Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

neutri

  • 1 neutri

    yks.nom. neutri; yks.gen. neutrin; yks.part. neutria; yks.ill. neutriin; mon.gen. neutrien; mon.part. neutreja; mon.ill. neutreihin
    neuter (adje)
    neuter (noun)
    * * *
    • neuter

    Suomi-Englanti sanakirja > neutri

  • 2 neuter

    neuter, tra, trum ( gen. neutri, Varr. L. L. 9, § 62, acc. to the MSS.; cf. §§ 55 and 58; Aus. Ep. 50;

    and by grammarians always in the phrase neutri generis,

    of the neuter gender, Charis. 13 P.; Diom. 277 P. al.; Serv. Verg. A. 1, 449; dat. sing. neutrae, acc. to Prisc. p. 678.—Collat. form, NECVTER, Inscr. Orell. 4859), adj. [ne-uter], neither the one nor the other, neither of two:

    ut neutri illorum quisquam esset me carior,

    Cic. Att. 7, 1, 2:

    in neutram partem moveri,

    id. Ac. 2, 42, 130; id. Off. 2, 6, 20:

    debemus neutrum eorum contra alium juvare,

    Caes. B. C. 1, 35, 5:

    quid bonum sit, quid malum, quid neutrum,

    Cic. Div. 2, 4, 10; Ov. M. 4, 378:

    ita fiet ut neutra lingua alteri officiat,

    Quint. 1, 1, 14.—Repeated:

    neuter neutri invidet,

    Plaut. Stich. 5, 4, 49.—With verb in plur.:

    ut caveres, neuter ad me iretis cum querimoniā,

    Plaut. Men. 5, 2, 34:

    quia neuter consulum potuerant bello abesse,

    Liv. 9, 44, 2.—
    (β).
    In plur.:

    in quo neutrorum contemnenda est sententia,

    Cic. Off. 1, 21, 70:

    neutri alteros primo cernebant,

    Liv. 21, 46, 4:

    ita neutris cura posteritatis,

    Tac. H. 1, 1:

    in neutris partibus esse,

    Sen. Ira, 2, 23:

    neutris quicquam hostile facientibus,

    Just. 6, 7, 1.—
    II.
    In partic., in gram.: neutra nomina, of the neuter gender:

    neutra (nomina or verba),

    which are neither active nor passive, middle, Cic. Tusc. 4, 12, 28; id. Or. 46, 155; Gell. 1, 7, 15 et saep. —Hence,
    A.
    Adv.: ‡ neutrē, neutrally; in neither way: neutre, oudeterôs, Gloss. Philox.—
    B.
    neutrō, adv., to neither one side nor the other; to neither side, neither way:

    neutro inclinatā spe,

    Liv. 5, 26 fin.:

    neutro inclinaverat fortuna,

    Tac. H. 3, 23:

    si neutro litis condicio praeponderet,

    Quint. 7, 2, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > neuter

  • 3 neutro

    neuter, tra, trum ( gen. neutri, Varr. L. L. 9, § 62, acc. to the MSS.; cf. §§ 55 and 58; Aus. Ep. 50;

    and by grammarians always in the phrase neutri generis,

    of the neuter gender, Charis. 13 P.; Diom. 277 P. al.; Serv. Verg. A. 1, 449; dat. sing. neutrae, acc. to Prisc. p. 678.—Collat. form, NECVTER, Inscr. Orell. 4859), adj. [ne-uter], neither the one nor the other, neither of two:

    ut neutri illorum quisquam esset me carior,

    Cic. Att. 7, 1, 2:

    in neutram partem moveri,

    id. Ac. 2, 42, 130; id. Off. 2, 6, 20:

    debemus neutrum eorum contra alium juvare,

    Caes. B. C. 1, 35, 5:

    quid bonum sit, quid malum, quid neutrum,

    Cic. Div. 2, 4, 10; Ov. M. 4, 378:

    ita fiet ut neutra lingua alteri officiat,

    Quint. 1, 1, 14.—Repeated:

    neuter neutri invidet,

    Plaut. Stich. 5, 4, 49.—With verb in plur.:

    ut caveres, neuter ad me iretis cum querimoniā,

    Plaut. Men. 5, 2, 34:

    quia neuter consulum potuerant bello abesse,

    Liv. 9, 44, 2.—
    (β).
    In plur.:

    in quo neutrorum contemnenda est sententia,

    Cic. Off. 1, 21, 70:

    neutri alteros primo cernebant,

    Liv. 21, 46, 4:

    ita neutris cura posteritatis,

    Tac. H. 1, 1:

    in neutris partibus esse,

    Sen. Ira, 2, 23:

    neutris quicquam hostile facientibus,

    Just. 6, 7, 1.—
    II.
    In partic., in gram.: neutra nomina, of the neuter gender:

    neutra (nomina or verba),

    which are neither active nor passive, middle, Cic. Tusc. 4, 12, 28; id. Or. 46, 155; Gell. 1, 7, 15 et saep. —Hence,
    A.
    Adv.: ‡ neutrē, neutrally; in neither way: neutre, oudeterôs, Gloss. Philox.—
    B.
    neutrō, adv., to neither one side nor the other; to neither side, neither way:

    neutro inclinatā spe,

    Liv. 5, 26 fin.:

    neutro inclinaverat fortuna,

    Tac. H. 3, 23:

    si neutro litis condicio praeponderet,

    Quint. 7, 2, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > neutro

  • 4 neuter

        neuter tra, trum, gen. trīus, dat. trī, adj. pronom.    [ne+uter], neither the one nor the other, neither: neutri illorum quisquam me carior: neutrum eorum contra alium iuvare, Cs.: quid bonum sit, quid malum, quid neutrum: neuter consulum, L.: ubi neutri transeundi initium faciunt, neither army, Cs.: neutri alteros primo cernebant, L.— Plur n. as subst: neutra (sc. nomina), of the neuter gender: in bonis rebus... in malis... in neutris, neither good nor evil.
    * * *
    neutra, neutrum ADJ

    Latin-English dictionary > neuter

  • 5 -GI

    (or -ki after t or s), a particle suffixed to nouns and adverbs.
    A. In a positive sense [Lat. - que], ever, Lat. -que, -cunque:
    1. with the pronoun hverr ( quis) through all cases, answering to the Lat. quis-que: out of the Laws we can nearly make a full paradigm:—nom. hverr-gi or hver-gi, Lat. quis-que, qui-cunque, Grág. Kb. i. 14, 31, 45, 85, 171 (twice), 183, 195, 221, ii. 7, 23, 82, 101: nom. and acc. neut. hvat-ki ( quod-que). i. 34, 155, 162, 183, 244, ii. 77, 140, 154, Jómsv. 15, Íb. 3; also hvárt-ki, id., Grág. Kb. i. 61 (twice): gen. hvers-kis (cujus-que), 238: dat. hverjun-gi (cui-que), 31, 156: acc. masc. hvern-gi (quem-que), 147, 155, 221, 225, 245, ii. 47, 66: abl. hve-gi or hví-gi, however, i. 147, 195, ii. 64, 101, 128, 151, Jómsv. 14:—plur. acc. neut. hver-gi (quae-que): dual dat. sing. hvárun-gi megin, on both sides (of a river), Grág. Kb. ii. 93:—even in historical prose, því at hit næsta sumar gat hvergi ber á Íslandi, the following summer every man gathered berries in Iceland (to make some kind of wine), Bs. i. 135, (or are we to read hvar-gi, everywhere?).
    2. with adverbs; hvert-ki (quocun-que modo), Grág. ii. 50; nær-gi, whenever ( ubi-cunque), i. 191; hvar-gi, wherever, 25, 166, 240, ii. 128, 212.
    B. In a negative sense, with a few pronouns, adjectives, adverbs, and rarely in old poems with substantives:
    1. with nouns, in the pr. name Lopt-ki, an απ. λεγ., Ls. 19: with appellatives, þörf-gi, no need, an απ. λεγ., Hkv. Hjörv. 39; freq. in mann-gi, no man, cp. Lat. nēmo, Íb., which is even used in mod. writers and poets; væt-ki, naught; vettu-gi (dat.) and vetter-gis (gen.), Vsp.: with adjectives, ein-gi (q. v.), none, a common word; otherwise rare, sjálf-gi, ‘self-not,’ i. e. not oneself, Ls. 29, an απ. λεγ.: with a dat. case of langr, þá löngu-gi, then not for a long time, Konr. (MS.): with pronouns, in the dual, hvárr-gi, neither, Lat. neuter, Grág. Kb. i. 46, ii. 93, 151; gen. hvárs-kis ( neutrius), freq.; dat. hvárun-gi ( neutri), i. 215; hvárum-gi, ii. 63: neut. hváru-gi, 216; hitt-ki, ne illud quidem, Hm. 21, 23; þat-ki, Hbl. 6; þat-ki at ek fá ( not even that I get) mála minn falslausan, Mork. 83.
    2. with adverbs, only in poetry or laws or very old prose; svá-gi, not so, Grág. Kb. ii. 99, Mork. 83; þá-gi, then not; þey-gi, though not, qs. þó-gi; æva-gi, never: again, hver-gi (q. v.), nowhere; ei-gi (q. v.), not; aldri-gi (q. v.), never; hvár-ki (q. v.), neither, are common words in prose and in speech. The negative -gi can never be suffixed to verbs (vide ‘-at,’ p. 2); therefore býð-gi, non jubeo (in Íslands-vaka 61, a poem of the last century, Fél. i. 236), is a spurious imitation of the old idiom; neither can -at be put to nouns; ráð-at hann kunni, Jónas 105, ought therefore to be ráð hann kunni-t, issue be knew not.
    C. In an indefinite sense; in a few instances -gi seems to be used almost like Latin quidem with a preceding negative: eigi miklo-gi minna, ne multo quidem minus, Heiðar. S., Ísl. ii. 360; eigi stóru-gi meiri, ne multo quidem majora, 386; engi miklo-gi görr …, nemo multo quidem plus …, Grág. i. 209; cp. also the adverbs öllun-gis or öldun-gis, quite, altogether (allr, -gi); einun-gis, only, solely (einn, -gi). both formed from dat. sing.: the obsolete vil-gi (qs. vel-gi) is ambiguous, being used both in a neg. sense = not well, and posit. = well, bene quidem, cp. Bs. i. 393, note; Hm. 66, málun-gi, is doubtful;—prob. þyrftig-at málun-gi mat should be read, -at being taken not as a prep. but as a negative verbal suffix, and -gi as a positive suffix; Icel. now say, hann á ekki málungi matar, he does not know where to look for his next meal.
    ☞ The negative -gi is peculiar to Scandin., and no traces of it are found in any Saxon nor German idioms; whereas, as a positive suffix, it is common to all Teutonic tongues, and remains in the Engl. many and any; ‘many’ being qs. man-y = man-ever, ‘homo-cunque,’ Goth. manags, and ‘any’ qs. ane-y = every-one; so also is the g in Icel. margr and hvárigr, which are remnants—the former of the positive, the latter of the negative -gi.

