perpĕtŭum

īdem, ĕădem, ĭdem ( masc. eidem, freq. in MSS. and inscrr.; v. Lachm. ad Lucr. 1, 120; rarely isdem or eisdem; plur. nom. eidem; dat. and abl. eisdem; usu. contr. idem, isdem; not iidem, iisdem; v. Neue, Formenl. 2, 198 sqq.), pron. [from the pronom. root I, whence is, and the demonstr. suff. dem; root of dies, day, time; hence, just, exactly, Corss. Aussp. 2, 855], the same.

In gen.:

deinde quod nos eadem Asia atque idem iste Mithridates initio belli Asiatici docuit,

Cic. de Imp. Pomp. 7, 19:

quam (sphaeram) ab eodem Archimede factam posuerat in templo Virtutis Marcellus idem,

id. Rep. 1, 14:

id, quod eidem Ciceroni placet,

Quint. 10, 7, 28:

jure erat semper idem vultus (Socratis),

Cic. Tusc. 3, 15, 31:

idem semper vultus eademque frons,

id. Off. 1, 26, 90:

tu autem eodem modo omnes causas ages? aut in iisdem causis perpetuum et eundem spiritum sine ulla commutatione obtinebis?

id. Or. 31, 110:

non quod alia res esset: immo eadem,

id. Clu. 29, 80:

etiam si verbo differre videbitur, re tamen erit unum et omnibus in causis idem valebit,

id. Caecin. 21, 59:

ad causas simillimas inter se vel potius easdem,

id. Brut. 94, 324. —

In partic., idem is used,

When two predicates are referred to the same subject.

When the predicates are of the same kind it may often be rendered, at the same time, likewise, also, etc., or = is (ea, id) with quoque, etiam, simul, etc.:

cum Academico et eodem rhetore congredi conatus sum,

Cic. N. D. 2, 1, 1; cf.:

oratio splendida et grandis et eadem in primis faceta,

id. Brut. 79, 273:

avunculus meus, vir innocentissimus idemque doctissimus,

id. N. D. 3, 32, 80:

jam M. Marcellus ille quinquies consul totum (auspicium) omisit, idem imperator, idem augur optimus,

id. Div. 2, 36, 77:

ubi Xenocrates, ubi Aristoteles ista tetigit? hos enim quasi eosdem esse vultis,

id. Ac. 2, 44, 136; cf.:

viros fortes, magnanimos, eosdem bonos et simplices esse volumus,

id. Off. 1, 19, 63:

Caninius idem et idem noster cum ad me pervesperi venisset, etc.,

id. Fam. 9, 2, 1:

amicus est tamquam alter idem,

a second self, id. Lael. 21, 80:

ad idem semper exspectandum paratior,

id. Off. 2, 15, 53:

nam idem velle atque idem nolle, ea demum firma amicitia est,

Sall. C. 20, 5; cf.:

quos omnes eadem odisse, eadem metuere in unum coeëgit,

id. J. 31, 14:

Hisdem diebus, for eisdem,

Pall. 10, 13:

hic finis belli,... idemque finis regni,

Liv. 45, 9, 2; 2, 12, 2:

quae ab condita urbe Roma ad captam urbem eandem Romani... gessere,

id. 6, 1, 1:

ut pars militum gladiatores, qui e servitio Blaesi erant, pars ceteram ejusdem familiam vincirent,

Tac. A. 1, 23:

erepta mihi prius eorundem matre,

Quint. 6 prooem. 4:

fervida aestas, longinqua itinera sola ducis patientia mitigabantur, eodem plura quam gregario milite tolerante,

Tac. A. 14, 24.—

When the predicates are in contrast with one another it may be rendered, nevertheless, yet, on the contrary:

(Epicurus) cum optimam et praestantissimam naturam dei dicat esse, negat idem esse in deo gratiam,

Cic. N. D. 1, 43, § 121; cf. Curt. 5, 1, 14.—

Esp.

Connected or corresp. with the pronouns ego, tu, hic, ille, iste, qui, and with unus:

idem ego ille (non enim mihi videor insolenter gloriari, etc.) idem inquam ego recreavi afflictos animos, etc.,

Cic. Att. 1, 16, 8:

ego idem, qui, etc.,

id. Or. 7, 23; cf.:

habitae sunt multae de me contiones... habuit de eodem me P. Lentulus consul contionem,

id. Sest. 50, 107:

cedo nunc ejusdem illius inimici mei de me eodem contionem,

id. ib. §

108: de me eodem,

id. ib. 51, 109:

quin tu igitur concedis idem, etc.,

id. Rep. 1, 39 fin. Mos.; cf.:

cognoram te in custodia salutis meae diligentem: eundemque te, etc.,

id. Att. 4, 1, 1:

Sopater quidam fuit, etc.... huic eidem Sopatro eidem inimici ad C. Verrem ejusdem rei nomen detulerunt,

id. Verr. 2, 2, 28, § 68:

cum est idem hic Sopater absolutus,

id. ib. 2, 2, 29, §

70: hoc idem facere,

id. Rep. 1, 35:

ab hisce eisdem permotionibus,

id. de Or. 1, 12, 53:

idem ille tyrannus,

id. Rep. 1, 42:

in eisdem illis locis,

id. Verr. 2, 1, 21, § 56:

eandem illam (sphaeram),

id. Rep. 1, 14:

eum et idem qui consuerunt et idem illud alii desiderent,

id. Off. 2, 15 fin.:

idem iste Mithridates,

id. de Imp. Pomp. 7, 19 (Klotz, Orell., B. and K.;

older edd., idem ipse): musici qui erant quondam idem poëtae,

id. de Or. 3, 44, 174; cf.:

beneficentia, quam eandem benignitatem appellari licet,

id. Off. 1, 7, 20:

quod idem in ceteris artibus non fit,

id. Fin. 3, 7, 24 fin.:

exitus quidem omnium unus et idem fuit,

id. Div. 2, 47, 97:

in qua (causa) omnes sentirent unum atque idem,

id. Cat. 4, 7, 14; cf.

