Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

poenae

  • 1 cum poenae stipulatione

    Универсальный англо-русский словарь > cum poenae stipulatione

  • 2 quot delicta, tot poenae

    Универсальный англо-русский словарь > quot delicta, tot poenae

  • 3 severitudo

    poenae severit. (1. 2 C. 11, 54).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > severitudo

  • 4 poena

    наказание a) штраф за преступление, нарушение общественного порядка (tit. D. 48, 19. C. 9, 47. cf. 1. 131 D. 50, 16);

    poenae certae singulorum (1. 244 eod. 1. 41 D. 48, 19. 1. 42 eod. 1. 1 § 9 D. 37, 4);

    poenae servus s. serva (§ 3 I. 1, 12. 1. 7 D. 1, 6. 1. 6 § 6 D. 28, 3. 1. 25 § 3 D. 29, 2. 1. 1 § 4. 1. 2 § 3 D. 38, 17. l. 8 pr. D. 40, 1. 1. 8 § 8. 11. 12. 1. 12. 17. 36 D. 48, 19);

    servitus poenae (1. 1 § 1 D. 48, 23);

    b) пеня, имущественный убыток, денежное взыскание, как следствие нарушения частных прав и интересов (§ 18 I. 4, 6);

    rei restituendae gratia, напр. poenae nomine dari actionem (1. 25 § 1 D. 42, 8. 1. 12 § 1 D. 29, 4);

    meram p. continere (1. 1 § 4 D. 2, 3. 1. 2 § 2 D. 27, 3. 1. 14 § 11 D. 4, 2. 1. 16 § 2 eod. 1. 11 § 2 D. 9, 2);

    cp. Gai. III. 189 - 191. IV. 4. 14. 111;

    c) денежный штраф, имущественный убыток, который кт-лб. принимает на себя по добровольному соглашению на тот случай, если он не исполнит надлежащим образом известного действия или обязательства, poenae nomine dari stipulari (1. 40 D. 12, 1);

    cum poena - sine p. deberi (1. 4 D. 46 3. 1. 16 D. 2, 15. 1. 24 D. 5, 3. 1. 1 § 3 D. 2, 10. 1. 9 § 1 D. 2, 11. 1. 10 § 1 eod. 1. 5 § 4 D. 45, 1. 1. 68 eod. 1. 5 § 3. 1. 90 eod. cf. 1. 44 D. 22, 1. 1. 15 C. 4, 32. 1. 22 eod. 1. 1 § 2 D. 42, 7. 1. 13 D. 3, 5);

    poenae committendae actio (1. 1 eod.);

    d) денежный штраф, определенный в завещательных распоряжениях с целью обеспечить осуществление и исполнение известного условия: poenae nomine s. causa legari, relinqui, adimi etc. (§ 36 I. 2, 20. tit. D. 34, 6. C. 6, 41).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > poena

  • 5 poena

    poena, ae, f. [Gr. poinê, apoina, quitmoney, fine; Lat. pūnio, poenitet], indemnification, compensation, satisfaction, expiation, punishment, penalty (cf. mulcta).
    I.
    Lit.: SI INIVRIAM FAXIT ALTERI VIGINTI QVINQVE AERIS POENAE SVNTO, Fragm. XII. Tab.: mi calido das sanguine poenas, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 101 Vahl.); imitated by Virgil: tu tamen interea calido mihi sanguine poenas Persolves amborum, Verg. A. 9, 422 Serv.:

    poenas justas et debitas solvere,

    Cic. Mil. 31, 85:

    poenas pendere,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 21; cf. id. As. 2, 4, 77:

    maximas poenas pendo temeritatis meae,

    Cic. Att. 11, 8, 1; cf.:

    rei publicae poenas aut morte aut exsilio dependere,

    id. Sest. 67, 140:

    poenas pro civibus suis capere,

    Sall. J. 68, 3:

    id pro immolatis in foro Tarquiniensium Romanis poenae redditum,

    Liv. 7, 19, 3:

    ut vobis victi Poeni poenas sufferant,

    Plaut. Cist. 1, 3, 54:

    poenas sufferre,

    id. Am. 3, 4, 19: ob mortem alicujus poenas luere, Poët. ap. Cic. N. D. 3, 38, 90:

    poenas pro aliquā re luere,

    Sen. Med. 925; Lact. 2, 7, 21; 4, 11, 11; 7, 11, 2: poenam dignam suo scelere suscipere, Cic. lmp. Pomp. 3, 7:

    poenas a seditioso cive persequi,

    id. Fam. 1, 9:

    poenas doloris sui ab aliquo petere,

    id. Att. 1, 16, 7:

    repetere poenas ab aliquo,

    id. Rosc. Am. 24, 67:

    afficere aliquem poenā,

    id. Off. 2, 5, 18:

    multā et poenā multare aliquem,

    id. Balb. 18, 42:

    poena falsarum litterarum,

    id. Fl. 17, 39:

    reticentiae poena,

    id. Off. 3, 16, 65:

    poenas acquas irroget peccatis,

    Hor. S. 1, 3, 118:

    mediocrium delictorum poenae,

    Paul. Sent. 5, 17, 3: poena nummaria, a fine, Mos. et Rom. Leg. Coll. 14, 2, 2; so,

    pecuniaria,

    Gai. Inst. 4, 111.—
    B.
    Poena, the goddess of punishment or vengeance; in plur.: Poenae, the goddesses of vengeance, sometimes identified by the poets with the Furiae:

    o Poena, o Furia sociorum!

    Cic. Pis. 37, 91; cf.:

    saeva sororum Poena parens,

    Val. Fl. 1, 796; so in sing., Stat. Th. 8, 25; in plur., Cic. Clu. 61, 171; Luc. 6, 695; Varr. ap. Non. 390, 9; Val. Fl. 7, 147.—
    II.
    Transf., hardship, torment, suffering, pain, etc. (postAug.):

    frugalitatem exigit philosophia, non poenam,

    Sen. Ep. 5, 4; Plin. 23, 2, 28, § 59:

    captivitatis,

    Just. 11, 14, 11.—In plur.:

    in tantis vitae poenis,

    Plin. 2, 7, 5, § 27:

    balaenae pariendi poenis invalidae,

    id. 9, 6, 5, § 13:

    longa poenarum patientia,

    Just. 3, 5, 2:

    ebrius qui nullum forte cecidit, dat poenas,

    is in anguish, Juv. 3, 279.

