Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

horior

  • 1 horior

    horior, īrī (ορω), antreiben, ermuntern, Enn. ann. 432.

    lateinisch-deutsches > horior

  • 2 horior

    horior, īrī (ορω), antreiben, ermuntern, Enn. ann. 432.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > horior

  • 3 horior

    hŏrĭor, hori, and hŏrĭtor, āri, v. dep. [prim. forms of hortor, from the root ORÔ, whence ornumi, hormê, hormaô, etc.], to urge, incite, encourage:

    hortatur quod vulgo dicimus, veteres nonnulli horitur dixerunt, ut Ennius libro XVI. (29): prandere jubet horiturque. Idem in X. (28): horitatur induperator,

    Diom. p. 378 P. (Ann. v. 409 and 350 Vahl.).

    Lewis & Short latin dictionary > horior

  • 4 horior

    —, horīrī арх. (=hortor)
    понукать, побуждать ( prandere jubet horiturque Enn)

    Латинско-русский словарь > horior

  • 5 horitor

    horitor, ārī (Intens. v. horior), antreiben, ermuntern, Enn. ann. 346*.

    lateinisch-deutsches > horitor

  • 6 hortor

    hortor, ātus sum, ārī (zsgzg. aus horitor, Intens. von horior, viell. verwandt mit altind. háryati, begehrt, ahd. gerōn, begehren), antreiben, aufmuntern, ermuntern zu etwas (Ggstz. dehortari, deterrere), gew. mit dem Nbbgr. der Teilnahme u. des wohlwollenden Zuredens, dah. auch jmdm. Mut einsprechen, ihn trösten, I) im allg.: a) v. Pers., alqm, Plaut., Cic., Caes. u.a. – m. folg. ut u. Konj., ipsus hortatur me frater, ut etc., Acc. fr.: ille extemplo illam hortabitur, ut eat propere, Plaut.: magno opere te hortor, ut etc., Cic. – m. folg. ne u. Konj., hortatur eos, ne animo deficiant, Caes.: moneo hortorque vos, ne etc., Sall. – m. bl. Coniunctiv, hortatur non solum ab eruptionibus caveant, sed etiam etc., Caes.: hortatur ad cetera, quae levia sunt, parem animum gerant, Sall. – m. 1. Supin. wechselnd m. ut u. Konj., neque ego vos ultum iniurias hortor, magis uti requiem capiatis, Sall. hist. fr. 3, 61, 17 (3, 82, 17). – m. folg. Infin., hortamur fari, quo sanguine cretus quive fuat, Verg.: cum legati hortarentur accipere (munera), Nep.: fortitudo patientiam in medium procedere hortata est, Val. Max. – m. ad u. Akk., ad diligentiam, Quint.: ad deditionem, Suet.: populum ad vindicandum, Sall.: senatum ad excidendum Antium, Liv.: omnes ad bibendum. Gell.: eos ad capessendam fortitudinem, Val. Max. – m. in u. Akk., paribus Messapum in proelia dictis, Verg.: Gentium in amicitiam secum et cum Macedonibus iungendam, Liv.: in patrum vulnera liberos, Vopisc. – m. de u. Abl., de Aufidiano nomine nihil te hortor, Cic.: hort. de custodia ac defensione urbis, Caes.: hort. Libonem de concilianda pace, Caes. – m. folg. Acc. der Sache (s. Ripperd. Tac. ann. 11, 3), fugam (zur Fl.), Trac. inc. fr.: pacem (zum Fr.), Cic., pacem amicitiamque, Nep.: bellum, Iustin.: inediam et lenem exitum, Tac. – absol., circumire, hortari, Sall.: hortantibus iis, quos etc., Caes.: multis hortantibus, Sall.: petit atque hortatur ut etc., Caes. – b) v. lebl. Subjj., Umständen, auffordern, quos magis dominationis spes hortabatur, quam inopia, Sall. – m. ad u. Akk., multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur, Caes.: id me non modo non hortatur ad disputandum, sed etiam deterret, Cic. – m. in u. Akk., illa (ira) in amorem hortatur, haec in odium, Sen. – m. folg. indir. Fragesatz, multae res eum hortabantur, quare etc., Caes. – m. folg. Infin., rei publicae dignitas minora haec relinquere hortatur, Cic.: res ipsa hortari videtur supra repetere ac paucis instituta maiorum domi militiaeque disserere, Sall. – II) insbes., in der Militärspr., die Soldaten ermutigen, anfeuern, an sie eine Ansprache halten, suos, Caes. u. Sall.: milites, Sall.: m. dopp. Acc., pauca milites pro tempore hortatus, nach kurzer Ansprache an die Soldaten, wie sie Zeit u. Umstände erforderten, Sall. Iug. 49, 6. – / a) Parag. Infin. hortarier, Plaut. merc. 696. – b) Aktive Nbf. horto, āvī, āre (vgl. Prisc. 8, 25); Präs. hortat, Plaut. asin. 512 Fl. (518 G.), (al. orat): Perf. hortavi, Sen suas. 5, 8: dah. hortor, ārī, passiv (vgl. Gell. 15, 13, 1), ab amicis hortaretur, Varro fr. inc. p. 339 ed. Bip. ( bei Prisc. 8, 20). Vgl. Neue-Wagener Formenl3 3, 48. – hoste hortato beim Auct. b. Hisp. 1, 5 wahrsch. verderbt (dah. nicht bei Dinter).

