Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

funes+o

  • 1 funis

    fūnis, is, m. ( fem., Lucr. 2, 1154; ap. Gell. 13, 20, 21, and Non. 205, 22; cf. Quint. 1, 6, 6) [perh. for fudnis, root in Sanscr. bandh-, bind; cf. Gr. peisma, rope; kindr. with schoinos], a rope, sheet, line, cord (syn.:

    restis, rudens): funes dicti, quod antea in usum luminis circumdati cera, unde et funalia,

    Isid. Orig. 19, 4; Cato, R. R. 135, 4; Varr. R. R. 1, 22; Caes. B. G. 3, 13, 5; 3, 14, 6; 4, 29, 3 al.; Plin. 16, 1, 1, § 4; Verg. A. 2, 262; Ov. M. 8, 777 et saep.:

    patiatur necesse est illam per funes ingredientium tarditatem,

    i. e. of the rope-dancers, Quint. 2, 14, 16.—
    2.
    Prov.
    a.
    Funem ducere or sequi, to lead or follow the rope, i. e. to command or serve (the fig. being most probably that of an animal led by a rope):

    imperat aut servit collecta pecunia cuique, Tortum digna sequi potius quam ducere funem,

    Hor. Ep. 1, 10, 48.—
    b.
    Funem reducere, to pull back the rope, i. e. to change one's mind, Pers. 5, 118.—
    c.
    Funem in diversa distendere, to dispute pro and con, Tert. Pudic. 2; adv. Marc. 4.—
    d.
    Ut, quod aiunt Graeci, ex incomprehensibili parvitate arenae funise effici non possit (Gr. exammou schoinion plekein), to make a rope of sand, i. e. to perform the impossible, Col. 10 praef. § 4 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > funis

  • 2 ad-dūcō

        ad-dūcō dūxī, ductus, ere    (imper. adduce for adduc, T.—Perf. addūxtī for addūxistī, T.), to lead to, bring to, bring along (usu. of persons; cf. adfero, of things): quos Maecenas adduxerat umbras, brought along, H.: eos ad me domum adduxit <*> Iugurtham vinctum Romam, S.: in iudicium.— Poet.: dextris adducor litora remis, reach, O.— Rarely of things: aquam adduxi, brought into the city: carmen ad umbilicum, to finish, H.: sedulitas adducit febrīs, brings on, H.: Dicas adductum propius frondere Tarentum, the woods of Tarentum brought nearer (Rome), H. — Esp., to bring by drawing, draw, pull, stretch: tormenta quo sunt adducta vehementius: adducto arcu, V.: funes, Cs.: adductis lacertis, bent (in rowing), V.: colla parvis lacertis, to embrace, O.—Hence, fig.: habenas amicitiae, to tighten.—Of the skin, to draw up, wrinkle, contract: adducit cutem macies, wrinkles the skin, O.; cf. sitis miseros adduxerat artūs, V.—Fig., to bring to, bring into, bring under: ad suam auctoritatem: rem in extremum discrimen: me in necessitatem, L. — To bring, lead, prompt, move, induce, prevail upon, persuade, incite: te ad facinus: me in summam exspectationem: in spem, S.: ad suscipiendum bellum, Cs.: ad credendum, N.: adduci, ut capite operto sit: hoc nondum adducor ut faciam: quibus rebus adductus ad causam accesserim demonstravi: necessitate adductus, Cs.: adducti iudices sunt... potuisse, etc., were led to believe that, etc.

    Latin-English dictionary > ad-dūcō

  • 3 ancorārius

        ancorārius adj.    [ancora], of an anchor: funes, cables, Cs.
    * * *
    ancoraria, ancorarium ADJ
    of/used for anchor

    Latin-English dictionary > ancorārius

  • 4 fluitō

        fluitō āvī, —, āre, freq.    [fluo], to float, flow: Fusile per rictūs aurum fluitare videres, O.— P. praes.: rei p. navem fluitantem in alto tempestatibus, tossed: alveus, L.: transtra, V.: corpora, Ta.— To wave, undulate: funes fluitabant, i. e. were slack, Ta.— P. praes.: vela summo fluitantia malo, O.: vestis, flowing, Ta.—Fig., to be uncertain, waver: neu fluitem dubiae spe pendulus horae, H.— P. praes.: creditur Caecinae fides fluitasse, Ta.: haec (mala) caecā fluitantia sorte, H.
    * * *
    fluitare, fluitavi, fluitatus V
    float; flow; waver

