Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

incūso

  • 1 incuso

    incūso, āre, āvi, ātum [in + causa] - tr. - [st1]1 [-] accuser [au sens de faire des reproches à], blâmer.    - incusare aliquem vehementer, Caes. BG. 1, 40, 1: accabler qqn de violents reproches. --- cf. G. 2, 15, 5 ; Virg. Fin. 11, 471.    - incusare aliquem alicujus rei: accuser qqn de qqch.    - incusare aliquem superbiae, Tac. An. 2, 78: accuser qqn d'orgueil. [st1]2 [-] reprocher, se plaindre de qqch.    - incusare injurias Romanorum, Liv. 8, 23, 4: reprocher les injustices des Romains. --- cf. Liv. 1,9, 14; Tac. An. 1, 35; 6, 23.    - incusare + prop. inf.: articuler comme grief que, comme reproche que. --- Liv. 26, 12, 11; 31, 6, 4 ; Tac. An. 4, 17.    - cum Poenus dolo dimissum Romanum incusaret, Liv. 24, 1, 10: comme les Carthaginois se plaignaient de ce qu'on avait laissé s'échapper les Romains.    - incusabatur facile toleraturus exilium, Tac. An. 6, 3: on lui faisait ce reproche qu'il supporterait facilement son exil.    - [avec quod et subj.] incusat se quod me moretur, Plin. Ep. 6, 20, 12: elle s'accuse, (se reproche) de me retarder.
    * * *
    incūso, āre, āvi, ātum [in + causa] - tr. - [st1]1 [-] accuser [au sens de faire des reproches à], blâmer.    - incusare aliquem vehementer, Caes. BG. 1, 40, 1: accabler qqn de violents reproches. --- cf. G. 2, 15, 5 ; Virg. Fin. 11, 471.    - incusare aliquem alicujus rei: accuser qqn de qqch.    - incusare aliquem superbiae, Tac. An. 2, 78: accuser qqn d'orgueil. [st1]2 [-] reprocher, se plaindre de qqch.    - incusare injurias Romanorum, Liv. 8, 23, 4: reprocher les injustices des Romains. --- cf. Liv. 1,9, 14; Tac. An. 1, 35; 6, 23.    - incusare + prop. inf.: articuler comme grief que, comme reproche que. --- Liv. 26, 12, 11; 31, 6, 4 ; Tac. An. 4, 17.    - cum Poenus dolo dimissum Romanum incusaret, Liv. 24, 1, 10: comme les Carthaginois se plaignaient de ce qu'on avait laissé s'échapper les Romains.    - incusabatur facile toleraturus exilium, Tac. An. 6, 3: on lui faisait ce reproche qu'il supporterait facilement son exil.    - [avec quod et subj.] incusat se quod me moretur, Plin. Ep. 6, 20, 12: elle s'accuse, (se reproche) de me retarder.
    * * *
        Incuso, incusas, pen. prod. incusare. Plaut. Se plaindre d'aucun, et le blasmer de quelque mal qu'il a faict.
    \
        Quid me incusas Clitipho? Terent. Pourquoy te plains tu de moy?
    \
        Quae tute dudum coram me incusaueras. Terent. De quoy tu t'estois plaind à moy.
    \
        Intemperiem caeli incusantes. Corn. Tacit. S'excusants sur le mauvais temps, Se plaignants de mauvais temps.

    Dictionarium latinogallicum > incuso

  • 2 incūsō

        incūsō āvī, ātus, āre    [1 in+causa], to accuse, complain of, find fault with, blame: te absentem, T.: Belgas, qui se dedidissent, Cs.: alqm graviter, L.: alqm luxūs, Ta.: Multa se, qui non acceperit, etc., V.: foedus vio<*>ati hospiti, L.: iniurias Romanorum, L.: angustias stipendii, Ta.: se proditos, L.: in Blaesum multa, Ta.
    * * *
    incusare, incusavi, incusatus V
    accuse, blame, criticize, condemn

    Latin-English dictionary > incūsō

  • 3 incuso

    incūso, āvi, ātum, āre, v. a. [in-causa], to accuse one of something, to complain of, find fault with, blame (cf.: arguo, accuso, vitupero; class., but not in Cic.).—Constr. aliquem alicujus rei, aliquem quod, aliquid, etc.—With acc. of person:

    qui alterum incusat probri,

    Plaut. Truc. 1, 2, 58:

    te ipse jure optumo merito incuses licet,

    id. Most. 3, 2, 24:

    aliquem luxūs et superbiae,

    Tac. A. 2, 78:

    vehementer eos incusavit, quod,

    Caes. B. G. 1, 40; 2, 15; Verg. A. 11, 471.— With acc. of the thing (post-class.), Liv. 1, 9, 13; 8, 23, 4:

    factum alicujus,

    Ov. R. Am. 479:

    angustias stipendii, duritiam operum,

    to complain of, Tac. A. 1, 35:

    casus,

    id. ib. 6, 23.—With acc. and inf.:

    incusaverat bella ex bellis seri,

    Liv. 31, 6, 4; 26, 12, 11; 33, 35, 11:

    cum Poenus dolo dimissum Romanum incusaret,

    id. 24, 1, 10; cf. pass., with nom. and inf., Amm. 14, 11, 24.—In part. pass.: incūsātus, a, um, complained of, found fault with:

    sterilitas cacuminis jure incusata,

    Col. 3, 17, 3:

    in Augusto incusatae liberorum mortes,

    charged upon, attributed to, Plin. 7, 45, 46, § 149.

    Lewis & Short latin dictionary > incuso

  • 4 incuso

    in-cūso, āvī, ātum, āre [ causa ]
    винить, обвинять, жаловаться (на), порицать (aliquem Cs; factum alicujus O)
    i. aliquem rei alicujus (ob rem aliquam) Pl, T etc. и aliquid in aliquem T — порицать (бранить) кого-л. за что-л

    Латинско-русский словарь > incuso

  • 5 incuso

    in-cūso, āvī, ātum, āre (in u. causa), jmd. od. etw. beschuldigen, sich über jmd. od. etw. beschweren, alqm, Caes.: alqm graviter ob defectionem, Liv.: alqm probri, Plaut.: alqm luxus et superbiae, Tac.: iniurias Romanorum, Liv.: factum alcis, Ov.: alienam culpam, Quint.: quietem Africani nostri somniantis, Cic. de rep. 6, 7 B. ( bei Macr. somn. Scip. 1, 2, 5, wo Jan accusant): in Blaesum multa foedaque, Tac. ann. 5, 7: m. folg. Acc. u. Infin., Liv. 24, 1, 10 u. ö. Tac. ann. 3, 38; 4, 17 u. 6, 27: im Passiv m. folg. Nom. u. Infin., Tac. ann. 6, 3. Amm. 14, 11, 24: m. folg. quod u. Konj., Plin. ep. 6, 20, 12. Tac. hist. 3, 38: m. folg. indir. Fragesatz, Verg. Aen. 11, 471. – Partic. Perf. incūsātus, zum Vorwurfe gemacht, zur Last gelegt, Colum. u. Plin.

    lateinisch-deutsches > incuso

  • 6 incuso

    in-cūso, āvī, ātum, āre (in u. causa), jmd. od. etw. beschuldigen, sich über jmd. od. etw. beschweren, alqm, Caes.: alqm graviter ob defectionem, Liv.: alqm probri, Plaut.: alqm luxus et superbiae, Tac.: iniurias Romanorum, Liv.: factum alcis, Ov.: alienam culpam, Quint.: quietem Africani nostri somniantis, Cic. de rep. 6, 7 B. ( bei Macr. somn. Scip. 1, 2, 5, wo Jan accusant): in Blaesum multa foedaque, Tac. ann. 5, 7: m. folg. Acc. u. Infin., Liv. 24, 1, 10 u. ö. Tac. ann. 3, 38; 4, 17 u. 6, 27: im Passiv m. folg. Nom. u. Infin., Tac. ann. 6, 3. Amm. 14, 11, 24: m. folg. quod u. Konj., Plin. ep. 6, 20, 12. Tac. hist. 3, 38: m. folg. indir. Fragesatz, Verg. Aen. 11, 471. – Partic. Perf. incūsātus, zum Vorwurfe gemacht, zur Last gelegt, Colum. u. Plin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > incuso

  • 7 incusatus

    incūso, āvi, ātum, āre, v. a. [in-causa], to accuse one of something, to complain of, find fault with, blame (cf.: arguo, accuso, vitupero; class., but not in Cic.).—Constr. aliquem alicujus rei, aliquem quod, aliquid, etc.—With acc. of person:

    qui alterum incusat probri,

    Plaut. Truc. 1, 2, 58:

    te ipse jure optumo merito incuses licet,

    id. Most. 3, 2, 24:

    aliquem luxūs et superbiae,

    Tac. A. 2, 78:

    vehementer eos incusavit, quod,

    Caes. B. G. 1, 40; 2, 15; Verg. A. 11, 471.— With acc. of the thing (post-class.), Liv. 1, 9, 13; 8, 23, 4:

    factum alicujus,

    Ov. R. Am. 479:

    angustias stipendii, duritiam operum,

    to complain of, Tac. A. 1, 35:

    casus,

    id. ib. 6, 23.—With acc. and inf.:

    incusaverat bella ex bellis seri,

    Liv. 31, 6, 4; 26, 12, 11; 33, 35, 11:

    cum Poenus dolo dimissum Romanum incusaret,

    id. 24, 1, 10; cf. pass., with nom. and inf., Amm. 14, 11, 24.—In part. pass.: incūsātus, a, um, complained of, found fault with:

    sterilitas cacuminis jure incusata,

    Col. 3, 17, 3:

    in Augusto incusatae liberorum mortes,

    charged upon, attributed to, Plin. 7, 45, 46, § 149.

