Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

310

  • 41 Canuleius

    Cănŭlēius, a, um, the name of a Roman gens. Thus, C. Canuleius, a tribune of the people. Acc. to a law proposed by him (Canuleium plebiscitum, Cic. Rep. 2, 37, 63) A.U.C. 310, marriage between patricians and plebeians was allowed; cf. Liv. 4, 1, 1 sq.; Flor. 1, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > Canuleius

  • 42 Castalia

    Castălĭa, ae, f., = Kastalia, a fountain on Parnassus, sacred to Apollo and the Muses, Liv. Andron. ap. Fest. p. 310, b Müll.; Verg. G. 3, 293; Hor. C. 3, 4, 61; Stat. Th. 1, 698.—
    II.
    Hence the adjj.,
    A.
    Castă-lĭus, a, um, Castalian:

    fons,

    Plin. 4, 3, 4, § 8; Sen. Oedip. 229; cf.

    fontes,

    Stat. Th. 1, 565:

    arbor,

    the laurel, Prop. 3 (4), 3, 13;

    hence, umbra,

    Tib. 3, 1, 16:

    antrum,

    i. e. the cave of the oracle at Delphi, Ov. M. 3, 14.—
    B.
    Castălis, ĭdis, f., Castalian:

    unda,

    Mart. 9, 19 fin.:

    sorores,

    i. e. the Muses, id. 4, 14; also as subst.:

    Castalidum grex,

    id. 7, 12, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > Castalia

  • 43 Castalis

    Castălĭa, ae, f., = Kastalia, a fountain on Parnassus, sacred to Apollo and the Muses, Liv. Andron. ap. Fest. p. 310, b Müll.; Verg. G. 3, 293; Hor. C. 3, 4, 61; Stat. Th. 1, 698.—
    II.
    Hence the adjj.,
    A.
    Castă-lĭus, a, um, Castalian:

    fons,

    Plin. 4, 3, 4, § 8; Sen. Oedip. 229; cf.

    fontes,

    Stat. Th. 1, 565:

    arbor,

    the laurel, Prop. 3 (4), 3, 13;

    hence, umbra,

    Tib. 3, 1, 16:

    antrum,

    i. e. the cave of the oracle at Delphi, Ov. M. 3, 14.—
    B.
    Castălis, ĭdis, f., Castalian:

    unda,

    Mart. 9, 19 fin.:

    sorores,

    i. e. the Muses, id. 4, 14; also as subst.:

    Castalidum grex,

    id. 7, 12, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > Castalis

  • 44 Castalius

    Castălĭa, ae, f., = Kastalia, a fountain on Parnassus, sacred to Apollo and the Muses, Liv. Andron. ap. Fest. p. 310, b Müll.; Verg. G. 3, 293; Hor. C. 3, 4, 61; Stat. Th. 1, 698.—
    II.
    Hence the adjj.,
    A.
    Castă-lĭus, a, um, Castalian:

    fons,

    Plin. 4, 3, 4, § 8; Sen. Oedip. 229; cf.

    fontes,

    Stat. Th. 1, 565:

    arbor,

    the laurel, Prop. 3 (4), 3, 13;

    hence, umbra,

    Tib. 3, 1, 16:

    antrum,

    i. e. the cave of the oracle at Delphi, Ov. M. 3, 14.—
    B.
    Castălis, ĭdis, f., Castalian:

    unda,

    Mart. 9, 19 fin.:

    sorores,

    i. e. the Muses, id. 4, 14; also as subst.:

    Castalidum grex,

    id. 7, 12, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > Castalius

  • 45 cella

    cella, ae, f. [cf. celo, oc-cul-o, clam, v. Varr. L. L. 5, 33, 45; Fest. p. 50], a storeroom, chamber.
    I.
    In agricult. lang., a place for depositing grain or fruits, or for the abode of animals, a granary, stall, etc.:

    olearia, vinaria, penaria, etc.,

    Cato, R. R. 3, 2; Varr. R. R. 1, 11, 2; Col. 1, 6, 9; 12, 18, 3; Cic. Sen. 16, 56; id. Verr. 2, 2, 2, § 5; 2, 3, 87, § 200 sq. al.; cf. id. Pis. 27, 67; Verg. G. 2, 96; Hor. C. 1, 37, 6; id. S. 2, 8, 46; Vitr. 6, 9:

    columbarum,

    dovecotes, Col. 8, 8, 3:

    anserum,

    id. 8, 14, 9.— Also of the cells of bees, Verg. G. 4, 164; id. A. 1, 433; Plin. 11, 11, 10, § 26.—Hence, dare, emere, imperare aliquid in cellam, to furnish, purchase, procure the things necessary for a house, for the kitchen, Cic. Verr. 2, 3, 87, § 201 sq.; id. Div. in Caecil. 10, 30. —Facetiously:

    cella promptuaria = carcer,

    Plaut. Am. 1, 1, 4; cf. id. ib. 1, 1, 3:

    reliqui in ventre cellae uni locum,

    Plaut. Curc. 3, 17.-
    II.
    Transf., of the small, simple dwelling apartments of men, a chamber, closet, cabinet, hut, cot, etc., Ter. Ad. 4, 2, 13;

    esp. of servants,

    Cato, R. R. 14: ostiarii, the porter ' s lodge, Vitr. 6, 10; Petr. 29, 1; 77, 4;

