Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

nĭtor

  • 41 enitor

    ē-nītor, -nīsus or -nixus (enixus, of bodily exertion, esp. of childbirth: enisus, of labor for an end, esp. of mental effort, etc., v. infra), 3, v. dep. n. and act.
    I.
    Neutr.
    A.
    To force or work one's way out; or (more freq.) to force one's way up, to mount up, climb, ascend.
    1.
    Lit.:

    per angustias aditus et ingruentem multitudinem,

    Tac. A. 16, 5; cf. Liv. 30, 24; 21, 36:

    dum cohortes in aequum eniterentur,

    Tac. A. 2, 80 fin.:

    adeo erat impedita vallis, ut in ascensu, nisi sublevati a suis, primi non facile eniterentur,

    Caes. B. C. 2, 34, 5; cf. Liv. 2, 65; Ov. M. 2, 64; Hor. C. 3, 3, 10:

    sol per ardua enisus,

    Plin. 18, 28, 68, § 264:

    in editiora,

    Tac. A. 1, 70:

    in verticem montis,

    Curt. 7, 11:

    enisae legiones in aperta,

    Tac. A. 1, 65:

    Vitellius in editiora enisus,

    id. ib. 1, 70.— Poet.:

    viribus eniti quarum assuescant (vites),

    by whose strength they may mount up, Verg. G. 2, 360:

    opibus fratris enisus,

    Tac. A. 14, 28.—
    2.
    Trop.:

    nihil tam alte natura constituit, quo virtus non posset eniti,

    Curt. 7, 11, 10.—
    B.
    In gen., to exert one's self, to make an effort, to struggle, strive, sc. to accomplish something.—With ut:

    enitare, contendas, efficias, ut, etc.,

    Cic. Fam. 13, 29, 5; so id. Lael. 16, 59; id. Off. 3, 10, 42; id. Rep. 2, 30; id. Att. 9, 15, 4:

    tantum celeritate navis enisus est, ut, etc.,

    Caes. B. C. 2, 6, 4:

    ab adulescentia ita se enisum ut ab optimo quoque probaretur,

    Sall. J. 22, 2; Liv. 42, 46 et saep.—With ne:

    illud pugna et enitere, ne, etc.,

    Cic. Fam. 3, 10, 3; so Sall. J. 10 fin.—Pass. impers.:

    ab eisdem summa ope enisum, ne tale decretum fieret,

    Sall. J. 25, 2.—Less commonly with inf.:

    corrigere mihi gnatum porro enitere,

    Ter. And. 3, 4, 17 Ruhnk.; so Sall. J. 14, 1; Hor. C. 3, 27, 47; id. A. P. 236.— Absol.:

    ego, quod potero, enitar sedulo,

    Ter. Heaut. 5, 4, 15; Cic. Rep. 6, 24 (twice); Quint. 7, 10, 14 al.; cf.:

    pro aliquo,

    Ter. Ph. 3, 1, 11:

    in aliqua re,

    Cic. de Or. 2, 72 fin.:

    ad dicendum,

    id. ib. 1, 4, 14: quod (acc. respect, v. A. and S. Gr. §

    232, 3): quidem certe enitar,

    Cic. Att. 16, 6, 2; cf. id. ib. 13, 25 fin., Orell. N. cr.
    II.
    Act. (perh. not ante-Aug.).
    A.
    To bring forth, bear children or young:

    plures enisa partus decessit,

    Liv. 40, 4: enixa, with acc., Quint. 6 prooem. § 4; Tac. A. 2, 84; 14, 12; Suet. Tib. 4; Verg. A. 3, 391; 8, 44; Ov. M. 1, 670; 3, 344 et saep.— Absol., Quint. 5, 13, 9; Tac. A. 5, 1; Suet. Calig. 25; id. Ner. 23 al.—
    B.
    To climb up, ascend a place:

    Pyrenaeum et Alpes et immensa viarum spatia aegre,

    Tac. H. 1, 23 fin.:

    aggerem,

    id. A. 2, 20:

    totum spatium,

    Col. 2, 2, 27.— Hence, ēnixus ( ēnīsus), a, um, P. a.
    A.
    Strenuous, earnest, zealous:

    faciebat enixo studio, ne, etc.,

    Liv. 42, 3; cf.

    opera (with prompta), Frontin. Strat. 2, 5, 30: virtus,

    Liv. 6, 24 fin.:

    voluntas,

    Dig. 31, 1, 77, § 23:

    enixo studio petere,

    Val. Max. 8, 15, ext. 1.— Comp.:

    opera,

    Sen. Ben. 6, 17; Plin. 9, 8, 9, § 32.—
    * B.
    Ēnixa, that has ceased to bear, Col. 6, 22, 1 Schneid.— Adv.
    a.
    ēnixe, strenuously, earnestly, zealously:

    expeto,

    Plaut. Trin. 3, 2, 26:

    causam suscipere,

    Cic. Sest. 16, 38; Caes. B. C. 3, 35 fin.; Liv. 4, 26 fin.; 41; 6, 40;

