Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

rĕ-sŭpīnus

  • 1 supinus

    sŭpīnus, a, um, adj. [from sub; cf. huptios, from hupo, hupai], backwards, bent backwards, thrown backwards, lying on the back, supine (opp. pronus, cernuus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (freq. and class.), of persons:

    stertitque supinus,

    Hor. S. 1, 5, 19; Suet. Aug. 16; id. Claud. 33: pater excitat supinum juvenem, i. e in bed, Juv. 14, 190.—Of animals, parts of the body, etc.:

    animal omne, ut vult, ita utitur motu sui corporis, prono, obliquo, supino,

    Cic. Div. 1, 53, 120:

    refracta videntur omnia converti sursumque supina reverti,

    Lucr. 4, 441:

    quid nunc supina sursum in caelum conspicis?

    Plaut. Cist. 2, 3, 78:

    cubitus,

    a lying on the back, Plin. 28, 4, 14, § 54:

    caput,

    thrown back, Quint. 11, 3, 69:

    cervix,

    id. 11, 3, 82:

    vultus,

    id. 1, 11, 9:

    ora,

    Cic. Univ. 14:

    venter,

    Hor. S. 1, 5, 85:

    testudines,

    Plin. 32, 4, 14, § 41:

    apes,

    id. 11, 8, 8, § 19:

    pugnans falce supinā,

    Juv. 8, 201: tendoque supinas Ad caelum cum voce manus, i. e. with the open palms turned upwards (a gesture of one praying), Verg. A. 3, 176; so,

    manus,

    Ov. M. 8, 681; Liv. 3, 50; 26, 9; Curt. 6, 6, 34; Suet. Vit. 7; Hor. C. 3, 23, 1; Quint. 11, 3, 99:

    cornua aliis adunca, aliis redunca, supina, convexa,

    Plin. 11, 37, 45, § 125:

    cathedra,

    an easy chair with an inclined back, id. 16, 37, 68, § 174: jactus, a [p. 1813] throwing up, Liv. 30, 10, 13: signis supinis, lowered (opp. erectis), Spart. Sev. 7.— Comp.:

    in arborum tonsurā supiniore,

    Plin. 17, 23, 35, § 214. —
    B.
    In partic.
    1.
    Of motion, backwards, going back, retrograde ( poet.):

    nec redit in fontes unda supina suos,

    Ov. Med. Fac. 40:

    cursus fluminum,

    id. P. 4, 5, 43:

    carmen,

    i. e. that can be read backwards in the same metre, Mart. 2, 86, 1.—
    2.
    Of localities.
    a.
    Sloping, inclined (not in Cic.;

    syn. declivis): tabulae scheda,

    Plin. 13, 12, 23, § 77:

    scandenti circa ima labor est... si haec jam lenius supina evaseris,

    Quint. 12, 10, 79:

    per supinam vallem fusi,

    Liv. 4, 46, 5; 6, 24, 3; 7, 24, 5:

    sin tumulis adclive solum collisque supinos (metabere),

    Verg. G. 2, 276:

    per supina camporum,

    undulating, Amm. 22, 15, 7. —
    b.
    Stretched out, extended:

    Tibur,

    Hor. C. 3, 4, 23:

    solum,

    Plin. Pan. 30, 4:

    mare,

    Plin. 9, 2, 1, § 2:

    vindemia,

    id. 17, 22, 35, § 185. —
    II.
    Trop. ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Of the mind.
    1.
    Careless, thoughtless, heedless, negligent, indolent, supine:

    otiosi et supini (oratores),

    Quint. 10, 2, 17 Spald.:

    supini securique,

    id. 11, 3, 3; Dig. 18, 1, 15:

    animus,

    Cat. 17, 25:

    Maecenas,

    Juv. 1, 66:

    auris,

    Mart. 6, 42, 22:

    compositio (with tarda),

    Quint. 9, 4, 137:

    ignorantia,

    Dig. 22, 6, 6; Quint. 12, 10, 79. — Comp.:

    deliciae supiniores,

    Mart. 2, 6, 13. —
    2.
    With head thrown back, haughty, proud:

    haec et talia dum refert supinus,

    Mart. 5, 8, 10; Pers. 1, 129.—
    B.
    In later gram. lang. sŭpīnum (sc. verbum).
    1.
    The verbal form in um and u, the supine (perh. because, although furnished with substantive case-endings, it rests or falls back on the verb), Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 811 ib. (called in Quint. 1, 4, 29, verba participialia).—
    2.
    The verbal form in andum and endum, the gerund, Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 823 ib. — Hence, * adv.: sŭpīnē (acc. to II. A. 1.), carelessly, negligently:

    beneficium accipere,

    Sen. Ben. 2, 24, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > supinus

  • 2 supīnus

        supīnus adj.    [cf. ὕπτιοσ], backwards, bent backwards, thrown backwards, on the back, supine: stertitque supinus, H.: excitat supinum iuvenem, i. e. in bed, Iu.: uti motu sui corporis, prono obliquo, supino: supinas tendens manūs orabat, with upturned palms, L.: tendoque supinas Ad caelum cum voce manūs, V.: iactus, a throwing up, L.— Backwards, going back, retrograde: Nec redit in fontīs unda supina suos, O.: Flumina cursu reditura supino, O.— Sloping, inclined: per supinam vallem fusi, L.: Sin collīs supinos (metabere), V.: Tibur, H.—Fig., negligent, indolent, supine: Maecenas, Iu.: animus, Ct.
    * * *
    supina, supinum ADJ
    lying face upwards, flat on one's back; turned palm upwards; flat; passive

    Latin-English dictionary > supīnus

  • 3 re-supīnus

        re-supīnus adj.,    bent back, thrown back, lying on the back, facing upward, supine: resupinum in caelo contueri: curru haeret resupinus inani, V.: cantabam resupinus amores, O.: tendo resupinus habenas, leaning backward, O.: tulerat gressūs resupina per urbem, i. e. arrogantly, O.

    Latin-English dictionary > re-supīnus

  • 4 sēmi-supīnus

        sēmi-supīnus adj.,    half bent backwards, reclining: iacet in dextrum semisupina latus, O.

    Latin-English dictionary > sēmi-supīnus

  • 5 supinum

    sŭpīnus, a, um, adj. [from sub; cf. huptios, from hupo, hupai], backwards, bent backwards, thrown backwards, lying on the back, supine (opp. pronus, cernuus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (freq. and class.), of persons:

    stertitque supinus,

    Hor. S. 1, 5, 19; Suet. Aug. 16; id. Claud. 33: pater excitat supinum juvenem, i. e in bed, Juv. 14, 190.—Of animals, parts of the body, etc.:

    animal omne, ut vult, ita utitur motu sui corporis, prono, obliquo, supino,

    Cic. Div. 1, 53, 120:

    refracta videntur omnia converti sursumque supina reverti,

    Lucr. 4, 441:

    quid nunc supina sursum in caelum conspicis?

