Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

terminal

  • 1 terminal

    festival (pl.) of the god of boundaries (Terminus) on 23 February

    Latin-English dictionary > terminal

  • 2 impello

    impello ( inp-), pŭli, pulsum, 3 (archaic inf. pres. pass. inpellier, Lucr. 6, 1060), v. a. [in-pello], to push, drive, or strike against a thing; to strike, reach.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (mostly poet.):

    cavum conversa cuspide montem Impulit in latus,

    Verg. A. 1, 82:

    vocales impellere pollice chordas,

    to strike, Tib. 2, 5, 3; cf. Ov. M. 10, 145:

    aequora remis,

    id. ib. 3, 657; cf.:

    infidum remis marmor,

    Verg. G. 1, 254:

    impellunt animae lintea Thraciae,

    swell, Hor. C. 4, 12, 2:

    auras mugitibus,

    Ov. M. 3, 21; cf.:

    maternas aures Luctus,

    Verg. G. 4, 349:

    sensus,

    Lucr. 1, 303:

    colles canoris plausibus, Claud. Cons. Prob. et Olybr. 175: cui patuere Alpes saxa impellentia caelum,

    Sil. 11, 217: cum fretum non impulit Ister, does not strike, i. e. does not empty into, Luc. 5, 437:

    impulsum ab eo dextri pedis pollice,

    Suet. Calig. 57:

    subitus antennas impulit ignis,

    Juv. 12, 19.—
    B.
    In partic., with the access. idea of motion, to drive forward, set in motion, urge on, impel (class.):

    biremes subjectis scutulis impulsas vectibus in interiorem partem transduxit,

    Caes. B. C. 3, 40, 4:

    (navem) triplici versu (remorum),

    Verg. A. 5, 119:

    puppim remis velisque,

    Sil. 1, 568:

    ratem (levis aura),

    Ov. M. 15, 697:

    currum,

    Val. Fl. 6, 6:

    equum calce,

    Sil. 7, 697; cf.:

    cornipedem planta,

    id. 2, 71:

    Zephyris primum impellentibus undas,

    Verg. G. 4, 305:

    fluctus (ventus),

    Petr. 114:

    aequor velis,

    Tac. A. 2, 23:

    praemissus eques postremos ac latera impulit,

    id. ib. 2, 17: utque impulit arma, i. e. brandished, flourished, Verg. A. 8, 3:

    remos,

    id. ib. 4, 594:

    sagittam nervo,

    to shoot, discharge, Ov. M. 11, 325:

    semen vehementius urinam impellit,

    drives down, promotes the discharge of, Plin. 24, 19, 118, § 180:

    praecipitantem igitur impellamus et perditum prosternamus,

    give a push to, Cic. Clu. 26, 70; Tac. A. 4, 22:

    procumbunt orni, nodosa impellitur ilex,

    is overthrown, thrown down, Luc. 3, 440:

    impulit aciem,

    forced to give way, broke, Liv. 9, 40, 9; cf.:

    hostem primo impetu impulit,

    id. 9, 27, 9:

    impulsis hostibus castra cepit,

    Vell. 2, 70, 1:

    impulit Vitellianos modica caede,

    Tac. H. 3, 16:

    quem (hostem) si inpellere maturasset,

    id. ib. 4, 34;

    78 al.— Designating the limit: in fugam atque in latebras impellere,

    Cic. Rab. Perd. 8, 22:

    se in vulnus,

    Vell. 2, 70 fin.:

    inque meos ferrum flammasque Penates Impulit,

    Ov. M. 12, 552:

    ferrum capulo tenus,

    Sil. 9, 382:

    (Aufidus) in aequora fluctus,

    id. 7, 482; 14, 429:

    jamque diem ad metas defessis Phoebus Olympo Impellebat equis,

    id. 11, 270.
    II.
    Trop.
    A.
    To move to a thing; to impel, incite, urge; esp., to instigate, stimulate, persuade (the predom. signif. in good prose); constr. usu. with aliquem in or ad aliquid and ut; less freq. with a terminal adverb, the inf., the simple acc., or absol.
    (α).
    Aliquem in aliquid:

    nisi eum di immortales in eam mentem impulissent, ut, etc.,

    Cic. Mil. 33, 89:

    hic in fraudem homines impulit,

    id. Pis. 1, 1; id. Lael. 24, 89; and:

    in fraudem impulsus,

    id. Deiot. 12, 32:

    in sermonem,

    id. de Or. 2, 89, 363:

    in plurimas animum audientium species impellere,

    Quint. 12, 10, 43.—
    (β).
    Aliquem ad aliquid (so most freq.):

    ad quam quemque artem putabat esse aptum, ad eam impellere atque hortari solebat,

    Cic. de Or. 1, 28, 126:

    ad veterum annalium memoriam comprehendendam impulsi atque incensi,

    id. Brut. 5, 19:

    facile ad credendum,

    id. Rep. 2, 10:

    aliquos ad omne facinus,

    id. ib. 6, 1:

    ad maleficium,

    Auct. Her. 2, 21, 34:

    ad injuriam faciendam,

    Cic. Fl. 34, 85:

    ad scelus,

    id. Rosc. Am. 14, 39:

    ad bellum,

    id. Sull. 13, 36:

    ad crudelitatem,

    Quint. 8, 3, 85:

    ad metum, cupiditatem, odium, conciliationem,

    id. 3, 8, 12 et saep.—
    (γ).
    With ut:

    quae causa nos impulerit, ut haec tam sero litteris mandaremus,

    Cic. N. D. 1, 4, 7; cf. id. de Sen. 21, 77:

    Germanos tam facile impelli, ut in Galliam venirent,

    Caes. B. G. 4, 16, 1; Cic. N. D. 2, 66, 166; id. Rep. 3, 2; id. Fin. 3, 20, 65; Hor. Ep. 2, 2, 51 et saep.—
    (δ).
    With a terminal adv.:

    dum in dubio est animus, paulo momento huc illuc impellitur,

    Ter. And. 1, 5, 31:

    impulit huc animos,

    Luc. 8, 454:

    voluntates impellere quo velit,

    Cic. de Or. 1, 8, 30.—
    (ε).
    With inf.:

    fuerunt quos pavor nando capessere fugam impulerit,

    Liv. 22, 6, 7:

    quae mens tam dira Impulit his cingi telis?

    Verg. A. 2, 520; Tac. A. 6, 45; 13, 10:

    quendam impulit servilem ei amorem obicere,

    id. ib. 14, 60; Hor. C. 3, 7, 14; Stat. Th. 10, 737; Just. 3, 1, 3; 5, 1, 4; 29, 4, 5.—
    (ζ).
    With the simple acc.:

    ut forte legentem Aut tacitum impellat quovis sermone,

    to arouse, address, Hor. S. 1, 3, 65; Val. Fl. 4, 486:

    cum praetor lictorem impellat,

    Juv. 3, 128:

    quis modo casus impulit hos,

    id. 15, 120:

    vernacula multitudo, lasciviae sueta, impellere ceterorum rudes animos,

    to instigate, stimulate, Tac. A. 1, 31 Ritter. (Nipperd. implere).—In pass.:

    (ut) qui audiunt aut impellantur aut reflectantur,

    Cic. de Or. 2, 77, 312:

    Bellovacos impulsos ab suis principibus ab Aeduis defecisse,

    Caes. B. G. 2, 14, 3:

    vel iratum vel impulsum ab aliis,

    Quint. 11, 1, 71:

    hac fama impulsus Chremes ultro ad me venit,

    Ter. And. 1, 1, 72:

    impulsus irā... Quibus iris impulsus,

    id. Hec. 3, 5, 35:

    furore atque amentia impulsus,

    Caes. B. G. 1, 40, 4:

    hac impulsi occasione,

    id. ib. 7, 1, 3:

    Induciomari nuntiis impulsi,

    id. ib. 5, 26, 2:

    Cassandrae impulsus furiis,

    Verg. A. 10, 68 et saep.:

    quia et initio movendus sit judex et summo impellendus,

    Quint. 7, 1, 10:

    cum simul terra, simul mari bellum impelleretur,

    Tac. Agr. 25; cf.:

    impulsum bellum,

    Luc. 7, 5; 7, 330.—
    (η).
    Absol.: cui (daimoniôi) sempel ipse paruerit, numquam impellenti, saepe revocanti, Cic. Div. 1, 54, 122:

    qui nullo impellente fallebant,

    id. Fl. 8, 20:

    uno ictu frequenter impellunt (sententiae),

    Quint. 12, 10, 48.—
    B.
    To overthrow, subdue, destroy (rare): praecipitantem igitur impellamus, et perditum prosternamus, Cic. Clu. 26, 70:

    miseri post fata Sychaei... Solus hic (Aeneas) inflexit sensus animumque labantem Impulit,

    i. e. has completely subdued, Verg. A. 4, 23:

    impellere ruentem,

    to destroy completely, Tac. H. 2, 63 fin.:

    inpulsas Vitellii res audietis,

    id. ib. 3, 2:

    inmenso Achaicae victoriae momento ad impellendos mores,

    Plin. 33, 11, 53, § 149:

    impulsum bellum,

    i. e. brought near to a close, Luc. 5, 330:

    impellens quidquid sibi, summa petenti, obstaret,

    id. 1, 149:

    tum leviter est temptatum,... et nunc maximo temporum nostrorum auctore prope inpulsum,

    Quint. 3, 4, 2 Spald. N. cr.