    Lewis & Short latin dictionary > incusatus

  • 8 incusatio

    incūsātĭo, ōnis, f. [incuso] reproche, blâme. --- Cic. de Or. 3, 106.
    * * *
    incūsātĭo, ōnis, f. [incuso] reproche, blâme. --- Cic. de Or. 3, 106.
    * * *
        Incusatio, Verbale. Cic. Plainti, Blasme.

    Dictionarium latinogallicum > incusatio

  • 9 incusatio

    incūsātio, ōnis f. [ incuso ]
    обвинение, порицание C

    Латинско-русский словарь > incusatio

  • 10 incusativus

    incūsātīvus, ī m. [ incuso ] (sc. casus) грам.

    Латинско-русский словарь > incusativus

  • 11 incusabilis

    incūsābilis, e (incuso), beschuldigenswert, im Compar. incusabilior, Tert. ad nat. 1, 12. – Adv. incūsābiliter, Gelas. epist. 1, 17.

    lateinisch-deutsches > incusabilis

  • 12 incusatio

    incūsātio, ōnis, f. (incuso), die Beschuldigung, Cic. de or. 3, 106. Donat. Ter. Andr. 5, 4, 7 u. Phorm. 2, 3, 12.

    lateinisch-deutsches > incusatio

  • 13 incusativus

    incūsātīvus, a, um (incuso), anklagend, als gramm. t. t., subst. incūsātīvus, ī, m. (sc. casus), der Akkusativ, Diom. 314, 16.

    lateinisch-deutsches > incusativus

  • 14 incusator

    incūsātor, ōris, m. (incuso), der Ankläger, Cod. Iust. 12, 36, 18. § 8.

    lateinisch-deutsches > incusator

  • 15 incusabilis

    incūsābilis, e (incuso), beschuldigenswert, im Compar. incusabilior, Tert. ad nat. 1, 12. – Adv. incūsābiliter, Gelas. epist. 1, 17.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > incusabilis

  • 16 incusatio

    incūsātio, ōnis, f. (incuso), die Beschuldigung, Cic. de or. 3, 106. Donat. Ter. Andr. 5, 4, 7 u. Phorm. 2, 3, 12.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > incusatio

  • 17 incusativus

    incūsātīvus, a, um (incuso), anklagend, als gramm. t. t., subst. incūsātīvus, ī, m. (sc. casus), der Akkusativ, Diom. 314, 16.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > incusativus

  • 18 incusator

    incūsātor, ōris, m. (incuso), der Ankläger, Cod. Iust. 12, 36, 18. § 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > incusator

  • 19 incūsātiō

        incūsātiō ōnis, f    [incuso], a blaming, denunciation: vitiorum.

    Latin-English dictionary > incūsātiō

  • 20 exagito

    ex-ăgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a., to drive out of its position or place; to stir up, rouse up, disturb.
    I.
    Lit. (very seldom):

    ut quicquid faecis subsederit exagitet, et in summum reducat,

    Col. 12, 19, 4:

    vis (venti) exagitata foras erumpitur,

    Lucr. 6, 583. — Poet.:

    lustra ferarum Venatu,

    to disturb, Sil. 16, 553:

    lepus hic aliis exagitandus erit,

    to rouse, start, Ov. A. A. 3, 662; cf. Petr. 131, 7.—
    II.
    Trop., to rouse up (qs. like a wild beast), to disquiet, harass, persecute, disturb, torment.
    A.
    In gen.:

    insectandis exagitandisque nummariis judicibus,

    Cic. Att. 1, 16, 8; cf. Prop. 2, 8, 19:

    permulti sedes suas patrias, istius injuriis exagitati, reliquerant,

    Cic. Verr. 2, 3, 18:

    ab Suevis complures annos exagitati bello premebantur et agricultura prohibebantur,

    Caes. B. G. 4, 1, 2; cf. id. ib. 2, 29 fin.:

    at omnes di exagitent me, si, etc.,

    Hor. S. 2, 6, 54; cf. Ov. F. 5, 141:

    exagitari verberibus Furiarum,

    Suet. Ner. 34:

    quos flagitium, egestas, conscius animus exagitabat,

    Sall. C. 14, 3:

    senatus vulgi rumoribus exagitatus,

    id. ib. 29, 1:

    rem publicam seditionibus,

    id. ib. 51, 32.—
    B.
    In partic.
    1.
    To scold, rail at, to attack violently, to censure, criticise, satirize, rally (cf.: objurgo, improbo, increpo, vitupero, calumnior, reprehendo;

    peto, incuso, etc.): hi omnes convicio L. Lentuli consulis correpti exagitabantur,