    Lewis & Short latin dictionary > poena

  • 6 Straferlaß, -erlassung

    Straferlaß, -erlassung, remissio poenae meritae od. poenae debitae od. bl. poenae.

    deutsch-lateinisches > Straferlaß, -erlassung

  • 7 residuus

    rĕsidŭus, a, um [st2]1 [-] qui reste encore, qui dure, qui subsiste. [st2]2 [-] qui reste à payer. [st2]3 [-] inactif, oisif.    - residuae (pecuniae): le reliquat.    - residui nobilium, Tac. A. 11, 23: ce qui reste de nobles.    - tantum poenae suae residuus, Quint.: qui n'a survécu que pour le châtiment.    - residuum, i, n.: le reste, le restant, le reliquat.
    * * *
    rĕsidŭus, a, um [st2]1 [-] qui reste encore, qui dure, qui subsiste. [st2]2 [-] qui reste à payer. [st2]3 [-] inactif, oisif.    - residuae (pecuniae): le reliquat.    - residui nobilium, Tac. A. 11, 23: ce qui reste de nobles.    - tantum poenae suae residuus, Quint.: qui n'a survécu que pour le châtiment.    - residuum, i, n.: le reste, le restant, le reliquat.
    * * *
        Residuus, Adiectiuum. Liu. Qui est demeuré de reste, Residu.
    \
        Residuus. Sueton. Laissé.
    \
        Residuus poenae suae senex. Quintil. Qui n'est demeuré sinon pour souffrir et endurer peine.

    Dictionarium latinogallicum > residuus

  • 8 poena

    ae f.
    1) наказание, кара
    p. legum Nep — наказание, установленное законами
    p. mortis C, Su, тж. p. capitis Cs, C (vitae C) — смертная казнь
    poenam (poenas) dare (solvere, persolvere, reddere, pendere, expendere) C, L etc. — уплатить пеню, т. е. понести наказание, быть наказанным или поплатиться
    nisi valentior fuissem, dedissem poenas Pt — если бы я не был сильнее (своего противника), пришлось бы мне плохо
    poenam (poenas) petere (repetere, capere, sumere) ab aliquo alicujus rei C etc. — наказать кого-л. за что-л.
    poenas dare alicui C, Sl — быть наказанным кем-л.
    in poenam cecĭnit Ap — (Марсий) доигрался до того, что был наказан
    poenam habere L — подвергнуться наказанию, но
    poenas habere ad aliquo L — отомстить кому-л.
    poenas capere de aliquo L — мстить кому-л.
    poenam pati alicujus rei Dig — нести наказание за что-л.
    poenas alicujus persĕqui C или poenas capere pro aliquo Sl — отомстить за кого-л.
    2) страдание, мучение, мука ( finem imponere poenis VF)

    Латинско-русский словарь > poena

  • 9 expeto

    ex-peto, īvī, ītum, ere, I) tr. etwas vorzugsweise zu erreichen suchen; dah. etw. erstreben, begehren, nach etw. Verlangen tragen, mit Verlangen trachten, etwas wünschen, verlangen, fordern, 1) im allg.: a) v. Pers.: nihil nisi quod honestum sit aut optare aut expetere, Cic.: alqd studiose, Plaut., od. cupide, Cic., od. summā cupiditate, Cic., od. sitienter (mit Heißhunger, bildl.), Cic.: mortem, divitias, Cic.: colloquia, Caes.: vitam alcis, Cic.: mortem, Caes.: sibi alqam, ausersehen (zur Gattin), Ter.: stulta sibi consilia, törichte Beschlüsse fassen, Plaut. – unde sibi omnes sui cives consilium expetunt, bei dem sich Rat holen, Cic.: auxilium ab alqo, Cic.: supplicium, Liv.: poenas, s. poena. – exp. alqm poenae, Lact. 2, 4, 23, poenae letoque, Sen. Med. 256. – m. folg. Infin., expeto scire, videre, ich wünsche, zu usw., Komik.: vincere illi expetunt, Cic. Phil. 12, 9: nec quā (viā) peregrinari animus expetat, Plin. praef. § 14: u. so Hor. epod. 11, 3. Ov. met. 7, 475 u.a. Curt. 4, 10 (42), 32 u.a. – m. folg. Acc. u. Infin., quem quisque odit, periisse expetit, Enn. fr. scen. 402: nostram gloriam tuā virtute augeri expeto, Cic. ad Q. fr. 1, 1, 1. § 2: u. so Pacuv. tr. 206. Plaut. most. 128 u. 625; trin. 366. Ter. Hec. 727. Liv. 40, 10, 5. Lact. 7, 5. 27. – m. folg. ut u. Konj., fatebor et fuisse me Seiano amicum et ut essem expetisse, Tac. ann. 6, 8. – b) v. Lebl.: mare medium terrae locum expetens, sich drängend nach usw., Cic. de nat. deor. 2, 116. – 2) insbes., nach etw. fragen, forschen, m. Acc., Val. Flacc. 5, 577. – II) intr.: A) exp. in alqm od. (selten) exp. alci, jmdm. widerfahren, ihn treffen, auf jmd. fallen (s. Brix u. Lorenz Plaut. mil. 393), suam culpam in mortalem expetere, Plaut.: ut in eum omnes expetant huiusce clades belli, Liv. – insonti mihi illius ira in hanc et maledicta expetent, Plaut. Amph. 896. – absol., in servitute expetunt multa iniqua, widerfahren, stoßen zu, treffen einen, Plaut. Amph. 174: u. so Plaut. mil. 393. – B) ausreichen, dauern, aetatem expetit, dauert ewig (Ggstz. interit), Plaut. Poen. 636.

