Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

rīdeo

  • 1 rideo

    rīdĕo, si, sum, 2 ( dep. collat. form ridetur, Petr. 57, 3; 61, 4), v. n. and a. [Bœot. kriddemen for krizein gelan, orig. form krid j emen].
    I.
    Neutr., to laugh (cf. cachinnor).
    A.
    In gen.:

    numquam ullo die risi adaeque Neque hoc quod reliquom est plus risuram opinor,

    Plaut. Cas. 5, 1, 4:

    risi te hodie multum,

    id. Stich. 1, 3, 89:

    ridere convivae, cachinnare ipse Apronius,

    Cic. Verr. 2, 3, 25, § 62:

    M. Crassum semel ait in vitā risisse Lucilius,

    id. Fin. 5, 30, 92:

    cum ridere voles,

    Hor. Ep. 1, 4, 16.—With si: ridetque (deus), si mortalis ultra Fas trepidat. Hor. C. 3, 29, 31; so id. Ep. 1, 1, 95 sq.; 1, 19, 43; id. A. P. 105: ridentem dicere verum Quid vetat, while laughing, i. e. in a laughing or jesting manner, id. S. 1, 1, 24; cf. Cic. Fam. 2, 4, 1.—With a homogeneous object: ridere gelôta sardanion, Cic. Fam. 7, 25, 1:

    tempus flendi et tempus ridendi,

    Vulg. Eccl. 3, 4.—
    B.
    In partic.
    1.
    To laugh pleasantly, to smile; and ridere ad aliquem or alicui, to smile on one (so almost entirely poet.; syn. renideo): Juppiter hic risit tempestatesque serenae Riserunt omnes risu Jovis omnipotentis, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 254 (Ann. v. 445 sq. Vahl.); cf.:

    vultu Fortuna sereno,

    Ov. Tr. 1, 5, 27:

    ridere ad patrem,

    Cat. 61, 219.—
    b.
    Transf., of things, to laugh or smile, i. q. to look cheerful or pleasant:

    sedes quietae large diffuso lumine rident,

    Lucr. 3, 22:

    tempestas,

    id. 5, 1395:

    argentum et pulchra Sicyonia,

    id. 4, 1125:

    ille terrarum mihi praeter omnes Angulus ridet,

    Hor. C. 2, 6, 14:

    argento domus,

    id. ib. 4, 11, 6:

    florum coloribus almus ager,

    Ov. M. 15, 205:

    pavonum ridenti lepore,

    Lucr. 2, 502; cf.: colocasia mixta ridenti acantho, smiling, i. e. glad, Verg. E. 4, 20. — With dat.:

    tibi rident aequora ponti,

    smile upon thee, look brightly up to thee, Lucr. 1, 8; Cat. 64, 285. —
    * 2.
    To laugh in ridicule, to mock (cf. II. B. 2.):

    quandoque potentior Largis muneribus riserit aemuli,

    Hor. C. 4, 1, 18.—
    II.
    Act., to laugh at, laugh over any thing.
    A.
    In gen. (class.; cf. Brix ad Plaut. Men. 478):

    rideo hunc,

    Ter. Ad. 4, 2, 9; cf. id. Eun. 5, 6, 7:

    Acrisium (Juppiter et Venus),

    Hor. C. 3, 16, 7 et saep.:

    risi nivem atram,

    Cic. Q. Fr. 2, 13, 1:

    joca tua,

    id. Att. 14, 14, 1:

    haec ego non rideo, quamvis tu rideas,

    say in jest, id. Fam. 7, 11, 13:

    nemo illic vitia ridet,

    Tac. G. 19; cf.: perjuria amantum (Juppiter), Tib. 3, 6, 49; Ov. A. A. 1, 633;

    for which: perjuros amantes,

    Prop. 2, 16 (3, 8), 47.— Poet., with obj.-clause:

    Amphitryoniaden perdere Sidonios umeris amictus,

    Stat. Th. 10, 648. — Pass.:

    haec enim ridentur vel sola vel maxime, quae notant et designant turpitudinem aliquam non turpiter, etc.,

    Cic. de Or. 2, 58, 236 sq.:

    tum enim non sal, sed natura ridetur,

    id. ib. 2. 69, 279;

    2, 70, 281: ridetur ab omni Conventu,

    Hor. S. 1, 7, 22:

    ridear,

    Ov. P. 4, 12, 16:

    neque acute tantum ac venuste, sed stulte, iracunde, timide dicta aut facta ridentur,

    Quint. 6, 3, 7:

    quae in mimis rideri solent,

    id. 6, 3, 29.—
    B.
    In partic.
    1.
    To smile upon one:

    quasi muti silent Neque me rident,

    Plaut. Capt. 3, 1, 21; cf.:

    cui non risere parentes,

    Verg. E. 4, 62.—
    2.
    To laugh at, ridicule a person or thing (milder than deridere, to deride):

    ridet nostram amentiam,

    Cic. Quint. 17, 55:

    O rem, quam homines soluti ridere non desinant,

    id. Dom. 39, 104:

    ut dederis nobis quemadmodum scripseris ad me, quem semper ridere possemus,

    id. Fam. 2, 9, 1; cf.:

    curre et quam primum haec risum veni,

    id. Cael. 8, 14, 4:

    versus Enni gravitate minores (with reprehendere),

    Hor. S. 1, 10, 54:

    risimus et merito nuper poëtam,

    Quint. 8, 3, 19:

    nostram diligentiam,

    id. 2, 11, 1:

    praesaga Verba senis (with spernere),

    Ov. M. 3, 514:

    lacrimas manus impia nostras,

    id. ib. 3, 657 al.— Pass.:

    Pyrrhi ridetur largitas a consule,

    Cic. Rep. 3, 28, 40:

    rideatur merito, qui, etc.,

    Quint. 11, 1, 44; cf. id. 9, 3, 101; Hor. Ep. 2, 2, 106; id. A. P. 356:

    rideri possit eo, quod, etc.,

    id. S. 1, 3, 30:

    peccet ad extremum ridendus,

    id. Ep. 1, 1, 9; cf. Quint. 4, 1, 62; Val. Max. 8, 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > rideo

  • 2 rīdeō

        rīdeō sī, sus, ēre,     to laugh: quid rides? T.: hic iudices ridere: semel in vitā: ridentem dicere verum Quid vetat, i. e. jestingly, H.: ridetur ab omni Conventu, there is laughter, H.—Prov.: quandoque potentior Largi muneribus riserit aemuli, i. e. in triumph over a lavish rival's gifts, H.: ridere ge/lwta sarda/nion, i. e. laugh on the wrong side of the mouth.—To laugh pleasantly, smile, look cheerful, be favorable: voltu Fortuna sereno, O.: cui non risere parentes, V.: Ille terrarum mihi praeter omnīs Angulus ridet, i. e. pleases, H.; cf. Mixtaque ridenti colocasia acantho, smiling, V.—To laugh at, laugh over: hunc, T.: Acrisium, H.: nivem atram: haec ego non rideo, quamvis tu rideas, say in jest: vitia, Ta.: periuria amantūm, O.: non sal, sed natura ridetur: Ridear, O.—To laugh at, ridicule, deride, mock: nostram amentiam: versūs Enni, make light of, H.: Ridentur mala qui componunt carmina, H.: Peccet ad extremum ridendus, H.
    * * *
    ridere, risi, risus V
    laugh at (with dat.), laugh; ridicule

    Latin-English dictionary > rīdeō

  • 3 rideo

    , risi, risum
    to laugh at, laugh.

    Latin-English dictionary of medieval > rideo

  • 4 ad-rīdeō (arr-)

        ad-rīdeō (arr-) rīsī, rīsus, ēre,    to laugh, smile at, laugh with, smile upon: alqd: cum dixisset... arrisissetque adulescens: cum risi, adrides, O.: omnibus, T.: ut ridentibus adrident, on those who smile, H.—To be pleasing, please: mihi: quibus haec adridere velim, H.

    Latin-English dictionary > ad-rīdeō (arr-)

  • 5 dē-rīdeō

        dē-rīdeō sī, sus, ēre,    to laugh at, laugh to scorn, scoff at, deride, mock: omnīs istos: te, H.: derisum esse credo hominem: alqd, H.: derisus semel, hooted off: derideat Aethiopem albus, In.: merito, T.: deridet, cum iubet, etc., he is mocking. —Supin. acc.: ultro derisum advenit, T.

    Latin-English dictionary > dē-rīdeō

  • 6 in-rīdeō (irr-)

        in-rīdeō (irr-) rīsī, rīsus, ēre,    to laugh at, joke, jeer, mock, ridicule: in re tantā, T.: ex muro, Cs.: mihi: inridentes responderunt, N.: periocum deos: vatem, V.: inrideor, T.: procos inrisa experiar, V.: quae inrideri ab imperitis solent: Inrisa sine honore ratis: semel inrisus, made a fool of, H.

    Latin-English dictionary > in-rīdeō (irr-)

  • 7 sub-rīdeō (surr-)

        sub-rīdeō (surr-) sī, ēre,     to smile: subridet Saturius: mixtā irā, V.: subridens Mezentius, V.

