Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

repulsa

  • 1 repulsa

    rĕpulsa, ae, f. [repello; prop. Part., sc. petitio]; publicists' t. t., a refusal, denial, repulse in soliciting for an office:

    Catonem veteres inimicitiae Caesaris incitant et dolor repulsae,

    Caes. B. C. 1, 4:

    omnes magistratus sine repulsā assequi,

    Cic. Pis. 1, 2; cf.:

    qui sine repulsā consules facti sunt,

    id. Agr. 2, 2, 3; so,

    sine repulsā,

    id. Planc. 21, 51;

    and, on the other hand: Laelii unum consulatum fuisse cum repulsā,

    id. Tusc. 5, 19, 54: repulsam ferre, to be rejected, to lose one ' s election, id. de Or. 2, 69, 280; so (the class. technical phrase) id. Phil. 11, 8, 19; id. Att. 5, 19, 3 al.; cf.: [p. 1574] a populo repulsam ferre, id. Tusc. 5, 19, 54:

    repulsam referre,

    id. Off. 1, 39, 138; cf.:

    Mamerco praetermissio aedilitatis consulatus repulsam attulit,

    id. ib. 2, 17, 58:

    repulsam consulatūs pati,

    Pac. Pan. Theod. 12:

    nunciatā fratris repulsā in consulatus petitione,

    Plin. 7, 36, 36, § 122:

    turpis repulsa,

    Hor. Ep. 1, 1, 43:

    virtus, repulsae nescia sordidae,

    id. C. 3, 2, 17:

    repulsam solari,

    Tac. A. 2, 36:

    repulsā notatus,

    Val. Max. 7, 5, 1.—In plur.:

    quid ego aedilicias repulsas colligo?

    Cic. Planc. 21, 52 (cf. shortly before:

    C. Marius duabus aedilitatibus repulsus): videntur offensionum et repulsarum quasi quandam ignominiam timere et infamiam,

    id. Off. 1, 21, 71:

    nobis reliquere pericula, repulsas, judicia, egestatem,

    Sall. C. 20, 8.—
    II.
    Transf., in gen., a rejection, denial, refusal, repulse (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    Echedemus fatigatos tot repulsis Aetolos ad spem revocavit,

    Liv. 37, 7, 4: posce aliquid;

    nullam patiere repulsam,

    Ov. M. 2, 97: elige;

    nullam patiere repulsam,

    id. ib. 3, 289; cf.:

    sint tua vota secura repulsae,

    id. ib. 12, 199:

    amor crescit dolore repulsae,

    id. ib. 3, 395; cf.

    Veneris,

    id. ib. 14, 42:

    longae nulla repulsa morae,

    no repulse caused by long delays, Prop. 3, 14 (4, 13), 26:

    in hanc (tristitiam) omnis ira post repulsam revolvitur,

    Sen. Ira, 2, 6, 2:

    indignatio repulsae,

    App. M. 10, p. 255, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > repulsa

  • 2 repulsa

        repulsa ae, f    [P. of repello], a rejection, denial, refusal, repulse: ab repulsis eo magis debitum honorem repetentes, because of rejections, L.: nullam patiere repulsam, O.: Sint tua vota secura repulsae, O.: Veneris, O.: Nec hunc repulsam tua sentiret calamitas, Ph.—In soliciting office, a refusal, denial, repulse, defeat: dolor repulsae, Cs.: omnīs magistratūs sine repulsā adsequi: sine repulsā consules facti sunt: huius comitiis frater repulsam tulit, failed of his election: consulatūs: aediliciae repulsae: repulsarum ignominiam timere: turpis repulsa, H.
    * * *
    electoral defeat; rebuff

    Latin-English dictionary > repulsa

  • 3 repello

    rĕ-pello, reppuli (less correctly repuli), rĕpulsum, 3, v. a., to drive, crowd, or thrust back; to reject, repulse, repel, etc., = reicere (freq. and class.; syn.: reicio, repono, removeo).
    I.
    Lit.:

    eum ego meis Dictis malis his foribus atque hac reppuli, rejeci hominem,

    Plaut. Bacch. 4, 3, 19:

    aliquem foribus,

    Hor. S. 2, 7, 90:

    foribus tam saepe repulsus,

    Ov. Am. 3, 11, 9:

    homines inermos armis,

    Cic. Caecin. 12, 33:

    adversarius, qui sit et feriendus et repellendus,

    id. de Or. 2, 17, 72:

    aliquem ab hoc templo,

    id. Phil. 14, 3, 8:

    homines a templi aditu,

    id. Dom. 21, 54:

    Sabinos a moenibus urbis,

    id. Rep. 2, 20, 36:

    hostes a ponte,

    Caes. B. C. 1, 16;

    ab castris,

    id. ib. 1, 75:

    a citeriore ripā,

    Front. Strat. 1, 4, 10:

    aliquem inde,

    Cic. de Or. 3, 17, 63:

    hostes in silvas,

    Caes. B. G. 3, 28 fin.:

    in oppidum,

    id. ib. 3, 22 fin.; id. B. C. 2, 14 fin.— Absol.:

    nostri acriter in eos impetu facto, repulerunt,

    Caes. B. G. 5, 17. —Of impersonal objects (mostly poet.):

    reppulit mihi manum,

    Plaut. Cas. 5, 2, 14; cf. Plin. 7, 16, 15, § 72:

    telum aere repulsum,

    repelled, Verg. A. 2, 545:

    mensas,

    to push back, Ov. M. 6, 661; cf.

    aras,

    id. ib. 9, 164:

    repagula,

    to shove back, id. ib. 2, 157:

    tellurem mediā undā,

    crowds back, id. ib. 15, 292:

    navem a terrā, Auct. B. Alex. 20: serpentes,

    Amm. 14, 2, 5. — Poet., of the apparent pushing back or away of the starting-point, in flying up or sailing away:

    Oceani spretos pede reppulit amnes,

    Verg. G. 4, 233; cf.:

    cum subito juvenis, pedibus tellure repulsā, Arduus in nubes abiit,

    spurning the ground, Ov. M. 4, 710:

    impressā tellurem reppulit hastā,

    id. ib. 2, 786;

    6, 512: aera repulsa,

    i. e. cymbals struck together, Tib. 1, 3, 24; 1, 8, 22; cf.:

    aera Aere repulsa,

    Ov. M. 3, 533.—
    II.
    Trop., to drive away, reject, remove; to keep off, hold back, ward off, repulse, etc.:

    repelli oratorem a gubernaculis civitatum,

    Cic. de Or. 1, 11, 46:

    aliquem a consulatu,

    id. Cat. 1, 10, 27:

    ab hoc conatu,

    id. Or. 11, 36:

    a cognitione legum,

    id. Balb. 14, 32:

    ab impediendo ac laedendo,

    Q. Cic. Petit. Cons. 14, 55:

    ab hac spe repulsi Nervii,

    Caes. B. G. 5, 42:

    repulsum ab amicitiā,

    Sall. J. 102, 13:

    fracti bello fatisque repulsi,

    Verg. A. 2, 13:

    repulsus ille veritatis viribus,

    Phaedr. 1, 1, 9:

    hinc quoque repulsus,

    Nep. Lys. 3:

    per colloquia repulsus a Lepido,

    Vell. 2, 63, 1. —

    Of suitors for office,

    Cic. Planc. 21, 51:

    haud repulsus abibis,

    Sall. J. 110, 8; Liv. 39, 32. —

    Of lovers: saepe roges aliquid, saepe repulsus eas,

    Prop. 2, 4, 2 (12):

    proci repulsi,

    Ov. M. 13, 735:

    aliquam ad meretricium quaestum,

    to drive, Plaut. Cist. 1, 1, 43.—

    Of abstract objects: dolorem a se repellere,

    Cic. Fin. 1, 9, 30:

    furores Clodii a cervicibus vestris,

    id. Mil. 28, 77:

    illius alterum consulatum a re publicā,

    id. Att. 7, 18, 2:

    quod tamen a verā longe ratione repulsum'st,

    removed, Lucr. 1, 880; cf. id. 2, 645; 5, 406:

    tegimenta ad defendendos ictus ac repellendos,

    Caes. B. C. 2, 9; 6, 767: cute ictus, Ov. M. 3, 64:

    pericula,

    Cic. Mur. 14, 30; Caes. B. C. 1, 79, 2:

    vim (opp. inferre),

    Cic. Mil. 19, 51:

    crimen (with transferre),

    Quint. 4, 2, 26:

    temptamina,

    Ov. M. 7, 735:

    facinus,

    id. ib. 15, 777:

    fraudem,

    id. A. A. 3, 491:

    verba,

    id. P. 4, 1, 19:

    ver hiemem repellit,

    id. M. 10, 165:

    conubia nostra,

    to reject, disdain, Verg. A. 4, 214 amorem, Ov. Am. 1, 8, 76:

    preces,

    id. M. 14, 377:

    diadema,

    to refuse, reject, Vell. 2, 56, 4; Suet. Caes. 79; cf.

    dictaturam,

    Vell. 2, 89, 5:

    ut contumelia repellatur,

    be discarded, Cic. Off. 1, 37, 137.— Hence, rĕpulsus, a, um, P. a., removed, remote; once in Cato: ecquis incultior, religiosior, desertior, publicis negotiis repulsior, Cato ap. Fest. p. 286, and ap. Paul. ex Fest. p. 287 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > repello

  • 4 dī-micō

        dī-micō āvī    (dīmicuisse, O.), ātus, āre, to fight, struggle, contend: armis, Cs.: armis cum aliquo, N.: pro suā quisque patriā ferro, L.: in acie, in the open field, Cs.: equitatu, N.: pro te: ancipiti proelio dimicatur, Cs.: adversus se tam exiguis copiis, N.—To struggle, strive, contend: omni ratione: dimicantes competitores, rival candidates, L.—To be in conflict, be in peril, run a risk, risk, hazard: de capite, de famā: de vitā gloriae causā, to be in mortal peril: de repulsā, i. e. be in danger of defeat, Cs.: capite tuo, L.

