Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

suffice

  • 1 sufficiō

        sufficiō fēcī, fectus, ere    [sub+facio], to put under, lay a foundation for: opus, Cu.— To dip, dye, impregnate, tinge: lanam medicamentis: (angues) Ardentes oculos suffecti sanguine, suffused, V.—Of public officers, to appoint to a vacancy, choose as a substitute: suffectus in Lucreti locum Horatius, L.: in demortui locum censor sufficitur, L.: (apes) regem parvosque Quirites Sufficiunt, V.: quibus vitio creatis suffecti, L.: Sperante heredem suffici se proximum, Ph.: Atque aliam ex aliā generando suffice prolem, i. e. let one generation succeed another, V.— To give, yield, afford, supply: tellus Sufficit umorem, V.: eos excursionibus sufficiendo, i. e. by employing them in sallies, L.: Danais animos, to give courage and strength, V.: contra virīs, V.— Intrans, to be sufficient, suffice, avail, be adequate, satisfy: nec scribae sufficere nec tabulae nomina illorum capere potuerunt: Nec iam sufficiunt, V.: oppidani non sufficiebant, L.: nec iam vires sufficere cuiusquam, Cs.: mons hominum abunde sufficiebat alimentis, L.: hae manūs suffecere desiderio meo, Cu.: nec sufficit umbo Ictibus, V.: terra ingenito umore egens vix ad perennīs suffecit amnīs, L.: ad omnia tuenda, L.: non suffecturum ducem unum adversus quattuor populos, L.: Nec locus in tumulos sufficit, O.: Nec nos obniti contra nec tendere tantum Sufficimus, V.
    * * *
    sufficere, suffeci, suffectus V
    be sufficient, suffice; stand up to; be capable/qualified; provide, appoint

    Latin-English dictionary > sufficiō

  • 2 re-spondeō

        re-spondeō spondī, spōnsus, ēre,    to answer, reply, respond, make answer: in respondendo exposuit, etc.: non inhumaniter: ille appellatus respondit, Cs.: par pari ut respondeas, give tit for tat, T.: paria paribus: antiquissimae cuique (epistulae) primum respondebo: ad ea, quae quaesita erant: adversus utrosque, L.: quin respondes, vetuerimne te, etc., L.: mihi quis esset: cum dixisset, Quid agis, Grani? respondit, Immo vero, etc.: tibi pauca: Accipe, quid contra iuvenis responderit, H.: Quid nunc renunciem abs te responsum? T.: (haec) quam brevia responsu.—To give an opinion, give advice, decide, answer: falsum de iure: te ad ius respondendum dare: civica iura, H.: quae consuluntur, minimo periculo respondentur, etc.: cum ex prodigiis haruspices respondissent, S.: deliberantibus Pythia respondit, ut moenibus ligneis se munirent, advised, N.—To answer to one's name, answer, attend, appear: ad nomina, L.: vadato, H.: Verrem alterā actione responsurum non esse: nemo Epaminondam reresponsurum putabat, N.: ad tempus.—Fig., to answer, reply, re-echo, resound: saxa voci respondent: respondent flebile ripae, O.—To answer, be equal to, be a match for, suffice to meet: urbes coloniarum respondebunt Catilinae tumulis silvestribus.—To answer, correspond, accord, agree: ut omnia omnibus paribus paria respondeant: respondent extrema primis: illam artem (sc. rhetoricam) quasi ex alterā parte respondere dialecticae, i. e. is the counterpart of: Contra elata mari respondet Gnosia tellus, i. e. lies opposite, V.: ita erudiri, ut patri respondeat, resemble: ut nostra in amicos benevolentia illorum erga vos benevolentiae respondeat: seges votis, V.: arma Caesaris non responsura lacertis, H.: officio, to suffice for, H.: Non mihi respondent veteres in carmina vires, O.: amori amore respondere, i. e. return: provide, ut sit, unde par pari respondeatur, i. e. that there be enough to meet the demand: ad spem eventus respondit, L.

    Latin-English dictionary > re-spondeō

  • 3 subficio

    suf-fĭcĭo ( subf-), fēci, fectum, 3, v. a. and n. [facio].
    I.
    Act.
    A.
    To put under or among.
    1.
    Of a building, to lay the foundation for: opus. Curt. 5, 1, 29 Zumpt. —
    2.
    Esp., to put into, dip in, dye, impregnate, imbue, tinge, lanam medicamentis, to impregnate, imbue, tinge, Cic. ap. Non. 386, 10, and 521, 19:

    (angues) ardentes oculos suffecti sanguine et igni,

    suffused, colored, Verg. A. 2, 210:

    maculis suffecta genas,

    Val. Fl. 2, 105:

    suffecta leto lumina,

    id. 1, 822; cf.:

    nubes sole suffecta,

    i. e. shone through, irradiated, Sen. Q. N. 1, 5, 11.—
    3.
    To give, affard, furnish, supply = suppeditare, hupechein (mostly poet.):

    (nebulae) sufficiunt nubes,

    Lucr. 6, 480:

    ut cibus aliam naturam sufficit ex se,

    id. 3, 704:

    haec aëra rarum Sufficiunt nobis,

    id. 2, 108:

    tellus Sufficit umorem,

    Verg. G. 2, 424:

    aut illae (salices) pecori frondem aut pastoribus umbras Sufficiunt saepemque satis et pabula melli,

    id. ib. 2, 435:

    ut (Hispania) Italiae cunctarum rerum abundantiam sufficiat,

    Just. 44, 1, 4:

    dux agmina sufficit unus turbanti terras,

    Sil. 1, 36; cf.:

    Horatius eos excursionibus sufficiendo adsuefacerat sibi fidere,

    by permitting to take part in, Liv. 3, 61, 12 Weissenb. ad loc.; Petr. 27.— Trop.:

    ipse pater Danais animos viresque secundas Sufficit,

    gives courage and strength, Verg. A. 2, 618; 9, 803.—
    4.
    To occupy with, employ in: Horatius eos (milites) excursionibus (dat.) sufficiendo proeliisque levibus experiundo assuefecerat sibi fidere, by employing them in sallies, etc., Liv. 3, 61.—
    B.
    To put in the place of, to substitute for another; and esp., to choose or elect in the place of any one (class.; esp. freq. of magistrates, e. g. of consuls;

    syn. subrogo): suffectus in Lucretii locum M. Horatius Pulvillus,

    Liv. 2, 8, 4: in Appii locum suffectus, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10, 2:

    consul in sufficiendo collegā occupatus,

    Cic. Mur. 39, 85; cf.:

    ne consul sufficiatur,

    id. ib. 38, 82:

    censorem in demortui locum,

    Liv. 5, 31, 7:

    suffectis in loca eorum novis regibus,

    Just. 11, 10, 7:

    ipsae (apes) regem parvosque Quirites Sufficiunt,

    Verg. G. 4, 202:

    seu tribunos modo seu tribunis suffectos consules quoque habuit,

    Liv. 4, 8, 1:

    quia collegam suffici censori religio erat,

    id. 6, 27, 4; 6, 38, 10:

    quibus vitio creatis suffecti,

    id. 9, 7, 14; 10, 47, 1:

    filius patri suffectus,

    Tac. A. 4, 16:

    Conon Alcibiadi suffectus,

    Just. 5, 6, 1:

    sperante heredem suffici se proximum,

    Phaedr. 3, 10, 12.—Esp. in the phrase suffectus consul, a consul elected after the regular time, a vice-consul:

    quando duo ordinarii consules ejus anni alter morbo, alter ferro periisset, suffectum consulem negabant recte comitia habere posse,

    Liv. 41, 18, 16 Weissenb. ad loc.; Lampr. Alex. Sev. 43, 2; Tac. A. 3, 37 fin.; cf.:

    consulatus suffectus,

    Aus. Grat. Act. 14, 2, § 32.—
    2.
    Transf., to cause to take the place of, to supply instead of, to furnish as a substitute ( poet. and in post-Aug. prose):

    atque aliam ex aliā generando suffice prolem,

    Verg. G. 3, 65:

    septimo eosdem (dentes) decidere anno, aliosque suffici,

    Plin. 7, 16, 15, § 68:

    quattuor caeli partes in ternas dividunt et singulis ventos binos suffectos dant,

