-
1 oratoria
oratoriaoratoria [ora'tlucida sans unicodeɔfont:ria] <- ie>sostantivo FemininRedekunst FemininDizionario italiano-tedesco > oratoria
2 oratoria
3 Leptocorisa oratoria
entomol. Braunbär Reiswanze (ëàò.)Универсальный русско-немецкий словарь > Leptocorisa oratoria
4 oratorio
ora'tɔrǐo 1. adj( relativo a la oratoria) rednerisch, Rede…, oratorisch2. m( género musical) MUS Oratorium n————————sustantivo masculino————————oratoria sustantivo femenino1. [arte] Redegewandtheit dieoratorio1oratorio1 [ora'torjo]————————oratorio2oratorio2 , -a [ora'torjo, -a]rednerisch5 богомол-молельщик
nentomol. Augenfangheuschrecke (ëàò. Iris oratoria), Iris oratoria6 eminens
ēminēns, entis, I) Partic. v. emineo, w. s. – II) PAdi. m. Compar. u. Superl., hervorragend, A) eig.: 1) im allg.: a) vertikal hervorragend, hervorstehend, hervortretend, hochliegend, hochgelegen, arbores, Curt.: os, Cels.: caro (Ggstz. caro concava), Cels.: papaverum capita, Flor.: nihil eminens, Cic.: em. saxa, Sall.: aedes, Flor.: area, Liv.: statura, Suet. – has (trabes) paulo longiores atque eminentiores, quam extremi parietes erant, effecerunt, Caes. b. c. 2, 9, 3: eminentissimus mons, Flor. 4, 2, 49: vertex, id quod in montibus eminentissimum, Quint. 8, 2, 7. – neutr. subst., species ut quaedam sit deorum, quae nihil concreti habeat, nihil solidi, nihil expressi, nihil eminentis, Cic. de nat. deor. 1, 75: Plur., eminentia cautium, hervorragende Felsen, Mela 2, 6, 5 (2. § 89): per inaequaliter eminentia rupis, ungleiche Vorsprünge, Liv. 28, 20, 3: quaedam erigi in eminentiora (höher gelegene Stellen) non possunt, Frontin. aqu. 18 in. – b) horizontal hervorragend, hervorstehend, vorstehend, tituli (Aufschriften), Vopisc.: oculi, Cic.: oculi foris em., Vopisc.: oculi ac nares, Vell.: genae leniter em., Cic.: nasus a summo eminentior, Suet. – 2) als t. t. der Malerei, hervortretend, alia eminentiora, alia reductiora fecerunt, Quint. 11, 3, 46: im Bilde, eminens effigies virtutis, scharf hervortretendes Bild (Ggstz. adumbrata imago, wesenloser Schattenriß), Cic. Tusc. 3, 3. – B) übtr.: 1) deutlich hervortretend, quae sunt eminentia et prompta, Cic. de or. 3, 215. – 2) hervorragend, ausgezeichnet, ungewöhnlich, außerordentlich, glänzend, a) v. Pers.: vir, Vell.: oratores, Tac. dial.: eminentissimus vir, Vell.: vates (von Vergil), Amm., auctor, Quint.: eminentissimi hostium duces, Vell. – m. Abl. (wodurch?), corpore excellens, dignitate eminens, Vell.: Livia genere, probitate, formā Romanarum (unter den R.) eminentissima, Vell.: nec poëtica modo, sed oratoriā virtute eminentissimus, Quint. – m. in u. Abl., ut in omnibus, ita in eloquentia quoque eminentissimus, Quint. 4. pr. § 3; vgl. 12, 10, 12. – Superl. m. Genet. partit. u. Genet. mat., ingenii ac studiorum eminentissimus saeculi sui, an Geist u. Gelehrsamkeit alle seine Zeitgenossen weit überstrahlend, Vell. 1, 12, 3. – subst. ēminentēs, ium, m., hervorragende Persönlichkeiten, Tac. Agr. 5: u. so Superl., eminentissimi Graecorum, die hervorragendsten Griechen, Quint. 9, 4, 79. – in der Kaiserzeit viri eminentissimi vom praefectus praetorio u. vom magister militum, Cod. Iust. 9, 41, 11 u. 12, 47, 1. – b) v. Lebl.: fastigium, fortuna, ingenium, Vell.: res dictu non eminens, keiner glänzenden Darstellung würdig, Vell.: eminentiorem illorum temporum eloquentiam fuisse, Tac. dial. 25: eminentissima cuiusque professionis ingenia, Vell. 1, 16, 2. – subst., ēminentia, ium, n., α) die Glanzpar tien in der Rede, Quint. 10, 1, 86. – β) das Erhabene, die überwiegende Größe, Vell. 2, 40, 5.
