Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

incūso

  • 1 incūsō

        incūsō āvī, ātus, āre    [1 in+causa], to accuse, complain of, find fault with, blame: te absentem, T.: Belgas, qui se dedidissent, Cs.: alqm graviter, L.: alqm luxūs, Ta.: Multa se, qui non acceperit, etc., V.: foedus vio<*>ati hospiti, L.: iniurias Romanorum, L.: angustias stipendii, Ta.: se proditos, L.: in Blaesum multa, Ta.
    * * *
    incusare, incusavi, incusatus V
    accuse, blame, criticize, condemn

    Latin-English dictionary > incūsō

  • 2 incuso

    incūso, āvi, ātum, āre, v. a. [in-causa], to accuse one of something, to complain of, find fault with, blame (cf.: arguo, accuso, vitupero; class., but not in Cic.).—Constr. aliquem alicujus rei, aliquem quod, aliquid, etc.—With acc. of person:

    qui alterum incusat probri,

    Plaut. Truc. 1, 2, 58:

    te ipse jure optumo merito incuses licet,

    id. Most. 3, 2, 24:

    aliquem luxūs et superbiae,

    Tac. A. 2, 78:

    vehementer eos incusavit, quod,

    Caes. B. G. 1, 40; 2, 15; Verg. A. 11, 471.— With acc. of the thing (post-class.), Liv. 1, 9, 13; 8, 23, 4:

    factum alicujus,

    Ov. R. Am. 479:

    angustias stipendii, duritiam operum,

    to complain of, Tac. A. 1, 35:

    casus,

    id. ib. 6, 23.—With acc. and inf.:

    incusaverat bella ex bellis seri,

    Liv. 31, 6, 4; 26, 12, 11; 33, 35, 11:

    cum Poenus dolo dimissum Romanum incusaret,

    id. 24, 1, 10; cf. pass., with nom. and inf., Amm. 14, 11, 24.—In part. pass.: incūsātus, a, um, complained of, found fault with:

    sterilitas cacuminis jure incusata,

    Col. 3, 17, 3:

    in Augusto incusatae liberorum mortes,

    charged upon, attributed to, Plin. 7, 45, 46, § 149.

    Lewis & Short latin dictionary > incuso

  • 3 incusatus

    incūso, āvi, ātum, āre, v. a. [in-causa], to accuse one of something, to complain of, find fault with, blame (cf.: arguo, accuso, vitupero; class., but not in Cic.).—Constr. aliquem alicujus rei, aliquem quod, aliquid, etc.—With acc. of person:

    qui alterum incusat probri,

    Plaut. Truc. 1, 2, 58:

    te ipse jure optumo merito incuses licet,

    id. Most. 3, 2, 24:

    aliquem luxūs et superbiae,

    Tac. A. 2, 78:

    vehementer eos incusavit, quod,

    Caes. B. G. 1, 40; 2, 15; Verg. A. 11, 471.— With acc. of the thing (post-class.), Liv. 1, 9, 13; 8, 23, 4:

    factum alicujus,

    Ov. R. Am. 479:

    angustias stipendii, duritiam operum,

    to complain of, Tac. A. 1, 35:

    casus,

    id. ib. 6, 23.—With acc. and inf.:

    incusaverat bella ex bellis seri,

    Liv. 31, 6, 4; 26, 12, 11; 33, 35, 11:

    cum Poenus dolo dimissum Romanum incusaret,

    id. 24, 1, 10; cf. pass., with nom. and inf., Amm. 14, 11, 24.—In part. pass.: incūsātus, a, um, complained of, found fault with:

    sterilitas cacuminis jure incusata,

    Col. 3, 17, 3:

    in Augusto incusatae liberorum mortes,

    charged upon, attributed to, Plin. 7, 45, 46, § 149.

    Lewis & Short latin dictionary > incusatus

  • 4 incūsātiō

        incūsātiō ōnis, f    [incuso], a blaming, denunciation: vitiorum.

