Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

leti+n+n

  • 1 lētum

        lētum ī, n    [LI-], death, annihilation: Milia multa dare leto, V.: turpi leto perire: leto sternendus, V.: calcanda semel via leti, H.: sine sanguine, O.: puellas adimis leto, save from death, H.: pari leto adfectus est, N.: novo genere leti mergi, L.—Person.: consanguineus Leti Sopor, V.— Ruin: tenuīs Teucrūm res eripe leto, V.
    * * *
    death, ruin, annihilation; death and destruction

    Latin-English dictionary > lētum

  • 2 discrīmen

        discrīmen inis, n    [dis- + 2 CER-], that which parts, an intervening space, interval, distance, division, separation: cum (maria) pertenui discrimine separarentur: discrimina costis spina dabat, parted, V.: finem atque initium lucis exiguo discrimine internoscas, Ta. — Poet.: Fossarumque morae, leti discrimina parva, i. e. the brink of death, V.: tenue leti, V.—Fig., a distinction, difference, discrimination: hoc inter gratiosos civīs atque fortīs: sine discrimine armatos inermīs caedunt, L.: Discrimen obscurum solutis Crinibus, i. e. of sex, H.: sui alienique, L.: divinarum humanarumque rerum, L.—Poet.: septem discrimina vocum, the seven intervals (of the scale), V.: parvi discriminis umbrae, slightly varying (of color), O.— A decisive point, turning - point, critical moment, determination, decision: res in id discrimen adducta est: in discrimine est humanum genus, utrum, etc., L.: belli, Cu.: haec haud in magno ponam discrimine, regard as of great moment, L.—Poet.: discrimine aperto, the test, O.— A decisive moment, crisis, peril, risk, danger, hazard: in ipso discrimine periculi, L.: in summo rem esse discrimine, Cs.: salus sociorum summum in discrimen vocatur: in veteris fortunae discrimen adducitur: patriae: res p. in discrimen committenda, L.: quae multa vides discrimine tali, V.: discrimine vitae Coniugium pe tere, O.: ire obviam discrimini, Ta.— A decisive battle: vehemens, Cu.
    * * *
    crisis, separating line, division; distinction, difference

    Latin-English dictionary > discrīmen

  • 3 frigus

    frīgus, ŏris, n. [Gr. rhigos, cold, pigeô;

    the connection with Lat. rĭgeo, rĭgor, is doubtful,

    Curt. Gr. Etym. 353; Corss. Ausspr. 1, 451], cold, coldness, coolness (for syn. cf.: algor, gelu, rigor, glacies, pruina).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.):

    nec calor (mihi obsistet) nec frigus metuo,

    Plaut. Merc. 5, 2, 19;

    so opp. calor,

    Lucr. 2, 517; 6, 371; Cic. Univ. 14 med.; id. Rosc. Am. 45, 131; Verg. G. 2, 344; 4, 35:

    calidis torrescere flammis aut... rigere Frigore,

    Lucr. 3, 892:

    cum esset vinctus nudus in aëre, in imbri, in frigore,

    Cic. Verr. 2, 4, 40, § 87:

    vix in ipsis tectis frigus vitatur,

    id. Fam. 16, 8, 2:

    fere matutinis temporibus frigus est,

    coolness, Cels. 2, 1; cf.:

    frigus captabis opacum,

    Verg. E. 1, 53; Hor. C. 3, 13, 10; Ov. M. 10, 129:

    quae frigore sola Dormiat,

    in the cold night, Tib. 1, 8, 39:

    cum Appius senatum coegisset, tantum fuit frigus ut coactus sit nos dimittere,

    Cic. Q. Fr. 2, 12, 1.—In plur.:

    nec frigora quimus usurpare oculis,

    Lucr. 1, 300:

    ut tectis saepti frigora caloresque pellamus,

    the cold, Cic. N. D. 2, 60, 151; cf.:

    ex verna intemperie variante calores frigoraque,

    Liv. 22, 2, 10:

    tecta quibus frigorum vis pellitur,

    Cic. Off. 2, 4, 13:

    propter frigora... frumenta in agris matura non erant,

    Caes. B. G. 1, 16, 2:

    Alpinae nives et frigora Rheni,

    Verg. E. 10, 47:

    Scythiae,

    Ov. M. 2, 224:

    Peligna,

    Hor. C. 3, 19, 8:

    matutina,

    id. S. 2, 6, 45:

    nocturna,

    Liv. 40, 22, 7:

    intolerabilia,

    id. 21, 58, 1:

    ficum frigoribus ne serito,

    in cold weather, Col. 5, 10, 9:

    quisquam picta colit Spartani frigora saxi,

    i. e. the variegated cold marble floor, Mart. 1, 56, 5; Tac. Agr. 12; id. G. 16; Suet. Aug. 81.—
    B.
    In partic. ( poet.).
    1.
    The cold of winter, winter (like calor for summer;

    v. calor): lac mihi non aestate novum, non frigore defit,

    Verg. E. 2, 22:

    ante focum, si frigus erit,

    id. ib. 5, 70:

    quae frigore sola dormiat,

    Tib. 1, 8, 39:

    per medium frigus,

    Hor. Ep. 1, 15, 5.— Plur.:

    frigoribus parto agricolae plerumque fruuntur,

    Verg. G. 1, 300:

    frigoribus mediis,

    id. E. 10, 65.—
    2.
    A chill, fever:

    tentatum frigore corpus,

    Hor. S. 1, 2, 80.—
    3.
    The coldness of death, death:

    et gelidos artus in leti frigore linquit,

    Lucr. 3, 401:

    aeternum leti,

    id. 4, 924:

    letale,

    Ov. M. 2, 611:

    supremum animae,

    Stat. S. 3, 3, 20:

    ast illi solvuntur frigore membra Vitaque cum gemitu fugit,

    Verg. A. 12, 951 (diff. from the foll.).—
    4.
    A cold shudder produced by fear:

    extemplo Aeneae solvuntur frigore membra, Ingemit, etc.,

    Verg. A. 1, 92.—
    II.
    Transf., a cold region or place:

    frigus non habitabile,

    Ov. Tr. 3, 4, 51:

    et quodcumque jacet sub urbe frigus,

    Mart. 4, 64, 14.—
    III.
    Trop. (cf. frigeo and frigidus, II.; not in Cic.).
    A.
    Coldness in action, inactivity: si Parthi vos nihil calfaciunt, nos hic frigore frigescimus, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 5; Ov. F. 2, 856.—
    B.
    A cold or frigid reception of a person or thing, esp. a discourse; coolness, coldness, indifference, disfavor (perh. not ante-Aug.):

    majorum ne quis amicus Frigore te feriat,

    coolness, loss of favor, Hor. S. 2, 1, 62; cf.:

    Montanus Julius et amicitia Tiberii notus et frigore,

    Sen. Ep. 122:

    et imperitia et rusticitas et rigor et deformitas afferunt interim frigus,

    Quint. 6, 1, 37; Plin. Ep. 6, 15, 4; Quint. 5, 7, 31:

    illud quaestionum et argumentorum apud corrupta judicia frigus evitant,

    id. 2, 12, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > frigus

  • 4 lethum

    lētum (sometimes written lēthum, from a supposed connection with lêthê), i, n. [acc. to Varr. L. L. 7, § 42 Müll., and Paul. ex Fest. p. 115 Müll., from lêthê; more prob. acc. to Prisc. p. 665 and 898 P., from leo, whence also deleo; root lī-; cf. Sanscr. vi-lī, to dissolve; Gr. limnê, limên, loimos]. death (ante-class., and in the class. period mostly poet.): ollus apparet in funeribus indictivis, cum dicitur: ollus leto datus est (qs. was [p. 1053] given up to oblivion), Varr. L. L. 7, § 42 Müll.—The phrase leto datus, dead: leto dare, to kill, often occurs:

    sos leto datos divos habento,

    Cic. Leg. 2, 9, 22: quorum liberi leto dati sunt in bello, Enn. ap. Non. 15, 13 (Trag. v. 378 Vahl.):

    qui te leto dabit,

    Pac. ib. 355, 18 (Trag. Rel. p. 79 Rib.); Verg. A. 5, 806; 11, 172; 12, 328; Ov. H. 2, 147:

    utrumque largus leto dedit ingenii fons,

    Juv. 10, 119; Phaedr. 1, 21, 9; 3, 16, 18: letum inimico deprecer, Enn. ap. Gell. 6, 16, 10 (Trag. v. 162 Vahl.):

    emortuus leto malo,

    Plaut. Aul. 4, 5, 1:

    letum sibi consciscere,

    id. Mil. 4, 6, 26:

    responde, quo leto censes ut peream,

    id. Merc. 2, 4, 15:

    leto offerre caput,

    Lucr. 3, 1041:

    mortis letique potitus,

    id. 4, 766:

    eodem sibi leto, quo ipse interisset, esse pereundum,

    Cic. Div. 1, 26, 56:

    turpi leto perire,

    id. Att. 10, 10, 5:

    ferre (alicui),

    Verg. A. 11, 872:

    leto sternendus,

    id. ib. 8, 566:

    sibi parere manu,

    id. ib. 6, 434:

    ostentant omnia letum,

    Cat. 64, 187:

    leto jam mala finissem,

    Tib. 2, 6, 19:

    leto adimere aliquem,

    to save from death, Hor. C. 3, 22, 3:

    leto se eripere,

    Verg. A. 2, 134:

    pari leto affici,

    Nep. Reg. 3, 2:

    me pessimo leto adficere,

    Liv. 22, 53, 11:

    novo genere leti mergi,

    id. 1, 51, 9; 2, 40, 10:

    oppetere,

    id. 45, 26.—
    B.
    Personified:

    consanguineus Leti Sopor,

    Verg. A. 6, 278. —
    II.
    Transf., of inanim, subjects, ruin, destruction ( poet. for interitus):

    tenues Teucrum res eripe leto,

    Verg. A. 5, 690; cf.:

    tum me, Juppiter Optime Maxime, domum, familiam remque meam pessimo leto afficias,

    Liv. 12, 53, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > lethum

  • 5 letum

    lētum (sometimes written lēthum, from a supposed connection with lêthê), i, n. [acc. to Varr. L. L. 7, § 42 Müll., and Paul. ex Fest. p. 115 Müll., from lêthê; more prob. acc. to Prisc. p. 665 and 898 P., from leo, whence also deleo; root lī-; cf. Sanscr. vi-lī, to dissolve; Gr. limnê, limên, loimos]. death (ante-class., and in the class. period mostly poet.): ollus apparet in funeribus indictivis, cum dicitur: ollus leto datus est (qs. was [p. 1053] given up to oblivion), Varr. L. L. 7, § 42 Müll.—The phrase leto datus, dead: leto dare, to kill, often occurs:

    sos leto datos divos habento,

    Cic. Leg. 2, 9, 22: quorum liberi leto dati sunt in bello, Enn. ap. Non. 15, 13 (Trag. v. 378 Vahl.):

    qui te leto dabit,

    Pac. ib. 355, 18 (Trag. Rel. p. 79 Rib.); Verg. A. 5, 806; 11, 172; 12, 328; Ov. H. 2, 147:

    utrumque largus leto dedit ingenii fons,

    Juv. 10, 119; Phaedr. 1, 21, 9; 3, 16, 18: letum inimico deprecer, Enn. ap. Gell. 6, 16, 10 (Trag. v. 162 Vahl.):

    emortuus leto malo,

    Plaut. Aul. 4, 5, 1:

    letum sibi consciscere,

    id. Mil. 4, 6, 26:

    responde, quo leto censes ut peream,

    id. Merc. 2, 4, 15:

    leto offerre caput,

    Lucr. 3, 1041:

    mortis letique potitus,

    id. 4, 766:

    eodem sibi leto, quo ipse interisset, esse pereundum,

    Cic. Div. 1, 26, 56:

    turpi leto perire,

    id. Att. 10, 10, 5:

    ferre (alicui),

    Verg. A. 11, 872:

    leto sternendus,

    id. ib. 8, 566:

    sibi parere manu,

    id. ib. 6, 434:

    ostentant omnia letum,

    Cat. 64, 187:

    leto jam mala finissem,

    Tib. 2, 6, 19:

    leto adimere aliquem,

    to save from death, Hor. C. 3, 22, 3:

    leto se eripere,

    Verg. A. 2, 134:

    pari leto affici,

    Nep. Reg. 3, 2:

    me pessimo leto adficere,

    Liv. 22, 53, 11:

    novo genere leti mergi,

    id. 1, 51, 9; 2, 40, 10:

    oppetere,

    id. 45, 26.—
    B.
    Personified:

    consanguineus Leti Sopor,

    Verg. A. 6, 278. —
    II.
    Transf., of inanim, subjects, ruin, destruction ( poet. for interitus):

    tenues Teucrum res eripe leto,

    Verg. A. 5, 690; cf.:

    tum me, Juppiter Optime Maxime, domum, familiam remque meam pessimo leto afficias,

    Liv. 12, 53, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > letum

  • 6 calcō

        calcō āvī, ātus, āre    [1 calx], to tread, tread upon, trample: exstructos morientum acervos, O.: calcata vipera, trodden, O.: in foro calcatur, L.: pede, Ta.: Huc ager dulcesque undae ad plenum calcentur, packed in, V.: cineres ossaque legionum, Ta.—Fig., to trample upon, suppress: hostem, Iu.: libertas nostra, L.: amorem, O. — Of space, to tread, pass over: calcanda semel via leti, H.: durum aequor, the frozen sea, O.
    * * *
    calcare, calcavi, calcatus V
    tread/trample upon/under foot, crush; tamp/ram down; spurn; copulate (cock)

    Latin-English dictionary > calcō

  • 7 fuga

        fuga ae, f    [2 FVG-], a fleeing, flight, running away: adornare fugam, T.: ab urbe turpissima: desperata: exercitūs foeda, S.: dant sese in fugam milites: fugam capere, Cs.: parare: hostīs dare in fugam, put to flight, Cs.: in fugam conicere, Cs.: impellere in fugam: cum terrorem fugamque fecisset, caused a panic, L.: fugam ex ripā fecit, drove (the foe), L.: fugam faciunt, take flight, S.: neque hostium fugam reprimi posse, be checked, Cs.: opportunior fugae collis, S.: naves eius fugā se Adrumetum receperunt, after his flight, Cs.: quantae in periculis fugae proximorum: celeres fugae, H.— Expatriation, exile, banishment: se in fugam coniecisse: Aristidi: exsilia et fugae, Ta.— A flying, swift course, rapid motion, speed: Harpalyce volucrem fugā praevertitur Hebrum, V.: facilis, a swift voyage, V.: (Neptunus) fugam dedit, a swift passage, V.: fugam dant nubila caelo, flee away, V.: temporum, flight, H.: (equus) Clara ante alios, Iu.— A place of banishment, refuge: toto quaeret in orbe fugam, O.— A means of removal, remedy: morbi, H.—Fig., a fleeing, avoiding, avoidance, shunning, escape: laborum: turpitudinis: alia honoris, honorable way of escape, L.: leti, H.
    * * *
    flight, fleeing, escape; avoidance; exile; fugue (music)