    lateinisch-deutsches > hortor

  • 7 horitor

    horitor, ārī (Intens. v. horior), antreiben, ermuntern, Enn. ann. 346*.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > horitor

  • 8 hortor

    hortor, ātus sum, ārī (zsgzg. aus horitor, Intens. von horior, viell. verwandt mit altind. háryati, begehrt, ahd. gerōn, begehren), antreiben, aufmuntern, ermuntern zu etwas (Ggstz. dehortari, deterrere), gew. mit dem Nbbgr. der Teilnahme u. des wohlwollenden Zuredens, dah. auch jmdm. Mut einsprechen, ihn trösten, I) im allg.: a) v. Pers., alqm, Plaut., Cic., Caes. u.a. – m. folg. ut u. Konj., ipsus hortatur me frater, ut etc., Acc. fr.: ille extemplo illam hortabitur, ut eat propere, Plaut.: magno opere te hortor, ut etc., Cic. – m. folg. ne u. Konj., hortatur eos, ne animo deficiant, Caes.: moneo hortorque vos, ne etc., Sall. – m. bl. Coniunctiv, hortatur non solum ab eruptionibus caveant, sed etiam etc., Caes.: hortatur ad cetera, quae levia sunt, parem animum gerant, Sall. – m. 1. Supin. wechselnd m. ut u. Konj., neque ego vos ultum iniurias hortor, magis uti requiem capiatis, Sall. hist. fr. 3, 61, 17 (3, 82, 17). – m. folg. Infin., hortamur fari, quo sanguine cretus quive fuat, Verg.: cum legati hortarentur accipere (munera), Nep.: fortitudo patientiam in medium procedere hortata est, Val. Max. – m. ad u. Akk., ad diligentiam, Quint.: ad deditionem, Suet.: populum ad vindicandum, Sall.: senatum ad excidendum Antium, Liv.: omnes ad bibendum. Gell.: eos ad capessendam fortitudinem, Val. Max. – m. in u. Akk., paribus Messapum in proelia dictis, Verg.: Gentium
    ————
    in amicitiam secum et cum Macedonibus iungendam, Liv.: in patrum vulnera liberos, Vopisc. – m. de u. Abl., de Aufidiano nomine nihil te hortor, Cic.: hort. de custodia ac defensione urbis, Caes.: hort. Libonem de concilianda pace, Caes. – m. folg. Acc. der Sache (s. Ripperd. Tac. ann. 11, 3), fugam (zur Fl.), Trac. inc. fr.: pacem (zum Fr.), Cic., pacem amicitiamque, Nep.: bellum, Iustin.: inediam et lenem exitum, Tac. – absol., circumire, hortari, Sall.: hortantibus iis, quos etc., Caes.: multis hortantibus, Sall.: petit atque hortatur ut etc., Caes. – b) v. lebl. Subjj., Umständen, auffordern, quos magis dominationis spes hortabatur, quam inopia, Sall. – m. ad u. Akk., multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur, Caes.: id me non modo non hortatur ad disputandum, sed etiam deterret, Cic. – m. in u. Akk., illa (ira) in amorem hortatur, haec in odium, Sen. – m. folg. indir. Fragesatz, multae res eum hortabantur, quare etc., Caes. – m. folg. Infin., rei publicae dignitas minora haec relinquere hortatur, Cic.: res ipsa hortari videtur supra repetere ac paucis instituta maiorum domi militiaeque disserere, Sall. – II) insbes., in der Militärspr., die Soldaten ermutigen, anfeuern, an sie eine Ansprache halten, suos, Caes. u. Sall.: milites, Sall.: m. dopp. Acc., pauca milites pro tempore hortatus, nach kurzer Ansprache an die Soldaten, wie sie Zeit u. Umstände erforderten, Sall. Iug. 49, 6. – a) Parag. Infin.
    ————
    hortarier, Plaut. merc. 696. – b) Aktive Nbf. horto, āvī, āre (vgl. Prisc. 8, 25); Präs. hortat, Plaut. asin. 512 Fl. (518 G.), (al. orat): Perf. hortavi, Sen suas. 5, 8: dah. hortor, ārī, passiv (vgl. Gell. 15, 13, 1), ab amicis hortaretur, Varro fr. inc. p. 339 ed. Bip. ( bei Prisc. 8, 20). Vgl. Neue-Wagener Formenl3 3, 48. – hoste hortato beim Auct. b. Hisp. 1, 5 wahrsch. verderbt (dah. nicht bei Dinter).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > hortor

  • 9 horitor

    hŏrĭtor, āri, v. horior fin.

    Lewis & Short latin dictionary > horitor

  • 10 horto

    hortor, ātus, 1 (archaic inf. pres. hortarier, Plaut. Merc. 4, 2, 5), v. dep. [for horitor, v. horior], to urge one strongly to do a thing, to incite, instigate, encourage, cheer, exhort (freq. and class.; cf.: moneo, admoneo, suadeo).
    I.
    In gen., constr. aliquem, aliquem ad or in aliquid, ut, ne, with the simple subj., de aliqua re, aliquid, with the inf. or absol.
    (α).
    With acc. pers.:

    coquos,

    Plaut. Merc. 4, 2, 5 sq.:

    hacc, quae supra scripta sunt, eo spectant, ut te horter et suadeam,

    Cic. Fam. 13, 4, 3: neque nos hortari neque dehortari decet Hominem peregrinum, Plaut. Poen. 3, 3, 61:

    timentem,

    Ov. M. 10, 466:

    celeres canes,

    id. H. 4, 41; cf.:

    terribiles hortatus equos,

    spurring on, id. M. 5, 421:

    vitulos,

    Verg. G. 3, 164:

    pedes,

    to drive on, Plaut. Stich. 2, 1, 7:

    senex in culina clamat: hortatur cocos: Quin agitis hodie?