    Íslensk-ensk orðabók > -GI

  • 6 advena

    advĕna, ae (acc. to Valer. Prob. 1439 and 1445 P., m., f., and n., like verna; cf.

    , however,

    Prisc. 677 P.: Inveniuntur quaedam ex communibus etiam neutri generi adjuncta, sed figurate per alloiotêta, ut advena, mancipium) [advenio], one who comes to a place; a foreigner, stranger, or alien; and adj., strange, foreign, alien, etc. (syn.: peregrinus, externus, exterus, alienus, alienigena; opp. indigena, native; class. both in prose and poetry).
    I.
    Lit.: defessus perrogitandod advenas Fuit de gnatis, Pac. ap. Prisc. p. 634 P. (Trag. Rel. p. 116 Rib.): advena anus paupercula, * Ter. Heaut. 1, 1, 44:

    volucres,

    Varr. R. R. 3, 5:

    advenam gruem,

    Hor. Epod. 2, 35:

    illas (ciconias) hiemis, has (grues) aestatis advenas,

    Plin. 10, 23, 31, § 61:

    Zeno Citieus advena,

    Cic. Tusc. 5, 11 fin.:

    advena possessor agelli,

    Verg. E. 9, 2:

    exercitus advena,

    id. A. 7, 38; id. ib. 10, 460:

    Tibris advena,

    as flowing from Etruria into the Roman territory, Ov. F. 2, 68:

    amor advena,

    love for a foreign maiden, id. A. A. 1, 75:

    advenae reges,

    Liv. 4, 3; Vulg. Gen. 19, 9:

    advenae Romani,

    ib. Act. 2, 10.—
    II.
    Fig., a stranger to a thing, i.e. ignorant, unskilled, inexperienced = ignarus:

    ne in nostra patria peregrini atque advenae esse videamur,

    Cic. de Or. 1, 58, 249; cf.:

    non hospites, sed peregrini atque advenae nominabamur,

    id. Agr. 2, 34 fin.; hence, poet. with gen.:

    belli,

    Stat. Th. 8, 556.

    Lewis & Short latin dictionary > advena

  • 7 Cingula saxa

    1.
    cingŭlum, i, n. (access. form cin-gulus, i, m, and cingŭla, ae, f.; v. infra, cf cingulum hominum generis neutri est, nam animailum feminino genere dicimus has cingulas, Isid. Orig 20, 16, 4; Serv. ad Verg A. 9, 360) [cingo, cf. Varr. L. L. 5, § 114 Müll.].
    I. A.
    For persons; mostly for women.
    (α).
    Cingulum, Varr L. L. 5, § 114 Müll.; id. ap. Non. p 47, 27; Claud. Fesc. 11, 37:

    cingulo,

    Petr. 21, 2.—More freq. in plur., cingula, Verg. A. 1, 492; 9, 360; 12, 942; Val. Fl. 6, 471; a money belt, Just Nov 12, 1; a sword-belt, Verg. A. 12, 942.—Hence, meton., soldiership, military service, Cod Just. 7, 38, 1; 12, 17, 3—Of the bride ' s girdle: cingulo nova nupta praecingebatur, quod vir in lecto solvebat, Paul ex Fest. P. 63 Müll.—
    (β).
    Cingula, ae, Titin. ap. Non p 536, 19; Ov. A. A. 3, 444 dub. (Merk, lingula).—
    B.
    For animals: cingula, ae, a girth, belt, Ov R. Am 236; Calp. Ecl. 6, 41; plur. abl. cingulis, Flor 2, 18, 14.—
    II.
    Meton., a girdle of the earth, a zone: cingulus, i, * Cic. Rep. 6, 20, 21; Macr. S. Somn. Scip. 2, 5, 7.
    2.
    Cingŭlum, i, n., a small town in Picenum, now Cingulo, Caes. B. C. 1, 15; Cic. Att. 7, 11, 1; also Cingŭla saxa, Sil. 10, 34, its inhabitants were called Cin-gŭlāni, Plin. 3, 13, 18, § 111.—Also adj.: Cingūlānus ager, Front. Colon. p. 121 Goes.

    Lewis & Short latin dictionary > Cingula saxa

  • 8 Cingulani

    1.
    cingŭlum, i, n. (access. form cin-gulus, i, m, and cingŭla, ae, f.; v. infra, cf cingulum hominum generis neutri est, nam animailum feminino genere dicimus has cingulas, Isid. Orig 20, 16, 4; Serv. ad Verg A. 9, 360) [cingo, cf. Varr. L. L. 5, § 114 Müll.].
    I. A.
    For persons; mostly for women.
    (α).
    Cingulum, Varr L. L. 5, § 114 Müll.; id. ap. Non. p 47, 27; Claud. Fesc. 11, 37:

    cingulo,

    Petr. 21, 2.—More freq. in plur., cingula, Verg. A. 1, 492; 9, 360; 12, 942; Val. Fl. 6, 471; a money belt, Just Nov 12, 1; a sword-belt, Verg. A. 12, 942.—Hence, meton., soldiership, military service, Cod Just. 7, 38, 1; 12, 17, 3—Of the bride ' s girdle: cingulo nova nupta praecingebatur, quod vir in lecto solvebat, Paul ex Fest. P. 63 Müll.—
    (β).
    Cingula, ae, Titin. ap. Non p 536, 19; Ov. A. A. 3, 444 dub. (Merk, lingula).—
    B.
    For animals: cingula, ae, a girth, belt, Ov R. Am 236; Calp. Ecl. 6, 41; plur. abl. cingulis, Flor 2, 18, 14.—
    II.
    Meton., a girdle of the earth, a zone: cingulus, i, * Cic. Rep. 6, 20, 21; Macr. S. Somn. Scip. 2, 5, 7.
    2.
    Cingŭlum, i, n., a small town in Picenum, now Cingulo, Caes. B. C. 1, 15; Cic. Att. 7, 11, 1; also Cingŭla saxa, Sil. 10, 34, its inhabitants were called Cin-gŭlāni, Plin. 3, 13, 18, § 111.—Also adj.: Cingūlānus ager, Front. Colon. p. 121 Goes.

    Lewis & Short latin dictionary > Cingulani

  • 9 Cingulanus

    1.
    cingŭlum, i, n. (access. form cin-gulus, i, m, and cingŭla, ae, f.; v. infra, cf cingulum hominum generis neutri est, nam animailum feminino genere dicimus has cingulas, Isid. Orig 20, 16, 4; Serv. ad Verg A. 9, 360) [cingo, cf. Varr. L. L. 5, § 114 Müll.].
    I. A.
    For persons; mostly for women.
    (α).
    Cingulum, Varr L. L. 5, § 114 Müll.; id. ap. Non. p 47, 27; Claud. Fesc. 11, 37:

    cingulo,

    Petr. 21, 2.—More freq. in plur., cingula, Verg. A. 1, 492; 9, 360; 12, 942; Val. Fl. 6, 471; a money belt, Just Nov 12, 1; a sword-belt, Verg. A. 12, 942.—Hence, meton., soldiership, military service, Cod Just. 7, 38, 1; 12, 17, 3—Of the bride ' s girdle: cingulo nova nupta praecingebatur, quod vir in lecto solvebat, Paul ex Fest. P. 63 Müll.—
    (β).
    Cingula, ae, Titin. ap. Non p 536, 19; Ov. A. A. 3, 444 dub. (Merk, lingula).—
    B.
    For animals: cingula, ae, a girth, belt, Ov R. Am 236; Calp. Ecl. 6, 41; plur. abl. cingulis, Flor 2, 18, 14.—
    II.
    Meton., a girdle of the earth, a zone: cingulus, i, * Cic. Rep. 6, 20, 21; Macr. S. Somn. Scip. 2, 5, 7.
    2.
    Cingŭlum, i, n., a small town in Picenum, now Cingulo, Caes. B. C. 1, 15; Cic. Att. 7, 11, 1; also Cingŭla saxa, Sil. 10, 34, its inhabitants were called Cin-gŭlāni, Plin. 3, 13, 18, § 111.—Also adj.: Cingūlānus ager, Front. Colon. p. 121 Goes.

    Lewis & Short latin dictionary > Cingulanus

  • 10 Cingulum

    1.
    cingŭlum, i, n. (access. form cin-gulus, i, m, and cingŭla, ae, f.; v. infra, cf cingulum hominum generis neutri est, nam animailum feminino genere dicimus has cingulas, Isid. Orig 20, 16, 4; Serv. ad Verg A. 9, 360) [cingo, cf. Varr. L. L. 5, § 114 Müll.].
    I. A.
    For persons; mostly for women.
    (α).
    Cingulum, Varr L. L. 5, § 114 Müll.; id. ap. Non. p 47, 27; Claud. Fesc. 11, 37:

    cingulo,

    Petr. 21, 2.—More freq. in plur., cingula, Verg. A. 1, 492; 9, 360; 12, 942; Val. Fl. 6, 471; a money belt, Just Nov 12, 1; a sword-belt, Verg. A. 12, 942.—Hence, meton., soldiership, military service, Cod Just. 7, 38, 1; 12, 17, 3—Of the bride ' s girdle: cingulo nova nupta praecingebatur, quod vir in lecto solvebat, Paul ex Fest. P. 63 Müll.—
    (β).
    Cingula, ae, Titin. ap. Non p 536, 19; Ov. A. A. 3, 444 dub. (Merk, lingula).—
    B.
    For animals: cingula, ae, a girth, belt, Ov R. Am 236; Calp. Ecl. 6, 41; plur. abl. cingulis, Flor 2, 18, 14.—
    II.
    Meton., a girdle of the earth, a zone: cingulus, i, * Cic. Rep. 6, 20, 21; Macr. S. Somn. Scip. 2, 5, 7.
    2.
    Cingŭlum, i, n., a small town in Picenum, now Cingulo, Caes. B. C. 1, 15; Cic. Att. 7, 11, 1; also Cingŭla saxa, Sil. 10, 34, its inhabitants were called Cin-gŭlāni, Plin. 3, 13, 18, § 111.—Also adj.: Cingūlānus ager, Front. Colon. p. 121 Goes.