in an inverted order: ut verset saepe multis modis eandem et unam rem,

id. Or. 40, 137:

neque ego aliter accepi: intellexi tamen idem, non existimasse te, etc.,

id. Fam. 9, 15, 3; id. Att. 3, 12, 1; 8, 3, 3.—

As a word of comparison, with et, ac, que, ut, qui ( quae, quod), quam, quasi, cum, or (mostly poet.) with the dat., the same as, identical with, of the same meaning as, etc.:

si quaeratur, idemne sit pertinacia et perseverantia,

Cic. Top. 23, 87: videmus fuisse quosdam, qui idem ornate ac graviter, idem versute et subtiliter dicerent, at the same time and as well as, id. Or. 7, 22; cf. id. Sull. 18, 51:

imperii nostri terrarumque idem est extremum,

id. Prov. Cons. 13, 33; cf. id. Cael. 28, 67:

disputationem habitam non quasi narrantes exponimus, sed eisdem fere verbis, ut actum disputatumque est,

id. Tusc. 2, 3, 9:

idem abeunt, qui venerant,

id. Fin. 4, 3, 7:

quoniam earum rerum quas ego gessi, non est eadem fortuna atque condicio, quae illorum qui, etc.,

id. Cat. 3, 12, 27:

non quo idem sit servulus quod familia,

id. Caecin. 20, 58:

qui (servi) et moribus eisdem essent, quibus dominus, et eodem genere ac loco nati,

id. Verr. 2, 3, 25, § 62:

eandem constituit potestatem quam si, etc.,

id. Agr. 2, 12, 30:

eodem loco res est, quasi ea pecunia legata non esset,

id. Leg. 2, 21, 53; cf.:

sensu amisso fit idem, quasi natus non esset omnino,

id. Lael. 4, 14.—With cum:

tibi mecum in eodem est pistrino vivendum,

Cic. de Or. 2, 33, 144:

hunc eodem mecum patre genitum, etc.,

Tac. A. 15, 2:

in eadem mecum Africa geniti fides,

Liv. 30, 12, 15; 28, 28, 14.—With dat.:

(Homerus) Sceptra potitus, eadem aliis sopitu' quiete est,

Lucr. 3, 1038; cf.:

invitum qui servat idem facit occidenti,

Hor. A. P. 467; so Ov. M. 13, 50; id. Am. 1, 4, 1 al.:

quod non idem illis censuissemus,

Cic. Fam. 9, 6, 3; Just. 2, 4, 10:

ille eadem nobis juratus in arma,

Ov. M. 13, 50.—In neutr. with gen.:

si idem nos juris haberemus quod ceteri,

Cic. Balb. 12, 29:

tibi idem consilii do, quod, etc.,

id. Fam. 9, 2, 2:

omnes qui ubique idem operis efficiunt,

Lact. 5, 4, 1:

non habet officii lucifer omnis idem,

Ov. F. 1, 46.— Advv.: eādem, eodem, v. h. v.

frŭor, fructus ( perf. fruitus est, Dig. 7, 4, 29:

fruiti sumus,

Sen. Ep. 93, 7:

fructus sum,

Vell. 2, 104, 3; Lucr. 3, 940; v. Neue, Formenl. 2, 562; part. fut. fruiturus, v. in the foll.; imp. FRVIMINO, Inscr. Orell. 3121; as famino from fari, see below, II.), 3, v. dep. n. [for frugvor, from the root FRVG, of fruges, fructus; Goth. bruk-jan; Germ. brauchen, to use], to derive enjoyment from a thing, to enjoy, delight in (with a more restricted signif. than uti, to make use of a thing, to use it; cf.:

Hannibal cum victoria posset uti, frui maluit, relictaque Roma Campaniam peragrare,

Flor. 2, 6, 21:

tu voluptate frueris, ego utor: tu illam summum bonum putas, ego nec bonum,

Sen. Vit. Beat. 10 fin.; cf.:

id est cujusque proprium quo quisque fruitur atque utitur,

Cic. Fam. 7, 30, 2). Constr. with abl.; less freq. with acc. or absol.

In gen.

With abl., Plaut. As. 5, 2, 68:

utatur suis bonis oportet et fruatur, qui beatus futurus est,

Cic. N. D. 1, 37, 103; cf.:

plurimis maritimis rebus fruimur atque utimur,

id. ib. 2, 60, 152:

commoda, quibus utimur, lucemque, qua fruimur,

id. Rosc. Am. 45, 131:

aevo sempiterno,

id. Rep. 6, 13; cf.:

immortali aevo,

Lucr. 2, 647:

vitā,

Cic. Clu. 61, 170; id. Cat. 4, 4, 7; Sall. C. 1, 3; Tac. A. 16, 17; Sen. Ep. 61, 2:

omnibus in vita commodis una cum aliquo,

Caes. B. G. 3, 22, 2:

voluptatibus,

Cic. Rep. 3, 12; v. infra:

optimis rebus,

Phaedr. 4, 24, 9:

gaudio,

Ter. Hec. 5, 4, 2:

meo amore,

Prop. 2, 1, 48; cf.

thalamis,

Ov. F. 3, 554:

etiam his, quae nec cibo nec poculo sunt, frui dicimur, etc.,

Donat. ad Ter. Eun. 4, 7, 46:

recordatione nostrae amicitiae,

Cic. Lael. 4, 15:

usu alicujus et moribus,

id. ib. 9, 32:

securitate (animus),

id. ib. 13, 44:

timore paventum,

Sil. 12, 566; cf.

