Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

pēne

  • 1 (pēne)

        (pēne)    see paene.

    Latin-English dictionary > (pēne)

  • 2 pene

    pēne, adv., v. paene.

    Lewis & Short latin dictionary > pene

  • 3 pene

    nearly, almost.

    Latin-English dictionary of medieval > pene

  • 4 penetrale

    pĕnē̆trālis, e, adj. [penetro].
    I.
    Piercing, penetrating (ante-class.):

    frigus,

    Lucr. 1, 494:

    ignis,

    id. 1, 535:

    fulmineus multo penetralior ignis,

    id. 2, 382.—
    II.
    Transf., inward, inner, internal, interior, innermost (mostly poet.):

    tecta,

    Verg. G. 1, 379:

    aeternumque adytis effert penetralibus ignem,

    id. A. 2, 297:

    abditi ac penetrales foci,

    Cic. Har. Resp. 27, 57:

    di Penates... ab eo, quod penitus insideret: ex quo etiam penetrales a poëtis vocantur,

    id. N. D. 2, 27, 68; so,

    per penetrales deos,

    Sen. Oedip. 265; id. Phoen. 340: penetrale sacrificium dicitur, quod interiore parte sacrarii conficitur: unde et penetralia cujusque dicuntur;

    et penes nos, quod in potestate nostrā est,

    Fest. p. 250 Müll.—As subst.: pĕnē̆trāle, is ( pĕnē̆tral, Macr. S. 7, 1; Symm. Ep. 2, 34), n.; usually in plur.: pĕnē̆trālĭa, ium, the inner part, interior of any thing, esp. of a building; the inside space, an inner room (mostly poet.; not in Cic. or Cæs.; cf. adytum).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    penetrale urbis,

    Liv. 41, 20, 7:

    in ipsis penetralibus (Britanniae),

    Tac. Agr. 30:

    apparent Priami et veterum penetralia regum,

    the inner chambers, Verg. A. 2, 484:

    in penetralibus regum ipsorum,

    Vulg. Psa. 104, 30; so,

    penetralia alta medio tecti,

    Verg. A. 7, 59:

    magni amnis penetralia,

    Ov. M. 1, 574; Sil. 7, 501.—
    B.
    In partic.
    1.
    A sanctuary, esp. that of the Penates, a chapel:

    penetralia sunt penatium deorum sacraria,

    Fest. p. 208 Müll.:

    Capitolini Tonantis,

    Mart. 10, 51.—
    2.
    Transf., poet., the Penates, guardian deities:

    huc vittas castumque refer penetrale parentum,

    Sil. 13, 62:

    avi penetralia Turni,

    id. 1, 668.—
    II.
    Trop., an inner place, secret place, a secret (post-Aug.), Stat. S. 3, 5, 56:

    loci aperire penetralia,

    Quint. 6, 2, 25:

    auxilia ex ipsis sapientiae penetralibus petere,

    id. 12 prooem. §

    3: animus secedit in loca pura... Haec eloquentiae penetralia,

    Tac. Or. 12:

    penetralia animi,

    Ambros. in Luc. 1, 1, 12:

    mentis,

    id. ib. 1, 5, 105.—With esp. reference to the signif. sanctuary (v. supra, I. B.):

    ut tantum intra suum penetral existimes adorandam (philosophiam),

    Macr. S. 7, 1:

    sanctum penetral animi tui nesciunt,

    Symm. Ep. 2, 34. — Adv.: pĕnē̆trālĭter, inwardly, internally (post-class.), Ven. Vit. S. Mart. 4, 597.

    Lewis & Short latin dictionary > penetrale

  • 5 penetralia

    pĕnē̆trālis, e, adj. [penetro].
    I.
    Piercing, penetrating (ante-class.):

    frigus,

    Lucr. 1, 494:

    ignis,

    id. 1, 535:

    fulmineus multo penetralior ignis,

    id. 2, 382.—
    II.
    Transf., inward, inner, internal, interior, innermost (mostly poet.):

    tecta,

    Verg. G. 1, 379:

    aeternumque adytis effert penetralibus ignem,

    id. A. 2, 297:

    abditi ac penetrales foci,

    Cic. Har. Resp. 27, 57:

    di Penates... ab eo, quod penitus insideret: ex quo etiam penetrales a poëtis vocantur,

    id. N. D. 2, 27, 68; so,

    per penetrales deos,

    Sen. Oedip. 265; id. Phoen. 340: penetrale sacrificium dicitur, quod interiore parte sacrarii conficitur: unde et penetralia cujusque dicuntur;

    et penes nos, quod in potestate nostrā est,

    Fest. p. 250 Müll.—As subst.: pĕnē̆trāle, is ( pĕnē̆tral, Macr. S. 7, 1; Symm. Ep. 2, 34), n.; usually in plur.: pĕnē̆trālĭa, ium, the inner part, interior of any thing, esp. of a building; the inside space, an inner room (mostly poet.; not in Cic. or Cæs.; cf. adytum).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    penetrale urbis,

    Liv. 41, 20, 7:

    in ipsis penetralibus (Britanniae),

    Tac. Agr. 30:

    apparent Priami et veterum penetralia regum,

    the inner chambers, Verg. A. 2, 484:

    in penetralibus regum ipsorum,

    Vulg. Psa. 104, 30; so,

    penetralia alta medio tecti,

    Verg. A. 7, 59:

    magni amnis penetralia,

    Ov. M. 1, 574; Sil. 7, 501.—
    B.
    In partic.
    1.
    A sanctuary, esp. that of the Penates, a chapel:

    penetralia sunt penatium deorum sacraria,

    Fest. p. 208 Müll.:

    Capitolini Tonantis,

    Mart. 10, 51.—
    2.
    Transf., poet., the Penates, guardian deities:

    huc vittas castumque refer penetrale parentum,

    Sil. 13, 62:

    avi penetralia Turni,

    id. 1, 668.—
    II.
    Trop., an inner place, secret place, a secret (post-Aug.), Stat. S. 3, 5, 56:

    loci aperire penetralia,

    Quint. 6, 2, 25:

    auxilia ex ipsis sapientiae penetralibus petere,

    id. 12 prooem. §

    3: animus secedit in loca pura... Haec eloquentiae penetralia,

    Tac. Or. 12:

    penetralia animi,

    Ambros. in Luc. 1, 1, 12:

    mentis,

    id. ib. 1, 5, 105.—With esp. reference to the signif. sanctuary (v. supra, I. B.):

    ut tantum intra suum penetral existimes adorandam (philosophiam),

    Macr. S. 7, 1:

    sanctum penetral animi tui nesciunt,

    Symm. Ep. 2, 34. — Adv.: pĕnē̆trālĭter, inwardly, internally (post-class.), Ven. Vit. S. Mart. 4, 597.