    Latin-English dictionary > fuga

  • 8 genus

        genus eris, n    [GEN-], a race, stock, family, birth, descent, origin: haec Indigna genere nostro, T.: nobili genere nati: amplissimo genere natus, Cs.: generis socia, sister, O.: genere primus: patricium, L.: genus unde Atii duxere, V.: fortuna non mutat genus, H.: plebei generis, L.— Adverb. acc.: Qui genus (estis)? Of what race? V.— Birth, noble birth, high descent: propter genus rem p. tenere: Et genus et virtus, nisi cum re, vilior algā est, H.: iactare genus, H.: Cui genus et nomen fuissent, V.: generis praemium, L.— A race, line, descendants, posterity: liberorum ex te, Enn. ap. C.: Tantali, H.: neglectum, i. e. the Romans, H.— A descendant, child, son, offspring: deorum, V.: audex Iapeti, Prometheus, H.: ab alto Demissum Aeneā, i. e. Octavianus, H.— A race, stock, class, sort, species, genus, kind, rank, order, division: humanum: hominum, S.: omnes mortales omnium generum: inter id genus, plebeians, L.: Romanum: Macedonum, L.: qui (conventus) ex variis generibus constaret, Cs.: iudicum genus et forma: inritabile vatum, H.: hominum virile, sex: Femineum, sex, V.: <*>onsulare, rank: militare, order, L.: eorum hominum... genera sunt duo, Cs.—Of animals, a kind, class, sort, species: altivolantum, birds, Enn. ap. C.: piscium, H.: malefici generis animalia, S.: Diversum confusa genus panthera camelo, H.: varia genera bestiarum.— Of things, a kind, sort, description, class, order, character, division: omnia in suo quaeque genere: naves omni genere armorum ornatissimae, Cs.: cibi, Cs.: omne commeatūs, L.: triplex rerum p.: dulce orationis: dicendi: praeda omnis generis, L.: poenae novom, S.: leti, O.: Aesopi, manner, Ph.: genera civitatum: machinae omnium generum, S.: nugae Hoc genus (i. e. huius generis), H.: aliquid id genus scribere: quod genus virtus est: te cottidie in omni genere desiderem, in every way: domus in omni genere diligens: in aliquo genere, in any respect whatever.—In philosophy, a general term, logical genus: formae dicendi specie dispares, genere laudabiles.
    * * *
    birth/descent/origin; race/family/house/stock/ancestry; offspring/descent; noble birth; kind/sort/variety; class/rank; mode/method/style/fashion/way

    Latin-English dictionary > genus

  • 9 imprōvīsus (in-pr-)

        imprōvīsus (in-pr-) adj.    with comp, not foreseen, unforeseen, unexpected: malum, S.: sapienti nihil improvisum accidere potest: pupilli calamitas: adventus: vis leti, H.: Improvisi aderunt, V.: anguis, concealed, V.: quo improvisior pestis fuit, Ta.—As subst n., in the phrases, de improviso and ex improviso, unexpectedly, on a sudden: Quasi de improviso respice ad eum, T.: accessit ex improviso aliud incommodum, Cs.: ecce ex inproviso Iugurtha, etc., S.

    Latin-English dictionary > imprōvīsus (in-pr-)

  • 10 in-territus

        in-territus adj.,    undaunted, undismayed, unterrified: Bracchia interritus extulit, V.: classis, fearless, V.: mens leti, not afraid, O.: voltus, Cu.

    Latin-English dictionary > in-territus

  • 11 necessitās

        necessitās ātis ( gen plur. tātium, Cs.), f    [necesse], unavoidableness, inevitableness, necessity, compulsion, force, exigency: illam a me distrahit necessitas, T.: necessitatis crimen, non voluntatis: necessitati parere: necessitas huius muneris rei p. obvenit: expressa necessitas obsides dandi Romanis, forced upon the Romans, L.: nescio an maiores necessitates vobis fortuna circumdederit, L.: tardi Leti, H.— Fate, destiny, law of nature: divina: ut vita, quae necessitati deberetur: necessitate, naturally: fati, L.: suprema, death, Ta.: mors est necessitas naturae.— Necessity, need, want: suarum necessitatum causā, Cs.: vitae necessitatibus servire: publicae, L.: quod pro honore acceptum etiam necessitatibus subvenit, Ta.— Connection, relationship, friendship: magnam necessitatem possidet paternus sanguis, bond of affection. —Person., the goddess of necessity: saeva, H.
    * * *
    need/necessity; inevitability; difficult straits; poverty; obligation; bond

    Latin-English dictionary > necessitās

  • 12 rapiō

        rapiō puī (old fut perf. rapsit, C.), raptus, ere    [RAP-], to seize and carry off, snatch, tear, pluck, drag, hurry away: sublimen intro hunc rape, T.: quo fessum rapitis? V.: Quo me cunque rapit tempestas, H.: sumasne pudenter An rapias, snatch, H.: ab aede rapuit funale, O.: de volnere telum, V.: commeatum in navīs rapiunt, L.: pars densa ferarum Tecta rapit, i. e. break off boughs of trees (in collecting wood), V.: in ius, drag before a court, H.: ob facinus ad supplicium, hale: alii ad necem rapiebantur: ad stuprum matres, L.: (infantes) ab ubere rapti, V.: nec variis obsita frondibus Sub divom rapiam, drag into open day, H.: Nasonis carmina rapti, i. e. torn from his home, O.— To hurry, impel, drive, cause to hasten: Quattuor hinc rapimur raedis, H.: per aequora navem, V.: ventis per aequora, O.: missos currūs, H.: arma rapiat iuventus, snatch, V.: arma, O.: bipennem dextrā, V.: rapiuntque ruuntque, hurry and bustle, V.—With pron reflex., to make haste, hasten, hurry, fly: ocius hinc te Ni rapis, H.: se ad caedem optimi cuiusque.— To carry off by force, seize, rob, ravish, plunder, ravage, lay waste, take by assault, carry by storm: spes rapiendi occaecat animos: semper rapiens, semper ebrius: raptas ad litora vertere praedas, V.: rapere omnes trahere, S.: vivere latronum ritu, ut tantum haberet, quantum rapere potuisset: virgines, to abduct, S.: Arsit Atrides Virgine raptā, H.: Omne sacrum rapiente dextrā, H.: alii rapiunt incensa feruntque Pergama, pillage and plunder, V.: castra urbesque primo impetu rapere, L.— To carry off suddenly, snatch away, destroy: improvisa leti Vis rapuit rapietque gentes, H.: rapto de fratre dolens, H.: Et labor et durae rapit inclementia mortis, i. e. hurries on, V.— To take, catch, assume: flammam, catch quickly, V.: nigrum colorem, O.: Virga... Vim rapuit monstri, imbibed, O.— To lead on hurriedly: Halesus Turno feroces Mille rapit populus, leads hastily on, V.: Nec rapit inmensos orbīs per humum, sweeps along, V.—Fig., to snatch away, carry along, hurry away: ipsae res verba rapiunt, carry along with them: (comoediam) in peiorem partem, i. e. misrepresent, T.: Si quis in adversum rapiat casusve deusve, V.: almum Quae rapit hora diem, snatches away, H.: simul tecum solacia rapta, V. — To drive, impel, carry away, precipitate, transport, ravish, captivate, overwhelm, draw irresistibly: ad divinarum rerum cognitionem curā studioque rapi: semper eo tractus est, quo libido rapuit: amentiā rapi: Furorne caecus, an rapit vis acrior, An culpa? H.: animum In partīs rapit varias, turns hurriedly, V.: ad quas (res) plerique inflammati aviditate rapiuntur.— To seize by violence, snatch, steal: Hippodameam raptis nanctu'st nuptiis, Enn. ap. C.: Venerem incertam, H.: sed rapiat sitiens Venerem, but may eagerly seize upon, V.— To snatch, seize quickly, hasten, precipitate: rapienda occasio, Iu.: viam, hasten, O.: ut limis rapias, quid velit, etc., may hastily note, H.: raptae prope inter arma nuptiae, L.
    * * *
    rapere, rapui, raptus V
    drag off; snatch; destroy; seize, carry off; pillage; hurry

    Latin-English dictionary > rapiō

  • 13 calco

    calco, āvi, ātum, 1, v. a. [1. calx], to tread something or upon something, to tread under foot.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit. (very freq.; mostly poet. or in post-Aug. prose;

    not in Cic.)' astructos morientum acervos,

    Ov. M. 5, 88; 12, 391:

    calcata vipera,

    trodden upon, id. ib. 10, 23; 12, 391;

    13, 804: alius manum aeger, ut pede ac vestigio Caesaris calcaretur, orabat,

    Tac. H. 4, 81:

    cineres ossaque legionum,

    id. ib. 5, 17:

    calcata lacinia togae,

    Suet. Calig. 35: uvam, [p. 268] to tread grapes, Cato, R. R. 112 fin.; Varr. R. R. 1, 54, 2; Ov. M. 2, 29; id. F. 4, 897; Col. 6, 15, 1.— To stamp, beat:

    in mortario,

    Apic. 2, 3:

    solum ferratis vectibus,

    Plin. 36, 23, 52, § 173.—
    B.
    Trop.
    1.
    To tread down, to oppress, trample upon (the figure is taken from a victorious warrior who tramples upon his prostrate opponents):

    amorem,

    Ov. Am. 3, 11, 5; cf.