    Lewis & Short latin dictionary > impello

  • 3 inpello

    impello ( inp-), pŭli, pulsum, 3 (archaic inf. pres. pass. inpellier, Lucr. 6, 1060), v. a. [in-pello], to push, drive, or strike against a thing; to strike, reach.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (mostly poet.):

    cavum conversa cuspide montem Impulit in latus,

    Verg. A. 1, 82:

    vocales impellere pollice chordas,

    to strike, Tib. 2, 5, 3; cf. Ov. M. 10, 145:

    aequora remis,

    id. ib. 3, 657; cf.:

    infidum remis marmor,

    Verg. G. 1, 254:

    impellunt animae lintea Thraciae,

    swell, Hor. C. 4, 12, 2:

    auras mugitibus,

    Ov. M. 3, 21; cf.:

    maternas aures Luctus,

    Verg. G. 4, 349:

    sensus,

    Lucr. 1, 303:

    colles canoris plausibus, Claud. Cons. Prob. et Olybr. 175: cui patuere Alpes saxa impellentia caelum,

    Sil. 11, 217: cum fretum non impulit Ister, does not strike, i. e. does not empty into, Luc. 5, 437:

    impulsum ab eo dextri pedis pollice,

    Suet. Calig. 57:

    subitus antennas impulit ignis,

    Juv. 12, 19.—
    B.
    In partic., with the access. idea of motion, to drive forward, set in motion, urge on, impel (class.):

    biremes subjectis scutulis impulsas vectibus in interiorem partem transduxit,

    Caes. B. C. 3, 40, 4:

    (navem) triplici versu (remorum),

    Verg. A. 5, 119:

    puppim remis velisque,

    Sil. 1, 568:

    ratem (levis aura),

    Ov. M. 15, 697:

    currum,

    Val. Fl. 6, 6:

    equum calce,

    Sil. 7, 697; cf.:

    cornipedem planta,

    id. 2, 71:

    Zephyris primum impellentibus undas,

    Verg. G. 4, 305:

    fluctus (ventus),

    Petr. 114:

    aequor velis,

    Tac. A. 2, 23:

    praemissus eques postremos ac latera impulit,

    id. ib. 2, 17: utque impulit arma, i. e. brandished, flourished, Verg. A. 8, 3:

    remos,

    id. ib. 4, 594:

    sagittam nervo,

    to shoot, discharge, Ov. M. 11, 325:

    semen vehementius urinam impellit,

    drives down, promotes the discharge of, Plin. 24, 19, 118, § 180:

    praecipitantem igitur impellamus et perditum prosternamus,

    give a push to, Cic. Clu. 26, 70; Tac. A. 4, 22:

    procumbunt orni, nodosa impellitur ilex,

    is overthrown, thrown down, Luc. 3, 440:

    impulit aciem,

    forced to give way, broke, Liv. 9, 40, 9; cf.:

    hostem primo impetu impulit,

    id. 9, 27, 9:

    impulsis hostibus castra cepit,

    Vell. 2, 70, 1:

    impulit Vitellianos modica caede,

    Tac. H. 3, 16:

    quem (hostem) si inpellere maturasset,

    id. ib. 4, 34;

    78 al.— Designating the limit: in fugam atque in latebras impellere,

    Cic. Rab. Perd. 8, 22:

    se in vulnus,

    Vell. 2, 70 fin.:

    inque meos ferrum flammasque Penates Impulit,

    Ov. M. 12, 552:

    ferrum capulo tenus,

    Sil. 9, 382:

    (Aufidus) in aequora fluctus,

    id. 7, 482; 14, 429:

    jamque diem ad metas defessis Phoebus Olympo Impellebat equis,

    id. 11, 270.
    II.
    Trop.
    A.
    To move to a thing; to impel, incite, urge; esp., to instigate, stimulate, persuade (the predom. signif. in good prose); constr. usu. with aliquem in or ad aliquid and ut; less freq. with a terminal adverb, the inf., the simple acc., or absol.
    (α).
    Aliquem in aliquid:

    nisi eum di immortales in eam mentem impulissent, ut, etc.,

    Cic. Mil. 33, 89:

    hic in fraudem homines impulit,

    id. Pis. 1, 1; id. Lael. 24, 89; and:

    in fraudem impulsus,

    id. Deiot. 12, 32:

    in sermonem,

    id. de Or. 2, 89, 363:

    in plurimas animum audientium species impellere,

    Quint. 12, 10, 43.—
    (β).
    Aliquem ad aliquid (so most freq.):

    ad quam quemque artem putabat esse aptum, ad eam impellere atque hortari solebat,

    Cic. de Or. 1, 28, 126:

    ad veterum annalium memoriam comprehendendam impulsi atque incensi,

    id. Brut. 5, 19:

    facile ad credendum,

    id. Rep. 2, 10:

    aliquos ad omne facinus,

    id. ib. 6, 1:

    ad maleficium,

    Auct. Her. 2, 21, 34:

    ad injuriam faciendam,

    Cic. Fl. 34, 85:

    ad scelus,

    id. Rosc. Am. 14, 39:

    ad bellum,

    id. Sull. 13, 36:

    ad crudelitatem,

    Quint. 8, 3, 85:

    ad metum, cupiditatem, odium, conciliationem,

    id. 3, 8, 12 et saep.—
    (γ).
    With ut:

    quae causa nos impulerit, ut haec tam sero litteris mandaremus,

    Cic. N. D. 1, 4, 7; cf. id. de Sen. 21, 77:

    Germanos tam facile impelli, ut in Galliam venirent,

    Caes. B. G. 4, 16, 1; Cic. N. D. 2, 66, 166; id. Rep. 3, 2; id. Fin. 3, 20, 65; Hor. Ep. 2, 2, 51 et saep.—
    (δ).
    With a terminal adv.:

    dum in dubio est animus, paulo momento huc illuc impellitur,

    Ter. And. 1, 5, 31:

    impulit huc animos,

    Luc. 8, 454:

    voluntates impellere quo velit,

    Cic. de Or. 1, 8, 30.—
    (ε).
    With inf.:

    fuerunt quos pavor nando capessere fugam impulerit,

    Liv. 22, 6, 7:

    quae mens tam dira Impulit his cingi telis?

    Verg. A. 2, 520; Tac. A. 6, 45; 13, 10:

    quendam impulit servilem ei amorem obicere,

    id. ib. 14, 60; Hor. C. 3, 7, 14; Stat. Th. 10, 737; Just. 3, 1, 3; 5, 1, 4; 29, 4, 5.—
    (ζ).
    With the simple acc.:

    ut forte legentem Aut tacitum impellat quovis sermone,

    to arouse, address, Hor. S. 1, 3, 65; Val. Fl. 4, 486:

    cum praetor lictorem impellat,

    Juv. 3, 128:

    quis modo casus impulit hos,

    id. 15, 120:

    vernacula multitudo, lasciviae sueta, impellere ceterorum rudes animos,

    to instigate, stimulate, Tac. A. 1, 31 Ritter. (Nipperd. implere).—In pass.:

    (ut) qui audiunt aut impellantur aut reflectantur,

    Cic. de Or. 2, 77, 312:

    Bellovacos impulsos ab suis principibus ab Aeduis defecisse,

    Caes. B. G. 2, 14, 3:

    vel iratum vel impulsum ab aliis,

    Quint. 11, 1, 71:

    hac fama impulsus Chremes ultro ad me venit,

    Ter. And. 1, 1, 72:

    impulsus irā... Quibus iris impulsus,

    id. Hec. 3, 5, 35:

    furore atque amentia impulsus,

    Caes. B. G. 1, 40, 4:

    hac impulsi occasione,

    id. ib. 7, 1, 3:

    Induciomari nuntiis impulsi,

    id. ib. 5, 26, 2:

    Cassandrae impulsus furiis,

    Verg. A. 10, 68 et saep.:

    quia et initio movendus sit judex et summo impellendus,

    Quint. 7, 1, 10:

    cum simul terra, simul mari bellum impelleretur,

    Tac. Agr. 25; cf.:

    impulsum bellum,

    Luc. 7, 5; 7, 330.—
    (η).
    Absol.: cui (daimoniôi) sempel ipse paruerit, numquam impellenti, saepe revocanti, Cic. Div. 1, 54, 122:

    qui nullo impellente fallebant,

    id. Fl. 8, 20:

    uno ictu frequenter impellunt (sententiae),

    Quint. 12, 10, 48.—
    B.
    To overthrow, subdue, destroy (rare): praecipitantem igitur impellamus, et perditum prosternamus, Cic. Clu. 26, 70:

    miseri post fata Sychaei... Solus hic (Aeneas) inflexit sensus animumque labantem Impulit,

    i. e. has completely subdued, Verg. A. 4, 23:

    impellere ruentem,

    to destroy completely, Tac. H. 2, 63 fin.:

    inpulsas Vitellii res audietis,

    id. ib. 3, 2:

    inmenso Achaicae victoriae momento ad impellendos mores,

    Plin. 33, 11, 53, § 149:

    impulsum bellum,

    i. e. brought near to a close, Luc. 5, 330:

    impellens quidquid sibi, summa petenti, obstaret,

    id. 1, 149:

    tum leviter est temptatum,... et nunc maximo temporum nostrorum auctore prope inpulsum,

    Quint. 3, 4, 2 Spald. N. cr.

    Lewis & Short latin dictionary > inpello

  • 4 reservo

    rĕ-servo, āvi, ātum, 1, v. a., to keep back, save up, qs. for future use; to reserve (very freq. and class.; cf. repono); constr.: aliquid ( aliquem) ad aliquid, in aliquid, alicui, with a terminal adv. or absol.
    (α).
    With ad:

    reliquas merces commeatusque ad obsidionem urbis,

    Caes. B. C. 1, 36:

    philosophorum libros sibi ad Tusculani requiem atque otium,

    Cic. de Or. 1, 52, 224; id. Sull. 28, 77:

    aliquid ad testes,

    id. Rosc. Am. 29, 82:

    vitam suam ad incertissimam spem,

    id. Sest. 22, 50:

    hoc consilium ad extremum,

    Caes. B. G. 3, 3 fin.:

    ad ejus periculum legiones,

    id. B. C. 1, 2:

    consulem non ad vitam suam sed ad salutem vestram,

    Cic. Cat. 4, 9, 18:

    te ad aliquod severius judicium, id. Or. in Tog. Cand. (tom. ii. 1, p. 523 Orell.): vos ad eam rem,

    id. Rosc. Am. 52, 151:

    testem ad extremum,

    id. Caecin. 10, 28:

    nonne et hominem ipsum ad dubia rei publicae tempora reservandum?

    id. Font. 19, 42 (15, 32):

    utinam ad illa tempora me fortuna reservavisset!

    id. Off. 2, 21, 75:

    se ad majora,

    Verg. A. 4, 368.—
    (β).
    With in:

    inimicitiasque in aliud tempus reservare,

    Cic. Prov. Cons. 20, 47:

    poenas praesentis fraudis in diem,

    id. Cael. 24, 59:

    partem (stercoris) in pratum,

    Cato, R. R. 29:

    aliquem in aliud tempus,

    Caes. B. G. 1, 53; id. B. C. 3, 60:

    aliquos in unum pugnae laborem,

    Liv. 7, 7.—
    (γ).
    With dat.:

    natura reservans semina rebus,

    Lucr. 1, 614:

    illorum esse praedam atque illis reservari,

    Caes. B. G. 5, 34:

    causam a judicibus praetermissam ipsis (decemviris),

    Cic. Agr. 1, 4, 12:

    scientiam rei mihi,

    id. Or. 48, 160:

    tibi se peritura Pergama,

    Ov. M. 13, 168:

    cetera praesenti sermoni,

    Cic. Q. Fr. 2, 8, 1; id. Mur. 21, 45:

    ista judicia melioribus meis rebus,

    Liv. 3, 51:

    se temporibus aliis,

    Cic. Planc. 5, 13:

    me Minucio et Salvio,

    id. Q. Fr. 3, 1, 6, § 21:

    nos reipublicae,

    Liv. 25, 6:

    te non urbi sed carceri,

    Cic. Att. 1, 16, 9:

    cui te exitio,

    Verg. A. 5, 625:

    incolumem Pallanta mihi si fata reservant,

    id. ib. 8, 575:

    se judiciis posterorum,

    Quint. 11, 1, 10:

    supplicia alicui,

    Stat. Th. 8, 121.—
    * (δ).
    With a terminal adv.:

    quid hoc homine facias? aut quo civem importunum reserves?

    Cic. Sest. 13, 29.—
    (ε).
    With a simple object, to keep from perishing, to save, preserve (very rare):

    vide ne, cum velis revocare tempus omnium reservandorum, cum qui servetur non erit, non possis,

    Cic. Fam. 5, 4, 2 Orell. N. cr.; cf.:

    partum reservare,

    Cels. 2, 8 med.:

    reservatis Haeduis atque Arvernis,

    Caes. B. G. 7, 89 fin.:

    hominem,

    Tac. H. 4, 42 fin.:

    gladiatores,

    Suet. Caes. 26:

    quaesitique tenax et qui quaesita reservent,

    Ov. M. 7, 657.

    Lewis & Short latin dictionary > reservo

  • 5 capitulatus

    capitulata, capitulatum ADJ

    Latin-English dictionary > capitulatus

  • 6 terminalis

    terminalis, terminale ADJ
    terminal; marking a boundary; of a boundary; final, making a conclusion

    Latin-English dictionary > terminalis

  • 7 miliarii

    1.
    mīlīārīus or millĭārĭus, a, um, adj. [id.], containing or comprising a thousand.
    I.
    Adj.:

    decuriae,

    Varr. L. L. 9, § 87 Müll.:

    greges,

    id. R. R. 2, 10:

    clivus,

    of a thousand paces, id. ib. 3, 1:

    apri,

    weighing a thousand pounds, Sen. Ep. 110, 12:

    oleae,

    Plin. 17, 12, 19, § 93:

    ala,

    of a thousand men, Plin. Ep. 7, 31:

    COHORS, Inscr Grut. 482, 4: porticus,

    a thousand feet in length, Suet. Ner. 31: aevum, of a thousand years, Tert Anim 31.—
    II.
    Subst.
    A.
    mīlĭārĭum( mill-), ii, n.
    1.
    A mile-stone (which indicated a distance of a thousand paces, i. e. a Roman mile):

    cum plebes prope ripam Anienis ad tertium miliarium consedisset,

    Cic. Brut. 14, 54:

    intra primum urbis Romae miliarium,

    Gai. Inst. 4, 104:

    intra centesimum urbis Romae miliarium,

    within a hundred miles of Rome, id. ib. 1, 27.—In partic.: miliarium or miliarium aureum, the mile-stone set up by Augustus in the forum, as the terminal point of all military roads:

    mille passus non a miliario Urbis, sed a continentibus aedificiis numerandi sunt,

    Dig. 50, 16, 154; Suet. Oth. 6; Plin. 3, 5, 9, § 66; Tac. H. 1, 27.— Plur:

    miliaria lapidea,

    Aug. Serm. 351, 11.—
    (β).
    Transf., a Roman mile, a mile, Suet. Ner. 31.—
    2.
    The number one thousand, a thousand, Varr. L. L. 9, § 82 Müll.: annorum, a space of a thousand years, Aug. Civ. Dei, 20, 7.—
    B.
    mīlĭārĭi ( mill-), ōrum, m., a Christian sect who believed in the doctrine of a millennial kingdom, the Millenarians, Chiliasts, Aug. Haeres. 8; id. Civ. Dei, 20, 7, 1; Hier. Praef. Libri 18 in Isa. 66, 33.
    2.
    mĭlĭārĭus ( mill-), a, um, adj. [milium], of or belonging to millet, millet- (ante-class. and post-Aug.):

    miliariae (sc. aves) dictae a cibo, quod milio fiant pingues,

    Varr. L. L. 5, § 76 Müll.:

    aves,

    ortolans, id. R. R. 3, 5:

    herba,

    injurious to millet, Plin. 22, 25, 78, § 161.—
    II.
    Transf., subst.: mĭlĭārĭum ( mill-), ii, n., a short and thick pillar which stood in the centre of the basin of an oil-mill to support the cupa, Cato, R. R. 20; 22.—
    B.
    In baths, a tall and narrow vessel for drawing and warming water, Pall. 1, 40; Sen. Q. N. 3, 24, 2; Paul. [p. 1144] Sent. 3, 6, 65.—
    C.
    A cooking-vessel:

    miliarium argenteum,

    Dig. 34, 2, 19, § 12.

