-
1 ηθικον
τό учение о нравственности Diog.L.τὰ ἠθιχά Arst., Plut. — учение о нравах или нравственности, этика
-
2 ηθικόν
-
3 ἠθικόν
-
4 φυσικός
φυσικός, adv. φυσικῶς, 1) natürlich, von der Natur geschaffen, bewirkt, angeboren; im Ggstz des Erlernten, Xen. Mem. 3, 9,1; im Ggstz von νομικός, Arist. eth. 5, 7; im Ggstz des künstlich Erzwungenen, Pol. 6, 4,7; Sp. – 2) naturgemäß, nach den Gesetzen der Natur, in der Naturordnung begründet, im Ggstz des Wider- oder Uebernatürlichen u. Wunderbaren, physisch; αἴτια φυσικά, physische Ursachen im Ggstz der ἠϑικά; dah. ἡ φυσικὴ ϑεωρία, auch ἡ φυσική allein, = Naturforschung, Untersuchung der Naturkörper u. -erscheinungen, u. übh. des Wesens der Dinge; οἱ φυσικοί, die ältesten ionischen und eleatischen Philosophen, die sich mit Erforschung des Wesens und des Urgrundes der Dinge bebeschäftigten, Naturphilosophen; τὸ φυσικόν, der Theil der Philosophie, der sich mit der Erforschung des Wesens und des Urgrundes der Dinge beschäftigte, wie besonders die Stoiker die Philosophie eintheilen in φυσικόν, ἠϑικόν u. διαλεκτικόν, S. Emp. pyrrh. 2, 2. – Bei Sp. auch = zauberisch, sympathetisch, φάρ-μακα φυσικά, im Ggstz der künstlichen Arzneimittel der Aerzte, und φυσικοί, Zauberer, die besondere Kenntnisse der Naturkräfte zu besitzen vorgaben.
-
5 κανονικός
κανονικός, nach der Richtschnur, Regel gemacht, regelmäßig; bei den Gramm. ἀναλογία κανονική, Eust.; τέχνη, die theoretische Musik, welche die Töne auf der Tonleiter nach den verschiedenen Harmonien abmißt; οἱ κανονικοί, die theoretischen Musiker, Procl. in Euclid.; vgl. Gell. 16, 18. – Bei D. L. 10, 30 heißt ein Theil der Philosophie τὸ κανονικόν, neben τὸ φυσικόν u. τὸ ἠϑικόν, die Logik, die den Kanon des Denkens festsetzt; vgl. S. Emp. adv. math. 7, 22. – Adv., bei Sp. – Bei K. S. = kanonisch.
-
6 ἠθικός
ἠθικός, ethisch, sittlich, den Charakter darstellend; ποίημα τὸ δηλοῦν τὴν προαίρεσιν, auch μέλη, ἁρμονίαι, auf das Gemüth, den Charakter wirkend, Arist. pol. 8, 7; τὸ ἠϑικὸν τῆς φιλοσοφίας, der Theil der Philosophie, der sich mit den Grundsätzen des Sittlichen beschäftigt, Sittenlehre, D. L. 1, 18; auch τὰ ἠϑικά, u. ἠϑικοὶ λόγοι, Sp. – Zum Charakter gehörig, charakteristisch. ausdrucksvoll, ἠϑικὴ λέξις, ἁρμόττουσα ἑκάστῳ γένει καὶ ἕξει Arist. rhet. 3, 7. – Adv. ἠϑικῶς, z. B. μειδιᾶν, bedeutungsvoll lachen, Plut. Brut. 51; vgl. Aristaen. 1, 24. 27.