    lateinisch-deutsches > expeto

  • 10 remissio

    remissio, ōnis, f. (remitto), I) das Zurückschicken, -senden, a) einer Pers.: obsidum captivorumque, Liv. 27, 17, 1. – b) einer Sache, das Zurücksenden, Zurückwerfen, splendoris, Vitr. 7, 3, 9. – II) das Nachlassen, A) eig.: a) das Herablassen, Herunterlassen, superciliorum, Cic. de off. 1, 146. – b) das Nachlassen, Fallen, vocis contentiones et remissiones, Hebungen u. Senkungen, Cic. de or. 1, 261: nisi aër influens cum incremento fecerit auctus et remissiones continenter, beständig steigt und fällt, Vitr. 8. prooem. § 2. – B) übtr.: 1) das Nachlassen, die Unterbrechung, laboris, Varro: poenae, Cic.: morbi, Cic.: animi, die geistige Abspannung, Liv.: febris, Cels.: continui clamoris, Cornif. rhet.: usus, ein (allmähliches) N. im Umgange, Cic. – 2) das Erlassen, der Erlaß, venia est meritae poenae remissio, Sen.: tributi in triennium, Tac.: nuntiationis, Aufhebung des Verbotes, ICt. – absol., publicani remissionem petentes, Suet.: post magnas remissiones (E. vom Pachtgelde), Plin. ep.: u. so de remissionibus cogitare, Plin. ep. – bei den Eccl. = Erlaß-, Vergebung der Sünde, delicti (Ggstz. retentio [das Nichterlassen] delicti), Tert. adv. Marc. 4, 28: peccatorum, Ambros. de Isaac et anim. 1. § 1. – 3) remissio animi, a) die geistige Erholung (Ggstz. contentio animi), Cic. de or. 2, 22; vgl. Sen. de tranqu. anim. 17, 5: rem. animorum, Cic. ep. 9, 24, 3: u. ohne animi, Cic. Cael. 39. Plin. pan. 81, 1: u. Plur. remissiones, Plin. pan. 49, 4. Tac. dial. 28: curarum, Tac. Agr. 9. – b) die Gelassenheit, Ruhe, in acerbissima iniuria remissio animi ac dissolutio, in Schwäche ausartende Gelassenheit, Cic. ep. 5, 2, 9: naturalis animi remissio et laxitas, Sen. ep. 66, 14. – c) die Gelindigkeit, Nachsicht (Ggstz. severitas), Cic. de or. 2, 72.

    lateinisch-deutsches > remissio

  • 11 timor

    timor, ōris, m. (timeo), die Furcht, Befürchtung, Besorgnis, bisw. auch Furchtsamkeit, Schüchternheit (Ggstz. animus [Mut], fortitudo [Entschlossenheit], audacia, fiducia), I) eig.: a) im allg., verb. metus ac timor, feige Furcht, Cic. Verr. 4, 41: timor anxius, Verg.: caecus, Cic. u. Phaedr.: externus = vor einem auswärtigen Feinde, Liv.: maestus, Verg.: pavidus, Ov.: solitus, Ov.: vanus, Liv.: virgineus, Ov. – timore aeger, Tac.: timore vacuus, Cic.: prae timore (vor F.), Plaut.: propter timorem, aus F., Caes.: timoris causā, Caes.: hoc timore, quo timore, aus F. davor, Caes. – m. ab (vor) u. Abl., a principibus suis, Liv. 45, 26, 7. – m. de (in betreff) u. Abl., timor de illo meus, Brut. in Cic. ep.: de nobis, Brut. et Cass. in Cic. ep. – m. pro (für) u. Abl., pro me, Verg. Aen. 6, 352. – m. obj. Genet. (= vor, wegen), zB. belli Parthici, Caes.: poenae, Caes.: mortis, Ov.: externi hostis, Hirt. b.G. (vgl. unten mit Verben). – timor omnis abesto quod superest (in bezug auf das, was noch weiter zu tun ist), Verg.: postquam timor sibi cuique futurae inopiae abiit, Liv.: omnem timorem abicere, Cic.: pedibus timor addidit alas, Verg.: afficere alqm maximo od. summo timore (v. einem Umstand), Brut. et Cass. in Cic. ep. u. Cic.: auges tu mihi timorem, Caecin. in Cic. ep. (u. so verum ea non animum eius augebant, sed timorem, Cic.): colligere se ex maximo timore, Caes.: convertere se aliquando ad timorem, Cic.: dare alqm in timorem dolis atque mendaciis, Plaut.: hominibus perturbatis inanem religionem timoremque deicere, die bestürzten M. von ihrer abergläubischen Furcht befreien, Cic.: dempto timore, Liv.: omni timore deposito, Brut. in Cic. ep. (vgl. deposito pariter cum veste timore, Ov.): timorem si quem habetis deponite, Cic.: hunc mihi timorem eripe, Cic.: neque tanti sum animi, ut etc.... neque tanti timoris, ut etc., ich bin weder so tollkühn, daß usw.... noch so feig, daß usw., Caes.: causa haec fuit timoris, Caecin. in Cic. ep.: scis Domitio comitiorum diem timori esse, Cael. in Cic. ep.: gaudet tamen esse timori tam magno populis, so große F. einflöße, Lucan.: u. so militibus ita timori fuit, ut etc., Vopisc.: tanto apud orientales populos timori mulierem fuisse, ut etc.,Treb. Poll.: tamen in magno timore sum, Cic.: cuius rei tanto in timore fui, ut etc., Lentul. in Cic. ep.: ea (aestas) quae sequitur magno est in timore, für den nächsten (Sommer) fürchtet man desto mehr, Cic.: quo minore essent timore, damit sie desto geringere F. hätten (= zu ihrer größeren Beruhigung), Caes.: timore poenae exterreri (exterritus), Caes.: quae (res) mihi quoque facit timorem, Planc. in Cic. ep. (vgl. unten mit ne): quo sola timorem ferre modo posses? Ov.: itaque non solum spem in eo habebant maximam, sed etiam timorem, quod et obesse plurimum et prodesse poterat, Nep.: tantus eo facto timor incessit, ut etc., Caes.: magnus omnium incessit timor animos, Caes.: quia belli magni timor impendet, Cic.: timor incutitur aut ex ipsorum periculis aut ex communibus, Cic.: inicere timorem Parthis, Cic., bonis omnibus, Cic.: inicere multitudini magnum timorem, Nep.: equitatum omnibus locis iniciendi timoris causā ostentare, Caes.: hoc primum in luco nova res oblata timorem leniit, Verg.: suorum timorem consolatione et ratione minuebat, Auct. b. Alex.: maestum timorem mittite (laßt fahren), Verg.: tantus subito timor omnem exercitum occupavit, ut etc., Caes.: stupidi timore obmutuerunt, Cornif. rhet.: animus timore obstupuit, Ter.: omitte timorem, fürchte dich nicht, Cic.: pelle (verscheuche) timorem, Verg.: percelli (perculsus) timore, Cic.: perfundi vano timore, Liv.: perterreri (perterritus) timore, Caes.: pone (lege ab) timorem, Ov.: sic omnino animos timor praeoccupaverat, ut etc., Caes.: timor praepedit dicta linguae, Plaut.: proponi alci ad timorem, Cic.: recreare se ex magno timore, Cic., se paulum ab illo timore, Auct. b. Alex.: quem timorem Caesaris adventus sustulit, Caes. (u. so repentinae incursionis timore sublato, Caes.): timore torpeo, Plaut.: quae (nefaria Catonis promulgatio) animos a minore cura ad summum timorem traduceret, Cic.: versari in timore ruinae (wegen des Einsturzes), Cic.: summam in sollicitudinem ac timorem Parthici belli provincia cum venisset, Caes.: cum timore aut vana spe vivere, Cael. in Cic. ep.: timoris suspicionem vitare, Caes.: cum maior a Romanis metus timorem a principibus suis vicisset, Liv.: quorum gressus vinxerat (gelähmt hatte) timor, Amm. – m. folg. ne u. Konj., timor patribus incessit, ne civitatem vis aliqua externa adoriretur, Liv. 1, 17, 4: ubi timor est, ne autumnalis satio hiemis gelicidiis peruratur, Colum. 11, 3, 63: maria aspera iuro non ullum pro me tantum cepisse timorem, ne etc., Verg. Aen. 6, 351 sqq.: quam ut (locus insignis memoriā cladis) timorem faciat, ne qua terra sit nefasta victoriae suae, Liv. 6, 28, 8. – m. folg. Infin., afflictumque fuit tantus adire timor, Ov. trist, 1, 8, 12: unde mare et terras ipsi mihi saepe videre fit timor, kommt mich F. an, Ov. met. 2, 65. – m. folg. Acc. u. Infin., in timore civitas fuit obsides captivosque Poenorum ea moliri, Liv. 32, 26, 16: sed vincit utilitas plerumque, cum subest ille timor eā neglectā ne dignitatem quidem posse retineri, Cic. de or. 2, 334: haud dubius timor incessit animos consilia sua emanasse, Liv. 7, 39, 4. – Plur. timores, Befürchtungen, multi et varii timores, Liv.: cui, quia privato sunt oppositi timores, dantur imperia, Cic.: molestiae, laetitiae, timores similiter omnium mentes pervagantur, Cic.: mentemque lymphatam Mareotico redegit in veros timores Caesar, Hor. (u. so oft bei Dichtern, s. Neue-Wagener Formenl.3 1, 650. – Personif., Timor (Sohn des Äther u. der Erde, Hyg. fab. praef. in. p. 2 M.). Hor. carm. 3, 1, 37: ater, Verg. Aen. 9, 719: Plur., consternati Timores, Ov. met. 12, 60. – b) die religiöse Scheu, divûm, Lucr. 5, 1221 (1223): deorum, religiöser Aberglaube (griech. δεισιδαιμονία), Hor. sat. 2, 3, 295: sacer, Sil. 3, 31: primus in orbe deos fecit timor, Stat. Theb. 3, 661. – II) meton.: a) (wie φόβος) was Furcht macht, der Schrecken, Cacus Aventinae timor atque infamia silvae, Ov.: aquilo raptae timor Orithyiae, Prop.: magnus uterque timor latronibus, Hor. (aber quin [animal] et medetur huic timori = aber es heilt auch die Furcht vor denselben [vor diesen Krankheiten], Plin. 8, 119). – b) der Gegenstand der zärtlichen Besorgnis, tot gracili ligno complexa timores, Stat. silv. 3, 2, 80. – / Archaist. Nbf. timōs, ōris, m., Naev. tr. 43; vgl. Non. 487, 6.