    Lewis & Short latin dictionary > miliarii

  • 8 miliarium

    1.
    mīlīārīus or millĭārĭus, a, um, adj. [id.], containing or comprising a thousand.
    I.
    Adj.:

    decuriae,

    Varr. L. L. 9, § 87 Müll.:

    greges,

    id. R. R. 2, 10:

    clivus,

    of a thousand paces, id. ib. 3, 1:

    apri,

    weighing a thousand pounds, Sen. Ep. 110, 12:

    oleae,

    Plin. 17, 12, 19, § 93:

    ala,

    of a thousand men, Plin. Ep. 7, 31:

    COHORS, Inscr Grut. 482, 4: porticus,

    a thousand feet in length, Suet. Ner. 31: aevum, of a thousand years, Tert Anim 31.—
    II.
    Subst.
    A.
    mīlĭārĭum( mill-), ii, n.
    1.
    A mile-stone (which indicated a distance of a thousand paces, i. e. a Roman mile):

    cum plebes prope ripam Anienis ad tertium miliarium consedisset,

    Cic. Brut. 14, 54:

    intra primum urbis Romae miliarium,

    Gai. Inst. 4, 104:

    intra centesimum urbis Romae miliarium,

    within a hundred miles of Rome, id. ib. 1, 27.—In partic.: miliarium or miliarium aureum, the mile-stone set up by Augustus in the forum, as the terminal point of all military roads:

    mille passus non a miliario Urbis, sed a continentibus aedificiis numerandi sunt,

    Dig. 50, 16, 154; Suet. Oth. 6; Plin. 3, 5, 9, § 66; Tac. H. 1, 27.— Plur:

    miliaria lapidea,

    Aug. Serm. 351, 11.—
    (β).
    Transf., a Roman mile, a mile, Suet. Ner. 31.—
    2.
    The number one thousand, a thousand, Varr. L. L. 9, § 82 Müll.: annorum, a space of a thousand years, Aug. Civ. Dei, 20, 7.—
    B.
    mīlĭārĭi ( mill-), ōrum, m., a Christian sect who believed in the doctrine of a millennial kingdom, the Millenarians, Chiliasts, Aug. Haeres. 8; id. Civ. Dei, 20, 7, 1; Hier. Praef. Libri 18 in Isa. 66, 33.
    2.
    mĭlĭārĭus ( mill-), a, um, adj. [milium], of or belonging to millet, millet- (ante-class. and post-Aug.):

    miliariae (sc. aves) dictae a cibo, quod milio fiant pingues,

    Varr. L. L. 5, § 76 Müll.:

    aves,

    ortolans, id. R. R. 3, 5:

    herba,

    injurious to millet, Plin. 22, 25, 78, § 161.—
    II.
    Transf., subst.: mĭlĭārĭum ( mill-), ii, n., a short and thick pillar which stood in the centre of the basin of an oil-mill to support the cupa, Cato, R. R. 20; 22.—
    B.
    In baths, a tall and narrow vessel for drawing and warming water, Pall. 1, 40; Sen. Q. N. 3, 24, 2; Paul. [p. 1144] Sent. 3, 6, 65.—
    C.
    A cooking-vessel:

    miliarium argenteum,

    Dig. 34, 2, 19, § 12.

    Lewis & Short latin dictionary > miliarium

  • 9 miliarius

    1.
    mīlīārīus or millĭārĭus, a, um, adj. [id.], containing or comprising a thousand.
    I.
    Adj.:

    decuriae,

    Varr. L. L. 9, § 87 Müll.:

    greges,

    id. R. R. 2, 10:

    clivus,

    of a thousand paces, id. ib. 3, 1:

    apri,

    weighing a thousand pounds, Sen. Ep. 110, 12:

    oleae,

    Plin. 17, 12, 19, § 93:

    ala,

    of a thousand men, Plin. Ep. 7, 31:

    COHORS, Inscr Grut. 482, 4: porticus,

    a thousand feet in length, Suet. Ner. 31: aevum, of a thousand years, Tert Anim 31.—
    II.
    Subst.
    A.
    mīlĭārĭum( mill-), ii, n.
    1.
    A mile-stone (which indicated a distance of a thousand paces, i. e. a Roman mile):

    cum plebes prope ripam Anienis ad tertium miliarium consedisset,

    Cic. Brut. 14, 54:

    intra primum urbis Romae miliarium,

    Gai. Inst. 4, 104:

    intra centesimum urbis Romae miliarium,

    within a hundred miles of Rome, id. ib. 1, 27.—In partic.: miliarium or miliarium aureum, the mile-stone set up by Augustus in the forum, as the terminal point of all military roads:

    mille passus non a miliario Urbis, sed a continentibus aedificiis numerandi sunt,

    Dig. 50, 16, 154; Suet. Oth. 6; Plin. 3, 5, 9, § 66; Tac. H. 1, 27.— Plur:

    miliaria lapidea,

    Aug. Serm. 351, 11.—
    (β).
    Transf., a Roman mile, a mile, Suet. Ner. 31.—
    2.
    The number one thousand, a thousand, Varr. L. L. 9, § 82 Müll.: annorum, a space of a thousand years, Aug. Civ. Dei, 20, 7.—
    B.
    mīlĭārĭi ( mill-), ōrum, m., a Christian sect who believed in the doctrine of a millennial kingdom, the Millenarians, Chiliasts, Aug. Haeres. 8; id. Civ. Dei, 20, 7, 1; Hier. Praef. Libri 18 in Isa. 66, 33.
    2.
    mĭlĭārĭus ( mill-), a, um, adj. [milium], of or belonging to millet, millet- (ante-class. and post-Aug.):

    miliariae (sc. aves) dictae a cibo, quod milio fiant pingues,

    Varr. L. L. 5, § 76 Müll.:

    aves,

    ortolans, id. R. R. 3, 5:

    herba,

    injurious to millet, Plin. 22, 25, 78, § 161.—
    II.
    Transf., subst.: mĭlĭārĭum ( mill-), ii, n., a short and thick pillar which stood in the centre of the basin of an oil-mill to support the cupa, Cato, R. R. 20; 22.—
    B.
    In baths, a tall and narrow vessel for drawing and warming water, Pall. 1, 40; Sen. Q. N. 3, 24, 2; Paul. [p. 1144] Sent. 3, 6, 65.—
    C.
    A cooking-vessel:

    miliarium argenteum,

    Dig. 34, 2, 19, § 12.