7 explicatrix
explicātrīx, trīcis, f. (Femin. zu explicator), die Entwicklerin, oratoria vis dicendi (die Rhetorik), explicatrix orationis perpetuae ad persuadendum accomodatae, die Kunst, im zusammenhängenden Vortrag auf überzeugende Weise sich auszudrücken, Cic. Acad. 1, 32.
8 litteratura
litterātūra, ae, f. (litterae), I) die Buchstabenschrift, a) = das Geschriebene, die Schrift, Cic. part. or. 26. – b) = das Alphabet, Graeca, Tac. ann. 11, 13. – II) meton., der Sprachunterricht im Lesen usw., Sen. ep. 88, 20; od. die Sprachkunst, -wissenschaft, Grammatik (s. Diom. 421, 12). Varro bei Asper 547, 10 K. Quint. 2, 1, 4. Fronto ep. ad M. Caes. 2, 6. p. 31, 6 N. Capit. Anton. Pius 2, 1. Augustin. conf. 2, 3 u. 8, 5 (neben oratoria) u.a. Spät – / Cic. Phil. 2, 116 jetzt litterae.
9 oratorius
ōrātōrius, a, um (orator), I) zum Redner gehörig, rednerisch, oratorisch, ingenium, Cic.: ornamenta, Cic.: ornatus, Quint: ars, Quint.: oratio, den Regeln der Rhetorik entsprechend, Cic.: oratoriae artes, Rednertalente (Ggstz. artes imperatoriae), Iustin.: virtus or. (Ggstz. virtus poëtica), Quint.: oratorias litteras docere, Lact. – subst., ōrātōria, ae, f. (sc. ars), die Redekunst, als Übersetzung des griech. rhetorice, Quint. 2, 14, 1. Augustin. conf. 2, 3 u. 8, 5. Claud. Mam. de stat. anim. 3, 5, 1. – II) zum Beten gehörig, subst., ōrātōrium, iī, n., das Bethaus, die Betkammer, Augustin. epist. 221, 11 u.a. Eccl.
10 ornamentum
ōrnāmentum, ī, n. (orno), I) die Zurüstung, Ausrüstung, Rüstung, ceterae copiae, ornamenta (Ausrüstungsgegenstände), praesidia vestra, Cic.: pacis ornamenta, Bedürfnisse, Cic.: ornamenta (das Kostüm) absunt, Plaut.: ornamenta (die Requisiten) a chorago sumere, Plaut.: ornamenta boum, Geschirr, Cato: u. so elephantorum, Auct. b. Afr.: ornamenta columnarum, Ausstaffierungen, Ornamente, Vitr. – Sprichw., per ornamenta ferire od. percutere, durch die R. hindurch, d.i. an dem Punkte treffen, wo es jmd. am wenigsten vermutet, Sen. nat. qu. 4. pr. 5; ep. 14, 15. – II) prägn.: A) die Zierde, der Schmuck, die Kostbarkeit, ornamenta fanorum, Kleinodien, Lact.: ornamenta imperialia, die Kostbarkeiten des kaiserl. Palastes, Capit.: omnia generis, honoris insignia atque ornamenta, Cic.: pecuniam omnem omniaque ornamenta ex fano Herculis in oppidum conferre, Caes. – insbes. = der weibl. Schmuck, von Edelsteinen u. Perlen = das Geschmeide, Plaut. most. 248 u.a. Ter. heaut. 837. Corp. inscr. Lat. 2, 2060 u. 3386. Vgl. Hübner im Hermes 1, 345 ff.: dah. ab ornamento od. ab ornamentis, Aufseher über das Geschmeide, Corp. inscr. Lat. 6, 8952 und 8953 (vgl. Marquardt Privatleben der Römer2 1, 144. Anm. 1). – bildl., senectutis, Cic.: ornamento est civitati, Caes.: maximum ornamentum amicitiae tollit, qui ex ea tollit verecundiam, Cic. – insbes. der Schmuck, die Schönheiten, Vorzüge der Rede, orn. eloquentiae, Quint.: ornamenta orationis, Cic.: oratoria ornamenta dicendi, Cic.: ornamenta elocutionis, Quint.: sententiarum ornamenta et conformationes, Cic.: sic statuo et iudico, neminem omnium tot et tanta, quanta sint in Crasso, habuisse ornamenta dicendi, Cic. – B) die ehrende, hebende Auszeichnung, äußere Ehre, quaecumque a me ornamenta in te proficiscentur, Cic.: quanto esset sibi (Dion) ornamento sentiebat, Nep.: amicitiam populi Romani sibi ornamento et praesidio, non detrimento esse oportere, Caes.: omnia ornamenta congerere ad alqm, Cic.: nulla ornamenta habere ab alqo, Nep.: eripies igitur pupillae togam praetextam? detrahes ornamenta non solum fortunae, sed etiam ingenuitatis? Cic.: uxoria ornamenta, Titel, Rang, Suet.: consulare, Rang u. Vorteile eines Konsuls, Suet.: u. so ornamenta aedilicia, Corp. inscr. Lat. 2. 4268.