    Latin-English dictionary > dī-micō

  • 5 re-pellō

        re-pellō reppulī    (repulī), repulsus, ere, to drive back, thrust back, drive away, reject, repulse, repel: nostri acriter in eos impetu facto reppulerunt, Cs.: qui clavis ac fustibus repelluntur: foribus repulsus, H.: adversarius repellendus: homines a templi aditu: a castris, Cs.: in oppidum, Cs.: telum aere repulsum, repelled, V.: mensas, push back, O.: repagula, shove back, O.: mediā tellurem reppulit undā, crowds back, O.: spretos pede reppulit amnīs, spurned (as she flew up), V.: pedibus tellure repulsā, spurning the ground, O.—Fig., to drive away, reject, remove, keep off, hold back, ward off, repulse: te a consulatu: ab hoc conatu: ab hac spe repulsi Nervii, Cs.: repulsum ab amicitiā, S.: Fracti bello fatisque repulsi, V.: proci repulsi, O.: dolorem a se repellere: illius alterum consulatum a re p.: tegimenta ad ictūs repellendos, Cs.: cute ictūs, O.: pericula: facinus, O.: repellit Ver hiemem, O.: conubia nostra, reject, V.: amorem, O.: ut contumelia repellatur, be discarded.— To reject, confute, refute, repel: ab aliquo adlatas criminationes: Repulsus ille veritatis viribus, Ph.

    Latin-English dictionary > re-pellō

  • 6 adsequor

    as-sĕquor ( ads-, Fleck., B. and K., Halm), sĕcūtus (or sĕquutus; v. sequor), 3, v. dep., to follow one in order to come up to him, to pursue.
    I.
    A.. In gen. (only ante-class. in the two foll. exs.): ne sequere, adsequere, Plaut. Fragm. ap. Varr. L. L. 6, § 73 Müll.:

    Adsequere, retine,

    Ter. Phorm. 5, 8, 89.—Far more freq.,
    B.
    Esp., to reach one by pursuing him:

    sequendo pervenire ad aliquem: nec quicquam sequi, quod adsequi non queas,

    Cic. Off. 1, 31, 110.—Hence, to overtake, come up with a person or thing (with the idea of active exertion; while consequi designates merely a coming up with, a meeting with a desired object, the attainment of a wish; cf. Doed. Syn. III. p. 147 sq. According to gen. usage, adsequor is found only in prose;

    but consequor is freq. found in the poets): si es Romae jam me adsequi non potes, sin es in viā, cum eris me adsecutus, coram agemus,

    Cic. Att. 3, 5; [p. 178] poët. ap. Cic. Tusc. 1, 39, 94:

    Pisonem nuntius adsequitur,

    Tac. A. 2, 75.—In the histt. also absol.:

    ut si viā rectā vestigia sequentes īssent, haud dubie adsecuturi fuerint,

    Liv. 28, 16:

    in Bruttios raptim, ne Gracchus adsequeretur, concessit,

    id. 24, 20:

    nondum adsecutā parte suorum,

    arrived, id. 33, 8; Tac. H. 3, 60.—
    II.
    Trop.
    A.
    To gain, obtain, procure:

    eosdem honorum gradus adsecuti,

    Cic. Planc. 25, 60:

    immortalitatem,

    id. ib. 37, 90:

    omnes magistratus sine repulsā,

    id. Pis. 1, 2; so Sall. J. 4, 4:

    regnum,

    Curt. 4, 6 al.:

    nihil quicquam egregium,

    Cic. de Or. 1, 30, 134; id. Verr. 2, 1, 57:

    quā in re nihil aliud adsequeris, nisi ut, etc.,

    id. Rosc. Am. 34, 96:

    adsecutas virtute, ne, etc.,

    Just. 2, 4.—
    B.
    To attain to one in any quality, i. e. to come up to, to equal, match; more freq. in regard to the quality itself, to attain to:

    Sisenna Clitarchum velle imitari videtur: quem si adsequi posset, aliquantum ab optimo tamen abesset,

    Cic. Leg. 1, 2 fin.:

    benevolentiam tuam erga me imitabor, merita non adsequar,

    id. Fam. 6, 4 fin.; so id. ib. 1, 4 fin.:

    qui illorum prudentiam, non dicam adsequi, sed quanta fuerit perspicere possint,

    id. Har. Resp. 9, 18:

    ingenium alicujus aliquā ex parte,

    Plin. Ep. 4, 8, 5: ut longitudo aut plenitudo harum multitudinem alterius adsequatur et exaequet, Auct. ad Her. 4, 20.—
    III.
    Transf. to mental objects, to attain to by an effort of the under standing, to comprehend, understand:

    ut essent, qui cogitationem adsequi possent et voluntatem interpretari,

    Cic. Inv. 2, 47, 139:

    quibus (ratione et intellegentiā) utimur ad eam rem, ut apertis obscura adsequamur,

    id. N. D. 3, 15, 38:

    ut scribas ad me, quid ipse conjecturā adsequare,

    id. Att. 7, 13 A fin.:

    Quis tot ludibria fortunae... aut animo adsequi queat aut oratione complecti?

    Curt. 4, 16, 10; Sex. Caecil. ap. Gell. 20, 1, 5:

    quid istuc sit, videor ferme adsequi,

    Gell. 3, 1, 3:

    visum est et mihi adsecuto omnia a principio diligenter ex ordine tibi scribere,

    Vulg. Luc. 1, 3:

    adsecutus es meam doctrinam,

    ib. 2 Tim. 3, 10; ib. 1 Tim. 4, 6.
    Pass. acc. to Prisc. p. 791 P., but without an example; in Cic. Verr. 2, 2, 73 fin., instead of the earlier reading, it is better to read, ut haec diligentia nihil eorum investigare, nihil adsequi potuerit; cf. Zumpt ad h. l., and Gronov. Observ. 1, 12, 107; so also B. and K.

    Lewis & Short latin dictionary > adsequor

  • 7 aedilicius

    aedīlīcĭus (not aedīlīt-), a um, adj. [id.], pertaining or belonging to an œdile:

    munus,

    Cic. Off. 2, 16:

    repulsa, i. e. in aedilitate petenda,

    id. Planc. 21:

    scriba,

    of an œdile, id. Clu. 45:

    largitio,

    Liv. 25, 2; cf. Cic. Off. 2, 16:

    vectigal aediliciorum, sc. munerum,

    paid to the œdiles to defray the expense of public exhibitions, id. Q. Fr. 1, 1, 9.— aedīlīcĭus, i, m. (sc. vir), one who had been an œdile (as consularis, who had been consul), an exœdile, Varr. R. R. 1, 7, 10:

    aedilicius est mortuus,

    Cic. Brut. 28; so id. Vatin. 7: edictum, an ordinance of the œdile on entering upon his office (v. edictum), Dig. 21, 1:

    aediliciae edictiones,

    Plaut. Capt. 4, 2, 43.

    Lewis & Short latin dictionary > aedilicius

  • 8 assequor

    as-sĕquor ( ads-, Fleck., B. and K., Halm), sĕcūtus (or sĕquutus; v. sequor), 3, v. dep., to follow one in order to come up to him, to pursue.
    I.
    A.. In gen. (only ante-class. in the two foll. exs.): ne sequere, adsequere, Plaut. Fragm. ap. Varr. L. L. 6, § 73 Müll.:

    Adsequere, retine,

    Ter. Phorm. 5, 8, 89.—Far more freq.,
    B.
    Esp., to reach one by pursuing him:

    sequendo pervenire ad aliquem: nec quicquam sequi, quod adsequi non queas,

    Cic. Off. 1, 31, 110.—Hence, to overtake, come up with a person or thing (with the idea of active exertion; while consequi designates merely a coming up with, a meeting with a desired object, the attainment of a wish; cf. Doed. Syn. III. p. 147 sq. According to gen. usage, adsequor is found only in prose;

    but consequor is freq. found in the poets): si es Romae jam me adsequi non potes, sin es in viā, cum eris me adsecutus, coram agemus,

    Cic. Att. 3, 5; [p. 178] poët. ap. Cic. Tusc. 1, 39, 94:

    Pisonem nuntius adsequitur,

    Tac. A. 2, 75.—In the histt. also absol.:

    ut si viā rectā vestigia sequentes īssent, haud dubie adsecuturi fuerint,

    Liv. 28, 16:

    in Bruttios raptim, ne Gracchus adsequeretur, concessit,

    id. 24, 20:

    nondum adsecutā parte suorum,

    arrived, id. 33, 8; Tac. H. 3, 60.—
    II.
    Trop.
    A.
    To gain, obtain, procure:

    eosdem honorum gradus adsecuti,

    Cic. Planc. 25, 60:

    immortalitatem,

    id. ib. 37, 90:

    omnes magistratus sine repulsā,

    id. Pis. 1, 2; so Sall. J. 4, 4:

    regnum,

    Curt. 4, 6 al.:

    nihil quicquam egregium,

    Cic. de Or. 1, 30, 134; id. Verr. 2, 1, 57:

    quā in re nihil aliud adsequeris, nisi ut, etc.,

    id. Rosc. Am. 34, 96:

    adsecutas virtute, ne, etc.,

    Just. 2, 4.—
    B.
    To attain to one in any quality, i. e. to come up to, to equal, match; more freq. in regard to the quality itself, to attain to:

    Sisenna Clitarchum velle imitari videtur: quem si adsequi posset, aliquantum ab optimo tamen abesset,

    Cic. Leg. 1, 2 fin.:

    benevolentiam tuam erga me imitabor, merita non adsequar,

    id. Fam. 6, 4 fin.; so id. ib. 1, 4 fin.:

    qui illorum prudentiam, non dicam adsequi, sed quanta fuerit perspicere possint,

    id. Har. Resp. 9, 18:

    ingenium alicujus aliquā ex parte,

    Plin. Ep. 4, 8, 5: ut longitudo aut plenitudo harum multitudinem alterius adsequatur et exaequet, Auct. ad Her. 4, 20.—
    III.
    Transf. to mental objects, to attain to by an effort of the under standing, to comprehend, understand:

    ut essent, qui cogitationem adsequi possent et voluntatem interpretari,

    Cic. Inv. 2, 47, 139:

    quibus (ratione et intellegentiā) utimur ad eam rem, ut apertis obscura adsequamur,

    id. N. D. 3, 15, 38:

    ut scribas ad me, quid ipse conjecturā adsequare,

    id. Att. 7, 13 A fin.:

    Quis tot ludibria fortunae... aut animo adsequi queat aut oratione complecti?