    and of slaves,

    Cic. Phil. 2, 27, 67; Hor. S. 1, 8, 8 al.—Of a poor man's garret, Mart. 7, 20, 21; 8, 14, 5: cella pauperis, a chamber for self-denial, etc., Sen. Ep. 18, 7; 100, 6; cf. Mart. 3, 48.—
    B.
    The part of a temple in which the image of a god stood, the chapel, Vitr. 3, 1; 4, 1; Cic. [p. 310] Phil. 3, 12, 30; Liv. 5, 50, 6; 6, 29, 9 al.—
    C.
    An apartment in a bathing-house, Plin. Ep. 2, 17, 11; Pall. 1, 40, 4; Veg. 2, 6, 3.—
    D.
    A room in a brothel, Petr. 8, 4; Juv. 6, 122; 6, 128:

    inscripta,

    Mart. 11, 45, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > cella

  • 46 charta

    charta, ae ( chartus, i, m., Lucil. ap. Non. p. 196, 19). f., = o chartês (cf. the letter A), a leaf of the Egyptian papyrus, paper, Plin. 13, 11, 21, § 68 sqq.; Lucr. 6, 112; 6, 114; Cic. Att. 5, 4, 4; Hor. Ep. 2, 1, 113:

    dentata,

    smooth, Cic. Q. Fr. 2, 14 (15), 1:

    emporitica inutilis scribendo involucris chartarum segestriumque mercibus usum praebet,

    Plin. 13, 12, 23, § 76:

    epistulares,

    Mart. 14, 11 in lemm.; Dig. 33, 9, 3, § 10:

    novae,

    ib. 37, 11, 4:

    purae,

    ib. 32, 1, 52, § 4:

    transversa,

    Suet. Caes. 56:

    vacuae,

    Mart. 14, 10, 2.—
    B.
    Meton.
    1.
    The papyrus plant itse ' f, Plin. 13, 11, 21, § 68.—Far more freq.,
    2.
    That which is written upon paper, a writing, letter, poem, etc., Lucr. 3, 10; 4, 971; Cic. Cael. 17, 70; id. Att. 2, 20, 3; Cat. 1, 6; 68, 46; Hor. C. 4, 9, 31; id. S. 1, 10, 4; id. Ep. 2, 1, 35; 2, 1, 161; 2, 1, 270; id. A. P. 310:

    Arpinae, i.e. Ciceronis,

    Mart. 10, 19. —
    II.
    Transf., a thin leaf, plate, lamina, tablet (cf. Lidd. and Scott, under chartês, 3.):

    plumbea,

    Suet. Ner. 20.

    Lewis & Short latin dictionary > charta

  • 47 circumlitio

    circumlĭtĭo, ōnis, f. [circumlino].
    I.
    A smearing or spreading over, anointing:

    oris,

    Plin. 24, 7, 24, § 40.—
    II.
    In painting, an overlaying of color, the tint or hue given to marble by rubbing it with a mixture of oil and wax, Plin. 35, 11, 40, § 133; Sen. Ep. 86, 5; v O. Müll. Archaeol. § 310, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > circumlitio

  • 48 civica

    cīvĭcus, a, um, adj. [civis].
    I.
    Of or pertaining to citizens, civil, civic, citizens (more rare than the class. civilis, and, except in the phrase civica corona, mostly poet.):

    jura,

    Hor. Ep. 1, 3, 23:

    motus,

    id. C. 2, 1, 1:

    rabies,

    id. ib. 3, 24, 26; Flor. 3, 21, 5; cf.

    furor,

    id. 4, 2, 75:

    bella,

    Ov. P. 1, 2, 126:

    invidia,

    Sil. 8, 21:

    arma pro trepidis reis,

    i. e. defence before a tribunal, Ov. F. 1, 22.—
    B.
    Esp. corona civica, the civic crown, made of oak leaves (hence, civilis quercus, Verg. A. 6, 772, and querna corona. Ov. F. 1, 614; id. Tr. 3, 1, 36), the crown of highest distinction, except the corona obsidionalis, and bestowed upon him who had saved the life of a fellow-citizen in war;

    its inscription was: OB CIVEM (CIVES) SERVATVM (SERVATOS),

    Liv. 6, 20, 7; Plin. 16, 4, 3, § 7 sq.; Gell. 5, 6, 11 sq.; Cic. Planc. 30, 72; id. Pis. 3, 6; Liv 10, 46, 3, Dict. of Antiq. p 310. —Also subst.: cīvĭca, ae, f.:

    civicam mereri,

    Sen. Clem. 1, 26, 5:

    aliquem civicā donare,

    Quint. 6, 3, 79:

    servati civis decus,

    Tac. A. 12, 31 fin.
    II.
    Of or pertaining to a town or city: errare intra muros civicos, Plaut. Fragm. ap. Charis. p. 181 P. (in Liv. 1, 40, 2, vicinae, not civicae, is the true reading).—No comp. or sup.