11 partitio
partītio, ōnis, f. (2. partio, partior), die Teilung, I) die Abteilung, Einteilung, 1) im allg.: si qua in re discrepavit ab Antonii divisione nostra partitio, Cic.: Graecos partitionem quandam artium fecisse video, Cic. – Plur. partitiones, Solin. 9, 1. – 2) insbes.: a) als philos. t. t., die logische Abteilung, Einteilung, Gliederung (und zwar des Ganzen in Teile, während divisio die Zerlegung der Gattung in Arten), Sing. u. Plur., s. Cic. top. 28; 30; 34. Quint. 4, 5, 1 sqq.; 5, 10, 63; 7, 1, 1. – b) als rhet. t. t., die rhet. Einteilung, die Verteilung des Stoffes, griech. διαίρεσις, s. Cic. de inv. 1, 31 sq. Quint. 1, 2, 13. So als Titel einer Schrift Ciceros de partitione oratoria. – II) die Teilung unter zwei od. mehrere, die Verteilung, 1) im allg.: part. aerarii, Cic.: aequabilis praedae part., Cic. – 2) insbes., die Teilung, Verteilung der Erbschaft, Cic. Caecin. 15; de legg. 2, 50 u. ICt.; vgl. Iordan Prolegg. ad Cic. or. pro Caecina p. 29.
12 plasis
13 profluentia
prōfluentia, ae, f. (profluo), das Hervorströmen, bildl., inanis quaedam profl. loquendi, Strom von Worten (Ggstz. oratoria vis), Cic. part. or. 81.
14 supellex
supellex, ectilis, Abl. ectile u. ectilī, f. (super u. lectus), das Gerät, I) eig.: a) der Hausrat, das Hausgerät, regia, Curt.: plurima Deliaca, Cic.: instrumentum et sup. rustica, Varro: rustica s., Plin.: multa et lauta sup., Cic.: magnifica, Liv.: militaris, Feldwagen, Liv.: a supellectile, der Aufseher über das Hausgerät, Corp. inscr. Lat. 6, 3719 u.a.: Plur., utiles suppellectiles, Amm. 22, 8, 42. – b) übh. das Gerat, Rüstzeug, der Apparat, nihil opus erat tam magnā medicorum supellectile nec tot ferramentis atque pyxidibus, Sen. ep. 95, 18; sed et loricas et conos et enses et balteos et omnem armorum supellectilem sequere, Fronto de or. 1. p. 158, 8 N. – II) übtr., der Apparat, das Rüstzeug, die Ausstattung, der Schatz, amicos parare, optimam vitae supellectilem, Cic.: oratoria quasi supellex, Cic.: copiosam sibi verborum supellectilem comparare, Quint.: hoc genus sententiarum supellectilem (ein Repertorium) vocabat, Sen. rhet. – / Nbf. supellectilis, is, f., Eutr. 3, 23. Salv. de gub. dei 3, 2, 7 (wo Halm supellectiles copiosae). Vgl. Fest. 294 (b), 7. Charis. 47, 31; 88, 13; 144, 13. Exc. ex Charis. 546, 9. Serv. Verg. georg. 1, 165. – Auch suppellex geschr., zB. Paul. dig. 33, 10, 3 M. Amm. 22, 8, 42 G. – u. supelex, Corp. inscr. Lat. 6, 4034; 6, 5358 u. 6, 9049. – u. superlex, Arnob. 2, 40. Itala exod. 30, 28 (dagegen Prob. 198, 14 supellex, non superlex).