    Plaut. Cist. 2, 3, 78:

    cubitus,

    a lying on the back, Plin. 28, 4, 14, § 54:

    caput,

    thrown back, Quint. 11, 3, 69:

    cervix,

    id. 11, 3, 82:

    vultus,

    id. 1, 11, 9:

    ora,

    Cic. Univ. 14:

    venter,

    Hor. S. 1, 5, 85:

    testudines,

    Plin. 32, 4, 14, § 41:

    apes,

    id. 11, 8, 8, § 19:

    pugnans falce supinā,

    Juv. 8, 201: tendoque supinas Ad caelum cum voce manus, i. e. with the open palms turned upwards (a gesture of one praying), Verg. A. 3, 176; so,

    manus,

    Ov. M. 8, 681; Liv. 3, 50; 26, 9; Curt. 6, 6, 34; Suet. Vit. 7; Hor. C. 3, 23, 1; Quint. 11, 3, 99:

    cornua aliis adunca, aliis redunca, supina, convexa,

    Plin. 11, 37, 45, § 125:

    cathedra,

    an easy chair with an inclined back, id. 16, 37, 68, § 174: jactus, a [p. 1813] throwing up, Liv. 30, 10, 13: signis supinis, lowered (opp. erectis), Spart. Sev. 7.— Comp.:

    in arborum tonsurā supiniore,

    Plin. 17, 23, 35, § 214. —
    B.
    In partic.
    1.
    Of motion, backwards, going back, retrograde ( poet.):

    nec redit in fontes unda supina suos,

    Ov. Med. Fac. 40:

    cursus fluminum,

    id. P. 4, 5, 43:

    carmen,

    i. e. that can be read backwards in the same metre, Mart. 2, 86, 1.—
    2.
    Of localities.
    a.
    Sloping, inclined (not in Cic.;

    syn. declivis): tabulae scheda,

    Plin. 13, 12, 23, § 77:

    scandenti circa ima labor est... si haec jam lenius supina evaseris,

    Quint. 12, 10, 79:

    per supinam vallem fusi,

    Liv. 4, 46, 5; 6, 24, 3; 7, 24, 5:

    sin tumulis adclive solum collisque supinos (metabere),

    Verg. G. 2, 276:

    per supina camporum,

    undulating, Amm. 22, 15, 7. —
    b.
    Stretched out, extended:

    Tibur,

    Hor. C. 3, 4, 23:

    solum,

    Plin. Pan. 30, 4:

    mare,

    Plin. 9, 2, 1, § 2:

    vindemia,

    id. 17, 22, 35, § 185. —
    II.
    Trop. ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Of the mind.
    1.
    Careless, thoughtless, heedless, negligent, indolent, supine:

    otiosi et supini (oratores),

    Quint. 10, 2, 17 Spald.:

    supini securique,

    id. 11, 3, 3; Dig. 18, 1, 15:

    animus,

    Cat. 17, 25:

    Maecenas,

    Juv. 1, 66:

    auris,

    Mart. 6, 42, 22:

    compositio (with tarda),

    Quint. 9, 4, 137:

    ignorantia,

    Dig. 22, 6, 6; Quint. 12, 10, 79. — Comp.:

    deliciae supiniores,

    Mart. 2, 6, 13. —
    2.
    With head thrown back, haughty, proud:

    haec et talia dum refert supinus,

    Mart. 5, 8, 10; Pers. 1, 129.—
    B.
    In later gram. lang. sŭpīnum (sc. verbum).
    1.
    The verbal form in um and u, the supine (perh. because, although furnished with substantive case-endings, it rests or falls back on the verb), Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 811 ib. (called in Quint. 1, 4, 29, verba participialia).—
    2.
    The verbal form in andum and endum, the gerund, Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 823 ib. — Hence, * adv.: sŭpīnē (acc. to II. A. 1.), carelessly, negligently:

    beneficium accipere,

    Sen. Ben. 2, 24, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > supinum

  • 6 cubō

        cubō uī (subj. cubāris, Pr.), itum, āre    [CVB-], to lie down, recline: in lecticā: argenteis lectis, Cu.: in spondā, H.: in faciem (opp. supinus), Iu. —To lie asleep, sleep: cubitum ire.— To recline at table: nemo gustavit cubans: cubans gaudet, H. —To lie sick, be sick: haec cubat, illa valet, O.: trans Tiberim, H. — Of places, to slope: Ustica cubans, H.
    * * *
    cubare, cubui, cubitus V INTRANS
    lie (down/asleep); recline, incline; lie/be in bed, rest/sleep; be sick/dead

    Latin-English dictionary > cubō

  • 7 supīnō

        supīnō —, ātus, āre    [supinus], to bend backwards, lay back, throw over: supinatae glaebae, i. e. turned up by the plough, V.: nasum nidore supinor, turn up my nose, H.
    * * *
    supinare, supinavi, supinatus V
    lay on the back; turn up; tilt back

    Latin-English dictionary > supīnō

  • 8 cado

    cădo, cĕcĭdi, cāsum, 3 ( part. pres. gen. plur. cadentūm, Verg. A. 10, 674; 12, 410), v. n. [cf. Sanscr. çad-, to fall away].
    I.
    Lit.
    A.
    In an extended sense, to be driven or carried by one ' s weight from a higher to a lower point, to fall down, be precipitated, sink down, go down, sink, fall (so mostly poet.; in prose, in place of it, the compounds decĭdo, occĭdo, excĭdo, etc.; cf. also ruo, labor;

    opp. surgo, sto): tum arbores in te cadent,

    Plaut. Men. 2, 3, 25: (aves) praecipites cadunt in terram aut in aquam, fall headlong to the earth or into the water, Lucr. 6, 745; cf. id. 6, 828;

    imitated by Verg.: (apes) praecipites cadunt,

    Verg. G. 4, 80:

    nimbus, Ut picis e caelo demissum flumen, in undas Sic cadit, etc.,

    Lucr. 6, 258:

    cadit in terras vis flammea,

    id. 2, 215; so with in, id. 2, 209; 4, 1282; 6, 1006; 6, 1125; Prop. 4 (5), 4, 64:

    in patrios pedes,

    Ov. F. 2, 832.—With a different meaning:

    omnes plerumque cadunt in vulnus,

    in the direction of, towards their wound, Lucr. 4, 1049; cf.:

    prolapsa in vulnus moribunda cecidit,

    Liv. 1, 58, 11:

    cadit in vultus,

    Ov. M. 5, 292:

    in pectus,

    id. ib. 4, 579.—Less freq. with ad:

    ad terras,

    Plin. 2, 97, 99, § 216:

    ad terram,

    Quint. 5, 10, 84.—The place from which is designated by ab, ex, de:

    a summo cadere,

    Plaut. Mil. 4, 4, 15:

    a mento cadit manus,

    Ov. F. 3, 20:

    aves ab alto,

    Plin. 10, 38, 54, § 112:

    ut cadat (avis) e regione loci,

    Lucr. 6, 824:

    ex arbore,

    Plin. 17, 20, 34, § 148; Dig. 50, 16, 30, § 4; 18, 1, 80, § 2:

    cecidisse de equo dicitur,

    Cic. Clu. 62, 175:

    cadere de equo,

    Plaut. Mil. 3, 1, 125 (for which Cæsar, Nepos, and Pliny employ decidere):

    de manibus arma cecidissent,

    Cic. Phil. 14, 7, 21; cf.:

    de manibus civium delapsa arma ipsa ceciderunt,

    id. Off. 1, 22, 77:

    cadunt altis de montibus umbrae,

    Verg. E. 1, 84:

    de caelo,

    Lucr. 5, 791; Ov. M. 2, 322:

    de matre (i. e. nasci),

    Claud. in Rufin. 1, 92.—With per:

    per inane profundum,

    Lucr. 2, 222:

    per aquas,

    id. 2, 230:

    per salebras altaque saxa,

    Mart. 11, 91; cf.:

    imbre per indignas usque cadente genas,

    Ov. Tr. 1, 3, 18.—With the adverb altius: altius atque cadant summotis nubibus imbres, and poured forth from a greater height, etc., Verg. E. 6, 38.—And absol.:

    folia nunc cadunt,

    Plaut. Men. 2, 3, 24; Ter. Ad. 1, 1, 12; Lucr. 6, 297:

    ut pluere in multis regionibus et cadere imbres,

    id. 6, 415:

    cadens nix,

    id. 3, 21; 3, 402:

    velut si prolapsus cecidisset,

    Liv. 1, 56, 12: quaeque ita concus [p. 259] sa est, ut jam casura putetur, Ov. P. 2, 3, 59:

    cadentem Sustinuisse,

    id. M. 8, 148:

    saepius, of epileptics,

    Plin. Val. 12, 58:

    casuri, si leviter excutiantur, flosculi,

    Quint. 12, 10, 73.—
    2.
    Esp.
    a.
    Of heavenly bodies, to decline, set (opp. orior), Ov. F. 1, 295:

    oceani finem juxta solemque cadentem,

    Verg. A. 4, 480; 8, 59; Tac. G. 45:

    soli subjecta cadenti arva,

    Avien. Descr. Orb. 273; cf. Tac. Agr. 12:

    quā (nocte) tristis Orion cadit,

    Hor. Epod. 10, 10:

    Arcturus cadens,

    id. C. 3, 1, 27.—
    b.
    To separate from something by falling, to fall off or away, fall out, to drop off, be shed, etc.:

    nam tum dentes mihi cadebant primulum,

    Plaut. Men. 5, 9, 57:

    dentes cadere imperat aetas,

    Lucr. 5, 671; Sen. Ep. 12, 3; 83, 3:

    pueri qui primus ceciderit dens,

    Plin. 28, 4, 9, § 41:

    barba,

    Verg. E. 1, 29:

    quam multa in silvis autumni frigore primo Lapsa cadunt folia,

    id. A. 6, 310; cf. Cat. 11, 22; Hor. A. P. 61:

    lanigeris gregibus Sponte suā lanae cadunt,

    Ov. M. 7, 541:

    saetae,

    id. ib. 14, 303:

    quadrupedibus pilum cadere,

    Plin. 11, 39, 94, § 231:

    poma,

    Ov. M. 7, 586:

    cecidere manu quas legerat, herbae,

    id. ib. 14, 350:

    elapsae manibus cecidere tabellae,

    id. ib. 9, 571:

    et colus et fusus digitis cecidere remissis,

    id. ib. 4, 229.—
    c.
    Of a stream, to fall, empty itself:

    amnis Aretho cadit in sinum maris,

    Liv. 38, 4, 3; 38, 13, 6; 44, 31, 4:

    flumina in pontum cadent,

    Sen. Med. 406:

    flumina in Hebrum cadentia,

    Plin. 4, 11, 18, § 50:

    tandem in alterum amnem cadit,

    Curt. 6, 4, 6.—
    d.
    Of dice, to be thrown or cast; to turn up:

    illud, quod cecidit forte,

    Ter. Ad. 4, 7, 23 sq.; Liv. 2, 12, 16.—
    e.
    Alicui (alicujus) ad pedes, to fall at one ' s feet in supplication, etc. (post-class. for abicio, proicio), Sen. Contr. 1, 1, 19; Eutr. 4, 7; Aug. Serm. 143, 4; Vulg. Joan. 11, 32 al.—
    f.
    Super collum allcujus, to embrace (late Lat.), Vulg. Luc. 15, 20.—
    B.
    In a more restricted sense.
    1.
    To fall, to fall down, drop, fall to, be precipitated, etc.; to sink down, to sink, settle (the usual class. signif. in prose and poetry):

    cadere in plano,

    Ov. Tr. 3, 4, 17 sq.:

    deorsum,

    Plaut. Rud. 1, 2, 89:

    uspiam,

    Ter. Ad. 1, 1, 12:

    Brutus, velut si prolapsus cecidisset,

    Liv. 1, 56, 12; cf. id. 5, 21, 16; 1, 58, 12:

    dum timent, ne aliquando cadant, semper jacent,

    Quint. 8, 5, 32:

    sinistrā manu sinum ad ima crura deduxit (Caesar), quo honestius caderet,

    Suet. Caes. 82:

    cadere supinus,

    id. Aug. 43 fin.:

    in pectus pronus,

    Ov. M. 4, 579:

    cadunt toti montes,

    Lucr. 6, 546:

    radicitus exturbata (pinus) prona cadit,

    Cat. 64, 109:

    concussae cadunt urbes,

    Lucr. 5, 1236:

    casura moenia Troum,

    Ov. M. 13, 375; id. H. 13, 71:

    multaque praeterea ceciderunt moenia magnis motibus in terris,

    Lucr. 6, 588: languescunt omnia membra;

    bracchia palpebraeque cadunt,

    their arms and eyelids fall, id. 4, 953; 3, 596; so,

    ceciderunt artus,

    id. 3, 453:

    sed tibi tamen oculi, voltus, verba cecidissent,

    Cic. Dom. 52, 133; cf.:

    oculos vigiliā fatigatos cadentesque in opere detineo,

    Sen. Ep. 8, 1:

    patriae cecidere manus,

    Verg. A. 6, 33:

    cur facunda parum decoro Inter verba cadit lingua silentio?

