Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

sordidatus

  • 1 sordidatus

    sordĭdātus, a, um, adj. [sordidus; cf.: albatus, atratus, from albus, ater, etc.], in dirty clothes, meanly or shabbily dressed.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: quamquam ego sum sordidatus, frugi tamen sum, * Plaut. As. 2, 4, 90:

    sordidata et sordida,

    Ter. Heaut. 2, 3, 56 (shortly before:

    pannis obsita): servi,

    Cic. Pis. 27, 67:

    mancipia,

    id. Phil. 2, 29, 73.—
    B.
    Esp., as a sign of mourning (when a person had lost friends by death, was under accusation, or in distress from any cause):

    sensi magno opere moveri judices, cum excitavi maestum ac sordidatum senem,

    Cic. de Or. 2, 47, 195; cf. id. Pis. 41, 99:

    reus,

    Liv. 6, 20; 27, 34:

    Virginius sordidatus filiam suam obsoletā veste in forum deducit,

    id. 3, 47:

    expulsi bonis omnibus Romam venerunt, sordidati,

    Cic. Verr. 2, 2, 25, § 62:

    turba Aetolorum,

    Liv. 45, 28:

    primo diluculo sordidatus descendit ad rostra,

    Suet. Vit. 15.—
    * II.
    Trop., foul, polluted:

    sordidatissima conscientia,

    Sid. Ep. 3, 13 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > sordidatus

  • 2 sordidatus

    sordĭdātus, a, um [st2]1 [-] vêtu salement, en tenue négligée. [st2]2 [-] en vêtements de deuil. [st2]3 [-] souillé par le vice, immonde.
    * * *
    sordĭdātus, a, um [st2]1 [-] vêtu salement, en tenue négligée. [st2]2 [-] en vêtements de deuil. [st2]3 [-] souillé par le vice, immonde.
    * * *
        Sordidatus, pen. prod. Adiectiuum. Cic. Accoustré en dueil, pource qu'il est accusé en justice.

    Dictionarium latinogallicum > sordidatus

  • 3 sordidātus

        sordidātus adj.    [sordidus], in dirty clothes, meanly dressed, shabby: sordidata et sordida, T.: mancipia.— In mourning attire, clad in mourning: senex: Virginius sordidatus filiam deducit, L.
    * * *
    sordidata, sordidatum ADJ
    shabby, in dirty clothes; meanly dressed

    Latin-English dictionary > sordidātus

  • 4 sordidatus

    sordidātus, a, um [ sordido ]
    2) одетый в траур или в скорбную одежду просителя (flens ac s. C)
    3) перен. запятнанный, нечистый ( conscientia Sid)

    Латинско-русский словарь > sordidatus

  • 5 sordidatus

    sordidātus, a, um ( von sordidus; denn das Verbum sordido wurde erst später gebildet), I) in schmutziger Kleidung, schmutzig gekleidet, a) übh., Komik, u. Cic. – b) ( nach sordes no. I. 1, b) insbes., in Trauerkleidung-, in Sack und Asche gehend, Ggstz. albatus (im Feierkleide), Cic. u.a. – II) übtr., beschmutzt, befleckt, conscientia sordidatissima, Sidon. epist. 3, 13, 11.

    lateinisch-deutsches > sordidatus

  • 6 sordidatus

    sordidātus, a, um ( von sordidus; denn das Verbum sordido wurde erst später gebildet), I) in schmutziger Kleidung, schmutzig gekleidet, a) übh., Komik, u. Cic. – b) ( nach sordes no. I. 1, b) insbes., in Trauerkleidung-, in Sack und Asche gehend, Ggstz. albatus (im Feierkleide), Cic. u.a. – II) übtr., beschmutzt, befleckt, conscientia sordidatissima, Sidon. epist. 3, 13, 11.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sordidatus

  • 7 sordidatus

    нечистый (1. 12 C. 12, 36).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > sordidatus

