Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

oppidānus

  • 1 oppidanus

    oppidanus, a, um provincial, de la ville, de la place forte.    - oppidani, ōrum, m.: les habitants de la place, les assiégés; les habitants de la ville, les citadins.
    * * *
    oppidanus, a, um provincial, de la ville, de la place forte.    - oppidani, ōrum, m.: les habitants de la place, les assiégés; les habitants de la ville, les citadins.
    * * *
        Oppidanus, oppidani, pen. prod. Caes. Qui demeure en ville, Habitant en ville.
    \
        Oppidanus, pen. prod. Adiectiuum: vt Oppidanum ius. Cic. Droict usité en une ville.

    Dictionarium latinogallicum > oppidanus

  • 2 oppidanus

    oppĭdānus, a, um, adj. [id.], of or in a town other than Rome (since urbanus signifies, of Rome, from the capital); sometimes in a depreciating sense, opp. to urbanus, of or belonging to a small town, provincial (class.):

    senex quidam oppidanus,

    Cic. de Or. 2, 59, 240:

    oppidanum et inconditum genus dicendi,

    id. Brut. 69, 242:

    lascivia,

    Tac. A. 14, 17.— Subst.: oppĭdānus, i, m., a townsman:

    oppidani domus,

    Liv. 29, 9, 2.—In plur.: oppĭdāni, ōrum, m., the inhabitants of a town other than Rome, townsmen, townsfolk (esp. when besieged), Caes. B. G 2, 33; 7, 12; 13; 58; Liv. 36, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > oppidanus

  • 3 oppidanus

    oppidanus oppidanus, i m горожанин

    Латинско-русский словарь > oppidanus

  • 4 oppidanus

    oppidānus, a, um (oppidum), aus oder in einer Stadt außer Rom, aus od. in einer Landstadt, städtisch, im verächtl. Sinne = kleinstädtisch, senex, Cic.: genus (Geschlecht), Tac.: genus dicendi, Cic. – subst., oppidānus, ī, m., der Städter, oppidani domus, Liv. 29, 9, 2: oft Plur. oppidānī, ōrum, m., die Einwohner der Stadt, die Städter, Caes., Ggstz. pagani, Auct. b. Alex., od. cultores (Landbauer), Tac.

    lateinisch-deutsches > oppidanus

  • 5 oppidanus

    oppidānus, a, um (oppidum), aus oder in einer Stadt außer Rom, aus od. in einer Landstadt, städtisch, im verächtl. Sinne = kleinstädtisch, senex, Cic.: genus (Geschlecht), Tac.: genus dicendi, Cic. – subst., oppidānus, ī, m., der Städter, oppidani domus, Liv. 29, 9, 2: oft Plur. oppidānī, ōrum, m., die Einwohner der Stadt, die Städter, Caes., Ggstz. pagani, Auct. b. Alex., od. cultores (Landbauer), Tac.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > oppidanus

  • 6 oppidānus

        oppidānus adj.    [oppidum], of a town, of a country town, provincial, rustic: senex: genus dicendi.—As subst m., a townsman: oppidani domus, L.: ne quam oppidani iniuriam acciperent, i. e. the besieged, Cs.
    * * *
    townspeople (pl.)

    Latin-English dictionary > oppidānus

  • 7 oppidanus

    I oppidānus, ī m. [ oppidum ]
    горожанин (преим. провинциал) Cs, bAl, T
    II oppidānus, a, um [ oppidum ]
    1) городской, из небольшого города ( senex C)
    2) презр. местечковый, провинциальный (genus dicendi C; lascivia T)

    Латинско-русский словарь > oppidanus

  • 8 oppidani

    oppĭdānus, a, um, adj. [id.], of or in a town other than Rome (since urbanus signifies, of Rome, from the capital); sometimes in a depreciating sense, opp. to urbanus, of or belonging to a small town, provincial (class.):

    senex quidam oppidanus,

    Cic. de Or. 2, 59, 240:

    oppidanum et inconditum genus dicendi,

    id. Brut. 69, 242:

    lascivia,

    Tac. A. 14, 17.— Subst.: oppĭdānus, i, m., a townsman:

    oppidani domus,

    Liv. 29, 9, 2.—In plur.: oppĭdāni, ōrum, m., the inhabitants of a town other than Rome, townsmen, townsfolk (esp. when besieged), Caes. B. G 2, 33; 7, 12; 13; 58; Liv. 36, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > oppidani

