-
21 afficher
1. afiszować2. obwieszczać3. ogłaszać4. plakatować5. rozgłaszać -
22 divulguer
1. rozgłaszać2. rozgłosić3. rozpowszechniać4. ujawniać5. wyjawiać -
23 répandre
1. nasypać2. nasypywać3. przelewać4. rozgłaszać5. rozlać6. rozlewać7. rozpowszechniać8. rozprzestrzeniać9. rozprzestrzenić10. rozrzucać11. rozsypać12. szerzyć13. upowszechniać14. wylewać15. wysypywać -
24 tambouriner
1. bębnić2. obwieszczać3. rozgłaszać -
25 ébruiter
1. rozgłaszać2. rozgłosić -
26 cling
1 bicie 2 brzęczeć 3 brzęczyk 4 brzęk 5 detonacja 6 dzwonienie 7 dzwonić 8 dźwięczeć 9 dźwięcznie 10 dźwięk 11 gwizdać 12 huczeć 13 huk 14 kurant 15 obwieszczać 16 pobrzękiwać 17 przylegać 18 rozbrzmiewać 19 rozgłaszać 20 uderzenie -
27 bekannt
be'kannt p perf →LINK="bekennen" bekennen; adj znany ( für etwas z G; als jako); ( geläufig) wiadomy (-mo); ( jemandem persönlich) znajomy;bekannt geben poda(wa)ć do wiadomości, oznajmi(a)ć;bekannt machen Sache ogłaszać < ogłosić>; ( ausposaunen) rozgłaszać <- głosić>, nagłaśniać < nagłośnić>;jemanden bekannt machen mit jemandem, etwas zapozna(wa)ć k-o z (I);mit jemandem bekannt werden pozna(wa)ć k-o -
28 Glocke
-
29 bębnić
vi1) ( uderzać) trommeln\bębnić palcami po stole mit den Fingern auf dem Tisch trommelndeszcz bębni o szyby der Regen trommelt an die Fensterscheiben\bębnić na fortepianie auf dem Klavier klimpern2) (pot: rozgłaszać)\bębnić o czymś etw ständig wiederholen -
30 puszczać
I. vt3) (pot: pozwalać iść) gehen lassen\puszczać dzieci bez opieki die Kinder ohne Aufsicht lassen\puszczać kogoś przodem jdn vorlassen, jdm Vortritt lassen\puszczać latawca den Drachen steigen lassen11) \puszczać coś z dymem etw in Rauch aufgehen lassen\puszczać farbę Farbe bekennen\puszczać coś w niepamięć etw in Vergessenheit bringennie \puszczać pary z ust den Mund haltenpuścić coś w ruch etw in Gang bringen [ lub setzen]\puszczać coś mimo uszu etw unbeachtet lassen1) ( ustępować pod naciskiem) drzwi: sich +akk öffnen lassenoczko [w pończosze] puszcza eine Masche [im Strumpf] ist gelaufen3) ( dawać się usunąć) plama: sich +akk entfernen lassen4) ( tracić barwę) bluzka: abfärbenIII. vr1) ( przestawać się trzymać)\puszczać się czegoś etw loslassen2) (pot: poruszać się szybko)\puszczać się pędem fortgehen, losrennen -
31 rozgłosić
rozgłosić [rɔzgwɔɕiʨ̑] -
32 roznosić
I. vt1) ( dostarczać) austragen, zustellen2) ( rozgłaszać) verbreiten, bekannt machenroznosiła ją duma sie war von Stolz erfüllt [ lub geschwellt] -
33 trąbić
- 1
- 2
См. также в других словарях:
rozgłaszać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, rozgłaszaćam, rozgłaszaća, rozgłaszaćają, rozgłaszaćany {{/stl 8}}– rozgłosić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, rozgłaszaćgłoszę, rozgłaszaćsi, rozgłaszaćgłoś, rozgłaszaćgłoszony {{/stl 8}}{{stl 7}} głosząc,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
rozgłaszać — → rozgłosić … Słownik języka polskiego
sekret — m IV, D. u, Ms. sekretecie; lm M. y 1. «sprawa, którą trzeba ukrywać, której nie należy rozgłaszać; tajemnica» Wielki sekret. Sekrety rodzinne. Sekrety między koleżankami. Dochować, dotrzymać, strzec sekretu. Utrzymać, zachować sekret. Wyciągnąć … Słownik języka polskiego
afiszować — ndk IV, afiszowaćszuję, afiszowaćszujesz, afiszowaćszuj, afiszowaćował, afiszowaćowany «ostentacyjnie coś ujawniać, rozgłaszać, ukazywać» Afiszować swoje uczucia, swój stosunek do kogoś. afiszować się «zachowywać się w sposób zwracający… … Słownik języka polskiego
bębnić — ndk VIa, bębnićnię, bębnićnisz, bębnićnij, bębnićnił 1. «uderzać czymś w coś, o coś wielokrotnie, czyniąc hałas, rzadziej: grać na bębnie; stukać, walić, łomotać» Bębnić w bęben pałeczkami. Bębnić pięściami w drzwi, palcami po stole. Bębnić w… … Słownik języka polskiego
kolportować — ndk IV, kolportowaćtuję, kolportowaćtujesz, kolportowaćtuj, kolportowaćował, kolportowaćowany «rozpowszechniać, roznosić, rozprzedawać wśród odbiorców książki, pisma, druki itp.» Kolportować konspiracyjne gazetki. ◊ Kolportować pogłoski,… … Słownik języka polskiego
milczeć — ndk VIIb, milczećczę, milczećczysz, milcz, milczećczał, milczećczeli 1. «nie wydawać głosu, nic nie mówić, nie odzywać się, nie rozmawiać» Goście siedzieli milcząc. Milczał całymi dniami. Milczeć jak głaz, jak kamień, jak grób, jak zaklęty, jak… … Słownik języka polskiego
mówić — ndk VIa, mówićwię, mówićwisz, mów, mówićwił, mówićwiony 1. «posługiwać się słowami dla komunikowania myśli i przeżyć; mieć zdolność mowy» Dziecko zaczyna mówić. Mówić komuś prawdę, brednie, bajki. Mówić wiersz. Mówić z kimś, komuś o ostatnich… … Słownik języka polskiego
nowina — ż IV, CMs. nowinanie; lm D. nowinain 1. «nowa, nie znana, często niespodziewana wiadomość, wieść» Ciekawa, dobra, zła, miła, pomyślna, radosna, smutna, ważna, wielka nowina. Najświeższe nowiny dnia. Nowiny z szerokiego świata. Garść, lawina nowin … Słownik języka polskiego
ozór — m IV, D. ozora, Ms. ozorze; lm M. ozory 1. posp. «język, zwłaszcza język zwierzęcia; jęzor» ◊ Chlapnąć ozorem «powiedzieć coś bez zastanowienia, niepotrzebnie» ◊ Rozpuścić ozór «zacząć mówić dużo, byle co» ◊ Latać z ozorem «rozgłaszać coś,… … Słownik języka polskiego
puszczać — ndk I, puszczaćam, puszczaćasz, puszczaćają, puszczaćaj, puszczaćał, puszczaćany puścić dk VIa, puszczę, puszczaćcisz, puść, puszczaćcił, puszczony 1. «przestawać trzymać ręką, zwalniać uchwyt, wypuszczać z ręki» Puszczał rękę dziecka i… … Słownik języka polskiego