    26, 47: petere,

    Sen. Ep. 95, 2 et saep.— Comp., Liv. 29, 1; Suet. Tib. 50; id. Galb. 3:

    enixius orare, Greg. M. Dial. 4, 38 al.: animum imperatoris enixius deprecari,

    Amm. 15, 7; App. M. 2, p. 117, 20.— Sup., Suet. Caes. 5.—
    * b.
    ēnixim, the same, Sisenn. ap. Non. 107, 19.
    ēnixus or ēnīsus, a, um, in pass.
    signif.
    1.
    Born:

    quod in luco Martis enixi sunt,

    Just. 43, 2, 7.—
    2.
    Impers.: ab eisdem illis regis fautoribus summa ope enisum, ne tale decretum fieret, striven to their utmost to prevent, etc., Sall. J. 25, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > enitor

  • 42 enixim

    ē-nītor, -nīsus or -nixus (enixus, of bodily exertion, esp. of childbirth: enisus, of labor for an end, esp. of mental effort, etc., v. infra), 3, v. dep. n. and act.
    I.
    Neutr.
    A.
    To force or work one's way out; or (more freq.) to force one's way up, to mount up, climb, ascend.
    1.
    Lit.:

    per angustias aditus et ingruentem multitudinem,

    Tac. A. 16, 5; cf. Liv. 30, 24; 21, 36:

    dum cohortes in aequum eniterentur,

    Tac. A. 2, 80 fin.:

    adeo erat impedita vallis, ut in ascensu, nisi sublevati a suis, primi non facile eniterentur,

    Caes. B. C. 2, 34, 5; cf. Liv. 2, 65; Ov. M. 2, 64; Hor. C. 3, 3, 10:

    sol per ardua enisus,

    Plin. 18, 28, 68, § 264:

    in editiora,

    Tac. A. 1, 70:

    in verticem montis,

    Curt. 7, 11:

    enisae legiones in aperta,

    Tac. A. 1, 65:

    Vitellius in editiora enisus,

    id. ib. 1, 70.— Poet.:

    viribus eniti quarum assuescant (vites),

    by whose strength they may mount up, Verg. G. 2, 360:

    opibus fratris enisus,

    Tac. A. 14, 28.—
    2.
    Trop.:

    nihil tam alte natura constituit, quo virtus non posset eniti,

    Curt. 7, 11, 10.—
    B.
    In gen., to exert one's self, to make an effort, to struggle, strive, sc. to accomplish something.—With ut:

    enitare, contendas, efficias, ut, etc.,

    Cic. Fam. 13, 29, 5; so id. Lael. 16, 59; id. Off. 3, 10, 42; id. Rep. 2, 30; id. Att. 9, 15, 4:

    tantum celeritate navis enisus est, ut, etc.,

    Caes. B. C. 2, 6, 4:

    ab adulescentia ita se enisum ut ab optimo quoque probaretur,

    Sall. J. 22, 2; Liv. 42, 46 et saep.—With ne:

    illud pugna et enitere, ne, etc.,

    Cic. Fam. 3, 10, 3; so Sall. J. 10 fin.—Pass. impers.:

    ab eisdem summa ope enisum, ne tale decretum fieret,

    Sall. J. 25, 2.—Less commonly with inf.:

    corrigere mihi gnatum porro enitere,

    Ter. And. 3, 4, 17 Ruhnk.; so Sall. J. 14, 1; Hor. C. 3, 27, 47; id. A. P. 236.— Absol.:

    ego, quod potero, enitar sedulo,

    Ter. Heaut. 5, 4, 15; Cic. Rep. 6, 24 (twice); Quint. 7, 10, 14 al.; cf.:

    pro aliquo,

    Ter. Ph. 3, 1, 11:

    in aliqua re,

    Cic. de Or. 2, 72 fin.:

    ad dicendum,

    id. ib. 1, 4, 14: quod (acc. respect, v. A. and S. Gr. §

    232, 3): quidem certe enitar,

    Cic. Att. 16, 6, 2; cf. id. ib. 13, 25 fin., Orell. N. cr.
    II.
    Act. (perh. not ante-Aug.).
    A.
    To bring forth, bear children or young:

    plures enisa partus decessit,

    Liv. 40, 4: enixa, with acc., Quint. 6 prooem. § 4; Tac. A. 2, 84; 14, 12; Suet. Tib. 4; Verg. A. 3, 391; 8, 44; Ov. M. 1, 670; 3, 344 et saep.— Absol., Quint. 5, 13, 9; Tac. A. 5, 1; Suet. Calig. 25; id. Ner. 23 al.—
    B.
    To climb up, ascend a place:

    Pyrenaeum et Alpes et immensa viarum spatia aegre,

    Tac. H. 1, 23 fin.:

    aggerem,

    id. A. 2, 20:

    totum spatium,

    Col. 2, 2, 27.— Hence, ēnixus ( ēnīsus), a, um, P. a.
    A.
    Strenuous, earnest, zealous:

    faciebat enixo studio, ne, etc.,

    Liv. 42, 3; cf.

