-
1 πρωτό-τομος
πρωτό-τομος, zuerst geschnitten; κράμβη, Philodem. 30 (IX, 412); Theophr.
-
2 πρωτο-βολέω
πρωτο-βολέω, zuerst werfen, Plut. reg. apophth. Artax.; bei Philodem. 15 (V, 124) übertr., βότρυς ὁ παρϑενίους πρωτοβολῶν χάριτας, – zum ersten Male die Zähne wechseln, Geopon.
-
3 πτερό-πους
πτερό-πους, οδος, mit gefiedertem od. geflügeltem Fuße, Hermes, Philodem. 28 ( Plan. 234).
-
4 πόθος
πόθος, ὁ, Wunsch, Verlangen, Sehnsucht wonach, τινός, Hom. ἀλλά μ' Ὀδυσσῆος πόϑος αἴνυται, Od. 14, 144, u. öfter; Pind. P. 4, 184; πόϑῳ στένεται μαλερῷ, Aesch. Pers. 62. 130 u. öfter, τίς ὁ πόϑος αὐτοὺς ἵκετο, Soph. Phil. 601; ὅτου σε χρεία καὶ πόϑος μάλιστ' ἔχει, 642, u. öfter; διὰ πόϑου ἐλήλυϑας, Eur. Phoen. 387; κατ' ὀμμάτων στάζεις πόϑον, Hipp. 526; πόϑον ἔχων ϑυγατρός, I. A. 431 u. öfter; Ar. Par 573 u. sonst; u. in Prosa: ἀποϑανόντος αὐτοῦ πόϑον ἔχειν πάντας, Her. 3, 67; Xen. Cyr. 2, 1, 28, bes. Liebesverlangen, verliebte Sehnsucht, Hes. Sc. 41; ἐς πόϑον ἤνϑομες ἄμφω, Theocr. 2, 143; u. oft in der Anth., z. B. Philodem. 1 (V, 24); ἀρσενικός, M. Arg. 1 (V, 116); οἱ πόϑοι, = ἔρωτες, Anacr. 13, 20, auch personificirt; im sing., Luc. D. D. 20 E. – Bei Theophr. auch eine Blumenart, die man auf Gräber pflanzte.
-
5 περι-σκελίς
περι-σκελίς, ίδος, ἡ, Schenkelband, Sp., wie Plut. conj. praec. p. 421; vgl. Philodem. 9.
-
6 περι-δρομός
περι-δρομός, άδος, ἡ, bes. fem. zu περίδρομος, herumlaufend, rings umgebend, μίτρη, Philodem. 18 (V, 13).
-
7 περί-αλλος
περί-αλλος, über andere hinaus, mehr als andere, ausgezeichnet, γλωττισμοί, Philodem. 21 (V, 132. u. öfter in der Anth. – Gew. im neutr. περίαλλα) adverbial, vorzüglich, besonders; H. h. 18, 46; Pind, περίαλλ' ἐτίμασε, P. 11, 5; u. so auch Soph. O. R. 1218; Ar. Thesm. 1070, wie Opp. H. 1, 143.
-
8 πετρίδιος
-
9 πνεύμων
πνεύμων, ονος, ὁ ( pulmo), ältere Form für πλεύμων, vgl. Lob. Phryn. p. 305, die Lunge, als Werkzeug des Athemholens; Il. 4, 528. 20, 486; ἱππικῶν ἐκ πνευμόνων, Aesch. Spt. 61; πνεῦμ' ἀνεὶς ἐκ πνευμόνων, Eur. Or. 277, vgl. Herc. Fur. 1093; Soph. Trach. 564; auch übertr., ὡς σπαραγμὸς αὐτοῦ πνευμόνων ἀνϑήψατο, Trach. 775, drang ins Innere, in die Eingeweide; auch Sp., πνεύμονα τέγξατε Βάκχῳ, Philodem. 22 (XI, 34). – Eine Art Molluske, Seelunge, Plat. Phil. 21 c Arist. H. A. 5, 15.