poenă,

Mart. 8, 30, 3:

quod (genus vitae), virtute fruitur,

Cic. Fin. 4, 6, 15 Madv. N. cr. al.:

quo (spectaculo) fructus sum,

Vell. 2, 104, 3:

omnium rerum cognitione fructi sumus,

Sen. Ep. 93 med.:

non meo nomine, sed suo fructus est emptor,

Dig. 7, 4, 29:

mundo,

Manil. 1, 759:

eum esse beatum, qui praesentibus voluptatibus frueretur confideretque se fruiturum aut in omni aut in magna parte vitae,

Cic. Tusc. 3, 17, 38.—Of personal objects, to enjoy one's society:

neque te fruimur et tu nobis cares,

Cic. Att. 2, 1, 4:

Attico,

Nep. Att. 20:

ut sinat Sese alternas cum illo noctes hac frui,

Plaut. As. 5, 2, 68:

cara conjuge,

Tib. 3, 3, 32:

viro,

Prop. 2, 9, 24.—

With acc.:

pabulum frui occipito,

Cato, R. R. 149, 1: ea, quae fructus cumque es, periere profusa, Lucr. 3, 940:

meo modo ingenium frui,

Ter. Heaut. 2, 4, 21.—In the part. fut. pass. (only so in class. prose):

permittitur infinita potestas innumerabilis pecuniae conficiendae de vestris vectigalibus, non fruendis sed alienandis,

Cic. Agr. 2, 13, 33; cf. id. Fin. 1, 1, 3:

nobis haec fruenda relinqueret, quae ipse servasset,

id. Mil. 23, 63:

ejus (voluptatis) fruendae modus,

id. Off. 1, 30, 106:

justitiae fruendae causa,

id. ib. 2, 12, 41:

agro bene culto nihil potest esse nec usu uberius nec specie ornatius: ad quem fruendum non modo non retardat, verum etiam invitat senectus,

id. de Sen. 16, 57:

quem (florem aetatis) patri Hannibalis fruendum praebuit,

Liv. 21, 3, 4:

res fruenda oculis,

id. 22, 14, 4.—

Absol.:

satiatis et expletis jucundius est carere quam frui,

Cic. de Sen. 14, 47:

datur: fruare, dum licet,

Ter. Heaut. 2, 3, 104:

quae gignuntur nobis ad fruendum,

Cic. Leg. 2, 7, 16; cf.:

di tibi divitias dederant artemque fruendi,

Hor. Ep. 1, 4, 7:

fruebamur, cum, etc.,

were delighted, Plin. Pan. 34, 4.—

In partic., jurid. t. t., to have the use and enjoyment of a thing, to have the usufruct:

quid? si constat, hunc non modo colendis praediis praefuisse, sed certis fundis patre vivo frui solitum esse?

Cic. Rosc. Am. 15, 44:

EVM AGRVM POSIDERE FRVIQVE VIDETVR OPORTERE,

Inscr. Orell. 3121 (A. U. C. 637); cf.: AGRVM POSIDEBVNT FRVENTVRQVE, ib.: AGRVM NEI HABETO NIVE FRVIMINO, ib.; and:

QVOD ANTE K. IAN. FRVCTI SVNT ERVNTQVE VECTIGAL, ib.: ut censores agrum Campanum fruendum locarent,

Liv. 27, 11, 8; cf. id. 32, 7, 3:

qui in perpetuum fundum fruendum conduxerunt a municipibus, etc.,

Dig. 6, 3, 1; cf. Ter. Ad. 5, 8, 27.

hortor, ātus, 1 (archaic inf. pres. hortarier, Plaut. Merc. 4, 2, 5), v. dep. [for horitor, v. horior], to urge one strongly to do a thing, to incite, instigate, encourage, cheer, exhort (freq. and class.; cf.: moneo, admoneo, suadeo).

In gen., constr. aliquem, aliquem ad or in aliquid, ut, ne, with the simple subj., de aliqua re, aliquid, with the inf. or absol.

With acc. pers.:

coquos,

Plaut. Merc. 4, 2, 5 sq.:

hacc, quae supra scripta sunt, eo spectant, ut te horter et suadeam,

Cic. Fam. 13, 4, 3: neque nos hortari neque dehortari decet Hominem peregrinum, Plaut. Poen. 3, 3, 61:

timentem,

Ov. M. 10, 466:

celeres canes,

id. H. 4, 41; cf.:

terribiles hortatus equos,

spurring on, id. M. 5, 421:

vitulos,

Verg. G. 3, 164:

pedes,

to drive on, Plaut. Stich. 2, 1, 7:

senex in culina clamat: hortatur cocos: Quin agitis hodie?

Plaut. Cas. 4, 1, 6:

hortari coepit eundem Verbis, quae timido quoque possent addere mentem,

Hor. Ep. 2, 2, 35.—

Ad or in aliquid:

ad laudem milites,

Cic. Prov. Cons. 4, 9:

ad concordiam,

Quint. 6, 1, 50:

ad curam rei publicae,

id. 5, 11, 24:

ad diligentiam,

id. 9, 4, 133:

ad quaerendum,

id. 5, 12, 1:

ad reliqua fortius exsequenda,

id. 4, 5, 23:

paribus Messapum in proelia dictis Hortatur,

Verg. A. 11, 521:

in amicitiam jungendam,

Liv. 43, 19, 14.—

De aliqua re:

iisdem de rebus etiam atque etiam hortor, quibus superioribus litteris hortatus sum,

Cic. Fam. 4, 9, 1:

de Aufidiano nomine nihil te hortor,

id. ib. 16, 19:

aliquem de concilianda pace,

Caes. B. C. 1, 26, 3.—

With ut, ne, or the simple subj.:

Pompeium et hortari et orare... ut magnam infamiam fugiat, non desistemus,

Cic. Fam. 1, 1, 2:

petit atque hortatur, ut, etc.,

Caes. B. G. 1, 19 fin.:

ipse equo circumiens unumquemque nominans appellat, hortatur, rogat, uti meminerint, etc.,

Sall. C. 59, 5:

magno opere te hortor, ut, etc.,

Cic. Off. 1, 1, 3:

ego vos hortari tantum possum, ut amicitiam omnibus rebus humanis anteponatis,

id. Lael. 5, 17; 27, 104:

juvenes ut illam ire viam pergant,

Juv. 14, 121:

te sedulo Et moneo et hortor, ne cujusquam misereat,

Ter. Hec. 1, 1, 7; Plaut. Mil. 4, 4, 52:

Ambiorix in Nervios pervenit hortaturque, ne sui in perpetuum liberandi occasionem dimittant,

Caes. B. G. 5, 38, 2:

hortatur eos, ne animo deficiant,

id. B. C. 1, 19, 1.—With the simple subj.:

Labienum Treboniumque hortatur... ad eam diem revertantur,

id. B. G. 6, 33 fin.; id. B. C. 1, 21, 4:

quid ego vos, de vestro impendatis, hortor?