  • 8 gentiles

    gentīlis, e, adj. [gens].
    I.
    Of or belonging to the same clan (gens), stock, or race; and subst.: gentīlis, is, com., a person belonging to the same family or gens, a relative bearing the same name (syn.: gentilicus, genticus; cf.

    also: cognatus, agnatus, affinis): gentiles sunt, qui inter se eodem nomine sunt, qui ab ingenuis oriundi sunt, quorum majorum nemo servitutem servivit, qui capite non sunt deminuti,

    Cic. Top. 6, 29: gentilis dicitur et ex eodem genere ortus et is qui simili nomine appellatur; ut ait Cincius, gentiles mihi sunt, qui meo nomine appellantur, Paul. ex Fest. p. 94 Müll.: SI FVRIOSVS EST AGNATORVM GENTILIVMQVE IN EO PECVNIAQVE EIVS POTESTAS ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Cic. Inv. 2, 50, 148:

    SI AGNATVS NEC ESCIT, GENTILIS FAMILIAM NANCITOR, id. ap. Collat. Legg. Mosaic. et Rom. 16, 4: si nullus agnatus sit, eadem lex XII. tabularum gentiles ad hereditatem vocat,

    Gai. Inst. 3, 17; cf. Ulp. Fragm. 26, 1 a.: tuus gentilis ( thy kinsman), Brute, M. Pennus, Cic. Brut. 28, 109:

    sordidatus cum gentilibus clientibusque,

    Liv. 3, 58, 1:

    e duobus gentilibus,

    Suet. Tib. 1:

    homines deorum immortalium quasi gentiles,

    Cic. Univ. 11:

    tuus paene gentilis,

    thy namesake, id. Verr. 2, 2, 77, § 190; cf.

    , jestingly: fuit enim (Pherecydes) meo regnante gentili (i. e. Ser. Tullio),

    id. Tusc. 1, 16, 38.— Adj.:

    nomen,

    Suet. Ner. 41:

    stemma,

    id. ib. 37:

    monumentum Domitiorum,

    id. ib. 50: copia, out of their own gens, id. Vit. 1:

    gentile domus nostrae bonum,

    Tac. A. 2, 37; cf.

    manus (i. e. Fabii),

    Ov. F. 2, 198: odia, family enmity (of Hanno towards Hannibal), Sil. 2, 277:

    capillo erat pone occipitium summissiore, quod gentile in illo videbatur,

    peculiar to the family, hereditary, Suet. Tib. 68.—Prov. (cf. the law for the insane, supra):

    mente est captus atque ad agnatos et gentiles est deducendus,

    Varr. R. R. 1, 2, 8.—
    II.
    Transf.
    * A.
    Of slaves who bore the name of their masters:

    apud antiquos singuli Marcipores Luciporesve dominorum gentiles omnem victum in promiscuo habebant,

    Plin. 33, 1, 6, § 26.—
    B.
    Poet., of plants:

    non gentilia poma,

    i. e. foreign, exotic, Calp. Ecl. 2, 41.—
    C.
    In a more extended sense (acc. to gens, II. F.), of or belonging to the same people or nation, national; and subst., a fellow-countryman (post-Aug.):

    multis et validis propinquitatibus subnixus turbare gentiles nationes promptum haberet,

    Tac. A. 11, 1 fin.:

    solum,

    id. ib. 3, 59:

    imperium,

    id. ib. 6, 32:

    religio,

    id. ib. 12, 34:

    levitas,

    id. ib. 12, 14;

    utilitas,

    id. ib. 12, 17:

    lina,

    Sil. 4, 223; cf.

    metallum,

    id. 16, 465:

    gurges,

    Stat. Th. 9, 297.—Subst., Gell. 17, 17, 2.—
    2.
    In partic.
    a.
    In opp. to Roman: gentīles, foreigners: nulli gentilium provincialis femina copuletur, Cod. Th. 3, 14, 1; 11, 30, 62; Aus. Grat. Act. 4:

    cum scutariis et gentilibus,

    Amm. 14, 7: nullum autem ex gentilibus liberum adprobari licet, Fragm. Jur. Rom. Vat. 34 Huschke.—
    b.
    In eccl. Lat., opp. to Jewish or Christian, heathen, pagan, gentile; and subst.: gentīlis, is, m., a heathen, a pagan: vulgus, Prud. steph. 10, 464:

    nugae,

    id. adv. Symm. 1, 576:

    gentilium litterarum libri,

    Hier. Ep. 22, 30; Vulg. Tob. 1, 12; id. Act. 14, 5.— Sup.:

    Sextus Pythagorēus, homo gentilissimus,

    Hier. in Jerem. 4, 22.—Hence, adv.: gentīlĭter (acc. to II. C.; late Lat.).
    1.
    After the manner or in the language of a country:

    Cretes Dianam Britomarten gentiliter nominant,

    in their native language, Sol. 11, 8; 20, 8.—
    2.
    Heathenishly, Fulg. Discuss. Arian. 4; Vulg. Gal. 2, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > gentiles

  • 9 gentilis

    gentīlis, e, adj. [gens].
    I.
    Of or belonging to the same clan (gens), stock, or race; and subst.: gentīlis, is, com., a person belonging to the same family or gens, a relative bearing the same name (syn.: gentilicus, genticus; cf.

    also: cognatus, agnatus, affinis): gentiles sunt, qui inter se eodem nomine sunt, qui ab ingenuis oriundi sunt, quorum majorum nemo servitutem servivit, qui capite non sunt deminuti,

    Cic. Top. 6, 29: gentilis dicitur et ex eodem genere ortus et is qui simili nomine appellatur; ut ait Cincius, gentiles mihi sunt, qui meo nomine appellantur, Paul. ex Fest. p. 94 Müll.: SI FVRIOSVS EST AGNATORVM GENTILIVMQVE IN EO PECVNIAQVE EIVS POTESTAS ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Cic. Inv. 2, 50, 148:

    SI AGNATVS NEC ESCIT, GENTILIS FAMILIAM NANCITOR, id. ap. Collat. Legg. Mosaic. et Rom. 16, 4: si nullus agnatus sit, eadem lex XII. tabularum gentiles ad hereditatem vocat,

    Gai. Inst. 3, 17; cf. Ulp. Fragm. 26, 1 a.: tuus gentilis ( thy kinsman), Brute, M. Pennus, Cic. Brut. 28, 109:

    sordidatus cum gentilibus clientibusque,

    Liv. 3, 58, 1:

    e duobus gentilibus,

    Suet. Tib. 1:

    homines deorum immortalium quasi gentiles,

    Cic. Univ. 11:

    tuus paene gentilis,

    thy namesake, id. Verr. 2, 2, 77, § 190; cf.

    , jestingly: fuit enim (Pherecydes) meo regnante gentili (i. e. Ser. Tullio),

    id. Tusc. 1, 16, 38.— Adj.:

    nomen,

    Suet. Ner. 41:

    stemma,

    id. ib. 37:

    monumentum Domitiorum,

    id. ib. 50: copia, out of their own gens, id. Vit. 1:

    gentile domus nostrae bonum,

    Tac. A. 2, 37; cf.

    manus (i. e. Fabii),

    Ov. F. 2, 198: odia, family enmity (of Hanno towards Hannibal), Sil. 2, 277:

    capillo erat pone occipitium summissiore, quod gentile in illo videbatur,

    peculiar to the family, hereditary, Suet. Tib. 68.—Prov. (cf. the law for the insane, supra):

    mente est captus atque ad agnatos et gentiles est deducendus,

    Varr. R. R. 1, 2, 8.—
    II.
    Transf.
    * A.
    Of slaves who bore the name of their masters:

    apud antiquos singuli Marcipores Luciporesve dominorum gentiles omnem victum in promiscuo habebant,

    Plin. 33, 1, 6, § 26.—
    B.
    Poet., of plants:

    non gentilia poma,

    i. e. foreign, exotic, Calp. Ecl. 2, 41.—
    C.
    In a more extended sense (acc. to gens, II. F.), of or belonging to the same people or nation, national; and subst., a fellow-countryman (post-Aug.):

    multis et validis propinquitatibus subnixus turbare gentiles nationes promptum haberet,

