Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

ănĭmăl

  • 1 animal

    ănĭmăl, ālis (abl. animali; but Rhem. Palaem. p. 1372 P. gives animale), n. [as if for animale, which is found in Cic. Fin. 2, 10, 31 MS.; Lucr. 3, 635; cf. animalis], a living being, an animal.
    I.
    In the widest sense, zôon (cf. zôos = living):

    inanimum est omne, quod pulsu agitatur externo, quod autem est animal, id motu cietur interiore et suo,

    Cic. Tusc. 1, 23, 54, where it is opp. to the adj. inanimum, and therefore is equivalent to animale; cf. id. Ac. 2, 12:

    uti possint sentire animalia quaeque,

    Lucr. 2, 973:

    cum omne animal patibilem naturam habeat, etc.,

    Cic. N. D. 3, 12, 29; 2, 47, 122:

    formicae, animal minumum,

    Plin. 7, 15, 13, § 65; 28, 4, 6, § 33 et saep.—Of men:

    animal providum et sagax homo,

    Cic. Leg. 1, 7, 22; so id. Fin. 2, 13:

    sanctius his animal,

    Ov. M. 1, 76:

    bicipites hominum aliorumve animalium,

    Tac. A. 15, 47:

    (Vitellius) umbraculis hortorum abditus, ut ignava animalia, quibus cibum suggeras, jacent torpentque,

    id. H. 3, 36; 4, 17:

    etiam fera animalia, si clausa teneas, virtutis obliviscuntur,

    id. ib. 4, 64; id. Agr. 34:

    animalia maris,

    id. A. 15, 37; Plin. 10, 63, 83, § 171.—Also of the universe, considered as an animated existence:

    hunc mundum animal esse, idque intellegens et divinā providentiā constitutum,

    Cic. Tim. 3; 4.—
    II.
    Sometimes in a more restricted sense, as antith. to man, a beast (as in Heb., animal, from, to live):

    multa ab animalium vocibus tralata in homines,

    Varr. L. L. 7, 5, 100:

    alia animalia gradiendo, alia serpendo, etc.,

    Cic. N. D. 2, 47, 122:

    animalia inusitata ceteris gentibus, nisi invecta,

    Curt. 8, 9, 16; Sen. Ep 76, 6:

    si quod animal in mustum inciderit,

    Col. 12, 31:

    si quod animal aurem intraverit,

    Plin. 28, 4, 7, § 37:

    similitudo non ab hominibus modo petitur, verum etiam ab animalibus,

    Quint. 6, 3, 57.—Hence, with contempt, of a man:

    funestum illud animal, ex nefariis stupris concretum,

    that pernicious brute, Cic. Pis. 9.

    Lewis & Short latin dictionary > animal

  • 2 animal

        animal ālis, abl. animālī, n    [anima], a living being, animal: omne: providum: perfidiosum: sanctius his animal, O.: Cum prorepserunt primis animalia terris, H.
    * * *
    animal, living thing/offspring; creature, beast, brute; insect

    Latin-English dictionary > animal

  • 3 bestia

    animal, beast.

    Latin-English dictionary of medieval > bestia

  • 4 inanimus

    ĭnănĭmus, a, um, adj. [2. in-animus], lifeless, inanimate (class.; cf. Madv. ad Cic. Fin. p. 534):

    cum inter inanimum et animal hoc maxime intersit, quod inanimum nihil agit, animal agit aliquid,

    Cic. Ac. 2, 12, 37; cf.: inanimum est omne, quod pulsu agitatur externo;

    quod autem est animal, id motu cietur interiore et suo,

    id. Tusc. 1, 23, 54:

    cujusque generis vel inanimi vel animantis origo,

    id. ib. 5, 24, 69; id. Rep. 6, 26:

    res (opp. quodque animal),

    id. Div. 2, 47, 98:

    natura,

    id. N. D. 2, 30, 76:

    muta atque inanima,

    id. Verr. 2, 5, 67, § 171;

    so with muta,

    id. N. D. 1, 14, 36; Tac. A. 4, 69 fin.:

    omnes res, animantes et inanimae,

    Auct. Her. 4, 48, 61; 4, 53, 66; cf.:

    ex mutis animalibus aut inanimis,

    Quint. 5, 3, 23:

    satiati caede animantium, quae inanima erant, etc.,

    Liv. 41, 18, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > inanimus

  • 5 bēstia

        bēstia ae, f    a beast, animal: fera bestia, N.: tametsi bestiae sunt (canes): bestiae volucres, birds: mutae, L.: ad bestias mittere alqm, to fight with (in the public spectacles): mala, the odor of the armpits (cf. capra), Ct.
    * * *
    beast, animal, creature; wild beast/animal, beast of prey in arena

    Latin-English dictionary > bēstia

  • 6 cicur

        cicur uris, adj.,    tame: bestiae.
    * * *
    I
    (gen.), cicuris ADJ
    tame (animal), domesticated; mild/gentle (person)
    II
    tame animal, domesticated animal