15 urbanitas
urbānitās, ātis, f. (urbanus), I) das Stadtleben, bes. das Leben in Rom, desideria u. desiderium urbanitatis, Cic. ep. 7, 6. § 1 u. 17. § 1. – II) meton., die städtische Weise, a) das städtische Wesen, feine Benehmen, die feine Lebensart, Cic. ep. 3, 7, 5: Plur., deponendae tibi sunt urbanitates; rusticus Romanus factus es, Cic. ep. 16, 21, 7. – b) die Feinheit im Reden, teils in der Aussprache, teils im Ausdrucke, urbanitatis color, Cic. Brut. 171; vgl. Quint. 6, 3, 17 u. 103 sqq. – c) die Feinheit im Witze, Scherze, der feine Witz, feine Scherz od. Spaß, vetus, Cic.: in iocis, Quint.: oratoria, Quint.: vernacula, Tac.
16 Braunbдr Reiswanze
nEntomology: Leptocorisa oratoria17 palabra
1. pa'labra f1) Wort n2) ( afirmativa) Zusage f2. pa'labra m/pl3. pa'labra fpalabra reservada — INFORM Codewort n, Schlüsselwort n
1) ( dos Bytes) INFORM zwei Bytes n/pl2)pedir la palabra — ums Wort bitten n, das Wort verlangen n
3)la palabra de Dios — REL das Wort Gottes n
4)palabras mayores — Schimpfreden f/pl, Schmähworte n/pl
5)6)hablar comiendose las palabras — sich verhaspeln, sich im Reden übereilen n
7)¿Puedo hablar contigo cuatro palabras? — Kann ich ein Wörtchen mit dir reden?
8)9)dejarlo a uno con las palabras en la boca — jdn nicht ausreden lassen, jdm nicht zuhören wollen
10)11)dirigir la palabra a alguien — das Wort an jdn richten, sich an jdn wenden
12)13)faltar uno a su palabra — sein Wort nicht halten, ein Versprechen brechen
¡Has vuelto a faltar a tu palabra! — Du hast dein Versprechen gebrochen!
14)Me faltan las palabras para explicar la maldad de esa persona. — Mir fehlen die Worte, um die Schlechtigkeit dieser Person erklären zu können.
15)libertad bajo palabra — JUR Redefreiheit f
16)gastar palabras — ins Leere reden, Worte verschwenden
No quiero gastar palabras contigo. — Bei dir rede ich ja doch gegen eine Wand.
17)18)19)20)sustantivo femeninotomar o coger la palabra a alguien jn beim Wort nehmen2. [aptitud oratoria] Wortgewandtheit die3. (locución)en cuatro/dos palabras kurz gesagt————————palabras femenino pluralpalabrapalabra [pa'laβra]Wort neutro; palabra clave Kodewort neutro; también informática Passwort neutro; (en una conversación) Stichwort neutro; palabras cruzadas Kreuzworträtsel neutro; palabra extranjera Fremdwort neutro; palabras insultantes Schmähworte neutro plural; palabra de matrimonio Eheversprechen neutro; palabras mayores Schimpfwörter neutro plural; palabra técnica Fachausdruck masculino; libertad de palabra Redefreiheit femenino; bajo palabra auf Ehrenwort; buenas palabras leere Worte; de palabra (oral) mündlich; (que cumple sus promesas) zuverlässig; de pocas palabras wortkarg; ahorrar palabras nicht viele Worte machen; aprender las palabras Vokabeln lernen; beber las palabras a alguien jdm ganz aufmerksam zuhören; coger a alguien la palabra jdn beim Wort nehmen; cumplir la palabra sein Wort halten; faltar a la palabra sein Wort nicht halten; dejar a alguien con la palabra en la boca jdn nicht ausreden lassen; hablar a medias palabras nur Andeutungen machen; llevar la palabra das Wort führen; medir las palabras seine Worte genau abwägen; no entender palabra kein Wort verstehen; quitar a alguien la palabra de la boca jdm das Wort aus dem Munde nehmen; tener el don de palabra wortgewandt sein; voy a ponerle dos palabras ich will ihm/ihr ein paar Zeilen schreiben18 eminens