    Latin-English dictionary > sub-rīdeō (surr-)

  • 8 ridiculum

    rīdĭcŭlus, a, um, adj. [rideo], that excites laughter.
    I.
    In a good sense, laughable, droll, funny, amusing, facetious (freq. and class.; syn.: jocularis, jocosus).
    A.
    Adj.:

    quamvis ridiculus est,

    Plaut. Men. 2, 2, 43; cf.:

    quando adbibero, alludiabo, tum sum ridiculissimus,

    id. Stich. 2, 2, 58:

    si ridiculum hominem quaeret quispiam,

    id. ib. 1, 3, 17:

    cavillator facie magis quam facetiis ridiculus,

    Cic. Att. 1, 13, 2:

    homines,

    id. Verr. 2, 1, 46, § 121; id. de Or. 2, 54, 221; Juv. 3, 153:

    mus,

    a funny little mouse, Hor. A. P. 139:

    inest lepos ludusque in hac comoediā: ridicula res est,

    Plaut. As. prol. 14:

    ridicula et jocosa res,

    Cat. 56, 1 and 4:

    dico unum ridiculum dictum de dictis melioribus... nemo ridet,

    Plaut. Capt. 3, 1, 22; so,

    dictum,

    Quint. 6, 3, 6:

    logos ridiculos vendo,

    Plaut. Stich. 1, 3, 68:

    vultus gestusque,

    Quint. 6, 3, 26 et saep.: ridiculum est, with subject-clause:

    ridiculum est, te istuc me admonere,

    Ter. Heaut. 2, 3, 112; so Quint. 6, 3, 94.— Absol.:

    hui, tam cito? ridiculum!

    how comical! Ter. And. 3, 1, 16; so id. ib. 4, 2, 29; id. Eun. 3, 1, 62; id. Phorm. 5, 7, 8.— Poet. with inf.:

    (Porcius) Ridiculus totas simul obsorbere placentas,

    Hor. S. 2, 8, 24.—
    B.
    Substt.
    1.
    rīdĭcŭ-lus, i, m., a jester, buffoon:

    Gelasimo nomen mihi indidit parvo pater. Quia inde jam a pauxillo puero ridiculus fui, etc.,

    Plaut. Stich. 1, 3, 21 sq.; so id. ib. 17 and 64; [p. 1595] 4, 2, 54; id. Capt. 3, 1, 10; 17; Ter. Eun. 2, 2, 13; Vulg. Hab. 1, 10.—
    2.
    rīdĭcŭlum, i, or plur.: rīdĭcŭla, ōrum, n., something laughable, a laughing matter; a jest, joke, etc.: proprium materiae, de quā nunc loquimur, est ridiculum, ideoque haec tota disputatio a Graecis peri geloiou inscribitur, Quint. 6, 3, 22; cf. Cic. de Or. 2, 58, 235 sq. (v. the whole chapter on laughter, when and how it should be excited, etc., Cic. l. l.; and:

    de risu,

    Quint. 6, 3):

    in jaciendo mittendoque ridiculo genera plura sunt... illud admonemus, ridiculo sic usurum oratorem, ut, etc.,

    Cic. Or. 26, 87:

    per ridiculum dicere (opp. severe),

    id. Off. 1, 37, 134:

    ridiculi causā (with joco),

    Plaut. Am. 3, 2, 36:

    mihi solae ridiculo fuit,

    I had the joke all to myself, Ter. Eun. 5, 6, 3:

    quatenus sint ridicula tractanda oratori, perquam diligenter videndum est... materies omnis ridiculorum est in istis vitiis, quae, etc.,

    Cic. de Or. 2, 58, 237 sq.; Plaut. Stich. 3, 2, 2:

    saepe etiam sententiose ridicula dicuntur,

    Cic. de Or. 2, 71, 286:

    facetum non tantum circa ridicula consistere,

    Quint. 6, 3, 19:

    ridicula aut facimus aut dicimus, etc.,

    id. 6, 3, 25.—
    II.
    In a bad sense, laughable, silly, absurd, ridiculous (not freq. till after the Aug. per.; cf.

    rideo, II. B. 2.): hujus insania, quae ridiaula est aliis, mihi tum molesta sane fuit, etc.,

    Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148:

    ludibria,

    Lucr. 2, 47:

    qui ridiculus minus illo (es)?

    Hor. S. 2, 3, 311:

    stulta reprehendere facillimum est, nam per se sunt ridicula,

    Quint. 6, 3, 71; cf.

