Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

of+a+star

  • 101 crinio

    crīnĭo, no perf., ītum, 4, v. a. [crinis], to provide or cover with hair; as verb. finit. rare, and only transf. of leaves of plants:

    frondibus crinitur arbos,

    Stat. S. 4, 5, 10; id. Th. 4, 217.—But freq.,
    II.
    In part. perf.: crīnītus, a, um, covered with hair, hairy; esp., having long hair or locks, long-haired.
    A.
    Lit.: Apollo, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 89:

    lopas,

    Verg. A. 1, 740:

    male puella,

    Ov. A. A. 3, 243:

    turbae (sc. puerorum),

    Mart. 12, 49:

    colla equorum,

    Stat. Th. 6, 418 al. —
    B.
    Transf.:

    galea triplici jubā,

    Verg. A. 7, 785:

    stella,

    a hairy star, a comet, Suet. Caes. 88; id. Claud. 46 (cf. Cic. N. D. 2, 5, 14):

    concha,

    Plin. 9, 33, 52, § 103:

    arbusculae,

    id. 11, 37, 44, § 121.

    Lewis & Short latin dictionary > crinio

  • 102 diurnum

    dĭurnus, a, um, adj. [for dius-nus, from dies; cf.: interdius, quotidianus, etc.], of or belonging to the day.
    I.
    In a wider sense, daily (perh. not ante-Aug.):

    aetatis fata diurna,

    i. e. of only one day, Ov. H. 6, 37:

    instituit, ut tam Senatus quam populi diurna acta confierent et publicarentur,

    daily transactions, records, journal, Suet. Caes. 20; Tac. A. 13, 31; Suet. Claud. 41 Oud. N. cr.; in the same signif.:

    commentarii,

    id. Aug. 64; cf.

    also: diurna actorum scriptura,

    Tac. A. 3, 3. (Concerning these acta diurna, v. Lips. Exc. ad Tac. A. 5, 4; Ernest. Exc. ad Suet. Caes. 20; Rupert. ad Juv. 2, 136; Walch ad Tac. Agr. p. 114, and the art. acta):

    cibus,

    daily allowance, rations, Liv. 4, 12 fin.:

    victus,

    Suet. Ner. 36 fin.:

    mercede diurna conductus,

    Hor. S. 2, 7, 17.—Hence, subst.
    A.
    diurnum, i, n., an account-book, day-book:

    longum,

    Juv. 6, 482; plur. (sc. acta), diaries, records, minutes:

    diurna populi Romani, per provincias curatius leguntur,

    Tac. A. 16, 22.—Also subst.
    B.
    diurnum, i, n. (sc. frumentum), a daily portion, allowance, rations (cf. diarium), Sen. Ep. 80, 8; id. Contr. 5, 33 fin.; cf. Suet. Ner. 30.—
    II.
    In a stricter sense (acc. to dies, I. B. 2.), opp. nocturnus, by day, of the day (very freq. and class.):

    diurnum nocturnumve spatium,

    Cic. Inv. 1, 26, 39:

    labores diurni nocturnique,

    id. de Sen. 23, 82; cf.

    so opp. nocturnus,

    Lucr. 6, 849; Cic. Off. 3, 21, 84; id. Tusc. 1, 21, 48; Caes. B. G. 1, 38 fin.; id. B. C. 3, 13, 1; Quint. 7, 2, 44; Hor. Ep. 1, 19, 11; Ov. F. 3, 878 et saep.:

    lumen,

    Lucr. 4, 458; so Ov. F. 4, 449; cf.

    stella,

    i. e. the morning-star, Plaut. Men. 1, 2, 62:

    currus,

    i. e. the chariot of the sun, Ov. M. 4, 629:

    ignes,

    id. ib. 7, 192:

    nitor,

    id. H. 18, 78 al.:

    actus,

    the day's business, Suet. Aug. 78.— Adv.: dĭurne, daily, Dracont. Hex. 1, 68; 3, 602.

    Lewis & Short latin dictionary > diurnum

  • 103 diurnus

    dĭurnus, a, um, adj. [for dius-nus, from dies; cf.: interdius, quotidianus, etc.], of or belonging to the day.
    I.
    In a wider sense, daily (perh. not ante-Aug.):

    aetatis fata diurna,

    i. e. of only one day, Ov. H. 6, 37:

    instituit, ut tam Senatus quam populi diurna acta confierent et publicarentur,

    daily transactions, records, journal, Suet. Caes. 20; Tac. A. 13, 31; Suet. Claud. 41 Oud. N. cr.; in the same signif.:

    commentarii,

    id. Aug. 64; cf.

    also: diurna actorum scriptura,

    Tac. A. 3, 3. (Concerning these acta diurna, v. Lips. Exc. ad Tac. A. 5, 4; Ernest. Exc. ad Suet. Caes. 20; Rupert. ad Juv. 2, 136; Walch ad Tac. Agr. p. 114, and the art. acta):

    cibus,

    daily allowance, rations, Liv. 4, 12 fin.:

    victus,

    Suet. Ner. 36 fin.:

    mercede diurna conductus,

    Hor. S. 2, 7, 17.—Hence, subst.
    A.
    diurnum, i, n., an account-book, day-book:

    longum,

    Juv. 6, 482; plur. (sc. acta), diaries, records, minutes:

    diurna populi Romani, per provincias curatius leguntur,

    Tac. A. 16, 22.—Also subst.
    B.
    diurnum, i, n. (sc. frumentum), a daily portion, allowance, rations (cf. diarium), Sen. Ep. 80, 8; id. Contr. 5, 33 fin.; cf. Suet. Ner. 30.—
    II.
    In a stricter sense (acc. to dies, I. B. 2.), opp. nocturnus, by day, of the day (very freq. and class.):

    diurnum nocturnumve spatium,

    Cic. Inv. 1, 26, 39:

    labores diurni nocturnique,

    id. de Sen. 23, 82; cf.

    so opp. nocturnus,

    Lucr. 6, 849; Cic. Off. 3, 21, 84; id. Tusc. 1, 21, 48; Caes. B. G. 1, 38 fin.; id. B. C. 3, 13, 1; Quint. 7, 2, 44; Hor. Ep. 1, 19, 11; Ov. F. 3, 878 et saep.:

    lumen,

    Lucr. 4, 458; so Ov. F. 4, 449; cf.

    stella,

    i. e. the morning-star, Plaut. Men. 1, 2, 62:

    currus,

    i. e. the chariot of the sun, Ov. M. 4, 629:

    ignes,

    id. ib. 7, 192:

    nitor,

    id. H. 18, 78 al.:

    actus,

    the day's business, Suet. Aug. 78.— Adv.: dĭurne, daily, Dracont. Hex. 1, 68; 3, 602.

    Lewis & Short latin dictionary > diurnus

  • 104 edus

    haedus (less correctly hoedus, and archaic aedus or ēdus; cf. Quint. 1, 5, 19, and see the letter H; Sabine, fedus, like fircus for hircus, cf. Varr. L.L. 5, § 97 Müll., and see the letter F), i, m. [Sanscr. huda, ram; O. H. Germ. Geiz; cf. Gr. chimaros], a young goat, a kid (cf.: hircus, caper).
    I.
    Lit., Varr. R. R. 2, 3, 4; 8; Cic. de Sen. 16, 56; Verg. G. 4, 10; Hor. C. 3, 18, 5; id. Epod. 2, 60; Mart. 10, 87, 17.—As a fig. for wantonness:

    tenero lascivior haedo,

    Ov. M. 13, 791;

    as a fig. of weakness,

    Lucr. 3, 7.—
    II.
    Transf., plur.: Haedi, a small double star in the hand of the Waggoner (Auriga), Cic. poët. N. D. 2, 43, 110; so in plur., Varr. R. R. 2, 1, 8; Col. 11, 2, 73:

    pluviales Haedi,

    Verg. A. 9,668; cf.

    nimbosi,

    Ov. Tr. 1, 11, 13. —In sing.:

    purus et Orion, purus et Haedus erit,

    Prop. 2, 26 (3, 22), 56.