ēminēns, entis, I) Partic. v. emineo, w. s. – II) PAdi. m. Compar. u. Superl., hervorragend, A) eig.: 1) im allg.: a) vertikal hervorragend, hervorstehend, hervortretend, hochliegend, hochgelegen, arbores, Curt.: os, Cels.: caro (Ggstz. caro concava), Cels.: papaverum capita, Flor.: nihil eminens, Cic.: em. saxa, Sall.: aedes, Flor.: area, Liv.: statura, Suet. – has (trabes) paulo longiores atque eminentiores, quam extremi parietes erant, effecerunt, Caes. b. c. 2, 9, 3: eminentissimus mons, Flor. 4, 2, 49: vertex, id quod in montibus eminentissimum, Quint. 8, 2, 7. – neutr. subst., species ut quaedam sit deorum, quae nihil concreti habeat, nihil solidi, nihil expressi, nihil eminentis, Cic. de nat. deor. 1, 75: Plur., eminentia cautium, hervorragende Felsen, Mela 2, 6, 5 (2. § 89): per inaequaliter eminentia rupis, ungleiche Vorsprünge, Liv. 28, 20, 3: quaedam erigi in eminentiora (höher gelegene Stellen) non possunt, Frontin. aqu. 18 in. – b) horizontal hervorragend, hervorstehend, vorstehend, tituli (Aufschriften), Vopisc.: oculi, Cic.: oculi foris em., Vopisc.: oculi ac nares, Vell.: genae leniter em., Cic.: nasus a summo eminentior, Suet. – 2) als t. t. der Malerei, hervortretend, alia eminentiora, alia reductiora fecerunt, Quint. 11, 3, 46: im Bilde, eminens effigies virtutis, scharf hervortretendes Bild (Ggstz. adumbrata imago, wesenloser Schattenriß),————Cic. Tusc. 3, 3. – B) übtr.: 1) deutlich hervortretend, quae sunt eminentia et prompta, Cic. de or. 3, 215. – 2) hervorragend, ausgezeichnet, ungewöhnlich, außerordentlich, glänzend, a) v. Pers.: vir, Vell.: oratores, Tac. dial.: eminentissimus vir, Vell.: vates (von Vergil), Amm., auctor, Quint.: eminentissimi hostium duces, Vell. – m. Abl. (wodurch?), corpore excellens, dignitate eminens, Vell.: Livia genere, probitate, formā Romanarum (unter den R.) eminentissima, Vell.: nec poëtica modo, sed oratoriā virtute eminentissimus, Quint. – m. in u. Abl., ut in omnibus, ita in eloquentia quoque eminentissimus, Quint. 4. pr. § 3; vgl. 12, 10, 12. – Superl. m. Genet. partit. u. Genet. mat., ingenii ac studiorum eminentissimus saeculi sui, an Geist u. Gelehrsamkeit alle seine Zeitgenossen weit überstrahlend, Vell. 1, 12, 3. – subst. ēminentēs, ium, m., hervorragende Persönlichkeiten, Tac. Agr. 5: u. so Superl., eminentissimi Graecorum, die hervorragendsten Griechen, Quint. 9, 4, 79. – in der Kaiserzeit viri eminentissimi vom praefectus praetorio u. vom magister militum, Cod. Iust. 9, 41, 11 u. 12, 47, 1. – b) v. Lebl.: fastigium, fortuna, ingenium, Vell.: res dictu non eminens, keiner glänzenden Darstellung würdig, Vell.: eminentiorem illorum temporum eloquentiam fuisse, Tac. dial. 25: eminentissima cuiusque professionis ingenia, Vell. 1, 16, 2. – subst., ēminentia, ium, n., α) die Glanzpar-————19 explicatrix
explicātrīx, trīcis, f. (Femin. zu explicator), die Entwicklerin, oratoria vis dicendi (die Rhetorik), explicatrix orationis perpetuae ad persuadendum accomodatae, die Kunst, im zusammenhängenden Vortrag auf überzeugende Weise sich auszudrücken, Cic. Acad. 1, 32.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > explicatrix
20 litteratura
