-
1 ὀνοματίζω
A dispute about names, Gal.18(2).870.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > ὀνοματίζω
-
2 κατονοματίζω
κατά-ὀνοματίζωdispute about names: pres subj act 1st sgκατά-ὀνοματίζωdispute about names: pres ind act 1st sg -
3 εξονοματίσοιμι
-
4 ἐξονοματίσοιμι
-
5 εξωνομάτισας
-
6 ἐξωνομάτισας
-
7 κατονοματίζων
κατά-ὀνοματίζωdispute about names: pres part act masc nom sg -
8 ονοματίζειν
-
9 ὀνοματίζειν
-
10 ὄνομα
ὄνομα, - ατοςGrammatical information: n.Meaning: `name' (Il.), gramm. `word' (Att.), as part of speech = nomen (Pl., Arist.; beside ῥῆμα = verbum).Other forms: ep. (also Hdt.) οὔνομα (metr. length.), Aeol. Dor. ὄνυμα; Dor. also ἔνυμα in Ένυμα-κρατίδας, Ένυμαντιάδας (Lac.)?Compounds: Compp., e.g. ὀνομά-κλυτος `with a famous name' (Χ 51; Schwyzer 440), ἐξ-ονομα-κλήδην, s. v.; ὀνοματο-ποιέω `to give a name, to name' (Arist.), after other compp. with - ποιέω ( ὀνοματο-ποιός Ath., Zos. Alch., - ποιία Str.; cf. Schwyzer 726); ἀν-ώνυμος (θ 552; comp. length.), ν-ώνυμ(ν)ος (ep.; s. below) `nameless'.Derivatives: A. Nouns: 1. Dimin. ὀνομάτιον (Arr., Longin.); 2. Adj. ὀνοματ-ώδης `of the nature of a name, concerning the name' (Arist.), - ικός `belonging to the ὄνομα' (D. H.). B. Verbs: 1. ὀνο-μαίνω, almost only aor. ὀνομῆναι, also w. ἐξ-, (mostly ep. Il.), fut. ο(ὑ)νομανέω (Hdt.), pres. (Dor.) ὀνυμαίνω (Gortyn, Ti. Locr.) `to call, to proclaim'. 2. ὀνομάζω, Dor. Aeol. ὀνυμάζω, aor. ὀνομάσαι, ὀνυμάξαι, often w. prefix, e.g. ἐξ-, ἐπ-, κατ-, παρ-, μετ-, `to call (by the name), to name, to enunciate' (cf. Jacobsohn KZ 62, 132 ff.) with ὀνομασία f. `name, expression' (Hippias Soph., Pl., Arist.), ὀνομαστής m. = Lat. nominator (pap. III p), ὀνομ-αστί (- εί) `namely, by name' (IA.; Schwyzer 623), - αστικός `serving for, belonging to naming' (Pl.; Chantraine Études 132), ἡ -ικη(πτῶσις) `casus nominativus' (Str., gramm.). 3. ὀνοματίζω 'dispute about names' (Gal.), - ισμός m. `list of names' (inscr. Thess.).Etymology: Old word for `name', with Arm. anun \< * onomn- \< * anomn- (with o \> u before m) to be immediately compared; anun can be both * h₃nh₃mn and * h₃neh₃mn; the Greek word must have zero grade, * h₃nh₃mn. Also Phrygian ονομαν may have ο- from * h₃- (Kortlandt SCauc. 7(1987)63). The e elsewhere has diff. origin; Alb. emër (Geg.), êmën (Tosc.) may be a loan from Latin nōmen; for OPr. emmens m. see below on Slavic; the Greek ἐ- is not well explained, but it may be due to dissim. against the following o \< h₃; cf. below on Tocharian; the Greek u-vowel, also in ὄνυμα, ἀνώνυ-μος a.o., is due to assimilation (cf. Schwyzer 352 with several hypotheses). The other languages have one of the two ablaut-grades: Lat. nōmen = Skt. nā́ma, IE *h₃neh₃mn̥, Germ., e.g. Goth. namo n., IE * nh₃mōn-; OFr. nōmia, MHG be-nuomen, Dutch be-noemen (which is an every-day word) have * h₃neh₃m- again (Beekes, Sprache 33 (1987) 1ff. Diff. again Slav., e.g. OCS imę (\< *h₃n̥h₃m-), Celt., e.g. OIr. ainm (from * anmen- \< *h₃n̥m-), Toch. B ñem, A ñom (from *nēm-with h₁ from dissim. of the second h₃?; s. v. Windekens Orbis 11,607 w. lit.). Most complicated is Anatolian: Hitt. lāman- n. (\< * h₃neh₃m- like Latin), with l- from dissim. and loss of the h₃-; lamnii̯a- `name' from * h₃nh₃m-; but Hier. Luw. adama(n)-za with a- from h₃. With ὀνομαίνω agree in formation Germ., e.g. Goth. namnjan `name', Hitt. lamnii̯a- `id.' (cf. also Schwyzer Mél. Pedersen 65 on ὀνομ-αίνω, - άζω). The orig. n-stem still clearly seen in νώνυμν-ος \< *n̥-h₃nh₃mn-; younger is ἀνὼνυμος. -- Details from several languages w. lit. in WP. 1, 132, Pok. 321, W.-Hofmann and Ernout-Meillet s. nōmen, Mayrhofer s. nā́ma, Vasmer s. ímja etc. Cf. on ὄνομαι.Page in Frisk: 2,396-397Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > ὄνομα
См. также в других словарях:
ονοματίζω — ονοματίζω, ονομάτισα βλ. πίν. 33 Σημειώσεις: ονοματίζω : χρησιμοποιείται λιγότερο συχνά από το ονομάζω, με το οποίο έχει παρόμοια σημασία … Τα ρήματα της νέας ελληνικής
ονοματίζω — και νοματίζω ισα 1. δίνω όνομα σε κάποιον, ονομάζω: Το νοματίσαν το παιδί και το πανε Δημήτρη. 2. αναφέρω, ονομάζω, διηγούμαι με λεπτομέρειες: Πού να τα νοματίσω όλα! … Νέο ερμηνευτικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας (Новый толковании словарь современного греческого)
ονοματίζω — και νοματίζω (Α ὀνοματίζω [όνομα] νεοελλ.1. δίνω όνομα σε κάποιον ή σε κάτι, ονομάζω 2. αναφέρω το όνομα κάποιου ή καλώ κάποιον με το όνομά του, κατονομάζω 3. καταγγέλλω ονομαστικά αρχ. 1. φιλονικώ για τα ονόματα 2. κάνω άσκοπη χρήση ονόματος … Dictionary of Greek
επονοματίζω — ονοματίζω, δίνω όνομα ή ονομασία σε κάτι … Dictionary of Greek
ὀνοματίζειν — ὀνοματίζω dispute about names pres inf act (attic epic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
νοματίζω — δίνω όνομα σε κάποιον ή αναφέρω ή καλώ κάποιον με το ονομά του, ονοματίζω, ονομάζω. [ΕΤΥΜΟΛ. < ονοματίζω, με σίγηση τού αρκτικού άτονου ο ] … Dictionary of Greek
κατονοματίζω — κατά ὀνοματίζω dispute about names pres subj act 1st sg κατά ὀνοματίζω dispute about names pres ind act 1st sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
καλώ — (AM καλῶ, έω, Α αιολ. τ. κάλημι) 1. ζητώ από κάποιον να έρθει κοντά μου (α. «κάλεσε την πυροσβεστική γρήγορα» β. «εἰς ἀγορὴν καλέσαντα... Ἀχαιούς», Ομ. Οδ.) 2. προσκαλώ κάποιον για χορό, δείπνο, γιορτή κ.λπ., συγκεντρώνω άτομα με πρόσκληση (α.… … Dictionary of Greek
ονομάζω — (Α ὀνομάζω, αιολ. και δωρ. τ. ὀνυμάζω, ιων. τ. οὐνομάζω) [όνομα] 1. φωνάζω, καλώ κάποιον με το όνομά του 2. δίνω όνομα σε κάποιον ή σε κάτι, ονοματίζω 3. αναφέρω ονομαστικά, κατονομάζω 4. χαρακτηρίζω κάποιον (α. «τόν ονόμασε κλέφτη» β. «Θαλῆς εἷς … Dictionary of Greek
ονομάτιση — η ονοματοθεσία. [ΕΤΥΜΟΛ. < ονοματίζω. Η λ. μαρτυρείται από το 1840 στο Ιταλοελληνικόν Νομοτεχνικόν Λεξικόν] … Dictionary of Greek
ονομάτισμα — το [ονοματίζω] 1. ονόμασμα 2. κατονομασία … Dictionary of Greek