    Sen. Q. N. 5, 16, 2.—
    II.
    Neutr., to be sufficient, to suffice, avail for, meet the need of, satisfy (freq. and class.; syn. suppeto); constr. absol., with dat., ad, adversus, in, with inf., ut or ne; rarely with si.
    (α).
    Absol.:

    quamquam nec scribae sufficere nec tabulae nomina illorum capere potuerunt,

    Cic. Phil. 2, 7, 16:

    nec jam sufficiunt,

    Verg. A. 9, 515:

    idque (ferrum) diu Suffecit,

    id. ib. 12, 739:

    Romani quoad sufficere remiges potuerunt, satis pertinaciter secuti sunt,

    Liv. 36, 45, 2:

    non sufficiebant oppidani,

    id. 21, 8, 4:

    haec exempli gratiā sufficient,

    Quint. 9, 2, 56:

    non videntur tempora suffectura,

    id. 2, 5, 3:

    pro magistratibus, qui non sufficerent,

    Suet. Aug. 43:

    quīs non sufficientibus,

    Curt. 9, 4, 33.—With subject-clause:

    sufficit dicere, E portu navigavi,

    Quint. 4, 2, 41:

    non, quia sufficiat, non esse sacrilegium, sed quia, etc.,

    id. 7, 3, 9:

    suffecerit haec retulisse,

    Suet. Ner. 31; Mart. 9, 1, 8.—
    (β).
    With dat.: nec jam vires sufficere cuiquam, * Caes. B. G. 7, 20; cf.:

    vires concipit suffecturas oneri,

    Plin. 17, 22, 35, § 173:

    nec iis sufficiat imaginem virtutis effingere,

    Quint. 10, 2, 15:

    ac mihi quidem sufficeret hoc genus,

    id. 5, 10, 90:

    paucorum cupiditati cum obsistere non poterant, tamen sufficere aliquo modo poterant,

    Cic. Verr. 2, 5, 48, § 127:

    mons, hominum lacte et carne vescentium abunde sufficiebat alimentis,

    Liv. 29, 31, 9:

    hae manus suffecere desiderio meo,

    Curt. 4, 1, 25; 3, 6, 19:

    vires quae sufficiant labori certaminum,

    Quint. 10, 3, 3; cf.:

    summis operibus suffecturi vires,

    id. 2, 4, 33:

    pronuntiatio vel scenis suffectura,

    id. 10, 1, 119:

    quod opus cuicumque discendo sufficiet,

    id. 1, 9, 3:

    dominis sufficit tantum soli, ut relevare caput possint,

    Plin. Ep. 1, 24, 4.— Poet.:

    nec sufficit umbo Ictibus,

    Verg. A. 9, 810.—
    (γ).
    With ad: terra ingenito umore egens vix ad [p. 1792] perennes suffecit amnes, Liv. 4, 30:

    inopi aerario nec plebe ad tributum sufficiente,

    id. 29, 16:

    annus vix ad solacium unius anni,

    id. 10, 47:

    oppidani ad omnia tuenda non sufficiebant,

    id. 21, 8, 4:

    quomodo nos ad patiendum sufficiamus,

    id. 29, 17, 17; 21, 8, 4; 33, 10:

    ad quod si vires non suffecerint,

    Quint. 12, 1, 32.—
    (δ).
    With adversus:

    non suffecturum ducem unum et exercitum unum adversus quattuor populos,

    Liv. 10, 25.—
    (ε).
    With in:

    nec locus in tumulos nec sufficit arbor in ignes,

    Ov. M. 7, 613:

    ergo ego sufficiam reus in nova crimina semper?

    id. Am. 2, 7, 1.—
    (ζ).
    With inf.:

    nec nos obniti contra nec tendere tantum Sufficimus,

    Verg. A. 5, 22.—
    (η).
    With ut or ne:

    interim sufficit, ut exorari te sinas,

    Plin. Ep. 9, 21, 3:

    sufficit, ne ea, quae sunt vera, minuantur,

    id. ib. 9, 33, 11.—
    (θ).
    With si:

    sufficere tibi debet, si, etc.,

    Plin. Ep. 5, 1, 9:

    sufficere his credis, si probi existimentur,

    id. Pan. 88, 2.—Hence, P. a.: suffĭcĭens, entis, sufficient, adequate:

    aetas vix tantis matura rebus, sed abunde sufficiens,

    Curt. 3, 6, 19:

    testes,

    Dig. 29, 7, 8.— Sup.:

    unica et sufficientissima definitio,

    Tert. adv. Marc. 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > subficio

  • 4 sufficio

    suf-fĭcĭo ( subf-), fēci, fectum, 3, v. a. and n. [facio].
    I.
    Act.
    A.
    To put under or among.
    1.
    Of a building, to lay the foundation for: opus. Curt. 5, 1, 29 Zumpt. —
    2.
    Esp., to put into, dip in, dye, impregnate, imbue, tinge, lanam medicamentis, to impregnate, imbue, tinge, Cic. ap. Non. 386, 10, and 521, 19:

    (angues) ardentes oculos suffecti sanguine et igni,

    suffused, colored, Verg. A. 2, 210:

    maculis suffecta genas,

    Val. Fl. 2, 105:

    suffecta leto lumina,

    id. 1, 822; cf.:

    nubes sole suffecta,

    i. e. shone through, irradiated, Sen. Q. N. 1, 5, 11.—
    3.
    To give, affard, furnish, supply = suppeditare, hupechein (mostly poet.):

    (nebulae) sufficiunt nubes,

    Lucr. 6, 480:

    ut cibus aliam naturam sufficit ex se,

    id. 3, 704:

    haec aëra rarum Sufficiunt nobis,

    id. 2, 108:

    tellus Sufficit umorem,

    Verg. G. 2, 424:

    aut illae (salices) pecori frondem aut pastoribus umbras Sufficiunt saepemque satis et pabula melli,

    id. ib. 2, 435:

    ut (Hispania) Italiae cunctarum rerum abundantiam sufficiat,

    Just. 44, 1, 4:

    dux agmina sufficit unus turbanti terras,

    Sil. 1, 36; cf.:

    Horatius eos excursionibus sufficiendo adsuefacerat sibi fidere,

    by permitting to take part in, Liv. 3, 61, 12 Weissenb. ad loc.; Petr. 27.— Trop.:

    ipse pater Danais animos viresque secundas Sufficit,

    gives courage and strength, Verg. A. 2, 618; 9, 803.—
    4.
    To occupy with, employ in: Horatius eos (milites) excursionibus (dat.) sufficiendo proeliisque levibus experiundo assuefecerat sibi fidere, by employing them in sallies, etc., Liv. 3, 61.—
    B.
    To put in the place of, to substitute for another; and esp., to choose or elect in the place of any one (class.; esp. freq. of magistrates, e. g. of consuls;

    syn. subrogo): suffectus in Lucretii locum M. Horatius Pulvillus,

    Liv. 2, 8, 4: in Appii locum suffectus, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10, 2:

    consul in sufficiendo collegā occupatus,

    Cic. Mur. 39, 85; cf.:

    ne consul sufficiatur,

    id. ib. 38, 82:

    censorem in demortui locum,

    Liv. 5, 31, 7:

    suffectis in loca eorum novis regibus,

    Just. 11, 10, 7:

    ipsae (apes) regem parvosque Quirites Sufficiunt,

    Verg. G. 4, 202:

    seu tribunos modo seu tribunis suffectos consules quoque habuit,

    Liv. 4, 8, 1:

    quia collegam suffici censori religio erat,

    id. 6, 27, 4; 6, 38, 10:

    quibus vitio creatis suffecti,

    id. 9, 7, 14; 10, 47, 1:

    filius patri suffectus,

    Tac. A. 4, 16:

    Conon Alcibiadi suffectus,

    Just. 5, 6, 1:

    sperante heredem suffici se proximum,

    Phaedr. 3, 10, 12.—Esp. in the phrase suffectus consul, a consul elected after the regular time, a vice-consul:

    quando duo ordinarii consules ejus anni alter morbo, alter ferro periisset, suffectum consulem negabant recte comitia habere posse,