    Lewis & Short latin dictionary > civica

  • 49 civicus

    cīvĭcus, a, um, adj. [civis].
    I.
    Of or pertaining to citizens, civil, civic, citizens (more rare than the class. civilis, and, except in the phrase civica corona, mostly poet.):

    jura,

    Hor. Ep. 1, 3, 23:

    motus,

    id. C. 2, 1, 1:

    rabies,

    id. ib. 3, 24, 26; Flor. 3, 21, 5; cf.

    furor,

    id. 4, 2, 75:

    bella,

    Ov. P. 1, 2, 126:

    invidia,

    Sil. 8, 21:

    arma pro trepidis reis,

    i. e. defence before a tribunal, Ov. F. 1, 22.—
    B.
    Esp. corona civica, the civic crown, made of oak leaves (hence, civilis quercus, Verg. A. 6, 772, and querna corona. Ov. F. 1, 614; id. Tr. 3, 1, 36), the crown of highest distinction, except the corona obsidionalis, and bestowed upon him who had saved the life of a fellow-citizen in war;

    its inscription was: OB CIVEM (CIVES) SERVATVM (SERVATOS),

    Liv. 6, 20, 7; Plin. 16, 4, 3, § 7 sq.; Gell. 5, 6, 11 sq.; Cic. Planc. 30, 72; id. Pis. 3, 6; Liv 10, 46, 3, Dict. of Antiq. p 310. —Also subst.: cīvĭca, ae, f.:

    civicam mereri,

    Sen. Clem. 1, 26, 5:

    aliquem civicā donare,

    Quint. 6, 3, 79:

    servati civis decus,

    Tac. A. 12, 31 fin.
    II.
    Of or pertaining to a town or city: errare intra muros civicos, Plaut. Fragm. ap. Charis. p. 181 P. (in Liv. 1, 40, 2, vicinae, not civicae, is the true reading).—No comp. or sup.

    Lewis & Short latin dictionary > civicus

  • 50 clam

    clam (old access. form callim, or, acc. to Cod. Gu. 1, calam, Paul. ex Fest. p. 47, 3 Müll.) [root cal-; cf.: calix, celo, cella, occulo, caligo], adv. and prep., secretly, privately; and in the predicate after sum and fore, hidden, secret, unknown (opp. palam; except once in Caes., v. II. infra; in class. prose only used as adv.).
    I.
    Adv.
    A.
    In gen.: clamque palamque, Enn. ap. Gell. 12, 4 (247 Vahl.): ignis mortalibus clam Divisus, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 10, 23:

    mea nunc facinora aperiuntur, clam quae speravi fore,

    Plaut. Truc. 4, 3, 21; cf. Ter. Ad. 1, 1, 46; Lucr. 5, 1157:

    nec id clam esse potuit,

    Liv. 5, 36, 6: clam mordax canis (Gr. lathrodêktês kuôn), Plaut. Bacch. 5, 2, 27; cf. Amm. 15, 3, 5; Ter. And. 2, 6, 13; Cat. 21, 5; cf. Ov. Am. 3, 14, 8:

    clam peperit uxor,

    Ter. Hec. 5, 2, 15:

    hanc tu mihi vel vi, vel clam, vel precario Fac tradas (a jurid. formula),

    id. Eun. 2, 3, 28; cf. Cic. Caecin. 32, 92:

    qui propter avaritiam clam depositum non reddidit,

    id. Tusc. 3, 8, 17:

    clam mussitantes,

    Liv. 33, 31, 1; Suet. Tib. 6:

    praemissis confestim clam cohortibus,

    id. Caes. 31; id. Ner. 34:

    ille Sychaeum Clam ferro incautum superat,

    stealthily, Verg. A. 1, 350:

    nec dic quid doleas, clam tamen usque dole,

    Ov. R. Am. 694:

    cui te commisit alendum Clam,

    id. M. 13, 432; cf. id. ib. 14, 310 al.—
    B.
    Esp.
    1.
    With advv.; with furtim, Plaut. Poen. 3, 3, 49;

    with furtive,

    id. ib. 5, 2, 61;

    with occulte,

    Plin. 36, 2, 2, § 6; poet. with tacitus:

    tacito clam venit illa pede, and similar words,

    Tib. 1, 10, 34; 4, 6, 16; cf.:

    strepito nullo clam reserare fores,

    id. 1, 8, 60; opp. palam, Enn. l. l.; Plaut. Merc. 5, 4, 63; Cic. Cael. 9, 20; id. Rosc. Am. 8, 23; id. Fam. 1, 1, 4; Tib. 2, 1, 84; Suet. Caes. 80; id. Dom. 2;

    and opp. propalam,

    Suet. Ner. 22.—
    2.
    With gen.:

    res exulatum at illam clam abibat patris,

    Plaut. Merc. 1, 1, 43 Ritschl (cf. lathrê Laomedontos, Hom. Il. 5, 269).—
    3.
    Clam est, with subj.-clause (cf. II. B. infra):

    meretricem commoneri Quam sane magni referat, nil clam'st,

    Plaut. Mil. 3, 3, 9.—
    II.
    Prep., without the knowledge of, unknown to, constr. with abl. or acc.
    (α).
    With abl. (only in the two foll. passages; for Plaut. Merc. 3, 2, 2; 4, 6, 5; id. Curc. 1, 3, 17; id. Am. prol. 107 al., where the abl. formerly stood with clam, have been corrected by Ritschl and recent edd.; v. Speng. ad Ter. And. 1, 5, 52;

    but cf. Ussing ad Plaut. Curc. l.l.): nec clam durateus Trojanis Pergama partu Inflammasset equos,

    Lucr. 1, 476 Munro ad loc.:

    non sibi clam vobis salutem fuga petivit?