    (with stulta),

    id. 2, 10, 6:

    poëma (shortly before: inculti versus et male nati),

    Hor. Ep. 2, 1, 238:

    pudor,

    Juv. 11, 55.— Ridiculum est, with subject-clause:

    est ridiculum, ad ea quae habemus nihil dicere, quaerere, quae habere non possumus,

    Cic. Arch. 4, 8; so,

    putare,

    id. Div. in Caecil. 18, 59:

    de confessis praecipere,

    Quint. 5, 13, 7.— Adv.: rīdĭ-cŭlē.
    a.
    (Acc. to I.) Laughably, jokingly, humorously:

    rogitas,

    Plaut. Trin. 4, 2, 60; Ter. Hec. 4, 4, 46:

    non modo acute, sed etiam ridicule ac facete,

    Cic. de Or. 1, 57, 243; 2, 71, 289; id. Fam. 9, 22, 4; Domit. Mars. ap. Quint. 6, 3, 105:

    ridicule magis hoc dictum quam vere,

    Phaedr. 3, 4, 5.—
    b.
    (Acc. to II.) Ridiculously:

    insanus,

    Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148; id. Rosc. Com. 6, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > ridiculum

  • 9 ridiculus

    rīdĭcŭlus, a, um, adj. [rideo], that excites laughter.
    I.
    In a good sense, laughable, droll, funny, amusing, facetious (freq. and class.; syn.: jocularis, jocosus).
    A.
    Adj.:

    quamvis ridiculus est,

    Plaut. Men. 2, 2, 43; cf.:

    quando adbibero, alludiabo, tum sum ridiculissimus,

    id. Stich. 2, 2, 58:

    si ridiculum hominem quaeret quispiam,

    id. ib. 1, 3, 17:

    cavillator facie magis quam facetiis ridiculus,

    Cic. Att. 1, 13, 2:

    homines,

    id. Verr. 2, 1, 46, § 121; id. de Or. 2, 54, 221; Juv. 3, 153:

    mus,

    a funny little mouse, Hor. A. P. 139:

    inest lepos ludusque in hac comoediā: ridicula res est,

    Plaut. As. prol. 14:

    ridicula et jocosa res,

    Cat. 56, 1 and 4:

    dico unum ridiculum dictum de dictis melioribus... nemo ridet,

    Plaut. Capt. 3, 1, 22; so,

    dictum,

    Quint. 6, 3, 6:

    logos ridiculos vendo,

    Plaut. Stich. 1, 3, 68:

    vultus gestusque,

    Quint. 6, 3, 26 et saep.: ridiculum est, with subject-clause:

    ridiculum est, te istuc me admonere,

    Ter. Heaut. 2, 3, 112; so Quint. 6, 3, 94.— Absol.:

    hui, tam cito? ridiculum!

    how comical! Ter. And. 3, 1, 16; so id. ib. 4, 2, 29; id. Eun. 3, 1, 62; id. Phorm. 5, 7, 8.— Poet. with inf.:

    (Porcius) Ridiculus totas simul obsorbere placentas,

    Hor. S. 2, 8, 24.—
    B.
    Substt.
    1.
    rīdĭcŭ-lus, i, m., a jester, buffoon:

    Gelasimo nomen mihi indidit parvo pater. Quia inde jam a pauxillo puero ridiculus fui, etc.,

    Plaut. Stich. 1, 3, 21 sq.; so id. ib. 17 and 64; [p. 1595] 4, 2, 54; id. Capt. 3, 1, 10; 17; Ter. Eun. 2, 2, 13; Vulg. Hab. 1, 10.—
    2.
    rīdĭcŭlum, i, or plur.: rīdĭcŭla, ōrum, n., something laughable, a laughing matter; a jest, joke, etc.: proprium materiae, de quā nunc loquimur, est ridiculum, ideoque haec tota disputatio a Graecis peri geloiou inscribitur, Quint. 6, 3, 22; cf. Cic. de Or. 2, 58, 235 sq. (v. the whole chapter on laughter, when and how it should be excited, etc., Cic. l. l.; and:

    de risu,

    Quint. 6, 3):

    in jaciendo mittendoque ridiculo genera plura sunt... illud admonemus, ridiculo sic usurum oratorem, ut, etc.,

    Cic. Or. 26, 87:

    per ridiculum dicere (opp. severe),

    id. Off. 1, 37, 134:

    ridiculi causā (with joco),

    Plaut. Am. 3, 2, 36:

    mihi solae ridiculo fuit,

    I had the joke all to myself, Ter. Eun. 5, 6, 3:

    quatenus sint ridicula tractanda oratori, perquam diligenter videndum est... materies omnis ridiculorum est in istis vitiis, quae, etc.,

    Cic. de Or. 2, 58, 237 sq.; Plaut. Stich. 3, 2, 2:

    saepe etiam sententiose ridicula dicuntur,

    Cic. de Or. 2, 71, 286:

    facetum non tantum circa ridicula consistere,

    Quint. 6, 3, 19:

    ridicula aut facimus aut dicimus, etc.,

    id. 6, 3, 25.—
    II.
    In a bad sense, laughable, silly, absurd, ridiculous (not freq. till after the Aug. per.; cf.

    rideo, II. B. 2.): hujus insania, quae ridiaula est aliis, mihi tum molesta sane fuit, etc.,

    Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148:

    ludibria,

    Lucr. 2, 47:

    qui ridiculus minus illo (es)?