    Liv. 41, 18, 16 Weissenb. ad loc.; Lampr. Alex. Sev. 43, 2; Tac. A. 3, 37 fin.; cf.:

    consulatus suffectus,

    Aus. Grat. Act. 14, 2, § 32.—
    2.
    Transf., to cause to take the place of, to supply instead of, to furnish as a substitute ( poet. and in post-Aug. prose):

    atque aliam ex aliā generando suffice prolem,

    Verg. G. 3, 65:

    septimo eosdem (dentes) decidere anno, aliosque suffici,

    Plin. 7, 16, 15, § 68:

    quattuor caeli partes in ternas dividunt et singulis ventos binos suffectos dant,

    Sen. Q. N. 5, 16, 2.—
    II.
    Neutr., to be sufficient, to suffice, avail for, meet the need of, satisfy (freq. and class.; syn. suppeto); constr. absol., with dat., ad, adversus, in, with inf., ut or ne; rarely with si.
    (α).
    Absol.:

    quamquam nec scribae sufficere nec tabulae nomina illorum capere potuerunt,

    Cic. Phil. 2, 7, 16:

    nec jam sufficiunt,

    Verg. A. 9, 515:

    idque (ferrum) diu Suffecit,

    id. ib. 12, 739:

    Romani quoad sufficere remiges potuerunt, satis pertinaciter secuti sunt,

    Liv. 36, 45, 2:

    non sufficiebant oppidani,

    id. 21, 8, 4:

    haec exempli gratiā sufficient,

    Quint. 9, 2, 56:

    non videntur tempora suffectura,

    id. 2, 5, 3:

    pro magistratibus, qui non sufficerent,

    Suet. Aug. 43:

    quīs non sufficientibus,

    Curt. 9, 4, 33.—With subject-clause:

    sufficit dicere, E portu navigavi,

    Quint. 4, 2, 41:

    non, quia sufficiat, non esse sacrilegium, sed quia, etc.,

    id. 7, 3, 9:

    suffecerit haec retulisse,

    Suet. Ner. 31; Mart. 9, 1, 8.—
    (β).
    With dat.: nec jam vires sufficere cuiquam, * Caes. B. G. 7, 20; cf.:

    vires concipit suffecturas oneri,

    Plin. 17, 22, 35, § 173:

    nec iis sufficiat imaginem virtutis effingere,

    Quint. 10, 2, 15:

    ac mihi quidem sufficeret hoc genus,

    id. 5, 10, 90:

    paucorum cupiditati cum obsistere non poterant, tamen sufficere aliquo modo poterant,

    Cic. Verr. 2, 5, 48, § 127:

    mons, hominum lacte et carne vescentium abunde sufficiebat alimentis,

    Liv. 29, 31, 9:

    hae manus suffecere desiderio meo,

    Curt. 4, 1, 25; 3, 6, 19:

    vires quae sufficiant labori certaminum,

    Quint. 10, 3, 3; cf.:

    summis operibus suffecturi vires,

    id. 2, 4, 33:

    pronuntiatio vel scenis suffectura,

    id. 10, 1, 119:

    quod opus cuicumque discendo sufficiet,

    id. 1, 9, 3:

    dominis sufficit tantum soli, ut relevare caput possint,

    Plin. Ep. 1, 24, 4.— Poet.:

    nec sufficit umbo Ictibus,

    Verg. A. 9, 810.—
    (γ).
    With ad: terra ingenito umore egens vix ad [p. 1792] perennes suffecit amnes, Liv. 4, 30:

    inopi aerario nec plebe ad tributum sufficiente,

    id. 29, 16:

    annus vix ad solacium unius anni,

    id. 10, 47:

    oppidani ad omnia tuenda non sufficiebant,

    id. 21, 8, 4:

    quomodo nos ad patiendum sufficiamus,

    id. 29, 17, 17; 21, 8, 4; 33, 10:

    ad quod si vires non suffecerint,

    Quint. 12, 1, 32.—
    (δ).
    With adversus:

    non suffecturum ducem unum et exercitum unum adversus quattuor populos,

    Liv. 10, 25.—
    (ε).
    With in:

    nec locus in tumulos nec sufficit arbor in ignes,

    Ov. M. 7, 613:

    ergo ego sufficiam reus in nova crimina semper?

    id. Am. 2, 7, 1.—
    (ζ).
    With inf.:

    nec nos obniti contra nec tendere tantum Sufficimus,

    Verg. A. 5, 22.—
    (η).
    With ut or ne:

    interim sufficit, ut exorari te sinas,

    Plin. Ep. 9, 21, 3:

    sufficit, ne ea, quae sunt vera, minuantur,

    id. ib. 9, 33, 11.—
    (θ).
    With si:

    sufficere tibi debet, si, etc.,

    Plin. Ep. 5, 1, 9:

    sufficere his credis, si probi existimentur,

    id. Pan. 88, 2.—Hence, P. a.: suffĭcĭens, entis, sufficient, adequate:

    aetas vix tantis matura rebus, sed abunde sufficiens,

    Curt. 3, 6, 19:

    testes,

    Dig. 29, 7, 8.— Sup.:

    unica et sufficientissima definitio,

    Tert. adv. Marc. 5, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > sufficio