    Caes. B. C. 2, 32.—
    (β).
    With acc.:

    clam uxorem,

    Plaut. As. Grex. 1; id. Cas. prol. 54: clam uxorem et clam filium, [p. 348] id. Merc. 3, 2, 2:

    matrem,

    id. Mil. 2, 1, 34:

    patrem,

    id. Merc. 2, 3, 8; 3, 4, 75; id. Truc. 2, 1, 37 Speng.; Gell. 2, 23, 16:

    senem,

    Plaut. Most. 5, 1, 13:

    uxorem,

    id. Cas. 2, 8, 32; id. As. Grex. 5; id. Men. 1, 2, 43; 5, 9, 78; id. Merc. 4, 6, 3 Ritschl:

    virum,

    id. Cas. 2, 2, 28; id. Am. prol. 107:

    clam alter alterum,

    id. Cas. prol. 51:

    illum,

    id. Merc. 2, 3, 26:

    omnīs,

    id. Aul. prol. 7:

    clam praesidia Pompeii, Auct. B. Hisp. 3: clam quemdam Philonem,

    id. ib. 35:

    nostros,

    id. ib. 16:

    dominum,

    Dig. 9, 2, 27, § 14:

    haec clam me omnia,

    Ter. Heaut. 1, 1, 46.—
    B.
    Clam me est, it is unknown to me, I know not (only in Plaut. and Ter.):

    neque adeo clam me est,

    Ter. Hec. 2, 2, 19:

    haud clam me est,

    id. ib. 3, 4, 10; so id. ib. 4, 1, 53;

    4, 2, 1: nec clam te est, quam, etc.,

    id. And. 1, 5, 52.—
    * C.
    Clam habere aliquem = celare aliquem, to keep secret from one, conceal from, Ter. Hec. 4, 4, 35; cf. Prisc. p. 988 P.; Pomp. Comm. Art. Don. p. 399.

    Lewis & Short latin dictionary > clam

  • 51 commentor

    1.
    commentor, ātus sum, 1, v. freq. dep. [comminiscor].
    I. A.
    Ingen.
    1.
    Absol.:

    ut cito commentatus est,

    i. e. has made up a story, Plaut. Cas. 2, 3, 27:

    cum in hortos D. Bruti auguris commentandi causā convenissemus,

    deliberation, Cic. Lael. 2, 7:

    magi, qui congregantur in fano commentandi causā,

    id. Div. 1, 41, 90.—
    2.
    With acc.:

    te ipsum, qui multos annos nihil aliud commentaris, docebo quid sit humaniter vivere,

    Cic. Fam. 7, 1, 5:

    commentari aliquid et discere,

    id. Fin. 5, 15, 42: futuras mecum commentabar miserias, id. poët. Tusc. 3, 14, 29.—
    3.
    With interrog. clause:

    ut commentemur inter nos, quā ratione nobis traducendum sit hoc tempus,

    Cic. Fam. 4, 6, 3.—
    4.
    With de:

    multos mensis de populi Romani libertate,

    Cic. Phil. 3, 14, 36.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of the orator's preparation for a speech (freq. and class.).
    a.
    Absol.:

    ad quem paratus venerat, cum in villā Metelli compluris dies commentatus esset,

    Cic. Fam. 12, 2, 1: itaque videas barbato rostro eum commentari, Varr. ap. Non. p. 455, 19:

    crebro digitorum labrorumque motu commentari,

    Quint. 11, 3, 160.—
    b.
    With acc.:

    ut quae secum commentatus esset, ea sine scripto redderet eisdem verbis quibus cogitasset,

    Cic. Brut. 88, 301:

    quae mihi iste visus est ex aliā oratione declamare, quam in alium reum commentaretur,

    id. Rosc. Am. 29, 82.—
    2.
    Of writings, to prepare, produce as the result of study, write (rare):

    quorum alter commentatus est mimos,

    Cic. Phil. 6, 13:

    eo ipso anno cum commentaremur haec,

    Plin. 18, 25, 57, § 209: Cato de militari disciplinā commentans, id. praef. § 30.— With acc., to discuss, write upon:

    neque commentari quae audierat fas erat,

    Gell. 1, 9, 4; cf.:

    carmina legendo commentando, que etiam ceteris nota facere,

    Suet. Gram. 2.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of the oratorical student's practice in speaking (always with reference to the mental exertion and preparation; cf. Jan. ad Cic. Brut. 22, 87):

    commentabar declamitans, sic enim nunc loquuntur, saepe cum M. Pisone,

    Cic. Brut. 90, 310:

    exisse eo colore et eis oculis, ut egisse causam, non commentatum putares,

    id. ib. 22, 87 fin.:

    magister hic Samnitium summā jam senectute est et cottidie commentatur,

    id. de Or. 3, 23, 86 Sorof ad loc.—
    B.
    Hence, as a modest expression for a speaker's effort, to experiment in speaking, attempt to speak:

    satisne vobis videor pro meo jure in vestris auribus commentatus?