    Hor. S. 2, 3, 311:

    stulta reprehendere facillimum est, nam per se sunt ridicula,

    Quint. 6, 3, 71; cf.

    (with stulta),

    id. 2, 10, 6:

    poëma (shortly before: inculti versus et male nati),

    Hor. Ep. 2, 1, 238:

    pudor,

    Juv. 11, 55.— Ridiculum est, with subject-clause:

    est ridiculum, ad ea quae habemus nihil dicere, quaerere, quae habere non possumus,

    Cic. Arch. 4, 8; so,

    putare,

    id. Div. in Caecil. 18, 59:

    de confessis praecipere,

    Quint. 5, 13, 7.— Adv.: rīdĭ-cŭlē.
    a.
    (Acc. to I.) Laughably, jokingly, humorously:

    rogitas,

    Plaut. Trin. 4, 2, 60; Ter. Hec. 4, 4, 46:

    non modo acute, sed etiam ridicule ac facete,

    Cic. de Or. 1, 57, 243; 2, 71, 289; id. Fam. 9, 22, 4; Domit. Mars. ap. Quint. 6, 3, 105:

    ridicule magis hoc dictum quam vere,

    Phaedr. 3, 4, 5.—
    b.
    (Acc. to II.) Ridiculously:

    insanus,

    Cic. Verr. 2, 4, 66, § 148; id. Rosc. Com. 6, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > ridiculus

  • 10 rīdiculus

        rīdiculus adj.    [rideo], exciting laughter, laughable, droll, funny, amusing, facetious: Hui, tam cito? ridiculum! how comical! T.: facie magis quam facetiis: Ridiculum est, te istuc me admonere, T.: Ridiculus totas simul absorbere placentas, H.—As subst n., something laughable, a laughing matter, jest, joke: quae sint genera ridiculi: ridiculo sic usurum oratorem, ut, etc.: Mihi solae ridiculo fuit, I had the fun to myself, T.: materies omnis ridiculorum est in istis vitiis, quae, etc.: sententiose ridicula dicuntur.— Laughable, silly, absurd, ridiculous, contemptible: insania, quae ridicula est aliis, mihi, etc.: qui ridiculus minus illo (es)? H.: mus, H.: pudor, Iu.: est ridiculum, quaerere, etc.—As subst m.: neque ridiculus esse Possum, etc., be a buffoon, T.
    * * *
    I
    ridicula, ridiculum ADJ
    laughable, funny; silly
    II
    buffoon, jester

    Latin-English dictionary > rīdiculus

  • 11 rīsor

        rīsor ōris, m    [rideo], a mocker, banterer, H.
    * * *

    Latin-English dictionary > rīsor

  • 12 rīsus

        rīsus ūs, m    [rideo], a laughing, laughter, laugh: risum movere: risūs facere: Ne spissae risum tollant coronae, H.: risūs captare: risum tenere non posse: magni risūs consequebantur: risu cognoscere matrem, V.: proditor puellae risus, H.— An object of laughter, butt: risui sorori fuit, L.: O magnus posthac inimicis risus! H.: deus Omnibus risus erat, O.— A jest, joke, mockery: qui risus populo cladem attulit.
    * * *

    Latin-English dictionary > rīsus

  • 13 adrideo

    ar-rīdĕo ( adr-, Lachm., B. and K., Halm, K. and H.; arr-, Fleck., Merk., Weissenb.), rīsi, rīsum, 2, v. n., to laugh at or with, to smile at or upon, especially approvingly.
    I.
    Lit., constr. absol. or with dat., more rarely with acc.; also pass.
    (α).
    Absol.:

    si non arriderent, dentis ut restringerent,

    Plaut. Capt. 3, 1, 26:

    oportet lenam probam arridere Quisquis veniat, blandeque alloqui,

    id. Truc. 2, 1, 14:

    cum quidam familiaris (Dionysii) jocans dixisset: huic (juveni) quidem certe vitam tuam committis, adrisissetque adulescens, utrumque jussit interfici,

    Cic. Tusc. 5, 20, 60:

    Hic cum adrisisset ipse Crassus,

    id. de Or. 2, 56, 229; id. Rep. 6, 12 fin.; Tac. Or. 42 fin.:

    Cum risi, arrides,

    Ov. M. 3, 459:

    Cum adrisissent, discessimus,

    Tac. Or. 42; so * Vulg. Dan. 14, 6.—
    (β).
    With dat.:

    Tum mi aedes quoque arridebant,

    Plaut. As. 1, 3, 55:

    si dentibus adrident,

    Hor. A. P. 101:

    nulli laedere os, arridere omnibus,

    Ter. Ad. 5, 4, 10; id. Eun. 2, 2, 19:

    vix notis familiariter arridere,

    Liv. 41, 20.—
    (γ).
    With acc.:

    video quid adriseris,

    Cic. N. D. 1, 28, 79: Cn. Flavius id adrisit, laughed at this, Piso ap. Gell. 6, 9 fin.: vos nunc alloquitur, vos nunc adridet ocellis, Val. Cato Dir. 108.—
    (δ).
    Pass.:

    si adriderentur, esset id ipsum Atticorum,

    Cic. Opt. Gen. 4, 11 (B. and K., riderentur). —
    II.
    Trop.
    A.
    Subject., to be favorable, kindly disposed to one:

    cum tempestas adridet,

    Lucr. 2, 32:

    et quandoque mihi Fortunae adriserit hora,

    Petr. 133, 3, 12.—
    B.
    Object. (i. e. in reference to the effect produced), to be pleasing to, to please:

    inhibere illud tuum, quod valde mihi adriserat, vehementer displicet,

    Cic. Att. 13, 21:

    quibus haec adridere velim,

    Hor. S. 1, 10, 89.

    Lewis & Short latin dictionary > adrideo

  • 14 arrideo

    ar-rīdĕo ( adr-, Lachm., B. and K., Halm, K. and H.; arr-, Fleck., Merk., Weissenb.), rīsi, rīsum, 2, v. n., to laugh at or with, to smile at or upon, especially approvingly.
    I.
    Lit., constr. absol. or with dat., more rarely with acc.; also pass.
    (α).
    Absol.:

    si non arriderent, dentis ut restringerent,

    Plaut. Capt. 3, 1, 26:

    oportet lenam probam arridere Quisquis veniat, blandeque alloqui,

    id. Truc. 2, 1, 14:

    cum quidam familiaris (Dionysii) jocans dixisset: huic (juveni) quidem certe vitam tuam committis, adrisissetque adulescens, utrumque jussit interfici,

    Cic. Tusc. 5, 20, 60:

    Hic cum adrisisset ipse Crassus,

    id. de Or. 2, 56, 229; id. Rep. 6, 12 fin.; Tac. Or. 42 fin.:

    Cum risi, arrides,

    Ov. M. 3, 459:

    Cum adrisissent, discessimus,

    Tac. Or. 42; so * Vulg. Dan. 14, 6.—
    (β).
    With dat.:

    Tum mi aedes quoque arridebant,

    Plaut. As. 1, 3, 55:

    si dentibus adrident,

    Hor. A. P. 101:

    nulli laedere os, arridere omnibus,

    Ter. Ad. 5, 4, 10; id. Eun. 2, 2, 19:

    vix notis familiariter arridere,

    Liv. 41, 20.—
    (γ).
    With acc.:

    video quid adriseris,

    Cic. N. D. 1, 28, 79: Cn. Flavius id adrisit, laughed at this, Piso ap. Gell. 6, 9 fin.: vos nunc alloquitur, vos nunc adridet ocellis, Val. Cato Dir. 108.—
    (δ).
    Pass.:

    si adriderentur, esset id ipsum Atticorum,

    Cic. Opt. Gen. 4, 11 (B. and K., riderentur). —
    II.
    Trop.
    A.
    Subject., to be favorable, kindly disposed to one:

    cum tempestas adridet,

    Lucr. 2, 32:

    et quandoque mihi Fortunae adriserit hora,

    Petr. 133, 3, 12.—
    B.
    Object. (i. e. in reference to the effect produced), to be pleasing to, to please:

    inhibere illud tuum, quod valde mihi adriserat, vehementer displicet,

    Cic. Att. 13, 21:

    quibus haec adridere velim,

    Hor. S. 1, 10, 89.

    Lewis & Short latin dictionary > arrideo

  • 15 conrideo

    cor-rīdĕo ( conr-), ēre, v. n., to laugh together or aloud (ante- and post-class.).
    I.
    Lit., Aug. Conf. 4, 8:

    alicui,

    Vulg. Gen. 21, 6.—
    II.
    Trop.:

    perfusa lepore Omnia corrident,

    Lucr. 4, 81.

    Lewis & Short latin dictionary > conrideo

  • 16 corrideo

    cor-rīdĕo ( conr-), ēre, v. n., to laugh together or aloud (ante- and post-class.).
    I.
    Lit., Aug. Conf. 4, 8:

    alicui,

    Vulg. Gen. 21, 6.—
    II.
    Trop.:

    perfusa lepore Omnia corrident,

    Lucr. 4, 81.