    Latin-English dictionary > fluitō

  • 5 in-torqueō

        in-torqueō torsī, tortus, ēre,    to twist, wind about, fold, wrench, distort: paludamento circa bracchium intorto, L.: mentum in dicendo: oculos, V.: intorti capillis angues, entwined, H.: intorti funes, twisted, O.—Fig.: verbo ac litterā ius omne intorqueri.—To hurl, launch, cast, aim: telum in hostem, V.: tergo hastam, at the back, V. —Fig.: alternis versibus intorquentur inter fratres contumeliae.

    Latin-English dictionary > in-torqueō

  • 6 prae-rumpō

        prae-rumpō —, ruptus, ere,    to break off before, tear away in front: retinacula classis, O.: funes praerumpebantur, were broken off, Cs.

    Latin-English dictionary > prae-rumpō

  • 7 ancorarius

    ancŏrārĭus, a, um, adj. [id.], pertaining to an anchor:

    funes,

    cables, Caes. B. C. 2, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > ancorarius

  • 8 antarius

    antārĭus, a, um, adj. [antairô, to raise against], that serves for raising up: funes, the cables for raising a scaffold, stage, mast, and the like, Vitr. 10, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > antarius

  • 9 antemna

    antenna (also antemna), ae, f. [akin to anateinô, acc. to Doed.], a sail-yard:

    funes, qui antemnas ad malos destinabant,

    Caes. B. G. 3, 14:

    malis antemnisque de nave in navem trajectis,

    Liv. 30, 10 Weissenb.: antemnae gemunt, * Hor. C. 1, 14, 6:

    Effugit hibernas demissa antemna procellas,

    Ov. Tr. 3, 4, 9:

    cornua velatarum antemnarum,

    the ends of the sail-yards covered with the sails, Verg. A. 3, 549.—As pars pro toto = velum:

    pinus... antemnis apta ferendis,

    Ov. M. 13, 783.

    Lewis & Short latin dictionary > antemna

  • 10 antenna

    antenna (also antemna), ae, f. [akin to anateinô, acc. to Doed.], a sail-yard:

    funes, qui antemnas ad malos destinabant,

    Caes. B. G. 3, 14:

    malis antemnisque de nave in navem trajectis,

    Liv. 30, 10 Weissenb.: antemnae gemunt, * Hor. C. 1, 14, 6:

    Effugit hibernas demissa antemna procellas,

    Ov. Tr. 3, 4, 9:

    cornua velatarum antemnarum,

    the ends of the sail-yards covered with the sails, Verg. A. 3, 549.—As pars pro toto = velum:

    pinus... antemnis apta ferendis,

    Ov. M. 13, 783.

    Lewis & Short latin dictionary > antenna

  • 11 blatteus

    blattĕus, a, um, adj. [2. blatta, II.], purple-colored, purple:

    tunicae,

    Vop. Aur. 46, 4:

    pallium,

    id. 45, 5:

    funes,

    Eutr. 7, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > blatteus

  • 12 cannabinus

    cannăbĭnus, a, um, adj., = kannabinos, of hemp, hempen:

    retis,

    Varr. R. R. 3, 5, 11:

    tegeticulae,

    id. ib. 2, 8, 2:

    funes,

    Col. 6, 2, 3; 12, 50, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > cannabinus

  • 13 chalatorius

    chălātōrĭus, a, um, adj. [chalo], pertaining to loosing or letting down:

    funes,

    Veg. Mil. 4, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > chalatorius

  • 14 expedio

    ex-pĕdĭo, īvi or ĭi, ītum, 4 (archaic fut. expedibo, Enn., Pac., Att., and Pompon. ap. Non. 505, 15 sq.; 477, 2; Plaut. Truc. 1, 2, 36), v. a. [pes], orig., to free the feet, i. e. from a snare; hence, in gen., to extricate, disengage, let loose, set free, liberate any thing entangled, involved (class.; esp. freq. in the trop. signif.; syn.: extrico, enodo, enucleo, explico, expono, interpretor, etc.).
    I.
    Lit.:

    videte, in quot se laqueos induerit, quorum ex nullo se umquam expediet,

    Cic. Verr. 2, 2, 42, § 102; cf. id. ib. 43, §

    106: mortis laqueis caput,

    Hor. C. 3, 24, 8; cf.