    Lewis & Short latin dictionary > penetralia

  • 6 penetralis

    pĕnē̆trālis, e, adj. [penetro].
    I.
    Piercing, penetrating (ante-class.):

    frigus,

    Lucr. 1, 494:

    ignis,

    id. 1, 535:

    fulmineus multo penetralior ignis,

    id. 2, 382.—
    II.
    Transf., inward, inner, internal, interior, innermost (mostly poet.):

    tecta,

    Verg. G. 1, 379:

    aeternumque adytis effert penetralibus ignem,

    id. A. 2, 297:

    abditi ac penetrales foci,

    Cic. Har. Resp. 27, 57:

    di Penates... ab eo, quod penitus insideret: ex quo etiam penetrales a poëtis vocantur,

    id. N. D. 2, 27, 68; so,

    per penetrales deos,

    Sen. Oedip. 265; id. Phoen. 340: penetrale sacrificium dicitur, quod interiore parte sacrarii conficitur: unde et penetralia cujusque dicuntur;

    et penes nos, quod in potestate nostrā est,

    Fest. p. 250 Müll.—As subst.: pĕnē̆trāle, is ( pĕnē̆tral, Macr. S. 7, 1; Symm. Ep. 2, 34), n.; usually in plur.: pĕnē̆trālĭa, ium, the inner part, interior of any thing, esp. of a building; the inside space, an inner room (mostly poet.; not in Cic. or Cæs.; cf. adytum).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    penetrale urbis,

    Liv. 41, 20, 7:

    in ipsis penetralibus (Britanniae),

    Tac. Agr. 30:

    apparent Priami et veterum penetralia regum,

    the inner chambers, Verg. A. 2, 484:

    in penetralibus regum ipsorum,

    Vulg. Psa. 104, 30; so,

    penetralia alta medio tecti,

    Verg. A. 7, 59:

    magni amnis penetralia,

    Ov. M. 1, 574; Sil. 7, 501.—
    B.
    In partic.
    1.
    A sanctuary, esp. that of the Penates, a chapel:

    penetralia sunt penatium deorum sacraria,

    Fest. p. 208 Müll.:

    Capitolini Tonantis,

    Mart. 10, 51.—
    2.
    Transf., poet., the Penates, guardian deities:

    huc vittas castumque refer penetrale parentum,

    Sil. 13, 62:

    avi penetralia Turni,

    id. 1, 668.—
    II.
    Trop., an inner place, secret place, a secret (post-Aug.), Stat. S. 3, 5, 56:

    loci aperire penetralia,

    Quint. 6, 2, 25:

    auxilia ex ipsis sapientiae penetralibus petere,

    id. 12 prooem. §

    3: animus secedit in loca pura... Haec eloquentiae penetralia,

    Tac. Or. 12:

    penetralia animi,

    Ambros. in Luc. 1, 1, 12:

    mentis,

    id. ib. 1, 5, 105.—With esp. reference to the signif. sanctuary (v. supra, I. B.):

    ut tantum intra suum penetral existimes adorandam (philosophiam),

    Macr. S. 7, 1:

    sanctum penetral animi tui nesciunt,

    Symm. Ep. 2, 34. — Adv.: pĕnē̆trālĭter, inwardly, internally (post-class.), Ven. Vit. S. Mart. 4, 597.

    Lewis & Short latin dictionary > penetralis

  • 7 penetraliter

    pĕnē̆trālis, e, adj. [penetro].
    I.
    Piercing, penetrating (ante-class.):

    frigus,

    Lucr. 1, 494:

    ignis,

    id. 1, 535:

    fulmineus multo penetralior ignis,

    id. 2, 382.—
    II.
    Transf., inward, inner, internal, interior, innermost (mostly poet.):

    tecta,

    Verg. G. 1, 379:

    aeternumque adytis effert penetralibus ignem,

    id. A. 2, 297:

    abditi ac penetrales foci,

    Cic. Har. Resp. 27, 57:

    di Penates... ab eo, quod penitus insideret: ex quo etiam penetrales a poëtis vocantur,

    id. N. D. 2, 27, 68; so,

    per penetrales deos,

    Sen. Oedip. 265; id. Phoen. 340: penetrale sacrificium dicitur, quod interiore parte sacrarii conficitur: unde et penetralia cujusque dicuntur;

    et penes nos, quod in potestate nostrā est,

    Fest. p. 250 Müll.—As subst.: pĕnē̆trāle, is ( pĕnē̆tral, Macr. S. 7, 1; Symm. Ep. 2, 34), n.; usually in plur.: pĕnē̆trālĭa, ium, the inner part, interior of any thing, esp. of a building; the inside space, an inner room (mostly poet.; not in Cic. or Cæs.; cf. adytum).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    penetrale urbis,

    Liv. 41, 20, 7:

    in ipsis penetralibus (Britanniae),

    Tac. Agr. 30:

    apparent Priami et veterum penetralia regum,

    the inner chambers, Verg. A. 2, 484:

    in penetralibus regum ipsorum,

    Vulg. Psa. 104, 30; so,

    penetralia alta medio tecti,

    Verg. A. 7, 59:

    magni amnis penetralia,

    Ov. M. 1, 574; Sil. 7, 501.—
    B.
    In partic.
    1.
    A sanctuary, esp. that of the Penates, a chapel:

    penetralia sunt penatium deorum sacraria,

    Fest. p. 208 Müll.:

    Capitolini Tonantis,

    Mart. 10, 51.—
    2.
    Transf., poet., the Penates, guardian deities:

    huc vittas castumque refer penetrale parentum,

    Sil. 13, 62:

    avi penetralia Turni,

    id. 1, 668.—
    II.
    Trop., an inner place, secret place, a secret (post-Aug.), Stat. S. 3, 5, 56:

    loci aperire penetralia,

    Quint. 6, 2, 25:

    auxilia ex ipsis sapientiae penetralibus petere,

    id. 12 prooem. §

    3: animus secedit in loca pura... Haec eloquentiae penetralia,

    Tac. Or. 12:

    penetralia animi,

    Ambros. in Luc. 1, 1, 12:

    mentis,

    id. ib. 1, 5, 105.—With esp. reference to the signif. sanctuary (v. supra, I. B.):

    ut tantum intra suum penetral existimes adorandam (philosophiam),

    Macr. S. 7, 1:

    sanctum penetral animi tui nesciunt,

    Symm. Ep. 2, 34. — Adv.: pĕnē̆trālĭter, inwardly, internally (post-class.), Ven. Vit. S. Mart. 4, 597.

    Lewis & Short latin dictionary > penetraliter

  • 8 penetral

    pĕnē̆tral, ālis, v. penetralis fin.

    Lewis & Short latin dictionary > penetral

  • 9 penetrator

    pĕnē̆trātor, ōris, m. [id.], one who penetrates, a penetrator (post-class.):

    domus alienae penetratores,

    Aug. Ep. 199; Prud. Hamart. 883; Paul. Nol. Carm. 20, 285.

