Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

sŭperstĭtĭo

  • 61 castimoninium

    castīmōnĭa, ae, f. ( castĭmōnĭ-nium, i, n., App. M. 11. p. 266, 9; cf. castimonium hagneia, Gloss. Philox.) [castus, like acrimonia, aegrimonia, etc.].
    * I.
    Ingen., purity of morals, morality, Cic. Cael. 5, 11. —
    II.
    Esp., purity, such as is requisite for religious services (abstaining from sexual intercourse, from delicate food, etc.), purity, chastity, abstinence (rare but class.):

    quae sacra per summam castimoniam virorum ac mulierum fiant, eadem per istius stuprum ac flagitium esse violata,

    Cic. Verr. 2, 4, 45, § 102 Zumpt: caste jubet lex adire ad deos; animo videlicet, in quo sunt omnia;

    nec tollit castimoniam corporis,

    id. Leg. 2, 10, 24:

    decem dierum,

    Liv. 39, 9, 4:

    superstitio castimoniarum,

    Plin. 31, 8, 44. §

    96: inanima,

    abstinence from animal food, App. M. 11, p. 272, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > castimoninium

  • 62 contaminata

    con-tāmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [from stem tag, tango].
    I.
    Orig., to bring into contact, touch.
    A.
    In gen. (very rare):

    manus quibus contaminatur,

    Tert. Apol. 17; cf.: contaminare, contingere, Gloss. ap. Mai, Auct. Class. VI. p. 518 a.—
    B.
    To bring into union, to mingle, blend together, unite. So twice in Ter. of the blending of parts of different comedies into one whole:

    multas Graecas fabulas,

    Ter. Heaut. prol. 17; id. And. prol. 16; cf. upon this Grauert, Analekten. p. 116 sq.—
    II.
    To deteriorate by mingling, corrupt, contaminate, defile, stain, pollute (something by something; very freq., esp. in the trop. signif., and in Cic.; not in Quint.).
    A.
    Lit.:

    deam Syriam urinā,

    Suet. Ner. 56:

    lacus (connected with spurcare aquas),

    Dig. 47, 11, 1:

    spiritum,

    Cic. Pis. 9, 20.—Of unnatural vice:

    ingenuos,

    Petr. 108, 3.—
    B.
    Trop.:

    gaudium aegritudine aliquā,

    to mar, efface, Ter. Eun. 3, 5, 4:

    se humanis vitiis (joined with se inquinare domesticis vitiis atque flagitiis),

    Cic. Tusc. 1, 30, 72:

    sanguinem suum lege (Canuleia),

    Liv. 4, 1, 2:

    gentes, i. e. by adoption into a plebeian family,

    Cic. Dom. 13, 35:

    ordines neglegentiā,

    Suet. Vesp. 9:

    veritatem aliquo mendacio,

    Cic. Sull. 16, 45:

    mentem omni scelere,

    Liv. 40, 13, 4; cf.:

    aliquem scelere,

    Tac. A. 1, 35; and:

    se sanguine,

    Cic. Cat. 1, 12, 29:

    sese maleficio,

    id. Rosc. Am. 40, 116:

    se ipsos ac domos suas nefanda praeda,

    Liv. 29, 18, 8 al. —In part. perf.:

    contaminati facinore,

    Caes. B. G. 7, 43; so,

    tot parricidiis,

    Cic. Phil. 12, 7, 15:

    multis flagitiis,

    id. Clu. 35, 97:

    omnibus probris,

    Suet. Aug. 65; id. Vit. 4:

    judicia vitio paucorum (joined with corrupta),

    Cic. Div. in Caecil. 21, 70:

    verbum assiduo usu,

    Gell. 2, 6, 25.—Hence, contāmĭnā-tus, a, um, P. a., stained with guilt, polluted, contaminated, impure, vile, defiled:

    se ut consceleratos contaminatosque ab ludis abactos esse,

    Liv. 2, 37, 9; cf.:

    pars civitatis, velut contaminata,

    id. 4, 4, 6:

    superstitio,

    Cic. Clu. 68, 194 al. —So several times of incontinence, * Hor. C. 1, 37, 9:

    flos aetatis,

    Suet. Caes. 49:

    paene omnibus membris,

    id. Ner. 29.— Sup.: homo sceleribus [p. 445] flagitiisque contaminatissimus, Cic. Prov. Cons. 6, 14; id. Dom. 9, 23.—Subst.
    1.
    contāmĭnāti, ōrum, m., abandoned youths, Tac. A. 15, 37.—
    2.
    contāmĭ-nāta, ōrum, n., adulterated things:

    ut anteponantur... integra contaminatis,

    Cic. Top. 18, 69.— Comp. and adv. not in use.

    Lewis & Short latin dictionary > contaminata

  • 63 contaminati

    con-tāmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [from stem tag, tango].
    I.
    Orig., to bring into contact, touch.
    A.
    In gen. (very rare):

    manus quibus contaminatur,

    Tert. Apol. 17; cf.: contaminare, contingere, Gloss. ap. Mai, Auct. Class. VI. p. 518 a.—
    B.
    To bring into union, to mingle, blend together, unite. So twice in Ter. of the blending of parts of different comedies into one whole:

    multas Graecas fabulas,

    Ter. Heaut. prol. 17; id. And. prol. 16; cf. upon this Grauert, Analekten. p. 116 sq.—
    II.
    To deteriorate by mingling, corrupt, contaminate, defile, stain, pollute (something by something; very freq., esp. in the trop. signif., and in Cic.; not in Quint.).
    A.
    Lit.:

    deam Syriam urinā,

    Suet. Ner. 56:

    lacus (connected with spurcare aquas),

    Dig. 47, 11, 1:

    spiritum,

    Cic. Pis. 9, 20.—Of unnatural vice:

    ingenuos,

    Petr. 108, 3.—
    B.
    Trop.:

    gaudium aegritudine aliquā,

    to mar, efface, Ter. Eun. 3, 5, 4:

    se humanis vitiis (joined with se inquinare domesticis vitiis atque flagitiis),

    Cic. Tusc. 1, 30, 72:

    sanguinem suum lege (Canuleia),

    Liv. 4, 1, 2:

    gentes, i. e. by adoption into a plebeian family,

    Cic. Dom. 13, 35:

    ordines neglegentiā,

    Suet. Vesp. 9:

    veritatem aliquo mendacio,

    Cic. Sull. 16, 45:

    mentem omni scelere,

    Liv. 40, 13, 4; cf.:

    aliquem scelere,

    Tac. A. 1, 35; and:

    se sanguine,

    Cic. Cat. 1, 12, 29:

    sese maleficio,

    id. Rosc. Am. 40, 116:

    se ipsos ac domos suas nefanda praeda,

    Liv. 29, 18, 8 al. —In part. perf.:

    contaminati facinore,

    Caes. B. G. 7, 43; so,

    tot parricidiis,

    Cic. Phil. 12, 7, 15:

    multis flagitiis,

    id. Clu. 35, 97:

    omnibus probris,

    Suet. Aug. 65; id. Vit. 4:

    judicia vitio paucorum (joined with corrupta),

    Cic. Div. in Caecil. 21, 70:

    verbum assiduo usu,

    Gell. 2, 6, 25.—Hence, contāmĭnā-tus, a, um, P. a., stained with guilt, polluted, contaminated, impure, vile, defiled:

    se ut consceleratos contaminatosque ab ludis abactos esse,

    Liv. 2, 37, 9; cf.:

    pars civitatis, velut contaminata,

    id. 4, 4, 6:

    superstitio,

    Cic. Clu. 68, 194 al. —So several times of incontinence, * Hor. C. 1, 37, 9:

    flos aetatis,

    Suet. Caes. 49:

    paene omnibus membris,

    id. Ner. 29.— Sup.: homo sceleribus [p. 445] flagitiisque contaminatissimus, Cic. Prov. Cons. 6, 14; id. Dom. 9, 23.—Subst.
    1.
    contāmĭnāti, ōrum, m., abandoned youths, Tac. A. 15, 37.—
    2.
    contāmĭ-nāta, ōrum, n., adulterated things:

    ut anteponantur... integra contaminatis,

    Cic. Top. 18, 69.— Comp. and adv. not in use.

    Lewis & Short latin dictionary > contaminati

  • 64 contamino

    con-tāmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [from stem tag, tango].
    I.
    Orig., to bring into contact, touch.
    A.
    In gen. (very rare):

    manus quibus contaminatur,

    Tert. Apol. 17; cf.: contaminare, contingere, Gloss. ap. Mai, Auct. Class. VI. p. 518 a.—
    B.
    To bring into union, to mingle, blend together, unite. So twice in Ter. of the blending of parts of different comedies into one whole:

    multas Graecas fabulas,

    Ter. Heaut. prol. 17; id. And. prol. 16; cf. upon this Grauert, Analekten. p. 116 sq.—
    II.
    To deteriorate by mingling, corrupt, contaminate, defile, stain, pollute (something by something; very freq., esp. in the trop. signif., and in Cic.; not in Quint.).
    A.
    Lit.:

    deam Syriam urinā,

    Suet. Ner. 56:

    lacus (connected with spurcare aquas),

    Dig. 47, 11, 1:

    spiritum,

    Cic. Pis. 9, 20.—Of unnatural vice:

    ingenuos,

    Petr. 108, 3.—
    B.
    Trop.:

    gaudium aegritudine aliquā,

    to mar, efface, Ter. Eun. 3, 5, 4:

    se humanis vitiis (joined with se inquinare domesticis vitiis atque flagitiis),

    Cic. Tusc. 1, 30, 72:

    sanguinem suum lege (Canuleia),

    Liv. 4, 1, 2:

    gentes, i. e. by adoption into a plebeian family,

    Cic. Dom. 13, 35:

    ordines neglegentiā,

    Suet. Vesp. 9:

    veritatem aliquo mendacio,

    Cic. Sull. 16, 45:

    mentem omni scelere,

    Liv. 40, 13, 4; cf.:

    aliquem scelere,

    Tac. A. 1, 35; and:

    se sanguine,

    Cic. Cat. 1, 12, 29:

    sese maleficio,

    id. Rosc. Am. 40, 116:

    se ipsos ac domos suas nefanda praeda,

    Liv. 29, 18, 8 al. —In part. perf.:

    contaminati facinore,

    Caes. B. G. 7, 43; so,

    tot parricidiis,

    Cic. Phil. 12, 7, 15:

    multis flagitiis,

    id. Clu. 35, 97:

    omnibus probris,

    Suet. Aug. 65; id. Vit. 4:

    judicia vitio paucorum (joined with corrupta),

    Cic. Div. in Caecil. 21, 70:

    verbum assiduo usu,

    Gell. 2, 6, 25.—Hence, contāmĭnā-tus, a, um, P. a., stained with guilt, polluted, contaminated, impure, vile, defiled:

    se ut consceleratos contaminatosque ab ludis abactos esse,

    Liv. 2, 37, 9; cf.:

    pars civitatis, velut contaminata,

    id. 4, 4, 6:

    superstitio,

    Cic. Clu. 68, 194 al. —So several times of incontinence, * Hor. C. 1, 37, 9:

    flos aetatis,

    Suet. Caes. 49:

    paene omnibus membris,

    id. Ner. 29.— Sup.: homo sceleribus [p. 445] flagitiisque contaminatissimus, Cic. Prov. Cons. 6, 14; id. Dom. 9, 23.—Subst.
    1.
    contāmĭnāti, ōrum, m., abandoned youths, Tac. A. 15, 37.—
    2.
    contāmĭ-nāta, ōrum, n., adulterated things:

    ut anteponantur... integra contaminatis,

    Cic. Top. 18, 69.— Comp. and adv. not in use.

