Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

go+for+a+purpose

  • 81 autem

    autem, conj. [v. aut init. ], on the other hand, but, yet, however, nevertheless; sometimes an emphasized and (it is never found at the beginning of a clause, but after one or more words; v. fin.; like at, it joins to a preceding thought a new one, either entirely antithetical or simply different; it differs from the restricting sed in like manner with at; v. at init., and cf.: [Popilius imperator tenebat provinciam;

    in cujus exercitu Catonis filius tiro militabat. Cum autem Popilio videretur unam dimittere legionem, Catonis quoque filium... dimisit. Sed cum amore pugnandi in exercitu permansisset, Cato ad Popilium scripsit, etc.],

    Cic. Off. 1, 11, 36 B. and K. (most freq. in philos. lang.; rare in the histt., being used by Caes. only 59 times, by Sall. 23, and by Tac. 31; and very rare in the poets).
    I.
    In joining an entirely antithetical thought, on the contrary, but = at quidem, at vero, se sê, esp. freq. with the pronouns ego, tu, ille, qui, etc.:

    Ait se obligāsse crus fractum Aesculapio, Apollini autem bracchium,

    Plaut. Men. 5, 3, 9:

    Nam injusta ab justis impetrari non decet, Justa autem ab injustis petere insipientiast,

    id. Am. prol. 35:

    ego hic cesso, quia ipse nihil scribo: lego autem libentissime,

    Cic. Fam. 16, 22; id. de Or. 1, 25, 115; Plaut. Men. 2, 1, 43: i sane cum illo, Phrygia;

    tu autem, Eleusium, Huc intro abi ad nos,

    id. Aul. 2, 5, 7; id. Capt. 2, 3, 4; id. Bacch. 4, 8, 58; id. Mil. 4, 4, 13; id. Ep. 5, 2, 7; Cic. Ac. 2, 19, 61:

    mihi ad enarrandum hoc argumentumst comitas, Si ad auscultandum vostra erit benignitas. Qui autem auscultare nolit, exsurgat foras,

    Plaut. Mil. 2, 1, 3; so id. Ep. 2, 2, 95; id. Capt. 3, 4, 24:

    Quid tu aïs, Gnatho? Numquid habes quod contemnas? Quid tu autem, Thraso?

    Ter. Eun. 3, 2, 22: e principio oriuntur omnia;

    ipsum autem nullā ex re aliā nasci potest,

    Cic. Tusc. 1, 23, 54.—
    II.
    In joining a thought that is simply different.
    A.
    In gen., on the other hand, but, moreover.
    a.
    Absol., as the Gr. se:

    Vehit hic clitellas, vehit hic autem alter senex,

    Plaut. Most. 3, 2, 91:

    cum Speusippum, sororis filium, Plato philosophiae quasi heredem reliquisset, duo autem praestantissimos studio atque doctrinā, Xenocratem Chalcedonium et Aristotelem Stagiritem, etc.,

    Cic. Ac. 1, 4, 17; id. Off. 1, 5, 16:

    Alexandrum consultum, cui relinqueret regnum, voluisse optimum deligi, judicatum autem ab ipso optimum Perdiccam, cui anulum tradidisset,

    Curt. 10, 6, 16:

    Atque haec in moribus. De benevolentiā autem, quam etc.,

    Cic. Off. 1, 15, 46 sq.; 1, 23, 81: Sed poëtae quid quemque deceat ex personā judicabunt;

    nobis autem personam imposuit natura etc.,

    id. ib. 1, 28, 97; 1, 28, 98; 1, 43, 152: Quod semper movetur aeternum est;

    quod autem motum adfert alicui etc.,

    id. Tusc. 1, 23, 53; 1, 28, 68 sq.; 1, 30, 74; 1, 36, 87.—So sometimes when one conditional sentence is opposed to another, si—sin autem, in Gr. ei men— ei se:

    Nam si supremus ille dies non exstinctionem, sed commutationem adfert loci, quid optabilius? Sin autem etc.,

    Cic. Tusc. 1, 49, 117; 1, 49, 118 al.—In adducing an example of a rule:

    Et Demosthenes autem ad Aeschinem orationem in prooemio convertit, et M. Tullius etc.,

    Quint. 4, 1, 66 Spald.;

    also in passing from a particular to a general thought: Et sane plus habemus quam capimus. Insatiabilis autem avaritia est etc.,

    Curt. 8, 8, 12.—
    b.
    Preceded by quidem, as in Gr. men—se (perh. most freq. in Cicero's philosophical works, under the influence of Greek style): Et haec quidem hoc modo;

    nihil autem melius extremo,

    Cic. Tusc. 1, 41, 99:

    Sed nunc quidem valetudini tribuamus aliquid, cras autem etc.,

    id. ib. 1, 49, 119; id. Off. 1, 7, 24; and thus in Tac. several times, but only in Ann. and Or.: bene intellegit ceteros quidem iis niti... Marcellum autem et Crispum attulisse etc., Or. 8; 18 bis; 25; A. 3, 53; 3, 73;

    4, 28.—So often in transitions from one subject to another: Ac de inferendā quidem injuriā satis dictum est. Praetermittendae autem defensionis etc.,

    Cic. Off. 1, 8, 27 sq.; 1, 13, 41; 1, 45, 160.—So very often in Vulg. in direct reproduction of men—se: Ego quidem baptizo vos in aquā in paenitentiam; qui autem post me etc., Matt. 3, 11; 9, 37; 13, 23; 13, 32; 17, 11 sq.; 23, 28; 25, 33; 26, 24. —
    B.
    Esp.
    1.
    In any kind of transition:

    M. Antonius in eo libro, quem unum reliquit, disertos ait se vidisse multos, eloquentem omnino neminem. Vir autem acerrimo ingenio (sic enim fuit) multa etc.,

    Cic. Or. 5, 18:

    hic (pater) prout ipse amabat litteras, omnibus doctrinis, quibus puerilis aetas impertiri debet, filium erudivit: erat autem in puero summa suavitas oris,

    Nep. Att. 1, 2;

    also in questions: Quid autem magno opere Oppianicum metuebat, etc.,

    Cic. Clu. 60, 167. Freq. several times repeated:

    Expetuntur autem divitiae cum ad usus vitae necessarios, tum ad perfruendas voluptates: in quibus autem major est animus, in iis pecuniae cupiditas spectat ad opes, etc.,

    Cic. Off. 1, 8, 24 and 25; cf. Wopkens, Lectt. Tull. pp. 53 and 122: Orbis situm dicere adgredior... Dicam autem alias plura et exactius, Mel. prooem. 2.—
    2.
    In repeating a word from a previous clause, in continuing a train of thought:

    admoneri me satis est: admonebit autem nemo alius nisi rei publicae tempus,

    Cic. Pis. 38, 94: disces quam diu voles;

    tam diu autem velle debebis, quoad etc.,

    id. Off. 1, 1, 2:

    nunc quod agitur, agamus: agitur autem, liberine vivamus an mortem obeamus,

    id. Phil. 11, 10, 24. —So esp. in impassioned discourse, Plant. Mil. 3, 1, 84:

    humanum amare est, humanum autem ignoscere est,

    id. Merc. 2, 2, 48; id. Ps. 4, 8, 1:

    quot potiones mulsi! quot autem prandia!

    id. Stich. 1, 3, 68; id. Ep. 5, 2, 6:

    quā pulchritudine urbem, quibus autem opibus praeditam, servitute oppressam tenuit civitatem,

    Cic. Tusc. 5, 20, 57.—
    3.
    Like sed, vero, igitur, etc., in resuming a train of thought interrupted by a parenthesis:

    Omnino illud honestum, quod ex animo excelso magnificoque quaerimus, animi efficitur non corporis viribus: exercendum tamen corpus et ita adficiendum est, ut oboedire consilio rationique possit in exsequendis negotiis et in labore tolerando: honestum autem id, quod exquirimus, totum est positum in animi curā, etc.,

    Cic. Off. 1, 23, 79; 1, 43, 153.—
    4.
    In introducing a parenthetical clause itself: quae autem nos ut recta aut recte facta dicamus, si placet (illi autem appellant katorthômata) omnes numeros virtutis continent, Cic. Fin. 3, 7, 24:

    quod vitium effugere qui volet (omnes autem velle debent) adhibebit etc.,

    id. Off. 1, 6, 18; 1, 33, 120; id. Tusc. 1, 33, 80; 1, 36, 88:

    In primis foedera ac leges (erant autem eae duodecim tabuiae et quaedam regiae leges) conquiri etc.,

    Liv. 6, 1, 10; Curt. 4, 6, 2:

    ex hoc Quodcumque est (minus est autem quam rhetoris aera) Discipuli custos praemordet,

    Juv. 7, 217.—
    5.
    In enumerations, for the purpose of adding an important circumstance:

    magnus dicendi labor, magna res, magna dignitas, summa autem gratia,

    but, and indeed, Cic. Mur. 13, 29:

    animis omnes tenduntur insidiae... vel ab eā, quae penitus in omni sensu implicata insidet, imitatrix boni, voluptas, malorum autem mater omnium,

    yea, the parent of all evil, id. Leg. 1, 17, 47; id. N. D. 2, 22, 58:

    docet ratio mathematicorum, luna quantum absit a proxumā Mercurii stellā, multo autem longius a Veneris,

    id. Div. 2, 43, 91.—
    6.
    In the syllogism, to introduce the minor proposition (the assumptio or propositio minor; cf. atque, IV. 9., and atqui, II. D.), now, but; but now:

    Aut hoc, aut illud: hoc autem non, igitur illud. Itemque: aut hoc, aut illud: non autem hoc: illud igitur,

    Cic. Top. 14, 56:

    Si lucet, lucet: lucet autem, lucet igitur,

    id. Ac. 2, 30, 96:

    Si dicis te mentiri verumque dicis, mentiris: dicis autem te mentiri verumque dicis: mentiris igitur,

    id. ib.; id. Top. 2, 9; id. Tusc. 5, 16, 47.—
    7.
    Like the Gr. se or sê in adding an emphatic question (freq. in the comic poets), but, indeed.
    a.
    In gen.:

    Quem te autem deum nominem?

    Plaut. As. 3, 3, 126:

    Perii: quid hoc autemst mali?

    Ter. Eun. 5, 7, 5:

    Quī istuc? Quae res te sollicitat autem?

    id. Heaut. 2, 3, 10:

    Quae autem divina? Vigere, sapere, invenire, meminisse,

    Cic. Tusc. 1, 26, 65: Quo modo autem moveri animus ad appetendum potest, si id, quod videtur, non percipitur? pôs sê, id. Ac. 2, 8, 25:

    Quo modo autem tibi placebit JOVEM LAPIDEM jurare, cum scias etc.,

    id. Fam. 7, 12, 2:

    Veni ad Caesarem: quis est autem Caesar?

    Flor. 3, 10, 11.—So in exclamations:

    Quantā delectatione autem adficerer, cum etc.,

    Cic. Tusc. 1, 41, 98.—
    b.
    In questions implying rebuke, reproach: Ba. Metuo credere. Ps. Credere autem? eho, etc., Plaut. Ps. 1, 3, 70: Th. Ego non tangam meam? Ch. Tuam autem, furcifer? yours do you say? yours indeed! Ter. Eun. 4, 7, 28.—
    c.
    In a question where a correction is made: Num quis testis Postumum appellavit? testis autem? ( witness did I say?) num accusator? Cic. Rab. Post. 5, 10:

    Alio me vocat numerosa gloria tua: alio autem? quasi vero etc.,

    Plin. Pan. 28:

    Quid tandem isti mali in tam tenerā insulā non fecissent? non fecissent autem? imo quid ante adventum meum non fecerunt?

    Cic. Att. 6, 2; 5, 13; 7, 1: Adimas etiam Hispanias? Et si inde cessero, in Africam transcendes. Transcendes autem dico? Liv. 21, 44, 7 Weissenb.—
    8.
    And in questions sed autem are sometimes both used, especially by the comic poets, but indeed, but now, like the Gr. alla—se Alla pou se boulei kathezomenoi anagnômen; Plat. Phaedr. 228 E.):

    Sed autem quid si hanc hinc apstulerit quispiam Sacram urnam Veneris?

    Plaut. Rud. 2, 5, 15;

    and separated: Sed quid haec hic autem tam diu ante aedīs stetit?

    id. Truc. 2, 3, 14:

    Attat Phaedriae Pater venit. Sed quid pertimui autem, belua?

    Ter. Phorm. 4, 2, 11: Sed quid ego haec autem nequiquam ingrata revolvo? * Verg. A. 2, 101.—Once ast autem: ast autem tenui [p. 212] quae candent lumine Phatnae, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 1170 P. (IV. 2, p. 555 Orell.).—
    9.
    With interjections:

    Heia autem inimicos!

    Plaut. Am. 3, 2, 20:

    Ecce autem litigium,

    but lo! id. Men. 5, 2, 34; so id. Curc. 1, 2, 41; id. Most. 2, 1, 35; id. Mil. 2, 2, 48; id. Most. 3, 1, 131; 3, 1, 146:

    Ecce autem alterum,

    Ter. Eun. 2, 3, 6 Ruhnk.:

    Ecce autem subitum divortium,

    Cic. Clu. 5, 14; so id. Verr. 2, 5, 34; id. Leg. 1, 2, 5; id. Rep. 1, 35, 55; id. Or. 9, 30:

    Ecce autem aliud minus dubium,

    Liv. 7, 35, 10:

    Eccere autem capite nutat,

    Plaut. Mil. 2, 2, 52; so id. Pers. 2, 4, 29:

    eccui autem non proditur [revertenti]?

    Cic. Mur. 33, 68.
    In good prose writers autem is usu.
    placed after the first word of a clause; but if several words, a subst. and prep., the verb esse with the predicate, a word with a negative, etc., together form one idea, then autem stands after the second or third word. But the poets, especially the comic poets, allow themselves greater liberty, and sometimes place this particle, without any necessity in the nature of the clause, in the third, fourth, or fifth place; but autem is never found in good writers at the beginning of a clause or sentence; cf. Quint. 1, 5, 39. See more upon this word in Hand, Turs. I. pp. 558-588.

    Lewis & Short latin dictionary > autem

  • 82 cellarius

    cellārĭus, a, um (access. form acc. plur. cellares, perh. for the purpose of avoiding the os four times repeated, Col. 8, 8, 1), adj. [cella], of or pertaining to a storeroom:

    sagina,

    Plaut. Mil. 3, 2, 31.—Hence,
    II.
    Subst.: cellārĭus, ii, m., one who keeps provisions, a steward, butler, Plaut. Capt. 4, 2, 115; Col. 11, 1, 19; 12, 3, 9; 12, 4, 2; Plin. 19, 12, 62, § 188 al.

    Lewis & Short latin dictionary > cellarius

  • 83 coemptio

    cŏëmptĭo, ōnis, f. [coëmo], jurid. t. t.
    I.
    A pretended purchase of an estate which was subjected to a mock sale for the purpose of divesting it of the burden of certain sacrifices attached to it, Cic. Mur. 12, 27 Moeb.—
    II.
    Esp., a marriage, consisting in a mutual mock sale of the parties, by which the wife was freed from the tutela legitima and the family sacra, Gai Inst. 1, 110; 1, 113 sq.; Cic. Fl. 34, 84; id. de Or. 1, 56, 237; Varr. L. L. 6, § 43; cf. id. ap. Non. p. 531, 10 sq.; Serv. ad Verg. G. 1, 31; id. A. 4, 103 (but acc. to Lachm. ad Lucr. 2, 1061 = 2. comptus, q. v.).