    Hor. C. 4, 1, 36:

    cecidere illis animique manusque,

    Ov. M. 7, 347; Val. Fl. 1, 300; cf. II. F. infra.—
    2.
    In a pregn. signif. (as in most langg., to fall in battle, to die), to fall so as to be unable to rise, to fall dead, to fall, die (opp. vivere), Prop. 2 (3), 28, 42 (usu. of those who die in battle;

    hence most freq. in the histt.): hostes crebri cadunt,

    Plaut. Am. 1, 1, 79 sq.:

    aut in acie cadendum fuit aut in aliquas insidias incidendum,

    Cic. Fam. 7, 3, 3; Curt. 4, 1, 28; Ov. M. 7, 142:

    ut cum dignitate potius cadamus quam cum ignominiā serviamus,

    Cic. Phil. 3, 14, 35:

    pauci de nostris cadunt,

    Caes. B. G. 1, 15; id. B. C. 3, 53:

    optimus quisque cadere aut sauciari,

    Sall. J. 92, 8; so id. C. 60, 6; id. J. 54, 10; Nep. Paus. 1, 2; id. Thras. 2, 7; id. Dat. 1, 2; 6, 1; 8, 3; Liv. 10, 35, 15 and 19; 21, 7, 10; 23, 21, 7; 29, 14, 8; Tac. G. 33; Hor. Ep. 1, 12, 27; Ov. M. 7, 142:

    per acies,

    Tac. A. 1, 2:

    pro patriā,

    Quint. 2, 15, 29:

    ante diem,

    Verg. A. 4, 620:

    bipenni,

    Ov. M. 12, 611:

    ense,

    Val. Fl. 1, 812.—Not in battle:

    inque pio cadit officio,

    Ov. M. 6, 250.—With abl. of means or instrument:

    suoque Marte (i. e. suā manu) cadunt,

    Ov. M. 3, 123; cf. Tac. A. 3, 42 fin.:

    suā manu cecidit,

    fell by his own hand, id. ib. 15, 71:

    exitu voluntario,

    id. H. 1, 40:

    muliebri fraude cadere,

    id. A. 2, 71: cecidere justā Morte Centauri, cecidit tremendae Flamma Chimaerae, Hor. C. 4, 2, 14 sq.:

    manu femineā,

    Sen. Herc. Oet. 1179:

    femineo Marte,

    Ov. M. 12, 610.—With abl. of agent with ab:

    torqueor, infesto ne vir ab hoste cadat,

    should be slain by, Ov. H. 9, 36; so id. M. 5, 192; Suet. Oth. 5:

    a centurione volneribus adversis tamquam in pugnā,

    Tac. A. 16, 9.—And without ab:

    barbarae postquam cecidere turmae Thessalo victore,

    Hor. C. 2, 4, 9; imitated by Claudian, IV. Cons. Hon. 89; Grat. Cyn. 315.—
    b.
    Of victims, to be slain or offered, to be sacrificed, to fall ( poet.):

    multa tibi ante aras nostrā cadet hostia dextrā,

    Verg. A. 1, 334:

    si tener pleno cadit haedus anno,

    Hor. C. 3, 18, 5; Tib. 1, 1, 23; 4, 1, 15; Ov. M. 7, 162; 13, 615; id. F. 4, 653.—
    3.
    In mal. part., = succumbo, to yield to, Plaut. Pers. 4, 4, 104; Tib. 4, 10, 2; Sen. Contr. 1, 3, 7.—
    4.
    Matre cadens, just born ( poet.), Val. Fl. 1, 355; cf. of the custom of laying the new-born child at the father's feet: tellure cadens. Stat. S. 1, 2, 209; 5, 5, 69.
    II.
    Trop.
    A.
    To come or fall under, to fall, to be subject or exposed to something (more rare than its compound incidere, but class.); constr. usually with sub or in, sometimes with ad:

    sub sensus cadere nostros,

    i. e. to be perceived by the senses, Lucr. 1, 448:

    sub sensum,

    Cic. Inv. 1, 30, 48: in cernendi sensum. id. Tim. 3:

    sub oculos,

    id. Or. 3, 9:

    in conspectum,

    to become visible, id. Tusc. 1, 22, 50:

    sub aurium mensuram,

    id. Or. 20, 67:

    sponte suā (genus humanum) cecidit sub leges artaque jura,

    subjected itself to law and the force of right, Lucr. 5, 1146; so id. 3, 848:

    ad servitia,

    Liv. 1, 40, 3:

    utrorum ad regna,

    Lucr. 3, 836; so,

    sub imperium dicionemque Romanorum,

    Cic. Font. 5, 12 (1, 2):

    in potestatem unius,

    id. Att. 8, 3, 2:

    in cogitationem,

    to suggest itself to the thoughts, id. N. D. 1, 9, 21:

    in hominum disceptationem,

    id. de Or. 2, 2, 5:

    in deliberationem,

    id. Off. 1, 3, 9:

    in offensionem alicujus,

    id. N. D. 1, 30, 85:

    in morbum,

    id. Tusc. 1, 32, 79:

    in suspitionem alicujus,

    Nep. Paus. 2, 6:

    in calumniam,

    Quint. 9, 4, 57:

    abrupte cadere in narrationem,

    id. 4, 1, 79:

    in peccatum,

    Aug. in Psa. 65, 13.—
    B.
    In gen.: in or sub aliquem or aliquid, to belong to any object, to be in accordance with, agree with, refer to, be suitable to, to fit, suit, become (so esp. freq. in philos. and rhet. lang.):

    non cadit in hos mores, non in hunc pudorem, non in hanc vitam, non in hunc hominem ista suspitio,

    Cic. Sull. 27, 75:

    cadit ergo in bonum virum mentiri, emolumenti sui causā?

    id. Off. 3, 20, 81; so id. Cael. 29, 69; id. Har. Resp. 26, 56:

    haec Academica... in personas non cadebant,

    id. Att. 13, 19, 5:

    qui pedes in orationem non cadere quī possunt?

    id. Or. 56, 188:

    neque in unam formam cadunt omnia,

    id. ib. 11, 37; 57, 191; 27, 95; id. de Or. 3, 47, 182; Quint. 3, 7, 6; 4, 2, 37; 4, 2, 93; 6, prooem. § 5; 7, 2, 30 and 31; Plin. 35, 10, 36, § 82:

    heu, cadit in quemquam tantum scelus?

