umówić

См. также в других словарях:

• umówić — dk VIa, umówićwię, umówićwisz, umów, umówićwił, umówićwiwszy umawiać ndk I, umówićam, umówićasz, umówićają, umówićaj, umówićał, umówićany «ustalić, postanowić, zorganizować coś w porozumieniu z kimś» Umówić kogoś z kimś. Umówię was na spotkanie.… …   Słownik języka polskiego

• umówić (się) — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}umawiać (się) {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• umawiać się – umówić się — {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} wspólnie, po porozumieniu się z kimś podejmować jakąś decyzję; ustalać, uzgadniać, postanawiać coś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Długo umawiali się co do formy zapłaty. Umówili się, że… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• umawiać — → umówić …   Słownik języka polskiego

• poumawiać — dk I, poumawiaćam, poumawiaćasz, poumawiaćają, poumawiaćaj, poumawiaćał, poumawiaćany «umówić ze sobą wiele osób» poumawiać się «umówić się z wieloma osobami» Poumawiali się już na wyjazd …   Słownik języka polskiego

• ręka — 1. Być, znajdować się, spoczywać w czyichś rękach, w czyimś ręku a) «być czyjąś własnością, należeć do kogoś»: Wieczorem większa część Pragi znajdowała się w rękach powstańców. J. Andrzejewski, Popiół. b) «zależeć od kogoś»: W tym czasie ogólne… …   Słownik frazeologiczny

• co — D. czego, C. czemu, NMs. czym, blm 1. «zaimek zastępujący rzeczownik, najczęściej nieosobowy, używany w pytaniach, w zdaniach pytających lub ich równoważnikach, a także występujący często jako wyraz uzupełniający, wiążący lub przyłączający zdania …   Słownik języka polskiego

• donna — ż IV, CMs. donnannie; lm D. donn żart. «panna, dziewczyna, bogdanka» Umówić się ze swoją donną na spacer. ‹wł.› …   Słownik języka polskiego

• dwudziesty — odm. jak przym. «liczebnik porządkowy odpowiadający liczbie 20» Dwudziesta rocznica. W dwudziestym roku życia. dwudziesta blm w użyciu rzecz. «godzina dwudziesta, ósma wieczorem» Odjazd pociągu o dwudziestej. Spotkać się o dwudziestej piętnaście …   Słownik języka polskiego

• lekcja — ż I, DCMs. lekcjacji; lm D. lekcjacji (lekcjacyj) 1. «jednostka zajęć szkolnych lub nauczania prywatnego trwająca zwykle 45 minut» Lekcja historii, matematyki, muzyki. Brać, dawać lekcje. Prowadzić lekcję. Udzielać lekcji. Zostać, umówić się po… …   Słownik języka polskiego

• namówić — dk VIa, namówićwię, namówićwisz, namówićmów, namówićwił, namówićwiony namawiać ndk I, namówićam, namówićasz, namówićają, namówićaj, namówićał, namówićany 1. «nakłonić, zachęcić kogoś do czegoś; przekonać, skłonić» Namawiać kogoś do jedzenia, do… …   Słownik języka polskiego