    Plaut. Cas. 4, 1, 6:

    hortari coepit eundem Verbis, quae timido quoque possent addere mentem,

    Hor. Ep. 2, 2, 35.—
    (β).
    Ad or in aliquid:

    ad laudem milites,

    Cic. Prov. Cons. 4, 9:

    ad concordiam,

    Quint. 6, 1, 50:

    ad curam rei publicae,

    id. 5, 11, 24:

    ad diligentiam,

    id. 9, 4, 133:

    ad quaerendum,

    id. 5, 12, 1:

    ad reliqua fortius exsequenda,

    id. 4, 5, 23:

    paribus Messapum in proelia dictis Hortatur,

    Verg. A. 11, 521:

    in amicitiam jungendam,

    Liv. 43, 19, 14.—
    (γ).
    De aliqua re:

    iisdem de rebus etiam atque etiam hortor, quibus superioribus litteris hortatus sum,

    Cic. Fam. 4, 9, 1:

    de Aufidiano nomine nihil te hortor,

    id. ib. 16, 19:

    aliquem de concilianda pace,

    Caes. B. C. 1, 26, 3.—
    (δ).
    With ut, ne, or the simple subj.:

    Pompeium et hortari et orare... ut magnam infamiam fugiat, non desistemus,

    Cic. Fam. 1, 1, 2:

    petit atque hortatur, ut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 19 fin.:

    ipse equo circumiens unumquemque nominans appellat, hortatur, rogat, uti meminerint, etc.,

    Sall. C. 59, 5:

    magno opere te hortor, ut, etc.,

    Cic. Off. 1, 1, 3:

    ego vos hortari tantum possum, ut amicitiam omnibus rebus humanis anteponatis,

    id. Lael. 5, 17; 27, 104:

    juvenes ut illam ire viam pergant,

    Juv. 14, 121:

    te sedulo Et moneo et hortor, ne cujusquam misereat,

    Ter. Hec. 1, 1, 7; Plaut. Mil. 4, 4, 52:

    Ambiorix in Nervios pervenit hortaturque, ne sui in perpetuum liberandi occasionem dimittant,

    Caes. B. G. 5, 38, 2:

    hortatur eos, ne animo deficiant,

    id. B. C. 1, 19, 1.—With the simple subj.:

    Labienum Treboniumque hortatur... ad eam diem revertantur,

    id. B. G. 6, 33 fin.; id. B. C. 1, 21, 4:

    quid ego vos, de vestro impendatis, hortor?

    Liv. 6, 15, 10:

    hortatur et monet, imitetur vicinum suum Octavium,

    Suet. Aug. 3 fin.
    (ε).
    Aliquem aliquid or simply aliquid:

    sin tu (quod te jamdudum hortor) exieris,

    Cic. Cat. 1, 5, 12: trepidus hortabar fugam, Poët. ap. Charis. 1, 4 fin.:

    equidem pacem hortari non desino,

    Cic. Att. 7, 14 fin.; so,

    pacem amicitiamque,

    Nep. Dat. 8, 5:

    vias,

    Stat. S. 3, 5, 22:

    me miseram! cupio non persuadere quod hortor,

    Ov. H. 19, 187.—
    (ζ).
    With inf. or an object-clause (rare):

    cum legati hortarentur accipere,

    Nep. Phoc. 1, 3:

    (Daedalus) dedit oscula nato, Hortaturque sequi,

    Ov. M. 8, 215; Hor. Ep. 1, 1, 69:

    (Chariclem medicum) remanere ac recumbere hortatus est,

    Suet. Tib. 72 (cf. in the foll. b.).—
    (η).
    With supine:

    neque ego vos ultum injurias hortor,

    Sall. H. Fragm. 3, 61, 17 Dietsch.—
    (θ).
    Absol.:

    hortor, asto, admoneo,

    Plaut. Am. 3, 4, 10:

    Sigambri fuga comparata, hortantibus iis, quos, etc.,

    Caes. B. G. 4, 18 fin.:

    hortante et jubente Vercingetorige,

    id. ib. 7, 26, 1; Nep. Att. 10, 4 al.—
    b.
    Of inanim. or abstract things:

    pol benefacta tua me hortantur, tuo ut imperio paream,

    Plaut. Pers. 5, 2, 60: res, tempus, locus, simul otium hortabatur, ut, etc., Afran. ap. Non. 523, 14:

    multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur,

    Caes. B. G. 3, 18, 6:

    secundum ea multae res eum hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam et suscipiendam putaret,

    id. ib. 1, 33, 2.—With inf.:

    (rei publicae dignitas) me ad sese rapit, haec minora relinquere hortatur,

    Cic. Sest. 3, 7.—
    2.
    Prov.:

    hortari currentem,

    i. e. to urge one who needs no urging, Cic. Fin. 5, 2, 6; id. Att. 13, 45, 2; v. curro. —
    II.
    In partic., in milit. lang., to exhort soldiers before a battle:

    Sabinus suos hortatus cupientibus signum dat,

    Caes. B. G. 3, 19, 2:

    pauca pro tempore milites hortatus,

    Sall. J. 49, 6:

    suos hortando ad virtutem arrigere,

    id. ib. 23, 1; Ov. A. A. 1, 207.
    a.
    Also in the act. form, horto, āre (Prisc. p. 797 P.), Enn. Ann. 554 Vahl.; perf. hortavi, Sen. Suas. 5, 8.—
    b.
    hortor, āri, in pass. signif.: ab amicis hortaretur, Varr. ap. Prisc. p. 793 P.; cf. Gell. 15, 13, 1: hoste hortato, Auct. B. Hisp. 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > horto

  • 11 hortor

    hortor, ātus, 1 (archaic inf. pres. hortarier, Plaut. Merc. 4, 2, 5), v. dep. [for horitor, v. horior], to urge one strongly to do a thing, to incite, instigate, encourage, cheer, exhort (freq. and class.; cf.: moneo, admoneo, suadeo).
    I.
    In gen., constr. aliquem, aliquem ad or in aliquid, ut, ne, with the simple subj., de aliqua re, aliquid, with the inf. or absol.
    (α).
    With acc. pers.:

    coquos,

    Plaut. Merc. 4, 2, 5 sq.:

    hacc, quae supra scripta sunt, eo spectant, ut te horter et suadeam,

    Cic. Fam. 13, 4, 3: neque nos hortari neque dehortari decet Hominem peregrinum, Plaut. Poen. 3, 3, 61:

    timentem,

    Ov. M. 10, 466:

    celeres canes,

    id. H. 4, 41; cf.:

    terribiles hortatus equos,

    spurring on, id. M. 5, 421:

    vitulos,

    Verg. G. 3, 164:

    pedes,

    to drive on, Plaut. Stich. 2, 1, 7:

    senex in culina clamat: hortatur cocos: Quin agitis hodie?

    Plaut. Cas. 4, 1, 6:

    hortari coepit eundem Verbis, quae timido quoque possent addere mentem,

    Hor. Ep. 2, 2, 35.—
    (β).
    Ad or in aliquid:

    ad laudem milites,

    Cic. Prov. Cons. 4, 9:

    ad concordiam,

    Quint. 6, 1, 50:

    ad curam rei publicae,

    id. 5, 11, 24:

    ad diligentiam,

    id. 9, 4, 133:

    ad quaerendum,

    id. 5, 12, 1:

    ad reliqua fortius exsequenda,

    id. 4, 5, 23:

    paribus Messapum in proelia dictis Hortatur,

    Verg. A. 11, 521:

    in amicitiam jungendam,

    Liv. 43, 19, 14.—
    (γ).
    De aliqua re:

    iisdem de rebus etiam atque etiam hortor, quibus superioribus litteris hortatus sum,

    Cic. Fam. 4, 9, 1:

    de Aufidiano nomine nihil te hortor,

    id. ib. 16, 19:

    aliquem de concilianda pace,

    Caes. B. C. 1, 26, 3.—
    (δ).
    With ut, ne, or the simple subj.:

    Pompeium et hortari et orare... ut magnam infamiam fugiat, non desistemus,

    Cic. Fam. 1, 1, 2:

    petit atque hortatur, ut, etc.,

    Caes. B. G. 1, 19 fin.:

    ipse equo circumiens unumquemque nominans appellat, hortatur, rogat, uti meminerint, etc.,

    Sall. C. 59, 5:

    magno opere te hortor, ut, etc.,

    Cic. Off. 1, 1, 3:

    ego vos hortari tantum possum, ut amicitiam omnibus rebus humanis anteponatis,

    id. Lael. 5, 17; 27, 104:

    juvenes ut illam ire viam pergant,

    Juv. 14, 121:

    te sedulo Et moneo et hortor, ne cujusquam misereat,

    Ter. Hec. 1, 1, 7; Plaut. Mil. 4, 4, 52:

    Ambiorix in Nervios pervenit hortaturque, ne sui in perpetuum liberandi occasionem dimittant,

    Caes. B. G. 5, 38, 2:

    hortatur eos, ne animo deficiant,

    id. B. C. 1, 19, 1.—With the simple subj.:

    Labienum Treboniumque hortatur... ad eam diem revertantur,

    id. B. G. 6, 33 fin.; id. B. C. 1, 21, 4:

    quid ego vos, de vestro impendatis, hortor?

    Liv. 6, 15, 10:

    hortatur et monet, imitetur vicinum suum Octavium,

    Suet. Aug. 3 fin.
    (ε).
    Aliquem aliquid or simply aliquid:

    sin tu (quod te jamdudum hortor) exieris,

    Cic. Cat. 1, 5, 12: trepidus hortabar fugam, Poët. ap. Charis. 1, 4 fin.:

    equidem pacem hortari non desino,

    Cic. Att. 7, 14 fin.; so,

    pacem amicitiamque,

    Nep. Dat. 8, 5:

    vias,

    Stat. S. 3, 5, 22:

    me miseram! cupio non persuadere quod hortor,

    Ov. H. 19, 187.—
    (ζ).
    With inf. or an object-clause (rare):

    cum legati hortarentur accipere,

    Nep. Phoc. 1, 3:

    (Daedalus) dedit oscula nato, Hortaturque sequi,

    Ov. M. 8, 215; Hor. Ep. 1, 1, 69:

    (Chariclem medicum) remanere ac recumbere hortatus est,

    Suet. Tib. 72 (cf. in the foll. b.).—
    (η).
    With supine:

    neque ego vos ultum injurias hortor,

    Sall. H. Fragm. 3, 61, 17 Dietsch.—
    (θ).
    Absol.:

    hortor, asto, admoneo,

    Plaut. Am. 3, 4, 10:

    Sigambri fuga comparata, hortantibus iis, quos, etc.,

    Caes. B. G. 4, 18 fin.:

    hortante et jubente Vercingetorige,

    id. ib. 7, 26, 1; Nep. Att. 10, 4 al.—
    b.
    Of inanim. or abstract things:

    pol benefacta tua me hortantur, tuo ut imperio paream,

    Plaut. Pers. 5, 2, 60: res, tempus, locus, simul otium hortabatur, ut, etc., Afran. ap. Non. 523, 14:

    multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur,

    Caes. B. G. 3, 18, 6:

    secundum ea multae res eum hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam et suscipiendam putaret,

    id. ib. 1, 33, 2.—With inf.:

    (rei publicae dignitas) me ad sese rapit, haec minora relinquere hortatur,

    Cic. Sest. 3, 7.—
    2.
    Prov.:

    hortari currentem,

    i. e. to urge one who needs no urging, Cic. Fin. 5, 2, 6; id. Att. 13, 45, 2; v. curro. —
    II.
    In partic., in milit. lang., to exhort soldiers before a battle:

    Sabinus suos hortatus cupientibus signum dat,

    Caes. B. G. 3, 19, 2:

    pauca pro tempore milites hortatus,

    Sall. J. 49, 6:

    suos hortando ad virtutem arrigere,

    id. ib. 23, 1; Ov. A. A. 1, 207.
    a.
    Also in the act. form, horto, āre (Prisc. p. 797 P.), Enn. Ann. 554 Vahl.; perf. hortavi, Sen. Suas. 5, 8.—
    b.
    hortor, āri, in pass. signif.: ab amicis hortaretur, Varr. ap. Prisc. p. 793 P.; cf. Gell. 15, 13, 1: hoste hortato, Auct. B. Hisp. 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > hortor

  • 12 INCITE

    [V]
    INSTIGO (-ARE -AVI -ATUM)
    INSTIMULO (-ARE)
    PERSTIMULO (-ARE)
    LACESSO (-ERE -IVI -ITUM)
    HORIOR (-IRI -ITUS SUM)
    HORTOR (-ARI -ATUS SUM)
    COHORTOR (-ARI -ATUS SUM)
    INCENDO (-ERE -CENDI -CENSUM)
    INCAENDO (-ERE -CAENDI -CAENSUM)
    INCOENDO (-ERE -COENDI -COENSUM)
    IRRITO (-ARE -AVI -ATUM)
    INRITO (-ARE -AVI -ATUM)
    INCITO (-ARE -AVI -ATUM)
    INVITO (-ARE -AVI -ATUM)
    STIMULO (-ARE -AVI -ATUM)
    PROVOCO (-ARE -AVI -ATUM)
    SUBDO (-ERE -DIDI -DITUM)
    IMMITTO (-ERE -MISI -MISSUM)
    INMITTO (-ERE -MISI -MISSUM)
    COMMOVEO (-ERE -MOVI -MOTUM)
    CONMOVEO (-ERE -MOVI -MOTUM)
    SOLLICITO (-ARE -AVI -ATUM)
    PROLECTO (-ARE -AVI -ATUM)
    PROLICIO (-ERE)
    PRORITO (-ARE -AVI -ATUM)

    English-Latin dictionary > INCITE

  • 13 χαίρω

    χαίρω, Il.7.191, etc.; [ per.] 3pl. imper.
    A

    χαιρόντων E.HF 575

    : [tense] impf., [dialect] Ep.

    χαῖρον Il.14.156

    , [dialect] Ion.

    χαίρεσκον 18.259

    : [tense] fut.

    χαιρήσω 20.363

    , Hdt. 1.128, Ar.Pl.64, And.1.101, Arr.An.5.20.6; [dialect] Ep. redupl. inf.

    κεχᾰρησέμεν Il.15.98

    ; later χᾰρῶ v.l. in Apoc. 11.10: [tense] aor.

    ἐχαίρησα Plu. Luc.25

    : [tense] pf.

    κεχάρηκα Ar.V. 764

    , part.

    - ηκώς Hdt.3.42

    , etc., [dialect] Ep. acc. κεχᾰρηότα, pl. -ότας, Il.7.312, Hes.Fr.77:—[voice] Med. (in same sense), χαίρομαι, noted as a barbarism in Ar. Pax 291 (v. Sch.), but found in BCH36.622 (Perinthus, written χέρ-), Alex.Aphr.Pr.1.20, al.: [tense] fut. χᾰρήσομαι Ps.-Luc.Philopatr.24, ([etym.] συγ-) Plb.30.18.1, D.S. 31.15; [dialect] Dor.

    χαρησοῦμαι Pythag.Ep.3.7

    ; χᾰροῦμαι LXXZa.4.10, ([etym.] κατα-) ib.Pr.1.26; [dialect] Ep.