    Curt. 4, 16, 10; Sex. Caecil. ap. Gell. 20, 1, 5:

    quid istuc sit, videor ferme adsequi,

    Gell. 3, 1, 3:

    visum est et mihi adsecuto omnia a principio diligenter ex ordine tibi scribere,

    Vulg. Luc. 1, 3:

    adsecutus es meam doctrinam,

    ib. 2 Tim. 3, 10; ib. 1 Tim. 4, 6.
    Pass. acc. to Prisc. p. 791 P., but without an example; in Cic. Verr. 2, 2, 73 fin., instead of the earlier reading, it is better to read, ut haec diligentia nihil eorum investigare, nihil adsequi potuerit; cf. Zumpt ad h. l., and Gronov. Observ. 1, 12, 107; so also B. and K.

    Lewis & Short latin dictionary > assequor

  • 9 dimico

    dī-mĭco, āvi (e. g. dimicavere, Vell. 2, 85, 1;

    dimicaverant,

    Caes. B. C. 2, 4, 3;

    dimicassent,

    Vell. 2, 85, 5 al.;

    dimicuisse,

    Ov. Am. 2, 7, 2; 2, 13, 28), ātum, 1, v. n., lit., to brandish one's weapons against the enemy, i. e. to fight, struggle, contend (freq. and class.).
    I.
    Lit.:

    manum conserere atque armis dimicare,

    Caes. B. C. 1, 20, 4:

    armis cum aliquo,

    Nep. Milt. 1, 2:

    ferro pro patria,

    Liv. 1, 24:

    acie cum aliquo,

    id. 2, 49 fin.;

    for which: in acie,

    Caes. B. G. 7, 64, 2:

    proelio,

    id. ib. 5, 16, 2;

    6, 31, 1 al.: equitatu,

    Nep. Eum. 3 fin.:

    adversus aliquem,

    Nep. Milt. 4 fin.:

    pro legibus, pro libertate, pro patria,

    Cic. Tusc. 4, 19 et saep.:

    tuto dimicare,

    Caes. B. G. 3, 24, 2; so absol., id. ib. 2, 21, 5; 3, 17 fin. et saep.— Pass. impers.:

    ancipiti proelio dimicatur,

    Caes. B. C. 3, 63, 3; so,

    proelio,

    id. ib. 1, 41, 3; 3, 72, 3 al.;

    and without proelio,

    id. B. G. 5, 16, 1; id. B. C. 3, 85, 3; Cic. Off. 1, 12, 38; cf.:

    in mortem dimicabatur,

    Vell. 2, 85, 4 al. —In partic. of gladiatorial combats, Suet. Caes. 26; 39; id. Calig. 27; 30; Plin. 8, 7, 7, § 18 al.—
    b.
    With an abstr. subject:

    leonum feritas inter se non dimicat,

    Plin. H. N. 7 prooem. § 5.
    II.
    Transf. beyond the milit. sphere, to struggle, to strive, to contend: omni ratione erit dimicandum, ut, etc., Cic. Div. ap. Caecil. 22, 72:

    dimicantes competitores,

    Liv. 6, 41:

    de sua potentia periculo civitatis,

    Cic. Att. 7, 3; esp. with the accessory idea of risk, hazard: reos, de capite, de fama, de civitate, de fortunis, de liberis dimicantes (for which, shortly before: qui auderent se et salutem suam in discrimen offerre), Cic. Sest. 1: de honore et gloria (for which, shortly before: de vita, de gloria in discrimen vocantur), id. Off. 1, 24, 83:

    de vita gloriae causa,

    id. Arch. 10, 23; cf.:

    de vita,

    id. ib. 11 fin.; Liv. 24, 26: de omnibus fortunis reip., Pompei. ap. Cic. Att. 8, 12 D.:

    de fama,

    Nep. Timoth. 4, 3:

    de liberis,

    Liv. 3, 44 fin.; and:

    de repulsa,

    i. e. at the risk of one, id. 6, 40; cf. also without de:

    ut in singulas horas capite dimices tuo,

    Liv. 2, 12 (in Cic. Fin. 2, 17, 56, the reading is dubious, v. Madv. ad h. l.).—
    b.
    In Tertullian, borrowed from the lang. of gladiators (v. supra, no. I.):

    ad hanc jam lineam dimicabit nostra congressio,

    Tert. Pudic. 6; id. adv. Marc. 1, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > dimico

  • 10 distorqueo

    dis-torquĕo, rsi, rtum ( supine, distorsum acc. to Prisc. 871 P.), 2, v. a., to turn different ways, to twist, distort (rare but class.).
    I.
    Prop.:

    os,

    Ter. Eun. 4, 4, 3; so,

    ora cachinno,

    Ov. A. A. 3, 287:

    oculos,

    Hor. S. 1, 9, 65:

    labra,

    Quint. 1, 11, 9.—
    II.
    Meton., to torment, torture.
    A.
    Lit., Sen. Ben. 7, 19; Suet. Dom. 10.—
    B.
    Trop.:

    quem repulsa distorqueat (with amore cruciari),

    Sen. Ep. 74:

    cogitationem,

    Petr. 52, 2.—Hence, distortus, a, um, P. a., distorted, misshapen, deformed, dwarfish.
    A.
    Lit.:

    distortus ejecta lingua,

    Cic. de Or. 2, 66, 266; cf. Suet. Aug. 83; Quint. 2, 5, 11:

    vultus,

    id. 6, 3, 29:

    crura,

    Hor. S. 1, 3, 47:

    solos sapientes esse, si distortissimi sint, formosos,

    Cic. Mur. 29, 61; cf. Suet. Galb. 21.— Plur. as subst.:

    pumili atque distorti,

    id. Aug. 83.—
    B.
    Trop.:

    nullum (genus enuntiandi) distortius,

    more perverse, unseemly, Cic. Fat. 8 fin.—Adv. does not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > distorqueo

  • 11 etiam

    ĕtĭam, conj. [cf. Gr. eti; with ending -am, as in quoniam, nunciam, etc.; cf. Brix ad Plaut. Trin. prol. 3], annexes a fact or thought to that which has already been said, and also, and furthermore, also, likewise, besides (syn. quoque).
    I.
    In gen.:

    hoc etiam ad malum accersebatur malum,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 22; cf. Ter. And. 1, 3, 10; Cic. de Sen. 6, 16; id. N. D. 2, 52, 130:

    tute istic (dixisti) etiam astante hoc Sosia,

    Plaut. Am. 2, 2, 115:

    sed etiam est, paucis vos quod monitos voluerim,

    id. Capt. prol. 53; cf. id. Bacch. 3, 6, 17; Cic. Ac. 2, 12, 38:

    atque alias etiam dicendi quasi virtutes sequetur,

    id. Or. 40 fin.:

    unum etiam vos oro, ut, etc.,

    one thing more, Ter. Eun. 5, 8, 54; cf. id. Heaut. 5, 1, 22; id. Phorm. 5, 5, 3; Verg. A. 11, 352; Suet. Caes. 24 al.:

    etiamne hoc negabis?

    Plaut. Am. 2, 2, 128; cf. id. Bacch. 2, 3, 40:

    mihi quidem etiam Appii Caeci carmen... Pythagoreorum videtur. Multa etiam sunt in nostris institutis ducta ab illis,

    Cic. Tusc. 4, 2, 4; cf. id. N. D. 2, 58:

    hei mihi! Etiam de sorte nunc venio in dubium miser?... Etiam insuper defrudet?

    Ter. Ad. 2, 2, 38; cf. Suet. Caes. 10 fin.:

    caret epulis exstructisque mensis et frequentibus poculis: caret ergo etiam vinolentia et cruditate et insomniis,

    Cic. de Sen. 13, 44:

    etiam tu quoque assentaris huic?

    Plaut. Am. 2, 2, 70; so,

    etiam quoque,

    id. As. 2, 4, 95; id. Ps. 1, 1, 120; 1, 3, 118; Lucr. 3, 292; 5, 517 al.; Varr. R. R. 1, 1, 3; Gell. 18, 12, 9; cf.:

    quoque etiam,

    Plaut. Am. prol. 30; 2, 2, 85; 121; id. Ep. 4, 2, 19; Ter. Hec. 4, 1, 28; 5, 1, 7; Cic. Fam. 4, 8; id. Verr. 2, 3, 88 fin.;

    v. quoque.— Esp. freq. in the connection: non modo (or solum)... sed (or verum) etiam: tenebat non modo auctoritatem, sed etiam imperium in suos,

    Cic. de Sen. 11, 37:

    inveteratas non solum familiaritates exstingui solere, sed odia etiam gigni sempiterna,

    id. Lael. 10 fin.:

    neque solum ut quieto, sed etiam ut magno animo simus hortantur, neque auxilium modo defensioni meae, verum etiam silentium pollicentur,

    id. Mil. 1 fin. Conversely:

    tantum... non etiam: si vultum tantum, non etiam animum accommodavimus,

    Quint. 6, 2, 26:

    periculum tantum, non etiam offensa vitatur,

    id. 9, 2, 67; 7, 4, 35 al.; cf.:

    quasi vero oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit,

    Cic. Fin. 2, 6, 17.
    II.
    In partic.
    A.
    To annex a more important idea, and even, nay, even:

    quae omnes docti atque sapientes summa, quidam etiam sola bona esse dixerunt,

    Cic. Deiot. 13, 37:

    nos enim defendimus, etiam insipientem multa comprehendere,

    id. Ac. 2, 47, 144:

    si infantes pueri, mutae etiam bestiae paene loquuntur,

    id. Fin. 1, 21:

    quis mortalium tolerare potest, illis divitias superare, nobis rem familiarem etiam ad necessaria deesse?