    hostem,

    Juv. 10, 86:

    gentem,

    Just. 12, 16, 11:

    libertas nostra in foro obteritur et calcatur,

    Liv. 34, 2, 2:

    calcatum jus,

    Claud. in Eutr. 2, 125.—
    2.
    To scorn, contemn, spurn, despise, abuse:

    insultetque rogis, calcet et ossa mea,

    Prop. 2, 8, 20:

    aliquid quasi fastidiendo calcare,

    Quint. 5, 13, 22:

    calcatum foedus,

    Stat. Th. 3, 208.—
    II.
    Esp.
    A.
    Of objects in space, to tread, pass over: calcanda semel via leti, * Hor. C. 1, 28, 16; Petr. 118, 5:

    scopulos, litora,

    Ov. H. 2, 121:

    durum aequor,

    the frozen sea, id. Tr. 3, 10, 39:

    campum,

    Claud. VI. Cons Hon. 515:

    calcatos lucos Jovi,

    frequented by, Sil. 3, 675.—
    B.
    Of the cock, to tread, Col. 8, 5, 24.—
    C.
    In gen., to press close together, to press in:

    oleas in orculam calcato,

    Cato, R. R. 117 fin.:

    tomentum in culcita,

    Varr. L. L. 5, § 167 Müll.; Cato, R. R. 52, 1; 28, 2; Pall. Jan. 20; Plin. 36, 23, 52, § 173; Verg. G. 2, 244.

    Lewis & Short latin dictionary > calco

  • 14 certamen

    certāmen, ĭnis, n. [id.], a contest, struggle, strife, whether friendly or hostile, physical or intellectual; most freq. of a pugilistic contest of any kind; but also of contention in war.
    I.
    A contest, struggle in games or otherwise.
    A.
    Lit.:

    videmusne apud quos eorum ludorum, qui gymnici nominantur, magnus honos sit, nullum ab iis, qui in id certamen descendant, devitari dolorem?

    Cic. Tusc. 2, 26, 62; cf. id. de Or. 2, 78, 317:

    Hac celebrata tenus sancto certamina patri,

    Verg. A. 5, 603; cf. Ov. M. 1, 446:

    luctandi,

    Quint. 12, 2, 12:

    saliendi,

    id. 10, 3, 6:

    citharoedorum,

    id. 4, 1, 2:

    sacra,

    id. 2, 8, 7 Spald.:

    quinquennale triplex, musicum, gymnicum, equestre,

    Suet. Ner. 12; cf. id. Vit. 4; id. Dom. 4:

    bijugum,

    Verg. A. 5, 144:

    quadrigarum,

    Suet. Claud. 21:

    pedum,

    Ov. M. 12, 304:

    cursus,

    id. ib. 7, 792;

    10, 560: disci,

    id. ib. 10, 177:

    Veneris,

    id. Am. 2, 10, 29 et saep.—
    2.
    Meton., poet., the object contended for, the prize, Ov. M. 13, 129:

    pecoris magistris Velocis jaculi certamina ponit in ulmo,

    Verg. G. 2, 530 Heyne.—
    B.
    Trop., a rivalry, contest, struggle, emulation, etc.:

    certamen honestum (Stoicorum et Peripateticorum),

    Cic. Fin. 2, 21, 68:

    est mihi tecum pro aris et focis certamen,

    id. N. D. 3, 40, 94:

    est alicui certamen cum aliquo de principatu,

    Nep. Them. 6, 3: certamen honoris et gloriae. Cic. Lael. 10, 34; cf. id. Off. 1, 12, 38; Sall. J. 41, 2; Quint. 10, 5, 5:

    bona ratio cum perditā confligit. In ejus modi certamine ac proelio,

    Cic. Cat. 2, 11, 25:

    pugna forensium certaminum,

    id. 5, 12, 22:

    eloquentiae inter juvenes,

    Quint. 2, 17, 8:

    verborum linguaeque,

    Liv. 10, 22, 6:

    laboris ac periculi,

    id. 28, 19, 14:

    amicitiae, benevolentiae,

    id. 37, 53, 7:

    bonae artis ac virtutis,

    id. 37, 54, 19:

    irarum,

    id. 1, 7, 2; cf. id. 3, 39, 3:

    conferendi (pecuniam),

    id. 4, 60, 8:

    patrum animos certamen regni ac cupido versabat,

    id. 1, 17, 1; cf. id. 21, 31, 6:

    leti (inter mulieres Indas),

    Prop. 3 (4), 13, 19:

    diu magnum inter mortales certamen fuit, vine corporis an virtute animi, etc.,

    Sall. C. 1, 5; cf. Tib. 4, 1, 37.—Rarely with gen. of adversary:

    si in virtutis certamen venerint ( = cum virtute),

    Cic. Fin. 5, 24, 71 Madv. ad loc.— Poet.:

    mite vini,

    a drinking bout, Tib. 3, 6, 11.—Also poet.: certamina ponere, syn. with certamina instituere = agôna protithenai, to order, arrange a fight or contest, Verg. A. 5, 66; 8, 639; cf. id. G. 2, 530 Wagn.—Of inanimate things:

    Arboribusque datumst variis exinde per auras Crescendi magnum inmissis certamen habenis,

    Lucr. 5, 787.—
    II. A.
    Subject. (diff. from the objective; cf.:

    proeliam, pugna, bellum, etc.): horrida Romuleum certamina pango duellum,

    Enn. Ann. 1, 1; 1, 476; 2, 6; 5, 1295; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 2; Lucr. 4, 844; Ov. M. 12, 180; Liv. 36, 19, 13:

    aeterno certamine proelia pugnasque edere,

    Lucr. 2, 117:

    fit proelium acri certamine,

    Hirt. B. G. 8, 28; cf.:

    proelii certamen,

    id. B. Alex. 16:

    certamine,

    with zeal, emulously, earnestly, Verg. A. 5, 197; Curt. [p. 320] 9, 4; Sil. 10, 536; cf.:

    nec magni certaminis ea dimicatio fuit,

    not severe, Liv. 21, 60, 7. —
    B.
    Object., = proelium, pugna, etc.:

    vario certamine pugnatum est,

    Caes. B. C. 1, 46:

    erat in celeritate omne positum certamen, utri, etc.,

    id. ib. 1, 70:

    bella atque certamina,

    Sall. C. 33, 5:

    ubi res ad certamen venit,

    id. J. 13, 4:

    in certamine ipso,

    Liv. 2, 44, 11:

    navalia,

    a naval engagement, sea-fight, id. 31, 14, 4:

    classicum,

    Vell. 2, 85, 2:

    saevit medio in certamine Mavors,

    Verg. A. 8, 700 et saep.—Hence.
    C.
    In the postAug. histt. for war in gen., Flor. 1, 20; Eutr. 1, 16; Just. 7, 2, 6; 7, 6, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > certamen

  • 15 consanguinea

    con-sanguĭnĕus, a, um ( gen. plur. consanguineūm, Lucr. 3, 73), adj., springing from the same blood, related by blood.
    I.
    In a restricted sense, of brothers and sisters, brotherly, sisterly (so mostly poet.):

    umbrae,

    Ov. M. 8, 476:

    turba,

    id. H. 14, 121:

    scelus,

    Stat. Th. 11, 407:

    angues,

    i. e. born with her, kindred, id. ib. 11, 61:

    acies,

    Claud. in Rufin. 2, 237.—Of animals: arietes, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44 (Praetext. v. 21 Rib.). —Of abstract subjects:

    caritas ( = benevolentia fraterna),

    Val. Max. 5, 5, 3; cf.

    scelus,

    Stat. Th. 11, 407.— Subst.: consanguĭnĕ-us, i, m., a brother, Cic. Att. 2, 23, 3; and consanguĭnĕa, ae, f., a sister, Cat. 64, 118. —
    II.
    In a more gen. sense, related, kindred:

    homines,

    Caes. B. C. 1, 74:

    Turnus,

    Verg. A. 7, 366:

    Roma,

    Sil. 1, 608:

    dextra,

    id. 1, 655. —Esp. freq. as subst. plur.: consanguĭ-nĕi, ōrum, kindred, relations, Plaut. Poen. 5, 2, 77; Cic. Inv. 1, 24, 35; Caes. B. G. 1, 11; 1, 33; Suet. Caes. 81; id. Claud. 25.—General senses, related, kindred (so most freq. in prose and poetry), Lucr. 3, 73; 6, 1282; cf. Dig. 38, 16, 1.—
    2.
    Poet., transf.:

    consanguineus Leti Sopor,

    Verg. A. 6, 278 (in acc. with Hom. Il. x, 231: Upnos kasignêtos Thanatoio).—
    * B.
    Trop.:

    res rustica proxima et quasi consanguinea sapientiae,

    Col. 1, prooem. § 4.