-
10 πλαστο υργέω
πλαστο υργέω, bilden, formen, Philodem. 9.
-
11 πλαγί-αυλος
πλαγί-αυλος, ὁ, die Querflöte, Erfindung des Pan; Theocr. 20, 29; Bion 3, 7; Philodem. 22 (XI, 34); Ael. H. A. 6, 19; vgl. Arist. H. A. 2, 12 u. Ath. IV, 175 e; sonst πλάγιος αὐλός. – Als adj. die Querflöte spielend (?).
-
12 στωμυλία
στωμυλία, ἡ, Geschwätzigkeit, Plauderhaftigkeit; Ar. Ran. 1067; φιλοπαίγμων, Philodem. 31 (XII, 222); u. in späterer Prosa, wie Pol. 9, 20, 6, Alciphr. 3, 70.
-
13 στάζω
στάζω, fut. στάξω, 1) trans. träufeln, einflößen; Πατρόκλῳ νέκταρ στάξε κατὰ ῥινῶν, Il. 19, 39; οἷ νέκταρ στάξον ἐνὶ στήϑεσσι, 348. 354; τόνδε σπέρμα ϑνατὸν ματρὶ τεᾷ στάξεν, Pind. N. 10, 82; κἀξ ὀμμάτων στάζουσιν αἷμα, Aesch. Ch. 1054; Soph. Phil. 772; ἃ καϑαμέριον στάζεις βότρυν, Eur. Phoen. 237; auch übertr., ἵμερον, χάριν, Jac. Philostr. imagg. p. 278; μέλι ὑπὸ χείλεσιν, M. Arg. 2 (V, 32); χρὼς στάζεν μυριάδας χαρίτων, Philodem. 18 (V, 13); vgl. Opp. Cyn. 3, 107; Ap. Rh. 1, 1215. – 2) intrans. tröpfeln, rinnen, fließen; Aesch. Ag. 172; στάζων ἱδρῶτι, Soph. Ai. 10, vgl. El. 1413; στάζων ἀφρῷ γένειον, Eur. I. T. 308, u. öfter; auch ἐν αἵματι στάζουσαν χέρα, Bacch. 1162; λειβόμενον ἀπὸ τῶν ὀστῶν καὶ στάζον, Plat. Tim. 82 d; auch τινός, z. B. Lycophr. 391; u. von trocknen Dingen, abfallen, z. B. von reifem Obste, καρπώματα στάζοντα κηρύσσει Κύπρις, Aesch. Suppl. 979; von Häusern, baufällig sein, Aen. Tact. 11.
-
14 συγ-κατα-κόσμησις
συγ-κατα-κόσμησις, εως, ἡ, die Zusammenordnung, Philodem. de mus.
-
15 συν-ετός
συν-ετός, verständig, klug, einsichtsvoll; Pind. P. 5, 100 Ol. 2, 85; Soph. nennt Zeus u. Apollon ξυνετοὶ καὶ τὰ βροτῶν εἰδότες, O. R. 499; εὐξύνετον ξυνετοῖσι βοάν, Eur. I. T 1092; auch ξυνετά μοι δοκεῖς λέγειν, Verständiges, Phoen. 501, u. öfter, auch adv. συνετῶς, I. A. 466; Thuc. 1, 84. 2, 15 u. öfter, u. Folgde, wie Xen. Cyr. 2, 1, 31; οἱ συνετώτατοι, Pol. 3, 22, 3; auch adv., συνετῶς βουλευσάμενος, 1, 36, 2; συνετώτερον αὐτὸν εἶναι Ὀδυσσέως, Luc. Tim. 23; leicht zu verstehen, Her. 2, 57 Xen. u. A.; ἡλικίη, Philodem. 14 (XI, 41). – Bei Hesych. ist συνετὸς χιτών = σύμβλητος.