    Latin-English dictionary > incūsātiō

  • 5 exagito

    ex-ăgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a., to drive out of its position or place; to stir up, rouse up, disturb.
    I.
    Lit. (very seldom):

    ut quicquid faecis subsederit exagitet, et in summum reducat,

    Col. 12, 19, 4:

    vis (venti) exagitata foras erumpitur,

    Lucr. 6, 583. — Poet.:

    lustra ferarum Venatu,

    to disturb, Sil. 16, 553:

    lepus hic aliis exagitandus erit,

    to rouse, start, Ov. A. A. 3, 662; cf. Petr. 131, 7.—
    II.
    Trop., to rouse up (qs. like a wild beast), to disquiet, harass, persecute, disturb, torment.
    A.
    In gen.:

    insectandis exagitandisque nummariis judicibus,

    Cic. Att. 1, 16, 8; cf. Prop. 2, 8, 19:

    permulti sedes suas patrias, istius injuriis exagitati, reliquerant,

    Cic. Verr. 2, 3, 18:

    ab Suevis complures annos exagitati bello premebantur et agricultura prohibebantur,

    Caes. B. G. 4, 1, 2; cf. id. ib. 2, 29 fin.:

    at omnes di exagitent me, si, etc.,

    Hor. S. 2, 6, 54; cf. Ov. F. 5, 141:

    exagitari verberibus Furiarum,

    Suet. Ner. 34:

    quos flagitium, egestas, conscius animus exagitabat,

    Sall. C. 14, 3:

    senatus vulgi rumoribus exagitatus,

    id. ib. 29, 1:

    rem publicam seditionibus,

    id. ib. 51, 32.—
    B.
    In partic.
    1.
    To scold, rail at, to attack violently, to censure, criticise, satirize, rally (cf.: objurgo, improbo, increpo, vitupero, calumnior, reprehendo;

    peto, incuso, etc.): hi omnes convicio L. Lentuli consulis correpti exagitabantur,

    Caes. B. C. 1, 2, 4:

    cum etiam Demosthenes exagitetur ut putidus,

    Cic. Or. 8 fin.; cf. Suet. Aug. 86:

    inventi sunt, qui hanc dicendi exercitationem exagitarent atque contemnerent,

    Cic. de Or. 3, 16:

    in rebus palam a consularibus exagitatis et in summam invidiam adductis,

    id. Fam. 1, 1 fin.; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 3:

    exagitabantur omnes ejus fraudes atque fallaciae,

    Cic. Clu. 36, 101; cf. id. Sull. 21:

    quod apud Lucilium scite exagitat in Albucio Scaevola, quam lepide lexeis compostae, etc.,

    id. Or. 44, 149.—
    2.
    To stir up, irritate, excite:

    coepere (tribuni) senatum criminando plebem exagitare,

    Sall. C. 38, 1; cf.

    vulgum,

    id. J. 73, 5.—In a good sense:

    hujus disputationibus et exagitatus maxime orator est et adjutus,

    incited, urged onwards, Cic. Or. 3, 12.—Of abstract objects:

    in tali tempore tanta vis hominis leniunda quam exagitanda videbatur,

    Sall. C. 48, 5; Tac. A. 4, 12.—
    b.
    Transf., to stir up, excite the passions themselves: ne et meum maerorem exagitem et te in eundem luctum vocem, Cic. Att. 3, 7, 2;

    tristes curas,

    Luc. 8, 44:

    furores immiti corde,

    Cat. 64, 94.

    Lewis & Short latin dictionary > exagito

  • 6 incusabilis

    incūsābĭlis, e, adj. [incuso], blameworthy (late Lat.); comp., Tert. ad Nat. 1, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > incusabilis

  • 7 insimulo

    in-sĭmŭlo, āvi, ātum, 1, v. a., to make a plausible charge (true or false) against a person before a tribunal; to make suspected, charge, accuse, blame, esp. falsely; to invent a charge or bear false witness against (syn.: accuso, incuso, arguo).
    1.
    With acc. of person:

    si non facit tu male facis, quae insontem insimules,

    Plaut. Men. 5, 2, 55:

    hic tu me etiam insimulas,

    Cic. Fam. 7, 13, 1:

    non possum quemquam insimulare falso,

    id. Verr. 2, 5, 41, § 107:

    hic tu me etiam insimulas,

    id. Fam. 7, 13, 1:

    (hunc) velut insidiis ejus petitus sceleste insimulare coepit,

    Vell. 2, 60, 3:

    criminibus falsis insimulasse virum,

    Ov. H. 6, 21.—
    2.
    With acc. of person and gen. of the charge:

    Amphitruo uxorem insimulat probri,

    Plaut. Am. 1, 2, 15:

    se peccati, quod, etc.,

    Cic. Tusc. 3, 27, 64:

    Verrem avaritiae,

    id. Verr. 2, 1, 49, § 128:

    Vercingetorix proditionis insimulatus,

    Caes. B. G. 7, 20:

    proditionis insimulari,

    Liv. 44, 16:

    erum insimulabis avaritiae,

    Ter. Phorm. 2, 3, 12:

    repetundarum insimulari,

    Quint. 4, 2, 15 Halm.—
    3.
    With acc. and inf.:

    queruntur, quod eos insimulemus omnia incerta dicere,

    Cic. Ac. 2, 10, 32:

    insimulant hominem fraudandi causa discessisse,

    id. Verr. 2, 2, 24, § 59:

    et quod illum durum insimulat, id non est,

    Ter. Heaut. 1, 2, 30; cf. in pass., with nom. and inf.:

    rumore tenus insimulatus fovisse partes hostiles,

    Amm. 14, 5, 3:

    Alcibiades absens insimulatur Athenis mysteria Cereris enuntiavisse,

    Just. 5, 1, 1.—
    4.
    With two acc.: mirum'st [p. 966] sic (eum) me insimulare falso facinus tam malum, Flaut. Am. 2, 2, 229:

    quod illum insimulat durum, id non est,

    Ter. Heaut. 1, 2, 30.—
    5.
    With acc. of the charge alone:

    non istuc quod tu insimulas,

    Plaut. Aul. 2, 4, 9 (Bothe and Wagner, quo):

    istuc facinus, quod tu insimulas,

    id. Am. 2, 2, 188 Fleck.:

    id quod ego injuratus insimulo,

    Cic. Verr. 2, 5, 41, § 107; 2, 5, 59, § 153:

    aperta,

    id. Clu. 64, 180; cf.:

    neque aliud quam patientia aut pudor, quod legato pepercisset, insimulari posset,

    Liv. 29, 20, 4. —
    6.
    With abl. of manner:

    fateri facinus insimulati falso crimine senatus,

    Liv. 6, 16, 1; Ov. H. 6, 21 (supra).

    Lewis & Short latin dictionary > insimulo

См. также в других словарях:

  • incuso — adj. 1. Que está cunhado só de um lado (moeda, medalha, etc.). 2. Trabalhado a martelo …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • incuso — incuso, sa (Del lat. incūsus). adj. Dicho de una moneda o de una medalla: Que lleva en hueco por una cara el mismo cuño que por la opuesta tiene en relieve …   Diccionario de la lengua española

  • incuso — (Del lat. incusus.) ► adjetivo Se aplica a la moneda o medalla que tiene en la cara el hueco y en el reverso el relieve de un mismo cuño. * * * incuso, a (del lat. «incūsus») adj. Se aplica a la *moneda o *medalla cuyas caras son una el hueco y… …   Enciclopedia Universal

  • incuso — {{#}}{{LM I21519}}{{〓}} {{[}}incuso{{]}}, {{[}}incusa{{]}} ‹in·cu·so, sa› {{《}}▍ adj.{{》}} {{♂}}Referido especialmente a una medalla o a una moneda,{{♀}} que tienen la misma imagen por las dos caras, en una en relieve y en la otra en hueco: • En… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • Monedas de Grecia — Tetradracma de Atenas (490 a. C.). Las monedas fueron inventadas en el reino de Lidia, en lo que hoy es el noroeste de Turquía, hacia el 620 a. C. (fueron inventadas independientemente en Grecia hacia …   Wikipedia Español

  • Ancient Greek coinage — Greek coins and Greek coinage redirect here. For modern Greek euro coins, see Greek euro coins. Numismatics Terminology …   Wikipedia

  • Internal reconstruction — is a method of recovering information about a language s past from the characteristics of the language at a later date. Whereas the comparative method compares variations between languages such as in sets of cognates under the assumption that… …   Wikipedia

  • Airbender — Los maestros del aire son una invención del universo de Avatar: La leyenda de Aang, serie popular de Nickelodeon. Los maestros capaces de usar los elementos de su nación, ya sean los nomadas del aire (maestros del aire), la nación del fuego… …   Wikipedia Español

  • Aldea Oculta de la Hoja — Aldea de Naruto Símbolo de la Aldea Oculta de la Hoja. Información Significado del nombre Aldea Oculta de la Hoja Otros nombres Konoha …   Wikipedia Español

  • El barbero de Sevilla — El Barbero de Sevilla, o Almaviva, o sea, la precaución inútil Il barbiere di Siviglia, o Almaviva, ossia L inutile precauzione Los cinco personajes claves de la comedia: Fígaro, Rosina, Almaviva, Doctor Bartolo y Don Basilio, 1913. Forma ópera… …   Wikipedia Español

  • Biomecanoide — Saltar a navegación, búsqueda Los Biomecanoides o Space Jockeys son una raza ficticia de alienígenas de la saga Alien. Son, con acierto, la raza más misteriosa y desconocida de todas las que se muestran. A ellos se les atribuyen el origen de la… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»