    κεχᾰρήσομαι Od.23.266

    : [tense] aor. 1 part.

    χαιρησάμενος BGU 742 ii 3

    (ii A. D.): [dialect] Ep. [tense] aor.1

    χήρατο Il.14.270

    ;

    ἐχ- Opp.C.1.509

    , etc.; part.

    χηράμενος AP7.198

    (Leon.): [dialect] Ep. redupl. [tense] aor. 2, [ per.] 3pl.

    κεχάροντο Il.16.600

    (

    χάροντο Q.S.6.315

    ); opt. [ per.] 3sg. and pl. κεχάροιτο, -οίατο, Od.2.249, Il.1.256:—[voice] Pass. (in same sense), [tense] aor. 2 ἐχάρην [pron. full] [ᾰ] 7.54, etc., [dialect] Ep. [ per.] 3sg.

    χάρη 5.682

    , 13.609; subj.

    χᾰρῇς Pl.R. 606c

    ; opt.

    χᾰρείη Il.6.481

    ; inf.

    χᾰρῆναι Simon.164

    ; part.

    χᾰρείς Il.10.541

    , Sapph.118, Pi.I.6(5).10, Ar.Th. 981 (lyr.), etc.; [tense] pf.

    κεχάρημαι h.Bacch.7.10

    , E.IA 200 (lyr.), Ar.V. 389 (anap.); part.

    κεχαρμένος E.Or. 1122

    , Tr. 529 (lyr.), Cyc. 367 (lyr.): [tense] plpf. [ per.] 3sg. and pl. κεχάρητο, -ηντο, Hes.Sc.65, h.Cer. 458:—rejoice, be glad, Il.3.111, 21.347, etc.;

    γραῦς ἥδε οἰνοφόρος κεχαρημένη ὧδε κάθηται IG12(8).679

    (Scyros, ii B. C.):

    χ. θυμῷ Il.7.191

    , al.;

    ἐν θυμῷ 24.491

    , Od.22.411;

    φρεσὶν ᾗσι Il.13.609

    ;

    φρένα 6.481

    ; χ. νόῳ to rejoice in wardly, Od. 8.78;

    χαίρει δέ μοι ἦτορ Il.23.647

    ;

    αὐτὰρ ἐμὸν κῆρ χ. Od.4.260

    ;

    χ. καὶ γελᾶν S.El. 1300

    ;

    ἥδομαι καὶ χαίρομαι κεὐφραίνομαι Ar. Pax 291

    ; opp. λυπεῖσθαι, A.Fr.266.3, S.Aj. 555, etc.; opp. ἀλγεῖν, Id.Tr. 1119. —Constr.,
    1 c. dat. rei, rejoice at, take pleasure in a thing,

    νίκῃ Il.7.312

    ;

    φήμῃ Od.2.35

    ;

    δώρῳ Hes.Op. 358

    ;

    μόλπᾳ Sapph.Supp. 25.5

    , cf. S.OT 1070, Pl.Mx. 238d, etc.: c. dat. pers.,

    χαῖρε.. ἀνδρὶ δικαίῳ Od.3.52

    ; with a part. added,

    χάρη δ' ἄρα οἱ προσιόντι Il.5.682

    , cf. 24.706, Od.19.463: with Preps.,

    χαίρειν ἐπί τινι S.Fr. 926

    , X. Mem.2.6.35, Cyr.8.4.12, Isoc.2.30, Pl.Lg. 739d, etc.;

    πρὸς τοῖς παιδικοῖς Eup.327

    ; with a part. added,

    ἐπ' ἐξεργασμένοις κακοῖσι χ. E.Ba. 1040

    , cf. 1033: rarely

    ἔν τινι A.Eu. 996

    (lyr.), S.Tr. 1119: also c. dat. modi, χ. γέλωτι express one's joy by laughter, X.Cyr.8.1.33.
    b of a plant,

    χαίρει ὑφάμμοις χωρίοις Thphr.HP6.5.2

    ; also

    ἡ κύστις χ. τῇ χολῇ Gal.19.646

    .
    2 rarely c. acc., with a part. added,

    χαίρω δέ σ' εὐτυχοῦντα E.Rh. 390

    ;

    τοὺς γὰρ εὐσεβεῖς θεοὶ θνῄσκοντας οὐ χ. Id.Hipp. 1340

    ; χαίρω σ' <ἐλθόντα> Id.Fr. 673 (this usage is said to be Oropian, EM808.4).
    b with a neut. Adj.,

    ταὐτὰ λυπεῖσθαι καὶ ταὐτὰ χαίρειν τοῖς πολλοῖς D.18.292

    : c. acc. cogn.,

    ἁπλῆν χαίρειν ἡδονήν Arist.EN 1154b26

    ;

    χ. ἀνδραπόδων τινὰ χαράν Plu.2.1091e

    .
    3 c. part., χαίρω.. τὸν μῦθον ἀκούσας I rejoice at having heard, am glad to hear, Il.19.185, cf. 7.54, 11.73;

    χαίρουσιν βίοτον νήποινον ἔδοντες Od.14.377

    , cf. 12.380, Hes.Op.55;

    χαίρω.. κόμπον ἱείς Pi.N.8.49

    ;

    χαίρεις ὁρῶν φῶς, πατέρα δ' οὐ χαίρειν δοκεῖς; E.Alc. 691

    ;

    χαίρω φειδόμενος Ar.Pl. 247

    ;

