Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

odor+pm

  • 101 inimica

    ĭnĭmīcus, a, um ( gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.
    I.
    Adj.
    A.
    Of persons:

    quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis,

    Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.:

    quam inimico vultu intuitur,

    Plaut. Capt. 3, 4, 25:

    inter omnia inimica infestaque,

    Liv. 22, 39, 13:

    Clodius inimicus est nobis,

    Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.:

    Hannibal nomini Romano,

    Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4:

    animorum motus inimicissimi mentis,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    B.
    Of inanim. things, hurtful, injurious:

    raphani dentibus inimici,

    Plin. 19, 5, 26, § 86:

    (naves) accipiunt inimicum imbrem,

    Verg. A. 1, 123:

    odor nervis,

    Hor. S. 2, 4, 53:

    maritare ulmos nisi validas inimicum (est),

    Plin. 17, 23, 35, § 203.— Comp.:

    nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus,

    Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. — Sup.:

    brassica stomacho inimicissima,

    Plin. 20, 9, 38, § 96.—
    2.
    Like hostilis, hostile:

    nomina,

    Verg. A. 11, 84:

    tela,

    id. ib. 11, 809:

    insigne,

    spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944:

    terra,

    id. ib. 10, 295:

    natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem,

    Liv. 44, 24, 2:

    in hostili terra, inter omnia inimica infestaque,

    id. 22, 39, 13.—
    II.
    Substt.
    A.
    ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58:

    quis plenior inimicorum fuit C. Mario,

    id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.:

    aliquem insectari tamquam inimicum et hostem,

    Liv. 39, 28, 13:

    paternus,

    hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—
    B.
    ĭnĭ-mīca, ae, f.:

    cujusquam inimica,

    Cic. Cael. 13, 32.— Sup.:

    ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem,

    greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin.Adv., in two forms.
    1.
    ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically:

    vide quam tecum agam non inimice,

    Cic. Phil. 2, 14, 34:

    insectari aliquem,

    id. N. D. 1, 3, 5.— Comp.:

    infestius aut inimicius consulere,

    Liv. 28, 29, 8.— Sup.:

    inimicissime contendere,

    Cic. Quint. 21, 66.—
    2.
    ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.

    Lewis & Short latin dictionary > inimica

  • 102 inimicum

    ĭnĭmīcus, a, um ( gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.
    I.
    Adj.
    A.
    Of persons:

    quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis,

    Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.:

    quam inimico vultu intuitur,

    Plaut. Capt. 3, 4, 25:

    inter omnia inimica infestaque,

    Liv. 22, 39, 13:

    Clodius inimicus est nobis,

    Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.:

    Hannibal nomini Romano,

    Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4:

    animorum motus inimicissimi mentis,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    B.
    Of inanim. things, hurtful, injurious:

    raphani dentibus inimici,

    Plin. 19, 5, 26, § 86:

    (naves) accipiunt inimicum imbrem,

    Verg. A. 1, 123:

    odor nervis,

    Hor. S. 2, 4, 53:

    maritare ulmos nisi validas inimicum (est),

    Plin. 17, 23, 35, § 203.— Comp.:

    nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus,

    Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. — Sup.:

    brassica stomacho inimicissima,

    Plin. 20, 9, 38, § 96.—
    2.
    Like hostilis, hostile:

    nomina,

    Verg. A. 11, 84:

    tela,

    id. ib. 11, 809:

    insigne,

    spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944:

    terra,

    id. ib. 10, 295:

    natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem,

    Liv. 44, 24, 2:

    in hostili terra, inter omnia inimica infestaque,

    id. 22, 39, 13.—
    II.
    Substt.
    A.
    ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58:

    quis plenior inimicorum fuit C. Mario,

    id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.:

    aliquem insectari tamquam inimicum et hostem,

    Liv. 39, 28, 13:

    paternus,

    hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—
    B.
    ĭnĭ-mīca, ae, f.:

    cujusquam inimica,

    Cic. Cael. 13, 32.— Sup.:

    ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem,

    greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin.Adv., in two forms.
    1.
    ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically:

    vide quam tecum agam non inimice,

    Cic. Phil. 2, 14, 34:

    insectari aliquem,

    id. N. D. 1, 3, 5.— Comp.:

    infestius aut inimicius consulere,

    Liv. 28, 29, 8.— Sup.:

    inimicissime contendere,

    Cic. Quint. 21, 66.—
    2.
    ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.