    Sall. C. 20, 11:

    illiteratum, iners ac paene etiam turpe est non putare, etc.,

    Plin. Ep. 2, 3, 8 et saep.—Freq. after negative sentences, for immo, potius, nay, rather, even: Mamertina civitas improba antea non erat;

    etiam erat inimica improborum,

    Cic. Verr. 2, 4, 10; id. Deiot. 11, 31:

    hoc idem nostri saepius non tulissent, quod Graeci laudare etiam solent,

    id. Or. 45, 153:

    quid, si ne dives quidem? quid, si pauper etiam?

    id. Par. 6, 1, 42 et saep.:

    tantum abesse dicebat, ut id consentaneum esset, ut maxime etiam repugnaret,

    id. Ac. 2, 9, 28; cf. Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 15, 2; Cic. Fin. 2, 17; 5, 20 fin.:

    immo etiam, hoc qui occultari facilius credas, dabo,

    Ter. Hec. 5, 4, 29:

    quin etiam insuper vestem omnem miserae discidit,

    id. Eun. 4, 3, 4; v. immo and quin.—Freq. with comparatives for the sake of intensity, yet, still (in later Lat. replaced by adhuc): He. Mane, nondum audisti, Demea, Quod est gravissimum. De. An quid est etiam amplius? He. Vero amplius, Ter. Ad. 3, 4, 22:

    ut enim in corporibus magnae dissimilitudines sunt: sic in animis exsistunt majores etiam varietates,

    Cic. Off. 1, 30, 107:

    sunt autem etiam clariora vel plane perspicua,

    id. Fin. 5, 20:

    dic, dic etiam clarius,

    id. Verr. 2, 3, 75 fin.:

    plusculum etiam quam concedet veritas,

    id. Fam. 5, 12, 3; Quint. 9, 4, 36:

    Athos mons est adeo elatus, ut credatur altius etiam quam unde imbres cadunt surgere,

    Mel. 2, 2, 10.—Rarely with a comp. in contrast with its own posit.:

    qui magno in aere alieno majores etiam possessiones habent,

    Cic. Cat. 2, 8, 18; id. Tusc. 1, 1, 2; id. Cat. 4, 7, 14:

    ad Alesiam magna inopia, multo etiam major ad Avaricum,

    Caes. B. C. 3, 47, 5.—
    B.
    With the demonstrative notion of the jam predominating, used as an affirmative, certainly, granted, by all means, yes indeed, yes:

    ut sequens probabilitatem, ubicumque haec aut occurrat aut deficiat, aut etiam, aut non respondere possit,

    Cic. Ac. 2, 32, 104; cf. id. ib. 2, 30, 97; id. N. D. 1, 25, 70; id. Rosc. Com. 3, 9: Jupp. Numquid vis? Al. Etiam;

    ut actutum advenias,

    Plaut. Am. 1, 3, 46: Th. Numquid processit ad forum hodie novi? Si. Etiam. Th. Quid tandem? id. Most. 4, 3, 8; Ter. Hec. 5, 3, 13:

    misericordia commotus ne sis. Etiam,

    Cic. Mur. 31, 65; Plin. Ep. 2, 3, 9:

    Zeno in una virtute positam beatam vitam putat. Quid Antiochus? Etiam, inquit, beatam, sed non beatissimam,

    Cic. Ac. 2, 43, 134; id. Planc. 26 fin.:

    quid? etiam,

    id. Att. 4, 5; cf. id. ib. 1, 13, 6; 2, 6 fin.; id. Q. Fr. 3, 1, 7, § 24: An. Num quid patri subolet? Ge. Nihil etiam, nothing at all, Ter. Phorm. 3, 1, 10:

    nihil etiam audio,

    id. Heaut. 5, 5, 13. —
    C.
    With the idea of time predominating, yet, as yet, even yet, still, even now:

    etsi admodum In ambiguo est etiam, nunc quid de hac re fuat,

    Plaut. Trin. 2, 4, 193; cf. Ter. Hec. 4, 3, 8:

    olim fano consumebatur omne quod profanum erat, ut etiam fit,

    Varr. L. L. 6, § 54 Müll.:

    cum iste etiam cubaret, in cubiculum introductus est,

    Cic. Verr. 2, 3, 23:

    invalidus etiamque tremens, etiam inscius aevi,

    Verg. G. 3, 189; cf. id. A. 6, 485; Sall. C. 61, 4:

    sed tu etiamne astas?

    Plaut. Most. 2, 2, 89; cf. Ter. Eun. 2, 2, 55; id. Hec. 3, 4, 16; id. Heaut. 4, 4, 20:

    quousque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quamdiu etiam furor iste tuus nos eludet?

    how much longer? Cic. Cat. 1, 1.—With negatives:

    quia tibi minas viginti pro amica etiam non dedit,

    not yet, never yet, Plaut. Ps. 1, 3, 46:

    non satis pernosti me etiam, qualis sim,

    Ter. And. 3, 2, 23:

    non dico fortasse etiam quod sentio,

    Cic. Tusc. 1, 6, 12:

    nec plane etiam abisse ex conspectu,

    Caes. B. G. 6, 43, 4:

    improbum facinus, sed fortasse adhuc in nullo etiam vindicatum,

    Cic. Verr. 2, 3, 84:

    nihil suspicans etiam mali,

    Ter. And. 1, 1, 89:

    hunc ego numquam videram etiam,

    id. Eun. 5, 8, 6; 5, 9, 62:

    quid egerint inter se, nondum etiam scio,

    id. Hec. 1, 2, 117; 5, 1, 18; id. Heaut. 3, 3, 35; id. And. 1, 2, 30:

    haec ego omnia, vixdum etiam coetu vestro dimisso, comperi,

    Cic. Cat. 1, 4 fin.
    D.
    In familiar lang., in interrogations, esp. when made indignantly, like our what? pray? etc.:

    etiam caves, ne videat forte hinc te a patre aliquis exiens?

    are you on your guard, pray? Ter. Heaut. 2, 2, 6:

    etiam tu, here, istinc amoves abs te?

    Plaut. As. 3, 3, 124:

    etiam clamas, carnufex?

    what? do you bawl? Plaut. Am. 1, 1, 220; cf. id. ib. 225; 2, 1, 21; id. Most. 2, 1, 30; Ter. Eun. 5, 7, 16; Petr. 21 fin. al.: is mihi etiam gloriabitur se omnes magistratus sine repulsa assecutum? what? and will he boast to me? etc., Cic. Pis. 1, 2; cf. id. Verr. 2, 1, 59; 2, 2, 42 fin.
    E.
    In familiar lang., with imperatives, again, once more: Tr. Circumspice dum, numquis est, Sermonem nostrum qui aucupet. Th. Tutum probe est. Tr. Circumspice etiam, Plaut. Most. 2, 2, 43; 4, 2, 3:

    etiam tu, homo nihili, quod di dant boni, cave culpa tua amissis,

    id. Bacch. 5, 2, 70; cf. Ter. And. 5, 2, 8; id. Hec. 5, 4, 1.—In impatient questions:

    scelerate, etiam respicis?

    are you going to look round? Plaut. Pers. 2, 4, 4:

    etiam vigilas?

    at once, immediately, id. Most. 2, 1, 35:

    etiam aperis?

    id. ib. 4, 2, 28:

    etiam tu taces?

    id. Trin. 2, 4, 113; Ter. Ad. 4, 2, 11:

    etiam tu hinc abis?

    id. Phorm. 3, 3, 9; cf.:

    etiamne abis?

    Plaut. Poen. 1, 3, 22:

    etiamne ambulas?

    id. As. 1, 1, 95.—
    F.
    Etiam atque etiam denotes that an action is done uninterruptedly, incessantly; whence it also conveys the idea of intensity, constantly, perpetually; repeatedly, again and again, over and over; pressingly, urgently: temo superat cogens sublime etiam atque etiam noctis iter, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 73 Müll. (Trag. v. 246 ed. Vahlen):

    etiam atque etiam argumenta cum argumentis comparare,

    Cic. Div. 1, 4; cf. id. Fam. 16, 15:

    optimus quisque confitetur, multa se ignorare et multa sibi etiam atque etiam esse discenda,

    id. Tusc. 3, 28, 69:

    dicere,

    id. Fam. 13, 28:

    commonefacere,

    id. ib. 13, 72:

    affirmare promissa,

    Liv. 22, 13:

    curare, ut, etc.,

    id. 41, 19:

    consulere,

    id. 38, 9: se avertere, Balb. ap. Cic. Att. 8, 15, A, 2:

    queri,

    Cat. 63, 61 et saep.:

    te moneo, hoc etiam atque etiam ut reputes,

    Plaut. Trin. 3, 2, 48:

    cogitare,

    Ter. Eun. 1, 1, 11:

    considerare,

    Cic. de Imp. Pomp. 19 fin.; Liv. 3, 45 fin. Drak.:

    reputare,

    Sall. J. 85, 28:

    videre,

    Cic. Div. in Caecil. 12; id. Ac. 2, 19, 62; Liv. 36, 28:

    aspicere,

    Hor. Ep. 1, 18, 76 et saep.:

    hoc te vehementer etiam atque etiam rogo,

    Cic. Fam. 13, 5, fin.; 13, 28 fin.; cf. id. Verr. 2, 5, 72:

    haec quamquam nihilo meliora sunt, nunc etiam atque etiam multo desperatiora,

    constantly more desperate from day to day, id. Fam. 6, 22 (B. and K. read nunc atque):

    quare etiam atque etiam sunt venti corpora caeca,

    i. e. most positively, Lucr. 1, 295. Vid. Hand Turs. II. pp. 545-578.

    Lewis & Short latin dictionary > etiam

  • 12 glorianter

    glōrĭor, ātus, 1, v. dep. a. and n. [id.], to glory, boast, vaunt, to brag of any thing, pride one's self on any thing (class.); constr. with acc., or an object - or relativeclause, with abl., de, in aliqua re, or absol.
    (α).
    With acc. of pron. ( cognate acc.):

    vellem equidem idem posse gloriari quod Cyrus,

    Cic. de Sen. 10, 32:

    ut de me ipso aliquid more senum glorier,

    id. ib. 23, 82:

    in eum haec gloriantem impetum facit,

    Liv. 1, 12, 9.—With direct object (post-class. and rare; cf. Weissenb. ad Liv. 27, 17, 10;

    Krebs, Antibarb. p. 502): rem ineptam,

    Vop. Procul. 12, 8: victorem Pacorum. Just. 42, 4, 11.— Hence also in the gerundive:

    beata vita glorianda et praedicanda et prae se ferenda est,

    Cic. Tusc. 5, 17, 50; cf.: est in aliqua vita praedicabile aliquid et gloriandum ac prae se ferendum, ib. § 49.—
    (β).
    With an object - or relative-clause:

    gloriare evenisse ex sententia?