-
16 συν-ίστωρ
συν-ίστωρ, ορος, ὁ, ἡ, mit od. zugleich wissend, Aesch. Ag. 1061; Zeuge, ὡς ϑεοὶ ξυνίστορες, Soph. Phil. 1277; Ant. 538; Eur. Suppl. 1173; öfter bei sp. D., wie Mel. 71 (V, 8), Philodem. 17 (V, 4); auch in Prosa: ϑεοί, ξυνίστορες ἔστε, Thuc. 2, 74, καὶ μαρτυρ, Pol. 28, 17, 3.
-
17 σύρμα
σύρμα, τό, 1) Alles, was gezogen, nachgezogen, nachgeschleppt wird; dah. bes. ein weibliches Theaterkleid mit langer Schleppe, Schleppkleid; auch umschreibend σύρμα πλοκάμων, lang nachschleppendes, nachwallendes Haar, Philodem. 18 (V, 13); τερηδόνος καὶ ϑριπός, der sich hinschleppende, kriechende Holzwurm, Strat. 32 (XII, 190). – 2) das Zusammengeschleppte, -gekehrte, Kehricht, Unrath, Gemüll, auch Spreu, ὄνον σύρματα ἂν ἑλέσϑαι μᾶλλον ἢ χρυσίον, Heraclit. bei Arist. eth. Nicom. 10, 5. – 3) in der Tonkunst das Ziehen od. Schleifen der Töne, Ptolem. Harmon. 2, 12.
-
18 σαβακός
-
19 σέλῑνον
σέλῑνον, τό, Eppich, ein Pflanzengeschlecht, zu dem Sellerie u. Petersilie gehört, lat. apium; ἐλεόϑρεπτον, Il. 2, 776; λειμῶνες μαλακοὶ ἴου ἠδὲ σελίνου ϑήλεον, Od. 5, 72; die Alten aßen die Wurzeln und brauchten die Blätter wegen ihres kräftigen, erquickenden Geruchs gern zu Kränzen, mit denen bes. die isthmischen u. die nemeischen Sieger gekränzt wurden; πλόκος σελίνων, Pind. Ol. 13, 33; Δωρίων σελίνων στεφάνωμα, I. 2, 16, vgl. 7, 64; Ar. Vesp. 480; Theocr. 3, 22; und in Prosa, σελίνων πεπλεγμένος, Luc. gymn. 9. Man schmückte auch die Grabsteine damit, dah. sprichwörtlich von einem gefährlichen Kranken σελίνου δεῖται, er braucht Eppich, d. i. er wird bald sterben, Diogen. 8, 57 u. Suid.; vgl. Euphor. bei Plut. Symp. 5, 3, 3 u. Mein. dazu p. 82. – Wegen der krausen Blätter des Eppichs heißt krauses Haar σελίνων οὐλοτέρη, Philodem. 10 (V, 121); deshalb leiten es Einige von ἑλίσσω, ἕλιξ ab; Andere führen es auf ἕλος zurück, da der Eppich am liebsten in wasserreichen Gegenden wächst. – Nach Hesych. auch die weibliche Schaam. – [Ep. ad. 643 (VII, 621) ist ι kurz gebraucht.]
-
20 τρᾱνής
τρᾱνής, ές, adv. τρᾱνῶς (τετραίνω, vgl. τορός), durchdringend, durchbohrend, scharf, hell, deutlich, vom Gesicht u. Gehör, auch übertr. von Gedanken, klar, deutlich, wie σαφής; Soph. οὐδὲν γὰρ ἴσμεν τρανές, ἀλλ' ἀλώμεϑα, Ai. 23; – adv.; τρανῶς εἰδέναι, Aesch. Ag. 1344; ἐρῶ, Eum. 45; οὐδέν γε τρανῶς ἀπέδειξας, Eur. Rhes. 40; μαϑεῖν, El. 758; öfter bei sp. D., wie Philodem. 28 ( Plan. 234).