    lateinisch-deutsches > timor

  • 12 venia

    venia, ae, f. (vgl. venus, veneror), die Gefälligkeit, wohlwollende-, gnädige Gesinnung, Gnade, Willfährigkeit, der Gefallen, die Nachsicht, nachsichtige Erlaubnis, I) im allg.: a) übh.: veniam dicendi ante alios exposcere, Tac. ann. 12, 5: petere veniam legatis mittendis, Liv. 33, 11, 3: veniam ordinis ob paupertatem petere, Entlassung aus dem Senate, Tac. ann. 1, 75: orantes veniam, Verg.: da veniam, Ter.: mi gnate, da veniam hanc mihi, Ter.: dedi veniam homini impudenter petenti, Cic.: datur haec venia antiquitati, ut etc., Liv.: dare veniam excusationis, Cic.: cum data esset venia eius diei, kaum war dieser Tag gewährt, Liv.: u. praefari veniam libertati u. bl. veniam, s. prae-for. – nobile illud nepenthes oblivionem tristitiae veniamque afferens, wohlwollende Gesinnung, Wohlwollen, Plin. 25, 12. – b) in bes. Verbdgg.: α) bonā veniā oder bona cum venia, mit gütiger Nachsicht, mit gütiger Erlaubnis, mit Erlaubnis, bonā veniā me audies, Cic.: vos oro atque obsecro, iudices, ut attente bonaque cum venia verba mea audiatis, Cic.: expromerent quid sentirent; cum bona venia se auditurum, Liv.: bonā veniā huius optimi viri dixerim, Cic.: bonā veniā vestrā liceat etc., Liv.: bonā veniā petere, ut etc., Ter., orare, ne etc., Liv. – β) venia sit dicte (als Parenthese), mit Erlaubnis zu sagen, Plin. ep. 5, 6, 46. – II) prägn., die Nachsicht gegen begangene Fehler, gegen begangenes Unrecht, die Verzeihung, Vergebung, Entschuldigung (vgl. Sen. de clem. 2, 7, 1: venia est poenae meritae remissio u. dann § 3 venia est debitae poenae remissio), oft verb. pax veniaque (Versöhnung u. Verzeihung, Versöhnung u. Erbarmen, Huld u. Gnade), Cic. u. Liv.: veniam precor petens, ut etc., Pacuv. fr.: veniam petere errori atque adulescentiae, Livr. veniam petere erroris, Liv., u. veniam preco: pro errore filii, Tac.: veniam peto feroque, Liv.: veniam impetrare errati, Cic., peccati, Liv.: veniam (a patre) impetrare errori meo, Liv.: dare veniam et impunitatem, Cic.: petere veniam ignoscendi, Cic.: pacem veniamque impetrare a diis, Liv., a victoribus, Liv.: rogare veniam dictis temerariā voce, Ov.: venia iis huius secessionis fuit, man verdachte ihnen diesen Austritt nicht, Liv.: scriptaque cum venia qualiacumque leget, Ov. (so comici, si cum venia leguntur, Quint.): etiam si minus utilis vobis sententia videretur, veniam tamen aliquam dolori meo tribueretis, Cic.: cuius (dementiae) veniā non dicturus modo prohibita, sed facturus erat, welchem (Wahnsinn) man nicht nur verbotene Reden, sondern auch verbotene Handlungen von ihm zugute halten würde, Iustin.

    lateinisch-deutsches > venia

  • 13 mildern

    mildern, I) in bezug auf den Geschmack: mollire (weich machen). – mitigare. lenire (gelind machen). – II) den Grad der Härte, das Unangenehme einer Sache vermindern: mollire (erweichen, z.B. iram, impetum). – mitigare (das Unangenehme benehmen). – lenire (lindern). – levare (teilweise aufheben, z.B. poenam). temperare (auf das gehörige Maß bringen, z.B. calores solis). – aliquid remittere ex alqa re (etwas nachlassen von etc., z.B. ex merita poena). – jmds. Strafe m., alqm poenae parte levare: jmds. Elend m., alqm miseriā levare. Mildern, das, - ung, die, mitigatio. – M. der Strafe, remissio poenae.