    Lewis & Short latin dictionary > edus

  • 105 Eos

    Ēōs (only in nom.), f., = Êôs, the dawn (pure Lat. Aurora), Ov. F. 3, 877; 4, 389; Sen. Herc. Oet. 615.—
    B.
    Meton., the East, the Orient, Luc. 9, 544.—
    II.
    Derivv. Ē̆ōus, a, um.
    A.
    Adj.
    1.
    Belonging to the morning, morning-:

    Atlantides absconduntur,

    i. e. disappear, set in the morning, Verg. G. 1, 221.—More freq.,
    2.
    Belonging to the east, eastern, orient (a favorite word of the Aug. poets):

    domus Aurorae,

    Prop. 2, 14, 10 (3, 10, 8 M.):

    equus,

    id. 4 (5), 3, 10:

    Arabes,

    Tib. 3, 2, 24; cf.:

    domus Arabum,

    Verg. G. 2, 115:

    acies,

    id. A. 1, 489:

    caelum,

    Ov. M. 4, 197:

    ripa,

    Prop. 4 (5), 5, 21:

    mare,

    Tib. 2, 2, 16; cf.

    fluctus,

    Hor. Epod. 2, 51:

    partes,

    id. C. 1, 35, 31; Ov. F. 1, 140; cf.

    orbis,

    id. ib. 3, 466; 5, 557 et saep.—
    B.
    Subst.: Ē̆ōus, i, m.
    1.
    Like êôios (sc. astêr), the morning-star, Verg. G. 1, 288; id. A. 3, 588; 11, 4.—
    2.
    An inhabitant of the East, an Oriental, Ov. Tr. 4, 9, 22 Jahn; id. Am. 1, 15, 29; Prop. 2, 3, 43 sq.—
    3.

    Lewis & Short latin dictionary > Eos

  • 106 Eous

    Ēōs (only in nom.), f., = Êôs, the dawn (pure Lat. Aurora), Ov. F. 3, 877; 4, 389; Sen. Herc. Oet. 615.—
    B.
    Meton., the East, the Orient, Luc. 9, 544.—
    II.
    Derivv. Ē̆ōus, a, um.
    A.
    Adj.
    1.
    Belonging to the morning, morning-:

    Atlantides absconduntur,

    i. e. disappear, set in the morning, Verg. G. 1, 221.—More freq.,
    2.
    Belonging to the east, eastern, orient (a favorite word of the Aug. poets):

    domus Aurorae,

    Prop. 2, 14, 10 (3, 10, 8 M.):

    equus,

    id. 4 (5), 3, 10:

    Arabes,

    Tib. 3, 2, 24; cf.:

    domus Arabum,

    Verg. G. 2, 115:

    acies,

    id. A. 1, 489:

    caelum,

    Ov. M. 4, 197:

    ripa,

    Prop. 4 (5), 5, 21:

    mare,

    Tib. 2, 2, 16; cf.

    fluctus,

    Hor. Epod. 2, 51:

    partes,

    id. C. 1, 35, 31; Ov. F. 1, 140; cf.

    orbis,

    id. ib. 3, 466; 5, 557 et saep.—
    B.
    Subst.: Ē̆ōus, i, m.
    1.
    Like êôios (sc. astêr), the morning-star, Verg. G. 1, 288; id. A. 3, 588; 11, 4.—
    2.
    An inhabitant of the East, an Oriental, Ov. Tr. 4, 9, 22 Jahn; id. Am. 1, 15, 29; Prop. 2, 3, 43 sq.—
    3.

    Lewis & Short latin dictionary > Eous

  • 107 fax

    fax, făcis (also in the nom. sing. ‡ faces, acc. to Paul. ex Fest. p. 87, 9 Müll.; gen. plur.: facum, acc. to Charis. p. 113 P., but without example), f. [root bhā, to shine; cf. favilla], a torch, firebrand, flambeau, link, orig. of pine or other resinous wood.
    I.
    Lit. (syn.: taeda, funale, cerĕus, candela, lucerna, laterna): alii faces atque aridam materiem de muro in aggerem eminus jaciebant, * Caes. B. G. 7, 24, 4; Liv. 22, 16, 7:

    ambulare cum facibus,

    Hor. S. 1, 4, 52:

    malleolos et faces ad inflammandam urbem comparare,

    Cic. Cat. 1, 13, 32; cf.:

    ego faces jam accensas ad hujus urbis incendium exstinxi,

    id. Pis. 2, 5:

    servi in tecta nostra cum facibus immissi,

    id. Att. 14, 10, 1; cf.:

    faces incendere,

    id. Phil. 2, 36, 91:

    si te in Capitolium faces ferre vellet,

    id. Lael. 11, 37:

    ardentem facem praeferre,

    id. Verr. 2, 4, 34, § 74:

    castris inicere,

    Tac. H. 4, 60;

    subdere urbi,

    Curt. 5, 7, 4:

    faces ferro inspicare,

    Verg. G. 1, 292; cf.:

    facis incidere,

    Plin. 18, 26, 63, § 233:

    dilapsam in cineres facem,

    Hor. C. 4, 13, 28.—At weddings, the torch carried before the bride on the way to her home, usually made of white-thorn (Spina alba) or pine, the nuptial torch: spina, nuptiarum facibus auspicatissima, Masur. ap. Plin. 16, 18, 30, § 75; Fest. s. v. patrimi, p. 245; s. v. rapi, p. 289 Müll.; Varr. ap. Non. 112, 27; id. ap. Serv. Verg. E. 8, 29; Plaut. Cas. 1, 30; Cat. 61, 98 sq.; Verg. E. 8, 29; Ov. M. 10, 6; Stat. Th. 2, 259 al.;

    hence, nuptiales,

    Cic. Clu. 6, 15; Liv. 30, 13, 12:

    maritae,

    Ov. H. 11, 101:

    legitimae,

    Luc. 2, 356.—Cf. Anthon's Dict. of Antiq. p. 434, and v. infra. Torches were also carried in funeral processions, Verg. A. 11, 142; Prop. 3, 13 (4, 12), 17; Ov. F. 2, 561; id. H. 21, 172; Sen. Tranq. 11; id. Vit. Beat. fin.; id. Ep. 222;

    and in the Eleusinian mysteries,

    Juv. 15, 140.—An attribute of Cupid, Tib. 2, 1, 82; Prop. 3, 16 (4, 15), 16; Ov. M. 1, 461; 10, 312 al.;

    of the Furies,

    Verg. A. 7, 337; Ov. M. 4, 482; 508; 6, 430; Quint. 9, 3, 47 al.—
    B.
    Transf.
    1.
    On account of the use of torches at weddings ( poet.), a wedding, marriage:

    face nuptiali digna,

    Hor. C. 3, 11, 33; cf.:

    te face sollemni junget sibi,

    Ov. M. 7, 49.—And referring at the same time to the funeral torch:

    viximus insignes inter utramque facem,

    i. e. between marriage and death, Prop. 4 (5), 11, 46.—
    2.
    The light of the heavenly bodies ( poet.):

    dum roseā face sol inferret lumina caelo,

    Lucr. 5, 976; cf.:

    Phoebi fax, Cic. poët. Div. 1, 11, 18: canentes Rite crescentem face Noctilucam,

    Hor. C. 4, 6, 38:

    aeterna fax,

    i. e. the sun, Sen. Thyest. 835.—
    3.
    A fiery meteor, fire-ball, shooting-star, comet:

    noctivagaeque faces caeli flammaeque volantes,

    Lucr. 5, 1191; cf.:

    nocturnasque faces caeli, sublime volantes,

    id. 2, 206:

    emicant et faces non nisi cum decidunt visae, etc.,

    Plin. 2, 26, 25, § 96:

    tum facibus visis caelestibus, tum stellis iis, quas Graeci cometas, nostri cincinnatas vocant,