    Lewis & Short latin dictionary > consanguinea

  • 16 consanguinei

    con-sanguĭnĕus, a, um ( gen. plur. consanguineūm, Lucr. 3, 73), adj., springing from the same blood, related by blood.
    I.
    In a restricted sense, of brothers and sisters, brotherly, sisterly (so mostly poet.):

    umbrae,

    Ov. M. 8, 476:

    turba,

    id. H. 14, 121:

    scelus,

    Stat. Th. 11, 407:

    angues,

    i. e. born with her, kindred, id. ib. 11, 61:

    acies,

    Claud. in Rufin. 2, 237.—Of animals: arietes, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44 (Praetext. v. 21 Rib.). —Of abstract subjects:

    caritas ( = benevolentia fraterna),

    Val. Max. 5, 5, 3; cf.

    scelus,

    Stat. Th. 11, 407.— Subst.: consanguĭnĕ-us, i, m., a brother, Cic. Att. 2, 23, 3; and consanguĭnĕa, ae, f., a sister, Cat. 64, 118. —
    II.
    In a more gen. sense, related, kindred:

    homines,

    Caes. B. C. 1, 74:

    Turnus,

    Verg. A. 7, 366:

    Roma,

    Sil. 1, 608:

    dextra,

    id. 1, 655. —Esp. freq. as subst. plur.: consanguĭ-nĕi, ōrum, kindred, relations, Plaut. Poen. 5, 2, 77; Cic. Inv. 1, 24, 35; Caes. B. G. 1, 11; 1, 33; Suet. Caes. 81; id. Claud. 25.—General senses, related, kindred (so most freq. in prose and poetry), Lucr. 3, 73; 6, 1282; cf. Dig. 38, 16, 1.—
    2.
    Poet., transf.:

    consanguineus Leti Sopor,

    Verg. A. 6, 278 (in acc. with Hom. Il. x, 231: Upnos kasignêtos Thanatoio).—
    * B.
    Trop.:

    res rustica proxima et quasi consanguinea sapientiae,

    Col. 1, prooem. § 4.

    Lewis & Short latin dictionary > consanguinei

  • 17 consanguineus

    con-sanguĭnĕus, a, um ( gen. plur. consanguineūm, Lucr. 3, 73), adj., springing from the same blood, related by blood.
    I.
    In a restricted sense, of brothers and sisters, brotherly, sisterly (so mostly poet.):

    umbrae,

    Ov. M. 8, 476:

    turba,

    id. H. 14, 121:

    scelus,

    Stat. Th. 11, 407:

    angues,

    i. e. born with her, kindred, id. ib. 11, 61:

    acies,

    Claud. in Rufin. 2, 237.—Of animals: arietes, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44 (Praetext. v. 21 Rib.). —Of abstract subjects:

    caritas ( = benevolentia fraterna),

    Val. Max. 5, 5, 3; cf.

    scelus,

    Stat. Th. 11, 407.— Subst.: consanguĭnĕ-us, i, m., a brother, Cic. Att. 2, 23, 3; and consanguĭnĕa, ae, f., a sister, Cat. 64, 118. —
    II.
    In a more gen. sense, related, kindred:

    homines,

    Caes. B. C. 1, 74:

    Turnus,

    Verg. A. 7, 366:

    Roma,

    Sil. 1, 608:

    dextra,

    id. 1, 655. —Esp. freq. as subst. plur.: consanguĭ-nĕi, ōrum, kindred, relations, Plaut. Poen. 5, 2, 77; Cic. Inv. 1, 24, 35; Caes. B. G. 1, 11; 1, 33; Suet. Caes. 81; id. Claud. 25.—General senses, related, kindred (so most freq. in prose and poetry), Lucr. 3, 73; 6, 1282; cf. Dig. 38, 16, 1.—
    2.
    Poet., transf.:

    consanguineus Leti Sopor,

    Verg. A. 6, 278 (in acc. with Hom. Il. x, 231: Upnos kasignêtos Thanatoio).—
    * B.
    Trop.:

    res rustica proxima et quasi consanguinea sapientiae,

    Col. 1, prooem. § 4.

    Lewis & Short latin dictionary > consanguineus

  • 18 convenio

    con-vĕnĭo, vēni, ventum, 4 ( fut. convenibo, Plaut. Cas. 3, 2, 18), v. n. and a.
    I.
    To come together, meet together, assemble (class. and freq.).
    A.
    In gen.:

    milites, qui ex provinciā convenerant,

    Caes. B. G. 1, 8:

    omnes... eo convenerant,

    id. ib. 3, 16:

    totius fere Galliae legati ad Caesarem gratulatum convenerunt,

    id. ib. 1, 30:

    quanto multitudo hominum ad hoc judicium,

    Cic. Rosc. Am. 5, 11:

    amici privatique hospites ad eum defendendum convenerunt,

    Nep. Timoth. 4, 2:

    ad clamorem hominum,

    Caes. B. G. 4, 37:

    ad delectationem,

    Quint. 3, 4, 6:

    Pericles, cum haberet collegam Sophoclem, iique de communi officio convenissent,

    id. Off. 1, 40, 144:

    nunc ita convenimus, ut possemus dicere, etc.,

    id. Phil. 3, 2, 5:

    quoniam convenimus ambo,

    Verg. E. 5, 1; id. A. 1, 361 al.—With the place to or at which, usu. designated by in and acc.:

    mei capitis servandi causā Romam Italia tota convenit,

    Cic. Pis. 15, 34; id. Div. 2, 23, 50:

    unum in locum omnes,

    Caes. B. G. 4, 19:

    in coetus scholarum,

    Quint. 2, 9, 2:

    in consilium frequentes,

    Cic. Verr. 2, 2, 29, § 71:

    reguli in unum convenere,

    Sall. J. 11, 2:

    tribuni plebis non desistebant clam inter se convenire,

    Cic. Agr. 2, 5, 12:

    et ex proximis hibernis et a Caesare conventura subsidia,

    Caes. B. G. 5, 28 fin.: convenientis manus dissipare, Auct. B. G. 8, 6.—Rarely with in and abl., or with advv. of place (mostly post-Aug.):

    uno in loco omnes adversariorum copiae convenissent,

    Cic. Div. 2, 24, 52 B. and K.; cf.: quanta illic multitudo convenisse dicebatur, id. Verr. 2, 2, 66, § 160 B. and K. (al. illuc):

    in coloniā Agrippiensi in domum privatam conveniunt,

    Tac. H. 4, 55.—
    2.
    Transf., of inanim. and abstr. subjects:

    munera multa huc ab amatoribus,

    Plaut. Ps. 1, 2, 44:

    huc convenit utrumque bivium,

    Plin. 6, 28, 32, § 144; cf.:

    oppi dum in quo omnis negotiatio ejus (Arabiae) convenit,

    id. 6, 28, 32, § 157:

    cum multae causae convenisse unum in locum atque inter se congruere videntur,

    Cic. Rosc. Am. 22, 62; so id. ad Q. Fr. 1, 4, 4.—
    B.
    In partic.
    1.
    Publicist. t. t. of civil communities which belong in jurisdiction to some chief city:

    ex his civitatibus, quae in id forum convenirent,

    Cic. Verr. 2, 2, 15, § 38:

    Carthaginem conveniunt populi LXV.,

    Plin. 3, 3, 4, § 25; cf.:

    ibi Aethiopicae convenere naves,

    id. 5, 28, 29, § 105.—
    2.
    Jurid. t. t.:

    in manum, of a woman who in marriage (by usus, confarreatio, or coëmptio, q. v.) comes into the hands (manus) of her husband,

