-
21 compello
1.com-pello ( conp-), pŭli, pulsum, 3, v. a., to drive together to a place, to collect, assemble (opp. expello, Cic. Pis. 7, 16;I.to dispellere,
Plaut. As. 3, 3, 149;and to aspellere,
id. Trin. 3, 2, 46; class.).Lit. of herds, flocks:II.tum compellendum (agnos) in gregem ovium,
Varr. R. R. 2, 2, 18:armentum in speluncam,
Liv. 1, 7, 5; cf.:pecoris vim ingentem in saltum avium,
id. 9, 31, 7:greges in unum,
Verg. E. 7, 2:pecus totius provinciae,
Cic. Pis. 36, 87: haedorum gregem hibisco ( poet. for ad hibiscum), Verg. E. 2, 30.—Also of other objects:primordia,
Lucr. 2, 564:homines unum in locum,
Cic. Inv. 1, 2, 2:naves (hostium) in portum,
Caes. B. C. 1, 58 fin.:hostes intra oppida murosque,
id. B. G. 7, 65; so of the driving or forcing of enemies in a body; cf.:adversarios intra moenia,
Nep. Ages. 5, 3:hostem fugatum in naves,
Liv. 10, 2, 2:Dardanos in urbem,
id. 41, 19, 9; Suet. Vit. 15:oppidanos intra munimenta,
Curt. 8, 11, 1:hostes in fugam,
Just. 4, 4.—Hence fig.:bellum Medulliam,
to turn the war thither, Liv. 1, 33, 4:is (hostes) eo compulit ut locorum angustiis clausi, etc.,
drove them into so close corners, Nep. Ham. 2, 4:Pompeium domum suam,
Cic. Pis. 7, 16:ad monumentorum deversoria plebe compulsā,
Suet. Ner. 38: quam (imaginem) virga semel horrida... Nigro compulerit gregi, * Hor. C. 1, 24, 18:ossa in suas sedes,
Cels. 6, 7 fin. —Trop.A.To bring or press together:B.amores nostros dispulsos,
Plaut. As. 3, 3, 149:cur eam tantas in angustias et in Stoicorum dumeta compellimus?
Cic. Ac. 2, 35, 112.—Far more freq.,To drive, bring, move, impel, incite, urge, compel, force, constrain to something; constr. with ad, in, more rarely with ut, the inf. or absol.(α).With ad (freq. in Suet.):(β).aliquem ad virtutem,
Plaut. Bacch. 4, 10, 10:ad arma,
Cic. Marcell. 5, 13:ad bellum,
Ov. M. 5, 219:ad deditionem fame,
Suet. Aug. 14; Curt. 9, 1, 19:ad necem,
Suet. Aug. 66; id. Calig. 23; id. Ner. 35: ad mortem, id. Tib. 56; Quint. 7, 3, 7:ad confessionem,
Suet. Claud. 15:ad pugnam,
id. ib. 21:ad rapinas,
Luc. 7, 99:ad defectionem,
Curt. 10, 1, 45:ad laqueum,
Plin. 36, 5, 4, § 12:ad impudicitiam,
Dig. 1, 6, 2.—With in:(γ).in hunc sensum compellor injuriis,
Cic. Fam. 1, 9, 21:in eundem metum,
Liv. 25, 29, 8:in socordiam,
Col. 11, 1, 11:in mortem,
Quint. 7, 3, 7:in metum,
Tac. H. 2, 27. —With ut:(δ).callidum senem callidis dolis Conpuli et perpuli, mihi omnia ut crederet,
Plaut. Bacch. 4, 4, 4; Suet. Caes. 1; 24; id. Vesp. 2; Tac. Or. 4; Curt. 8, 8, 2. —With inf.:(ε).aliquem jussa nefanda pati,
Ov. F. 3, 860; Luc. 3, 144; Suet. Tib. 62; id. Dom. 14; Curt. 5, 1, 35; Just. 16, 5; 30, 3; Gai Inst. 2, 237.—Absol.:2.ceteras nationes conterruit, compulit, domuit,
Cic. Prov. Cons. 13, 33:aliquā indignatione compellendus,
Quint. 9, 4, 138:ille qui aspellit, is conpellit,
Plaut. Trin. 3, 2, 46; freq. in perf. part.:periculis compulsus,
Cic. Fam. 1, 9, 11; Caes. B. C. 3, 41; Liv. 27, 30, 3.compello ( conp-), āvi, ātum, 1, v. a. [1. compello; cf. 2. appello, āre, from 1. appello, ĕre, and jugare, from root of jungo], to accost one.I.Without implying reproach, to accost, address (mostly poet.): exin compellare pater me voce videtur his verbis, etc., Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 41 (Ann. v. 45 Vahl.); so, aliquem, id. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 256 ib.):II.aliquem voce,
Verg. A. 5, 161; and:notis vocibus,
id. ib. 6, 499; cf. Ov. M. 14, 839:blande hominem,
Plaut. Poen. 3, 3, 72; cf. id. Stich. 2, 1, 43:familiariter,
id. Men. 2, 3, 23: carmine, * Cat. 64, 24:talibus agrestem com pellat Oreada dictis,
Ov. M. 8, 787; 12, 585:Tauream nomine,
Liv. 23, 47, 2; Curt. 4, 13, 20:aliquem multo honore,
Verg. A. 3, 474:verbis amicis,
id. ib. 2, 372:aliquam de stupro,
to invite to unchastity, Val. Max. 6, 1, 2; in like sense absol.:compellare,
Hyg. Fab. 57.—In a hostile sense, to address one reproachfully or abusively, to reproach, chide, rebuke, upbraid, abuse, to take to task, call to account (good prose).A.In gen.:B.mimus nominatim Accium poëtam compellavit in scaenā,
Auct. Her. 1, 14, 24:neque aspexit mater, quin eum fratricidam impiumque detestans compellaret,
Nep. Timol. 1, 5:pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat,
Liv. 22, 12, 12; 34, 2, 8:ne compellarer inultus,
Hor. S. 2, 3, 297; 1, 7, 31; id. Ep. 1, 7, 34.—Esp., jurid. t. t., of authorities, to summon one to answer a charge; or of adversaries, to arraign one before a tribunal, to accuse of crime (cf. 2. appello):Q. Ciceronem compellat edicto,
Cic. Phil. 3, 7, 17; id. Red. in Sen. 5, 12; 13, 52:Nigidius minari in contione, se judicem, qui non adfuerit, compellaturum,
id. Att. 2, 2, 3; so id. Phil. 3, 7, 17; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 3; Nep. Alcib. 4, 1; Liv. 43, 2, 11; Tac. A. 16, 27; Suet. Caes. 17. -
22 conpello
1.com-pello ( conp-), pŭli, pulsum, 3, v. a., to drive together to a place, to collect, assemble (opp. expello, Cic. Pis. 7, 16;I.to dispellere,
Plaut. As. 3, 3, 149;and to aspellere,
id. Trin. 3, 2, 46; class.).Lit. of herds, flocks:II.tum compellendum (agnos) in gregem ovium,
Varr. R. R. 2, 2, 18:armentum in speluncam,
Liv. 1, 7, 5; cf.:pecoris vim ingentem in saltum avium,
id. 9, 31, 7:greges in unum,
Verg. E. 7, 2:pecus totius provinciae,
Cic. Pis. 36, 87: haedorum gregem hibisco ( poet. for ad hibiscum), Verg. E. 2, 30.—Also of other objects:primordia,
Lucr. 2, 564:homines unum in locum,
Cic. Inv. 1, 2, 2:naves (hostium) in portum,
Caes. B. C. 1, 58 fin.:hostes intra oppida murosque,
id. B. G. 7, 65; so of the driving or forcing of enemies in a body; cf.:adversarios intra moenia,
Nep. Ages. 5, 3:hostem fugatum in naves,
Liv. 10, 2, 2:Dardanos in urbem,
id. 41, 19, 9; Suet. Vit. 15:oppidanos intra munimenta,
Curt. 8, 11, 1:hostes in fugam,
Just. 4, 4.—Hence fig.:bellum Medulliam,
to turn the war thither, Liv. 1, 33, 4:is (hostes) eo compulit ut locorum angustiis clausi, etc.,
drove them into so close corners, Nep. Ham. 2, 4:Pompeium domum suam,
Cic. Pis. 7, 16:ad monumentorum deversoria plebe compulsā,
Suet. Ner. 38: quam (imaginem) virga semel horrida... Nigro compulerit gregi, * Hor. C. 1, 24, 18:ossa in suas sedes,
Cels. 6, 7 fin. —Trop.A.To bring or press together:B.amores nostros dispulsos,
Plaut. As. 3, 3, 149:cur eam tantas in angustias et in Stoicorum dumeta compellimus?
