-
1 μαχαιρο-φόρος
μαχαιρο-φόρος, Messer oder Säbel tragend; ἔϑνος, Aesch. Pers. 56; von den Aegyptiern, Her. 9, 32; Thuc. 2, 96. 7, 27 von Thraciern; Pol. 39, 1, 2 von Trabanten.
-
2 μαχαιροφόρος
μᾰχαιρο-φόρος, ον,A wearing a sabre, of Egyptians, Hdt.9.32; μ. ἔθνος, of Persians, A.Pers.56 (anap.); of Thracians, Th.2.96, 7.27:— as Subst., swordsman, Plb.38.7.2, Plu.Sull.8, etc.; freq. of military police in Egypt, PAmh.2.38 (ii B.C.), PTeb.35.13 (ii B.C.), OGI737.6 (ii B. C.), Sammelb.46, Ostr.Bodl. iii 64, etc.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > μαχαιροφόρος
-
3 μαχαιροφόρος
μαχαιρο-φόρος, Messer oder Säbel tragend; von den Ägyptern; von Thraciern; von Trabanten -
4 μαχαιροφορος
-
5 μάχαιρα
Grammatical information: f.Meaning: `big knife, butchery knife' (Il.); posthom. also `short sword, dagger'.Compounds: Compp., e.g. μαχαιρο-φόρος `sword-bearing', m. `sword-bearer' (IA), ἀ-μάχαιρος `without knife' (Pherecr.).Derivatives: Diminut. μαχαίρ-ιον (Hp., X., Arist.), - ίς f. (Com., Str.), - ίδιον (Ph., Luc.); further μαχαιρᾶς m. `swordbearer' (pap., inscr.; Schwyzer 461), μαχαιρωτός `equipped with shword' (Gal., Paul. Aeg.; Chantraine Form. 305); μαχαιρίων, - ίωνος m. plantname = ξιφίον (Dsc. 4, 20, v. l. - ώνιον; after the form of the leaves, Strömberg Pflanzenn. 44), also as PN (Paus.); Μαχαιρεύς m. PN (Str., sch. Pi., Boßhardt 120).Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]Etymology: Like γέραιρα, χίμαιρα, πίειρα a. o. ι̯α-deriv. of an r-stem, which might interchange with an n-stm ( πίων) (Schwyzer 475, Chantraine Form. 234). Of old connected with μάχομαι, which Chantr. finds implausible; s. v. Semitic etymolog with all reserve by Lewy Fremdw. 177 (to Hebr. m ekērā `sword'; this rather from Greek after Gordon Antiquity 30,22ff.); cf. Kretschmer Glotta 19, 160. Lat. LW [loanword] machaera. - Cf. also μάγειρος. No doubt a Pre-Greek word.Page in Frisk: 2,186-187Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > μάχαιρα
См. также в других словарях:
πλινθοφόρος — ον, Α 1. αυτός που κουβαλάει πλίνθους («οὐκ Αἰγύπτιος πλινθοφόρος... παρῆν», Αριστοτ.) 2. το αρσ. ως ουσ. ὁ πλινθοφόρος τεχνίτης που κουβαλά πλίνθους 3. το θηλ. ως ουσ. ἡ πλινθοφόρος ονομασία νομίσματος. [ΕΤΥΜΟΛ. < πλίνθος + φόρος (< φέρω) … Dictionary of Greek
ποτηριοφόρος — ον, Α (ποιητ. τ.) αυτός που φέρει, που κρατά ένα ή περισσότερα ποτήρια. [ΕΤΥΜΟΛ. < ποτήριον + φόρος (< φέρω), πρβλ. μαχαιρο φόρος] … Dictionary of Greek