    Lewis & Short latin dictionary > miliarius

  • 10 milliarii

    1.
    mīlīārīus or millĭārĭus, a, um, adj. [id.], containing or comprising a thousand.
    I.
    Adj.:

    decuriae,

    Varr. L. L. 9, § 87 Müll.:

    greges,

    id. R. R. 2, 10:

    clivus,

    of a thousand paces, id. ib. 3, 1:

    apri,

    weighing a thousand pounds, Sen. Ep. 110, 12:

    oleae,

    Plin. 17, 12, 19, § 93:

    ala,

    of a thousand men, Plin. Ep. 7, 31:

    COHORS, Inscr Grut. 482, 4: porticus,

    a thousand feet in length, Suet. Ner. 31: aevum, of a thousand years, Tert Anim 31.—
    II.
    Subst.
    A.
    mīlĭārĭum( mill-), ii, n.
    1.
    A mile-stone (which indicated a distance of a thousand paces, i. e. a Roman mile):

    cum plebes prope ripam Anienis ad tertium miliarium consedisset,

    Cic. Brut. 14, 54:

    intra primum urbis Romae miliarium,

    Gai. Inst. 4, 104:

    intra centesimum urbis Romae miliarium,

    within a hundred miles of Rome, id. ib. 1, 27.—In partic.: miliarium or miliarium aureum, the mile-stone set up by Augustus in the forum, as the terminal point of all military roads:

    mille passus non a miliario Urbis, sed a continentibus aedificiis numerandi sunt,

    Dig. 50, 16, 154; Suet. Oth. 6; Plin. 3, 5, 9, § 66; Tac. H. 1, 27.— Plur:

    miliaria lapidea,

    Aug. Serm. 351, 11.—
    (β).
    Transf., a Roman mile, a mile, Suet. Ner. 31.—
    2.
    The number one thousand, a thousand, Varr. L. L. 9, § 82 Müll.: annorum, a space of a thousand years, Aug. Civ. Dei, 20, 7.—
    B.
    mīlĭārĭi ( mill-), ōrum, m., a Christian sect who believed in the doctrine of a millennial kingdom, the Millenarians, Chiliasts, Aug. Haeres. 8; id. Civ. Dei, 20, 7, 1; Hier. Praef. Libri 18 in Isa. 66, 33.
    2.
    mĭlĭārĭus ( mill-), a, um, adj. [milium], of or belonging to millet, millet- (ante-class. and post-Aug.):

    miliariae (sc. aves) dictae a cibo, quod milio fiant pingues,

    Varr. L. L. 5, § 76 Müll.:

    aves,

    ortolans, id. R. R. 3, 5:

    herba,

    injurious to millet, Plin. 22, 25, 78, § 161.—
    II.
    Transf., subst.: mĭlĭārĭum ( mill-), ii, n., a short and thick pillar which stood in the centre of the basin of an oil-mill to support the cupa, Cato, R. R. 20; 22.—
    B.
    In baths, a tall and narrow vessel for drawing and warming water, Pall. 1, 40; Sen. Q. N. 3, 24, 2; Paul. [p. 1144] Sent. 3, 6, 65.—
    C.
    A cooking-vessel:

    miliarium argenteum,

    Dig. 34, 2, 19, § 12.

    Lewis & Short latin dictionary > milliarii

  • 11 milliarium

    1.
    mīlīārīus or millĭārĭus, a, um, adj. [id.], containing or comprising a thousand.
    I.
    Adj.:

    decuriae,

    Varr. L. L. 9, § 87 Müll.:

    greges,

    id. R. R. 2, 10:

    clivus,

    of a thousand paces, id. ib. 3, 1:

    apri,

    weighing a thousand pounds, Sen. Ep. 110, 12:

    oleae,

    Plin. 17, 12, 19, § 93:

    ala,

    of a thousand men, Plin. Ep. 7, 31:

    COHORS, Inscr Grut. 482, 4: porticus,

    a thousand feet in length, Suet. Ner. 31: aevum, of a thousand years, Tert Anim 31.—
    II.
    Subst.
    A.
    mīlĭārĭum( mill-), ii, n.
    1.
    A mile-stone (which indicated a distance of a thousand paces, i. e. a Roman mile):

    cum plebes prope ripam Anienis ad tertium miliarium consedisset,

    Cic. Brut. 14, 54:

    intra primum urbis Romae miliarium,

    Gai. Inst. 4, 104:

    intra centesimum urbis Romae miliarium,

    within a hundred miles of Rome, id. ib. 1, 27.—In partic.: miliarium or miliarium aureum, the mile-stone set up by Augustus in the forum, as the terminal point of all military roads:

    mille passus non a miliario Urbis, sed a continentibus aedificiis numerandi sunt,

    Dig. 50, 16, 154; Suet. Oth. 6; Plin. 3, 5, 9, § 66; Tac. H. 1, 27.— Plur:

    miliaria lapidea,

    Aug. Serm. 351, 11.—
    (β).
    Transf., a Roman mile, a mile, Suet. Ner. 31.—
    2.
    The number one thousand, a thousand, Varr. L. L. 9, § 82 Müll.: annorum, a space of a thousand years, Aug. Civ. Dei, 20, 7.—
    B.
    mīlĭārĭi ( mill-), ōrum, m., a Christian sect who believed in the doctrine of a millennial kingdom, the Millenarians, Chiliasts, Aug. Haeres. 8; id. Civ. Dei, 20, 7, 1; Hier. Praef. Libri 18 in Isa. 66, 33.
    2.
    mĭlĭārĭus ( mill-), a, um, adj. [milium], of or belonging to millet, millet- (ante-class. and post-Aug.):

    miliariae (sc. aves) dictae a cibo, quod milio fiant pingues,

    Varr. L. L. 5, § 76 Müll.:

    aves,

    ortolans, id. R. R. 3, 5:

    herba,

    injurious to millet, Plin. 22, 25, 78, § 161.—
    II.
    Transf., subst.: mĭlĭārĭum ( mill-), ii, n., a short and thick pillar which stood in the centre of the basin of an oil-mill to support the cupa, Cato, R. R. 20; 22.—
    B.
    In baths, a tall and narrow vessel for drawing and warming water, Pall. 1, 40; Sen. Q. N. 3, 24, 2; Paul. [p. 1144] Sent. 3, 6, 65.—
    C.
    A cooking-vessel:

    miliarium argenteum,

    Dig. 34, 2, 19, § 12.

    Lewis & Short latin dictionary > milliarium

  • 12 pendeo

    pendĕo, pĕpendi, 2, v. n. [ intr. of pendo, q. v.], to hang, hang down, be suspended.
    I.
    Lit., constr. with ab, ex, or in and abl.; also ( poet.), with abl. alone, or with de: pendent peniculamenta, Enn. ap. Non. 149, 32 (Ann. v. 363 Vahl.): in candelabro pendet strigilis, Varr. ap. Non. 223, 7:

    in arbore,

    Cic. Verr. 2, 3, 23, § 57:

    sagittae pende, bant ab umero,

    id. ib. 2, 4, 34, §

    74: ex arbore,

    id. ib. 2, 3, 26, §

    66: ubera circum (pueri),

    Verg. A. 8, 632:

    horrida pendebant molles super ora capilli,

    Ov. P. 3, 3, 17:

    capiti patiar sacros pendere corymbos,

    Prop. 2, 23, 35 (3, 28, 39):

    telum... summo clipei nequiquam umbone pependit,

    Verg. A. 2, 544:

    deque viri collo dulce pependit onus,

    Ov. F. 2, 760.—Of garments:

    chlamydemque ut pendeat apte, Collocat,

    Ov. M. 2, 733:

    tigridis exuviae per dorsum a vertice pendent,

    Verg. A. 11, 577.—Of slaves, who were strung up to be flogged, Plaut. As. 3, 3, 27:

    quando pendes per pedes,

    id. ib. 2, 2, 35:

    ibi pendentem ferit,

    id. Trin. 2, 1, 19; id. Truc. 4, 3, 3; cf. id. Men. 5, 5, 48: quid me fiet nunciam? Theo. Verberibus caedere pendens, id. Most. 5, 2, 45:

    ego plectar pendens, nisi, etc.,

    Ter. Phorm. 1, 4, 43; id. Eun. 5, 6, 20.— Poet., of suspended votive offerings:

    omnibus heu portis pendent mea noxia vota,

    Prop. 4 (5), 3, 17; Tib. 1, 1, 16 (24):

    pendebatque vagi pastoris in arbore votum,

    id. 2, 5, 29:

    pendebit fistula pinu,

    Verg. E. 7, 24:

    multaque praeterea sacris in postibus arma, Captivi pendent currus, etc.,

    id. A. 7, 184.—Of one who hangs himself, Mart. 8, 61, 2:

    e trabe sublimi triste pependit onus,

    Ov. R. Am. 18:

    pendentem volo Zoilum videre,

    Mart. 4, 77, 5.—Of any thing hung up for public notice;

    of the names of persons accused,

    Suet. Dom. 9, Plin. Ep. 4, 9, 1;

    of goods hung up, exposed for sale,

    Phaedr. 3, 4, 1;

    transf., of a debtor whose goods are exposed for sale,

    Suet. Claud. 9 fin. —Prov.: pendere filo or tenui filo, to hang by a thread, i. e. to be in great danger: hac noctu filo pendebit Etruria tota, Enn. ap. Macr. S. 1, 4 (Ann. v. 153 Vahl.):

    omnia sunt hominum tenui pendentia filo,

    Ov. P. 4, 3, 35; Val. Max. 6, 4, 1.—
    B.
    Transf. (mostly poet.; cf. immineo).
    1.
    To hang in the air, be suspended, to float, hover, overhang: per speluncas saxis structas asperis, pendentibus, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 16, 37 (Trag. Rel. p. 245 Rib.);