    Lewis & Short latin dictionary > penetrator

  • 10 penetro

    pĕnē̆tro, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [root pa- of pasco; v. penates].
    I.
    Act.
    A.
    To put, place, or set any thing into any thing (ante- and post-class.; v. Brix ad Plaut. Trin. 1, 2, 109).
    1.
    Lit.:

    penetrare pedem intra aedes,

    Plaut. Men. 5, 2, 64; 2, 3, 49: quo illic homo foras se penetrat ex aedibus? to betake one's self, go in any direction, id. Trin. 2, 2, 1:

    me ad pluris penetravi,

    id. ib. v. 14:

    se in fugam,

    to take to flight, id. Am. 1, 1, 94:

    in eam (specum) me penetro et recondo,

    Gell. 5, 14, 18.— To enter, penetrate:

    ea intra pectus se penetravit potio,

    Plaut. Truc. 1, 1, 23.—In the same sense, mid.:

    quae penetrata queunt sensum progignere acerbum,

    having entered, having penetrated, Lucr. 4, 670; 1246.—
    2.
    Trop.:

    Labeo Antistius in grammaticam sese atque dialecticam litterasque antiquiores altioresque penetraverat,

    had penetrated into, Gell. 13, 10, 1.—
    B.
    Aliquid, to pierce into any thing; to enter, penetrate any thing ( poet. and in post-Aug. prose).
    1.
    Lit., Lucr. 4, 894:

    (semen) penetrare locos nequit,

    id. 4, 1246:

    vox aures penetrat,

    id. 4, 613:

    hominem cum vini vis penetravit Acris,

    id. 3, 476:

    Illyricos sinus,

    Verg. A. 1, 243:

    nave Aegyptum,

    Suet. Caes. 52:

    mediae cryptam Suburrae,

    Juv. 5, 106. — Pass.:

    ut (India) penitus nequeat penetrari,

    Lucr. 2, 539:

    penetratae cum victoriā Media, Albania, etc.,

    Vell. 2, 40, 1:

    penetrata limina montis,

    Stat. S. 4, 6, 104:

    iter L. Lucullo penetratum,

    Tac. A. 15, 27.—
    2.
    Trop.:

    id Tiberii animum altius penetravit,

    Tac. A. 1, 69; cf. id. ib. 3, 4.—With subject-clause:

    tum penetrabat eos, posse haec, etc.,

    it entered their thoughts, it occurred to them, Lucr. 5, 1262.—
    II.
    Neutr., to enter, penetrate into any place or thing, betake one's self (class.; cf.: pervado, permano).
    A.
    Lit.:

    in palaestram,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 32:

    sub terras,

    Cic. Verr. 2, 4, 48, § 107:

    ad os Pelusii,

    Curt. 4, 1, 29:

    in ipsum portum,

    Cic. Verr. 2, 5, 37, § 96:

    in castra hostium,

    Liv. 2, 12, 3:

    in artissimas fauces,

    Curt. 5, 3, 17:

    ad urbes,

    Cic. Prov. Cons. 13, 32:

    per angustias,

    id. Tusc. 1, 20, 45:

    intra vallum,

    Liv. 39, 31:

    in urbem,

    id. 2, 53:

    cum eo penetrasset,

    thus far, Nep. Chabr. 4:

    astra per caelum penetrantia,

    Cic. Univ. 9:

    penetrat vox ad aures,

    Ov. M. 12, 42:

    usque ad nares,

    Cels. 7, 7.— Impers. pass.:

    in eam speluncam penetratum cum signis est,

    Liv. 10, 1.—
    B.
    Trop.:

    Romuli animus haec ipsa in templa penetravit,

    Cic. Rep. 6, 22, 24:

    hominum ratio in caelum usque penetravit,

    id. N. D. 2, 61, 163:

    nulla res magis penetrat in animos,

    id. Brut. 38, 142:

    penetrare ad sensum judicis opinionemque,

    id. Part. 36:

    quo non ars penetrat?

    Ov. A. A. 3, 291:

    in provincias quoque grammatica penetraverat,

    Suet. Gram. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > penetro

  • 11 dēleō

        dēleō ēvī (dēlērat, C.; dēlēsset, L.), ētus, ēre    [de + LI-], to erase, efface, obliterate, blot out: epistulas: cum tabulas prehendisset, digito legata delevit: Non delenda carmina, H.: tabellas, O.: tabulas, Iu.—In gen., to abolish, destroy, annihilate, overthrow, raze, extinguish: urbīs: ante Carthaginem deletam, S.: Volscum nomen, L.: sepulcrum: dispersis ac pene deletis hostibus, Cs.: copias multis proeliis: homines morte deletos: Curionem: toto animante deleto.—Fig., to finish, put an end to, extinguish, abolish, annul: bella: decreta: ad delendam priorem ignominiam, L.: morte omnia deleri: omnis improbitas delenda: operis famam, O.: leges una rogatione.— To blot put, obliterate, efface: memoriam discordiarum oblivione: suspicionem ex animo: turpitudinem fugae virtute, Cs.
    * * *
    delere, delevi, deletus V TRANS
    erase, wipe/scratch/remove (letters/marks), wipe/blot out, expunge, delete; annihilate/exterminate, kill every member of a group; put end to, end/abolish; destroy completely, demolish/obliterate/crush; ruin; overthrow; nullify/annul

    Latin-English dictionary > dēleō

  • 12 paene

        paene (not pēne), adv.,    nearly, almost, as I may say: duo maria paene coniungere: hostes victi, S.: senex paene agrestis: non solum... sed paene etiam, Cs.: Quam paene furvae regna Proserpinae... vidimus, H.: divini paene est viri: ipsa paene insula: adulescens, paene potius puer.
    * * *
    nearly, almost; mostly

    Latin-English dictionary > paene

  • 13 pēnis

        pēnis is, m     a tail (old): caudam antiqui penem vocabant.— The penis, C., H., Iu.—Lust, wantonness, dissipation: ganeo, manu, ventre, pene bona patria laceraverat, S.
    * * *
    male sexual organ, penis; (sometimes rude); a tail

    Latin-English dictionary > pēnis

  • 14 decet

    dĕcet, cuit, 2, v. impers. [Sanscr. dacas, fame; Gr. dokeô, to seem, think; Lat. decus, dignus]. It is seemly, comely, becoming,; it beseems, behooves, is fitting, suitable, proper (for syn. v. debeo init.):

    decere quasi aptum esse consentaneumque tempori et personae,

    Cic. Or. 22, 74; cf. also nunc quid aptum sit, hoc est, quid maxime deceat in oratione videamus, id. de Or. 3, 55, 210 (very freq. and class.; not in Caes.).—Constr., with nom. or inf. of the thing, and with acc.; less freq. with dat. of the pers.; sometimes absol.
    a.
    With nom. rei
    (α).
    and acc. pers.: Ph. Quin me aspice et contempla, ut haec (sc. vestis) me decet. Sc. Virtute formae id evenit, te ut deceat, quicquid habeas, Plaut. Most. 1, 3, 16 sq.; cf.:

    quem decet muliebris ornatus, quem incessus psaltriae, Cic. Clod. fragm. 5, p. 105 ed. Beier: te toga picta decet,