  • 5 capiō

        capiō cēpī (capsis, old for cēperis, C.), captus, ere    [CAP-], to take in hand, take hold of, lay hold of, take, seize, grasp: flabellum, T.: sacra manu, V.: pocula, H.: baculum, O.: pignera, L.: manibus tympanum, Ct.: lora, Pr.: arma capere alii, seized their arms, S.: ensem, O.: tela, O.: omnia arma contra illam pestem, i. e. contend in every way: Manlium arma cepisse, had begun hostilities, S.: capere arma parabat, was on the point of attacking, O.—Of food, to take, partake of: Cibum cum eā, T.: lauti cibum capiunt, Ta. — To take captive, seize, make prisoner: belli duces captos tenetis: unus e filiis captus est, Cs.: capta tria milia peditum, L.: alquos Byzantii, N.: captos ostendere civibus hostes, H.: Num capti (Phryges) potuere capi? could they not, when taken, be taken (once for all)? V.: casus est enim in capiendo (sc. praedones).—To catch, hunt down, take: pro se quisque quod ceperat adferebat: cervum, Ph.: illa pro lepusculis capiebantur, patellae, etc.—To win, captivate, charm, allure, enchain, enslave, fascinate: ut te redimas captum (i. e. amore), T.: quibus (rebus) illa aetas capi ac deleniri potest: te pecuniā captum: quem suā cepit humanitate, N.: hunc capit argenti splendor, H.: dulcedine vocis, O.: (bos) herbā captus viridi, V.: oculis captis.— To cheat, seduce, deceive, mislead, betray, delude, catch: Aut quā viā te captent eādem ipsos capi? T.: eodem captus errore, involved in: suis miserum me cepit ocellis, Pr.: carmine formosae capiuntur, Tb.: me dolis, S.: capi alcuius dolo, N.: alqm amicitiae mendacis imagine, O.—To defeat, convict, cast, overcome (in a suit or dispute): ne tui consultores capiantur: in capiendo adversario versutus (orator).—To harm, lame, mutilate, maim, disable, impair, weaken: oculis et auribus captus, blind and deaf: membris omnibus captus: altero oculo capitur, loses an eye, L.: capti auribus metu, L.: lumine, O.: numquam erit tam captus equester ordo: captā re p. — P. pass., of the mind, deprived of sense, silly, insane, crazed, lunatic, mad: mente esse captum: virgines captae furore, L.: capti et stupentes animi, L. — To choose, select, elect, take, pick out, adopt, accept: iudicem populum R., L.: Me arbitrum, T.: inimicos homines, make enemies, T.: sacerdotem sortito: Flaccus flamen captus a Licinio erat, L. — Of places, to occupy, choose, select, take possession of, enter into: loca capere, to take up a position, Cs.: castris locum capere: locum extra urbem editum capere, N.: locum editiorem, S.: capto monte, Cs.: Aventinum ad inaugurandum templa, L.: montes fugā, for refuge, L.: tumulum, V.: terras captas despectare videntur (cycni), to be settling down on places selected, V. — To take by force, capture, storm, reduce, conquer, seize: pauca (oppida), S.: Troiā captā, L.: quod (agri) de Campanis ceperant: castra hostium, N.: oppida manu, V.; cf. oppressā captāque re p.: patriam suam, L.—To reach, attain, arrive at, betake oneself to: insulam, Cs.: oti illum portum.—Of property or money, to take, seize, wrest, receive, obtain, acquire, get: agros de hostibus: ager ex hostibus captus, L.: praedas, N.: ex hostibus pecuniam, L.: cape cedo, give and take, T.: de re p. nihil praeter gloriam, N.: ex calamitate populi R. nomen capere, Cs.: regnum Tiberinus ab illis Cepit, succeeded to, O.— With pecuniam, to take illegally, exact, extort, accept a bribe, take blackmail: contra leges pecuniam cepisse?: pecuniae per vim atque iniuriam captae: aperte pecunias ob rem iudicandam: alqm pecuniae captae arcessere, S.—To take, inherit, obtain, acquire, get, accept: morte testamentove alcuius alqd capere: a civibus Romanis hereditates: si capiendi Ius nullum uxori, Iu.—To collect, receive, obtain: ex eis praediis talenta argenti, T.: stipendium iure belli, Cs.: ex quo (castro) talenta, N.— Fig., to take, seize, obtain, get, enjoy, reap: Fructum, T.: fructūs auctoritatis: fructum vestri in me amoris: alquid ex eā re commodi? T.: utilitates ex amicitiā.—To take, assume, acquire, put on: gestūs voltūsque novos, T.: figuras, O.—To take, assume, adopt, cultivate, cherish, possess: petitoris personam: patris vim: patrium animum.— To undertake, assume, enter upon, accept, take up: provinciam duram, T.: consulatum: honores, N.: rerum moderamen, O.: rem p., S.: magistratum, L.—With dat. of person, to obtain for, secure for: patres praeturam Camillo ceperunt, L.—To begin, enter upon, undertake: bellum: labores, T.: augurium ex arce, L.: aliud initium belli, i. e. war on a new plan, Cs.: conatūs ad erumpendum, L.: nec vestra capit discordia finem, V.: ad impetum capiundum spatium, to take a start, L.: somnum, fall asleep.—Poet.: Unde nova ingressūs experientia cepit? i. e. was devised, V.—To seize, embrace, take (an opportunity): si quam causam ceperit, T.: tempus ad te adeundi.—To form, conceive, entertain, come to, reach: sensum verae gloriae: ex lucri magnitudine coniecturam furti: consilium unā tecum, T.: consilium hominis fortunas evertere: consilium equitatum demittere, Cs.: consilium ut exirem: legionis opprimendae consilium, Cs.—To take, derive, draw, obtain: de te exemplum, T.: exemplum ex aliquā re. — To take, entertain, conceive, receive, be subjected to, suffer, experience: miseriam omnem, T.: angorem pro amico: ex huius incommodis molestiam: infamiam sine voluptate: invidiam apud patres ex largitione, L.: timorem, V.: voluptatem animi.— With a feeling as subj, to seize, overcome, possess, occupy, affect, take possession of, move: Cupido cepit miseram nunc me, proloqui, etc.: ut caperet odium illam mei, T.: nos oblivio ceperat: Romulum cupido cepit urbis condendae, L.: animum cura cepit, L.: meae si te ceperunt taeda laudis, V.: dementia cepit amantem, V.—Of injury or loss, to suffer, take, be subjected to: calamitatem: incommodi nihil.—Esp., in the formula by which the senate, in great emergencies, gave absolute power to magistrates: videant ne quid res p. detrimenti capiat: senatus decrevit, darent operam consules, ne quid, etc., S.—To take in, receive, hold, contain, be large enough for: capit alveus amnes O.: terra feras cepit, O.: quid turbae est! Aedes nostrae vix capient, scio, T.: unā domo iam capi non possunt: Nec iam se capit unda, V.: Non tuus hoc capiet venter plus ac meus, H.: tot domūs locupletissimas istius domus una capiet? will swallow up.—To contain, hold, suffice for, be strong enough for, bear: eam amentiam: nec capiunt inclusas pectora flammas, O.: iram Non capit ipsa suam, O.: Nec te Troia capit, is too small for your glory, V.—To take, receive, hold, comprehend, grasp, embrace: gratia, quantam maximam animi nostri capere possunt: ille unus veram speciem senatūs cepit, L.
    * * *
    I
    capere, additional forms V TRANS
    take hold, seize; grasp; take bribe; arrest/capture; put on; occupy; captivate
    II
    capere, cepi, captus V TRANS
    take hold, seize; grasp; take bribe; arrest/capture; put on; occupy; captivate
    III
    taking/seizing

    Latin-English dictionary > capiō

  • 6 parum

        parum adv. (for comp. and sup., see minus, minime)    [SPAR-], too little, not enough, insufficiently: consulitis parum, T.: quaero ex te, quae parum accepi: sibi credi, Cs.: sunt ea quidem parum firma: parum multae necessitudines: tuta probitas, S.: parum claris lucem dare, H.: nemo parum diu vixit, qui, etc.: mature, L.: est dictum non parum saepe, often enough: non parum liberaliter homines invitare, N.—With est, it is too little, is not enough, does not suffice: parumne est, quod nobis succenset senex, Ni instigemus etiam? is it not enough? T.: parumne est, quod tantum homines fefellisti, are you not content?: parum est, si in partem eius venis, etc., L.: vobis Supplicium meruisse parum est, i. e. you are not satisfied, O.—With habere, to regard as too little, be dissatisfied, be not content: haec talia facinora impune suscepisse parum habuere, were not satisfied, S.: templum violare parum habuisse, nisi, etc., L.— Substantively, an insufficiency, too little, not enough: magis offendit nimium quam parum: in hac satis erat copiae, in illā leporis parum: satis eloquentiae, sapientiae parum, S.: splendoris, H.
    * * *
    minus, minime ADV
    too/very little, not enough/so good, insufficient; less; (SUPER) not at all

    Latin-English dictionary > parum

  • 7 super-sum or super sum

        super-sum or super sum fuī, esse.—Of a remainder,    to be over and above, be left, remain: duae partes, quae mihi supersunt inlustrandae orationis: quid superest de corporibus, Iu.: perexigua pars illius exercitūs superest, Cs.: quantum satietati superfuit: biduum supererat, Cs.: spatia si plura supersint, V.: nemo superesse quemquam praeter eos crederent, L.: quod superest, scribe quid placeat, for the rest: quod superfuit, Ph.: nihil erat super, N.: supererat nihil aliud quam evadere, L.: Pervigilem superest herbis sopire draconem, O.—To live after, outlive, be still alive, survive: Lucumo superfuit patri, L.: dolori, O.— To be in abundance, abound: Quoi tanta erat res et supererat, T.: vereor ne iam superesse mihi verba putes: adeo supererant animi ad sustinendam invidiam, L.—To be adequate, suffice: modo vita supersit, V.: labori, V.—To be in excess, be superabundant, be superfluous: ut neque absit quicquam neque supersit.

    Latin-English dictionary > super-sum or super sum

  • 8 suppeditō

        suppeditō āvī, ātus, āre, freq.    [sub+pes], to give in abundance, furnish bountifully, provide, supply freely: illi sumptibus, T.: quod Ciceroni suppeditas, gratum: sumptum a sociis: tributo sumptūs suppeditari, L.: omissis his rebus quibus nos suppeditamur, eget ille: multa ad luxuriam invitamenta: fabulas poëtis: tibi frumentum: ipsis pecuniam, N.: suppeditabit nobis Atticus noster e thensauris suis quos et quantos viros!: quod (res) curae tibi est, ut ei (Ciceroni) suppeditetur ad usum copiose.— To be fully supplied, be present in abundance, be at hand, be in store, abound, be available: facile suppeditat omnis ornatus dicendi: undique mihi suppeditat quod pro M. Scauro dicam: quod multitudo suppeditabat, L.: si vita suppeditasset, i. e. if he had lived: nec consilium, nec oratio suppeditat, i. e. I have neither ideas nor words, L.: Ut tuo amori suppeditare possint sine sumptu tuo Omnia haec, T.— To be enough, suffice, avail: parare ea, quae suppeditent ad cultum: vix in fundamenta, L.
    * * *
    suppeditare, suppeditavi, suppeditatus V
    be/make available when/as required, supply with/needs (of)

    Latin-English dictionary > suppeditō

  • 9 suppetō (subp-)

        suppetō (subp-) īvī, ītus, ere    [sub+peto], to be at hand, be in store, be present, be available: si cui haec suppetunt: vererer, ne mihi crimina non suppeterent: copia frumenti, Cs.: quibuscumque vires suppetebant ad arma ferenda, L.: neque quo manus porrigeret suppetebat, N.: si vita suppetet: Novis ut usque suppetas laboribus, may be exposed to, H.— To be equal to, be sufficient for, suffice, avail: ut cottidianis sumptibus copiae suppetant: Pauper enim non est, cui rerum suppetit usus, corresponds, H.: rudis lingua non suppetebat libertati, L.