    Cic. Fin. 5, 25, 75 Orell. and Madv. ad loc.—
    C.
    To imitate, adopt the language of another:

    Achilem Aristarchi mihi commentari lubet,

    Plaut. Poen. prol. 1.—
    D.
    To meditate, purpose:

    si cogitaras id, quod illa tropaea plena dedecoris et risūs te commentatum esse declarant,

    Cic. Pis. 40, 97.
    2.
    commentor, ōris, m. [comminiscor], one who devises or invents something, an inventor:

    uvae, i. e. Bacchus,

    Ov. F. 3, 785: fraudis, Auct. Ep. Iliad. 579: machinarius, a machinist, Scl. 5, § 13 Momms. (al. commentator).

    Lewis & Short latin dictionary > commentor

  • 52 commoditas

    commŏdĭtas, ātis, f. [commodus].
    I.
    Due measure, just proportion, symmetry (so very rare): commoditas et aequitas membrorum, * Suet. Aug. 79.—
    B.
    Of discourse, fitness, a suitable oratorical expression, Cic. Rosc. Am. 4, 9; id. Inv. 1, 2, 3;

    corresp. to commode dicere,

    Auct. Her. 1, 1, 1.—
    II.
    (Acc. to commodus, II.) Easy, unrestrained, free action:

    corporis aliqua commoditas non naturā data, sed studio et industriā parta,

    i. e. dexterity, skill, Cic. Inv. 1, 25, 36.—
    2.
    Convenience, ease:

    id, ob commoditatem itineris ponte sublicio... conjungi urbi placuit,

    Liv. 1, 33, 6.—
    B.
    Of things, fitness, convenience, a fit occasion, advantage, benefit (class.):

    commoditatis omnes articulos scio,

    Plaut. Men. 1, 2, 31:

    in loco opportunitas, in occasione commoditas ad faciendum idonea (consideranda est),

    Cic. Inv. 2, 12, 40; id. Off. 1, 39, 138; Plaut. Poen. 4, 2, 94; Ter. And. 3, 3, 37:

    o Fors Fortuna, quantis commoditatibus hunc onerastis diem!

    id. Phorm. 5, 6, 1:

    plurimas et maximas commoditates amicitia continet,

    Cic. Lael. 7, 23; cf. id. N. D. 3, 36, 86; id. Fin. 4, 12, 29:

    percipere fructum aut commoditatem ex re,

    id. Off. 2, 4, 14:

    cum commoditas juvaret,

    Liv. 4, 60, 2.—
    2.
    Of persons, pleasantness, complaisance, courteousness, forbearance, lenity (only ante-class. and in Ov.):

    vir lepidissime, Cumulate commoditate,

    Plaut. Mil. 4, 9, 6; Ter. Ad. 4, 5, 76: patris, Poët. ap. Cic. N. D. 3, 29, 73:

    viri,

    Ov. H. 17, 176; 16, 310.—
    b.
    Meton. in Plaut.:

    commoditas mea, as a term of endearment,

    Plaut. Ep. 5, 1, 8; id. Men. 1, 2, 28; id. Poen. 1, 3, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > commoditas

  • 53 confinalis

    confīnālis, e, adj. [confinis], pertaining to boundaries, boundary-:

    lineae, Auct. Limit. p. 310 Goes.: populi,

    bordering, Cassiod. Var. 7, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > confinalis

  • 54 conjunctivus

    conjunctīvus, a, um, adj. [id.], of connection or serving to connect, connective (in post-class. gram. lang.):

    particula (sc. autem),

    Tert. adv. Hermog. 26.—Esp. freq.: conjunctivus modus, or absol.: conjunc-tīvus, i, m., the conjunctive or subjunctive mood, Mart. Cap. 3, § 310 al.

    Lewis & Short latin dictionary > conjunctivus

  • 55 consterno

    1.
    con-sterno, strāvi, strātum, 3, v. a.
    I.
    To strew over, cover by strewing, bestrew, to thatch, floor, pave, spread, cover (class. in prose and poetry).
    (α).
    With abl.:

    tabernacula caespitibus,

    Caes. B. C. 3, 96:

    cubilia gallinarum paleis,

    Col. 8, 5, 3:

    stabula culmis,

    id. 7, 3, 8:

    aream silice,

    id. 1, 6, 23:

    specus molli fronde,

    Plin. 8, 36, 54, § 127:

    nidum mollibus plumis,

    id. 10, 33, 49, § 92:

    contabulationem summam lateribus lutoque,

    Caes. B. C. 2, 9:

    haec longuriis cratibusque,

    id. B. G. 4, 17:

    mare classibus,

    Liv. 35, 49, 5; Curt. 9, 6, 7:

    amnis constratus navigiis,

    id. 9, 8, 5:

    cubile purpureā veste,

    Cat. 64, 163:

    ossaeis aethera saxis,

    Verg. Cir. 33:

    omnia constrata telis, armis, cadaveribus,

    Sall. J. 101, 11:

    campos milite,

    Sil. 1, 125:

    forum corporibus civium caede nocturnā,

    Cic. Sest. 39, 85:

    late terram tergo,

    Verg. A. 12, 543; cf.: terram gravi casu, * Lucr. 5, 1332; and:

    terram gravi corpore,

    Cic. Arat. 433:

    paludem pontibus,

    Hirt. B. G. 8, 14.—
    (β).
    Without abl.:

    frumentum vias omnes constraveras,

    Cic. Div. 1, 32, 69:

    terram frondes altae,

    Verg. A. 4, 444:

    triclinium,

    Varr. L. L. 9, § 9 Müll.; cf.:

    lectum,

    App. M. 9, p. 218, 13:

    ratem pontis in modum humo injecta,

    Liv. 21, 28, 7.—Hence, constrata navis, covered, having a deck, Cic. Verr. 2, 5, 40, § 104; Caes. B. C. 3, 27; Auct. B. Alex. 11; Liv. 35, 46, 3; cf.