    Tac. A. 11, 1 fin.:

    solum,

    id. ib. 3, 59:

    imperium,

    id. ib. 6, 32:

    religio,

    id. ib. 12, 34:

    levitas,

    id. ib. 12, 14;

    utilitas,

    id. ib. 12, 17:

    lina,

    Sil. 4, 223; cf.

    metallum,

    id. 16, 465:

    gurges,

    Stat. Th. 9, 297.—Subst., Gell. 17, 17, 2.—
    2.
    In partic.
    a.
    In opp. to Roman: gentīles, foreigners: nulli gentilium provincialis femina copuletur, Cod. Th. 3, 14, 1; 11, 30, 62; Aus. Grat. Act. 4:

    cum scutariis et gentilibus,

    Amm. 14, 7: nullum autem ex gentilibus liberum adprobari licet, Fragm. Jur. Rom. Vat. 34 Huschke.—
    b.
    In eccl. Lat., opp. to Jewish or Christian, heathen, pagan, gentile; and subst.: gentīlis, is, m., a heathen, a pagan: vulgus, Prud. steph. 10, 464:

    nugae,

    id. adv. Symm. 1, 576:

    gentilium litterarum libri,

    Hier. Ep. 22, 30; Vulg. Tob. 1, 12; id. Act. 14, 5.— Sup.:

    Sextus Pythagorēus, homo gentilissimus,

    Hier. in Jerem. 4, 22.—Hence, adv.: gentīlĭter (acc. to II. C.; late Lat.).
    1.
    After the manner or in the language of a country:

    Cretes Dianam Britomarten gentiliter nominant,

    in their native language, Sol. 11, 8; 20, 8.—
    2.
    Heathenishly, Fulg. Discuss. Arian. 4; Vulg. Gal. 2, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > gentilis

  • 10 maestus

    maestus ( moest-), a, um, adj. [maereo, q. v.], full of sadness, sad, sorrowful, afflicted, dejected, melancholy (class.).
    I.
    Lit.:

    quid vos maestos tam tristesque esse conspicor?

    Plaut. Bacch. 4, 4, 18:

    id misera maestast, sibi eorum evenisse inopiam,

    id. Rud. 2, 3, 67; Cic. Div. 1, 28, 59:

    cum immolanda Iphigenia tristis Calchas esset, maestior Ulixes, etc.,

    id. Or. 22, 74:

    maestus ac sordidatus senex,

    id. de Or. 2, 47, 195; id. Fam. 4, 6, 2:

    maestus ac sollicitus,

    Hor. S. 1, 2, 3:

    maestissimus Hector,

    Verg. A. 2, 270.—Of inanim. and abstr. things:

    maesto et conturbato vultu,

    Auct. Her. 3, 15, 27:

    maesta ac lugentia castra,

    Just. 18, 7:

    maestam attonitamque videre urbem,

    Juv. 11, 199:

    maesta manus,

    Ov. F. 4, 454:

    horrida pro maestis lanietur pluma capillis,

    id. Am. 2, 6, 5:

    comae,

    id. F. 4, 854:

    collum,

    id. Tr. 3, 5, 15:

    timor,

    Verg. A. 1, 202.— Poet., with inf.:

    animam maestam teneri,

    Stat. Th. 10. 775.—
    II.
    Transf. ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Like tristis, gloomy, severe by nature:

    ille neci maestum mittit Oniten,

    Verg. A. 12, 514 (naturaliter tristem, severum, quem Graeci skuthrôpon dicunt agelaston, Serv.):

    tacitā maestissimus irā,

    Val. Fl. 5, 568:

    oratores maesti et inculti,

    gloomy, Tac. Or. 24.—
    B.
    In gen., connected with mourning; containing, causing, or showing sadness; sad, unhappy, unlucky:

    vestis,

    a mourning garment, Prop. 3, 4 (4, 5), 13:

    tubae,

    id. 4 (5), 11, 9:

    funera,

    Ov. F. 6, 660; cf.:

    ossa parentis Condidimus terrā maestasque sacravimus aras,

    Verg. A. 5, 48:

    a laevā maesta volavit avis,

    the bird of ill omen, Ov. Ib. 128: venter, exhausted with hunger, Lucil. ap. Non. 350, 33 (enectus fame, Non.).—Hence, adv., in two forms.
    * A.
    maestē, with sadness, saaly, sorrowfully:

    maeste, hilariter,

    Auct. Her. 3, 14, 24.—
    * B.
    maestĭter, in a way to indicate sorrow:

    maestiter vestitae,

    Plaut. Rud. 1, 5, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > maestus

  • 11 moestua

    maestus ( moest-), a, um, adj. [maereo, q. v.], full of sadness, sad, sorrowful, afflicted, dejected, melancholy (class.).
    I.
    Lit.:

    quid vos maestos tam tristesque esse conspicor?

    Plaut. Bacch. 4, 4, 18:

    id misera maestast, sibi eorum evenisse inopiam,

    id. Rud. 2, 3, 67; Cic. Div. 1, 28, 59:

    cum immolanda Iphigenia tristis Calchas esset, maestior Ulixes, etc.,

    id. Or. 22, 74:

    maestus ac sordidatus senex,

    id. de Or. 2, 47, 195; id. Fam. 4, 6, 2:

    maestus ac sollicitus,

    Hor. S. 1, 2, 3:

    maestissimus Hector,

    Verg. A. 2, 270.—Of inanim. and abstr. things:

    maesto et conturbato vultu,

    Auct. Her. 3, 15, 27:

    maesta ac lugentia castra,

    Just. 18, 7:

    maestam attonitamque videre urbem,

    Juv. 11, 199:

    maesta manus,

    Ov. F. 4, 454:

    horrida pro maestis lanietur pluma capillis,

    id. Am. 2, 6, 5:

    comae,

    id. F. 4, 854:

    collum,

    id. Tr. 3, 5, 15:

    timor,

    Verg. A. 1, 202.— Poet., with inf.:

    animam maestam teneri,

    Stat. Th. 10. 775.—
    II.
    Transf. ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Like tristis, gloomy, severe by nature:

    ille neci maestum mittit Oniten,

    Verg. A. 12, 514 (naturaliter tristem, severum, quem Graeci skuthrôpon dicunt agelaston, Serv.):

    tacitā maestissimus irā,

    Val. Fl. 5, 568:

    oratores maesti et inculti,

    gloomy, Tac. Or. 24.—
    B.
    In gen., connected with mourning; containing, causing, or showing sadness; sad, unhappy, unlucky:

    vestis,

    a mourning garment, Prop. 3, 4 (4, 5), 13:

    tubae,

    id. 4 (5), 11, 9:

    funera,

    Ov. F. 6, 660; cf.:

    ossa parentis Condidimus terrā maestasque sacravimus aras,

    Verg. A. 5, 48:

    a laevā maesta volavit avis,

    the bird of ill omen, Ov. Ib. 128: venter, exhausted with hunger, Lucil. ap. Non. 350, 33 (enectus fame, Non.).—Hence, adv., in two forms.
    * A.
    maestē, with sadness, saaly, sorrowfully:

    maeste, hilariter,

    Auct. Her. 3, 14, 24.—
    * B.
    maestĭter, in a way to indicate sorrow:

    maestiter vestitae,

    Plaut. Rud. 1, 5, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > moestua

  • 12 squaleo

    squālĕo, ŭi, 2, v. n. [squalor], to be stiff or rough with any thing, etc. (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf. sordeo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    squalentes infode conchas,

    i. e. rough, Verg. G. 2, 348:

    per tunicam squalentem auro,

    id. A. 10, 314; cf.:

    auro squalens lorica,

    id. ib. 12, 87:

    maculis auro squalentibus,

    id. G. 4, 91; Sil. 2, 585:

    picti squalentia terga lacerti,

    Verg. G. 4, 13: squalentia tela venenis, Ov. F. 5, 397.—
    B.
    In partic.
    1.
    To be stiff or rough from dryness or drought, to be dry, parched:

    squalebant pulvere fauces,

    Luc. 9, 503:

    oraque projecta squalent arentia linguā,

    id. 4, 755:

    tellus squalet,

    Sil. 14, 592.—Hence,
    (β).
    Of lands, etc., to be desert, untilled, waste:

    squalentes campi,

    Sil. 3, 655; 4, 376:

    squalens litus,

    Tac. A. 15, 42:

    squalentia arva Libyes,

    Luc. 1, 205; 5, 39:

    sterilis profundi vastitas squalet soli,

    Sen. Herc. Fur. 697.—
    2.
    To be stiff or rough from slovenliness or want of care; to be filthy, neglected, squalid:

    squalenti Dido comā,

    Ov. F. 3, 640:

    squalens barba,

    Verg. A. 2, 277:

    crines squalent a pulvere effuso,

    Sil. 2, 452:

    barba cruore,

    id. 10, 512:

    vestes squalentes atro pulvere,

    Luc. 8, 37:

    neque ego arma squalere situ ac rubigine velim, sed fulgorem inesse,

    Quint. 10, 1, 30; Gell. 9, 4, 2:

    mihi supellex squalet atque aedes meae,

    Plaut. Pers. 4, 8, 2:

    invidiae nigro squalentia tabo Tecta petit,

    Ov. M. 2, 760; cf. id. ib. 15, 627:

    squalent abductis arva colonis,

    lie untilled, Verg. G. 1, 507; cf. 1. b, supra.—
    II.
    Transf., to mourn in filthy or squalid garments (cf. sordes and sordidatus;

    in Cic. only so): erat in luctu senatus: squalebat civitas publico consilio mutatā veste,

    Cic. Sest. 14, 32:

    luget senatus, maeret equester ordo, tota civitas confecta senio est, squalent municipia, afflictantur coloniae,

    id. Mil. 8, 20. —P. a. as subst.: squālĕntĭa, ōrum, n., deserts, Plin. 5, 9, 10, § 52.

    Lewis & Short latin dictionary > squaleo

  • 13 vestis

    vestis, is, f. [Sanscr. root vas-, to put on; Gr. hes-, Wes-; cf. hennumi, esthês], the covering for the body, clothes, clothing, attire, vesture (syn. amictus; in class. prose only sing.).
    I.
    Lit.: lavere lacrimis vestem squalam et sordidam, Enn. ap. Non. 172, 20 (Trag. v. 370 Vahl.):

    mulierem cum auro et veste abducere,

    Plaut. Curc. 2, 3, 69:

    satin' haec me vestis deceat,

    these clothes, id. Most. 1, 3, [p. 1982] 10:

    discidit vestem,

    Ter. Ad. 1, 2, 41:

    lugubris,

    id. Heaut. 2, 3, 45; id. Eun. 3, 5, 24:

    ad vestem muliebrem conficiendam,

    Cic. Verr. 2, 4, 46, § 103; id. Phil. 2, 27, 66; id. de Or. 1, 35, 161:

    sumptā veste virili,

    Hor. S. 1, 2, 16; 1, 2, 95; id. Ep. 1, 19, 38 al.—
    2.
    Esp.: mutare vestem.
    (α).
    To put on mourning garments, put on mourning (cf. sordidatus), Cic. Planc. 12, 29; id. Sest. 11, 26; Liv. 6, 20, 2; cf.:

    quid vestis mutatio'st?