    Latin-English dictionary > suppetō (subp-)

  • 10 Intelligenti pauca

    Latin Quotes (Latin to English) > Intelligenti pauca

  • 11 sufficio

    to be sufficient, suffice, be enough.

    Latin-English dictionary of medieval > sufficio

  • 12 arceo

    arcĕo, cui, ctum (arcitum, acc. to Prisc. p. 1265 P.) [cf. arkeô = to keep off, to suffice; arkios = sufficient, safe; arx = a stronghold; arca = a strong-box, chest; alalkein = to keep off; alkê = defence, strength. Curt.].
    I.
    To shut up, to enclose.
    A.
    Lit.: arcere est continere, Paul. ex Fest. p. 15 Müll.:

    alvus arcet et continet quod recipit,

    Cic. N. D. 2, 54, 136: orbis caelestis arcens et continens ceteros, id. Rep. 6, 17:

    nos flumina arcemus, dirigimus, avertimus,

    id. N. D. 2, 60, 152:

    hos quidem ut famulos vinclis prope ac custodiā arceamus,

    shut in, confine, id. Tusc. 2, 21, 48 (cf. Doed. Syn. II. p. 426).—
    B.
    Trop.:

    videbam audaciam tam immanem non posse arceri otii finibus,

    Cic. Har. Resp. 3.—Also, to keep in order: arcendae familiae gratiā, Paul. ex Fest. s. v. noverca, p. 175 Müll.—
    II.
    To keep or hold off, to prevent from approaching, to keep at a distance: arcere prohibere est, Paul. ex Fest. p. 15 Müll.; constr. absol. aliquem, with ab, the simple abl., poet. also with dat.
    (α).
    Absol. aliquem:

    ille tenet et scit ut hostium copiae, tu ut aquae pluviae arceantur,

    Cic. Mur. 9, 22; so,

    aquam pluviam, aquas pluvias arcere,

    Cic. Top. 10, 43, and Dig. 39, 3:

    platanus solem arcet,

    Plin. 12, 1, 5, § 11:

    somnos ducere et arcere,

    Ov. M. 2, 735:

    Odi profanum vulgus et arceo,

    Hor. C. 3, 1, 1.—

    With an abstr. object: transitum hostis,

    to arrest, hinder, Liv. 26, 41.— Poet. and in postAug. prose, with inf. as object, to hinder, prevent:

    quae (dicta) clamor ad aures Arcuit ire meas,

    Ov. M. 12, 427:

    plagamque sedere Cedendo arcebat,

    id. ib. 3, 89; so id. P. 3, 3, 56; Stat. S. 2, 1, 34; id. Th. 1, 455; Sen. Hippol. 805; Sil. 13, 341 al.; Tac. A. 3, 72.—

    And without object: arcuit Omnipotens,

    Ov. M. 2, 505.—
    (β).
    With ab:

    tu, Juppiter, hunc a tuis aris ceterisque templis arcebis,

    Cic. Cat. 1, 13 fin.:

    homines ab injuriā, etc.,

    id. Leg. 1, 14:

    haec aetas a libidinibus arcenda est,

    id. Off. 1, 34, 122:

    homines ab improbitate,

    id. Par. 3, 2, 23:

    famulas a limine templi,

    Ov. F. 6, 482:

    aliquem ab amplexu,

    id. M. 9, 751:

    ignavum, fucos, pecus a praesepibus arcent,

    Verg. G. 4, 168.—
    (γ).
    With the simple abl. (not with persons):

    primordia genitali concilio arceri tempore iniquo,

    Lucr. 1, 183:

    illum ut hostem arcuit Galliā,

    Cic. Phil. 5, 13 fin.:

    te dominus illis sedibus arcebit,

    id. ib. 2, 40 fin.; so id. Tusc. 1, 37, 89:

    Virginiam matronae sacris arcuerant,

    Liv. 10, 23:

    aliquem aditu,

    id. 42, 6; so Suet. Ner. 46; Luc. 10, 499:

    aquā atque igni arcebatur,

    Tac. A. 3, 23; so id. ib. 3, 50 (cf. aqua, I. B. 3.) al.:

    arceor aris,

    Ov. M. 6, 209:

    patriis penatibus,

    id. ib. 9, 446 al.:

    aliquem funesto veterno,

    i. e. to protect, guard, Hor. Ep. 1, 8, 10:

    classes aquilonibus,

    id. A. P. 64 et saep.—
    (δ).
    With dat., to keep off something from:

    oestrum pecori,

    Verg. G. 3, 155 (cf.:

    Solstitium pecori defendite,

    id. E. 7, 47:

    mortem fratri depulit,

    Ov. H. 14, 130; and the Gr. amunein nêusi thoêisi pur, Hom. Il. 9, 435; 9, 347; v. also Rudd. II. p. 150).

    Lewis & Short latin dictionary > arceo

  • 13 genero

    gĕnĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [genus], to beget, procreate, engender, produce, create; in pass., to spring or descend from.
    I.
    Lit. (class.):

    hominem generavit et ornavit deus,

    Cic. Leg. 1, 9, 27: isque (Capys) pium ex se Anchisen generat, Enn. ap. Philarg. ad Verg. G. 3, 35 (Ann. v. 32 Vahl.):

    Oebalus, quem generasse Telon Sebethide nymphā Fertur,

    Verg. A. 7, 734:

    unde nil majus generatur ipso (Jove),

    Hor. C. 1, 12, 17:

    Herculis stirpe generatus,

    Cic. Rep. 2, 12:

    homines hominum causa esse generatos,

    id. Off. 1, 7, 22:

    ita generati a natura sumus, ut, etc.,

    id. ib. 1, 29, 103; cf. id. Rep. 6, 15:

    a quo (deo) populum Romanum generatum accepimus,

    id. Phil. 4, 2, 5:

    ab origine ultima stirpis Romanae generatus,

    Nep. Att. 1:

    Tros est generatus ab illo,

    Ov. F. 4, 33:

    fuit Argolico generatus Alemone quidam Myscelos,

    id. M. 15, 19:

    Trojā generatus Acestes,

    Verg. A. 5, 61:

    mulos (antiqui vocabant) quos asini et equae generarent,

    Plin. 8, 44, 69, § 172:

    quale portentum... nec Jubae tellus generat,

    Hor. C. 1, 22, 15:

    terram tanto prius animalia generare coepisse,

    Just. 2, 1 fin.:

    atque aliam ex alia generando suffice prolem,

    Verg. G. 3, 65:

    (mundus) semperne fuerit, nullo generatus ortu: an, etc.,

    Cic. Univ. 2:

    semina, unde essent omnia orta, generata, concreta,

    id. Tusc. 5, 24, 69; cf.:

    semina generantia ranas,

    Ov. M. 15, 375:

    terra et hos (rubos) generat,

    Quint. 9, 4, 5:

    terra generandis alendisque seminibus fecundior,

    id. 10, 3, 2:

    e gramine, quod in eo loco generatum esset, etc.,

    Gell. 5, 6, 9:

    generandi gloria mellis,

    Verg. G. 4, 205:

    ignibus generandis nutriendisque soli ipsius naturalis materia,

    Just. 4, 1.— Absol.:

    asina generare coepit,

    Plin. 8, 44, 69, § 172.—
    II.
    Trop. (perh. only post-Aug.).
    A.
    In gen.:

    cetera forsitan tenuis quoque et angusta ingenii vena... generare atque ad frugem aliquam perducere queat,

    Quint. 6, 2, 3:

    verecundia vitium quidem, sed quae virtutes facillime generet,

    id. 12, 5, 2; Dig. 25, 3, 7:

    peccatum generat mortem,

    Vulg. Jacob. 1, 15.—
    B.
    In partic., to bring forth, produce, of mental productions:

    quae (aetates) nihil dum ipsae ex se generare queunt,

    Quint. 1, 1, 36:

    cum generabit ipse aliquid atque componet,

    id. 1, 12, 12; 8, 6, 32; cf. id. 10, 2, 5:

    similiter decurrentium spatiorum observatione esse generatum (poëma),

    id. 9, 4, 114; cf. Suet. Ner. 52.

