Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

station

  • 61 Brundusinus

    Brundĭsĭum (in many MSS., but less correctly Brundŭsĭum; cf. Suet. Caes. 34 Torrent.; Sil. 8, 576 Heins. and Drak.; Flor. 1, 20 Duker.; Luc. 2, 609 Cort.; Hor. S. 1, 5, 104 K. and H.), ii, n. (access. form Brenda, acc. to Paul. ex Fest. p. 33 Müll.: Brunda, Arn. 2, p. 50), = Brentesion or Brentêsion [Brendon elaphon, Hesych.; cf. Strab. 6, p. 432; Steph. Byz.; Isid. Orig. 15, 1, 49; from the harbor extending beyond the town like the antlers of a stag], an ancient town in Calabria, with a very convenient harbor, the chief naval station of the Romans in the Adriatic, and their regular point of departure for Greece, now Brindisi, Enn. ap. Gell. 6, 6, 6 (Ann. v. 478 Vahl.):

    redeuntes Graeciā, Brundisium navem advertimus,

    Gell. 16, 6, 1; Caes. B. C. 1, 25; Cic. Phil. 1, 3, 7; id. Planc. 40, 96; 41, 97; id. Att. 4, 1, 4; 5, 5, 1; 5, 8, 1; Hor. S. 1, 5, 104; id. Ep. 1, 17, 52; 1, 18, 20; Mel. 2, 4, 7; Plin. 3, 11, 16, § 99; Just. 12, 2; Luc. 2, 609 sq.; Vell. 1, 14 fin.; Flor. 1, 20.—
    II.
    Deriv. Brundĭsīnus ( Brundŭs-), a, um, adj., of Brundisium, Brundisian:

    colonia,

    Cic. Sest. 63, 131; id. Att. 4, 1, 4:

    nuntii,

    id. ib. 8, 13, 1:

    portus,

    Liv. 23, 33, 4:

    foedus,

    Tac. A. 1, 10:

    ostrea,

    taken in the harbor of Brundisium, Plin. 32, 6, 21, § 61. — Subst.: Brundĭsīni, ōrum, m., the inhabitants of Brundisium, Cic. Sest. 63, 131; id. Att. 4, 1, 4; Liv. 27, 10; Gell. 16, 6, 1:

    in Brundisino (sc. agro),

    Varr. R. R. 1, 8, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > Brundusinus

  • 62 Celsus

    1.
    celsus, a, um, adj. [P. a., of obsolete 2. cello, found in antecello, excello, etc., to rise high, tower; root kar-, in karê, karênon, korus; cerebrum, crista, pro-ceres; calamus, culmus, columna, etc.], raised high, extending upward, high, lofty (syn.: altus, erectus, sublimis, elatus, procerus).
    I.
    Physically:

    (deus homines) humo excitatos, celsos et erectos constituit,

    Cic. N. D. 2, 56, 140:

    celsissimo Germano procerior (Judaeus),

    Col. 3, 8, 2:

    status (oratoris) et erectus et celsus,

    Cic. Or. 18, 59; cf. Liv. 30, 32, 11;

    and celsior ingressus,

    Plin. 11, 16, 16, § 51:

    in cornua cervus,

    Ov. M. 10, 538 (cf.:

    surgens in cornua cervus,

    Verg. A. 10, 725):

    capitolia,

    Verg. A. 8, 653:

    turres,

    Hor. C. 2, 10, 10; Ov. M. 3, 61:

    Acherontia,

    Hor. C. 3, 4, 14:

    Apenninus,

    id. Epod. 16, 29; cf.:

    vertex montis, Cic. poët. Div. 1, 7, 13: celsa Paphus atque Cythera,

    lofty, Verg. A. 10, 51:

    ne, si celsior (ibis), ignis adurat (opp. demissior),

    Ov. M. 8, 205.—
    II.
    Morally.
    A.
    In a good sense.
    1.
    High, lofty, elevated above that which is common, great (syn.:

    erectus, eminens, excellens, altus): celsus et erectus et ea, quae homini accidere possunt, omnia parva ducens,

    Cic. Tusc. 5, 14, 42:

    generosior celsiorque,

    Quint. 1, 3, 30:

    mente,

    Sil. 16, 188.—
    2.
    Elevated in rank or station, noble, eminent:

    celsissima sedes dignitatis atque honoris,

    Cic. Sull. 2, 5:

    eques,

    Stat. S. 1, 4, 42; cf. under adv. and Celeres.—
    B.
    In a bad sense, haughty, proud, high-spirited:

    haec jura suae civitatis ignorantem, erectum et celsum, etc.,

    Cic. de Or. 1, 40, 184:

    celsi et spe haud dubia feroces,

    Liv. 7, 16, 5:

    celsi Ramnes,

    Hor. A. P. 342; Sil. 16, 187.—Hence, adv.: celsē.
    I.
    (Acc. to I.) High; comp., Col. 4, 19, 2; Claud. ap. Eutr. 1, 387; Amm. 25, 4.—
    II.
    (Acc. to II.) Nobly:

    nati,

    Stat. S. 3, 3, 145 (others read: celso natorum honore).
    2.
    Celsus, i, m., a Roman cognomen; esp.,
    I.
    A. Cornelius Celsus, the greatest of the Roman writers on medicine.
    II.
    C. Albinovanus, a friend of Horace, Hor. Ep. 1, 3, 15; 1, 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Celsus

  • 63 celsus

    1.
    celsus, a, um, adj. [P. a., of obsolete 2. cello, found in antecello, excello, etc., to rise high, tower; root kar-, in karê, karênon, korus; cerebrum, crista, pro-ceres; calamus, culmus, columna, etc.], raised high, extending upward, high, lofty (syn.: altus, erectus, sublimis, elatus, procerus).
    I.
    Physically:

    (deus homines) humo excitatos, celsos et erectos constituit,

    Cic. N. D. 2, 56, 140:

    celsissimo Germano procerior (Judaeus),

    Col. 3, 8, 2:

    status (oratoris) et erectus et celsus,

    Cic. Or. 18, 59; cf. Liv. 30, 32, 11;

    and celsior ingressus,

    Plin. 11, 16, 16, § 51:

    in cornua cervus,

    Ov. M. 10, 538 (cf.:

    surgens in cornua cervus,

    Verg. A. 10, 725):

    capitolia,

    Verg. A. 8, 653:

    turres,

    Hor. C. 2, 10, 10; Ov. M. 3, 61:

    Acherontia,

    Hor. C. 3, 4, 14:

    Apenninus,

    id. Epod. 16, 29; cf.:

    vertex montis, Cic. poët. Div. 1, 7, 13: celsa Paphus atque Cythera,

    lofty, Verg. A. 10, 51:

    ne, si celsior (ibis), ignis adurat (opp. demissior),

    Ov. M. 8, 205.—
    II.
    Morally.
    A.
    In a good sense.
    1.
    High, lofty, elevated above that which is common, great (syn.:

    erectus, eminens, excellens, altus): celsus et erectus et ea, quae homini accidere possunt, omnia parva ducens,

    Cic. Tusc. 5, 14, 42:

    generosior celsiorque,

    Quint. 1, 3, 30:

    mente,

    Sil. 16, 188.—
    2.
    Elevated in rank or station, noble, eminent:

    celsissima sedes dignitatis atque honoris,

    Cic. Sull. 2, 5:

    eques,

    Stat. S. 1, 4, 42; cf. under adv. and Celeres.—
    B.
    In a bad sense, haughty, proud, high-spirited:

    haec jura suae civitatis ignorantem, erectum et celsum, etc.,

    Cic. de Or. 1, 40, 184:

    celsi et spe haud dubia feroces,

    Liv. 7, 16, 5:

    celsi Ramnes,

    Hor. A. P. 342; Sil. 16, 187.—Hence, adv.: celsē.
    I.
    (Acc. to I.) High; comp., Col. 4, 19, 2; Claud. ap. Eutr. 1, 387; Amm. 25, 4.—
    II.
    (Acc. to II.) Nobly:

    nati,

    Stat. S. 3, 3, 145 (others read: celso natorum honore).
    2.
    Celsus, i, m., a Roman cognomen; esp.,
    I.
    A. Cornelius Celsus, the greatest of the Roman writers on medicine.
    II.
    C. Albinovanus, a friend of Horace, Hor. Ep. 1, 3, 15; 1, 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > celsus

  • 64 centurio

    1.
    centŭrĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [centuria], to divide into centuries (acc. to centuria, I.).
    I.
    Of land:

    agrum,

    Hyg. Lim. p. 195 Goes.; cf. Fest. p. 53 Müll.—
    II.
    Of the army (only of infantry; cf. decurio), to arrange in centuries, assign to companies:

    cum homines in tribunali Aurelio palam conscribi centuriarique vidissem,

    Cic. Red. Quir. 5, 13: rem gerit palam (Octavius); centuriat Capuae;

    dinumerat. Jam jamque vides bellum,

    id. Att. 16, 9 fin.:

    juventutem,

    Liv. 25, 15, 9:

    seniores quoque,

    id. 6, 2, 6; 29, 1, 2:

    equites decuriati, centuriati pedites,

    id. 22, 38, 3; so id. 10, 21, 4:

    Juventus Romana... equis delapsa se ipsam centuriavit,

    i. e. reduced to infantry, Val. Max. 3, 2, n. 8: mulus centuriatus, for carrying provisions, Aur. ap. Vop. Aur. 7, 7.—
    B.
    Facetiously:

    eripiam ego hodie concubinam militi, Si centuriati bene sunt maniplares mei,

    Plaut. Mil. 3, 2, 3; cf. id. Curc. 4, 4, 29.—
    III.
    Of the people in the meeting of the council, only part. perf.: comitia centuriata, in which all the Roman people voted according to centuries (this was done in the choice of higher magistrates, in decisions in respect to war and peace, and, until Sulla's time, in questions affecting life or citizenship; cf. Messala ap. Gell. 13, 15, 4; Lael. Felix ib. 15, 27, 4; Cic. Red. Sen. 11, 27), Cic. Leg. 3, 19, 44:

    quod ad populum centuriatis comitiis tulit,

    id. Phil. 1, 8, 19; Liv. 3, 55, 3; 8, 12, 15.—Facetiously:

    Pseudolus mihi centuriata capitis habuit comitia,

    i. e. has sentenced me to death, Plaut. Ps. 4, 7, 134 Lorenz ad loc.—Hence, P. a.: centŭrĭā-tus, a, um, of or belonging to the comitia centuriata: Centuriata lex, advised in the comitia centuriata, Cic. Agr. 2, 11, 26.
    2.
    centŭrĭo (in many inscriptions before the time of Quintilian erroneously aspirated chenturio, like ch oronae, prae ch ones, etc., Quint. 1, 5, 20; cf. the letter C), ōnis, m. (access. form centŭrĭōnus, like curionus and decurionus, acc. to Fest. p. 49 Müll.) [centuria, II.], the commander of a century, a captain, centurion, occupying a station below the tribunus, Caes. B. G. 1, 40; 2, 25; 6, 39; Cic. Balb. 15, 34; Sall. J. 59, 3; Liv. 2, 27, 6; 7, 41, 5; Hor. S. 1, 6, 73; cf. Dict. of Antiq.

    Lewis & Short latin dictionary > centurio

  • 65 centurionus

    1.
    centŭrĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [centuria], to divide into centuries (acc. to centuria, I.).
    I.
    Of land:

    agrum,

    Hyg. Lim. p. 195 Goes.; cf. Fest. p. 53 Müll.—
    II.
    Of the army (only of infantry; cf. decurio), to arrange in centuries, assign to companies:

    cum homines in tribunali Aurelio palam conscribi centuriarique vidissem,

    Cic. Red. Quir. 5, 13: rem gerit palam (Octavius); centuriat Capuae;

    dinumerat. Jam jamque vides bellum,

    id. Att. 16, 9 fin.:

    juventutem,

    Liv. 25, 15, 9:

    seniores quoque,

    id. 6, 2, 6; 29, 1, 2:

    equites decuriati, centuriati pedites,

    id. 22, 38, 3; so id. 10, 21, 4:

    Juventus Romana... equis delapsa se ipsam centuriavit,

    i. e. reduced to infantry, Val. Max. 3, 2, n. 8: mulus centuriatus, for carrying provisions, Aur. ap. Vop. Aur. 7, 7.—
    B.
    Facetiously:

    eripiam ego hodie concubinam militi, Si centuriati bene sunt maniplares mei,

    Plaut. Mil. 3, 2, 3; cf. id. Curc. 4, 4, 29.—
    III.
    Of the people in the meeting of the council, only part. perf.: comitia centuriata, in which all the Roman people voted according to centuries (this was done in the choice of higher magistrates, in decisions in respect to war and peace, and, until Sulla's time, in questions affecting life or citizenship; cf. Messala ap. Gell. 13, 15, 4; Lael. Felix ib. 15, 27, 4; Cic. Red. Sen. 11, 27), Cic. Leg. 3, 19, 44:

    quod ad populum centuriatis comitiis tulit,

    id. Phil. 1, 8, 19; Liv. 3, 55, 3; 8, 12, 15.—Facetiously:

    Pseudolus mihi centuriata capitis habuit comitia,

    i. e. has sentenced me to death, Plaut. Ps. 4, 7, 134 Lorenz ad loc.—Hence, P. a.: centŭrĭā-tus, a, um, of or belonging to the comitia centuriata: Centuriata lex, advised in the comitia centuriata, Cic. Agr. 2, 11, 26.
    2.
    centŭrĭo (in many inscriptions before the time of Quintilian erroneously aspirated chenturio, like ch oronae, prae ch ones, etc., Quint. 1, 5, 20; cf. the letter C), ōnis, m. (access. form centŭrĭōnus, like curionus and decurionus, acc. to Fest. p. 49 Müll.) [centuria, II.], the commander of a century, a captain, centurion, occupying a station below the tribunus, Caes. B. G. 1, 40; 2, 25; 6, 39; Cic. Balb. 15, 34; Sall. J. 59, 3; Liv. 2, 27, 6; 7, 41, 5; Hor. S. 1, 6, 73; cf. Dict. of Antiq.

