    febre calere,

    Juv. 10, 218:

    quem torret olim domestica febris,

    i. e. at home in him, id. 9, 17:

    vigili cum febre,

    id. 13, 229:

    reliquit eum febris,

    Vulg. Johan. 4, 52.—In plur.:

    vide, ne tertianas quoque febres et quartanas divinas esse dicendum sit,

    Cic. N. D. 3, 10, 24:

    febres aliae ab horrore incipiunt, aliae a frigore, aliae a calore,

    Cels. 3, 3 sq.:

    calidae febres,

    Lucr. 2, 34:

    opella forensis Adducit febres,

    Hor. Ep. 1, 7, 9.—
    B.
    Febris, personified as a deity, with three temples in Rome, the principal of which was on the Palatium, in the neighborhood of the Velabrum, Cic. N. D. 3, 25, 63; id. Leg. 2, 11, 28; Plin. 2, 7, 5, § 16; Val. Max. 2, 5, 6; cf.:

    Febri divae, Febri sanctae, Febri magnae, Camilla pro filio amato,

    Inscr. Grut. p. 97, 1.—
    * II.
    Trop., a source of uneasiness, torment:

    certo scio, nunc febrim tibi esse, quia, etc.,

    Plaut. Ps. 2, 2, 48 Ritschl N. cr.

    Lewis & Short latin dictionary > Febris

  • 3 febris

    fē̆bris (the ē predominating in poets), is (acc. sing.:

    febrem,

    Hor. Ep. 1, 16, 20; Sen. Ep. 14, 6; Quint. 2, 17, 9:

    febrim,

    Hor. S. 2, 3, 294; Plaut. Pseud. 2, 2, 48; Cic. Fam. 7, 26, 1; Plin. 25, 4, 17, § 37 Jan. et saep.— Abl.:

    febri,

    Cic. Cat. 1, 13, 31; id. Att. 6, 9;

    or: febre,

    id. Att. 7, 1, 1; Suet. Vit. 14; Plin. Ep. 7, 1, 4: Juv. 10, 218 al.), f. [for fer-bris, root bhar-, to be hot, v. ferveo], a fever.
    I.
    Prop.: appellamus a calendo calorem, e fervore febrim, Varr. ap. Non. 46, 22:

    quotidiana,

    Ter. Hec. 3, 2, 22:

    si cui venae sic moventur, hic habet febrem,

    Cic. Fat. 8, 15; cf.:

    febrim habere,

    id. Fam. 7, 26, 1; Suet. Oth. 6:

    aestu febrique jactari,

    Cic. Cat. 1, 13, 31:

    te Romam venisse cum febri,

    id. Att. 6, 9, 1; cf.:

    cum febri domum rediit,

    id. de Or. 3, 2, 6:

    febri carere,

    id. Fam. 16, 15, 1;

    for which, in an altered construction: caruitne febris te heri?

    Plaut. Curc. 1, 1, 17:

    cum sine febri laborassem,

    Cic. Att. 5, 8, 1:

    in febri,

    id. Tusc. 1, 36, 88:

    in febrim subito incidere,

    id. Fam. 14, 8, 1:

    febre liberari,

    Cels. 2, 17:

    febri liberari,

    Plin. 26, 11, 71, § 116:

    febre corripi,

    id. 7, 51, 52, § 172:

    febre calere,

    Juv. 10, 218:

    quem torret olim domestica febris,

    i. e. at home in him, id. 9, 17:

    vigili cum febre,

    id. 13, 229:

    reliquit eum febris,

    Vulg. Johan. 4, 52.—In plur.:

    vide, ne tertianas quoque febres et quartanas divinas esse dicendum sit,

    Cic. N. D. 3, 10, 24:

    febres aliae ab horrore incipiunt, aliae a frigore, aliae a calore,

    Cels. 3, 3 sq.:

    calidae febres,

    Lucr. 2, 34:

    opella forensis Adducit febres,

    Hor. Ep. 1, 7, 9.—
    B.
    Febris, personified as a deity, with three temples in Rome, the principal of which was on the Palatium, in the neighborhood of the Velabrum, Cic. N. D. 3, 25, 63; id. Leg. 2, 11, 28; Plin. 2, 7, 5, § 16; Val. Max. 2, 5, 6; cf.:

    Febri divae, Febri sanctae, Febri magnae, Camilla pro filio amato,

    Inscr. Grut. p. 97, 1.—
    * II.
    Trop., a source of uneasiness, torment:

    certo scio, nunc febrim tibi esse, quia, etc.,

    Plaut. Ps. 2, 2, 48 Ritschl N. cr.

    Lewis & Short latin dictionary > febris

  • 4 querquera

    querquĕrus or quercĕrus, a, um, adj. [cf. Gr. karkairô, to tremble], cold to trembling, shivering (ante- and post-class.): querqueram frigidam cum tremore a Graeco karkara certum est dici, unde et carcer. Lucilius: Jactans me ut febris querquera, the ague, Paul. ex Fest. p. 256 Müll.; so, febris querquera, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 719 P.:

    febris rapida et quercera,

    Gell. 20, 1, 26; also, absol.: querquĕra, ae, f., the ague:

    querqueras sanare,

    Arn. 1, 28; App. Mag. p. 297, 14 (al. querquerum).

    Lewis & Short latin dictionary > querquera

  • 5 querquerus

    querquĕrus or quercĕrus, a, um, adj. [cf. Gr. karkairô, to tremble], cold to trembling, shivering (ante- and post-class.): querqueram frigidam cum tremore a Graeco karkara certum est dici, unde et carcer. Lucilius: Jactans me ut febris querquera, the ague, Paul. ex Fest. p. 256 Müll.; so, febris querquera, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 719 P.:

    febris rapida et quercera,

    Gell. 20, 1, 26; also, absol.: querquĕra, ae, f., the ague:

    querqueras sanare,

    Arn. 1, 28; App. Mag. p. 297, 14 (al. querquerum).