    Lewis & Short latin dictionary > genero

  • 14 Procrustes

    Prŏcrustes, ae, m., = Prokroustês, a noted highwayman in Attica. He had a bed upon which he compelled travellers to lie down; when they were longer than the bed he cut off as much of their limbs as would suffice to make the length equal; and when they were shorter he stretched them out to its length. He was slain by Theseus:

    vidit et immitem Cephisias ora Procrusten,

    Ov. M. 7, 438:

    torvus,

    id. H. 2, 69; Sen. Clem. 2, 4, 1; cf. Hyg. Fab. 38.

    Lewis & Short latin dictionary > Procrustes

  • 15 subpedito

    suppĕdĭto ( subp-), āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [perh. for suppetito, from suppeto].
    I.
    Neutr., to be fully supplied or in abundance, to be at hand, be in store:

    unde Flumina suppeditant?

    Lucr. 1, 231:

    omnis apparatus ornatusque dicendi facile suppeditat,

    Cic. de Or. 3, 31, 124:

    P. Cethegus, cui de re publicā satis suppeditabat oratio,

    id. Brut. 48, 178:

    undique mihi suppeditat quod pro M. Scauro dicam,

    id. Scaur. 23, 46:

    innumerabilitas suppeditat atomorum,

    id. N. D. 1, 39, 109:

    quod multitudo suppeditabat,

    Liv. 6, 24, 2:

    quoad tela suppeditarunt,

    id. 30, 25, 7:

    ne chartam quidem tibi suppeditare,

    Cic. Fam. 7, 18, 2:

    cui (Torquato) si vita suppeditavisset,

    if he had lived, id. Brut. 70, 245; 27, 105; 32, 124; id. Phil. 3, 6, 15; cf. suppeto, I.: nec consilium, nec oratio suppeditat, i e. I have neither sentiments nor terms, Liv. 28, 27, 3.— Poet., with subj.-clause:

    dicere suppeditat,

    it is easy to say, Lucr. 3, 731. —
    B.
    Transf.
    1.
    Like abundare, to have in abundance, to abound or be rich in (very rare):

    omissis his rebus omnibus, quibus nos suppeditamus, eget ille,

    Cic. Cat. 2, 11, 25:

    ita gaudiis gaudium suppeditat,

    is increased by other joys, Plaut. Trin. 5, 1, 3. —
    2.
    To be enough or sufficient, to suffice:

    parare ea, quae suppeditent et ad cultum et ad victum,

    Cic. Off. 1, 4, 12:

    Pometinae manubiae, quae perducendo ad culmen operi destinatae erant, vix in fundamenta suppeditavere,

    Liv. 1, 55, 7: labori suppeditare, to be fit for or equal to, to be a match for, Plaut. As. 2, 4, 17; cf.:

    ut (Thais) tuo amori suppeditare possit sine sumpto suo,

    devote herself to you, Ter. Eun. 5, 8, 46. —
    II.
    Act., to give, furnish, afford, supply, or procure in abundance (freq. in Cic.; syn.: praebeo, suggero, ministro).
    (α).
    With acc.:

    luxuriae sumptus suppeditare ut possies,

    Plaut. As. 4, 2, 10:

    sumptum,

    Cic. Agr. 2, 13, 32:

    tributo sumptus suppeditari,

    Liv. 23, 48, 7:

    cibos,

    Cic. Leg. 2, 27, 67:

    quibus (fistulis) aqua suppeditabatur templis,

    id. Rab. Perd. 11, 31:

    pecunias,

    id. Q. Fr. 2, 2, 3:

    merces,

    id. Verr. 2, 2, 3, § 6:

    frumentum,

    id. ib. 2, 3, 74, §

    172: rem frumentariam alicui ex provinciis,

    id. Att. 8, 1, 2:

    res eas, quibus ager Campanus coleretur,

    id. Agr. 2, 32, 88:

    tutum perfugium otio et tranquillum ad quietem locum,

    id. Rep. 1, 4, 8:

    multa ad luxuriam invitamenta,

    id. ib. 2, 4, 8:

    fabulas poëtis,

    id. N. D. 2, 24, 63:

    ipsis pecuniam,

    Nep. Alcib. 8, 1:

    tela,

    Sil. 10, 137:

    suppeditabit nobis Atticus noster e thesauris suis quos et quantos viros!

    Cic. Fin. 2, 21, 67. —With an abstr. object:

    aliquis deus suppeditans omnium rerum abundantiam et copiam,

    Cic. Lael. 23, 87:

    oratoribus et poëtis mirabilem copiam dicendi,

    id. Top. 18, 67:

    praecepta nobis (patria),

    Lucr. 3, 10:

    varietatem tibi in scribendo,

    Cic. Fam. 5, 12, 4:

    hortorum amoenitatem mihi (domus),

    id. Q. Fr. 3, 1, 4, § 14:

    ut, quocumque haec (voluptas) loco suppeditetur, ibi beate queant vivere,

    id. Tusc. 5, 37, 108.—
    (β).
    With obj.-clause:

    Ciceroni meo suppeditabis quantum videbitur,

    Cic. Att. 14, 17, 5. — ( g) Absol.:

    alicui sumptibus,

    Ter. Heaut 5, 1, 57:

    quod Ciceroni suppeditas, gratum,

    Cic. Att. 14, 20, 3. — ( d) Impers. pass.:

    quod res curae tibi est, ut ei (Ciceroni) suppeditetur ad usum et cultum copiose,

    Cic. Att. 14, 11, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > subpedito

  • 16 subpeto

    sup-pĕto ( subp-), īvi or ĭi, ītum, 3, v. n.
    I.
    To go or come to one, i. e.,
    A.
    Lit., to be at hand or in store, to be present (class.):

    ut mihi supersit, suppetat, superstitet,

    Plaut. Pers. 3, 1, 3:

    si cui haec suppetunt,

    Cic. Off 2, 8, 31:

    cui res non suppetat,

    id. de Or. 3, 35, 142:

    vererer, ne mihi crimina non suppeterent,

    id. Verr. 2, 1, 11, § 31:

    ne pabuli quidem satis magna copia suppetebat,

    Caes. B. G. 1, 16:

    copia frumenti,

    id. ib. 1, 3:

    frumentum copiaeque,

    Liv. 5, 26, 9:

    quibus rebus numquam tanta suppeteret victoriae fiducia, Auct. B. Afr. 31: ut mihi ad remunerandum nihil suppetat praeter voluntatem,

    Cic. Fam. 15, 13, 2:

    quibuscumque vires suppetebant ad arma ferenda, praesto fuere,

    Liv. 4, 22, 1; Plin. 2, 9, 6, § 46:

    neque quo manus porrigeret suppetebat,

    Nep. Dion, 7, 2:

    nondum suppetente ad haurien, dum ultra justa vi,

    Plin. 2, 9, 6, § 46:

    si vita suppetet,

    Cic. Fin. 1, 4, 11; so,

    vita,

    Plin. Ep. 5, 5, 8:

    vita longior,

    Liv. 40, 56, 7: quoad vita suppetet, Auct. B. Afr. 92; Vop. Aur. 24.—With pers. subject:

    deos oro, ut vitae tuae superstes suppetat (uxor),

    that she may survive you, Plaut. Trin. 1, 2, 19:

    nec consilium sibi suppetere diceret,

    Liv. 4, 48, 13.—
    B.
    Transf., to be equal to or sufficient for; to suffice, to agree with, correspond to any thing;

    = sufficere: ut amori, ut ambitioni, ut cottidianis sumptibus copiae suppetant,

    Cic. Tusc. 5, 32, 89:

    pauper enim non est, cui rerum suppetit usus,

    Hor. Ep. 1, 12, 4:

    utinam quae dicis, dictis facta suppetant,

    i. e. I wish you may be as good as your word, Plaut. Ps. 1, 1, 106:

    rudis lingua non suppetebat libertati,

    Liv. 2, 56, 8:

    ut plagae possint suppetere ipsae,

    Lucr. 1, 1050. — Poet., with pers. subject:

    novis ut usque suppetas doloribus,

    you may be exposed to, Hor. Epod. 17, 64. —
    II.
    To ask in place of another, to personate another in asking:

    si silignario quis dixerit, ut quisquis nomine ejus siliginem petisset, ei daret... furti actionem adversus eum qui suppetet, etc.,

    Dig. 47, 2, 52, § 11.