-
7 κανονικον
τό филос. каноникон, т.е. каноны мышления, логика (одна из частей философии Эпикура, наряду с τὸ φυοικον и τὸ ἠθικόν) Diog.L. -
8 моральный
мораль||ныйприл ἡθικός:\моральныйный долг τό ήθικόν καθήκον \моральныйное состояние τό ήθικό[ν]· \моральныйный облик τό ήθος. -
9 ύψος
τό1) высота; вышина;ύψος πυραμίδας (δρους) — высота пирамиды (горы);
ύψος πτήσης — высота полёта;
τα ορεινά ύψη горные высоты, вершины;από το ύψος — с высоты;
στα ΰψη в вышине;ύψους είκοσι μέτρων — высотой в двадцать метров;
2) рост (человека);δεν ταιριάζει στο ύψ (μου) — не (подходит) по росту;
3) высота (тж. перен.); уровень;στο ύψος των ώμων (των οφθαλμών) — на уровне (на высоте) плеч (глаз);
από τού ύψους της καθηγητικής έδρας μου... — с высоты своей профессорской кафедры...;
είμαι ( — или στέκομαι, βρίσκομαι) στο ύψος της θέσεως — быть (оказаться) на высоте положения;
4) возвышенность (мыслей, чувств);ηθικόν ύψος — высокий моральный уровень;
ύψος λόγου — величие слова;
5) вершина, верх, предел, зенит;ύψος αμαθείας' (αναίδειας) — верх невежества (нахальства);
6) астр. высота;7) муз. высота (звука);ύψος της φωνής — высота тона;
8) (чаще рел) небеса;απ' τα ύψη — или εξ ύψους — с неба; — свыше;
αναμένει την εξ ύψους βοήθεια — он ждёт помощи от бога;
§ καταχτώ τα ΰψη овладевать высотами (искусства, науки и т. п.);ή τού ύψου(ς) ή τού βάθου(ς) — либо пан, либо пропал
-
10 λογικός
A of or for speaking or speech, μέρη λ. the organs of speech, Plu.Cor.38: λογική, ἡ, speech, opp. μουσική, D.H. Comp. 11;λ. φαντασία
expressed in speech,Stoic.
2.61.2 of or in eloquence,ἀγῶνες Philostr.VS1.22.1
;ἀκροάσεις λ. καὶ ὀργανικαί Supp.Epigr.2.184.6
(Tanagra, ii B.C.).3 suited for prose,ὁ ἡρῷος σεμνὸς καὶ οὐ λ. Demetr.Eloc.42
; τὸ λ., opp. τὸ μεγαλοπρεπές, ib.41; of persons, writing in prose, D.L.5.85;ἐγκώμιον λ.
in prose,IG
9(2).531.43 (Thess.).II possessed of reason, intellectual,μέρος Ti.Locr.99e
, al.;τὸ λ. ζῷον Chrysipp.Stoic.3.95
; ἀρεταὶ λ., = διανοητικαί, opp. ἠθικαί, Arist.EN 1108b9.2 dialectical, argumentative, οἱ λ. διάλογοι of Plato, such as the Theaetetus and Cratylus, D.L.3.58; in Arist. usu. like διαλεκτικός, λ. συλλογισμός APo. 93a15, cf. Top. 162b27; more abstract, Metaph. ; λ. δυσχέρειαι ib. 1005b22;λ. ἀπόδειξις GA 747b28
; but also, logical, λ. συλλογισμοί, opp. ῥητορικοί, Rh. 1355a13. Adv. - dialectically, Metaph. , APo. 84a7, 88a19;φυσικῶς καὶ λ. GC 316a11
: [comp] Comp. - ώτερον Cael. 275b12.b Subst., ἡ λογική (sc. τέχνη) logic, Cic.Fin.1.7.22; alsoτὰ λογικά Id.Tusc.4.14.33
; περὶ λογικῶν title of work, Democr.10b; τὸ λ., opp. τὸ φυσικόν, τὸ ἠθικόν, Zeno Stoic. 1.15, etc.3 of the 'dogmatic' school of physicians,ἡ λ. αἵρεσις Gal.Sect.Intr.1
.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > λογικός
-
11 φυσικός
A natural, produced or caused by nature, inborn, native, once in X.,Mem.3.9.1, not in Pl., freq. in Arist. (τὰ περὶ γένεσιν φ. Ph. 191a3
, al.), and later Prose; opp. διδακτός, X. l.c.; opp. νομικός (conventional), ; ἡ φ. χρῆσις, opp. ἡ παρὰ φύσιν, Ep.Rom.1.26; of style, natural, simple,ἀληθὲς καὶ φ. χρῶμα D.H.Th.42
; τὸ φ., opp. τὸ τεχνικόν, ib.34: φ. υἱός, = ὁ ἐκ πορνείας γεγονώς, opp. γνήσιος, Thom.Mag.p.362 R.;υἱὸς γνήσιος καὶ φ. PLips.28.18
(iv A. D.). Adv. - κῶς by nature, naturally, κινητόν, κινεῖσθαι, Arist.Ph. 201a24, Cael. 307b32;ὠχυρωμένη φ. λίμνῃ D.S.20.55
;ἀκατασκεύως καὶ φ. Plb.6.4.7
, etc.2 belonging to growth, Stoic.2.205, al.3 φ. ὀδόντες milk-teeth, Nicom. ap. Theol.Ar.49.II of or concerning the order of external nature, natural, physical,ἡ φ. ἐπιστήμη Arist.PA 640a2
; φ. φιλοσοφία ib. 653a9;ἡ φ. Id.Metaph. 1026a6
, etc.; opp. μαθηματική, θεολογική, ib. 1064b2; τὰ φ. ib. 1026a4; οἱ φ. λόγοι f.l. for οἱ φυσιολόγοι, Id.EN 1154b7; φ. προτάσεις, opp. ἠθικαί, λογικαί, Id.Top. 105b21; τὸ φ., τὸ ἠθικόν, τὸ λογικόν, the three branches of philosophy, Zeno Stoic.1.15, etc., cf. S.E.P.2.13; τὰ πρῶτα καὶ -ώτατα the primal elements of things, Plu.2.395d.2ὁ φ.