Cic. Ac. 2, 35, 112.—Far more freq.,To drive, bring, move, impel, incite, urge, compel, force, constrain to something; constr. with ad, in, more rarely with ut, the inf. or absol.(α).With ad (freq. in Suet.):(β).aliquem ad virtutem,
Plaut. Bacch. 4, 10, 10:ad arma,
Cic. Marcell. 5, 13:ad bellum,
Ov. M. 5, 219:ad deditionem fame,
Suet. Aug. 14; Curt. 9, 1, 19:ad necem,
Suet. Aug. 66; id. Calig. 23; id. Ner. 35: ad mortem, id. Tib. 56; Quint. 7, 3, 7:ad confessionem,
Suet. Claud. 15:ad pugnam,
id. ib. 21:ad rapinas,
Luc. 7, 99:ad defectionem,
Curt. 10, 1, 45:ad laqueum,
Plin. 36, 5, 4, § 12:ad impudicitiam,
Dig. 1, 6, 2.—With in:(γ).in hunc sensum compellor injuriis,
Cic. Fam. 1, 9, 21:in eundem metum,
Liv. 25, 29, 8:in socordiam,
Col. 11, 1, 11:in mortem,
Quint. 7, 3, 7:in metum,
Tac. H. 2, 27. —With ut:(δ).callidum senem callidis dolis Conpuli et perpuli, mihi omnia ut crederet,
Plaut. Bacch. 4, 4, 4; Suet. Caes. 1; 24; id. Vesp. 2; Tac. Or. 4; Curt. 8, 8, 2. —With inf.:(ε).aliquem jussa nefanda pati,
Ov. F. 3, 860; Luc. 3, 144; Suet. Tib. 62; id. Dom. 14; Curt. 5, 1, 35; Just. 16, 5; 30, 3; Gai Inst. 2, 237.—Absol.:2.ceteras nationes conterruit, compulit, domuit,
Cic. Prov. Cons. 13, 33:aliquā indignatione compellendus,
Quint. 9, 4, 138:ille qui aspellit, is conpellit,
Plaut. Trin. 3, 2, 46; freq. in perf. part.:periculis compulsus,
Cic. Fam. 1, 9, 11; Caes. B. C. 3, 41; Liv. 27, 30, 3.compello ( conp-), āvi, ātum, 1, v. a. [1. compello; cf. 2. appello, āre, from 1. appello, ĕre, and jugare, from root of jungo], to accost one.I.Without implying reproach, to accost, address (mostly poet.): exin compellare pater me voce videtur his verbis, etc., Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 41 (Ann. v. 45 Vahl.); so, aliquem, id. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 256 ib.):II.aliquem voce,
Verg. A. 5, 161; and:notis vocibus,
id. ib. 6, 499; cf. Ov. M. 14, 839:blande hominem,
Plaut. Poen. 3, 3, 72; cf. id. Stich. 2, 1, 43:familiariter,
id. Men. 2, 3, 23: carmine, * Cat. 64, 24:talibus agrestem com pellat Oreada dictis,
Ov. M. 8, 787; 12, 585:Tauream nomine,
Liv. 23, 47, 2; Curt. 4, 13, 20:aliquem multo honore,
Verg. A. 3, 474:verbis amicis,
id. ib. 2, 372:aliquam de stupro,
to invite to unchastity, Val. Max. 6, 1, 2; in like sense absol.:compellare,
Hyg. Fab. 57.—In a hostile sense, to address one reproachfully or abusively, to reproach, chide, rebuke, upbraid, abuse, to take to task, call to account (good prose).A.In gen.:B.mimus nominatim Accium poëtam compellavit in scaenā,
Auct. Her. 1, 14, 24:neque aspexit mater, quin eum fratricidam impiumque detestans compellaret,
Nep. Timol. 1, 5:pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat,
Liv. 22, 12, 12; 34, 2, 8:ne compellarer inultus,
Hor. S. 2, 3, 297; 1, 7, 31; id. Ep. 1, 7, 34.—Esp., jurid. t. t., of authorities, to summon one to answer a charge; or of adversaries, to arraign one before a tribunal, to accuse of crime (cf. 2. appello):Q. Ciceronem compellat edicto,
Cic. Phil. 3, 7, 17; id. Red. in Sen. 5, 12; 13, 52:Nigidius minari in contione, se judicem, qui non adfuerit, compellaturum,
id. Att. 2, 2, 3; so id. Phil. 3, 7, 17; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 3; Nep. Alcib. 4, 1; Liv. 43, 2, 11; Tac. A. 16, 27; Suet. Caes. 17. -
23 culpanda
culpo, āvi, ātum, 1, v. a. [culpa].I.To reproach or blame a person or thing as wrong or faulty, to censure, reprove, disapprove, condemn (syn.: reprehendo, vitupero; opp. laudo, probo, etc.; rare; mostly post-Aug.; never in the Cic. per.).a.With personal objects:b.quos modo culpavi,
Ov. M. 10, 581:illum,
Quint. 8, 4, 23:alium,
id. 4, 2, 26: Neronem, Suet. Vit. Pers. — Pass.:laudatur (prodigus) ab his, culpatur ab illis,
Hor. S. 1, 2, 11; 1, 4, 25; id. C. 4, 5, 20; Quint. 3, 6, 60:cum ob id culparetur,
Suet. Caes. 72:sola est, in quā merito culpetur, pecuniae cupiditas,
id. Vesp. 16 init.:num culpandus est qui coepit?