    Verg. E. 9, 17; Cic. Or. 27, 95; 11, 37; Quint. 3, 5, 16; 3, 6, 91; 5, 10, 30; 6, 3, 52; 7, 2, 31; 9, 1, 7;

    9, 3, 92: hoc quoque in rerum naturam cadit, ut, etc.,

    id. 2, 17, 32:

    in iis rebus, quae sub eandem rationem cadunt,

    Cic. Inv. 1, 30, 47; Quint. 8, 3, 56.—
    C.
    To fall upon a definite time (rare):

    considera, ne in alienissimum tempus cadat adventus tuus,

    Cic. Fam. 15, 14, 4:

    in id saeculum Romuli cecidit aetas, cum, etc.,

    id. Rep. 2, 10, 18.—Hence, in mercantile lang., of payments, to fall due: in eam diem cadere ( were due) nummos, qui a Quinto debentur, Cic. Att. 15, 20, 4.—
    D.
    (Acc. to I. 1. e.) Alicui, to fall to one (as by lot), fall to one ' s lot, happen to one, befall; and absol. (for accidere), to happen, come to pass, occur, result, turn out, fall out (esp. in an unexpected manner; cf. accido; very freq. in prose and poetry).
    1.
    Alicui:

    nihil ipsis jure incommodi cadere possit,

    Cic. Quint. 16, 51:

    hoc cecidit mihi peropportune, quod, etc.,

    id. de Or. 2, 4, 15; id. Att. 3, 1:

    insperanti mihi, cecidit, ut, etc.,

    id. de Or. 1, 21, 96; id. Att. 8, 3, 6; id. Mil. 30, 81:

    mihi omnia semper honesta et jucunda ceciderunt,

    id. Q. Fr. 1, 3, 1:

    sunt, quibus ad portas cecidit custodia sorti,

    Verg. G. 4, 165:

    haec aliis maledicta cadant,

    Tib. 1, 6, 85:

    neu tibi pro vano verba benigna cadunt,

    Prop. 1, 10, 24:

    ut illis... voluptas cadat dura inter saepe pericla,

    Hor. S. 1, 2, 40: verba cadentia, uttered at random, id. Ep. 1, 18, 12.—
    2.
    Ab sol., Afran. ap. Charis. p. 195 P.;

    Cic. Leg.2, 13, 33: verebar quorsum id casurum esset,

    how it would turn out, id. Att. 3, 24:

    aliorsum vota ceciderunt,

    Flor. 2, 4, 5:

    cum aliter res cecidisset ac putasses,

    had turned out differently from what was expected, Cic. Fam. 5, 19, 1:

    sane ita cadebat ut vellem,

    id. Att. 3, 7, 1; id. Div. 2, 52, 107; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 3; Cic. Verr. 1, 2, 5; Caes. B. C. 3, 73, Nep. Milt. 2, 5 Dähne:

    cum, quae tum maxime acciderant, casura praemonens, a furioso incepto eos deterreret,

    Liv. 36, 34, 3; 22, 40, 3; 35, 13, 9; 38, 46, 6; Plin. Pan. 31, 1; Tac. A. 2, 80; 6, 8; Suet. Tib. 14 al.; Verg. A. 2, 709:

    ut omnia fortiter fiant, feliciter cadant,

    Sen. Suas. 2, p. 14:

    multa. fortuito in melius casura,

    Tac. A. 2, 77.—With adj.:

    si non omnia caderent secunda,

    Caes. B. C. 3, 73:

    vota cadunt, i.e. rata sunt,

    are fulfilled, realized, Tib. 2, 2, 17 (diff. from Prop. 1, 17, 4; v. under F.).—
    3.
    With in and acc.: nimia illa libertas et populis et privatis in nimiam servitutem cadit (cf. metaballei), Cic. Rep. 1, 44, 68.—Esp.: in (ad) irritum or cassum, to be frustrated, fail, be or remain fruitless:

    omnia in cassum cadunt,

    Plaut. Poen. 1, 2, 147; Lucr. 2, 1166:

    ad irritum cadens spes,

    Liv. 2, 6, 1; so Tac. H. 3, 26:

    in irritum,

    id. A. 15, 39; cf. with irritus, adj.:

    ut irrita promissa ejus caderent,

    Liv. 2, 31, 5:

    haud irritae cecidere minae,

    id. 6, 35, 10.—
    E.
    To fall, to become less (in strength, power, worth, etc.), to decrease, diminish, lessen:

    cadunt vires,

    Lucr. 5, 410:

    mercenarii milites pretia militiae casura in pace aegre ferebant,

    Liv. 34, 36, 7.—More freq. in an extended signif. (acc. to I. B. 2.),
    F. 1.
    In gen.: pellis item cecidit, vestis contempta ferina. declined in value, Lucr. 5, 1417:

    turpius est enim privatim cadere (i. e. fortunis everti) quam publice,

    Cic. Att. 16, 15, 6; so id. Fam. 6, 10, 2:

    atque ea quidem tua laus pariter cum re publicā cecidit,

    id. Off. 2, 13, 45:

    tanta civitas, si cadet,

    id. Har. Resp. 20, 42:

    huc cecidisse Germanici exercitus gloriam, ut, etc.,

    Tac. H. 3, 13:

    non tibi ingredienti fines ira cecidit?

    Liv. 2, 40, 7; Pers. 5, 91:

    amicitia nec debilitari animos aut cadere patitur,

    Cic. Lael. 7, 23:

    animus,

    to fail, Liv. 1, 11, 3; Ov. M. 11, 537; cf. id. ib. 7, 347:

    non debemus ita cadere animis, etc.,

    to lose courage, be disheartened, Cic. Fam. 6, 1, 4:

    tam graviter,

    id. Off. 1, 21, 73; cf. Sen. Ep. 8, 3.—Esp., to fail in speaking:

    magnus orator est... minimeque in lubrico versabitur, et si semel constiterit numquam cadet,

    Cic. Or. 28, 98:

    alte enim cadere non potest,

    id. ib. —So in the lang. of the jurists, causā or formulā, to lose one ' s cause or suit:

    causā cadere,

    Cic. Inv. 2, 19, 57; so id. de Or. 1, 36, 166 sq.; id. Fam. 7, 14, 1; Quint. 7, 3, 17; Luc. 2, 554; Suet. Calig. 39:

    formulā cadere,

    Sen. Ep. 48, 10; Quint. 3, 6, 69.—With in:

    ita quemquam cadere in judicio, ut, etc.,

    Cic. Mur. 28, 58.—Also absol.:

    cadere,

    Tac. H. 4, 6; and:

    criminibus repetundarum,

    id. ib. 1, 77:

    conjurationis crimine,

    id. A. 6, 14:

    ut cecidit Fortuna Phrygum,

    Ov. M. 13, 435:

    omniaque ingrato litore vota cadunt, i. e. irrita sunt,

    remain unfulfilled, unaccomplished, Prop. 1, 17, 4 (diff. from Tib. 2, 2, 17; v. above, D. 2.); cf.:

    at mea nocturno verba cadunt zephyro,

    Prop. 1, 16, 34:

    multa renascentur, quae jam cecidere, cadentque Quae nunc sunt in honore vocabula,

    to fall into disuse, grow out of date, Hor. A. P. 70 —Hence of theatrical representations, to fall through, to fail, be condemned (opp. stare, to win applause;

    the fig. derived from combatants): securus cadat an recto stet fabula talo,

    Hor. Ep. 2, 1, 176.— Impers.. periculum est, ne cadatur, Aug. Don. Persev. 1.—
    2.
    Esp. of the wind (opp. surgo), to abate, subside, die away, etc.:

    cadit Eurus et umida surgunt Nubila,

    Ov. M. 8, 2:

    ventus premente nebulā cecidit,

    Liv. 29, 27, 10:

    cadente jam Euro,

    id. 25, 27, 11:

    venti vis omnis cecidit,

    id. 26, 39, 8:

    ubi primum aquilones ceciderunt,

    id. 36, 43, 11; cf.:

    sic cunctus pelagi cecidit fragor,

    Verg. A. 1, 154:

    ventosi ceciderunt murmuris aurae,

    id. E. 9, 58; id. G. 1, 354 Serv. and Wagn.—
    G.
    Rhet. and gram. t. t. of words, syllables, clauses, etc., to be terminated, end, close:

    verba melius in syllabas longiores cadunt,

    Cic. Or. 57, 194; 67, 223: qua (littera [p. 260] sc. m) nullum Graece verbum cadit, Quint. 12, 10, 31:

    plerique censent cadere tantum numerose oportere terminarique sententiam,

    Cic. Or. 59, 199; so id. Brut. 8, 34:

    apto cadens oratio,

    Quint. 9, 4, 32:

    numerus opportune cadens,

    id. 9, 4, 27:

    ultima syllaba in gravem vel duas graves cadit semper,

    id. 12, 10, 33 Spald.: similiter cadentia = omoioptôta, the ending of words with the same cases or verbal forms, diff. from similiter desinentia = omoioteleuta, similar endings of any kind, Cic. de Or. 3, 54, 206; id. Or. 34, 135; Auct. Her. 4, 20, 28; Quint. 9, 4, 42; cf. id. 9, 4, 18; 9, 3, 78; 9, 3, 79; 1, 7, 23; Aquil. Rom. Figur. §§ 25 and 26.

    Lewis & Short latin dictionary > cado

  • 9 dalivus

    dalivus, a word of unknown signif.; acc. to some, = supinus; acc. to others, = stultus or insanus, Paul. ex Fest. 68, 1 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > dalivus

  • 10 obliquus

    oblīquus ( oblīcus, v. Orthogr. Vergl. p. 449 Wagner), a, um, adj. [ob and liquus; root lek-; Gr. lechrios, lechris, slantwise (cf.: loxos, Loxias); Lat. licinus, limus, luxus, luxare], sidelong, slanting, awry, oblique (freq. and class.; cf.: transversus, imus).
    I.
    Lit.:

    motus corporis, pronus, obliquus, supinus,

    Cic. Div. 1, 53, 120:

    hos partim obliquos, partim aversos, partim etiam adversos stare vobis,

    on one side of you, sideways, id. Rep. 6, 19, 20:

    obliquo claudicare pede,

    Ov. Am. 2, 17, 20:

    sublicae,

    Caes. B. G. 4, 17:

    ordines,

    id. ib. 7, 73:

    iter,

    id. B. C. 1, 70:

    obliquam facere imaginem,

    a side-likeness, profile, Plin. 35, 10, 36, § 90:

    chordae,

    i. e. of the triangular harp, Juv. 3, 64:

    verris obliquum meditantis ictum Sanguine donare,

    Hor. C. 3, 22, 7:

    obliquo dente timendus aper,

    Ov. H. 4, 104:

    rex aquarum cursibus obliquis fluens,

    id. M. 9, 18:

    radix,

    id. ib. 10, 491:

    obliquo capite speculari,

    Plin. 8, 24, 36, § 88:

    non istic obliquo oculo mea commoda quisquam Limat,

    with a sidelong glance, an envious look, Hor. Ep. 1, 14, 37:

    non obliquis oculis sed circumacto capite cernere,

    Plin. 11, 37, 55, § 151:

    obliquoque notat Proserpina vultu,

    Stat. S. 2, 6, 102.— Adverbial phrases: ab obliquo, ex obliquo, per obliquum, in obliquum, obliquum, from the side, sideways, not straight on:

    ab obliquo,

    Ov. R. Am. 121:

    nec supra ipsum nec infra, sed ex obliquo,

    Plin. 2, 31, 31, § 99:

    serpens per obliquum similis sagittae Terruit mannos,

    Hor. C. 3, 27, 6:

    cancri in obliquom aspiciunt,

    Plin. 11, 37, 55, § 152: obliquum, obliquely, askance:

    oculis obliquum respiciens,

    App. M. 3, p. 140.— Comp.:

    quia positio signiferi circa media sui obliquior est,

    Plin. 2, 77, 79, § 188.—
    II.
    Fig.
    A.
    Of relationship, not direct, collateral ( poet. and late Lat.):

    obliquum a patre genus,

    i. e. not born of the same mother with myself, Stat. Th. 5, 221:

    obliquo maculat qui sanguine regnum,

    by collateral consanguinity, Luc. 8, 286; cf.:

    tertio gradu veniunt... ex obliquo fratris sororisque filius,

    Paul. Sent. 4, 11, 3.—
    B.
    Of speech.
    1.
    Indirect, covert:

    obliquis orationibus carpere aliquem,

    Suet. Dom. 2:

    insectatio,

    Tac. A. 14, 11:

    dicta,

    Aur. Vict. Epit. 9:

    verba,

    Amm. 15, 5, 4.—
    2.
    In a bad sense, envious, hostile (post-class.):

    Cato adversus potentes semper obliquus,

    Flor. 4, 2, 9.—
    3.
    In gram.
    a.
    Obliquus casus, an oblique case (i. e. all the cases except the nom. and voc.), opp. rectus:

    alia casus habent et rectos et obliquos,

    Varr. L. L. 8, § 49 Müll.—
    b.
    Obliqua oratio, indirect speech: apud historicos reperiuntur obliquae allocutiones, ut in T. Livii primo statim libro (c. 9): urbes quoque, ut cetera, ex infimo nasci;

    deinde, etc.,

    Quint. 9, 2, 37:

    oratio,

    Just. 38, 3, 11.— Hence, adv.: oblīquē, sideways, athwart, obliquely.
    A.
    Lit. (class.):

    quae (atomi) recte, quae oblique ferantur,

    Cic. Fin. 1, 6, 20:

    sublicae oblique agebantur,

    Caes. B. G. 4, 17, 9: procedere. Plin. 9, 30, 50, § 95:

    situs signifer,

    id. 2, 15, 13, § 63.—
    B.
    Trop., indirectly, covertly (post-Aug.):

    aliquem castigare,

    Tac. A. 3, 35:

    perstringere aliquem,

    id. ib. 5, 2:

    admonere,

    Gell. 3, 2, 16:

    agere,

    id. 7, 17, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > obliquus

  • 11 pronus

    prōnus, a, um (archaic form of fem. pronis, Varr. ap. Non. 494 fin.), adj. [like Gr. pranês = prênês, from root pra-, pro; cf. prae).
    I.
    Lit., turned forward, bent or inclined, leaning or hanging forward, stooping, bending down (class.; opp. supinus; cf. cernuus).
    1.
    Of living beings:

    puerum imponere equo pronum in ventrem,

    Varr. R. R. 2, 7, 13:

    pronus pendens in verbera,

    leaning forward to strike, Verg. A. 10, 586:

    ipsum Pronum sterne solo,

    id. ib. 11, 485:

    pronus magister Volvitur in caput,

    id. ib. 1, 115:

    pecora, quae natura prona finxit,

    Sall. C. 1, 1; Ov. M. 8, 379.— Poet., of those running swiftly, Ov. M. 10, 652:

    leporem pronum catulo sectare sagaci,

    flying swiftly, id. R. Am. 201.—
    2.
    Of things, bending forward or downward, going or inclined downward:

    ilex paulum modo prona, dein flexa,

    Sall. J. 93, 4:

    prona ac fastigiata tigna,

    Caes. B. G. 4, 17:

    pronae atque vergentes ampullae,

    Plin. Ep. 4, 30, 6:

    demissus inde pronusque pulvinus,

    id. ib. 5, 6, 16:

    (urbs) prona in paludes,

    sinking down, Liv. 4, 59:

    crateres,

    overturned, Stat. Th. 5, 255:

    motus corporis,

    Cic. Div. 1, 53, 120:

    cubitus,

    Plin. 28, 4, 14, § 54:

    prona via,

    steep, Ov. M. 2, 67:

    amnis,

    Verg. G. 1, 203:

    rivi,

    Hor. C. 1, 29, 11:

    currus,

    Ov. M. 5, 424. — Absol.:

    nihil habent proni et supera semper petunt,

    Cic. Tusc. 1, 18, 42:

    per pronum ire,

    downwards, Sen. Ep. 123, 14:

    per prona voluti,

    Sil. 15, 235.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of the heavenly bodies, of time, etc., setting, sinking, declining ( poet.):

    pronus Orion,

    Hor. C. 3, 27, 18:

    sidera,

    Prop. 1, 16, 23:

    Titan,

    Ov. M. 11, 257:

    dies,

    Stat. Th. 2, 41:

    menses (=celeriter praetereuntes),

    Hor. C. 4, 6, 39:

    anni,

    id. A. P. 60.—
    2.
    Of localities, turned, looking, or lying towards (postAug.).
    (α).
    With dat.:

    loca Aquiloni prona,

    Col. 3, 2, 6:

    aedificii solum pronius orienti,

    situated more to the east, id. 1, 5, 8.—
    (β).
    With ad:

    campo patente et ad solem prono,

    Col. 2, 9, 3.—
    II.
    Trop., inclined, disposed, prone to any thing (class.); usu. constr. with ad, in aliquid, or dat.; poet. also with gen.
    A.
    In gen.
    (α).
    With ad:

    rei publicae genus inclinatum et quasi pronum ad perniciosissimum statum,

    Cic. Rep. 2, 26, 47:

    anxitudo prona ad luctum,

    id. ib. 2, 41, 68 (from Non. 72, 31):

    boves ad domandum proni,

    Varr. R. R. 1, 2:

    pronus ad omne nefas,

    Luc. 6, 147:

    pronus ad cujusque necem,

    Suet. Vit. 14:

    ad poëticam,

    id. Ner. 50:

    ad simultates,

    Plin. Pan. 84.— Sup.: ad indulgentias pronissimus, Capit. Anton. 10, 8.—
    (β).
    With in and acc.:

    in obsequium plus aequo pronus,

    Hor. Ep. 1, 18, 10:

    in libidines,

    Suet. Caes. 50:

    saeculum in omnia mala,

    Flor. 4, 12.—Prov.:

    prona est timori semper in pejus fides,

    Sen. Herc. Fur. 316. —
    (γ).
    With dat.:

    pronus deterioribus,

    Tac. Agr. 41 fin.—Comp.:

    aures offensioni proniores,

    Tac. A. 4, 29 fin.
    (δ).
    With gen. ( poet.):

    ruendi In ferrum mens prona viris,

    Luc. 1, 461.— Comp.:

    unus audendi pronior,

    Claud. Ruf. 2, 400.—
    B.
    In partic.
    1.
    Inclined to favor, favorable to any thing (post-Aug.).
    (α).
    With dat.:

    si modo prona bonis invicti Caesaris assint Numina,

    Stat. S. 4, 8, 61.— Comp.:

    cohors Cn. Dolabellae pronior,

    Suet. Galb. 12.—
    (β).
    With in and acc.:

    prona in eum aula Neronis,

    Tac. H. 1, 13.— Comp.:

    ut quis misericordiā in Germanicum pronior,

    Tac. A. 2, 73:

    in verum nepotem,

    Suet. Cat. 19.—
    (γ).
    Absol.:

    prona sententia,

    Val. Fl. 8, 340:

    pronis auribus accipere aliquid,

    Tac. H. 1, 1; Luc. 5, 501.— Comp.:

    quos pronior fortuna comitatur,

    Vell. 2, 69, 6.—
    2.
    Easy, without difficulty (mostly post - Aug.):

    omnia virtuti suae prona esse,

    Sall. J. 114, 2:

    omnia prona victoribus,

    Tac. Agr. 33:

    pronum ad honores iter,

    Plin. Ep. 8, 10, 3:

    via ad regnum,

    Just. 1, 5, 9: pronum est, it is easy:

    agere memoratu digna pronum erat,

    Tac. Agr. 1:

    invitos praebere deos,

    Luc. 6, 606:

    facile et pronum est agere,

    Juv. 9, 43.— Comp.:

    id pronius ad fidem est,

    is easier to believe, Liv. 21, 28.—Hence, adv.: prōnē, downwards, pronely (post-class.).
    A.
    Lit., Paul. Petr. Vit. S. Mart. 4, 546.—
    B.
    Trop., readily, willingly; comp. pronius, Amm. 30, 8, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > pronus

  • 12 recumbo

    rĕ-cumbo, cŭbui, 3, v. n. [cumbo, cubo], to lay one ' s self back, lie down again; to lie down.
    I.
    Of persons.
    A.
    In gen. (class.):

    eum primo perterritum somno surrexisse, dein, cum se collegisset... recubuisse, etc.,

