Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

largītiō

  • 1 largitio

    largītĭo, ōnis, f. [largior], a giving freely, a granting, bestowing, dispensing, distributing, imparting.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.):

    largitio, quae fit ex re familiari, fontem ipsum benignitatis exhaurit,

    Cic. Off. 2, 15, 52:

    largitione redemit militum voluntates,

    Caes. B. C. 1, 39 fin.:

    his pauca ad spem largitionis addidit,

    id. ib. 2, 28:

    maximas largitiones fecit,

    id. ib. 3, 31:

    largitio et communicatio civitatis,

    a granting, Cic. Balb. 13, 31:

    aequitatis,

    a distributing, dispensing, id. Mur. 20, 41.—Prov.:

    largitio fundum non habet,

    there is no end of giving, Cic. Off. 2, 15, 55; v. fundus.—
    B.
    In partic., in a bad sense.
    1.
    Bribery, corruption, esp. to obtain a public office:

    liberalitatem ac benignitatem ab ambitu atque largitione sejungere,

    Cic. de Or. 2, 25, 55:

    tribum turpi largitione corrumpere,

    id. Planc. 15, 37:

    tribus largitione devinctas habere,

    id. ib.:

    perniciosa,

    id. Mur. 37, 80:

    profusissima,

    Suet. Caes. 13:

    nullum largitionis genus omisit,

    id. ib. 26.—
    * 2.
    Profusion, prodigality:

    nullius rei, minime beneficiorum, honesta largitio est,

    Sen. Ben. 1, 2, 1.—
    II.
    Meton., concr., largitiones, the imperial treasury, public chest, or imperial fund for presents and distributions, Eutr. 8, 13; Cod. Just. 7, 62, 21;

    both sacrae (for public or state purposes) and privatae (for personal outlay),

    id. 10, 23, 2; Cod. Th. 12, 6, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > largitio

  • 2 largītiō

        largītiō ōnis, f    [largior], a giving freely, granting, bestowing, dispensing, generosity, largess: largitio, quae fit ex re familiari: largitione redemit militum voluntates, Cs.: maximas largitiones fecit, Cs.: civitatis, grant of citizenship: aequitatis, distribution: largitiones inde praedaeque, L. —Prov.: largitio fundum non habet, there is no end of giving.—Bribery, corruption: per largitionem magistratūs adipisci: perniciosa.
    * * *
    generosity, lavish giving, largess; bribery; distribution of dole/land

    Latin-English dictionary > largītiō

  • 3 abstinentia

        abstinentia ae, f    [abstinens], abstinence, starvation: abstinentiā vitam finire, Ta.—Self-restraint, integrity: in Papinio fuit hāc abstinentiā, in the case of Papinius: tentata eius est abstinentia a Diomedonte, N.: pro abstinentiā largitio vigebat, S.: excellebat abstinentiā, N.
    * * *
    abstinence; fasting; moderation, self control, restraint; integrity; parsimony

    Latin-English dictionary > abstinentia

  • 4 agrārius

        agrārius adj.    [ager], pertaining to land: lex, a law for the division of land, C., L.: largitio, a gratuitous land-grant, L.: agrariam rem tentare, to agitate for a distribution of land by law.—As subst:
    * * *
    I
    agraria, agrarium ADJ
    agrarian; of redistribution of public land; of/connected with land/estate
    II
    those who advocated agrarian reform laws/sought possession of public lands

    Latin-English dictionary > agrārius

  • 5 fāmōsus

        fāmōsus adj.    [fama], much talked of, famed, celebrated, famous, renowned: mors, H.: vir secundis (rebus), Ta.— Infamous, notorious: ad famosas accedere, women of ill repute, Poët. ap. C.: largitio, S.: Hymen, O.— Defamatory, slanderous, scandalous: carmen, a lampoon, H.: libelli, libels, Ta.
    * * *
    famosa -um, famosior -or -us, famosissimus -a -um ADJ
    famous, noted, renowned; talked of; infamous, notorious; slanderous, libelous