    opera (with prompta), Frontin. Strat. 2, 5, 30: virtus,

    Liv. 6, 24 fin.:

    voluntas,

    Dig. 31, 1, 77, § 23:

    enixo studio petere,

    Val. Max. 8, 15, ext. 1.— Comp.:

    opera,

    Sen. Ben. 6, 17; Plin. 9, 8, 9, § 32.—
    * B.
    Ēnixa, that has ceased to bear, Col. 6, 22, 1 Schneid.— Adv.
    a.
    ēnixe, strenuously, earnestly, zealously:

    expeto,

    Plaut. Trin. 3, 2, 26:

    causam suscipere,

    Cic. Sest. 16, 38; Caes. B. C. 3, 35 fin.; Liv. 4, 26 fin.; 41; 6, 40;

    26, 47: petere,

    Sen. Ep. 95, 2 et saep.— Comp., Liv. 29, 1; Suet. Tib. 50; id. Galb. 3:

    enixius orare, Greg. M. Dial. 4, 38 al.: animum imperatoris enixius deprecari,

    Amm. 15, 7; App. M. 2, p. 117, 20.— Sup., Suet. Caes. 5.—
    * b.
    ēnixim, the same, Sisenn. ap. Non. 107, 19.
    ēnixus or ēnīsus, a, um, in pass.
    signif.
    1.
    Born:

    quod in luco Martis enixi sunt,

    Just. 43, 2, 7.—
    2.
    Impers.: ab eisdem illis regis fautoribus summa ope enisum, ne tale decretum fieret, striven to their utmost to prevent, etc., Sall. J. 25, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > enixim

  • 43 enodis

    ēnōdis, e, adj. [nodus], free from knots, without knots ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Prop.:

    trunci,

    Verg. G. 2, 78; cf.

    cedri,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 360:

    nitor arborum,

    Plin. 5, 1, 1, § 14:

    harundo,

    Mart. Cap. 9, § 906.—
    B.
    Transf., smooth, supple: artus ( al. arcus) laterum, Claud. ap. Eutr. 2, 361.—
    II.
    Trop., of speech, clear, plain, intelligible:

    elegi,

    Plin. Ep. 5, 17, 2; Ambros. Ep. 1, 12; id. in Luc. 7, § 136 init.

    Lewis & Short latin dictionary > enodis

  • 44 fascea

    fascĭa ( fascea), ae, f. [kindred with fascis], a band, bandage, swathe, girth, fillet.
    I.
    Prop. (to bind up diseased parts of the body; to wrap round the feet to prevent the boots from rubbing them; to bind under the breasts of women; a headband set with pearls, etc.;

    syn.: redimiculum, vitta, infula, diadema): devinctus erat fasciis,

    Cic. Brut. 60, 217; Suet. Dom. 17; id. Galb. 21; Gell. 16, 3, 4; cf.:

    fasciis crura vestiuntur,

    Quint. 11, 3, 144: cum vincirentur pedes fasciis, Cic. Fragm. ap. Non. 537, 5; id. Att. 2, 3, 1 (cf. with Val. Max. 6, 2, 7); Plin. 8, 57, 82, § 221; Dig. 34, 2, 25 (with pedules); Lampr. Alex. Sev. 40 al.:

    carnem praependentem fascia substringere,

    Suet. Galb. 21:

    brachio lanis fasciisque obvoluto,

    id. Dom. 17:

    inflatum circa fascia pectus eat,

    Ov. A. A. 3, 274; Mart. 14, 134:

    vides illum Scythiae regem, insigni capitis decorum? si vis illum aestimare, fasciam solve: multum mali sub illa latet,

    Sen. Ep. 80 fin.; so of a diadem, Suet. Caes. 79:

    puero fasciis opus est, cunis, incunabulis,

    i. e. swaddling-cloths, Plaut. Truc. 5, 13:

    somniasse se, ovum pendere ex fascia lecti sui cubicularis,

    a bed-girth, Cic. Div. 2, 65, 134; Mart. 5, 62, 5; 14, 159:

    uvas sole siccatas junci fasciis involvit,

    bands of rushes, mats, Plin. 15, 17, 18, § 66: nitor, qualem Bruttia praestabat calidi tibi fascia visci, plaster, Juv. 9, 14.— Prov.: non es nostrae fasciae, i. e. of our rank or condition, Petr. 46.—
    II.
    Transf.
    * A.
    The casing of a door, Varr. ap. Non. 451, 20; and 86, 10.—
    * B.
    In archit., a wreath round a pillar, a listel, Vitr. 3, 3 med.
    * C.
    A streak of cloud in the sky:

    nil color hic caeli, nil fascia nigra minatur,

    Juv. 14, 294.—
    * D.
    A zone of the earth:

    orbi terrae in quinque zonas, sive melius fascias dico, discernitur,

    Mart. Cap. 6, §§ 602, 607.