    Ter. Eun. 4, 4, 4:

    cum dolorem suum vestis mutatione declarandum censuisset,

    Cic. Pis. 8, 17.—
    (β).
    Also in gen., to change one's clothing, Ter. Eun. 3, 5, 61; Liv. 22, 1, 3; Sen. Ep. 18, 2; Vell. 2, 41, 2.—
    3.
    In sing. collect., = vestes:

    multam pretiosam supellectilem vestemque missam Carthaginem,

    Liv. 21, 15, 2; so id. 26, 21, 8; 31, 17, 6; 39, 6, 7; 44, 26, 9.—
    B.
    Plur., clothes, garments ( poet. and in postAug. prose):

    aurum vestibus illitum Mirata,

    Hor. C. 4, 9, 14:

    picturatae auri subtemine vestes,

    Verg. A. 3, 483:

    vestibus extentis,

    Juv. 12, 68:

    quod in vestes, margarita, gemmas fuerat erogaturus,

    Plin. Ep. 5, 16, 7; Quint. 6, 1, 30; 9, 4, 4; 11, 1, 31; Curt. 3, 13, 7; 5, 1, 10; Sen. Ep. 114, 11; id. Ben. 7, 9, 5; 7, 20, 2; Plin. 19, 1, 2, § 14; Suet. Tib. 36; id. Gram. 23; Tac. A. 2, 24; 3, 53; 12, 68. —
    II.
    Transf., of any sort of covering.
    1.
    A carpet, curtain, tapestry (syn. stragulum):

    in plebeiā veste cubandum est,

    Lucr. 2, 36; Cic. Verr. 2, 5, 56, § 146; Ov. M. 8, 659; Hor. S. 2, 4, 84; 2, 6, 103; 2, 6, 106 al. —
    2.
    Poet.
    (α).
    A veil, Stat. Th. 7, 244.—
    (β).
    The skin of a serpent, Lucr. 4, 61; cf. id. 3, 614.—
    (γ).
    The beard as the covering of the chin, Lucr. 5, 673 (cf. vesticeps and investis).—
    (δ).
    A spider's web, Lucr. 3, 386.

    Lewis & Short latin dictionary > vestis

См. также в других словарях:

  • Sordidātus — (röm. Ant.), derjenige, welcher eine Toga sordida, ein Trauerkleid, trug, sowohl bei der Privattrauer od. zum Zeichen der Trauer wegen einer Anklage u. Citation vor Gericht …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Hyloxalus sordidatus — Hyloxalus sordidatus …   Wikipédia en Français

  • Trogidae — Taxobox name = Hide beetles image width = 250px image caption = Trox sabulosus regnum = Animalia phylum = Arthropoda classis = Insecta ordo = Coleoptera superfamilia = Scarabaeoidea familia = Trogidae familia authority = MacLeay, 1819 diversity… …   Wikipedia

  • List of Sparassidae species — This page lists all described species of the spider family Sparassidae as of May 18, 2008.Adcatomus Adcatomus Karsch, 1880 * Adcatomus ciudadus Karsch, 1880 PeruAnaptomecus Anaptomecus Simon, 1903 * Anaptomecus longiventris Simon, 1903 Ecuador *… …   Wikipedia

  • List of Camponotus species — This is a list of extant valid species and subspecies of the formicine genus Camponotus (Carpenter ants).* Camponotus abditus Forel, 1899 * Camponotus abjectus Santschi, 1937 * Camponotus abrahami Forel, 1913 * Camponotus abscisus Roger, 1863 *… …   Wikipedia

  • Trox — Taxobox name = Trox image width = 250px image caption = T. variolatus regnum = Animalia phylum = Arthropoda classis = Insecta ordo = Coleoptera familia = Trogidae genus = Trox genus authority = Fabricius, 1775 diversity link = Trogidae#Trox… …   Wikipedia

  • Hyloxalus — subpunctatus Scientific classification Kingdom: Animalia …   Wikipedia

  • Erdkäfer — Trogidae Trox perlatus Systematik Klasse: Insekten (Insecta) Ordnung: Käfer (Coleoptera) …   Deutsch Wikipedia

  • Trogidae — Trox perlatus Systematik Stamm: Gliederfüßer (Arthropoda) Unterstamm …   Deutsch Wikipedia

  • Mymaridae — Mymaridae …   Wikipédia en Français

  • Squalĭdus — (lat.), 1) schmutzig; 2) so v.w. Sordidatus …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»