Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

supprimere

  • 1 supprimere

    -te, -t
    запрещать, конфисковать, изымать (книгу, издание)

    Норвежско-русский словарь > supprimere

  • 2 supprimere

    1) утаивать, похищать (1. 44 D. 41, 1. 1. 51 § 1 D. 17, 2. 1. 3 § 11 D. 49, 14);

    supprim. merces (1. 3 § 3 D. 47, 20);

    naufragium (1. 3 § 4 D. 48, 8);

    testamentum (1. 3 § 6 D. 43, 5);

    tabulas (1. 10 § 2 D. 29, 3); скрывать;

    supprim. conditionem statuliberi (1. 9 § 1 D. 40, 7).

    2) задерживать кого (1. 3 § 8 D. 47, 9)

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > supprimere

  • 3 supprimo

    supprimere, suppressi, suppressus V
    press down or under; suppress; keep back, contain; stop, check

    Latin-English dictionary > supprimo

  • 4 Топить

    - supprimere (naves); mergere; demergere; submergere (classem ponto; navem);

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Топить

  • 5 supprimo

    supprĭmo (subprĭmo), ĕre, pressi, pressum [sub + premo] - tr. - [st2]1 [-] abaisser en pressant dessus, couler à fond, enfoncer, faire disparaître. [st2]2 [-] arrêter, mettre un terme à, retenir. [st2]3 [-] détourner (à son profit), supprimer, recéler, cacher.    - supprimere navem, Liv.: couler un navire, faire sombrer un navire.    - quam (= tempestatem) evitare utile arbitrati suam classem suppresserunt, Nep. Tim. 3, 3: ayant jugé bon de l'éviter, ils firent arrêter leur flotte (= ils firent jeter l'ancre).    - hostem nostros insequentem supprimit, Caes. BC. 1, 45, 1: il arrêta l'ennemi qui poursuivait les nôtres.    - supprimere fletum, Prop.: retenir ses larmes.    - supprimere querelas, Ov.: étouffer ses plaintes.    - supprimere iram, Ov.: calmer sa colère.    - supprimere vocem, Ov.: se taire.    - supprimere pecuniam (nummos), Cic.: détourner de l'argent.    - omnes illos oblivio alta suppressit, Sen.: ils furent tous ensevelis dans un profond oubli.    - supprimere indicium, Curt.: faire disparaître une preuve.    - ne Anaxagoras quidem supprimendus est, Val.-Max.: et il ne faut même pas taire le nom d'Anaxagoras.
    * * *
    supprĭmo (subprĭmo), ĕre, pressi, pressum [sub + premo] - tr. - [st2]1 [-] abaisser en pressant dessus, couler à fond, enfoncer, faire disparaître. [st2]2 [-] arrêter, mettre un terme à, retenir. [st2]3 [-] détourner (à son profit), supprimer, recéler, cacher.    - supprimere navem, Liv.: couler un navire, faire sombrer un navire.    - quam (= tempestatem) evitare utile arbitrati suam classem suppresserunt, Nep. Tim. 3, 3: ayant jugé bon de l'éviter, ils firent arrêter leur flotte (= ils firent jeter l'ancre).    - hostem nostros insequentem supprimit, Caes. BC. 1, 45, 1: il arrêta l'ennemi qui poursuivait les nôtres.    - supprimere fletum, Prop.: retenir ses larmes.    - supprimere querelas, Ov.: étouffer ses plaintes.    - supprimere iram, Ov.: calmer sa colère.    - supprimere vocem, Ov.: se taire.    - supprimere pecuniam (nummos), Cic.: détourner de l'argent.    - omnes illos oblivio alta suppressit, Sen.: ils furent tous ensevelis dans un profond oubli.    - supprimere indicium, Curt.: faire disparaître une preuve.    - ne Anaxagoras quidem supprimendus est, Val.-Max.: et il ne faut même pas taire le nom d'Anaxagoras.
    * * *
        Supprimo, supprimis, pen. corr. suppressi, suppressum, supprimere. Cacher quelque chose en sorte qu'on ne la puisse trouver, Receler, Cacher, Supprimer.
    \
        AEgritudinem supprimere. Cic. Arrester la maladie qu'elle ne s'augmente.
    \
        Animus supprimitur cibis. Plin. Est suffoqué.
    \
        Famam rei supprimere. Liu. Abolir la memoire de quelque chose.
    \
        Fletum supprimere. Propertius. Cesser de plourer, Refraindre son pleur.
    \
        Habenas supprimere cursus. Ouid. Arrester sa course, Desister et cesser de courir.
    \
        Impetum supprimere. Liu. Reprimer, Refrener, Refraindre.
    \
        Iter supprimere. Caes. Rompre son entreprinse d'un voyage.
    \
        Nummos, vel pecuniam supprimere. Cic. Retenir à soy quelque argent sans en dire mot, et sans le rendre à celuy à qui il appartient.
    \
        Vocem supprimere. Ouid. Se taire, Cesser de parler.

    Dictionarium latinogallicum > supprimo

  • 6 dämpfen

    dämpfen, I) im allg.: attenuare (dünn, schwach machen, schwächen, vermindern). – deprimere (gleichs. niederdrücken, drücken; beide z. B. vocem). – II) unterdrücken: comprimere. – reprimere (von der freien Bewegung zurückhalten, z. B. iracundiam). – supprimere (in der freien Bewegung niederhalten, z. B. iram). – restinguere (löschen, z. B. ignem, incendium). sedare (stillen, z. B. bellum). – einen Krieg gänzlich d., bellum sepelire ac discutere: das Ungestüm d., impetum comprimere od. supprimere od. sedare.

    deutsch-lateinisches > dämpfen

  • 7 unterschlagen

    unterschlagen, I) unterschlagen, jmdm. ein Bein, supplantare alqm. – II) unter schlagen, d. i. heimlich für sich behalten: averteredomum u. bl. avertere (heimlich u. böslich beiseite schaffen, z.B. pecuniam, praedam: die Rechnungsbücher, tabulas). – intervertere. intervertere ad seque transferre (heimlich u. böslich an sich ziehen, was für einen andern bestimmt ist, z.B. donum, hereditatem). – intercipere (auffangen, z.B. litteras). – supprimere. retinere et supprimere (zurückhalten und verhehlen, was einem anvertraut ist, z.B. pecuniam, testamentum). – fraudare (betrügerisch entziehen, z.B. stipendium equitum). – öffentliche Gelder unt., pecunias e publico od. bl. pecunias intercipere; pecuniam publicam avertere; peculatum facere (die öffentliche Kasse bestehlen). – die unterschlagenen Gelder, Summen, fraudata, ōrum,n. pl. (z.B. restituere.)