    deutsch-lateinisches > mildern

  • 14 Strafe

    Strafe, poena (die Strafe als versöhnende Buße für ein Vergehen). – poenae genus (als Gattung dieser Strafe). – noxa (die Strafe als schmerzende Buße, die man erleidet). – multa. multatio (die Strafe als Einbuße, als Verlust, bes. Geldstrafe; letzteres als Handlung, die Bestrafung). – damnum (die Strafe, Geldstrafe, als Einbuße, die Geldbuße). – supplicium (die harte Leibesstrafe, martervolle, gewaltsame Todesstrafe). – animadversio (die Ahndung, strafende Rüge). – castigatio (Züchtigung, um zu bessern). – die gelindeste St., mollissimum poenae genus: eine strenge St., poena gravis (schwere); poena magna (große). – Strafe an Hab und Gut, multatio bonorum: St. an Geld, s. Geldstrafe: St. am Leben, s. Todesstrafe: jmdm. eine St. zuerkennen, poenam statuere od. constituere in alqm: jmd. mit St. belegen, jmdm. eine St. auferlegen, St. über jmd. verhängen, an jmd. vollziehen (vollstrecken), punire alqm; poenā afficere alqm; poenā alqm multare; poenam exigere de alqo; poenam petere od. repetere ab alqo; poenas expetere ab alqo; supplicio afficere od. punire alqm; supplicium sumere de alqo (vgl. »bestrafen«): jmd. mit schwerer St. belegen, alqm magnā poenā afficere: eine St. sogleich an jmd. vollstrecken, poenam repraesentare. – St. leiden, bekommen, poenam pendĕre od. dependĕre od. expendĕre od. solvere od. persolvere od. dare od. subire od. luere; supplicium dare od. solvere od. pendĕre od. luere od. subire: St. von jmd. erleiden, bekommen, poenas alci dare od. pendĕre od. dependĕre; supplicium alci dare: die verdiente St. bekommen, poenam meritam od. poenas meritas accipere (die Strafe, die man verdient hat, erleiden); poenas merito luere. iure plecti (mit Recht bestraft werden): in St. fallen, verfallen, poenam od. multam committere; poenam sibi [2230] contrahere (sich eine Strafe zuziehen): in St. verfallen sein, poenā teneri. – St. auf etwas setzen, poenam (od. poenas) constituere od. proponere alci rei; poenā propositā vetare alqd (bei Strafe verbieten); sub poena sancire, ne etc. (bei Strafe unverbrüchlich bestimmen, daß nicht etc. = bei St. verbieten, daß etc.): es steht St. auf etwas, poena alci rei proposita est: die St. vollziehen, poenam exigere: die St. erlassen, poenam remittere; multam condonare: jmdm., alci ignoscere, qui puniri debuit: die St. für ein Vergehen erlassen, delicti gratiam facere: frei von St. bleiben, extra poenam esse.

    deutsch-lateinisches > Strafe

  • 15 Verzeihung

    Verzeihung, ignoscendi ratio (die Rücksichtnahme auf das Verzeihen, s. Cic. Rosc. Am. 3). – venia (die gefällige, gnädige Nachsicht aus Schonung oder Großmut). – poenae remissio. poenae meritae remissio (Erlassung der Strafe). – zur V. (zum Verzeihen) geneigt, promptus veniae dandae: mehr zur V. (zum V.) geneigt, promptior veniae dandae. – um V. bitten, veniam ignoscendi petere; postulare, ut sibi ignoscatur: jmd., postulare, ut ignoscat alqs; alci satis facere (durch Abbitte Genugtuung geben): wegen etwas um V. bitten, alcis rei od. alci rei veniam petere: jmd. wegen etwas, ab alqo petere od. alqm orare, ut ignoscat alqd: jmdm. V. angedeihen lassen, s. verzeihen: V. erlangen von jmd., ab alqo impetrare veniam, wegen etwas, alcis rei.

    deutsch-lateinisches > Verzeihung

  • 16 metus

    mĕtŭs, ūs, m. [st2]1 [-] crainte, inquiétude. [st2]2 [-] objet de la crainte. [st2]3 [-] crainte religieuse.    - metus alicujus: le crainte que l'on a de qqn ou la crainte qu'inspire qqn.    - metus poenae a Romanis: la crainte d’un châtiment venant des Romains.    - esse in metu: craindre, avoir peur.    - est in metu peregrinantium, ut... Plin.: les voyageurs ont peur que...    - metus est ne: il est à craindre que... ne...    - quod ubi Romam est nuntiatum, senatui metum injecit, ne tum vero sustineri nec in urbe seditio nec in castris posset, Liv. 5: dès que la nouvelle en vint à Rome, elle effraya le sénat: il craignait de ne plus pouvoir contenir la sédition ni à la ville ni au camp.    - metus + prop. inf. - metus est mihi eum venire, Ter.: je crains qu'il ne vienne.    - metus servilis, Cic.: crainte inspirée par les esclaves.    - alicui metum facere (afferre, incutere, injicere): inspirer de la crainte à qqn, effrayer qqn.    - metum capere (accipere, concipere, pati): éprouver des craintes.    - metu vacare, Cic.: être sans inquiétude.    - habeo praecipuum metum..., Cic.: ma plus grande inquiétude est...    - res habet metum, Ov.: une chose inspire de la crainte.    - metus parendi alicui, Sall.: la crainte d'avoir à obéir à qqn.    - aper, metus agricolis, Sen.-tr.: un sanglier, la terreur des campagnes.    - Metus: la Crainte (divinité, fille de la Nuit).
    * * *
    mĕtŭs, ūs, m. [st2]1 [-] crainte, inquiétude. [st2]2 [-] objet de la crainte. [st2]3 [-] crainte religieuse.    - metus alicujus: le crainte que l'on a de qqn ou la crainte qu'inspire qqn.    - metus poenae a Romanis: la crainte d’un châtiment venant des Romains.    - esse in metu: craindre, avoir peur.    - est in metu peregrinantium, ut... Plin.: les voyageurs ont peur que...    - metus est ne: il est à craindre que... ne...    - quod ubi Romam est nuntiatum, senatui metum injecit, ne tum vero sustineri nec in urbe seditio nec in castris posset, Liv. 5: dès que la nouvelle en vint à Rome, elle effraya le sénat: il craignait de ne plus pouvoir contenir la sédition ni à la ville ni au camp.    - metus + prop. inf. - metus est mihi eum venire, Ter.: je crains qu'il ne vienne.    - metus servilis, Cic.: crainte inspirée par les esclaves.    - alicui metum facere (afferre, incutere, injicere): inspirer de la crainte à qqn, effrayer qqn.    - metum capere (accipere, concipere, pati): éprouver des craintes.    - metu vacare, Cic.: être sans inquiétude.    - habeo praecipuum metum..., Cic.: ma plus grande inquiétude est...    - res habet metum, Ov.: une chose inspire de la crainte.    - metus parendi alicui, Sall.: la crainte d'avoir à obéir à qqn.    - aper, metus agricolis, Sen.-tr.: un sanglier, la terreur des campagnes.    - Metus: la Crainte (divinité, fille de la Nuit).
    * * *
        Metus, huius metus, m. g. Cic. Crainte, Cremeur, Paour.
    \
        Metus de fratre in scribendo impedit. Cic. La crainte que j'ay que mon frere n'ait mal.
    \
        Afferre metum alicui. Cic. Luy faire paour.
    \
        Amoto metu. Terent. Crainte ostee.
    \
        Excessere metum mea iam bona. Ouid. Sont hors de tout danger.
    \
        Exoluere metum. Lucan. Oster la crainte.
    \
        Habeo Iunium et Quintilem in metu. Cic. Je crains les mois de Juin et de Juillet.
    \
        Intendunt metum. Tacit. Ils font paour.
    \
        Ponere aliquid in metu. Cic. Craindre.