Plin. Ep. 7, 17, 4; 9, 19, 8.—With things as objects:c.hoc (opp. laudare),
Plaut. Bacch. 3, 2, 13:quod,
Ter. Eun. 2, 3, 96:faciem deae,
Ov. M. 11, 322:versus duros (with reprehendere inertes),
Hor. A. P. 446:statuas,
Mart. 9, 60, 12:modum praemii poenaeve,
Quint. 2, 4, 38:factum ipsum,
Plin. Ep. 1, 8, 15:plura culpanda sunt quam laudanda,
id. ib. 5, 8, 13.—Absol.:II.culpetne probetne,
Ov. M. 3, 256; 9, 524; Hor. S. 1, 4, 82.— Hence, subst.: culpanda, ōrum, n., things deserving censure:et probandorum et culpandorum ex iis confirmatio eosdem gradus habet,
Quint. 5, 11, 7.—Culpare aliquid, to declare something as a crime, to impute a fault to, to complain of, find fault with:A.arbore nunc aquas Culpante, etc.,
Hor. C. 3, 1, 31; cf.:agrorum infecunditatem,
Col. 1, prooem. §1: culpantur frustra calami,
Hor. S. 2, 3, 7.—Hence, culpā-tus, a, um, P. a.Worthy of reproach, blamable:B.Paris,
Verg. A. 2, 602:culpatius esse arbitror,
Gell. 11, 7, 1.—Corrupted, spoiled:vinum,
Macr. S. 7, 6. -
24 culpo
culpo, āvi, ātum, 1, v. a. [culpa].I.To reproach or blame a person or thing as wrong or faulty, to censure, reprove, disapprove, condemn (syn.: reprehendo, vitupero; opp. laudo, probo, etc.; rare; mostly post-Aug.; never in the Cic. per.).a.With personal objects:b.quos modo culpavi,
Ov. M. 10, 581:illum,
Quint. 8, 4, 23:alium,
id. 4, 2, 26: Neronem, Suet. Vit. Pers. — Pass.:laudatur (prodigus) ab his, culpatur ab illis,
Hor. S. 1, 2, 11; 1, 4, 25; id. C. 4, 5, 20; Quint. 3, 6, 60:cum ob id culparetur,
Suet. Caes. 72:sola est, in quā merito culpetur, pecuniae cupiditas,
id. Vesp. 16 init.:num culpandus est qui coepit?
Plin. Ep. 7, 17, 4; 9, 19, 8.—With things as objects:c.hoc (opp. laudare),
Plaut. Bacch. 3, 2, 13:quod,
Ter. Eun. 2, 3, 96:faciem deae,
Ov. M. 11, 322:versus duros (with reprehendere inertes),
Hor. A. P. 446:statuas,
Mart. 9, 60, 12:modum praemii poenaeve,
Quint. 2, 4, 38:factum ipsum,
Plin. Ep. 1, 8, 15:plura culpanda sunt quam laudanda,
id. ib. 5, 8, 13.—Absol.:II.culpetne probetne,
Ov. M. 3, 256; 9, 524; Hor. S. 1, 4, 82.— Hence, subst.: culpanda, ōrum, n., things deserving censure:et probandorum et culpandorum ex iis confirmatio eosdem gradus habet,
Quint. 5, 11, 7.—Culpare aliquid, to declare something as a crime, to impute a fault to, to complain of, find fault with:A.arbore nunc aquas Culpante, etc.,
Hor. C. 3, 1, 31; cf.:agrorum infecunditatem,
Col. 1, prooem. §1: culpantur frustra calami,
Hor. S. 2, 3, 7.—Hence, culpā-tus, a, um, P. a.Worthy of reproach, blamable:B.Paris,
Verg. A. 2, 602:culpatius esse arbitror,
Gell. 11, 7, 1.—Corrupted, spoiled:vinum,
Macr. S. 7, 6. -
25 exprobro
ex-prō̆bro, āvi, ātum, 1, v. a. [probrum], to make a matter of reproach, to cast in the teeth, to accuse of any thing; [p. 699] also to charge, upbraid, reproach a person with something (syn. obicere); constr. aliquid in aliqua re or alicui (class.):mos numquam fuit patri, ut exprobraret quod bonis faceret boni,
Plaut. Am. prol. 47:odiosum sane genus hominum officia exprobrantium, etc.,
Cic. Lael. 20, 71:virtutem suam in Philippi bello,
Liv. 37, 49, 2:suam quisque militiam,
id. 2, 23, 11:vera,
Tac. A. 1, 44:num casus bellicos tibi exprobrare aut obicere videor?
to charge you with, Cic. Verr. 2, 5, 50, § 132:vitia adversariis (al. in adversariis),
id. de Or. 2, 75, 305:fugam trepido amico,
Ov. M. 13, 69:alicui de muliere,
Nep. Epam. 5.—With an object-clause:pergin' servum me exprobrare esse?
Plaut. Capt. 3, 4, 59; so Liv. 2, 29, 6:quid exprobras bene quod fecisti,
why make a fuss about, Plaut. Trin. 2, 2, 37. — Absol.:quor exprobras?