    Lewis & Short latin dictionary > Cingulum

  • 11 cingulum

    1.
    cingŭlum, i, n. (access. form cin-gulus, i, m, and cingŭla, ae, f.; v. infra, cf cingulum hominum generis neutri est, nam animailum feminino genere dicimus has cingulas, Isid. Orig 20, 16, 4; Serv. ad Verg A. 9, 360) [cingo, cf. Varr. L. L. 5, § 114 Müll.].
    I. A.
    For persons; mostly for women.
    (α).
    Cingulum, Varr L. L. 5, § 114 Müll.; id. ap. Non. p 47, 27; Claud. Fesc. 11, 37:

    cingulo,

    Petr. 21, 2.—More freq. in plur., cingula, Verg. A. 1, 492; 9, 360; 12, 942; Val. Fl. 6, 471; a money belt, Just Nov 12, 1; a sword-belt, Verg. A. 12, 942.—Hence, meton., soldiership, military service, Cod Just. 7, 38, 1; 12, 17, 3—Of the bride ' s girdle: cingulo nova nupta praecingebatur, quod vir in lecto solvebat, Paul ex Fest. P. 63 Müll.—
    (β).
    Cingula, ae, Titin. ap. Non p 536, 19; Ov. A. A. 3, 444 dub. (Merk, lingula).—
    B.
    For animals: cingula, ae, a girth, belt, Ov R. Am 236; Calp. Ecl. 6, 41; plur. abl. cingulis, Flor 2, 18, 14.—
    II.
    Meton., a girdle of the earth, a zone: cingulus, i, * Cic. Rep. 6, 20, 21; Macr. S. Somn. Scip. 2, 5, 7.
    2.
    Cingŭlum, i, n., a small town in Picenum, now Cingulo, Caes. B. C. 1, 15; Cic. Att. 7, 11, 1; also Cingŭla saxa, Sil. 10, 34, its inhabitants were called Cin-gŭlāni, Plin. 3, 13, 18, § 111.—Also adj.: Cingūlānus ager, Front. Colon. p. 121 Goes.

    Lewis & Short latin dictionary > cingulum

  • 12 cingulus

    1.
    cingŭlum, i, n. (access. form cin-gulus, i, m, and cingŭla, ae, f.; v. infra, cf cingulum hominum generis neutri est, nam animailum feminino genere dicimus has cingulas, Isid. Orig 20, 16, 4; Serv. ad Verg A. 9, 360) [cingo, cf. Varr. L. L. 5, § 114 Müll.].
    I. A.
    For persons; mostly for women.
    (α).
    Cingulum, Varr L. L. 5, § 114 Müll.; id. ap. Non. p 47, 27; Claud. Fesc. 11, 37:

    cingulo,

    Petr. 21, 2.—More freq. in plur., cingula, Verg. A. 1, 492; 9, 360; 12, 942; Val. Fl. 6, 471; a money belt, Just Nov 12, 1; a sword-belt, Verg. A. 12, 942.—Hence, meton., soldiership, military service, Cod Just. 7, 38, 1; 12, 17, 3—Of the bride ' s girdle: cingulo nova nupta praecingebatur, quod vir in lecto solvebat, Paul ex Fest. P. 63 Müll.—
    (β).
    Cingula, ae, Titin. ap. Non p 536, 19; Ov. A. A. 3, 444 dub. (Merk, lingula).—
    B.
    For animals: cingula, ae, a girth, belt, Ov R. Am 236; Calp. Ecl. 6, 41; plur. abl. cingulis, Flor 2, 18, 14.—
    II.
    Meton., a girdle of the earth, a zone: cingulus, i, * Cic. Rep. 6, 20, 21; Macr. S. Somn. Scip. 2, 5, 7.
    2.
    Cingŭlum, i, n., a small town in Picenum, now Cingulo, Caes. B. C. 1, 15; Cic. Att. 7, 11, 1; also Cingŭla saxa, Sil. 10, 34, its inhabitants were called Cin-gŭlāni, Plin. 3, 13, 18, § 111.—Also adj.: Cingūlānus ager, Front. Colon. p. 121 Goes.

    Lewis & Short latin dictionary > cingulus

  • 13 pudicitia

    pŭdīcĭtĭa, ae, f. [pudicus], shamefacedness, modesty, chastity, virtue (freq. and class.):

    hinc pudicitia, illinc stuprum,

    Cic. Cat. 2, 11, 25:

    pudicitia et pudor,

    Plaut. Am. 2, 2, 210; id. Stich. 1, 2, 44; Cic. Clu. 5, 12:

    nec suae nec alienae pudicitiae parcere,

    id. Rab. Perd. 3, 8:

    pudicitiam alienam spoliare,

    id. Cael. 18, 42:

    pudicitiam eripere alicui,

    id. Mil. 4, 9:

    pudicitiam alicujus expugnare,

    id. Cael. 20, 49:

    delibare,

    Suet. Aug. 68:

    prostituere,

    id. Ner. 29:

    quid salvi possit esse mulieri, pudicitiā amissā,

    Liv. 1, 58; Tac. A. 4, 3:

    in propatulo habere,

    Sall. C. 13, 3:

    pudorem, pudicitiam... nihil pensi habere,

    id. ib. 12, 2; cf.:

    pretium pudicitiae,

    Vulg. Exod. 21, 10.—Pudicitia, personified as a goddess, and worshipped under two names, patricia and plebeia (the statue of the former stood in the Forum boarium at Rome), Liv. 10, 23, 5 and 7; Fest. p. 242 Müll.— Transf., of doves:

    pudicitia illis prima, et neutri nota adulteria,

    Plin. 10, 34, 52, § 104.

    Lewis & Short latin dictionary > pudicitia

  • 14 sequester

    sĕquester, tris (orig. form sequester, tri. ante- and post - class., and in the poets), m. [id.], jurid. t. t., a depositary, trustee, into whose hands the thing contested was placed until the dispute was settled:

    sequester dicitur, apud quem plures eandem rem, de quă controversia est, deposuerunt,

    Dig. 50, 16, 110: nunc ut apud sequestrum vidulum posivimus, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 898 P.; Dig. 16, 3, 33:

    tu istunc hodie non feres, nisi das sequestrum aut arbitrum, Quoius haec res arbitratu fiat,

    Plaut. Rud. 4, 3, 65:

    jam sequestri placebant,

    Petr. 14, 4:

    cum sequestro recte agetur depositi sequestrariā actione,

    Dig. 16, 3, 12; cf.: in sequestrum depositi actio competit;

    si tamen cum sequestro convenit, ut, etc.,

    ib. 16, 3, 5.— Subst.: sĕ-questrum, i (rarely sĕquestre, is), n., the deposit of a subject of dispute with a third person: vitulum hic apponite: ego servabo quasi sequestro detis: neutri reddibo, donicum res judicata erit haec, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 692 P.:

    sequestro data,

    id. Merc. 4, 3, 36:

    sequestro ponere: quod apud sequestrem depositum erat, sequestro positum per adverbium dicebant,

    Gell. 20, 11, 5:

    aut ad arbitrum redditur aut sequestro ponitur,

    Plaut. Rud. 4, 3, 79;

    and in later jurid. Lat.: in sequestro deponere (aliquid),

    to put in sequestration, Dig. 16, 3, 6. —Form sequestre: pecuniam sequestre [p. 1677] ponere, Dig. 16, 3, 33: in sequestri deponere, Ps. - Ascon. ad Cic. Verr. 1, 12.—
    II.
    Transf.
    A.
    In cases of bribery of judges, electors, etc., an agent or go-between, with whom the money promised was deposited (so always in Cic.; cf.

    internuntius): aut sequestres aut interpretes corrumpendi judicii,

    Cic. Verr. 1, 12, 36; so (with interpres) id. ib. 2, 2, 44, § 108; Quint. 12, 8, 4:

    venditor et corruptor et sequester,

    Cic. Planc. 16, 38; 19, 48:

    aliquo sequestre in indice corrumpendo uti,

    id. Clu. 8, 25; 26, 72:

    adulter, impudicus, sequester, convicium est, non accusatio,

    id. Cael. 13, 30:

    candidatus per sequestrem agit,

    Sen. Ep. 118, 3:

    gregarii,

    Amm. 15, 5, 31.—
    B.
    After the Aug. period, a mediator.
    1.
    Lit.:

    Menenius Agrippa, qui inter patres et plebem publicae gratiae sequester fuit,

    Sen. Cons. ad Helv. 12, 4:

    pacis,

    Sil. 6, 347; Luc. 10, 472:

    ego sequester et medius fui,

    Vulg. Deut. 5, 5.—In this sense also a fem. form, sĕquestra, ae, a mediatress:

    ubi nunc fidei pacisque sequestra Mater eras?

    Stat. Th. 7, 542:

    anus quaedam stupri sequestra et adulterorum internuntia,

    App. M. 9, p. 224, 1;

    and, in apposition: bis senos pepigere dies et pace sequestrā Per silvas Teucri mixtique impune Latini Erravere jugis,

    i. e. under the protection of the truce, Verg. A. 11, 133; so,

    pace sequestrā,

    Stat. Th. 2, 425.—
    * 2.
    Trop., a means of negotiating, i. e. price, etc.:

    qui suam pudicitiam sequestrem perjurii fieri passi sunt,

    Val. Max. 9, 1, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > sequester

  • 15 sequestre

    sĕquester, tris (orig. form sequester, tri. ante- and post - class., and in the poets), m. [id.], jurid. t. t., a depositary, trustee, into whose hands the thing contested was placed until the dispute was settled:

    sequester dicitur, apud quem plures eandem rem, de quă controversia est, deposuerunt,

    Dig. 50, 16, 110: nunc ut apud sequestrum vidulum posivimus, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 898 P.; Dig. 16, 3, 33:

    tu istunc hodie non feres, nisi das sequestrum aut arbitrum, Quoius haec res arbitratu fiat,

    Plaut. Rud. 4, 3, 65:

    jam sequestri placebant,

    Petr. 14, 4:

    cum sequestro recte agetur depositi sequestrariā actione,

    Dig. 16, 3, 12; cf.: in sequestrum depositi actio competit;

    si tamen cum sequestro convenit, ut, etc.,

    ib. 16, 3, 5.— Subst.: sĕ-questrum, i (rarely sĕquestre, is), n., the deposit of a subject of dispute with a third person: vitulum hic apponite: ego servabo quasi sequestro detis: neutri reddibo, donicum res judicata erit haec, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 692 P.:

    sequestro data,

    id. Merc. 4, 3, 36:

    sequestro ponere: quod apud sequestrem depositum erat, sequestro positum per adverbium dicebant,