    deutsch-lateinisches > unterschlagen

  • 8 iter

    ĭtĕr (arch. ĭtĭnĕr), ĭtĭnĕris, n. [st2]1 [-] chemin, route, voie, passage. [st2]2 [-] trajet, parcours, étape, marche, voyage. [st2]3 [-] au fig. voie, moyen, manière. [st2]4 [-] droit de passage. [st2]5 [-] passage, couloir. [st2]6 [-] conduit, canal, tuyau.    - iter facere, iter habere in + acc.: faire route vers.    - itineri se committere, Cic.: se mettre en route.    - iter mihi est Lanivium, Cic.: je vais à Lanuvium.    - ex itinere: aussitôt après la marche, sans faire de pause, en route, pendant la marche.    - ex itinere nostros ab latere aperto adgressi circumvenire coeperunt, Caes. BG. 1, 25: immédiatement ils prirent les nôtres en flanc et cherchèrent à nous envelopper.    - iter subprimere (supprimere): s’arrêter.    - justum iter: une étape normale (20 à 25 km par jour).    - magnis itineribus: à grandes étapes.    - maximis itineribus: à marches forcées.    - itineribus deviis, Cic.: par des sentiers détournés.    - notis itineribus: par un itinéraire connu, repéré.    - abesse paucorum dierum iter: être à une distance de quelques jours de marche.    - patiamur illum ire nostris itineribus, Cic. Q. Fr. 3, 3: laissons-le marcher sur nos traces.    - iter astri, Sen.: direction d'un astre.    - itinera aquae, Col.: conduits d'eau.
    * * *
    ĭtĕr (arch. ĭtĭnĕr), ĭtĭnĕris, n. [st2]1 [-] chemin, route, voie, passage. [st2]2 [-] trajet, parcours, étape, marche, voyage. [st2]3 [-] au fig. voie, moyen, manière. [st2]4 [-] droit de passage. [st2]5 [-] passage, couloir. [st2]6 [-] conduit, canal, tuyau.    - iter facere, iter habere in + acc.: faire route vers.    - itineri se committere, Cic.: se mettre en route.    - iter mihi est Lanivium, Cic.: je vais à Lanuvium.    - ex itinere: aussitôt après la marche, sans faire de pause, en route, pendant la marche.    - ex itinere nostros ab latere aperto adgressi circumvenire coeperunt, Caes. BG. 1, 25: immédiatement ils prirent les nôtres en flanc et cherchèrent à nous envelopper.    - iter subprimere (supprimere): s’arrêter.    - justum iter: une étape normale (20 à 25 km par jour).    - magnis itineribus: à grandes étapes.    - maximis itineribus: à marches forcées.    - itineribus deviis, Cic.: par des sentiers détournés.    - notis itineribus: par un itinéraire connu, repéré.    - abesse paucorum dierum iter: être à une distance de quelques jours de marche.    - patiamur illum ire nostris itineribus, Cic. Q. Fr. 3, 3: laissons-le marcher sur nos traces.    - iter astri, Sen.: direction d'un astre.    - itinera aquae, Col.: conduits d'eau.
    * * *
        Iter, iteris, penult. corr. secundum Priscianum, neut. gen. Lucret. Chemin.

    Dictionarium latinogallicum > iter

  • 9 sanguis

    sanguĭs, ĭnis, m.    - forme sanguen, n.: Enn. Tr. 46 ; 228 ; An. 117 ; Cato, frg. 19, 11; 65, 5; Lucr. 1. 837 ; 853 ; 860 II sanguīs chez Lucrèce passim II gén. sanguis Chron. 2, 11, 128 ; P.-Nol. 21, 376. [st1]1 [-] sang.    - Cic. Nat. 2, 138 ; Quir. 14 ; etc..    - sanguinem (alicujus) haurire, Cic. Sest. 54 ; Liv. 26. 13, 14, etc.: faire couler, répandre le sang [de qqn] jusqu'à épuisement.    - hauriendus aut dandus est sanguis, Liv. 7, 24, 4: il faut faire couler tout leur sang ou donner le nôtre.    - sanguinem sistere, Plin. 20, 59 ; cohibere Plin. 22, 147: supprimere Cels. 2, 10: arrêter (étancher) le sang.    - sanguinem mittere, Cic. Att. 6, 1, 2: pratiquer une saignée.    - sanguinem mittere (detrahere, extrahere): saigner (qqn).    - fig. missus est sanguis invidiae sine dolore, Cic. Att. 1, 16, 11: j'ai fait un sacrifice aux envieux sans qu'il m'en coûte.    - gustare civilem sanguinem vel potius exsorbere, Cic. Phil. 2, 71: goûter du sang des citoyens, mieux, s'en abreuver.    - odio civilis sanguinis, Cic. Fam, 15, 15, 1: par haine de verser le sang... = par haine de la guerre civile].    - sanguine barbarorum modico, Tac.: les barbares ayant perdu peu de sang.    - usque ad sanguinem incitari, Cic.: s'exalter jusqu'au meurtre.    - fraterni sanguinis insons, Ov.: innocent de la mort de son frère. [st1]2 [-] force vitale, vigueur, sang, vie.    - toto sanguine nixus, Stat.: en déployant toute sa vigueur.    - [en parl. de l'Etat] Cic. Att. 4, 18, 2 ; Sest. 78.    - [en parl. de l'éloquence ou de l'orateur] Cic. Br. 36 ; 283 ; Or. 76.    - [en parl. du trésor public] Cic. Verr. 3, 83 ; Att. 6, 1, 2.    - detrahere aliquid de sanguine aerarii, Cic.: sucer le sang du Trésor. [st1]3 [-] origine, descendance race, parenté.    - sanguine conjuncti, Cic. Inv. 2, 161: unis par les liens du sang.    - paternus, maternus sanguis, Cic. Amer. 66: le sang paternel, maternel.    - ne societur sanguis, Liv. 4, 4, 6: pour que les sangs ne se mêlent pas.    - sanguis obscurus, Stat.: naissance obscure.    - vos o Pompilius sanguis, Hor.: ô vous, descendants de Numa.    - saevire in suum sanguinem, Liv.: faire des victimes au sein de sa famille. [st1]4 [-] rejeton, descendant.    - Virg. En. 6, 836 ; Hor. O. 4, 2, 14, etc ; Liv. 7, 4, 3 ; 40, 5. 1. [st1]5 [-] suc (des végétaux), sève, liqueur.    - Plin. 14, 58; Stat. Th. 1, 329.    - sanguis Baccheus, Stat.: liqueur de Bacchus (= le vin).
    * * *
    sanguĭs, ĭnis, m.    - forme sanguen, n.: Enn. Tr. 46 ; 228 ; An. 117 ; Cato, frg. 19, 11; 65, 5; Lucr. 1. 837 ; 853 ; 860 II sanguīs chez Lucrèce passim II gén. sanguis Chron. 2, 11, 128 ; P.-Nol. 21, 376. [st1]1 [-] sang.    - Cic. Nat. 2, 138 ; Quir. 14 ; etc..    - sanguinem (alicujus) haurire, Cic. Sest. 54 ; Liv. 26. 13, 14, etc.: faire couler, répandre le sang [de qqn] jusqu'à épuisement.    - hauriendus aut dandus est sanguis, Liv. 7, 24, 4: il faut faire couler tout leur sang ou donner le nôtre.    - sanguinem sistere, Plin. 20, 59 ; cohibere Plin. 22, 147: supprimere Cels. 2, 10: arrêter (étancher) le sang.    - sanguinem mittere, Cic. Att. 6, 1, 2: pratiquer une saignée.    - sanguinem mittere (detrahere, extrahere): saigner (qqn).    - fig. missus est sanguis invidiae sine dolore, Cic. Att. 1, 16, 11: j'ai fait un sacrifice aux envieux sans qu'il m'en coûte.    - gustare civilem sanguinem vel potius exsorbere, Cic. Phil. 2, 71: goûter du sang des citoyens, mieux, s'en abreuver.    - odio civilis sanguinis, Cic. Fam, 15, 15, 1: par haine de verser le sang... = par haine de la guerre civile].    - sanguine barbarorum modico, Tac.: les barbares ayant perdu peu de sang.    - usque ad sanguinem incitari, Cic.: s'exalter jusqu'au meurtre.    - fraterni sanguinis insons, Ov.: innocent de la mort de son frère. [st1]2 [-] force vitale, vigueur, sang, vie.    - toto sanguine nixus, Stat.: en déployant toute sa vigueur.    - [en parl. de l'Etat] Cic. Att. 4, 18, 2 ; Sest. 78.    - [en parl. de l'éloquence ou de l'orateur] Cic. Br. 36 ; 283 ; Or. 76.    - [en parl. du trésor public] Cic. Verr. 3, 83 ; Att. 6, 1, 2.    - detrahere aliquid de sanguine aerarii, Cic.: sucer le sang du Trésor. [st1]3 [-] origine, descendance race, parenté.    - sanguine conjuncti, Cic. Inv. 2, 161: unis par les liens du sang.    - paternus, maternus sanguis, Cic. Amer. 66: le sang paternel, maternel.    - ne societur sanguis, Liv. 4, 4, 6: pour que les sangs ne se mêlent pas.    - sanguis obscurus, Stat.: naissance obscure.    - vos o Pompilius sanguis, Hor.: ô vous, descendants de Numa.    - saevire in suum sanguinem, Liv.: faire des victimes au sein de sa famille. [st1]4 [-] rejeton, descendant.    - Virg. En. 6, 836 ; Hor. O. 4, 2, 14, etc ; Liv. 7, 4, 3 ; 40, 5. 1. [st1]5 [-] suc (des végétaux), sève, liqueur.    - Plin. 14, 58; Stat. Th. 1, 329.    - sanguis Baccheus, Stat.: liqueur de Bacchus (= le vin).
    * * *
        Sanguis, m. g. quod et Sanguen, neut. gen. dixerunt veteres, vnde sanguinis facit in genitiuo, pen. corr. Cic. Sang.
    \
        Detractio sanguinis, et Sanguinis missio. Cels. Saignee.
    \
        Profusionem sanguinis auertere. Cels. Divertir.
    \
        Sanguis aerarii, per translationem. Cicero. L'argent du thresor de la ville.
    \
        Plenus sanguinis homo. Plaut. Qui ne demande qu'à tuer.
    \
        Conglobatus, Vide CONGLOBO. Sang figé et caillé.
    \
        Integer. Virgil. Qui n'est point corrompu.
    \
        Coit sanguis. Plinius. Il se caille.
    \
        Poenas dare sanguine. Virgil. Estre tué.
    \
        Dare sanguinem inuidiae. Liu. Mettre sa vie à la volunté et merci de ses envieux.
    \
        Alternum dare sanguinem. Seneca. Quand deux s'entretuent, S'entretuer.
    \
        Duratur sanguis. Quintil. Se caille, S'endurcit, Se fige.
    \
        Emittere sanguinem. Cels. Saigner aucun.
    \
        Plus sanguinis in ipsa dimicatione factum. Liu. On tua plus de gents, Il y eut plus grande effusion de sang.
    \
        Fundere sanguinem de Rege. Curt. Espandre son sang, et se faire tuer pour soustenir la querelle de son Roy.
    \
        Sanguis reliquit corpus. Ouid. C'est quand on se sangmesle.
    \
        Sistere sanguinem. Plin. Arrester le sang, Estancher.
    \
        Amisimus omnem succum et sanguinem. Cicero. La vigueur et la force.
    \
        Sanguis. Virgil. Generation.
    \
        Author sanguinis. Virgil. Le premier et commencement d'une race et lignee.
    \
        Degener sanguinis. Stat. Qui forligne, Forlignant, Qui ne fait pas comme ceulx de sa parenté et de son sang.
    \
        Claro sanguine genitus. Seneca. De noble sang et lignee.
    \
        Sanguis regius. Horat. Sang royal.
    \
        Chari sanguinis vincula. Propert. Consanguinité.
    \
        Gradu sanguinis propior. Ouid. Plus prochain parent.
    \
        Nomina sanguinis. Ouid. Les noms de consanguinité.
    \
        Cohaerere sanguine alicui. Quintil. Estre son parent, Estre de son sang.