Plaut. Most. 1, 3, 143 sq.:eadem verba mutata pronuntiatione indicant, affirmant, exprobrant,
Quint. 11, 3, 176:est gratus jocus, qui minus exprobrat, quam potest,
id. 6, 3, 94; 11, 3, 92; cf. id. 11, 3, 94. -
26 impropero
1.imprŏpĕro ( inpr-), āre, v. n. [in-propero], to hasten into, enter hastily: quo si quis improperet, Varr. ap. Plin. 36, 13, 19, § 91.2.imprŏpĕro ( inpr-), āvi, ātum, 1, v. n. and a. [corrupt. for improbro; from in - probrum], to cast as a reproach upon one, to reproach, taunt, upbraid (post-Aug., and very rare): impropero oneidizô, Gloss. Philox.:non impropero illi,
Petr. 38:improperia improperantium,
Vulg. Rom. 15, 3:latrones improperabant ei,
id. Matt. 27, 44. -
27 inpropero
1.imprŏpĕro ( inpr-), āre, v. n. [in-propero], to hasten into, enter hastily: quo si quis improperet, Varr. ap. Plin. 36, 13, 19, § 91.2.imprŏpĕro ( inpr-), āvi, ātum, 1, v. n. and a. [corrupt. for improbro; from in - probrum], to cast as a reproach upon one, to reproach, taunt, upbraid (post-Aug., and very rare): impropero oneidizô, Gloss. Philox.:non impropero illi,
Petr. 38:improperia improperantium,
Vulg. Rom. 15, 3:latrones improperabant ei,
id. Matt. 27, 44. -
28 obicio
ōbĭcĭo and objĭcĭo, jēci, jectum, 3 (cf. abicio, etc.; perf. subj. objexim, Plaut. Poen. 1, 3, 37:I.objexis,
id. Cas. 2, 6, 52), v. a. [ob-jacio], to throw or put before or towards, to throw to, to hold before or out, to offer, present, expose; constr. usu. aliquid (aliquem) alicui, or simply aliquid; but sometimes also, instead of the dat., with pro aliquā re, contra, ad, in aliquid; v. the foll. passages; also with adversus; v. Liv. 2, 58, 5 Drak. (syn. oppono).Lit.:B.ei nos Glaucomam ob oculos obiciemus,
Plaut. Mil. 2, 1, 70:si alia quae obiciant non habuerint,
Varr. R. R. 2, 4, 15:cibum canibus,
Plin. 8, 40, 61, § 145:parricidae corpus feris,
Cic. Rosc. Am. 26:offam (Cerbero),
Verg. A. 6, 420:pisces diripiunt carnes objectas,
Plin. 32, 2, 8, § 17 (Jan, abiectas): argentum, to throw to one, Ter. Phorm. 5, 2, 4.—Esp., to throw to the wild beasts in the circus:aliquem feris,
Cic. Rosc. Am. 26, 71; Suet. Calig. 27; Amm. 14, 2; 20, 5 et saep.:vivos homines laniandos obicere,
Suet. Ner. 37:florem veteris vini naribus,
to hold before, present to, Plaut. Curc. 1, 2, 1; 4, 2, 45; Varr. R. R. 2, 5, 17:si tale visum objectum est a deo dormienti,
brought before, presented to, Cic. Ac. 2, 16, 49; cf. id. Div 1, 16, 30; id. Ac. 2, 15, 48:huic (sicae) ego vos obici pro me non sum passus,
to be exposed, id. Mil. 14, 37:exercitum tantae magnitudinis flumini,
Caes. B. C. 1, 64, 4:ne objexis manum,
don't raise your hand, Plaut. Cas. 2, 6, 52. —In partic., to throw or place before by way of defence or hinderance; to cast in the way, set against, oppose:II.Alpium vallum contra ascensum transgressionemque Gallorum... obicio et oppono,
Cic. Pis. 33, 81:carros pro vallo,
Caes. B. G. 1, 26:ericium portis,
id. B. C. 3, 67:faucibus portūs navem submersam,
id. ib. 3, 39;3, 66: se hostium telis,
Cic. Tusc. 1, 37, 89:se ei objecit,
Nep. Hann. 5, 1:maximo aggere objecto,
Cic. Rep. 2, 6, 11.—Esp. of arms:objecta tela perfregit,
Cic. Har. Resp. 23, 49:scutum,
Liv. 2, 10:hastas,
id. 36, 18:clipeosque ad tela sinistris Protecti obiciunt,
oppose, Verg. A. 2, 444:objecit sese ad currum,
threw himself before the chariot, id. ib. 12, 372.—Trop.A.In gen., to throw before or over, to put or bring before, to present; to give up, expose to any thing; and, in gen., to bring upon one, to impart, superinduce, cause, occasion, etc.:2.noctem peccatis et fraudibus obice nubem,
Hor. Ep. 1, 16, 62:nubem oculis,
Ov. M. 12, 32:plerique victi et debilitati objectā specie voluptatis,
Cic. Fin. 1, 14, 47:consulem morti,
to deliver up, abandon, id. Vatin. 9, 23:obicitur (consulatus) contionibus seditiosorum... ad omne denique periculum,
id. Mur. 40, 87.—With ad, Cic. Fam. 6, 4, 3. —With in:numquam me pro salute vestrā in tot ac tantas dimicationes... objecissem,
Cic. Arch. 6, 14:obicere se in impetus profligatorum hominum,
id. ib. 6, 14. —With adversus:se unico consule objecto adversus tribuniciam potestatem perlatam legem esse,
Liv. 2, 58, 5: qui multa Thebano populo acerba objecit funera, has brought on, i. e. caused, Plaut. Am. 1, 1, 35, moram alicui, id. Poen. 1, 3, 37; id. Trin. 5, 1, 8: ut hanc laetitiam nec opinanti primus obicerem, that I might have set before him, i. e. prepared for him, Ter. Heaut. 1, 2, 12:alicui eam mentem, ut patriam prodat,
to suggest, Liv. 5, 15:alicui lucrum,
to procure, Plaut. Curc. 4, 2, 45:sollicitudinem,
to cause, id. Mil. 3, 1, 29:terrorem hosti,
Liv. 27, 1:spem,
id. 6, 14:furorem alicui objecit,
Cic. Rosc. Am. 14, 40:rabiem canibus,
Verg. A. 7, 479.— Pass., to be occasioned, to befall, happen, occur to one:mihi mala res obicitur aliqua,
Plaut. Merc. 2, 3, 5:malum mihi obicitur,
Ter. Ad. 4, 3, 1; cf. id. Phorm. 3, 2, 18:obicitur animo metus,
Cic. Tusc. 2, 4, 10.—To put in the way, interpose:B.omnis exceptio interponitur a reo,
Gai. Inst. 4, 119:cui dilatoria obicitur exceptio,
id. ib. 4, 123.—In partic., to throw out against one, to taunt, reproach, or upbraid with any thing, as a crime (cf.:A.criminor, exprobro): facinora,
Plaut. Mil. 3, 1, 25:alicui multa probra,
Cic. de Or. 2, 70, 285:ignobilitatem alicui,
id. Phil. 3, 6, 15:obicit mihi, me ad Baias fuisse,
id. Att. 1, 16, 10:parcius ista viris obicienda memento,
Verg. E. 3, 7.—With quod:Cato objecit ut probrum M. Nobiliori, quod is in provinciam poëtas duxisset,
Cic. Tusc. 1, 2, 3; id. Verr. 2, 4, 17, § 37: furta, Auct. Dom. 35, 93: eloquentiam ut vitium, Cic. ap. Sall. 8:crimen,