    Lewis & Short latin dictionary > fascea

  • 45 fascia

    fascĭa ( fascea), ae, f. [kindred with fascis], a band, bandage, swathe, girth, fillet.
    I.
    Prop. (to bind up diseased parts of the body; to wrap round the feet to prevent the boots from rubbing them; to bind under the breasts of women; a headband set with pearls, etc.;

    syn.: redimiculum, vitta, infula, diadema): devinctus erat fasciis,

    Cic. Brut. 60, 217; Suet. Dom. 17; id. Galb. 21; Gell. 16, 3, 4; cf.:

    fasciis crura vestiuntur,

    Quint. 11, 3, 144: cum vincirentur pedes fasciis, Cic. Fragm. ap. Non. 537, 5; id. Att. 2, 3, 1 (cf. with Val. Max. 6, 2, 7); Plin. 8, 57, 82, § 221; Dig. 34, 2, 25 (with pedules); Lampr. Alex. Sev. 40 al.:

    carnem praependentem fascia substringere,

    Suet. Galb. 21:

    brachio lanis fasciisque obvoluto,

    id. Dom. 17:

    inflatum circa fascia pectus eat,

    Ov. A. A. 3, 274; Mart. 14, 134:

    vides illum Scythiae regem, insigni capitis decorum? si vis illum aestimare, fasciam solve: multum mali sub illa latet,

    Sen. Ep. 80 fin.; so of a diadem, Suet. Caes. 79:

    puero fasciis opus est, cunis, incunabulis,

    i. e. swaddling-cloths, Plaut. Truc. 5, 13:

    somniasse se, ovum pendere ex fascia lecti sui cubicularis,

    a bed-girth, Cic. Div. 2, 65, 134; Mart. 5, 62, 5; 14, 159:

    uvas sole siccatas junci fasciis involvit,

    bands of rushes, mats, Plin. 15, 17, 18, § 66: nitor, qualem Bruttia praestabat calidi tibi fascia visci, plaster, Juv. 9, 14.— Prov.: non es nostrae fasciae, i. e. of our rank or condition, Petr. 46.—
    II.
    Transf.
    * A.
    The casing of a door, Varr. ap. Non. 451, 20; and 86, 10.—
    * B.
    In archit., a wreath round a pillar, a listel, Vitr. 3, 3 med.
    * C.
    A streak of cloud in the sky:

    nil color hic caeli, nil fascia nigra minatur,

    Juv. 14, 294.—
    * D.
    A zone of the earth:

    orbi terrae in quinque zonas, sive melius fascias dico, discernitur,

    Mart. Cap. 6, §§ 602, 607.

    Lewis & Short latin dictionary > fascia

  • 46 fragor

    frăgor, ōris, m. [id.], a breaking, breaking to pieces.
    I.
    Lit. (very rare):

    pausam stare fragori,

    to fragility, Lucr. 1, 747:

    so,

    id. 5, 109; 317.—
    II.
    Transf., a crashing (as when something is broken to pieces), a crash, noise, din (the usual signif. of the word; mostly poet. and in post-Aug. prose; cf.:

    sonus, sonor): ut crebram silvam cum flamina Cauri Perflant, dant sonitum frondes ramique fragorem,

    Lucr. 6, 136:

    sternitur nemus, et propulsa fragorem silva dat,

    Ov. M. 8, 340:

    fragor tectorum, quae diruebantur,

    Liv. 1, 29, 4:

    ruentium tectorum,

    Quint. 8, 3, 68:

    venti procella dat fragorem,

    Lucr. 6, 129:

    multus geli,

    id. 6, 156:

    pelagi,

    Verg. A. 1, 154; cf. Plin. Ep. 6, 31, 17:

    subitoque fragore intonuit laevum,

    Verg. A. 2, 692; 9, 541; cf. 8, 527; cf.:

    quem (Periclea) fulminibus et caelesti fragori comparant comici,

    Quint. 12, 10, 24:

    Nilus praecipitans se fragore auditum accolis aufert,

    Plin. 6, 29, 35, § 181:

    sublimitas profecto et magnificentia et nitor et auctoritas expressit illum fragorem,

    those thunders of applause, Quint. 8, 3, 3:

    exornatio significandae rei causa, sic: Postquam iste in rem publicam fecit impetum, fragor civitatis imprimis est auditus. Hoc genere raro utendum est, ne novi verbi assiduitas odium pariat, etc.,

    Auct. Her. 4, 31, 42:

    terra continens adventus hostium non modo exspectatos, sed etiam repentinos multis indiciis et quasi fragore quodam et sonitu ipso ante denuntiat,

    Cic. Rep. 2, 3 Mos.— Poet. for report, rumor, Val. Fl. 1, 753.

    Lewis & Short latin dictionary > fragor

  • 47 fuco

    fūco, āvi, ātum, 1, v. a. [1. fucus], to color, paint, dye.
    I.
    In gen.:

    Alba nec Assyrio fucatur lana veneno,

    Verg. G. 2, 465; so,

    vellera Milesia saturo hyali colore,

    id. ib. 4, 334:

    tabulas colore,

    Tac. A. 2, 14:

    pinnas vario veneno,

    Nemes. Cyneg. 309:

    frena spumis sanguineis (equus),

    Claud. Laud. Stil. 3, 350:

    humida creta colorque Stercore fucatus crocodili,

    i. e. paint made of crocodile's dung, Hor. Epod. 12, 11 (cf. Plin. 28, 8, 28, § 109).—
    II.
    In partic., with cosmetics, to paint, to rouge.
    A.
    Lit.:

    fucandi cura coloris,

    Ov. Tr. 2, 487:

    corpora vulsa atque fucata,

    Quint. 8 praef. § 19.—
    B.
    Trop.:

    unumquodque genus (dicendi) cum fucatur atque praelinitur, fit praestigiosum,

    is embellished too much, Gell. 7, 14, 11.—Hence, fūcātus, a, um, P. a. (acc. to II. B.), painted, colored, beautified, falsified, counterfeit (a favorite word of Cic.; syn.: simulatus;

    opp. sincerus, verus, naturalis): secerni blandus amicus a vero et internosci tam potest adhibita diligentia quam omnia fucata et simulata a sinceris atque veris,