    Lewis & Short latin dictionary > contamino

  • 65 curiosus

    cūrĭōsus, a, um, adj. [cura].
    I.
    (Acc. to cura, I.) Bestowing care or pains upon a thing, applying one's self assiduously, careful, diligent, thoughtful, devoted (class.; esp. freq. in Cic.).
    A.
    In gen.
    (α).
    With in or ad:

    in omni historiā curiosus,

    Cic. Tusc. 1, 45, 108:

    si me nihilo minus nosti curiosum in re publicā quam te,

    id. Att. 5, 14, 3:

    ad investigandum curiosior,

    id. Fam. 4, 13, 5.—
    (β).
    With gen. (post-Aug.):

    medicinae,

    Plin. 25, 2, 3, § 7:

    memoriae,

    Aur. Vict. Caes. 20 fin.:

    curiosissimus famae suae,

    Capitol. Anton. Philos. 20.—
    (γ).
    With circa:

    circa uxoris pudicitiam minus curiosus fuit,

    Capitol. Pert. 13, 8.—
    (δ).
    Absol.:

    non quidem doctus, sed curiosus,

    Petr. 46, 6; so,

    pictor,

    id. 29, 4:

    felicitas Horatii,

    id. 118, 5:

    manus,

    id. 13, 1:

    consilia,

    Quint. 7, 5, 2:

    interpolatione,

    Plin. 13, 12, 23, § 75 al. —
    * 2.
    With the access. idea of excess, too eager:

    est etiam supervacua (ut sic dixerim) operositas, ut a diligenti curiosus et a religione superstitio distat,

    Quint. 8, 3, 55.—
    B.
    In partic., inquiring eagerly or anxiously about a thing, inquiring into, in a good or bad sense; curious, inquisitive.
    1.
    In gen.:

    ne curiosissimi quidem homines exquirendo audire tam multa possunt, quam, etc.,

    Cic. N. D. 1, 35, 97; id. Fam. 3, 1, 1; Varr. R. R. 2, 3, 5; Quint. 1, 8, 21; 11, 3, 143; * Hor. Epod. 17, 77 al.:

    curiosis oculis perspici non possit,

    Cic. Sest. 9, 22.—
    2.
    Implying censure ( = polupragmôn), meddlesome, officious, curious, prying, inquisitive:

    primum patere me esse curiosum,

    Cic. Fl. 29, 70; id. Fin. 2, 9, 28 Madv.; 1, 1, 3; id. Att. 15, 26, 5; cf.:

    quare ut homini curioso ita perscribe ad me,

    id. ib. 4, 11, 2:

    curiosum aliquem extimescere,

    Petr. 127:

    Quae (basia) nec pernumerare curiosi Possint,

    Cat. 7, 11 Ellis ad loc.—
    b.
    Post-Aug., subst.: cūrĭōsus, i, m., of one who is prying, a spy, scout:

    curiosum ac speculatorem ratus,

    Suet. Aug. 27.—Later, a class of secret spies, secret police, an informer, etc.; cf. Cod. Just. 12, tit. 23: De Curiosis et Stationariis al.—
    II.
    (Acc. to cura, II.) Lit., that injures himself by care; hence, transf., emaciated, wasted, lean:

    belua,

    Plaut. Aul. 3, 6, 26 (v. the passage in connection); cf.: nempe ille vivit carie curiosior, Afran. ap. Non. p. 21, 28 (Com. Rel. v. 250 Rib.).— Adv.: cūrĭŏsē.
    A.
    (Acc. to I. A.) With care, carefully:

    involvendus vestimentis,

    Cels. 2, 17; cf. Petr. 63, 6; Col. 12, 55, 2:

    cavere,

    Suet. Aug. 40 al. — Comp., Vitr. 7, 4.— Sup., Col. 11, 2, 18.—
    * 2.
    Too nicely, carefully, or particularly:

    curiose potius quam Latine loqui,

    Quint. 8, 1, 2.—
    B.
    (Acc. to I. B. 2.) Inquisitively, curiously:

    inquirerem,

    Suet. Vesp. 1.— Comp.:

    curiosius conquiram,

    Cic. Brut. 35, 133:

    facere aliquid,

    id. N. D. 1, 5, 10:

    animadvertunt ea, quae domi fiunt (pueri),

    id. Fin. 5, 15, 42.

    Lewis & Short latin dictionary > curiosus

  • 66 depravatio

    dēprāvātĭo, ōnis, f. [depravo], a perverting, distorting, corrupting, vitiating (freq. in Cic.; elsewh. rare).
    I.
    Lit.:

    distortio et depravatio quaedam (membrorum),

    Cic. Fin. 5, 12, 35; cf.:

    pedum, manuum, articulorum omnium depravationes,

    Sen. Ep. 24 med.:

    oris,

    Cic. de Or. 2, 62, 252.—
    II.
    Trop.:

    depravatio et foeditas animi (c. c. deformitas corporis),

    Cic. Off. 3, 29, 105:

    verbi,

    id. Part. Or. 36, 127:

    consuetudinum,

    id. Leg. 1, 10, 29.— Absol.:

    nostra (c. c. superstitio),

    perversity, Cic. Div. 2, 67, 136.

    Lewis & Short latin dictionary > depravatio

  • 67 exitiabilis

    exĭtĭābĭlis, e, adj. [exitium], destructive, fatal, deadly (rare but class.):

    exitiabilem illi faciam diem,

    Plaut. Ep. 4, 2, 36: bellum suis civibus, * Cic. Att. 10, 4, 3; so,

    bellum,

    Eutr. 9, 7:

    tyrannus,

    Liv. 29, 17, 19:

    clades,

    Suet. Aug. 23:

    discordiae,

    id. Claud. 25:

    reipublicae,

    Tac. H. 2, 69:

    morbus,

    id. A. 16, 5:

    fames,

    Vell. 2, 112, 3:

    telum,

    Ov. M. 6, 257:

    animus in suos,

    Tac. A. 6, 24:

    superstitio,

    id. ib. 15, 44.— Adv.: exĭtĭā-bĭlĭter, perniciously, fatally, August. Civ. D. 1, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > exitiabilis

  • 68 exitiabiliter

    exĭtĭābĭlis, e, adj. [exitium], destructive, fatal, deadly (rare but class.):

    exitiabilem illi faciam diem,

    Plaut. Ep. 4, 2, 36: bellum suis civibus, * Cic. Att. 10, 4, 3; so,

    bellum,

    Eutr. 9, 7:

    tyrannus,

    Liv. 29, 17, 19:

    clades,

    Suet. Aug. 23:

    discordiae,

    id. Claud. 25:

    reipublicae,

    Tac. H. 2, 69:

    morbus,

    id. A. 16, 5:

    fames,

    Vell. 2, 112, 3:

    telum,

    Ov. M. 6, 257:

    animus in suos,

    Tac. A. 6, 24:

    superstitio,

    id. ib. 15, 44.— Adv.: exĭtĭā-bĭlĭter, perniciously, fatally, August. Civ. D. 1, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > exitiabiliter

  • 69 fundo

    1.
    fundo, fūdi, fūsum, 3, v. a. [root FUD; Gr. CHU, cheW-, in cheô, cheusô;

    Lat. futis, futtilis, ec-futio, re-futo, etc.,

    Curt. Gr. Etym. p. 204 sq. ], to pour, pour out, shed.
    I.
    Lit., of fluids.
    1.
    In gen.:

    (natura terram) sucum venis cogebat fundere apertis Consimilem lactis, etc.,

    Lucr. 5, 812:

    sanguinem e patera,

    Cic. Div. 1, 23, 46:

    novum liquorem (i. e. vinum) de patera,

    Hor. C. 1, 31, 3:

    vina paterā in aras,

    Ov. M. 9, 160; cf.:

    vinum inter cornua,

    id. ib. 7, 594:

    vinum super aequora,

    id. ib. 11, 247:

    duo rite mero libans carchesia Baccho Fundit humi,

    Verg. A. 5, 78:

    laticem urnis,

    Ov. M. 3, 172:

    lacrimas,

    Verg. A. 3, 348: cf. Ov. M. [p. 793] 5, 540:

    fundit Anigros aquas,

    pours out, id. ib. 15, 282:

    parumne fusum est Latini sanguinis?

    shed, spilt, Hor. Epod. 7, 4:

    sanguine ob rem publicam fuso,

    Sall. H. Fr. 2, 96, 2 Dietsch:

    sanguinem de regno (i. e. propter regnum),

    Curt. 10, 5.—Mid.:

    memorandum, in septem lacus eum (Strymonem) fundi,

    discharges itself, Plin. 4, 10, 17, § 38:

    ingentibus procellis fusus imber,

    pouring, Liv. 6, 8, 7; 6, 32, 6; cf.:

    sanguis in corporibus fusus,

    Cic. de Or. 2, 77, 310.—
    2.
    In partic.
    a.
    Of metals, to make by melting, to melt, cast, found:

    exolevit fundendi aeris pretiosi ratio,

    Plin. 34, 2, 3, § 5; cf. id. 34, 7, 18, § 46:

    caldarium (aes) funditur tantum, malleis fragile,

    id. 34, 8, 20, § 94:

    aere fuso,

    id. 34, 11, 24, § 107:

    vitrum,

    id. 34, 14, 42, § 148:

    glandes, Auct. B. Afr. 20, 3: Theodorus ipse se ex aere fudit,

    Plin. 34, 8, 19, § 83:

    ne statuam quidem inchoari, cum ejus membra fundentur,

    Quint. 2, 1, 12:

    fusis omnibus membris (statuae),

    id. 7 praef. §

    2: olim quaerere amabam, Quid sculptum infabre, quid fusum durius esset,

    Hor. S. 2, 3, 22.—
    * b.
    In medic. lang.: aliquem, to cause one to have fluid stools, to relax the bowels (opp. comprimere): si compresserit aliquem morbus aut fuderit, Cels. praef. med.; cf. under P. a.—
    B.
    Transf.
    1.
    To wet, moisten, bathe with a liquid ( poet. and very rare):

    (ossa) niveo fundere lacte,

    Tib. 3, 2, 20:

    multo tempora funde mero,

    id. 1, 7, 50.—
    2.
    Of things non-fluid.
    a.
    In gen., to pour forth in abundance, to scatter, cast, hurl; to spread, extend, diffuse:

    desectam cum stramento segetem corbibus fudere in Tiberim,

    Liv. 2, 5, 3:

    picem reliquasque res, quibus ignis excitari potest, fundebant,

    Caes. B. G. 7, 24, 4:

    tela,

    Val. Fl. 3, 243:

    sagittam,

    Sil. 7, 647:

    (solis) radios per opaca domorum,

    Lucr. 2, 115:

    quas (maculas) incuria fudit,

    has scattered, Hor. A. P. 352:

    fundunt se carcere laeti Thraces equi,

    pour themselves forth, rush out, Val. Fl. 1, 611:

    se cuncta manus ratibus,

    id. 2, 662:

    littera fundens se in charta,

    Plin. 13, 12, 25, § 81:

    luna se fundebat per fenestras,

    Verg. A. 3, 152.—Mid.:

    ne (vitis) in omnes partes nimia fundatur,

    spread out, Cic. de Sen. 15, 52:

    homines fusi per agros ac dispersi,

    Cic. Sest. 42, 91.—
    b.
    In partic.
    (α).
    With the accessory notion of production, to bring forth, bear or produce (in abundance):

    crescunt arbusta et fetus in tempore fundunt,

    Lucr. 1, 351; cf.:

    terra feta frugibus et vario leguminum genere, quae cum maxima largitate fundit,

    Cic. N. D. 2, 62, 156:

    flores aut fruges aut bacas,

    id. Tusc. 5, 13, 37:

    frugem,

    id. de Sen. 15, 51:

    plus materiae (vites),

    Plin. 17, 22, 35, § 192:

    cum centesimo Leontini campi fundunt,

    id. 18, 10, 21, § 95:

    facile illa (piscium ova) aqua et sustinentur et fetum fundunt,

    Cic. N. D. 2, 51, 129:

    (terra) animal prope certo tempore fudit Omne,

    Lucr. 5, 823; cf. ib. 917:

    fudit equum magno tellus percussa tridenti,

    Verg. G. 1, 13:

    Africa asinorum silvestrium multitudinem fundit,

    Plin. 8, 30, 46, § 108: quae te beluam ex utero, non hominem fudit, Cic. Pis. init.; Verg. A. 8, 139, v. Forbig. ad h. l.—
    (β).
    With the secondary notion of depth or downward direction, to throw or cast to the ground, to prostrate:

    (victi hostes) et de jugis, quae ceperant, funduntur,

    Liv. 9, 43, 20:

    nec prius absistit, quam septem ingentia victor Corpora (cervorum) fundat humi,

    Verg. A. 1, 193; cf. Ov. M. 13, 85; Sil. 4, 533:

    aliquem arcu,

    Val. Fl. 1, 446.—In middle force:

    fundi in alga,

    to lie down, Val. Fl. 1, 252.—Esp. freq. milit. t. t., overthrow, overcome, rout, vanquish an enemy:

    hostes nefarios prostravit, fudit, occidit,

    Cic. Phil. 14, 10, 27; cf.:

    exercitus caesus fususque,

    id. ib. 14, 1, 1:

    aliquos caedere, fundere atque fugare,

    Sall. J. 58, 3:

    Gaetulos,

    id. ib. 88, 3:

    classes fusae fugataeque,

    id. ib. 79, 4; cf.:

    si vi fudisset cecidissetque hostes,

    Liv. 35, 1, 8:

    hostes de jugis,

    id. 9, 43, 20:

    Gallos de delubris vestris,

    id. 6, 16, 2:

    eas omnes copias a se uno proelio fusas ac superatas esse,

    Caes. B. G. 1, 44, 8; cf.:

    Massilienses crebris eruptionibus fusi,

    id. B. C. 2, 22, 1:

    Latini ad Veserim fusi et fugati,

    Cic. Off. 3, 31, 112; Liv. 2, 6 fin.:

    quatuor exercitus Carthaginiensium fudi, fugavi, Hispania expuli,

    id. 28, 28, 9; cf. Drak. on 38, 53, 2;

    less freq. in a reversed order: alios arma sumentes fugant funduntque,

    Sall. J. 21, 2; Vell. 2, 46 fin.: omnibus hostium copiis fusis armisque exutis, Caes. B. G. 3, 6, 3:

    magnas copias hostium fudit,

    Cic. Mur. 9, 20:

    Sabinos equitatu fudit,

    id. Rep. 2, 20:

    Armeniorum copias,

    id. Arch. 9, 21:

    maximas copias parva manu,

    Sall. C. 7, 7.
    II.
    Trop.
    A.
    Ingen., to pour out or forth, to spread out, extend, display:

    imago de corpore fusa,

    Lucr. 4, 53:

    animam moribundo corpore fudit,

    id. 3, 1033; cf. id. 3, 700:

    concidit ac multo vitam cum sanguine fudit,

    Verg. A. 2, 532:

    circuli (appellantur), quod mixta farina et caseo et aqua circuitum aequabiliter fundebant,

    poured out, spread out, Varr. L. L. 5, § 106:

    quem secutus Cicero hanc famam latius fudit,

    Quint. 11, 2, 14; cf. id. 10, 5, 11:

    cum vero causa ea inciderit, in qua vis eloquentiae possit expromi: tum se latius fundet orator,

    will display himself, Cic. Or. 36, 125:

    superstitio, fusa per gentes,

    id. Div. 2, 72 init.; cf. Quint. 11, 3, 84:

    neque se tanta in eo (Cicerone) fudisset ubertas,

    id. 12, 2, 23:

    fundet opes, Latiumque beabit divite lingua,

    riches of expression, Hor. Ep. 2, 2, 121. —Mid.:

    quamquam negant, nec virtutes nec vitia crescere: tamen utrumque eorum fundi quodammodo et quasi dilatari putant,

    to be diffused, Cic. Fin. 3, 15, 48; cf.:

    modo virtus latius funditur,

    Sen. Ep. 74, 27; and:

    semper ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur,

    id. 5, 30, 92:

    saepe in amplificanda re funditur numerose et volubiliter oratio,

    id. Or. 62, 210.—
    B.
    In partic., of speech, to pour forth, utter:

    per quam (arteriam) vox principium a mente ducens percipitur et funditur,

    Cic. N. D. 2, 59, 149; cf.:

    e quibus elici vocem et fundi videmus,

    id. Tusc. 2, 24, 56:

    inanes sonos,

    id. ib. 5, 26, 73 (for which:

    inani voce sonare,

    id. Fin. 2, 15, 48):

    sonum,

    id. Ac. 2, 23, 74:

    verba poëtarum more (opp. ratione et arte distinguere),

    id. Fin. 4, 4, 10:

    versus hexametros aliosque variis modis atque numeris ex tempore,

    id. de Or. 3, 50, 194; cf.:

    grave plenumque carmen,

    id. Tusc. 1, 26, 64:

    tam bonos septenarios ad tibiam,

    id. ib. 1, 44, 107:

    physicorum oracula,

    id. N. D. 1, 26, 66:

    has ore loquelas,

    Verg. A. 5, 842:

    preces pectore ab imo,

    id. ib. 6, 55; so,

    preces,

    id. ib. 5, 234; Hor. Epod. 17, 53:

    mera mendacia,

    Plaut. Ps. 4, 1, 33:

    jam tu verba fundis hic, sapientia?

    you waste, Ter. Ad. 5, 2, 7:

    opprobria rustica,

    Hor. Ep. 2, 1, 146:

    iras inanes,

    Val. Fl. 3, 697:

    vehemens et liquidus puroque simillimus amni Fundet opes,

    Hor. Ep. 2, 2, 121:

    preces,

    App. M. 11, p. 258, 4; Tac. A. 14, 30; Aug. in Psa. 25, 10 al.—Hence, fūsus, a, um, P. a., spread out, extended, broad, large, copious, diffuse.
    A.
    Lit.:

    (aër) tum fusus et extenuatus sublime fertur, tum autem concretus in nubes cogitur,

    Cic. N. D. 2, 39, 101: fusior alvus, i. e. more relaxed (opp. astrictior), Cels. 1, 3 med.:

    toga (opp. restricta),

    wide, full, Suet. Aug. 73:

    Gallorum fusa et candida corpora,

    full, plump, Liv. 38, 21, 9:

    campi in omnem partem,

    extended, Verg. A. 6, 440; cf.:

    non fusior ulli Terra fuit domino,

    a broader, larger kingdom, Luc. 4, 670.—
    B.
    Trop., copious, diffuse; flowing, free:

    genus sermonis non liquidum, non fusum ac profluens,

    Cic. de Or. 2, 38, 159; cf.:

    constricta an latius fusa narratio,

    Quint. 2, 13, 5:

    materia abundantior atque ultra quam oporteat fusa,

    id. 2, 4, 7:

    ut illud, quod ad omnem honestatem pertinet, decorum, quam late fusum sit, appareat,

    Cic. Off. 1, 28, 98; cf. Quint. 11, 1, 5:

    (vox) in egressionibus fusa et securae claritatis (opp. contracta),

    unrestrained, free, id. 11, 3, 64:

    periodus,

    id. 9, 4, 128:

    fusiores liberioresque numeri,

    id. 130:

    lingua Graeca prolixior fusiorque quam nostra,

    Gell. 2, 26, 7:

    in locis ac descriptionibus fusi ac fluentes,

    Quint. 9, 4, 138:

    plenior Aeschines et magis fusus,

    id. 10, 1, 77:

    dulcis et candidus et fusus Herodotus (opp. densus et brevis et semper instans sibi Thucydides),

    id. 10, 1, 73.— Sup. seems not to occur.— Adv.: fūse.
    * 1.
    (Acc. to A.) Spread out, extended:

    (manus) fusius paulo in diversum resolvitur,

    Quint. 11, 3, 97.—
    2.
    (Acc. to B.) Copiously, at length, diffusely:

    quae fuse olim disputabantur ac libere, ea nunc articulatim distincteque dicuntur,

    Cic. Leg. 1, 13, 36:

    multa dicere fuse lateque,

    id. Tusc. 4, 26, 57:

    fuse lateque dicendi facultas,

    id. Or. 32, 113:

    fuse et copiose augere et ornate aliquid (opp. brevia et acuta),

    id. Fin. 3, 7, 26.— Comp.:

    haec cum uberius disputantur et fusius (opp. brevius angustiusque concluduntur),

    Cic. N. D. 2, 7, 20:

    fusius et ornatius rem exponere,

    Quint. 4, 2, 128.— Sup. seems not to occur.
    2.
    fundo, āvi, ātum, 1, v. a. [fundus], to lay the bottom, keel, foundation of a thing, to found (syn.: condo, exstruo, etc.).
    I.
    Lit. (perh. only poet.):

    haec carina satis probe fundata et bene statuta est,

    i. e. is laid, Plaut. Mil. 3, 3, 44 (v. Ritschl ad h. l.);

    dum mea puppis erat validā fundata carinā,

    Ov. P. 4, 3, 5; id. H. 16, 111:

    Erycino in vertice sedes fundatur Veneri Idaliae,

    is founded, Verg. A. 5, 759: sedes saxo vetusto. id. ib. 8, 478:

    arces,

    id. ib. 4, 260.—
    B.
    Transf., in gen., to fasten, secure, make firm:

    dente tenaci Ancora fundabat naves,

    Verg. A. 6, 4:

    (genus humanum) Et majoribus et solidis magis ossibus intus Fundatum,

    Lucr. 5, 928; 4, 828.—
    II.
    Trop., to found, establish, fix, confirm (class., esp. in part. perf.; cf.:

    firmo, stabilio): illud vero maxime nostrum fundavit imperium et populi Romani nomen auxit, quod, etc.,

    Cic. Balb. 13, 31; cf.:

    quantis laboribus fundatum imperium,

    id. Cat. 4, 9, 19:

    qui (rei publicae status) bonorum omnium conjunctione et auctoritate consulatus mei fixus et fundatus videbatur,

    id. Att. 1, 16, 6:

    accurate non modo fundata verum etiam exstructa disciplina,

    id. Fin. 4, 1, 1; cf.:

    fundati a doctore,

    thoroughly instructed, Lact. 6, 21, 4:

    res publica praeclare fundata,

    Cic. Par. 1, 2, 10; cf.:

    qui legibus urbem Fundavit,

    Verg. A. 6, 810:

    in eorum agro sedes fundare Bastarnis,

    Liv. 40, 57, 5:

    libertatem, salutem, securitatem,

    Plin. Pan. 8, 1:

    jus civile,

    Dig. 1, 2, 2, § 39:

    vacuos Penates prole,

    Stat. S. 4, 7, 30; cf.:

    thalamos Tritonide nympha,

    i. e. to marry, Sil. 2, 65:

    partis et fundatis amicitiis,

    Q. Cic. Petit. Cons. 7, 25:

    fundatae atque optime constitutae opes,

    Cic. Rab. Post. 1, 1; cf.:

    nitidis fundata pecunia villis,

    well laid out, Hor. Ep. 1, 15, 46:

    nihil veritate fundatum,

    Cic. Fl. 11, 26; cf. Lucr. 5, 161.— Hence, fundātus, a, um, P. a., firm, fixed, grounded, durable (very rare).
    A.
    Lit.:

    quo fundatior erit ex arenato directura, etc.,

    Vitr. 7, 3 med.:

    si permanetis in fide fundati,

    Vulg. Col. 1, 23.—
    B.
    Trop.: deflevi subitas fundatissimae familiae ruinas, Auct. Or. pro Domo, 36, 96.