Tac. A. 3, 12.—With de, to reproach one respecting, on account of any thing:de Cispio mihi igitur obicies? etc.,
Cic. Planc. 31, 75; Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 2. —In pass.:nam quod objectum est de pudicitiā, etc.,
Cic. Cael. 3, 6.—Hence, objec-tus, a, um, P. a.Lying before or opposite:B.insula objecta Alexandriae,
Caes. B. C. 3, 112:silva pro nativo muro,
id. B. G. 6, 10:flumina,
Verg. G. 3, 253:Cyprus Syriae objecta,
Plin. 5, 31, 35, § 129.—Exposed; constr. with dat. or ad:C.objectus fortunae,
Cic. Tusc. 1, 46, 111:invidiae,
Plin. 29, 1, 8, § 20:ad omnes casus,
Cic. Fam. 6, 4, 3.—Subst.: objecta, ōrum, n., charges, accusations:de objectis non confiteri,
Cic. Dom. 35, 93:objecta vel negare vel defendere vel minuere,
Quint. 7, 2, 29:objecta diluere,
id. 4, 2, 26; 9, 2, 93; cf. Amm. 27, 10. -
29 objecta
ōbĭcĭo and objĭcĭo, jēci, jectum, 3 (cf. abicio, etc.; perf. subj. objexim, Plaut. Poen. 1, 3, 37:I.objexis,
id. Cas. 2, 6, 52), v. a. [ob-jacio], to throw or put before or towards, to throw to, to hold before or out, to offer, present, expose; constr. usu. aliquid (aliquem) alicui, or simply aliquid; but sometimes also, instead of the dat., with pro aliquā re, contra, ad, in aliquid; v. the foll. passages; also with adversus; v. Liv. 2, 58, 5 Drak. (syn. oppono).Lit.:B.ei nos Glaucomam ob oculos obiciemus,
Plaut. Mil. 2, 1, 70:si alia quae obiciant non habuerint,
Varr. R. R. 2, 4, 15:cibum canibus,
Plin. 8, 40, 61, § 145:parricidae corpus feris,
Cic. Rosc. Am. 26:offam (Cerbero),
Verg. A. 6, 420:pisces diripiunt carnes objectas,
Plin. 32, 2, 8, § 17 (Jan, abiectas): argentum, to throw to one, Ter. Phorm. 5, 2, 4.—Esp., to throw to the wild beasts in the circus:aliquem feris,
Cic. Rosc. Am. 26, 71; Suet. Calig. 27; Amm. 14, 2; 20, 5 et saep.:vivos homines laniandos obicere,
Suet. Ner. 37:florem veteris vini naribus,
to hold before, present to, Plaut. Curc. 1, 2, 1; 4, 2, 45; Varr. R. R. 2, 5, 17:si tale visum objectum est a deo dormienti,
brought before, presented to, Cic. Ac. 2, 16, 49; cf. id. Div 1, 16, 30; id. Ac. 2, 15, 48:huic (sicae) ego vos obici pro me non sum passus,
to be exposed, id. Mil. 14, 37:exercitum tantae magnitudinis flumini,
Caes. B. C. 1, 64, 4:ne objexis manum,
don't raise your hand, Plaut. Cas. 2, 6, 52. —In partic., to throw or place before by way of defence or hinderance; to cast in the way, set against, oppose:II.Alpium vallum contra ascensum transgressionemque Gallorum... obicio et oppono,
Cic. Pis. 33, 81:carros pro vallo,
Caes. B. G. 1, 26:ericium portis,
id. B. C. 3, 67:faucibus portūs navem submersam,
id. ib. 3, 39;3, 66: se hostium telis,
Cic. Tusc. 1, 37, 89:se ei objecit,
Nep. Hann. 5, 1:maximo aggere objecto,
Cic. Rep. 2, 6, 11.—Esp. of arms:objecta tela perfregit,
Cic. Har. Resp. 23, 49:scutum,
Liv. 2, 10:hastas,
id. 36, 18:clipeosque ad tela sinistris Protecti obiciunt,
oppose, Verg. A. 2, 444:objecit sese ad currum,
threw himself before the chariot, id. ib. 12, 372.—Trop.A.In gen., to throw before or over, to put or bring before, to present; to give up, expose to any thing; and, in gen., to bring upon one, to impart, superinduce, cause, occasion, etc.:2.noctem peccatis et fraudibus obice nubem,
Hor. Ep. 1, 16, 62:nubem oculis,
Ov. M. 12, 32:plerique victi et debilitati objectā specie voluptatis,
Cic. Fin. 1, 14, 47:consulem morti,
to deliver up, abandon, id. Vatin. 9, 23:obicitur (consulatus) contionibus seditiosorum... ad omne denique periculum,
id. Mur. 40, 87.—With ad, Cic. Fam. 6, 4, 3. —With in:numquam me pro salute vestrā in tot ac tantas dimicationes... objecissem,
Cic. Arch. 6, 14:obicere se in impetus profligatorum hominum,
id. ib. 6, 14. —With adversus:se unico consule objecto adversus tribuniciam potestatem perlatam legem esse,
Liv. 2, 58, 5: qui multa Thebano populo acerba objecit funera, has brought on, i. e. caused, Plaut. Am. 1, 1, 35, moram alicui, id. Poen. 1, 3, 37; id. Trin. 5, 1, 8: ut hanc laetitiam nec opinanti primus obicerem, that I might have set before him, i. e. prepared for him, Ter. Heaut. 1, 2, 12:alicui eam mentem, ut patriam prodat,
to suggest, Liv. 5, 15:alicui lucrum,
to procure, Plaut. Curc. 4, 2, 45:sollicitudinem,
to cause, id. Mil. 3, 1, 29:terrorem hosti,
Liv. 27, 1:spem,
id. 6, 14:furorem alicui objecit,
Cic. Rosc. Am. 14, 40:rabiem canibus,
Verg. A. 7, 479.— Pass., to be occasioned, to befall, happen, occur to one:mihi mala res obicitur aliqua,
Plaut. Merc. 2, 3, 5:malum mihi obicitur,
Ter. Ad. 4, 3, 1; cf. id. Phorm. 3, 2, 18:obicitur animo metus,
Cic. Tusc. 2, 4, 10.—To put in the way, interpose:B.omnis exceptio interponitur a reo,
Gai. Inst. 4, 119:cui dilatoria obicitur exceptio,
id. ib. 4, 123.—In partic., to throw out against one, to taunt, reproach, or upbraid with any thing, as a crime (cf.:A.criminor, exprobro): facinora,
Plaut. Mil. 3, 1, 25:alicui multa probra,
Cic. de Or. 2, 70, 285:ignobilitatem alicui,
id. Phil. 3, 6, 15:obicit mihi, me ad Baias fuisse,
id. Att. 1, 16, 10:parcius ista viris obicienda memento,
Verg. E. 3, 7.—With quod:Cato objecit ut probrum M. Nobiliori, quod is in provinciam poëtas duxisset,
Cic. Tusc. 1, 2, 3; id. Verr. 2, 4, 17, § 37: furta, Auct. Dom. 35, 93: eloquentiam ut vitium, Cic. ap. Sall. 8:crimen,
Tac. A. 3, 12.—With de, to reproach one respecting, on account of any thing:de Cispio mihi igitur obicies? etc.,
Cic. Planc. 31, 75; Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 2. —In pass.:nam quod objectum est de pudicitiā, etc.,
Cic. Cael. 3, 6.—Hence, objec-tus, a, um, P. a.Lying before or opposite:B.insula objecta Alexandriae,
Caes. B. C. 3, 112:silva pro nativo muro,
id. B. G. 6, 10:flumina,