    Lewis & Short latin dictionary > centurionus

  • 66 circumstantes

    circum-sto, stĕti, 1, v. n. and a. (the perf. and pluperf. having the same form with those of circumsisto, and a similar meaning, it is sometimes doubtful to which verb a form belongs), to stand around in a circle, to take a station round; and, with the acc., to stand around a person or thing, to surround, encircle, encompass.
    I.
    Prop. (very freq. and class.).
    (α).
    Absol.: circumstant cum ardentibus taedis, Enn ap. Cic. Ac. 2, 28, 89 (Trag. v. 51 Vahl.):

    circumstant lacrimis rorantes ora genasque,

    Lucr. 3, 469:

    Morini spe praedae adducti circumsteterunt,

    Caes. B. G. 4, 37:

    circumstant properi aurigae,

    Verg. A. 12, 85:

    ad circumstantes tendens sua bracchia silvas, Ov M. 3, 441: circumstantis exercitūs gratia,

    Curt. 9, 3, 15:

    amici,

    id. 3, 5, 9.—
    (β).
    With acc.:

    aliquem,

    Verg. G. 4, 216; Ov. M. 11, 505; Curt. 5, 12, 9:

    equites Romani qui circumstant senatum,

    Cic. Cat. 1, 8, 21:

    sellam,

    Liv. 8, 32, 14; Suet. Aug. 35:

    solem,

    Ov. M. 2, 394:

    sacra,

    id. ib. 2, 717:

    lectum,

    Curt. 10, 5, 2.—
    2.
    Hence, circumstantes, ĭum, m. subst., the by-standers, Quint. 4, 2, 22; 4, 2, 127; Tac. A. 1, 21; 1, 22; Suet. Caes. 84; id. Aug. 93; Curt. 6, 10, 36.—
    B.
    In partic., to surround in a hostile manner, to beset, besiege:

    circumstare tribunal praetoris urbani, obsidere cum gladiis curiam, etc.,

    Cic. Cat. 1, 13, 32:

    quem tres Curiatii circumsteterant,

    Liv. 1, 25, 6:

    si ambo consules infesti circumstarent tribunum,

    id. 3, 9, 6:

    urbem Romanam,

    id. 27, 40, 6:

    regis tecta,

    Verg. A. 7, 585; cf. the foll.—
    II.
    Trop., to surround, encompass, occupy, take possession of (freq. in post-Aug prose); absol. or with acc.:

    cum dies et noctes omnia nos undique fata circumstent,

    Cic. Phil. 10, 10, 20:

    circumstant te summae auctoritates,

    id. Verr. 1, 17, 52:

    cum tanti undique terrores circumstarent,

    Liv. 6, 2, 4; cf. id. 30, 3, 3:

    anceps proelium Romanos circumsteterat, incertos in quem hostem eruptionem facerent,

    id. 25, 34, 10:

    ancepsque terror circumstabat,

    id. 21, 28, 3; 34, 27, 1; Quint. 10, 3, 30:

    haec me cura, haec difficultas sola circumstat,

    Plin. Pan. 3, 4:

    at me tum primum saevus circumstetit horror,

    Verg. A. 2, 559:

    scio acerba meorum Circumstare odia ( = meos, qui me oderunt),

    id. ib. 10, 905:

    circumsteterat Civilem et alius metus,

    Tac. H. 4, 79:

    circumsteterat palatium publica exspectatio,

    id. ib. 1, 17:

    paupertas et angustiae rerum nascentes eos circumsteterunt,

    id. Or. 8.— Subst.: circumstantĭa, ium, n., details, circumstances, in an argument:

    illa (argumenta) per se fortia non oportet circumstantibus obscurare,

    Quint. 5, 12, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > circumstantes

  • 67 circumsto

    circum-sto, stĕti, 1, v. n. and a. (the perf. and pluperf. having the same form with those of circumsisto, and a similar meaning, it is sometimes doubtful to which verb a form belongs), to stand around in a circle, to take a station round; and, with the acc., to stand around a person or thing, to surround, encircle, encompass.
    I.
    Prop. (very freq. and class.).
    (α).
    Absol.: circumstant cum ardentibus taedis, Enn ap. Cic. Ac. 2, 28, 89 (Trag. v. 51 Vahl.):

    circumstant lacrimis rorantes ora genasque,

    Lucr. 3, 469:

    Morini spe praedae adducti circumsteterunt,

    Caes. B. G. 4, 37:

    circumstant properi aurigae,

    Verg. A. 12, 85:

    ad circumstantes tendens sua bracchia silvas, Ov M. 3, 441: circumstantis exercitūs gratia,

    Curt. 9, 3, 15:

    amici,

    id. 3, 5, 9.—
    (β).
    With acc.:

    aliquem,

    Verg. G. 4, 216; Ov. M. 11, 505; Curt. 5, 12, 9:

    equites Romani qui circumstant senatum,

    Cic. Cat. 1, 8, 21:

    sellam,

    Liv. 8, 32, 14; Suet. Aug. 35:

    solem,

    Ov. M. 2, 394:

    sacra,

    id. ib. 2, 717:

    lectum,

    Curt. 10, 5, 2.—
    2.
    Hence, circumstantes, ĭum, m. subst., the by-standers, Quint. 4, 2, 22; 4, 2, 127; Tac. A. 1, 21; 1, 22; Suet. Caes. 84; id. Aug. 93; Curt. 6, 10, 36.—
    B.
    In partic., to surround in a hostile manner, to beset, besiege:

    circumstare tribunal praetoris urbani, obsidere cum gladiis curiam, etc.,

    Cic. Cat. 1, 13, 32:

    quem tres Curiatii circumsteterant,

    Liv. 1, 25, 6:

    si ambo consules infesti circumstarent tribunum,

    id. 3, 9, 6:

    urbem Romanam,

    id. 27, 40, 6:

    regis tecta,

    Verg. A. 7, 585; cf. the foll.—
    II.
    Trop., to surround, encompass, occupy, take possession of (freq. in post-Aug prose); absol. or with acc.:

    cum dies et noctes omnia nos undique fata circumstent,

    Cic. Phil. 10, 10, 20:

    circumstant te summae auctoritates,

    id. Verr. 1, 17, 52:

    cum tanti undique terrores circumstarent,

    Liv. 6, 2, 4; cf. id. 30, 3, 3:

    anceps proelium Romanos circumsteterat, incertos in quem hostem eruptionem facerent,

    id. 25, 34, 10:

    ancepsque terror circumstabat,

    id. 21, 28, 3; 34, 27, 1; Quint. 10, 3, 30:

    haec me cura, haec difficultas sola circumstat,

    Plin. Pan. 3, 4:

    at me tum primum saevus circumstetit horror,

    Verg. A. 2, 559:

    scio acerba meorum Circumstare odia ( = meos, qui me oderunt),

    id. ib. 10, 905:

    circumsteterat Civilem et alius metus,

    Tac. H. 4, 79:

    circumsteterat palatium publica exspectatio,

    id. ib. 1, 17:

    paupertas et angustiae rerum nascentes eos circumsteterunt,

    id. Or. 8.— Subst.: circumstantĭa, ium, n., details, circumstances, in an argument:

    illa (argumenta) per se fortia non oportet circumstantibus obscurare,

    Quint. 5, 12, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > circumsto

  • 68 commeatus

    commĕātus ( conm-), ūs, m. [id.].
    I.
    A going to and fro, passing freely, going at will:

    in eo conclavid ego perfodi parietem, Quā conmeatus clam esset hinc huc mulieri,

    Plaut. Mil. 2, 1, 65; cf.:

    commeatum vocis exercent fauces,

    Pall. 1, 3.—
    II.
    Meton.
    A.
    A place through which one can pass back and forth, a thoroughfare, passage (rare; cf.:

    abitus, aditus, circuitus, etc.): nimis beat, quod conmeatus transtinet trans parietem,

    Plaut. Mil. 2, 5, 58:

    per hortum utroque conmeatus continet,

    id. Stich. 3, 1, 44; Dig. 43, 8, 2, § 25.—
    B.
    A leave of absence from one ' s station for a definite time, a furlough:

    commeare, ultro citro ire: unde commeatus dari dicitur, id est tempus, quo ire, redire quis posset,

    Fest. p. 277, 27 Müll.:

    dare commeatum totius aestatis,

    Cic. Verr. 2, 5, 25, § 62:

    petere,

    Vell. 2, 11, 2; Suet. Tib. 10; id. Ner. 35; id. Galb. 6; id. Claud. 23:

    sumere,

    Liv. 3, 46, 10:

    dare,

    id. 3, 46, 9; Suet. Calig. 29:

    accipere,

    Plin. Ep. 3, 4, 2:

    in commeatu esse,

    to be on furlough, Liv. 33, 29, 4:

    commeatu abesse,

    Suet. Tib. 72; Dig. 4, 6, 35, § 9:

    in iis stativis satis liberi commeatus erant,

    Liv. 1, 57, 4:

    (legiones) promiscuis militum commeatibus infirmaverat,

    Tac. A. 15, 10; cf. id. H. 1, 46:

    cum miles ad commeatus diem non adfuit,

    on the day when the furlough expired, Quint. 7, 4, 14; cf. Auct. Her. 1, 14, 24:

    commeatūs spatium excedere,

    Dig. 49, 16, 14:

    ultra commeatum abesse,

    ib. 50, 1, 2, § 6.— Transf.:

    cras igitur (sc. proficiscar), nisi quid a te commeatus,

    Cic. Att. 13, 41 fin. dub. (al. commeat); v. Orell. N. cr.:

    longum mihi commeatum dederat mala valetudo,

    rest, Sen. Ep. 54, 1:

    servitus assidua... sine intervallo, sine commeatu,

    id. Q. N. 3, praef. § 16.—
    C.
    A train, a convoy, caravan, a company carried, a transportation, trip, passage:

    Londinium copiā negotiatorum et commeatuum maxime celebre,

    Tac. A. 14, 33; 13, 39; Suet. Ner. 20:

    duobus commeatibus exercitum reportare instituit,

    Caes. B. G. 5, 23: secundum commeatum in Africam mittit ad Caesarem, Auct. B. Afr. 34: commeatibus per municipia ac colonias dispositis, supplies of provisions, relays of horses, etc., Suet. Tib. 38:

    cerneres canes... per omnem nostrum commeatum morsibus ambulare,

    App. M. 8, p. 209, 18.—
    D.
    Provisions, supplies (very freq., esp. in the histt., in sing. and plur.): interclude inimicis commeatum;

    tibi muni viam, Quā cibatus commeatusque ad te et legiones tuas Tuto possit pervenire,

    Plaut. Mil. 2, 2, 70 sq.; cf.:

    importare in coloniam,

    id. Ep. 3, 2, 7:

    ex omnibus provinciis commeatu et publico et privato prohibebamur,

    Cic. Imp. Pomp. 17, 53:

    ne foro quidem et commeatu juvare populum Romanum,

    id. Verr. 2, 5, 21, § 52:

    commeatu nostros prohibere,

    Caes. B. G. 2, 9 fin.:

    neque exercitum sine magno commeatu atque molimento in unum locum contrahere posse,

    id. ib. 1, 34; Quint. 8, 6, 26:

    maritimi,

    Liv. 5, 54, 4:

    ex montibus invecti,

    id. 9, 13, 10:

    advecti,

    id. 9, 32, 2:

    convecto,

    id. 2, 14, 3 al.; Suet. Calig. 43:

    magni commeatus frumenti Romam subvecti,

    Liv. 28, 4, 7.—
    2.
    Freq. opp. frumentum, the remaining supplies of war:

    ad Vesontionem rei frumentariae commeatūsque causā moratur,

    Caes. B. G. 1, 39:

    uti frumento commeatuque Caesarem intercluderet,

    id. ib. 1, 48; 3, 6; 3, 23 fin.; cf. Plaut. Mil. 2, 2, 70 supra.—
    * E.
    Transf.:

    commeatus argentarius,

    gain acquired by money transactions, Plaut. Ps. 1, 5, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > commeatus

  • 69 conmeatus

    commĕātus ( conm-), ūs, m. [id.].
    I.
    A going to and fro, passing freely, going at will:

    in eo conclavid ego perfodi parietem, Quā conmeatus clam esset hinc huc mulieri,

    Plaut. Mil. 2, 1, 65; cf.:

    commeatum vocis exercent fauces,

    Pall. 1, 3.—
    II.
    Meton.
    A.
    A place through which one can pass back and forth, a thoroughfare, passage (rare; cf.:

    abitus, aditus, circuitus, etc.): nimis beat, quod conmeatus transtinet trans parietem,

    Plaut. Mil. 2, 5, 58:

    per hortum utroque conmeatus continet,

    id. Stich. 3, 1, 44; Dig. 43, 8, 2, § 25.—
    B.
    A leave of absence from one ' s station for a definite time, a furlough:

    commeare, ultro citro ire: unde commeatus dari dicitur, id est tempus, quo ire, redire quis posset,