    Lewis & Short latin dictionary > inimicum

  • 103 inimicus

    ĭnĭmīcus, a, um ( gen. plur.: ĭnĭmī-cūm, Plaut. As. 2, 2, 14), adj. [2. in-amicus], unfriendly, hostile, inimical.
    I.
    Adj.
    A.
    Of persons:

    quod eos infenso animo atque inimico venisse dicatis,

    Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149; id. Phil. 10, 10, 21; cf.:

    quam inimico vultu intuitur,

    Plaut. Capt. 3, 4, 25:

    inter omnia inimica infestaque,

    Liv. 22, 39, 13:

    Clodius inimicus est nobis,

    Cic. Att. 2, 21, 6; 11, 10, 2; id. Div. in Caecil. 9, 28; cf. in sup.:

    Hannibal nomini Romano,

    Nep. Hann. 7, 3; Cic. Fin. 1, 2, 4:

    animorum motus inimicissimi mentis,

    Cic. Tusc. 4, 15, 34.—
    B.
    Of inanim. things, hurtful, injurious:

    raphani dentibus inimici,

    Plin. 19, 5, 26, § 86:

    (naves) accipiunt inimicum imbrem,

    Verg. A. 1, 123:

    odor nervis,

    Hor. S. 2, 4, 53:

    maritare ulmos nisi validas inimicum (est),

    Plin. 17, 23, 35, § 203.— Comp.:

    nec quidquam inimicius quam illa (oratio) versibus,

    Cic. Or. 57, 194; id. Fam. 3, 8, 9. — Sup.:

    brassica stomacho inimicissima,

    Plin. 20, 9, 38, § 96.—
    2.
    Like hostilis, hostile:

    nomina,

    Verg. A. 11, 84:

    tela,

    id. ib. 11, 809:

    insigne,

    spoils of a vanquished foe, id. ib. 12, 944:

    terra,

    id. ib. 10, 295:

    natura inimica inter se esse liberam civitatem et regem,

    Liv. 44, 24, 2:

    in hostili terra, inter omnia inimica infestaque,

    id. 22, 39, 13.—
    II.
    Substt.
    A.
    ĭnĭmīcus, i, m., an enemy, foe, Cic. Verr. 2, 2, 24, § 58:

    quis plenior inimicorum fuit C. Mario,

    id. Prov. Cons. 8, 19; Nep. Them. 9, 4; id. Alc. 4, 1; 2, 6 al.:

    aliquem insectari tamquam inimicum et hostem,

    Liv. 39, 28, 13:

    paternus,

    hereditary, Paul. Sent. 2, 27, 1.—
    B.
    ĭnĭ-mīca, ae, f.:

    cujusquam inimica,

    Cic. Cael. 13, 32.— Sup.:

    ubi vidit fortissimum virum inimicissimum suum, certissimum consulem,

    greatest enemy, Cic. Mil. 9, 25; Nep. Eum. 6, 3; id. Dat. 5, 4; id. Hann. 12, 2; cf. Zumpt, Gram. § 410, and v. iniquus, II. B. fin.Adv., in two forms.
    1.
    ĭnĭmīcē, in an unfriendly manner, hostilely, inimically:

    vide quam tecum agam non inimice,

    Cic. Phil. 2, 14, 34:

    insectari aliquem,

    id. N. D. 1, 3, 5.— Comp.:

    infestius aut inimicius consulere,

    Liv. 28, 29, 8.— Sup.:

    inimicissime contendere,

    Cic. Quint. 21, 66.—
    2.
    ĭnĭmīcĭter, adv., hostilely, inimically: accensus, Acc. ap. Non. 514, 22: commoti inimiciter, Claud. Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8; Enn. ap. Prisc. 1010 P.

    Lewis & Short latin dictionary > inimicus

  • 104 injucundus

    in-jūcundus, a, um, adj.
    I.
    Unpleasant (class.):

    minime nobis injucundus labor,

    Cic. Fin. 1, 1, 3:

    rumor bonis,

    id. Q. Fr. 3, 8, 4:

    odor,

    Plin. 25, 7, 36, § 74:

    sonus vocis,

    Gell. 13, 20, 12:

    schemata,

    Quint. 4, 5, 4:

    non injucundus auctor,

    id. 10, 1, 124. — Comp., Cael. Aur. Tard. 1, 4, 123.—
    II.
    Harsh, severe:

    adversus malos,

    Tac. Agr. 22. — Adv.: injūcundē, unpleasantly:

    res injucundius actae,

    Cic. Att. 1, 20, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > injucundus

  • 105 inlutilis

    illūtĭlis ( inl-), e, adj. [in-luo], that cannot be washed out:

    odor,

    Plaut. Men. 1, 2, 57 (cf. inlutibilis, Non. s. v. spurcum, p. 394, 18), Ritschl N. cr.