    also: vix illigatum te triformi Pegasus expediet Chimaera,

    id. ib. 1, 27, 24:

    flammam inter et hostes Expedior,

    make my way through, Verg. A. 2, 633:

    errantem nemori,

    Ov. F. 4, 669 et saep.—With inanim. and abstr. objects:

    aditus expediunt,

    open a passage, Caes. B. G. 7, 86 fin.:

    sibi locum,

    id. B. C. 2, 9, 6:

    iter fugae per invias rupes,

    Liv. 38, 2, 14:

    agrum saxosum lectione lapidum,

    Col. 2, 2, 12: capillus pectine quotidie expediendus est, disentangled, Fronto de Eloqu. init.
    B.
    Transf.
    1.
    In gen., to fetch out, bring forward, procure, make ready, prepare any thing folded up, put away, etc.: funes expediunt, Sisenn. ap. Non. 297, 1:

    vela,

    Ov. H. 17, 200:

    hominem nudari et virgas expediri jubet,

    Cic. Verr. 2, 5, 62, § 161:

    cererem canistris,

    Verg. A. 1, 702:

    convivia mediis tectis (famulae),

    Val. Fl. 2, 341; cf.:

    cibaria pastoribus,

    to provide, Varr. R. R. 2, 10, 6:

    merces suas (institor),

    Ov. A. A. 1, 422: pecuniam, to procure, Cic. Fragm. ap. Non. 298, 22; Suet. Caes. 4:

    arma,

    to hold in readiness, Caes. B. G. 7, 18 fin.; Tac. A. 2, 79; Verg. A. 4, 592:

    tela equosque,

    Liv. 38, 25, 14:

    ferrum,

    id. 24, 26, 10:

    naves,

    Caes. B. C. 2, 4 fin.:

    vineas in occulto,

    id. B. G 7, 27, 2:

    copias,

    Tac. A. 13, 7:

    se celeriter (Galli equites),

    Caes. B. C. 1, 51, 4:

    se,

    Plaut. Am. 1, 1, 52; Liv. 38, 21, 2; cf.

    mid.: exercitum expediri ad bellum jubet,

    Tac. H. 2, 99. —
    2.
    to send away, despatch ( poet.):

    me ex suis locis pulcre ornatum expedivit,

    Plaut. Rud. 4, 2, 3: saepe disco, Saepe trans finem jaculo nobilis expedito, despatched, i. e. hurled, Hor. C. 1, 8, 12.—
    3.
    Absol., for expedire se, to arm one's self for battle (only in Tac.), Tac. H. 1, 10:

    multos secum expedire jubet,

    id. ib. 1, 88; 2, 99.
    II.
    Trop., to bring out, extricate, release, free from any evil, obstacle, etc.:

    impeditum animum,

    Ter. Hec. 3, 1, 17; cf.:

    sapientis est, cum stultitiā suā impeditus sit, quoquo modo possit, se expedire,

    Cic. Rab. Post. 9, 24:

    haererem, nisi tu me expedisses,

    id. Pis. 30, 74:

    ex servitute filium,

    Plaut. Capt. 2, 3, 94; cf.:

    se ex turba,

    Ter. Ad. 4, 4, 5:

    se ab omni occupatione,

    Cic. Att. 3, 20, 2:

    aliquem omni molestiā,

    id. ib. 2, 25, 2; so,

    se aerumnis,

    Ter. Hec. 3, 1, 8:

    se crimine,

    id. ib. 5, 1, 28:

    se cura,

    id. Phorm. 5, 4, 4:

    civitatem malis obsidionalibus,

    Amm. 16, 4, 3: amor Lycisci me tenet, Unde expedire non queant amicorum consilia, Hor. Epod. 11, 25: curae sagaces Expediunt (Claudiae manus) per acuta belli, bring or help through, id. C. 4, 4, 76; cf.:

    per quot discrimina rerum Expedior?