    Latin-English dictionary > fāmōsus

  • 6 fundus

        fundus ī, m    [FVD-], the bottom, lowest part: armari fundum exsecuit: maris, Cu.: Nereus ciet aequora fundo, V.: largitio fundum non habet, there is no end of giving.—A piece of land, farm, estate: mancipio fundum accepi: in fundo Fodere, T.: latis otia fundis, V.: cultus, H.: nostri fundi calamitas, T.: pulcherrimus populi R.— Fig., a bottom, foundation: Phrygiae res vertere fundo (i. e. funditus), V.—In public law, an authority, approver: nisi is populus fundus factus esset.
    * * *
    farm; piece of land, estate; bottom, lowest part; foundation; an authority

    Latin-English dictionary > fundus

  • 7 impudēns (in-p-)

        impudēns (in-p-) entis, adj.    with comp. and sup, without shame, shameless, impudent: pudens impudentem (fraudat): quis impudentior?: Impudens liqui patrios Penates, H.: audacia, T.: largitio, S.: furtum: impudentissimae litterae.

    Latin-English dictionary > impudēns (in-p-)

  • 8 ostentō

        ostentō āvī, ātus, āre, freq.    [ostendo], to present to view, show, exhibit: cicatricīs suas, T.: iugula sua pro meo capite Clodio, offer: campos nitentīs, V.: passum capillum, Cs.—To show off, exhibit, display, parade, make a display of, boast, vaunt: virtutem, S.: inani simulatione sese, Cs.: quid me ostentem?: eum ipsum aliis, S.: se in aliis rebus, exhibit themselves.—To hold up (as an example): Tydiden nobis, O.—To hold out, offer, proffer, promise: (largitio) verbis ostentari potest: praemia, S.—To hold out, threaten, menace: caedem, servitutem: minas, L.—To show, signify, disclose: tibi me istis esse familiarem.
    * * *
    ostentare, ostentavi, ostentatus V
    show, display; point out, declare; disclose, hold out (prospect)

    Latin-English dictionary > ostentō

  • 9 vigeō

        vigeō uī, —, ēre    [VEG-], to be lively, be vigorous, thrive, flourish, bloom, be strong: quae a terrā stirpibus continentur, arte naturae vivunt et vigent: vegetum ingenium in vivido pectore vigebat, L.: vestrae tum arae, vestrae religiones viguerunt: viget aetas, animus valet, S.: Fama Mobilitate viget, V.: Alpes vix integris vobis ac vigentibus transitae, i. e. when your vigor was unimpaired, L.: audacia, largitio, avaritia vigebant, S.: Persarum vigui rege beatior, H.—Fig., to be of repute, be esteemed, be honored: in Academiā: Dum (pater) regum vigebat Conciliis, V.
    * * *
    vigere, -, - V
    be strong or vigorous; thrive, flourish, be active, be effective

    Latin-English dictionary > vigeō

  • 10 aedilicius

    aedīlīcĭus (not aedīlīt-), a um, adj. [id.], pertaining or belonging to an œdile:

    munus,

    Cic. Off. 2, 16:

    repulsa, i. e. in aedilitate petenda,

    id. Planc. 21:

    scriba,

    of an œdile, id. Clu. 45:

    largitio,

    Liv. 25, 2; cf. Cic. Off. 2, 16:

    vectigal aediliciorum, sc. munerum,

    paid to the œdiles to defray the expense of public exhibitions, id. Q. Fr. 1, 1, 9.— aedīlīcĭus, i, m. (sc. vir), one who had been an œdile (as consularis, who had been consul), an exœdile, Varr. R. R. 1, 7, 10:

    aedilicius est mortuus,

    Cic. Brut. 28; so id. Vatin. 7: edictum, an ordinance of the œdile on entering upon his office (v. edictum), Dig. 21, 1:

    aediliciae edictiones,

    Plaut. Capt. 4, 2, 43.