    Prop. 4, 4, 53 al.; Hor. Ep. 1, 18, 30; Quint. 8, 5, 28;

    and nec habitus triumphalis feminas deceat,

    id. 11, 1, 3; cf.:

    omnis Aristippum color decuit,

    Hor. Ep. 1, 17, 23:

    intonsus crinis deum,

    Tib. 1, 4, 38; cf.:

    neglecta decet multas coma,

    Ov. A. A. 3, 153; id. F. 2, 106 et saep.:

    id maxime quemque decet, quod est cujusque maxime suum,

    Cic. Off. 1, 31, 113:

    quod omnes et semper et ubique decet,

    Quint. 11, 1, 14:

    non si quid Pholoen satis, Et te, Chlori, decet,

    Hor. Od. 3, 15, 8 et saep.:

    qui flexus deceat miserationem,

    Quint. 1, 11, 12:

    civitatem quis deceat status,

    Hor. Od. 3, 29, 25 et saep.—In plur.:

    quem tenues decuere togae nitidique capilli,

    Hor. Ep. 1, 14, 32:

    te non citharae decent,

    id. Od. 3, 15, 14:

    alba decent Cererem: vestes Cerealibus albas Sumite,

    Ov. F. 4, 619; id. M. 1, 457 et saep.:

    nec velle experiri, quam se aliena deceant,

    Cic. Off. 1, 31, 113; Quint. 6, 1, 25:

    illa quoque diversa bonum virum decent,

    id. 11, 1, 42 et saep.:

    duo verba uni apposita ne versum quidem decuerint,

    id. 8, 6, 43.—
    (β).
    Without acc. pers.:

    nihil est difficilius quam quid deceat videre,

    Cic. Or. 21, 70; cf.:

    quid deceat et quid aptum sit personis,

    id. Off. 1, 34 fin.:

    casus singularis magis decuit,

    Quint. 8, 3, 20; id. 11, 3, 161 et saep.:

    idem fere in omni genere causarum et proderit et decebit,

    id. 11, 1, 14; cf. id. 9, 4, 21.—In plur.:

    ubi lepos, joci, risus, vinum, ebrietas decent,

    Plaut. Ps. prol. 20:

    cum magna pars est exhausta orationis, pene omnia decent,

    Quint. 11, 3, 147; 150; id. 11, 1, 48 et saep. —
    (γ).
    With dat.:

    istuc facinus nostro generi non decet,

    Plaut. Am. 2, 2, 188: certa est ratio quae deceat philosopho, Apul. Flor. 3, p. 355, 13; Plaut. Pers. 2, 2, 34; cf. infra. —
    b.
    With inf.
    (α).
    and acc. pers.:

    non te mihi irasci decet,

    Plaut. Am. 1, 3, 24:

    hanc maculam nos decet effugere,

    Ter. Ad. 5, 8, 31:

    oratorem irasci minime decet,

    Cic. Tusc. 4, 25; Quint. 12, 6, 3; Ov. M. 3, 265; so freq. with inf. pass.:

    specimen naturae capi debet ex optima quaque natura,

    Cic. Tusc. 1, 14, 32:

    mortalin' decuit violari vulnere divum?

    Verg. A. 12, 797; Ter. And. prol. 16. —
    (β).
    Without acc.:

    injusta ab justis impetrare non decet,

    Plaut. Am. prol. 35:

    exemplis grandioribus decuit uti,

    Cic. Div. 1, 20; Ov. M. 8, 27:

    nunc decet caput impedire myrto: nunc et in umbrosis Fauno decet immolare lucis,

    Hor. Od. 1, 4, 9 sq.; id. Ep. 1, 17, 2; Pers. 3, 27.—
    (γ).
    With dat.:

    decet tantae majestati eas servare leges, quibus, etc.,

    Dig. 32, 1, 23:

    ita uti liberali esse ingenio decet,

    Ter. Hec. 1, 2, 89:

    prima certe pensari decet populo utrum, etc.,

    Liv. 34, 58, 8.
    c.
    Absol.
    (α).
    with acc. pers.:

    ita ut vos decet,

    Plaut. Most. 3, 2, 40; cf.:

    facis, ut te decet,

    Ter. Andr. 2, 5, 10; id. Heaut. 5, 5, 10:

    ita uti fortes decet milites,

    id. Eun. 4, 7, 44; cf.: id. Andr. 2, 6, 14:

    illum decet,

    Quint. 9, 4, 15 et saep.—
    (β).
    Without case:

    eia haud sic decet,

    Ter. Eun. 5, 9, 35; cf. id. Hec. 2, 2, 10:

    fecisti ut decuerat,

    id. ib. 4, 4, 66:

    minus severe quam decuit,

    Cic. Phil. 6, 1:

    velata parte oris, quia sic decebat,

    it was becoming, Tac. A. 13, 45:

    nihil aliter ac deceat,

    id. Att. 6, 3, 8: perge;

    decet,

    Verg. A. 12, 153 et saep.—
    (γ).
    With dat.:

    ita nobis decet,

    Ter. Ad. 5, 8, 5; id. Heaut. 5, 2, 12:

    locum editiorem quam victoribus decebat,

    Sall. H. 1, 98 (Serv. Verg. A. 8, 127.)— Hence, dĕcens, entis, P. a. (freq. in Hor., Ov., and post-Aug. prose, esp. Quint.; not in Verg.; in Cic. once adverbially, and cf. decentia), seemly, becoming, decent, proper, fit:

    amictus,

    Ov. Pont. 2, 5, 52; cf.:

    decentior amictus,

    Quint. 11, 3, 156;

    and sinus (togae) decentissimus,

    id. 11, 3, 140:

    ornatus,

    id. 2, 15, 21:

    motus,

    Hor. Od. 4, 13, 17; Quint. 1, 10, 26; cf.:

    corporis decens et accommodatus orationi motus,

    id. 11, 3, 29;

    and allevatio atque contractio humerorum,

    id. 11, 3, 83:

    decentissimum sponsalium genus,

    Sen. Ben. 1, 9 et saep.:

    quid verum atque decens,

    Hor. Ep. 1, 1, 11:

    decentius erit servare pudorem,

    Quint. 11, 1, 78; cf. 8, 6, 6.—
    2.
    Esp. of corporeal fitness and symmetry, regularly, symmetrically, handsomely shaped; well-formed; noble:

    forma,

    Ov. Am. 3, 1, 9; cf.:

    habitus decentior quam sublimior,

    Tac. Agr. 44:

    facies,

    Ov. Tr. 3, 7, 33:

    malae,

    Hor. Od. 3, 27, 53:

    Venus,

    id. ib. 1, 18, 6; cf.:

    Cynthia,

    Prop. 4, 8, 52 (5, 8, 52 M.):

    Gratiae,

    Hor. Od. 1, 4, 6:

    (Paullus) et nobilis et decens,

    id. ib. 4, 1, 13: pulcher et decens toto corpore, Suct. Dom. 18; cf. Juv. 6, 161:

    sumptis decentior armis Minerva,

    Ov. H. 5, 35; Quint. 8, 3, 10 et saep.— Adv.: decenter (acc. to no. 1), becomingly, decently, properly, fitly:

    fictis nominibus decenter uti,

    Plin. Ep. 6, 21, 5; cf.:

    fieri,

    Quint. 11, 1, 79:

    singula quaeque locum teneant sortita decenter,

    Hor. A. P. 92; cf.:

    maesta,

    Ov. Am. 2, 5, 44.— Comp.: Hor. Ep. 2, 2, 216; Quint. 9, 1, 21 al.— Sup., a false reading for diligentissime, Cic. Caes. 26, 74.