    Latin-English dictionary > cicur

  • 7 concilio

    concĭlĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [concilium].
    I.
    To bring together several objects into one whole, to unite, connect (class. in prose and poetry, not in Hor.).
    A.
    Prop. (thus several times in Lucr. of the union of atoms):

    primordia Non ex illarum conventu conciliata,

    not formed by the union of separate parts, Lucr. 1, 612; 2, 901:

    dispersa,

    id. 6, 890:

    omnia in alto,

    id. 5, 466; cf. also id. 1, 1042; 2, 552.—Of physical union of other kinds:

    traduces bini inter se obvii miscentur alliganturque unā conciliati,

    Plin. 17, 23, 35, § 211;

    of medic. mixtures: gramen hyoscyami cerae,

    to mix, Ser. Samm. 40, 754.—
    2.
    Of the fulling of cloth:

    vestimentum,

    Varr. L. L. 6, § 43 Müll.—
    B.
    Trop.
    1.
    To unite in thought or feeling, to make friendly, to procure the favor of, to make inclined to, to gain, win over; constr. aliquos inter se, aliquem alicui or absol. (in this sense very freq.).
    (α).
    Aliquos inter se:

    quin res publica nos inter nos conciliatura conjuncturaque sit,

    Cic. Fam. 5, 7, 2; so,

    conciliare et conjungere homines inter se,

    id. Off. 1, 16, 50:

    feras inter sese,

    id. Rosc. Am. 22, 63.—
    (β).
    Aliquem ( aliquid) alicui:

    conciliare sibi, avertere ab adversario judicem,

    Quint. 6, 1, 11:

    quas (legiones) sibi conciliare pecuniā cogitabat,

    Cic. Fam. 12, 23, 2:

    Pammenem sibi similitudine fortunae,

    Tac. A. 16, 14:

    homines sibi,

    Nep. Ages. 2 fin.; id. Them. 10, 1:

    simulatque natum sit animal, ipsum sibi conciliari et commendari ad se conservandum,

    Cic. Fin. 3, 5, 16:

    eam civitatem Arvernis,

    Caes. B. G. 7, 7; cf.:

    reliquas civitates amicitia Caesari,

    id. B. C. 3, 55 fin.:

    per quam (causam) cum universo ordini tum primoribus se patrum concilient,

    Liv. 4, 48, 9:

    arma sibi,

    Verg. A. 10, 151:

    deos homini,

    Ov. F. 1, 337:

    audientem exordio,

    Quint. 8, prooem. 11:

    judicem probationibus nostris,

    id. 4, 3, 9:

    Maurorum animos Vitellio,

    Tac. H. 2, 58; cf.:

    quas res quosque homines quibus rebus aut quibus hominibus vel conciliasset vel alienasset ipsa natura,

    Quint. 5, 10, 17: omne animal primum constitutioni suae conciliari, i. e. governs itself in accordance with, etc., Sen. Ep. 124, 14; cf. id. ib. §

    15 sqq.: primum sibi ipsum conciliatur animal,

    id. ib. §

    17: frui iis rebus, quas primas homini natura conciliet,

    Cic. Ac. 2, 42, 131; cf. conciliatio, I. B. 2.—Without dat.:

    conciliabat ceteros reges,

    Nep. Hann. 10, 2; so,

    accusatorem,

    Quint. 6, 1, 12:

    conciliare, docere, movere judicem,

    id. 11, 1, 61; cf. id. 2, 5, 7; 3, 9, 7:

    plures,

    Tac. A. 15, 51:

    animos hominum,

    Cic. Off. 2, 5, 17; cf. id. de Or. 3, 53, 204:

    animum judicis,

    Quint. 4, 1, 25; cf.:

    animos judicum (opp. alienare),

    id. 11, 1, 8:

    animos plebis,

    Liv. 1, 35, 2:

    animos militum pollicitationibus,

    Suet. Oth. 6; cf. Tac. H. 1, 18, —
    (γ).
    ( Aliquem) ad aliquid: Labienum praefecit togatae, quo majore commendatione conciliaretur ad consulatūs petitionem, Auct. B. G. 8, 52.—
    (δ).
    Absol.:

    nihil est ad conciliandum gratius verecundiā,

    Quint. 11, 3, 161:

    conciliare, narrare,

    id. 3, 4, 15.—
    2.
    = commendo, to represent something to one as agreeable, pleasant, etc., i. e. to recommend:

    et dictis artes conciliasse suas,

    Ov. Tr. 3, 11, 42.—
    II.
    With acc. and dat. (aliquid alicui) or absol., to procure, provide, prepare, produce something for one.
    A.
    With physical objects.
    1.
    Of the procuring of a maiden, an object of love, in an honorable and (more freq.) in a dishonorable sense, to unite, procure, couple (cf. Lucr. 5, 961):

    tute ad eum adeas, tute concilies, tute poscas,

    Plaut. Trin. 2, 2, 111:

    num me nupsisti conciliante seni?