    Cic. Fl. 34, 84; id. Top. 3, 14; Quint. 5, 10, 62; Gai Inst. 3, 84:

    viro in manum,

    Cic. Top. 4, 23:

    in manum flaminis,

    Tac. A. 4, 16 et saep.—

    In the same sense: in matrimonium alicujus,

    Dig. 45, 1, 121, § 1:

    in matrimonium cum viro,

    to marry, Gell. 18, 6, 8; or, in nuptias, Cod. Th. 3, 7, 11.—
    3.
    Act., to go to one to speak to him, make a request of him, etc., to address, accost, meet, visit:

    haut multos homines nunc videre et convenire quam te mavellem,

    Plaut. Mil. 2, 2, 16; id. Pers. 5, 2, 74 al.; Ter. And. 1, 3, 22:

    (Helvetii) cum eum (sc. Caesarem) in itinere convenissent,

    Caes. B. G. 1, 27:

    adversarios ejus,

    Nep. Dion, 8, 3:

    illum Atilium,

    Cic. Rosc. Am. 18, 50:

    neminem conveni—convenio autem cottidie plurimos—quin omnes, etc.,

    id. Fam. 9, 14, 1:

    Bruti pueri Laodiceae me convenerunt,

    id. ib. 3, 7, 1.— Pass.:

    Balbus tantis pedum doloribus afficitur, ut se conveniri nolit,

    Cic. Fam. 6, 19, 2:

    nec eum (Lentulum) a minore Balbo conventum,

    id. Att. 9, 6, 1:

    quod conveniundi patris me tempus capere jubebat,

    Ter. Phorm. 5, 4, 9; Cic. Fam. 1, 8, 7; Nep. Dion, 9, 3 al. — Absol.:

    aditum petentibus conveniendi non dabat,

    Nep. Paus. 3, 3.—
    b.
    Jurid. t. t., to meet one judicially, to sue, bring an action against, summon before a tribunal:

    ut heredes ex stipulatu conveniri possint,

    Dig. 10, 2, 20; 50, 1, 17:

    de peculio,

    Paul. Sent. 2, 31:

    pro parte dimidiā,

    Dig. 17, 1, 59 et saep.—Also with abstr. objects:

    dolum aut culpam eorum,

    Dig. 26, 7, 38:

    nomen,

    ib. 42, 1, 15.
    II.
    Pregn.
    A.
    To come together, to unite, join, combine, couple (cf. coëo, II.).
    1.
    Lit., so mostly of the coition of animals, Lucr. 2, 922; Plin. 11, 24, 29, § 85; App. M. 6, p. 177, 38 al.—Of the union of atoms:

    Tandem conveniant ea (primordia) quae convecta repente Magnarum rerum fiunt exordia,

    Lucr. 5, 429.—
    2.
    Trop.
    a.
    With personal subject, to agree with in wishes, decisions, etc., to accord, harmonize (rare;

    late Lat.),

    Hyg. Astr. 2, 4; Dig. 9, 2, 27, § 29; Paul. Sent. 1, 1, § 5 (but in Plaut. Ps. 1, 5, the v. 130 is spurious; v. Ritschl, prol. ad Trin. p. 131).—Far more freq.,
    b.
    Res convenit or impers. convenit, it is agreed upon, or there is unanimity in respect to something, the matter is decided.
    (α).
    Res convenit, constr. alicui cum aliquo, inter aliquos, or absol.:

    cum his mihi nec locus nec sermo convenit,

    Plaut. Ps. 4, 7, 10:

    haec fratri mecum non conveniunt neque placent,

    Ter. Ad. 1, 1, 34:

    de dote mecum conveniri nil potest,

    Plaut. Trin. 2, 4, 168:

    hoc mihi cum tuo fratre convenit,

    Cic. Fin. 5, 29, 87; Liv. 2, 39, 8; Quint. 3, 6, 91:

    pax, quae cum T. Quinctio convenisset,

    Liv. 34, 43, 2; cf.:

    pax convenit,

    Sall. J. 38 fin.; Liv. 1, 3, 5; 30, 43, 8:

    in eas condiciones cum pax conveniret,

    id. 29, 12, 14 al.; and:

    cum imperatoribus Romanis pacem conventam fuisse,

    Sall. J. 112, 2:

    ratio accepti atque expensi inter nos,

    Plaut. Most. 1, 3, 146:

    eo signo quod convenerat revocantur,

    Caes. B. C. 1, 28:

    quod tempus inter eos committendi proelii convenerat,

    id. B. G. 2, 19:

    neminem voluerunt majores nostri esse judicem, nisi qui inter adversarios convenisset,

    Cic. Clu. 43, 120; so,

    judex inter eos,

    Val. Max. 2, 8, 2:

    posse rem convenire... si posset inter eos aliquid convenire,

    Cic. Leg. 1, 20, 53:

    dum rem conventuram putamus,

    id. Att. 9, 6, 2:

    si in eo manerent, quod convenisset,

    Caes. B. G. 1, 36: [p. 463] in colloquium convenit;

    condiciones non convenerunt,

    Nep. Hann. 6, 2; cf. Liv. 30, 40, 14; 38, 11, 1 al.:

    postquam ardentia vidit castra magister equitum (id convenerat signum),

    id. 9, 23, 15:

    signum,

    Suet. Oth. 6:

    omnia conventura,

    Sall. J. 83, 2.— Pass.:

    pacem conventam frustra fuisse,

    Sall. J. 112, 2:

    quibus conventis,

    Liv. 30, 43, 7.—
    (β).
    Convenit, constr. alicui cum aliquo, inter aliquos, with ut, the acc. and inf., with de and abl., or absol.:

    mihi cum Deiotaro convenit, ut, etc.,

    Cic. Att. 6, 1, 14:

    idne agebas, ut tibi cum sceleratis, an ut cum bonis civibus conveniret?

    id. Lig. 6, 18:

    quicum optime convenisset,

    id. Verr. 2, 4, 66, § 147:

    nunc ita convenit inter me atque hunc, ut, etc.,

    Plaut. Capt. 2. 3, 19:

    non modo inter Patres, sed ne inter consules quidem ipsos satis conveniebat,

    Liv. 2, 23, 14:

    conveniat mihi tecum necesse est, ipsum fecisse, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 29, 79; Sen. Ben. 7, 4, 5; id. Brev. Vit. 7, 3:

    inter omnis vero convenit, Sibyllam ad Tarquinium Superbum tris libros attulisse,

    Plin. 13, 13, 27, § 88; cf. Suet. Vesp. 25: convenit, jam inde per consules reliqua belli perfecta, it is generally asserted, homologeitai, Liv. 9, 16, 1; cf. Suet. Claud. 44 et saep.:

    cum de facto convenit, et quaeritur, etc.,

    Cic. Inv. 1, 8, 11; id. Fin. 4, 26, 72:

    de duobus minus convenit,

    Liv. 2, 33, 2; Quint. 1, 4, 17; Col. 2, 9 init.; Sen. Clem. 2, 7, 4; Gell. 2, 22, 2:

    quamquam de hoc parum convenit,

    Quint. 5, 10, 2:

    quaedam sunt, de quibus inter omnes convenit,

    id. 2, 12, 2; 4, 5, 28; Cic. N. D. 2, 4, 9; Liv. 42, 25, 11; Sen. Q. N. 2, 12, 2; Plin. Pan. 29, 5:

    ubi de pace non convenit, signa cecinere,

    Flor. 2, 6, 59 al.:

    convenit, victi utri sint eo proelio, Urbem, agrum, etc.... seque uti dederent,

    Plaut. Am. 1, 1, 70:

    convenerat, ne interloquereris,

    Sen. Clem. 1, 9, 9; cf.:

    quibus consulibus interierit non convenit,

    Nep. Hann. 13, 1:

    pacto convenit, etc.,

    Liv. 24, 6, 7; Plaut. Aul. 2, 2, 80:

    omnis exercitus, uti convenerat. Numidiā deductus, etc.,

    Sall. J. 39, 4:

    Patres igitur jurati (ita enim convenerat),

    Liv. 30, 40, 12:

    pro argento si aurum dare mallent, darent convenit,

    id. 38, 11, 8.—
    B.
    To fit with, in, or to something, to suit, be adapted to.
    1.
    Lit. (rare):

    quae (cupa) inter orbes conveniat... quae (fistula) in columellam conveniat,

    Cato, R. R. 21, 1:

    conveniebatne in vaginam tuam machaera militis?