  • 9 провинциальный

    oppidanus [a, um]; provincialis [e]

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > провинциальный

  • 10 Kleinstädter

    Kleinstädter, homo rusticanus ex municipio. auch bl. homo rusticanus. homo municipalis (einer aus einer Munizipalstadt, mit dem Nbbgr. der Sitteneinfalt). – homo oppidanus (einer aus einer geringern Stadt als Rom übh.). – ein alter K., senex quidam oppidanus. kleinstädtisch, rusticanus.oppidanus. oppidanus et inconditus (wie man es von Leuten, die nicht in der Hauptstadt erzogen sind, erwarten kann, z.B. genus dicendi).

    deutsch-lateinisches > Kleinstädter

  • 11 Bauer [1]

    1. Bauer, der, agricola. agri cultor, im Zshg. auch bl. cultor. colōnus (der Landbebauer, Landmann, Ackersmann, der Bauer hinsichtlich seiner Beschäftigung). – homo rusticus u. bl. rusticus (der Landmann, sowohl hinsichtlich seiner Beschäftigung als hinsichtlich seiner Bildung, der ungebildete, unmanierliche, derbe. schlichte Bauer, Ggstz. urbanus, der seine Städter). – homo agrestis u. bl. agrestis (der auf dem Acker-, auf dem Lande Wohnende, der Bauer hinsichtlich seiner Wohnung; hinsichtlich der Bildung der rohe, ungeschliffene, grobe Bauer). – rusticanus (einer vom Lande. einer, der auf dem Lande aufgewachsen und erzogen ist). – paganus. vicanus (ein in einem Dorfe Wohnender, ein Dorfbewohner, ein Bauer hinsichtlich seines Wohnorts, Ggstz. oppidanus). – römische Bauern, agrestes Romani: junge Bauern, pubes agrestis: eines B. Kind, rusticis parentibus natus. – als B. leben, rusticari.

    deutsch-lateinisches > Bauer [1]

  • 12 Bürger

    Bürger, civis (der das Bürgerrecht hat, Ggstz. peregrinus, advena, hospes, hostis). – municeps. municipalis homo (der Bewohner eines municipium, d. i. einer Stadt, die das röm. Bürgerrecht hat, ein Munizipalbürger, Ggstz. rusticus, rusticanus). – oppidanus. incolaurbis (der Einwohnereiner Stadt, Städter, Ggstz vicanus [Dorfbewohner]). – togatus (der B. im Friedensgewande, Ggstz. paludatus od. miles). – plebeius. homo ignobilis (einer aus dem Plebejerstande, Ggstz. patricius od. vir nobilis). – Bürger! (in der Anrede an das röm. Volk), Quirites!: ein B. der Welt, mundanus: ein guter B., civis bonus; civis urbi utilis: alle römischen Bürger, omnes civitatis Romanae homines: B. werden, civem fieri (vgl. »das Bürgerrecht erhalten«): jmd. zum B. machen, alqm civem facere (vgl. »jmdm. das Bürgerrecht geben«). – Bürgerblut, cruor oder sanguis civium; cruor oder sanguis civilis (s. »Blut« über cruor und sanguis). – es floß B., es wurde B. vergossen, caedes civium facta est: es floß viel B., wurde viel B. vergossen, magna civium caedes facta est; multi cives occisi sunt: er vergoß unnützerweise B., ille civium sanguine abusus est: der Sieg kostete viel B., victoria multo civium sanguine stetit. Bürgerfeind, insectator plebis. Bürgerfreund, homo popularis; plebicŏla; *populi potentiae amicus et fautor. Bürgerhaus, domus privata (Haus eines Privatmanns). – plebeii aedes od. aedificium (Haus eines Plebejers, im Ggstz. von dem eines Patriziers; Plur. auch plebis aedificia, Ggstz. atria principum). Bürgerin, civis.Bürgerkleid,- kleidung, plebeia vestis. Bürgerkrieg, bellum civium. bellum civile (Krieg zwischen den Bürgern eines Landes). – bellum intestinum oder domesticum (Krieg im Innern eines Landes selbst, der Einwohner gegeneinander). – In gewissen Verbindungen können auch arma od. castra civilia stehen, z. B. während des B., inter arma civilia: lange an einem B. teilnehmen, diu in armis civilibus commorari. – Bürgerkriege führen, bella gerere cum civibus.