    Lewis & Short latin dictionary > aedilicius

  • 11 benignitas

    bĕnignĭtas, ātis, f. [benignus], the quality of one benignus, an affable, kind bearing to others.
    I.
    Of feeling or external conduct, kindness, friendliness, courtesy, benevolence, benignity:

    si ad vortendum huc animum adest benignitas,

    Plaut. Merc. prol. 11:

    justitia, cui sunt adjunctae pietas, bonitas, liberalitas, benignitas, comitas, quaeque sunt generis ejusdem,

    Cic. Fin. 5, 23, 65:

    etsi me attentissimis animis summā cum benignitate auditis,

    id. Sest. 13, 31; id. Caecin. 3, 9; id. Dom. 14, 32; id. Verr. 2, 3, 83, § 191; id. Rosc. Com. 12, 33:

    benignitas animi,

    Tac. H. 2, 30; Dig. 48, 19, 11; 1, 3, 25.—
    II.
    Of deeds, kindness, liberality, bounty, favor:

    num solus ille dona dat? nunc ubi meam Benignitatem sensisti in te claudier?

    Ter. Eun. 1, 2, 84 (intellegit se et dona obtulisse, et id benigne saepe fecisse, Don.); Plaut. Truc. 1, 2, 80:

    illa quanta benignitas naturae, quod tam multa ad vescendum, tam varia, tamque jucunda gignit,

    Cic. N. D. 2, 53, 131:

    largitio, quae fit ex re familiari, fontem ipsum benignitatis exhaurit. Ita benignitate benignitas tollitur,

    id. Off. 2, 15, 52; 2, 15, 54:

    ne benignitas major esset quam facultates,

    id. ib. 1, 14, 44:

    amicorum benignitas exhausta est in eā re,

    id. Att. 4, 2, 7:

    (Volumnius) benignitatem per se gratam comitate adjuvabat,

    Liv. 9, 42, 5: satis superque me benignitas tua Ditavit, *Hor. Epod. 1, 31; August. ap. Suet. Aug. 71:

    benignitate deūm fractae hostium vires,

    Tac. H. 4, 85; id. A. 14, 6.— In plur.:

    vides, benignitates hominum ut periere,

    Plaut. Stich. 4, 2, 54.—
    B.
    Lenity, mercy:

    severitas legum cum aliquo temperamento benignitatis,

    Dig. 48, 19, 11 pr.; 1, 3, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > benignitas

  • 12 communicatio

    commūnĭcātĭo, ōnis, f. [communico] (several times in Cic., elsewh. rare), a making common, imparting, communicating.
    I.
    In gen.:

    largitio et communicatio civitatis,

    Cic. Balb. 13, 31:

    quaedam societas et communicatio utilitatum,

    id. Fin. 5, 23, 65:

    consilii,

    id. Fam. 5, 19, 2:

    sermonis,

    id. Att. 1, 17, 6: criminis cum pluribus, Tiro ap. Gell. 7, 3, 14:

    nominum,

    i. e. the like appellation of several objects, Plin. 24, 14, 80, § 129:

    juris,

    Dig. 23, 2, 1:

    damni,

    ib. 27, 3, 1, § 14.—
    II.
    In rhet., a figure of speech, = anakoinôsis, in accordance with which one turns to his hearers, and, as it were, allows them to take part in the inquiry, Cic. de Or. 3, 53, 204; Quint. 9, 1, 30; 9, 2, 20 and 23.

    Lewis & Short latin dictionary > communicatio

  • 13 donatio

    dōnātĭo, ōnis, f. [id.], a presenting, a donation; in abstr. and concr. (for syn. cf.:

    donum, largitio, munus, donativum),

    Cic. Phil. 4, 4, 9; id. Verr. 2, 3, 80; id. Opt. Gen. 7, 19; id. Rosc. Am. 9; Just. Inst. 2, 7, de donationibus; the same title appears in Dig. 39, 5, and 6; Cod. Just. 5, 3; Vulg. Rom. 5, 17 al.; cf. Rein's Privatr. p. 202 sq., and 340.