    vehicula,

    Curt. 9, 10, 25.—Hence,
    2.
    constrā-tum, i, n. subst.,
    a.
    A covering:

    pontium,

    Liv. 30, 10, 14.—
    b.
    A deck:

    puppis,

    Petr. 100, 3:

    navis,

    id. ib. § 6.—
    II.
    To throw down, prostrate, level (very rare).
    * A.
    Lit.:

    tempestas in Capitolio aliquot signa constravit,

    Liv. 40, 45, 3; cf.:

    culcitae humi constratae, Jul. Epit. Nov. c. 4, § 15: montes erigat, campos tendat, maria consternat,

    levels, Lact. 3, 24, 8:

    Ephesus et Nicomedia constratae terrae motu,

    Aur. Vict. Caes. 16, 12.—
    B.
    Trop.: constrata ira, moderated, subdued (the figure taken from animals conquered in combat), Stat. S. 2, 5, 1.
    2.
    consterno, āvi, ātum, 1, v. a. [strengthened collat. form of 1. consterno, acc. to II.].
    I.
    To stretch upon the ground, to overcome:

    pecorum in modum consternatos (Gallos) caedunt fugantque,

    Liv. 38, 17, 7.—Far more freq., esp. after the Aug. per. (not in Cic., Hor., or Quint.),
    II.
    To bring into confusion, to perplex; to terrify, alarm, affright, dismay, overwhelm with terror, etc.
    A.
    In gen.:

    sic sunt animo consternati ut, etc.,

    Caes. B. G. 7, 30 fin.;

    without animo,

    Hirt. B. G. 8, 19; Liv. 6, 2, 11; 8, 9, 12; 21, 11, 13; Suet. Aug. 23, 90 al.:

    vana Laetitia est, consternatique Timores,

    Ov. M. 12, 60: in fugam, to put to flight by disquieting or alarming, Liv. 10, 43, 13; 38, 46, 5; cf.:

    foedā fugā,

    Tac. H. 3, 79 fin.:

    Coriolanus prope ut amens consternatus ab sede suo,

    Liv. 2, 40, 5.—
    2.
    Transf., of animals, to make afraid, to frighten, startle; and pass.: consternari, to be frightened, to become shy:

    consternantur equi,

    Sall. H. 1, 96 Dietsch; Ov. M. 2, 314; id. F. 5, 310:

    equos,

    Liv. 37, 41, 10:

    equo ex odore cadaveris consternato,

    Suet. Ner. 48:

    taurus securis ictu consternatus,

    id. Galb. 18.—
    B.
    In partic., to excite to sedition or revolt:

    eam multitudinem conjuratorum ad arma consternatam esse,

    Liv. 7, 42, 3 Weissenb. ad loc.:

    ad arma,

    id. 21, 24, 2; 34, 3, 6 al.

    Lewis & Short latin dictionary > consterno

  • 56 convexa

    1.
    convexus, a, um, adj. [conveho], vaulted, arched, rounded, convex, concave.
    I.
    Prop.: convexum id est ex omni parte declinatum, qualis est natura caeli, quod ex omni parte ad terram versus declinatum est, Paul. ex Fest. p. 58, 18 Müll. ( poet., and in post-Aug. prose;

    not in Lucr., Quint., and Hor.): caelum,

    Ov. M. 1, 26; cf.:

    nutans convexo pondere mundus,

    Verg. E. 4, 50;

    and, mundus,

    Plin. 2, 2, 2, § 5; Cic. Arat. ap. N. D. 2, 44, 112 Creuz. N. cr.:

    foramina terrae,

    Ov. M. 6, 697:

    vallis,

    Plin. 5, 5, 5, § 38:

    cornua,

    id. 11, 37, 45, § 125:

    folia in terram,

    id. 25, 10, 77, § 124.— Poet.:

    vulgus,

    i. e. sitting on the curved seats of the theatre, Claud. Cons. Hon. 6, 614.—
    2.
    Subst.: convexum, i, and more freq. in plur.: convexa, ōrum, n., a vault, arch, concavity:

    in convexo nemorum,

    Verg. A. 1, 310:

    taedet caeli convexa tueri,

    the vaulted arch, id. ib. 4, 451; so,

    vallium,

    the hollows, cavities, Just. 2, 10; cf.:

    dum montibus umbrae lustrabunt convexa,

    Verg. A. 1, 608; and absol.:

    talis sese halitus... supera ad convexa ferebat,

    id. ib. 6, 241; so of the heavens, Claud. Cons. Prob. et Olyb. 242; id. in Rufin. 1, 367; 2, 454 al.;

    of a theatre,

    id. Cons. Stil. 3, 190.—
    B.
    Trop.: Enthumêma crebrum et coruscum et convexum, Gell. 17, 20, 4 Hertz.—
    II.
    In gen., inclined, sloping downwards:

    vertex ad aequora,

    Ov. M. 13, 911; cf. Plin. 12, 22, 49, § 107:

    iter,

    Ov. M. 14, 154:

    vallis repente convexa,

    Plin. 5, 5, 5, § 38.
    2.
    convexus, ūs, m., = periphereia, Gloss. Vet.