    Caes. B. C. 1, 2, 4:

    cum etiam Demosthenes exagitetur ut putidus,

    Cic. Or. 8 fin.; cf. Suet. Aug. 86:

    inventi sunt, qui hanc dicendi exercitationem exagitarent atque contemnerent,

    Cic. de Or. 3, 16:

    in rebus palam a consularibus exagitatis et in summam invidiam adductis,

    id. Fam. 1, 1 fin.; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 3:

    exagitabantur omnes ejus fraudes atque fallaciae,

    Cic. Clu. 36, 101; cf. id. Sull. 21:

    quod apud Lucilium scite exagitat in Albucio Scaevola, quam lepide lexeis compostae, etc.,

    id. Or. 44, 149.—
    2.
    To stir up, irritate, excite:

    coepere (tribuni) senatum criminando plebem exagitare,

    Sall. C. 38, 1; cf.

    vulgum,

    id. J. 73, 5.—In a good sense:

    hujus disputationibus et exagitatus maxime orator est et adjutus,

    incited, urged onwards, Cic. Or. 3, 12.—Of abstract objects:

    in tali tempore tanta vis hominis leniunda quam exagitanda videbatur,

    Sall. C. 48, 5; Tac. A. 4, 12.—
    b.
    Transf., to stir up, excite the passions themselves: ne et meum maerorem exagitem et te in eundem luctum vocem, Cic. Att. 3, 7, 2;

    tristes curas,

    Luc. 8, 44:

    furores immiti corde,

    Cat. 64, 94.

    Lewis & Short latin dictionary > exagito

См. также в других словарях:

  • incuso — adj. 1. Que está cunhado só de um lado (moeda, medalha, etc.). 2. Trabalhado a martelo …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • incuso — incuso, sa (Del lat. incūsus). adj. Dicho de una moneda o de una medalla: Que lleva en hueco por una cara el mismo cuño que por la opuesta tiene en relieve …   Diccionario de la lengua española

  • incuso — (Del lat. incusus.) ► adjetivo Se aplica a la moneda o medalla que tiene en la cara el hueco y en el reverso el relieve de un mismo cuño. * * * incuso, a (del lat. «incūsus») adj. Se aplica a la *moneda o *medalla cuyas caras son una el hueco y… …   Enciclopedia Universal

  • incuso — {{#}}{{LM I21519}}{{〓}} {{[}}incuso{{]}}, {{[}}incusa{{]}} ‹in·cu·so, sa› {{《}}▍ adj.{{》}} {{♂}}Referido especialmente a una medalla o a una moneda,{{♀}} que tienen la misma imagen por las dos caras, en una en relieve y en la otra en hueco: • En… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • Monedas de Grecia — Tetradracma de Atenas (490 a. C.). Las monedas fueron inventadas en el reino de Lidia, en lo que hoy es el noroeste de Turquía, hacia el 620 a. C. (fueron inventadas independientemente en Grecia hacia …   Wikipedia Español

  • Ancient Greek coinage — Greek coins and Greek coinage redirect here. For modern Greek euro coins, see Greek euro coins. Numismatics Terminology …   Wikipedia

  • Internal reconstruction — is a method of recovering information about a language s past from the characteristics of the language at a later date. Whereas the comparative method compares variations between languages such as in sets of cognates under the assumption that… …   Wikipedia

  • Airbender — Los maestros del aire son una invención del universo de Avatar: La leyenda de Aang, serie popular de Nickelodeon. Los maestros capaces de usar los elementos de su nación, ya sean los nomadas del aire (maestros del aire), la nación del fuego… …   Wikipedia Español

  • Aldea Oculta de la Hoja — Aldea de Naruto Símbolo de la Aldea Oculta de la Hoja. Información Significado del nombre Aldea Oculta de la Hoja Otros nombres Konoha …   Wikipedia Español

  • El barbero de Sevilla — El Barbero de Sevilla, o Almaviva, o sea, la precaución inútil Il barbiere di Siviglia, o Almaviva, ossia L inutile precauzione Los cinco personajes claves de la comedia: Fígaro, Rosina, Almaviva, Doctor Bartolo y Don Basilio, 1913. Forma ópera… …   Wikipedia Español

  • Biomecanoide — Saltar a navegación, búsqueda Los Biomecanoides o Space Jockeys son una raza ficticia de alienígenas de la saga Alien. Son, con acierto, la raza más misteriosa y desconocida de todas las que se muestran. A ellos se les atribuyen el origen de la… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»