    Lewis & Short latin dictionary > corrideo

  • 17 derideo

    dē-rīdĕo, si, sum, 2, v. a., to laugh at, laugh to scorn; to scoff at, deride (class.).
    (α).
    With acc.:

    omnes istos deridete atque contemnite,

    Cic. de Or. 3, 14, 54;

    so with contemnere,

    id. Verr. 2, 3, 92 fin.:

    te,

    Hor. S. 2, 3, 53:

    derisus a suis consiliariis,

    Cic. Verr. 2, 5, 39 fin.:

    aliquem,

    Plaut. Bac. 3, 4, 7; 5, 2, 8; id. Men. 4, 2, 65; id. Ps. 4, 5, 8 al.:

    aliquid,

    Hor. Ep. 2, 1, 263; id. A. P. 452; Juv. 2, 23:

    sabbata,

    Vulg. Thren. 1, 7 et saep.—Prov.: albis dentibus aliquem deridere; v. albus.—
    (β).
    Absol.: Ap. Age dic. Ep. At deridebitis, Plaut. Ep. 2, 2, 77:

    derides, in conversation,

    you mock me, are making game of me, id. Amph. 3, 3, 8; id. Bac. 4, 9, 87; Ter. Heaut. 5, 1, 42:

    derisum,

    id. Eun. 5, 2, 21:

    deridet, cum sibi ipsum jubet satis dare Habonium,

    he is mocking, Cic. Verr. 2, 1, 56, § 146:

    Patronus despiciat, derideat,

    Quint. 5, 13, 2; cf. id. 11, 1, 21:

    quibus derisus Philippus,

    Just. 9, 2, 10.— P. a.: dērīsus, a, um, absurd, scorned; only sup.:

    senex derisissimus,

    Varr. Sat. Men. 11, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > derideo

  • 18 Fatua

    1.
    fătŭus, a, um, adj. [root fa, cf. for; properly, garrulous], foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
    I.
    Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246:

    stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2:

    fatuus est, insulsus,

    Ter. Eun. 5, 9, 49:

    non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    monitor,

    id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274:

    puer,

    Cic. Att. 6, 6, 3:

    nisi plane fatui sint,

    id. Fin. 2, 22, 70:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
    2.
    Awkward, clumsy, unwieldy:

    illa bipennem Insulsam et fatuam dextra tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    II.
    Subst.: fătŭus, i, m., and fătŭa, ae, f., a fool, simpleton, a jester, buffoon.
    A.
    In gen., one who acts foolishly:

    paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,

    Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
    B.
    Esp., kept by Romans of rank for their amusement:

    Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse... si quando fatuo delectari volo, me rideo,

    Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe, adv., foolishly, absurdly:

    plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,

    Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,
    2.
    Fātŭus, i. m., another name for the prophesying Faunus; also called Fātŭ-ellus; while his sister, Fauna, who prophesied to females, was also called Fātŭa and Fātŭella, Lact. 1, 22, 9; Arn. 5, 18; Macr. S. 1, 12; Mart. Cap. 2, § 167; Just. 43, 1; Plin. 27, 12, 83, § 117 (dub.; Jan. fatuos).

    Lewis & Short latin dictionary > Fatua

  • 19 Fatuella

    1.
    fătŭus, a, um, adj. [root fa, cf. for; properly, garrulous], foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
    I.
    Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246:

    stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2:

    fatuus est, insulsus,

    Ter. Eun. 5, 9, 49:

    non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    monitor,

    id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274:

    puer,

    Cic. Att. 6, 6, 3:

    nisi plane fatui sint,

    id. Fin. 2, 22, 70:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
    2.
    Awkward, clumsy, unwieldy:

    illa bipennem Insulsam et fatuam dextra tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    II.
    Subst.: fătŭus, i, m., and fătŭa, ae, f., a fool, simpleton, a jester, buffoon.
    A.
    In gen., one who acts foolishly:

    paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,

    Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
    B.
    Esp., kept by Romans of rank for their amusement:

    Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse... si quando fatuo delectari volo, me rideo,

    Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe, adv., foolishly, absurdly:

    plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,

    Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,
    2.
    Fātŭus, i. m., another name for the prophesying Faunus; also called Fātŭ-ellus; while his sister, Fauna, who prophesied to females, was also called Fātŭa and Fātŭella, Lact. 1, 22, 9; Arn. 5, 18; Macr. S. 1, 12; Mart. Cap. 2, § 167; Just. 43, 1; Plin. 27, 12, 83, § 117 (dub.; Jan. fatuos).