    deutsch-lateinisches > Bürger

  • 13 Dorf

    Dorf, a) eig.: pagus. vicus (ersteres gilt von einem größern Dorfe, einem Flecken, letzteres von einem kleinen D., Weiler, Pachthof mit den umliegenden Arbeiterwohnungen etc.). – rus. agri (das D. mit seinem Zubehör, das Land im Ggstz. zur Stadt). – vom D., paganus. vicanus (daselbst wohnhaft etc.); agrestis. rusticus (vom Lande, dah. »bäuerisch«. s. das. den Untersch.): von D. zu D., D. für D., pagatim; vicatim: auf dem D., rure od. ruri; in agris: das Leben auf dem D., s. Landleben: ein D. anlegen, vicum aedificare. – b) meton, die Bewohner des Dorfes: pagus; pagani; vicani. Dorfbewohner, paganus. vicanus (Ggstz. oppidanus, Stadtbewoyner). – homo rusticusu. bl. rusticus (Ggstz. homo [603] urbanus, Städter = seiner Mann). – Dörfchen, viculus; parvus vicus. Dorfmädchen, puella rustica. dorfmäßig, s. bäuerisch. – Dorfschaft, pagus (das Dorf und die Bewohner). – vicus (das Dorf). – pagani. vicani (die Bewohner). – Dorfschulze, magister pagi. dorfweise, pagatim. vicatim (s. »Dorf« die Subst.).

    deutsch-lateinisches > Dorf

  • 14 Einwohner

    Einwohner, incola (der ansässige Einwohner einer Stadt, eines Landes, ohne gerade Bür. ger zu sein, der Insasse). – habitator (der Bewohner einer Örtl., bes. eines Hauses). – inquilīnus (der in einem Hause zur Miete Wohnende, der Mietmann, Ggstz. dominus, der Hausbesitzer). – civis (der das Bürgerrecht besitzende Einwohner einer Stadt, Ggstz. peregrinus). colonus (der Bewohner einer Pflanzstadt, Kolonist). – homo, bes. im Plur. homines (wenn Einwohner = Mensch, Menschen übh., z.B. diese Gegend hat viele Einwohner, haec regio multos alit homines). – Ei. des Orts, incola loci: Ei. einer Stadt, oppidi incola; oppidanus (bes. im Ggstz. zum Dorfbewohner): Ei. eines Dorfs, incola vici; vicanus. paganus (bes. im Ggstz. zum Stadtbewohner): Ei. einer Insel, s. Inselbewohner: Ei. einer Provinz, provincialis. – die Einwohner, die Einwohnerschaft (einer Stadt, Insel, Gegend etc), incolae oppidi, loci, insulae, regionis; qui incolunt oppidum, locum, insulam, regionem; auch bl. incolae; incolentes; oppidani (die Städter); cives (die Bürger der Stadt): multitudo (die Volksmenge); auch ipsi (die Einwohner selbst, im Ggstz. zur Stadt, z.B. Agasam urbem tradentibus sese ipsis recepit): die Städ te u. deren Ei., oppida, homines qui incolunt: [721] die ersten Einwohner Britanniens, qui initio Britanniam incoluerunt: die E. des Mondes, s. Mondbewohner. – Einwohnerin, incola. civis (Bürgerin). – Einwohnerschaft, s. Einwohner (im Plur.).