    Lewis & Short latin dictionary > coemptio

  • 84 conscribo

    con-scrībo, psi, ptum, 3, v. a.; lit., to write together, i. e.,
    I.
    To write together in a roll or list, to enroll; very freq. as a milit. t. t., of the levying of troops, Caes. B. G. 1, 10; 1, 24; 2, 2; 2, 8 et saep.; Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 15, 7:

    cohortes veteranas tumulti causā,

    Sall. C. 59, 5:

    inter septimanos conscribi,

    Tac. H. 3, 25:

    inter nostros,

    Vulg. 1 Macc. 13, 40:

    conscripti in Ciliciam legiones,

    Suet. Caes. 8; 24; id. Galb. 10:

    exercitum adversum aliquem,

    Val. Max. 5, 4, 5.—And of the enrolment of colonists:

    decrevit senatus, ut C. Lentulus consul sex milia familiarum conscriberet, quae in eas colonias dividerentur,

    Liv. 37, 46, 10.—So of enrolling in a particular class of citizens, to inscribe, choose:

    eodem tempore et centuriae tres equitum conscriptae sunt,

    Liv. 1, 13, 8.—So the frequently occurring title of senators: Patres Conscripti (prop. Patres, conscripti, i. e. Patres et conscripti), chosen, elect, assembled fathers (lit. fathers and elect):

    traditum inde (sc. post reges exactos) fertur, ut in Senatum vocarentur, qui Patres quique Conscripti essent: Conscriptos videlicet in novum senatum appellabant lectos,

    Liv. 2, 1, 11; cf. Fest. p. 254, 22 Müll.; Paul. ex Fest. p. 7, 5, and p. 41, 13 ib.; Cic. Cat. 1, 11, 27; id. Planc. 35, 87; Nep. Hann. 12, 2; Liv. 3, 52, 6; 6, 26, 4; Dict. of Antiq.;

    and in imitation of this: di conscripti,

    App. M. 6, p. 182, 35.—In a play upon words (censured by Quint.): ne Patres conscripti videantur circumscripti, Auct. ap. Quint. 9, 3, 72.—Also in sing., of one senator:

    pater conscriptus,

    Cic. Phil. 13, 13, 28; and absol., poet. in sing.: conscriptus, i, m., a senator: quod sit conscripti, quod judicis officium, * Hor. A. P. 314.—So also of the enrolling of the people for the purpose of bribery, Cic. Planc. 18, 45; 19, 47; id. Sest. 15, 34:

    rex me opere oravit maximo ut sibi latrones cogerem et conscriberem,

    Plaut. Mil. 1, 1, 76.—
    II.
    To put together in writing, to draw up, compose, write (class.).
    (α).
    With acc.:

    librum de consulatu, etc.,

    Cic. Brut. 35, 132; cf. Nep. Lys. 4, 2:

    volumen,

    Cic. Rosc. Am. 35, 101:

    Topica Aristotelea,

    id. Fam. 7, 19 init.; Ov. P. 2, 9, 73:

    lepidas tabellas,

    Plaut. Ps. 1, 1, 26:

    epistulam,

    Cic. Att. 13, 50, 1:

    syngraphum inter me et amicam,

    Plaut. As. 4, 1, 1:

    imaginem,

    to delineate, sketch, Stat. S. 3, 1, 117:

    legem (consules),

    to draw up, Cic. Att. 4, 1, 7; cf.

    edicta,

    Suet. Tit. 6:

    condiciones,

    Liv. 26, 24, 8; cf. id. 29, 12, 15:

    foedus,

    id. 41, 24, 15:

    testamentum,

    Suet. Claud. 44:

    fortunas alterius litteris,

    Cic. Clu. 66, 186.—
    * (β).
    With rel.-clause:

    cum pluribus conscripsisset, qui esset optimus rei publicae status,

    Cic. Fin. 5, 4, 11 Madv. N. cr.
    (γ).
    With de:

    (illi), de quibus audivi et legi et ipse conscripsi,

    Cic. Sen. 23, 83; id. Att. 12, 19, 2; Quint. 2, 11, 24:

    de ratione dicendi,

    Auct. Her. 1, 1, 1.—
    (δ).
    With acc. and inf.: ut in ordinem se coactum conscriberet, write down, notice that he should be, etc., Suet. Claud. 38: omni personae quam dotem suscepisse cum marito conscribitur, Cod. Just. 5, 15, 3.—
    2.
    Esp., of physicians, to prescribe:

    pro salutaribus mortifera,

    Cic. Leg. 2, 5, 13.—
    B.
    Meton., to write something all over, to fill with writing (rare; mostly poet.):

    mensam vino,

    Ov. Am. 2, 5, 17; cf.: epistolium lacrimis, * Cat. 68, 2.— Humorously, to mark by beating, to cudgel:

    conscribere aliquem totum stilis ulmeis,

    Plaut. Ps. 1, 5, 132; cf. conscribillo.—
    2.
    With in and abl., to write upon, mark upon:

    signum sanguinis id est crucis in suā fronte,

    Lact. 4, 26, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > conscribo

  • 85 discumbo

    dis-cumbo, cŭbŭi, cŭbĭtum, 3, v. n., to lie down.
    I.
    More freq., to recline at table for the purpose of eating (cf. accumbo—so esp. freq. since the Aug. per.):

    discubuimus omnes praeter illam,

    Cic. Att. 5, 1, 4; Lucr. 3, 912; Quint. 11, 2, 13; Suet. Caes. 48; Tib. 2, 5, 95; Verg. A. 1, 708; Ov. M. 8, 566; Vulg. Johan. 12, 2 al.—Sometimes of a single person (yet always with the accessory idea of a number reclining at the same time):

    in convivio Germanici cum super eum Piso discumberet,

    Tac. A. 3, 14; 6, 50; Suet. Aug. 74; Curt. 8, 5, 6; Juv. 5, 12.— Pass. impers.:

    discumbitur,

    Cic. Verr. 2, 1, 26; Verg. A. 1, 700; Gell. 3, 19 al.—
    II.
    Rarely, to lie down to sleep:

    discubitum noctu ire,

    Plaut. Merc. 1, 1, 100:

    cenati discubuerunt ibidem,

    Cic. Inv. 2, 4, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > discumbo

  • 86 extispicium

    extispĭcĭum, ii, n. [extispex], an inspection [p. 709] of the entrails for the purpose of prophesying, Suet. Ner. 56; v. l. in Plin. 7, 56, 57, § 203 (Jan. auspicia).

    Lewis & Short latin dictionary > extispicium

  • 87 fictum

    fingo, finxi, fictum, 3, v. a. [Sanscr. dih-, dēhmi, smear; Gr. thig, thinganô, touch; whence figulus, figura, etc.; prop., to handle].
    I.
    Lit.
    A.
    To touch, handle, stroke, touch gently (rare):

    mulcere alternos, et corpora fingere lingua,

    Verg. A. 8, 634:

    saepe manus aegras manibus fingebat amicis,

    Ov. F. 5, 409.—
    B.
    Esp., to form, shape, fashion, frame, make (class.), whence also figulus:

    esse aliquam vim, quae finxerit, vel, ut tuo verbo utar, quae fabricata sit hominem,

    Cic. Ac. 2, 27, 87; cf.:

    ab aliquo deo ficti esse videantur,

    id. de Or. 1, 25, 115:

    fingere et construere nidos,

    build, id. ib. 2, 6, 23:

    favos,

    id. Off. 1, 44, 157:

    ut illa bestia fetum ederet informem, lambendo postgea fingeret, etc.,

    Gell. 17, 10, 3.—
    C.
    In partic.
    1.
    Of the plastic art, to form or fashion by art (in wax, clay, stone, etc.), to mould or model, as a statuary:

    quorum alterum fingere opinor e cera solitum esse, alterum esse pictorem,

    Cic. Verr. 2, 4, 13, § 30; cf.:

    in ceris aut fictilibus figuris,

    id. N. D. 1, 26, 71:

    similitudines ex argilla,

    Plin. 35, 12, 43, § 151; cf.

    , sarcastically: hic homullus, ex argilla et luto fictus Epicurus,

    Cic. Pis. 25, 59:

    pocula de humo,

    Ov. Tr. 2, 489:

    Alexander ab Apelle potissimum pingi et a Lysippo fingi volebat... qui neque pictam neque fictam imaginem suam passus est esse, etc.,

    Cic. Fam. 5, 12, 7; cf.:

    fingendi ars,

    of making statues, statuary, id. de Or. 3, 7, 26:

    corpora fingendo pingendove efficere,

    Quint. 5, 12, 21.—
    2.
    With the access. notion of arranging, adorning, etc., to set to rights, arrange; to adorn, dress, trim ( poet. syn.:

    componere, excolere, ornare): Bene cum lauta est (mulier), tersa, ornata, ficta est: infecta est tamen,

    Plaut. Stich. 5, 5, 4:

    cum se non finxerit ulli,

    Ov. R. Am. 341:

    isti ficti, compositi, crispi cincinni,

    Plaut. Truc. 2, 2, 32; cf.:

    canas fingere comas,

    Tib. 1, 2, 92:

    comas presso pollice,

    Prop. 3, 10 (4, 9), 14; Ov. A. A. 1, 306; Mart. 6, 57; cf.:

    comas auro,

    Stat. Th. 5, 228:

    crinem,

    Verg. A. 4, 148; cf. also Phaedr. 2, 2, 9:

    vitem putando,

    Verg. G. 2, 407 Forbig.—
    3.
    With the access. notion of untruth, to alter, change, for the purpose of dissembling:

    hi neque vultum fingere, neque interdum lacrimas tenere poterant,

    Caes. B. G. 1, 39, 4; cf.:

    vultus quoque hominum fingit scelus,

    i. e. makes men change countenance, Ter. Heaut. 5, 1, 14.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to form, fashion, make: Ly. multa eveniunt homini quae [p. 751] volt, quae nevolt. Ph. Mentire, gnate, nam sapiens quidem pol ipsus fingit fortunam sibi, Plaut. Trin. 2, 2, 84; cf.