    Lewis & Short latin dictionary > decet

  • 15 desero

    1.
    dē-sĕro, no perf., sĭtum, 3, v. a., to sow, plant:

    desitis seminibus,

    Varr. R. R. 1, 23, 6.
    2.
    dē-sĕro, rŭi, rtum, 3, v. a. Lit., to undo or sever one's connection with another; hence, with esp. reference to the latter, to leave, forsake, abandon, desert, give up (cf. derelinquere; more restricted in signif. than relinquere, which denotes, in general, to depart from, to leave any one. Deserere, orig. in milit. lang., implies a cowardly running away; frequently used with prodere; also in the flg. phrase: deserere vitam; and later, absol. in the sense of to desert, etc.; cf. also: linquere, destituere, deficere, discedere—freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ut jurent omnes, se exercitum ducesque non deserturos neque prodituros,

    Caes. B. C. 1, 76, 2; cf. id. ib. 2, 32, 7:

    deseritur a suis Varus,

    id. ib. 1, 13, 3; cf. id. ib. 1, 15, 3; id. B. G. 5, 3, 6 al.:

    pignus,

    Plaut. Capt. 2, 3, 75 et saep.:

    te amantem non deseram,

    id. Ps. 1, 1, 101; cf. id. Mil. 4, 8, 53 et saep.:

    cum amici partim deseruerint me, partim etiam prodiderint,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 5:

    me deseruisti ac dereliquisti,

    id. Planc. 5, 13; cf. id. Verr. 2, 3, 51, and v. the foll.:

    Avaricum,

    Caes. B. G. 7, 30, 2; cf.:

    cunctis oppidis castellisque desertis,

    id. ib. 2, 29:

    fratrem ne desere frater,

    Verg. A. 10, 600:

    thalamos ne desere pactos,

    id. ib. 10, 649:

    bellum,

    Just. 5, 2, 10:

    victoriam,

    id. 14, 3, 6:

    milites insepultos,

    Curt. 5, 13, 3:

    metu locum,

    Tac. A. 1, 65 et saep.—
    B.
    Absol., in milit. lang., to desert, Nep. Eum. 5, 1; Sen. de Ira, 2, 10, 1; Tac. A. 13, 35; Quint. 9, 2, 85; Amm. Marc. 31, 7, 4; Dig. 49, 16, 3, § 7 sq. al.—
    II.
    Trop., to leave, desert, abandon:

    Petreius non deserit sese, armat familiam, etc.,

    Caes. B. C. 1, 75, 2:

    suum jus,

    Cic. Caecin. 35 fin.; cf.:

    desertarum derelictarumque rerum patrocinium suscipere,

    id. N. D. 1, 5, 11:

    preces, promissa, spem, obsecrationem et fideles litteras alicujus,

    id. Att. 3, 19, 2:

    causam,

    id. Sull. 20, 58; cf.:

    desertam ac proditam causam queri,

    Liv. 2, 54:

    ullam officii partem,

    Cic. Fin. 1, 7, 24; cf.

    officium (with praetermittere defensionem),

    id. Off. 1, 9: susceptum officium, Caes. B. C. 3, 18:

    vitam,

    Cic. Sest. 22 fin.; cf. id. de Sen. 20, 72:

    deditionem,

    Sall. J. 70, 1:

    studia sapientiae,

    Quint. 12, 2, 8:

    viam virtutis,

    Hor. Od. 3, 24, 44:

    vestigia Graeca,

    id. A. P. 287:

    fastidiosam copiam,

    id. Od. 3, 29, 9.—
    2.
    Esp., leg. t. t.:

    vadimonia deserere,

    to forfeit recognizance, fail to appear, Cic. Cat. 2, 3, 5; id. Quint. 23, 75 et saep.—So absol.:

    deserui, tempestatibus impeditus,

    Quint. 3, 6, 78.—
    B.
    Of subjects not personal, to fail, forsake, etc.:

    genua hunc cursorem deserunt,

    Plaut. Merc. 1, 2, 13; cf.:

    aliquem corpus, vires,

    Tac. A. 6, 50:

    donec te deseret aetas,

    Hor. Ep. 1, 20, 10:

    me lucerna,

    Cic. Att. 7, 7 fin.:

    fama Curium Fabricium,

    id. Tusc. 1, 46, § 110; cf.:

    nec facundia deseret hunc nec lucidus ordo,

    Hor. A. P. 41 et saep.— Poet.:

    mensa deserit toros,

    is removed from, Ov. H. 12, 52.— Pass.:

    deseremur potius a re familiari, quam a republica,

    Cic. Att. 16, 3; cf. Caes. B. G. 5, 34, 2; Cic. Att. 3, 15:

    a tribunitia voce,

    id. Clu. 40, 110; Vell. 2, 80; Just. 2, 4, 29 al.; and poet. with simple abl.:

    deseror conjuge,

    Ov. H. 12, 161; Prop. 2, 7, 17:

    desertus viribus leo,

    Phaedr. 1, 21, 3; Stat. Th. 4, 707; cf.

    suis,

    Tac. A. 3, 20 fin.; Suet. Cal. 12.— With gen.:

    deserta natorum,

    Stat. Th. 5, 608.—Hence, dēsertus, a, um, P. a., deserted; esp. of places, desert, solitary, waste.
    A.
    Adj. (cf.:

    vastus, inanis, solitarius): in locis desertis,

    Caes. B. G. 5, 53, 4:

    urbes dirutae ac pene desertae,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 8:

    deserta via et inculta,

    id. Cael. 18:

    frequens an desertus locus,

    Quint. 5, 10, 37:

    terra,

    Vulg. Lev. 26, 33 et saep.—Of objects in solitary places:

    stipes,

    Tib. 1, 1, 12 (21 M.):

    arbores,

    Prop. 1, 20, 36.— Subst.: dē-serta, ae, f., the abandoned wife:

    multi filii desertae,

    Vulg. Gal. 4, 27.— Comp.:

    reditus desertior,

    Cic. Pis. 23, 55:

    nihil turpius ac desertius,

    id. Q. Fr. 3, 1, 5.— Sup.:

    orae desertissimae,

    id. Sest. 22, 50:

    solitudo,

    id. Verr. 2, 5, 67 al. —
    B.
    Since the Aug. per. subst.: dēserta, ōrum, n., desert places, deserts, wastes, Verg. E. 6, 81; id. G. 3, 342; Plin. 5, 4, 4, § 26 al.—With gen.:

    Libyae deserta,

    Verg. A. 1, 384; so id. G. 3, 291; Front. Strat. 1, 7, 7; Vulg. Isa. 52, 9 al.—In sing.: dēsertum, i, n. (eccl. Lat.):

    in deserto,

    Prud. Apoth. 774; Hier. Ep. 125, 2; Vulg. Num. 1, 1; Luc. 3, 2 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > desero

  • 16 deserta

    1.
    dē-sĕro, no perf., sĭtum, 3, v. a., to sow, plant:

    desitis seminibus,

    Varr. R. R. 1, 23, 6.
    2.
    dē-sĕro, rŭi, rtum, 3, v. a. Lit., to undo or sever one's connection with another; hence, with esp. reference to the latter, to leave, forsake, abandon, desert, give up (cf. derelinquere; more restricted in signif. than relinquere, which denotes, in general, to depart from, to leave any one. Deserere, orig. in milit. lang., implies a cowardly running away; frequently used with prodere; also in the flg. phrase: deserere vitam; and later, absol. in the sense of to desert, etc.; cf. also: linquere, destituere, deficere, discedere—freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ut jurent omnes, se exercitum ducesque non deserturos neque prodituros,

    Caes. B. C. 1, 76, 2; cf. id. ib. 2, 32, 7:

    deseritur a suis Varus,

    id. ib. 1, 13, 3; cf. id. ib. 1, 15, 3; id. B. G. 5, 3, 6 al.:

    pignus,

    Plaut. Capt. 2, 3, 75 et saep.:

    te amantem non deseram,

    id. Ps. 1, 1, 101; cf. id. Mil. 4, 8, 53 et saep.:

    cum amici partim deseruerint me, partim etiam prodiderint,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 5:

    me deseruisti ac dereliquisti,

    id. Planc. 5, 13; cf. id. Verr. 2, 3, 51, and v. the foll.:

    Avaricum,

    Caes. B. G. 7, 30, 2; cf.:

    cunctis oppidis castellisque desertis,

    id. ib. 2, 29:

    fratrem ne desere frater,

    Verg. A. 10, 600:

    thalamos ne desere pactos,

    id. ib. 10, 649:

    bellum,

    Just. 5, 2, 10:

    victoriam,

    id. 14, 3, 6:

    milites insepultos,

    Curt. 5, 13, 3:

    metu locum,

    Tac. A. 1, 65 et saep.—
    B.
    Absol., in milit. lang., to desert, Nep. Eum. 5, 1; Sen. de Ira, 2, 10, 1; Tac. A. 13, 35; Quint. 9, 2, 85; Amm. Marc. 31, 7, 4; Dig. 49, 16, 3, § 7 sq. al.—
    II.
    Trop., to leave, desert, abandon:

    Petreius non deserit sese, armat familiam, etc.,

    Caes. B. C. 1, 75, 2:

    suum jus,

    Cic. Caecin. 35 fin.; cf.:

    desertarum derelictarumque rerum patrocinium suscipere,

    id. N. D. 1, 5, 11:

    preces, promissa, spem, obsecrationem et fideles litteras alicujus,

    id. Att. 3, 19, 2:

    causam,

    id. Sull. 20, 58; cf.:

    desertam ac proditam causam queri,

    Liv. 2, 54:

    ullam officii partem,

    Cic. Fin. 1, 7, 24; cf.

    officium (with praetermittere defensionem),

    id. Off. 1, 9: susceptum officium, Caes. B. C. 3, 18:

    vitam,

    Cic. Sest. 22 fin.; cf. id. de Sen. 20, 72:

    deditionem,

    Sall. J. 70, 1:

    studia sapientiae,

    Quint. 12, 2, 8:

    viam virtutis,

    Hor. Od. 3, 24, 44:

    vestigia Graeca,

    id. A. P. 287:

    fastidiosam copiam,

    id. Od. 3, 29, 9.—
    2.
    Esp., leg. t. t.:

    vadimonia deserere,

    to forfeit recognizance, fail to appear, Cic. Cat. 2, 3, 5; id. Quint. 23, 75 et saep.—So absol.:

    deserui, tempestatibus impeditus,

    Quint. 3, 6, 78.—
    B.
    Of subjects not personal, to fail, forsake, etc.:

    genua hunc cursorem deserunt,

    Plaut. Merc. 1, 2, 13; cf.:

    aliquem corpus, vires,

    Tac. A. 6, 50:

    donec te deseret aetas,

    Hor. Ep. 1, 20, 10:

    me lucerna,

    Cic. Att. 7, 7 fin.:

    fama Curium Fabricium,

    id. Tusc. 1, 46, § 110; cf.:

    nec facundia deseret hunc nec lucidus ordo,

    Hor. A. P. 41 et saep.— Poet.:

    mensa deserit toros,

    is removed from, Ov. H. 12, 52.— Pass.:

    deseremur potius a re familiari, quam a republica,

    Cic. Att. 16, 3; cf. Caes. B. G. 5, 34, 2; Cic. Att. 3, 15:

    a tribunitia voce,

    id. Clu. 40, 110; Vell. 2, 80; Just. 2, 4, 29 al.; and poet. with simple abl.:

    deseror conjuge,

    Ov. H. 12, 161; Prop. 2, 7, 17:

    desertus viribus leo,

    Phaedr. 1, 21, 3; Stat. Th. 4, 707; cf.

    suis,

    Tac. A. 3, 20 fin.; Suet. Cal. 12.— With gen.:

    deserta natorum,

    Stat. Th. 5, 608.—Hence, dēsertus, a, um, P. a., deserted; esp. of places, desert, solitary, waste.
    A.
    Adj. (cf.:

    vastus, inanis, solitarius): in locis desertis,

    Caes. B. G. 5, 53, 4:

    urbes dirutae ac pene desertae,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 8:

    deserta via et inculta,

    id. Cael. 18:

    frequens an desertus locus,

    Quint. 5, 10, 37:

    terra,

    Vulg. Lev. 26, 33 et saep.—Of objects in solitary places:

    stipes,

    Tib. 1, 1, 12 (21 M.):

    arbores,

    Prop. 1, 20, 36.— Subst.: dē-serta, ae, f., the abandoned wife:

    multi filii desertae,

    Vulg. Gal. 4, 27.— Comp.:

    reditus desertior,

    Cic. Pis. 23, 55:

    nihil turpius ac desertius,

    id. Q. Fr. 3, 1, 5.— Sup.:

    orae desertissimae,

    id. Sest. 22, 50:

    solitudo,

    id. Verr. 2, 5, 67 al. —
    B.
    Since the Aug. per. subst.: dēserta, ōrum, n., desert places, deserts, wastes, Verg. E. 6, 81; id. G. 3, 342; Plin. 5, 4, 4, § 26 al.—With gen.:

    Libyae deserta,

    Verg. A. 1, 384; so id. G. 3, 291; Front. Strat. 1, 7, 7; Vulg. Isa. 52, 9 al.—In sing.: dēsertum, i, n. (eccl. Lat.):

    in deserto,

    Prud. Apoth. 774; Hier. Ep. 125, 2; Vulg. Num. 1, 1; Luc. 3, 2 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > deserta