    Dictionarium latinogallicum > sanguis

  • 10 supprimer

    vt.
    1. (par une décision officielle) отменя́ть/отмени́ть ◄-'ит, pp. -ë-►, упраздня́ть/упраздни́ть;

    supprimer une loi (un impôt) — отмени́ть зако́н (нало́г);

    supprimer la censure (les libertés) — отмени́ть <упраздни́ть> цензу́ру (свобо́ды); supprimer les crédits — отмени́ть креди́ты; supprimer un spectacle — отмени́ть спекта́кль

    2. (éliminer, détruire) устраня́ть/устрани́ть, уничтожа́ть/ уничто́жить, ликвиди́ровать ipf. et pf.; искореня́ть/искорени́ть (extirper);

    ce médicament supprimere les maux de tête — э́то лека́рство снима́ет головну́ю боль, ∑ от э́того лека́рства прохо́дит головна́я боль;

    supprimer les difficultés (les obstacles) — устрани́ть тру́дности (препя́тствия); supprimer les abus — устрани́ть <искорени́ть> злоупотребле́ния; supprimer un emploi — ликвиди́ровать <упраздни́ть, сократи́ть> до́лжность; supprimer le chômage (les taudis) — уничто́жить <ликвиди́ровать> безрабо́тицу (трущо́бы)

    ║ ( tuer) ликвиди́ровать, убира́ть/ убра́ть;

    supprimer les traîtres — ликвиди́ровать <уничто́жить, убра́ть> преда́телей

    3. (retrancher) убра́ть ◄уберу́, -ёт, -ла►; выки́дывать/вы́кинуть (plus fam.); опуска́ть/опусти́ть ◄-'стит► (omettre);

    supprimer les détails (un mot) — опусти́ть дета́ли (сло́во);

    supprimer une scène d'une pièce — опусти́ть <убра́ть> сце́ну в пье́се; вы́кинуть сце́ну из пье́сы

    4. (qch. à qn.) отбира́ть/отобра́ть ◄-беру́, -ёт, -ла► что-л. у кого́-л.;

    on lui a supprimeré son permis de conduire — у него́ отобра́ли води́тельск|ие права́ <-ое удостовере́ние offic>

    vpr.
    - se supprimer

    Dictionnaire français-russe de type actif > supprimer

  • 11 Сдерживать

    - arcere; coercere; tenere (risum; iracundiam; lacrimas); continere; sustinere; cohibere; domare (invidiam; libidines; vim fluminis); sistere (hostem; equum); comprimere (risum); supprimere; resecare; servare (promissa); castigare (equum frenis; animi dolorem; risum); vincire; frenare; confutare; constringere; temperare (iras); tardare (libidines); suspendere (fletum; spiritum; lacrimas); supprimere (hostem; impetum);

    • (с трудом) сдерживать слёзы - abdere lacrimas; vix (a) lacrimis temperare;

    • сдерживать смех - temperare risui;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Сдерживать