    Lewis & Short latin dictionary > fundo

  • 70 impotens

    impŏtens ( inp-), entis, adj. [2. in-potens], powerless, impotent, weak, feeble (class.).
    I.
    In gen.
    (α).
    Absol.:

    neque homini infanti aut impotenti injuste facta conducunt,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    ad opem impotentium,

    id. Mur. 28, 59; cf.

    Sall. Or. Licin.: (Juno) inulta cesserat impotens Tellure,

    Hor. C. 2, 1, 26.—
    (β).
    With gen., having no power over, not master of, unable to control:

    gens impotens rerum suarum,

    Liv. 9, 14, 5; cf.:

    equi impotentes regendi,

    id. 35, 11, 10:

    ob sitim impotentes sui,

    Curt. 4, 7:

    impotens irae,

    Liv. 29, 9, 9:

    laetitiae,

    id. 30, 42, 17:

    amoris,

    Tac. H. 4, 44:

    doloris,

    Val. Max. 4, 6, 2:

    animi,

    Curt. 8, 1 fin. al. —
    II. A.
    Of animated beings:

    mea (amica) est impotens, procax,

    Ter. Heaut. 2, 1, 15:

    victoria eos ipsos ferociores impotentioresque reddit,

    Cic. Fam. 4, 9, 3:

    impotens, iracundus, etc.,

    id. Phil. 5, 9, 24:

    homo impotentissim us, ardens odio,

    id. ib. 5, 16, 42:

    confidens, impotens, etc.,

    id. ib. 11, 7, 16:

    Marius immodicus gloriae, insatiabilis, impotens,

    Vell. 2, 11, 1:

    si contra impotentem suscepta est causa,

    Quint. 6, 1, 12:

    ferox atque impotens mulier,

    Suet. Ner. 28:

    inimici,

    id. Claud. 15:

    militibus impotens,

    violent, despotic towards the soldiers, Just. 26, 3.—
    (β).
    Poet. with inf.:

    (regina) quidlibet impotens Sperare,

    Hor. C. 1, 37, 10.—
    B.
    Of inanim. and abstr. things:

    quae effrenatio impotentis animi!

    Cic. Phil. 5, 8, 22; cf.:

    aut nullos animi motus aut non tam impotentes fuisse,

    id. Part. Or. 35, 119:

    laetitia,

    id. Tusc. 5, 7, 17:

    impotentissimus dominatus,

    id. Fam. 10, 27, 1:

    in multo impotentiorem subito rabiem accensi,

    Liv. 29, 9, 6:

    impotentissimae cogitationes (invidiae, avaritiae, etc.),

    Quint. 12, 1, 6:

    actiones,

    id. 5, 13, 21:

    superstitio (with saeva),

    Curt. 4, 10:

    postulatum,

    Liv. 7, 41, 8:

    jussa mulierum (with pervicacia),

    Tac. A. 3, 33:

    injuria,

    Liv. 38, 56, 11:

    amor,

    Cat. 35, 12:

    Aquilo,

    Hor. C. 3, 30, 3; cf.

    freta,

    Cat. 4, 18.— Hence, adv.: impŏtenter.
    1.
    (Acc. to I.) Powerlessly, weakly (very rare):

    elephantos impotentius regi,

    Liv. 27, 48, 11.— More freq., but perh. not anteAug.,
    2.
    (Acc. to II.) Passionately, violently, intemperately:

    aliquid facere,

    Quint. 1, 3, 13:

    dicere aliquid,

    id. 6, 3, 83:

    uti magna potentia,

    Sen. Ep. 42:

    flagitare divisionem agrorum divitum,

    Just. 16, 4: regnare, Auct. B. Alex. 33. — Sup.:

    quae impotentissime fecit,

    Sen. Ben. 4, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > impotens

  • 71 inpotens

    impŏtens ( inp-), entis, adj. [2. in-potens], powerless, impotent, weak, feeble (class.).
    I.
    In gen.
    (α).
    Absol.:

    neque homini infanti aut impotenti injuste facta conducunt,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    ad opem impotentium,

    id. Mur. 28, 59; cf.

    Sall. Or. Licin.: (Juno) inulta cesserat impotens Tellure,

    Hor. C. 2, 1, 26.—
    (β).
    With gen., having no power over, not master of, unable to control:

    gens impotens rerum suarum,

    Liv. 9, 14, 5; cf.:

    equi impotentes regendi,

    id. 35, 11, 10:

    ob sitim impotentes sui,

    Curt. 4, 7:

    impotens irae,

    Liv. 29, 9, 9:

    laetitiae,

    id. 30, 42, 17:

    amoris,

    Tac. H. 4, 44:

    doloris,

    Val. Max. 4, 6, 2:

    animi,

    Curt. 8, 1 fin. al. —
    II. A.
    Of animated beings:

    mea (amica) est impotens, procax,

    Ter. Heaut. 2, 1, 15:

    victoria eos ipsos ferociores impotentioresque reddit,

    Cic. Fam. 4, 9, 3:

    impotens, iracundus, etc.,

    id. Phil. 5, 9, 24:

    homo impotentissim us, ardens odio,

    id. ib. 5, 16, 42:

    confidens, impotens, etc.,

    id. ib. 11, 7, 16:

    Marius immodicus gloriae, insatiabilis, impotens,

    Vell. 2, 11, 1:

    si contra impotentem suscepta est causa,

    Quint. 6, 1, 12:

    ferox atque impotens mulier,

    Suet. Ner. 28:

    inimici,

    id. Claud. 15:

    militibus impotens,

    violent, despotic towards the soldiers, Just. 26, 3.—
    (β).
    Poet. with inf.:

    (regina) quidlibet impotens Sperare,

    Hor. C. 1, 37, 10.—
    B.
    Of inanim. and abstr. things:

    quae effrenatio impotentis animi!

    Cic. Phil. 5, 8, 22; cf.:

    aut nullos animi motus aut non tam impotentes fuisse,

    id. Part. Or. 35, 119:

    laetitia,

    id. Tusc. 5, 7, 17:

    impotentissimus dominatus,

    id. Fam. 10, 27, 1:

    in multo impotentiorem subito rabiem accensi,

    Liv. 29, 9, 6:

    impotentissimae cogitationes (invidiae, avaritiae, etc.),

    Quint. 12, 1, 6:

    actiones,

    id. 5, 13, 21:

    superstitio (with saeva),

    Curt. 4, 10:

    postulatum,

    Liv. 7, 41, 8:

    jussa mulierum (with pervicacia),

    Tac. A. 3, 33:

    injuria,

    Liv. 38, 56, 11:

    amor,

    Cat. 35, 12:

    Aquilo,

    Hor. C. 3, 30, 3; cf.

    freta,

    Cat. 4, 18.— Hence, adv.: impŏtenter.
    1.
    (Acc. to I.) Powerlessly, weakly (very rare):

    elephantos impotentius regi,

    Liv. 27, 48, 11.— More freq., but perh. not anteAug.,
    2.
    (Acc. to II.) Passionately, violently, intemperately:

    aliquid facere,

    Quint. 1, 3, 13:

    dicere aliquid,

    id. 6, 3, 83:

    uti magna potentia,

    Sen. Ep. 42:

    flagitare divisionem agrorum divitum,

    Just. 16, 4: regnare, Auct. B. Alex. 33. — Sup.:

    quae impotentissime fecit,

    Sen. Ben. 4, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > inpotens

  • 72 insum

    in-sum, fui, esse, v. n., to be in or upon.
    I.
    Lit.:

    meo patri torulus inerit aureus sub petaso,

    Plaut. Am. prol. 144:

    nummi octingenti aurei in marsupio infuerunt,

    id. Rud. 5, 2, 26:

    nec digitis anulus ullus inest,

    Ov. F 4, 658:

    comae insunt capiti,

    id. Am. 1, 14, 32:

    inerant lunaria fronti cornua,

    id. M. 9, 687.—
    II.
    Trop., of abstract things, to be contained in, to be in, to belong or appertain to.
    (α).
    With in:

    superstitio, in qua inest inanis timor deorum,

    Cic. N. D. 1, 42:

    imagines divinitate praeditas inesse in universitate rerum,

    id. ib. 1, 43:

    in vita nihil insit, nisi, etc.,

    id. Fam. 5, 15:

    vitium aliquod inesse in moribus,

    id. Off. 1, 37, 13.—
    (β).
    With dat.:

    quibus artibus prudentia major inest,

    Cic. Off. 1, 2:

    cui virile ingenium inest,

    Sall. C. 20, 11:

    huic homini non minor veritas inerat,

    id. ib. 23, 2:

    tarda solet magnis rebus inesse fides,

    Ov. H. 17, 130.—
    (γ).
    Absol.:

    inest tamen aliquid, quod, etc.,

    Cic. Phil. 11, 1:

    praecipue pedum pernicitas inerat,

    Liv. 9, 16:

    inerat contemptor animus,

    Sall. J. 64, 1:

    inerat conscientia, derisui fuisse nuper falsum e Germania triumphum,

    Tac. Agr. 39.

    Lewis & Short latin dictionary > insum

  • 73 Judaea

    Jūdaea (post-Aug.; in inscrr. and coins IVDEA, Cohen, Descr. Hist. Monn. 1, 310 sqq.), ae, f., = Ioudaia, the country of the Jews, Judea, Palestine, Plin. 5, 14, 15, § 70; Suet. Tit. 4; Tac. H. 2, 79; 5, 9.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Jūdaeus, a, um, adj., = Ioudaios, of or belonging to Judea, Jewish:

    gens,

    Plin. 13, 4, 9, § 46:

    sacra,

    id. 31, 8, 44, § 95.— Subst.: Jūdaei, ōrum, m., the Jews, Tac. H. 5, 2 sq.; 12, 23; Just. 36, 2; Hor. S. 1, 5, 100; Juv. 6, 547; 3, 18.— Jūdaea, ae, f., a Jewess, Juv. 6, 543. —
    B.
    Jūdăïcus, a, um, adj., Jewish:

    aurum,

    Cic. Fl. 28:

    superstitio,

    Quint. 3, 7, 21:

    jus,

    Juv. 14, 101:

    bellum,

    Tac. H. 2, 4:

    victoria,

    over the Jews, id. ib. 2, 78:

    exercitus,

    i. e. in Judea, id. ib. 2, 79:

    panis,

    unleavened, id. ib. 5, 4.— Adv.: Jūdăĭcē, in the Jewish manner, superstitiously, Cod. Just. 1, 1; Vulg. 2 Reg. 18, 26.— In the Hebrew language:

    exclamare,

    Vulg. 4 Reg. 18, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > Judaea

  • 74 Judaei

    Jūdaea (post-Aug.; in inscrr. and coins IVDEA, Cohen, Descr. Hist. Monn. 1, 310 sqq.), ae, f., = Ioudaia, the country of the Jews, Judea, Palestine, Plin. 5, 14, 15, § 70; Suet. Tit. 4; Tac. H. 2, 79; 5, 9.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Jūdaeus, a, um, adj., = Ioudaios, of or belonging to Judea, Jewish:

    gens,

    Plin. 13, 4, 9, § 46:

    sacra,

    id. 31, 8, 44, § 95.— Subst.: Jūdaei, ōrum, m., the Jews, Tac. H. 5, 2 sq.; 12, 23; Just. 36, 2; Hor. S. 1, 5, 100; Juv. 6, 547; 3, 18.— Jūdaea, ae, f., a Jewess, Juv. 6, 543. —
    B.
    Jūdăïcus, a, um, adj., Jewish:

    aurum,

    Cic. Fl. 28:

    superstitio,

    Quint. 3, 7, 21:

    jus,

    Juv. 14, 101:

    bellum,

    Tac. H. 2, 4:

    victoria,

    over the Jews, id. ib. 2, 78:

    exercitus,

    i. e. in Judea, id. ib. 2, 79:

    panis,

    unleavened, id. ib. 5, 4.— Adv.: Jūdăĭcē, in the Jewish manner, superstitiously, Cod. Just. 1, 1; Vulg. 2 Reg. 18, 26.— In the Hebrew language:

    exclamare,

    Vulg. 4 Reg. 18, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > Judaei

  • 75 Judaeus

    Jūdaea (post-Aug.; in inscrr. and coins IVDEA, Cohen, Descr. Hist. Monn. 1, 310 sqq.), ae, f., = Ioudaia, the country of the Jews, Judea, Palestine, Plin. 5, 14, 15, § 70; Suet. Tit. 4; Tac. H. 2, 79; 5, 9.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Jūdaeus, a, um, adj., = Ioudaios, of or belonging to Judea, Jewish:

    gens,

    Plin. 13, 4, 9, § 46:

    sacra,

    id. 31, 8, 44, § 95.— Subst.: Jūdaei, ōrum, m., the Jews, Tac. H. 5, 2 sq.; 12, 23; Just. 36, 2; Hor. S. 1, 5, 100; Juv. 6, 547; 3, 18.— Jūdaea, ae, f., a Jewess, Juv. 6, 543. —
    B.
    Jūdăïcus, a, um, adj., Jewish:

    aurum,

    Cic. Fl. 28:

    superstitio,

    Quint. 3, 7, 21:

    jus,

    Juv. 14, 101:

    bellum,

    Tac. H. 2, 4:

    victoria,

    over the Jews, id. ib. 2, 78:

    exercitus,

    i. e. in Judea, id. ib. 2, 79:

    panis,

    unleavened, id. ib. 5, 4.— Adv.: Jūdăĭcē, in the Jewish manner, superstitiously, Cod. Just. 1, 1; Vulg. 2 Reg. 18, 26.— In the Hebrew language:

    exclamare,

    Vulg. 4 Reg. 18, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > Judaeus

  • 76 Judaice

    Jūdaea (post-Aug.; in inscrr. and coins IVDEA, Cohen, Descr. Hist. Monn. 1, 310 sqq.), ae, f., = Ioudaia, the country of the Jews, Judea, Palestine, Plin. 5, 14, 15, § 70; Suet. Tit. 4; Tac. H. 2, 79; 5, 9.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Jūdaeus, a, um, adj., = Ioudaios, of or belonging to Judea, Jewish:

    gens,

    Plin. 13, 4, 9, § 46:

    sacra,

    id. 31, 8, 44, § 95.— Subst.: Jūdaei, ōrum, m., the Jews, Tac. H. 5, 2 sq.; 12, 23; Just. 36, 2; Hor. S. 1, 5, 100; Juv. 6, 547; 3, 18.— Jūdaea, ae, f., a Jewess, Juv. 6, 543. —
    B.
    Jūdăïcus, a, um, adj., Jewish:

    aurum,

    Cic. Fl. 28:

    superstitio,

    Quint. 3, 7, 21:

    jus,

    Juv. 14, 101:

    bellum,

    Tac. H. 2, 4:

    victoria,

    over the Jews, id. ib. 2, 78:

    exercitus,

    i. e. in Judea, id. ib. 2, 79:

    panis,

    unleavened, id. ib. 5, 4.— Adv.: Jūdăĭcē, in the Jewish manner, superstitiously, Cod. Just. 1, 1; Vulg. 2 Reg. 18, 26.— In the Hebrew language:

    exclamare,

    Vulg. 4 Reg. 18, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > Judaice

  • 77 Judaicus

    Jūdaea (post-Aug.; in inscrr. and coins IVDEA, Cohen, Descr. Hist. Monn. 1, 310 sqq.), ae, f., = Ioudaia, the country of the Jews, Judea, Palestine, Plin. 5, 14, 15, § 70; Suet. Tit. 4; Tac. H. 2, 79; 5, 9.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Jūdaeus, a, um, adj., = Ioudaios, of or belonging to Judea, Jewish:

    gens,

    Plin. 13, 4, 9, § 46:

    sacra,

    id. 31, 8, 44, § 95.— Subst.: Jūdaei, ōrum, m., the Jews, Tac. H. 5, 2 sq.; 12, 23; Just. 36, 2; Hor. S. 1, 5, 100; Juv. 6, 547; 3, 18.— Jūdaea, ae, f., a Jewess, Juv. 6, 543. —
    B.
    Jūdăïcus, a, um, adj., Jewish:

    aurum,

    Cic. Fl. 28:

    superstitio,

    Quint. 3, 7, 21:

    jus,

    Juv. 14, 101:

    bellum,

    Tac. H. 2, 4:

    victoria,

    over the Jews, id. ib. 2, 78:

    exercitus,

    i. e. in Judea, id. ib. 2, 79:

    panis,

    unleavened, id. ib. 5, 4.— Adv.: Jūdăĭcē, in the Jewish manner, superstitiously, Cod. Just. 1, 1; Vulg. 2 Reg. 18, 26.— In the Hebrew language:

    exclamare,

    Vulg. 4 Reg. 18, 28.

    Lewis & Short latin dictionary > Judaicus

  • 78 occupo

    occŭpo, āvi, ātum, 1 (occupassis for occupaveris, Plaut. Most. 5, 1, 48:

    occupassit for occupaverit,

    id. As. 4, 2, 9), v. a. [obcapio; lit., to lay hold of; hence], to take possession of, seize, occupy any thing (esp. a place; class.; cf.: expugno, obsideo).
    I.
    Lit.:

    totam Italiam suis praesidiis obsidere atque occupare cogitat,

    Cic. Agr. 2, 28, 75:

    locum,

    id. Fin. 3, 20, 67:

    possessiones,

    id. Phil. 13, 5, 12:

    urbes,

    Liv. 33, 31:

    montem,

    Tac. A. 4, 47:

    portum,

    Hor. C. 1, 14, 2:

    aditum,

    to go in, enter, Verg. A. 6, 424:

    regnum,

    Cic. Lael. 12, 40:

    tyrannidem,

    id. Off. 3, 23, 90:

    familiam optimam occupavit,

    has got hold of, has got into, Plaut. Trin. 5, 2, 11:

    occupando adquirere aliquid,

    Gai. Inst. 2, 66 sqq.; cf. id. ib. 2, 215:

    vindemia occupabit sementem,

    shall reach to, Vulg. Lev. 26, 5.— Poet.:

    aliquem amplexu,

    to clasp in one's arms, to embrace, Ov. F. 3, 509.—
    B.
    Transf.
    1.
    To occupy, i. e. to take up, fill with any thing:

    atrā nube polum,

    Hor. C. 3, 29, 44:

    urbem (sc. aedificiis),

    Liv. 5, 55:

    caementis Tyrrhenum mare,

    Hor. C. 3, 24, 3.—
    2.
    To fall upon, attack one with any thing (syn. invado):

    Latagum saxo... Occupat os faciemque adversam,

    Verg. A. 10, 699:

    aliquem gladio,

    id. ib. 9, 770:

    aliquem morsu,

    Ov. M. 3, 48:

    canes ense,

    Prop. 4, 4, 82 (5, 4, 84):

    ne occupet te pluvia,

    Vulg. 3 Reg. 18. 44: caligo, id. Job, 3, 5.— Poet., in a friendly sense, to surprise:

    Volteium Philippus Vilia vendentem Occupat,

    Hor. Ep. 1, 7, 64.—
    3.
    To get the start of, to be beforehand with, to anticipate, to do a thing first, to outstrip:

    occupat egressas quamlibet ante rates,

    Ov. Tr. 1, 10, 6:

    volo, tu prior ut occupes adire,

    that you should present yourself the first, Plaut. Ps. 4, 1, 15:

    praeloqui,

    id. Rud. 1, 4, 18:

    bellum facere,

    to begin the war first, Liv. 1, 14:

    rapere oscula,

    Hor. C. 2, 12, 28.—
    II.
    Trop.
    A.
    To seize, take possession of, fill, invade, engross:

    tantus timor omnem exercitum occupavit,

    Caes. B. G. 1, 39:

    tremor occupat artus,

    Ov. M. 3, 40:

    sopor occupat artus,

    Verg. G. 4, 190:

    animos magnitudine rei,

    Cic. Font. 5, 20:

    pallor ora,

    Verg. A. 4, 499.—
    B.
    To take up, occupy, employ: haec causa primos menses occupabit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3:

    cum in mentem venit tres et sexaginta annos aeque multa volumina occupasse mihi,

    Liv. 31, 1, 3:

    in funambulo Animum,

    Ter. Hec. prol. 1, 4:

    contio, quae homines occupatos occupat,

    Plaut. Men. 2, 1, 7:

    tanta superstitio mentis Siculorum occupavit,

    Cic. Verr. 2, 4, 51, § 113: pecuniam, to put out or lay out money:

    pecuniam adulescentulo grandi fenore occupavisti,

    have loaned it at a high rate, id. Fl. 21, 51:

    pecunias apud populos,

    id. Verr. 2, 1, 36, § 91:

    pecuniam animalibus,

    to lay out, invest in cattle, Col. 1, 8, 13:

    pecuniam in pecore,

    id. 11, 1:

    argentum,

    Plaut. Ep. 2, 2, 13.— Pass.:

    ante occupatur animus ab iracundiā,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 13, § 38; Liv. 22, 15, 6.—Hence, oc-cŭpātus, a, um, P. a., taken up, occupied, employed, busy, engaged (class.):

    ut si occupati profuimus aliquid civibus nostris, prosimus etiam otiosi,

    Cic. Tusc. 1, 3, 5:

    in eo, ut,

    Nep. Alc. 8, 1:

    tempora,

    Cic. Planc. 27, 66:

    qui in patriā delendā occupati et sunt et fuerunt,

    id. Off. 1, 17, 57:

    hostibus opere occupatis,

    Liv. 21, 45, 2: Nep. Hann. 7, 1.—Hence, married, occupatae (opp. to vacuae), Quint. Decl. 376.— Comp.: comitiorum dilationes occupatiorem me habebant, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 3.— Sup.:

    non dubito, quin occupatissimus fueris,

    very much occupied, Cic. Att. 12, 38, 1; Plin. Ep. 9, 21, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > occupo

  • 79 reddo

    red-do, dĭdi, dĭtum, 3 (old fut. reddibo = reddam, Plaut. Cas. 1, 41; id. Men. 5, 7, 49, acc. to Non. 476, 27; id. Fragm. ap. Non. 508, 9; pass. reddibitur, id. Ep. 1, 1, 22), v. a.
    I.
    Lit., to give back, return, restore (freq. and class.;

    syn. restituo): reddere est quod debeas ei cujus est volenti dare,

    Sen. Ben. 7, 19, 2:

    ut mihi pallam reddat, quam dudum dedi,

    Plaut. Men. 4, 2, 109; 4, 3, 5; cf.:

    potes nunc mutuam drachmam dare mihi unam, quam cras reddam tibi?