  • 17 desiderium

    dēsīdĕrĭum, ii, n. [desidero], a longing, ardent desire or wish, properly for something once possessed; grief, regret for the absence or loss of any thing (for syn. cf.: optio, optatio, cupido, cupiditas, studium, appetitio, voluntas—freq. and class.).
    I.
    Prop.
    (α).
    With gen. object.:

    te desiderium Athenarum cepisset,

    Ter. Hec. 1, 2, 13; cf.:

    me desiderium tenet urbis,

    Cic. Fam. 2, 11; Hor. Ep. 1, 14, 22;

    and, locorum,

    Ov. Tr. 3, 2, 21:

    rerum earum,

    Lucr. 3, 901; cf. id. 3, 922; 918:

    esse in desiderio alicujus,

    Cic. Fam. 2, 12 fin.:

    desiderium conjunctissimi viri ferre,

    id. Lael. 27, 104:

    Scipionis desiderio moveri,

    id. ib. 3, 10:

    tam cari capitis,

    Hor. Od. 1, 24, 1:

    defuncti,

    Suet. Calig. 6 et saep.:

    desiderio id fieri tuo (for tui),

    Ter. Heaut. 2, 3, 66; cf.:

    voluntas, in qua inest aliqua vis desiderii ad sanandum volnus injuriae,

    Cic. Fam. 15, 4, 14.—
    (β).
    Absol.: pectora dura tenet desiderium, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41:

    alicui esse magno desiderio,

    Ter. Heaut. 4, 5, 5:

    explere exspectationem diuturni desiderii,

    Cic. de Or. 1, 47, 205:

    quo (desiderio) conficior,

    id. Or. 10:

    ex desiderio laborare,

    id. Fam. 6, 11:

    facere aliquid cum desiderio,

    id. Lael. 21, 81:

    demus hoc desiderio jam pene publico,

    Quint. 8, 4, 29 et saep. In plur.: desideria alicujus commovere, Cic. Rab. perd. 9, 24; Hor. Od. 4, 5, 15 et saep.
    II.
    Trop., of a person, as the object of longing:

    nunc desiderium, curaque non levis,

    Hor. Od. 1, 14, 18: desiderio meo nitenti, Catull. 2, 5;

    and as a term of endearment: mea lux, meum desiderium... valete, mea desideria, valete,

    Cic. Fam. 14, 2, 2 fin.; Catull. 2, 5.—
    III.
    Transf.
    A.
    Want, need, necessity, [p. 557] in general (rare;

    not ante-Aug.): cibi potionisque desiderium naturale,

    Liv. 21, 4 et saep.:

    pro desiderio corporum,

    Plin. 11, 50, 111, § 264:

    desideria scabendi,

    id. 30, 14, 43, § 127 al. —
    B.
    In the time of the empire, a request, petition on the part of inferiors:

    desideria militum ad Caesarem ferenda,

    Tac. A. 1, 19; 1, 26; Suet. Aug. 17; Plin. Pan. 79, 6; Dig. 1, 16, 9; 25, 3, 5.—
    C.
    Desires, pleasures (late Lat.):

    servientibus desideriis et voluptatibus,

    Vulg. Tit. 3, 3:

    carnis,

    id. Ephes. 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > desiderium

  • 18 discrimen

    discrīmen, ĭnis, n. [contr. from discerimen à discerno; cf. crimen from cerno], lit., that which separates or divides two things from each other (for syn. cf.: differentia, discrepantia, diversitas, distantia); hence,
    I.
    Lit., an intervening space, interval, distance, division, separation:

    cum (duo maria) pertenui discrimine separarentur,

    Cic. Agr. 2, 32, 87:

    minimum quos inter et hostem Discrimen murus clausaque porta facit,

    Ov. Pont. 1, 8, 62:

    aequo discrimine,

    Lucr. 5, 690; Verg. A. 5, 154:

    parvum leti,

    Ov. M. 7, 426; Verg. A. 9, 143:

    dare discrimina costis,

    i. e. to separate them, id. ib. 10, 382:

    quae (sc. littera F) inter discrimina dentium efflanda est,

    Quint. 12, 10, 29:

    agminum,

    Curt. 4, 12 fin.:

    ungulae,

    Col. 6, 15 fin.:

    comae,

    Ov. A. A. 2, 302; and in like manner poet.: telluris pectitae, i. e. furrow, Col. Poët. 10, 94; Claud. Nupt. Honor. 103:

    medium luci,

    Grat. Cyneg. 486.—Hence, med. t. t., the dividing membrane, the midriff, diaphragm, Cael. Aur. Tard. 2, 11, 127; 5, 10, 124 al.—
    II.
    Trop. (so most frequent).
    A.
    In gen., a distinction, difference: amabat omnes, nam discrimen non facit, Lucil. ap. Non. 282, 27:

    iste, qui omnia jura pretio exaequasset omniumque rerum delectum atque discrimen pecunia sustulisset,

    Cic. Verr. 2, 2, 50; cf.:

    officia tollebantur delectu omni et discrimine remoto,

    id. Fin. 4, 25, 69:

    sit hoc discrimen inter gratiosos cives atque fortes, ut illi, etc.,

    id. Balb. 21 fin.:

    sine ullo sexus discrimine,

    Suet. Calig. 8; cf.:

    rapti per agros viatores sine discrimine liberi servique,

    id. Aug. 32:

    omisso sui alicuique discrimine,

    Liv. 5, 55:

    divinarum humanarumque rerum,

    id. 5, 40:

    recti pravique,

    Quint. 12, 3, 7:

    vocum,

    id. 1, 5, 25; cf.

    so of the different tones of the strings: septem discrimina vocum,

    Verg. A. 6, 646 et saep.— Poet.:

    tenues parvi discriminis umbrae,

    i. e. of easy gradation, Ov. M. 6, 62. —
    B.
    In partic.
    1.
    With respect to disputed matters, which are to be distinguished between, and thus decided upon, the decisive point, turning-point, critical moment, determination, decision:

    quoniam res in id discrimen adducta est, utrum ille poenas rei publicae luat, an nos serviamus,

    to this point, Cic. Phil. 3, 11, 29; cf.:

    ea res nunc in discrimine versatur, utrum... an, etc.,

    id. Quint. 30, 92; Liv. 29, 17:

    vicit disciplina militaris, vicit imperii majestas, quae in discrimine fuerunt, an ulla post hanc diem essent,

    id. 8, 35, 4: haec et his similia haud in magno equidem ponam discrimine, shall not regard as of great moment, id. praef. §