    Cic. N. D. 2, 5, 14; id. Cat. 3, 8, 18; Liv. 41, 21, 13; 29, 14, 3; Verg. A. 2, 694; Ov. M. 15, 787; Luc. 1, 528; Petr. 122; Sen. Oet. 232.—
    b.
    Of lightning:

    facem flammantem dirigere,

    Val. Fl. 1, 569; id. 4, 671. —
    4.
    Of the eyes:

    oculi, geminae, sidera nostra, faces,

    Prop. 2, 3, 14:

    has ego credo faces, haec virginis ora Dianae,

    Val. Fl. 5, 380; cf.:

    tranquillaeque faces oculis et plurima vultu materinest,

    Stat. Ach. 1, 164.—
    5.
    Prima fax (noctis), early torchlight, immediately after dark (post-class.); cf.:

    luminibus accensis, Auct. B. Afr. 89: tempus diei occiduum, mox suprema tempestas, hoc est diei novissimum tempus: deinde vespera: ab hoc tempore prima fax dicitur, deinde concubia, etc.,

    Macr. S, 1, 3 fin.; Gell. 3, 2, 11; 18, 1 fin.; App. M. 2, p. 119, 20.
    II.
    Trop.
    A.
    That which illuminates, makes conspicuous ( poet.):

    incipit parentum nobilitas facem praeferre pudendis,

    Juv. 8, 139; cf. Sall. J. 80.—
    B.
    That which inflames or incites, incitement, stimulus, cause of ruin, destruction (freq. and class.):

    cum corporis facibus inflammari soleamus ad omnes fere cupiditates eoque magis incendi, quod, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 19, 44:

    me torret face mutua Calais,

    flame of love, Hor. C. 3, 9, 13; cf.:

    iraï fax,

    Lucr. 3, 303:

    dicendi faces,

    flames, fires of eloquence, Cic. de Or. 2, 51, 205; cf.:

    alicui quasi quasdam verborum faces admovere,

    id. ib. 3, 1, 4:

    alicui acriores ad studia dicendi faces subdere,

    Quint. 1, 2, 25 Spald.:

    hortator studii causaque faxque mei,

    guide, leader, Ov. Pont. 1, 7, 28; and: incitator et fax omnium, Prud. steph. 10, 67:

    subicere faces invidiae alicujus,

    Cic. Mil. 35, 98; cf.:

    flagrantibus jam militum animis velut faces addere,

    Tac. H. 1, 24:

    acerrimam bello facem praetulit,

    id. ib. 2, 86:

    (rogationes promulgavit) duas faces novantibus res ad plebem in optimates accendendam,

    Liv. 32, 38, 9:

    inde faces ardent, a dote,

    Juv. 6, 139: adolescentulo ad libidinem facem praeferre, i. e. to be a leader or guide, Cic. Cat. 1, 6, 13:

    Antonius omnium Clodi incendiorum fax,

    instigator, id. Phil. 2, 19, 48; cf.:

    fax accusationis et origo,

    Plin. Ep. 4, 9, 3:

    fax hujus belli (Hannibal),

    Liv. 21, 10, 11; Vell. 2, 25, 3:

    dolorum cum admoventur faces,

    Cic. Off. 2, 10, 37; cf. id. Tusc. 2, 25, 61:

    (dolor) ardentes faces intentat,

    id. ib. 5, 27, 76:

    quae (Agrippinae) Gaium et Domitium Neronem principes genuere totidem facis generis humani,

    destroyers, Plin. 7, 8, 6, § 45.— Absol.:

    cum his furiis et facibus, cum his exitiosis prodigiis (i e. Gabinio et Pisone),

    Cic. Har. Resp. 2, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > fax

  • 108 fulgor

    fulgor, ōris, m. [fulgeo], lightning, a flash of lightning (mostly poet. for fulgur):

    fulgorem quoque cernimus ante Quam tonitrum accipimus,

    Lucr. 6, 170 Lachm. N. cr.; so ib. 217; Verg. A. 8, 524; Ov. M. 7, 619.—In plur.: prospera Juppiter his dextris fulgoribus edit, Cic. poët. Div. 2, 39, 82; cf. id. Rep. 6, 17:

    (anhelitus terrae) cum se in nubem induerint, tum et fulgores et tonitrua exsistere,

    id. Div. 2, 19, 44.—
    II.
    Transf., flash, glitter, gleam, brightness, splendor (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Lit.:

    cujus (candelabri) fulgore collucere atque illustrari Jovis templum oportebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 32, § 71; cf. Auct. Her. 4, 33, 44:

    armorum,

    Hor. C. 2, 1, 19; cf. Quint. 10, 1, 30:

    vestis,

    Ov. M. 11, 617; cf.:

    purpureae abollae,

    Suet. Calig. 35:

    speculorum,

    Plin. 7, 15, 13, § 64; cf. Quint. 11, 3, 68:

    solis,

    Plin. 11, 37, 54, § 142; Suet. Aug. 79:

    carbunculi,

    Plin. 37, 7, 25, § 93:

    oculos tremulo fulgore micantes,

    Ov. A. A. 2, 721:

    fulgor ab auro,

    Lucr. 2, 51:

    non fumum ex fulgore, sed ex fumo dare lucem Cogitat,

    Hor. A. P. 143:

    stellae solis fulgore obumbrantur,

    Sen. Q. N. 1, 1, 11.—In plur.:

    cum stupet insanis acies fulgoribus,

    i. e. glittering utensils, plate, Hor. S. 2, 2, 5.—
    * 2.
    Concr., a shining star:

    deinde est hominum generi prosperus et salutaris ille fulgor, qui dicitur Jovis,

    Cic. Rep. 6, 17.—
    B.
    Trop., brightness, splendor, glory, renown:

    nominis et famae quondam fulgore trahebar,

    Ov. Tr. 5, 12, 39:

    gloriae,

    Val. Max. 8, 1, 11; cf.:

    omnibus fulgore quodam suae claritatis tenebras obduxit,

    Quint. 10, 1, 72:

    urit fulgore suo qui praegravat artes,

    Hor. Ep. 2, 1, 13:

    avitus,

    Vell. 2, 4 fin.:

    rerum,

    Plin. 7, 26, 27, § 95.

    Lewis & Short latin dictionary > fulgor

  • 109 genitura

    gĕnĭtūra, ae, f. [root GEN, gigno], a begetting, bearing, birth, generation (postAug.).
    I.
    Lit.:

    in alitum quadrupedumque genitura esse quosdam ad conceptum impetus et terrae,

    Plin. 18, 24, 56, § 202; cf.:

    origo atque genitura conchae,

    id. 9, 35, 54, § 107.—
    II.
    Transf.
    A.
    Seed of generation:

    profluvia geniturae (virorum),

    Plin. 22, 22, 40, § 83.—
    B.
    That which is generated or created, a creature (eccl. Lat.):

    spirantes (i. e. serpentes),

    Arn. 1, 8:

    incredula,

    Tert. adv. Marc. 4, 23.—
    C.
    In astrology, one's natal star or constellation, nativity:

    reticere ipse genituram suam perseverabat,

    Suet. Aug. 94; id. Calig. 57; id. Ner. 6; id. Vit. 3; Eutr. 7, 20; Amm. 29, 1 al.

    Lewis & Short latin dictionary > genitura

  • 110 haedus

    haedus (less correctly hoedus, and archaic aedus or ēdus; cf. Quint. 1, 5, 19, and see the letter H; Sabine, fedus, like fircus for hircus, cf. Varr. L.L. 5, § 97 Müll., and see the letter F), i, m. [Sanscr. huda, ram; O. H. Germ. Geiz; cf. Gr. chimaros], a young goat, a kid (cf.: hircus, caper).
    I.
    Lit., Varr. R. R. 2, 3, 4; 8; Cic. de Sen. 16, 56; Verg. G. 4, 10; Hor. C. 3, 18, 5; id. Epod. 2, 60; Mart. 10, 87, 17.—As a fig. for wantonness:

    tenero lascivior haedo,

    Ov. M. 13, 791;

    as a fig. of weakness,

    Lucr. 3, 7.—
    II.
    Transf., plur.: Haedi, a small double star in the hand of the Waggoner (Auriga), Cic. poët. N. D. 2, 43, 110; so in plur., Varr. R. R. 2, 1, 8; Col. 11, 2, 73:

    pluviales Haedi,

    Verg. A. 9,668; cf.

    nimbosi,

    Ov. Tr. 1, 11, 13. —In sing.:

    purus et Orion, purus et Haedus erit,

    Prop. 2, 26 (3, 22), 56.