    Cic. Lael. 25, 95:

    naturalis non fucatus nitor,

    id. Brut. 9, 36; cf.:

    fucati medicamenta candoris et ruboris omnia repellentur: elegantia modo et munditia remanebit,

    id. Or. 23, 79:

    signa probitatis non fucata forensi specie, sed domesticis inusta notis veritatis,

    id. Planc. 12, 29:

    iisdem ineptiis fucata sunt illa omnia,

    id. Mur. 12, 26:

    puer subdolae ac fucatae vernilitatis,

    Plin. 34, 8, 19, § 79.— Comp.:

    versus Homeri fucatior (opp. simplicior et sincerior),

    Gell. 13, 26, 3.—
    * Adv.: fūcāte, with paint or color: fucatius concinnata carmina, Aus. in prosa post Idyll. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > fuco

  • 48 gnitus

    gnitus et gnixus a genibus prisci dixerunt, Paul. ex Fest. p. 96 Müll. N. cr.; v. 1. nitor.

    Lewis & Short latin dictionary > gnitus

  • 49 gnixus

    gnitus et gnixus a genibus prisci dixerunt, Paul. ex Fest. p. 96 Müll. N. cr.; v. 1. nitor.

    Lewis & Short latin dictionary > gnixus

  • 50 habitudo

    hăbĭtūdo, ĭnis, f. [habitus, P. a., from habeo], condition, plight, habit, appearance, figure of the body (mostly ante- and postclass., for the class. habitus): qui color, nitor, vestitus, quae habitudo est corporis! *Ter. Eun. 2, 2, 11; cf.:

    bona corporis,

    Auct. Her. 4, 10, 15:

    habitus atque habitudo,

    dress and figure, App. M. 9, p. 235:

    ancillae,

    id. ib. 2, p. 118.— Plur.:

    tam varias habitudines corporis participat,

    App. Mag. p. 282, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > habitudo

  • 51 historicus

    histŏrĭcus, a, um, adj., = historikos, of or belonging to history, historical.
    I.
    Adj.:

    earum rerum historiam non tam historico quam oratorio genere perscripsit,

    Cic. Brut. 83, 286; cf. Plin. Ep. 7, 9, 8:

    sermo,

    Cic. Or. 36, 124:

    fides,

    Ov. Am. 3, 12, 42:

    nitor,

    Quint. 10, 1, 33:

    prosopopϕae,

    id. 3, 8, 53:

    lingua,

    Sen. Q. N. 1, 13 fin.:

    homines litterati et historici,

    versed in history, Cic. Mur. 7, 16: fides, credibility, Aug. Civ. Dei, 15, 9; id. Ep. 143, 12; Vop. Aur. 35.—
    II.
    Subst.: histŏrĭcus, i, m., one versed in history or who makes historical researches; a writer of history, historian:

    oratores et philosophi et poëtae et historici,

    Cic. Top. 20, 78; Quint. 1, 6, 2; 11; 2, 4, 9; 10, 2, 21;

    12, 11, 17 et saep.: Pelopidas, magis historicis quam vulgo notus,

    Nep. Pelop. 1, 1:

    quis dabit historico, quantum daret acta legenti?

    Juv. 7, 104.— Adv.: histŏrĭcē, historically:

    descriptiones locorum non historice tantum, sed prope poëtice prosequi fas est,

    Plin. Ep. 2, 5, 5; Hier. Galat. 10, 9, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > historicus

  • 52 innitor

    in-nītor, nixus or nīsus, 3, v. dep., to lean or rest upon, to support one ' s self by any thing.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    vineis breves ad innitendum cannas circumdare,

    Plin. 17, 22, 35, § 185.
    (α).
    With dat. and abl.:

    innititur hastae,

    Ov. M. 14, 655:

    fractae hastae,

    Stat. Th. 12, 144:

    scutis innixi,

    Caes. B. G. 2, 27:

    templa vastis innixa columnis,

    Ov. P. 3, 2, 49:

    arbores radicibus innixae,

    Plin. 16, 31, 56, § 127:

    hasta innixus,

    Liv. 4, 19, 4:

    moderamine navis,

    Ov. M. 15, 726.—
    (β).
    With in and acc.:

    in Pansam fratrem innixus,

    Plin. 7, 53, 54, § 182.—
    B.
    In partic., to lean upon in order to press down, to press or bear upon:

    elephantus lixam genu innixus,

    Hirt. B. Afr. 84.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    praecipuus, cui secreta imperatorum inniterentur,

    Tac. A. 3, 30:

    salutem suam incolumitati Pisonis,

    id. ib. 15, 60:

    omnia curae tutelaeque unius innixa,

    Quint. 6, 1, 35:

    tuis promissis freti et innixi,

    Plin. Pan. 66, 5.—
    B.
    In partic., to end, terminate: syllabae nostrae in b litteram et d innituntur, Quint. 12, 10, 32.—
    C.
    Innixum sidus, i. q. En gonasi, Avien. Arat. 205.