    Lewis & Short latin dictionary > donatio

  • 14 dos

    dōs, ōtis ( gen. plur. dotium, Dig. 23, 3, 9, § 1 al.;

    dotum,

    Val. Max. 4, 4, 11; Tert. Cult. Fem. 2, 9), f. [1. do, like the Sicilian dôtinê, from didonai, Varr. L. L. 5, § 175 Müll.], a marriage portion, dowry (for syn. cf.: donum, largitio, munus, donatio, etc.).
    I.
    Prop., Plaut. Am. 2, 2, 209; id. Ep. 2, 1, 11 [p. 612] et saep.; Ter. And. 5, 4, 47; id. Heaut. 5, 1, 64 sq. al.; Cic. Caecin. 25 fin.; id. Fl. 35; id. Att. 14, 13, 5; Caes. B. G. 6, 19, 1; Hor. S. 1, 2, 131; id. Ep. 1, 6, 36 et saep.—Cf. on the legal regulations respecting the dos and the t. t. used in them (dotis datio, dictio, promissio, etc.), Cod. Just. 5, 12; Dig. 23, 3 tit.:

    De jure dotium,

    Just. Inst. 2, 7, 3; Cod. Just. 5, 15: De dote cauta, non numerata; id. 5, 11: De dotis promissione et nuda pollicitatione; Dig. 33, 4 tit.: De dote praelegata; ib. 37, 7: De dotis collatione; cf. Rein's Privatr. p. 194 sq. —
    II.
    Transf., a gift, endowment, talent, property, quality (freq. since the Aug. per.; cf.:

    indoles, ingenium, facultates, virtutes): (juris civilis) artem verborum dote locupletasti,

    Cic. de Or. 1, 55:

    vinearum (pedamenta, vimina),

    Col. 4, 30, 1; cf.

    praediorum,

    Dig. 33, 7, 2; ib. 20, § 3:

    magnae uvarum,

    Col. 3, 2, 17; cf.:

    omnis unionum,

    Plin. 9, 35, 56, § 112:

    mulsi,

    id. 22, 24, 50, § 108:

    aquatilium,

    id. 32, 11, 53, § 142:

    formae,

    Ov. M. 9, 717; cf.

    oris,

    id. ib. 5, 562:

    corporis,

    id. ib. 583:

    ingenii (opp. bona corporis),

    id. A. A. 2, 112; so Curt. 3, 6, 20:

    corporis,

    Sen. Vit. Beat. 8, 3:

    corporis animique dotes,

    Suet. Tit. 3; cf.:

    naturae fortunaeque,

    Plin. Ep. 3, 3, 4:

    omnes belli et togae,

    Vell. 1, 12, 3 et saep.: silvarum dotes, the delights, i. e. the chase, Grat. Cyn. 252:

    est quoque carminibus meritas celebrare puellas Dos mea,

    my gift, Ov. Am. 1, 10, 60:

    infelix perii dotibus ipse meis,

    id. Pont. 2, 7, 48:

    dos erat ille (sc. Phaon) loci,

    the ornament, id. H. 15, 146:

    teneritas in dote (est),

    is highly prized, Plin. 19, 8, 41, § 141.

    Lewis & Short latin dictionary > dos

  • 15 famosus

    fāmōsus, a, um, adj. [fama], much talked of (well or ill), i. e. famed, celebrated.
    I.
    In a good sense, famous, renowned (not ante-Aug.):

    famosae mortis amor,

    Hor. A. P. 469:

    mors Junii Blaesi,

    Tac. H. 3, 38:

    vir secundis adversisque juxta famosus,

    id. ib. 1, 10:

    urbs (Hierosolyma),

    id. ib. 5, 2 init.:

    equi,

    Suet. Calig. 19:

    victoria,

    Flor. 3, 7, 6 Duk.; App. M. 11, p. 267:

    causa (with pulchra),

    Plin. Ep. 6, 23, 1; 2, 11, 1; 9, 13, 11.— Sup.:

    templum,

    Vulg. 2 Macc. 2, 23.—
    II.
    In a bad sense.
    A.
    Infamous, notorious (class.): qui etiam me miserum famosum facit flagitiis suis, Plaut. Fragm. ap. Non. 305, 28: me ad famosas vetuit mater accedere, i. e. meretrices, Poët. ap. Cic. de Or. 2, 68, 277; cf. Cic. Fragm. ap. Non. 306, 5 (Rep. 4, 6 ed. Mos.):

    famosam veneficiis Martinam,

    Tac. A. 3, 7; Cato ap. Gell. 9, 12, 7; cf.: et formosus homo fuit et famosus, Lucil. ap. Non. 305, 31:

    famosa impudensque largitio regis,

    Sall. J. 15, 5:

    Hymen,

    Ov. H. 9, 134 al. —Esp. law t. t., without reputation, Cod. 5, 40, 9; cf. infamia.—
    B.
    Transf., actively, defamatory, slanderous, scandalous (perh. not ante-Aug.):

    cognitionem de famosis libellis tractavit,

    libels, Tac. A. 1, 72:

    probris,

    id. ib. 11, 25:

    delationibus,

    id. ib. 4, 41; so,

    libelli,

    Suet. Aug. 55; cf.:

    de injuriis et libellis famosis,

    Dig. 46, tit. 10; Cod. Th. 9, 34, 7; Cod. Just. 9, 36, 1:

    carmen,

    a lampoon, pasquinade, Hor. Ep. 1, 19, 31:

    epigrammata,

    Suet. Caes. 73.— Sup., App. Mag. p. 324; Spart. Hadr. 15.— Adv.: fāmōse (acc. to I.), with fame or glory (post-class. and very rare), Aur. Vict. Caes. 20 med.—Comp.:

    morbum famosius curare,

    Tert. adv. Marc. 1, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > famosus

  • 16 frumentarius

    frūmentārĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to corn, corn-; milit., of or belonging to provisions, provision-:

    ager,

    Varr. R. R. 1, 11, 2; cf.

    campus,

    id. ib. 1, 7, 9:

    res,

    corn, provisions, Cic. Verr. 2, 3, 5, § 11; Caes. B. G. 1, 23, 1; 1, 37 fin. et saep.:

    loca,

    i. e. abounding in corn, id. ib. 1, 10, 2; cf.

    provinciae,

    id. B. C. 3, 73, 3; Cic. Att. 9, 9, 2:

    navis,

    a provision-ship, store-ship, Caes. B. C. 3, 96, 4:

    lex,

    respecting the distribution of grain at low rates, Cic. Tusc. 3, 20, 48; id. Sest. 48, 103; id. Brut. 62, 222; cf.:

    magna largitio C. Gracchi,

    id. Off. 2, 21, 72:

    causa,

    id. Verr. 2, 3, 5, § 10:

    lucra,

    id. ib. 2, 3, 37, §

    85: negotiatores,

    corn-dealers, Plin. 8, 44, 69, § 175:

    mensores,

    corn-measurers, Dig. 31, 1, 87.—
    II.
    Subst.: frūmentāri-us, ii, m.
    A.
    A corn-dealer:

    frumentarii, quibus cunctis montes maxumi frumenti sunt structi domi,

    Plaut. Ps. 1, 2, 54; Cic. Off. 3, 13, 57; 3, 16, 67; Liv. 4, 12, 10; 4, 15, 6 al. In the time of the emperors employed as a secret spy, Spart. Hadr. 11; Aur. Vict. Caes. 39 fin.; Capitol. Max. et Balb. 10, 3.—
    B.
    Milit., a purveyor of corn, commissary of the stores, victualler, Hirt. B. G. 8, 35, 4; Inscr. Orell. 3491; 3515; 4922; cf. frumentator.

    Lewis & Short latin dictionary > frumentarius

  • 17 fundus

    fundus, i, m. [Sanscr. budh-nas, ground; Gr. puthmên, pundax; O. H. Germ. Bodam; Germ. Boden; v. fodio], the bottom of any thing (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    armarii fundum exsecuit,

    the bottom of the chest, Cic. Clu. 64, 179:

    ollae,

    Plin. 15, 17, 18, § 60:

    scyphi,

    Dig. 41, 1, 26:

    (Aetna) fundo exaestuat imo,

    from the lowest bottom, Verg. A. 3, 577; cf.:

    imo Nereus ciet aequora fundo,

    id. ib. 2, 419:

    amnis fundo carens,

    Plin. 3, 16, 20, § 122:

    maris,

    Vulg. Judith, 5, 12:

    calicis,

    id. Isa. 51, 17.—Prov.:

    largitio fundum non habet,

    there is no end of giving, Cic. Off. 2, 15, 55.—
    * 2.
    Transf. (pars pro toto), a cup:

    hi duo longaevo censentur Nestore fundi,

    Mart. 8, 6, 9.—
    B.
    In partic., a piece of land, a farm, estate (syn.: praedium, villa): fundi appellatione omne aedificium et omnis ager continetur; sed in usu urbana aedificia aedes, rustica villae dicuntur;

    locus vero sine aedificio in urbe area, rure autem ager appellatur: idemque ager cum aedificio fundus dicitur,

    Dig. 50, 16, 211; Cic. Agr. 3, 2 fin.:

    cum inprobata sit eorum sententia qui putaverint furtivum fundum fieri posse,

    Gai. Inst. 2, 51; cf.: non hominum tantum neque rerum moventium... sed fundi quoque et aedium fieri furtum, Masur. Sab. ap. Gell. 11, 18, 13:

    cui nostrum non licet fundos nostros obire?

    Cic. de Or. 1, 58, 249:

    nunquam tam mane egredior, quin te in fundo conspicer fodere,

    Ter. Heaut. 1, 1, 16; Crass. ap. Cic. de Or. 2, 55, 224; Cic. Caecin. 36, 104; id. Verr. 2, 3, 50, § 119; id. Fam. 13, 69, 2; [p. 794] Quint. 4, 2, 131:

    dulcia poma feret cultus tibi fundus,

    Hor. S. 2, 5, 13 et saep.:

    euge, fundi et aedes, per tempus subvenistis mihi,

    Plaut. Truc. 1, 2, 84; cf.:

    si quidem habes fundum atque aedis,

    id. ib. 1, 2, 75:

    nostri fundi calamitas,

    Ter. Eun. 1, 1, 34:

    quasi non fundis exornatae multae incedant per vias,

    i. e. with the price of a farm, Plaut. Ep. 2, 2, 42:

    unumne fundum pulcherrimum populi Romani, disperire patiemini?

    Cic. Agr. 2, 29, 80:

    nunc is nobis fundus est, i. e. ex quo fructus capiamus,

    Plaut. Truc. 4, 2, 15 Spengel ad loc.—

    Prov.: fundum alienum arat, incultum familiarem deserit,

    Plaut. As. 5, 2, 24.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.: fluxas Phrygiae res vertere fundo, i. e. from its foundation, = funditus, Verg. A. 10, 88:

    cenae,

    the principal dish, Gell. 17, 8, 2.—
    B.
    In partic., publicists' t. t., qs. one who lays the foundation for the decision of a thing, one that approves a thing or ratifies it, the approver (syn. auctor): fundus dicitur populus esse rei, quam alienat, hoc est auctor, Paul. ex Fest. p. 89 Müll.:

    non ut hujus sententiae legisque fundus fierem,

    Gell. 19, 8, 12:

    negat ex foederato populo quemquam potuisse, nisi is populus fundus factus esset, in hanc civitatem venire, etc.,

    Cic. Balb. 8, 19 (where Cicero gives to this legal principle another meaning); cf.:

    quid enim potuit dici imperitius quam foederatos populos fieri fundos oportere?

    id. ib. 8, 20; 11, 27;

    18, 42: municipes sunt cives Romani ex municipiis, legibus suis et suo jure utentes... neque ulla populi Romani lege astricti, nisi populus eorum fundus factus est,

    Gell. 16, 13, 6.—
    2.
    Transf. (ante- and post-class., and rare):

    ut, quae cum ejus filio egi, ei rei fundus pater sit potior,

    may officially confirm, Plaut. Trin. 5, 1, 7; cf. Gell. 19, 8, 12; and Paul. ex Fest. p. 89 Müll. supra.