См. также в других словарях:
Liste bekannter Forscher zur antiken Philosophie — Die Liste bekannter Forscher zur antiken Philosophie erfasst Gelehrte vor allem aus den Bereichen der Philosophie und Philosophiegeschichte, der Klassischen Philologie und der Alten Geschichte, der Theologie und der Politikwissenschaft, aber auch … Deutsch Wikipedia
Dirk Obbink — (* 1957 in Lincoln, Nebraska) ist ein US amerikanischer Gräzist, Papyrologe und Lecturer in Papyrology and Greek literature an der Universität Oxford sowie Professor in Papyrology an der Universität Michigan. Leben Dirk Obbink, dessen Vorfahren… … Deutsch Wikipedia
ФИЛОДЕМ — из Гадары (ок. 110 40 до н. э.), др. греч. философэпикуреец, популяризатор и систематизатор эпикуреизма. Папирусы, найденные в Геркулануме, сохранили обширные фрагменты из его соч., позволяющие восстановить плохо известные нам учения… … Философская энциклопедия
АРИСТОН КЕОССКИЙ — АРИСТОН КЕОССКИЙ (Ἀρίστων ὁ Κεῖος) (2 я пол. 3 в. до н. э.), философ перипатетик, глава Ликея после Ликона из Троады (ум. в 38 ол. = 22776 225/Ἀ до н. э.). Был родом из г. Юлида на о. Кеос. Поскольку сведения об А. Кеосском эллинистические… … Античная философия
Theodor Gomperz — (March 29, 1832 August 29, 1912), Austrian philosopher and classical scholar, was born at Brno (Brünn).He studied at Brno and at Vienna under Hermann Bonitz. Graduating at Vienna in 1867 he became Privatdozent , and subsequently professor of… … Wikipedia
Epimenides — Epimenides, Phantasiedarstellung aus der Mitte des 16. Jahrhunderts Epimenides (griechisch Ἐπιμενίδης) lebte im 5.[1], 6.[2] oder 7.[3] Jahrhundert v … Deutsch Wikipedia
Epimenides der Kreter — Epimenides (gr. Επιμενίδης) lebte im 6./7. Jahrhundert v. Chr. in Knossós auf Kreta und in Athen. Er war Philosoph und berühmtester Seher und Reinigungspriester („Katharte“) seiner Zeit sowie ein Zeitgenosse der Sieben Weisen, zu denen er auch… … Deutsch Wikipedia
Theodor Gomperz — Theodor Gomperz. Gemälde von Franz von Lenbach Theodor Gomperz (* 29. März 1832 in Brno (Brünn); † 29. August 1912 in Baden bei Wien, Niederösterreich) war ein österreichischer Philosoph und Klassischer Philologe. Der Spross einer … Deutsch Wikipedia
Theodor Gomperz — Theodor Gomperz. Theodor Gomperz fue un filósofo y filólogo austríaco ( * 29 de marzo de 1832 29 de agosto de 1912) Biografía Nació en 1832 en Brünn, siendo el hijo menor de ocho hermanos de una familia de la alta burguesía germano judía. Estudió … Wikipedia Español
Gomperz — Gomperz, Theodor, Philolog, geb. 29. März 1832 in Brünn, studierte seit 1849 in Wien, habilitierte sich 1867 daselbst, wurde 1869 außerordentlicher, 1873 ordentlicher Professor und trat 1901 in den Ruhestand. Zur Entzifferung und Erklärung der… … Meyers Großes Konversations-Lexikon
ФИЛОДЕМ — ФИЛОДЕМ (Φιλόοημος) из Гадары (100/110 35/40 до н. э.), греч. философ, поэт, последователь Эпикура. Родился в Гадаре на берегу Галилейского моря, изучал философию в Афинах под руководством Зенона Сидонского, после смерти которого возглавил… … Античная философия