    Ter. Heaut. 4, 5, 18:

    is mihi etiam gloriabitur, se omnes magistratus sine repulsa assecutum?

    Cic. Pis. 1, 2:

    omnes provincias se peragrasse,

    id. de Or. 2, 64, 258:

    in eo multum gloriari, se, etc.,

    id. Rep. 1, 6:

    seque alterum fore Sullam, inter suos gloriatur,

    Caes. B. C. 1, 4, 3: se tenebras offudisse judicibus gloriatus est, Quint. 2, 17, 21; Hor. Epod. 11, 23.—With a rel.clause:

    gloriatus est expergefactae somno Caesoniae, quantum egisset, dum ca meridiaret,

    Suet. Calig. 38.—
    (γ).
    With abl.:

    nominibus veterum gloriantur,

    Cic. Or. 50, 169:

    quibus rebus gloriemini in vobis,

    id. Lig. 7, 20:

    quod sua victoria tam insolenter gloriarentur,

    Caes. B. G. 1, 14, 4:

    hic etiam gloriatus sit occiso malo cive,

    Quint. 3, 6, 93; 11, 2, 22:

    ut nulla re magis gloriarentur quam decepto per indutias rege,

    Liv. 42, 47, 1.—
    (δ).
    With abl. and clause:

    secundis rebus nostris, duos consules ab nobis sub jugum missos,

    Liv. 23, 42, 7.— With two ablat.:

    socero illo,

    in him as father-in-law, Ov. M. 6, 176.—
    (ε).
    With de:

    de tuis divitiis intolerantissime gloriaris,

    Cic. Vat. 12, 29:

    de misera vita gloriari,

    id. Fin. 3, 8, 28:

    de M. Catone, de Ti. Corunciano, etc.,

    id. Planc. 8, 20.—
    (ζ).
    With in:

    non pudet philosophum in eo gloriari, quod, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 21, 48: nobis quoque licet in hoc quodammodo gloriari (shortly before with an object-clause), id. Off. 2, 17, 59:

    in virtute recte gloriamur,

    id. N. D. 3, 36, 87.—
    (η).
    With adversus:

    sed ne adversus te quidem ego gloriabor,

    Liv. 22, 39, 16.—
    (θ).
    Absol.:

    licet mihi, Marce fili, apud te gloriari, ad quem et hereditas hujus gloriae pertinet,

    Cic. Off. 1, 22, 78:

    tu ipse mihi gloriari videbare,

    id. Fin. 2, 16, 51:

    ut jure quisquam glorietur,

    id. ib. 4, 18, 50:

    dicitur eo tempore glorians apud suos Pompeius dixisse, etc.,

    Caes. B. C. 3, 45, 6:

    defendendi haec causa, non gloriandi loquor,

    Cic. Cael. 19, 45:

    ait ipse de se, nec mentitur in gloriando,

    id. Brut. 18, 71:

    (Domitia) haud negatura immo etiam gloriatura,

    Suet. Tit. 10 fin.—P. a.: glōriātus, a, um, boastful; comp.:

    gloriatior,

    Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 2, 16.— Adv.: glōrian-ter, exultingly (late Lat.): duci ad carcerem, Ps.-Aug. ad Fratr. Erem. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > glorianter

  • 13 gloriatus

    glōrĭor, ātus, 1, v. dep. a. and n. [id.], to glory, boast, vaunt, to brag of any thing, pride one's self on any thing (class.); constr. with acc., or an object - or relativeclause, with abl., de, in aliqua re, or absol.
    (α).
    With acc. of pron. ( cognate acc.):

    vellem equidem idem posse gloriari quod Cyrus,

    Cic. de Sen. 10, 32:

    ut de me ipso aliquid more senum glorier,

    id. ib. 23, 82:

    in eum haec gloriantem impetum facit,

    Liv. 1, 12, 9.—With direct object (post-class. and rare; cf. Weissenb. ad Liv. 27, 17, 10;

    Krebs, Antibarb. p. 502): rem ineptam,

    Vop. Procul. 12, 8: victorem Pacorum. Just. 42, 4, 11.— Hence also in the gerundive:

    beata vita glorianda et praedicanda et prae se ferenda est,

    Cic. Tusc. 5, 17, 50; cf.: est in aliqua vita praedicabile aliquid et gloriandum ac prae se ferendum, ib. § 49.—
    (β).
    With an object - or relative-clause:

    gloriare evenisse ex sententia?

    Ter. Heaut. 4, 5, 18:

    is mihi etiam gloriabitur, se omnes magistratus sine repulsa assecutum?

    Cic. Pis. 1, 2:

    omnes provincias se peragrasse,

    id. de Or. 2, 64, 258:

    in eo multum gloriari, se, etc.,

    id. Rep. 1, 6:

    seque alterum fore Sullam, inter suos gloriatur,

    Caes. B. C. 1, 4, 3: se tenebras offudisse judicibus gloriatus est, Quint. 2, 17, 21; Hor. Epod. 11, 23.—With a rel.clause:

    gloriatus est expergefactae somno Caesoniae, quantum egisset, dum ca meridiaret,

    Suet. Calig. 38.—
    (γ).
    With abl.:

    nominibus veterum gloriantur,

    Cic. Or. 50, 169:

    quibus rebus gloriemini in vobis,

    id. Lig. 7, 20:

    quod sua victoria tam insolenter gloriarentur,

    Caes. B. G. 1, 14, 4:

    hic etiam gloriatus sit occiso malo cive,

    Quint. 3, 6, 93; 11, 2, 22:

    ut nulla re magis gloriarentur quam decepto per indutias rege,

    Liv. 42, 47, 1.—
    (δ).
    With abl. and clause:

    secundis rebus nostris, duos consules ab nobis sub jugum missos,

    Liv. 23, 42, 7.— With two ablat.:

    socero illo,

    in him as father-in-law, Ov. M. 6, 176.—
    (ε).
    With de:

    de tuis divitiis intolerantissime gloriaris,

    Cic. Vat. 12, 29:

    de misera vita gloriari,

    id. Fin. 3, 8, 28:

    de M. Catone, de Ti. Corunciano, etc.,

    id. Planc. 8, 20.—
    (ζ).
    With in:

    non pudet philosophum in eo gloriari, quod, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 21, 48: nobis quoque licet in hoc quodammodo gloriari (shortly before with an object-clause), id. Off. 2, 17, 59:

    in virtute recte gloriamur,

    id. N. D. 3, 36, 87.—
    (η).
    With adversus:

    sed ne adversus te quidem ego gloriabor,

    Liv. 22, 39, 16.—
    (θ).
    Absol.:

    licet mihi, Marce fili, apud te gloriari, ad quem et hereditas hujus gloriae pertinet,

    Cic. Off. 1, 22, 78:

    tu ipse mihi gloriari videbare,

    id. Fin. 2, 16, 51:

    ut jure quisquam glorietur,

    id. ib. 4, 18, 50:

    dicitur eo tempore glorians apud suos Pompeius dixisse, etc.,

    Caes. B. C. 3, 45, 6:

    defendendi haec causa, non gloriandi loquor,

    Cic. Cael. 19, 45:

    ait ipse de se, nec mentitur in gloriando,

    id. Brut. 18, 71:

    (Domitia) haud negatura immo etiam gloriatura,

    Suet. Tit. 10 fin.—P. a.: glōriātus, a, um, boastful; comp.:

    gloriatior,

    Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 2, 16.— Adv.: glōrian-ter, exultingly (late Lat.): duci ad carcerem, Ps.-Aug. ad Fratr. Erem. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > gloriatus

  • 14 glorior

    glōrĭor, ātus, 1, v. dep. a. and n. [id.], to glory, boast, vaunt, to brag of any thing, pride one's self on any thing (class.); constr. with acc., or an object - or relativeclause, with abl., de, in aliqua re, or absol.
    (α).
    With acc. of pron. ( cognate acc.):

    vellem equidem idem posse gloriari quod Cyrus,

    Cic. de Sen. 10, 32:

    ut de me ipso aliquid more senum glorier,

    id. ib. 23, 82:

    in eum haec gloriantem impetum facit,

    Liv. 1, 12, 9.—With direct object (post-class. and rare; cf. Weissenb. ad Liv. 27, 17, 10;

    Krebs, Antibarb. p. 502): rem ineptam,

    Vop. Procul. 12, 8: victorem Pacorum. Just. 42, 4, 11.— Hence also in the gerundive:

    beata vita glorianda et praedicanda et prae se ferenda est,

    Cic. Tusc. 5, 17, 50; cf.: est in aliqua vita praedicabile aliquid et gloriandum ac prae se ferendum, ib. § 49.—
    (β).
    With an object - or relative-clause:

    gloriare evenisse ex sententia?

    Ter. Heaut. 4, 5, 18:

    is mihi etiam gloriabitur, se omnes magistratus sine repulsa assecutum?