    Lewis & Short latin dictionary > subpeto

  • 17 supersum

    sŭper-sum, fui, esse (old collat. form of the pres. superescit, Enn. and Att. ap. Fest. p. 302 Müll.;

    per tmesin: jamque adeo super unus eram,

    Verg. A. 2, 567:

    nihil erat super,

    Nep. Alcib. 8, 1), v. n.
    I.
    To be over and above, either as a remainder or as a superfluity (class. and very freq.; cf. supero, B. 3.).
    A.
    As a remainder, to be left, to remain, to exist still.
    1.
    In gen.: dum quidem unus homo Romanus toga superescit, Enn. ap. Fest. p. 302 Müll. (Ann. v. 486 Vahl.): inde sibi memorat, unum superesse laborem, id. ap. Gell. 1, 22, 16 (Ann. v. 159 ib.):

    duae partes, quae mihi supersunt illustrandae orationis, etc.,

    Cic. de Or. 3, 24, 91:

    ut nulli supersint de inimicis,

    id. Marcell. 7, 21: omnes qui supersint de Hirtii exercitu, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 5:

    quid superest de corporibus,

    Juv. 3, 259; 1, 35:

    ex eo proelio circiter milia hominum CXXX. superfuerunt,

    Caes. B. G. 1, 26:

    perexigua pars illius exercitūs superest,

    id. B. C. 3, 87:

    quod Morini Menapiique supererant,

    id. B. G. 3, 28:

    cum hostes vestri tantum civium superfuturum putassent, quantum, etc.,

    Cic. Cat. 3, 10, 25:

    quantum satietati superfuit,

    id. Verr. 1, 4, 13; cf.:

    quantum ipsi superesse potest,

    id. Rep. 1, 4, 8:

    biduum supererat,

    Caes. B. G. 1, 23:

    non multum ad solis occasum temporis supererat,

    id. B. C. 3, 51:

    non multum aestatis superesset,

    id. B. G. 5, 22:

    fessis tantum superesse maris,

    Verg. A. 5, 616:

    spatia si plura supersint,

    id. ib. 5, 325:

    deos Ambraciensibus non superesse,

    Liv. 38, 43:

    nemo superesse quemquam praeter eos credebat,

    id. 5, 39:

    quod superest, scribe quaeso quam accuratissime, quid placeat,

    as for the rest, as to what remains, Cic. Att. 9, 19, 3; Verg. A. 5, 691:

    quod superfuit,

    Phaedr. 2, epil. 6:

    nunc mihi cur cantent, superest Dicere,

    it still remains to tell, Ov. F. 3, 675:

    superest tercentum messes videre,

    id. M. 14, 145; Lact. 1, 6, 6.—With ut and subj., Plin. Ep. 1, 1, 2; Lact. 1, 23, 1.—
    2.
    In partic., to live after, outlive, to be still alive, to survive (rare):

    sicut tuum vis unicum gnatum tuae Superesse vitae sospitem et superstitem,

    Plaut. As. 1, 1, 2: neque deesse neque superesse rei publicae volo, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 5:

    Lucumo superfuit patri,

    Liv. 1, 34:

    fugae,

    id. 28, 28:

    ne superesset tanto exercitui suum nomen secuto,

    id. 27, 49:

    dolori,

    Ov. M. 11, 703:

    cum superessent adhuc qui spectaverant, etc.,

    Suet. Claud. 21.—
    B.
    To be in abundance, to abound (syn. abundo):

    cui tanta erat res et supererat,

    Ter. Phorm. 1, 2, 19:

    tibi, quia superest, dolet,

    id. ib. 1, 3, 10:

    vereor ne jam superesse mihi verba putes, quae dixeram defutura,

    Cic. Fam. 13, 63, 2:

    adeo supererunt animi ad sustinendam invidiam,

    Liv. 2, 27, 12:

    tantum illi ingenii superfuit,

    Suet. Tit. 1.— Poet.: modo vita supersit, if life be long enough, suffice, Verg. G. 3, 10:

    ne blando nequeant superesse labori,

    i. e. to be sufficient for, equal to, id. ib. 3, 127; so,

    Veneri,

    Col. 4, 27, 8.—
    2.
    In a bad sense, to be in excess, to be superabundant or superfluous:

    ut vis ejus rei, quam definias, sic exprimatur, ut neque absit quicquam neque supersit,

    Cic. de Or. 2, 25, 108; cf. Varr. ap. Gell. 1, 22, 5 and 6.—
    II.
    For adesse, to be present, to serve by being present, to assist: si superesset (opp. sin deesset), Aug. ap. Suet. Aug. 56.—Esp., to serve as an advocate:

    falsa atque aliena verbi significatio, quod dicitur, hic illi superest, cum dicendum est, advocatum esse, etc.,

    Gell. 1, 22, 1.—
    III.
    To be over or beyond, to be prominent, project, Val. Fl. 6, 760.

    Lewis & Short latin dictionary > supersum

  • 18 suppedito

    suppĕdĭto ( subp-), āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [perh. for suppetito, from suppeto].
    I.
    Neutr., to be fully supplied or in abundance, to be at hand, be in store:

    unde Flumina suppeditant?

    Lucr. 1, 231:

    omnis apparatus ornatusque dicendi facile suppeditat,

    Cic. de Or. 3, 31, 124:

    P. Cethegus, cui de re publicā satis suppeditabat oratio,

    id. Brut. 48, 178:

    undique mihi suppeditat quod pro M. Scauro dicam,

    id. Scaur. 23, 46:

    innumerabilitas suppeditat atomorum,

    id. N. D. 1, 39, 109:

    quod multitudo suppeditabat,

    Liv. 6, 24, 2:

    quoad tela suppeditarunt,

    id. 30, 25, 7:

    ne chartam quidem tibi suppeditare,

    Cic. Fam. 7, 18, 2:

    cui (Torquato) si vita suppeditavisset,

    if he had lived, id. Brut. 70, 245; 27, 105; 32, 124; id. Phil. 3, 6, 15; cf. suppeto, I.: nec consilium, nec oratio suppeditat, i e. I have neither sentiments nor terms, Liv. 28, 27, 3.— Poet., with subj.-clause:

    dicere suppeditat,

    it is easy to say, Lucr. 3, 731. —
    B.
    Transf.
    1.
    Like abundare, to have in abundance, to abound or be rich in (very rare):

    omissis his rebus omnibus, quibus nos suppeditamus, eget ille,

    Cic. Cat. 2, 11, 25:

    ita gaudiis gaudium suppeditat,

    is increased by other joys, Plaut. Trin. 5, 1, 3. —
    2.
    To be enough or sufficient, to suffice:

    parare ea, quae suppeditent et ad cultum et ad victum,

    Cic. Off. 1, 4, 12:

    Pometinae manubiae, quae perducendo ad culmen operi destinatae erant, vix in fundamenta suppeditavere,

    Liv. 1, 55, 7: labori suppeditare, to be fit for or equal to, to be a match for, Plaut. As. 2, 4, 17; cf.:

    ut (Thais) tuo amori suppeditare possit sine sumpto suo,

    devote herself to you, Ter. Eun. 5, 8, 46. —
    II.
    Act., to give, furnish, afford, supply, or procure in abundance (freq. in Cic.; syn.: praebeo, suggero, ministro).
    (α).
    With acc.:

    luxuriae sumptus suppeditare ut possies,

    Plaut. As. 4, 2, 10:

    sumptum,

    Cic. Agr. 2, 13, 32:

    tributo sumptus suppeditari,

    Liv. 23, 48, 7:

    cibos,

    Cic. Leg. 2, 27, 67:

    quibus (fistulis) aqua suppeditabatur templis,

    id. Rab. Perd. 11, 31:

    pecunias,

    id. Q. Fr. 2, 2, 3:

    merces,

    id. Verr. 2, 2, 3, § 6:

    frumentum,

    id. ib. 2, 3, 74, §

    172: rem frumentariam alicui ex provinciis,

    id. Att. 8, 1, 2:

    res eas, quibus ager Campanus coleretur,

    id. Agr. 2, 32, 88:

    tutum perfugium otio et tranquillum ad quietem locum,

    id. Rep. 1, 4, 8:

    multa ad luxuriam invitamenta,

    id. ib. 2, 4, 8:

    fabulas poëtis,

    id. N. D. 2, 24, 63:

    ipsis pecuniam,

    Nep. Alcib. 8, 1:

    tela,

    Sil. 10, 137:

    suppeditabit nobis Atticus noster e thesauris suis quos et quantos viros!