Verg. G. 3, 253:Cyprus Syriae objecta,
Plin. 5, 31, 35, § 129.—Exposed; constr. with dat. or ad:C.objectus fortunae,
Cic. Tusc. 1, 46, 111:invidiae,
Plin. 29, 1, 8, § 20:ad omnes casus,
Cic. Fam. 6, 4, 3.—Subst.: objecta, ōrum, n., charges, accusations:de objectis non confiteri,
Cic. Dom. 35, 93:objecta vel negare vel defendere vel minuere,
Quint. 7, 2, 29:objecta diluere,
id. 4, 2, 26; 9, 2, 93; cf. Amm. 27, 10. -
30 objicio
ōbĭcĭo and objĭcĭo, jēci, jectum, 3 (cf. abicio, etc.; perf. subj. objexim, Plaut. Poen. 1, 3, 37:I.objexis,
id. Cas. 2, 6, 52), v. a. [ob-jacio], to throw or put before or towards, to throw to, to hold before or out, to offer, present, expose; constr. usu. aliquid (aliquem) alicui, or simply aliquid; but sometimes also, instead of the dat., with pro aliquā re, contra, ad, in aliquid; v. the foll. passages; also with adversus; v. Liv. 2, 58, 5 Drak. (syn. oppono).Lit.:B.ei nos Glaucomam ob oculos obiciemus,
Plaut. Mil. 2, 1, 70:si alia quae obiciant non habuerint,
Varr. R. R. 2, 4, 15:cibum canibus,
Plin. 8, 40, 61, § 145:parricidae corpus feris,
Cic. Rosc. Am. 26:offam (Cerbero),
Verg. A. 6, 420:pisces diripiunt carnes objectas,
Plin. 32, 2, 8, § 17 (Jan, abiectas): argentum, to throw to one, Ter. Phorm. 5, 2, 4.—Esp., to throw to the wild beasts in the circus:aliquem feris,
Cic. Rosc. Am. 26, 71; Suet. Calig. 27; Amm. 14, 2; 20, 5 et saep.:vivos homines laniandos obicere,
Suet. Ner. 37:florem veteris vini naribus,
to hold before, present to, Plaut. Curc. 1, 2, 1; 4, 2, 45; Varr. R. R. 2, 5, 17:si tale visum objectum est a deo dormienti,
brought before, presented to, Cic. Ac. 2, 16, 49; cf. id. Div 1, 16, 30; id. Ac. 2, 15, 48:huic (sicae) ego vos obici pro me non sum passus,
to be exposed, id. Mil. 14, 37:exercitum tantae magnitudinis flumini,
Caes. B. C. 1, 64, 4:ne objexis manum,
don't raise your hand, Plaut. Cas. 2, 6, 52. —In partic., to throw or place before by way of defence or hinderance; to cast in the way, set against, oppose:II.Alpium vallum contra ascensum transgressionemque Gallorum... obicio et oppono,
Cic. Pis. 33, 81:carros pro vallo,
Caes. B. G. 1, 26:ericium portis,
id. B. C. 3, 67:faucibus portūs navem submersam,
id. ib. 3, 39;3, 66: se hostium telis,
Cic. Tusc. 1, 37, 89:se ei objecit,
Nep. Hann. 5, 1:maximo aggere objecto,
Cic. Rep. 2, 6, 11.—Esp. of arms:objecta tela perfregit,
Cic. Har. Resp. 23, 49:scutum,
Liv. 2, 10:hastas,
id. 36, 18:clipeosque ad tela sinistris Protecti obiciunt,
oppose, Verg. A. 2, 444:objecit sese ad currum,
threw himself before the chariot, id. ib. 12, 372.—Trop.A.In gen., to throw before or over, to put or bring before, to present; to give up, expose to any thing; and, in gen., to bring upon one, to impart, superinduce, cause, occasion, etc.:2.noctem peccatis et fraudibus obice nubem,
Hor. Ep. 1, 16, 62:nubem oculis,
Ov. M. 12, 32:plerique victi et debilitati objectā specie voluptatis,
Cic. Fin. 1, 14, 47:consulem morti,
to deliver up, abandon, id. Vatin. 9, 23:obicitur (consulatus) contionibus seditiosorum... ad omne denique periculum,
id. Mur. 40, 87.—With ad, Cic. Fam. 6, 4, 3. —With in:numquam me pro salute vestrā in tot ac tantas dimicationes... objecissem,
Cic. Arch. 6, 14:obicere se in impetus profligatorum hominum,
id. ib. 6, 14. —With adversus:se unico consule objecto adversus tribuniciam potestatem perlatam legem esse,
Liv. 2, 58, 5: qui multa Thebano populo acerba objecit funera, has brought on, i. e. caused, Plaut. Am. 1, 1, 35, moram alicui, id. Poen. 1, 3, 37; id. Trin. 5, 1, 8: ut hanc laetitiam nec opinanti primus obicerem, that I might have set before him, i. e. prepared for him, Ter. Heaut. 1, 2, 12:alicui eam mentem, ut patriam prodat,
to suggest, Liv. 5, 15:alicui lucrum,
to procure, Plaut. Curc. 4, 2, 45:sollicitudinem,
to cause, id. Mil. 3, 1, 29:terrorem hosti,
Liv. 27, 1:spem,
id. 6, 14:furorem alicui objecit,
Cic. Rosc. Am. 14, 40:rabiem canibus,
Verg. A. 7, 479.— Pass., to be occasioned, to befall, happen, occur to one:mihi mala res obicitur aliqua,
Plaut. Merc. 2, 3, 5:malum mihi obicitur,
Ter. Ad. 4, 3, 1; cf. id. Phorm. 3, 2, 18:obicitur animo metus,
Cic. Tusc. 2, 4, 10.—To put in the way, interpose:B.omnis exceptio interponitur a reo,
Gai. Inst. 4, 119:cui dilatoria obicitur exceptio,
id. ib. 4, 123.—In partic., to throw out against one, to taunt, reproach, or upbraid with any thing, as a crime (cf.:A.criminor, exprobro): facinora,
Plaut. Mil. 3, 1, 25:alicui multa probra,
Cic. de Or. 2, 70, 285:ignobilitatem alicui,
id. Phil. 3, 6, 15:obicit mihi, me ad Baias fuisse,
id. Att. 1, 16, 10:parcius ista viris obicienda memento,
Verg. E. 3, 7.—With quod:Cato objecit ut probrum M. Nobiliori, quod is in provinciam poëtas duxisset,
Cic. Tusc. 1, 2, 3; id. Verr. 2, 4, 17, § 37: furta, Auct. Dom. 35, 93: eloquentiam ut vitium, Cic. ap. Sall. 8:crimen,
Tac. A. 3, 12.—With de, to reproach one respecting, on account of any thing:de Cispio mihi igitur obicies? etc.,
Cic. Planc. 31, 75; Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 2. —In pass.:nam quod objectum est de pudicitiā, etc.,
Cic. Cael. 3, 6.—Hence, objec-tus, a, um, P. a.Lying before or opposite:B.insula objecta Alexandriae,
Caes. B. C. 3, 112:silva pro nativo muro,
id. B. G. 6, 10:flumina,
Verg. G. 3, 253:Cyprus Syriae objecta,
Plin. 5, 31, 35, § 129.—Exposed; constr. with dat. or ad:C.objectus fortunae,
Cic. Tusc. 1, 46, 111:invidiae,
Plin. 29, 1, 8, § 20:ad omnes casus,
Cic. Fam. 6, 4, 3.—Subst.: objecta, ōrum, n., charges, accusations:de objectis non confiteri,
Cic. Dom. 35, 93:objecta vel negare vel defendere vel minuere,
Quint. 7, 2, 29:objecta diluere,