    id. Ps. 1, 1, 84;

    so corresp. to dare,

    id. ib. 1, 1, 89; id. Stich. 4, 1, 42:

    quid si reddatur illi, unde empta est,

    id. Merc. 2, 3, 83; id. Men. 3, 3, 21 sq.; Ter. Ad. 5, 9, 24 sq. et saep.; cf.

    the foll.: ea, quae utenda acceperis, majore mensurā, si modo possis, jubet reddere Hesiodus,

    Cic. Off. 1, 15, 48;

    so corresp. to accipere,

    id. Lael. 8, 26; 16, 58; id. Rep. 2, 5, 10; Sen. Ben. 1, 1, 13:

    accipe quod nunquam reddas mihi,

    Hor. S. 2, 3, 66; Verg. G. 4, 172; id. A. 8, 450 et saep.:

    si quid ab omnibus conceditur, id reddo ac remitto,

    I give it back and renounce it, Cic. Sull. 30, 84: Th. Redde argentum aut virginem. Ph. Quod argentum, quam tu virginem, me reposcis? Plaut. Curc. 5, 2, 14:

    ut (virginem) suis Restituam ac reddam,

    Ter. Eun. 1, 2, 67;

    so with restituere,

    Liv. 3, 68 al.; cf.:

    reddere alias tegulas, i. e. restituere,

    Plaut. Most. 1, 2, 29: obsides, Naev. ap. Non. 474, 19; so Caes. B. G. 1, 35; 1, 36; 6, 12:

    captivos,

    id. ib. 7, 90; Liv. 26, 50:

    ho mines,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 7 al.:

    corpora (mor tuorum),

    Verg. A. 11, 103; cf. id. ib. 2, 543:

    equos,

    Cic. Rep. 4, 2, 2; Suet. Aug. 38:

    suum cuique,

    Cic. Rosc. Am. 47, 136:

    hereditatem mulieri,

    id. Fin. 2, 18, 58:

    sive paribus paria redduntur,

    i. e. are set against, opposed to, id. Or. 49, 164:

    nosmet ipsos nobis reddidistis,

    id. Red. in Sen. 1, 1:

    redditus Cyri solio Phraates,

    Hor. C. 2, 2, 17:

    reddas incolumem, precor,

    id. ib. 1, 3, 7:

    ut te reddat natis carisque,

    id. S. 1, 1, 83:

    redditus terris Daedalus,

    Verg. A. 6, 18; cf.:

    patriis aris,

    id. ib. 11, 269:

    oculis nostris,

    id. ib. 2, 740:

    tenebris,

    id. ib. 6, 545:

    sed jam urbi votisque publicis redditus,

    Plin. Pan. 60, 1:

    ex magnā desperatione saluti redditus,

    Just. 12, 10, 1:

    quin tu primum salutem reddis, quam dedi,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 11:

    operam da, opera reddibitur tibi,

    id. Ep. 1, 1, 22; so id. Men. 4, 2, 101: cum duo genera liberalitatis sint, unum dandi beneficii, alterum reddendi, demus nec ne, in nostrā potestate est;

    non reddere viro bono non licet,

    Cic. Off. 1, 15, 48; so Sen. Ben. 1, 1 sq.; and cf. Plaut. Pers. 5, 1, 10:

    redde his libertatem,

    id. Poen. 5, 4, 17; so,

    Lyciis libertatem ademit, Rhodiis reddidit,

    Suet. Claud. 25:

    patriam,

    Liv. 5, 51 fin.:

    sibi ereptum honorem,

    Verg. A. 5, 342:

    conspectum,

    id. ib. 9, 262 al.:

    se ipse convivio reddidit,

    betook himself again to the banquet, returned, Liv. 23, 9 fin.:

    quae belua reddit se catenis,

    Hor. S. 2, 7, 71:

    se reddidit astris,

    Sil. 4, 119; so,

    lux terris,

    Verg. A. 8, 170:

    se iterum in arma,

    id. ib. 10, 684.—
    (β).
    Poet., with inf.:

    sua monstra profundo Reddidit habere Jovi,

    Stat. Th. 1, 616.—
    (γ).
    Absol. (rare and poet.), of a river:

    sic modo conbibitur, modo Redditur ingens Erasinus,

    is swallowed up... reappears, Ov. M. 15, 275. —
    II.
    Transf.
    1.
    To give up, hand over, deliver, impart, assign; to yield, render, give, grant, bestow, pay, surrender, relinquish, resign (syn.:

    trado, refero): Cincius eam mihi abs te epistulam reddidit, quam tu dederas,

    Cic. Att. 1, 20, 1; so,

    litteras (alicui),

    id. ib. 2, 1, 1; id. Fam. 2, 17, 1:

    litteras a te mihi reddidit stator tuus,

    id. ib. 2, 1, 1; Caes. B. C. 1, 1; 2, 20; 3, 33; Sall. C. 34, 3; cf.

    mandata,

    Suet. Tib. 16:

    pretium alicui pro benefactis ejus,

    Plaut. Capt. 5, 1, 20:

    hoccine pretii,

    id. As. 1, 2, 2; cf.:

    praemia debita (along with persolvere grates),

    Verg. A. 2, 537:

    cetera praemia (with dare),

    id. ib. 9, 254:

    primos honores,

    id. ib. 5, 347:

    gratiam alicui (for the usual referre gratiam),

    Sall. J. 110, 4:

    reddunt ova columbae,

    Juv. 3, 202:

    obligatam Jovi dapem,

    Hor. C. 2, 7, 17:

    o fortunata mors, quae naturae debita, pro patriā est potissimum reddita,

    Cic. Phil. 14, 12, 31; cf.:

    vitam naturae reddendam,

    id. Rep. 1, 3, 5; so, vitam. Lucr. 6, 1198:

    debitum naturae morbo,

    i. e. to die by disease, Nep. Reg. 1 fin.:

    lucem,

    Ov. Tr. 3, 3, 35:

    ultimum spiritum,

    Vell. 2, 14, 2; cf. id. 2, 22, 2; 2, 35 fin.;

    2, 87, 2: animam caelo,

    id. ib. 123 fin.; cf.

    animas (with moriuntur),

    Verg. G. 3, 495:

    hanc animam, vacuas in auras,

    Ov. P. 2, 11, 7:

    caute vota reddunto,

    to pay, offer, render, Cic. Leg. 2, 9, 22; so,

    vota,

    Verg. E. 5, 75; Just. 11, 10, 10:

    tura Lari,

    Tib. 1, 3, 34:

    liba deae,

    Ov. F. 6, 476:

    fumantia exta,

    Verg. G. 2, 194; Tac. H. 4, 53; cf.:

    graves poenas,

    i. e. to suffer, Sall. J. 14, 21:

    promissa viro,

    Verg. A. 5, 386 al.:

    tibi ego rationem reddam?

    will render an account, Plaut. Aul. 1, 1, 6; so,

    rationem,

    id. Trin. 2, 4, 114; Cic. Tusc. 1, 17, 38;

    v. ratio: animam a pulmonibus respirare et reddere,

    to give off, exhale, id. N. D. 2, 54, 136; cf.:

    ut tibiae sonum reddunt,

    give forth, Quint. 11, 3, 20; so,

    sonum,

    id. 9, 4, 40; 66; Sen. Ep. 108; Hor. A. P. 348:

    vocem,

    Verg. A. 3, 40; 7, 95; 8, 217 (with mugiit); Hor. A. P. 158:

    stridorem,

    Ov. M. 11, 608:

    murmura,

    id. ib. 10, 702:

    flammam,

    Plin. 37, 2, 11, § 36 et saep.; so,

    alvum,

    Cels. 2, 12, 2:

    bilem,

    id. 7, 23:

    sanguinem,

    to vomit, Plin. Ep. 5, 19, 6 (just before:

    sanguinem rejecit): urinam,

    Plin. 8, 42, 66, § 165:

    calculum,

    id. 28, 15, 61, § 217:

    catulum partu,

    Ov. M. 15, 379; cf.

    so of parturition,

    id. ib. 10, 513; id. H. 16, 46:

    fructum, quem reddunt praedia,

    yield, produce, Ter. Phorm. 4, 3, 75; Ov. P. 1, 5, 26; Col. 2, 16, 2; Pall. Febr. 9, 4; Plin. 18, 9, 20, § 87; cf. Tib. 2, 6, 22; Quint. 12, 10, 25:

    generi nostro haec reddita est benignitas,

    is imparted to, Plaut. Stich. 1, 3, 27; cf.: nulla quies est [p. 1539] Reddita corporibus primis, Lucr. 2, 96. — Hence, poet., redditum esse, in gen., = factum esse, esse:

    una superstitio, superis quae reddita divis,

    which is given, belongs to the gods, Verg. A. 12, 817:

    quibus et color et sapor una reddita sunt cum odore,

    Lucr. 2, 681; cf. id. 2, 228 Munro ad loc.; Juv. 1, 93; Orell. ad Hor. Ep. 2, 1, 216:

    neque iis petentibus jus redditur,

    is dispensed, granted, Caes. B. G. 6, 13:

    alicui jus,

    Quint. 11, 2, 50; cf.:

    alicui testimonium reddere industriae,

    id. 11, 1, 88:

    quod reliquum vitae virium, id ferro potissimum reddere volebant,

    to yield, sacrifice, Cic. Verr. 2, 5, 34, § 89:

    quibus ille pro meritis... jura legesque reddiderat,

    had conferred upon it the power of self-jurisdiction, Caes. B. G. 7, 76; cf Liv. 9, 43, 23 Drak.:

    Lanuvinis sacra sua reddita,

    id. 8, 14:

    conubia,

    to bestow, grant, id. 4, 5:

    peccatis veniam,

    Hor. S. 1, 3, 75:

    nomina facto vera,

    to call by the right name, Ov. Tr. 3, 6, 36.— Hence,
    b.
    Jurid. t. t.:

    judicium,

    to appoint, grant, fix the time for a trial, Ter. Phorm. 2, 3, 57; Caes. B. C. 2, 18; Quint. 7, 4, 43; Tac. A. 1, 72:

    jus,

    to administer justice, pronounce sentence, id. ib. 6, 11; 13, 51; id. H. 3, 68; id. G. 12; Suet. Vit. 9 et saep.—
    2.
    To give up, yield, abandon to one that which has not been taken away, but only threatened or in danger:

    Thermitanis urbem, agros legesque suas reddere,

    Cic. Verr. 2, 2, 37, § 90 ( = relinquere, id. ib. 2, 2, 36, §

    88): Orestis leges suae redditae,

    left undisturbed, Liv. 33, 34, 6; 9, 43, 23 (cf. restituere); 29, 21, 7.—
    3.
    To give back, pay back; hence, to take revenge for, punish, inflict vengeance for:

    per eum stare quominus accepta ad Cannas redderetur hosti clades,

    Liv. 24, 17, 7:

    reddidit hosti cladem,

    id. 24, 20, 2:

    redditaque aequa Cannensi clades,

    id. 27, 49, 5.—
    4.
    To give back in speech or writing, i. e.
    a.
    To translate, render (syn.:

    converto, transfero): cum ea, quae legeram Graece, Latine redderem,

    Cic. de Or. 1, 34, 155:

    verbum pro verbo,

    id. Opt. Gen. 5:

    verbo verbum,

    Hor. A. P. 133; cf. Ov. Tr. 5, 7, 54.—
    b.
    To repeat, declare, report, narrate, recite, rehearse (freq. in Quint.):

    ut quae secum commentatus esset, ea sine scripto verbis iisdem redderet, quibus cogitasset,