litterātūra, ae, f. (litterae), I) die Buchstabenschrift, a) = das Geschriebene, die Schrift, Cic. part. or. 26. – b) = das Alphabet, Graeca, Tac. ann. 11, 13. – II) meton., der Sprachunterricht im Lesen usw., Sen. ep. 88, 20; od. die Sprachkunst, -wissenschaft, Grammatik (s. Diom. 421, 12). Varro bei Asper 547, 10 K. Quint. 2, 1, 4. Fronto ep. ad M. Caes. 2, 6. p. 31, 6 N. Capit. Anton. Pius 2, 1. Augustin. conf. 2, 3 u. 8, 5 (neben oratoria) u.a. Spät – ⇒ Cic. Phil. 2, 116 jetzt litterae.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > litteratura
Страницы- 1
- 2
См. также в других словарях:
oratoria — oratòria (s.f.) Spesso viene confusa con la retorica. È l arte di saper tenere un discorso. Rispetto alla retorica quindi il suo ambito d azione è limitato al discorso pubblico, e solo figurativamente può essere estesa a ciò che è scritto … Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani
oratoria — /ora tɔrja/ s.f. [dal lat. oratoria, femm. sost. (sottint. ars arte ) dell agg. oratorius oratorio ]. 1. (crit.) [arte del parlare in pubblico: l o. antica, moderna ] ▶◀ arte del dire, eloquenza. ‖ retorica. 2. [qualità personale dell oratore: un … Enciclopedia Italiana
oratoria — sustantivo femenino 1. (no contable) Área: retórica Arte de hablar en público con elocuencia: María está haciendo un curso de oratoria. 2. (no contable) Uso/registro: literario. Género literario al que pertenecen el discurso, la disertación, el… … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
oratoria — (Del lat. oratorĭa). 1. f. Arte de hablar con elocuencia. 2. Género literario que se concreta en distintas formas, como el discurso, la disertación, la conferencia, el sermón, etc … Diccionario de la lengua española
oratória — s. f. 1. Arte da eloquência. 2. Peça dramática cujo protagonista é um santo do calendário … Dicionário da Língua Portuguesa
Oratoria — Rajagopal P. V. hablando a comienzos del Janadesh 2007, una marcha en protesta por la falta de derechos sobre la tierra de los pobres de la India. Por oratoria se entiende,[1] en primer lugar, el … Wikipedia Español
Oratoria — ► sustantivo femenino 1 RETÓRICA Arte de hablar bien en público. 2 LITERATURA, RETÓRICA Género literario formado por el discurso, el panegírico, el sermón y otros. * * * oratoria (del lat. «oratorĭa») 1 f. Arte de pronunciar *discursos. 2 Género… … Enciclopedia Universal
oratoria — o·ra·tò·ria s.f. CO 1. arte o tecnica di parlare in pubblico secondo precise regole, schemi, figure: oratoria forense Sinonimi: eloquenza. 2. l insieme delle orazioni e degli oratori di una determinata epoca storica: oratoria di Cicerone | TS… … Dizionario italiano
oratoria — {{#}}{{LM O28202}}{{〓}} {{SynO28895}} {{[}}oratoria{{]}} ‹o·ra·to·ria› {{《}}▍ s.f.{{》}} Véase {{O28203}}{{上}}oratorio, oratoria{{下}}. {{#}}{{LM SynO28895}}{{〓}} {{CLAVE O28202}}{{\}}{{CLAVE}}{{/}}{{\}}SINÓNIMOS Y ANTÓNIMOS:{{/}}… … Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos
oratoria — {{hw}}{{oratoria}}{{/hw}}s. f. Arte e tecnica del parlare in pubblico | Insieme degli oratori di una data epoca: l oratoria latina … Enciclopedia di italiano
oratoria — sustantivo femenino elocuencia, retórica*. Por ejemplo, la oratoria o la elocuencia romana. * * * Sinónimos: ■ elocuencia, retórica, dialéctica, facundia, labia, verbosidad … Diccionario de sinónimos y antónimos
Перевод: со всех языков на немецкий
с немецкого на все языки- С немецкого на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Все языки
- Албанский
- Английский
- Болгарский
- Испанский
- Итальянский
- Каталанский
- Латинский
- Немецкий
- Португальский
- Русский
- Французский
- Чешский