    Ov. Am. 1, 13, 42:

    conciliata viro,

    Cat. 68, 130:

    existimabatur Servilia etiam filiam suam Tertiam Caesari conciliare,

    to give as a mistress, Suet. Caes. 50:

    cum ei dignatio Juliā genitam Atiam conciliasset uxorem,

    Vell. 2, 59, 2.—Once with ad:

    a tuā me uxore dicam delatum, ut sese ad eum conciliarem,

    Plaut. Mil. 3, 1, 206.—
    2.
    To procure, obtain by purchase or otherwise, to purchase, acquire, win, gain:

    illum mihi,

    Plaut. Poen. 3, 5, 25; cf.:

    male habiti et male conciliati,

    i. e. at a bad bargain, id. Ps. 1, 2, 1:

    prodi, male conciliate,

    Ter. Eun. 4, 4, 2: Mi. Estne empta mihi haec? Pe. His legibus habeas licet, Conciliavisti pulcre, Plaut. Ep. 3, 4, 39 sq.:

    ut tibi recte conciliandi primo facerem copiam,

    a chance for a good bargain, id. Pers. 4, 3, 69:

    si ullo pacto ille (filius) huc conciliari potest,

    can be brought here, Plaut. Capt. 1, 2, 22 (cf. id. ib. prol. 33):

    HS. viciens ex hoc uno genere,

    to extort, Cic. Verr. 2, 2, 58, § 142; cf.

    pecunias,

    id. ib. 2, 2, 55, § 137; 2, 3, 30, § 71; 2, 3, 84, § 194;

    and, in a more gen. sense: summum bonum esse frui rebus iis, quas primas natura conciliavisset,

    id. Ac. 2, 42, 131.—
    B.
    With abstr. objects, to cause, bring about, procure, acquire, make, produce, etc.:

    affinitatem et gratiam,

    Plaut. Trin. 2, 4, 42; cf.

    gratiam,

    Suet. Calig. 3:

    pacem inter cives,

    Cic. Fam. 10, 27, 1; cf. Ter. Heaut. 5, 5, 2:

    amorem sibi,

    Cic. Arch. 8, 17; cf. id. de Or. 2, 51, 206:

    favorem ad vulgum,

    Liv. 29, 22, 8; cf.:

    favorem populi,

    Suet. Caes. 11:

    amicitiam cum aliquo,

    Cic. Deiot. 14, 39:

    gloriam,

    id. Mur. 20, 41:

    laudem,

    Quint. 2, 7, 4:

    dignitatem auctoribus suis,

    Tac. Or. 9:

    famam clementiae,

    Liv. 21, 60, 4:

    majestatem nomini Romano,

    id. 29, 11, 4:

    odium,

    Quint. 5, 13, 38; 6, 2, 16:

    risus,

    to cause, id. 6, 3, 35:

    otium,

    Nep. Timol. 3, 2:

    otii nomine servitutem,

    id. Epam. 5, 3:

    nuptias,

    to bring about, id. Att. 5, 3; Just. 7, 6, 10; cf.:

    jugales toros,

    Stat. S. 3, 5, 70.—Hence, concĭlĭātus, a, um, P. a. (in acc. with I. B.), friendly; in partic. in a pass. sense.
    A.
    Beloved:

    (Hasdrubal) flore aetatis primo Hamilcari conciliatus,

    Liv. 21, 2, 3:

    juvenis aetatis flore conciliatus sibi,

    Curt. 7, 9, 19; cf. Suet. Vit. Ter. 1; id. Vit. 7.—In sup.:

    est nobis conciliatissimus,

    Symm. Ep. 9, 37.—
    B.
    In an act. sense, favorably inclined, devoted, favorable to something; comp.:

    ut judex ad rem accipiendam fiat conciliatior,

    Quint. 4, 2, 24:

    (homo) voluptati a naturā conciliatus, a dolore autem abjunctus alienatusque est,

    Gell. 12, 5, 18.— Adv. not in use.

    Lewis & Short latin dictionary > concilio

  • 8 pecus

    1.
    pĕcus, pecŏris, n. [Zend, pacu, cattle; cf. Goth. faihu; Angl.-Sax. feó, cattle; Germ. Vieh; Engl. fee. Fick refers the word to root pag- of pango, etc.], cattle, as a collective, a herd (opp.: pecus, pecudis, a single head of cattle).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    bubulum pecus,

    horned cattle, Varr. R. R. 2, 1, 13; Col. 6, 13, 2:

    ovile,

    sheep, id. 1 prooem.:

    caprile,

    id. ib.:

    pecus majus et minus... de pecore majore, in quo sunt ad tres species naturā discreti, boves, asini, equi,