id. 4, 2, 26; 9, 2, 93; cf. Amm. 27, 10. -
31 accūsō
accūsō āvī, ātus, āre [ad + causa], to call to account, make complaint against, reproach, blame, accuse: alqm ut hostem: alqm graviter, quod, etc., Cs.: cum diis hominibusque accusandis senesceret, L.—Supin. acc.: me accusatum advenit, T.— Meton., of things, to blame, find fault with, throw the blame on: fortunas vestras: culpam alicuius. —In law, to call to account, bring to trial, prosecute, accuse, arraign, indict: accusant ii, qui in fortunas huius invaserunt: ambitūs alterum: ante actarum rerum accusari, for previous offences, N.: accusatus capitis, prosecuted capitally, N.: eum certis propriisque criminibus: crimine Pario accusatus, of treason in the matter of Paros, N.: ne quid accusandus sis, vide, T.: de pecuniis repetundis: inter sicarios et de veneficiis: Lysandrum, quod... conatus esset, etc., N.* * *accusare, accusavi, accusatus Vaccuse, blame, find fault, impugn; reprimand; charge (w/crime/offense) -
32 ācriter
ācriter adv. with comp. ācrius, and sup. ācerrimē [2 ācer], sharply, fiercely: caedunt acerrime: maleficium vindicare.—Fig., of the sight, keenly: intueri.—Of the mind, keenly, sharply, accurately: intellegere: acrius vitia quam recta videre, has a keener eye for.—Of will, passion, action, zealously, eagerly, earnestly: agere: elatrare, H.: pugnare: acrius cupere, Cu.—Implying reproach, passionately, furiously, severely: inimicus: minari: exaestuat acrius ignis, the fire of passion, O.* * *acrius, acerrime ADVsharply, vigilantly, fiercely; severely, steadfastly; keenly, accurately -
33 ad-ripiō (arr-)
ad-ripiō (arr-) ipuī, eptus, ere [ad + rapio], to snatch, catch hurriedly, grasp, seize: telum: arcūs, O.: manum, H.—To seize, lay hold of: alqm medium, T.: quem adripuit, has buttonholed, H.: alqm comā, O.: adreptus de pecuniis repetundis, arrested for: abeuntes magistratu, L.—To take, appropriate, seize, embrace: facultatem laedendi: sibi imperium, usurp, Cs.: tempore adrepto, V.: impedimentum pro occasione, L.: (tellurem) velis, make haste to, V.: aliquid ad reprehendendum: gestūs aliunde: cognomen sibi ex imaginibus: maledictum ex trivio: tu mihi id, etc., seize (as a reproach) to me, etc. — To seize upon, learn with avidity: haec: (litterarum) studium, N.: celeriter res: litteras adripui.—To ridicule, attack, satirize: primores populi, H.: Nomentanum mecum, H. -
34 āh or ā
āh or ā interj.—Of distress or pity, ah! alas! H.—Of reproach or admonition, ah! oh! V.—Of surprise, Oh! I see! H. -
35 canis
canis is, m and f [2 CAV-], a dog: ater alienus, T.: acer, H.: canes venatici: obscena, shameless, V.: Echidnea, i. e. Cerberus, O.: caeruleis canibus resonantia saxa, the barking mouths ( of Scylla), V.: Infernae canes, the dogs of Hecate, H. — Sing collect.: trudit multā cane Apros, a pack, H.—Provv.: cane peius et angui vitare aliquid, H.: canis a corio numquam absterrebitur uncto, will never be frightened from the greasy hide, H.: canis timidus vehementius latrat quam mordet, his bark is worse than his bite, Cu.—Fig., a term of reproach, dog, T.; of a backbiter, H.; of a miser, H.; of parasites: multa canibus suis (opus esse).—Meton., the constellation, the Dog (canis maior, or Sirius; and canis minor, or Procyon): adverso cedens Canis occidit astro, i. e. goes down backwards, V.—In play, the worst throw (of dice), dog-throw (opp. Venus), O., Pr.* * *dog; hound; subordinate; "jackal"; dog-star/fish; lowest dice throw; clamp -
36 carcer
carcer eris, m a prison, jail: in carcerem duci: carcerem refringere, L.: effundere: privatus, L.: vindex scelerum: vincla carceris rumpere, i. e. of the body.—Poet., of the cave of Aeolus, V., O. — Esp., the Roman state-prison: inferior carcer, L.; cf. Tullianum.—Meton., as a term of reproach, jail-bird, scape-gallows, T.—The barrier, starting-place in the race-course: effusi carcere currūs, V.: cum carcere uterque Emicat, O. — Usu. plur: cum carceribus sese effudere quadrigae, V.: carceribus missi currūs, H.—Fig.: ad carceres a calce revocari, i. e. to begin life anew.* * *prison, jail; jailbird; starting barriers at race-course, traps; beginning -
37 com - mittō (conm-)
com - mittō (conm-) mīsī, missus, ere. I. To bring together, join, combine, put together, connect, unite: commissis operibus, L.: fidibusque commissa Moenia, O.: domus plumbo commissa, patched, In.: commissa inter se munimenta, L.: viam a Placentiā Flaminiae, L.: quā naris fronti committitur, is joined, O.: manum Teucris, to attack, V.: commissa in unum crura, O. — To bring together in fight, match, set together, set on: Aenean Rutulumque, make them fight, i. e. describe their contest, Iu.: eunucho Bromium, Iu.—To join, commit, enter on, fight, engage in, begin: proelii committendi signum dare, Cs.: proelium statim, N.: pugnam caestu, V.: ut proelium committi posset, S.: commisso proelio, when the fighting began, Cs.: cum equitatu proelium, Cs.: rixae committendae causā, L. — Of contests in the games: nondum commisso spectaculo, L.: quo die ludi committebantur: ludos, V.—Of a criminal trial: iudicium inter sicarios hoc primum committitur.—To fight, carry on, wage: pugnam navalem: proelia per quatriduum, L. — II. To deliver, intrust, consign, place, commit, yield, resign, trust, expose, abandon: me tuae fide (dat.), T.: suos alcui liberos, T.: honor creditus ac commissus: alcui calceandos pedes, Ph.: quibus tota commissa est res p.: quia commissi sunt eis magistratūs: imperium alicui, N.: caput tonsori, H.: sulcis semina, V.: verba tabellis, O.: se theatro: se pugnae, L.: pelago ratem, H.: se mortis periculo: se civilibus fluctibus, N.: tergum meum Tuam in fidem, T.: se in id conclave: rem in casum, L.: cum senatus ei commiserit, ut videret, ne, etc.: de existimatione suā alcui: ei commisi et credidi, T.: universo populo neque ipse committit neque, etc.: venti, quibus necessario committendum existimabat, Cs.