Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

in+extrēmis

  • 21 persona

    persōna, ae, f [acc. to Gabius Bassus ap. Gell. 5, 7, 1 sq., from per-sŏno, to sound through, with the second syllable lengthened].
    I.
    A mask, esp. that used by players, which covered the whole head, and was varied according to the different characters to be represented (syn. larva), Gell. 5, 7, 1:

    personam tragicam forte vulpis viderat,

    Phaedr. 1, 7, 1:

    personam capiti detrahere,

    Mart. 3, 43, 4:

    persona adicitur capiti,

    Plin. 12, 14, 32, § 59. The masks were usually made of clay:

    cretea persona,

    Lucr. 4, 297, cf. Mart. 14, 176, 1. And sometimes of the bark of wood:

    oraque corticibus sumunt horrenda cavatis,

    Verg. G. 2, 387: ut tragicus cantor ligno tegit ora cavato, Prud. adv Symm. 2, 646. The opening for the mouth was very large:

    personae pallentis hiatum formidat infans,

    Juv. 3, 175:

    personis uti primus coepit Roscius Gallus praecipuus histrio, quod oculis obversis erat, nec satis decorus in personis nisi parasitus pronunciabat,

    Diom. p. 486 P. Heads with such masks were used as ornaments for water-spouts, fountains, etc.:

    Butades figulus primus personas tegularum extremis imbricibus imposuit, quae inter initia prostypa vocavit,

    Plin. 35, 12, 43, § 152:

    personae, e quarum rostris aqua salire solet,

    Dig. 19, 1, 17 fin.: mulier nempe ipsa videtur, non personā loqui, a mask, a masked person, Juv 3, 96.—
    II.
    Transf., a personage, character, part, represented by an actor:

    parasiti persona,

    Ter. Eun. prol. 26 sq.:

    sub personā militis,

    Gell. 13, 22, 11:

    (tragici) nihil ex personā poëtae dixerunt,

    Vell. 1, 3, 2.—Hence,
    B.
    Also, transf. beyond the scenic lang., in gen., the part or character which any one sustains in the world (class.):

    (ego), qui non heroum veteres casus fictosque luctus velim imitari atque adumbrare dicendo, neque actor sim alienae personae, sed auctor meae,

    Cic. de Or. 2, 47, 194:

    quam magnum est personam in re publicā tueri principis,

    id. Phil. 8, 10, 29:

    personam sustinere,

    id. Pis. 11, 24:

    personam, quam mihi tempus et res publica imposuit,

    imposed upon me, id. Sull. 3, 8; cf.:

    agenda est persona quam mihi miles imposuit,

    Vop. Prob. 10, 7; Macr. S. 2, 7, 17:

    partes lenitatis et misericordiae semper egi libenter: illam vero gravitatis severitatisque personam non appetivi, sed a re publicā mihi impositam sustinui,

    Cic. Mur. 3, 6:

    petitoris personam capere, accusatoris deponere,

    id. Quint. 13, 46:

    personam suscipere,

    id. de Or. 1, 37, 169:

    gravissimam personam sustinere,

    id. Pis. 29, 71:

    personam tenere,

    id. de Or. 3, 14, 54:

    personam gerere,

    id. Off. 1, 32, 115:

    abjectā quaestoriā personā comitisque assumptā,

    id. Planc. 41, 100:

    fateantur in Maeandrii personā esse expressam speciem civitatis,

    id. Fl. 22, 53:

    id Cicero suā ipsā personā frequentissime praecipit,

    in his own name, Quint. 10, 5, 2:

    cetera quae sunt a me in secundo libro de Oratore per Antonii personam disputata,

    Cic. Fam 7, 32, 2 B. and K. (dub.;

    al. ex personā): ex tuā personā enumerare possis, ut, etc.,

    id. Inv. 1, 52, 99:

    nihil ex personā poëtae disserunt,

    Vell. 1, 3, 2; 1, 3, 3; so Col. 12, 3, 5; Gell. 10, 22, 1; Lact. Epit. 48, 7:

    sub personā Paridis,

    Suet. Dom. 10: so Gell. 10, 22, 24; 13, 22, 11:

    alienam personam ferre,

    Liv. 3, 36: non hominibus tantum, [p. 1356] sed et rebus persona demenda est et reddenda facies sua, Sen. Ep. 24, 13:

    hanc personam induisti: agenda est,

    Sen. Ben. 2, 17, 2.—Hence,
    2.
    A human being who performs any function, plays any part, a person, personage:

    ut mea persona semper aliquid videretur habere populare,

    Cic. Att. 8, 11, D, §

    7: ecquae pacifica persona desideretur,

    id. ib. 8, 12, 4:

    hujus Staleni persona, populo jam nota atque perspecta,

    id. Clu. 29, 78; id. Fam. 6, 6, 10:

    induxi senem disputantem, quia nulla videbatur aptior persona,

    id. Lael. 1, 4:

    Laelii persona,

    id. ib. 1, 4:

    certis personis et aetatibus,

    to people of a certain standing and of a certain age, Suet. Caes. 43:

    minoribus quoque et personis et rebus,

    to persons and things of less importance, id. Tib. 32; id. Aug. 27:

    nulla distantia personarum,

    Vulg. Deut. 1, 17:

    personarum acceptio,

    id. 2 Par. 19, 7; cf. id. Gal. 2, 6 al.:

    ipse suā lege damnatus, cum, substituta filii personā, amplius quingentorum jugerum possideret,

    Plin. 18, 3, 4, § 17:

    denique haec fuit altera persona Thebis, sed tamen secunda, ita ut proxima esset Epaminondae,

    the second chief personage, Nep. Pelop. 4, 3.—
    (β).
    So of persons, opp. to things and actions:

    ut rerum, ut personarum dignitates ferunt,

    Cic. de Or. 3, 14, 53.—
    (γ).
    Law t. t., a being having legal rights and obligations (including the state, etc.; not including slaves; cf. Sandars ad Just. Inst. introd. § 37;

    1, 3 prooem.): omne jus quo utimur, vel ad personas pertinet vel ad res vel ad actiones,

    Dig. 1, 5, 1; Just. Inst. 1, 3 prooem.—
    (δ).
    A human being in gen., a person (post-Aug. and rare):

    continuantes unum quodque (praenomen) per trinas personas,

    Suet. Ner. 1:

    cum dira et foedior omni Crimine persona est,

    Juv. 4, 15.—
    3.
    In the grammarians, a person:

    quom item personarum natura triplex esset, qui loqueretur, ad quem, de quo,

    Varr. L. L. 8, § 20 Müll.; so id. ib. 9, 24, § 32 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > persona

  • 22 pilanus

    pīlānus, i, m. [pilum], a triarius, one of the soldiers forming the third rank in battle: pilani pilis pugnantes, Paul. ex Fest. p. 204 Müll.:

    pilani triarii quoque dicti quod in acie tertio ordine extremis subsidio deponebantur,

    Varr. L. L. 5, § 89 Müll.; Ov. F. 3, 129.

    Lewis & Short latin dictionary > pilanus

  • 23 praetendo

    prae-tendo, di, tum ( part. praetensus, Anthol. Lat. 3, 168, 5), 3, v. a., to stretch forth or forward, to extend (syn. obtendo).
    I.
    Lit.:

    praetenta Tela,

    stretched forth, presented, Ov. M. 8, 341: propagines e vitibus altius praetentos, shooting forth, Fab. Pict. ap. Gell. 10, 15, 13: ubi visum in culice natura praetendit? set out, stationed (i. e. extendit, et posuit in anteriore oris parte), Plin. 11, 1, 2, § 2.—
    B.
    Transf.
    1.
    To spread before or in front:

    membrana, quae praecordia appellant, quia cordi praetenditur,

    Plin. 11, 37, 77, § 197; 9, 6, 5, § 15.—
    2.
    To spread, draw, hold, or place a thing before another:

    segeti praetendere saepem,

    Verg. G. 1, 270:

    vestem tumidis praetendit ocellis,

    holds before, Ov. Am. 3, 6, 79:

    ramum praetendit olivae,

    holds out, Verg. A. 8, 116:

    fumosque manu praetende sequaces,

    id. G. 4, 230:

    decreto sermonem,

    to prefix, Liv. 3, 47:

    quicquid castrorum Armeniis praetenditur,

    Tac. H. 2, 6:

    ut adnexa classis et pugnae parata conversā et minaci fronte praetenderetur,

    id. ib. 2, 14.—
    b.
    Of places: praetendi, to stretch out before or in front of, to lie over against or opposite to ( poet. and post - Aug.;

    once in Liv.): praetentaque Syrtibus arva,

    Verg. A. 6, 60:

    tenue litus praetentum,

    Liv. 10, 2, 5:

    Armeniae praetentus Iber,

    Val. Fl. 5, 167:

    gens nostris provinciis late praetenta,

    Tac. A. 2, 56:

    Baeticae latere septentrionali praetenditur Lusitania,

    Plin. 3, 1, 2, § 6: a tergo praetendantur Aethiopes, id. 5, 9, 9, § 48; 6, 27, 31, § 134:

    Dardanis laevo Triballi praetenduntur,

    id. 4, 1, 1, § 3:

    extremis legio praetenta Britannis, i. e. opposita custodiae causa,

    Claud. B. Get. 416.—
    II.
    Trop.
    A.
    To hold out or bring forward as an excuse, to allege, pretend, simulate (syn.:

    causor, praetexo): hominis doctissimi nomen tuis immanibus et barbaris moribus (soles) praetendere,

    to allege in excuse for, Cic. Vatin. 6, 14:

    praetendens culpae splendida verba tuae,

    Ov. R. Am. 240:

    legem postulationi suae praetendere,

    Liv. 3, 45, 1:

    quid honestum dictu saltem seditioni praetenditur muliebri?

    id. 34, 3, 8:

    meminisse, quem titulum praetenderitis adversus Philippum,

    id. 37, 54, 13:

    decem legatorum decretum calumniae inpudentissimae,

    id. 39, 28, 11: vultum, et tristitiam, et dissentientem a ceteris habitum pessimis moribus praetendebant, Quint. prooem. § 15; Plin. Ep. 4, 16, 3:

    ignorantia praetendi non potest,

    Quint. 7, 1, 35:

    haec a se factitari praetendebat,

    Tac. A. 6, 18:

    praetendere fessam aetatem et actos labores,

    id. ib. 3, 59; Flor. 3, 5, 3:

    plebeiam facie tenus praetendens humanitatem,

    App. M. 10, 23, p. 250, 9.—
    B.
    To put forward, hold out, allege, assert a thing:

    nec conjugis umquam Praetendi taedas,

    I never pretended to be your husband, Verg. A. 4, 338:

    debitum,

    to demand a debt, sue for payment of a debt, Dig. 2, 14, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > praetendo

  • 24 quadrigae

    quā̆drīgae, ārum (collat. form in the sing. v. infra), f. [contr. from quadrijugae], a set or team of four, a four-abreast, fourin-hand, four together (class.).
    I.
    Lit.
    1.
    Of horses, applied to the animals with or without the car or vehicle, rarely to the car or chariot alone: quadrigarum currus duplici temone olim erant, perpetuoque, et qui omnibus equis iniceretur jugo. Primus Clisthenes Sicyonius tantum medios jugavit, eosque singulos ex utrāque parte simplici vinculo applicuit, quos Graeci seiraphorous, Latini funarios vocant, Isid. Orig. 17, 5:

    exinde duabus admotis quadrigis, in currus earum distentum illigat Mettum,

    Liv. 1, 28 fin.; so Col. 3, 9:

    Glauci Potniades malis membra absumpsere quadrigae,

    Verg. G. 3, 267 et saep.; Fest. s. v. October, p. 178 Müll.—
    2.
    Of other animals:

    quadrigae (asinorum),

    Varr. R. R. 2, 1:

    camelorum,

    Suet. Ner. 11.—
    3.
    Esp. freq. of the four-horse team used in races:

    curru quadrigarum vehi,

    Cic. Div. 2, 70, 144; id. Brut. 47, 173; id. Or. 47, 157; id. Mur. 27, 57:

    cum carceribus sese effudere quadrigae,

    Verg. G. 1, 512:

    quadrigas agitare,

    Suet. Caes. 39.—
    4.
    Of the horses drawing a war chariot or car:

    in extremis jugis binae eminebant falces... sic armatae quadrigae,

    with scythes attached to the yokes, Liv. 37, 41, 8:

    falcatae,

    id. 37, 40, 12.—
    5.
    Poet., of the four-horse team of the Sun, Aurora, Luna, etc.:

    cum quadrigis Sol exoriens,

    Plaut. Am. 1, 1, 226:

    roseis Aurora quadrigis,

    Verg. A. 6, 535:

    nox aetherium nigris emensa quadrigis Mundum,

    Tib. 3, 4, 17.— In sing. (post-class.):

    quod unum ergo rarissimum videbatur, invenimus quadrigam numero singulari dictam in libro satirarum M. Varronis qui inscriptus est Exdemetricus,