    Varr. R. R. 2, 1, 12:

    equinum,

    a stud, Verg. G. 3, 72: setigerum pecus, the bristly herd, i. e. the herd of swine, Ov. M. 14, 288:

    flammatum pecus,

    the thirsty steeds, Stat. Th. 4, 733:

    volatile pecus,

    fowls, hens, Col. 8, 4:

    ignavum fucos pecus a praesepibus arcent,

    i. e. the drones, Verg. G. 4, 168.—So of bees, Col. 9, 8, 6.—Of seals:

    omne cum Proteus pecus egit altos Visere montes,

    Hor. C. 1, 2, 7; cf.

    of fish: aquatile,

    Col. 8, 17, 7.—
    B.
    In partic, of sheep, small cattle, a flock:

    pecori et bubus diligenter substernatur. Scabiem pecori et jumentis caveto (shortly after: frondem substernito ovibus bubusque),

    Cato, R. R. 5, 7: boni pastoris est pecus tondere non deglubere, Tiber. ap. Suet. Tib. 32:

    balatus pecorum,

    Verg. G. 3, 554; Plin. 8, 47, 72, § 187.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of a single animal:

    inque pecus magnae subito vertare parentis = pecudem,

    the young lion, Ov. Ib. 459; Mos. et Rom. Leg. Coll. 6, 7, 9.—In late and eccl. lat. the distinction [p. 1323] between pecus, f., and pecus, n., nearly disappears, and the latter is found in all senses of the words; cf. Vulg. Lev. 20, 15; id. 2 Par. 14, 15; id. Isa. 66, 3.—
    B.
    Contemptuously, or as a term of abuse, of persons, cattle:

    mutum et turpe pecus,

    Hor. S. 1, 3, 100:

    o imitatores, servum pecus,

    id. Ep. 1, 19, 19:

    simul ite, Dindymenae dominae vaga pecora,

    Cat. 63, 13:

    sed venale pecus Corythae posteritas,

    Juv. 8, 62.
    2.
    pĕcus, ŭdis ( masc.: pecudi marito, Enn. ap. Prisc. p. 659 P. or Trag. v. 336 Vahl.— Nom. sing., Caesar ap. Prisc. p. 719; cf. Charis. p. 72.— Plur. collat. form, neutr., pecuda, Att., Sisenn., and Cic. ap. Non. 159, 11; v. infra), f. [same root with pecu and pecus, ŏris], a single head of cattle, a beast, brute, animal, one of a herd (opp.: pecus, pecŏris, cattle collectively; different from animal, which includes man).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    Neptuni pecudes terrestres pecudes,

    Plaut. Ps. 3, 2, 45:

    squammigerum pecudes,

    the fishes, Lucr. 2, 343:

    genus aequoreum, pecudes pictaeque volucres,

    land animals, Verg. G. 3, 243:

    genera pecudum ferarum,

    Varr. R. R. 2, 1: anates buxeis rostris pecudes, Varr. ap. Non. 460, 9:

    quā pecude (sc. sue) nihil genuit natura fecundius,

    Cic. N. D. 2, 64, 160:

    quantum natura hominis pecudibus reliquisque bestiis antecedat,

    domestic animals, id. Off. 1, 30, 105:

    ista non modo homines, sed ne pecudes quidem mihi passurae esse videntur,

    id. Cat. 2, 9, 20; id. Att. 1, 16, 6.— Plur. neutr. pecuda: vagant, pavore pecuda in tumulis deserunt, Att. ap. Non. 159, 11; Sisenn. ap. Non. 159, 17: cum adhibent in pecuda pastores, Cic. Fragm. ap. Non. 159, 13.—
    B.
    In partic.
    1.
    A head of small cattle, one of a flock:

    at variae crescunt pecudes armenta feraeque,

    Lucr. 5, 228.—
    2.
    A sheep:

    haedi cornigeras norunt matres, agnique petulci balantum pecudes,

    Lucr. 2, 369; Ov. F. 4, 903:

    pecudem spondere sacello Balantem,

    Juv. 13, 232:

    pecus et caprae,

    Plin. 24, 11, 53, § 90.—
    3.
    Collectively, = 1. pecus, id genus pecudis, horses, Col. 6, 27, 13.—
    II.
    Transf., as a term of reproach for an ignorant, stupid, or filthy person, a beast, brute:

    istius, pecudis ac putidae carnis consilium,

    Cic. Pis. 9, 19:

    istius impurissimae atque intemperantissimae pecudis sordes,

    id. ib. 29, 72; id. Phil. 8, 3, 9; cf.:

    Gaius Caesar pecudem auream eum appellare solitus est,

    Tac. A. 13, 1.
    3.
    pĕcus, ūs, m., i. q. 1. pecus, Lucil. ap. Gell. 20, 8, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > pecus