    imitated,

    Lucr. 6, 195:

    hinc scopulus raucis pendet adesus aquis,

    Ov. H. 10, 26:

    dum siccā tellure licet, dum nubila pendent,

    Verg. G. 1, 214:

    hi summo in fluctu pendent,

    id. A. 1, 106:

    illisaque prora pependit,

    id. ib. 5, 206; Curt. 4, 2, 9:

    dumosā pendere procul de rupe videbo (capros),

    Verg. E. 1, 77:

    pendentes rupe capellae,

    Ov. P. 1, 8, 51.—So of birds, which float or hover in the air:

    olor niveis pendebat in aëra pennis,

    Ov. M. 7, 379; 8, 145:

    et supra vatem multa pependit avis,

    Mart. Spect. 21.—

    Of a rapid course: raraque non fracto vestigia pulvere pendent,

    Stat. Th. 6, 638.—
    2.
    To hang loosely together, be unstable, movable:

    opertum (litus) pendeat algā,

    Ov. M. 11, 233.—
    3.
    To hang about, loiter, tarry, linger anywhere:

    nostroque in limine pendes,

    Verg. A. 6, 151.—
    4.
    To hang down, be flabby or flaccid, weak, without strength:

    fluidos pendere lacertos,

    Ov. M. 15, 231:

    pendentesque genas et aniles aspice rugas,

    Juv. 10, 193.—
    5.
    To weigh:

    offula cum duabus costis quae penderet III. et XX. pondo,

    Varr. R. R. 2, 4, 11:

    cyathus pendet drachmas X., mna pendet drachmas Atticas centum,

    Plin. 21, 34, 109, § 185:

    Lucio Titio modios centum, qui singuli pondo centum pendeant, heres dato,

    Dig. 33, 6, 7.—
    II.
    Trop.
    A.
    To hang, rest, or depend upon a person or thing (class.); constr. with ex, in, ab, the simple abl., or de:

    tuorum, qui ex te pendent,

    Cic. Fam. 6, 22, 2:

    spes pendet ex fortunā,

    id. Par. 2, 17:

    ex quo verbo tota causa pendebat,

    id. de Or. 2, 25, 107; id. Fam. 5, 13, 1:

    hinc omnis pendet Lucilius,

    Hor. S. 1, 4, 6:

    an ignoratis. vectigalia perlevi saepe momento fortunae pendere?

    Cic. Agr. 2, 29, 80:

    salus nostra, quae spe exiguā extremāque pendet,

    Cic. Fl. 2, 4:

    tam levi momento mea apud vos fama pendet,

    Liv. 2, 7, 10:

    pendere ex alterius vultu ac nutu,

    id. 39, 5, 3:

    oblite, tuā nostram pendere salutem,

    Sil. 3, 109: in sententiis [p. 1328] omnium civium famam nostram fortunamque pendere, Cic. Pis. 41, 98:

    ex ancipiti temporum mutatione pendere,

    Curt. 4, 1, 27; Luc. 5, 686:

    deque tuis pendentia Dardana fatis,

    Sil. 13, 504; Hor. Ep. 1, 1, 105:

    tyrannus, cum quo fatum pendebat amici,

    Juv. 4, 88.—
    B.
    To hang upon a person's words, to gaze fixedly, listen attentively to ( poet. and in post-Aug. prose; cf.

    haereo): (Dido) pendet iterum narrantis ab ore,

    Verg. A. 4, 79:

    narrantis conjux pendet ab ore viri,

    Ov. H. 1, 30:

    ab imagine pendet,

    Sil. 8, 93; cf. Quint. 11, 3, 72:

    pervigil Arcadio Tiphys pendebat ab astro,

    Val. Fl. 1, 481:

    attentus et pendens,

    Plin. Ep. 1, 10, 7:

    ex vultu dicentis pendent omnium vultus,

    Sen. Contr. 9, 23, 5.— Poet., with a terminal clause:

    e summo pendent cupida agmina vallo, Noscere quisque suos,

    Stat. Th. 10, 457.—
    C.
    To be suspended, interrupted, discontinued ( poet. and in post-class. prose):

    pendent opera interrupta,

    Verg. A. 4, 88:

    mutui datio interdum pendet,

    Dig. 12, 1, 8:

    condictio pendet,

    ib. 7, 1, 12 fin.:

    actio negotiorum gestorum pendeat,

    ib. 3, 5, 8; 24, 1, 11:

    pendet jus liberorum, propter jus postliminii,

    Just. Inst. 1, 12, 5.—
    D.
    To hang suspended, be ready to fall:

    nec amicum pendentem corruere patitur,

    Cic. Rab. Post. 16, 43.—
    E.
    To be in suspense, to be uncertain, doubiful, irresolute, perplexed (cf. haesito):

    animus tibi pendet?

    Ter. Ad. 2, 2, 18:

    nolo suspensam et incertam plebem Romanam obscurā spe et caecā exspectatione pendere,

    Cic. Agr. 2, 25, 66:

    ne diutius pendeas,

    id. Att. 4, 15, 6:

    quia quam diu futurum hoc sit, non nimis pendeo,

    Sen. Ep. 61, 2:

    mortales pavidis cum pendent mentibus,

    Lucr. 6, 51.—Esp. freq.:

    pendere animi (locative case, v. Kühnast,

    Liv. Synt. p. 39):

    Clitipho cum spe pendebit animi,

    Ter. Heaut. 4, 4, 5:

    exanimatus pendet animi,

    Cic. Tusc. 4, 16, 35:

    pendeo animi exspectatione Corfiniensi,

    id. Att. 8, 5, 2:

    animi pendeo et de te et de me,

    id. ib. 16, 12.—With rel.-clause:

    ego animi pendeo, quid illud sit negotii,

    Plaut. Merc. 1, 2, 18:

    ostendis te pendere animi, quamnam rationem, etc.,

    Cic. Att. 11, 12, 1; id. Leg. 1, 3, 9.—Less freq.: pendere animo: atque animo noctu pendens eventa timebat, Cic. poët. ap. Non. 204, 8.—In plur.:

    animis: quodsi exspectando et desiderando pendemus animis, cruciamur, angimur,

    Cic. Tusc. 1, 40, 96:

    sollicitis ac pendentibus animis,

    Liv. 7, 30 fin. dub. (al. animi, v. Drak. ad loc.).—With cum:

    plebs innumera mentibus cum dimicationum curulium eventu pendentem,

    Amm. 14, 6, 26.—Law t. t., to be undetermined, to await decision:

    pendente condicione,

    Gai. Inst. 2, 200; 1, 186; 3, 179.—
    F.
    To have weight or value:

    bona vera idem pendent,

    Sen. Ep. 66, 30 (Haas; al. pendunt).—Hence, pendens, entis, P. a.
    A.
    Hanging; in econom. lang., of fruits not yet plucked or gathered:

    vinum,

    Cato, R. R. 147:

    vindemia,

    Dig. 19, 1, 25:

    olea,

    Cato, R. R. 146:

    fructus,

    Dig. 6, 1, 44. —
    B.
    Pending; hence, in jurid, Lat., in pendenti esse, to be pending, undecided, uncertain:

    quando in pendenti est, an, etc.,

    Dig. 38, 17, 10:

    in pendenti est posterior solutio ac prior,

    ib. 46, 3, 58; 7, 1, 25:

    in pendenti habere aliquid,

    to regard a thing as uncertain, doubtful, Dig. 49, 17, 19 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > pendeo

  • 13 Terminalia

    termĭnālis, e, adj. [terminus].
    I.
    Of or belonging to boundaries, boundary-, terminal:

    pali,

    Tert. Jejun. 11 fin.:

    lapides,

    Amm. 18, 2, 15:

    arbores,

    Paul. Sent. 5, 22, 2:

    plagarum terminalium accolae,

    Amm. 31, 10, 3.—Hence,
    B.
    Subst.: Termĭna-lĭa, ĭum, n., the festival of Terminus (the god of boundaries), held on the 23d of Feb., Varr. L. L. 6, § 13 Müll.; Ov. F. 2, 639 sq.; Cic. Att. 6, 1, 1; id. Phil. 12, 10, 24; Liv. 43, 11, 13; 45, 44, 3; Hor. Epod. 2, 59; Macr. S. 1, 13; Lact. Mort. Persec. 12.—
    II.
    Of or belonging to the end, final, concluding:

    sententia,

    final decision, Cod. Just. 4, 31, 14:

    tuba,

    announcing the conclusion of the play, App. M. 10, p. 253, 22:

    o (littera),

    i. e. at the end of the word, Prisc. p. 1010 P.