    Gell. 19, 8, 17; Prop. 2, 34 (3, 32), 39; 3, 9 (4, 8), 17; Mart. 6, 46; Grat. Cyn. 228; Plin. 7, 21, 21, § 85; 36, 5, 4, § 36; Suet. Vit. 17; Val. Max. 1, 8, 9 ext.; Dig. 31, 1, 67; Vulg. Isa. 43, 17; id. Zech. 6, 2 and 3 et saep.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of abstract things:

    initiorum quadrigae: locus et corpus, tempus et actio,

    the four parts, Varr. L. L. 5, § 12 Müll.—
    2.
    Of a chariot drawn by four horses, a chariot, car:

    eburneis quadrigis ludere,

    Suet. Ner. 22; cf. Liv. 37, 41, 8; 37, 40, 12, supra:

    apta quadrigis equa,

    Hor. C. 2, 16, 35. —
    II.
    Trop.
    A.
    The rapid course of any thing: irarumque effunde quadrigas, i. e. give free course to your wrath, Enn. ap. Serv. Verg. A. 12, 499 (Ann. v. 464 Vahl.; for which Verg., in this [p. 1500] passage, irarumque omnes effundit habenas):

    numquam edepol quadrigis albis indipiscet postea (as an image of great speed),

    Plaut. As. 2, 2, 13:

    quadrigae poëticae,

    Cic. Q. Fr. 2, 13 (15 a), 2; cf.:

    quadrigas inscendere Jovis,

    Plaut. Am. 1, 1, 294; id. Aul. 4, 1, 13; id. Poen. 1, 2, 155:

    jam quadrigae meae decucurrerunt,

    i.e. my joy, cheerfulness, is gone, Petr. 64:

    navibus atque Quādrigis petimus bene vivere,

    i.e. by sea and land, in every way, Hor. Ep. 1, 11, 29.—
    B.
    Of the union of four persons or things in a common work:

    quadrigae tyrannorum,

    Vop. Prob. 24:

    initiorum quadrigae, locus et corpus, tempus et actio,

    Varr. L. L. 5, § 12 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > quadrigae

  • 25 subsidium

    subsĭdĭum, ii, n. [subsideo].
    I.
    Milit. t. t.
    A.
    Orig., the troops stationed in reserve in the third line of battle (behind the principes), the line of reserve, reserve-ranks, triarii:

    subsidium dicebatur, quando milites subsidebant in extremā acie labentique aciei succurrebant. Quod genus militum constabat ex iis, qui emeruerant stipendia, locum tamen retinebant in exercitu: quae erat tertia acies triariorum,

    Fest. p. 306 Müll.; cf.:

    subsidium, quod postpositum est ad subveniendum laborantibus,

    id. p. 223 ib.:

    triarii quoque dicti, quod in acie tertio ordine extremis subsidio deponebantur: quod hi subsidebant, ab eo subsidium dictum,

    Varr. L. L. 5, § 89 ib. (very rare):

    subsidia et secundam aciem adortus,

    Liv. 4, 28:

    jaculatores fugerunt inter subsidia ad secundam aciem,

    id. 21, 46:

    impulsa frons prima et trepidatio subsidiis illata,

    id. 6, 13:

    in subsidiis pugnacissimas locaverunt gentes,

    Curt. 3, 9, 3:

    in subsidiis positi,

    id. 4, 13, 28.—
    B.
    A body of reserve, an auxiliary corps, auxiliary forces, etc. (class.; syn.: suppetiae, auxilium): duae cohortes de subsidio procedunt, Sisenn. ap. Non. 363, 18:

    rem esse in angusto vidit, neque ullum esse subsidium, quod submitti posset,

    Caes. B. G. 2, 25:

    neque certa subsidia collocari poterant,

    id. ib. 2, 22:

    cohortes veteranas in fronte, post eas ceterum exercitum in subsidiis locat,

    stationed as a reserve, Sall. C. 59, 5.—
    C.
    Abstr., support in battle, aid, help, relief, succor, assistance:

    cum alius alii subsidium ferrent,

    Caes. B. G. 2, 26:

    funditores Baleares subsidio oppidanis mittit,

    id. ib. 2, 7:

    missi in subsidium equites,

    Tac. A. 12, 55:

    Italiae subsidio proficisci,

    Caes. B. C. 3, 78; cf. Cic. Phil. 5, 17, 46:

    integros subsidio adducit,

    Caes. B. G. 7, 87:

    subsidio venire,

    Cic. Att. 8, 7, 1:

    commune in Germanos Gallosque subsidium, octo legiones erant,

    Tac. A. 4, 5.—
    II.
    Transf., in gen., support, assistance, aid, help, protection, etc. (syn. adjumentum).
    (α).
    Sing.:

    abi quaerere, ubi jurando tuo satis sit subsidii,

    Plaut. Cist. 2, 1, 26:

    mihi hoc subsidium (sc. juris interpretationem) jam inde ab adulescentia comparavi,

    Cic. de Or. 1, 45 199; cf.: ut illud subsidium (sc. bibliothe [p. 1782] cam) senectuti parem, id. Att. 12, 3, 52:

    subsidium bellissimum existimo senectuti otium,

    id. de Or. 1, 60, 255; cf. id. Quint. 1, 4:

    sine talium virorum subsidio resistere,

    id. Clu. 1, 3:

    his difficultatibus duae res erant subsidio,

    Caes. B. G. 2, 20:

    fidissimum annonae subsidium,

    Liv. 27, 5:

    aurum ad subsidium fortunae relictum,

    id. 22, 32:

    non aliud subsidium quam misericordia Caesaris fuit,

    Tac. A. 2, 63:

    nec tibi subsidio sit praesens numen,

    Ov. Ib. 285.—
    (β).
    Plur.:

    industriae subsidia,

    Cic. Cat. 2, 5, 9:

    frumentaria subsidia rei publicae,

    id. Imp. Pomp. 12, 34:

    sibi subsidia ad omnes vitae status parare,

    id. Fam. 9, 6, 4:

    his ego subsidiis ea sum consecutus,

    id. ib. 15, 4, 14; Suet. Calig. 12:

    ad omnes casus subsidia comparare,

    to prepare resources, make provision, Caes. B. G. 4, 31:

    mare circa Capreas importuosum et vix modicis navigiis pauca subsidia,

    Tac. A. 4, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > subsidium

  • 26 subsisto

    sub-sisto, stĭti, 3, v. n. and a.
    I.
    Neutr., to take a stand or position, to stand still, remain standing; to stop, halt.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    reliqui in itinere substiterant,

    Caes. B. C. 2, 41:

    in locis campestribus,

    id. ib. 1, 79:

    in eodem loco,

    Hirt. B. G. 8, 16: ad insulam Tauridem, Auct. B. Alex. 45, 1: circa ima (opp. ad summa niti), Quint. prooem. § 20.— Absol.:

    quo proelio sublati Helvetii audacius subsistere... coeperunt,

    Caes. B. G. 1, 15:

    substitit Aeneas et se collegit in arma,

    Verg. A. 12, 491; 12, 622; Petr. 111, 8; 115, 8; Plin. 8, 4, 5, § 9:

    in aliquo flexu viae... occultus subsistebat,

    stationed himself in ambush, Liv. 22, 12; so,

    occultus,

    id. 9, 23.—
    b.
    Of things:

    substitit unda,

    Verg. A. 8, 87:

    amnis,

    Plin. Pan. 30, 4:

    lacrimae,

    Quint. 11, 1, 54:

    ros salsus in alarum sinu,

    Plin. 27, 9, 47, § 71:

    subsistit radius cubiti,

    remains in its place, Cels. 8, 16:

    substitit auspicii lingua timore mali,

    Ov. H. 13, 86.—
    2.
    In partic.
    a.
    To stay, tarry, abide, remain in a place:

    locus ubi nationum subsisterent legati,

    Varr. L. L. 5, § 155 Müll.:

    erimus ibi die dedicationis: subsistemus fortasse et sequenti,

    Plin. Ep. 4, 1, 6:

    intra tecta (opp. in aperto vagari),

    id. ib. 6, 16, 15:

    ut eā die domi subsisteret, orabat,

    Vell. 2, 57, 2.—
    b.
    Esp. (late Lat.), to remain alive, Dig. 34, 4, 30, § 3; Vulg. Job, 32, 22.—
    c.
    To make a stand, i. e. to stand firm, hold out; to withstand, oppose, resist:

    nisi suffulcis firmiter, Non potes subsistere,

    Plaut. Ep. 1, 1, 78: Hannibali atque ejus armis, Liv. 27, 7:

    clipeo juvenis,

    Verg. A. 9, 806.—
    (β).
    Of things:

    quod neque ancorae funesque subsisterent, neque, etc.,

    stood, held out, Caes. B. G. 5, 10.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to stop, halt, pause; to stay, continue, remain, subsist:

    subsistere (in dicendo),

    Quint. 4, 5, 20; Ov. M. 12, 147:

    subsistit omnis sententia,

    Quint. 8, 5, 27:

    altius ibunt qui ad summa nitentur, quam qui circa ima substiterint,

    id. 1, prooem. 20:

    intra priorem paupertatem subsistere,

    Tac. A. 12, 53: equitum nomen subsistebat in turmis equorum publicorum, still remains or subsists only in, etc., Plin. 33, 1, 7, § 30:

    servum quoque et filium familias procuratorem posse habere aiunt: et quantum ad filium familias, verum est: in servo subsistimus,

    we pause, hesitate, are in doubt, Dig. 3, 3, 33; 12, 1, 32.—
    2.
    In partic.
    a.
    To stand still permanently, i. e. to come to a stop, to cease:

    substitit ut clamor pressus gravitate regentis,

    Ov. M. 1, 207:

    ingeniumque meis substitit omne malis,

    id. H. 15, 196: si nihil refert, brevis an longa sit ultima, idem pes erit;

    verum nescio quo modo sedebit hoc, illud subsistet,

    Quint. 9, 4, 94.—
    b.
    (Acc. to A. 2. c.) To stand, withstand, be adequate to, sustain, support a thing: non si Varronis thesauros haberem, subsistere sumptui possem, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 10, 5: tantis periclis, Claud. ap. Eutr. 2, 368:

    liti,

    Dig. 21, 2, 62, § 1.—
    c.
    To stand by, support any one (Appuleian):

    meis extremis aerumnis subsiste,

    App. M. 11, p. 257, 39; so id. ib. 2, p. 126, 23; 3, p. 139, 28; 5, p. 167, 9; 6, p. 174, 14. —
    d.
    To stand or hold good, to subsist (late Lat.):

    non eo minus sententia adversus te latā juris ratione subsistit,

    Cod. Just. 2, 13, 14; 7, 2, 11.—
    e.
    To withstand, make resistance:

    aut hanc esse veram religionem, cui ad vincendum tanta vis inest, aut illam falsam, quae subsistere non potest,

    Lact. 4, 27, 6.—
    II.
    Act. (acc. to I. A. 2. c.), to make a stand against, withstand, encounter any one (very rare):

    praepotentem armis Romanum subsistere,

    Liv. 9, 31:

    feras,

    id. 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > subsisto

См. также в других словарях:

  • extremis — (in) (i nèk stré mis ) loc. adv. À la dernière extrémité, à l article de la mort. Disposition testamentaire in extremis. Mariage célébré in extremis, ou mariage in extremis. ÉTYMOLOGIE    Lat. in, en, dans, extremis, les choses extrêmes …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • extremis — (in) → in extremis ⇒EXTREMIS, voir IN EXTREMIS …   Encyclopédie Universelle

  • extremis — A description of the state of being ill beyond the hope of recovery, with death imminent. Dictionary from West s Encyclopedia of American Law. 2005. extremis A description of the state of being ill beyond the …   Law dictionary

  • extremis\ in — extremis (in) → in extremis …   Encyclopédie Universelle

  • extremis — see IN EXTREMIS …   Medical dictionary

  • extremis — n →↑in extremis …   Dictionary of contemporary English

  • extremis — UK US See:in extremis …   Useful english dictionary

  • EXTREMIS — (IN). loc. adv. empruntée du latin. À l article de la mort. On l emploie surtout en Jurisprudence. Disposition de dernière volonté faite in extremis, ou Disposition in extremis. Mariage célébré in extremis, ou Mariage in extremis …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)

  • extremis — ex|trem|is see IN EXTREMIS …   Usage of the words and phrases in modern English

  • extremis — [[t]ɪkstri͟ːmɪs[/t]] see in extremis …   English dictionary

  • extremis — noun see in extremis …   Longman dictionary of contemporary English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»