— Prov.: ovem lupo commisti, T. — To practise, commit, perpetrate, do, be guilty of: qui nihil commiserint: quod mox mutare laboret, H.: facinus: delictum, Cs.: nil nefandum, O.: nefarias res: fraudem, H.: multa in deos impie: quidquid contra leges: aliquid adversus populum, L.: quasi committeret contra legem, offend: cum veri simile erit aliquem commississe.—With ut (rarely cur or quā re), to be in fault, give occasion, be guilty, incur (usu. with neg.): non committet hodie iterum ut vapulet, T.: civem committere, ut morte multandus sit, incur: committendum non putabat, ut dici posset, etc., that he ought not to incur the reproach, etc., Cs.: negare se commissurum, cur sibi quisquam imperium finiret, L.: neque commissum a se, quā re timeret, Cs.—Poet., with inf: infelix committit saepe repelli, incurs repulse, O. — To incur, become liable to: multam: devotionem capitis, incurred.—Hence, commissus, forfeited, confiscated (as a penalty): hereditas Veneri Erycinae commissa: civitas obligata sponsione commissā, a broken covenant, L. -
38 compellō (conp-)
compellō (conp-) āvī, ātus, āre [1 compello], to accost, address: alqm voce, V.: Hersiliam iussis vocibus: Tauream nomine, L.: Danaum verbis amicis, V. — To address reproachfully, reproach, chide, rebuke, upbraid, abuse, take to task, call to account: ne compellarer inultus, H.: Hac ego si compellor imagine, challenged, H.: eum fratricidam, N.: pro cunctatore segnem, L.: magnā compellans voce cucullum, calling (him) cuckoo, H. — To summon (to answer a charge), arraign, accuse: Ciceronem edicto: hoc crimine ab inimicis compellabatur, N. -
39 contumēlia
contumēlia ae, f [com-+1 TEM-], insult, abuse, affront, reproach, invective, contumely: ei facere contumeliam, T.: contumelias dicere, L.: improborum: tam insignem in me accipere, T.: tantā adfectus: tantā acceptā, Cs.: contumeliam remanere in exercitu sinere, disgrace, S.: addere contumeliam iniuriae, Ph.: contumelias perferre, Cs.: graves, H.: verborum: a quibus contumeliā perfugae appellarentur, Cs.: ingenium contumeliā adcensum, S.: quam sine contumeliā describo.— Person.: Contumeliae fanum. — Fig., injury, assault, violence: naves factae ad contumeliam perferendam, violence, Cs.: praebere ora contumeliis, to the blows, Ta.* * *indignity, affront, abuse/insult; insulting language/behavior; rough treatment -
40 convīcior (convīt-)
convīcior (convīt-) ātus, ārī, dep. [convicium], to revile, reproach, taunt, rail at, L.
См. также в других словарях:
Reproach — Re*proach , n. [F. reproche. See {Reproach}, v.] [1913 Webster] 1. The act of reproaching; censure mingled with contempt; contumelious or opprobrious language toward any person; abusive reflections; as, severe reproach. [1913 Webster] No… … The Collaborative International Dictionary of English
reproach — ► VERB 1) express one s disapproval of or disappointment with. 2) (reproach with) accuse of. ► NOUN ▪ an expression of disapproval or disappointment. ● above (or beyond) reproach Cf. ↑beyond reproach … English terms dictionary
Reproach — Re*proach (r? pr?ch ), v. t. [imp. & p. p. {Reproached} ( pr?cht ); p. pr. & vb. n. {Reproaching}.] [F. reprocher, OF. reprochier, (assumed) LL. reproriare; L. pref. re again, against, back + prope near; hence, originally, to bring near to, throw … The Collaborative International Dictionary of English
reproach — [n] strong criticism; dishonor abuse, admonishment, admonition, blame, blemish, censure, chiding, condemnation, contempt, disapproval, discredit, disgrace, disrepute, ignominy, indignity, obloquy, odium, opprobrium, rap*, rebuke, reprehension,… … New thesaurus
reproach — I noun accusation, animadversion, blame, castigation, censure, chastisement, chiding, complaint, condemnation, contempt, contumelia, contumely, correction, degradation, denouncement, denunciation, derogation, disapprobation, disapproval,… … Law dictionary
reproach — vb chide, admonish, *reprove, rebuke, reprimand Analogous words: *criticize, reprehend, censure, reprobate: *warn, forewarn, caution: counsel, advise (see under ADVICE) … New Dictionary of Synonyms
reproach — [ri prōch′] vt. [LME reprochen < OFr reprochier < VL * repropiare < L re , back + prope, near] 1. to accuse of and blame for a fault so as to make feel ashamed; rebuke; reprove 2. Rare to bring shame and disgrace upon; be a cause of… … English World dictionary
reproach — noun ADJECTIVE ▪ bitter ▪ mild ▪ There was mild reproach in his tone. PREPOSITION ▪ above reproach, beyond … Collocations dictionary
reproach — re|proach1 [rıˈprəutʃ US ˈproutʃ] n formal [Date: 1400 1500; : Old French; Origin: reproche, from reprochier to reproach , from Vulgar Latin repropiare, from Latin prope near ] 1.) [U] criticism, blame, or disapproval ▪ You don t need me, she… … Dictionary of contemporary English
reproach — I UK [rɪˈprəʊtʃ] / US [rɪˈproʊtʃ] verb [transitive] Word forms reproach : present tense I/you/we/they reproach he/she/it reproaches present participle reproaching past tense reproached past participle reproached to criticize someone and feel… … English dictionary
reproach — [[t]rɪpro͟ʊtʃ[/t]] reproaches, reproaching, reproached 1) VERB If you reproach someone, you say or show that you are disappointed, upset, or angry because they have done something wrong. [V n] She is quick to reproach anyone who doesn t live up… … English dictionary