    the vv. foll.: natura fingit homines et creat imitatores et narratores facetos,

    Cic. de Or. 2, 54, 219:

    animos fingere, formare,

    id. Brut. 38, 142: cf.:

    moderari et fingere mentem ac voluntates,

    id. Leg. 3, 18, 40:

    ea quae nobis non possumus fingere, vultus, facies, sonus,

    id. de Or. 1, 28, 127: formam totius rei publicae velim mittas, ex qua me fingere possim, regulate myself, i. e. proceed, act, id. Att. 6, 3, 4; cf.:

    ad eorum (qui audiunt) arbitrium et nutum totos se fingunt et accommodant,

    id. Or. 8, 24:

    ea (verba) nos sicut mollissimam ceram ad nostrum arbitrium formamus et fingimus,

    id. de Or. 3, 45, 177; cf.

    also: arbitrio fingere,

    id. Brut. 79, 274:

    fortuna humana fingit artatque ut lubet,

    Plaut. Capt. 2, 2, 54; cf.:

    vitam subito flecti fingique posse,

    shaped, directed, Cic. Sull. 28, 79; cf. id. ib. 25, 69:

    jure erat semper idem voltus, cum mentis, a qua is fingitur, nulla fieret mutatio,

    id. Tusc. 3, 15, 31; cf.:

    circumspexit amictus et finxit vultum,

    composed, Ov. M. 4, 318:

    lingua vocem immoderate profusam fingit et terminat,

    forms, Cic. N. D. 2, 59, 149; cf.:

    Peripateticorum institutis commodius fingeretur oratio,

    id. Brut. 31, 119: ego apis Matinae more modoque operosa parvus carmina fingo (like the Gr. plattô), make, compose, Hor. C. 4, 2, 32:

    carmina,

    id. Ep. 2, 1, 227; id. A. P. 331; 240:

    versus,

    id. ib. 382:

    poëmata,

    Suet. Tit. 3:

    opprobria in quemvis,

    Hor. Ep. 1, 15, 30.—
    B.
    In partic.
    1.
    With a double predicate, to form, make into something or in a certain manner:

    finxit te ipsa natura ad honestatem, gravitatem... ad omnes denique virtutes magnum hominem et excelsum,

    Cic. Mur. 29, 60:

    nec, si miserum fortuna Sinonem Finxit, vanum etiam mendacemque improba finget,

    Verg. A. 2, 79:

    (illum) spissae nemorum comae Fingent Aeolio carmine nobilem,

    Hor. C. 4, 3, 12:

    di bene fecerunt, inopis me quodque pusilli Finxerunt animi,

    id. S. 1, 4, 18: timui, mea me finxisse minora putarer Dissimulator opis propriae, to have lessened, i. e. purposely disparaged it, id. Ep. 1, 9, 8.—
    2.
    To form by instruction, to instruct, teach, train:

    idem mire finxit filium,

    i. e. caused him to play his part, Ter. Heaut. 5, 1, 25; cf.:

    voce paterna Fingeris ad rectum,

    Hor. A. P. 367:

    fingitur artibus,

    id. C. 3, 6, 22:

    fingit equum tenera docilem cervice magister Ire viam, qua monstret eques,

    id. Ep. 1, 2, 64.—
    3.
    To form mentally or in speech, to represent in thought, to imagine, conceive, think, suppose; to sketch out:

    fingite animis... fingite cogitatione imaginem hujus condicionis meae, etc.,

    Cic. Mil. 29, 79; cf.:

    omnia quae cogitatione nobismet ipsi possumus fingere,

    id. N. D. 3, 18, 47:

    fingere animo,

    id. de Sen. 12, 41: cf.

    also: animo et cogitatione,

    id. Tusc. 5, 24, 68:

    ex sua natura ceteros,

    to conceive of, id. Rosc. Am. 9, 26:

    quid magis exercitum dici aut fingi potest?

    id. Mil. 2, 5:

    maleficium,

    id. Rosc. Am. 40, 116:

    tu, stulta, deos, tu fingis inania vera,

    Prop. 3, 20 (4, 19), 5:

    qui utilitatum causa fingunt amicitias,

    suppose, Cic. Lael. 14, 51:

    principatum sibi ipse opinionis errore finxerat,

    had imagined to himself, id. Off. 1, 8, 26:

    in summo oratore fingendo,

    in representing, sketching out, id. Or. 2, 7:

    finge tamen te improbulum,

    Juv. 5, 72.—
    (β).
    With double acc.:

    quod si qui me astutiorem fingit,

    Cic. Fam. 3, 8, 6:

    Tiresiam sapientem fingunt poetae... at vero Polyphemum Homerus immanem finxit,

    id. Tusc. 5, 39, 115.—
    (γ).
    With an object-clause, and in pass., with a subject-clause:

    finge, aliquem nunc fierisapientem, nondum esse,

    suppose, Cic. Ac. 2, 36, 117:

    finge solum natum nothum,

    Quint. 3, 6, 100.—Ellipt.: interfecti aliqui sunt;

    finge a nobis,

    assume, grant, Liv. 39, 37, 11:

    fingamus Alexandrum dari nobis,

    Quint. 1, 1, 24:

    non omnia corpora fingunt in medium niti,

    Lucr. 1, 1083; cf. id. 2, 175:

    qui naufragus fingitur se suspendisse,

    Quint. 8, 5, 22:

    qui suos artus morsu lacerasset, fingitur in scholis supra se cubasse,

    id. 8, 2, 20.—
    b.
    Pregn., with the access. notion of creating by thinking, to contrive, devise, invent, feign something (esp. untrue):

    argento comparando fingere fallaciam,

    Plaut. As. 2, 1, 2; 4:

    fallacias,

    Ter. Heaut. 3, 2, 22:

    fallaciam,

    id. And. 1, 3, 15; cf.: nonne ad senem aliquam fabricam fingit? id. Heaut. 3, 2, 34:

    fingit causas, ne det, sedulo,

    id. Eun. 1, 2, 58:

    falsas causas ad discordiam,

    id. Hec. 4, 4, 71:

    si mihi aliquam (rem publicam), ut apud Platonem Socrates, ipse finxero,

    Cic. Rep. 2, 1 fin.; cf. id. ib. 2, 11:

    ex eventis fingere,

    id. Fam. 6, 6, 4:

    (crimina) in istum fingere,

    id. Verr. 1, 5, 15:

    ea quae sunt in usu vitaque communi, non ea, quae finguntur aut optantur,

    id. Lael. 5, 18:

    in faciem moresque meos nova crimina fingis,

    Ov. H. 12, 177:

    fingere qui non visa potest, commissa tacere Qui nequit,

    Hor. S. 1, 4, 84:

    quaelibet in quemvis opprobria fingere,

    id. Ep. 1, 15, 30:

    finguntur et testamenta,

    Quint. 7, 4, 39:

    nemo dolorem fingit in hoc casu,

    Juv. 13, 132: qui sub obtentu monituum deorum scientes eos fingunt, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 2, 6. —With double acc.:

    bonois se ac liberales,

    Sen. Ben. 4, 17, 3.—With inf.:

    ignorare fingit,

    Claud. in Eutrop. 2, 306.—Hence, fic-tus, a, um, P. a., feigned, fictitious, false:

    in amicitia nihil fictum est, nihil simulatum,

    Cic. Lael. 8, 26; cf. id. ib. 18, 65:

    ficto officio et simulata sedultiate conjunctus,

    id. Caecin. 5, 14:

    in re ficta (opp. in vera),

    id. Lael. 7, 24:

    falsum est id totum neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

    id. Rep. 2, 15:

    commenticii et ficti dii,

    id. N. D. 2, 28, 70:

    fabula,

    id. Off. 3, 9, 39:

    in rebus fictis et adumbratis,

    id. Lael. 26, 97:

    amor,

    Lucr. 4, 1192:

    gemitus,

    Ov. M. 6, 565:

    cunctatio,

    Tac. A. 1, 46:

    ficto pectore fatur,

    Verg. A. 2, 107.— Poet. and in post-Aug. prose also, of persons:

    pro bene sano Ac non incauto fictum astutumque vocamus,

    dissembling, false, Hor. S. 1, 3, 62:

    alii fictum (eum), ingratum, immemorem loquuntur,

    Plin. Ep. 8, 18, 3;

    but: ficta pellice plorat,

    imaginary, Juv. 6, 272.— Poet., subst.: fictum, i, n., deception, fiction:

    ficti pravique tenax,

    Verg. A. 4, 188:

    jam consumpserat omnem Materiam ficti,

    Ov. M. 9, 767.—Adverb.:

    fictumque in colla minatus, Crura subit,

    Stat. Th. 6, 876.— Adv.: ficte, feignedly, fictitiously:

    ficte et simulate quaestus causa insusurrare,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 4, § 13:

    ficte reconciliata gratia,

    id. Fam. 3, 12, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > fictum

  • 88 fingo

    fingo, finxi, fictum, 3, v. a. [Sanscr. dih-, dēhmi, smear; Gr. thig, thinganô, touch; whence figulus, figura, etc.; prop., to handle].
    I.
    Lit.
    A.
    To touch, handle, stroke, touch gently (rare):

    mulcere alternos, et corpora fingere lingua,

    Verg. A. 8, 634:

    saepe manus aegras manibus fingebat amicis,

    Ov. F. 5, 409.—
    B.
    Esp., to form, shape, fashion, frame, make (class.), whence also figulus:

    esse aliquam vim, quae finxerit, vel, ut tuo verbo utar, quae fabricata sit hominem,

    Cic. Ac. 2, 27, 87; cf.:

    ab aliquo deo ficti esse videantur,

    id. de Or. 1, 25, 115:

    fingere et construere nidos,

    build, id. ib. 2, 6, 23:

    favos,

    id. Off. 1, 44, 157:

    ut illa bestia fetum ederet informem, lambendo postgea fingeret, etc.,

    Gell. 17, 10, 3.—
    C.
    In partic.
    1.
    Of the plastic art, to form or fashion by art (in wax, clay, stone, etc.), to mould or model, as a statuary:

    quorum alterum fingere opinor e cera solitum esse, alterum esse pictorem,

    Cic. Verr. 2, 4, 13, § 30; cf.:

    in ceris aut fictilibus figuris,

    id. N. D. 1, 26, 71:

    similitudines ex argilla,

    Plin. 35, 12, 43, § 151; cf.

    , sarcastically: hic homullus, ex argilla et luto fictus Epicurus,

    Cic. Pis. 25, 59:

    pocula de humo,

    Ov. Tr. 2, 489:

    Alexander ab Apelle potissimum pingi et a Lysippo fingi volebat... qui neque pictam neque fictam imaginem suam passus est esse, etc.,

    Cic. Fam. 5, 12, 7; cf.:

    fingendi ars,

    of making statues, statuary, id. de Or. 3, 7, 26:

    corpora fingendo pingendove efficere,

    Quint. 5, 12, 21.—
    2.
    With the access. notion of arranging, adorning, etc., to set to rights, arrange; to adorn, dress, trim ( poet. syn.:

    componere, excolere, ornare): Bene cum lauta est (mulier), tersa, ornata, ficta est: infecta est tamen,

    Plaut. Stich. 5, 5, 4:

    cum se non finxerit ulli,

    Ov. R. Am. 341:

    isti ficti, compositi, crispi cincinni,

    Plaut. Truc. 2, 2, 32; cf.:

    canas fingere comas,

    Tib. 1, 2, 92:

    comas presso pollice,

    Prop. 3, 10 (4, 9), 14; Ov. A. A. 1, 306; Mart. 6, 57; cf.:

    comas auro,

    Stat. Th. 5, 228:

    crinem,

    Verg. A. 4, 148; cf. also Phaedr. 2, 2, 9:

    vitem putando,

    Verg. G. 2, 407 Forbig.—
    3.
    With the access. notion of untruth, to alter, change, for the purpose of dissembling:

    hi neque vultum fingere, neque interdum lacrimas tenere poterant,

    Caes. B. G. 1, 39, 4; cf.:

    vultus quoque hominum fingit scelus,

    i. e. makes men change countenance, Ter. Heaut. 5, 1, 14.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to form, fashion, make: Ly. multa eveniunt homini quae [p. 751] volt, quae nevolt. Ph. Mentire, gnate, nam sapiens quidem pol ipsus fingit fortunam sibi, Plaut. Trin. 2, 2, 84; cf.

    the vv. foll.: natura fingit homines et creat imitatores et narratores facetos,

    Cic. de Or. 2, 54, 219:

    animos fingere, formare,

    id. Brut. 38, 142: cf.:

    moderari et fingere mentem ac voluntates,

    id. Leg. 3, 18, 40:

    ea quae nobis non possumus fingere, vultus, facies, sonus,

    id. de Or. 1, 28, 127: formam totius rei publicae velim mittas, ex qua me fingere possim, regulate myself, i. e. proceed, act, id. Att. 6, 3, 4; cf.:

    ad eorum (qui audiunt) arbitrium et nutum totos se fingunt et accommodant,

    id. Or. 8, 24:

    ea (verba) nos sicut mollissimam ceram ad nostrum arbitrium formamus et fingimus,

    id. de Or. 3, 45, 177; cf.

    also: arbitrio fingere,

    id. Brut. 79, 274:

    fortuna humana fingit artatque ut lubet,

    Plaut. Capt. 2, 2, 54; cf.:

    vitam subito flecti fingique posse,

    shaped, directed, Cic. Sull. 28, 79; cf. id. ib. 25, 69:

    jure erat semper idem voltus, cum mentis, a qua is fingitur, nulla fieret mutatio,

    id. Tusc. 3, 15, 31; cf.:

    circumspexit amictus et finxit vultum,

    composed, Ov. M. 4, 318:

    lingua vocem immoderate profusam fingit et terminat,

    forms, Cic. N. D. 2, 59, 149; cf.:

    Peripateticorum institutis commodius fingeretur oratio,

    id. Brut. 31, 119: ego apis Matinae more modoque operosa parvus carmina fingo (like the Gr. plattô), make, compose, Hor. C. 4, 2, 32:

    carmina,

    id. Ep. 2, 1, 227; id. A. P. 331; 240:

    versus,

    id. ib. 382:

    poëmata,

    Suet. Tit. 3:

    opprobria in quemvis,

    Hor. Ep. 1, 15, 30.—
    B.
    In partic.
    1.
    With a double predicate, to form, make into something or in a certain manner:

    finxit te ipsa natura ad honestatem, gravitatem... ad omnes denique virtutes magnum hominem et excelsum,

    Cic. Mur. 29, 60:

    nec, si miserum fortuna Sinonem Finxit, vanum etiam mendacemque improba finget,

    Verg. A. 2, 79:

    (illum) spissae nemorum comae Fingent Aeolio carmine nobilem,

    Hor. C. 4, 3, 12:

    di bene fecerunt, inopis me quodque pusilli Finxerunt animi,

    id. S. 1, 4, 18: timui, mea me finxisse minora putarer Dissimulator opis propriae, to have lessened, i. e. purposely disparaged it, id. Ep. 1, 9, 8.—
    2.
    To form by instruction, to instruct, teach, train:

    idem mire finxit filium,

    i. e. caused him to play his part, Ter. Heaut. 5, 1, 25; cf.:

    voce paterna Fingeris ad rectum,

    Hor. A. P. 367:

    fingitur artibus,

    id. C. 3, 6, 22:

    fingit equum tenera docilem cervice magister Ire viam, qua monstret eques,

    id. Ep. 1, 2, 64.—
    3.
    To form mentally or in speech, to represent in thought, to imagine, conceive, think, suppose; to sketch out:

    fingite animis... fingite cogitatione imaginem hujus condicionis meae, etc.,

    Cic. Mil. 29, 79; cf.:

    omnia quae cogitatione nobismet ipsi possumus fingere,

    id. N. D. 3, 18, 47:

    fingere animo,

    id. de Sen. 12, 41: cf.

    also: animo et cogitatione,

    id. Tusc. 5, 24, 68:

    ex sua natura ceteros,

    to conceive of, id. Rosc. Am. 9, 26:

    quid magis exercitum dici aut fingi potest?