    escape, Val. Fl. 1, 217:

    me multa impediverunt quae ne nunc quidem expedita sunt,

    Cic. Fam. 14, 19:

    si vita nostra in aliquas insidias incidisset, omnis honesta ratio esset expediendae salutis,

    of obtaining safety, id. Mil. 4, 10.—
    B.
    Transf.
    1.
    To put in order, arrange, set right:

    cum Antonio loquare velim, et rem, ut poteris, expedias,

    Cic. Att. 11, 18, 2:

    expedire et conficere res,

    id. Brut. 42, 154:

    rem frumentariam,

    Caes. B. G. 7, 36, 1; id. B. C. 1, 54 fin.:

    negotia (with explicare),

    Cic. Fam. 13, 26, 2; cf. id. ib. 1, 3, 1:

    nomina mea, per deos, expedi, exsolve,

    settle, pay, id. Att. 16, 6, 3:

    nomen,

    id. ib. 13, 29, 3:

    Faberianum,

    id. ib. 12, 29, 2; cf. in a pun respecting a scholar unable to pay his debts: omnes solvere posse quaestiones, Unum difficile expedire nomen, Bibacul. ap. Suet. Gram. 11:

    quemadmodum expediam exitum hujus institutae orationis, non reperio,

    settle, arrange, Cic. Fam. 3, 12, 2; cf.:

    expediri quae restant vix poterunt. si hoc relinqueris,

    id. Rep. 1, 35, 55:

    consilia sua,

    Tac. H. 3, 73:

    docte hanc fallaciam,

    put into operation, Plaut. Capt. prol. 40.—
    2.
    Of speech, to disclose, unfold, explain, relate, narrate (mostly poet. and in post-Aug. prose;

    not in Cic., Cæs., or Quint.): qui tu misera's? mi expedi,

    Plaut. Men. 4, 2, 50 (639 Ritschl): id ego aequum ac jus fecisse expedibo atque eloquar, will show, Enn. ap. Non. 505, 19;

    Pac., Att.,

    Pompon. ib. 15 sq.:

    agedum, hoc mihi expedi,

    Ter. Eun. 4, 4, 27:

    altius omnem Expediam prima repetens ab origine famam,

    Verg. G. 4, 286:

    pauca tibi e multis... expediam dictis,

    id. A. 3, 379:

    priusquam hujuscemodi rei initium expedio,

    Sall. J. 5, 2:

    nunc originem, mores, et quo facinore dominationem raptum ierit, expediam,

    Tac. A. 4, 1:

    me non tantum praevisa, sed subita expedire docuisti,

    id. ib. 14, 55:

    ea de caede quam verissime expediam,

    id. H. 4, 48:

    promptius expediam quot, etc.,

    i. e. it will take me a shorter time to recount, Juv. 10, 220.—
    3.
    Reflex. of events, to develop, run their course, proceed:

    amoris arteis eloquar quem ad modum se expediant,

    Plaut. Trin. 2, 1, 10; cf.:

    ut res vostrorum omnium bene expedire voltis,

    to make favorable progress, id. Am. prol. 5 (Lorenz ad Plaut. Trin. 2, 36; but Ussing reads me expedire, benefit me).—
    4.
    Absol., res expedit, or impers., expedit (alicui—lit., it helps out, furthers, promotes; hence), it is serviceable, profitable, advantageous, useful, expedient (class.):

    nequiter paene expedivit prima parasitatio,

    Plaut. Am. 1, 3, 23:

    non igitur faciat, dixerit quis, quod utile sit, quod expediat? Immo intelligat, nihil nec expedire nec utile esse, quod sit injustum,