an inquirer into nature, natural philosopher,Arist.
de An. 403a28, PA 641a21, Metaph. 1005a34;περὶ πασῶν [τῶν αἰτιῶν] εἰδέναι τοῦ φ. Id.Ph. 198a22
, cf. Metaph. 1026a5: esp. of the Ionic and other pre-Socratic philosophers, Id.Ph. 184b17, 187a12, 205a5, al.: also ὁ φ., of Epicurus, Phylarch. 24J.; ὁ φυσικώτατος, of Thales, Luc.Ner.4.b army surgeon, dub. in IG12.950.153.3 ἡ φ. ἀκρόασις, title of a treatise by Arist.; τὰ φυσικά, a name given to his physical treatises, Id.Ph. 267b21, Metaph. 1042b8;ἐπιτομὴ φυσικῶν Id.Pr. 10t
it.4 Adv.- κῶς
according to the laws of nature,Id.
Ph. 198a23; opp. λογικῶς, ib. 204b10: [comp] Comp.- ώτερον εἰπεῖν Id.GC 335b25
.III later, belonging to occult laws of nature, magical, φ. φάρμακα spells or amulets, Alex. Trall.1.15;φυσικοῖς χρῆσθαι Gp.2.18.8
; φ. θεραπεία ib.2.42.3; φ. δακτύλιοι Sch.Ar.Pl. 884. Adv.- κῶς Gp.9.1.5
.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > φυσικός
-
12 ἠθικός
Aἦθος 11
) moral, opp. διανοητικός, Arist.EN 1103a5, al.; τὰ ἠθικά a treatise on morals, Id.Pol. 1295a36, cf. Democr.4a;οἱ ἠ. λόγοι Phld. Herc.1251.13
; τὸ ἠ. φιλοσοφίας, opp. φυσικόν, διαλεκτικόν, D.L. Prooem.18;ἡ ἠ. φιλοσοφία Str.1.1.18
; ἡ ἠ. alone, Ph.1.370.II showing moral character, expressive thereof, ; πῶς.. τοὺς λόγους ἠ. ποιητέον ib. 1391b22, cf. 1395b13;ἠ. τραγῳδία Id.Po. 1456a1
; ἡ Ἰλιὰς παθητικόν, ἡ δὲ Ὀδύσσεια ἠ. ib. 1459b15; ἠ. μέλη, ἁρμονίαι, Id.Pol. 1341b34, 1342a3 ([comp] Sup.); οὐκ ἔστιν ὁ αὐλὸς ἠθικόν, ἀλλὰ.. ὀργιαστικόν ib. 1341a21; ἠ. γραφεύς, ἀγαλματοποιός, ib. 1340a38; ἠθικὴ ἡ ἐν ὀφθαλμοῖς the expression of character by the eyes, Philostr. Gym.25. Adv. -κῶς, λεκτέον (opp. ἀποδεικτικῶς) Arist.Rh. 1418a39; ἠ. μειδιάσας laughing expressively, Plu.Brut.51;ἐπικροτεῖν τὸ μετακάρπιον Aristaenet.1.27
; in character, Demetr.Eloc. 216; naturally, ib. 297. -
13 ὀργιαστικός
Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > ὀργιαστικός
-
14 ἠθικός
ἠθικός, ethisch, sittlich, den Charakter darstellend; μέλη, ἁρμονίαι, auf das Gemüt, den Charakter wirkend; τὸ ἠϑικὸν τῆς φιλοσοφίας, der Teil der Philosophie, der sich mit den Grundsätzen des Sittlichen beschäftigt, Sittenlehre. Zum Charakter gehörig, charakteristisch. ausdrucksvoll. Adv. ἠϑικῶς, z. B. μειδιᾶν, bedeutungsvoll lachen -
15 κανονικός
κανονικός, nach der Richtschnur, Regel gemacht, regelmäßig; τέχνη, die theoretische Musik, welche die Töne auf der Tonleiter nach den verschiedenen Harmonien abmißt; οἱ κανονικοί, die theoretischen Musiker; ein Teil der Philosophie τὸ κανονικόν, neben τὸ φυσικόν u. τὸ ἠϑικόν, die Logik, die den Kanon des Denkens festsetzt -
16 φυσικός