    deutsch-lateinisches > Einwohner

  • 15 Stadt

    Stadt, urbs (als Komplex von Gebäuden, bes. eine bedeutende, volkreiche Hauptstadt u. vorzugsweise Rom). – oppidum (als befestigter Ort, bes. eine befestigte Provinzialstadt). – civitas (die Bürgerschaft, die sämtlichen Einwohner einer Stadt). – locus (Ort übh.). – municipium (eine freie Stadt, bes. in Italien, mit eigenen Gesetzen und eigener Obrigkeit). – eine kleine St., parva urbs; parvum od. parvulum oppidum; oppidulum. – St. u. Land, urbs agrique: in allen Städten, oppidatim. – aus oder in der St., urbanus (z.B. plebes, servitia, motus); oppidanus (z.B. senex): vor oder bei der St., suburbanus (z.B. praedium). – mit keinem Fuße vor die St. kommen, pedem portā non efferre.

    deutsch-lateinisches > Stadt

  • 16 Stadtbewohner

    Stadtbewohner, incola urbis; oppidanus Vgl. »Einwohner«.

    deutsch-lateinisches > Stadtbewohner

  • 17 Städter

    Städter, homo urbanus (im Plur. auch bl. urbani)oppidanus – urbanus civis (Bürger der Stadt).

    deutsch-lateinisches > Städter

  • 18 städtisch

    städtisch, urbanus; oppidanus. – die st. Kasse, aerarium: st. Behörde, magistratus: durch die st. Behörde, publice. Adv.oppidanorum more.

    deutsch-lateinisches > städtisch

  • 19 Городской

    - urbanus (sermo; vita; plebs); urbicus; oppidanus;

    • городской парк - viridarium urbanum;

    • городское кладбище - coemeterium urbicum;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Городской

  • 20 Горожанин

    - urbanus; oppidanus;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Горожанин

См. также в других словарях:

  • Bourgeois de Bruxelles — Saint Michel, emblème séculaire de Bruxelles. À Bruxelles, comme dans toutes les villes européennes, il faut avoir la qualité de Bourgeois (en flamand poorter van Brussel, borger van Brussel; en français citoyen[1] de Bruxel …   Wikipédia en Français

  • oppidan — I. ˈäpədən, dən noun ( s) Etymology: Latin oppidanus, from oppidanus, adjective 1. : a resident of a town : townsman 2. obsolete …   Useful english dictionary

  • Oppidan — Op pi*dan, a. [L. oppidanus, fr. oppidum town.] Of or pertaining to a town. Howell. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Hersendis von Champagne — (* um 1060; † 1. Dezember 1114), lat. Hersendis de Campania, fr. auch Hersende de Champagne oder Hersende de Montsoreau genannt, war eine französische Hochadelige, Anhängerin des Wanderpredigers Robert von Arbrissel und als Priorin der… …   Deutsch Wikipedia

  • Megascolides — Megascolides …   Wikipédia en Français

  • Alúmnus — (lat.), Kostschüler, Pflegling, Zögling einer Erziehungsanstalt (Alumnat, Internat), der Wohnung, Kost und Unterricht (ganz oder halb frei) erhält; Gegensatz: Stadtschüler (Oppidanus, Extraneer). – Juristisch bezeichnet Alumnat das rein faktische …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • oppidan — /op i deuhn/, adj. 1. of a town; urban. n. 2. a townsman. [1530 40; < L oppidanus, equiv. to oppid(um) town + anus AN] * * * …   Universalium

  • Ecnomus — Ecnomus …   Wikipédia en Français

  • Megascolides — Megascolides …   Wikipédia en Français

  • CAULUM sive CAULON — CAULUM, sive CAULON qui et Aulon, oppid. in prima Italiae fronte, apud Locros. Plin. l. 3. c. 10. Virg. Aen. l. 3. v. 553. Caulonisque arces, et navifragum Scylaceum. Quamquam ibi Poeta non tam de oppido, quam promontorio loqui videtur. Caulonia… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • opidan — OPIDÁN, Ă adj., s.m. şi f. (Locuitor) al unui opidum. [< lat. oppidanus]. Trimis de LauraGellner, 29.06.2005. Sursa: DN …   Dicționar Român

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»