    id. Mil. 2, 5:

    maleficium,

    id. Rosc. Am. 40, 116:

    tu, stulta, deos, tu fingis inania vera,

    Prop. 3, 20 (4, 19), 5:

    qui utilitatum causa fingunt amicitias,

    suppose, Cic. Lael. 14, 51:

    principatum sibi ipse opinionis errore finxerat,

    had imagined to himself, id. Off. 1, 8, 26:

    in summo oratore fingendo,

    in representing, sketching out, id. Or. 2, 7:

    finge tamen te improbulum,

    Juv. 5, 72.—
    (β).
    With double acc.:

    quod si qui me astutiorem fingit,

    Cic. Fam. 3, 8, 6:

    Tiresiam sapientem fingunt poetae... at vero Polyphemum Homerus immanem finxit,

    id. Tusc. 5, 39, 115.—
    (γ).
    With an object-clause, and in pass., with a subject-clause:

    finge, aliquem nunc fierisapientem, nondum esse,

    suppose, Cic. Ac. 2, 36, 117:

    finge solum natum nothum,

    Quint. 3, 6, 100.—Ellipt.: interfecti aliqui sunt;

    finge a nobis,

    assume, grant, Liv. 39, 37, 11:

    fingamus Alexandrum dari nobis,

    Quint. 1, 1, 24:

    non omnia corpora fingunt in medium niti,

    Lucr. 1, 1083; cf. id. 2, 175:

    qui naufragus fingitur se suspendisse,

    Quint. 8, 5, 22:

    qui suos artus morsu lacerasset, fingitur in scholis supra se cubasse,

    id. 8, 2, 20.—
    b.
    Pregn., with the access. notion of creating by thinking, to contrive, devise, invent, feign something (esp. untrue):

    argento comparando fingere fallaciam,

    Plaut. As. 2, 1, 2; 4:

    fallacias,

    Ter. Heaut. 3, 2, 22:

    fallaciam,

    id. And. 1, 3, 15; cf.: nonne ad senem aliquam fabricam fingit? id. Heaut. 3, 2, 34:

    fingit causas, ne det, sedulo,

    id. Eun. 1, 2, 58:

    falsas causas ad discordiam,

    id. Hec. 4, 4, 71:

    si mihi aliquam (rem publicam), ut apud Platonem Socrates, ipse finxero,

    Cic. Rep. 2, 1 fin.; cf. id. ib. 2, 11:

    ex eventis fingere,

    id. Fam. 6, 6, 4:

    (crimina) in istum fingere,

    id. Verr. 1, 5, 15:

    ea quae sunt in usu vitaque communi, non ea, quae finguntur aut optantur,

    id. Lael. 5, 18:

    in faciem moresque meos nova crimina fingis,

    Ov. H. 12, 177:

    fingere qui non visa potest, commissa tacere Qui nequit,

    Hor. S. 1, 4, 84:

    quaelibet in quemvis opprobria fingere,

    id. Ep. 1, 15, 30:

    finguntur et testamenta,

    Quint. 7, 4, 39:

    nemo dolorem fingit in hoc casu,

    Juv. 13, 132: qui sub obtentu monituum deorum scientes eos fingunt, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 2, 6. —With double acc.:

    bonois se ac liberales,

    Sen. Ben. 4, 17, 3.—With inf.:

    ignorare fingit,

    Claud. in Eutrop. 2, 306.—Hence, fic-tus, a, um, P. a., feigned, fictitious, false:

    in amicitia nihil fictum est, nihil simulatum,

    Cic. Lael. 8, 26; cf. id. ib. 18, 65:

    ficto officio et simulata sedultiate conjunctus,

    id. Caecin. 5, 14:

    in re ficta (opp. in vera),

    id. Lael. 7, 24:

    falsum est id totum neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

    id. Rep. 2, 15:

    commenticii et ficti dii,

    id. N. D. 2, 28, 70:

    fabula,

    id. Off. 3, 9, 39:

    in rebus fictis et adumbratis,

    id. Lael. 26, 97:

    amor,

    Lucr. 4, 1192:

    gemitus,

    Ov. M. 6, 565:

    cunctatio,

    Tac. A. 1, 46:

    ficto pectore fatur,

    Verg. A. 2, 107.— Poet. and in post-Aug. prose also, of persons:

    pro bene sano Ac non incauto fictum astutumque vocamus,

    dissembling, false, Hor. S. 1, 3, 62:

    alii fictum (eum), ingratum, immemorem loquuntur,

    Plin. Ep. 8, 18, 3;

    but: ficta pellice plorat,

    imaginary, Juv. 6, 272.— Poet., subst.: fictum, i, n., deception, fiction:

    ficti pravique tenax,

    Verg. A. 4, 188:

    jam consumpserat omnem Materiam ficti,

    Ov. M. 9, 767.—Adverb.:

    fictumque in colla minatus, Crura subit,

    Stat. Th. 6, 876.— Adv.: ficte, feignedly, fictitiously:

    ficte et simulate quaestus causa insusurrare,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 4, § 13:

    ficte reconciliata gratia,

    id. Fam. 3, 12, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > fingo

  • 89 huc

    huc (old form hoc, like illoc, istoc, Plaut. Capt. 3, 1, 19; id. Truc. 2, 2, 27 et saep.; Ter. Eun. 3, 2, 48; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 5; Cic. Brut. 11, 10, 3; Nep. Phoc. 3, 3; Verg. A. 8, 423; Petr. 39; Inscr. Orell. 4394; 4471; 4814; cf. Serv. ad Verg. A. l. l.), adv., to this place, hither, = deuro.
    I.
    Lit.: imus huc, illuc hinc: cum illuc ventum est, ire illinc lubet, etc., Enn. ap. Gell. 19, 10, 12 (Trag. v. 258 Vahl.):

    huc illinc venire,

    Ter. Ad. 4, 5, 39:

    jam huc adveniet miles,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 44:

    pater huc me misit ad vos oratum meus,

    id. Am. prol. 20:

    quin huc ad vos venire propero?

    Cic. Rep. 6, 15:

    hinc profecti huc revertuntur,

    id. ib. 6, 13 fin.:

    huc raro in urbem commeat,

    Ter. Hec. 1, 2, 100:

    te huc foras seduxi,

    Plaut. Aul. 2, 1, 14:

    huc est intro latus lectus,

    Ter. Heaut. 5, 1, 30:

    huc huc convenite,

    Petr. 23:

    huc mecum, Epidauria proles, huc, alti gaudens,

    Stat. S. 1, 4, 62:

    locus erat castrorum editus, huc magno cursu contenderunt,

    Caes. B. G. 3, 19, 1; cf. id. ib. 4, 21, 4:

    ubi arma esse sciam, huc veniam,

    Liv. 35, 19, 4:

    sic inde huc omnes currunt,

    Juv. 3, 308.—Pregn., with verbs expressing state or action after motion ( poet.):

    huc ades, o formose puer,

    Verg. E. 2, 45; 7, 9; 9, 39:

    huc ager ille malus dulcesque a fontibus undae ad plenum calcentur,

    id. G. 2, 243; Stat. Th. 4, 54; id. S. 1, 3, 72:

    sed huc qua gratia te arcessi jussi, ausculta,

    Ter. Eun. 1, 2, 19; cf.:

    huc propius me vos ordine adite,

    Hor. S. 2, 3, 80; Tib. 1, 7, 49.—
    B.
    With gen.:

    mulier ex Andro commigravit huc viciniae,

    into this neighborhood, Ter. And. 1, 1, 43 Fleck., Umpfenbach (dub.; cf. Non. p. 499; Prisc. II. p. 187; Hand, Turs. III. p. 107; cf. II. B. infra).—
    C.
    Huc illuc, huc atque illuc, huc et illuc, etc.; also: huc et illo and huc et huc, hither and thither:

    ne cursem huc illuc via deterrima,

    Cic. Att. 9, 9, 2:

    velut salientes huc illuc,

    Quint. 10, 7, 6:

    dum huc illuc signa vertunt,

    Liv. 7, 34, 9:

    cum huc atque illuc signa transferrent,

    id. 5, 8, 8:

    huc atque illuc intuentem vagari,

    Cic. de Or. 1, 40, 184:

    tum huc, tum illuc volant alites,

    id. Div. 1, 53, 120; cf.:

    volucres huc et illuc passim vagantes,

    id. ib. 2, 38, 80; Cels. 2, 15:

    huc illucque,

    Plin. 37, 6, 22, § 83 (Jan., ex illo):

    huc illucve,

    Cels. 6, 6, 36; 7, 3 al.:

    ista sidera huc et illo diducet velocitas sua,

    Sen. Ben. 5, 6 med.:

    ut ora vertat huc et huc euntium Liberrima indignatio,

    Hor. Epod. 4, 9.—
    D.
    Huc usque, or in one word, hucusque, hitherto, thus far (very rare):

    hucusque Sesostris exercitum duxit,

    Plin. 6, 29, 34, § 174.—
    II.
    Transf., in non-local relations, hither, to this, to these, to this point, so far:

    ut haec multo ante meditere, huc te pares, haec cogites, ad haec te exerceas,

    Cic. Fam. 1, 7, 9:

    accedat huc suavitas quaedam oportet sermonis,

    Cic. Lael. 18, 66; so freq., huc accedit, etc.;

    v. accedo: Massilienses naves longas expediunt numero XVII. Multa huc minora navigia addunt,

    add to these, Caes. B. C. 1, 56, 1; so freq., adde huc;

    v. addo: legiones effecerat civium Romanorum IX., etc... Huc Dardanos, etc., adjecerat,

    id. ib. 3, 4 fin.:

    huc natas adice septem,

    Ov. M. 6, 182:

    huc pertinet nobile apud Graecos volumen Heraclidis,

    Plin. 7, 52, 53, § 175 et saep.—Hence, like eo, followed by ut with subj.:

    huc unius mulieris libidinem esse prolapsum, ut, etc.,

    Cic. Cael. 20, 47; cf.:

    rem huc deduxi, ut, etc.,

    id. Cat. 2, 2, 4:

    huc flexit, ut, etc.,

    Tac. A. 4, 41:

    rem Romanam huc satietate gloriae provectam, ut, etc.,

    id. ib. 12, 11:

    huc cecidisse Germanici exercitus gloriam, ut, etc.,

    id. H. 3, 13.—
    B.
    So, like eo, with gen.:

    huc arrogantiae venerat, ut, etc.,

    Tac. A. 3, 73:

    huc deductum necessitatis, ut, etc.,

    Val. Max. 8, 1 ext. 6; cf. above, I. B.—
    C.
    Huc et illuc:

    versare suam naturam et regere ad tempus atque huc et illuc torquere ac flectere,

    Cic. Cael. 6, 13:

    huc et illuc rapit,

    id. Off. 1, 28, 101:

    verses te huc atque illuc necesse est,

    id. Fin. 5, 28, 86; cf.:

    dum in dubio est animus, paulo momento huc vel illuc impellitur,

    Ter. And. 1, 5, 31.—
    D.
    Huc usque or hucusque, to such an extent, to such a point or pitch (cf. Krebs, Antibarb. p. 530 sq.):

    mirum esset profecto, hucusque profectam credulitatem antiquorum,

    Plin. 26, 4, 9, § 20:

    exercitum duxit,

    id. 6, 29, 34, § 174:

    simulatio hucusque procedit ut, etc.,

    Quint. 5, 13, 22.—
    E.
    With the demonstr. ce, and the interrog [p. 869] part. ne, hucine? hitherto? to this? so far? hucine tandem omnia reciderunt, ut civis Romanus virgis caederetur? Cic. Verr. 2, 5, 63, § 163:

    hucine. Micipsa pater, beneficia tua evasere,

    Sall. J. 14, 9.—And with gen.:

    hucine rerum Venimus?

    Pers. 3, 15. —
    F.
    To this end, for this purpose (postclass.):

    rubrum quoque emplastrum, quod Ephesium vocatur, huc aptum est,

    Cels. 5, 19, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > huc

  • 90 legatio

    lēgātĭo, ōnis, f. [1. lego], the sending of an ambassador; hence, the office of an ambassador, an embassy, legation.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    cum legatione in provinciam esset profectus,

    Cic. Verr. 2, 4, 5, § 9:

    legationem obire,

    id. Ac. 2, 2, 5:

    is sibi legationem ad civitates suscepit,

    Caes. B. G. 1, 3:

    legationis officium conficere,

    id. B. C. 3, 103:

    in legationem proficisci,

    Liv. 21, 63:

    in legatione esse,

    Quint. 7, 1, 50:

    legatio male gesta,

    id. 4, 4, 5:

    munus legationis recusare,

    Caes. B. C. 1, 33: legationem renuntiare, to make a report or give an account of one's embassy, Cic. Phil. 9, 1, 1; Liv. 9, 4; 23, 6; 35, 32; 36, 35; 39, 33; Plin. Ep. 4, 9, 20 al.;

    v. renuntio, I. B.: legationem ementiri,

    Cic. Opt. Gen. Or. 7:

    a Treveris Germanos crebris legationibus sollicitari,

    Caes. B. G. 6, 2:

    per legationes petere foedus,

    Tac. A. 2, 45.—
    B.
    In partic.
    1.
    Libera legatio, a free legation, i. e. permission granted to a senator to visit one or more provinces on his private affairs in the character of an ambassador, but without performing the duties of one (such an embassy was called free, because while it lasted the holder of it was at liberty to come to the city of Rome and leave it again without resigning his office):

    negotiorum suorum causa legatus est in Africam legatione libera,

    Cic. Fam. 12, 21:

    habent opinor liberae legationes definitum tempus lege Julia,

    id. Att. 15, 11;

    called simply legatio,

    id. Leg. 3, 8, 18; id. Fl. 34:

    qui libera legatione abest, non videtur rei publicae causa abesse: hic enim non publici causa, sed sui abest,

    Dig. 50, 7, 14.—
    2.
    Legatio votiva, a free embassy assumed for the purpose (often a mere pretext) of paying a vow in a province, Cic. Att. 4, 2 fin.; 15, 8; 15, 11.—
    3.
    The charge of a legatus Augusti (v. legatus, B. 2.), Tac. Agr. 9; v. Orell. ad h. l.—
    II.
    Transf., the persons attached to an embassy, an embassy, legation:

    communem legationem ad Crassum mittunt,

    Caes. B. G. 3, 8:

    cujus legationis Divico princeps fuit,

    id. ib. 1, 13:

    quas legationes Caesar ad se reverti jussit,

    id. ib. 2, 35:

    ab Eumene legatio de victoria gratulatum venit,

    Liv. 45, 13. [p. 1047]

    Lewis & Short latin dictionary > legatio

  • 91 nomenclator

    nōmenclātor ( nōmencŭlātor, Mart. 10, 30, 23; Suet. Aug. 19; id. Calig. 41; id. Claud. 34), ōris, m. [id.], one who calls a person or thing by name, a nomenclator; among the Romans, a slave who attended his master in canvassing and on similar occasions, for the purpose of telling him the names of those he met in the street, Cic. Att. 4, 1, 5; id. Mur. 36, 37:

    nomenclatori memoriae loco audacia est,

    Sen. Ben. 1, 3, 10; id. Ep. 19, 11; id. Ben. 6, 33, 4.—Under the emperors, a slave who told his master the names of the other slaves:

    servorum causā nomenclator adhibendus,

    Plin. 33, 1, 6, § 26.

    Lewis & Short latin dictionary > nomenclator

  • 92 ostento

    ostento, āvi, ātum ( inf. pass. ostentarier, Plaut. Most. 1, 3, 129), 1, v. freq. a. [ostendo], to present to view, to show, exhibit (class.).
    I.
    In gen.:

    alicui jugula sua pro capite alicujus,

    to present, offer, Cic. Att. 1, 16, 4:

    aliquem,

    Verg. A. 12, 479:

    campos nitentes,

    id. ib. 6, 678:

    Sidonias opes,

    id. ib. 4, 75:

    passum capillum,

    Caes. B. G. 7, 48:

    liberos,

    Suet. Aug. 34: quo res sapsa loco sese ostentat, Enn. ap. Fest. p. 325 Müll. (Ann. v. 372 Vahl.).—
    II.
    In partic.
    A.
    To show off with vanity or boastfulness, to display, make a display of, boast of, vaunt:

    amorem tibi meum,

    Cic. Fam. 10, 3, 4:

    quid me ostentem,

    why should I make a display of myself? id. ib. 1, 4, 3:

    et prae se ferre,

    id. Att. 2, 23, 3:

    memoriae ostentandae causā,

    Auct. Her. 2, 30, 47: clientelas, Dolabell. ap. Cic. Fam. 9, 9, 2:

    triumphos suos,

    Sall. J. 31, 10:

    eum ipsum aliis,

    id. ib. 49, 4:

    se in aliis rebus,

    to exhibit themselves, Cic. Cael. 28, 67:

    Ambiorigem ostentant fidei faciundae causā,

    Caes. B. G. 5, 41.—
    B.
    To hold out or up as an example:

    desine Tydiden vultuque et murmure nobis Ostentare,

    Ov. M. 13, 350.—
    C.
    To hold out for the purpose of offering or giving; to proffer, promise:

    alterā manu fert lapidem, panem ostentat alterā,

    Plaut. Aul. 2, 2, 18:

    agrum,

    Cic. Agr. 2, 28, 78:

    praemia,

    Sall. J. 66, 1; 89, 1; cf.:

    praemia modo, modo formidinem,

    id. ib. 23, 1:

    praedam,

    id. ib. 68, 3.—
    D.
    To hold out in a threatening manner; to threaten, menace:

    caedem, servitutem,

    Cic. Fam. 4, 14, 1:

    periculum capitis,

    id. Clu. 8, 25:

    minas,

    Liv. 2, 42.—
    E.
    To show by speech or signs; to indicate, point out, signify, reveal, disclose:

    (largitio) verbis ostentari potest, re verā fieri, nisi exhausto aerario, nullo pacto potest,

    Cic. Agr. 2, 4, 18:

    tibi me istis esse familiarem,

    id. Fam. 9, 6, 2:

    principem,

    to reveal, Plin. Pan. 4, 7.—With rel.-clause: ostentans, quanta eos... invidia maneret showing, declaring, Suet. Caes. 14.

    Lewis & Short latin dictionary > ostento

  • 93 palimpsestus

    pălimpsestus, i, m., = palimpsêstos, a parchment from which the old writing has been erased for the purpose of writing upon it again, a palimpsest, Cic. Fam. 7, 18, 2; Cat. 22, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > palimpsestus

  • 94 pastophori

    pastŏphŏri, ōrum, m., = pastophoroi, a kind of priests who carried about the images of their deities in a little shrine for the purpose of collecting alms, App. M. 11, p. 265, 15; Inscr. Maff. Mus. Ver. 230.

    Lewis & Short latin dictionary > pastophori

  • 95 phalangae

    phălangae and pălangae, ārum, f. plur., = phalanges.
    I.
    In gen., a pole to carry burdens on, carrying-pole, Vitr. 10, 3, 7:

    proelium Afri contra Aegyptios primum fecere fustibus, quos vocant phalangas,

    Plin. 7, 56, 57, § 260; 12, 4, 8, § 17.—
    II.
    In partic., a wooden roller, to place under ships and military machines for the purpose of moving them along (class.), Varr. ap. Non. 163, 23 sq.; Caes. B. C. 2, 10 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > phalangae

  • 96 podia

    pŏdĭa, ae, f., a rope fastened to one of the lower corners of a sail, for the purpose of setting it to the wind; in Engl. nautical lang., a sheet, Serv. Verg. A. 5, 830 (al. podium).

    Lewis & Short latin dictionary > podia

  • 97 sarrio

    sarrio ( sario), ŭi and īvi (the former in Cato, R. R. 161, 2; the latter in Col. 11, 2, 10), ītum, 4, v. a.; in agricult. lang., to hoe the soil, plants, etc., for the purpose of destroying weeds; to weed, Cato, R. R. 161, 1 and 2; Varr. R. R. 1, 18, 8; 1, 29, 1; Col. 2, 11, 4; 11, 2, 9 sq.; Plaut. Capt. 3, 5, 5; Plin. 18, 21, 50, § 184; 18, 17, 45, § 158; Mart. 3, 93, 20; Vulg. Isa. 7, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > sarrio

  • 98 si quis

    sī-quis or sī-qui, sīqua, sīquid or sīquod, or separately, sī quis, etc., indef. pron. (v. Zumpt, Gr. § 740), if any, if any one:

    si quis recte Tractaret,

    Ter. Heaut. 1, 1, 100:

    si qui (filius) natus esset,

    Cic. Clu. 12, 33:

    si qua tui Corydonis habet te cura,

    Verg. E. 7, 40.—Adverb.: si qui and si qua, if in any way, if by any means:

    si qui,

    Liv. 3, 64 fin.; Plaut. Trin. 1, 2, 83:

    si qua,

    id. Cist. 1, 3, 35; Verg. A. 1, 18; Hor. C. 3, 14, 19:

    si quo,

    if any whither, Cic. Att. 8, 2, 1;

    also,

    if for any purpose, Liv. 37, 28:

    si quid,

    if at all, Verg. A. 5, 688; cf. 2. quis.

    Lewis & Short latin dictionary > si quis

  • 99 siqui

    sī-quis or sī-qui, sīqua, sīquid or sīquod, or separately, sī quis, etc., indef. pron. (v. Zumpt, Gr. § 740), if any, if any one:

    si quis recte Tractaret,

    Ter. Heaut. 1, 1, 100:

    si qui (filius) natus esset,

    Cic. Clu. 12, 33:

    si qua tui Corydonis habet te cura,

    Verg. E. 7, 40.—Adverb.: si qui and si qua, if in any way, if by any means:

    si qui,

    Liv. 3, 64 fin.; Plaut. Trin. 1, 2, 83:

    si qua,

    id. Cist. 1, 3, 35; Verg. A. 1, 18; Hor. C. 3, 14, 19:

    si quo,

    if any whither, Cic. Att. 8, 2, 1;

    also,

    if for any purpose, Liv. 37, 28:

    si quid,

    if at all, Verg. A. 5, 688; cf. 2. quis.

    Lewis & Short latin dictionary > siqui

  • 100 siquis

    sī-quis or sī-qui, sīqua, sīquid or sīquod, or separately, sī quis, etc., indef. pron. (v. Zumpt, Gr. § 740), if any, if any one:

    si quis recte Tractaret,

    Ter. Heaut. 1, 1, 100:

    si qui (filius) natus esset,

    Cic. Clu. 12, 33:

    si qua tui Corydonis habet te cura,

    Verg. E. 7, 40.—Adverb.: si qui and si qua, if in any way, if by any means:

    si qui,

    Liv. 3, 64 fin.; Plaut. Trin. 1, 2, 83:

    si qua,

    id. Cist. 1, 3, 35; Verg. A. 1, 18; Hor. C. 3, 14, 19:

    si quo,

    if any whither, Cic. Att. 8, 2, 1;

    also,

    if for any purpose, Liv. 37, 28:

    si quid,

    if at all, Verg. A. 5, 688; cf. 2. quis.

    Lewis & Short latin dictionary > siquis

См. также в других словарях:

  • for no purpose — for no purpose/for no good purpose/ phrase for no reason/​for no good reason It would upset them both to no purpose. Thesaurus: purposes and intentionssynonym Main entry: purpose …   Useful english dictionary

  • for the purpose(s) of something — phrase when considering one particular thing For the purposes of this study, we ignored the responses of those with fewer than three children. Thesaurus: something that you are discussingsynonym Main entry: purpose …   Useful english dictionary

  • fitness for particular purpose — Where the seller at the time of contracting has reason to know any particular purpose for which the goods are required and that the buyer is relying on the seller s skill or judgment to select or furnish suitable goods, there is, unless excluded… …   Black's law dictionary

  • fitness for particular purpose — Where the seller at the time of contracting has reason to know any particular purpose for which the goods are required and that the buyer is relying on the seller s skill or judgment to select or furnish suitable goods, there is, unless excluded… …   Black's law dictionary

  • fit for a purpose — index attune Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • sufficient for the purpose — index adequate Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • territory for public purpose — viešoji teritorija statusas T sritis ekologija ir aplinkotyra apibrėžtis Visuomenės reikmėms naudojamos teritorija – parkas, skveras, kapinės ar kt. panašaus pobūdžio objektas. atitikmenys: angl. territory for public purpose vok.… …   Ekologijos terminų aiškinamasis žodynas

  • examination for the purpose of ascertaining facts — index discovery Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • the devil can quote scripture for his purpose — ► the devil can quote scripture for his purpose proverb people may conceal unworthy motives by reciting words that sound morally authoritative. Main Entry: ↑devil …   English terms dictionary

  • for the purpose and consideration stated — A formal clause in an acknowledgment. 1 Am J2d Ack § 77 …   Ballentine's law dictionary

  • purpose — UK US /ˈpɜːpəs/ noun ► [C] the reason for doing something or the reason that something exists: sb s purpose in doing sth »My purpose in calling this meeting was to remind everyone of some basic rules. with/for the purpose of (doing) sth »He… …   Financial and business terms

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»