Liv. 6, 15, 10:

hortatur et monet, imitetur vicinum suum Octavium,

Suet. Aug. 3 fin. —

Aliquem aliquid or simply aliquid:

sin tu (quod te jamdudum hortor) exieris,

Cic. Cat. 1, 5, 12: trepidus hortabar fugam, Poët. ap. Charis. 1, 4 fin.:

equidem pacem hortari non desino,

Cic. Att. 7, 14 fin.; so,

pacem amicitiamque,

Nep. Dat. 8, 5:

vias,

Stat. S. 3, 5, 22:

me miseram! cupio non persuadere quod hortor,

Ov. H. 19, 187.—

With inf. or an object-clause (rare):

cum legati hortarentur accipere,

Nep. Phoc. 1, 3:

(Daedalus) dedit oscula nato, Hortaturque sequi,

Ov. M. 8, 215; Hor. Ep. 1, 1, 69:

(Chariclem medicum) remanere ac recumbere hortatus est,

Suet. Tib. 72 (cf. in the foll. b.).—

With supine:

neque ego vos ultum injurias hortor,

Sall. H. Fragm. 3, 61, 17 Dietsch.—

Absol.:

hortor, asto, admoneo,

Plaut. Am. 3, 4, 10:

Sigambri fuga comparata, hortantibus iis, quos, etc.,

Caes. B. G. 4, 18 fin.:

hortante et jubente Vercingetorige,

id. ib. 7, 26, 1; Nep. Att. 10, 4 al.—

Of inanim. or abstract things:

pol benefacta tua me hortantur, tuo ut imperio paream,

Plaut. Pers. 5, 2, 60: res, tempus, locus, simul otium hortabatur, ut, etc., Afran. ap. Non. 523, 14:

multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur,

Caes. B. G. 3, 18, 6:

secundum ea multae res eum hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam et suscipiendam putaret,

id. ib. 1, 33, 2.—With inf.:

(rei publicae dignitas) me ad sese rapit, haec minora relinquere hortatur,

Cic. Sest. 3, 7.—

Prov.:

hortari currentem,

i. e. to urge one who needs no urging, Cic. Fin. 5, 2, 6; id. Att. 13, 45, 2; v. curro. —

In partic., in milit. lang., to exhort soldiers before a battle:

Sabinus suos hortatus cupientibus signum dat,

Caes. B. G. 3, 19, 2:

pauca pro tempore milites hortatus,

Sall. J. 49, 6:

suos hortando ad virtutem arrigere,

id. ib. 23, 1; Ov. A. A. 1, 207.

Also in the act. form, horto, āre (Prisc. p. 797 P.), Enn. Ann. 554 Vahl.; perf. hortavi, Sen. Suas. 5, 8.—

hortor, āri, in pass. signif.: ab amicis hortaretur, Varr. ap. Prisc. p. 793 P.; cf. Gell. 15, 13, 1: hoste hortato, Auct. B. Hisp. 1 fin.

hortor, ātus, 1 (archaic inf. pres. hortarier, Plaut. Merc. 4, 2, 5), v. dep. [for horitor, v. horior], to urge one strongly to do a thing, to incite, instigate, encourage, cheer, exhort (freq. and class.; cf.: moneo, admoneo, suadeo).

In gen., constr. aliquem, aliquem ad or in aliquid, ut, ne, with the simple subj., de aliqua re, aliquid, with the inf. or absol.

With acc. pers.:

coquos,

Plaut. Merc. 4, 2, 5 sq.:

hacc, quae supra scripta sunt, eo spectant, ut te horter et suadeam,

Cic. Fam. 13, 4, 3: neque nos hortari neque dehortari decet Hominem peregrinum, Plaut. Poen. 3, 3, 61:

timentem,

Ov. M. 10, 466:

celeres canes,

id. H. 4, 41; cf.:

terribiles hortatus equos,

spurring on, id. M. 5, 421:

vitulos,

Verg. G. 3, 164:

pedes,

to drive on, Plaut. Stich. 2, 1, 7:

senex in culina clamat: hortatur cocos: Quin agitis hodie?

Plaut. Cas. 4, 1, 6:

hortari coepit eundem Verbis, quae timido quoque possent addere mentem,

Hor. Ep. 2, 2, 35.—

Ad or in aliquid:

ad laudem milites,

Cic. Prov. Cons. 4, 9:

ad concordiam,

Quint. 6, 1, 50:

ad curam rei publicae,

id. 5, 11, 24:

ad diligentiam,

id. 9, 4, 133:

ad quaerendum,

id. 5, 12, 1:

ad reliqua fortius exsequenda,

id. 4, 5, 23:

paribus Messapum in proelia dictis Hortatur,

Verg. A. 11, 521:

in amicitiam jungendam,

Liv. 43, 19, 14.—

De aliqua re:

iisdem de rebus etiam atque etiam hortor, quibus superioribus litteris hortatus sum,

Cic. Fam. 4, 9, 1:

de Aufidiano nomine nihil te hortor,

id. ib. 16, 19:

aliquem de concilianda pace,

Caes. B. C. 1, 26, 3.—

With ut, ne, or the simple subj.:

Pompeium et hortari et orare... ut magnam infamiam fugiat, non desistemus,

Cic. Fam. 1, 1, 2:

petit atque hortatur, ut, etc.,

Caes. B. G. 1, 19 fin.:

ipse equo circumiens unumquemque nominans appellat, hortatur, rogat, uti meminerint, etc.,

Sall. C. 59, 5:

magno opere te hortor, ut, etc.,

Cic. Off. 1, 1, 3:

ego vos hortari tantum possum, ut amicitiam omnibus rebus humanis anteponatis,

id. Lael. 5, 17; 27, 104:

juvenes ut illam ire viam pergant,

Juv. 14, 121:

te sedulo Et moneo et hortor, ne cujusquam misereat,

Ter. Hec. 1, 1, 7; Plaut. Mil. 4, 4, 52:

Ambiorix in Nervios pervenit hortaturque, ne sui in perpetuum liberandi occasionem dimittant,

Caes. B. G. 5, 38, 2:

hortatur eos, ne animo deficiant,

id. B. C. 1, 19, 1.—With the simple subj.:

Labienum Treboniumque hortatur... ad eam diem revertantur,

id. B. G. 6, 33 fin.; id. B. C. 1, 21, 4:

quid ego vos, de vestro impendatis, hortor?

Liv. 6, 15, 10:

hortatur et monet, imitetur vicinum suum Octavium,

Suet. Aug. 3 fin. —

Aliquem aliquid or simply aliquid:

sin tu (quod te jamdudum hortor) exieris,

Cic. Cat. 1, 5, 12: trepidus hortabar fugam, Poët. ap. Charis. 1, 4 fin.:

equidem pacem hortari non desino,

Cic. Att. 7, 14 fin.; so,

pacem amicitiamque,

Nep. Dat. 8, 5:

vias,

Stat. S. 3, 5, 22:

me miseram! cupio non persuadere quod hortor,

Ov. H. 19, 187.—

With inf. or an object-clause (rare):

cum legati hortarentur accipere,

Nep. Phoc. 1, 3:

(Daedalus) dedit oscula nato, Hortaturque sequi,

Ov. M. 8, 215; Hor. Ep. 1, 1, 69:

(Chariclem medicum) remanere ac recumbere hortatus est,

Suet. Tib. 72 (cf. in the foll. b.).—

With supine:

neque ego vos ultum injurias hortor,

Sall. H. Fragm. 3, 61, 17 Dietsch.—

Absol.:

hortor, asto, admoneo,

Plaut. Am. 3, 4, 10:

Sigambri fuga comparata, hortantibus iis, quos, etc.,

Caes. B. G. 4, 18 fin.:

hortante et jubente Vercingetorige,

id. ib. 7, 26, 1; Nep. Att. 10, 4 al.—

Of inanim. or abstract things:

pol benefacta tua me hortantur, tuo ut imperio paream,

Plaut. Pers. 5, 2, 60: res, tempus, locus, simul otium hortabatur, ut, etc., Afran. ap. Non. 523, 14:

multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur,

Caes. B. G. 3, 18, 6:

secundum ea multae res eum hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam et suscipiendam putaret,

id. ib. 1, 33, 2.—With inf.:

(rei publicae dignitas) me ad sese rapit, haec minora relinquere hortatur,

Cic. Sest. 3, 7.—

Prov.:

hortari currentem,

i. e. to urge one who needs no urging, Cic. Fin. 5, 2, 6; id. Att. 13, 45, 2; v. curro. —

In partic., in milit. lang., to exhort soldiers before a battle:

Sabinus suos hortatus cupientibus signum dat,

Caes. B. G. 3, 19, 2:

pauca pro tempore milites hortatus,

Sall. J. 49, 6:

suos hortando ad virtutem arrigere,

id. ib. 23, 1; Ov. A. A. 1, 207.

Also in the act. form, horto, āre (Prisc. p. 797 P.), Enn. Ann. 554 Vahl.; perf. hortavi, Sen. Suas. 5, 8.—

hortor, āri, in pass. signif.: ab amicis hortaretur, Varr. ap. Prisc. p. 793 P.; cf. Gell. 15, 13, 1: hoste hortato, Auct. B. Hisp. 1 fin.

īdem, ĕădem, ĭdem ( masc. eidem, freq. in MSS. and inscrr.; v. Lachm. ad Lucr. 1, 120; rarely isdem or eisdem; plur. nom. eidem; dat. and abl. eisdem; usu. contr. idem, isdem; not iidem, iisdem; v. Neue, Formenl. 2, 198 sqq.), pron. [from the pronom. root I, whence is, and the demonstr. suff. dem; root of dies, day, time; hence, just, exactly, Corss. Aussp. 2, 855], the same.

In gen.:

deinde quod nos eadem Asia atque idem iste Mithridates initio belli Asiatici docuit,

Cic. de Imp. Pomp. 7, 19:

quam (sphaeram) ab eodem Archimede factam posuerat in templo Virtutis Marcellus idem,

id. Rep. 1, 14:

id, quod eidem Ciceroni placet,

Quint. 10, 7, 28:

jure erat semper idem vultus (Socratis),

Cic. Tusc. 3, 15, 31:

idem semper vultus eademque frons,

id. Off. 1, 26, 90:

tu autem eodem modo omnes causas ages? aut in iisdem causis perpetuum et eundem spiritum sine ulla commutatione obtinebis?

id. Or. 31, 110:

non quod alia res esset: immo eadem,

id. Clu. 29, 80:

etiam si verbo differre videbitur, re tamen erit unum et omnibus in causis idem valebit,

id. Caecin. 21, 59:

ad causas simillimas inter se vel potius easdem,

id. Brut. 94, 324. —

In partic., idem is used,

When two predicates are referred to the same subject.