    Lewis & Short latin dictionary > inlutilis

  • 106 inpudicus

    impŭdīcus ( inp-), a, um, adj. [2. inpudicus].
    I.
    Shameless, impudent ( = impudens;

    very rare): o facinus impudicum!

    Plaut. Rud. 2, 3, 62; cf.

    1, 2, 27: crura defringentur, ni istum inpudicum percies,

    id. As. 2, 4, 69.—
    II.
    Unchaste, immodest, lewd (the predom. signif. of the word): Pa. Quod id est facinus? Sc. Inpudicum, Plaut. Mil. 2, 3, 11:

    quam tu inpudicam esse arbitrere,

    id. Am. 3, 2, 24:

    me inpudicam facere,

    i. e. to rob of chastity, id. ib. 2, 2, 202:

    omnes adulteri, omnes impuri impudicique,

    Cic. Cat. 2, 10, 23:

    intolerabile est servire impuro, impudico, effeminato,

    id. Phil. 3, 5, 12:

    et consul et impudicissimus,

    id. ib. 2, 28, 70:

    mulieres,

    id. Cat. 2, 5, 10; cf.:

    osculando impudicior,

    Plaut. Curc. 1, 1, 51.—
    B.
    Transf.:

    digitus,

    i. e. the middle finger, Mart. 6, 70, 5:

    si fur veneris, impudicus ibis,

    violated, Auct. Priap. 60:

    odor impudicus urcei,

    disgusting, filthy, Mart. 12, 32, 16. — Adv.: impŭdīcē, unchastely, Tert. Idol. 2:

    impudicissime et obscenissime vixit,

    Eutr. 8, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > inpudicus

  • 107 intolerabilis

    I.
    Act., that cannot bear a thing, impatient (ante-class.): didicisset id ferre, et non esset intolerabilis, Afran. ap. Non. 125, 25 (Com. Fragm. v. 255 Rib.). —
    II.
    Pass., that cannot be borne, insupportable, intolerable (class.):

    sumptus,

    Plaut. Aul. 3, 5, 59:

    odor,

    Cic. N. D. 2, 50:

    frigus,

    id. Rosc. Am. 45: dolor, id. Ac. 2, 8:

    potentia,

    id. Verr. 1, 12, 35:

    vitium,

    id. Or. 65 fin.:

    verba,

    id. ib. 8, 26:

    insolentia,

    id. Q. Fr. 1, 1, 14:

    saevitia,

    Gai. Inst. 1, 53; Liv. 1, 53, 5:

    regium nomen Romae,

    id. 27, 19:

    Cornelius arrogantiā,

    Suet. Galb. 14:

    vitium,

    Juv. 6, 413: injuria, Mos. et Rom. Leg. Coll. 3, 3, 2.— Comp.:

    multo intolerabilior,

    Cic. Fam. 4, 3, 1:

    factum,

    Suet. Caes. 78:

    intolerabilius nihil est quam femina dives,

    Juv. 6, 460.—
    B.
    Irresistible:

    vis Romanorum,

    Liv. 6, 32, 8.— Adv.: intŏlĕrābĭlĭter, insupportably, intolerably, Col. 1, 4, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > intolerabilis

  • 108 L

    L, l, indecl. n. or (on account of littera) f., the eleventh letter of the Latin alphabet (I and J being counted as one), in form modified from a L, like the Greek, but with the angle downward. In sound it was identical with Gr. lambda, Engl. l. L has, according to Pliny, a threefold power: the slight sound of the second l, when doubled, as in ille, Metellus; a full sound, when it ends words or syllables, or follows a consonant in the same syllable, as in sol, silva, flavus, clarus; and a middle sound in other cases, as in lectus, Prisc. 1, 7, 38 (p. 555 P.). In transcriptions of Greek words in Latin and of Latin words in Greek letters, it always corresponds to L.
    II.
    In etymology it represents,
    1.
    Usually an original l; cf. alius, allos; lego, legô; leo, leôn; lavo, louô, etc.—
    2.
    Sometimes an r, as in lilium, leirion; balbus, barbaros; latrare, Sanscr. ra-, to bark; lateo, Sanscr. rah-, to abandon; luceo, Sanscr. ruc-, etc.; cf. also the endings in australis, corporalis, liberalis, and in stellaris, capillaris, maxillaris.—
    3.
    Sometimes a d; cf. lacrima, dakruon; levir, Sanscr. dēvar, Gr. daêr; oleo, odor, Gr. ozô, odôda; uligo, udus; adeps, Sanscr lip-, to smear, Gr. aleiphar.
    III.
    Before l an initial guttural or t is often dropped, as latus for tlatus, lis for stlis, lamentum from clamo; lac, cf. Gr. galakt-; and a preceding c, d, n, r, s, or x is omitted or assimilated, as sella for sedula (sed-la), corolla for coronula (coronla), prelum for prem-lum (from premo), āla = ax-la (axilla); so, libellus for liberulus (liber), alligo for ad-ligo, ullus for unulus. In the nominative of nouns the ending s is not added after l, as in consul, vigil; and l final occurs in Latin only in such words.
    IV.
    L stands alone,
    A.
    As a numeral for 50.—
    B.
    As an abbreviation, usually for Lucius; rarely for libens, locus, or libertus.