    Lewis & Short latin dictionary > fundus

  • 18 inconsultus

    1.
    in-consultus, a, um, adj.
    I.
    Not consulted, unasked (so perh. not in Cic.):

    inconsulto senatu,

    Liv. 36, 36, 2; so,

    inconsulto se,

    Suet. Tib. 52:

    me inconsulto,

    Amm. 17, 5, 12; 27, 2 fin.; Ambros. Ep. 6, 43; Plin. Ep. 10, 107, 2; Symm. Ep. 4, 8; 5, 18 al.—
    B.
    Transf., not regarded, not respected:

    inconsulta potestate superiore,

    Amm. 27, 2, 9:

    inconsulta pietate, Cod. Th. 15, 1, 37: inconsulta clementia,

    ib. 15, 15, 1. —
    II.
    Act.
    A.
    Without advice, not advised ( poet.):

    inconsulti abeunt, sedemque odere Sibyllae,

    Verg. A. 3, 452. —
    B. 1.
    Of persons:

    homo inconsultus et temerarius,

    Cic. Deiot. 6, 16; Suet. Claud. 15 (with praeceps; opp. circumspectus); Hor. Ep. 1, 5, 15; cf.:

    heu rebus servare serenis inconsulta modum (Capua),

    Sil. 8, 547. —
    2.
    Of things:

    bene consultum inconsultum est, si id inimicis usui'st,

    Plaut. Mil. 3, 1, 6:

    ratio,

    Cic. Rab. Post. 1, 2:

    largitio,

    Liv. 5, 20, 5:

    pavor,

    id. 22, 6, 6:

    pugna,

    id. 22, 44, 7:

    aures turbae,

    Sen. Ep. 40:

    motus,

    Gell. 19, 1, 17: aliquem inconsulto calore interficere, in a sudden heat, Mos. et Rom. Leg. Coll. 4, 3, 6.— Adv. in two forms.
    (α).
    incon-sultē, unadvisedly, inconsiderately (class.):

    inconsulte ac temere dicere,

    Cic. N. D. 1, 16, 43:

    inconsulte et incaute commissum proelium,

    Liv. 4, 37, 8:

    temereque vivere,

    Sen. Ben. 1:

    processerant,

    Caes. B. C. 1, 45. Comp.:

    inconsultius quam venerat se gessit,

    Liv. 41, 10, 5. —
    (β).
    inconsultō: se in periculum mittere, Auct. ad Her. 3, 5, 8:

    deleta et inducta,

    Dig. 28, 4, 1.
    2.
    inconsultus, ūs, m. [2. in-consulo], the not advising with another (anteclass.; only in the abl. sing.):

    inconsultu meo,

    without consulting me, Plaut. Trin. 1, 2, 130.

    Lewis & Short latin dictionary > inconsultus

  • 19 largitionalis

    largītĭōnālis, e, adj. [largitio, II.], of or belonging to the imperial treasury: officiales, treasury-officers, masters of the treasury, Cod. Th. 12, 6, 13; also subst.: largī-tĭōnālis, is, m., a treasury-officer, Vop. Carin. 19.

    Lewis & Short latin dictionary > largitionalis

  • 20 ostento

    ostento, āvi, ātum ( inf. pass. ostentarier, Plaut. Most. 1, 3, 129), 1, v. freq. a. [ostendo], to present to view, to show, exhibit (class.).
    I.
    In gen.:

    alicui jugula sua pro capite alicujus,

    to present, offer, Cic. Att. 1, 16, 4:

    aliquem,

    Verg. A. 12, 479:

    campos nitentes,

    id. ib. 6, 678:

    Sidonias opes,

    id. ib. 4, 75:

    passum capillum,

    Caes. B. G. 7, 48:

    liberos,

    Suet. Aug. 34: quo res sapsa loco sese ostentat, Enn. ap. Fest. p. 325 Müll. (Ann. v. 372 Vahl.).—
    II.
    In partic.
    A.
    To show off with vanity or boastfulness, to display, make a display of, boast of, vaunt:

    amorem tibi meum,

    Cic. Fam. 10, 3, 4:

    quid me ostentem,

    why should I make a display of myself? id. ib. 1, 4, 3:

    et prae se ferre,

    id. Att. 2, 23, 3:

    memoriae ostentandae causā,

    Auct. Her. 2, 30, 47: clientelas, Dolabell. ap. Cic. Fam. 9, 9, 2:

    triumphos suos,

    Sall. J. 31, 10:

    eum ipsum aliis,

    id. ib. 49, 4:

    se in aliis rebus,

    to exhibit themselves, Cic. Cael. 28, 67:

    Ambiorigem ostentant fidei faciundae causā,

    Caes. B. G. 5, 41.—
    B.
    To hold out or up as an example:

    desine Tydiden vultuque et murmure nobis Ostentare,

    Ov. M. 13, 350.—
    C.
    To hold out for the purpose of offering or giving; to proffer, promise:

    alterā manu fert lapidem, panem ostentat alterā,

    Plaut. Aul. 2, 2, 18:

    agrum,

    Cic. Agr. 2, 28, 78:

    praemia,

    Sall. J. 66, 1; 89, 1; cf.:

    praemia modo, modo formidinem,

    id. ib. 23, 1:

    praedam,

    id. ib. 68, 3.—
    D.
    To hold out in a threatening manner; to threaten, menace:

    caedem, servitutem,

    Cic. Fam. 4, 14, 1:

    periculum capitis,

    id. Clu. 8, 25:

    minas,

    Liv. 2, 42.—
    E.
    To show by speech or signs; to indicate, point out, signify, reveal, disclose:

    (largitio) verbis ostentari potest, re verā fieri, nisi exhausto aerario, nullo pacto potest,

    Cic. Agr. 2, 4, 18:

    tibi me istis esse familiarem,

    id. Fam. 9, 6, 2:

    principem,

    to reveal, Plin. Pan. 4, 7.—With rel.-clause: ostentans, quanta eos... invidia maneret showing, declaring, Suet. Caes. 14.

    Lewis & Short latin dictionary > ostento

См. также в других словарях:

  • LARGITIO — plus quam donatio; velenim sic dicitur intempestiva donatio, aut flagitiosa, apud Tac. Ann. l. 1. c. 36. vel profusio: Apud Claud. de 4. Cons. Honor. Carm. 8. v. 117. Largitor opum, largitor honorum Pronus et in melius gaudens convertere fata.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Largitĭo — (röm. Ant.), 1) jede freiwillige Gabe von Vornehmen u. Reichen für das Volk, wie Kampfspiele, Gastmähler, bes. Austheilung an Getreide, Öl, Geld etc.; bes. 2) L. frumentarĭa, die Vertheilung von Getreide an das Volk, entweder um einen niedrigeren …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Largitio —    • Largitio,          в тесном смысле называлась всякая тороватость в отношение к народу, как то: игры, состязания, угощения, особенно же раздача хлеба, денег, елея и т. п.     I. Largetio frumentaria. Уже с древних времен государство снабжало… …   Реальный словарь классических древностей

  • largitio — index largess (generosity) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Largitio — Darstellung der Freigiebigkeit von Constantius II. im Chronographen des Jahres 354. Als Largitio (lateinisch „Freigebigkeit“) werden Spenden und Geschenke in römischer Zeit bezeichnet, die zu einem soziopolitischen System gehörten.… …   Deutsch Wikipedia

  • OLEI Largitio — populo facta a Severo Imperat. memoratur Spartiano m vita eius, c. 18. Tripolim, unde oriundus erat, contusis bellicosisimts gentibus securissimam reddidit, ac pacem diuturnam, oleum gratitum et fecundissimum agrum donavit. Ad usum videl.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Arch of Constantine — The Arch of Constantine (Italian: Arco di Costantino) is a triumphal arch in Rome, situated between the Colosseum and the Palatine Hill. It was erected to commemorate Constantine I s victory over Maxentius at the Battle of Milvian Bridge on… …   Wikipedia

  • Arc De Constantin — Arc de Constantin …   Wikipédia en Français

  • Arc de Constantin — Vue de l arc depuis la Via Triumphalis Lieu de construction Voie triomphale Date de construction 315 ap. J. C. Ordonné par …   Wikipédia en Français

  • Arc de constantin — Arc de Constantin …   Wikipédia en Français

  • Arcus Constantini — Arc de Constantin Arc de Constantin …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»