    Fest. p. 277, 27 Müll.:

    dare commeatum totius aestatis,

    Cic. Verr. 2, 5, 25, § 62:

    petere,

    Vell. 2, 11, 2; Suet. Tib. 10; id. Ner. 35; id. Galb. 6; id. Claud. 23:

    sumere,

    Liv. 3, 46, 10:

    dare,

    id. 3, 46, 9; Suet. Calig. 29:

    accipere,

    Plin. Ep. 3, 4, 2:

    in commeatu esse,

    to be on furlough, Liv. 33, 29, 4:

    commeatu abesse,

    Suet. Tib. 72; Dig. 4, 6, 35, § 9:

    in iis stativis satis liberi commeatus erant,

    Liv. 1, 57, 4:

    (legiones) promiscuis militum commeatibus infirmaverat,

    Tac. A. 15, 10; cf. id. H. 1, 46:

    cum miles ad commeatus diem non adfuit,

    on the day when the furlough expired, Quint. 7, 4, 14; cf. Auct. Her. 1, 14, 24:

    commeatūs spatium excedere,

    Dig. 49, 16, 14:

    ultra commeatum abesse,

    ib. 50, 1, 2, § 6.— Transf.:

    cras igitur (sc. proficiscar), nisi quid a te commeatus,

    Cic. Att. 13, 41 fin. dub. (al. commeat); v. Orell. N. cr.:

    longum mihi commeatum dederat mala valetudo,

    rest, Sen. Ep. 54, 1:

    servitus assidua... sine intervallo, sine commeatu,

    id. Q. N. 3, praef. § 16.—
    C.
    A train, a convoy, caravan, a company carried, a transportation, trip, passage:

    Londinium copiā negotiatorum et commeatuum maxime celebre,

    Tac. A. 14, 33; 13, 39; Suet. Ner. 20:

    duobus commeatibus exercitum reportare instituit,

    Caes. B. G. 5, 23: secundum commeatum in Africam mittit ad Caesarem, Auct. B. Afr. 34: commeatibus per municipia ac colonias dispositis, supplies of provisions, relays of horses, etc., Suet. Tib. 38:

    cerneres canes... per omnem nostrum commeatum morsibus ambulare,

    App. M. 8, p. 209, 18.—
    D.
    Provisions, supplies (very freq., esp. in the histt., in sing. and plur.): interclude inimicis commeatum;

    tibi muni viam, Quā cibatus commeatusque ad te et legiones tuas Tuto possit pervenire,

    Plaut. Mil. 2, 2, 70 sq.; cf.:

    importare in coloniam,

    id. Ep. 3, 2, 7:

    ex omnibus provinciis commeatu et publico et privato prohibebamur,

    Cic. Imp. Pomp. 17, 53:

    ne foro quidem et commeatu juvare populum Romanum,

    id. Verr. 2, 5, 21, § 52:

    commeatu nostros prohibere,

    Caes. B. G. 2, 9 fin.:

    neque exercitum sine magno commeatu atque molimento in unum locum contrahere posse,

    id. ib. 1, 34; Quint. 8, 6, 26:

    maritimi,

    Liv. 5, 54, 4:

    ex montibus invecti,

    id. 9, 13, 10:

    advecti,

    id. 9, 32, 2:

    convecto,

    id. 2, 14, 3 al.; Suet. Calig. 43:

    magni commeatus frumenti Romam subvecti,

    Liv. 28, 4, 7.—
    2.
    Freq. opp. frumentum, the remaining supplies of war:

    ad Vesontionem rei frumentariae commeatūsque causā moratur,

    Caes. B. G. 1, 39:

    uti frumento commeatuque Caesarem intercluderet,

    id. ib. 1, 48; 3, 6; 3, 23 fin.; cf. Plaut. Mil. 2, 2, 70 supra.—
    * E.
    Transf.:

    commeatus argentarius,

    gain acquired by money transactions, Plaut. Ps. 1, 5, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > conmeatus

  • 70 consisto

    con-sisto, stĭti, stĭtum, 3, v. n., to place one's self anywhere, to stand still, stand, halt, stop, make a stop (very freq. and class. in prose and poetry).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    jam hunc non ausim praeterire, quin consistam et conloquar,

    Plaut. Aul. 3, 4, 14:

    otiose nunc jam ilico hic consiste,

    Ter. Ad. 2, 1, 2:

    ubi ad ipsum veni diverticulum, constiti,

    id. Eun. 4, 2, 7; cf. Hor. S. 1, 9, 62:

    uti et viatores consistere cogant,

    Caes. B. G. 4, 5:

    neque is (Demosthenes) consistens in loco, sed inambulans atque ascensu ingrediens arduo,

    Cic. de Or. 1, 61, 261:

    si ludius constitit aut tibicen repente conticuit,

    id. Har. Resp. 11, 23; cf. id. Arch. 8, 19:

    plura scribam ad te cum constitero: nunc eram plane in medio mari,

    id. Att. 5, 12, 3: constitit nusquam primo quam ad Vada venit, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 13, 2:

    in quibus oppidis consistere praetores et conventum agere solebant,

    Cic. Verr. 2, 5, 11, § 28:

    Romae post praeturam,

    id. ib. 2, 1, 39, §

    101: ire modo ocius, interdum consistere,

    Hor. S. 1, 9, 9:

    in muro consistendi potestas erat nulli,

    Caes. B. G. 2, 6:

    omnes ordines, tota in illā contione Italia constitit,

    Cic. Sest. 50, 107:

    ad mensam consistere et ministrare,

    id. Tusc. 5, 21, 61; so,

    ad aras,

    Ov. M. 10, 274:

    ad ramos,

    id. ib. 10, 510:

    ante domum,

    id. ib. 2, 766:

    ante torum,

    id. ib. 15, 653:

    in aede,

    id. ib. 15, 674:

    in medio,

    id. ib. 10, 601; and with a simple abl.:

    limine,

    id. ib. 4, 486; 9, 397; Stat. Th. 1, 123; Verg. A. 1, 541:

    post eum,

    Quint. 1, 10, 27:

    in pedes,

    Sen. Ep. 121, 9:

    calce aliquem super ipsum debere consistere,

    trample on, Cels. 8, 14, 19.—
    B.
    In partic.
    1.
    To set, become hard or solid:

    frigore constitit Ister,

    has been frozen, Ov. Tr. 5, 10, 1; cf.

    unda,

    id. M. 9, 662: sanguis, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 38:

    alvus,

    Cato, R. R. 126; 156, 4; cf.:

    cum jam perfecte mustum deferbuit et constitit,

    Col. 12, 21, 3:

    album ex ovo, quo facilius consistat,

    Cels. 4, 20, 15.—
    2.
    Cum aliquo, to station or place one's self with some one for conversation, to stand with:

    in hoc jam loco cum altero Constitit,

    Plaut. Cist. 4, 2, 31; id. Curc. 4, 2, 16 sq.:

    cum hoc consistit, hunc amplexatur,

    Cic. Verr. 1, 7, 19.—
    3.
    To take one's place, take position, assume a place or attitude for an action, etc.;

    of a musician: ut constitit,

    Suet. Ner. 21;

    of an actor: in scaenā vero postquam solus constitit,

    Phaedr. 5, 5, 13;

    of an orator: in communibus suggestis,

    Cic. Tusc. 5, 20, 59:

    Aesopus mediā subito in turbā constitit,

    Phaedr. 4, 5, 29;

    for shooting: post acer Mnestheus adducto constitit arcu,

    Verg. A. 5, 507; cf.

    of athletes, etc.,

    id. ib. 5, 426; Plin. 7, 20, 19, § 83:

    inter duas acies,

    Liv. 7, 10, 9:

    cum aliquo,

    Petr. 19, 5.—Hence,
    4.
    Milit. t. t., to halt, make a halt, take a position, to make a stand (opp. to a march, flight, or disorder):

    locus, ubi constitissent,

    Caes. B. G. 1, 13:

    qui in superiore acie constiterant,

    id. ib. 1, 24; cf.:

    in sinistrā parte acies,

    id. ib. 2, 23:

    in fluctibus,

    id. ib. 4, 24:

    sub muro,

    id. ib. 7, 48:

    juxta,

    id. ib. 2, 26 al.:

    pro opere,

    Sall. J. 92, 8:

    equites Ariovisti pari intervallo constiterunt,

    Caes. B. G. 1, 43:

    constitit utrumque agmen,

    Liv. 21, 46, 4:

    sic regii constiterant,

    id. 42, 58, 10 et saep.:

    ut reliquae (legiones) consistere non auderent,

    Caes. B. G. 2, 17:

    in locis superioribus consistere,

    id. ib. 3, 6:

    a fugā,

    Liv. 10, 36, 11:

    naves eorum nostris adversae constiterunt,

    Caes. B. G. 3, 14.—
    5.
    Jurid. t. t., to appear as accuser before a court of justice:

    cum debitoribus,

    Dig. 5, 3, 49:

    cum matre,

    Sen. Ira, 2, 7, 3:

    adversus dominos,

    Dig. 5, 1, 53.—
    6.
    Poet.:

    fert animus propius consistere,

    i. e. take a nearer view, Ov. A. A. 3, 467.—
    7.
    To have a stand as a dealer, occupy a place of business:

    ede ubi consistas,

    Juv. 3, 296:

    in tabernā,

    Varr. L. L. 5, § 5 Müll.:

    IN SCHOLA,

    Inscr. Orell. 4085; cf.:

    locum consistendi Romanis in Galliā non fore,

    Caes. B. G. 7, 37; 7, 42.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to rest, remain, stand, Lucr. 2, 332; cf. id. 2, 322:

    patiamini eo transire illius turpitudinis infamiam, ubi cetera maleficia consistunt,

    Cic. Clu. 30, 83; cf.:

    ut unde orta culpa esset, ibi poena consisteret,

    Liv. 28, 26, 3:

    ante oculos rectum pietasque pudorque constiterant,

    Ov. M. 7, 73. —
    B.
    In partic.
    1.
    To pause, to dwell upon, delay, stop:

    in uno nomine,

    Cic. Verr. 2, 1, 38, § 95:

    ipsa mihi veritas manum inicit et paulisper consistere et commorari cogit,

    id. Rosc. Com. 16, 48; cf. id. de Or. 3, 31, 124:

    in singulis,

    id. Part. Or. 35, 120.— Impers. pass.:

    ista quae spectantur, ad quae consistitur,

    Sen. Vit. Beat. 2, 4.—
    2.
    (Acc. to I. B. 2.) To be or remain firm, unshaken, immovable, steadfast, to be at rest, to stand one's ground, to continue, endure, subsist, be, exist:

    mente consistere,

    Cic. Phil. 2, 28, 68; so,

    neque mente nec linguā neque ore,

    id. Q. Fr. 2, 3, 2:

    praeclare in forensibus causis,

    id. Or. 9, 30:

    in dicendo,

    id. Clu. 39, 108:

    verbo quidem superabis me ipso judice, re autem ne consistes quidem ullo judice,

    id. Caecin. 21, 59; cf.

    of the cause itself: quia magistratus aliquis reperiebatur, apud quem Alfeni causa consisteret,

    id. Quint. 22, 71; cf.

    also: modo ut tibi constiterit fructus otii tui,

    id. Fam. 7, 1, 1:

    in quo (viro) non modo culpa nulla, sed ne suspitio quidem potuit consistere,

    id. Rosc. Am. 52, 152; cf. id. Clu. 29, 78:

    confiteor... me consistere in meo praesidio sic, ut non fugiendi hostis sed capiendi loci causā cessisse videar,

    id. de Or. 2, 72, 294:

    vitam consistere tutam,

    to remain, continue safe, Lucr. 6, 11 Lachm. N. cr.:

    constitit in nullā qui fuit ante color,

    Ov. A. A. 1, 120:

    sunt certi denique fines, Quos ultra citraque nequit consistere rectum,

    Hor. S. 1, 1, 107; Plin. 14, 6, 8, § 68:

    quales cum vertice celso Aëriae quercus constiterunt,

    Verg. A. 3, 679:

    nullo in loco, nullā in personā... consistunt (ista quae vires atque opes humanae vocantur),