    Lewis & Short latin dictionary > convexa

  • 57 convexum

    1.
    convexus, a, um, adj. [conveho], vaulted, arched, rounded, convex, concave.
    I.
    Prop.: convexum id est ex omni parte declinatum, qualis est natura caeli, quod ex omni parte ad terram versus declinatum est, Paul. ex Fest. p. 58, 18 Müll. ( poet., and in post-Aug. prose;

    not in Lucr., Quint., and Hor.): caelum,

    Ov. M. 1, 26; cf.:

    nutans convexo pondere mundus,

    Verg. E. 4, 50;

    and, mundus,

    Plin. 2, 2, 2, § 5; Cic. Arat. ap. N. D. 2, 44, 112 Creuz. N. cr.:

    foramina terrae,

    Ov. M. 6, 697:

    vallis,

    Plin. 5, 5, 5, § 38:

    cornua,

    id. 11, 37, 45, § 125:

    folia in terram,

    id. 25, 10, 77, § 124.— Poet.:

    vulgus,

    i. e. sitting on the curved seats of the theatre, Claud. Cons. Hon. 6, 614.—
    2.
    Subst.: convexum, i, and more freq. in plur.: convexa, ōrum, n., a vault, arch, concavity:

    in convexo nemorum,

    Verg. A. 1, 310:

    taedet caeli convexa tueri,

    the vaulted arch, id. ib. 4, 451; so,

    vallium,

    the hollows, cavities, Just. 2, 10; cf.:

    dum montibus umbrae lustrabunt convexa,

    Verg. A. 1, 608; and absol.:

    talis sese halitus... supera ad convexa ferebat,

    id. ib. 6, 241; so of the heavens, Claud. Cons. Prob. et Olyb. 242; id. in Rufin. 1, 367; 2, 454 al.;

    of a theatre,

    id. Cons. Stil. 3, 190.—
    B.
    Trop.: Enthumêma crebrum et coruscum et convexum, Gell. 17, 20, 4 Hertz.—
    II.
    In gen., inclined, sloping downwards:

    vertex ad aequora,

    Ov. M. 13, 911; cf. Plin. 12, 22, 49, § 107:

    iter,

    Ov. M. 14, 154:

    vallis repente convexa,

    Plin. 5, 5, 5, § 38.
    2.
    convexus, ūs, m., = periphereia, Gloss. Vet.

    Lewis & Short latin dictionary > convexum

  • 58 convexus

    1.
    convexus, a, um, adj. [conveho], vaulted, arched, rounded, convex, concave.
    I.
    Prop.: convexum id est ex omni parte declinatum, qualis est natura caeli, quod ex omni parte ad terram versus declinatum est, Paul. ex Fest. p. 58, 18 Müll. ( poet., and in post-Aug. prose;

    not in Lucr., Quint., and Hor.): caelum,

    Ov. M. 1, 26; cf.:

    nutans convexo pondere mundus,

    Verg. E. 4, 50;

    and, mundus,

    Plin. 2, 2, 2, § 5; Cic. Arat. ap. N. D. 2, 44, 112 Creuz. N. cr.:

    foramina terrae,

    Ov. M. 6, 697:

    vallis,

    Plin. 5, 5, 5, § 38:

    cornua,

    id. 11, 37, 45, § 125:

    folia in terram,

    id. 25, 10, 77, § 124.— Poet.:

    vulgus,

    i. e. sitting on the curved seats of the theatre, Claud. Cons. Hon. 6, 614.—
    2.
    Subst.: convexum, i, and more freq. in plur.: convexa, ōrum, n., a vault, arch, concavity:

    in convexo nemorum,

    Verg. A. 1, 310:

    taedet caeli convexa tueri,

    the vaulted arch, id. ib. 4, 451; so,

    vallium,

    the hollows, cavities, Just. 2, 10; cf.:

    dum montibus umbrae lustrabunt convexa,

    Verg. A. 1, 608; and absol.:

    talis sese halitus... supera ad convexa ferebat,

    id. ib. 6, 241; so of the heavens, Claud. Cons. Prob. et Olyb. 242; id. in Rufin. 1, 367; 2, 454 al.;

    of a theatre,

    id. Cons. Stil. 3, 190.—
    B.
    Trop.: Enthumêma crebrum et coruscum et convexum, Gell. 17, 20, 4 Hertz.—
    II.
    In gen., inclined, sloping downwards:

    vertex ad aequora,

    Ov. M. 13, 911; cf. Plin. 12, 22, 49, § 107:

    iter,

    Ov. M. 14, 154:

    vallis repente convexa,

    Plin. 5, 5, 5, § 38.
    2.
    convexus, ūs, m., = periphereia, Gloss. Vet.