  • 12 subprimo

    sup-prĭmo ( subp-), pressi, pressum, 3, v. a. [premo], to press down or under.
    I.
    In gen., so rarely and only as a naut. t. t., to sink, send to the bottom a vessel:

    quattuor (naves) suppressae,

    Liv. 22, 19, 12; so,

    naves,

    id. 28, 30, 11; 37, 11, 11; Just. 2, 9, 13. —
    II.
    In partic. (class.).
    A.
    To hold or keep back; to check, stop, put a stop to; to detain, restrain, suppress (syn.: reprimo, repello, sisto).
    1.
    Lit.:

    hostem nostros insequentem,

    Caes. B. C. 1, 45:

    iter,

    id. ib. 1, 66:

    aerii cursūs habenas,

    Ov. M. 6, 709:

    lora manu,

    id. Am. 1, 13, 10:

    fugam,

    id. M. 11, 777:

    sanguinem,

    Cels. 2, 10 fin.; 5, 26, 22; Plin. 27, 12, 91, § 113:

    alvum,

    i. e. to close, make costive, Cels. 2, 12, 2:

    ventrem,

    id. 4, 19:

    fontes,

    Ov. M. 15, 280; id. P. 4, 2, 18:

    lacrimas,

    Prop. 3, 10 (4, 9), 8; Albin. 1, 427:

    vocem,

    let fall, Ov. M 1, 715:

    partem ultimam vocis In medio sono,

    id. ib. 5, 193:

    si jam deficiam, subpressaque lingua palate Vix instillato restituenda mero, etc.,

    id. Tr. 3, 3, 21.—
    2.
    Trop.:

    aegritudinem supprimere nec pati manare longius,

    Cic. Tusc. 3, 31, 75:

    stultiloquium,

    Plaut. Mil. 2, 3, 24:

    impetum militum,

    Liv. 31, 18, 7; 7, 24, 3:

    iram,

    id. 2, 35, 2; Ov. P. 1, 8, 69:

    querelas,

    id. F. 4, 83; Petr. 91:

    furorem,

    id. 71:

    fletum,

    Prop. 4 (5), 1, 113:

    dolorem altā mente,

    Luc. 6, 228. —
    B.
    To keep from publicity, keep to one ' s self; to keep back, conceal, suppress (syn.: abscondo, celo).
    1.
    Lit.:

    quae (HS DC) reticuit atque suppressit,

    Cic. Clu. 36, 99:

    pecuniam,

    id. ib. 25, 68;

    26, 71: nummos,

    id. ib. 27, 75:

    elaborata abscondere atque supprimere,

    Plin. 25, 1, 1, § 1:

    quae (senatusconsulta) antea arbitrio consulum supprimebantur vitiabanturque,

    Liv. 3, 55, 13:

    testamentum,

    Suet. Calig. 16:

    libros,

    id. Gram. 8 fin.:

    alienam ancillam,

    to harbor secretly, Dig. 47, 2, 84:

    adulterii foeditate suppressā,

    Amm. 16, 8, 6.—
    2.
    Trop.:

    ejus decreti suppressa fama est,

    Liv. 5, 1, 7:

    famam coërcitam,

    Tac. H. 1, 17 fin.:

    indicium conjurationis,

    Curt. 6, 8, 8:

    nomen Vespasiani,

    Tac. H. 2, 96.—Hence, suppres-sus, a, um, P. a., held back, kept in, i. e., *
    A.
    Short:

    mentum,

    Varr. R. R. 2, 9, 3.—
    B.
    Of the voice, subdued, low:

    suppressā voce dicere (opp. magnā voce dicere),

    Cic. Sull. 10, 30:

    murmur,

    Val. Fl. 5, 470.— Comp.:

    erit ut voce sic etiam oratione suppressior,

    Cic. Or. 25, 85.—Hence, suppres-sē, adv.; in comp.:

    suppressius,

    in a subdued voice, Aug. Ord. 1, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > subprimo

  • 13 supprimo

    sup-prĭmo ( subp-), pressi, pressum, 3, v. a. [premo], to press down or under.
    I.
    In gen., so rarely and only as a naut. t. t., to sink, send to the bottom a vessel:

    quattuor (naves) suppressae,

    Liv. 22, 19, 12; so,

    naves,

    id. 28, 30, 11; 37, 11, 11; Just. 2, 9, 13. —
    II.
    In partic. (class.).
    A.
    To hold or keep back; to check, stop, put a stop to; to detain, restrain, suppress (syn.: reprimo, repello, sisto).
    1.
    Lit.:

    hostem nostros insequentem,

    Caes. B. C. 1, 45:

    iter,

    id. ib. 1, 66:

    aerii cursūs habenas,

    Ov. M. 6, 709:

    lora manu,

    id. Am. 1, 13, 10:

    fugam,

    id. M. 11, 777:

    sanguinem,

    Cels. 2, 10 fin.; 5, 26, 22; Plin. 27, 12, 91, § 113:

    alvum,

    i. e. to close, make costive, Cels. 2, 12, 2:

    ventrem,

    id. 4, 19:

    fontes,

    Ov. M. 15, 280; id. P. 4, 2, 18:

    lacrimas,

    Prop. 3, 10 (4, 9), 8; Albin. 1, 427:

    vocem,

    let fall, Ov. M 1, 715:

    partem ultimam vocis In medio sono,

    id. ib. 5, 193:

    si jam deficiam, subpressaque lingua palate Vix instillato restituenda mero, etc.,

    id. Tr. 3, 3, 21.—
    2.
    Trop.:

    aegritudinem supprimere nec pati manare longius,

    Cic. Tusc. 3, 31, 75:

    stultiloquium,

    Plaut. Mil. 2, 3, 24:

    impetum militum,

    Liv. 31, 18, 7; 7, 24, 3:

    iram,

    id. 2, 35, 2; Ov. P. 1, 8, 69:

    querelas,

    id. F. 4, 83; Petr. 91:

    furorem,

    id. 71:

    fletum,

    Prop. 4 (5), 1, 113:

    dolorem altā mente,

    Luc. 6, 228. —
    B.
    To keep from publicity, keep to one ' s self; to keep back, conceal, suppress (syn.: abscondo, celo).
    1.
    Lit.:

    quae (HS DC) reticuit atque suppressit,

    Cic. Clu. 36, 99:

    pecuniam,

    id. ib. 25, 68;

    26, 71: nummos,

    id. ib. 27, 75:

    elaborata abscondere atque supprimere,

    Plin. 25, 1, 1, § 1:

    quae (senatusconsulta) antea arbitrio consulum supprimebantur vitiabanturque,

    Liv. 3, 55, 13:

    testamentum,

    Suet. Calig. 16:

    libros,

    id. Gram. 8 fin.:

    alienam ancillam,

    to harbor secretly, Dig. 47, 2, 84:

    adulterii foeditate suppressā,

    Amm. 16, 8, 6.—
    2.
    Trop.:

    ejus decreti suppressa fama est,

    Liv. 5, 1, 7:

    famam coërcitam,

    Tac. H. 1, 17 fin.:

    indicium conjurationis,

    Curt. 6, 8, 8:

    nomen Vespasiani,

    Tac. H. 2, 96.—Hence, suppres-sus, a, um, P. a., held back, kept in, i. e., *
    A.
    Short:

    mentum,

    Varr. R. R. 2, 9, 3.—
    B.
    Of the voice, subdued, low:

    suppressā voce dicere (opp. magnā voce dicere),

    Cic. Sull. 10, 30:

    murmur,

    Val. Fl. 5, 470.— Comp.:

    erit ut voce sic etiam oratione suppressior,

    Cic. Or. 25, 85.—Hence, suppres-sē, adv.; in comp.:

    suppressius,

    in a subdued voice, Aug. Ord. 1, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > supprimo