    Lewis & Short latin dictionary > Fatuella

  • 20 Fatuus

    1.
    fătŭus, a, um, adj. [root fa, cf. for; properly, garrulous], foolish, silly, simple (class.; syn.: stultus, stolidus, insipiens, desipiens, stupidus, hebes, ineptus, insulsus, absurdus).
    I.
    Adj.: ego me ipsum stultum existimo, fatuum esse non opinor, Afran. ap. Isid. Orig. 10, 246:

    stulti, stolidi. fatui, fungi, bardi, blenni, buccones,

    Plaut. Bacch. 5, 1, 2:

    fatuus est, insulsus,

    Ter. Eun. 5, 9, 49:

    non modo nequam et improbus, sed etiam fatuus et amens es,

    Cic. Deiot. 7, 21:

    monitor,

    id. de Or. 2, 24, 99: homo, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 67, 274:

    puer,

    Cic. Att. 6, 6, 3:

    nisi plane fatui sint,

    id. Fin. 2, 22, 70:

    mores,

    Plaut. Trin. 2, 2, 18.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Insipid, tasteless, of food: ut sapiant fatuae, fabrorum prandia, betae, Mart. 13, 13.—
    2.
    Awkward, clumsy, unwieldy:

    illa bipennem Insulsam et fatuam dextra tenebat,

    Juv. 6, 658.—
    II.
    Subst.: fătŭus, i, m., and fătŭa, ae, f., a fool, simpleton, a jester, buffoon.
    A.
    In gen., one who acts foolishly:

    paene ecfregisti, fatue, foribus cardines,

    Plaut. Am. 4, 2, 6; Cat. 83, 2; Juv. 9, 8.—
    B.
    Esp., kept by Romans of rank for their amusement:

    Harpasten, uxoris meae fatuam, scis hereditarium onus in domo mea remansisse... si quando fatuo delectari volo, me rideo,

    Sen. Ep. 50, 2; Lampr. Comm. 4, 3.—Hence, fătŭe, adv., foolishly, absurdly:

    plerumque studio loquendi fatue modo accedendum,

    Quint. 6, 4, 8 dub. (Spald. and Zumpt, fatui); Tert. adv. Herm. 10; id. de Pat. 6. —Hence,
    2.
    Fātŭus, i. m., another name for the prophesying Faunus; also called Fātŭ-ellus; while his sister, Fauna, who prophesied to females, was also called Fātŭa and Fātŭella, Lact. 1, 22, 9; Arn. 5, 18; Macr. S. 1, 12; Mart. Cap. 2, § 167; Just. 43, 1; Plin. 27, 12, 83, § 117 (dub.; Jan. fatuos).

    Lewis & Short latin dictionary > Fatuus

См. также в других словарях:

  • Liste lateinischer Phrasen/R — Lateinische Phrasen   A B C D E F G H I L M N O P …   Deutsch Wikipedia

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

  • Cultural Amnesia — This article is about the musical group. For the book by Clive James, see Cultural Amnesia. Cultural Amnesia Genres Post punk, electronic, industrial Years active 1979–1983; 1998–present …   Wikipedia

  • Grand Steeple-Chase de Paris — Turf race infobox class = Group 1 horse race = Grand Steeple Chase de Paris caption = location = Auteuil Racecourse Paris, France inaugurated = 1874 race type = Steeplechase sponsor = Gras Savoye website = [http://www.france galop.com/All the… …   Wikipedia

  • S.P.Q.R — S.P.Q.R. römischer Kanaldeckel S.P.Q.R. ist die Abkürzung für das lateinische Senatus Populusque Romanus („Senat und Volk von Rom …   Deutsch Wikipedia

  • S.P.Q.R. — S.P.Q.R. neuzeitlicher Kanaldeckel in Rom (S.P.Q.R.) …   Deutsch Wikipedia

  • SPQR — S.P.Q.R. römischer Kanaldeckel S.P.Q.R. ist die Abkürzung für das lateinische Senatus Populusque Romanus („Senat und Volk von Rom …   Deutsch Wikipedia

  • Senatus Populusque Romanus — S.P.Q.R. römischer Kanaldeckel S.P.Q.R. ist die Abkürzung für das lateinische Senatus Populusque Romanus („Senat und Volk von Rom …   Deutsch Wikipedia

  • risorius — See r. (muscle). [L. risor, a laughter, fr. rideo, pp. risus, to laugh] * * * ri·so·ri·us ri sōr ē əs, zȯr n, pl rii ē .ī a narrow band of muscle fibers arising from the fascia over the masseter muscle, inserted into the tissues at the corner of …   Medical dictionary

  • GELASINUS — Deus risus, apud Mart. l. 7. Epigr. 24. cuius epigraphe in malum Poetam: Nec cibus ipse iuvat morsu fraudatus aceti, Nec grata est facies, cui Gelasinus abest. A verbo γελάω, rideo, vide infta ubi de Risu …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ԱՅՊՆ — ( ) NBH 1 0093 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 11c, 12c գ. Որպէս տճկ. ա՛յպ, այը՛պ Ամօթ. ամօթալի պակասութիւն. առիթ այպանութեան. խայտառակ ինչ. խաղքութիւն. ... αἱσχρόν, αἷσχος probrum, probrosum, turpitudo, dedecus, pudor… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»