    Lewis & Short latin dictionary > convexus

  • 59 crepundia

    crĕpundĭa, ōrum, n. [id.], a rattle; and specif.,
    I.
    Most freq., a child's rattle (cf. Ruhnk. ad Ter. Eun. 4, 6, 15), Plaut. Mil. 5, 6; id. Rud. 4, 4, 37; 5, 3, 7; id. Cist. 3, 5; 3, 4; 1, 4; Cic. Brut. 91, 313 Jahn ad loc.; Plin. 11, 51, 112, § 270.—Hence, ‡

    A CREPVNDIIS,

    from childhood, Inscr. Orell. 1183.—
    B.
    An amulet, App. Mag. p. 310, 19.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > crepundia

  • 60 dea

    dĕa, ae (dat. and abl. plur.:

    diis,

    Varr. R. R. 3, 16, 7; Ins. Orell. 2076: deabus, Cn. Gell. ap. Charis. p. 39 P.; Aug. C. D. 7, 24; 3, 3;

    Apul. M. 4, p. 156: dis deabusque,

    Cic. Rab. Perd. 2, 5; id. fragm. ap. Prisc. p. 733 P., IV. 2, p. 451 ed. Orell.; cf. DIVIS DIVABVSQVE, Inscr. ap. Voss. Arist. 4, 4 fin.), f. [deus], a goddess: Juno sancta dearum, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 4, 576 (Annal. v. 65 Vahl.): his diis (i. e. the Muses) Helicona atque Olympon attribuerunt homines, Varr. l. l.; cf.

    for the same, novem deae,

    Ov. H. 15, 108; id. A. A. 3, 348;

    and Thespiades deae,

    id. M. 5, 310;

    and only deae,

    Verg. A. 7, 641: dea, magna dea, Cybebe, dea domina Dindymi, Catull. 63, 91: mille dea est operum: certe dea carminis illa est (sc. Minerva), Ov. F. 3, 833:

    bellica,

    the same, id. M. 2, 752:

    venatrix,

    i. e. Diana, id. ib. 2, 454:

    silvarum,

    the same, id. ib. 3, 163:

    triplices,

    i. e. the Fates, ib. ib. 2, 654; cf.

    triplices poenarum Eumenides,

    id. ib. 8, 481:

    siderea,

    i. e. Night, Prop. 3, 20, 18 (4, 20, 8 M.) et saep. For the combination di deaeque, v. deus; Bona Dea, v. bonus, no. F. —The appellation DEA is freq. on the tombs of women, Inscr. ap. Fea, p. 173; Fabretti, Inscr. p. 266, 106 al.

    Lewis & Short latin dictionary > dea

См. также в других словарях:

  • 310 av. J.-C. — 310 Années : 313 312 311   310  309 308 307 Décennies : 340 330 320   310  300 290 280 Siècles : Ve siècle …   Wikipédia en Français

  • 310 км — (платформа Даниловского направления) 310 км (платформа Костромского направления) …   Википедия

  • 310 — Années : 307 308 309  310  311 312 313 Décennies : 280 290 300  310  320 330 340 Siècles : IIIe siècle  IVe siècle …   Wikipédia en Français

  • -310 — Années : 313 312 311   310  309 308 307 Décennies : 340 330 320   310  300 290 280 Siècles : Ve siècle av. J.‑C.  …   Wikipédia en Français

  • 310-е до н. э. — IV век до н. э.: 319 310 годы до н. э. 330 е · 320 е 310 е до н. э. 300 е · 290 е 319 до н. э. · 318 до н. э. · 317 до н. э. · 316 до н.  …   Википедия

  • 310 — Portal Geschichte | Portal Biografien | Aktuelle Ereignisse | Jahreskalender ◄ | 3. Jahrhundert | 4. Jahrhundert | 5. Jahrhundert | ► ◄ | 280er | 290er | 300er | 310er | 320er | 330er | 340er | ► ◄◄ | ◄ | 306 | 307 | 308 | 309 | …   Deutsch Wikipedia

  • 310-е — IV век: 310 319 годы 290 е · 300 е 310 е 320 е · 330 е 310 · 311 · 312 · 313 · 314 · 315 · 316 · 317 · 318 · …   Википедия

  • 310.1 — ГОСТ 310.1{ 76} Цементы. Методы испытаний. Общие положения. ОКС: 91.100.10 КГС: Ж19 Методы испытаний. Упаковка. Маркировка Взамен: ГОСТ 310 60 в части общих положений Действие: С 01.01.78 Изменен: ИУС 1/85 Примечание: переиздание 1992; см. также… …   Справочник ГОСТов

  • 310.2 — ГОСТ 310.2{ 76} Цементы. Методы определения тонкости помола. ОКС: 91.100.10 КГС: Ж19 Методы испытаний. Упаковка. Маркировка Взамен: ГОСТ 310 60 в части определения тонкости помола Действие: С 01.01.78 Изменен: ИУС 1/85 Примечание: переиздание… …   Справочник ГОСТов

  • 310.3 — ГОСТ 310.3{ 76} Цементы. Методы определения нормальной густоты, сроков схватывания и равномерности изменения объема. ОКС: 91.100.10 КГС: Ж19 Методы испытаний. Упаковка. Маркировка Взамен: ГОСТ 310 60 в части определения нормальной густоты, сроков …   Справочник ГОСТов

  • 310.4 — ГОСТ 310.4{ 81} Цементы. Методы определения предела прочности при изгибе и сжатии. ОКС: 91.100.10 КГС: Ж19 Методы испытаний. Упаковка. Маркировка Взамен: ГОСТ 310.4 76 Действие: C 01.07.83 Изменен: ИУС 1/85, 9/90 Примечание: переиздание 1992; см …   Справочник ГОСТов

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»