    Cic. Pis. 1, 2:

    omnes provincias se peragrasse,

    id. de Or. 2, 64, 258:

    in eo multum gloriari, se, etc.,

    id. Rep. 1, 6:

    seque alterum fore Sullam, inter suos gloriatur,

    Caes. B. C. 1, 4, 3: se tenebras offudisse judicibus gloriatus est, Quint. 2, 17, 21; Hor. Epod. 11, 23.—With a rel.clause:

    gloriatus est expergefactae somno Caesoniae, quantum egisset, dum ca meridiaret,

    Suet. Calig. 38.—
    (γ).
    With abl.:

    nominibus veterum gloriantur,

    Cic. Or. 50, 169:

    quibus rebus gloriemini in vobis,

    id. Lig. 7, 20:

    quod sua victoria tam insolenter gloriarentur,

    Caes. B. G. 1, 14, 4:

    hic etiam gloriatus sit occiso malo cive,

    Quint. 3, 6, 93; 11, 2, 22:

    ut nulla re magis gloriarentur quam decepto per indutias rege,

    Liv. 42, 47, 1.—
    (δ).
    With abl. and clause:

    secundis rebus nostris, duos consules ab nobis sub jugum missos,

    Liv. 23, 42, 7.— With two ablat.:

    socero illo,

    in him as father-in-law, Ov. M. 6, 176.—
    (ε).
    With de:

    de tuis divitiis intolerantissime gloriaris,

    Cic. Vat. 12, 29:

    de misera vita gloriari,

    id. Fin. 3, 8, 28:

    de M. Catone, de Ti. Corunciano, etc.,

    id. Planc. 8, 20.—
    (ζ).
    With in:

    non pudet philosophum in eo gloriari, quod, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 21, 48: nobis quoque licet in hoc quodammodo gloriari (shortly before with an object-clause), id. Off. 2, 17, 59:

    in virtute recte gloriamur,

    id. N. D. 3, 36, 87.—
    (η).
    With adversus:

    sed ne adversus te quidem ego gloriabor,

    Liv. 22, 39, 16.—
    (θ).
    Absol.:

    licet mihi, Marce fili, apud te gloriari, ad quem et hereditas hujus gloriae pertinet,

    Cic. Off. 1, 22, 78:

    tu ipse mihi gloriari videbare,

    id. Fin. 2, 16, 51:

    ut jure quisquam glorietur,

    id. ib. 4, 18, 50:

    dicitur eo tempore glorians apud suos Pompeius dixisse, etc.,

    Caes. B. C. 3, 45, 6:

    defendendi haec causa, non gloriandi loquor,

    Cic. Cael. 19, 45:

    ait ipse de se, nec mentitur in gloriando,

    id. Brut. 18, 71:

    (Domitia) haud negatura immo etiam gloriatura,

    Suet. Tit. 10 fin.—P. a.: glōriātus, a, um, boastful; comp.:

    gloriatior,

    Jul. Val. Rer. Gest. Alex. 2, 16.— Adv.: glōrian-ter, exultingly (late Lat.): duci ad carcerem, Ps.-Aug. ad Fratr. Erem. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > glorior

  • 15 offensa

    offensa, ae, f. [1. offendo, like repulsa, from repello], a striking or grating against any thing.
    I.
    Lit. (very rare):

    donec cerussae similis fiat, nulla dentium offensa,

    and does not grit against the teeth, Plin. 34, 10, 22, § 104:

    sine offensis fricantium,

    id. 35, 15, 52, § 184.—
    II.
    Trop.
    A.
    Offence, disfavor, displeasure, hatred; enmity:

    quin magnā in offensā sim apud Pompeium,

    Cic. Att. 9, 2, a, 2: quod offensae fuerit in istā cunctatione, te subisse, to incur hatred, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 16, 2:

    gravissimam contrahere,

    to fall into disgrace, Suet. Vesp. 4:

    offensam meruisse,

    Ov. P. 4, 1, 16:

    habere,

    to cause hatred, Quint. 9, 2, 72:

    ne minus gratiae quam offensae mereamur,

    id. 4, 2, 39:

    sinceri et sine offensā in diem Christi,

    Vulg. Phil. 1, 10.—
    2.
    An offending against or violating a law, an offence, crime (mostly in jurid. Lat.):

    offensa edicti,

    Dig. 3, 1, 6:

    levis offensae contrahere culpam, Cod. Th. 4, 11, 1: sub quālibet culpae aut erroris offensā,

    ib. 6, 10, 1:

    offensae veteris reus atque tacendae,

    Juv. 4, 105.—
    B.
    An injury received, an offence, affront, wrong (perh. only since the Aug. per.):

    gustus,

    Col. 12, 21, 6:

    offensas vindicet ense suas,

    Ov. Tr. 3, 8, 40:

    in offensis exorabilis,

    Vell. 2, 29, 4:

    per ejusmodi offensas emetiendum est confragosum hoc iter,

    Sen. Ep. 18, 4, 2.—
    2.
    Of a state of injury, a complaint, inconvenience, indisposition:

    sine offensā corporis animique,

    Petr. 131:

    si quid offensae in cenā sensit,

    indisposition, Cels. 1, 6; Sen. Ep. 7, 1; cf. in plur., id. Tranq. An. 2, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > offensa

  • 16 retro

    rē̆trō, adv. [from re and the pronominal suffix ter, as in citro, ultro, intro, etc.].
    I.
    Lit., of place, backwards, back; on the back side, behind.
    a.
    Denoting tendency, direction, with verbs or nouns of motion:

    multa videbis retro repulsa revorti,

    Lucr. 2, 130; so very often with redire, regredi, repetere, remittere, respicere, reverti, revocare, etc., v. h. vv., and cf. Drak. ad Liv. 22, 6, 7, and 27, 28, 6:

    vestigia retro sequor,

    Verg. A. 2, 753; 9, 392; 11, 405:

    dare lintea retro,

    id. ib. 3, 686:

    ora retro Flectit,

    Ov. M. 15, 685:

    retro inhibitā nave,

    Liv. 30, 10 et saep.: iter mihi retro ad Alpes versus incidit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 15, 2; cf.:

    fugam retro spectante milite,

    Liv. 8, 19:

    fugit retro,

    Hor. C. 2, 11, 5:

    ne currente retro funis eat rotā,

    id. ib. 3, 10, 10:

    meretrix retro Perjura cedit,

    id. ib. 1, 35, 25:

    retro properare,

    Ov. H. 5, 31:

    unde ad hunc orbem redii, unde retro nemo,

    Sen. Herc. Oet. 48.—
    b.
    Denoting rest (rare):

    est mihi in ultimis conclave aedibus quoddam retro,

    Ter. Heaut. 5, 1, 29:

    quid retro atque a tergo fieret, ne laboraret,

    Cic. Div. 1, 24, 49:

    perculsis nullum retro subsidium foret,

    Tac. H. 2, 26:

    retro Marsigni, etc.,

    id. G. 43:

    MEMORIAM SE VIVA FECIT SIBI... CVM AEDICVLIS ANTE ET A RETRO,

    Inscr. Orell. 4512.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of time, back; in time back, in past times, before, formerly:

    et deinceps retro usque ad Romulum,

    Cic. Rep. 1, 37, 58; cf.:

    SVPER OMNES RETRO PRINCIPES FORTISSIMO IMP. CAES., etc.,

    Inscr. Orell. 1049;

    and so, OMNES RETRO PRINCIPES,

    ib. 1098:

    quodcumque retro est,

    is past, Hor. C. 3, 29, 46:

    praemissa retro nobilitas,

    Stat. S. 1, 4, 68; Traj. ap. Plin. Ep. 10, 118 (120):

    cujus vim si retro quoque velimus custodire (opp. in futurum),

    id. ib. 10, 115 (116) fin.:

    meliorum retro principum ( = superiorum),

    Lampr. Alex. Sev. 34:

    cum id ab aliis retro factum recordarer,

    Tert. Uxor. 2, 2:

    Hebraei retro, qui nunc Judaei,

    id. Apol. 18.—
    B.
    In other relations, back, behind, in return, on the contrary, on the other hand, vice versa:

    ab imā (voce) ad summam ac retro multi sunt gradus,

    Quint. 11, 3, 15:

    ut omnia, quae sine eā (honestate) sint, longe retro ponenda censeat,

    Cic. Tusc. 5, 31, 87:

    rursum versus retroque,

    id. Part. 7, 24; cf.:

    vide rursus retro,

    id. Fin. 5, 28, 83: sic omnia fatis In pejus ruere, ac retro sublapsa referri, i. e. against one ' s efforts or wish, Verg. G. 1, [p. 1588] 200; cf.:

    retro vivere,

    Sen. Ep. 122 fin.:

    si malum perfidia, non est fallendum. Idem retro,

    Quint. 5, 10, 74:

    fructus hominis in operis consistit et retro in fructu hominis operae sunt,

    Dig. 7, 7, 4; cf. ib. 46, 1, 21; 46, 3, 67 et saep.
    The words containing retro in composition (except retroversus and retrorsus) are post-Aug.
    ; they are sometimes written separately.

    Lewis & Short latin dictionary > retro

  • 17 reverto

    rĕ-verto ( - vort-) and rĕ-vertor ( - vort-), versus (-vors-) ( inf. paragog. revertier, Phaedr. 4, 18, 14), 3 (the authors of the ante-Aug. per. make the perfect forms, with the exception of the part. reversus, only from the active root, reverti, reverteram, revertisse, etc., Plaut. Am. 3, 2, 28: [p. 1590] Cic. Fam. 10, 28, 1; id. Att. 8, 3, 7; id. Phil. 2, 24, 59; id. Div. 1, 15, 27; id. Phil. 8, 10, 28; id. Tusc. 5, 37, 107; Caes. B. G. 1, 8; 1, 31, 2, 29; 2, 14; Sall. C. 37, 11 et saep.:

    reversus,

    Cic. Phil. 6, 4, 10; Caes. B. G. 6, 42; Sall. H. 4, 4 Dietsch;

    but cf.: reversus sum, etc.,

    Vell. 2, 42, 3; Quint. 7, 8, 2; 11, 2, 17; Tac. A. 12, 21; Front. Strat. 4, 2, 8; 4, 5, 17; Val. Max. 5, 1, 1; Nep. Them. 5, 2. But in the present tenses the active form is rare:

    revortit,

    Lucr. 3, 1061; 5, 1153, and Pompon. ap. Non. 476, 2;

    or Com. Rel. p. 201 Rib.: revertebant,

    Amm. 19, 5, 2; cf. Neue, Formenl. 2, p. 345 sq.; Zumpt, Gram. § 209 fin.) [verto], to turn back, turn about; to come back, return (syn.: redeo, revenio).
    I.
    Lit.:

    clamitant me ut revertar,

    Plaut. Ps. 5, 1, 30:

    (Deiotarus) cum ex itinere revertisset... persaepe revertit ex itinere,

    Cic. Div. 1, 15, 26 sq.; cf. id. ib. 2, 8, 20:

    eodem (vultu) semper se vidisse exeuntem illum domo et revertentem,

    id. Tusc. 3, 15, 31:

    ita maestus rediit, ut retractus, non reversus videretur,

    id. Phil. 6, 4, 10:

    reversus ille, etc.,

    Caes. B. G. 6, 42:

    (mulier) per propinquos rogata, ut rediret, non est reversa,

    Quint. 7, 8, 2 et saep.:

    cum ego a foro revortor,

    Plaut. Ps. 1, 2, 30:

    a Fabricio ponte,

    Hor. S. 2, 3, 36:

    a Scythiā,

    Just. 9, 3, 1; 22, 3, 6:

    reverti ab exsilio,

    Tac. H. 1, 77; 2, 92; Suet. Calig. 59:

    a bello,

    Cic. Ac. 2, 1, 3; Sen. Suas. 2, 8; for which poet.:

    silvā,

    Ov. M. 5, 585:

    jam ad te revortar,

    Plaut. Aul. 2, 2, 26:

    ad aliquem,

    id. Ep. 3, 3, 43; id. Ps. 4, 7, 62; Caes. B. G. 2, 14 et saep.:

    nisi domum revorteris,

    Plaut. Men. 2, 1, 31; so,

    domum,

    Ter. Heaut. 1, 1, 16 (opp. egredior); 70; 2, 3, 99; Cic. Tusc. 5, 37, 107 (opp. egressi); Hor. Ep. 1, 15, 24 al.:

    Formias,

    Cic. Att. 8, 3, 7:

    Ameriam,

    id. Rosc. Am. 9, 26:

    Epheso Laodiceam,

    id. Fam. 3, 10, 3:

    hunc in locum,

    id. Rep. 6, 25, 29:

    in castra,

    Sall. J. 58, 7:

    ad assuetas sibi sedes,

    Quint. 11, 2, 6:

    huc,

    Plaut. Am. 2, 2, 57; 3, 2, 28; Ter. Ad. 4, 1, 9; Cic. Rep. 6, 13, 13 (opp. hinc profecti). — With double nom.:

    consules praedā ingenti partā victores reverterunt,

    Liv. 7, 17. —
    b.
    Of things:

    sol inde (sc. a brumalibus flexibus) revortens,

    Lucr. 5, 616:

    revertitur idem sol sub terras,

    id. 5, 658:

    revertitur luna ad signum quodque,

    id. 5, 635:

    multa videbis retro repulsa revorti,

    id. 2, 130:

    retroque a terrā cunctā revorti,

    id. 1, 785:

    quis neget... Tiberim reverti,

    Hor. C. 1, 29, 12:

    sol reversus,

    Manil. 5, 464. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to return:

    nescit vox missa reverti,

    Hor. A. P. 390; cf. Quint. 10, 7, 14:

    leti jam limine ab ipso Ad vitam possint revorti,

    Lucr. 2, 961:

    ad superiorem consuetudinem,

    Cic. Fam. 9, 24, 2:

    ad illum animum meum pristinum,

    id. ib. 10, 28, 1:

    ad sanitatem,

    Caes. B. G. 1, 42:

    ad corporis commodum,

    Cic. Inv. 2, 56, 168:

    haec ad easdem particulas,

    Quint. 3, 6, 65:

    ad Musas,

    Ov. Tr. 3, 7, 9:

    ad bonam vitae consuetudinem,

    Dig. 34, 4, 30:

    ut reverteretur in gratiam mecum,

    Petr. 87:

    poena in caput tuum,

    Ov. A. A. 1, 340; cf. Tac. H. 3, 31. —
    B.
    In partic., in speech (after a digression), to return, revert to a theme, etc.:

    scribam tibi tres libros, ad quos revertare,

    Varr. R. R. 1, 1, 4:

    discedo parumper a somniis, ad quae mox revertar,

    Cic. Div. 1, 23, 47:

    sed, ut ad propositum revertamur, etc.,

    id. Fin. 2, 32, 104:

    ut ad me revertar,

    id. Cael. 3, 6:

    ad illam puellam exposititiam,

    Plaut. Cas. prol. 79:

    proinde ad id revertar,

    Curt. 7, 1, 26:

    illuc,

    Nep. Dion, 4. —

    In a comic equivoque: revortor rursus denuo Carthaginem, Si quid mandare voltis aut curarier,

    Plaut. Poen. prol. 79.

    Lewis & Short latin dictionary > reverto

  • 18 revertor

    rĕ-verto ( - vort-) and rĕ-vertor ( - vort-), versus (-vors-) ( inf. paragog. revertier, Phaedr. 4, 18, 14), 3 (the authors of the ante-Aug. per. make the perfect forms, with the exception of the part. reversus, only from the active root, reverti, reverteram, revertisse, etc., Plaut. Am. 3, 2, 28: [p. 1590] Cic. Fam. 10, 28, 1; id. Att. 8, 3, 7; id. Phil. 2, 24, 59; id. Div. 1, 15, 27; id. Phil. 8, 10, 28; id. Tusc. 5, 37, 107; Caes. B. G. 1, 8; 1, 31, 2, 29; 2, 14; Sall. C. 37, 11 et saep.:

    reversus,

    Cic. Phil. 6, 4, 10; Caes. B. G. 6, 42; Sall. H. 4, 4 Dietsch;

    but cf.: reversus sum, etc.,

    Vell. 2, 42, 3; Quint. 7, 8, 2; 11, 2, 17; Tac. A. 12, 21; Front. Strat. 4, 2, 8; 4, 5, 17; Val. Max. 5, 1, 1; Nep. Them. 5, 2. But in the present tenses the active form is rare:

    revortit,

    Lucr. 3, 1061; 5, 1153, and Pompon. ap. Non. 476, 2;

    or Com. Rel. p. 201 Rib.: revertebant,

    Amm. 19, 5, 2; cf. Neue, Formenl. 2, p. 345 sq.; Zumpt, Gram. § 209 fin.) [verto], to turn back, turn about; to come back, return (syn.: redeo, revenio).
    I.
    Lit.:

    clamitant me ut revertar,

    Plaut. Ps. 5, 1, 30:

    (Deiotarus) cum ex itinere revertisset... persaepe revertit ex itinere,

    Cic. Div. 1, 15, 26 sq.; cf. id. ib. 2, 8, 20:

    eodem (vultu) semper se vidisse exeuntem illum domo et revertentem,

    id. Tusc. 3, 15, 31:

    ita maestus rediit, ut retractus, non reversus videretur,

    id. Phil. 6, 4, 10:

    reversus ille, etc.,

    Caes. B. G. 6, 42:

    (mulier) per propinquos rogata, ut rediret, non est reversa,

    Quint. 7, 8, 2 et saep.:

    cum ego a foro revortor,

    Plaut. Ps. 1, 2, 30:

    a Fabricio ponte,

    Hor. S. 2, 3, 36:

    a Scythiā,

    Just. 9, 3, 1; 22, 3, 6:

    reverti ab exsilio,

    Tac. H. 1, 77; 2, 92; Suet. Calig. 59:

    a bello,

    Cic. Ac. 2, 1, 3; Sen. Suas. 2, 8; for which poet.:

    silvā,

    Ov. M. 5, 585:

    jam ad te revortar,

    Plaut. Aul. 2, 2, 26:

    ad aliquem,

    id. Ep. 3, 3, 43; id. Ps. 4, 7, 62; Caes. B. G. 2, 14 et saep.:

    nisi domum revorteris,

    Plaut. Men. 2, 1, 31; so,

    domum,

    Ter. Heaut. 1, 1, 16 (opp. egredior); 70; 2, 3, 99; Cic. Tusc. 5, 37, 107 (opp. egressi); Hor. Ep. 1, 15, 24 al.:

    Formias,

    Cic. Att. 8, 3, 7:

    Ameriam,

    id. Rosc. Am. 9, 26:

    Epheso Laodiceam,

    id. Fam. 3, 10, 3:

    hunc in locum,

    id. Rep. 6, 25, 29:

    in castra,

    Sall. J. 58, 7:

    ad assuetas sibi sedes,

    Quint. 11, 2, 6:

    huc,

    Plaut. Am. 2, 2, 57; 3, 2, 28; Ter. Ad. 4, 1, 9; Cic. Rep. 6, 13, 13 (opp. hinc profecti). — With double nom.:

    consules praedā ingenti partā victores reverterunt,

    Liv. 7, 17. —
    b.
    Of things:

    sol inde (sc. a brumalibus flexibus) revortens,

    Lucr. 5, 616:

    revertitur idem sol sub terras,

    id. 5, 658:

    revertitur luna ad signum quodque,

    id. 5, 635:

    multa videbis retro repulsa revorti,

    id. 2, 130:

    retroque a terrā cunctā revorti,

    id. 1, 785:

    quis neget... Tiberim reverti,

    Hor. C. 1, 29, 12:

    sol reversus,

    Manil. 5, 464. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to return:

    nescit vox missa reverti,

    Hor. A. P. 390; cf. Quint. 10, 7, 14:

    leti jam limine ab ipso Ad vitam possint revorti,

    Lucr. 2, 961:

    ad superiorem consuetudinem,

    Cic. Fam. 9, 24, 2:

    ad illum animum meum pristinum,

    id. ib. 10, 28, 1:

    ad sanitatem,

    Caes. B. G. 1, 42:

    ad corporis commodum,

    Cic. Inv. 2, 56, 168:

    haec ad easdem particulas,

    Quint. 3, 6, 65:

    ad Musas,

    Ov. Tr. 3, 7, 9:

    ad bonam vitae consuetudinem,

    Dig. 34, 4, 30:

    ut reverteretur in gratiam mecum,

    Petr. 87:

    poena in caput tuum,

    Ov. A. A. 1, 340; cf. Tac. H. 3, 31. —
    B.
    In partic., in speech (after a digression), to return, revert to a theme, etc.:

    scribam tibi tres libros, ad quos revertare,

    Varr. R. R. 1, 1, 4:

    discedo parumper a somniis, ad quae mox revertar,

    Cic. Div. 1, 23, 47:

    sed, ut ad propositum revertamur, etc.,

    id. Fin. 2, 32, 104:

    ut ad me revertar,

    id. Cael. 3, 6:

    ad illam puellam exposititiam,

    Plaut. Cas. prol. 79:

    proinde ad id revertar,

    Curt. 7, 1, 26:

    illuc,

    Nep. Dion, 4. —

    In a comic equivoque: revortor rursus denuo Carthaginem, Si quid mandare voltis aut curarier,

    Plaut. Poen. prol. 79.