    Lewis & Short latin dictionary > innitor

  • 53 interscribo

    inter-scrībo, scripsi, scriptum, 3, v. a., to write between (post-Aug.).
    I.
    Lit.:

    alia interscribere alia rescribere,

    Plin. Ep. 7, 9, 5.—
    II.
    Transf., of the phœnix:

    in cauda (phoenicis) caeruleus interscribitur nitor,

    i. e. is intermingled, Sol. 33.—

    Of the agate: interscribentes eum venae,

    i. e. running between, Sol. 5.

    Lewis & Short latin dictionary > interscribo

  • 54 Lipara

    1.
    Lĭpăra, ae, and Lĭpărē, ēs, = Liparê, one of the Æolian isles, to the north of Sicily, with a city of the same name, now Lipari.—Form Lipara, Mel. 2, 7, 18; Plin. 3, 9, 14, § 93.—Form Lipare, Verg. A. 8, 417; Val. Fl. 2, 96.— Plur.: Lĭpărae, ārum, = hai Liparai, the Liparian or Æolic Islands, Liv. 5, 28, 2; Flor. 2, 2, 9; Val. Max. 6, 9, 11. —Hence,
    A.
    Lĭpăraeus, a, um, adj., Liparæan:

    Liparaei nitor Hebri,

    from Lipara, Hor. C. 3, 12, 6:

    taberna,

    i. e. Vulcan's smithy, Juv. 13, 45.— Subst.: Lĭpăraei, ōrum, m., the Liparæans:

    Liparaeorum insulae,

    Plin. 3, 8, 14, § 92.—
    B.
    Lĭpăren-sis, e, adj., Liparæan:

    ager,

    Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84:

    piratae,

    Liv. 5, 28.— Lĭpăren-ses (old form lepareses Liparitani cives, id est Liparenses, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.), ĭum, m., the Liparæans, Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84.—
    C.
    Lĭpărītānus, a, um, adj., Liparitan:

    obsidio,

    Val. Max. 2, 7, 4.—
    II.
    Subst.: Lĭpărītāni, ōrum, m., the Liparitans, Val. Max. 1, 1, 4 ext.
    2.
    lĭpăra, ae, f. [liparos], an emollient plaster, Plin. 23, 9, 81, § 162; 33, 6, 35, § 110; 34, 18, 53, § 174.

    Lewis & Short latin dictionary > Lipara

  • 55 lipara

    1.
    Lĭpăra, ae, and Lĭpărē, ēs, = Liparê, one of the Æolian isles, to the north of Sicily, with a city of the same name, now Lipari.—Form Lipara, Mel. 2, 7, 18; Plin. 3, 9, 14, § 93.—Form Lipare, Verg. A. 8, 417; Val. Fl. 2, 96.— Plur.: Lĭpărae, ārum, = hai Liparai, the Liparian or Æolic Islands, Liv. 5, 28, 2; Flor. 2, 2, 9; Val. Max. 6, 9, 11. —Hence,
    A.
    Lĭpăraeus, a, um, adj., Liparæan:

    Liparaei nitor Hebri,

    from Lipara, Hor. C. 3, 12, 6:

    taberna,

    i. e. Vulcan's smithy, Juv. 13, 45.— Subst.: Lĭpăraei, ōrum, m., the Liparæans:

    Liparaeorum insulae,

    Plin. 3, 8, 14, § 92.—
    B.
    Lĭpăren-sis, e, adj., Liparæan:

    ager,

    Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84:

    piratae,

    Liv. 5, 28.— Lĭpăren-ses (old form lepareses Liparitani cives, id est Liparenses, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.), ĭum, m., the Liparæans, Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84.—
    C.
    Lĭpărītānus, a, um, adj., Liparitan:

    obsidio,

    Val. Max. 2, 7, 4.—
    II.
    Subst.: Lĭpărītāni, ōrum, m., the Liparitans, Val. Max. 1, 1, 4 ext.
    2.
    lĭpăra, ae, f. [liparos], an emollient plaster, Plin. 23, 9, 81, § 162; 33, 6, 35, § 110; 34, 18, 53, § 174.