    Plaut. Ps. 4, 7, 85:

    si cothurni laus illa esset, ad pedem apte convenire,

    Cic. Fin. 3, 14, 46.—More freq.,
    2.
    Transf.: res convenit, or impers. convenit, the thing (or it) is fit, becoming, seemly, suitable, appropriate, proper, serviceable for something, it becomes, = consentit, congruit.
    a.
    Res convenit, constr. with in or ad aliquid, cum aliquā re, the dat., acc., acc. and inf., or absol.
    (α).
    In or ad aliquid:

    ceterae vites in quemvis agrum conveniunt,

    Cato, R. R. 6 fin.; cf. Varr. R. R. 1, 19, 1:

    quid minus in hunc ordinem convenit? etc.,

    Cic. Phil. 9, 4, 8:

    convenire quae vitia in quemvis videntur potius, etc.,

    id. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 23, 65:

    hoc in te unum,

    id. N. D. 2, 29, 74 Orell. N. cr. nullam contumeliam jacere potueris, quae non ad maximam partem civium conveniret, id. Sull. 7, 23.—
    (β).
    Cum aliquā re:

    haec tua deliberatio non mihi convenire visa est cum oratione Largi,

    Cic. Fam. 6, 8, 2; so id. Fin. 3, 22, 73 al.—
    (γ).
    With dat.:

    num videntur convenire haec nuptiis?

    Ter. And. 2, 2, 29; so Cic. Prov. Cons. 17, 41; id. Fin. 3, 22, 74; Sall. J. 85, 40; Quint. 6, 3, 25; Suet. Galb. 14 et saep.—
    (δ).
    With acc.:

    itidem ut tempus anni, aetatem aliam aliud factum convenit,

    Plaut. Merc. 5, 4, 24 dub. (Lachm. ap. Lucr. p. 64, conj. condecet).—
    (ε).
    With acc. and inf.:

    hoc non convenit, me... agrum habere,

    Plaut. Trin. 3, 2, 55; so Prop. 2, 1, 41.—
    (ζ).
    With in and abl.:

    nihil autem minus in perfecto duce quam festinationem... convenire arbitrabatur,

    Suet. Aug. 25.—
    (η).
    Absol.: hanc mi expetivi, contigit;

    conveniunt mores, etc.,

    Ter. And. 4, 2, 13:

    nomen non convenit,

    id. ib. 5, 4, 39; id. Phorm. 1, 2, 3 (cf. impers.: rationes conferatis; adsidunt;

    subducunt: ad nummum convenit,

    Cic. Att. 5, 21, 12):

    non bene conveniunt, nec in unā sede morantur Majestas et amor,

    Ov. M. 2, 846:

    medius ille orationis modus maxime convenit,

    Quint. 6, 2, 19 et saep.—
    b.
    Convenit, impers., constr. with a clause as subject (so esp. freq. in Lucr. and the elder Pliny).
    (α).
    Haud convenit, unā ire cum amicā imperatorem in viā, Ter. Eun. 3, 2, 41:

    convenit illud in his rebus obsignatum habere, Lucr 2, 582: per se sibi vivere,

    id. 3, 685:

    dicere causas leti,

    id. 6, 708 et saep.:

    quo maxime contendi conveniat,

    Caes. B. G. 7, 85, 2:

    convenit Evandri victos discedere ad urbem,

    Verg. A. 12, 184; so Hor. A. P. 226; Vell. 1, 3, 2; Quint. 7, 3, 9; Plin. 18, 13, 33, § 126; cf. id. 33, 1, 5, § 15 Sillig.—
    (β).
    With ut:

    quī enim convenit, ut? etc.,

    Cic. Phil. 7, 2, 4 (al. evenit):

    si tibi curae Quantae conveniat Munatius,

    Hor. Ep. 1, 3, 31; cf. Quint. 8, 6, 63. —To express assent:

    convenit,

    well, it is agreed, Plaut. Cas. 2, 3, 54.—Hence,
    1.
    convĕnĭens, entis, P. a.
    A.
    (Acc. to II. A. 2.) Agreeing, consistent, accordant, harmonious (syn.:

    consentiens, concors, congruens): bene convenientes propinqui,

    Cic. Off. 1, 17, 58; cf.:

    convenientes optime propinqui cognatique,

    id. Rosc. Am. 34, 96; Suet. Tib. 7:

    recta et convenientia et constantia natura desiderat,

    Cic. Off. 3, 8, 35:

    conveniens et conjuncta constantia inter augures,

    id. Div. 2, 39, 82:

    motus,

    Lucr. 1, 1029; cf.:

    inter se motus,

    id. 2, 941.—More frequently,
    B.
    (Acc. to II. B. 2.) Fitting to something, appropriate to, meet, fit, suitable, = congruens; constr. with cum, the dat., ad aliquid, inter se, in and acc. or abl., or absol.
    (α).
    With cum (rare): motus oris conveniens cum ipsius verbi demonstratione, Nigid. ap. Gell. 10, 4, 4:

    dies conveniens cum populi vultu,

    Ov. P. 2, 1, 28.—
    (β).
    With dat. (very freq.):

    nihil in hac praeclarā epistulā scriptum ab Epicuro congruens et conveniens decretis ejus reperietis,

    Cic. Fin. 2, 31, 99; Quint. 3, 11, 20; 6, 3, 102 al.; Suet. Tib. 50; Hor. A. P. 316; Ov. P. 3, 9, 36 et saep.:

    aut sibi convenientia finge,

    Hor. A. P. 119; cf. Quint. 11, 1, 11:

    bono civi convenientissimum credidi amplecti, etc.,

    Plin. Ep. 3, 18, 1:

    disciplina convenientissima,

    Vell. 1, 6, 3.—
    (γ).
    Ad aliquid (rare):

    nihil est tam conveniens ad res vel secundas vel adversas,

    Cic. Lael. 5, 17:

    sonus ad formam tauri,

    Ov. Ib. 436.—
    (δ).
    In aliquid (very rare):

    forma in illam conveniens amplitudinem,

    Vell. 2, 29, 2.—
    (ε).
    In aliquā re:

    gratulatio conveniens in eā victoriā,

    Liv. 45, 19, 3.—
    (ζ).
    Inter se (rare):

    in vitā omnia sint apta inter se et convenientia,

    Cic. Off. 1, 40, 144:

    inter se motus,

    Lucr. 2, 941.—
    (η).
    Absol. (rare):

    quod sit aptum atque conveniens,

    Quint. 5, 10, 123:

    toga,

    fitting, fitting close, Ov. A. A. 1, 514:

    nihil convenientius ducens, quam, etc.,

    Suet. Aug. 10.—
    b.
    Conveniens est = convenit, consentaneum est, it is fit, proper, becoming, suitable (post-Aug. and rare; cf.

    congruens): convenientius est dici,

    Plin. 34, 7, 16, § 35.— Sup., Plin. Pan. 87, 1; id. Ep. 10, 3 (20), 2.— Adv.: convĕnĭen-ter, fitly, suitably, conformably, consistently (syn.. congruenter, constanter; class.;

    most freq. in Cic.): convenienter cum naturā vivere (with congruere),

    Cic. Tusc. 5, 28, 82:

    convenienter naturae vivere (with congruenter),

    id. Fin. 3, 7, 26; cf. id. Off. 3, 3, 13 al.; Hor. Ep. 1, 10, 12:

    convenienter sibi dicere (with constanter),

    Cic. Tusc. 5, 9, 26; Ov. A. A. 3, 546:

    convenienter ad praesentem fortunae statum loqui,

    Liv. 23, 5, 4.— Sup., Aug. Civ. Dei, 18, 44.—
    2.
    con-ventum, i, n. (acc. to II. A. 2.), an agreement, compact, covenant, convention, accord (in good prose):

    facere promissa, stare conventis, reddere deposita,

    Cic. Off. 3, 25, 95; 1, 10, 32; id. Part. Or. 37, 130; Liv. 29, 24, 3; Sil. 1, 10 al.—As a jurid. expression, very freq. in the connection pactum conventum (for which the MSS. sometimes, perh. through interpolation, give pactum et conventum), Cic. Part. Or. 37, 130; id. de Or. 2, 24, 100; id. Caecin. 18, 51; id. Att. 6, 3, 1; Juv. 6, 25; v. pactum.