    Dictionarium latinogallicum > metus

  • 17 remissio

    rĕmissĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] action de renvoyer, de refléter. [st2]2 [-] action de relâcher, de détendre; relâche, répit, laisser-aller; remise, dégrèvement (de l'impôt), exemption (d'une charge). [st2]3 [-] adoucissement (d'une peine), affaiblissement. [st2]4 [-] cessation, abandon. [st2]5 [-] indulgence; rémission, pardon. [st2]6 [-] reprise (d'un jeu).    - remissio (animi): récréation, délassement de l'esprit, relâchement.    - danda est animis remissio, Sen. Tranq. 17: il faut autoriser l'esprit à se détendre.    - remissio laboris: repos.    - remissio usus: relâchement des relations.    - poenae remissio: remise de peine.    - remissio tributi in triennium, Tac. A. 4, 13: remise d'impôts pour trois ans.    - remissio peccatorum, Ambros.: pardon des péchés.
    * * *
    rĕmissĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] action de renvoyer, de refléter. [st2]2 [-] action de relâcher, de détendre; relâche, répit, laisser-aller; remise, dégrèvement (de l'impôt), exemption (d'une charge). [st2]3 [-] adoucissement (d'une peine), affaiblissement. [st2]4 [-] cessation, abandon. [st2]5 [-] indulgence; rémission, pardon. [st2]6 [-] reprise (d'un jeu).    - remissio (animi): récréation, délassement de l'esprit, relâchement.    - danda est animis remissio, Sen. Tranq. 17: il faut autoriser l'esprit à se détendre.    - remissio laboris: repos.    - remissio usus: relâchement des relations.    - poenae remissio: remise de peine.    - remissio tributi in triennium, Tac. A. 4, 13: remise d'impôts pour trois ans.    - remissio peccatorum, Ambros.: pardon des péchés.
    * * *
        Remissio, remissionis, Verbale. Plin. iun. Remission, Pardon.
    \
        Remissio animi ac dissolutio. Cic. Faulte ou defaillance de courage, Mollesse et lascheté de coeur.
    \
        Quies et remissio. Cic. Repos et relasche.
    \
        Danda est omnibus aliqua remissio. Quintil. Repos, Relasche.
    \
        Remissio morbi senescentis. Cicero. Quand la maladie ne tormente point tant qu'elle faisoit, et va en abbaissant et s'allege, Relasche, Allegeance.
    \
        Remissio animorum. Cic. Recreation.
    \
        Remissio et contractio superciliorum. Cicero. Baissement de sourcils.

    Dictionarium latinogallicum > remissio

  • 18 expeto

    ex-peto, īvī, ītum, ere, I) tr. etwas vorzugsweise zu erreichen suchen; dah. etw. erstreben, begehren, nach etw. Verlangen tragen, mit Verlangen trachten, etwas wünschen, verlangen, fordern, 1) im allg.: a) v. Pers.: nihil nisi quod honestum sit aut optare aut expetere, Cic.: alqd studiose, Plaut., od. cupide, Cic., od. summā cupiditate, Cic., od. sitienter (mit Heißhunger, bildl.), Cic.: mortem, divitias, Cic.: colloquia, Caes.: vitam alcis, Cic.: mortem, Caes.: sibi alqam, ausersehen (zur Gattin), Ter.: stulta sibi consilia, törichte Beschlüsse fassen, Plaut. – unde sibi omnes sui cives consilium expetunt, bei dem sich Rat holen, Cic.: auxilium ab alqo, Cic.: supplicium, Liv.: poenas, s. poena. – exp. alqm poenae, Lact. 2, 4, 23, poenae letoque, Sen. Med. 256. – m. folg. Infin., expeto scire, videre, ich wünsche, zu usw., Komik.: vincere illi expetunt, Cic. Phil. 12, 9: nec quā (viā) peregrinari animus expetat, Plin. praef. § 14: u. so Hor. epod. 11, 3. Ov. met. 7, 475 u.a. Curt. 4, 10 (42), 32 u.a. – m. folg. Acc. u. Infin., quem quisque odit, periisse expetit, Enn. fr. scen. 402: nostram gloriam tuā virtute augeri expeto, Cic. ad Q. fr. 1, 1, 1. § 2: u. so Pacuv. tr. 206. Plaut. most. 128 u. 625; trin. 366. Ter. Hec. 727. Liv. 40, 10, 5. Lact. 7, 5. 27. – m. folg. ut u. Konj., fatebor et fuisse me Seiano amicum et ut essem expetisse, Tac. ann. 6, 8. – b) v. Lebl.:
    ————
    mare medium terrae locum expetens, sich drängend nach usw., Cic. de nat. deor. 2, 116. – 2) insbes., nach etw. fragen, forschen, m. Acc., Val. Flacc. 5, 577. – II) intr.: A) exp. in alqm od. (selten) exp. alci, jmdm. widerfahren, ihn treffen, auf jmd. fallen (s. Brix u. Lorenz Plaut. mil. 393), suam culpam in mortalem expetere, Plaut.: ut in eum omnes expetant huiusce clades belli, Liv. – insonti mihi illius ira in hanc et maledicta expetent, Plaut. Amph. 896. – absol., in servitute expetunt multa iniqua, widerfahren, stoßen zu, treffen einen, Plaut. Amph. 174: u. so Plaut. mil. 393. – B) ausreichen, dauern, aetatem expetit, dauert ewig (Ggstz. interit), Plaut. Poen. 636.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > expeto