    Lewis & Short latin dictionary > L

  • 109 l

    L, l, indecl. n. or (on account of littera) f., the eleventh letter of the Latin alphabet (I and J being counted as one), in form modified from a L, like the Greek, but with the angle downward. In sound it was identical with Gr. lambda, Engl. l. L has, according to Pliny, a threefold power: the slight sound of the second l, when doubled, as in ille, Metellus; a full sound, when it ends words or syllables, or follows a consonant in the same syllable, as in sol, silva, flavus, clarus; and a middle sound in other cases, as in lectus, Prisc. 1, 7, 38 (p. 555 P.). In transcriptions of Greek words in Latin and of Latin words in Greek letters, it always corresponds to L.
    II.
    In etymology it represents,
    1.
    Usually an original l; cf. alius, allos; lego, legô; leo, leôn; lavo, louô, etc.—
    2.
    Sometimes an r, as in lilium, leirion; balbus, barbaros; latrare, Sanscr. ra-, to bark; lateo, Sanscr. rah-, to abandon; luceo, Sanscr. ruc-, etc.; cf. also the endings in australis, corporalis, liberalis, and in stellaris, capillaris, maxillaris.—
    3.
    Sometimes a d; cf. lacrima, dakruon; levir, Sanscr. dēvar, Gr. daêr; oleo, odor, Gr. ozô, odôda; uligo, udus; adeps, Sanscr lip-, to smear, Gr. aleiphar.
    III.
    Before l an initial guttural or t is often dropped, as latus for tlatus, lis for stlis, lamentum from clamo; lac, cf. Gr. galakt-; and a preceding c, d, n, r, s, or x is omitted or assimilated, as sella for sedula (sed-la), corolla for coronula (coronla), prelum for prem-lum (from premo), āla = ax-la (axilla); so, libellus for liberulus (liber), alligo for ad-ligo, ullus for unulus. In the nominative of nouns the ending s is not added after l, as in consul, vigil; and l final occurs in Latin only in such words.
    IV.
    L stands alone,
    A.
    As a numeral for 50.—
    B.
    As an abbreviation, usually for Lucius; rarely for libens, locus, or libertus.

    Lewis & Short latin dictionary > l

  • 110 lacesso

    lăcesso, īvi or ĭi, ītum, 3 ( inf. pass. lacessiri, Col. 9, 8, 3; 9, 15, 4; Ambros. Ep. 6, 1:

    lacessi,

    Liv. 31, 18, 4 al.; Lact. 5, 2, 2:

    lacessientium,

    Liv. 27, 12, 13:

    lacessiebant,

    id. 23, 46, 11), v. a. [lacio; v. Roby, 1, § 625], to excite, provoke, challenge, exasperate, irritate (syn.: irrito, provoco).
    I.
    Lit.:

    aliquem ferro,

    Cic. Mil. 31, 84:

    sponsione me homo promtus lacessivit,

    id. Pis. 23, 55:

    tu ultro me maledictis lacessisti,

    id. Phil. 2, 1, 1:

    me amabis et scripto aliquo lacesses,

    by writing, force me to write in return, id. Fam. 12, 20:

    vetus si poeta non lacessisset prior,

    Ter. Phorm. prol. 14:

    hostes proelio,

    i. e. to attack, assail, Caes. B. G. 4, 11:

    aliquem bello,

    id. ib. 6, 5:

    Aeduos injuriā,

    id. ib. 1, 35:

    nos te nulla lacessiimus injuria,

    Cic. Fam. 11, 3, 1:

    Saguntini nec lacessentes nec lacessiti,

    Liv. 21, 11:

    aliquos lacessiturus bello,

    id. 28, 28; Cic. de Imp. Pomp. 10, 23:

    quorum alter relictus, alter lacessitus,

    id. ib. 2, 4:

    quid tam necessarium quam tenere semper arma, quibus... to ulcisci lacessitus,

    id. de Or. 1, 8, 32:

    ne rudis agminum sponsus lacessat leonem,

    Hor. C. 3, 2, 11:

    Caesar neque cedentes tanto collis ascensu lacessendos judicabat,

    Hirt. B. G. 8, 14:

    aliquem capitaliter,

    to make a deadly attack upon one, Plin. Ep. 1, 5:

    (corpora) quae feriunt oculorum acies visumque lacessunt,

    to strike, meet, Lucr. 4, 217; 691; cf. id. 4, 597:

    nares odor lacessit,

    id. 4, 691:

    fores nondum reserati carceris acer nunc pede nunc ipsa fronte lacessit Equus,

    Ov. Tr. 5, 9, 30.— Poet.:

    aëra Sole lacessita ( = percussa radiis solis),

    struck with the sunbeams' glitter, Verg. A. 7, 527; cf.

    vindemia pluviisque aut ventis lacessita,

    Col. 3, 21, 5.—
    II.
    Transf., in gen.
    A.
    To urge, arouse, excite, stimulate, shake, move:

    a quo non modo impulsi sumus ad philosophas scriptiones, verum Etiam lacessiti,

    Cic. Tusc. 1, 41, 121:

    ad scribendum,

    id. Att. 1, 13, 1:

    ad pugnam,

    Liv. 2, 45 init.:

    usus luxuriantis aetatis signaturas pretiosis gemmis coepit insculpere, et certatim haec omnis imitatio lacessivit,

    Macr. S. 7, 13, 11: aurigae manibusque lacessunt Pectora plausa cavis, pat them on their breasts (in order to animate them), Verg. A. 12, 85:

    pugnam,

    id. ib. 5, 429:

    bella,

    id. ib. 11, 254:

    ne quemquam voce lacessas,

    id. E. 3, 51:

    his se stimulis dolor ipse lacessit,

    Luc. 2, 42:

    Nilus spuma astra lacessit,

    id. 10, 320:

    taurus lacessit campum,

    Stat. Th. 12, 604:

    clamore sidera,

    Sil. 17, 387:

    deos (precibus),

    to assail, importune, Hor. C. 2, 18, 12:

    pelagus carinā,

    to stir, chafe, id. ib. 1, 35, 7.—
    B.
    To call forth, arouse, produce:

    sermones,

    Cic. Fam. 3, 8, 7:

    ferrum,

    Verg. A. 10, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > lacesso

  • 111 lacrimosus

    lăcrĭmōsus ( lacrŭm-, lacrym-), a, um, adj. [lacrima], full of tears, tearful, weeping ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    lumina (i. e. oculi),

    Ov. M. 1, 8, 111:

    oculi,

    Plin. 38, 6, 17, § 34.—
    II.
    That excites to tears, lamentable, doleful:

    fumus,

    Ov. M. 10, 6; Hor. S. 1, 5, 80; cf.:

    caepis odor lacrimosus,

    Plin. 19, 6, 32, § 101:

    Trojae funera,

    Hor. C. 1, 8, 14:

    bellum,

    id. ib. 1, 21, 13:

    carmen,

    plaintive, Ov. Tr. 5, 1, 35:

    poëmata,

    Hor. Ep. 1, 1, 67.—
    B.
    Transf., weeping, dropping, exuding.— Act., of plants:

    vites,

    Plin. 17, 28, 47, § 261.— Pass., of the sap:

    lacrimosum electrum,

    Verg. Cir. 434; cf. Ov. M. 2, 364.—Hence, adv.: lăcrĭmōsē, with tears (post-class.), Gell. 10, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > lacrimosus

  • 112 lacrumosus

    lăcrĭmōsus ( lacrŭm-, lacrym-), a, um, adj. [lacrima], full of tears, tearful, weeping ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    lumina (i. e. oculi),

    Ov. M. 1, 8, 111:

    oculi,

    Plin. 38, 6, 17, § 34.—
    II.
    That excites to tears, lamentable, doleful:

    fumus,

    Ov. M. 10, 6; Hor. S. 1, 5, 80; cf.:

    caepis odor lacrimosus,

    Plin. 19, 6, 32, § 101:

    Trojae funera,

    Hor. C. 1, 8, 14:

    bellum,

    id. ib. 1, 21, 13:

    carmen,

    plaintive, Ov. Tr. 5, 1, 35:

    poëmata,

    Hor. Ep. 1, 1, 67.—
    B.
    Transf., weeping, dropping, exuding.— Act., of plants:

    vites,

    Plin. 17, 28, 47, § 261.— Pass., of the sap:

    lacrimosum electrum,

    Verg. Cir. 434; cf. Ov. M. 2, 364.—Hence, adv.: lăcrĭmōsē, with tears (post-class.), Gell. 10, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > lacrumosus

  • 113 lacrymosus

    lăcrĭmōsus ( lacrŭm-, lacrym-), a, um, adj. [lacrima], full of tears, tearful, weeping ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    lumina (i. e. oculi),