  • 9 rationale

    rătĭōnālis, e, adj. [ratio].
    I.
    Of or belonging to accounts (post-Aug.): LITTERAE, Inscr. (a. p. Chr. 193) Orell. 39.—Hence, subst.
    (α).
    rătĭōnālis, is, m., an accountant, receiver of revenue, treasurer, Lampr. Alex. Sev. 45; 46; Capitol. Gord. 7; Commod. ap. Capitol. Albin. 2; Amm. 15, 3, 4; Inscr. Orell. 1090.—
    (β).
    rătĭōnāle, is, n., the oracular breastplate of the Jewish highpriest, Vulg. Exod. 25, 7; id. Lev. 8, 8; also called rationale judicii (transl. of LXX. to logeion tês kriseôs), id. Exod. 28, 15.—
    II.
    Of or belonging to reason, reasonable, rational, endowed with reason:

    falsa est (finitio), si dicas, Equus est animal rationale: nam est equus animal, sed irrationale,

    Quint. 7, 3, 24:

    homo est animal rationale,

    id. 5, 10, 56; cf. id. 5, 8, 7; and:

    nec si mutis finis voluptas, rationalibus quoque: quin immo ex contrario, quia mutis, ideo non rationalibus,

    id. 5, 11, 35; so without a subst.:

    a rationali ad rationale (translatio),

    id. 8, 6, 13.—
    B.
    Reasonable, depending on reason:

    in causā rationali,

    Auct. Her. 2, 12, 18:

    philosophia,

    i. e. logic, Sen. Ep. 89, 17;

    also called rationalis pars philosophiae,

    Quint. 12, 2, 10: disciplina, i. e. theoretical science (opp. to usus and experimenta), Cels. praef.;

    also ars,

    id. ib.; hence, rationalis medicina, theoretical therapeutics;

    and rationales medici,

    medical theorists, id. ib. —
    2.
    In rhet., i. q. ratiocinativus, of or belonging to a syllogism, syllogistic:

    genus (quaestionum),

    Quint. 3, 5, 4; 6, 54; 78; 86; cf.

    status,

    id. 3, 6, 56; 66.— Hence, adv.: rătĭōnālĭter, in a reasonable manner, reasonably, rationally, Sen. Ep. 109; Tert. Anim. 16 al.

    Lewis & Short latin dictionary > rationale

  • 10 rationalis

    rătĭōnālis, e, adj. [ratio].
    I.
    Of or belonging to accounts (post-Aug.): LITTERAE, Inscr. (a. p. Chr. 193) Orell. 39.—Hence, subst.
    (α).
    rătĭōnālis, is, m., an accountant, receiver of revenue, treasurer, Lampr. Alex. Sev. 45; 46; Capitol. Gord. 7; Commod. ap. Capitol. Albin. 2; Amm. 15, 3, 4; Inscr. Orell. 1090.—
    (β).
    rătĭōnāle, is, n., the oracular breastplate of the Jewish highpriest, Vulg. Exod. 25, 7; id. Lev. 8, 8; also called rationale judicii (transl. of LXX. to logeion tês kriseôs), id. Exod. 28, 15.—
    II.
    Of or belonging to reason, reasonable, rational, endowed with reason:

    falsa est (finitio), si dicas, Equus est animal rationale: nam est equus animal, sed irrationale,

    Quint. 7, 3, 24:

    homo est animal rationale,

    id. 5, 10, 56; cf. id. 5, 8, 7; and:

    nec si mutis finis voluptas, rationalibus quoque: quin immo ex contrario, quia mutis, ideo non rationalibus,

    id. 5, 11, 35; so without a subst.:

    a rationali ad rationale (translatio),

    id. 8, 6, 13.—
    B.
    Reasonable, depending on reason:

    in causā rationali,

    Auct. Her. 2, 12, 18:

    philosophia,

    i. e. logic, Sen. Ep. 89, 17;

    also called rationalis pars philosophiae,

    Quint. 12, 2, 10: disciplina, i. e. theoretical science (opp. to usus and experimenta), Cels. praef.;

    also ars,

    id. ib.; hence, rationalis medicina, theoretical therapeutics;

    and rationales medici,

    medical theorists, id. ib. —
    2.
    In rhet., i. q. ratiocinativus, of or belonging to a syllogism, syllogistic:

    genus (quaestionum),

    Quint. 3, 5, 4; 6, 54; 78; 86; cf.

    status,

    id. 3, 6, 56; 66.— Hence, adv.: rătĭōnālĭter, in a reasonable manner, reasonably, rationally, Sen. Ep. 109; Tert. Anim. 16 al.

    Lewis & Short latin dictionary > rationalis

  • 11 sensus

    1.
    sensus, a, um, Part. of sentio.
    2. I.
    Corporeal, perception, feeling, sensation:

    omne animal sensus habet: sentit igitur et calida et frigida et dulcia et amara, nec potest ullo sensu jucunda accipere et non accipere contraria: si igitur voluptatis sensum capit, doloris etiam capit. etc.,

    Cic. N. D. 3, 13, 32:

    moriendi sensum celeritas abstulit,

    id. Lael. 3, 12:

    si quis est sensus in morte,

    id. Phil. 9, 6, 13:

    (Niobe) posuit sensum saxea facta mali,

    Ov. P. 1, 2, 32:

    sensum voluptatemque percipere,

    Plin. Ep. 1, 10, 12. [p. 1671] —
    B.
    A sense, capacity for feeling:

    ut idem interitus sit animorum et corporum nec ullus sensus maneat, etc.,

    Cic. Lael. 4, 14:

    tactus corporis est sensus,

    Lucr. 2, 435:

    oculorum,

    id. 3, 361; so,

    oculorum, aurium,

    Cic. Tusc. 5, 38, 111; id. Fin. 2, 16, 52; id. Div. 2, 52, 107; cf.

    videndi,

    id. de Or. 2, 87, 357:

    audiendi,

    id. Rep. 6, 18, 19:

    quod neque oculis neque auribus neque ullo sensu percipi potest,

    id. Or. 2, 8:

    quamquam oriretur (tertia philosophiae pars) a sensibus, tamen non esse judicium veritatis in sensibus,

    id. Ac. 1, 8, 30:

    res subjectae sensibus,

    id. ib. 1, 8, 31:

    gustatus, qui est sensus ex omnibus maxime voluptarius,

    id. de Or. 3, 25, 99:

    sensus autem interpretes ac nuntii rerum in capite et facti et conlocati sunt,

    id. N. D. 2, 56, 140:

    omne animal sensus habet,

    id. ib. 3, 13, 32:

    carent conchae visu, omnique sensu alio quam cibi et periculi,

    Plin. 9, 30, 48, § 90:

    ab eā parte opus orsus, ut a sensu ejus, averteret,

    Curt. 4, 6, 9.—
    II.
    Mental, feeling, sentiment, emotion, affection; sense, understanding, capacity; humor, inclination, disposition, frame of mind, etc.:

    ipse in commovendis judicibus eis ipsis sensibus, ad quos illos adducere vellem, permoverer,

    Cic. de Or. 2, 45, 189:

    an vos quoque hic innocentium cruciatus pari sensu doloris adficit?

    id. Verr. 2, 5, 46, § 123:

    vestri sensus ignarus,

    id. Mil. 27, 72:

    humanitatis,

    id. Verr. 2, 1, 18, § 47; id. Rosc. Am. 53, 154:

    applicatio animi cum quodam sensu amandi... ut facile earum (bestiarum) sensus appareat... sensus amoris exsistit, etc.,

    id. Lael. 8, 27; cf.:

    ipsi intellegamus naturā gigni sensum diligendi,

    id. ib. 9, 32:

    meus me sensus, quanta vis fraterni sit amoris, admonet,

    id. Fam. 5, 2, 10:

    utere argumento ipse sensus tui,

    id. Rep. 1, 38, 59:

    nihil est tam molle, tam aut fragile aut flexibile quam voluntas erga nos sensusque civium,

    id. Mil. 16, 42:

    quae mihi indigna et intolerabilia videntur, ea pro me ipso et animi mei sensu ac dolore pronuntio,

    id. Rosc. Am. 44, 129.—
    2.
    Opinion, thought, sense, view:

    animi,

    Cic. de Or. 2, 35, 148:

    valde mihi placebat sensus ejus de re publicā,

    id. Att. 15, 7:

    (orator) ita peragrat per animos hominum, ita sensus mentesque pertractat, ut, etc.,

    id. de Or. 1, 51, 222 sq.:

    qui est iste tuus sensus, quae cogitatio? Brutos ut non probes, Antonios probes?

    id. Phil. 10, 2, 4:

    dissidenti sensus suos aperire,

    Nep. Dion, 8, 2:

    sensus reconditi,

    Plin. Ep. 2, 3, 2.—
    3.
    Esp., the common feelings of humanity, the moral sense, taste, discretion, tact in intercourse with men, often called in full sensus communis (sometimes with hominum), and often in other phrases of similar force:

    ut in ceteris (artium studiis) id maxime excellat, quod longissime sit ab imperitorum intellegentiā sensuque disjunctum, in dicendo autem vitium vel maximum sit a volgari genere orationis atque a consuetudine communis sensus abhorrere,

    Cic. de Or. 1, 3, 12:

    quae versantur in sensu hominum communi,

    id. ib. 2, 16, 68; id. Planc. 13, 31:

    communis ille sensus in aliis fortasse latuit,

    id. ib. 14, 34; Hor. S. 1, 3, 66:

    sit in beneficio sensus communis,

    Sen. Ben. 1, 12, 3; id. Ep. 5, 4; 105, 3; Quint. 1, 2, 20:

    rarus sensus communis in illā fortunā,

    Juv. 8, 73. — Plur., Cic. Clu. 6, 17:

    ea sunt in communibus infixa sensibus,

    id. de Or. 3, 50, 195; so,

    vulgaris popularisque sensus,

    id. ib. 1, 23, 108:

    haec oratio longe a nostris sensibus abhorrebat,

    id. ib. 1, 18, 83; cf.:

    mirari solebam istum in his ipsis rebus aliquem sensum habere, quem scirem nullā in re quicquam simile hominis habere,

    id. Verr. 2, 4, 14, § 33.—
    B.
    Transf. (in the poets, and also in prose after the Aug. per.), of the thinking faculty, sense, understanding, mind, reason (syn.: mens, ratio).
    1.
    In gen. (rare):

    misero quod omnes Eripit sensus mihi,

    Cat. 51, 6; cf.:

    tibi sensibus ereptis mens excidit,

    id. 66, 25; Ov. M. 3, 631; 14, 178:

    (quibus fortuna) sensum communem abstulit,

    common sense, Phaedr. 1, 7, 4 (in another signif., v. supra, II. A. fin., and infra, 2. fin.):

    eam personam, quae furore detenta est, quia sensum non habet, etc.,

    Dig. 24, 3, 22, § 7:

    nec potest animal injuriam fecisse, quod sensu caret,

    ib. 9, 1, 1, § 3.—
    2.
    In partic., of discourse.
    a.
    Abstr., sense, idea, notion, meaning, signification (syn.: sententia, notio, significatio, vis; poet. and post-Aug.; freq. in Quint.): nec testamenti potuit sensus colligi, Phaedr. 4, 5, 19:

    verba, quibus voces sensusque notarent,

    Hor. S. 1, 3, 103:

    is verbi sensus,

    Ov. F. 5, 484:

    quae verbis aperta occultos sensus habent,

    Quint. 8, 2, 20:

    ambiguitas, quae turbare potest sensum,

    id. 8, 2, 16:

    verba duos sensus significantia,

    id. 6, 3, 48: allêgoria aliud verbis, aliud sensu ostendit, id. 8, 6, 44:

    Pomponium sensibus celebrem, verbis rudem,

    Vell. 2, 9, 5:

    horum versuum sensus atque ordo sic, opinor, est,

    Gell. 7, 2, 10:

    egregie dicta circa eumdem sensum tria,

    Sen. Ep. 7, 10.—Introducing a quotation:

    erat autem litterarum sensus hujusmodi,

    Amm. 20, 8, 4.—With gen. person:

    salvo modo poëtae sensu,

    the meaning, Quint. 1, 9, 2.—
    b.
    Concr., a thought expressed in words, a sentence, period (postAug.):

    sensus omnis habet suum finem, poscitque naturale intervallum, quo a sequentis initio dividatur,

    Quint. 9, 4, 61; 7, 10, 16; cf. id. 11, 2, 20:

    puer ut sciat, ubi claudatur sensus,

    id. 1, 8, 1:

    ridendi, qui velut leges prooemiis omnibus dederunt, ut intra quattuor sensus terminarentur,

    id. 4, 1, 62:

    verbo sensum cludere multo optimum est,

    id. 9, 4, 26 et saep.—Hence, communes sensus (corresp. with loci), commonplaces, Tac. Or. 31.

    Lewis & Short latin dictionary > sensus

  • 12 acrēdula

        acrēdula ae, f    an unknown animal.
    * * *
    unknown bird/beast/animal; (thrush or owl? L+S)

    Latin-English dictionary > acrēdula

  • 13 animālis

        animālis e, adj.    [anima], of air, aerial: natura. — Of life, vital: cibus. — Animate, living: intellegentia: exemplum.
    * * *
    I
    animal, living creature
    II
    animalis, animale ADJ
    made of air; animal, of living creatures, living, live, animate; vital

    Latin-English dictionary > animālis

  • 14 animāns

        animāns antis, adj.    [P. of 1 animo], animate, living: deos.— Subst, a living being, animal: animantium genera. — Of man: haud petit Quemquam animantem, H.
    * * *
    I
    (gen.), animantis ADJ
    living, having life
    II
    animate/living being/organism (other than man), creature; animal (vs. plant)

    Latin-English dictionary > animāns

  • 15 bidēns

        bidēns entis (abl. entī or ente; gen plur. entium or entum), adj.    [bi-+dens], with two teeth: forfex, two - bladed, V.—As subst m., a heavy hoe, mattock with two iron teeth: glaebam frangere bidentibus, V.: bidentis amans, i. e. agriculture, Iu.—Fem., an animal for sacrifice: intonsa, V.: mactant bidentīs Cereri, V.: caede bidentium, H. — A sheep, Ph.
    * * *
    I
    (gen.), bidentis ADJ
    two-pronged; with two teeth; two bladed; having two permanent teeth
    II
    animal for sacrifice (esp. sheep)
    III
    heavy hoe, mattock with two iron teeth

    Latin-English dictionary > bidēns

  • 16 catulus

        catulus ī, m dim.    [catus, a cat], a young animal, whelp: catulos ferae Celent, H.; of a lion, H., V., O.; of a cat, Ph.; of a wolf, V.; of a bear, O.; of a serpent, V. — A young dog, puppy: in cane quam in catulo: canibus catulos similīs Noram, V.
    * * *
    young dog, puppy, whelp; dog (any age); young of any animal, pup/cub; fetter