    Lewis & Short latin dictionary > Terminalia

  • 14 terminalis

    termĭnālis, e, adj. [terminus].
    I.
    Of or belonging to boundaries, boundary-, terminal:

    pali,

    Tert. Jejun. 11 fin.:

    lapides,

    Amm. 18, 2, 15:

    arbores,

    Paul. Sent. 5, 22, 2:

    plagarum terminalium accolae,

    Amm. 31, 10, 3.—Hence,
    B.
    Subst.: Termĭna-lĭa, ĭum, n., the festival of Terminus (the god of boundaries), held on the 23d of Feb., Varr. L. L. 6, § 13 Müll.; Ov. F. 2, 639 sq.; Cic. Att. 6, 1, 1; id. Phil. 12, 10, 24; Liv. 43, 11, 13; 45, 44, 3; Hor. Epod. 2, 59; Macr. S. 1, 13; Lact. Mort. Persec. 12.—
    II.
    Of or belonging to the end, final, concluding:

    sententia,

    final decision, Cod. Just. 4, 31, 14:

    tuba,

    announcing the conclusion of the play, App. M. 10, p. 253, 22:

    o (littera),

    i. e. at the end of the word, Prisc. p. 1010 P.

    Lewis & Short latin dictionary > terminalis

  • 15 usque

    usquĕ, adv. [us- for ubs-, from ubi with locative s; and que for qued, old abl. of quis; v. Corss. Ausspr. 2, 471; 838; cf.: quisque, usquam].
    I.
    Lit., all the way to or from any limit of space, time, etc. (cf.: fine, tenus); of place, all the way, right on, without interruption, continuously, constantly.
    A.
    With prepositions.
    1.
    With ab:

    qui a fundamento mihi usque movisti mare,

    Plaut. Rud. 2, 6, 55:

    usque a mari supero Romam proficisci,

    Cic. Clu. 68, 192:

    ex omnibus spectaculis usque a Capitolio plausus excitatus,

    id. Sest. 58, 124:

    usque a rubro mari,

    Nep. Hann. 2, 1.— Poet.:

    Dardaniam Siculo prospexit ab usque Pachyno,

    Verg. A. 7, 289 (sometimes as one word, v. abusque).—
    2.
    With ex:

    usque ex ultimā Syriā atque Aegypto navigare,

    Cic. Verr. 2, 5, 60, § 157. —
    3.
    With ad:

    usque a Dianio ad Sinopen navigaverunt,

    Cic. Verr. 2, 1, 34, § 87:

    ab imis unguibus usque ad verticem summum,

    id. Rosc. Com. 7, 20:

    usque ad Iconium,

    id. Fam. 3, 8, 4:

    ab Atticā ad Thessaliam usque,

    Plin. 4, 12, 21, § 63:

    usque ad Numantiam misit,

    Cic. Dejot. 7, 19:

    usque ad castra hostium accessit,

    Caes. B. G. 1, 51 ( poet. and post-Aug. ad usque; often as one word, v. adusque).—
    4.
    With in and acc.:

    cum ad eum usque in Pamphyliam legatos misissent,

    Cic. Imp. Pomp. 12, 35:

    portūs usque in sinūs oppidis et ad urbis crepidines infusi,

    id. Rep. 3, 31, 43.—
    5.
    With trans:

    trans Alpes usque transfertur,

    Cic. Quint. 3, 12.—
    6.
    With sub and acc.:

    admōrunt oculis usque sub ora faces,

    Ov. Ib. 240 (236).—
    B.
    With adverbs of place:

    quod eos usque istinc exauditos putem,

    Cic. Att. 1, 14, 4.—
    2.
    Esp., with quaque (less correctly as one word, usquequaque; v. II. A. 3. e. and II. B. 3. infra), everywhere: non usque quaque idoneum invenias locum, ubi, etc., Afran. ap. Non. p. 518, 6 (Com. Rel. v. 198 Rib.):

    immo vero, quom usquequaque umbra'st, tamen Sol semper hic est,

    Plaut. Most. 3, 2, 79:

    mari terrāque illas usque quaque quaeritat,

    id. Poen. prol. 105:

    aut undique religionem tolle, aut usque quaque conserva,

    Cic. Phil. 2, 43, 110:

    effugere non est, Flacce, basiatores. Instant... occurrunt, et hinc et illinc, usquequaque, quacunque,

    Mart. 11, 98, 3; cf.:

    QVAQVE VSQVE,

    Inscr. Grut. 611, 13.—
    C.
    With acc. of the place whither, all the way to, as far as, to.
    1.
    With names of towns (class.; acc. to Reisig. Vorles. p. 216, usque ad Numantiam means all the way to the town, i. e. to its walls or gates: usque Numantiam, all the way to or into it, implying entrance of the town; cf.

    the passages cited infra): theatrum ita resonans, ut usque Romam significationes vocesque referantur,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 14, § 42:

    Miletum usque? obsecro,

    Ter. Ad. 4, 5, 21.—
    2.
    With other names than those of towns (post-Aug.):

    ab hac (sc. Siciliā) Cretam usque Siculum (mare) vocat,

    Plin. 3, 5, 10, § 75:

    imperium usque extremos Orientis terminos prolatum,

    Just. 7, 1, 4:

    terminos usque Libyae,

    id. 1, 1, 5:

    ab Atticā Thessaliam usque,

    Plin. 4, 12, 21, § 63:

    ab eo usque Jovem,

    id. 2, 22, 20, § 84:

    horrendus ab astris Descendit vos usque fragor,

    Stat. Th. 11, 89.—
    II.
    Meton.
    A.
    Of time, all the time, continually, perpetually, all the while from or to a period, as long or as far as, until.
    1.
    With prepositions.
    a.
    With ab:

    mihi magna cum eo jam inde usque a pueritiā Fuit semper familiaritas,

    Ter. Heaut. 1, 2, 9:

    primus esses memoriter Progeniem nostram usque ab avo proferens,

    id. Phorm. 2, 3, 48:

    augures omnes usque a Romulo,

    Cic. Vatin. 8, 20:

    opinio jam usque ab heroicis ducta temporibus,

    from as far back as the heroic ages, id. Div. 1, 1, 1:

    usque a Thale Milesio,

    id. N. D. 1, 33, 91:

    bona paterna et avita et usque a nobis repetita,

    id. Cael. 14, 34.—
    b.
    With ad:

    usque a mane ad vesperum,

    Plaut. Am. 1, 1, 97:

    a mane ad noctem usque in foro dego diem,

    id. Most. 3, 1, 3:

    inde usque ad diurnam stellam crastinam potabimus,

    id. Men. 1, 2, 62; cf. Cic. Rep. 1, 16, 25:

    ille nihil difficilius esse dicebat, quam amicitiam usque ad extremum vitae diem permanere,

    id. Lael. 10, 33:

    deinceps retro usque ad Romulum,

    as far as, up to, id. Rep. 1, 37, 58.—
    2.
    With acc. (post-Aug.):

    paucae, aegre se defen dentes, usque tempora Alexandri Magni duraverunt,

    Just. 2, 4, 32:

    a rege Romulo usque Caesarem Augustum,

    Flor. 1, prooem. 1 (al. usque in).—
    3.
    With adverbs.
    a.
    With inde:

    pueritiae memoriam recordari ultimam, inde usque repetens, etc.,

    Cic. Arch. 1, 1.—
    b.
    With antehac:

    ut animus in spe usque antehac attentus fuit, Ita, etc.,

    Ter. And. 2, 1, 3.—
    c.
    With adhuc:

    quod occultatum'st usque adhuc nunc non potest,

    Plaut. Aul. 2, 3, 10:

    qui me tam leni passus animost usque adhuc facere, etc.,

    Ter. And. 1, 5, 27:

    cessatum usque adhuc est,

    until now, hitherto, id. Ad. 4, 4, 23:

    qui mos usque adhuc est retentus,

    Cic. Rep. 2, 20, 35:

    usque adhuc certe animum meum probastis,

    Suet. Dom. 18; v. adhuc, II. A.—
    d.
    With eo:

    tamen usque eo se tenuit, quoad, etc.,

    Cic. Dejot. 4, 11:

    usque eo animadverti eum jocari,

    id. Rosc. Am. 22, 60; v. 2. eo, II. C.—
    e.
    With quaque, continually, always:

    Chrusalus mihi usque quaque loquitur nec recte,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 83: usque quaque sapere oportet, Poët. ap. Cic. Fam. 7, 16, 1; so,

    usque quaque,

    Cat. 39, 2; Plin. Ep. 7, 20, 2; 1, 7, 5; Gell. 16, 3, 1:

    usquequaque, de hoc cum dicemus,

    whenever, Cic. Att. 4, 9, 1.—

    Opp. nusquam: atque hoc non alienum est, quod ad multa pertineat, ne aut nusquam aut usquequaque dicatur, hic admonere,

    Cic. Inv. 2, 21, 63.—
    f.
    With dum:

    usque dum regnum optinebit Juppiter,

    Plaut. Men. 5, 1, 28: conplebo familiam adeo usque satietatem dum capiet pater, id. Am. 1, 2, 9:

    usque id egi dudum, dum loquitur pater,

    Ter. Heaut. 5, 2, 30; Cato, R. R. 156:

    mihi quidem usque curae erit, quid agas, dum, quid egeris, sciero,

    Cic. Fam. 12, 19, 3; id. Verr. 2, 1, 5, § 12; 2, 1, 6, § 16; Hor. C. 3, 30, 7; cf. dum, I. B. 1. b. —
    g.
    With interea:

    nam usque dum ille vitam colet Inopem... Interea usque illi de me supplicium dabo,

    Ter. Heaut. 1, 1, 84 sqq.—
    h.
    With donec:

    ibo odorans quasi canis venaticus Usque donec persecutus volpem ero vestigiis,

    Plaut. Mil. 2, 2, 114. —
    k.
    With quoad:

    usque illum, quoad ei nuntiatum esset consules descendisse, omnibus exclusis commentatum, etc.,

    Cic. Brut. 22, 87:

    dandum ordeum, usque quoad erunt lactentes,

    Varr. R. R. 2, 7, 12.—
    1.
    With adeo:

    usque adeo in periculo fuisse, quoad, etc.,

    Cic. Sest. 38, 82; cf. Cato, R. R. 67:

    instare usque adeo, donec se adjurat,

    Plaut. Cist. 2, 3, 40; id. Rud. 3, 5, 32: usque adeo, dum, C. Gracch. ap. Gell. 10, 3, 5; cf. Plaut. Am. 1, 2, 10 sub f. supra.—
    m.
    With nunc (post-class.):

    nunc usque,

    to this day, Amm. 14, 2, 12:

    usque nunc,

    Hier. Ep. 3, 87.—
    B.
    In other relations.
    1.
    Of extent or degree, even to, quite up to, or as far as.
    a.
    Absol.:

    ego vapulando, ille verberando, usque ambo defessi sumus,

    Ter. Ad. 2, 2, 5 Fleck. (al. verberando usque, ambo:

    incerta est distinctio, Don. ad loc.): poenasque dedit usque superque (= usque eo quod satis esset),

    Hor. S. 1, 2, 65.—
    b.
    With ad:

    usque ad ravim poscam,

    Plaut. Aul. 2, 5, 10:

    usque ad necem,

    Ter. And. 1, 2, 28:

    hoc malum usque ad bestias perveniat,

    Cic. Rep. 1, 43, 67:

    usque ad eum finem, dum, etc.,

    id. Verr. 1, 6, 16; v. dum: assenserunt consules designati, omnes etiam consulares usque ad Pompeium, up to, i. e. except Pompey, Plin. Ep. 2, 11, 20.—
    c.
    With adeo:

    undique totis Usque adeo turbatur agris,

    to so great an extent, Verg. E. 1, 12.—
    d.
    With terminal adverbs:

    Anco regi familiaris est factus (sc. L. Tarquinius) usque eo, ut, etc.,

    Cic. Rep. 2, 20, 35; v. eo, under is fin.:

    usque quo non vis subici mihi?

    how long? Vulg. Exod. 10, 3; cf. quousque.—
    2.
    Right on, always, without stop, continuously, constantly, incessantly: Ep. Ne abeas, priusquam ego ad te venero. Ap. Usque opperiar, Plaut. Ep. 2, 2, 122:

    Ctesipho me pugnis miserum Usque occidit,

    Ter. Ad. 4, 2, 20:

    an usque In nostrum jacies verba superba caput?

    Prop. 2, 8, 16:

    cantantes licet usque, minus via laedit, eamus,

    Verg. E. 9, 64; cf.:

    nec vidisse semel satis est, juvat usque morari,

    id. A. 6, 487:

    naturam expelles furcā, tamen usque recurret,

    Hor. Ep. 1, 10, 24.—Repeated:

    allatres licet usque nos et usque,

    Mart. 5, 60, 1:

    ergo, qui prius usque et usque et usque Furum scindere podices solebam,

    Auct. Priap. 78.—
    3.
    Esp.: usque quāque (less correctly as one word, usquequaque), in every thing, on every occasion:

    nolite usque quaque idem quaerere,

    Cic. Verr. 2, 5, 5, § 10:

    an hoc usque quaque, aliter in vitā?

    id. Fin. 5, 30, 91 Madv. ad loc.:

    et id usquequaque quantum sit appareat,

    in each particular, id. Or. 22, 73; Plin. Ep. 7, 12, 5:

    religionum usque quaque contemptor, praeter unius Deae Syriae,

    Suet. Ner. 56 init.

    Lewis & Short latin dictionary > usque

См. также в других словарях:

  • Terminal — Terminal …   Deutsch Wörterbuch

  • Terminal — may mean: In travel and transport *Pharmaceutical Buying House , is a private initiative global trading platform, located in Dhaka, Bangladesh *Airport terminal, a building at an airport *Bus terminal, a bus station *Container terminal, a… …   Wikipedia

  • terminal — ter‧mi‧nal [ˈtɜːmnl ǁ ˈtɜːr ] noun [countable] 1. a large building that is part of an airport, bus station, or port, where people wait to get onto planes, buses, or ships: • Your plane leaves from Terminal 4. 2. COMPUTING a piece of computer… …   Financial and business terms

  • terminal — TERMINÁL, Ă, terminali, e, adj., s.n. 1. adj. Care se află la extremitate, la capăt, la vârf. 2. s.n. Staţie de radioreleu, componentă a unei reţele de radiorelee. 3. s.n. Dispozitiv de intrare sau ieşire cuplat cu calculatorul (2); display video …   Dicționar Român

  • Terminal — Terminal, von lateinisch terminare ‚abgrenzen‘, steht für Containerterminal, eine Anlage, an der Container umgeladen werden Empfangsgebäude an einem Bahnhof, Flughafen (siehe auch Flughafenterminal) oder Fähranleger Lautsprecherterminal, eine… …   Deutsch Wikipedia

  • Terminal — Ter mi*nal ( nal), a. [L. terminals: cf. F. terminal. See {Term}, n.] 1. Of or pertaining to the end or extremity; forming the extremity; as, a terminal edge. [1913 Webster] 2. (Bot.) Growing at the end of a branch or stem; terminating; as, a… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Terminal — Ter mi*nal, n. 1. That which terminates or ends; termination; extremity. [1913 Webster] 2. (Eccl.) Either of the ends of the conducting circuit of an electrical apparatus, as an inductorium, dynamo, or electric motor, usually provided with… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • terminal — adjetivo 1. Que está al final o indica el final de una cosa o de una serie de cosas: Éstas son las obras terminales de la autopista. 2. Área: botánica Que está en el extremo de una parte de la planta: hoja terminal, rama terminal.… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • Terminal — se puede referir: En filosofía, al estado de un ser cuando se halla próximo a su fin ontológico. En un aeropuerto, a la instalación que permite a los pasajeros acceder a los vuelos desde los medios de transporte terrestres, como vehículos… …   Wikipedia Español

  • Terminal — Smn Abfertigungshalle; Sichtgerät einer Datenverarbeitungsanlage per. Wortschatz fach. (20. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus ne. terminal (station), zu ne. terminal das Ende bildend , dieses aus l. terminālis zur Grenze gehörend , zu l. terminus m.… …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • terminal — [tʉr′mə nəl] adj. [L terminalis] 1. of, at, or forming the end, extremity, or terminus of something [terminal feathers] 2. occurring at the end of a series; concluding; closing; final [a terminal payment] 3. designating, of, or having a fatal… …   English World dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»