    Ov. M. 1, 8, 111:

    oculi,

    Plin. 38, 6, 17, § 34.—
    II.
    That excites to tears, lamentable, doleful:

    fumus,

    Ov. M. 10, 6; Hor. S. 1, 5, 80; cf.:

    caepis odor lacrimosus,

    Plin. 19, 6, 32, § 101:

    Trojae funera,

    Hor. C. 1, 8, 14:

    bellum,

    id. ib. 1, 21, 13:

    carmen,

    plaintive, Ov. Tr. 5, 1, 35:

    poëmata,

    Hor. Ep. 1, 1, 67.—
    B.
    Transf., weeping, dropping, exuding.— Act., of plants:

    vites,

    Plin. 17, 28, 47, § 261.— Pass., of the sap:

    lacrimosum electrum,

    Verg. Cir. 434; cf. Ov. M. 2, 364.—Hence, adv.: lăcrĭmōsē, with tears (post-class.), Gell. 10, 3, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > lacrymosus

  • 114 libanios

    lĭbănĭos, ĭi, f., = libanios, a kind of vine, with the odor of frankincense, growing in the island of Thasos, Plin. 14, 18, 22, § 117.

    Lewis & Short latin dictionary > libanios

  • 115 lucrum

    lū̆crum, i, n. [root laf-; Gr. laô, apolauô; Goth. Laun; Germ. Lohn; cf. Laverna], gain, profit, advantage (syn.: quaestus, compendium; cf.: commodum, fructus).
    I.
    Lit.:

    rem gero et facio lucrum,

    Plaut. Pers. 4, 3, 34:

    quoi di sunt homini propitii lucrum ei obiciunt,

    id. Curc. 4, 2, 44:

    non ego omnino lucrum omne esse utile homini existumo,

    id. Capt. 2, 2, 75:

    lucrum facere (opp. damnum facere),

    id. ib. 2, 2, 77:

    vendendi quaestu et lucro ducerentur,

    Cic. Tusc. 5, 3, 9:

    aliquid ad praedam lucrumque revocare,

    id. Phil. 3, 12, 30:

    qui ex publicis vectigalibus tanta lucra fecit,

    id. Verr. 2, 3, 38, § 86:

    frumentaria lucra exigere,

    id. ib. 2, 3, 37, §

    85: dat de lucro, nihil detrahit de vivo: minus igitur lucri facit,

    id. Fl. 37, 91:

    lucri bonus est odor ex re qualibet,

    Juv. 14, 208: lucro est, it is profitable, advantageous:

    nobis lucro fuisti potius quam decori tibi,

    Plaut. As. 1, 3, 40:

    amanti amoenitas malo est, nobis lucro,

    id. Men. 2, 3, 5:

    quod in divinis rebus sumptumst sapienti lucrost,

    id. Mil. 3, 1, 81; id. Cist. 1, 1, 52: ponere or deputare in lucro, to count as gain:

    omne id deputare esse in lucro,

    Ter. Phorm. 2, 1, 16; 21:

    id ego in lucris pono,

    Cic. Fam. 7, 24, 1; cf.:

    quem sors dierum cunque dabit lucro Appone,

    Hor. C. 1, 9, 14:

    in lucro, quae datur hora, mihi est,

    Ov. Tr. 1, 3, 67: lucri facere, to gain, get the credit of:

    quae ille universa naturali quodam bono fecit lucri,

    Nep. Thras. 1;

    v. lucrifacio: lucrum et damnum,

    profit and loss, Gai. Inst. 3, 150; Ulp. Fragm. 25, 15; cf.:

    qui mensis damnis, quae dentur tempora lucro,

    Juv. 6, 571: quom scis jam senex, tum in otium Te conloces, dum potis ames;

    id jam lucrist, Quor vivas,

    Plaut. Merc. 3, 2, 10:

    de lucro prope jam quadriennium vivimus,

    i. e. as by a miracle, in constant, imminent danger of death, Cic. Fam. 9, 17, 1:

    de lucro tibi vivere me scito,

    Liv. 40, 8, 2:

    qui (Mercurius) me in mercimoniis Juvit lucrisque quadruplicavit rem meam,

    Plaut. Stich. 3, 1, 4.—
    II.
    Transf.
    A.
    Love of gain, avarice:

    lucri pallida tabes,

    Luc. 4, 96:

    impius lucri furor,

    Sen. Hippol. 4, 540.—
    B.
    Wealth, riches:

    omne lucrum tenebris alta premebat humus,

    Ov. Am. 3, 8, 35:

    periculosum semper putavi lucrum,

    Phaedr. 5, 4, 8:

    non turpe lucrum sectantes,

    Vulg. 1 Tim. 3, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > lucrum

  • 116 mephiticus

    mĕphītĭcus, a, um, adj. [mephitis], mephitic, pestilential (post-class.):

    odor,

    Sid. Ep. 3, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > mephiticus

  • 117 murmur

    murmur, ŭris, n. (m.: murmur fit verus, Varr. ap. Non. 214, 14) [Sanscr. marmara, susurrus, murmur, and the Greek mormurô and murmurô], a murmur, murmuring; a humming, roaring, growling, grumbling; a rushing, crashing, etc. (class.;

    syn.: fremitus, strepitus, fragor, stridor, susurrus): murmur populi,

    Liv. 45, 1: serpitque per agmina murmur. Verg. A. 12, 239:

    quanto porrexit murmure panem,

    Juv. 5, 67.—Of prayer, a low, indistinct tone:

    quos ubi placavit precibus et murmure longo,

    Ov. M. 7, 251; Juv. 10, 290.—Of the humming of bees:

    strepit omnis murmure campus,

    Verg. A. 6, 709.—Of the roar of a lion, Mart. 8, 55, 1;

    of the tiger: tigridis Hyrcanae jejunum murmur,

    Stat. Th. 12, 170.—Of inanimate things, a murmur, roar, rushing, crashing, crash, rumbling:

    nam et odor urbanitatis, et mollitudo humanitatis, et murmur maris, et dulcedo orationis sunt ducta a ceteris sensibus,

    Cic. de Or. 3, 40, 161:

    dare,

    to roar, Lucr. 6, 142:

    magno misceri murmure caelum,

    Verg. A. 4, 160:

    ventosum,

    the rushing wind, id. E. 9, 58.—Of thunder:

    exanimes primo murmure caeli,

    Juv. 13, 224.—Of a volcanic mountain:

    Aetnaei verticis,

    Suet. Calig. 51.—Of an earthquake, a roaring, rumbling:

    praecedit sonus, alias murmuri similis, alias mugitibus, aut clamori humano, armorumve pulsantium fragori,

    Plin. 2, 80, 82, § 193.—Of wind-instruments:

    cornuum,

    the sound, Hor. C. 2, 1, 17: inflati buxi, of the tibia, Ov. M. 14, 537:

    aurium,

    a singing in the ears, Plin. 28, 7, 21, § 75 (Jahn, animalia).— Trop.:

    contemnere murmura famae,

    Prop. 2, 5, 29; of a muttering, rebellious murmur:

    contra Dominum,

    Vulg. Exod. 16, 7; id. Act. 6, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > murmur

  • 118 murrhinus

    1.
    murrĭnus ( murrhĭnus, myrrhĭnus), a, um, adj. [1. murra], of or belonging to myrrh:

    odor,

    Plaut. Poen. 5, 4, 6:

    oleo,

    Vulg. Esth. 2, 12.— Subst.: murrĭna, ae, f. (sc. potio), a drink made of good wine, flavored with myrrh and other spices, Plaut. Ps. 2, 4, 51; Doss. ap. Plin. 14, 13, 15, § 92; § 93; cf.: murrina, genus potionis quae Graece dicitur nektar, Paul. ex Fest. p. 144 Müll.
    2.
    murrĭnus ( murrhĭnus, myrrhĭnus), a, um, adj. [3. murra], of or belonging to the stone murra, murrine (postAug.).
    I.
    Adj.:

    trulla,

    made of murra, Plin. 37, 2, 7, § 20:

    vitrum,

    painted in a manner resembling murrine vases, id. 36, 26, 67, § 198.—
    II.
    Subst.: murrĭna or myrrĭna, ōrum, n. (sc. vasa), vessels of murra, murrine vases, murrines:

    murrina et crystallina ex eādem terrā effodimus,

    Plin. 33 prooem. § 5; 37, 2, 7, § 18; Juv. 6, 156.

    Lewis & Short latin dictionary > murrhinus

  • 119 murrina

    1.
    murrĭnus ( murrhĭnus, myrrhĭnus), a, um, adj. [1. murra], of or belonging to myrrh:

    odor,

    Plaut. Poen. 5, 4, 6:

    oleo,

    Vulg. Esth. 2, 12.— Subst.: murrĭna, ae, f. (sc. potio), a drink made of good wine, flavored with myrrh and other spices, Plaut. Ps. 2, 4, 51; Doss. ap. Plin. 14, 13, 15, § 92; § 93; cf.: murrina, genus potionis quae Graece dicitur nektar, Paul. ex Fest. p. 144 Müll.
    2.
    murrĭnus ( murrhĭnus, myrrhĭnus), a, um, adj. [3. murra], of or belonging to the stone murra, murrine (postAug.).
    I.
    Adj.:

    trulla,

    made of murra, Plin. 37, 2, 7, § 20:

    vitrum,

    painted in a manner resembling murrine vases, id. 36, 26, 67, § 198.—
    II.
    Subst.: murrĭna or myrrĭna, ōrum, n. (sc. vasa), vessels of murra, murrine vases, murrines:

    murrina et crystallina ex eādem terrā effodimus,

    Plin. 33 prooem. § 5; 37, 2, 7, § 18; Juv. 6, 156.