When the predicates are of the same kind it may often be rendered, at the same time, likewise, also, etc., or = is (ea, id) with quoque, etiam, simul, etc.:

cum Academico et eodem rhetore congredi conatus sum,

Cic. N. D. 2, 1, 1; cf.:

oratio splendida et grandis et eadem in primis faceta,

id. Brut. 79, 273:

avunculus meus, vir innocentissimus idemque doctissimus,

id. N. D. 3, 32, 80:

jam M. Marcellus ille quinquies consul totum (auspicium) omisit, idem imperator, idem augur optimus,

id. Div. 2, 36, 77:

ubi Xenocrates, ubi Aristoteles ista tetigit? hos enim quasi eosdem esse vultis,

id. Ac. 2, 44, 136; cf.:

viros fortes, magnanimos, eosdem bonos et simplices esse volumus,

id. Off. 1, 19, 63:

Caninius idem et idem noster cum ad me pervesperi venisset, etc.,

id. Fam. 9, 2, 1:

amicus est tamquam alter idem,

a second self, id. Lael. 21, 80:

ad idem semper exspectandum paratior,

id. Off. 2, 15, 53:

nam idem velle atque idem nolle, ea demum firma amicitia est,

Sall. C. 20, 5; cf.:

quos omnes eadem odisse, eadem metuere in unum coeëgit,

id. J. 31, 14:

Hisdem diebus, for eisdem,

Pall. 10, 13:

hic finis belli,... idemque finis regni,

Liv. 45, 9, 2; 2, 12, 2:

quae ab condita urbe Roma ad captam urbem eandem Romani... gessere,

id. 6, 1, 1:

ut pars militum gladiatores, qui e servitio Blaesi erant, pars ceteram ejusdem familiam vincirent,

Tac. A. 1, 23:

erepta mihi prius eorundem matre,

Quint. 6 prooem. 4:

fervida aestas, longinqua itinera sola ducis patientia mitigabantur, eodem plura quam gregario milite tolerante,

Tac. A. 14, 24.—

When the predicates are in contrast with one another it may be rendered, nevertheless, yet, on the contrary:

(Epicurus) cum optimam et praestantissimam naturam dei dicat esse, negat idem esse in deo gratiam,

Cic. N. D. 1, 43, § 121; cf. Curt. 5, 1, 14.—

Esp.

Connected or corresp. with the pronouns ego, tu, hic, ille, iste, qui, and with unus:

idem ego ille (non enim mihi videor insolenter gloriari, etc.) idem inquam ego recreavi afflictos animos, etc.,

Cic. Att. 1, 16, 8:

ego idem, qui, etc.,

id. Or. 7, 23; cf.:

habitae sunt multae de me contiones... habuit de eodem me P. Lentulus consul contionem,

id. Sest. 50, 107:

cedo nunc ejusdem illius inimici mei de me eodem contionem,

id. ib. §

108: de me eodem,

id. ib. 51, 109:

quin tu igitur concedis idem, etc.,

id. Rep. 1, 39 fin. Mos.; cf.:

cognoram te in custodia salutis meae diligentem: eundemque te, etc.,

id. Att. 4, 1, 1:

Sopater quidam fuit, etc.... huic eidem Sopatro eidem inimici ad C. Verrem ejusdem rei nomen detulerunt,

id. Verr. 2, 2, 28, § 68:

cum est idem hic Sopater absolutus,

id. ib. 2, 2, 29, §

70: hoc idem facere,

id. Rep. 1, 35:

ab hisce eisdem permotionibus,

id. de Or. 1, 12, 53:

idem ille tyrannus,

id. Rep. 1, 42:

in eisdem illis locis,

id. Verr. 2, 1, 21, § 56:

eandem illam (sphaeram),

id. Rep. 1, 14:

eum et idem qui consuerunt et idem illud alii desiderent,

id. Off. 2, 15 fin.:

idem iste Mithridates,

id. de Imp. Pomp. 7, 19 (Klotz, Orell., B. and K.;

older edd., idem ipse): musici qui erant quondam idem poëtae,

id. de Or. 3, 44, 174; cf.:

beneficentia, quam eandem benignitatem appellari licet,

id. Off. 1, 7, 20:

quod idem in ceteris artibus non fit,

id. Fin. 3, 7, 24 fin.:

exitus quidem omnium unus et idem fuit,

id. Div. 2, 47, 97:

in qua (causa) omnes sentirent unum atque idem,

id. Cat. 4, 7, 14; cf.

in an inverted order: ut verset saepe multis modis eandem et unam rem,

id. Or. 40, 137:

neque ego aliter accepi: intellexi tamen idem, non existimasse te, etc.,

id. Fam. 9, 15, 3; id. Att. 3, 12, 1; 8, 3, 3.—

As a word of comparison, with et, ac, que, ut, qui ( quae, quod), quam, quasi, cum, or (mostly poet.) with the dat., the same as, identical with, of the same meaning as, etc.:

si quaeratur, idemne sit pertinacia et perseverantia,

Cic. Top. 23, 87: videmus fuisse quosdam, qui idem ornate ac graviter, idem versute et subtiliter dicerent, at the same time and as well as, id. Or. 7, 22; cf. id. Sull. 18, 51:

imperii nostri terrarumque idem est extremum,

id. Prov. Cons. 13, 33; cf. id. Cael. 28, 67:

disputationem habitam non quasi narrantes exponimus, sed eisdem fere verbis, ut actum disputatumque est,

id. Tusc. 2, 3, 9:

idem abeunt, qui venerant,

id. Fin. 4, 3, 7:

quoniam earum rerum quas ego gessi, non est eadem fortuna atque condicio, quae illorum qui, etc.,

id. Cat. 3, 12, 27:

non quo idem sit servulus quod familia,

id. Caecin. 20, 58:

qui (servi) et moribus eisdem essent, quibus dominus, et eodem genere ac loco nati,

id. Verr. 2, 3, 25, § 62:

eandem constituit potestatem quam si, etc.,

id. Agr. 2, 12, 30:

eodem loco res est, quasi ea pecunia legata non esset,

id. Leg. 2, 21, 53; cf.:

sensu amisso fit idem, quasi natus non esset omnino,

id. Lael. 4, 14.—With cum:

tibi mecum in eodem est pistrino vivendum,

Cic. de Or. 2, 33, 144:

hunc eodem mecum patre genitum, etc.,

Tac. A. 15, 2:

in eadem mecum Africa geniti fides,

Liv. 30, 12, 15; 28, 28, 14.—With dat.:

(Homerus) Sceptra potitus, eadem aliis sopitu' quiete est,

Lucr. 3, 1038; cf.:

invitum qui servat idem facit occidenti,

Hor. A. P. 467; so Ov. M. 13, 50; id. Am. 1, 4, 1 al.:

quod non idem illis censuissemus,

Cic. Fam. 9, 6, 3; Just. 2, 4, 10:

ille eadem nobis juratus in arma,

Ov. M. 13, 50.—In neutr. with gen.:

si idem nos juris haberemus quod ceteri,

Cic. Balb. 12, 29:

tibi idem consilii do, quod, etc.,

id. Fam. 9, 2, 2:

omnes qui ubique idem operis efficiunt,

Lact. 5, 4, 1:

non habet officii lucifer omnis idem,

Ov. F. 1, 46.— Advv.: eādem, eodem, v. h. v.

immo, incorrectly written īmo [perh. sup. form from in, with ending mo; cf.: summus, primus; hence], on the contrary, no indeed, by no means, or yes indeed, by all means (more commonly contradicting or essentially qualifying what precedes; but never, like minime, as an independent negative, being regularly accompanied by a clause defining the meaning; v. Krebs, Antibarb. p. 551).

Lit.

In gen.: Tr. Etiam fatetur de hospite? Th. Immo pernegat, Plaut. Most. 3, 1, 19: An. Ubi? domin'? Ch. Immo apud libertum Discum, Ter. Eun. 3, 5, 60: Do. Hae quid ad me? To. Immo ad te attinent, Plaut. Pers. 4, 3, 27: De. Faciat, ut voles. Nau. Immo ejus judicio permitto omnia, Ter. Phorm. 5, 8, 54; id. Heaut. 4, 3, 28.—Esp., in a reply extending or amplifying the preceding thought (cf.: potius, quin potius): expedies? nempe ut modo? D. Immo melius spero, Ter. Hec. 3, 4, 22; Plaut. Ps. 1, 5, 80: Si. Quid? hoc intellextin'? an nondum etiam ne hoc quidem? Da. Immo callide, Ter. And. 1, 2, 30:

non igitur faciat, dixerit quis, quod utile sit, quod expediat? Immo intelligat nihil nec expedire nec utile esse, quod sit injustum,

Cic. Off. 3, 17, 76:

causa igitur non bona est? Immo optima,

id. Att. 9, 7, 4; cf.:

quem hominem? levem? immo gravissimum. Mobilem? immo constantissimum. Familiarem? immo alienissimum,

id. Rosc. Com. 16, 49; id. Att. 10, 12, 4: cum ille dixisset, se vero non exspectare;

Immo, inquit, rogo exspectes,

Quint. 9, 3, 68:

quid tu? Nullane habes vitia? Immo alia. Et fortasse minora?

Hor. S. 1, 3, 20; Plin. Pan. 36, 3.—So in retorting a question: Me. [p. 894] Quid apud hasce aedes negotii est tibi? So. Immo quid tibi'st? Plaut. Am. 1, 1, 194; id. Bacch. 2, 2, 29: Ph. An amabo meretrix illa est, quae illam sustulit? La. Immo meretrix fuit;

sed ut sit, de ea re eloquar,

id. Cist. 2, 3, 22; cf. id. Most. 3, 2, 41: Si. Paucis te volo. So. Dictum puta: Nempe ut curentur recte haec. Si. Immo aliud, Ter. And. 1, 1, 2.—

Strengthened by edepol, hercle, ecastor, vero, potius, etc.: Ol. Ecquid amas nunc me? St. Immo edepol me quam te minus, Plaut. Cas. 2, 8, 19; id. Capt. 2, 1, 16: St. Quod bonum atque fortunatum mihi sit. Ol. Ita vero et mihi. Ch. Non. Ol. Immo hercle. Ch. Immo mihi hercle, id. Cas. 2, 6, 51; Ter. Ad. 5, 8, 5: Pa. Mala es. Ph. Immo ecastor, Plaut. Mil. 2, 5, 33: Pa. Nescis, Parmeno, Quantum hodie profueris mihi, etc.... Par. Immo vero scio, neque hoc imprudens feci, Ter. Hec. 5, 4, 37:

quid? si tyrannidem occupare, si patriam prodere conabitur pater: silebitne filius? Immo vero obsecrabit patrem, ne id faciat,

Cic. Off. 3, 23, 90; id. Q. Fr. 1, 3, 1: Tr. Sub dio coli absque sole perpetuum diem. Si. Immo edepol vero, cum, etc., Plaut. Most. 3, 2, 79: Tr. Ecquid placent? Th. Ecquid placeant me rogas? immo hercle vero perplacent, id. ib. 4, 1, 4:

senatus haec intelligit, consul videt: hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit,

Cic. Cat. 1, 1, 2; id. Att. 12, 43, 1: De. Juben' hanc hinc abscedere? Ph. Immo intus potius, Plaut. As. 5, 2, 89:

immo hercle abiero potius,

id. Bacch. 2, 2, 33:

sed vos nihilne attulistis inde auri domum? Immo etiam,

id. ib. 2, 3, 82:

immo etiam,

id. Mil. 4, 2, 23; Ter. And. 4, 1, 46:

immo vero etiam, v. above: immo est quoque,

Plaut. Bacch. 4, 8, 51:

an infirmissimi omnium tamquam, quos nuper subjecit, Dolopes? Immo contra ea, etc.,

Liv. 41, 24, 8:

immo contra,

Dig. 33, 7, 5; 38, 2, 51; 41, 3, 49.—

In partic.