    Val. Max. 6, 9, ext. 7: spes est hunc miserum aliquando tandem posse consistere, to take a firm stand (the figure derived from fleeing soldiers), Cic. Quint. 30, 94:

    si prohibent consistere vires,

    Ov. M. 7, 573.—
    * 3.
    Cum aliquo, to agree with: videsne igitur Zenonem tuum cum Aristone verbis consistere, re dissidere, cum Aristotele et illis re consentire, verbis discrepare, Cic. Fin. 4, 26, 72.—
    4.
    In gen., to be, exist:

    vix binos oratores laudabiles constitisse,

    Cic. Brut. 97, 333:

    sine agricultoribus nec consistere mortales nec ali posse manifestum est,

    Col. 1, praef. § 6; Varr. R. R. 3, 8 fin.:

    quadringentis centum Venerios non posse casu consistere,

    to occur, lake place, be thrown, Cic. Div. 2, 21, 48: summa studia officii inter nos certatim constiterunt, Lentul. ap. Cic. Fam. 10, 34, 3: sed non in te quoque constitit idem Exitus, take or have place, Ov. M. 12, 297.—
    (β).
    With in, ex, or the simple abl. (in Quint. also with circa and inter; v. infra), to consist in or of, to depend upon:

    major pars victūs eorum in lacte, caseo, carne consistit,

    Caes. B. G. 6, 22:

    omnis per se natura duabus Constitit in rebus,

    Lucr. 1, 420:

    e quibus haec rerum summa consistat,

    id. 1, 236; so with ex, id. 1, 839; 1, 873 al.; with abl.:

    deveniunt in talis disposturas, Qualibus haec rerum consistit summa,

    id. 1, 1028; 5, 61; 5, 66:

    vita omnis in venationibus atque in studiis rei militaris consistit,

    Caes. B. G. 6, 21:

    in eo salus et vita optimi cujusque consistit,

    Cic. Phil. 3, 8, 19:

    in hoc summa judicii causaque tota consistit,

    id. Quint. 9, 32; cf. id. de Or. 1, 40, 182:

    causam belli in personā tuā,

    id. Phil. 2, 22, 53:

    in quibus vita beata,

    id. Tusc. 5, 14, 40:

    in unā honestate omne bonum,

    id. ib. 5, 14, 42:

    in nomine controversia,

    Quint. 7, 3, 7; 8, 3, 57:

    in actu rhetoricen,

    id. 2, 18, 2; 6, 3, 42:

    spes omnis consistebat Datami in se locique naturā,

    Nep. Dat. 8, 3.—With abl., Quint. 12, 10, 59:

    omnis quaestio circa res personasque consistere videtur,

    id. 3, 5, 7; 6, 3, 19:

    quaestio inter utile atque honestum consistet,

    id. 3, 8, 24. —
    5.
    As opp. to progressive motion, to come to a stand, stand still, stop, rest, take rest, cease:

    sola Ubi quiesco, omnis familiae causa consistit tibi,

    Plaut. As. 3, 1, 9:

    omnis administratio belli consistit,

    Caes. B. C. 2, 12:

    vel concidat omne caelum omnisque terra consistat necesse est,

    Cic. Tusc. 1, 23, 54:

    forensium rerum labor et ambitionis occupatio constitisset,

    id. de Or. 1, 1, 1:

    usura,

    id. Att. 6, 1, 7: diarroia, id. Fam. 7, 26, 2; cf.:

    videndum, morbus an increscat, an consistat, an minuatur,

    remains unchanged, Cels. 3, 2; and:

    cursus pituitae,

    id. 6, 6:

    cum ad Trebiam terrestre constitisset bellum,

    Liv. 21, 49, 1:

    cum bellum Ligustinum ad Pisas constitisset,

    id. 35, 4, 1; 22, 32, 4:

    infractaque constitit ira,

    Ov. M. 6, 627:

    Gaius ejusque posteri in equestri ordine constitere usque ad Augusti patrem,

    Suet. Aug. 2; cf.:

    maledictum, quod intra verba constitit,

    stopped at, went no farther than, Quint. Decl. 279.
    Consisto as v.
    a. = constituo formerly stood Lucr. 6, 11; Sall. J. 49, 6; but these passages are corrected in recent editions. It is now found only Gell. 5, 10, 9, a doubtful passage, where Hertz reads: cum ad judices coniiciendae [consistendae] causae gratiā venissent.

    Lewis & Short latin dictionary > consisto

  • 71 custodia

    custōdĭa, ae, f. [id.], a watching, watch, guard, care, protection (freq. and [p. 505] class.).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    in tuam custodiam meque et meas spes trado,

    Plaut. Most. 2, 1, 59:

    agitare custodiam,

    to keep guard, id. Rud. 3, 6, 20:

    iis impedimentis custodiae ac praesidio VI. milia hominum unā reliquerunt,

    Caes. B. G. 2, 29:

    sub hospitum privatorum custodiā esse,

    Liv. 42, 19, 5:

    tam fida canum,

    Cic. N. D. 2, 63, 158:

    pastoris,

    Col. 8, 4, 3:

    paedagogorum,

    Quint. 1, 2, 25:

    dura matrum,

    care, oversight, Hor. Ep. 1, 1, 22 et saep.:

    navium longarum,

    Caes. B. C. 3, 39:

    ignis (Vestae),

    Cic. Leg. 2, 12, 29:

    urbis,

    Caes. B. C. 1, 17; 2, 36; Liv. 5, 10, 4; cf.:

    urbis, sui,

    Suet. Aug. 49:

    corporis,

    id. Galb. 12:

    illa (sc. pontis),

    Nep. Milt. 3, 2:

    portus, Auct. B. Alex. 17: cum in ejusdem anni custodiā te atque L. Murenam fortuna posuisset,

    Cic. Mur. 31, 64:

    aliquid privatā custodiā continere,

    id. Sull. 15, 42:

    circum familias conventus Campaniae custodiae causā distribuit,

    Caes. B. C. 1, 14 fin.:

    in muro custodiae causā conlocati,

    id. ib. 1, 28;

    Auct. B. Afr. 46: navis quae erat ad custodiam ab Acilio posita,

    Caes. B. C. 3, 40:

    tribunus adpositus custodiae (alicujus),

    Tac. A. 1, 6:

    ignaviam suam tenebrarum ac parietum custodiis tegere,

    Cic. Rab. Perd. 7, 21:

    a cujus audaciā fratris liberos ne materni quidem corporis custodiae tegere potuissent,

    id. Clu. 11, 31:

    fida justitiae,

    id. Fin. 2, 34, 113:

    una fidelis memoriae rerum gestarum (litterae),

    Liv. 6, 1, 2:

    libertatis,

    id. 4, 24, 4:

    suae religionis,

    Quint. 6, 1, 20:

    decoris,

    id. 11, 1, 57 et saep.—
    B.
    Meton.
    1.
    Usu. in plur. and in milit. lang., persons who serve as guards, a guard, watch, sentinel:

    colonia meis praesidiis, custodiis, vigiliis munita,

    Cic. Cat. 1, 3, 8; 2, 12, 26; id. Verr. 2, 3, 24, § 60:

    neque clam transire propter custodias Menapiorum possent,

    Caes. B. G. 4, 4; 7, 19; 7, 27 et saep.—In sing. (collect.), Cat. 62, 33:

    abest custodia regi,

    Ov. M. 14, 371:

    unicus anser erat, minimae custodia villae,

    id. ib. 8, 684:

    corporis,

    a body-guard, Curt. 5, 1, 42.—
    2.
    A place where guard is kept, a watch- or guard - house, watch - station:

    haec (urbs) mea sedes est, haec vigilia, haec custodia,

    Cic. Phil. 12, 10, 24:

    privata,

    id. Sull. 15, 42:

    in hac custodiā et tamquam speculā,

    id. Phil. 7, 7, 19:

    ceteri in custodiam conditi,

    Tac. H. 4, 2.—In plur., Cic. Imp. Pomp. 6, 16; id. Rab. Perd. 7, 21—
    II.
    With the access. idea of hindering free motion, a watching, guarding, custody, restraint, confinement.
    A.
    Lit.:

    nec cuiquam uni custodiam ejus (sc. Philopoemenis capti) satis credebant,

    Liv. 39, 50, 2: quive (servi) inve ludum custodiamve conjecti fuerint, Gai Inst. 1, 13:

    animal quod custodiam nostram evadit,

    id. ib. 2, 67:

    famulos vinclis atque custodiā... tueri,

    Cic. Tusc. 2, 21, 48. — Plur.:

    in praedonum hostiumque custodias tantum numerum civium Romanorum includere,

    Cic. Verr. 2, 5, 55, § 144:

    libera,

    private custody, confinement in one's house, Liv. 24, 45, 8; Vell. 1, 11 (cf.:

    libero conclavi,

    Liv. 39, 14, 9); and in plur.:

    in liberis custodiis,

    Sall. C. 47, 3; cf.

    trop.: domi teneamus eam (eloquentiam), saeptam liberali custodiā,

    Cic. Brut. 96, 330.—Perh. in a play upon the words libera custodia:

    ut sis apud me ligneā in custodiā,

    Plaut. Poen. 5, 6, 28. —
    B.
    Meton.
    1.
    A place of confinement, a prison, hold:

    Lentulus comprehenditur et in custodiā necatur,

    Caes. B. C. 3, 104 fin.; Cic. Verr. 2, 5, 27, §§ 68 and 69; id. Cat. 1, 8, 19; id. Q. Fr. 1, 2, 4, § 14; id. Div. 1, 25, 52; id. Tusc. 1, 29, 71 et saep. — Trop.:

    corporis custodiis se liberare,

    Cic. Rep. 6, 15, 15.—
    2.
    Persons in confinement, captives, prisoners (post-Aug.):

    in recognoscendis custodiis,

    Suet. Tib. 61; id. Dom. 14:

    unus ex custodiarum agmine,

    Sen. Ep. 77, 18.—Of a single person:

    eādem catenā et custodiam et militem copulat,

    Sen. Ep. 5, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > custodia

  • 72 decedo

    dē-cēdo, cessi, cessum, 3 ( inf. sync. decesse, Ter. Heaut. prol. 32; Cic. Fam. 7, 1, 2; Neue Formenl. 2, 536. The part. perf. decessus perh. only Rutil. Nam. 1, 313), v. n., to go away, depart, withdraw. (For syn. cf.: linquo, relinquo, desero, destituo, deficio, discedo, excedo. Often opp. to accedo, maneo; freq. and class.)—Constr. absol. with de, ex, or merely the abl.; rarely with ab.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    decedamus,

    Plaut. Bac. 1, 1, 74:

    de altera parte (agri) decedere,

    Caes. B. G. 1, 31, 10:

    decedit ex Gallia Romam Naevius,

    Cic. Quint. 4, 16:

    e pastu,

    Verg. G. 1, 381; cf.:

    e pastu decedere campis,

    id. ib. 4, 186:

    ex aequore domum,

    id. ib. 2, 205;

    Italiā,

    Sall. J. 28, 2:

    Numidiā,

    id. ib. 38, 9:

    Africā,

    id. ib. 20, 1;

    23, 1: pugnā,

    Liv. 34, 47:

    praesidio,

    id. 4, 29 (cf.:

    de praesidio,

    Cic. de Sen. 20, 73):

    quae naves paullulum suo cursu decesserint,

    i. e. had gone out of their course, Caes. B. C. 3, 112, 3; so,

    cum luminibus exstinctis decessisset viā,

    had gone out of the way, Suet. Caes. 31:

    pantherae constituisse dicuntur in Cariam ex nostra provincia decedere,

    Cic. Fam. 2, 11, 2.
    B.
    Esp.
    1.
    t. t.
    a.
    In milit. lang., to retire, withdraw from a former position:

    qui nisi decedat atque exercitum deducat ex his regionibus,

    Caes. B. G. 1, 44, 19;

    so,

    absol., id. ib. 1, 44 fin.; Hirt. B. G. 8, 50:

    de colle,

    Caes. B. C. 1, 71, 3:

    de vallo,

    id. B. G. 5, 43, 4:

    inde,

    id. B. C. 1, 71 fin.:

    loco superiore,

    Hirt. B. G. 8, 9; so with abl., Auct. B. Alex. 34; 35 (twice); 70 al.—
    b.
    In official lang.: de provincia, ex provincia, provinciā, or absol. (cf. Cic. Planc. 26, 65), to retire from the province on the expiration of a term of office:

    de provincia decessit,

    Cic. Verr. 2, 2, 20;

    so,

    id. Att. 7, 3, 5; id. Fam. 2, 15 (twice); Liv. 29, 19 Drak.:

    decedens ex Syria,

    Cic. Tusc. 2, 25, 61; so,

    e Cilicia,

    id. Brut. 1:

    ex Africa,

    Nep. Cato, 1, 4:

    ex Asia,

    id. Att. 4, 1:

    ex ea provincia,

    Cic. Div. in Caecil. 1 Zumpt N. cr.:

    ut decedens Considius provinciā,

    Cic. Lig. 1, 2; Liv. 39, 3; 41, 10:

    te antea, quam tibi successum esset, decessurum fuisse,

    Cic. Fam. 3, 6; so absol., id. Planc. 26, 65 al.:

    Albinus Romam decessit,

    Sall. J. 36 fin.; cf.:

    Romam ad triumphum,

    Liv. 8, 13; 9, 16. —Rarely with a:

    cui cum respondissem, me a provincia decedere: etiam mehercule, inquit, ut opinor, ex Africa,