    Lewis & Short latin dictionary > murrina

  • 120 murrinus

    1.
    murrĭnus ( murrhĭnus, myrrhĭnus), a, um, adj. [1. murra], of or belonging to myrrh:

    odor,

    Plaut. Poen. 5, 4, 6:

    oleo,

    Vulg. Esth. 2, 12.— Subst.: murrĭna, ae, f. (sc. potio), a drink made of good wine, flavored with myrrh and other spices, Plaut. Ps. 2, 4, 51; Doss. ap. Plin. 14, 13, 15, § 92; § 93; cf.: murrina, genus potionis quae Graece dicitur nektar, Paul. ex Fest. p. 144 Müll.
    2.
    murrĭnus ( murrhĭnus, myrrhĭnus), a, um, adj. [3. murra], of or belonging to the stone murra, murrine (postAug.).
    I.
    Adj.:

    trulla,

    made of murra, Plin. 37, 2, 7, § 20:

    vitrum,

    painted in a manner resembling murrine vases, id. 36, 26, 67, § 198.—
    II.
    Subst.: murrĭna or myrrĭna, ōrum, n. (sc. vasa), vessels of murra, murrine vases, murrines:

    murrina et crystallina ex eādem terrā effodimus,

    Plin. 33 prooem. § 5; 37, 2, 7, § 18; Juv. 6, 156.

    Lewis & Short latin dictionary > murrinus

См. также в других словарях:

  • Odor — 〈m.; s, do|res; Med.〉 Geruch [lat.] * * * Odor, der; s, …ores [lat. odor] (Med.): Geruch, Duft. * * * Odor   [lateinisch] …   Universal-Lexikon

  • Odor — O dor ([=o] d[ e]r), n. [OE. odor, odour, OF. odor, odour, F. odeur, fr. L. odor; akin to olere to smell, Gr. o zein, Lith. [*u]sti. Cf. {Olfactory}, {Osmium}, {Ozone}, {Redolent}.] [Written also {odour}.] Any smell, whether fragrant or… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • odor — (n.) c.1300, from Anglo Fr. odour, from O.Fr. odor (Mod.Fr. odeur), from L. odorem (nom. odor) smell, scent, from PIE *od to smell (Cf. L. olere emit a smell, to smell of, with Sabine l for d ; Gk. ozein to smell; Armenian …   Etymology dictionary

  • odor — [ō′dər] n. [OFr < L < IE base * od , to smell, odor > Gr odmē, (var. of osmē), scent, Swed os, smell, suffocating gas] 1. a) that characteristic of a substance which makes it perceptible to the sense of smell b) a smell, whether pleasant …   English World dictionary

  • odór — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. odoru, Mc. odorze {{/stl 8}}{{stl 7}} bardzo intensywny nieprzyjemny zapach; odrażająca, przykra woń; smród, fetor : {{/stl 7}}{{stl 10}}Duszący, odpychający, trwały, nie do usunięcia odór. Odór bije, zalatuje… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • Odor — (lat.), Geruch, welchen etwas verbreitet. Odor hircīnus, Bockgeruch, eigenthümlicher, bei Exanthemen, bes. bei Pockenkranken, bemerklicher Geruch. Odoramenta, Räucherwerk, Specerei. Odoratio (Odoratus), der Geruchsin u. Odoratus (Odōrus),… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Odor — der; s, ...ores [...re:s] <aus gleichbed. lat. odor zu odorare, vgl. ↑odorieren> Geruch (Med.) …   Das große Fremdwörterbuch

  • Odor — (lat.), Geruch, Duft; O. hircinus (»Bocksgeruch«), der Schweißgeruch unter der Achsel …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • odor — |ô| s. m. Cheiro, aroma, perfume …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • odor — *smell, scent, aroma Analogous words: *fragrance, perfume, redolence, incense, bouquet …   New Dictionary of Synonyms

  • odor — [n] scent air, aroma, bouquet, effluvium, efflux, emanation, essence, exhalation, flavor, fragrance, musk, perfume, pungence, pungency, redolence, smell, snuff, stench, stink, tang, tincture, trail, whiff; concept 599 …   New thesaurus

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»