  • 14 alvus [1]

    1. alvus, ī, f. (v. griech. αυλός, Rohrflöte, längliche Rundung; vgl. αυλών, Schlucht, litauisch anlýs), eine Wölbung, Höhlung; d.h. I) der untere Teil der Leibeshöhlung mit dem Hauptdarm, durch den die Exkremente abgeführt werden, nachdem die nahrhafteren Bestandteile sich abgesondert haben, der Unterleib, Bauch, Leib und der Darmkanal, A) eig.: purgatio alvi, Cic.: crebra alvi ductio, häufige Klystiere, Cels.: alvum purgare, Sall. fr. u. Cels.: alvum exonerare, inanire, solvere, ciere, movere, ducere, Cels. u. Plin.: alvi profusio, profluvium, alvus fluens, liquida, fusa, cita, soluta, offener Leib, Durchfall, Diarrhöe, Cels., Col. u. Plin.: so auch bl. alvus, Col. 6, 7, 2. – dagegen alvum astringere, cohibere, comprimere, supprimere, firmare, sistere, inhibere, Cels. u. Plin. – meton., a) der offene Leib, die Ausleerung, der Stuhlgang, M. Caes. bei Fronto ad Marc. Caes. 5, 55 (70). p. 91, 30 N. – b) der Unrat, die Exkremente, alvus nigra, pallida, rufa etc., Cels.: alvum deicere, abführen, Cato r.r.: alvum superiorem deicere, vomieren, Cato r.r.: alvus non descendit, er hat keinen Stuhlgang, Cels. – B) übtr.: 1) der Leib der Schwangern, die Bauchhöhle, in der der uterus (die Gebärmutter) liegt, der Mutterleib, Plaut, Cic. u.a. – 2) der Magen u. die Verdauungswerkzeuge übh., Cic. de nat. deor. 2, 136. Ov. met. 6, 651. – II) der Bauch, Rumpf des Schiffes, Tac. hist. 3, 47. – III) der Bienenkorb, Bienenstock, Varr., Col. u. Plin. – IV) das Gehäuse des Granatapfels usw., quaedam (poma) alvo continentur, ut granata, Plin. 15, 115. – / alvus gen. masc., Acc. ann. fr. II. M. ( bei Non. 193, 26). Plaut. Pseud. 823 (u.a. Altlateiner b. Charis. 80 sq. u. Prisc. 6, 84). Iul. Obsequ. 40 (100).

    lateinisch-deutsches > alvus [1]

  • 15 impetus

    impetus, ūs, m. (impeto), das Vorwärtsdrängen, die vorwärts drängende od. -schießende Bewegung, I) im allg.: 1) eig.: animalia quaedam impetum habent, incedunt, transeunt, können sich frei vorwärts-, fortbewegen, Sen.: cursum habent quaedam (signa, Statuen) et impetum (haben eine laufende u. vorwärtsstrebende Stellung), sedent alia vel incumbunt, Quint. – 2) übtr.: a) der rasche Lauf eines Fahrzeuges, der Schuß, natantis impetus trabis, Catull.: quinqueremis praelata impetu, im Schusse vorbeifahrend, vorbeischießend, Liv. – b) der Umschwung eines Himmelskörpers, ingens caeli imp., Lucr.: impetum caeli admirabili cum celeritate moveri, Cic.: poet., quieti corpus nocturno impetu dedi, im Umschwung der Nacht, Acc. fr. – c) der Druck einer Last nach unten, die Schwere, magnum impetum habere, Vitr.: gravescit impetus, Lucr.

    II) insbes., das Ansetzen, der Anlauf, Aufschwung, A) eig.: 1) v. leb. Wesen: a) übh.: tum rursus impetu capto (angesetzt, ausgeholt) enituntur, Liv.: abiectis armis ultimas oppidi partes continenti impetu (in ununterbrochenem Anlaufe od. Laufe) petere, Caes.: uno impetu (in einem Zuge, auf einen Ansatz) epotare, Plin. – b) = ὁρμή, der feindliche Anlauf, das Andrängen, Anrennen, Anprallen, der Angriff, Anfall, Überfall, auf eine Person usw., multitudo terrebat eum clamore, voltu, saepe impetu, Sall.: ut eorum iratos animos atque horribiles impetus deprecetur, Cic.: in Pompeium impetum facere, den P. anfallen, Cic.: in bona alcis, in alcis bona fortunasque, in reliquas omnes fortunas impetum facere, herfallen über usw. (= gewaltsam in Beschlag nehmen), Cic.: fit impetus in alqm, Cic.: impetum alcis comprimere (zurückschlagen), Cic.: impetum morari, Curt. – als milit. t. t., ad primum impetum, Liv.: primo impetu pulsi, Caes.: cum primus secundusque impetus retudisset inferentem se ferociter hostem, Liv.: impetum facere in alqm, Caes. u.a., in agros, Liv.: impetum dare (machen), Liv.: impetum dare in alqm, in agrum Romanum, Liv.: impetum sustinere, ferre, Caes.: nec primum impetum barbarorum Silanus, nec secundum Manlius, nec tertium Caepio sustinere potuerunt, Flor.: impetum militum supprimere (Einhalt tun), Liv.: ubi in omnes partes nequiquam impetus capti, jeder Anlauf fehlschlug, Liv.: magna subsidia habet res publica expedita, quibus subito impetu (Dat.) ac latrocinio parricidarum resistat, Planc. in Cic. ep. 10, 24, 3. – 2) v. Lebl. = a) der gewaltige Andrang, die Gewalt, der Ungestüm, v. Flüssen, fluminis, Curt.: adversi fluminis (Ggstz. tranquillitas), Liv.: magno impetu erumpentes fluvii, Sen.; vgl. Burmann Phaedr. 3. prol. 59. – v. Meere, in magno impetu maris atque aperto, Caes. – v. Winden, tantos impetus ventorum (Stürme) sustineri, Caes. – v. Feuer, impetus ignis, die Gewalt des F., Lucr. – b) als mediz. t. t., impetus febris, der Paroxysmus, Cels.: podagrae, Anfall des P., Plin.: sanguinis, Blutsturz, Aur. Vict. – pituitae in facie, feuchter Ausschlag, Plin.: oculorum, entzündlicher Augenfluß, Plin.