    8: postquam adesse discrimen ultimum belli animadvertit,

    id. 44, 23:

    instant enim (adversarii) et saepe discrimen omne committunt,

    abandon the most decisive points, Quint. 6, 4, 17 et saep.— Poet.:

    experiar, deus hic, discrimine aperto, An sit mortalis,

    the test, Ov. M. 1, 222.—
    2.
    Transf., a dangerous, decisive moment, crisis, dangerous condition; risk, danger, hazard:

    in ipso discrimine periculi aliquem destituere,

    Liv. 6, 17; so,

    periculi,

    id. 8, 24: in summo rem esse discrimine, * Caes. B. G. 6, 38, 2; cf.:

    adducta est res in maximum periculum et extremum pene discrimen,

    Cic. Phil. 7, 1:

    salus sociorum summum in periculum ac discrimen vocatur,

    id. de Imp. Pomp. 5, 12:

    in extremo discrimine ac dimicatione fortunae,

    id. Sull. 28:

    in veteris fortunae discrimen adducitur,

    id. Mur. 27, 55; cf.:

    aliquem in discrimen capitis adducere,

    id. Deiot. 1, 2; so,

    capitis,

    Quint. 11, 1, 49:

    si ei subito sit allatum periculum discrimenque patriae,

    Cic. Off. 1, 43, 154:

    rem publicam in discrimen committere,

    Liv. 8, 32; 33, 7; cf.:

    fuitque dies illa tenebrarum et discriminis,

    Vulg. Esth. 11, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > discrimen

  • 19 miraculo

    mīrācŭlum, i, n. [id.], a wonderful, strange, or marvellous thing, a wonder, marvel, miracle; wonderfulness, marvellousness (class.; syn.: prodigium, portentum): miracula, quae nunc digna admiratione dicimus, antiqui in rebus turpibus utebantur, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.:

    portenta et miracula philosophorum somniantium,

    strange and wonderful imaginations, Cic. N. D. 1, 8, 18:

    adiciunt miracula huic pugnae,

    relate wonderful things, Liv. 2, 7:

    esse miraculo,

    to be wonderful, to excite wonder, id. 25, 8:

    arbor digna miraculo,

    singular, curious, Plin. 12, 1, 5, § 9:

    in quae miracula, dixit, Verteris?

    Ov. M. 3, 673:

    omnia transformat sese in miracula rerum,

    Verg. G. 4, 441:

    miraculum magnitudinis,

    extraordinary size, Liv. 25, 9, 14:

    Euander... venerabilis vir miraculo litterarum, rei novae inter rudes artium homines,

    id. 1, 7, 8:

    ut mors ejus majori miraculo fuerit,

    Suet. Oth. 12:

    miracula septem,

    the seven wonders of the world, Amm. 22, 15, 28.—
    II.
    Esp., in eccl. Lat., a miracle:

    facientes pene incredibilia miracula,

    Lact. 4, 21:

    Dei,

    id. 7, 9:

    quibus miraculis plurimi allicientur,

    id. 7, 17:

    accidit quasi miraculum Deo,

    Vulg. 1 Reg. 14, 15: nihil posse confingi miraculorum atque vitiorum, quod non ibi (in deorum genere) reperiatur, Aug. Civ. Dei, 4, 27.—Hence, adv.: mīrācŭlō = thaumastôs, wonderfully:

    pictus,

    Plin. 34, 8, 19, § 83.

    Lewis & Short latin dictionary > miraculo

  • 20 miraculum

    mīrācŭlum, i, n. [id.], a wonderful, strange, or marvellous thing, a wonder, marvel, miracle; wonderfulness, marvellousness (class.; syn.: prodigium, portentum): miracula, quae nunc digna admiratione dicimus, antiqui in rebus turpibus utebantur, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.:

    portenta et miracula philosophorum somniantium,

    strange and wonderful imaginations, Cic. N. D. 1, 8, 18:

    adiciunt miracula huic pugnae,

    relate wonderful things, Liv. 2, 7:

    esse miraculo,

    to be wonderful, to excite wonder, id. 25, 8:

    arbor digna miraculo,

    singular, curious, Plin. 12, 1, 5, § 9:

    in quae miracula, dixit, Verteris?

    Ov. M. 3, 673:

    omnia transformat sese in miracula rerum,

    Verg. G. 4, 441:

    miraculum magnitudinis,

    extraordinary size, Liv. 25, 9, 14:

    Euander... venerabilis vir miraculo litterarum, rei novae inter rudes artium homines,

    id. 1, 7, 8:

    ut mors ejus majori miraculo fuerit,

    Suet. Oth. 12:

    miracula septem,

    the seven wonders of the world, Amm. 22, 15, 28.—
    II.
    Esp., in eccl. Lat., a miracle:

    facientes pene incredibilia miracula,

    Lact. 4, 21:

    Dei,

    id. 7, 9:

    quibus miraculis plurimi allicientur,

    id. 7, 17:

    accidit quasi miraculum Deo,

    Vulg. 1 Reg. 14, 15: nihil posse confingi miraculorum atque vitiorum, quod non ibi (in deorum genere) reperiatur, Aug. Civ. Dei, 4, 27.—Hence, adv.: mīrācŭlō = thaumastôs, wonderfully:

    pictus,

    Plin. 34, 8, 19, § 83.

    Lewis & Short latin dictionary > miraculum

См. также в других словарях:

  • pêne — pêne …   Dictionnaire des rimes

  • pêne — [ pɛn ] n. m. • 1680; pesne 1288; altér. de pêle, pesle (XIIe); lat. pessulus « verrou », d o. gr. ♦ Pièce mobile d une serrure, qui s engage dans la gâche et tient fermé l élément (porte, fenêtre) auquel la serrure est adaptée. Pêne dormant,… …   Encyclopédie Universelle

  • pene — m. anat. Órgano sexual masculino que se halla situado en la parte inferior del abdomen, por delante de la sínfisis del pubis. Es un órgano eréctil que interviene en la copulación y en la micción. Se distinguen dos regiones: la raíz, localizada en …   Diccionario médico

  • pene — / pɛne/ s.m. [dal lat. penis is coda, pene ]. (anat.) [organo genitale maschile] ▶◀ Ⓖ (non com.) asta, Ⓖ (pop.) banana, Ⓖ (pop., tosc.) bischero, Ⓖ (volg.) cazzo, Ⓖ (lett.) fallo, Ⓖ (volg.) fava, Ⓖ (pop.) mazza, membro, Ⓖ (merid., volg.) minchia …   Enciclopedia Italiana

  • pene- — [dal lat. paene quasi ]. Primo elemento di parole composte, nelle quali indica una condizione vicina a quella espressa dal secondo elemento (per es., penisola, penultimo ) …   Enciclopedia Italiana

  • Pène — Surtout porté dans les Hautes Pyrénées, c est un toponyme fréquent avec le sens de hauteur rocheuse …   Noms de famille

  • pene — |é| s. m. O mesmo que pênis. • Plural: penes.   ‣ Etimologia: latim penis, is, cauda …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • -pene — elem. de comp. Exprime a noção de pena (ex.: albipene).   ‣ Etimologia: latim penna, ae, asa, pena, pluma …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • pene — sustantivo masculino 1. Uso/registro: elevado. Órgano sexual masculino que permite realizar la cópula. Sinónimo: falo …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • pene — (Del lat. penis). m. Anat. Órgano masculino del hombre y de algunos animales que sirve para miccionar y copular …   Diccionario de la lengua española

  • pene — obs. form of pain, pen2; variant of pein …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»