    Cic. Div. 1, 27, 57:

    in cubiculo,

    id. Deiot. 15, 42:

    in exedrā lectulo posito,

    id. de Or. 3, 5, 17:

    in herbā,

    id. ib. 2, 71, 287:

    spondā sibi propiore recumbit,

    Ov. F. 2, 345:

    tauros medio recumbere sulco,

    to sink down, id. M. 7, 539; cf.:

    mulier sopita recumbit,

    sinks into sleep, Lucr. 6, 794.—
    B.
    In partic., to recline at table:

    in triclinio,

    Cic. Verr. 2, 3, 25, § 61:

    rediit hora dicta, recubuit,

    Phaedr. 4, 23, 19; Hor. Ep. 1, 5, 1; id. C. 3, 3, 11; Plin. Ep. 4, 22, 4; 4, 30, 3; 9, 23, 4; Just. 43, 1, 4; Vulg. Johan. 21, 20.—
    II.
    Of inanim. things, to fall or sink down ( poet. and in post-Aug. prose):

    ne (pons) supinus eat cavāque in palude recumbat,

    Cat. 17, 4; cf. Verg. A. 9, 713:

    onus (domūs quassatae) in proclinatas partes,

    Ov. Tr. 2, 84:

    at nebulae magis ima petunt campoque recumbunt,

    sink, settle down, Verg. G. 1, 401; cf.:

    minax ponto Unda,

    Hor. C. 1, 12, 32:

    pelagus,

    Sen. Thyest. 589:

    (juba) dextro jactata recumbit in armo,

    falls, rolls down, Verg. G. 3, 86; cf.: in umeros cervix collapsa recumbit, sinks back, reclines, id. A. 9, 434:

    cervix umero,

    Ov. M. 10, 195:

    vitem in terram recumbere,

    Plin. 17, 23, 35, § 259:

    jugera Martialis longo Janiculi jugo recumbunt,

    descend, slope down, Mart. 4, 64, 3; cf.:

    duro monti recumbens Narnia,

    Sil. 8, 459.

    Lewis & Short latin dictionary > recumbo

  • 13 resupinus

    I.
    Lit.: resupinum in caelo contueri, i. e. lying on [p. 1585] one ' s back, face upwards, supine, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44:

    fertur equis curruque haeret resupinus inani,

    Verg. A. 1, 476:

    eque tuo pendet resupino spiritus ore,

    Lucr. 1, 37; Ov. H. 16, 255; id. M. 2, 267:

    jacuit resupinus humi,

    id. ib. 4, 121;

    12, 324: hunc ego resupinum fudi,

    id. ib. 13, 86 al.:

    retro lentas tendo resupinus habenas,

    bent back, id. ib. 15, 520:

    collum,

    id. ib. 1, 730:

    pectus,

    id. ib. 12, 138:

    caput,

    Plin. 8, 25, 38, § 93 et saep. — Of an arrogant gait or manner: (Niobe) mediam tulerat gressus resupina per urbem, with head thrown back, i. e. proudly, Ov. M. 6, 275; cf. Sen. Ep. 80, 7;

    Cod. Th. 9, 3, 6: si non resupini spectantesque tectum expectaverimus, quid obveniat,

    Quint. 10, 3, 15:

    spectat resupino sidera vultu,

    Mart. 9, 44, 3.—
    B.
    Transf., of things turned or bent back:

    Elis,

    spread out on a hill, Stat. Th. 4, 237:

    labra lilii,

    Plin. 21, 5, 11, § 23:

    vomer,

    id. 18, 18, 48, § 171.—
    II.
    Trop., lazy, slothful, effeminate, careless, negligent:

    voluptas,

    Quint. 5, 12, 20; cf. id. 11, 3, 167:

    qui solvit, numquam ita resupinus est, ut facile suas pecunias jactet,

    Dig. 22, 3, 25:

    existimatio,

    ib. 43, 24, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > resupinus

  • 14 semisupinus

    sēmĭ-sŭpīnus, a, um, adj., half bent backwards, half-supine ( poet.):

    jacet in dextrum semisupina latus,

    Ov. A. A. 3, 788; id. Am. 1, 14, 20:

    manus,

    id. H. 10, 10; Mart. 6, 35, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > semisupinus

  • 15 Supinalis

    Sŭpīnālis, e, adj. [supinus], an epithet of Jupiter, as he who overthrows, i. e. destroys, Aug. Civ. Dei, 7, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Supinalis

  • 16 supine

    sŭpīnē, adv., v. supinus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > supine

  • 17 supinitas

    sŭpīnĭtas, ātis, f. [supinus], a bending backwards (very rare).
    I.
    Lit.:

    est odiosa omnis supinitas,

    Quint. 11, 3, 122. —
    II.
    Transf.:

    Planasia (insula) de supinitate sic vocata,

    its lying flat, flatness, Sol. 3, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > supinitas

  • 18 suppus

    suppus, a, um, adj. (of uncertain signif.;

    acc. to Fest., = supinus): suppum antiqui dicebant, quem nunc supinum dicimus, ex Graeco, videlicet pro aspiratione ponentes S litteram... Ejus vocabuli meminit etiam Lucilius: si vero das, quod rogat, et si suggeri suppus,

    Fest. p. 290 Müll.:

    (jactum) unionem canem, trinionem suppum, quaternionem planum vocabant,

    Isid. Orig. 65:

    vagari animalia suppa,

    walk inverted, head downwards, Lucr. 1, 1061.

    Lewis & Short latin dictionary > suppus

См. также в других словарях:

  • Supīnus — Supīnus, (lat.), verkehrt, auf dem Rücken liegend, od. so gestellt, daß der gewöhnlich untere Theil nach oben gerichtet ist …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Supinus — atgalinis statusas T sritis gyvūnų anatomija, gyvūnų morfologija atitikmenys: lot. Supinus ryšiai: platesnis terminas – pagrindiniai terminai …   Veterinarinės anatomijos, histologijos ir embriologijos terminai

  • Chamaecytisus supinus —   Chamaecytisus supinus …   Wikipedia Español

  • Onychogomphus supinus — Conservation status Least Concern (IUCN 3.1) Scientific classification …   Wikipedia

  • Chamaecytisus supinus — Kopf Zwergginster Zwerg Kopfginster Systematik Unterklasse: Rosenähnliche (Rosidae) …   Deutsch Wikipedia

  • Chamaecytisus supinus — ID 17500 Symbol Key CHSU22 Common Name big flower broom Family Fabaceae Category Dicot Division Magnoliophyta US Nativity Cultivated, or not in the U.S. US/NA Plant Yes State Distribution N/A Growth Habit N/A …   USDA Plant Characteristics

  • Cytisus supinus — Topgyvel …   Danske encyklopædi

  • Chamaecytisus supinus (L.) Link — Symbol CHSU22 Common Name big flower broom Botanical Family Fabaceae …   Scientific plant list

  • Chamaecytisus supinus (L.) Link — Symbol CHSU22 Common Name big flower broom Botanical Family Fabaceae …   Scientific plant list

  • Cytisus supinus L. — Symbol CHSU22 Synonym Symbol CYSU9 Botanical Family Fabaceae …   Scientific plant list

  • Juncus supinus Moench — Symbol JUBU2 Synonym Symbol JUSU8 Botanical Family Juncaceae …   Scientific plant list

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»