    θωπευόμενος χαίρεις Id.Eq. 1116

    (lyr.), cf. Pl.Smp. 191e, etc.
    b c. part. [tense] pres., delight in doing, to be wont to do,

    χρεώμενοι χαίρουσι Hdt.7.236

    , cf. S.Ph. 449, Ar.V. 764, Pl.Prt. 318d, 346c, 358a.
    4 χαίρειν ὅττι or ὅτι .., Od.14.51, 526, Pi.N.5.46; ἐχάρην καὶ ἐθρασυνάμην ὅτι ἔμαθον .. Metrod.Fr.42; χ. οὕνεκα .. Od.8.200.
    II with negat., esp. with [tense] fut., οὐ χαιρήσεις thou wilt or shalt not rejoice, i.e. thou shalt not go unpunished, shalt repent it, Ar.Pl.64;

    οὐ χαιρήσετον Id.Eq. 235

    ; so

    οὐδέ τιν' οἴω Τρώων χαιρήσειν Il.20.363

    , cf.15.98, Od.2.249, Ar.V. 186; ἀλλ' οὐδ' ὣς Κῦρός

    γε χαιρήσει Hdt.1.128

    ; with an interrog.,

    σὺ.. χαιρήσειν νομίζεις; Plu.Alex.51

    : rarely with other tenses,

    ὅπως ἂν μὴ χαίρωσιν. D.19.299

    ;

    οὐκ ἐχαίρησεν Plu.Luc.25

    : for a similar use of the part., v. infr. IV. 2.
    III freq. in imper. χαῖρε, dual χαίρετον, pl. χαίρετε, as a form of greeting,
    1 at meeting, hail, welcome (esp. in the morning, acc. to D.C.69.18, cf. Luc.Laps.), Il.9.197, Od.13.229, etc.;

    χαῖρε, ξεῖνε, παρ' ἄμμι φιλήσεαι 1.123

    ; strengthd.,

    οὖλέ τε, καὶ μάλα χαῖρε, θεοὶ δέ τοι ὄλβια δοῖεν 24.402

    ;

    χαῖρέ μοι Il.23.19

    , cf. S.OC 1137; repeated, A.Eu. 996, 1014 (both lyr.), S.Aj.91, etc.;

    χαῖρ' ὡς μέγιστα, χαῖρε Id.Ph. 462

    ; in greeting one's native land, the sun, etc., A.Ag. 508,22, S.Ph. 1453 (anap.).
    b sts. implied in the use of χαίρω, κῆρυξ Ἀχαιῶν, χαῖρε .. Answ. χαίρω I accept the greeting, A.Ag. 538; νῦν πᾶσι χαίρω, νῦν με πᾶς ἀσπάζεται I hear the word χαῖρε from all, S.OT 596: so in inf., τὸ χαίρειν dub. l. in Pl.Chrm. 164e; χαίρειν δὲ τὸν κήρυκα προὐννέπω I bid him welcome, S.Tr. 227;

    προσειπών τινα χ. οὐκ ἀντιπροσερρήθη X.Mem.3.13.1

    ; but χαίρειν τἄλλ' ἐγώ σ' ἐφίεμαι I bid thee have thy pleasure, S.Aj. 112.
    c inf. alone at the beginning of letters, Κῦρος Κυαζάρῃ χαίρειν (sc. λέγει) X.Cyr.4.5.27, cf. Theoc.14.1; used by Alexander the Great to Phocion as a mark of respect, Duris 51J.
    2 at leavetaking, fare-thee-well, Od.5.205, 13.59, 15.151;

    χαῖρε πόλλ' ὦδελφέ Ar.Ra. 164

    ; pl.,

    χαίρετε πολλάκι Theoc.1.144

    ; freq. put into the mouth of the dying, S.Aj. 863, Tr. 921, Pl.Phd. 116d, etc.: hence in sepulchral inscriptions, IG7.203, etc.
    b hence, imper. χαιρέτω, χαιρόντων, have done with.., away with..,

    εἴτ' ἐγένετο ἄνθρωπος εἴτ' ἐστὶ δαίμων, χαιρέτω Hdt.4.96

    ;

    χαιρέτω βουλεύματα τὰ πρόσθεν E. Med. 1044

    ,

    χαιρόντων πόνοι Id.HF 575

    ; cf. Pl.Smp. 199a, Lg. 636d, 886d.
    c ἐᾶν χαίρειν τινά or τι dismiss from one's mind, put away, renounce, Hdt.6.23, 9.41, Ar.Pl. 1187, Pl.Phd. 63e, Prt. 348a, X.An.7.3.23, etc.;

    συχνὰ χ. ἐᾶν τινα Pl.Phlb. 59b

    ;

    ἐλευθερίαν μακρὰ χ. ἐᾶν Luc.Apol.3

    ;

    μακρὰ χ. εἰποῦσα Ael.VH12.1

    ;

    πόλλα μοι τὰν Πωλυανάκτιδα παῖδα χαίρην Sapph.86

    ;

    τὴν Κύπριν πόλλ' ἐγὼ χαίρειν λέγω E.Hipp. 113

    , cf. 1059, Pl.Tht. 188a;

    χ. κελεύων πολλὰ τοὺς Ἀχαρνέας Ar.Ach. 200

    ;

    εἰπεῖν χαίρειν τινά Ath.Mitt.56.131

    (Milet., Hellenistic), cf. Luc.Dem.Enc.50;

    χαίρειν προσαγορεύειν Ar.Pl. 322

    (metaph. in Pl.Lg. 771a);

    χαίρειν προσειπεῖν Eup.308

    : less freq. c. dat. pers. (never with ἐᾶν χ.)