  • 19 remissio

    remissio, ōnis, f. (remitto), I) das Zurückschicken, - senden, a) einer Pers.: obsidum captivorumque, Liv. 27, 17, 1. – b) einer Sache, das Zurücksenden, Zurückwerfen, splendoris, Vitr. 7, 3, 9. – II) das Nachlassen, A) eig.: a) das Herablassen, Herunterlassen, superciliorum, Cic. de off. 1, 146. – b) das Nachlassen, Fallen, vocis contentiones et remissiones, Hebungen u. Senkungen, Cic. de or. 1, 261: nisi aër influens cum incremento fecerit auctus et remissiones continenter, beständig steigt und fällt, Vitr. 8. prooem. § 2. – B) übtr.: 1) das Nachlassen, die Unterbrechung, laboris, Varro: poenae, Cic.: morbi, Cic.: animi, die geistige Abspannung, Liv.: febris, Cels.: continui clamoris, Cornif. rhet.: usus, ein (allmähliches) N. im Umgange, Cic. – 2) das Erlassen, der Erlaß, venia est meritae poenae remissio, Sen.: tributi in triennium, Tac.: nuntiationis, Aufhebung des Verbotes, ICt. – absol., publicani remissionem petentes, Suet.: post magnas remissiones (E. vom Pachtgelde), Plin. ep.: u. so de remissionibus cogitare, Plin. ep. – bei den Eccl. = Erlaß-, Vergebung der Sünde, delicti (Ggstz. retentio [das Nichterlassen] delicti), Tert. adv. Marc. 4, 28: peccatorum, Ambros. de Isaac et anim. 1. § 1. – 3) remissio animi, a) die geistige Erholung (Ggstz. contentio animi), Cic. de or. 2, 22; vgl. Sen. de tranqu. anim. 17, 5: rem.
    ————
    animorum, Cic. ep. 9, 24, 3: u. ohne animi, Cic. Cael. 39. Plin. pan. 81, 1: u. Plur. remissiones, Plin. pan. 49, 4. Tac. dial. 28: curarum, Tac. Agr. 9. – b) die Gelassenheit, Ruhe, in acerbissima iniuria remissio animi ac dissolutio, in Schwäche ausartende Gelassenheit, Cic. ep. 5, 2, 9: naturalis animi remissio et laxitas, Sen. ep. 66, 14. – c) die Gelindigkeit, Nachsicht (Ggstz. severitas), Cic. de or. 2, 72.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > remissio