    Latin-English dictionary > catulus

  • 17 cucumis

        cucumis eris, m     a cucumber, V.
    * * *
    I
    cucumber (plant/fruit); kind of marine animal (sea cucumber?)
    II
    cucumber (plant/fruit); kind of marine animal (sea cucumber?)
    III

    Latin-English dictionary > cucumis

  • 18 femur

        femur oris or inis, n    the thigh, upper part of the thigh: frons non percussa, non femur: utrumque femur tragulā traicitur, Cs.: Et corpus quaerens femorum, O.: stipites feminis crassitudine, Cs.: ocius ensem Eripit a femine, V.
    * * *
    I
    thigh (human/animal); flat vertical band on triglyph
    II
    thigh (human/animal); flat vertical band on triglyph

    Latin-English dictionary > femur

  • 19 fera

        fera ae, f    [ferus], a wild beast, wild animal: leo atque aliae ferae, S.: multa genera ferarun, Cs.: formidulosae, H.: fera saevit, the sea-monster, O.: laqueis captare feras, wild birds, V.
    * * *
    wild beast/animal

    Latin-English dictionary > fera

  • 20 hostia

        hostia ae, f    [1 HAS-], an animal sacrificed, victim, sacrifice: quibus hostiis immolandum cuique deo: maiores, L.: hostias ad sacrificium praebere: per hostias deis subplicans, S.: sumptuosa, H.: humanae: multa, V.
    * * *
    victim, sacrifice; sacrificial offering/animal

    Latin-English dictionary > hostia

См. также в других словарях:

  • animal — ANIMÁL, Ă, animali, e, s.n., adj. 1. s.n. Fiinţă organizată, uni sau pluricelulară, înzestrată cu facultatea de a simţi şi de a se mişca; p. restr. vietate, jivină, dobitoc. 2. s.n. Om brutal, grosolan, josnic, care se poartă ca un animal (1). 3 …   Dicționar Român

  • animal — animal, ale (a ni mal, ma l ) adj.    Au pluriel masculin, animaux. 1°   Qui est propre à l animal, qui concerne l animal. Vie animale. Les instincts animaux. •   Il fallut savoir si, quand il faisait les fonctions animales de l homme...., VOLT.… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • animal — adjetivo 1. Del animal: comportamiento animal, vida animal. 2. De la parte sensitiva de un ser vivo a diferencia de la parte racional o espiritual: Era un deseo animal que no podía controlar. magnetismo* animal. adjetivo,sustantivo masculino y… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • Animal — An i*mal, a. [Cf. F. animal.] 1. Of or relating to animals; as, animal functions. [1913 Webster] 2. Pertaining to the merely sentient part of a creature, as distinguished from the intellectual, rational, or spiritual part; as, the animal passions …   The Collaborative International Dictionary of English

  • animal — Animal, [anim]ale. adj. Qui appartient à l ame sensitive. Vie animale. les facultez animales. les esprits vitaux & animaux. la partie animale. la partie raisonnable. Animal, Dans le langage de l Escriture sainte, signifie, Sensuel, charnel, il… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • Animal — (lat. und engl. für: Tier) steht für: Animal (Band), eine US amerikanische Metalband einen Kampfnamen von Joseph Laurinaitis (* 1960), US amerikanischer Wrestler Animal – Das Tier im Manne, US Film (2001) Animal, US Film (2005) (V) The Male… …   Deutsch Wikipedia

  • ANIMAL — компьютерная игра, которая была написана Джоном Волкером (англ. John Walker) в апреле 1974 г. для компьютера UNIVAC 1100/42 под управлением ОС Exec 8. Суть игры заключалась в угадывании животных, причём в отличие от других подобных игр, эта… …   Википедия

  • ANIMAL — ut Graece ζῶον, ita Hebr. chaia, ratione vitoe dicitur: non quod vita sit animalis propria, sed quia illud solum sentit, appetit et movetur. Unde ἔμψυκον animatur Graecis, saepe idem quod Animal quô sensu Pychagoras τῶ ἐμψύχων ἀπηγόρευεν ἅπτεςθαι …   Hofmann J. Lexicon universale

  • animal — s. m. 1. Ser vivo multicelular, com capacidade de locomoção e de resposta a estímulos, que se nutre de outros seres vivos. 2. Ser vivo irracional, por oposição ao homem. 3.  [Figurado] Bruto, estúpido, grosseiro (falando se de pessoas). • adj. 2… …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • ANIMAL X — est un groupe de musique électro pop roumain, créé en 1999 à Constanta. Membres Lizard (chant, né Alexandru Salamar le 8 février 1982 à Constanta) ; Hyena (chant, né Serban Lopot le 2 juillet 1981 à Constanta) ; Worm (chant, né Mihai… …   Wikipédia en Français

  • Animal 82 — (Sans titre) Artiste Liuba Kirova Année 1982 Type Résine Technique Sculpture Localisation Musée de la sculpture en plein air, Paris, France Coordonnées …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»