    , πολλὰ χαίρειν ξυμφοραῖς καταξιῶ A.Ag. 572

    (nisi leg. ξυμφοράς)

    ; φράσαι.. χαίρειν Ἀθηναίοισι Ar.Nu. 609

    (troch.);

    πολλὰ εἰπόντα χ. τῷ ἀληθεῖ Pl.Phdr. 272e

    , cf. Phd. 64c, R. 406d, X.HG4.1.31 (codd., fort. ἀλλήλους), Jul.ad Them.255a.
    3 on other occasions, as in comforting, be of good cheer, Od.8.408; at meals, 4.60, 18.122; χαῖρε, γύναι, φιλότητι good luck be on our union, 11.248;

    εὐχωλῇς χαίρετε 13.358

    :

    χαῖρε ἀοιδῇ h.Hom.9.7

    .
    IV part.

    χαίρων

    glad, joyful,

    Il.1.446

    , etc.;

    χαίροντα φίλην ἐς πατρίδ' ἔπεμπον εἰς Ἰθάκην Od.19.461

    ;

    χαίροντι φέρειν.. χαίρων 17.83

    ; λυπούμενοι καὶ χαίροντες in sorrow and in joy, Arist.Rh. 1356a16: also [tense] pf. part.

    κεχαρηκώς Hdt.3.27

    ,42, etc.
    2 joined with another Verb, safe and sound, with impunity, χαίροντα ἀπαλλάσσειν ib.69, cf. 9.106, D.24.153; more freq. with a neg., οὐ χαίρων to one's cost,

    οὐ χαίροντες γέλωτα ἐμὲ θήσεσθε Hdt.3.29

    ;

    οὔ τι χαίρων.. ἐρεῖς S. OT 363

    , cf. Ant. 759, Ph. 1299, E.Med. 398, Ar.Ach. 563, Pl.Grg. 510d;

    οὐ γὰπ.. χαίρων τις.. τοὐμὸν ἀλγυνεῖ κέαρ Eup.90

    ;

    οὔτε χαίροντες ἂν ἀπαλλάζαιτε X.An.5.6.32

    ; also

    οὔτι χαιρήσων γε σύ Ar.V. 186

    ; cf. supr. 11.
    3 in the same sense as imper. (supr. 111), σὺ δέ μοι χαίρων ἀφίκοιο fare-thee-well, and may'st thou arrive, Od.15.128, cf. Theoc.2.163; χαίροισ' ἔρχεο go thy way rejoicing, Sapph.Supp.23.7; ἀλλ' ἑρπέτω χαίρουσα let her go with a benison, S.Tr. 819; χαίρων ἴθι fare-thee-well, E.Alc. 813, Ph. 921;

    χαίρουσα.. στεῖχε Id.Hipp. 1440

    .
    V Astrol., of a planet, occupy the position appropriate to another of its own αἵρεσις, Serapio in Cat.Cod.Astr.8(4).230, Ptol.Tetr.51, Vett.Val. 63.6, Man.2.348. (Cf. Skt. háryati 'take pleasure in', Umbr. heriest 'will wish', Lat. horior.)

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > χαίρω

  • 14 δυσχερής

    Grammatical information: adj.
    Meaning: `incontent, annoying, vexatious, unpopular' (Ion.-Att.).
    Derivatives: δυσχέρεια `annoyance, disgust' (Att., hell.), denomin. δυσχεραίνω `to be displeased with, be disgusted at' (Att., hell.; s. Leumann Hom. Wörter 111) with δυσχέρασμα (Pl.), δυσχερασμός (Phld.), δυσχέρανσις (hell. a. late), δυσχεραντικός (M. Ant.). - Opposite εὑχερής.
    Origin: IE [Indo-European] [140] * gʰer- `desire'
    Etymology: Not to χείρ (Leumann Philol. 96, 161ff.). He connects χαίρω. Then we need a form with - ε- like *χέρος (cf. δυσ-μενής to μένος) or a full grade of the verb, which is not preserved in Greek (cf. Lat. horior, hortor).
    Page in Frisk: 1,427

    Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > δυσχερής

См. также в других словарях:

  • exhorter — (è gzor té) v. a. 1°   Pousser à.... par des paroles. Exhorter à la paix, à l union. •   En secret dans mon coeur je l exhorte à la fuite, CORN. Pomp. II, 1. •   Je vous exhorte non pas à pleurer une reine, mais à imiter une bienfaitrice, FLÉCH.… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • заркий — жадный, похотливый , также гневный, сварливый , зарить заинтересовать, раздражать, возбуждать . Связано чередованием с др. чеш. zořiv резкий, горячий, неистовый , zořiti неистовствовать . Едва ли можно отделять от предыдущего. Часто… …   Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера

  • ĝher-1 —     ĝher 1     English meaning: to yearn for     Deutsche Übersetzung: “begehren, gern haben”     Note: partly with forms from a basis *ĝherē(i) : ĝheri (see Persson Beitr. 728)     Material: O.Ind. háryati “findet Gefallen, begehrt”; Av. zara …   Proto-Indo-European etymological dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»