    Lewis & Short latin dictionary > revertor

  • 19 revortor

    rĕ-verto ( - vort-) and rĕ-vertor ( - vort-), versus (-vors-) ( inf. paragog. revertier, Phaedr. 4, 18, 14), 3 (the authors of the ante-Aug. per. make the perfect forms, with the exception of the part. reversus, only from the active root, reverti, reverteram, revertisse, etc., Plaut. Am. 3, 2, 28: [p. 1590] Cic. Fam. 10, 28, 1; id. Att. 8, 3, 7; id. Phil. 2, 24, 59; id. Div. 1, 15, 27; id. Phil. 8, 10, 28; id. Tusc. 5, 37, 107; Caes. B. G. 1, 8; 1, 31, 2, 29; 2, 14; Sall. C. 37, 11 et saep.:

    reversus,

    Cic. Phil. 6, 4, 10; Caes. B. G. 6, 42; Sall. H. 4, 4 Dietsch;

    but cf.: reversus sum, etc.,

    Vell. 2, 42, 3; Quint. 7, 8, 2; 11, 2, 17; Tac. A. 12, 21; Front. Strat. 4, 2, 8; 4, 5, 17; Val. Max. 5, 1, 1; Nep. Them. 5, 2. But in the present tenses the active form is rare:

    revortit,

    Lucr. 3, 1061; 5, 1153, and Pompon. ap. Non. 476, 2;

    or Com. Rel. p. 201 Rib.: revertebant,

    Amm. 19, 5, 2; cf. Neue, Formenl. 2, p. 345 sq.; Zumpt, Gram. § 209 fin.) [verto], to turn back, turn about; to come back, return (syn.: redeo, revenio).
    I.
    Lit.:

    clamitant me ut revertar,

    Plaut. Ps. 5, 1, 30:

    (Deiotarus) cum ex itinere revertisset... persaepe revertit ex itinere,

    Cic. Div. 1, 15, 26 sq.; cf. id. ib. 2, 8, 20:

    eodem (vultu) semper se vidisse exeuntem illum domo et revertentem,

    id. Tusc. 3, 15, 31:

    ita maestus rediit, ut retractus, non reversus videretur,

    id. Phil. 6, 4, 10:

    reversus ille, etc.,

    Caes. B. G. 6, 42:

    (mulier) per propinquos rogata, ut rediret, non est reversa,

    Quint. 7, 8, 2 et saep.:

    cum ego a foro revortor,

    Plaut. Ps. 1, 2, 30:

    a Fabricio ponte,

    Hor. S. 2, 3, 36:

    a Scythiā,

    Just. 9, 3, 1; 22, 3, 6:

    reverti ab exsilio,

    Tac. H. 1, 77; 2, 92; Suet. Calig. 59:

    a bello,

    Cic. Ac. 2, 1, 3; Sen. Suas. 2, 8; for which poet.:

    silvā,

    Ov. M. 5, 585:

    jam ad te revortar,

    Plaut. Aul. 2, 2, 26:

    ad aliquem,

    id. Ep. 3, 3, 43; id. Ps. 4, 7, 62; Caes. B. G. 2, 14 et saep.:

    nisi domum revorteris,

    Plaut. Men. 2, 1, 31; so,

    domum,

    Ter. Heaut. 1, 1, 16 (opp. egredior); 70; 2, 3, 99; Cic. Tusc. 5, 37, 107 (opp. egressi); Hor. Ep. 1, 15, 24 al.:

    Formias,

    Cic. Att. 8, 3, 7:

    Ameriam,

    id. Rosc. Am. 9, 26:

    Epheso Laodiceam,

    id. Fam. 3, 10, 3:

    hunc in locum,

    id. Rep. 6, 25, 29:

    in castra,

    Sall. J. 58, 7:

    ad assuetas sibi sedes,

    Quint. 11, 2, 6:

    huc,

    Plaut. Am. 2, 2, 57; 3, 2, 28; Ter. Ad. 4, 1, 9; Cic. Rep. 6, 13, 13 (opp. hinc profecti). — With double nom.:

    consules praedā ingenti partā victores reverterunt,

    Liv. 7, 17. —
    b.
    Of things:

    sol inde (sc. a brumalibus flexibus) revortens,

    Lucr. 5, 616:

    revertitur idem sol sub terras,

    id. 5, 658:

    revertitur luna ad signum quodque,

    id. 5, 635:

    multa videbis retro repulsa revorti,

    id. 2, 130:

    retroque a terrā cunctā revorti,

    id. 1, 785:

    quis neget... Tiberim reverti,

    Hor. C. 1, 29, 12:

    sol reversus,

    Manil. 5, 464. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to return:

    nescit vox missa reverti,

    Hor. A. P. 390; cf. Quint. 10, 7, 14:

    leti jam limine ab ipso Ad vitam possint revorti,

    Lucr. 2, 961:

    ad superiorem consuetudinem,

    Cic. Fam. 9, 24, 2:

    ad illum animum meum pristinum,

    id. ib. 10, 28, 1:

    ad sanitatem,

    Caes. B. G. 1, 42:

    ad corporis commodum,

    Cic. Inv. 2, 56, 168:

    haec ad easdem particulas,

    Quint. 3, 6, 65:

    ad Musas,

    Ov. Tr. 3, 7, 9:

    ad bonam vitae consuetudinem,

    Dig. 34, 4, 30:

    ut reverteretur in gratiam mecum,

    Petr. 87:

    poena in caput tuum,

    Ov. A. A. 1, 340; cf. Tac. H. 3, 31. —
    B.
    In partic., in speech (after a digression), to return, revert to a theme, etc.:

    scribam tibi tres libros, ad quos revertare,

    Varr. R. R. 1, 1, 4:

    discedo parumper a somniis, ad quae mox revertar,

    Cic. Div. 1, 23, 47:

    sed, ut ad propositum revertamur, etc.,

    id. Fin. 2, 32, 104:

    ut ad me revertar,

    id. Cael. 3, 6:

    ad illam puellam exposititiam,

    Plaut. Cas. prol. 79:

    proinde ad id revertar,

    Curt. 7, 1, 26:

    illuc,

    Nep. Dion, 4. —

    In a comic equivoque: revortor rursus denuo Carthaginem, Si quid mandare voltis aut curarier,

    Plaut. Poen. prol. 79.

    Lewis & Short latin dictionary > revortor

  • 20 sugillata

    sūgillo (suggillo, oited ap. Victorin. p. 2465 P.), āvi, ātum, 1, v. a. [etym. dub.; perh. akin with sugo], to beat black-andblue (mostly post-Aug.).
    I.
    Lit.:

    oculi ex ictu suffusi cruore et sugillati,

    Plin. 31, 9, 45, § 100:

    athleta, qui numquam sugillatus est,

    Sen. Ep. 13, 2: oculos patri, perh. to knock out, Varr. ap. Non. 171, 13. — Part. perf. as subst.: sūgillāta, ōrum, n. (sc. loca), black-and-blue spots, bruises:

    allium sugillata aut liventia ad colorem reducit,

    black-and-blue spots, Plin. 20, 6, 23, § 55:

    caseus recens cum melle sugillata emendat,

    id. 28, 9, 34, § 132. —
    II.
    Trop.
    A.
    To flout, jeer, taunt, scoff at, insult, revile:

    viros sugillatos, repulsos,

    Liv. 4, 35, 10:

    Sulla repulsa praeturae sugillatus est,

    Val. Max. 7, 5, 5:

    crudelitatem alicujus,

    id. 3, 2, 1; 5, 3, 4:

    noli sugillare miserias,

    Petr. 128:

    pudorem,

    Dig. 2, 4, 10, § 12:

    opinionem alicujus,

    ib. 44, 4, 4, § 16; to annoy, Vulg. Luc. 18, 5.—
    * B.
    = to beat into one, i. e. to suggest: verba alicui, Prud. steph. 10, 999.

    Lewis & Short latin dictionary > sugillata

См. также в других словарях:

  • repulsa — sustantivo femenino 1. Condena enérgica: Todos expresaron su repulsa ante ese crimen. Sinónimo: rechazo. 2. Uso/registro: restringido. Reprimenda severa: La repulsa de la profesora le dejó preocupado …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • repulsa — (Del lat. repulsa). 1. f. Acción y efecto de repulsar. 2. Condena enérgica de algo …   Diccionario de la lengua española

  • repulsa — index defeat, rebuff Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • repulsa — s. f. 1. Repulsão. 2. Recusa …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • repulsa — (Del lat. repulsa.) ► sustantivo femenino 1 Acción y resultado de repulsar. 2 Condena enérgica de una cosa: ■ el pueblo manifestó su repulsa hacia el terrorismo. SINÓNIMO rechazo ANTÓNIMO aprobación 3 Reprimenda dura y severa: ■ no creo que… …   Enciclopedia Universal

  • repulsa — {{#}}{{LM R33910}}{{〓}} {{SynR34744}} {{[}}repulsa{{]}} ‹re·pul·sa› {{《}}▍ s.f.{{》}} Rechazo, desprecio o condena enérgica de algo. {{★}}{{\}}ETIMOLOGÍA:{{/}} Del latín repulsa. {{#}}{{LM SynR34744}}{{〓}} {{CLAVE… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • repulsa — re|pul|sa Mot Pla Nom femení …   Diccionari Català-Català

  • repulsa — re·pùl·sa s.f. BU var. → ripulsa …   Dizionario italiano

  • repulsa — pl.f. repulse …   Dizionario dei sinonimi e contrari

  • repulsa — sustantivo femenino 1) propulsa, repulsión. 2) reprimenda, reconvención, amonestación, bronca*. * * * Sinónimos: ■ repudio …   Diccionario de sinónimos y antónimos

  • Rita Repulsa — Series Mighty Morphin Power Rangers Power Rangers Zeo First appearance Day of the Dumpster (Mighty Morphin Power Rangers) Last appearance Mystic Fate (Power Rangers Myst …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»