    Lewis & Short latin dictionary > querquerus

  • 6 dē-dūcō

        dē-dūcō dūxī, ductus, ere    (imper. deduc, C.; deduce, T.), to lead away, draw out, turn aside, divert, bring out, remove, drive off, draw down: atomos de viā: eum contionari conantem de rostris, drag down, Cs.: aliquem ex ultimis gentibus: summā vestem ab orā, O.: Cantando rigidas montibus ornos, V.: canendo cornua lunae, i. e. bring to light (from eclipse), O.: dominam Ditis thalamo, V.: tota carbasa malo, i. e. unfurl, O.: febrīs corpore, H.: molliunt clivos, ut elephanti deduci possent, L.: rivos, i. e. to clear out, V.: aqua Albana deducta ad utilitatem agri, conducted off: imbres deducunt Iovem, i. e. Jupiter descends in, etc., H.: crinīs pectine, to comb, O.: vela, O.: deductae est fallacia Lunae, Pr.: hunc ad militem, T.: suas vestīs umero ad pectora, O.: in mare undas, O.: alqm in conspectum (Caesaris), Cs.: ab augure deductus in arcem, L.: aliquem in carcerem, S.: mediā sulcum deducis harenā, i. e. are dragged to execution, Iu.—Of troops, to draw off, lead off, withdraw, lead, conduct, bring: nostros de valle, Cs.: ab opere legiones, Cs.: finibus Attali exercitum, L.: praesidia, Cs.: legionibus in hiberna deductis, Cs.: in aciem, L.: neque more militari vigiliae deducebantur, S.—Of colonists, to lead forth, conduct: coloni lege Iuliā Capuam deducti, Cs.: milites in colonias: triumvir coloniis deducendis, S.: illi qui initio deduxerant, the founders, N.—Of ships, to draw out (from the dock): ex navalibus eorum (navem), Cs.: Deducunt socii navīs, V.—To draw down, launch: celoces viginti, L.: neque multum abesse (navīs) ab eo, quin paucis diebus deduci possent, Cs.: navīs litore, V.: carinas, O.: deducendus in mare, set adrift, Iu. — To bring into port: navīs in portum, Cs.—In weaving, to draw out, spin out: pollice filum, O.: fila, Ct.: stamina colo, Tb.—Poet.: vetus in tela deducitur argumentum, is interwoven, O. — Of personal attendance, in gen., to lead, conduct, escort, accompany: te domum: me de domo: deducendi sui causā populum de foro abducere, L.: quem luna solet deducere, Iu.: deducam, will be his escort, H. — To conduct a young man to a public teacher: a patre deductus ad Scaevolam.—Of a bride, to lead, conduct (to her husband): uni nuptam, ad quem virgo deducta sit, L.: domum in cubiculum, to take home, T.: quo primum virgo quaeque deducta est, Cs.—To lead in procession, conduct, show: deduci superbo triumpho, H.—In law, to eject, exclude, put out of possession (a claimant of land): ut aut ipse Tullium deduceret aut ab eo deduceretur: de fundo deduci.—To expel, exclude: alqm ex possessione, L.—To summon, bring (as a witness): ad hoc iudicium.—To take away, subtract, withdraw, deduct, diminish: cibum, T.: addendo deducendoque videre, quae reliqui summa fiat: de capite, quod usuris pernumeratum est, L.— Fig., to bring down, lead away, divert, withdraw, bring, lead, derive, deduce, reduce: alqm de animi lenitate: alqm de fide: me a verā accusatione: mos unde deductus, derived, H.: nomen ab Anco, O.: alqm ad fletum: rem ad arma, Cs.: ad humum maerore, bows, H.: ad sua flagra Quirites, subdue under, Iu.: in eum casum deduci, Cs.: rem in controversiam, Cs.: rem huc, ut, etc., Cs.: audi, quo rem deducam, what I have in view, H.: Aeolium carmen ad Italos modos, transfer, H.: in patriam deducere musas, V.—To mislead, seduce, entice, induce, bring, instigate: adulescentibus oratione deductis, Cs.: a quibus (inimicis) deductus, Cs.—To spin out, string out, compose (poet.): tenui deducta poëmata filo, H.: mille die versūs, H.: nihil expositum, Iu: carmen in actūs, H. — To remove, expel, cure: corpore febrīs, H.: haec (vitia) deducuntur de corpore, i. e. men try to remove.

    Latin-English dictionary > dē-dūcō

  • 7 quartānus

        quartānus adj.    [quartus], of the fourth, occurring on the fourth day, quartan: febris.—As subst f. (sc. febris), an ague occurring every fourth day, quartan ague: in quartanam conversa vis est morbi: frigida, H.—As subst m.: quartani, soldiers of the fourth legion, Ta.
    * * *
    quartana, quartanum ADJ

    Latin-English dictionary > quartānus

  • 8 intermitto

    inter-mitto, mīsi, missum, 3, v. a. and n.
    I.
    Act.
    A.
    To leave off, intermit, omit, neglect; constr. with acc., aliquid ab, ad, or inf.
    (α).
    With acc.:

    studia,

    Cic. Or. 10:

    iter,

    Caes. B. C. 3, 3:

    proelium,

    id. B. G. 3, 5:

    opus,

    id. ib. 3, 29:

    admirationem rerum,

    Cic. Fin. 5, 20, 57:

    officia militaria,

    Just. 25, 1, 9:

    curam rerum,

    Tac. A. 4, 13:

    laborem,

    Ov. M. 3, 154:

    quod (otium) quidem paulisper intermisit,

    Plin. Ep. 7, 31, 4; cf.:

    qua erat nostrum opus intermissum,

    Caes. B. G. 7, 71.—
    (β).
    Aliquid ab:

    ut reliquum tempus a labore intermitteretur,

    Caes. B. C. 1, 32, 1:

    tempus ab opere,

    id. B. G. 7, 24, 2; cf. id. ib. 7, 17, 1. —
    (γ).
    With ad:

    nulla pars nocturni temporis ad laborem intermittitur,

    Caes. B. G. 5, 40, 5; 5, 11, 6.—
    (ε).
    With inf.:

    quod tu mihi litteras mittere intermisisses,

    Cic. Fam. 7, 12, 1; so,

    non intermittit suo tempore caelum mitescere, etc.,

    id. Tusc. 1, 28, 69:

    consulere rei publicae,

    id. Div. 2, 1, 1; id. Fam. 7, 12, 1:

    obsides dare,

    Caes. B. G. 4, 31. —
    B.
    To let pass, suffer to elapse:

    tempus, quin,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 31:

    unum diem, quin veniat,

    Ter. Ad. 3, 1, 6:

    diem,

    Cic. Att. 9, 16, 1. —
    II.
    Neutr.
    A.
    To leave off, cease, pause:

    gallos gallinaceos sic assidue canere coepisse, ut nihil intermitterent,

    Cic. Div. 1, 34, 74:

    aves intermittentes bibunt,

    drink by separate draughts, Plin. 10, 46, 63, § 129.—
    B.
    To leave an interval, to pause:

    spatium, qua flumen intermittit,

    does not flow, Caes. B. G. 1, 38; Plin. 17, 22, 35, § 171:

    febris intermittit,

    is intermittent, Cels. 3, 14:

    febris intermittens,

    an intermitting fever, id. 3, 13.—Hence, intermissus, a, um, Part.
    A.
    Of a place, not occupied by, free from:

    custodiis loca,

    Liv. 7, 36, 1; 24, 35, 8:

    planities intermissa collibus,

    Caes. B. G. 7, 70.—
    2.
    Of time or space, permitted to elapse, intervening, left between.
    (α).
    Of time:

    brevi tempore intermisso,

    Caes. B. G. 4, 34.—
    (β).
    Of space:

    intermissis circiter passibus quadringentis,

    Caes. B. G. 1, 41; 7, 73 al.—
    B.
    Intermitted, neglected, or omitted for a time, respited, interrupted:

    ludi,

    Cic. Div. 1, 26, 55:

    ventus,

    Caes. B. G. 5, 8:

    libertas,

    Cic. Off. 2, 7, 24:

    impetus remorum,

    id. de Or. 1, 33, 153:

    bella,

    Hor. C. 4, 1, 1:

    bellum,

    Suet. Aug. 16:

    censura diu,

    id. Claud. 16: nono die, intermisso rure, ad mercatum venire, Rutil. ap. Macr. S. 1, 16, 34. —
    C.
    Not surrounded, unenclosed:

    pars oppidi, quae intermissa a flumine et a paludibus: aditum angustum habebat,

    Caes. B. G. 7, 17:

    trabes intermissae spatiis,

    separated, id. ib. 7, 23:

    verba prisca et ab usu quotidiani sermonis jamdiu intermissa,

    i. e. given up, abandoned, Cic. de Or. 3, 38:

    ordo,

    Plin. 7, 12, 10, § 50:

    mos,

    Plin. Ep. 9, 13:

    per intermissa moenia urbem intrārunt,

    i. e. where the wall was discontinued, Liv. 34, 37 fin.:

    facies, non multarum imaginum et intermissarum, sed unius longae et continuae,

    Sen. Q. N. 1, 3, 8.—
    D.
    Left out, omitted (late Lat.): nonnulla, quae mihi intermissa videbantur, adjeci, Hier. praef. ad Chron. Euseb.

    Lewis & Short latin dictionary > intermitto

  • 9 quartana

    quartānus, a, um, adj. [id.], of or belonging to the fourth; esp.,
    I.
    Of or occurring on the fourth day, quartan:

    febris,

    Cic. N. D. 3, 10, 24; Plin. 7, 50, 51, § 166; Mart. 10, 77, 3.— Hence, as subst.: quar-tāna, ae, f. (sc. febris), an ague occurring every fourth day, a quartan ague (class.):

    in quartanam conversa vis est morbi,

    Cic. Fam. 16, 11, 1; cf. Cels. 2, 1, 20; Plin. 22, 25, 72, § 150:

    frigida,

    Hor. S. 2, 3, 290.—
    II.
    Of or belonging to the fourth legion; plur. as subst.: quartāni, m., the soldiers of the fourth legion, Tac. H. 4, 37; Inscr. Orell. 3118.

    Lewis & Short latin dictionary > quartana

  • 10 quartani

    quartānus, a, um, adj. [id.], of or belonging to the fourth; esp.,
    I.
    Of or occurring on the fourth day, quartan:

    febris,

    Cic. N. D. 3, 10, 24; Plin. 7, 50, 51, § 166; Mart. 10, 77, 3.— Hence, as subst.: quar-tāna, ae, f. (sc. febris), an ague occurring every fourth day, a quartan ague (class.):

    in quartanam conversa vis est morbi,

    Cic. Fam. 16, 11, 1; cf. Cels. 2, 1, 20; Plin. 22, 25, 72, § 150:

    frigida,

    Hor. S. 2, 3, 290.—
    II.
    Of or belonging to the fourth legion; plur. as subst.: quartāni, m., the soldiers of the fourth legion, Tac. H. 4, 37; Inscr. Orell. 3118.

    Lewis & Short latin dictionary > quartani

  • 11 quartanus

    quartānus, a, um, adj. [id.], of or belonging to the fourth; esp.,
    I.
    Of or occurring on the fourth day, quartan:

    febris,

    Cic. N. D. 3, 10, 24; Plin. 7, 50, 51, § 166; Mart. 10, 77, 3.— Hence, as subst.: quar-tāna, ae, f. (sc. febris), an ague occurring every fourth day, a quartan ague (class.):

    in quartanam conversa vis est morbi,

    Cic. Fam. 16, 11, 1; cf. Cels. 2, 1, 20; Plin. 22, 25, 72, § 150:

    frigida,

    Hor. S. 2, 3, 290.—
    II.
    Of or belonging to the fourth legion; plur. as subst.: quartāni, m., the soldiers of the fourth legion, Tac. H. 4, 37; Inscr. Orell. 3118.