    Cic. Fin. 2, 21, 67. —With an abstr. object:

    aliquis deus suppeditans omnium rerum abundantiam et copiam,

    Cic. Lael. 23, 87:

    oratoribus et poëtis mirabilem copiam dicendi,

    id. Top. 18, 67:

    praecepta nobis (patria),

    Lucr. 3, 10:

    varietatem tibi in scribendo,

    Cic. Fam. 5, 12, 4:

    hortorum amoenitatem mihi (domus),

    id. Q. Fr. 3, 1, 4, § 14:

    ut, quocumque haec (voluptas) loco suppeditetur, ibi beate queant vivere,

    id. Tusc. 5, 37, 108.—
    (β).
    With obj.-clause:

    Ciceroni meo suppeditabis quantum videbitur,

    Cic. Att. 14, 17, 5. — ( g) Absol.:

    alicui sumptibus,

    Ter. Heaut 5, 1, 57:

    quod Ciceroni suppeditas, gratum,

    Cic. Att. 14, 20, 3. — ( d) Impers. pass.:

    quod res curae tibi est, ut ei (Ciceroni) suppeditetur ad usum et cultum copiose,

    Cic. Att. 14, 11, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > suppedito

  • 19 suppeto

    sup-pĕto ( subp-), īvi or ĭi, ītum, 3, v. n.
    I.
    To go or come to one, i. e.,
    A.
    Lit., to be at hand or in store, to be present (class.):

    ut mihi supersit, suppetat, superstitet,

    Plaut. Pers. 3, 1, 3:

    si cui haec suppetunt,

    Cic. Off 2, 8, 31:

    cui res non suppetat,

    id. de Or. 3, 35, 142:

    vererer, ne mihi crimina non suppeterent,

    id. Verr. 2, 1, 11, § 31:

    ne pabuli quidem satis magna copia suppetebat,

    Caes. B. G. 1, 16:

    copia frumenti,

    id. ib. 1, 3:

    frumentum copiaeque,

    Liv. 5, 26, 9:

    quibus rebus numquam tanta suppeteret victoriae fiducia, Auct. B. Afr. 31: ut mihi ad remunerandum nihil suppetat praeter voluntatem,

    Cic. Fam. 15, 13, 2:

    quibuscumque vires suppetebant ad arma ferenda, praesto fuere,

    Liv. 4, 22, 1; Plin. 2, 9, 6, § 46:

    neque quo manus porrigeret suppetebat,

    Nep. Dion, 7, 2:

    nondum suppetente ad haurien, dum ultra justa vi,

    Plin. 2, 9, 6, § 46:

    si vita suppetet,

    Cic. Fin. 1, 4, 11; so,

    vita,

    Plin. Ep. 5, 5, 8:

    vita longior,

    Liv. 40, 56, 7: quoad vita suppetet, Auct. B. Afr. 92; Vop. Aur. 24.—With pers. subject:

    deos oro, ut vitae tuae superstes suppetat (uxor),

    that she may survive you, Plaut. Trin. 1, 2, 19:

    nec consilium sibi suppetere diceret,

    Liv. 4, 48, 13.—
    B.
    Transf., to be equal to or sufficient for; to suffice, to agree with, correspond to any thing;

    = sufficere: ut amori, ut ambitioni, ut cottidianis sumptibus copiae suppetant,

    Cic. Tusc. 5, 32, 89:

    pauper enim non est, cui rerum suppetit usus,

    Hor. Ep. 1, 12, 4:

    utinam quae dicis, dictis facta suppetant,

    i. e. I wish you may be as good as your word, Plaut. Ps. 1, 1, 106:

    rudis lingua non suppetebat libertati,

    Liv. 2, 56, 8:

    ut plagae possint suppetere ipsae,

    Lucr. 1, 1050. — Poet., with pers. subject:

    novis ut usque suppetas doloribus,

    you may be exposed to, Hor. Epod. 17, 64. —
    II.
    To ask in place of another, to personate another in asking:

    si silignario quis dixerit, ut quisquis nomine ejus siliginem petisset, ei daret... furti actionem adversus eum qui suppetet, etc.,

    Dig. 47, 2, 52, § 11.

    Lewis & Short latin dictionary > suppeto

См. также в других словарях:

  • Suffice — Suf*fice , v. i. [imp. & p. p. {Sufficed}; p. pr. & vb. n. {Sufficing}.] [OE. suffisen, OF. soufire, F. suffire (cf. suffisant, p. pr.), L. sufficere to put under, to substitute, to avail for, to suffice; sub under + facere to make. See {Fact}.]… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • suffice — early 14c., from stem of O.Fr. souffire be sufficient, from L. sufficere supply, suffice, from sub up to (see SUB (Cf. sub )) + root of facere to make (see FACTITIOUS (Cf. factitious)). Phrase suffice it to say (late 14c.) is a rare surviving… …   Etymology dictionary

  • suffice — ► VERB 1) be enough or adequate. 2) meet the needs of. ● suffice (it) to say Cf. ↑suffice to say ORIGIN Latin sufficere put under, meet the need of …   English terms dictionary

  • Suffice — Suf*fice , v. t. 1. To satisfy; to content; to be equal to the wants or demands of. Spenser. [1913 Webster] Let it suffice thee; speak no more unto me of this matter. Deut. iii. 26. [1913 Webster] 2. To furnish; to supply adequately. [Obs.] [1913 …   The Collaborative International Dictionary of English

  • suffice — [sə fīs′, səfīz′] vi. sufficed, sufficing [ME sufficen < stem of OFr soufire < L sufficere, to provide, suffice < sub ,SUB + facere, to make, DO1] 1. to be enough; be sufficient or adequate 2. Obs. to be competent or able vt …   English World dictionary

  • suffice — index avail (bring about), bear (tolerate), fulfill, satisfy (fulfill) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton …   Law dictionary

  • suffice — [v] be adequate, enough answer, avail, be good enough, be sufficient, be the ticket*, content, do, do the trick*, fill the bill*, get by, go over big*, hack it*, hit the spot*, make a hit*, make the grade*, meet, meet requirement, satisfy, serve …   New thesaurus

  • suffice — suf|fice [səˈfaıs] v [I not in progressive] [Date: 1300 1400; : Old French; Origin: suffire, from Latin sufficere to put under, suffice , from sub ( SUB ) + facere to make, do ] 1.) formal to be enough ▪ A light lunch will suffice . suffice for …   Dictionary of contemporary English

  • suffice — UK [səˈfaɪs] / US verb [intransitive] Word forms suffice : present tense I/you/we/they suffice he/she/it suffices present participle sufficing past tense sufficed past participle sufficed formal to be enough I m not sending a gift – I think a… …   English dictionary

  • suffice — v. 1) (D; intr.) to suffice for (my salary suffices for our basic needs) 2) (E) it should suffice to cite her previous accomplishments; my salary suffices to meet our basic needs 3) (misc.) suffice it to say that we will do our duty * * * [sə… …   Combinatory dictionary

  • suffice — [[t]səfa͟ɪs[/t]] suffices, sufficing, sufficed 1) VERB: no cont If you say that something will suffice, you mean it will be enough to achieve a purpose or to fulfil a need. [FORMAL] A cover letter should never exceed one page; often a far shorter …   English dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»