φυσικός, (1) natürlich, von der Natur geschaffen, bewirkt, angeboren; im Ggstz des Erlernten; im Ggstz von νομικός; im Ggstz des künstlich Erzwungenen; (2) naturgemäß, nach den Gesetzen der Natur, in der Naturordnung begründet, im Ggstz des Wider- oder Übernatürlichen u. Wunderbaren, physisch; αἴτια φυσικά, physische Ursachen im Ggstz der ἠϑικά; dah. ἡ φυσικὴ ϑεωρία, auch ἡ φυσική allein, = Naturforschung, Untersuchung der Naturkörper u. -erscheinungen, u. übh. des Wesens der Dinge; οἱ φυσικοί, die ältesten ionischen und eleatischen Philosophen, die sich mit Erforschung des Wesens und des Urgrundes der Dinge bebeschäftigten, Naturphilosophen; τὸ φυσικόν, der Teil der Philosophie, der sich mit der Erforschung des Wesens und des Urgrundes der Dinge beschäftigte, wie besonders die Stoiker die Philosophie einteilen in φυσικόν, ἠϑικόν u. διαλεκτικόν; auch = zauberisch, sympathetisch, φάρ-μακα φυσικά, im Ggstz der künstlichen Arzneimittel der Ärzte, und φυσικοί, Zauberer, die besondere Kenntnisse der Naturkräfte zu besitzen vorgaben
См. также в других словарях:
ἠθικόν — ἠθικός moral masc acc sg ἠθικός moral neut nom/voc/acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Этика — Эта статья или раздел нуждается в переработке. Пожалуйста, улучшите статью в соответствии с правилами написания статей … Википедия
Нрав — Этика (греч. ἠθικόν, от др. греч. ἦθος этос, «нрав, обычай») исследование первопричин морали. Этика есть учение о морали и о нравственности. В Викисловаре есть статья «этика» Термин впервые употреблён Аристотелем как обозначение особой области … Википедия
Нравы — Этика (греч. ἠθικόν, от др. греч. ἦθος этос, «нрав, обычай») исследование первопричин морали. Этика есть учение о морали и о нравственности. В Викисловаре есть статья «этика» Термин впервые употреблён Аристотелем как обозначение особой области … Википедия
Философия морали — Этика (греч. ἠθικόν, от др. греч. ἦθος этос, «нрав, обычай») исследование первопричин морали. Этика есть учение о морали и о нравственности. В Викисловаре есть статья «этика» Термин впервые употреблён Аристотелем как обозначение особой области … Википедия
αναρρωτήριο — το νοσηλευτικό ίδρυμα, όπου παρακολουθείται μόνο και υποβοηθείται η θεραπεία των ασθενών, δίχως να γίνονται χειρουργικές επεμβάσεις. [ΕΤΥΜΟΛ. < αναρρώνω. Η λ. μαρτυρείται από το 1891 στην εφημερίδα Παλιγγενεσία («αναρρωτήριον ηθικόν»)] … Dictionary of Greek
δικαιοσύνη — Το σύνολο του συστήματος του δικαίου, που περιλαμβάνει τις γενικές αρχές του, τη φιλοσοφικο πολιτική του βάση και τη συνολική διαδικασία εφαρμογής του. Η πρώτη ολοκληρωμένη έκφραση της δ. ως νομικής έννοιας συναντάται στους Ρωμαίους, οι οποίοι… … Dictionary of Greek
ηθικός — ή, ό (AM ἠθικός, ή, όν) 1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στο ήθος ή στην ηθική, κατ αντίθεση προς το ανήθικος και σε αντιδιαστολή προς το διανοητικός 2. αυτός που επιδρά στο ήθος ή στα ήθη («ηθική διδασκαλία») νεοελλ. 1. αυτός που είναι σύμφωνος… … Dictionary of Greek
Καρασούτσας, Ιωάννης — (Σμύρνη 1824 – Αθήνα 1873). Ποιητής. Τύπωσε την πρώτη συλλογή του σε ηλικία 17 ετών και ακολούθησαν πλήθος άλλες. Αν και ήταν άκαμπτος οπαδός της καθαρεύουσας, η ποίησή του διακρίνεται από λεπτότητα και ευαισθησία. Μια ενδιαφέρουσα πλευρά των… … Dictionary of Greek