    Gell. 20, 11, 5:

    aut ad arbitrum redditur aut sequestro ponitur,

    Plaut. Rud. 4, 3, 79;

    and in later jurid. Lat.: in sequestro deponere (aliquid),

    to put in sequestration, Dig. 16, 3, 6. —Form sequestre: pecuniam sequestre [p. 1677] ponere, Dig. 16, 3, 33: in sequestri deponere, Ps. - Ascon. ad Cic. Verr. 1, 12.—
    II.
    Transf.
    A.
    In cases of bribery of judges, electors, etc., an agent or go-between, with whom the money promised was deposited (so always in Cic.; cf.

    internuntius): aut sequestres aut interpretes corrumpendi judicii,

    Cic. Verr. 1, 12, 36; so (with interpres) id. ib. 2, 2, 44, § 108; Quint. 12, 8, 4:

    venditor et corruptor et sequester,

    Cic. Planc. 16, 38; 19, 48:

    aliquo sequestre in indice corrumpendo uti,

    id. Clu. 8, 25; 26, 72:

    adulter, impudicus, sequester, convicium est, non accusatio,

    id. Cael. 13, 30:

    candidatus per sequestrem agit,

    Sen. Ep. 118, 3:

    gregarii,

    Amm. 15, 5, 31.—
    B.
    After the Aug. period, a mediator.
    1.
    Lit.:

    Menenius Agrippa, qui inter patres et plebem publicae gratiae sequester fuit,

    Sen. Cons. ad Helv. 12, 4:

    pacis,

    Sil. 6, 347; Luc. 10, 472:

    ego sequester et medius fui,

    Vulg. Deut. 5, 5.—In this sense also a fem. form, sĕquestra, ae, a mediatress:

    ubi nunc fidei pacisque sequestra Mater eras?

    Stat. Th. 7, 542:

    anus quaedam stupri sequestra et adulterorum internuntia,

    App. M. 9, p. 224, 1;

    and, in apposition: bis senos pepigere dies et pace sequestrā Per silvas Teucri mixtique impune Latini Erravere jugis,

    i. e. under the protection of the truce, Verg. A. 11, 133; so,

    pace sequestrā,

    Stat. Th. 2, 425.—
    * 2.
    Trop., a means of negotiating, i. e. price, etc.:

    qui suam pudicitiam sequestrem perjurii fieri passi sunt,

    Val. Max. 9, 1, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > sequestre

  • 16 sequestrum

    sĕquester, tris (orig. form sequester, tri. ante- and post - class., and in the poets), m. [id.], jurid. t. t., a depositary, trustee, into whose hands the thing contested was placed until the dispute was settled:

    sequester dicitur, apud quem plures eandem rem, de quă controversia est, deposuerunt,

    Dig. 50, 16, 110: nunc ut apud sequestrum vidulum posivimus, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 898 P.; Dig. 16, 3, 33:

    tu istunc hodie non feres, nisi das sequestrum aut arbitrum, Quoius haec res arbitratu fiat,

    Plaut. Rud. 4, 3, 65:

    jam sequestri placebant,

    Petr. 14, 4:

    cum sequestro recte agetur depositi sequestrariā actione,

    Dig. 16, 3, 12; cf.: in sequestrum depositi actio competit;

    si tamen cum sequestro convenit, ut, etc.,

    ib. 16, 3, 5.— Subst.: sĕ-questrum, i (rarely sĕquestre, is), n., the deposit of a subject of dispute with a third person: vitulum hic apponite: ego servabo quasi sequestro detis: neutri reddibo, donicum res judicata erit haec, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 692 P.:

    sequestro data,

    id. Merc. 4, 3, 36:

    sequestro ponere: quod apud sequestrem depositum erat, sequestro positum per adverbium dicebant,

    Gell. 20, 11, 5:

    aut ad arbitrum redditur aut sequestro ponitur,

    Plaut. Rud. 4, 3, 79;

    and in later jurid. Lat.: in sequestro deponere (aliquid),

    to put in sequestration, Dig. 16, 3, 6. —Form sequestre: pecuniam sequestre [p. 1677] ponere, Dig. 16, 3, 33: in sequestri deponere, Ps. - Ascon. ad Cic. Verr. 1, 12.—
    II.
    Transf.
    A.
    In cases of bribery of judges, electors, etc., an agent or go-between, with whom the money promised was deposited (so always in Cic.; cf.

    internuntius): aut sequestres aut interpretes corrumpendi judicii,

    Cic. Verr. 1, 12, 36; so (with interpres) id. ib. 2, 2, 44, § 108; Quint. 12, 8, 4:

    venditor et corruptor et sequester,

    Cic. Planc. 16, 38; 19, 48:

    aliquo sequestre in indice corrumpendo uti,

    id. Clu. 8, 25; 26, 72:

    adulter, impudicus, sequester, convicium est, non accusatio,

    id. Cael. 13, 30:

    candidatus per sequestrem agit,

    Sen. Ep. 118, 3:

    gregarii,

    Amm. 15, 5, 31.—
    B.
    After the Aug. period, a mediator.
    1.
    Lit.:

    Menenius Agrippa, qui inter patres et plebem publicae gratiae sequester fuit,

    Sen. Cons. ad Helv. 12, 4:

    pacis,

    Sil. 6, 347; Luc. 10, 472:

    ego sequester et medius fui,

    Vulg. Deut. 5, 5.—In this sense also a fem. form, sĕquestra, ae, a mediatress:

    ubi nunc fidei pacisque sequestra Mater eras?

    Stat. Th. 7, 542:

    anus quaedam stupri sequestra et adulterorum internuntia,

    App. M. 9, p. 224, 1;

    and, in apposition: bis senos pepigere dies et pace sequestrā Per silvas Teucri mixtique impune Latini Erravere jugis,

    i. e. under the protection of the truce, Verg. A. 11, 133; so,

    pace sequestrā,

    Stat. Th. 2, 425.—
    * 2.
    Trop., a means of negotiating, i. e. price, etc.:

    qui suam pudicitiam sequestrem perjurii fieri passi sunt,

    Val. Max. 9, 1, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > sequestrum

  • 17 submisse

    sum-mitto ( subm-), mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    With the force of sub predominating (mostly poet. and in post- Aug. prose; cf. subicio).
    1.
    In gen.
    a.
    To set, put, or place under or below:

    singuli agni binis nutricibus submittuntur: nec quicquam subtrahi submissis expedit,

    Col. 7, 4, 3:

    vaccas tauris (for breeding),

    Pall. Jul. 4:

    vaccas in feturam,

    id. ib. 4, 1:

    equas alternis annis,

    id. Mart. 13, 6:

    canterium vitibus,

    Col. 4, 14, 1.—
    b.
    To send or put forth below, or from below, to cause to spring forth, to send up, produce, raise:

    tellus submittit flores,

    puls forth, produces, Lucr. 1, 8: fetus (tellus), id. 1, 193:

    pabula pascendis equis (tellus),

    Luc. 4, 411:

    quo colores (humus formosa),

    Prop. 1, 2, 9; cf. poet.: non monstrum summisere Colchi Majus, did not produce (from the sowing of the dragon's teeth), Hor. C. 4, 4, 63:

    summissas tendunt alta ad Capitolia dextras,

    upraised, Sil. 12, 640; so,

    palmas,

    id. 4, 411:

    manus,

    Sen. Oedip. 226; cf.

    in a Gr. construction: summissi palmas,

    Sil. 1, 673.—
    2.
    In partic., an econom. t. t., of animals or plants, to bring up, rear, raise; to let grow, not kill or cut off (cf. alo):

    arictes,

    Varr. R. R. 2, 2, 18; 2, 3, 4; 2, 3, 8:

    tauros,

    Verg. E. 1, 46:

    pullos equorum,

    id. G. 3, 73:

    vitulos,

    id. ib. 3, 159; Col. 7, 9, 4; Dig. 7, 1, 70:

    materiam vitis constituendae causā,

    Col. Arb. 5, 1:

    frutices in semen,

    id. ib. 11, 3, 36; 4, 31, 2; 4, 14, 3;

    3, 10, 15: prata in faenum,

    to let grow for hay, Cato, R. R. 8, 1; Varr. R. R. 1, 49, 1; Col. 11, 2, 27.—
    3.
    Trop.
    (α).
    To put in the place of, substitute for, supersede (rare):

    huic vos non summittetis? hunc diutius manere patiemini?

    Cic. Prov. Cons. 4, 8:

    interim tamen, quamdiu summittantur et suppleantur capita quae demortua sunt,

    Dig. 7, 1, 70, § 1:

    necesse habebit alios fetus summittere,

    ib. 7, 1, 70, §§ 2 and 5.—
    (β).
    To cherish, court:

    aetatem omnem in stipite conteres submittendo,

    Amm. 14, 6, 13.—
    B.
    To let down, lower, sink, drop, = demittere (class. and freq., esp. in the trop. sense).
    1.
    Lit.:

    se ad pedes,

    Liv. 45, 7:

    se patri ad genua,

    Suet. Tib. 20:

    latus in herbā,

    Ov. M. 3, 23:

    caput in herbā,

    id. ib. 3, 502; cf.

    verticem,

    id. ib. 8, 638:

    genu,

    id. ib. 4, 340; Plin. 8, 1, 1, § 3; cf.:

    poplitem in terrā,

    Ov. M. 7, 191:

    aures (opp. surrigere),

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    oculos,

    Ov. F. 3, 372:

    faciem,

    Suet. Calig. 36; cf. id. Aug. 79:

    fasces,

    Plin. 7, 30, 31, § 112; cf. Cic. Brut. 6, 22:

    capillum,

    to let grow, Plin. Ep. 7, 27, 14; Sen. Cons. ad Pol. 36, 5:

    crinem barbamque,

    Tac. G. 31; Suet. Caes. 67; id. Aug. 23; id. Calig. 47.—Mid.:

    Tiberis aestate summittitur,

    sinks, falls, Plin. Ep. 5, 6, 12.—
    2.
    Trop., to lower, let down, make lower, reduce, moderate, etc.:

    ut ii, qui superiores sunt, summittere se debent in amicitiā: sic quodammodo inferiores extollere,

    condescend, Cic. Lael. 20, 72:

    tributim summisi me et supplicavi,

    id. Planc. 10, 24:

    summittere se in humilitatem causam dicentium,

    Liv. 38, 52, 2:

    summittere se in privatum fastigium,

    id. 27, 31, 6:

    ut in actoribus Graecis fieri videmus, saepe illum, qui est secundarum aut tertiarum partium, cum possit aliquanto clarius dicere, quam ipse primarium, multum summittere, ut ille princeps quam maxime excellat,

    to moderate his efforts, restrain himself, Cic. Div. in Caecil. 15, 48:

    inceptum frustra submitte furorem,

    Verg. A. 12, 832: orationem tam summittere quam attollere decet, to sink, i. e. speak in a plain style, Plin. Ep. 3, 13, 4:

    ut illud lene aut ascendit ad fortiora aut ad tenuiora summittitur,

    Quint. 12, 10, 67; cf.:

    quando attollenda vel summittenda sit vox,

    id. 1, 8, 1:

    (soni) cum intentione summittendā sunt temperandi,

    id. 11, 3, 42: (praeceptorem) summittentem se ad mensuram discentis, accommodating his instructions to the capacity, etc., id. 2, 3, 7:

    ad calamitates animos,

    to submit, bow, Liv. 23, 25: animum periculo, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3:

    animos amori,

    to surrender, Verg. A. 4, 414:

    se temporibus,

    Sen. Tranq. An. 4, 1:

    verba summittere,

    to speak humbly, id. Ep. 11, 7; id. Vit. Beat. 17, 1:

    alicui se,

    to yield precedence, Just. 13, 2, 3:

    se culpae,

    i. e. to commit, Ov. H. 4, 151:

    furorem,

    to put down, quell, Verg. A. 12, 832:

    neque enim pudor sed aemuli pretia submittunt,

    Plin. 29, 1, 8, § 21:

    proinde ne submiseris te,

    be not disheartened, Sen. Cons. Marc. 5, 6.—With dat.:

    nimis videtur submisisse temporibus se Athenodorus,

    yielded, Sen. Tranq. An. 4, 1:

    neutri fortunae se submittere,

    id. Ep. 66, 6:

    animum saevienti fortunae,

    Tac. A. 2, 72:

    ut ei aliquis se submitteret,

    accept his sovereignty, Just. 13, 2, 3.
    II.
    The signif. of the verb predominating, to send or despatch secretly, provide secretly:

    summittebat iste Timarchidem, qui moneret eos, si, etc.,

    secretly despatched, Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69.— Absol.:

    iste ad pupillae matrem summittebat,

    Cic. Verr. 2, 1, 41, § 105:

    summissis consularibus viris, qui peierarent,

    suborned, Suet. Ner. 28 init.
    B.
    In gen., to send, send off, despatch, supply (class.):

    summittit cohortes equitibus praesidio,

    Caes. B. G. 5, 58:

    subsidium alicui,

    id. ib. 2, 6; so,

    subsidium,

    id. ib. 2, 25; 4, 26; id. B. C. 1, 43:

    auxilium laborantibus,

    id. ib. 7, 85: quoad exercitus huc summittatis, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6; Juv. 1, 36:

    sibi destinatum in animo esse, imperium alicui,

    to transfer, resign, Liv. 6, 6, 7:

    vinea summittit capreas non semper edules,

    furnishes, supplies, Hor. S. 2, 4, 43. —Hence, summissus ( subm-), a, um, P. a. (acc. to I. B.).
    A.
    Lit., let down, lowered, low (very rare):

    scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis submissioribus,

    stooping lower, Liv. 44, 9, 6:

    Caelicolae Summisso humiles intrarunt vertice postes,

    Ov. M. 8, 638:

    bracchia,

    id. P. 3, 1, 150; Col. 6, 30, 5:

    capillo summissiore,

    hanging lower down, Suet. Tib. 68:

    purpura,

    Quint. 11, 3, 159:

    oculi,

    Plin. 11, 37, 54, § 145.—
    B.
    Trop. (class. and freq.).
    1.
    Of the voice or of speech in gen., low, soft, gentle, calm, not vehement (syn.:

    lenis, suppressus): et contentā voce atrociter dicere et summissa leniter,

    Cic. Or. 17, 56:

    vox (with lenis),

    Quint. 11, 3, 63; Ov. M. 7, 90 al.:

    murmur,

    Quint. 11, 3, 45:

    oratio placida, summissa, lenis,

    Cic. de Or. 2, 43, 183; so,

    oratio,

    Caes. B. C. 3, 19; Quint. 11, 1, 9. — Comp.:

    lenior atque summissior oratio,

    Quint. 11, 1, 64:

    (sermo) miscens elata summissis,

    id. 11, 3, 43:

    actio,

    id. 7, 4, 27. — Transf., of an orator:

    forma summissi oratoris,

    Cic. Or. 26, 90; so (with humilis) id. ib. 23, 76:

    in prooemiis plerumque summissi,

    Quint. 9, 4, 138.—
    2.
    Of character or disposition.
    a.
    In a bad sense, low, mean, grovelling, abject (syn. abjectus):

    videndum est, ne quid humile, summissum, molle, effeminatum, fractum abjectumque faciamus,

    Cic. Tusc. 4, 30, 64:

    vivere neque summissum et abjectum, neque se efferentem,

    id. Off. 1, 34, 124:

    adulatio,

    Quint. 11, 1, 30. —
    b.
    In a good sense, humble, submissive (syn.:

    humilis, supplex): submissi petimus terram,

    Verg. A. 3, 93:

    causae reorum,

    Quint. 11, 3, 154:

    civitates calamitate summissiores,

    Hirt. B. G. 8, 31, 2:

    preces,

    Luc. 8, 594; cf.:

    summissa precatur,

    Val. Fl. 7, 476:

    tristem viro summissus honorem Largitur vitae,

    yielding, overcome, Stat. Th. 1, 662.—The sup. seems not to occur.—Hence, subst.: summissa, ōrum, n. (acc. to I. A. 3. supra), substitutes (sc. capita), Dig. 7, 1, 70, § 5. —
    2.
    (Sc. verba.) Calm passages, quiet sayings:

    summissa, qualia in epilogis sunt,

    Quint. 9, 4, 137.— Adv.: sum-missē ( subm-).
    1.
    Of speech, softly, gently, calmly, not loudly or harshly:

    dicere,

    Cic. de Or. 2, 53, 215.— Comp., Cic. de Or. 3, 55, 212 (opp. contentius):

    sciscitari,

    Petr. 105 fin.
    2.
    Of character, calmly, quietly, modestly, humbly, submissively:

    alicui summisse supplicare,

    Cic. Planc. 5, 12:

    scribere alicui,

    Tac. H. 3, 9 fin.:

    loqui (opp. aspere),

    Quint. 6, 5, 5:

    agere (opp. minanter),

    Ov. A. A. 3, 582.— Comp.:

    summissius se gerere,

    Cic. Off. 1, 26, 90:

    dolere,

    Claud. B. Gild. 247.—No sup.

    Lewis & Short latin dictionary > submisse

  • 18 submitto

    sum-mitto ( subm-), mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    With the force of sub predominating (mostly poet. and in post- Aug. prose; cf. subicio).
    1.
    In gen.
    a.
    To set, put, or place under or below:

    singuli agni binis nutricibus submittuntur: nec quicquam subtrahi submissis expedit,

    Col. 7, 4, 3:

    vaccas tauris (for breeding),

    Pall. Jul. 4:

    vaccas in feturam,

    id. ib. 4, 1:

    equas alternis annis,

    id. Mart. 13, 6:

    canterium vitibus,

    Col. 4, 14, 1.—
    b.
    To send or put forth below, or from below, to cause to spring forth, to send up, produce, raise:

    tellus submittit flores,

    puls forth, produces, Lucr. 1, 8: fetus (tellus), id. 1, 193:

    pabula pascendis equis (tellus),

    Luc. 4, 411:

    quo colores (humus formosa),

    Prop. 1, 2, 9; cf. poet.: non monstrum summisere Colchi Majus, did not produce (from the sowing of the dragon's teeth), Hor. C. 4, 4, 63:

    summissas tendunt alta ad Capitolia dextras,

    upraised, Sil. 12, 640; so,

    palmas,

    id. 4, 411:

    manus,

    Sen. Oedip. 226; cf.

    in a Gr. construction: summissi palmas,

    Sil. 1, 673.—
    2.
    In partic., an econom. t. t., of animals or plants, to bring up, rear, raise; to let grow, not kill or cut off (cf. alo):

    arictes,

    Varr. R. R. 2, 2, 18; 2, 3, 4; 2, 3, 8:

    tauros,

    Verg. E. 1, 46:

    pullos equorum,

    id. G. 3, 73:

    vitulos,

    id. ib. 3, 159; Col. 7, 9, 4; Dig. 7, 1, 70:

    materiam vitis constituendae causā,

    Col. Arb. 5, 1:

    frutices in semen,

    id. ib. 11, 3, 36; 4, 31, 2; 4, 14, 3;

    3, 10, 15: prata in faenum,

    to let grow for hay, Cato, R. R. 8, 1; Varr. R. R. 1, 49, 1; Col. 11, 2, 27.—
    3.
    Trop.
    (α).
    To put in the place of, substitute for, supersede (rare):

    huic vos non summittetis? hunc diutius manere patiemini?

    Cic. Prov. Cons. 4, 8:

    interim tamen, quamdiu summittantur et suppleantur capita quae demortua sunt,

    Dig. 7, 1, 70, § 1:

    necesse habebit alios fetus summittere,

    ib. 7, 1, 70, §§ 2 and 5.—
    (β).
    To cherish, court:

    aetatem omnem in stipite conteres submittendo,

    Amm. 14, 6, 13.—
    B.
    To let down, lower, sink, drop, = demittere (class. and freq., esp. in the trop. sense).
    1.
    Lit.:

    se ad pedes,

    Liv. 45, 7:

    se patri ad genua,

    Suet. Tib. 20:

    latus in herbā,

    Ov. M. 3, 23:

    caput in herbā,

    id. ib. 3, 502; cf.

    verticem,

    id. ib. 8, 638:

    genu,

    id. ib. 4, 340; Plin. 8, 1, 1, § 3; cf.:

    poplitem in terrā,

    Ov. M. 7, 191:

    aures (opp. surrigere),

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    oculos,

    Ov. F. 3, 372:

    faciem,

    Suet. Calig. 36; cf. id. Aug. 79:

    fasces,

    Plin. 7, 30, 31, § 112; cf. Cic. Brut. 6, 22:

    capillum,

    to let grow, Plin. Ep. 7, 27, 14; Sen. Cons. ad Pol. 36, 5:

    crinem barbamque,

    Tac. G. 31; Suet. Caes. 67; id. Aug. 23; id. Calig. 47.—Mid.:

    Tiberis aestate summittitur,

    sinks, falls, Plin. Ep. 5, 6, 12.—
    2.
    Trop., to lower, let down, make lower, reduce, moderate, etc.:

    ut ii, qui superiores sunt, summittere se debent in amicitiā: sic quodammodo inferiores extollere,

    condescend, Cic. Lael. 20, 72:

    tributim summisi me et supplicavi,

    id. Planc. 10, 24:

    summittere se in humilitatem causam dicentium,

    Liv. 38, 52, 2:

    summittere se in privatum fastigium,

    id. 27, 31, 6:

    ut in actoribus Graecis fieri videmus, saepe illum, qui est secundarum aut tertiarum partium, cum possit aliquanto clarius dicere, quam ipse primarium, multum summittere, ut ille princeps quam maxime excellat,

    to moderate his efforts, restrain himself, Cic. Div. in Caecil. 15, 48:

    inceptum frustra submitte furorem,

    Verg. A. 12, 832: orationem tam summittere quam attollere decet, to sink, i. e. speak in a plain style, Plin. Ep. 3, 13, 4:

    ut illud lene aut ascendit ad fortiora aut ad tenuiora summittitur,

    Quint. 12, 10, 67; cf.:

    quando attollenda vel summittenda sit vox,

    id. 1, 8, 1:

    (soni) cum intentione summittendā sunt temperandi,

    id. 11, 3, 42: (praeceptorem) summittentem se ad mensuram discentis, accommodating his instructions to the capacity, etc., id. 2, 3, 7:

    ad calamitates animos,

    to submit, bow, Liv. 23, 25: animum periculo, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3:

    animos amori,

    to surrender, Verg. A. 4, 414:

    se temporibus,

    Sen. Tranq. An. 4, 1:

    verba summittere,

    to speak humbly, id. Ep. 11, 7; id. Vit. Beat. 17, 1:

    alicui se,

    to yield precedence, Just. 13, 2, 3:

    se culpae,

    i. e. to commit, Ov. H. 4, 151:

    furorem,

    to put down, quell, Verg. A. 12, 832:

    neque enim pudor sed aemuli pretia submittunt,

    Plin. 29, 1, 8, § 21:

    proinde ne submiseris te,

    be not disheartened, Sen. Cons. Marc. 5, 6.—With dat.:

    nimis videtur submisisse temporibus se Athenodorus,

    yielded, Sen. Tranq. An. 4, 1:

    neutri fortunae se submittere,

    id. Ep. 66, 6:

    animum saevienti fortunae,

    Tac. A. 2, 72:

    ut ei aliquis se submitteret,

    accept his sovereignty, Just. 13, 2, 3.
    II.
    The signif. of the verb predominating, to send or despatch secretly, provide secretly:

    summittebat iste Timarchidem, qui moneret eos, si, etc.,

    secretly despatched, Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69.— Absol.:

    iste ad pupillae matrem summittebat,

    Cic. Verr. 2, 1, 41, § 105:

    summissis consularibus viris, qui peierarent,

    suborned, Suet. Ner. 28 init.
    B.
    In gen., to send, send off, despatch, supply (class.):

    summittit cohortes equitibus praesidio,

    Caes. B. G. 5, 58:

    subsidium alicui,

    id. ib. 2, 6; so,

    subsidium,

    id. ib. 2, 25; 4, 26; id. B. C. 1, 43:

    auxilium laborantibus,

    id. ib. 7, 85: quoad exercitus huc summittatis, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6; Juv. 1, 36:

    sibi destinatum in animo esse, imperium alicui,

    to transfer, resign, Liv. 6, 6, 7:

    vinea summittit capreas non semper edules,

    furnishes, supplies, Hor. S. 2, 4, 43. —Hence, summissus ( subm-), a, um, P. a. (acc. to I. B.).
    A.
    Lit., let down, lowered, low (very rare):

    scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis submissioribus,

    stooping lower, Liv. 44, 9, 6:

    Caelicolae Summisso humiles intrarunt vertice postes,

    Ov. M. 8, 638:

    bracchia,

    id. P. 3, 1, 150; Col. 6, 30, 5:

    capillo summissiore,

    hanging lower down, Suet. Tib. 68:

    purpura,

    Quint. 11, 3, 159:

    oculi,

    Plin. 11, 37, 54, § 145.—
    B.
    Trop. (class. and freq.).
    1.
    Of the voice or of speech in gen., low, soft, gentle, calm, not vehement (syn.:

    lenis, suppressus): et contentā voce atrociter dicere et summissa leniter,

    Cic. Or. 17, 56:

    vox (with lenis),

    Quint. 11, 3, 63; Ov. M. 7, 90 al.:

    murmur,

    Quint. 11, 3, 45:

    oratio placida, summissa, lenis,

    Cic. de Or. 2, 43, 183; so,

    oratio,

    Caes. B. C. 3, 19; Quint. 11, 1, 9. — Comp.:

    lenior atque summissior oratio,

    Quint. 11, 1, 64:

    (sermo) miscens elata summissis,

    id. 11, 3, 43:

    actio,

    id. 7, 4, 27. — Transf., of an orator:

    forma summissi oratoris,

    Cic. Or. 26, 90; so (with humilis) id. ib. 23, 76:

    in prooemiis plerumque summissi,

    Quint. 9, 4, 138.—
    2.
    Of character or disposition.
    a.
    In a bad sense, low, mean, grovelling, abject (syn. abjectus):

    videndum est, ne quid humile, summissum, molle, effeminatum, fractum abjectumque faciamus,

    Cic. Tusc. 4, 30, 64:

    vivere neque summissum et abjectum, neque se efferentem,

    id. Off. 1, 34, 124:

    adulatio,

    Quint. 11, 1, 30. —
    b.
    In a good sense, humble, submissive (syn.:

    humilis, supplex): submissi petimus terram,

    Verg. A. 3, 93:

    causae reorum,

    Quint. 11, 3, 154:

    civitates calamitate summissiores,

    Hirt. B. G. 8, 31, 2:

    preces,

    Luc. 8, 594; cf.:

    summissa precatur,

    Val. Fl. 7, 476:

    tristem viro summissus honorem Largitur vitae,

    yielding, overcome, Stat. Th. 1, 662.—The sup. seems not to occur.—Hence, subst.: summissa, ōrum, n. (acc. to I. A. 3. supra), substitutes (sc. capita), Dig. 7, 1, 70, § 5. —
    2.
    (Sc. verba.) Calm passages, quiet sayings:

    summissa, qualia in epilogis sunt,

    Quint. 9, 4, 137.— Adv.: sum-missē ( subm-).
    1.
    Of speech, softly, gently, calmly, not loudly or harshly:

    dicere,

    Cic. de Or. 2, 53, 215.— Comp., Cic. de Or. 3, 55, 212 (opp. contentius):

    sciscitari,

    Petr. 105 fin.
    2.
    Of character, calmly, quietly, modestly, humbly, submissively:

    alicui summisse supplicare,

    Cic. Planc. 5, 12:

    scribere alicui,

    Tac. H. 3, 9 fin.:

    loqui (opp. aspere),

    Quint. 6, 5, 5:

    agere (opp. minanter),

    Ov. A. A. 3, 582.— Comp.:

    summissius se gerere,

    Cic. Off. 1, 26, 90:

    dolere,

    Claud. B. Gild. 247.—No sup.

    Lewis & Short latin dictionary > submitto

  • 19 summissa

    sum-mitto ( subm-), mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    With the force of sub predominating (mostly poet. and in post- Aug. prose; cf. subicio).
    1.
    In gen.
    a.
    To set, put, or place under or below:

    singuli agni binis nutricibus submittuntur: nec quicquam subtrahi submissis expedit,

    Col. 7, 4, 3:

    vaccas tauris (for breeding),

    Pall. Jul. 4:

    vaccas in feturam,

    id. ib. 4, 1:

    equas alternis annis,

    id. Mart. 13, 6:

    canterium vitibus,

    Col. 4, 14, 1.—
    b.
    To send or put forth below, or from below, to cause to spring forth, to send up, produce, raise:

    tellus submittit flores,

    puls forth, produces, Lucr. 1, 8: fetus (tellus), id. 1, 193:

    pabula pascendis equis (tellus),

    Luc. 4, 411:

    quo colores (humus formosa),

    Prop. 1, 2, 9; cf. poet.: non monstrum summisere Colchi Majus, did not produce (from the sowing of the dragon's teeth), Hor. C. 4, 4, 63:

    summissas tendunt alta ad Capitolia dextras,

    upraised, Sil. 12, 640; so,

    palmas,

    id. 4, 411:

    manus,

    Sen. Oedip. 226; cf.

    in a Gr. construction: summissi palmas,

    Sil. 1, 673.—
    2.
    In partic., an econom. t. t., of animals or plants, to bring up, rear, raise; to let grow, not kill or cut off (cf. alo):

    arictes,

    Varr. R. R. 2, 2, 18; 2, 3, 4; 2, 3, 8:

    tauros,

    Verg. E. 1, 46:

    pullos equorum,

    id. G. 3, 73:

    vitulos,

    id. ib. 3, 159; Col. 7, 9, 4; Dig. 7, 1, 70:

    materiam vitis constituendae causā,

    Col. Arb. 5, 1:

    frutices in semen,

    id. ib. 11, 3, 36; 4, 31, 2; 4, 14, 3;

    3, 10, 15: prata in faenum,

    to let grow for hay, Cato, R. R. 8, 1; Varr. R. R. 1, 49, 1; Col. 11, 2, 27.—
    3.
    Trop.
    (α).
    To put in the place of, substitute for, supersede (rare):

    huic vos non summittetis? hunc diutius manere patiemini?