    B) übtr.: 1) v. Pers.: a) der Schwung des Geistes, der Aufschwung, velut repetito spatio sumere impetum, Plin. ep.: resumere impetum fractum omissumque, Plin. ep.: ut aliter in ea (oratione) nec impetus (Schwung) ullus nec vis esse possit, Cic. – impetus divinus, göttliche Eingebung, Begeisterung, Enthusiasmus, Cic.: u. so impetus sacer, Ov.: u. calorem et impetum sequentes, Quint. – b) (wie ὁρμή), der Drang, Trieb, α) das drängende Verlangen, die Neigung, animi, Cic.: dicendi, Cic.: imperii delendi, Cic.: impetu rapi ad omnes affectus, Curt.: impetus est m. folg. Infin., ich habe Neigung, -Lust, trage Verlangen zu usw., Ov. u.a. Dichter (vgl. Ruhnken Ov. her. 4, 38). – β) der rasche Entschluß (Plan), impetum capere alcis rei, den raschen E. (Pl.), schnell den E. (Pl.) fassen zu usw., den kühnen Gedanken haben zu usw., occidendi regis, Curt., in scaena canentem Neronem aggrediendi, Tac., moriendi, Suet., expeditionis Germanicae, Suet. Vgl. Mützell Curt. 5, 12 (32), 1. – c) die Aufwallung des Gemütes, ut laetus primo gaudentium impetu fuerat, in der ersten Aufw. der Freude, im ersten Freudentaumel, Tac.: animus revolvens iras, etiam si impetus offensionis languerat, selbst wenn die Aufw. des gekränkten Gemütes vorüber war, Tac.: Plur., impetus acres, Tac.: impetus antiqui, altbiedere Aufwallungen, Tac. – d) der Ungestüm im Reden u. Handeln, C. Gracchi, Tac. dial.: multitudinis, der U., die Wut des Pöbels, Iustin.: impetu magis, quam consilio, Liv.: impetu potius bella quam perseverantiā gerere, Tac. – 2) v. Abstr., der Drang, Ungestüm, Sturm, tantus impetus cursusque rerum (der Ereignisse), Curt.: non minor impetus fortunae, Iustin.: tanti belli impetus, ein so gewaltiger Kriegssturm, Cic. – / Dat. Sing. impetu, Planc. in Cic. ep. 10, 24, 3 (s. oben no. II, A, 1, b); Dat. u. Abl. Plur. impetibus bis jetzt ohne Beleg, wenn man impetibus Lucr. 1, 293 als Abl. Plur. von impes u. nicht von impetus ansieht. Vgl. impes.

    lateinisch-deutsches > impetus

  • 16 naufragium

    naufragium, iī, n. (navifragium, von navis u. frango), der Schiffbruch, I) eig.: naufragium (naufragia) facere, Sch. leiden, Cic. u. Sen.: u. dafür n. pati, Sen. poët. u. Eutr.: naufragio perire, Cic., interire, Caes.: falsa naufragia ementiri, Liv.: quae e naufragio possent enatare, sich mit ans Land retten, Vitr.: exanimata naufragiis corpora (die Leichname der Schiffbrüchigen) supina iacebant aut prona, Amm.: quasi naufragiis magnis multisque coortis, nach gewaltigem u. häufigem Schiffbruche, Lucr. 2, 552. – Sprichw., cupio istorum naufragia ex terra intueri, in Sicherheit ihre Gefahren anzusehen, Cic. ad Att. 2, 7, 4. – naufragium in portu facere, am Ziele noch verunglücken, Ps. Quint. decl. 12, 23. – im Bilde, wie Schiffbruch = Unglück, (unglückliches) Schicksal, Zerrüttung, patrimonii, rei familiaris, Cic.: excipe naufragium nostrum, mein Unglück = mich Unglücklichen, Ov.: mollia naufragiis litora posse dari, mein Schicksal könne durch Anweisung einer milderen Gegend erleichtert werden, Ov.: me delectat ex hoc naufragio tabula (Rettungsbrett = Trostmittel), Cic.: naufragii reliquias colligere (im Bilde), Liv.; vgl. reliquias tantae cladis velut ex naufragio colligere, Liv.: ex naufragio patriae salvus nemo potest enatare, Cornif. rhet. – insbes. von einer Niederlage zur See und zu Lande, naufragium maris, Iustin.: pauci naufragii comites, Iustin.: naufragium facere (erleiden), Nep.: per Italiam naufragia sua latius trahere, Flor.; vgl. Duker Flor. 1, 13, 19. – II) meton., die vom Schiffbruch auf der See umhertreibenden od. aufgefischten Gegenstände, Trümmer, Überreste, schiffbrüchiges Gut, naufragium suum colligere, Ulp. dig. 49, 9, 12: naufragium supprimere, Marcian. dig. 48, 8, 3. § 4: totum inter Siciliam Sardiniamque pelagus naufragio suo operire (v. Schiffen), Flor. 2, 2, 36; nubifer eurus naufragium spargens, Sil. 10, 323. – im Bilde illa naufragia Caesaris amicorum, Cic. Phil. 13, 3: naufragia rei publicae colligere, Cic. Sest. 15.

    lateinisch-deutsches > naufragium

  • 17 navis

    nāvis (vulg. nābis), is, f. (altindisch nauḥ, griech. ναῦς), das Schiff, I) eig. u. übtr.: A) eig.: navis peregrina, Plaut.: maritima, Liv.: fluviatilis, Liv.: amnica, Edict. Diocl.: actuaria, Caes.: longa, Kriegsschiff, Liv.: oneraria, Transportschiff, Lastschiff, Liv.: mercatoria, Kauffahrteischiff, Plaut.: piratica, Seeräuberschiff, Liv.: piscatoria, Fischerkahn, Caes.: praetoria, Admiralschiff, Liv.: rostrata, mit einem Schnabel, Iustin.: tecta, Liv. u. Tac., od. constrata, Cic., mit einem Verdeck: aperta, ohne Verdeck, Cic.: navis frumento onusta, Liv.: navis vacua dominis, Liv.: navis exarmata et utroque patens latere, Sen. rhet.: navis quassa (leckes), Liv., vetus quassaque, Liv.: navis, quae simplici ordine agebatur (= moneris, w. s.), Tac.: navis quattuor scalmorum, Vell.: navis auri, paleae, ein Goldschiff, Spreuschiff, Cic.: n. mercium, Iustin. – navem construere od. aedificare, Cic., od. facere, Caes.: navem ornare, Liv., od. adornare, Caes.: navem fabricari, Tac.: navem armare, Caes., instruere armareque, Liv.: navem exarmare (abtakeln), Sen. rhet.: fatiscit navis rimis od. carie, Verg. u. Amm.: navem reficere, Liv.: navem deducere litore, Verg., od. in aquam, Liv., od. bl. deducere, Caes., ein Schiff ins Wasser (in See, vom Stapel usw.) lassen: navem subducere, ans Land ziehen, Caes.: navem ex portu educere, aus dem Hafen steuern, Caes.: navem moliri ab terra, Liv.: navem solvere, absegeln, Caes.: navis solvit, das Schiff segelt ab, Caes.: conscendere navem, Nep., od. in navem, Cic.: od. ascendere in navem, Nep., od. navem, Ter.: milites in navem imponere, einschiffen, Liv.: alqm in navem recipere (an Bord nehmen), Vell.: moderari navem, Liv., navem funiculo, Cic.: navibus rem gerere, zur See fechten, Hor.: egredi e (ex) navi, Ter. u. Caes., od. navi, Nep.: navem appellere ad locum, Cic.: od. applicare ad terram, Caes., od. terrae, Liv.: navis in portum pervehitur, Cic.: deligare navem ad ancoram od. ad terram, Caes.: navem supprimere od. deprimere, versenken, Liv. u. Tac.: navem mergere, versenken, in den Grund bohren, Liv. u.a. (vgl. mergo): navem stabilire (einen festen Stand geben), Liv.: navem frangere, Schiffbruch leiden, Cornif. rhet. (vgl. compluribus navibus fractis, Caes.): navem frangere apud Andrum insulam, Ter.: navem gubernare, steuern, Cic.: navem tenere in ancoris, vor Anker liegen, Nep.: nave, navibus venire, zu Schiffe kommen, Cic. u. Liv.: in navi vehi, Cic., od. nave ferri, Hor., im Schiffe fahren. – navem agere in litus, Liv.: navem capere (nehmen, erobern), Liv.: navem circumsistere, circumvenire, Liv.: navem concīdere, Liv.: navem concitare, Liv.: navem incendere, Cic.: navem praecīdere, Cic.: navem perforare Cic. fr.: navem retinere, festhalten, Caes., zurückbehalten, Liv. – Sprichw., navibus atque quadrigis, d.i. mit aller Macht, aus allen Kräften, Hor. ep. 1, 11, 28: navem mortuo applicare, den Ertrunkenen aus dem Wasser ziehen, zu spät Hilfe leisten, Ps. Quint. decl. 12, 23. – B) übtr.: 1) der Bürzel der Vögel, Apic. 6, 240. – 2) Navis Argolica od. bl. Navis, das Schiff Argo als Gestirn, Cic. Arat. 277. – II) bildl., v. Staate, una navis est bonorum omnium, Cic.: v. der Gemeinschaftlichkeit einerlei Schicksals desselben, ubicumque es, in eadem es navi, Cic. – / Akk. Sing. gew. navem, selten navim (welche Form Charis. 126, 7 sq. geradezu verwirft); Abl. Sing. nave, zB. Verg. Aen. 5, 188, gew. aber navi, s. Charis. 47, 19. Prisc. 7, 67, der Ter. Andr. 923 u. heaut. 182 u. Cic. Verr. 5, 45 als Belege anführt; vgl. oben die Redensarten.