As an expression of dislike or surprise (ante-class.): Ch. Verum vis dicam? Da. Immo etiam Narrationis incipit mihi initium, no indeed! now he is going to begin a long story, Ter. And. 4, 2, 25:

idne est verum? immo id est genus hominum pessimum,

id. ib. 4, 1, 5: Pe. Euge, euge, lepide: laudo commentum tuum. Pa. Ut, si illanc concriminatus sit advorsum Militem, etc.... Pe. Immo optume, no! capital! Plaut. Mil. 2, 2, 86.—

Immo si scias or immo si audias, if you only knew, had only heard, intimating that such is not the case (ante-class.):

immo si scias,

Plaut. Curc. 2, 3, 42: St. Scelestissimum Me esse credo. Pa. Immo si scias dicta, quae dixit hodie, id. Cas. 3, 5, 35; Ter. Eun. 2, 3, 64: Ly. Bene hercle factum et gaudeo. De. Immo si scias, Plaut. Merc. 2, 2, 27;

so ellipt.,

id. Ps. 2, 4, 59; Ter. Heaut. 3, 3, 38:

immo si audias Meas pugnas, fugias demissis manibus domum,

Plaut. Ep. 3, 4, 15.—

Transf. (perh. not before the Aug. period), for vel potius, in the middle of a sentence, to correct or add emphasis to what has been said, nay rather; nay, I should rather say:

immo ita sit,

nay, Ov. M. 7, 512:

simulacra deum, deos immo ipsos convulsos ex sedibus suis ablatos esse,

Liv. 48, 43, 6:

ipse aliquid, immo multa quotidie dicat,

Quint. 2, 2, 8; 6, 2, 10; Plin. Pan. 85, 5:

qui pauculis diebus gestum consulatum, immo non gestum abiciebant per edictum,

id. ib. 65, 3:

nihil causae est, cur non illam vocis modulationem fidibus ac tibiis, immo hercle, cymbalis adjuvemus,

Quint. 11, 2, 59; Curt. 4, 1:

immo vero,

Plin. 34, 1, 1, § 1.—In forming a climax:

quanta verborum nobis paupertas, immo egestas sit,

Sen. Ep. 58:

Agrippinam nihilo tractabiliorem, immo in dies amentiorem,

Suet. Aug. 65; Plin. Pan. 23, 2.

35, 49, 13:

non immo,

Quint. 11, 1, 50; cf.:

non habet immo suum,

Mart. 6, 94, 4:

vivit immo vigetque,

Liv. 39, 40, 7:

statueretur immo,

Tac. A. 12, 6:

frueretur immo his,

id. ib. 11, 30:

quaedam immo virtutes,

id. ib. 15, 21:

illos quin immo,

id. Or. 6; cf.:

ipsam quin immo curam,

id. ib. 39:

quin immo,

Plin. Ep. 1, 8, 3; Quint. 1, 1, 31; 12, 11, 27; 7, 10, 8.

laetĭtĭa, ae, f. [id.], joy, esp. unrestrained joyfulness, gladness, pleasure, delight (cf.: gaudium, hilaritas).

Lit.:

laetitia opinio recens boni praesentis, in quo efferri rectum esse videatur,

Cic. Tusc. 4, 7, 14:

laetitia dicitur exsultatio quaedam animi gaudio efferventior eventu rerum expetitarum,

Gell. 2, 27, 3:

judicium plenum laetitiae,

Cic. de Or. 1, 57, 243:

percipere laetitiam ex re,

id. ib. 1, 44, 197:

prae laetitia lacrumae prosuliunt mihi,

Plaut. Stich. 3, 2, 13:

ut mea laetitia laetus promiscam siet,

id. Ps. 4, 5, 11:

totus in laetitiam effusus,

wholly dissolved in pleasure, Just. 12, 13, 7:

diem perpetuum in laetitia degere,

to spend joyfully, Ter. Ad. 4, 1, 6:

ne me in laetitiam frustra conicias,

id. Heaut. 2, 3, 51:

laetitiae dator,

i. e. Bacchus, Verg. A. 1, 734:

efferri laetitiā,

to be transported with joy, Cic. Tusc. 4, 32, 68:

exsultare,

id. Att. 14, 6, 2:

perfrui,

id. Cat. 1, 10, 26:

afficere aliquem,

id. Mil. 28, 77:

comitia me laetitiā extulerunt,

have rejoiced me exceedingly, id. Fam. 2, 10, 1:

laetitiam capere oculis,

to enjoy, id. Att. 14, 14, 1:

dare alicui,

to give delight to, id. Planc. 42, 103:

et altera traditur circensis turbae non minus similis veri laetitia,

another outbreak of joy, Liv. 45, 1, 6:

ut hanc laetitiam nec opinanti primus ei obicerem domi,

this cause of joy, Ter. Heaut. 1, 2, 12; cf.:

offerre laetitiam alicui,

id. Hec. 5, 3, 18.—Esp. of success in love, Prop. 1, 10, 12; 2, 6, 32.— Plur.:

quaero quoi ter trinas triplicis tribus demeritas artibus Dem laetitias,

Plaut. Ps. 2, 4, 14: incessi omnibus laetitiis laetus, Poët. ap. Cic. Fam. 2, 9, 2.—

Transf., pleasing appearance, beauty, grace:

membrorum,

Stat. Th. 6, 571.— Luxuriance, fertility, of plants:

trunci,

Col. 4, 24, 12:

pabuli,

plenty, abundance, Just. 44, 4, 14.—Of a fruitful soil:

loci,

Col. 4, 21, 2.—Of speech, sweetness, grace:

laetitia et pulcritudo orationis,

Tac. Or. 20.