    Cic. Prov. Cons. 4, 8:

    interim tamen, quamdiu summittantur et suppleantur capita quae demortua sunt,

    Dig. 7, 1, 70, § 1:

    necesse habebit alios fetus summittere,

    ib. 7, 1, 70, §§ 2 and 5.—
    (β).
    To cherish, court:

    aetatem omnem in stipite conteres submittendo,

    Amm. 14, 6, 13.—
    B.
    To let down, lower, sink, drop, = demittere (class. and freq., esp. in the trop. sense).
    1.
    Lit.:

    se ad pedes,

    Liv. 45, 7:

    se patri ad genua,

    Suet. Tib. 20:

    latus in herbā,

    Ov. M. 3, 23:

    caput in herbā,

    id. ib. 3, 502; cf.

    verticem,

    id. ib. 8, 638:

    genu,

    id. ib. 4, 340; Plin. 8, 1, 1, § 3; cf.:

    poplitem in terrā,

    Ov. M. 7, 191:

    aures (opp. surrigere),

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    oculos,

    Ov. F. 3, 372:

    faciem,

    Suet. Calig. 36; cf. id. Aug. 79:

    fasces,

    Plin. 7, 30, 31, § 112; cf. Cic. Brut. 6, 22:

    capillum,

    to let grow, Plin. Ep. 7, 27, 14; Sen. Cons. ad Pol. 36, 5:

    crinem barbamque,

    Tac. G. 31; Suet. Caes. 67; id. Aug. 23; id. Calig. 47.—Mid.:

    Tiberis aestate summittitur,

    sinks, falls, Plin. Ep. 5, 6, 12.—
    2.
    Trop., to lower, let down, make lower, reduce, moderate, etc.:

    ut ii, qui superiores sunt, summittere se debent in amicitiā: sic quodammodo inferiores extollere,

    condescend, Cic. Lael. 20, 72:

    tributim summisi me et supplicavi,

    id. Planc. 10, 24:

    summittere se in humilitatem causam dicentium,

    Liv. 38, 52, 2:

    summittere se in privatum fastigium,

    id. 27, 31, 6:

    ut in actoribus Graecis fieri videmus, saepe illum, qui est secundarum aut tertiarum partium, cum possit aliquanto clarius dicere, quam ipse primarium, multum summittere, ut ille princeps quam maxime excellat,

    to moderate his efforts, restrain himself, Cic. Div. in Caecil. 15, 48:

    inceptum frustra submitte furorem,

    Verg. A. 12, 832: orationem tam summittere quam attollere decet, to sink, i. e. speak in a plain style, Plin. Ep. 3, 13, 4:

    ut illud lene aut ascendit ad fortiora aut ad tenuiora summittitur,

    Quint. 12, 10, 67; cf.:

    quando attollenda vel summittenda sit vox,

    id. 1, 8, 1:

    (soni) cum intentione summittendā sunt temperandi,

    id. 11, 3, 42: (praeceptorem) summittentem se ad mensuram discentis, accommodating his instructions to the capacity, etc., id. 2, 3, 7:

    ad calamitates animos,

    to submit, bow, Liv. 23, 25: animum periculo, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3:

    animos amori,

    to surrender, Verg. A. 4, 414:

    se temporibus,

    Sen. Tranq. An. 4, 1:

    verba summittere,

    to speak humbly, id. Ep. 11, 7; id. Vit. Beat. 17, 1:

    alicui se,

    to yield precedence, Just. 13, 2, 3:

    se culpae,

    i. e. to commit, Ov. H. 4, 151:

    furorem,

    to put down, quell, Verg. A. 12, 832:

    neque enim pudor sed aemuli pretia submittunt,

    Plin. 29, 1, 8, § 21:

    proinde ne submiseris te,

    be not disheartened, Sen. Cons. Marc. 5, 6.—With dat.:

    nimis videtur submisisse temporibus se Athenodorus,

    yielded, Sen. Tranq. An. 4, 1:

    neutri fortunae se submittere,

    id. Ep. 66, 6:

    animum saevienti fortunae,

    Tac. A. 2, 72:

    ut ei aliquis se submitteret,

    accept his sovereignty, Just. 13, 2, 3.
    II.
    The signif. of the verb predominating, to send or despatch secretly, provide secretly:

    summittebat iste Timarchidem, qui moneret eos, si, etc.,

    secretly despatched, Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69.— Absol.:

    iste ad pupillae matrem summittebat,

    Cic. Verr. 2, 1, 41, § 105:

    summissis consularibus viris, qui peierarent,

    suborned, Suet. Ner. 28 init.
    B.
    In gen., to send, send off, despatch, supply (class.):

    summittit cohortes equitibus praesidio,

    Caes. B. G. 5, 58:

    subsidium alicui,

    id. ib. 2, 6; so,

    subsidium,

    id. ib. 2, 25; 4, 26; id. B. C. 1, 43:

    auxilium laborantibus,

    id. ib. 7, 85: quoad exercitus huc summittatis, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6; Juv. 1, 36:

    sibi destinatum in animo esse, imperium alicui,

    to transfer, resign, Liv. 6, 6, 7:

    vinea summittit capreas non semper edules,

    furnishes, supplies, Hor. S. 2, 4, 43. —Hence, summissus ( subm-), a, um, P. a. (acc. to I. B.).
    A.
    Lit., let down, lowered, low (very rare):

    scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis submissioribus,

    stooping lower, Liv. 44, 9, 6:

    Caelicolae Summisso humiles intrarunt vertice postes,

    Ov. M. 8, 638:

    bracchia,

    id. P. 3, 1, 150; Col. 6, 30, 5:

    capillo summissiore,

    hanging lower down, Suet. Tib. 68:

    purpura,

    Quint. 11, 3, 159:

    oculi,

    Plin. 11, 37, 54, § 145.—
    B.
    Trop. (class. and freq.).
    1.
    Of the voice or of speech in gen., low, soft, gentle, calm, not vehement (syn.:

    lenis, suppressus): et contentā voce atrociter dicere et summissa leniter,

    Cic. Or. 17, 56:

    vox (with lenis),

    Quint. 11, 3, 63; Ov. M. 7, 90 al.:

    murmur,

    Quint. 11, 3, 45:

    oratio placida, summissa, lenis,

    Cic. de Or. 2, 43, 183; so,

    oratio,

    Caes. B. C. 3, 19; Quint. 11, 1, 9. — Comp.:

    lenior atque summissior oratio,

    Quint. 11, 1, 64:

    (sermo) miscens elata summissis,

    id. 11, 3, 43:

    actio,

    id. 7, 4, 27. — Transf., of an orator:

    forma summissi oratoris,

    Cic. Or. 26, 90; so (with humilis) id. ib. 23, 76:

    in prooemiis plerumque summissi,

    Quint. 9, 4, 138.—
    2.
    Of character or disposition.
    a.
    In a bad sense, low, mean, grovelling, abject (syn. abjectus):

    videndum est, ne quid humile, summissum, molle, effeminatum, fractum abjectumque faciamus,

    Cic. Tusc. 4, 30, 64:

    vivere neque summissum et abjectum, neque se efferentem,

    id. Off. 1, 34, 124:

    adulatio,

    Quint. 11, 1, 30. —
    b.
    In a good sense, humble, submissive (syn.:

    humilis, supplex): submissi petimus terram,

    Verg. A. 3, 93:

    causae reorum,

    Quint. 11, 3, 154:

    civitates calamitate summissiores,

    Hirt. B. G. 8, 31, 2:

    preces,

    Luc. 8, 594; cf.:

    summissa precatur,

    Val. Fl. 7, 476:

    tristem viro summissus honorem Largitur vitae,

    yielding, overcome, Stat. Th. 1, 662.—The sup. seems not to occur.—Hence, subst.: summissa, ōrum, n. (acc. to I. A. 3. supra), substitutes (sc. capita), Dig. 7, 1, 70, § 5. —
    2.
    (Sc. verba.) Calm passages, quiet sayings:

    summissa, qualia in epilogis sunt,

    Quint. 9, 4, 137.— Adv.: sum-missē ( subm-).
    1.
    Of speech, softly, gently, calmly, not loudly or harshly:

    dicere,

    Cic. de Or. 2, 53, 215.— Comp., Cic. de Or. 3, 55, 212 (opp. contentius):

    sciscitari,

    Petr. 105 fin.
    2.
    Of character, calmly, quietly, modestly, humbly, submissively:

    alicui summisse supplicare,

    Cic. Planc. 5, 12:

    scribere alicui,

    Tac. H. 3, 9 fin.:

    loqui (opp. aspere),

    Quint. 6, 5, 5:

    agere (opp. minanter),

    Ov. A. A. 3, 582.— Comp.:

    summissius se gerere,

    Cic. Off. 1, 26, 90:

    dolere,

    Claud. B. Gild. 247.—No sup.

    Lewis & Short latin dictionary > summissa

  • 20 summitto

    sum-mitto ( subm-), mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    With the force of sub predominating (mostly poet. and in post- Aug. prose; cf. subicio).
    1.
    In gen.
    a.
    To set, put, or place under or below:

    singuli agni binis nutricibus submittuntur: nec quicquam subtrahi submissis expedit,

    Col. 7, 4, 3:

    vaccas tauris (for breeding),

    Pall. Jul. 4:

    vaccas in feturam,

    id. ib. 4, 1:

    equas alternis annis,

    id. Mart. 13, 6:

    canterium vitibus,

    Col. 4, 14, 1.—
    b.
    To send or put forth below, or from below, to cause to spring forth, to send up, produce, raise:

    tellus submittit flores,

    puls forth, produces, Lucr. 1, 8: fetus (tellus), id. 1, 193:

    pabula pascendis equis (tellus),

    Luc. 4, 411:

    quo colores (humus formosa),

    Prop. 1, 2, 9; cf. poet.: non monstrum summisere Colchi Majus, did not produce (from the sowing of the dragon's teeth), Hor. C. 4, 4, 63:

    summissas tendunt alta ad Capitolia dextras,

    upraised, Sil. 12, 640; so,

    palmas,

    id. 4, 411:

    manus,

    Sen. Oedip. 226; cf.

    in a Gr. construction: summissi palmas,

    Sil. 1, 673.—
    2.
    In partic., an econom. t. t., of animals or plants, to bring up, rear, raise; to let grow, not kill or cut off (cf. alo):

    arictes,

    Varr. R. R. 2, 2, 18; 2, 3, 4; 2, 3, 8:

    tauros,

    Verg. E. 1, 46:

    pullos equorum,

    id. G. 3, 73:

    vitulos,

    id. ib. 3, 159; Col. 7, 9, 4; Dig. 7, 1, 70:

    materiam vitis constituendae causā,

    Col. Arb. 5, 1:

    frutices in semen,

    id. ib. 11, 3, 36; 4, 31, 2; 4, 14, 3;

    3, 10, 15: prata in faenum,

    to let grow for hay, Cato, R. R. 8, 1; Varr. R. R. 1, 49, 1; Col. 11, 2, 27.—
    3.
    Trop.
    (α).
    To put in the place of, substitute for, supersede (rare):

    huic vos non summittetis? hunc diutius manere patiemini?