    lateinisch-deutsches > navis

  • 18 sanguis

    sanguis (urspr., aber veraltete Form sanguen), inis, m., das Blut (= der dünne, die Glieder durchströmende und lebenerhaltende Blutsaft, hingegen cruor = der rohe Blutsaft, das rohe, dicke Blut; vgl. Tac. ann. 12, 47), I) eig. u. bildl.: 1) eig.: sanguinis eruptio, Cels.: sanguinis vomitus, Cels.: sanguinis missio, das Aderlassen, Cels.: sanguis ater, Lucr., Verg. u. Liv.: caprinus, Aur. Vict.: humanus, Liv. u.a.: taurinus, Catull. u. Plin.: tauri sanguis, Cic.: vestis sanguine madens, Quint.: gladius sanguine oblitus, Sall.: sanguine subito ictus, vom Schlage getroffen, Eutr.: murenas sanguine humano saginare, Sen. (bildl., sanguine rei publicae saginari, sich mit dem Marke des St. mästen, Cic.): candor corporis magis sanguine atro maculabatur, Liv.: affectus nobis fugant sanguinem, treiben uns das Blut (im Gesichte) zurück (Ggstz. evocant ruborem), Sen.: os sanguine respergere, Cic.: se sanguine nefando respergere, Liv.: sanguinem mittere, zur Ader lassen, alci, Cels., u. scherzh., provinciae, Cic.: so auch sanguinem extrahere, Plin., od. detrahere, Colum., od. emittere venis, Plin., od. demittere, Gell.: sanguinem sistere, Plin., od. cohibere, Cels., od. supprimere, Cels.: sanguinem exspuere, Cels., ab ore exspuere (Ggstz. ex stomacho cruorem reicere), Scrib.: sanguinem vomere, Cels.: sanguinem fundere, ausgießen, Cic., u. vergießen, Curt. (vgl. plus sanguinis ex multa carne fundebatur, Liv.): sanguinem effundere, vergießen, Cic.: sanguinem haurire, Liv., sanguinem alcis haurire, Cic.: hauriendus aut dandus est sanguis, ihr müßt Blut (der Feinde) vergießen oder (das eurige) hingeben, Liv.: sanguinem sitire, Iustin. u. Lact.: sanguinem alcis sitire, Cic.: gustasse civilem sanguinem vel potius exsorbuisse, Cic.: numquam sanguinem alcis expetivisse, Cic.: hominis propinqui sanguinem vitamque eripere, Cic.: saturare se sanguine dissimillimorum sui civium, Cic.: satia te sanguine, quem sitisti, Iustin.: canes satiati sanguine erili, Ov.: etiam impendio sanguinis sui alqm tueri, Sen. – 2) bildl.: a) die Lebensfrische, das Kernhafte, amisimus sucum et sanguinem, Cic.: quibus integer aevi sanguis, Verg. – v. der Rede u. v. Redner, Cic.: verum sanguinem deperdebat, Cic.: sanguinem ipsum ac medullam verborum ipsius (Sallustii) eruere atque introspicere peritus, Gell. 18, 4, 2. – b) = Vermögen, Geld, de sanguine aerarii detrahere, Cic.: sanguinem miserit, quicquid potuerit detraxerit, Cic. – II) meton.: 1) das Blutvergießen, der Mord, sanguis cotidianus, Cic.: fraterni sanguinis insons, Ov.: odio civilis sanguinis, Cic.: usque ad sanguinem incitari solet odium, Cic.: sanguinem facere (anrichten), Liv.: – 2) das Geblüt = die Blutsverwandtschaft, der Stamm, das Geschlecht usw., a) abstr.: magnam possidet religionem paternus maternusque sanguis, Cic.: cognatio materna Transalpini sanguinis, Cic.: ne sanguis societur (durch das Heiraten untereinander), Liv.: sanguine coniunctus, Blutsverwandter, Cic.: attingere alqm sanguine, blutsverwandt sein mit usw., Plin. ep. – b) konkret, Abkömmling, Kind (Sohn, Tochter), Enkel usw., Alexandri sanguis ac stirps (Sprößling), Curt.: proice tela, sanguis meus, Verg.: est sanguis tuus, Tibull.: regius sanguis, v. der Europa, königliche Prinzessin, Hor.: saevire in suum sanguinem, Liv. – III) poet. übtr., die natürliche Feuchtigkeit, der Saft der Pflanzen usw., bacas turgentes sanguine Pallas amat, Öl, Nemes.: viridis nemori sanguis decedit, Saft der Bäume, Manil.: von der Purpurfarbe, Val. Flacc. – / Das i von Natur lang (s. Lachmann Lucr. p. 59), daher oft bei Dichtern so gemessen, s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 243. – Genet. Sing. vulg. auch sanguis, Cael. Aur. de morb. chron. 2, 11, 128. Paul. Nol. 21, 376: Akk. sanguem, Corp. inscr. Lat. 6, 2104, 22 (Act. Arv. a. 218). – Archaist. Nomin.-Form sanguen, Enn. ann. 113; fr. scen. 26 u. 202. Acc. tr. 83. Cato origg. 4. fr. 7, u. oratt. fr. 60. Varro sat. Men. 225. Lucr. 1, 837 u.a. Petron. 59, 1. Lact. 1, 15, 31. – Der Plur. sanguines wird von Prisc. 5, 54 u. Serv. Verg. Aen. 4, 687 als ungebräuchlich bezeichnet, aber s. Vulg. 2. regg. 16, 7; psalm. 5, 7 u. 15, 4; prov. 29, 10 u. ö. Hieron. in psalm. 15, 4 u. ö. (vgl. Neue-Wagener Formenlehre3 1, 580).

    lateinisch-deutsches > sanguis

  • 19 laut [1]