    Cic. Planc. 26 fin.
    2.
    Decedere de viā; also viā, in viā alicui, alicui, or absol., to get out of the way, to give place, make way for one (as a mark of respect or of abhorrence):

    concedite atque abscedite omnes: de via decedite,

    Plaut. Am. 3, 4, 1; cf.:

    decedam ego illi de via, de semita,

    id. Trin. 2, 4, 80 (Cic. Clu. 59. [p. 517] 163; cf. II. B infra); cf.:

    qui fecit servo currenti in viā decesse populum,

    Ter. Heaut. prol. 32:

    censorem L. Plancum via sibi decedere aedilis coegit,

    Suet. Ner. 4; cf. id. Tib. 31:

    sanctis divis, Catul. 62, 268: nocti,

    Verg. Ec. 8, 88:

    peritis,

    Hor. Ep. 2, 2, 216 (cf.:

    cedere nocti,

    Liv. 3, 60, 7).—Also, to get out of the way of, avoid:

    decedere canibus de via,

    Cic. Rep. 1, 43, 67; cf.:

    hi numero impiorum habentur, his omnes decedunt, aditum defugiunt, etc.,

    Caes. B. G. 6, 13, 7.—By zeugma, in the pass.:

    salutari, appeti, decedi, assurgi, deduci, reduci, etc.,

    Cic. de Sen. 18, 63.
    3.
    Pregn., to depart, disappear (cf.: cedo, concedo).
    a.
    Of living beings, to decease, to die:

    si eos, qui jam de vita decesserunt,

    Cic. Rab. Perd. 11:

    vitā,

    Dig. 7, 1, 57, § 1; Vulg. 2 Mac. 6, 31; but commonly absol.:

    pater nobis decessit a. d. VIII. Kal. Dec.,

    id. Att. 1, 6:

    cum paterfamiliae decessit,

    Caes. B. G. 6, 19, 3; Nep. Arist. 3, 2, and 3; id. Cim. 1; id. Ages. 8, 6; Liv. 1, 34; 9, 17; Quint. 3, 6, 96 et saep.:

    cruditate contracta,

    id. 7, 3, 33:

    morbo aquae intercutis,

    Suet. Ner. 5 fin.:

    paralysi,

    id. Vit. 3:

    ex ingratorum hominum conspectu morte decedere,

    Nep. Timol. 1, 6.—
    b.
    Of inanimate things, to depart, go off; to abate, subside, cease:

    corpore febres,

    Lucr. 2, 34:

    febres,

    Nep. Att. 22, 3; Cels. 3, 3; cf.:

    quartana,

    Cic. Att. 7, 2 (opp. accedere):

    decessisse inde aquam,

    run off, fallen, Liv. 30, 38 fin.; cf.:

    decedere aestum,

    id. 26, 45; 9, 26 al.:

    de summa nihil decedet,

    to be wanting, to fail, Ter. Ad. 5, 3, 30; Cic. Clu. 60, 167; cf.:

    quicquid libertati plebis caveretur, id suis decedere opibus credebant,

    Liv. 3, 55:

    decedet jam ira haec, etsi merito iratus est,

    Ter. Hec. 3, 5, 55 (for which ib. 5, 2, 15: cito ab eo haec ira abscedet):

    postquam invidia decesserat,

    Sall. J. 88, 1; Liv. 33, 31 fin.; Tac. A. 15, 16 al.:

    priusquam ea cura decederet patribus,

    Liv. 9, 29; so with dat., id. 2, 31; 23, 26; Tac. A. 15, 20; 44.— Poet.:

    incipit et longo Scyros decedere ponto,

    i. e. seems to flee before them, Stat. Ach. 2, 308.—In the Aug. poets sometimes of the heavenly bodies, to go down, set:

    et sol crescentes decedens duplicat umbras,

    Verg. E. 2, 67; so id. G. 1, 222; Ov. M. 4, 91; hence also of the day, to depart:

    te veniente die, te decedente canebat,

    Verg. G. 4, 466;

    also of the moon,

    to wane, Gell. 20, 8, 7.
    II.
    Trop.
    A.
    De possessione, jure, sententia, fide, etc. (and since the Aug. per. with abl. alone;

    the reading ex jure suo,

    Liv. 3, 33, 10, is very doubtful), to depart from; to give up, resign, forego; to yield, to swerve from one's possession, station, duty, right, opinion, faith, etc.
    (α).
    With de:

    cogere aliquem de suis bonis decedere,

    Cic. Verr. 2, 2, 17 fin.; cf.:

    de hypothecis,

    id. Fam. 13, 56, 2;

    and de possessione,

    id. Agr. 2, 26;

    de suo jure,

    id. Rosc. Am. 27; id. Att. 16, 2:

    qui de civitate decedere quam de sententia maluit,

    id. Balb. 5:

    de officio ac dignitate,

    id. Verr. 1, 10:

    de foro decedere,

    to retire from public life, Nep. Att. 10, 2:

    de scena,

    to retire from the stage, Cic. Fam. 7, 1, 2; cf. impers.:

    de officio decessum,

    Liv. 8, 25 fin.
    (β).
    With abl. alone (so usually in Liv.):

    jure suo,

    Liv. 3, 33 fin.:

    sententiā,

    Tac. A. 14, 49:

    instituto vestro,

    Liv. 37, 54:

    officio (opp. in fide atque officio pristino fore),

    id. 27, 10; 36, 22:

    fide,

    id. 31, 5 fin.; 34, 11; 45, 19 al.:

    poema... si paulum summo decessit, vergit ad imum,

    Hor. A. P. 378.—
    (γ).
    Very rarely with ab:

    cum (senatus) nihil a superioribus continuorum annorum decretis decesserit,

    Cic. Fl. 12.—
    (δ).
    Absol.: si quos equites decedentis nactus sum, supplicio adfeci, Asin. Pol. ap. C. Fam. 10, 32, 5.
    B.
    De via, to depart, deviate from the right way:

    se nulla cupiditate inductum de via decessisse,

    Cic. Cael. 16, 38:

    moleste ferre se de via decessisse,

    id. Clu. 59, 163; so,

    viā dicendi,

    Quint. 4, 5, 3.
    C.
    (acc. to no. I. B. 2) To give way, yield to another (i. e. to his will or superior advantages—very rare):

    vivere si recte nescis, decede peritis,

    Hor. Ep. 2, 2, 213:

    ubi non Hymetto Mella decedunt,

    are not inferior, id. Od. 2, 6, 15.
    D.
    ( poet.) To avoid, shun, escape from (cf. I. B. 2 supra): nec serae meminit decedere nocti, to avoid the late night, i. e. the coldness of night, Varius ap. Macr. S. 6, 2, 20; Verg. Ecl. 8, 88; id. G. 3, 467:

    calori,

    id. ib. 4, 23.
    E.
    To fall short of, degenerate from:

    de generis nobilitate,

    Pall. 3, 25, 2: a rebus gestis ejus et gloriae splendore, Justin. 6, 3, 8.
    * III.
    For the simple verb (v. cedo, no. I. 2), to go off, turn out, result in any manner:

    prospere decedentibus rebus,

    Suet. Caes. 24.

    Lewis & Short latin dictionary > decedo

  • 73 dispono

    dis-pōno, pŏsŭi, pŏsĭtum (contr. dispostum, Lucr. 1, 52; 2, 644), 3, v. a., to place here and there, to set in different places, to distribute regularly, to dispose, arrange (cf. dispenso, II.—freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., to set in order, arrange, dispose:

    libros confusos antea,

    Cic. Att. 4, 8, a; cf.:

    Homeri libros,

    id. de Or. 3, 34, 137:

    oculos (harundinum),

    Cato R. R. 47; cf.

    brassicam,

    Col. 11, 3, 27:

    arbores,

    Plin. 17, 11, 15, § 78:

    quidque suo loco,

    Col. 12, 2, 3; cf.:

    pennas in ordine,

    Ov. A. A. 2, 45;

    for which: disjecta membra in ordinem,

    Sen. Hippol. 1257:

    obliquos ordines in quincuncem,

    Caes. B. G. 7, 73, 5:

    aciem,

    Tac. H. 2, 41; Plin. 9, 8, 9, § 31:

    male capillos,

    Ov. Am. 1, 14, 35; cf.

    comas,

    id. Pont. 3, 3, 16; Mart. 12, 83:

    tectos enses per herbam,

    Verg. A. 3, 237:

    ceras per atria,

    Ov. F. 1, 591;

    for which: expressi cera voltus singulis disponebantur armariis,

    Plin. 35, 2, 2, § 6:

    tabernas deversorias per litora et ripas,

    Suet. Ner. 27:

    cubicula plurifariam,

    id. Tib. 43 et saep.— Poet.:

    (Prometheus) corpora disponens, etc., qs. arranging the parts, limbs,

    i. e. fashioning, forming, Prop. 3, 5, 9 (4, 4, 9 M.):

    moenia versu,

    i. e. to describe, id. 4 (5), 1, 57; cf. Ov. Am. 3, 7, 64.—
    B.
    In partic., milit. t. t., to set in order, arrange, to draw up, array a body of men, a guard, military engines, etc.:

    praesidia disponit, castella communit,

    Caes. B. G. 1, 8, 2; so,

    praesidia,

    id. B. C. 3, 15, 2:

    stationes,

    id. B. G. 5, 15 fin.; id. B. C. 1, 73, 3:

    custodias,

    id. ib. 3, 8, 4:

    cohortes,

    id. B. G. 5, 33, 1:

    equites,

    id. ib. 7, 56, 4; id. B. C. 3, 101, 3:

    exploratores,

    id. B. G. 7, 35, 1:

    insidias,

    Front. Strat. 2, 5, 29; 2, 9, 7 al.:

    equos,

    to station in relays, Liv. 37, 7:

    ballistas machinasque,

    Suet. Calig. 46 et saep.:

    custodias in muro,

    Caes. B. G. 7, 27, 1; 7, 34, 1:

    expeditos,

    id. B. C. 1, 27 fin. et saep.; cf.:

    legiones in Apulia hibernorum causa,

    id. ib. 1, 14, 3:

    tormenta in muris,

    id. ib. 1, 17, 3:

    sudes in opere,

    id. B. G. 7, 81, 4 et saep.:

    milites iis operibus quae, etc.,

    id. B. C. 1, 21, 3:

    exploratores omni fluminis parte,

    id. B. G. 7, 61, 1:

    classem omni ora maritima,

    id. B. C. 3, 5, 2:

    naves in litore pluribus locis separatim,

    id. ib. 3, 24, 1:

    cohortes castris praesidio,

    id. ib. 3, 88, 4 et saep.:

    praesidia custodiasque ad ripas Ligeris,

    id. B. G. 7, 55, 9; cf. id. ib. 7, 65, 3; id. B. C. 1, 50:

    praesidia cis Rhenum,

    id. B. G. 4, 4, 3; cf.:

    legiones Narbone circumque ea loca hiemandi causa,

    id. B. C. 1, 37, 1:

    equites per oram maritimam,

    id. ib. 3, 24, 4; cf. id. ib. 3, 111, 1; Suet. Aug. 32; Front. Strat. 2, 5, 1 et saep.
    II.
    Trop.:

    verba ita disponunt ut pictores varietatem colorum, paria paribus referunt,

    Cic. Or. 19 fin.;

    so of the regular arrangement of the parts of a discourse,

    id. de Or. 2, 42, 179; 3, 25, 96 al.; Quint. 2, 12, 10; 3, 3, 10 et saep.; cf. also Tac. Or. 3:

    fac ut plane iis omnibus, quos devinctos tenes, descriptum ac dispositum suum cuique munus sit,

    Q. Cic. Pet. Cons. 5 fin.; cf.

    ministeria principatus in equites Romanos,

    Tac. H. 1, 58:

    imperii curas,

    id. A. 16, 8:

    consilia in omnem fortunam ita disposita habebat (the fig. being borrowed from milit. lang.),

    Liv. 42, 29:

    in disponendo die,

    in arranging the business of the day, Suet. Tib. 11:

    diem,

    Sen. Cons. ad Polyb. 25 fin.; Tac. G. 30; Plin. Ep. 9, 36; cf.

    otium,

    id. ib. 4, 23:

    tempus otiosum,

    Mart. 5, 20:

    opus et requiem pariter,

    Pers. 5, 43 et saep.—
    B.
    In post-class. lang., with acc. and inf. or rel. clause, like the Gr. diatassô, to settle, determine:

    non alienum erit disponi, apud quem puer interim educetur,

    Dig. 43, 30, 3, § 4:

    Thebani apparere paucos disposuerunt,

    Front. Strat. 3, 2, 10, 2 (dub.):

    excursatores quingentos sensim praeire disposuit,

    Amm. 24, 1; 24, 6, 4.—With ut, Dig. 10, 3, 18.—Hence, dispŏsĭtus, a, um, P. a., regularly distributed; hence properly ordered, arranged (very rare):

    studia ad honorem disposita,

    Cic. Mur. 14:

    vita hominum,

    Plin. Ep. 3, 1, 2;

    also transf.: vir dispositus,

    an orderly speaker, id. ib. 2, 11, 17.—As subst.:

    lumina ex disposito relucentia,

    Sen. de Prov. 1, 2.— Comp.: dispositius, Sen. Q. N. praef. fin.; cf. Lact. Ira D. 10 med.—Sup. Boëth. Cons. Phil. 4, pros. 2.— Adv.: dispŏsĭte, orderly, methodically:

    accusare istum,

    Cic. Verr. 2, 4, 40, § 87:

    dicere,

    Quint. 10, 7, 12:

    exponere,

    Vitr. 7 praef. §

    18: mundus effectus est (with ordinate),

    Lact. 3, 17.— Sup.:

    aedificare,

    Sid. Ep. 5, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > dispono

  • 74 disposite

    dis-pōno, pŏsŭi, pŏsĭtum (contr. dispostum, Lucr. 1, 52; 2, 644), 3, v. a., to place here and there, to set in different places, to distribute regularly, to dispose, arrange (cf. dispenso, II.—freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., to set in order, arrange, dispose:

    libros confusos antea,

    Cic. Att. 4, 8, a; cf.:

    Homeri libros,

    id. de Or. 3, 34, 137:

    oculos (harundinum),

    Cato R. R. 47; cf.

    brassicam,

    Col. 11, 3, 27:

    arbores,

    Plin. 17, 11, 15, § 78:

    quidque suo loco,

    Col. 12, 2, 3; cf.:

    pennas in ordine,

    Ov. A. A. 2, 45;

    for which: disjecta membra in ordinem,

    Sen. Hippol. 1257:

    obliquos ordines in quincuncem,

    Caes. B. G. 7, 73, 5:

    aciem,

    Tac. H. 2, 41; Plin. 9, 8, 9, § 31:

    male capillos,

    Ov. Am. 1, 14, 35; cf.

    comas,

    id. Pont. 3, 3, 16; Mart. 12, 83:

    tectos enses per herbam,

    Verg. A. 3, 237:

    ceras per atria,

    Ov. F. 1, 591;

    for which: expressi cera voltus singulis disponebantur armariis,

    Plin. 35, 2, 2, § 6:

    tabernas deversorias per litora et ripas,

    Suet. Ner. 27:

    cubicula plurifariam,

    id. Tib. 43 et saep.— Poet.:

    (Prometheus) corpora disponens, etc., qs. arranging the parts, limbs,

    i. e. fashioning, forming, Prop. 3, 5, 9 (4, 4, 9 M.):

    moenia versu,

    i. e. to describe, id. 4 (5), 1, 57; cf. Ov. Am. 3, 7, 64.—
    B.
    In partic., milit. t. t., to set in order, arrange, to draw up, array a body of men, a guard, military engines, etc.:

    praesidia disponit, castella communit,

    Caes. B. G. 1, 8, 2; so,

    praesidia,

    id. B. C. 3, 15, 2:

    stationes,

    id. B. G. 5, 15 fin.; id. B. C. 1, 73, 3:

    custodias,

    id. ib. 3, 8, 4:

    cohortes,

    id. B. G. 5, 33, 1:

    equites,

    id. ib. 7, 56, 4; id. B. C. 3, 101, 3:

    exploratores,

    id. B. G. 7, 35, 1:

    insidias,

    Front. Strat. 2, 5, 29; 2, 9, 7 al.:

    equos,

    to station in relays, Liv. 37, 7:

    ballistas machinasque,

    Suet. Calig. 46 et saep.:

    custodias in muro,

    Caes. B. G. 7, 27, 1; 7, 34, 1:

    expeditos,

    id. B. C. 1, 27 fin. et saep.; cf.:

    legiones in Apulia hibernorum causa,

    id. ib. 1, 14, 3:

    tormenta in muris,

    id. ib. 1, 17, 3:

    sudes in opere,

    id. B. G. 7, 81, 4 et saep.:

    milites iis operibus quae, etc.,

    id. B. C. 1, 21, 3:

    exploratores omni fluminis parte,

    id. B. G. 7, 61, 1:

    classem omni ora maritima,

    id. B. C. 3, 5, 2:

    naves in litore pluribus locis separatim,

    id. ib. 3, 24, 1:

    cohortes castris praesidio,

    id. ib. 3, 88, 4 et saep.:

    praesidia custodiasque ad ripas Ligeris,

    id. B. G. 7, 55, 9; cf. id. ib. 7, 65, 3; id. B. C. 1, 50:

    praesidia cis Rhenum,

    id. B. G. 4, 4, 3; cf.:

    legiones Narbone circumque ea loca hiemandi causa,

    id. B. C. 1, 37, 1:

    equites per oram maritimam,

    id. ib. 3, 24, 4; cf. id. ib. 3, 111, 1; Suet. Aug. 32; Front. Strat. 2, 5, 1 et saep.
    II.
    Trop.:

    verba ita disponunt ut pictores varietatem colorum, paria paribus referunt,

    Cic. Or. 19 fin.;

    so of the regular arrangement of the parts of a discourse,

    id. de Or. 2, 42, 179; 3, 25, 96 al.; Quint. 2, 12, 10; 3, 3, 10 et saep.; cf. also Tac. Or. 3:

    fac ut plane iis omnibus, quos devinctos tenes, descriptum ac dispositum suum cuique munus sit,

    Q. Cic. Pet. Cons. 5 fin.; cf.

    ministeria principatus in equites Romanos,

    Tac. H. 1, 58:

    imperii curas,

    id. A. 16, 8:

    consilia in omnem fortunam ita disposita habebat (the fig. being borrowed from milit. lang.),

    Liv. 42, 29:

    in disponendo die,

    in arranging the business of the day, Suet. Tib. 11:

    diem,

    Sen. Cons. ad Polyb. 25 fin.; Tac. G. 30; Plin. Ep. 9, 36; cf.

    otium,

    id. ib. 4, 23:

    tempus otiosum,

    Mart. 5, 20:

    opus et requiem pariter,

    Pers. 5, 43 et saep.—
    B.
    In post-class. lang., with acc. and inf. or rel. clause, like the Gr. diatassô, to settle, determine:

    non alienum erit disponi, apud quem puer interim educetur,

    Dig. 43, 30, 3, § 4:

    Thebani apparere paucos disposuerunt,

    Front. Strat. 3, 2, 10, 2 (dub.):

    excursatores quingentos sensim praeire disposuit,

    Amm. 24, 1; 24, 6, 4.—With ut, Dig. 10, 3, 18.—Hence, dispŏsĭtus, a, um, P. a., regularly distributed; hence properly ordered, arranged (very rare):

    studia ad honorem disposita,

    Cic. Mur. 14:

    vita hominum,

    Plin. Ep. 3, 1, 2;

    also transf.: vir dispositus,

    an orderly speaker, id. ib. 2, 11, 17.—As subst.:

    lumina ex disposito relucentia,

    Sen. de Prov. 1, 2.— Comp.: dispositius, Sen. Q. N. praef. fin.; cf. Lact. Ira D. 10 med.—Sup. Boëth. Cons. Phil. 4, pros. 2.— Adv.: dispŏsĭte, orderly, methodically:

    accusare istum,

    Cic. Verr. 2, 4, 40, § 87:

    dicere,

    Quint. 10, 7, 12:

    exponere,

    Vitr. 7 praef. §

    18: mundus effectus est (with ordinate),

    Lact. 3, 17.— Sup.:

    aedificare,

    Sid. Ep. 5, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > disposite

  • 75 egregium

    ē-grĕgĭus, a, um ( sup.: mulier egregiissimă formă, Pac. ap. Prisc. 3, p. 600 fin. P.; Rib. Fragm. Trag. p. 105:

    egregiissime grammatice,

    Gell. 14, 5, 3.— Vocat.:

    egregi or egregie,

    Gell. 14, 5, 1 sq.), adj. [ex-grex, Corss. Ausspr. 1, 504; hence, chosen from the herd, i. e.], distinguished, surpassing, excellent, eminent (for syn. cf.: praeclarus, eximius, divinus, magnificus).
    I.
    In gen. (class.):

    in procuratione civitatis, egregius,

    Cic. de Or. 1, 49, 215; cf.:

    in bellica laude,

    id. Brut. 21, 84:

    in aliis artibus,

    Sall. J. 82, 2:

    vir,

    Cic. Lael. 19, 69:

    civis,

    id. Brut. 25, 95:

    poëta,

    id. de Or. 1, 3, 11:

    senatus,

    Liv. 2, 49:

    par consulum,

    id. 27, 34:

    Caesar,

    Hor. C. 1, 6, 11; 3, 25, 4 et saep.:

    et praeclara indoles ad dicendum,

    Cic. de Or. 1, 29; cf. id. Phil. 1, 1, 2; Tac. Or. 9:

    forma,

    Ter. And. 1, 1, 45; cf.

    facies,

    id. Phorm. 1, 2, 50:

    colores, odores,

    Lucr. 5, 739; Cic. Fin. 2, 20, 64:

    corpus,

    i. e. exceedingly beautiful, Hor. S. 1, 6, 67; Ov. Tr. 5, 13, 14:

    os,

    id. H. 4, 78 et saep.:

    virtus,

    Caes. B. G. 1, 28, 5:

    fides,

    id. ib. 1, 19, 2:

    voluntas in se,

    id. ib. 5, 4, 3:

    victoria,

    Liv. 2, 47 et saep.:

    vir bello egregius,

    Liv. 5, 47; cf. id. 7, 6; Tac. Agr. 14; Ov. M. 5, 49.—With gen.:

    animi,

    Verg. A. 11, 417; so, fati mentisque Stat. Th. 3, 99:

    linguae,

    Sil. 5, 77:

    egregii juvenum,

    Stat. Th. 2, 152.—In the neutr. subst.:

    ut alia magna et egregia tua omittam,

    Sall. J. 10, 2:

    postquam cuncta scelerum suorum pro egregiis accipi videt,

    for distinguished acts, Tac. A. 14, 60; cf. the foll.—
    II.
    Post - Aug., esp. of rank and consequence, distinguished, illustrious, honorable:

    si te privatus adoptarem, et mihi egregium erat Gnaei Pompeii subolem in penates meos asciscere, et, etc.,

    Tac. H. 1, 15; cf.:

    idque et sibi et cunctis egregium,

    id. A. 3, 6.— Subst.: ēgrĕgĭum, ii, n.:

    egregium publicum,

    the public honor, Tac. A. 3, 70 fin. —Hence, Egrĕgĭus, ii, m., a title of public officers in high station, similar to His Excellency, Cod. Th. 6, 22, 1; and:

    Vir Egregius,

    Inscr. Grut. 89, 4; 345, 3 et saep.; cf. Lact. 5, 14 fin. —Hence, adv.: ēgrĕgĭe, excellently, eminently; surpassingly, exceedingly, singularly; uncommonly well (cf.: eximie, unice, praesertim; praecipue, maxime, potissimum, etc.).
    (α).
    With verbs:

    studere (opp. mediocriter),

    Ter. And. 1, 1, 31:

    pingere, fingere,

    Cic. Brut. 73 fin.:

    loqui,

    id. Fin. 2, 6 fin.:

    vincere,

    brilliantly, Liv. 21, 40; cf.

    absolvi,

    id. 9, 26 et saep.—Far more freq.,
    (β).
    With adjectives: egregie cordatus homo, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 18 (Ann. v. 335 ed. Vahl.):

    fortis et bonus imperator,

    Cic. de Or. 2, 66, 268:

    subtilis scriptor,

    id. Brut. 9:

    munitum oppidum,

    Caes. B. G. 2, 29, 2; cf. id. ib. 5, 9, 4; 5, 11, 7 et saep.—
    (γ).
    Absol., as an expression of assent, applause, etc.:

    egregie, Caesar, quod lacrimas parentum vectigales esse non pateris,

    Plin. Pan. 38, 3; cf. Suet. Vit. 10.— Comp.:

    egregius cenat,

    Juv. 11, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > egregium

  • 76 Egregius

    ē-grĕgĭus, a, um ( sup.: mulier egregiissimă formă, Pac. ap. Prisc. 3, p. 600 fin. P.; Rib. Fragm. Trag. p. 105:

    egregiissime grammatice,

    Gell. 14, 5, 3.— Vocat.:

    egregi or egregie,

    Gell. 14, 5, 1 sq.), adj. [ex-grex, Corss. Ausspr. 1, 504; hence, chosen from the herd, i. e.], distinguished, surpassing, excellent, eminent (for syn. cf.: praeclarus, eximius, divinus, magnificus).
    I.
    In gen. (class.):

    in procuratione civitatis, egregius,

    Cic. de Or. 1, 49, 215; cf.:

    in bellica laude,

    id. Brut. 21, 84:

    in aliis artibus,

    Sall. J. 82, 2:

    vir,

    Cic. Lael. 19, 69:

    civis,

    id. Brut. 25, 95:

    poëta,

    id. de Or. 1, 3, 11:

    senatus,

    Liv. 2, 49:

    par consulum,

    id. 27, 34:

    Caesar,

    Hor. C. 1, 6, 11; 3, 25, 4 et saep.:

    et praeclara indoles ad dicendum,

    Cic. de Or. 1, 29; cf. id. Phil. 1, 1, 2; Tac. Or. 9:

    forma,

    Ter. And. 1, 1, 45; cf.

    facies,

    id. Phorm. 1, 2, 50:

    colores, odores,

    Lucr. 5, 739; Cic. Fin. 2, 20, 64:

    corpus,

    i. e. exceedingly beautiful, Hor. S. 1, 6, 67; Ov. Tr. 5, 13, 14:

    os,

    id. H. 4, 78 et saep.:

    virtus,

    Caes. B. G. 1, 28, 5:

    fides,

    id. ib. 1, 19, 2:

    voluntas in se,

    id. ib. 5, 4, 3:

    victoria,

    Liv. 2, 47 et saep.:

    vir bello egregius,

    Liv. 5, 47; cf. id. 7, 6; Tac. Agr. 14; Ov. M. 5, 49.—With gen.:

    animi,

    Verg. A. 11, 417; so, fati mentisque Stat. Th. 3, 99:

    linguae,

    Sil. 5, 77:

    egregii juvenum,

    Stat. Th. 2, 152.—In the neutr. subst.:

    ut alia magna et egregia tua omittam,

    Sall. J. 10, 2:

    postquam cuncta scelerum suorum pro egregiis accipi videt,

    for distinguished acts, Tac. A. 14, 60; cf. the foll.—
    II.
    Post - Aug., esp. of rank and consequence, distinguished, illustrious, honorable:

    si te privatus adoptarem, et mihi egregium erat Gnaei Pompeii subolem in penates meos asciscere, et, etc.,

    Tac. H. 1, 15; cf.:

    idque et sibi et cunctis egregium,

    id. A. 3, 6.— Subst.: ēgrĕgĭum, ii, n.:

    egregium publicum,

    the public honor, Tac. A. 3, 70 fin. —Hence, Egrĕgĭus, ii, m., a title of public officers in high station, similar to His Excellency, Cod. Th. 6, 22, 1; and:

    Vir Egregius,

    Inscr. Grut. 89, 4; 345, 3 et saep.; cf. Lact. 5, 14 fin. —Hence, adv.: ēgrĕgĭe, excellently, eminently; surpassingly, exceedingly, singularly; uncommonly well (cf.: eximie, unice, praesertim; praecipue, maxime, potissimum, etc.).
    (α).
    With verbs:

    studere (opp. mediocriter),

    Ter. And. 1, 1, 31:

    pingere, fingere,

    Cic. Brut. 73 fin.:

    loqui,

    id. Fin. 2, 6 fin.:

    vincere,

    brilliantly, Liv. 21, 40; cf.