    Lewis & Short latin dictionary > haedus

  • 111 Helena

    Hĕlĕna, ae, or Hĕlĕnē, ēs, f., = Helenê.
    I.
    Daughter of Jupiler and Leda, sister of Castor and Pollux and of Clytemnestra, and wife of Menelaüs, who, on account of her beauty, was carried off by Paris to Troy, and thus became the cause of the Trojan war, Cic. Phil. 2, 22, 55; Verg. A. 7, 364; Ov. M. 13, 200; 14, 669; Prop. 3, 8 (4, 7), 32; 3, 14 (4, 13), 19; Hor. C. 1, 3, 2; 4, 9, 16; id. S. 1, 3, 107; Hyg. Fab. 81 and 118:

    Penelope venit, abit Helene,

    a Helen, Mart. 1, 62, 6.—
    B.
    Transf., in naut. lang., a single star appearing to mariners, which was regarded as an unfavorable prognostic; while a double light, which was conceived to be favorable, was called Castor and Pollux, Plin. 2, 37, 37, § 101; cf. Stat. Th. 7, 792; id. S. 3, 2, 11.—
    II.
    The surname of the mother of the emperor Constantine, Eutr. 10, 5; Aur. Vict. Epit. 41; Inscr. Grut. 284, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Helena

  • 112 Helene

    Hĕlĕna, ae, or Hĕlĕnē, ēs, f., = Helenê.
    I.
    Daughter of Jupiler and Leda, sister of Castor and Pollux and of Clytemnestra, and wife of Menelaüs, who, on account of her beauty, was carried off by Paris to Troy, and thus became the cause of the Trojan war, Cic. Phil. 2, 22, 55; Verg. A. 7, 364; Ov. M. 13, 200; 14, 669; Prop. 3, 8 (4, 7), 32; 3, 14 (4, 13), 19; Hor. C. 1, 3, 2; 4, 9, 16; id. S. 1, 3, 107; Hyg. Fab. 81 and 118:

    Penelope venit, abit Helene,

    a Helen, Mart. 1, 62, 6.—
    B.
    Transf., in naut. lang., a single star appearing to mariners, which was regarded as an unfavorable prognostic; while a double light, which was conceived to be favorable, was called Castor and Pollux, Plin. 2, 37, 37, § 101; cf. Stat. Th. 7, 792; id. S. 3, 2, 11.—
    II.
    The surname of the mother of the emperor Constantine, Eutr. 10, 5; Aur. Vict. Epit. 41; Inscr. Grut. 284, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Helene

  • 113 Hesperos

    Hespĕrus or - os, i, m., = Hesperos (the evening; pure Lat., with the digamma, vesper; hence transf.), the evening star, Hesperus; acc. to the myth, the son of Cephalus and Aurora; cf. Hyg. Astr. 2, 42; or, acc. to another myth, the son of Iapetus and Asia, and brother of Atlas; cf. Serv. Verg. A. 1, 530, and 4, 484: infima est quinque errantium terraeque proxima stella Veneris, quae phôsphoros Graece, Latine dicitur Lucifer, cum antegreditur solem, cum subsequitur autem Hesperos, Cic. N. D. 2, 20, 53:

    illam non veniens Aurora Cessantem vidit, non Hesperus,

    Ov. M. 5, 441; id. F. 2, 314; cf. id. ib. 5, 419:

    ite domum saturae, venit Hesperus, ite capellae,

    Verg. E. 10, 77.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Hespĕrĭus, a, um, adj., of or situated towards the west, western, Hesperian.
    1.
    Adj.: Hesperium fretum, the western ocean, Ov. M. 11, 258:

    litus,

    id. ib. 2, 142:

    undae,

    Hor. C. 2, 17, 20:

    axis,

    Ov. M. 4, 214; cf.:

    constitit Hesperio, regnis Atlantis, in orbe,

    id. ib. 4, 628:

    imperi Porrecta majestas ad ortus Solis ab Hesperio cubili,

    Hor. C. 4, 15, 16: rex, i. e. Atlas or Hesperus, Ov. de Nuce, 111:

    Hesperios amnes, Rhenum Rhodanumque Padumque, etc.,

    western, id. M. 2, 258: et terram Hesperiam venies, the land of the west, i. e. Italy (because situated to the west of the Trojans), Verg. A. 2, 781; cf. in the foll. 2.; so of Italy:

    Latium,

    id. ib. 7, 601:

    fluctus,

    Hor. C. 1, 28, 26:

    ruina,

    id. ib. 2, 1, 32:

    duces,

    Luc. 5, 703.—Hence,
    2.
    Subst.: Hespĕria, ae, f. (sc. terra), the land of the west, Hesperia; poet. for Italy or Spain: est locus, Hesperiam quam mortales perhibebant, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 23 Vahl.);

    imitated by Vergil: est locus, Hesperiam Grai cognomine dicunt,

    Verg. A. 1, 530; so of Italy, Hor. C. 3, 6, 8; 4, 5, 38; Luc. 1, 224 al.:

    qui nunc Hesperia sospes ab ultima, etc.,

    i. e. Spain, Hor. C. 1, 36, 4.—
    B.
    Hespĕris, ĭdis, f., of evening or the west, western, Hesperian.
    I.
    Adj.: corniger Hesperidum fluvius regnator aquarum (Tibris), i. e. Italian (cf. above), Verg. A. 8, 77. —Hence,
    2.
    Subst.
    a.
    Hespĕris, ĭdis, f., the queen's gilliflower, Hesperis tristis, Linn.:

    hesperis noctu magis olet, inde nomine invento,

    Plin. 21, 7, 18, § 39.—
    b.
    He-spĕrĭdes, um, f.
    (α).
    The Hesperides, daughters of Hesperus, or of Erebus and Nox, who, on an island beyond Mount Atlas, watched a garden with golden apples, Varr. R. R. 2, 1, 6; Cic. N. D. 3, 17, 44; Mel. 3, 1, 3; Hyg. Fab. praef.; Ov. M. 11, 114; Lucr. 5, 32:

    Hesperidum mala, poma,

    Verg. E. 6, 61; Stat. S. 3, 1, 158:

    Hesperidum serpens,

    Juv. 14, 114.—
    (β).
    A group of islands in the Atlantic Ocean, Mel. 3, 10, 3;

    called also: Hesperidum insulae,

    Plin. 6, 31, 36, § 201.

    Lewis & Short latin dictionary > Hesperos

  • 114 hesperugo

    hespĕrūgo, ĭnis, f. [Hesperus], the evening star, Sen. Med. 877.

    Lewis & Short latin dictionary > hesperugo

  • 115 Hesperus

    Hespĕrus or - os, i, m., = Hesperos (the evening; pure Lat., with the digamma, vesper; hence transf.), the evening star, Hesperus; acc. to the myth, the son of Cephalus and Aurora; cf. Hyg. Astr. 2, 42; or, acc. to another myth, the son of Iapetus and Asia, and brother of Atlas; cf. Serv. Verg. A. 1, 530, and 4, 484: infima est quinque errantium terraeque proxima stella Veneris, quae phôsphoros Graece, Latine dicitur Lucifer, cum antegreditur solem, cum subsequitur autem Hesperos, Cic. N. D. 2, 20, 53:

    illam non veniens Aurora Cessantem vidit, non Hesperus,

    Ov. M. 5, 441; id. F. 2, 314; cf. id. ib. 5, 419:

    ite domum saturae, venit Hesperus, ite capellae,

    Verg. E. 10, 77.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Hespĕrĭus, a, um, adj., of or situated towards the west, western, Hesperian.
    1.
    Adj.: Hesperium fretum, the western ocean, Ov. M. 11, 258:

    litus,

    id. ib. 2, 142:

    undae,

    Hor. C. 2, 17, 20:

    axis,

    Ov. M. 4, 214; cf.:

    constitit Hesperio, regnis Atlantis, in orbe,

    id. ib. 4, 628:

    imperi Porrecta majestas ad ortus Solis ab Hesperio cubili,

    Hor. C. 4, 15, 16: rex, i. e. Atlas or Hesperus, Ov. de Nuce, 111:

    Hesperios amnes, Rhenum Rhodanumque Padumque, etc.,

    western, id. M. 2, 258: et terram Hesperiam venies, the land of the west, i. e. Italy (because situated to the west of the Trojans), Verg. A. 2, 781; cf. in the foll. 2.; so of Italy:

    Latium,

    id. ib. 7, 601:

    fluctus,

    Hor. C. 1, 28, 26:

    ruina,

    id. ib. 2, 1, 32:

    duces,

    Luc. 5, 703.—Hence,
    2.
    Subst.: Hespĕria, ae, f. (sc. terra), the land of the west, Hesperia; poet. for Italy or Spain: est locus, Hesperiam quam mortales perhibebant, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 23 Vahl.);

    imitated by Vergil: est locus, Hesperiam Grai cognomine dicunt,

    Verg. A. 1, 530; so of Italy, Hor. C. 3, 6, 8; 4, 5, 38; Luc. 1, 224 al.:

    qui nunc Hesperia sospes ab ultima, etc.,

    i. e. Spain, Hor. C. 1, 36, 4.—
    B.
    Hespĕris, ĭdis, f., of evening or the west, western, Hesperian.
    I.
    Adj.: corniger Hesperidum fluvius regnator aquarum (Tibris), i. e. Italian (cf. above), Verg. A. 8, 77. —Hence,
    2.
    Subst.
    a.
    Hespĕris, ĭdis, f., the queen's gilliflower, Hesperis tristis, Linn.:

    hesperis noctu magis olet, inde nomine invento,

    Plin. 21, 7, 18, § 39.—
    b.
    He-spĕrĭdes, um, f.
    (α).
    The Hesperides, daughters of Hesperus, or of Erebus and Nox, who, on an island beyond Mount Atlas, watched a garden with golden apples, Varr. R. R. 2, 1, 6; Cic. N. D. 3, 17, 44; Mel. 3, 1, 3; Hyg. Fab. praef.; Ov. M. 11, 114; Lucr. 5, 32:

    Hesperidum mala, poma,

    Verg. E. 6, 61; Stat. S. 3, 1, 158:

    Hesperidum serpens,

    Juv. 14, 114.—
    (β).
    A group of islands in the Atlantic Ocean, Mel. 3, 10, 3;

    called also: Hesperidum insulae,

    Plin. 6, 31, 36, § 201.

    Lewis & Short latin dictionary > Hesperus

  • 116 latus

    1.
    lātus, a, um, adj. [old Lat. stlātus, Paul. ex Fest. p. 313; Sanscr. root star-, strnāmi = sterno; Gr. stor- in stornumi, stratos; Lat. sterno, stratus, torus; cf. strāges, struo; not connected with platus, nor with 3. lātus = tlêtos], broad, wide.
    I.
    Lit.:

    fossa,

    Cic. Tusc. 5, 20, 59:

    mare,

    id. Verr. 2, 4, 46, § 103:

    via,

    id. ib. 2, 4, 53, §

    119: agri,

    id. Rep. 5, 2, 3:

    clavus,

    Quint. 11, 3, 138 (v. clavus):

    umeri,

    Verg. A. 9, 725; cf.:

    artus barbarorum,

    Tac. A. 2, 21:

    lati et lacertosi viri,

    broad-shouldered, Col. 1, 9, 4; Cic. Rep. 6, 20, 21:

    rana bove latior,

    Phaedr. 1, 24, 5:

    palus non latior pedibus quinquaginta,

    Caes. B. G. 7, 19:

    latissimum flumen,

    id. ib. 2, 27:

    latissimae solitudines,

    id. ib. 6, 22:

    comesse panem tris pedes latum,

    Plaut. Bacch. 4, 1, 8:

    fossae quindecim pedes latae,

    Caes. B. G. 7, 72:

    areas latas pedum denum facito,

    Col. 2, 10, 26:

    populi,

    Verg. A. 1, 225:

    moenia lata videt,

    id. ib. 6, 549:

    latis otia fundis,

    id. G. 2, 468: ne latos fines parare studeant. Caes. B. G. 6, 21:

    ager,

    Liv. 23, 46:

    orbis,

    Hor. C. 1, 12, 57:

    terrae,

    Ov. M. 2, 307:

    lata Polyphemi acies,

    wide eye, Juv. 9, 64.— Neutr. absol.:

    crescere in latum,

    to increase in width, widen, Ov. M. 1, 336.— Absol.:

    per latum,

    Vulg. Ezech. 46, 22:

    in lato pedum centum,

    Lampr. Alex. Sev. 26, 7.—
    B.
    Transf., poet., for proud, swelling (cf. Eng. vulg. spreading):

    latus ut in circo spatiere,

    that you may stalk along largely, proudly, Hor. S. 2, 3, 183:

    lati incesserunt et cothurnati (histriones),

    Sen. Ep. 76, 31. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., broad, wide, wide-spread, extended (mostly post-Aug.):

    vox,

    Quint. 11, 3, 82; cf.:

    verba,

    pronounced broadly, Cic. de Or. 3, 12, 46:

    gloria,

    widespread, Plin. Ep. 4, 12, 7:

    lato Murrus caligat in hoste,

    Sil. 1, 499:

    interpretatio,

    broad, not strict, lenient, Dig. 22, 1, 1:

    culpa,

    great, ib. 50, 16, 213; 11, 6, 1 fin.:

    fuga,

    a kind of banishment, whereby all places are forbidden to the exile but one, ib. 48, 22, 5.—
    B.
    In partic., of style, diffuse, detailed, copious, prolix:

    oratio Academicorum liberior et latior (opp. Stoicorum oratio astrictior et contractior),

    Cic. Brut. 31, 120:

    latum atque fusum,

    Quint. 11, 3, 50:

    latiore varioque tractatu,

    id. 7, 3, 16:

    latiore quadam comprehensione,

    id. 2, 5, 14:

    genus orandi latum et sonans,

    Tac. H. 1, 90:

    Aeschines his latior et audentior,

    Quint. 12, 10, 23.— Hence, adv.: lātē, broadly, widely, extensively; with longe, on all sides, far and wide, everywhere.
    1.
    Lit.:

    late longeque diffusus,

    Cic. Leg. 1, 12, 34:

    omnibus longe lateque aedificiis incensis,

    Caes. B. G. 4, 35:

    minus late vagari,

    id. ib. 1, 2:

    regnare,

    Just. 13, 7:

    populus late rex,

    Verg. A. 1, 21; cf.:

    diu Lateque victrix,

    Hor. C. 4, 4, 23:

    cladem inferre,

    Tac. H. 3, 23.— Comp.:

    latius demum operaest pretium ivisse,

    Plaut. Most. 3, 2, 156:

    itaque latius quam caedebatur ruebat (murus),

    Liv. 21, 11:

    possidere (agros),

    Ov. M. 5, 131:

    metui,

    Tac. A. 12, 43. — Sup.:

    ager latissime continuatus,

    Cic. Agr. 2, 26, 70:

    quam latissime possint, ignes faciant,

    Nep. Eum. 9, 3.—
    2.
    Trop.: ars late patet, widely. Cic. de Or. 1, 55, 235:

    Phrygiae late refer primordia gentis,

    Ov. H. 17, 57.— Comp.:

    latius loquuntur rhetores, dialectici compressius,

    Cic. Fin. 2, 6, 17: quod [p. 1042] pateat latius, of rather extensive application, Cic. Off. 3, 4, 19:

    latius perscribere,

    Caes. B. C. 2, 17:

    uti opibus,

    more lavishly, Hor. S. 2, 2, 113.— Sup.:

    fidei bonae nomen latissime manat,

    Cic. Off. 3, 17, 70:

    latissime patere,

    id. ib. 3, 17, 69.
    2.
    lătus, ĕris, n. [cf. Gr. platus; Lat. lăter, Latium, plautus or plotus], the side, flank of men or animals.
    I.
    Lit.:

    ego vostra faciam latera lorea,

    Plaut. Mil. 2, 1, 2: quid conminatu's mihi? Con. Istud male factum arbitror, quia non latus fodi, id. Aul. 3, 2, 4:

    occidisse ex equo dicitur, et latus offendisse vehementer,

    Cic. Clu. 62, 175:

    cujus latus ille mucro petebat,

    id. Lig. 3, 9:

    laterique accommodat ensem,

    Verg. A. 2, 393; Quint. 2, 13, 12; 11, 3, 69; 118:

    laterum inclinatione forti ac virili,

    id. 1, 11, 18: vellere latus digitis, to twitch one by the side (in order to attract attention), Ov. A. A. 1, 606; cf.:

    si tetigit latus acrior,

    Juv. 7, 109:

    tum latus ei dicenti condoluisse... dieque septimo est lateris dolore consumptus,

    pleurisy, Cic. de Or. 3, 2, 6; so,

    lateris dolor,

    Cato, R. R. 125; Cels. 2, 7; 8; Plin. 21, 21, 89, § 155:

    lateris vigili cum febre dolor,

    Juv. 13, 229; cf.:

    laterum dolor aut tussis,

    Hor. S. 1, 9, 32: artifices lateris, i. e. those who make skilful side movements or evolutions, ballet-dancers, Ov. A. A. 3, 351:

    latus tegere alicui,

    to walk by the side of one, Hor. S. 2, 5, 18:

    claudere alicui,

    Juv. 3, 131; and:

    mares inter se uxoresque contendunt, uter det latus illis (sc. pantomimis),

    Sen. Q. N. 7, 32, 3.—Of animals:

    equorum,

    Lucr. 5, 1324:

    cujus (equi aënei) in lateribus fores essent,

    Cic. Off. 3, 9, 38.—
    2.
    Of orators, the lungs:

    lateribus aut clamore contendere,

    Cic. de Or. 1, 60, 255:

    quae vox, quae latera, quae vires, etc.,

    id. Verr. 2, 4, 30, § 67:

    ut lateris conatus sit ille, non capitis,

    Quint. 1, 11, 8; cf.:

    lateris pectorisve firmitas an capitis etiam plus adjuvet,

    id. 11, 3, 16; so id. 11, 3, 40:

    dum vox ac latus praeparetur,

    id. 10, 7, 2; 11, 3, 13:

    voce, latere, firmitate (constat orator),

    id. 12, 11, 2:

    neque enim ex te umquam es nobilitatus, sed ex lateribus et lacertis tuis,

    Cic. de Sen. 9, 27:

    cum legem Voconiam voce magna et bonis lateribus suasissem,

    id. ib. 5, 14:

    illa adhuc audaciora et majorum, ut Cicero existimat, laterum,

    Quint. 9, 1, 29.—
    3.
    Poet., in mal. part., Lucil. ap. Non. 260, 30; Ov. H. 2, 58; 19, 138; Prop. 2, 2, 12:

    lateri parcere,

    Juv. 6, 37.—
    B.
    Transf., in gen.
    1.
    The side, flank, lateral surface of a thing (opp. frons and tergum;

    v. h. vv.): collis ex utraque parte lateris dejectus habebat et in frontem leniter fastigatus paulatim ad planiciem redibat,

    on each side, Caes. B. G. 2, 8; cf. Plin. 17, 23, 35, § 202:

    terra angusta verticibus, lateribus latior,

    Cic. Rep. 6, 20, 21:

    latus unum castrorum,

    Caes. B. G. 2, 5:

    insula, cujus unum latus est contra Galliam,

    id. ib. 5, 13:

    et (Fibrenus) divisus aequaliter in duas partis latera haec (insulae) adluit,

    Cic. Leg. 2, 3, 6.—Of a maritime country, the coast, seaboard:

    Illyricum,

    Juv. 8, 117:

    castelli,

    Sall. J. 93:

    tum prora avertit et undis Dat latus,

    the ship's side, Verg. A. 1, 105:

    ubi pulsarunt acres latera ardua fluctus,

    Ov. M. 11, 529:

    nudum remigio,

    Hor. C. 1, 14, 4; id. Epod. 10, 3:

    dextrum (domus),

    id. Ep. 1, 16, 6:

    mundi,

    id. C. 1, 22, 19:

    crystallus sexangulis nascitur lateribus,

    surfaces, Plin. 37, 2, 9, § 26.—Of an army, the flank, Tac. Agr. 35:

    reliquos equites ad latera disponit,

    Caes. B. G. 6, 7:

    ex itinere nostros latere aperto aggressi,

    id. ib. 1, 25; cf. id. ib. 2, 23 fin.:

    ad latus apertum hostium constitui,

    id. ib. 4, 25:

    ne simul in frontem, simul in latera, pugnaretur,

    Tac. Agr. 35.—So in fighting: latus dare, to expose one's side or flank to the adversary, Val. Fl. 4, 304 (v. II. A. infra).—
    b.
    Esp. freq.: a (ab) latere, on or at the side or flank; a or ab lateribus, on or at the sides or flanks (opp. a fronte, in front, before, and a tergo, at the back, behind):

    a tergo, a fronte, a lateribus tenebitur,

    Cic. Phil. 3, 13, 32:

    a fronte atque ab utroque latere cratibus ac pluteis protegebat,

    Caes. B. C. 1, 25 fin.; id. B. G. 2, 25:

    ab omni latere securus,

    Amm. 16, 9, 3:

    ab latere aggredi,

    Liv. 27, 48:

    disjectos ab tergo aut lateribus circumveniebant,

    Sall. J. 50 fin.:

    ne quis inermibus militibus ab latere impetus fieri posset,

    Caes. B. G. 3, 29:

    Sulla profligatis iis, quos advorsum ierat, rediens ab latere Mauris incurrit,

    Sall. J. 101, 8: si ex hac causa unda prorumperet, a lateribus undae circumfunderentur, Sen. Q. N. 6, 6, 4:

    a lateribus, a fronte, quasi tria maria prospectat,

    Plin. Ep. 2, 17, 5.—
    c.
    Less freq. with ex:

    latere ex utroque,

    Lucr. 2, 1049:

    ex lateribus aggredi aliquem,

    Sall. C. 60:

    tribus ex lateribus (locus) tegebatur,

    Hirt. B. Alex. 28, 4:

    ex alio latere cubiculum est politissimum,

    Plin. Ep. 2, 17, 10:

    omni ex latere armorum molibus urgeri,

    Amm. 19, 7, 7.—
    d.
    With de:

    de latere ire,

    Lucr. 6, 117.—Without prep.:

    alio latere,

    Tac. A. 3, 74.—
    2.
    Poet. (pars pro toto), the body:

    penna latus vestit, tenet,

    Ov. M. 2, 376:

    nunc latus in fulvis niveum deponit harenis,

    id. ib. 2, 865; cf. id. ib. 3, 23;

    14, 710: forte,

    Hor. Ep. 1, 7, 26:

    fessum longā militiā,

    id. C. 2, 7, 18:

    credidit tauro latus,

    id. ib. 3, 27, 26:

    liminis aut aquae Caelestis patiens latus,

    id. ib. 3, 10, 20.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.: in latera atque in terga incurrere, to attack the sides, i. e. the unguarded points, Quint. 9, 1, 20:

    aliena negotia centum Per caput et circa saliunt latus,

    encompass on every side, Hor. S. 2, 6, 34:

    ut a sems latere numquam discederem,

    never left his side, Cic. Lael. 1, 1; cf.: aliquem lateri alicujus adjungere, to attach to his side, i. e. to give him for a companion, Quint. 1, 2, 5; so,

    alicui latus dare, of a client,

    Sen. Q. N. 7, 32, 3 (cf. B. 1. infra):

    lateri adhaerere gravem dominum,

    hung about them, threatened them, Liv. 39, 25:

    Illyriorum rex, lateri ejus haerens, assiduis precibus promissa exigebat,

    Just. 29, 4, 8; cf.:

    Agathocles regis lateri junctus, civitatem regebat,

    id. 30, 2, 5:

    circumfusa turba lateri meo,

    Liv. 6, 15.—Esp.:

    sacpe dabis nudum latus,

    expose, Tib. 1, 4, 52:

    la. tus imperii nudum,

    Flor. 3, 5, 4:

    nec adulatoribus latus praebeas,

    expose yourself, lay yourself open to, Sen. Q. N. 4 praef.: latere tecto abscedere, i. e safe, unharmed, Ter. Heaut. 4, 2, 5:

    hic fugit omnes Insidias nullique malo latus obdit apertum,

    Hor. S. 1, 3, 59:

    ex uno latere constat contractus,

    on one side, Dig. 19, 1, 13 fin.; so ib. 3, 5, 5:

    nulla ex utroque latere nascitur actio,

    ib. 3, 5, 6, § 4.—
    B.
    In partic.
    1.
    To express intimacy, attachment:

    latus alicui cingere,

    to cling to, Liv. 32, 39, 8; esp. in the phrase: ab latere, at the side of, i. e. in intimate association with (rare, and perh. not ante-Aug.):

    ab latere tyranni: addit eos ab latere tyranni,

    Liv. 24, 5, 13; Curt. 3, 5, 15; cf.:

    ille tuum, Castrice, dulce latus,

    your constant associate, Mart. 6, 68, 4.—
    2.
    Relationship, kindred, esp. collateral relationship (post-Aug.):

    quibus (liberis) videor a meo tuoque latere pronum ad honores iter relicturus,

    Plin. Ep. 8, 10, 3:

    sunt et ex lateribus cognati ut fratres sororesque,

    Dig. 38, 10, 10, § 8:

    ex latere uxorem ducere,

    ib. 23, 2, 68:

    latus omne divinae domus,

    Stat. S. 5 praef.: omnes personae cognatorum aut supra numerantur, aut infra, aut ex transverso, sive a latere... a latere, fratres et sorores, liberique eorum; item parentium fratres et sorores liberique eorum, (Ulp.) de Grad. Cogn. 2 ap. Huschke, Jurisp. Antejust. p. 530.
    3.
    lātus, a, um, Part., v. fero.

    Lewis & Short latin dictionary > latus

  • 117 lis

    līs, lītis (old form stlis, stlitis, like stlocus for locus; cf. Quint. 1, 4, 16), f. [root star-, in sterno; cf. Germ. streiten, to contend], a strife, dispute, quarrel.
    I.
    In gen.:

    si quis pugnam expectat, litis contrahat,

    Plaut. Capt. prol. 63:

    philosophi aetatem in litibus conterunt,

    Cic. Leg. 1, 20, 53:

    grammatici certant et adhuc sub judice lis est,

    Hor. A. P. 78:

    morsus litibus alternis dati,

    Prop. 4 (5), 5, 39:

    semper habet lites alternaque jurgia lectus In quo nupta jacet,

    Juv. 6, 268.— Transf., of inanimate things:

    lis est cum formā magna pudicitiae,

    Ov. H. 16, 288; id. F. 1, 107.—
    II.
    In partic.
    A.
    A charge, an accusation:

    accipito hanc tute ad te litem... Fac ego ne metuam mihi, atque ut tu meam timeas vicem,

    Plaut. Most. 5, 2, 23. —
    B.
    A lawsuit, an action or process at law:

    nam mihi tris hodie litis judicandas dicito,

    Plaut. Merc. 2, 2, 10: hodie juris coctiores [p. 1071] non sunt, qui litis creant, Quam sunt hice, qui, si nihil est litium, litis serunt, id. Poen. 3, 2, 9 sq.; Cic. de Or. 3, 28, 109:

    repetere ac persequi lite atque judicio aliquid,

    id. Verr. 2, 3, 13, § 32:

    litem alicui intendere,

    id. de Or. 1, 10, 42:

    in inferendis litibus,

    id. Rab. Post. 4, 10:

    contestari,

    id. Att. 16, 15, 2:

    obtinere aut amittere,

    id. Rosc. Com. 4, 10:

    orare,

    id. Off. 3. 10, 43:

    sedare,

    id. Verr. 2, 3, 57, § 132:

    secare,

    Hor. Ep. 1, 16, 42:

    perdere,

    Gai. Inst. 4, 30:

    in litibus aestimandis,

    in suits for damages, Cic. Clu. 41, 116; id. Rab. Post. 4, 9:

    lis capitis,

    a prosecution involving life, a capital charge, id. Clu. 41, 116:

    aestimationem litium non esse judicium,

    an appraisal of damages, id. ib.; cf. id. Rab. Post. 5, 11:

    cum in eum litis aestimares,

    id. ib. 5, 12:

    quod vulgo dicitur, e lege Julia litem anno et sex mensibus mori,

    Gai. Inst. 4, 104.—
    2.
    In the phrase: litem suam facere, to make the cause his own, said,
    (α).
    Litem suam facere, of an advocate who neglects the cause of his client and seeks his own advantage:

    quid, si cum pro altero dicas, litem tuam facias?

    Cic. de Or. 2, 75, 305.—
    (β).
    Also of a judge who, out of favor or through bribery, pronounces an unjust sentence, or who turns aside from the questions strictly before him to express his own opinions or feelings through the judgment: debet enim judex attendere, ut cum certae pecuniae condemnatio posita sit, neque majoris neque minoris summa petita nummo condemnet, alioquin litem suam facit;

    item si taxatio posita sit, ne pluris condemnet quam taxatum sit, alias enim similiter litem suam facit,

    Gai. Inst. 2, 52:

    si judex litem suam fecerit,

    Dig. 44, 7, 4, § 4; cf. ib. 5, 1, 15; so, trop.: nam et Varro satis aperte, quid dicere oporteret, edocuit;

    et ego adversus eum, qui doctus esse dicebatur, litem meam facere absens nolui,

    Gell. 10, 1.—
    (γ).
    Also of a judge who does not appear on the day appointed: inde ad comitium vadunt, ne litem suam faciant, C. Titius ap. Macr. S. 2, 12.—
    C.
    The subject of an action at law, the matter in dispute:

    quibus res erat in controversia, ea vocabatur lis,

    Varr. L. L. 7, § 93 Müll.:

    illud mihi mirum videri solet, tot homines statuere non potuisse, utrum rem an litem dici oporteret,

    Cic. Mur. 12, 27:

    lites severe aestimatae,

    id. ib. 20, 42:

    quo minus secundum eas tabulas lis detur, non recusamus,

    id. Rosc. Com. 1, 3:

    de tota lite pactionem facere,

    id. ib. 14, 40:

    in suam rem litem vertere,

    Liv. 3, 72:

    litem lite resolvere,

    to explain one obscure thing by another equally so, Hor. S. 2, 3, 103.

    Lewis & Short latin dictionary > lis

  • 118 Locus Castorum

    1.
    castor, ŏris, m., = kastôr, the castor, beaver; pure Lat. fiber: Castor fiber, Linn.; Plin. 32, 3, 13, § 26; cf. id. 8, 30, 47, § 109; Cic. ap. Isid. Orig. 12, 2, 21; Ov. Nux. 166; acc. castorem, App. M. 1, p. 106, 10:

    castora,

    Juv. 12, 34.
    2.
    Castor, ŏris (acc. to some gramm. Castōris, Quint. 1, 5, 60), m., = Kastôr.
    I.
    The son of the Spartan king Tyndarus and Leda, brother of Helena and Pollux, with whom, as twin star (Gemini;

    hence even Castores,

    Plin. 10, 43, 60, § 121; 35, 4, 10, § 27; 7, 22, 22, § 86; and:

    alter Castor,

    Stat. S. 4, 6, 16), he served as a guide to mariners, Varr. L. L. 5, § 58; Cic. N. D. 2, 2, 6; 3, 18, 45; Hor. Ep. 2, 1, 5; id. Epod. 17, 42; 17, 43; id. C. 4, 5, 35:

    gaudet equis,

    id. S. 2, 1, 26; cf. id. C. 1, 12, 25, and Ov. M. 12, 401:

    ad Castoris (sc. aedem),

    on the forum, Cic. Mil. 33, 91; where pecuniary affairs were transacted, id. Quint. 4, 17; cf. Juv. 14, 260.—
    II.
    Derivv.
    A.
    In oaths: ecastor and mecastor [the old interj. e or the pron. acc. me, prefixed; cf.: equidem, edepol; mehercle, medius fiduis, etc., v. Corss. Ausspr. II. p. 856 sq.], by Castor, an oath in very frequent use, especially by women, though not exclusively by them, as asserted by Gell. 11, 6, 1, and Charis. p. 183 P.; cf. Plaut. As. 5, 2, 46; 5, 2, 80; id. Cas. 5, 4, 13:

    ecastor, re experior, quanti facias uxorem tuam,

    id. Am. 1, 3, 10; 1, 3, 39; id. Cist. 4, 2, 61; id. Truc. 2, 5, 28; id. Poen. 1, 2, 71; id. Stich. 1, 3, 89; id. As. 1, 3, 36; id. Truc. 2, 2, 60; id. As. 3, 1, 30; id. Stich. 1, 3, 81:

    ecastor vero,

    id. Merc. 4, 1, 25:

    per ecastor scitus (i. e. perscitus ecastor) puer est natus Pamphilo,

    Ter. And. 3, 2, 6:

    nec nunc mecastor quid hero ego dicam queo comminisci,

    Plaut. Aul, 1, 1, 28; cf. id. Merc. 4, 1, 6; id. Cas. 2, 3, 30; id. Men. 4, 2, 50; id. Mil. 1, 1, 63; cf. also id. Stich. 1, 3, 86; id. Truc. 2, 2, 36; 2, 7, 30; 3, 2, 11; 4, 4, 9; 5, 1, 26: Sy. Salve, mecastor, Parmenio. Pa. Et tu, edepol, Syra, Ter. Hec. 1, 2, 8 Don. —
    B. C.
    Castŏrĕus, a, um, adj. of Castor:

    manus,

    Sen. Hippol. 810.—
    III.
    A companion of Æneas, Verg. A. 10, 124.—
    IV.
    The grandson of king Deiotarus, Cic. Deiot. 1, 2, 10; 1, 2, 28 sq.—
    V.
    Castor Tarcondarius, a chieftain of Gallogrœcia, ally of Pompey, Caes. B. C. 3, 4.—
    VI.
    Antonius Castor, an author on botany, Plin. 25, 17, 66, § 174; 25, 2, 5, § 9.

    Lewis & Short latin dictionary > Locus Castorum

  • 119 Lucifer

    lūcĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [lux-fero], light-bringing:

    itaque ut apud Graecos Dianam, eamque Luciferam, sic apud nostros Junonem Lucinam in pariendo invocant,

    Cic. N. D. 2, 27, 68:

    pars Lunae,

    Lucr. 5, 726:

    equi,

    the horses of Luna, Ov. H. 11, 46:

    manus,

    i. e. of Lucina, id. ib. 20, 192.— Poet., bringing safety, Prud. Psych. 625.— Hence,
    II.
    Subst.: Lūcĭfer, fĕri, m.
    A.
    The morning-star, the planet Venus:

    stella Lucifer interdiu, noctu Hesperus ita circumeunt,

    Varr. R. R. 3, 5, 17: stella Veneris, quae Phôsphoros Graece, Latine dicitur Lucifer, cum antegreditur solem, cum subsequitur autem Hesperos, Cic. N. D. 2, 20, 53:

    si dormire incipis ortu Luciferi,

    Juv. 8, 12; 13, 158; cf. Plin. 2, 8, 6, § 36; Tib. 1, 10 (9), 62; Ov. Tr. 1, 3, 71.—
    B.
    The fabled son of Aurora and Cephalus, and father of Ceyx, Hyg. Astr. 2, 42; Ov. M. 11, 271; 346;

    acc. to others,

    a son of Jupiter, Serv. Verg. A. 4, 130.—
    C.
    Poet. transf., day:

    memento Venturum paucis me tibi Luciferis,

    Prop. 2, 15 (3, 12), 28:

    omnis,

    Ov. F. 1, 46:

    tres,

    id. ib. 3, 877.

    Lewis & Short latin dictionary > Lucifer

  • 120 lucifer

    lūcĭfer, fĕra, fĕrum, adj. [lux-fero], light-bringing:

    itaque ut apud Graecos Dianam, eamque Luciferam, sic apud nostros Junonem Lucinam in pariendo invocant,

    Cic. N. D. 2, 27, 68:

    pars Lunae,

    Lucr. 5, 726:

    equi,

    the horses of Luna, Ov. H. 11, 46:

    manus,

    i. e. of Lucina, id. ib. 20, 192.— Poet., bringing safety, Prud. Psych. 625.— Hence,
    II.
    Subst.: Lūcĭfer, fĕri, m.
    A.
    The morning-star, the planet Venus:

    stella Lucifer interdiu, noctu Hesperus ita circumeunt,

    Varr. R. R. 3, 5, 17: stella Veneris, quae Phôsphoros Graece, Latine dicitur Lucifer, cum antegreditur solem, cum subsequitur autem Hesperos, Cic. N. D. 2, 20, 53:

    si dormire incipis ortu Luciferi,

    Juv. 8, 12; 13, 158; cf. Plin. 2, 8, 6, § 36; Tib. 1, 10 (9), 62; Ov. Tr. 1, 3, 71.—
    B.
    The fabled son of Aurora and Cephalus, and father of Ceyx, Hyg. Astr. 2, 42; Ov. M. 11, 271; 346;

    acc. to others,

    a son of Jupiter, Serv. Verg. A. 4, 130.—
    C.
    Poet. transf., day:

    memento Venturum paucis me tibi Luciferis,

    Prop. 2, 15 (3, 12), 28:

    omnis,

    Ov. F. 1, 46:

    tres,

    id. ib. 3, 877.

    Lewis & Short latin dictionary > lucifer

См. также в других словарях:

  • Star Fox (series) — Star Fox Star Fox series logo. Based on the Star Fox: Assault logo. Genres Rail shooter Action adventure game Developers …   Wikipedia

  • Star Sapphire (comics) — Star Sapphire …   Wikipedia

  • Star-Trek — ist der übergreifende Titel für sechs Science Fiction Fernsehserien mit insgesamt 726 Episoden sowie elf Kinofilme, zahlreiche Romane, Computerspiele und andere Werke, deren Inhalte auf der 1966 von Gene Roddenberry geschaffenen Fernsehserie… …   Deutsch Wikipedia

  • Star-Wars — Ein AT AT (All Terrain Armored Transport) Star Wars (BE [stɑː wɔːz], AE [ …   Deutsch Wikipedia

  • Star-Wars-Spiele — Ausgehend von Star Wars erschienen seit 1982 zahlreiche Video und Computerspiele. Obwohl George Lucas mit der Gründung von Lucasfilm Games 1982 selbst den Markt der Videospiele betrat, wurden bis 1992 Star Wars Spiele ausschließlich von fremden… …   Deutsch Wikipedia

  • Star Trek — (Deutsch: „Sternenreise“, „Reise durchs All“) ist der übergreifende Titel für sechs Science Fiction Fernsehserien mit insgesamt 726 Episoden sowie für elf Kinofilme, zahlreiche Romane, Computerspiele und andere Werke, deren Inhalte auf der 1966… …   Deutsch Wikipedia

  • Star Wars — (BE [stɑː wɔːz], AE [stɑːɹ wɔːɹz], dt. Krieg der Sterne, wörtlich „Sternenkriege“) ist ein vom Drehbuchautor, Produzent und Regisseur George Lucas erdachtes Heldenepos. Die Space Opera begann mit dem Film Krieg der Sterne, der am 25. Mai 1977 in… …   Deutsch Wikipedia

  • Star Wars: Bounty Hunter — Dieser Artikel oder Abschnitt bedarf einer Überarbeitung. Näheres ist auf der Diskussionsseite angegeben. Hilf mit, ihn zu verbessern, und entferne anschließend diese Markierung. Ausgehend von Star …   Deutsch Wikipedia

  • Star Wars: Force Unleashed — Dieser Artikel oder Abschnitt bedarf einer Überarbeitung. Näheres ist auf der Diskussionsseite angegeben. Hilf mit, ihn zu verbessern, und entferne anschließend diese Markierung. Ausgehend von Star …   Deutsch Wikipedia

  • Star Wars: Episode IV - A New Hope — Saltar a navegación, búsqueda Star Wars: Episode IV A New Hope Título En Hispanoamérica y España durante su estreno: La guerra de …   Wikipedia Español

  • Star Trek VI: The Undiscovered Country — Theatrical release poster by John Alvin Directed by Nicholas Meyer …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»