    Cic. Brut. 88, 301; cf. Quint. 10, 6, 3:

    sive paria (verba) paribus redduntur, sive opponuntur contraria,

    Cic. Or. 49, 164:

    reddere quae restant,

    id. Brut. 74, 258:

    tertium actum de pastionibus,

    Varr. R. R. 3, 17, 1:

    nomina per ordinem audita,

    Quint. 11, 2, 23:

    causas corruptae eloquentiae,

    id. 8, 6, 76:

    quid cuique vendidissent,

    id. 11, 2, 24:

    dictata,

    to repeat, rehearse, Hor. Ep. 1, 18, 14; id. S. 2, 8, 80:

    carmen,

    to recite, deliver, id. C. 4, 6, 43:

    cum talia reddidit hospes,

    Ov. M. 6, 330; Lucr. 2, 179:

    causam,

    id. F. 1, 278:

    insigne exemplum suo loco,

    Tac. H. 4, 67.—
    c.
    To answer, reply ( poet.):

    veras audire et reddere voces,

    Verg. A. 1, 409; 6, 689:

    Aeneas contra cui talia reddit,

    id. ib. 10, 530;

    2, 323: auditis ille haec placido sic reddidit ore,

    id. ib. 11, 251 et saep.; cf.

    responsa,

    id. G. 3, 491:

    responsum,

    Liv. 38, 9; 3, 60; Verg. A. 6, 672.—
    5.
    To give back or render a thing according to its nature or qualities; to represent, imitate, express, resemble ( poet. and in post - Aug. prose):

    quas hominum reddunt facies,

    Lucr. 6, 812:

    faciem locorum,

    Ov. M. 6, 122; 7, 752:

    lux aemula vultum Reddidit,

    gave back, reflected, Stat. Achill. 2, 191:

    formam alicujus,

    Sil. 3, 634:

    et qui te nomine reddet Silvius Aeneas,

    Verg. A. 6, 768; cf.:

    jam Phoebe toto fratrem cum redderet orbe,

    Luc. 1, 538:

    paternam elegantiam in loquendo,

    Quint. 1, 1, 6; 6, 3, 107; cf.:

    odorem croci saporemque,

    i. e. to smell and taste like saffron, Plin. 36, 23, 55, § 177:

    imaginem quandam uvae,

    id. 34, 12, 32, § 123:

    flammam excellentis purpurae et odorem maris,

    id. 35, 6, 27, § 46:

    Apelleā redditus arte Mentor,

    Mart. 11, 10, 2.—
    6.
    To give back, return a thing changed in some respect:

    senem illum Tibi dedo ulteriorem lepide ut lenitum reddas,

    Plaut. Bacch. 5, 2, 31; cf.:

    quas tu sapienter mihi reddidisti opiparas opera tua,

    id. Poen. 1, 1, 4.— Hence, in gen.,
    7.
    To make or cause a thing to be or appear something or somehow; to render (very freq. and class.; cf.:

    facio, redigo): reddam ego te ex ferā fame mansuetem,

    Plaut. As. 1, 2, 19; id. Capt. 4, 2, 42:

    eam (servitutem) lenem reddere,

    id. ib. 2, 5, 1: tutiorem et opulentiorem vitam reddere, Cic. Rep. 1, 2, 3:

    haec itinera infesta reddiderat,

    Caes. B. C. 3, 79:

    aliquem insignem,

    Verg. A. 5, 705:

    obscuraque moto Reddita forma lacu est,

    dimmed by the disturbance of the water, Ov. M. 3, 476:

    homines ex feris et immanibus mites reddidit et mansuetos,

    Cic. Inv. 1, 2, 2: omnes Catilinas Acidinos postea reddidit, has made all the Catilines seem to be Acidini, i. e. patriots, in comparison with himself, id. Att. 4, 3, 3:

    aliquid perfectum,

    Plaut. As. 1, 1, 109:

    aliquid effectum,

    to accomplish, id. Ps. 1, 3, 152; 1, 5, 116; 5, 2, 14:

    omne transactum,

    id. Capt. 2, 2, 95:

    actum,

    id. Trin. 3, 3, 90:

    dictum ac factum,

    Ter. Heaut. 4, 5, 12.— With ut and subj.:

    hic reddes omnia Quae sunt certa ei consilia incerta ut sient,

    Ter. And. 2, 3, 15.— Pass. = fieri scripsit fasciculum illum epistularum totum sibi aquā madidum redditum esse, Cic. Q. Fr. 2, 12, 4; Just. 16, 4, 6; 22, 7, 2:

    per sudorem corpus tantum imbecillius redditur,

    Cels. 3, 3, 19; cf. Just. 29, 4, 3; 42, 5, 4; 44, 1, 10; Flor. 3, 5, 17; Val. Max. 4, 3 prooem.; Lact. 4, 26, 33.

    Lewis & Short latin dictionary > reddo

  • 80 religio

    rĕlĭgĭo (in poetry also rellĭgĭo, to lengthen the first syllable), ōnis, f. [Concerning the etymology of this word, various opinions were prevalent among the ancients. Cicero (N. D. 2, 28, 72) derives it from relĕgere, an etymology favored by the verse cited ap. Gell. 4, 9, 1, religentem esse oportet, religiosum nefas; whereas Servius (ad Verg. A. 8, 349), Lactantius (4, 28), Augustine (Retract. 1, 13), al., assume religare as the primitive, and for this derivation Lactantius cites the expression of Lucretius (1, 931; 4, 7): religionum nodis animos exsolvere. Modern etymologists mostly agree with this latter view, assuming as root lig, to bind, whence also lic-tor, lex, and ligare; hence, religio sometimes means the same as obligatio; v. Corss. Aussprache, 1, 444 sq.; cf. Munro ad Lucr. 1, 109.]
    I.
    Reverence for God ( the gods), the fear of God, connected with a careful pondering of divine things; piety, religion, both pure inward piety and that which is manifested in religious rites and ceremonies;

    hence the rites and ceremonies, as well as the entire system of religion and worship, the res divinae or sacrae, were frequently called religio or religiones (cf. our use of the word religion): qui omnia, quae ad cultum deorum pertinerent, diligenter retractarent et tamquam relegerent, sunt dicti religiosi ex relegendo, ut elegantes ex elegendo, tamquam a diligendo diligentes, ex intellegendo intellegentes: his enim in verbis omnibus inest vis legendi eadem, quae in religioso,

    Cic. N. D. 2, 28, 72:

    religione id est cultu deorum,

    id. ib. 2, 3, 8:

    religio est, quae superioris cujusdam naturae (quam divinam vocant) curam caerimoniamque affert,

    id. Inv. 2, 53, 161:

    (Pompilius) animos ardentes consuetudine et cupiditate bellandi religionum caeremoniis mitigavit, etc.,

    id. Rep. 2, 14, 26;

    with which cf.: illa diuturna pax Numae mater huic urbi juris et religionis fuit,

    id. ib. 5, 2, 3:

    de auguriis, responsis, religione denique omni,

    Quint. 12, 2, 21:

    unde enim pietas? aut a quibus religio?

    Cic. Rep. 1, 2, 2; cf. id. Leg. 2, 11, 26:

    aliquem a pietate, religione deducere,

    id. Verr. 2, 4, 6, § 12:

    horum sententiae omnium non modo superstitionem tollunt, in quā inest timor inanis deorum, sed etiam religionem, quae deorum cultu pio continetur, etc.,

    id. N. D. 1, 42, 117:

    quis enim istas (Democriti) imagines... aut cultu aut religione dignas judicare?

    id. ib. 1, 43, 121; cf.:

    cum animus cultum deorum et puram religionem susceperit,

    id. Leg. 1, 23, 60:

    sacra Cereris summa majores nostri religione confici caerimoniaque voluerunt,

    id. Balb. 24, 55; cf. id. Leg. 2, 22, 55:

    in quibus erant omnia, quae sceleri propiora sunt quam religioni,

    id. Verr. 2, 4, 50, § 112:

    nec vero superstitione tollenda religio tollitur,

    id. Div. 2, 72, 148; cf. id. Part. 23, 31:

    medemini religioni sociorum, judices, conservate vestram. Neque enim haec externa vobis est religio (sc. Cereris) neque aliena, etc.,

    id. Verr. 2, 4, 51, § 114:

    istorum religio sacrorum,

    id. Fl. 28, 69; id. Verr. 2, 4, 6, § 12; cf. id. ib. 2, 4, 8, §

    18: religio deorum immortalium,

    id. Lael. 25, 96; cf.:

    per deos immortales! eos ipsos, de quorum religione jam diu dicimus,

    id. Verr. 2, 4, 47, § 105:

    religio divum,

    Lucr. 6, 1276:

    mira quaedam totā Siciliā privatim ac publice religio est Cereris Hennensis... quantam esse religionem convenit eorum, apud quos eam (Cererem) natam esse constat?... tanta erit enim auctoritas illius religionis, ut, etc.,

    Cic. Verr. 2, 4, 49, § 107; cf. id. ib. 2, 4, 45, §

    99: qui (Mercurius) apud eos summā religione coleretur,

    id. ib. 2, 4, 39, § 84; cf. id. ib. 2, 4, 39, § 85;

    2, 4, 44, § 96: (simulacrum Dianae) translatum Carthaginem locum tantum hominesque mutarat: religionem quidem pristinam conservabat,

    id. ib. 2, 4, 33, § 72; cf.

    , of the same,

    id. ib. 2, 4, 35, §

    78: fanum Junonis tantā religione semper fuit, ut... semper inviolatum sanctumque fuit,

    enjoyed such honor, was held in such reverence, id. ib. 2, 4, 46, § 103;

    2, 4, 58, § 129: hac (panacea) evulsā scrobem repleri vario genere frugum religio est,

    is a religious custom, Plin. 25, 4, 11, § 30; cf.:

    et obrui tales religio est,

    id. 30, 5, 14, § 42:

    hi (barbari) ignari totius negotii ac religionis,

    of religious belief, of religion, Cic. Verr. 2, 4, 35, § 77; cf.:

    venit mihi fani, loci, religionis illius in mentem,

    id. ib. 2, 4, 50, §

    110: de religione queri,

    id. ib. 2, 4, 51, § 113.—In late and eccl. Lat., a religious ordinance, ceremony, rite:

    quae est ista religio?