    Lewis & Short latin dictionary > lipara

  • 56 Liparae

    1.
    Lĭpăra, ae, and Lĭpărē, ēs, = Liparê, one of the Æolian isles, to the north of Sicily, with a city of the same name, now Lipari.—Form Lipara, Mel. 2, 7, 18; Plin. 3, 9, 14, § 93.—Form Lipare, Verg. A. 8, 417; Val. Fl. 2, 96.— Plur.: Lĭpărae, ārum, = hai Liparai, the Liparian or Æolic Islands, Liv. 5, 28, 2; Flor. 2, 2, 9; Val. Max. 6, 9, 11. —Hence,
    A.
    Lĭpăraeus, a, um, adj., Liparæan:

    Liparaei nitor Hebri,

    from Lipara, Hor. C. 3, 12, 6:

    taberna,

    i. e. Vulcan's smithy, Juv. 13, 45.— Subst.: Lĭpăraei, ōrum, m., the Liparæans:

    Liparaeorum insulae,

    Plin. 3, 8, 14, § 92.—
    B.
    Lĭpăren-sis, e, adj., Liparæan:

    ager,

    Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84:

    piratae,

    Liv. 5, 28.— Lĭpăren-ses (old form lepareses Liparitani cives, id est Liparenses, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.), ĭum, m., the Liparæans, Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84.—
    C.
    Lĭpărītānus, a, um, adj., Liparitan:

    obsidio,

    Val. Max. 2, 7, 4.—
    II.
    Subst.: Lĭpărītāni, ōrum, m., the Liparitans, Val. Max. 1, 1, 4 ext.
    2.
    lĭpăra, ae, f. [liparos], an emollient plaster, Plin. 23, 9, 81, § 162; 33, 6, 35, § 110; 34, 18, 53, § 174.

    Lewis & Short latin dictionary > Liparae

  • 57 Liparaei

    1.
    Lĭpăra, ae, and Lĭpărē, ēs, = Liparê, one of the Æolian isles, to the north of Sicily, with a city of the same name, now Lipari.—Form Lipara, Mel. 2, 7, 18; Plin. 3, 9, 14, § 93.—Form Lipare, Verg. A. 8, 417; Val. Fl. 2, 96.— Plur.: Lĭpărae, ārum, = hai Liparai, the Liparian or Æolic Islands, Liv. 5, 28, 2; Flor. 2, 2, 9; Val. Max. 6, 9, 11. —Hence,
    A.
    Lĭpăraeus, a, um, adj., Liparæan:

    Liparaei nitor Hebri,

    from Lipara, Hor. C. 3, 12, 6:

    taberna,

    i. e. Vulcan's smithy, Juv. 13, 45.— Subst.: Lĭpăraei, ōrum, m., the Liparæans:

    Liparaeorum insulae,

    Plin. 3, 8, 14, § 92.—
    B.
    Lĭpăren-sis, e, adj., Liparæan:

    ager,

    Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84:

    piratae,

    Liv. 5, 28.— Lĭpăren-ses (old form lepareses Liparitani cives, id est Liparenses, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.), ĭum, m., the Liparæans, Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84.—
    C.
    Lĭpărītānus, a, um, adj., Liparitan:

    obsidio,

    Val. Max. 2, 7, 4.—
    II.
    Subst.: Lĭpărītāni, ōrum, m., the Liparitans, Val. Max. 1, 1, 4 ext.
    2.
    lĭpăra, ae, f. [liparos], an emollient plaster, Plin. 23, 9, 81, § 162; 33, 6, 35, § 110; 34, 18, 53, § 174.

    Lewis & Short latin dictionary > Liparaei

  • 58 Liparaeus

    1.
    Lĭpăra, ae, and Lĭpărē, ēs, = Liparê, one of the Æolian isles, to the north of Sicily, with a city of the same name, now Lipari.—Form Lipara, Mel. 2, 7, 18; Plin. 3, 9, 14, § 93.—Form Lipare, Verg. A. 8, 417; Val. Fl. 2, 96.— Plur.: Lĭpărae, ārum, = hai Liparai, the Liparian or Æolic Islands, Liv. 5, 28, 2; Flor. 2, 2, 9; Val. Max. 6, 9, 11. —Hence,
    A.
    Lĭpăraeus, a, um, adj., Liparæan:

    Liparaei nitor Hebri,

    from Lipara, Hor. C. 3, 12, 6:

    taberna,

    i. e. Vulcan's smithy, Juv. 13, 45.— Subst.: Lĭpăraei, ōrum, m., the Liparæans:

    Liparaeorum insulae,

    Plin. 3, 8, 14, § 92.—
    B.
    Lĭpăren-sis, e, adj., Liparæan:

    ager,

    Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84:

    piratae,

    Liv. 5, 28.— Lĭpăren-ses (old form lepareses Liparitani cives, id est Liparenses, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.), ĭum, m., the Liparæans, Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84.—
    C.
    Lĭpărītānus, a, um, adj., Liparitan:

    obsidio,

    Val. Max. 2, 7, 4.—
    II.
    Subst.: Lĭpărītāni, ōrum, m., the Liparitans, Val. Max. 1, 1, 4 ext.
    2.
    lĭpăra, ae, f. [liparos], an emollient plaster, Plin. 23, 9, 81, § 162; 33, 6, 35, § 110; 34, 18, 53, § 174.