    absolvi,

    id. 9, 26 et saep.—Far more freq.,
    (β).
    With adjectives: egregie cordatus homo, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 18 (Ann. v. 335 ed. Vahl.):

    fortis et bonus imperator,

    Cic. de Or. 2, 66, 268:

    subtilis scriptor,

    id. Brut. 9:

    munitum oppidum,

    Caes. B. G. 2, 29, 2; cf. id. ib. 5, 9, 4; 5, 11, 7 et saep.—
    (γ).
    Absol., as an expression of assent, applause, etc.:

    egregie, Caesar, quod lacrimas parentum vectigales esse non pateris,

    Plin. Pan. 38, 3; cf. Suet. Vit. 10.— Comp.:

    egregius cenat,

    Juv. 11, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > Egregius

  • 77 egregius

    ē-grĕgĭus, a, um ( sup.: mulier egregiissimă formă, Pac. ap. Prisc. 3, p. 600 fin. P.; Rib. Fragm. Trag. p. 105:

    egregiissime grammatice,

    Gell. 14, 5, 3.— Vocat.:

    egregi or egregie,

    Gell. 14, 5, 1 sq.), adj. [ex-grex, Corss. Ausspr. 1, 504; hence, chosen from the herd, i. e.], distinguished, surpassing, excellent, eminent (for syn. cf.: praeclarus, eximius, divinus, magnificus).
    I.
    In gen. (class.):

    in procuratione civitatis, egregius,

    Cic. de Or. 1, 49, 215; cf.:

    in bellica laude,

    id. Brut. 21, 84:

    in aliis artibus,

    Sall. J. 82, 2:

    vir,

    Cic. Lael. 19, 69:

    civis,

    id. Brut. 25, 95:

    poëta,

    id. de Or. 1, 3, 11:

    senatus,

    Liv. 2, 49:

    par consulum,

    id. 27, 34:

    Caesar,

    Hor. C. 1, 6, 11; 3, 25, 4 et saep.:

    et praeclara indoles ad dicendum,

    Cic. de Or. 1, 29; cf. id. Phil. 1, 1, 2; Tac. Or. 9:

    forma,

    Ter. And. 1, 1, 45; cf.

    facies,

    id. Phorm. 1, 2, 50:

    colores, odores,

    Lucr. 5, 739; Cic. Fin. 2, 20, 64:

    corpus,

    i. e. exceedingly beautiful, Hor. S. 1, 6, 67; Ov. Tr. 5, 13, 14:

    os,

    id. H. 4, 78 et saep.:

    virtus,

    Caes. B. G. 1, 28, 5:

    fides,

    id. ib. 1, 19, 2:

    voluntas in se,

    id. ib. 5, 4, 3:

    victoria,

    Liv. 2, 47 et saep.:

    vir bello egregius,

    Liv. 5, 47; cf. id. 7, 6; Tac. Agr. 14; Ov. M. 5, 49.—With gen.:

    animi,

    Verg. A. 11, 417; so, fati mentisque Stat. Th. 3, 99:

    linguae,

    Sil. 5, 77:

    egregii juvenum,

    Stat. Th. 2, 152.—In the neutr. subst.:

    ut alia magna et egregia tua omittam,

    Sall. J. 10, 2:

    postquam cuncta scelerum suorum pro egregiis accipi videt,

    for distinguished acts, Tac. A. 14, 60; cf. the foll.—
    II.
    Post - Aug., esp. of rank and consequence, distinguished, illustrious, honorable:

    si te privatus adoptarem, et mihi egregium erat Gnaei Pompeii subolem in penates meos asciscere, et, etc.,

    Tac. H. 1, 15; cf.:

    idque et sibi et cunctis egregium,

    id. A. 3, 6.— Subst.: ēgrĕgĭum, ii, n.:

    egregium publicum,

    the public honor, Tac. A. 3, 70 fin. —Hence, Egrĕgĭus, ii, m., a title of public officers in high station, similar to His Excellency, Cod. Th. 6, 22, 1; and:

    Vir Egregius,

    Inscr. Grut. 89, 4; 345, 3 et saep.; cf. Lact. 5, 14 fin. —Hence, adv.: ēgrĕgĭe, excellently, eminently; surpassingly, exceedingly, singularly; uncommonly well (cf.: eximie, unice, praesertim; praecipue, maxime, potissimum, etc.).
    (α).
    With verbs:

    studere (opp. mediocriter),

    Ter. And. 1, 1, 31:

    pingere, fingere,

    Cic. Brut. 73 fin.:

    loqui,

    id. Fin. 2, 6 fin.:

    vincere,

    brilliantly, Liv. 21, 40; cf.

    absolvi,

    id. 9, 26 et saep.—Far more freq.,
    (β).
    With adjectives: egregie cordatus homo, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 18 (Ann. v. 335 ed. Vahl.):

    fortis et bonus imperator,

    Cic. de Or. 2, 66, 268:

    subtilis scriptor,

    id. Brut. 9:

    munitum oppidum,

    Caes. B. G. 2, 29, 2; cf. id. ib. 5, 9, 4; 5, 11, 7 et saep.—
    (γ).
    Absol., as an expression of assent, applause, etc.:

    egregie, Caesar, quod lacrimas parentum vectigales esse non pateris,

    Plin. Pan. 38, 3; cf. Suet. Vit. 10.— Comp.:

    egregius cenat,

    Juv. 11, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > egregius

  • 78 gradus

    grădus, ūs (archaic gen. sing. graduis, Varr. ap. Non. 494, 17; dat. gradu, Lucil. ap. Fest. s. v. remeligines, p. 276 Müll.), m. [kindr. with Sanscr. kram, to go; v. gradior], a step, pace (cf.: gressus, passus, incessus).
    I.
    Lit.:

    ad hanc conversionem, quae pedibus et gradu non egeret, ingrediendi membra non dedit,

    Cic. Univ. 6: quaenam vox ex te resonans meo gradu remoram facit? Lucil. l. l.: gradum proferre pedum, Enn. ap. Fest. S. V. PEDUM, p. 249, a Müll. (Trag. v. 248 Vahl.): quo nunc incerta re atque inorata gradum Regredere conare? id. ap. Non. 166, 23 (Trag. v. 12 Vahl.):

    gradum facere,

    Cic. de Or. 2, 61, 249:

    tollere gradum,

    Plaut. Bacch. 3, 6, 6:

    ad forum suspenso gradu placide ire perrexi,

    Ter. Phorm. 5, 6, 27:

    quieto et placido gradu sequi,

    Phaedr. 2, 7, 6; cf.

    , on the contrary: celeri gradu Eunt uterque,

    Plaut. Trin. 3, 1, 22:

    ut tu es gradibus grandibus,

    id. Ep. 1, 1, 11:

    citato gradu in hostem ducere,

    Liv. 28, 14, 17:

    concito gradu properare,

    Phaedr. 3, 2, 11:

    gradum celerare,

    to hasten, Verg. A. 4, 641: so,

    corripere,

    Hor. C. 1, 3, 33:

    addere,

    Liv. 26, 9, 5:

    sistere,

    Verg. A. 6, 465:

    sustinere,

    Ov. F. 6, 398:

    revocare,

    Verg. A. 6, 128:

    referre,

    Ov. F. 5, 502:

    vertere,

    Stat. Th. 8, 138 et saep.:

    peditum aciem instructam pleno gradu in hostem inducit,

    at full pace, at a quick step, Liv. 4, 32, 10; 34, 15, 3; 34, 16, 2; cf.: militari gradu viginti milia passuum horis quinque dumtaxat aestivis conficienda sunt;

    pleno autem gradu, qui citatior est, totidem horis XXIV. milia peragenda sunt,

    Veg. 1, 9:

    modico gradu,

    Liv. 30, 5, 3: presso gradu, = badên, with measured step, a moderate pace, id. 28, 14, 14:

    citato gradu,

    id. 28, 14, 17; Trebon. ap. Cic. Fam. 12, 16, 2: non gradu, sed praecipiti cursu a virtute descitum, ad vitia transcursum, step by step, = gradatim, Vell. 2, 1, 1:

    per gradus,

    Ov. M. 2, 354.—
    B.
    Trop., a step, stage, degree:

    quem mortis timuit gradum,

    pace, approach, Hor. C. 1, 3, 17:

    hunc quasi gradum quendam atque aditum ad cetera factum intelligitis,

    Cic. Agr. 2, 15, 38; cf.:

    itaque majoribus nostris in Africam ex hac provincia gradus imperii factus est,

    id. Verr. 2, 2, 1, § 3; Quint. 3, 6, 8; so,

    Crassus Licinius nec consul nec praetor ante fuerat, quam censor est factus: ex aedilitate gradum censuram fecit,

    Liv. 27, 6, 17; 6, 35, 2 Drak.:

    hunc gradum mei reditus esse, quod mulieres revertissent,

    a step towards my return, Cic. Att. 7, 23, 2; cf. Liv. 6, 42, 2:

    notitiam primosque gradus vicinia fecit: Tempore crevit amor,

    Ov. M. 4, 59; cf. Prop. 1, 13, 8:

    cum consuleretur, quid sentiret, Non possum, inquit, tibi dicere: nescio enim quid de gradu faciat: tamquam de essedario interrogaretur,

    i. e. of the Peripatetics, Sen. Ep. 29:

    etsi spondeus, quod est e longis duabus, hebetior videtur et tardior, habet tamen stabilem quendam et non expertem dignitatis gradum,

    pace, Cic. Or. 64, 216.
    II.
    Transf.
    A.
    In milit. and gladiator's lang., station, position, ground taken by a combatant:

    obnisos vos (velim) stabili gradu impetum hostium excipere,

    Liv. 6, 12, 8; cf. Tac. H. 2, 35:

    de gradu libero ac stabili conari,

    Liv. 34, 39, 3:

    in suo quisque gradu obnixi, urgentes scutis, sine respiratione ac respectu pugnabant,

    id. 8, 38, 11:

    inque gradu stetimus, certi non cedere,

    Ov. M. 9, 43:

    hostes gradu demoti,

    Liv. 6, 32, 8 Drak. N. cr.; for which:

    turbare ac statu movere,

    id. 30, 18, 4.—
    2.
    Trop., a firm position or stand:

    corda virum mansere gradu,

    i. e. firm, steadfast, Sil. 16, 21:

    fortis et constantis est, non perturbari in rebus asperis, nec tumultuantem de gradu deici, ut dicitur,

    to let one's self be disconcerted, Cic. Off. 1, 23, 80; cf.:

    dejectus de gradu,

    id. Att. 16, 15, 3: motus gradu, Sen. Const. Sap. 19:

    gradu depulsus,

    Nep. Them. 5, 1; cf.:

    nam si gradum, si caritatem filii apud te haberem,

    Liv. 40, 9, 3.—
    B. 1.
    Lit. (usu. in plur.): quemadmodum scalarum gradus si alios tollas, alios incidas, etc., Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 3:

    haerent parietibus scalae, postesque sub ipsos Nituntur gradibus,

    Verg. A. 2, 443:

    gradus templorum,

    Cic. Att. 4, 1, 5:

    gradus ejusdem templi tollebantur,

    id. Sest. 15, 34; cf.:

    aerea cui (templo) gradibus surgebant limina,

    Verg. A. 1, 448; Vell. 2, 3, 1:

    pro Palatii gradibus,

    Suet. Ner. 8; id. Vit. 15:

    praeceps per gradus ire,

    id. Calig. 35:

    si gradibus trepidatur ab imis,

    Juv. 3, 200.—
    (β).
    Sing.:

    cum dextro pede primus gradus ascenditur,

    Vitr. 3, 3.—
    b.
    Transf., of things that rise by steps.
    (α).
    In hair-dressing, a braid of hair:

    caput in gradus atque anulos comptum,

    Quint. 12, 10, 47:

    comam in gradus frangere,

    id. 1, 6, 44; cf.:

    coma in gradus formata,

    Suet. Ner. 51.—
    (β).
    In econom. lang., a spit or such a depth of earth as can be dug at once with the spade, Col. 3, 13, 19; 4, 1, 3.—
    (γ).
    In math., a degree of a circle, Manil. 1, 579.—
    (δ).
    In veterin. lang., a wrinkle on the roof of a horse's mouth, Veg. Vet. 1, 2; 32; 4, 2.—
    2.
    Trop., a step, degree in tones, in age, relationship, rank, etc. (equally common in sing. and plur.):

    ille princeps variabit et mutabit, omnes sonorum tum intendens tum remittens persequetur gradus,

    Cic. Or. 18, 59; cf. id. de Or. 3, 61, 227:

    ab ima ad summam (vocem) ac retro multi sunt gradus,

    Quint. 11, 3, 15; cf. Vulg. Psa. 119 Tit. et saep.:

    Paulatim gradus aetatis scandere adultae,

    Lucr. 2, 1123; cf.:

    quod tanta penuria est in omni vel honoris vel aetatis gradu, ut, etc.,

    Cic. Fam. 3, 11, 3; so,

    aetatis,

    Vell. 2, 36, 2; Quint. 3, 7, 15; Suet. Aug. 79; id. Tit. 3 al.:

    unus gradus et una progenies,

    Lact. 2, 10, 10:

    nostri quoque sanguinis auctor Juppiter est, totidemque gradus distamus ab illo,

    Ov. M. 13, 143; cf.:

    a matre Magnum Pompeium artissimo contingebat gradu,

    Suet. Aug. 4; id. Ner. 2:

    qui (populus) te tam mature ad summum imperium per omnes honorum gradus extulit,

    Cic. Cat. 1, 11, 28:

    gradus dignitatis,

    id. Rep. 1, 27; cf. id. ib. 1, 27 fin.—Sing.:

    ex tam alto dignitatis gradu,

    Cic. Lael. 3, 12 fin.:

    gradus altior, altissimus, amplissimus, dignitatis,

    id. Clu. 55, 150; id. Phil. 1, 6, 14; id. Mur. 14, 30; cf. also id. ib. 27, 55:

    summum in praefectura florentissima gradum tenere et dignitatis et gratiae,

    id. Planc. 13, 32:

    a senatorio gradu longe abesse,

    id. de Imp. Pomp. 21, 61; cf.:

    ascendens gradibus magistratuum,

    id. Brut. 81, 281.—Without gen.:

    etenim quis est civis praesertim hoc gradu, quo me vos esse voluistis, tam oblitus beneficii vestri, etc.,

    id. Phil. 6, 7, 18; id. Ac. 2, 2, 6:

    omni gradu amplissimo dignissimus,

    id. Fam. 6, 10, 2:

    gradus officiorum,

    id. Off. 1, 45, 160:

    temporum servantur gradus,

    id. Part. 4, 12: cf.:

    non iidem erunt necessitudinum gradus qui temporum,

    id. Off. 1, 18, 59:

    gradus cognationis,

    Dig. 38, 10, 1 sqq.:

    v. de gradibus,

    Paul. Sent. 4, 11, 1 -8:

    agnationis,

    Gai. Inst. 3, 10, 11:

    si plures eodem gradu sint agnati,

    Ulp. Fragm. 26, 5: cognati ex transverso gradu usque ad quartum gradum, i. e. collateral kindred (opp. parentes et liberi), id. ib. 5, 6:

    gradus plures sunt societatis hominum,

    id. ib. 1, 17, 53:

    peccatorum gradus,

    id. Verr. 2, 3, 74, § 172:

    oratorum aetates et gradus,

    id. Brut. 32, 122; cf.:

    gradus et dissimilitudines Atticorum,

    id. ib. 82, 285:

    accendendi judicis plures sunt gradus,

    Quint. 11, 3, 166; 6, 4, 67: nec gradus est ultra Fabios cognominis ullus;

    Illa domus meritis Maxima dicta suis,

    Ov. F. 1, 605:

    si ita esset, quid opus erat te gradatim istuc pervenire?... A beatis ad virtutem, a virtute ad rationem video te venisse gradibus,

    Cic. N. D. 1, 32, 89; cf.:

    omnes gradus virtutis implere,

    Lact. 5, 14, 18; and:

    hi plerumque gradus,

    Juv. 11, 46.

    Lewis & Short latin dictionary > gradus

  • 79 Graecostasis

    Graecostăsis, is, f., = Graikostasis (Greek station or place), a building in Rome, near the Curia and Comitium, where at first Grecian and afterwards other foreign ambassadors took up their abode, Varr. L. L. 5, § 155 Müll.; Cic. Q. Fr. 2, 1, 3; Plin. 7, 60, 60, § 212; 33, 1, 6, § 19 al.; cf. Becker's Antiq. I. p. 284.

    Lewis & Short latin dictionary > Graecostasis

  • 80 humile

    hŭmĭlis, e, adj. [humus; like chamalos from chamai, on the ground, i. e.], low, lowly, small, slight (class.; esp. freq. in the trop. signif.).
    I.
    Lit.:

    arbores et vites et ea quae sunt humiliora neque se tollere a terra altius possunt,

    Cic. Tusc. 5, 13, 37; cf.:

    turrim humilem parvamque fecerant,

    Caes. B. C. 2, 8, 1 sq.:

    humilior munitio,

    id. ib. 3, 63, 2:

    (naves) humiliores quam quibus in nostro mari uti consuevimus,

    id. B. G. 5, 1, 2:

    humiles habitare casas,

    Verg. E. 2, 29:

    domus,

    Hor. C. 3, 1, 22:

    postes,

    Ov. M. 8, 639:

    arcus,

    id. ib. 3, 30:

    arae,

    Val. Fl. 3, 426:

    virgas humilis mordere salicti,

    Juv. 11, 67:

    Forentum,

    low, situated in the plain, Hor. C. 3, 4, 16; so,

    Myconos,

    Ov. M. 7, 463:

    Italia,

    Verg. A. 3, 522:

    humillimo solo aqua diutissime immorata,

    Just. 2, 1 med.:

    avi similis, quae circum litora, circum Piscosos scopulos humilis volat aequora juxta,

    flies low, Verg. A. 4, 255; cf.:

    decisis humilis pennis,

    Hor. Ep. 2, 2, 50:

    potest ex deformi humilique corpusculo exire formosus animus ac magnus,

    small, diminutive, Sen. Ep. 66:

    brevi atque humili corpore homines,

    Gell. 19, 13, 3; Curt. 7, 4:

    humiles Cleonae,

    little, petty, Ov. M. 6, 417 (in Ptolem. polis ou megalê):

    Troja,

    id. ib. 15, 424:

    ipse humili designat moenia fossa,

    i. e. slight, shallow, Verg. A. 7, 157; so,

    fossa,

    Tac. A. 1, 61; cf.

    radix,

    Plin. Ep. 8, 20, 5.
    II.
    Trop.
    A.
    As respects rank, birth, fortune, worth, consideration, etc., low, base, mean, humble, obscure, poor, needy, insignificant (cf.:

    supplex, summissus, demissus, abjectus): ut si parentibus nati sint humilibus,

    Cic. Lael. 17, 90:

    humiles nati (shortly after: trivio conceptus et educatus stercore),

    Phaedr. 1, 27, 2: humiles et obscuri homines, Cic. Div. 1, 40, 88; id. Quint. 31, 95:

    humillimus homo de plebe,

    Liv. 3, 19, 9; cf.:

    humilis in plebe et ideo ignobilis puerpera,

    Plin. 7, 36, 36, § 121:

    ne latos fines parare studeant potentioresque humiliores possessionibus expellant,

    Caes. B. G. 6, 22, 3:

    humiliores, opp. opulentiores,

    Hirt. B. G. 8, 51 fin.:

    hos Suevi vectigales sibi fecerunt ac multo humiliores infirmioresque redegerunt,

    Caes. B. G. 4, 3 fin.: homines humiles, opp. amplissimi viri, Balb. et Opp. ap. Cic. Att. 9, 8, A, 1:

    satis superque humilis est, qui, etc.,

    Liv. 3, 53, 9:

    junge tuis humiles, ambitiose, manus,

    of the servants, Ov. A. A. 2, 254:

    civitas ignobilis atque humilis,

    Caes. B. G. 5, 28, 1:

    humilem sane relinquunt et minime generosum, ut ita dicam, ortum amicitiae,

    Cic. Lael. 9, 29:

    Viridomarus, quem Caesar ex humili loco ad summam dignitatem perduxerat,

    Caes. B. G. 7, 39, 1:

    qui cogitationes suas abjecerunt in rem tam humilem atque contemptam,

    Cic. Lael. 9, 32; cf.:

    nihil abjectum, nihil humile cogitant,

    id. Fin. 5, 20, 57:

    aut nulla aut humili aliqua arte praediti,

    id. Arch. 5, 10:

    humiles et sordidae curae,

    Plin. Ep. 1, 3, 3:

    rei pictor,

    Plin. 35, 10, 37, § 120 (dub.;

    Jan. floridissimus): humilis atque obsoletus vestitus,

    Nep. Ages. 8:

    agna,

    poor, humble, Hor. C. 2, 17, 32:

    fortuna,

    Juv. 6, 287:

    domus,

    id. 11, 171.—Hence, subst.: hŭmĭle, is, n., that which is humble or base, a low station:

    ex humili potens,

    Hor. C. 3, 30, 12:

    quales ex humili magna ad vestigia rerum extollit Fortuna,

    Juv. 3, 39.—

    Prov.: Humiles laborant ubi potentes dissident,

    Phaedr. 1, 30, 1.—
    2.
    Of low, mean language: iambus frequentissimus est in iis, quae demisso atque humili sermone dicuntur. Cic. Or. 58, 196:

    sermo,

    Hor. A. P. 229; cf.:

    neque humilem et abjectam orationem nec nimis altam et exaggeratam probat,

    Cic. Or. 57, 192:

    verbum,

    id. Brut. 79, 274:

    humilia et vulgaria verba,

    Quint. 10, 1, 9:

    translatio,

    id. 8, 6, 5:

    si quis sublimia humilibus misceat,

    id. 8, 3, 60:

    quae humilia circa res magnas, apta circa minores videntur,

    id. 8, 3, 18:

    humile et quotidianum sermonis genus,

    id. 11, 1, 6:

    of the author himself: Macer... humilis,

    i. e. commonplace, id. 10, 1, 87:

    nil parvum aut humili modo, Nil mortale loquar,

    Hor. C. 3, 25, 17.—
    B.
    Of mind or character, low, mean, base, abject:

    qui umquam apparitor tam humilis? tam abjectus?

    Cic. Phil. 2, 32, 82:

    ut ille tum humilis, ut demissus erat!

    id. Att. 2, 21, 3:

    humillimus assentator,

    Vell. 2, 83, 1:

    neque nos simus tam humiles, ut quae laudamus inutilia credamus,

    Quint. 11, 1, 13:

    privata deduci superbo Non humilis mulier triumpho,

    Hor. C. 1, 37, 32:

    succumbere doloribus eosque humili animo imbecilloque ferre miserum est,

    Cic. Fin. 1, 15, 49:

    animi,

    Lucr. 6, 52:

    si prece et obsecratione humili ac supplici utemur,

    Cic. Inv. 1, 16, 22; 1, 56 init.; cf.:

    fracto animo, atque humili aliquem supplicare,

    id. Planc. 20, 50:

    humillimae preces, Suet. Vit. Luc.: pavor,

    Verg. G. 1, 331; cf.

    metus,

    Val. Fl. 3, 394.—Hence, adv.: hŭmĭlĭter, low, deeply.
    1.
    Lit. (so post-Aug. and very rare):

    in loco clivoso humilius rami arborum servandisunt, in plano altius,

    Pall. 3, 13, 3:

    eadem facta claritate vel obscuritate facientium vel tolluntur altissime vel humillime deprimuntur,

    very deeply, Plin. Ep. 6, 24, 1. —
    2.
    Trop. (acc. to II. B.), basely, meanly, abjectly, humbly (class.):

    non est ausus elate et ample loqui, cum humiliter demisseque sentiret,

    Cic. Tusc. 5, 9, 24:

    aut servit humiliter, aut superbe dominatur,

    Liv. 24, 25, 8:

    servire alicui,

    id. 45, 32, 5:

    audacter territas, humiliter placas,

    Auct. Her. 4, 20, 28:

    animose paupertatem ferre, humiliter infamiam,

    Sen. Ep. 120 med.

    Lewis & Short latin dictionary > humile

См. также в других словарях:

  • station — [ stasjɔ̃ ] n. f. • fin XIIe; lat. statio, de stare « se tenir debout, s arrêter » I ♦ 1 ♦ Fait de s arrêter au cours d un déplacement. ⇒ arrêt, halte, pause. Une brève station. « on fit station devant une armoire vitrée où s étalaient des bijoux …   Encyclopédie Universelle

  • Station — Sta tion (st[=a] sh[u^]n), n. [F., fr. L. statio, from stare, statum, to stand. See {Stand}.] 1. The act of standing; also, attitude or pose in standing; posture. [R.] [1913 Webster] A station like the herald, Mercury. Shak. [1913 Webster] Their… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • station — UK US /ˈsteɪʃən/ noun [C] ► WORKPLACE the place or desk where someone does their work: »The guard was away from his station when the alarm sounded. »You will usually find the receptionist at her station in the lobby. ► TRANSPORT a place where… …   Financial and business terms

  • Station 17 — ist eine Musikband aus Hamburg. Sie besteht aus behinderten und nicht behinderten Musikern und wurde 1988 von Bewohnern der Wohngruppe 17 der Evangelischen Stiftung Alsterdorf, professionellen Musikern und von Kai Boysen gegründet, um im Rahmen… …   Deutsch Wikipedia

  • StAtion — Saltar a navegación, búsqueda stAtion Desarrolladora(s) Albarji Productions Distribuidora(s) …   Wikipedia Español

  • Station X — may refer to:* The code name for a covert radio transmission station co located with the Government Code Cypher School at Bletchley Park. *Station X (TV Series), the animated series about six young people produced by Teletoon *Station X is the… …   Wikipedia

  • station — [stā′shən] n. [ME stacioun < OFr station < L statio, a standing, post, station < status, pp. of stare, to STAND] 1. the place where a person or thing stands or is located, esp. an assigned post, position, or location; specif., a) the… …   English World dictionary

  • Station — Sf std. (15. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus l. statio ( ōnis), eigentlich Stehen, Stand , zu l. stāre stehen . In der Bedeutung Bahnhof ist das Wort übernommen aus dem Postwesen. Adjektiv: stationär; Verb: stationieren.    Ebenso nndl. station, ne …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • station — Station. s. f. Pause, demeure de peu de durée qu on fait en un lieu pour se reposer. Faisons là une station. Station, se dit aussi, Des Eglises, Chapelles, & Autels marquez, & ordonnez, pour y faire certaines prieres, pour y gagner les… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • Station — Sta tion (st[=a] sh[u^]n), v. t. [imp. & p. p. {Stationed} ( sh[u^]nd); p. pr. & vb. n. {Stationing}.] To place; to set; to appoint or assign to the occupation of a post, place, or office; as, to station troops on the right of an army; to station …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Station X — Titre original Station X Genre Série d animation Pays d’origine  Canada Chaîne d’origine Télétoon Nombre de saisons …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»