  • 20 timor

    timor, ōris, m. (timeo), die Furcht, Befürchtung, Besorgnis, bisw. auch Furchtsamkeit, Schüchternheit (Ggstz. animus [Mut], fortitudo [Entschlossenheit], audacia, fiducia), I) eig.: a) im allg., verb. metus ac timor, feige Furcht, Cic. Verr. 4, 41: timor anxius, Verg.: caecus, Cic. u. Phaedr.: externus = vor einem auswärtigen Feinde, Liv.: maestus, Verg.: pavidus, Ov.: solitus, Ov.: vanus, Liv.: virgineus, Ov. – timore aeger, Tac.: timore vacuus, Cic.: prae timore (vor F.), Plaut.: propter timorem, aus F., Caes.: timoris causā, Caes.: hoc timore, quo timore, aus F. davor, Caes. – m. ab (vor) u. Abl., a principibus suis, Liv. 45, 26, 7. – m. de (in betreff) u. Abl., timor de illo meus, Brut. in Cic. ep.: de nobis, Brut. et Cass. in Cic. ep. – m. pro (für) u. Abl., pro me, Verg. Aen. 6, 352. – m. obj. Genet. (= vor, wegen), zB. belli Parthici, Caes.: poenae, Caes.: mortis, Ov.: externi hostis, Hirt. b.G. (vgl. unten mit Verben). – timor omnis abesto quod superest (in bezug auf das, was noch weiter zu tun ist), Verg.: postquam timor sibi cuique futurae inopiae abiit, Liv.: omnem timorem abicere, Cic.: pedibus timor addidit alas, Verg.: afficere alqm maximo od. summo timore (v. einem Umstand), Brut. et Cass. in Cic. ep. u. Cic.: auges tu mihi timorem, Caecin. in Cic. ep. (u. so verum ea non animum eius augebant, sed timorem, Cic.): colligere se ex maximo
    ————
    timore, Caes.: convertere se aliquando ad timorem, Cic.: dare alqm in timorem dolis atque mendaciis, Plaut.: hominibus perturbatis inanem religionem timoremque deicere, die bestürzten M. von ihrer abergläubischen Furcht befreien, Cic.: dempto timore, Liv.: omni timore deposito, Brut. in Cic. ep. (vgl. deposito pariter cum veste timore, Ov.): timorem si quem habetis deponite, Cic.: hunc mihi timorem eripe, Cic.: neque tanti sum animi, ut etc.... neque tanti timoris, ut etc., ich bin weder so tollkühn, daß usw.... noch so feig, daß usw., Caes.: causa haec fuit timoris, Caecin. in Cic. ep.: scis Domitio comitiorum diem timori esse, Cael. in Cic. ep.: gaudet tamen esse timori tam magno populis, so große F. einflöße, Lucan.: u. so militibus ita timori fuit, ut etc., Vopisc.: tanto apud orientales populos timori mulierem fuisse, ut etc.,Treb. Poll.: tamen in magno timore sum, Cic.: cuius rei tanto in timore fui, ut etc., Lentul. in Cic. ep.: ea (aestas) quae sequitur magno est in timore, für den nächsten (Sommer) fürchtet man desto mehr, Cic.: quo minore essent timore, damit sie desto geringere F. hätten (= zu ihrer größeren Beruhigung), Caes.: timore poenae exterreri (exterritus), Caes.: quae (res) mihi quoque facit timorem, Planc. in Cic. ep. (vgl. unten mit ne): quo sola timorem ferre modo posses? Ov.: itaque non solum spem in eo habebant maximam, sed etiam timorem, quod et obesse pluri-
    ————
    mum et prodesse poterat, Nep.: tantus eo facto timor incessit, ut etc., Caes.: magnus omnium incessit timor animos, Caes.: quia belli magni timor impendet, Cic.: timor incutitur aut ex ipsorum periculis aut ex communibus, Cic.: inicere timorem Parthis, Cic., bonis omnibus, Cic.: inicere multitudini magnum timorem, Nep.: equitatum omnibus locis iniciendi timoris causā ostentare, Caes.: hoc primum in luco nova res oblata timorem leniit, Verg.: suorum timorem consolatione et ratione minuebat, Auct. b. Alex.: maestum timorem mittite (laßt fahren), Verg.: tantus subito timor omnem exercitum occupavit, ut etc., Caes.: stupidi timore obmutuerunt, Cornif. rhet.: animus timore obstupuit, Ter.: omitte timorem, fürchte dich nicht, Cic.: pelle (verscheuche) timorem, Verg.: percelli (perculsus) timore, Cic.: perfundi vano timore, Liv.: perterreri (perterritus) timore, Caes.: pone (lege ab) timorem, Ov.: sic omnino animos timor praeoccupaverat, ut etc., Caes.: timor praepedit dicta linguae, Plaut.: proponi alci ad timorem, Cic.: recreare se ex magno timore, Cic., se paulum ab illo timore, Auct. b. Alex.: quem timorem Caesaris adventus sustulit, Caes. (u. so repentinae incursionis timore sublato, Caes.): timore torpeo, Plaut.: quae (nefaria Catonis promulgatio) animos a minore cura ad summum timorem traduceret, Cic.: versari in timore ruinae (wegen des Einsturzes), Cic.: summam in sollicitudi-
    ————
    nem ac timorem Parthici belli provincia cum venisset, Caes.: cum timore aut vana spe vivere, Cael. in Cic. ep.: timoris suspicionem vitare, Caes.: cum maior a Romanis metus timorem a principibus suis vicisset, Liv.: quorum gressus vinxerat (gelähmt hatte) timor, Amm. – m. folg. ne u. Konj., timor patribus incessit, ne civitatem vis aliqua externa adoriretur, Liv. 1, 17, 4: ubi timor est, ne autumnalis satio hiemis gelicidiis peruratur, Colum. 11, 3, 63: maria aspera iuro non ullum pro me tantum cepisse timorem, ne etc., Verg. Aen. 6, 351 sqq.: quam ut (locus insignis memoriā cladis) timorem faciat, ne qua terra sit nefasta victoriae suae, Liv. 6, 28, 8. – m. folg. Infin., afflictumque fuit tantus adire timor, Ov. trist, 1, 8, 12: unde mare et terras ipsi mihi saepe videre fit timor, kommt mich F. an, Ov. met. 2, 65. – m. folg. Acc. u. Infin., in timore civitas fuit obsides captivosque Poenorum ea moliri, Liv. 32, 26, 16: sed vincit utilitas plerumque, cum subest ille timor eā neglectā ne dignitatem quidem posse retineri, Cic. de or. 2, 334: haud dubius timor incessit animos consilia sua emanasse, Liv. 7, 39, 4. – Plur. timores, Befürchtungen, multi et varii timores, Liv.: cui, quia privato sunt oppositi timores, dantur imperia, Cic.: molestiae, laetitiae, timores similiter omnium mentes pervagantur, Cic.: mentemque lymphatam Mareotico redegit in veros timores Caesar, Hor. (u. so oft bei Dichtern, s. Neue-Wagener For-
    ————
    menl.3 1, 650. – Personif., Timor (Sohn des Äther u. der Erde, Hyg. fab. praef. in. p. 2 M.). Hor. carm. 3, 1, 37: ater, Verg. Aen. 9, 719: Plur., consternati Timores, Ov. met. 12, 60. – b) die religiöse Scheu, divûm, Lucr. 5, 1221 (1223): deorum, religiöser Aberglaube (griech. δεισιδαιμονία), Hor. sat. 2, 3, 295: sacer, Sil. 3, 31: primus in orbe deos fecit timor, Stat. Theb. 3, 661. – II) meton.: a) (wie φόβος) was Furcht macht, der Schrecken, Cacus Aventinae timor atque infamia silvae, Ov.: aquilo raptae timor Orithyiae, Prop.: magnus uterque timor latronibus, Hor. (aber quin [animal] et medetur huic timori = aber es heilt auch die Furcht vor denselben [vor diesen Krankheiten], Plin. 8, 119). – b) der Gegenstand der zärtlichen Besorgnis, tot gracili ligno complexa timores, Stat. silv. 3, 2, 80. – Archaist. Nbf. timōs, ōris, m., Naev. tr. 43; vgl. Non. 487, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > timor

См. также в других словарях:

  • POENAE Canonicae — vide voce Indulgentia; item hîc passim, inprimis paulo post, ubi de Paenitentibus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • poenae potius molliendae quam exasparandae sunt — /piyniy powsh(iy)as moliyendiy kwaem agzaesparaendiy sant/ Punishments should rather be softened than aggravated …   Black's law dictionary

  • poenae sint restringendae — /piyniy sint restrinjendiy/ Punishments should be restrained …   Black's law dictionary

  • poenae suos tenere debet actores et non alios — /piyna siiwows taniriy debat aektoriyz et non aeliyows/ Punishment ought to be inflicted upon the guilty, and not upon others …   Black's law dictionary

  • Poenae potius molliendae quam exasperandae sunt — Punishments should rather be softened than aggravated …   Ballentine's law dictionary

  • Poenae sint restringendae — Punishments should be restrained …   Ballentine's law dictionary

  • multiplicata transgressione crescat poenae inflictio — /maltaplakeyta traenzgreshiyowniy kreskat piyniy infliksh(iy)ow/ As transgression is multiplied, the infliction of punishment should increase …   Black's law dictionary

  • nomine poenae — /nomaniy piyniy/ In the name of a penalty. In the civil law, a legacy was said to be left nomine paense where it was left for the purpose of coercing the heir to do or not to do something. The term has also been applied, in English law, to some… …   Black's law dictionary

  • multiplicata transgressione crescat poenae inflictio — /maltaplakeyta traenzgreshiyowniy kreskat piyniy infliksh(iy)ow/ As transgression is multiplied, the infliction of punishment should increase …   Black's law dictionary

  • nomine poenae — /nomaniy piyniy/ In the name of a penalty. In the civil law, a legacy was said to be left nomine paense where it was left for the purpose of coercing the heir to do or not to do something. The term has also been applied, in English law, to some… …   Black's law dictionary

  • oderunt peccare boni, virtutis amore; oderunt peccare mail, formidine poenae — /owdirant pakeriy bownay vart(y)uwt3S amoriy; owdirant pakeriy mEelay formidaniy piyniy/ Good men hate to sin through love of virtue; bad men, through fear of punishment …   Black's law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»