    Lewis & Short latin dictionary > quartanus

  • 12 ad-dūcō

        ad-dūcō dūxī, ductus, ere    (imper. adduce for adduc, T.—Perf. addūxtī for addūxistī, T.), to lead to, bring to, bring along (usu. of persons; cf. adfero, of things): quos Maecenas adduxerat umbras, brought along, H.: eos ad me domum adduxit <*> Iugurtham vinctum Romam, S.: in iudicium.— Poet.: dextris adducor litora remis, reach, O.— Rarely of things: aquam adduxi, brought into the city: carmen ad umbilicum, to finish, H.: sedulitas adducit febrīs, brings on, H.: Dicas adductum propius frondere Tarentum, the woods of Tarentum brought nearer (Rome), H. — Esp., to bring by drawing, draw, pull, stretch: tormenta quo sunt adducta vehementius: adducto arcu, V.: funes, Cs.: adductis lacertis, bent (in rowing), V.: colla parvis lacertis, to embrace, O.—Hence, fig.: habenas amicitiae, to tighten.—Of the skin, to draw up, wrinkle, contract: adducit cutem macies, wrinkles the skin, O.; cf. sitis miseros adduxerat artūs, V.—Fig., to bring to, bring into, bring under: ad suam auctoritatem: rem in extremum discrimen: me in necessitatem, L. — To bring, lead, prompt, move, induce, prevail upon, persuade, incite: te ad facinus: me in summam exspectationem: in spem, S.: ad suscipiendum bellum, Cs.: ad credendum, N.: adduci, ut capite operto sit: hoc nondum adducor ut faciam: quibus rebus adductus ad causam accesserim demonstravi: necessitate adductus, Cs.: adducti iudices sunt... potuisse, etc., were led to believe that, etc.

    Latin-English dictionary > ad-dūcō

  • 13 āridus

        āridus adj. with sup.    [3 AR-], dry, arid, parched: materies, Cs.: folia: tellus leonum nutrix, H.: nubila, rainless, V. — As subst n., a dry place, dry land: naves in aridum subducere, Cs.: (arbores) humi arido gignuntur, S. — Of feeling, making dry, burning: sitis, O.: febris, V. — Of sound: fragor, a dry, crackling noise, V.— Withered, shrivelled: crura, O.: nates, H. — Meagre, scanty, poor: victus: vita. — Fig., of style, dry, jejune, poor, unadorned: genus sermonis: libri aridissimi, Ta.—Of a man, dry, stingy: pater, T.
    * * *
    arida -um, aridior -or -us, aridissimus -a -um ADJ
    dry, arid, parched; water/rain-less; used dry, dried; thirsty; poor; shriveled

    Latin-English dictionary > āridus

  • 14 cottīdiānus or cotīdiānus

        cottīdiānus or cotīdiānus (not quot-), adj.    [cottidie], of every day, daily: febris, T.: curae: peccata: consuetudo, Cs.: agger, made each day, Cs.: sumptus, N.: usus et cultus corporis, S.— Every day, daily, usual, ordinary, common: formae, T.: verba.

    Latin-English dictionary > cottīdiānus or cotīdiānus

  • 15 dē-pāscor

        dē-pāscor pāstus, ī, dep.,    to eat up, feed on, consume: morsu artūs, V.: piscis Depastus vivaria, lu.—To waste, destroy: artūs depascitur febris, V.

    Latin-English dictionary > dē-pāscor

  • 16 febricula

        febricula ae, f dim.    [febris], a slight fever: incipit: febriculam habere.
    * * *
    slight fever, feverishness

    Latin-English dictionary > febricula

  • 17 torreō

        torreō torruī, tōstus, ēre    [TERS-], to dry up, parch, roast, bake, scorch, burn: fruges flammis, V.: succensis ignibus torreri: Qui repertorem torruit arte suā, O.: torrentia agros Sidera, H.: tosti alti stant parietes, i. e. consumed, Enn. ap. C.: in veribus exta, roast, V.: artūs subiecto igni, O.: quem Torret febris, parches, Iu.—Of love: Lycorida Cyri torret amor, H.: pectora torret amor, O.
    * * *
    torrere, torrui, tostus V TRANS
    parch, roast, scorch, bake, burn; dry up; begin to burn; harden by charring; cal

    Latin-English dictionary > torreō

  • 18 accedo

    ac-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n. ( perf. sync., accēstis, Verg. A. 1, 201), to go or come to or near, to approach (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., constr. with ad, in, the local adverbs, the acc., dat., infin., or absol.
    (α).
    With ad:

    accedam ad hominem,

    Plaut. Mil. 2, 6, 14; so,

    ad aedīs,

    id. Amph. 1, 1, 108:

    ad flammam,

    Ter. Andr. 1, 1, 103:

    omnīs ad aras,

    to beset every altar, Lucr. 5, 1199:

    ad oppidum,

    Caes. B. G. 2, 13:

    ad ludos,

    Cic. Pis. 27, 65:

    ad Caesarem supplex,

    id. Fam. 4, 4, 3: ad manum, to come to their hands (of fishes), id. Att. 2, 1, 7:

    ad Aquinum,

    id. Phil. 2, 41, 106; so,

    ad Heracleam,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 129.— Impers.:

    ad eas (oleas) cum accederetur,

    Cic. Caecin. 8, 22.—
    (β).
    With in:

    ne in aedīs accederes,

    Cic. Caecin. 13, 36:

    in senatum,

    id. Att. 7, 4, 1:

    in Macedoniam,

    id. Phil. 10, 6:

    in funus aliorum,

    to join a funeral procession, id. Leg. 2, 26, 66 al. —
    (γ).
    With local adv.:

    eodem pacto, quo huc accessi, abscessero,

    Plaut. Trin. 3, 2, 84:

    illo,

    Cic. Caecin. 16, 46:

    quo,

    Sall. J. 14, 17.—
    (δ).
    With acc. (so, except the names of localities, only in poets and historians, but not in Caesar and Livy):

    juvat integros accedere fontīs atque haurire,

    Lucr. 1, 927, and 4, 2:

    Scyllaeam rabiem scopulosque,

    Verg. A. 1, 201:

    Sicanios portus,

    Sil. 14, 3; cf. id. 6, 604:

    Africam,

    Nep. Hann. 8:

    aliquem,

    Sall. J. 18, 9; 62, 1; Tac. H. 3, 24:

    classis Ostia cum magno commeatu accessit,

    Liv. 22, 37, 1:

    Carthaginem,

    Plin. Ep. 7, 27, 3.—
    (ε).
    With dat. ( poet.):

    delubris,

    Ov. M. 15, 745:

    silvis,

    id. ib. 5, 674: caelo (i. e. to become a god), id. ib. 15, 818, and 870.—
    * (ζ).
    With inf.:

    dum constanter accedo decerpere (rosas),

    App. M. 4, p. 143 med.
    (η).
    Absol.:

    accedam atque hanc appellabo,

    Plaut. Am. 1, 3, 17:

    deici nullo modo potuisse qui non accesserit,

    Cic. Caecin. 13, 36:

    accessit propius,

    ib. 8, 22:

    quoties voluit blandis accedere dictis,

    Ov. M. 3, 375 al. — Impers.: non potis accedi, Enn. ap. Cic. Tusc. 2, 16, 38 (Trag. v. 17 ed. Vahl.):

    quod eā proxime accedi poterat,

    Cic. Caecin. 8, 21.
    B.
    In partic.
    1.
    To approach a thing in a hostilemanner (like aggredior, adorior), to attack:

    acie instructa usque ad castra hostium accessit,

    Caes. B. G. 1, 51:

    sese propediem cum magno exercitu ad urbem accessurum,

    Sall. C. 32 fin.:

    ad manum,

    to fight hand to hand, to engage in close combat, Nep. Eum. 5, 2; Liv. 2, 30, 12:

    ad corpus alicujus,

    Cic. Q. Fr. 3, 2, 2: Atque accedit muros Romana juventus, Enn. ap. Gell. 10, 29 (Ann. v. 527 ed. Vahl.): hostīs accedere ventis navibus velivolis, id. ap. Macr. S. 6, 5 (Ann. v. 380 ib.);

    and, in malam part.,

    Ter. Heaut. 3, 3, 22.—
    2.
    Mercant. t. t.:

    accedere ad hastam,

    to attend an auction, Nep. Att. 6, 3; Liv. 43, 16, 2.—
    3.
    In late Lat.: ad manus (different from ad manum, B. 1), to be admitted to kiss hands, Capit. Maxim. 5.
    II.
    Fig.
    A.
    In gen., to come near to, to approach:

    haud invito ad aurīs sermo mi accessit,

    Ter. Hec. 3, 5, 32; so,

    clemens quidam sonus aurīs ejus accedit,

    App. M. 5, p. 160:

    si somnus non accessit,

    Cels. 3, 18; cf.:

    febris accedit,

    id. 3, 3 sq.:

    ubi accedent anni,

    Hor. S. 2, 2, 85; cf.:

    accedente senectā,

    id. Ep. 2, 2, 211.
    B.
    In partic.
    1.
    To come to or upon one, to happen to, to befall (a meaning in which it approaches so near to accĭdo that in many passages it has been proposed to change it to the latter; cf. Ruhnk. Rut. Lup. 1, p. 3; 2, p. 96; Dictat. in Ter. p. 222 and 225); constr. with ad or (more usually) with dat.:

    voluntas vostra si ad poëtam accesserit,

    Ter. Phorm. prol. 29:

    num tibi stultitia accessit?

    have you become a fool? Plaut. Am. 2, 2, 77:

    paulum vobis accessit pecuniae,

    Ter. Hec. 3, 5, 56:

    dolor accessit bonis viris, virtus non est imminuta,

    Cic. Att. 1, 16, 9:

    quo plus sibi aetatis accederet,

    id. de Or. 1, 60, 254 al.
    2.
    With the accessory idea of increase, to be added = addi; constr. with ad or dat.: primum facie (i. e. faciei) quod honestas accedit, Lucil. ap. Gell. 1, 14; so ap. Non. 35, 20:

    ad virtutis summam accedere nihil potest,

    Cic. Fin. 4, 24:

    Cassio animus accessit,

    id. Att. 5, 20; 7, 3; id. Clu. 60 al.:

    pretium agris,

    the price increases, advances, Plin. Ep. 6, 19, 1.— Absol.:

    plura accedere debent,

    Lucr. 2, 1129:

    accedit mors,

    Cic. Fin. 1, 18, 60; id. de Or. 2, 17, 73:

    quae jacerent in tenebris omnia, nisi litterarum lumen accederet,

    id. Arch. 6, 14 (so, not accenderet, is to be read).—If a new thought is to be added, it is expressed by accedit with quod ( add to this, that, etc.) when it implies a logical reason, but with ut ( beside this, it happens that, or it occurs that) when it implies an historical fact (cf. Zumpt, §

    621 and 626): accedit enim, quod patrem amo,

    Cic. Att. 13, 21: so Cael. ap. Cic. Fam. 8, 2; Cic. Rosc. Am. 8, 22; id. Att. 1, 92 al.; Caes. B. G. 3, 2; 4, 16; Sall. C. 11, 5;

    on the other hand: huc accedit uti, etc.,

    Lucr. 1, 192, 215, 265 al.:

    ad App. Claudii senectutem accedebat etiam ut caecus esset,

    Cic. de Sen. 6, 16; so id. Tusc. 1, 19, 43; id. Rosc. Am. 31, 86; id. Deiot. 1, 2; Caes. B. G. 3, 13; 5, 16 al. When several new ideas are added, they are introduced by res in the plur.: cum ad has suspiciones certissimae res accederent: quod per fines Sequanorum Helvetios transduxisset; quod obsides inter eos dandos curāsset;

    quod ea omnia, etc.,

    Caes. B. G. 1, 19. Sometimes the historical idea follows accedit, without ut:

    ad haec mala hoc mihi accedit etiam: haec Andria... gravida e Pamphilo est,

    Ter. Andr. 1, 3, 11:

    accedit illud: si maneo... cadendum est in unius potestatem,

    Cic. Att. 8, 3, 1.
    3.
    To give assent to, accede to, assent to, to agree with, to approve of; constr. with ad or dat. (with persons only, with dat.):

    accessit animus ad meam sententiam,

    Plaut. Aul. 2, 7, 13; so Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69; Nep. Milt. 3, 5:

    Galba speciosiora suadentibus accessit,

    Tac. H. 1, 34; so Quint. 9, 4, 2 al.
    4.
    To come near to in resemblance, to resemble, be like; with ad or dat. (the latter most freq., esp. after Cic.):

    homines ad Deos nulla re propius accedunt quam salutem hominibus dando,

    Cic. Lig. 12:

    Antonio Philippus proximus accedebat,

    id. Brut. 147; cf. id. Verr. 2, 2, 3; id. de Or. 1, 62, 263; id. Ac. 2, 11, 36 al.
    5.
    To enter upon, to undertake; constr. with ad or in:

    in eandem infamiam,

    Plaut. Trin. 1, 2, 84:

    ad bellorum pericula,

    Cic. Balb. 10:

    ad poenam,

    to undertake the infliction of punishment, id. Off. 1, 25, 89:

    ad amicitiam Caesaris,

    Caes. B. C. 1, 48:

    ad vectiǵalia,

    to undertake their collection as contractor, Cic. Verr. 2, 3, 42:

    ad causam,

    the direction of a lawsuit, id. ib. 2, 2, 38; id. de Or. 1, 38, 175 al. But esp.:

    ad rem publicam,

    to enter upon the service of the state, Cic. Off. 1, 9, 28; id. Rosc. Am. 1 al.,‡

    Lewis & Short latin dictionary > accedo

  • 19 acuo

    ăcŭo, ui, ūtum, 3, v. a. ( part. fut. acuturus, not used) [cf. 2. acer], to make sharp or pointed, to sharpen, whet.
    I.
    Lit.:

    ne stridorem quidem serrae audiunt, cum acuitur,

    Cic. Tusc. 1, 40; so,

    ferrum,

    Verg. A. 8, 386; Hor. C. 1, 2, 21:

    enses,

    Ov. M. 15, 776:

    gladium,

    Vulg. Deut. 32, 41:

    sagittas,

    id. Jer. 51, 11.— Poet.:

    fulmen,

    Lucr. 6, 278:

    dentes,

    Hor. C. 3, 20, 10; cf. Tib. 4, 3, 3.—
    II.
    Trop.
    A.
    First, of the tongue, qs. to whet, i. e. to sharpen, exercise, improve:

    acuere linguam exercitatione dicendi,

    Cic. Brut. 97:

    linguam causis,

    Hor. Ep. 1, 3, 23; so Vulg. Psa. 139, 4; so in gen.: se, to exercise one's self, to make one's self ready:

    acueram me ad exagitandam hanc ejus legationem,

    Cic. Att. 2, 7: mentem, ingenium, prudentiam, etc.; to sharpen:

    multa, quae acuant mentem, multa quae obtundant,

    Cic. Tusc. 1, 33; so id. Brut. 33; id. Phil. 2, 17; id. de Or. 1, 20.—
    B.
    Acuere aliquem (with or without ad aliquid), to spur on, incite, stir up, arouse:

    ad crudelitatem,

    Cic. Lig. 4; id. Fam. 15, 21:

    illos sat aetas acuet,

    Ter. Ad. 5, 3, 49; Cic. Rosc. Am. 33, 110:

    ita duae res, quae languorem afferunt ceteris, illum acuebant, otium et solitudo,

    id. Off. 3, 1; Liv. 28, 19:

    curis acuens mortalia corda,

    Verg. G. 1, 123:

    auditisque lupos acuunt balatibus agni,

    id. ib. 4, 435:

    quam Juno his acuit verbis,

    id. A. 7, 330.—
    C.
    Aliquid, to rouse up, kindle, excite (mostly poet.):

    saevus in armis Aeneas acuit Martem et se suscitat irā,

    Verg. A. 12, 108:

    iram,

    Vulg. Sap. 5, 21:

    studia,

    Val. Max. 2, 2, no. 3.—
    D.
    In gramm.: acuere syllabam, to give an acute accent to (opp. gravem ponere), Quint. 1, 5, 22; cf. Prisc. Op. Min. 159 Lind.: accentus acutus ideo inventus est, quod acuat sive elevet syllabam.—Hence, ăcūtus, a, um, P.a., sharpened, made pointed; hence,
    A.
    Lit., sharp, pointed ( acer denotes natural sharpness, etc.: acutus, that produced by exertion, skill, etc.: sermo acer, impassioned, passionate; sermo acutus, pointed, acute discourse):

    vide ut sit acutus culter probe,

    Plaut. Mil. 5, 4:

    ferrum,

    Hor. A. P. 304:

    cuspis,

    Verg. A. 5, 208:

    gladius,

    Vulg. Psa. 56, 5:

    carex,

    Verg. G. 3, 231; elementa, i. e. pointed, jagged atoms (opp. to perplexa, connected), Lucr. 2, 463:

    nasus,

    Plaut. Cap. 3, 4, 114:

    oculi,

    of a pointed shape, id. Ps. 4, 7, 121:

    aures,

    pointed, Hor. C. 2, 19, 4:

    saxa,

    id. ib. 3, 27, 61; so Verg. A. 1, 45.—
    2.
    Transf.
    a.
    Of the senses themselves, sharp, keen:

    oculos acrīs atque cicutos,

    Cic. Planc. 66:

    nares,

    Hor. S. 1, 3, 29; Cels. 2, 6.—
    b.
    Of objects affecting the senses, sharp, acute; of the voice, soprano or treble: inde loci lituus sonitus effudit acutos, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 116 Müll. (Ann. v. 522 ed. Vahl.):