    1. laut, clarus (hell, vernehmlich). – magnus (groß, stark; beide z.B. vox). – l. Bewunderung, clamores et admirationes: l. Entrüstung, vociferatio atqueindignatio: mit l. Stimme, s. unten Adv. – l. werden, vocem mittere (seine Stimme erheben, hören lassen, auch von Hunden etc.); clamare. vociferari (schreien, rufen); fremere (ein mißbilligendes Murmeln, Brummen hören lassen; alle drei v. Menschen, frem. bes. von einer versammelten Menge); audiri. exaudiri (gehört, vernommen werden, von einer Stimme etc., die laut wird; exand. bes. aus der Ferne); latrare (bellen, v. Hunden); canere (ertönen, v. Instrumenten); vulgari. emanare. percrebrescere (auskommen, sich verbreiten. v. einem Gerücht etc.). – ihr Unwille darüber ward i., fremitus est ortus: etwas [1554] l. werden lassen, mittere (von sich geben, z.B. vocem); expromere (auslassen, vorbringen, z.B. multas querelas): evulgare, enuntiare (austragen, Geheimnisse etc.): seine Freude l. werden lassen, gaudium prodere verbis (durch Worte an den Tag geben); rumpere gaudium (laut ausbrechen lassen): etw. nicht l. werden lassen, intra se continere alqd (bei sich behalten, z.B. summum gaudium); famam alcis rei comprimere od. supprimere (das Gerücht von etw. unterdrücken). – Advclare. clarā voce (mit vernehmlicher Stimme, z.B. legere: u. clare inter se loqui). – magnā voce (mit starker Stimme). – summā voce (mit höchster Anstrengung der Stimme). – palam. coram multis od. omnibus (öffentlich, vor vielen od. allen, z.B. loqui de alqa re. – bloß so laut, daß etc., tantum modo, ut etc. (s. Cic. Sull. 30). – l. erklären, clamare. clamitare (entw. mit folg. Akk. u. Infin. od. mit folg. direkter Rede): sich laut dagegen erklären, daß er etc., reclamare, ne etc.: l. fordern, daß etc., clamare et poscere, ut etc.

    deutsch-lateinisches > laut [1]

  • 20 auskommen

    auskommen, I) herauskommen aus einem Orte, a) = ausgehen no. I, w. s. – b) = auskriechen no. I, w. s. – c) öffentlich bekannt (ausgeplaudert, ausgetragen, kund) werden: exire in turbam od. in vulgus; emanare (in vulgus); verb. exire atque in vulgus emanare; efferri (foras, in vulgus); effluere et ad aures hominum permanare. – etw. au. lassen, evulgare. foras od. in vulgus efferre, auch bl. efferre (unter die Leute bringen); enuntiare (Geheimzuhaltendes austragen): etwas, das Gerücht von etwas nicht au. lassen, alcis rei famam comprimere od. supprimere. – d) entstehen, ausbrechen, s. Feuer. – II) hin reichend, genug haben: a) übh.: habere in sumptum. – nicht au, deest alci in sumptum; er kommt mit seinem Vermögen leidlich aus, copiae eius cotidianis sumptibus suppetunt. – b) mit etwas au., d. i. seine Absicht erreichen, z. B. mit einer Entschuldigung bei jmd., excusationem alci probare: dabei kommst du bei mir nicht aus, *hoc mihi numquam probabis. – III) mit jmd. au., d. i. sich mitihm vertragen etc.: ferre alqm. – es läßt sich mit ihm au., ille ferri potest: es läßt sich nicht mit ihm au., es ist mit ihm nicht auszukommen, ille ferri non potest; illum nemo ferre potest Auskommen, das, I) Unterhalt: victus. – bei gutem Au, abundante patrimonio: sein Au. haben, habere in sumptum: sein Au. nicht haben, deest alci in sumptum. – II) friedlicher Umgang: [269] es ist mit ihm kein Au. (nicht auszukommen), s. auskommen no. III.

    deutsch-lateinisches > auskommen

См. также в других словарях:

  • supprimere — index suppress, withhold Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • supprimer — [ syprime ] v. tr. <conjug. : 1> • v. 1380; lat. supprimere « enfoncer, étouffer », de premere « presser » 1 ♦ Vx Empêcher de se manifester, en cachant, en n exprimant pas. « Le sommeil suffoque et supprime les facultés de notre âme »… …   Encyclopédie Universelle

  • suprimir — (Del lat. supprimere.) ► verbo transitivo 1 Hacer desaparecer una cosa: ■ tienes que suprimir algunos gastos para sanear tu economía. SINÓNIMO eliminar prohibir 2 No decir o pasar por alto: ■ suprime del texto todo lo que te parezca ofensivo;… …   Enciclopedia Universal

  • suppression — [ sypresjɔ̃ ] n. f. • v. 1380; lat. suppressio, de suppressum, supin de supprimere ♦ Action de supprimer; son résultat. 1 ♦ Dr. Le fait de cacher. Suppression de part, d enfant : délit consistant à faire disparaître la preuve de son existence sur …   Encyclopédie Universelle

  • Suppression — Unterdrückung * * * Sup|pres|si|on 〈f. 20; geh.〉 Unterdrückung, Zurückdrängung, Verheimlichung [<lat. suppressio; zu supprimere „unterdrücken“] * * * Sup|pres|si|on, die; , en [lat. suppressio, zu: suppressum, 2. Part. von: supprimere, ↑… …   Universal-Lexikon

  • suprima — SUPRIMÁ, suprím, vb. I. tranz. 1. A face să dispară; a înlătura, a elimina, a anula. ♦ A omorî, a extermina pe cineva. 2. A desfiinţa un post, un loc etc. ♦ A scoate ceva din funcţie; a opri, a întrerupe activitatea a ceva. 3. A înlătura ceva, a… …   Dicționar Român

  • supprimieren — unterdrücken; niederdrücken; ersticken (Gefühle); ausblenden; abwehren; verdrängen * * * sup|pri|mie|ren 〈V. tr.; hat; geh.〉 unterdrücken, zurückdrängen [→ Suppression] * * * sup|pri|mie|ren <sw. V.; …   Universal-Lexikon

  • cacher — Cacher, Abdere, Abscondere, Abstrudere, Celare, Condere, Ab oculis remouere, Occulere, Occultare, Recondere, Tegere, Supprimere, Velare. Cacher en la mer, est une façon de parler de mariniers, pour bouter et enfoncer en la mer, disans: le beaupré …   Thresor de la langue françoyse

  • supprimer — Supprimer, Cacher et receler quelque chose, Supprimere, Comprimere. Supprimer quelque argent, Nummos vel pecuniam supprimere. Supprimé, Suppressus …   Thresor de la langue françoyse

  • Suppress — Sup*press , v. t. [imp. & p. p. {Suppressed}; p. pr. & vb. n. {Suppressing}.] [L. suppressus, p. p. of supprimere to suppress; sub under + premere, pressum, to press. See {Sub }, and {Press}.] 1. To overpower and crush; to subdue; to put down; to …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Suppressed — Suppress Sup*press , v. t. [imp. & p. p. {Suppressed}; p. pr. & vb. n. {Suppressing}.] [L. suppressus, p. p. of supprimere to suppress; sub under + premere, pressum, to press. See {Sub }, and {Press}.] 1. To overpower and crush; to subdue; to put …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»