    Lewis & Short latin dictionary > convenio

  • 19 cruciamen

    crŭcĭāmen, ĭnis, n. [id.], torture, torment, pain:

    leti,

    Prud. Cath. 10, 90.

    Lewis & Short latin dictionary > cruciamen

  • 20 crudus

    crūdus, a, um, adj. [root kru-, of Gr. kruos; cf. cruor, crudelis], bloody, bleeding, trickling with blood, etc.
    I.
    Prop. (so rare):

    vulnus,

    Plin. Ep. 5, 16, 11:

    vulnera,

    Ov. Tr. 3, 11, 19; id. P. 1, 3, 16.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of food, raw, not cooked: quid tu curas, utrum [p. 485] crudum an coctum edim? Plaut. Aul. 3, 2, 15:

    exta,

    Liv. 29, 27, 5:

    carnem mandere,

    Suet. Ner. 37.—So also of undigested food:

    pavo,

    Juv. 1, 143; cf.

    trop.: lectio non cruda sed multā iteratione mollita et velut confecta,

    Quint. 10, 1, 19;

    and, alvus,

    Cato, R. R. 125:

    qui crudum ructat,

    i. e. when undigested food rises in the stomach, Cels. 1, 2; v. ructo.— Transf., of persons suffering from indigestion, etc., Cic. Fin. 2, 8, 23; Quint. 11, 3, 27; Hor. S. 1, 5, 49; id. Ep. 1, 6, 61:

    crudior,

    Cic. Clu. 60, 168; cf. cruditas; so,

    bos,

    Hor. Epod. 8, 6 Orell. ad loc.—Hence, in a pun, Mart. 3, 13, 3 sq.—
    B.
    In gen., of all physical or moral crudeness, immaturity, roughness, etc.
    1.
    Lit.
    a.
    Unripe, immature, crude:

    poma ex arboribus, cruda si sunt, vix evelluntur, si matura et cocta, decidunt,

    Cic. Sen. 19, 71:

    pruna (opp. maturissima),

    Col. 12, 10, 3:

    muria (opp. matura),

    id. 12, 6, 2 al.:

    palmes,

    Luc. 4, 317 (viridis, Schol.);

    of an abscess,

    not mature, Cels. 5, 28, 11:

    puella,

    Mart. 8, 64, 11; cf. Hor. C. 3, 11, 12:

    funera nepotis,

    premature, early, Stat. Th. 9, 391; cf. id. Achill. 1, 478:

    amor,

    yet young, fresh, id. Th. 2, 341; cf.:

    crudum adhuc servitium,

    Tac. A. 1, 8 fin.:

    adhuc studia,

    Petr. 4:

    crudi sine viribus anni,

    Sil. 12, 348:

    juventus,

    not yet armed, id. 3, 302; Claud. Cons. Hon. 3, 42.—
    (β).
    Opp. to age, and the weakness arising from age, fresh, vigorous:

    jam senior, sed cruda deo viridisque senectus,

    Verg. A. 6, 304;

    imitated by Tac.: quibus cruda ac viridis senectus,

    Tac. Agr. 29: cf.

    meus,

    Sil. 5, 569.—
    b.
    Unprepared, immature, raw, crude:

    crudum et immotum solum,

    Col. 2, 2, 25; cf. Plin. 18, 19, 49, § 179:

    pix,

    Col. 12, 20, 6:

    corium,

    Varr. L. L. 5, § 116 Müll.; for which, poet., taurus, Val. Fl. 4, 250;

    and, caestus,

    made of raw hide, undressed leather, Verg. A. 5, 69:

    rudis cortice crudo hasta,

    id. ib. 9, 743.—Of verses, unpolished, rude:

    junctura addita crudis (numeris),

    Pers. 1, 92 (cf.:

    si forte aliquid decoctius audis,

    id. 1, 125).—Of the voice, rough, hoarse:

    quia crudus fuerit,

    Cic. de Or. 1, 27, 125.—
    2.
    Trop.
    a.
    Raw, not prepared or matured:

    ut cibos mansos ac prope liquefactos demittimus, quo facilius digerantur, ita lectio non cruda, sed multā iteratione mollita et velut confecta memoriae tradatur,

    Quint. 10, 1, 19.—
    b.
    Rough, unfeeling, cruel, merciless ( poet.).
    (α).
    Of personal subjects:

    dicat me Crudum virum esse,

    Plaut. Truc. 2, 8, 14; id. Poen. 5, 2, 148; Ov. M. 4, 240:

    Getae,

    id. Tr. 5, 3, 8:

    cena, crude Thyesta, tua,

    Mart. 4, 49, 4:

    crudus et leti artifex,

    Sen. Hippol. 1220.—More freq.,
    (β).
    Of things as subjects:

    bella,

    Ov. Am. 3, 8, 58:

    ensis,

    Verg. A. 10, 682; cf. Sil. 7, 113; Stat. Th. 10, 342:

    tyrannis,

    Juv. 8, 223: crudissimum pistrinum, most rude, uncultivated, Cassius ap. Suet. Aug. 4.— Adv. not in use.

    Lewis & Short latin dictionary > crudus

См. также в других словарях:

  • Leti — can refer to:* LETI – a nickname and an old title of Saint Petersburg State Electrotechnical University. * Leti – a village and Union Council in Pakistan …   Wikipedia

  • Leti [1] — Leti, 1) Insel zwischen der Kilia u. Sulinamündung der Donau, gegen 9 Meilen lang u. 4 bis 5 Meilen breit; 2) (Letti), Insel der südöstlichen Gruppe des Banda Archipels (Südostasien) nordöstlich von Timor, gut bewässert u. bewaldet, von Malaien… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Leti [2] — Leti, Gregorio, geb. 1630 in Mailand; wurde in Genf protestantisch, mußte aber wegen der Religionsstreitigkeiten von dort entfliehen u. ging nach London, wo ihn Karl II. sehr begünstigte; er wendete sich später nach Amsterdam, wurde Historiograph …   Pierer's Universal-Lexikon

  • LETI — Gallica gens, apud quos Magnentium Imp. vixisse scribit Zosim …   Hofmann J. Lexicon universale

  • lēti- Ⅰ — *lēti , *lētiz, *læ̅ti , *læ̅tiz germ., Adjektiv: nhd. lassend, zu lassen seiend; ne. letting (Adjektiv); Rekontruktionsbasis: ae., mhd.; Hinweis: s. *lētan; Etymologie: s. ing. *lēid …   Germanisches Wörterbuch

  • lēti- Ⅱ — *lēti , *lētiz germ.?, stark. Maskulinum (a): nhd. Gelassener, Freigelassener, Halbfreier, Höriger; ne. freed man, half free man, bondsman; Hinweis: s. *lētan; Etymologie: s. ing. *lēid , *lēd , *ləd , Verb …   Germanisches Wörterbuch

  • LETI — Laboratoire d Électronique des Technologies de l Information Le LETI au fond derrière Minatec Le Laboratoire d Électronique et de Technologies de l Information (LETI) est l’un des principaux centres européens de recherche appliquée en… …   Wikipédia en Français

  • Leti — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Leti est une île frontalière d Indonésie. Le leti, la langue parlée sur cette île. Le LETI est le Laboratoire d Électronique des Technologies de l… …   Wikipédia en Français

  • lēti- — Ⅰ s. lēti Ⅰ germ., Adjektiv; nhd. lassend, zu lassen seiend; Ⅱ s. lēti Ⅱ germ.?, stark. Maskulinum (a); nhd. Gelassener, Freigelassener, Halbfreier, Höriger; …   Germanisches Wörterbuch

  • lėti — 1 lėti, lẽja, lėjo Lp žr. 1 lieti: 1. Vakar lėjau ir lėjau vandenį iš durpinės, kad net rankas pagynė Lzd. Nešk greičiau, lėk viralą – reikia eit in lauko Arm. Kur geria, tę ir lẽja Krok. 2. Sodino ir lėjo vaikai Vlk. Mano mergelė aukštan… …   Dictionary of the Lithuanian Language

  • Leti (langue) — Leti Parlée en  Indonesie !Indonésie Région Île de Leti Nombre de locuteurs 7 500 (en 1995)[1 …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»