    hinnitu,

    Verg. G. 3, 94:

    voces,

    id. Cir. 107; Ov. M. 3, 224:

    stridore,

    Hor. C. 1, 34, 15:

    vocem ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum recipiunt,

    from the highest treble to the lowest base, Cic. de Or. 1, 59, 251; cf. ib. 3, 57, 216; Somn. Scip. 5; Rep. 6, 18.—
    c.
    In gen., of things affecting the body, of either heat or cold from their similar effects, keen, sharp, violent, severe:

    sol,

    Hor. Ep. 1, 10, 17:

    radii solis,

    Ov. H. 4, 159:

    gelu,

    Hor. C. 1, 9, 4; cf. Lucr. 1, 495; Verg. G. 1, 93; so,

    febris,

    Cels. 2, 4:

    morbus,

    id. 3 (opp. longus), rapid.— Subst. with gen.:

    acuta belli,

    violent, severe misfortunes of war, Hor. C. 4, 4, 76 (= graves belli molestias).—
    B.
    Fig.
    1.
    Of intellectual qualities, acute, clear-sighted, intelligent, sagacious (very freq.):

    Antisthenes homo acutus magis quam eruditus,

    Cic. Att. 12, 37; so id. de Or. 1, 51; id. N. D. 1, 16; Nep. Dion. 8, 1:

    homo ingenio prudentiāque acutissimus,

    Cic. de Or. 1, 39:

    acutae sententiae,

    id. Opt. Gen. Or. 2, 5:

    motus animorum ad excogitandum acuti,

    id. Or. 1, 113:

    studia,

    id. Gen. 50:

    conclusiones,

    Quint. 2, 20, 5.—
    2.
    In gramm.: accentus acutus, the acute accent (opp. gravis), Prisc. p. 159, ed. Lindem.— Comp. Plin. 13, 1, 2.— Adv.: ăcūte, sharply, keenly, acutely:. cernere, Lucr. 4, 804; ib. 811:

    conlecta,

    Cic. Deiot. 33:

    excogitat,

    id. Verr. 4, 147:

    respondeo,

    id. Cael. 17:

    scribo,

    id. Verr. 3, 20; so, ăcūtum:

    cernis,

    Hor. S. 1, 3, 26:

    resonarent,

    ib. 8, 41: and, ăcūta: canis ululat, Enn. ap. Fest. p. 9 Müll. (Ann. 346 Vahl.).— Comp., Cic. Inv. 2, 16.— Sup., Cic. Off. 1, 44; id. Verr. 3, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > acuo

  • 20 acuta

    ăcŭo, ui, ūtum, 3, v. a. ( part. fut. acuturus, not used) [cf. 2. acer], to make sharp or pointed, to sharpen, whet.
    I.
    Lit.:

    ne stridorem quidem serrae audiunt, cum acuitur,

    Cic. Tusc. 1, 40; so,

    ferrum,

    Verg. A. 8, 386; Hor. C. 1, 2, 21:

    enses,

    Ov. M. 15, 776:

    gladium,

    Vulg. Deut. 32, 41:

    sagittas,

    id. Jer. 51, 11.— Poet.:

    fulmen,

    Lucr. 6, 278:

    dentes,

    Hor. C. 3, 20, 10; cf. Tib. 4, 3, 3.—
    II.
    Trop.
    A.
    First, of the tongue, qs. to whet, i. e. to sharpen, exercise, improve:

    acuere linguam exercitatione dicendi,

    Cic. Brut. 97:

    linguam causis,

    Hor. Ep. 1, 3, 23; so Vulg. Psa. 139, 4; so in gen.: se, to exercise one's self, to make one's self ready:

    acueram me ad exagitandam hanc ejus legationem,

    Cic. Att. 2, 7: mentem, ingenium, prudentiam, etc.; to sharpen:

    multa, quae acuant mentem, multa quae obtundant,

    Cic. Tusc. 1, 33; so id. Brut. 33; id. Phil. 2, 17; id. de Or. 1, 20.—
    B.
    Acuere aliquem (with or without ad aliquid), to spur on, incite, stir up, arouse:

    ad crudelitatem,

    Cic. Lig. 4; id. Fam. 15, 21:

    illos sat aetas acuet,

    Ter. Ad. 5, 3, 49; Cic. Rosc. Am. 33, 110:

    ita duae res, quae languorem afferunt ceteris, illum acuebant, otium et solitudo,

    id. Off. 3, 1; Liv. 28, 19:

    curis acuens mortalia corda,

    Verg. G. 1, 123:

    auditisque lupos acuunt balatibus agni,

    id. ib. 4, 435:

    quam Juno his acuit verbis,

    id. A. 7, 330.—
    C.
    Aliquid, to rouse up, kindle, excite (mostly poet.):

    saevus in armis Aeneas acuit Martem et se suscitat irā,

    Verg. A. 12, 108:

    iram,

    Vulg. Sap. 5, 21:

    studia,

    Val. Max. 2, 2, no. 3.—
    D.
    In gramm.: acuere syllabam, to give an acute accent to (opp. gravem ponere), Quint. 1, 5, 22; cf. Prisc. Op. Min. 159 Lind.: accentus acutus ideo inventus est, quod acuat sive elevet syllabam.—Hence, ăcūtus, a, um, P.a., sharpened, made pointed; hence,
    A.
    Lit., sharp, pointed ( acer denotes natural sharpness, etc.: acutus, that produced by exertion, skill, etc.: sermo acer, impassioned, passionate; sermo acutus, pointed, acute discourse):

    vide ut sit acutus culter probe,

    Plaut. Mil. 5, 4:

    ferrum,

    Hor. A. P. 304:

    cuspis,

    Verg. A. 5, 208:

    gladius,

    Vulg. Psa. 56, 5:

    carex,

    Verg. G. 3, 231; elementa, i. e. pointed, jagged atoms (opp. to perplexa, connected), Lucr. 2, 463:

    nasus,

    Plaut. Cap. 3, 4, 114:

    oculi,

    of a pointed shape, id. Ps. 4, 7, 121:

    aures,

    pointed, Hor. C. 2, 19, 4:

    saxa,

    id. ib. 3, 27, 61; so Verg. A. 1, 45.—
    2.
    Transf.
    a.
    Of the senses themselves, sharp, keen:

    oculos acrīs atque cicutos,

    Cic. Planc. 66:

    nares,

    Hor. S. 1, 3, 29; Cels. 2, 6.—
    b.
    Of objects affecting the senses, sharp, acute; of the voice, soprano or treble: inde loci lituus sonitus effudit acutos, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 116 Müll. (Ann. v. 522 ed. Vahl.):

    hinnitu,

    Verg. G. 3, 94:

    voces,

    id. Cir. 107; Ov. M. 3, 224:

    stridore,

    Hor. C. 1, 34, 15:

    vocem ab acutissimo sono usque ad gravissimum sonum recipiunt,

    from the highest treble to the lowest base, Cic. de Or. 1, 59, 251; cf. ib. 3, 57, 216; Somn. Scip. 5; Rep. 6, 18.—
    c.
    In gen., of things affecting the body, of either heat or cold from their similar effects, keen, sharp, violent, severe:

    sol,

    Hor. Ep. 1, 10, 17:

    radii solis,

    Ov. H. 4, 159:

    gelu,

    Hor. C. 1, 9, 4; cf. Lucr. 1, 495; Verg. G. 1, 93; so,

    febris,

    Cels. 2, 4:

    morbus,

    id. 3 (opp. longus), rapid.— Subst. with gen.:

    acuta belli,

    violent, severe misfortunes of war, Hor. C. 4, 4, 76 (= graves belli molestias).—
    B.
    Fig.
    1.
    Of intellectual qualities, acute, clear-sighted, intelligent, sagacious (very freq.):

    Antisthenes homo acutus magis quam eruditus,

    Cic. Att. 12, 37; so id. de Or. 1, 51; id. N. D. 1, 16; Nep. Dion. 8, 1:

    homo ingenio prudentiāque acutissimus,

    Cic. de Or. 1, 39:

    acutae sententiae,

    id. Opt. Gen. Or. 2, 5:

    motus animorum ad excogitandum acuti,

    id. Or. 1, 113:

    studia,

    id. Gen. 50:

    conclusiones,

    Quint. 2, 20, 5.—
    2.
    In gramm.: accentus acutus, the acute accent (opp. gravis), Prisc. p. 159, ed. Lindem.— Comp. Plin. 13, 1, 2.— Adv.: ăcūte, sharply, keenly, acutely:. cernere, Lucr. 4, 804; ib. 811:

    conlecta,

    Cic. Deiot. 33:

    excogitat,

    id. Verr. 4, 147:

    respondeo,

    id. Cael. 17:

    scribo,

    id. Verr. 3, 20; so, ăcūtum:

    cernis,

    Hor. S. 1, 3, 26:

    resonarent,

    ib. 8, 41: and, ăcūta: canis ululat, Enn. ap. Fest. p. 9 Müll. (Ann. 346 Vahl.).— Comp., Cic. Inv. 2, 16.— Sup., Cic. Off. 1, 44; id. Verr. 3, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > acuta

См. также в других словарях:

  • febris — лат. (фебрис) лихорадка. Часто употребляется в шутливых сочетаниях, пародирующих средневековую ученую латынь. Толковый словарь иностранных слов Л. П. Крысина. М: Русский язык, 1998 …   Словарь иностранных слов русского языка

  • Febris — (lat.), Fieber. In Rom verehrte man F. als Göttin, welche das Fieber abwendete; einer von den 3 ihr geweiheten Tempeln stand auf dem Palatinus; in denselben brachte man die Heilmittel dar, welche bei den Fieberkranken angewendet worden waren.… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Febris [1] — Febris (lat.), das Fieber (s.d.). F. continua, kontinuierliches, d. h. in nahezu gleicher Stärke fortdauerndes Fieber; F. flava, gelbes Fieber; F. gastrica, mit Fieber verbundene Magenschleimhautentzündung; F. gastro intestinalis, mit Fieber… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Febris [2] — Febris (»Fieber«), röm. Göttin, die das Fieber abwendete oder verhängte …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Febris — (lat.), Fieber; F. bullōsa, s. Pemphigus; F. flava, s. Gelbes Fieber; F. intermittens, s. Wechselfieber; F. miliāris, s. Englischer Schweiß; F. mucōsa, s. Schleimfieber; F. puerperālis, s. Kindbettfieber, F. recúrrens, s. Rückfalltyphus …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Febris — Febris, lat., Fieber; Febrifuga, Mittel gegen Fieber …   Herders Conversations-Lexikon

  • Febris — FEBRIS, is, das Fieber, wurde von den Römern göttlich verehret, damit es ihnen nicht schaden sollte. Valer. Max. l. II. c. 5. §. 6. Es hatte daher seinen besondern Tempel auf dem Palatio, Id. ib. Cic. de N.D. l. III. p. 1200. Aelian. V. H. l. XII …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • febris — febril, que tiene fiebre Diccionario ilustrado de Términos Médicos.. Alvaro Galiano. 2010 …   Diccionario médico

  • FEBRIS — Dea culta est a veteribus, ne noceret. Cic. de nat. l. 3. de leg. l. 2. Val. Max. l. 2. c. 5. Febrim ad minûs nocendum templis colebant, quorum unum adhuc in Palatio, alterum in arce Marianorum, tertium in summa parte vici Longi, in eaque remedia …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Febris — {{Febris}} Göttin des Wechselfiebers, also der Malaria, die seit alter Zeit in Rom einen oder mehrere Tempel besaß …   Who's who in der antiken Mythologie

  • Febris — Fe|b|ris, die; [lat. febris] (Med.): Fieber. * * * Febris   [lateinisch] die, , das Fieber.   * * * Fe|bris, die; [lat. febris] (Med.): Fieber …   Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»