    Lewis & Short latin dictionary > Liparaeus

  • 59 Lipare

    1.
    Lĭpăra, ae, and Lĭpărē, ēs, = Liparê, one of the Æolian isles, to the north of Sicily, with a city of the same name, now Lipari.—Form Lipara, Mel. 2, 7, 18; Plin. 3, 9, 14, § 93.—Form Lipare, Verg. A. 8, 417; Val. Fl. 2, 96.— Plur.: Lĭpărae, ārum, = hai Liparai, the Liparian or Æolic Islands, Liv. 5, 28, 2; Flor. 2, 2, 9; Val. Max. 6, 9, 11. —Hence,
    A.
    Lĭpăraeus, a, um, adj., Liparæan:

    Liparaei nitor Hebri,

    from Lipara, Hor. C. 3, 12, 6:

    taberna,

    i. e. Vulcan's smithy, Juv. 13, 45.— Subst.: Lĭpăraei, ōrum, m., the Liparæans:

    Liparaeorum insulae,

    Plin. 3, 8, 14, § 92.—
    B.
    Lĭpăren-sis, e, adj., Liparæan:

    ager,

    Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84:

    piratae,

    Liv. 5, 28.— Lĭpăren-ses (old form lepareses Liparitani cives, id est Liparenses, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.), ĭum, m., the Liparæans, Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84.—
    C.
    Lĭpărītānus, a, um, adj., Liparitan:

    obsidio,

    Val. Max. 2, 7, 4.—
    II.
    Subst.: Lĭpărītāni, ōrum, m., the Liparitans, Val. Max. 1, 1, 4 ext.
    2.
    lĭpăra, ae, f. [liparos], an emollient plaster, Plin. 23, 9, 81, § 162; 33, 6, 35, § 110; 34, 18, 53, § 174.

    Lewis & Short latin dictionary > Lipare

  • 60 Liparenses

    1.
    Lĭpăra, ae, and Lĭpărē, ēs, = Liparê, one of the Æolian isles, to the north of Sicily, with a city of the same name, now Lipari.—Form Lipara, Mel. 2, 7, 18; Plin. 3, 9, 14, § 93.—Form Lipare, Verg. A. 8, 417; Val. Fl. 2, 96.— Plur.: Lĭpărae, ārum, = hai Liparai, the Liparian or Æolic Islands, Liv. 5, 28, 2; Flor. 2, 2, 9; Val. Max. 6, 9, 11. —Hence,
    A.
    Lĭpăraeus, a, um, adj., Liparæan:

    Liparaei nitor Hebri,

    from Lipara, Hor. C. 3, 12, 6:

    taberna,

    i. e. Vulcan's smithy, Juv. 13, 45.— Subst.: Lĭpăraei, ōrum, m., the Liparæans:

    Liparaeorum insulae,

    Plin. 3, 8, 14, § 92.—
    B.
    Lĭpăren-sis, e, adj., Liparæan:

    ager,

    Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84:

    piratae,

    Liv. 5, 28.— Lĭpăren-ses (old form lepareses Liparitani cives, id est Liparenses, Paul. ex Fest. p. 121 Müll.), ĭum, m., the Liparæans, Cic. Verr. 2, 3, 37, § 84.—
    C.
    Lĭpărītānus, a, um, adj., Liparitan:

    obsidio,

    Val. Max. 2, 7, 4.—
    II.
    Subst.: Lĭpărītāni, ōrum, m., the Liparitans, Val. Max. 1, 1, 4 ext.
    2.
    lĭpăra, ae, f. [liparos], an emollient plaster, Plin. 23, 9, 81, § 162; 33, 6, 35, § 110; 34, 18, 53, § 174.

    Lewis & Short latin dictionary > Liparenses

См. также в других словарях:

  • Nitor — medioximus, a rainforest snail, near Dungog, in Australia Scientific classification Kingdom …   Wikipedia

  • NITOR — in vultu et corpore, τὸ ἔυχρουν: in palaestra, bonus color. Cicero, Sine nitore et palaestra, quod inde ad orationem translatum. Graecis ἐυπίνεια, ab eadem palaestrae metaphora. Ptronius nitorem absolute de minio dixit, quia inter colores… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • nitor — (del lat. «nitor, ōris») m. Nitidez. * * * nitor. (Del lat. nitor, ōris). m. p. us. Cualidad de nítido …   Enciclopedia Universal

  • nitor — (Del lat. nitor, ōris). m. p. us. Cualidad de nítido …   Diccionario de la lengua española

  • Nitor medioximus — Nitor medioximus, a rainforest snail, near Dungog, in Australia Scientific classification Kingdom …   Wikipedia

  • nitor — monitor …   Dictionnaire des rimes

  • Nitor — Glans …   Danske encyklopædi

  • nitor —    (s.m.) Equivalente di nitidum genus …   Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani

  • nitor — …   Useful english dictionary

  • Нит — а, муж. Стар. редк.Отч.: Нитович, Нитовна.Происхождение: (От лат. nitor блеск.)Именины: 2 сент., 10 нояб. Словарь личных имён. Нит Блестящий (лат.). 2 сентября (20 августа) – см. Никон. 10 ноября (28 октября) – мученик Нит. День Ангел …   Словарь личных имен

  • Mauvais-garçon — Pour les articles homonymes, voir Mauvais garçon (homonymie). Aux XVIe et XVIIe siècles, mais aussi dans les siècles précédents, les mauvais garçons étaient des bandes armées, souvent des brigands, des mercenaires, lansquenets et reîtres… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»