    Cic. Prov. Cons. 4, 8:

    interim tamen, quamdiu summittantur et suppleantur capita quae demortua sunt,

    Dig. 7, 1, 70, § 1:

    necesse habebit alios fetus summittere,

    ib. 7, 1, 70, §§ 2 and 5.—
    (β).
    To cherish, court:

    aetatem omnem in stipite conteres submittendo,

    Amm. 14, 6, 13.—
    B.
    To let down, lower, sink, drop, = demittere (class. and freq., esp. in the trop. sense).
    1.
    Lit.:

    se ad pedes,

    Liv. 45, 7:

    se patri ad genua,

    Suet. Tib. 20:

    latus in herbā,

    Ov. M. 3, 23:

    caput in herbā,

    id. ib. 3, 502; cf.

    verticem,

    id. ib. 8, 638:

    genu,

    id. ib. 4, 340; Plin. 8, 1, 1, § 3; cf.:

    poplitem in terrā,

    Ov. M. 7, 191:

    aures (opp. surrigere),

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    oculos,

    Ov. F. 3, 372:

    faciem,

    Suet. Calig. 36; cf. id. Aug. 79:

    fasces,

    Plin. 7, 30, 31, § 112; cf. Cic. Brut. 6, 22:

    capillum,

    to let grow, Plin. Ep. 7, 27, 14; Sen. Cons. ad Pol. 36, 5:

    crinem barbamque,

    Tac. G. 31; Suet. Caes. 67; id. Aug. 23; id. Calig. 47.—Mid.:

    Tiberis aestate summittitur,

    sinks, falls, Plin. Ep. 5, 6, 12.—
    2.
    Trop., to lower, let down, make lower, reduce, moderate, etc.:

    ut ii, qui superiores sunt, summittere se debent in amicitiā: sic quodammodo inferiores extollere,

    condescend, Cic. Lael. 20, 72:

    tributim summisi me et supplicavi,

    id. Planc. 10, 24:

    summittere se in humilitatem causam dicentium,

    Liv. 38, 52, 2:

    summittere se in privatum fastigium,

    id. 27, 31, 6:

    ut in actoribus Graecis fieri videmus, saepe illum, qui est secundarum aut tertiarum partium, cum possit aliquanto clarius dicere, quam ipse primarium, multum summittere, ut ille princeps quam maxime excellat,

    to moderate his efforts, restrain himself, Cic. Div. in Caecil. 15, 48:

    inceptum frustra submitte furorem,

    Verg. A. 12, 832: orationem tam summittere quam attollere decet, to sink, i. e. speak in a plain style, Plin. Ep. 3, 13, 4:

    ut illud lene aut ascendit ad fortiora aut ad tenuiora summittitur,

    Quint. 12, 10, 67; cf.:

    quando attollenda vel summittenda sit vox,

    id. 1, 8, 1:

    (soni) cum intentione summittendā sunt temperandi,

    id. 11, 3, 42: (praeceptorem) summittentem se ad mensuram discentis, accommodating his instructions to the capacity, etc., id. 2, 3, 7:

    ad calamitates animos,

    to submit, bow, Liv. 23, 25: animum periculo, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 3:

    animos amori,

    to surrender, Verg. A. 4, 414:

    se temporibus,

    Sen. Tranq. An. 4, 1:

    verba summittere,

    to speak humbly, id. Ep. 11, 7; id. Vit. Beat. 17, 1:

    alicui se,

    to yield precedence, Just. 13, 2, 3:

    se culpae,

    i. e. to commit, Ov. H. 4, 151:

    furorem,

    to put down, quell, Verg. A. 12, 832:

    neque enim pudor sed aemuli pretia submittunt,

    Plin. 29, 1, 8, § 21:

    proinde ne submiseris te,

    be not disheartened, Sen. Cons. Marc. 5, 6.—With dat.:

    nimis videtur submisisse temporibus se Athenodorus,

    yielded, Sen. Tranq. An. 4, 1:

    neutri fortunae se submittere,

    id. Ep. 66, 6:

    animum saevienti fortunae,

    Tac. A. 2, 72:

    ut ei aliquis se submitteret,

    accept his sovereignty, Just. 13, 2, 3.
    II.
    The signif. of the verb predominating, to send or despatch secretly, provide secretly:

    summittebat iste Timarchidem, qui moneret eos, si, etc.,

    secretly despatched, Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69.— Absol.:

    iste ad pupillae matrem summittebat,

    Cic. Verr. 2, 1, 41, § 105:

    summissis consularibus viris, qui peierarent,

    suborned, Suet. Ner. 28 init.
    B.
    In gen., to send, send off, despatch, supply (class.):

    summittit cohortes equitibus praesidio,

    Caes. B. G. 5, 58:

    subsidium alicui,

    id. ib. 2, 6; so,

    subsidium,

    id. ib. 2, 25; 4, 26; id. B. C. 1, 43:

    auxilium laborantibus,

    id. ib. 7, 85: quoad exercitus huc summittatis, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 6; Juv. 1, 36:

    sibi destinatum in animo esse, imperium alicui,

    to transfer, resign, Liv. 6, 6, 7:

    vinea summittit capreas non semper edules,

    furnishes, supplies, Hor. S. 2, 4, 43. —Hence, summissus ( subm-), a, um, P. a. (acc. to I. B.).
    A.
    Lit., let down, lowered, low (very rare):

    scutis super capita densatis, stantibus primis, secundis submissioribus,

    stooping lower, Liv. 44, 9, 6:

    Caelicolae Summisso humiles intrarunt vertice postes,

    Ov. M. 8, 638:

    bracchia,

    id. P. 3, 1, 150; Col. 6, 30, 5:

    capillo summissiore,

    hanging lower down, Suet. Tib. 68:

    purpura,

    Quint. 11, 3, 159:

    oculi,

    Plin. 11, 37, 54, § 145.—
    B.
    Trop. (class. and freq.).
    1.
    Of the voice or of speech in gen., low, soft, gentle, calm, not vehement (syn.:

    lenis, suppressus): et contentā voce atrociter dicere et summissa leniter,

    Cic. Or. 17, 56:

    vox (with lenis),

    Quint. 11, 3, 63; Ov. M. 7, 90 al.:

    murmur,

    Quint. 11, 3, 45:

    oratio placida, summissa, lenis,

    Cic. de Or. 2, 43, 183; so,

    oratio,

    Caes. B. C. 3, 19; Quint. 11, 1, 9. — Comp.:

    lenior atque summissior oratio,

    Quint. 11, 1, 64:

    (sermo) miscens elata summissis,

    id. 11, 3, 43:

    actio,

    id. 7, 4, 27. — Transf., of an orator:

    forma summissi oratoris,

    Cic. Or. 26, 90; so (with humilis) id. ib. 23, 76:

    in prooemiis plerumque summissi,

    Quint. 9, 4, 138.—
    2.
    Of character or disposition.
    a.
    In a bad sense, low, mean, grovelling, abject (syn. abjectus):

    videndum est, ne quid humile, summissum, molle, effeminatum, fractum abjectumque faciamus,

    Cic. Tusc. 4, 30, 64:

    vivere neque summissum et abjectum, neque se efferentem,

    id. Off. 1, 34, 124:

    adulatio,

    Quint. 11, 1, 30. —
    b.
    In a good sense, humble, submissive (syn.:

    humilis, supplex): submissi petimus terram,

    Verg. A. 3, 93:

    causae reorum,

    Quint. 11, 3, 154:

    civitates calamitate summissiores,

    Hirt. B. G. 8, 31, 2:

    preces,

    Luc. 8, 594; cf.:

    summissa precatur,

    Val. Fl. 7, 476:

    tristem viro summissus honorem Largitur vitae,

    yielding, overcome, Stat. Th. 1, 662.—The sup. seems not to occur.—Hence, subst.: summissa, ōrum, n. (acc. to I. A. 3. supra), substitutes (sc. capita), Dig. 7, 1, 70, § 5. —
    2.
    (Sc. verba.) Calm passages, quiet sayings:

    summissa, qualia in epilogis sunt,

    Quint. 9, 4, 137.— Adv.: sum-missē ( subm-).
    1.
    Of speech, softly, gently, calmly, not loudly or harshly:

    dicere,

    Cic. de Or. 2, 53, 215.— Comp., Cic. de Or. 3, 55, 212 (opp. contentius):

    sciscitari,

    Petr. 105 fin.
    2.
    Of character, calmly, quietly, modestly, humbly, submissively:

    alicui summisse supplicare,

    Cic. Planc. 5, 12:

    scribere alicui,

    Tac. H. 3, 9 fin.:

    loqui (opp. aspere),

    Quint. 6, 5, 5:

    agere (opp. minanter),

    Ov. A. A. 3, 582.— Comp.:

    summissius se gerere,

    Cic. Off. 1, 26, 90:

    dolere,

    Claud. B. Gild. 247.—No sup.

    Lewis & Short latin dictionary > summitto

См. также в других словарях:

  • neutrí — neu|trí Mot Agut Nom masculí …   Diccionari Català-Català

  • neutrinas — neutri̇̀nas dkt …   Bendrinės lietuvių kalbos žodyno antraštynas

  • neutru — NEÚTRU, Ă, neutri, e, adj. 1. (Despre state, popoare etc.) Care este în stare de neutralitate, care nu face parte din beligeranţi sau dintre părţile adverse; neutral (1). ♢ Zonă neutră sau teritoriu neutru = teritoriu situat între graniţele a… …   Dicționar Român

  • neútru — / néutru adj. m., pl. neútri/ néutri; f. sg. neútrã/néutrã, pl. néutre/ neútre …   Romanian orthography

  • Franciscan — Ordum Fratrum Minorum Order of Friars Minor …   Wikipedia

  • Carlo Lottieri — Infobox Philosopher region = Western philosophy era = Contemporary philosophy color = #B0C4DE image size = 200px image caption = name = Carlo Lottieri birth = November 6, 1960 death = school tradition = Anarcho capitalism main interests =… …   Wikipedia

  • Carlo Lottieri — Saltar a navegación, búsqueda Carlo Lottieri Nacimiento …   Wikipedia Español

  • Blüthe [1] — Blüthe (Bot.), im weiteren Sinne die Organe, durch welche die Frucht gebildet wird. Bei den Algen, Pilzen u. Flechten entwickelt sich die Pflanze aus einer nackten, od. zuweilen bei den beiden letzteren aus einer umhüllten od. doppelten Zelle, u …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Geschlechtslose — Geschlechtslose, 1) (Zool.), finden sich bei den gesellig lebenden Ameisen u. Bienen. Sie sind zur Arbeit bestimmt u. führen einen Stachel, welcher den beiden Geschlechtern fehlt. Eigentlich sind, wenigstens bei den Bienen, die weiblichen… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • neutre — (neu tr ) adj. qui signifie littéralement ni l un ni l autre, et qui prend selon les cas les significations particulières qui suivent. 1°   Terme de grammaire. Qui n est ni masculin, ni féminin. Le genre neutre. Un mot neutre. •   Ce est souvent… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • AES Corinthium — res plerisque valde novitia, nec a maxima Scriptorum parte origo eius longius arcessitur, quam ab excidio Corinthi urbis, quae a L. Mummio Achaico diruta est. Vide ibi. Plin. l. 34. c. 2. Ex illa vero antiqua gloria Corinthium maxime laudatur.… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»