    Vulg. Exod. 12, 26:

    ista est religio victimae,

    id. Num. 19, 2.—In plur.:

    expertes religionum omnium,

    Cic. N. D. 1, 42, 119:

    qui in bello religionum et consuetudinis jura continent,

    id. Verr. 2, 4, 55, § 122; cf.:

    a quibus (rebus) etiam oculos cohibere te religionum jura cogebant,

    id. ib. 2, 4, 45, §

    101: religiones expiare,

    id. Mil. 27, 73:

    ceterae (nationes) pro religionibus suis bella suscipiunt, istae contra omnium religiones,

    id. Font. 9, 30: Druides religiones interpretantur, religious matters, religion, Caes. B. G. 6, 13:

    scientia morum ac religionum ejus rei publicae,

    Quint. 12, 3, 1:

    civitas religionibus dedita,

    Plin. Pan. 74, 5:

    liberum a religionibus matutinum,

    Col. 6, 2, 3.
    II.
    Transf.
    A.
    Subject., conscientiousness, scrupulousness arising from religion, religious scruples, scruples of conscience, religious awe, etc. (cf. sanctimonia):

    refrenatus religione,

    Lucr. 5, 1114:

    oppressa gravi sub religione vita,

    id. 1, 64:

    sese cum summā religione, tum summo metu legum et judiciorum teneri,

    Cic. Verr. 2, 4, 34, § 75; cf.:

    ut eam non metus, non religio contineret,

    id. ib. 2, 4, 45, §

    101: memini perturbari exercitum nostrum religione et metu, quod serenā nocte subito candens et plena luna defecisset,

    id. Rep. 1, 15, 23:

    tantā religione obstricta tota provincia est, tanta superstitio ex istius facto mentes omnium Siculorum occupavit, ut, etc.,

    id. Verr. 2, 4, 51, § 113; cf.:

    obstrinxisti religione populum Romanum,

    id. Phil. 2, 33, 83:

    recitatis litteris oblata religio Cornuto est, etc.,

    id. Fam. 10, 12, 3:

    ad oblatam aliquam religionem,

    id. Agr. 1, 2, 5:

    non recordabantur, quam parvulae saepe causae vel falsae suspicionis vel terroris repentini vel objectae religionis magna detrimenta intulissent,

    Caes. B. C. 3, 72:

    obicere religionem,

    Plaut. Merc. 5, 2, 40; cf.:

    inicere religionem alicui,

    Cic. Caecin. 33, 97:

    vide ne quid Catulus attulerit religionis,

    id. de Or. 2, 90, 367:

    Gracchus cum rem illam in religionem populo venisse sentiret, ad senatum retulit,

    id. N. D. 2, 4, 10:

    nec eam rem habuit religioni,

    id. Div. 1, 35, 77:

    ut quae religio C. Mario non fuerat, quo minus C. Glauciam praetorem occideret, eā nos religione in privato P. Lentulo puniendo liberaremur,

    id. Cat. 3, 6, 15:

    tunc quoque, ne confestim bellum indiceretur, religio obstitit,

    Liv. 4, 30:

    cum ibi quoque religio obstaret, ne, etc... augures consulti eam religionem eximere,

    id. 4, 31:

    cum plenā religione civitas esset,

    id. 7, 28; 21, 62:

    nihil esse mihi, religio'st dicere,

    Ter. Heaut. 2, 1, 16; cf.:

    ut velut numine aliquo defensa castra oppugnare iterum, religio fuerit,

    Liv. 2, 62; 6, 27:

    rivos deducere nulla Religio vetuit (with fas et jura sinunt),

    Verg. G. 1, 270:

    nulla mihi Religio est,

    Hor. S. 1, 9, 71:

    nullā religione, ut scelus tegat, posse constrin gi,

    Curt. 6, 7, 7:

    quosdam religio ceperit ulterius quicquam eo die conandi,

    Liv. 28, 15; cf.:

    movendi inde thesauros incussa erat religio,

    id. 29, 18:

    religio fuit, denegare nolui,

    Plaut. Curc. 2, 3, 71.—In plur.: non demunt animis curas ac religiones Persarum montes, Varr. ap. Non. 379, 11:

    artis Religionum animum nodis exsolvere,

    Lucr. 1, 932; 4, 7:

    religionibus atque minis obsistere vatum,

    id. 1, 109:

    plerique novas sibi ex loco religiones fingunt,

    Caes. B. G. 6, 37:

    natio est omnis Gallorum admodum dedita religionibus,

    id. ib. 6, 16:

    religionibus impediri,

    id. ib. 5, 6; Auct. B. Alex. 74; Phaedr. 4, 10, 4:

    plenis religionum animis, prodigia insuper nunciata,

    Liv. 41, 16:

    nullus locus non religionum deorumque est plenus,

    id. 5, 52, 2:

    pontifices flaminesque neglegentiores publicarum religionum esse,

    id. 5, 52, 5.—
    b.
    Meton. ( effect. pro causā), a religious offence, giving rise to scruples of conscience:

    ut si profectus non esset, nullā tamen mendacii religione obstrictus videretur,

    Caes. B. C. 1, 11:

    liberaret religione templum,

    Liv. 45, 5:

    se domumque religione exsolvere,

    id. 5, 23.—In plur.:

    inexpiabiles religiones in rem publicam inducere,

    Cic. Phil. 1, 6, 13.—
    c.
    In partic.: religio jurisjurandi, or absol., scrupulousness in the fulfilment of an oath, the obligation of an oath, plighted faith:

    religione jurisjurandi ac metu deorum in testimoniis dicendis commoveri,

    Cic. Font. 9, 20; so,

    jurisjurandi,

    Caes. B. C. 1, 76 fin.; 3, 28; cf.:

    nec Achaeos religione obstringerent,

    Liv. 39, 37; Just. 1, 9, 18; 18, 6, 11. — Absol., Caes. B. C. 2, 32:

    nocturna proelia esse vitanda, quod perterritus miles in civili dissensione timori magis quam religioni consulere consuerit,

    id. ib. 1, 67:

    religionem servare,

    Nep. Ages. 2, 5.—
    2.
    In gen., a strict scrupulousness, anxiety, punctiliousness, conscientiousness, exactness, etc.: Atheniensium semper fuit prudens sincerumque judicium, nihil ut possent nisi incorruptum audire et elegans. Eorum religioni cum serviret orator, nullum verbum insolens, [p. 1557] nullum odiosum ponere audebat, Cic. Or. 8, 25; cf. id. ib. 11, 36; id. Brut. 82, 283:

    fide et religione vitae defendi,

    id. Deiot. 6, 16; cf.:

    propter fidem et religionem judicis,

    id. Rosc. Com. 15, 45; and:

    testimoniorum religionem et fidem,

    id. Fl. 4, 9:

    homo sine ullā religione ac fide,

    Nep. Chabr. 8, 2:

    sin est in me ratio rei publicae, religio privati officii, etc.,

    Cic. Sull. 3, 10; so,

    officii,

    id. Verr. 2, 3, 1, § 2:

    religio in consilio dando,

    id. Fam. 11, 29, 1:

    alicujus facta ad antiquae religionis rationem exquirere,

    id. Verr. 2, 4, 5, § 10; so,

    antiqua,

    id. Caecin. 10, 28:

    nefas est religionem decipi judicantis,

    Amm. 30, 4, 10.—In plur.:

    judicum religiones,

    Cic. de Or. 1, 8, 31.—
    B.
    Object.
    1.
    Abstr., the holiness, sacredness, sanctity inhering in any religious object (a deity, temple, utensils, etc.; cf.

    sanctitas): quae (fortissimorum civium mentes) mihi videntur ex hominum vitā ad deorum religionem et sanctimoniam demigrasse,

    Cic. Rab. Perd. 10, 30:

    propter singularem ejus fani religionem,

    id. Verr. 2, 4, 44, § 96:

    in sacerdotibus tanta offusa oculis animoque religio,

    Liv. 2, 40, 3; so,

    fani,

    Cic. Verr. 2, 4, 50, § 110; id. Inv. 2, 1, 1:

    sacrarii,

    id. Verr. 2, 4, 3, § 5:

    templorum,

    Tac. H. 1, 40:

    signi,

    Cic. Verr. 2, 4, 57, § 127:

    jam tum religio pavidos terrebat agrestes Dira loci,

    Verg. A. 8, 349.—
    2.
    Concr., an object of religious veneration, a sacred place or thing:

    uno tempore Agrigentini beneficium Africani (sc. signum Apollinis), religionem domesticam, ornamentum urbis, etc.... requirebant,

    Cic. Verr. 2, 4, 43, § 93; cf.:

    religionem restituere,

    id. ib. 2, 4, 36, §

    80: sacrorum omnium et religionum hostis praedoque,

    id. ib.; cf.:

    praedo religionum,

    id. ib. 2, 4, 43, §

    95: quem tibi deum tantis eorum religionibus violatis auxilio futurum putas?

    id. ib. 2, 4, 35, § 78; cf.:

    est sceleris, quod religiones maximas violavit,

    id. ib. 2, 4, 41, § 88.— Poet.:

    quae religio aut quae machina belli, of the Trojan horse,

    Verg. A. 2, 151.—
    (β).
    A system of religious belief, a religion (late Lat.):

    Christiana,

    Christianity, Eutr. 10, 16 fin.; Leo M. Serm. 66, 2 init.:

    Christianam religionem absolutam et simplicem anili superstitione confundens,

    Amm. 21, 16, 18; Lact. 5, 2, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > religio

См. также в других словарях:

  • Superstitio — (lateinisch, aus dem Adjektiv super stes, Gen. super stitis ‚darüber, oberhalb stehend‘, übertragen: ‚überlegen‘) meint ursprünglich im Altlateinischen wahrscheinlich das Außer sich Sein, also die Ekstase während eines Opfers zu mantischen… …   Deutsch Wikipedia

  • SUPERSTITIO — Graecis Δεισιδαιμονία, Plutarcho definitur δόξα ἐμπαθὴς καὶ δέος ποιητικὴ ὑπόληψις ενταπεινοῦιτος καὶ συντρίβοντος τῆς ἄνθρωπον, οἰό μενόν τ᾿ εἶναι θεοὺς, εἶναι δὲ λυπηροὺς καὶ βλαβερούς. Nascitur nempe, ab immani divinitatis metu, quu Deum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Superstitio —    • Superstitĭo, в римском смысле считалось отклонение от поклонения отечественным богам и обращения к богам чужеземным, не признанным государством. Это обращение к чужеземному культу проистекало отчасти из страха перед неведомым, отчасти из… …   Реальный словарь классических древностей

  • Superstitio — Pour les romains de l antiquité la superstitio désigne tout culte, croyance, pensée ou attitude intervenant dans un cadre non public et relatif à un dieu. Une superstitio est le contraire de la religio qui concerne le culte public rendu aux dieux …   Wikipédia en Français

  • Superstitiös — Superstitio (von lateinisch super: ‚darüber, oberhalb‘, stare: ‚stehen‘; man beachte den Zusammenhang mit superstes – drüberstehend/überlegen) meint ursprünglich im Altlateinischen wahrscheinlich das Außer sich sein, also die Ekstase während… …   Deutsch Wikipedia

  • SUPERSTITION — L’analyse historique des variations sémantiques du terme «superstition» confirme le jugement de Renan, qui voyait là un mot d’une clarté superficielle: utilisé pour désigner des croyances et des pratiques religieuses irrationnelles, il se révèle… …   Encyclopédie Universelle

  • Religion in ancient Rome — Ancient Roman religion Marcus Aurelius (head covered) sacrificing at the Temple of Jupiter …   Wikipedia

  • Religio Romana — Die Maison Carrée in Nîmes (erbaut Ende des 1. Jahrhunderts v. Chr. oder Anfang des 1. Jahrhunderts n. Chr.) weist die Kennzeichen des römischen „Standardtempels“ auf: Freitreppe, hohes Podium, geräumige Säulenvorhalle. Die Römische Religion,… …   Deutsch Wikipedia

  • Religio romana — Die Maison Carrée in Nîmes (erbaut Ende des 1. Jahrhunderts v. Chr. oder Anfang des 1. Jahrhunderts n. Chr.) weist die Kennzeichen des römischen „Standardtempels“ auf: Freitreppe, hohes Podium, geräumige Säulenvorhalle. Die Römische Religion,… …   Deutsch Wikipedia

  • Religion im Römischen Reich — Die Maison Carrée in Nîmes (erbaut Ende des 1. Jahrhunderts v. Chr. oder Anfang des 1. Jahrhunderts n. Chr.) weist die Kennzeichen des römischen „Standardtempels“ auf: Freitreppe, hohes Podium, geräumige Säulenvorhalle. Die Römische Religion,… …   Deutsch Wikipedia

  • Römische Religion — Die Maison Carrée in Nîmes (erbaut Ende des 1. Jahrhunderts v. Chr. oder Anfang des 1. Jahrhunderts n. Chr.) weist die Kennzeichen des römischen „Standardtempels“ auf: Freitreppe, hohes Podium, geräumige Säulenvorhalle. Die Römische Religion,… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»