    Cic. Off. 3, 19, 76; cf.:

    quid intersit sua, quid expediat,

    id. Agr. 2, 25, 66:

    ex utilitatis varietatibus, cum aliis aliud expediat, nasci discordias,

    id. Rep. 1, 32; cf.:

    ut non idem expediret, incidere saepe,

    id. Lael. 10, 33:

    quidquam Caesari ad diuturnitatem victoriae et dominationis,

    id. Att. 7, 22, 1:

    non idem ipsis expedire et multitudini,

    Nep. Milt. 3, 5 al. —With an inf. clause as subject:

    expedit bonas esse vobis,

    Ter. Heaut. 2, 4, 8; cf.:

    omnibus bonis expedit salvam esse rem publicam,

    Cic. Phil. 13, 8, 16:

    cui (reo) damnari expediret,

    id. Verr. 2, 1, 3 fin.:

    cum eam (pecuniam) in praediis collocari maxime expediret,

    id. Caecin. 6, 16:

    ubi vinci necesse est, expedit cedere,

    Quint. 6, 4, 16; Hor. C. 2, 8, 9 et saep.—With subj. clause as subject after ut or ne (post-class.):

    expedire omnibus dicunt, ut singulae civitates suas leges habeant,

    Just. 34, 1, 7 Benecke ad loc.:

    expedit rei publicae, ne sua re quis male utatur,

    Just. Inst. 1, 8, 2:

    neque expedire ut ambitione aliena trahatur,

    Tac. A. 3, 69.— Absol.:

    tu si ita expedit, velim quamprimum conscendas,

    Cic. Q. Fr. 2, 2, 4:

    sic magis expedit,

    Quint. 4, 2, 67:

    ut expediat causae,

    id. 7, 3, 18.—Hence, ex-pĕdītus, a, um, P. a., unimpeded, unincumbered, disengaged, free, easy, ready, at hand.
    A.
    Of persons:

    cum ceteris quae habebat vadimonia differt, ut expeditus in Galliam proficisci posset,

    Cic. Quint. 6, 23: incrmos armati, impeditos expediti interficiunt, i. e. without baggage, Sisenn. ap. Non. 58, 8; cf.:

    eo circiter hominum numero XVI. milia expedita cum omni equitatu Ariovistus misit,

    Caes. B. G. 1, 49, 3:

    legiones expeditae,

    id. B. C. 1, 42, 1;

    so of soldiers without baggage,

    id. ib. 2, 19, 2; 6, 25, 1; 1, 27 fin. et saep.—As subst.: expĕdī-tus, i, m., a soldier lightly burdened, a swiftly marching soldier:

    latitudo (silvae) novem dierum iter expedito patet,

    Caes. B. G. 6, 25, 1:

    obviam fit ei Clodius expeditus in equo,

    Cic. Mil. 10, 28; cf.

    Sagana,

    tucked up, Hor. Epod. 5, 25:

    expedito nobis homine et parato opus est,

    ready, at hand, prompt, Cic. Phil. 11, 10, 26; cf.:

    expeditus ad caedem,

    id. Agr. 2, 30, 82:

    ad pronuntiandum,

    id. de Or. 2, 30, 131; cf.:

    facilis et expeditus ad dicendum,

    id. Brut. 48 fin.
    B.
    Of inanim. or abstr. things, convenient, at hand:

    iis expedito loco actuaria navigia relinquit,

    commodious, Caes. B. C. 1, 27; cf.:

    via expeditior ad honores,

    Cic. Fl. 41, 104:

    reditum in caelum patere optimo et justissimo cuique expeditissimum,

    id. Lael. 4, 13:

    pecunia expeditissima quae erat, tibi decreta est,

    the readiest, the nearest at hand, id. Fam. 11, 24, 2; cf.

    rationes,

    id. ib. 10, 25, 2:

    cena (with parca),

    Plin. Ep. 3, 12, 1:

    expeditissimum unguentorum,

    Plin. 13, 1, 2, § 8:

    probabili expedito, soluto, libero, nullā re implicato,

    Cic. Ac. 2, 33, 105:

    expedita erat et perfacile currens oratio,

    id. Brut. 63, 227; cf.:

    expedita ac profluens dicendi celeritas,

    id. ib. 61, 220:

    inops ad ornandum, sed ad inveniendum expedita Hermagorae disciplina,

    id. ib. 76, 263:

    prope jam expeditam Caesaris victoriam interpellaverunt,

    achieved, Caes. B. C. 3, 70 fin.
    b.
    In the neutr. absol.: in expedito esse, habere, etc., to be or have in readiness or at hand:

    quaedam sunt quidem in animo, sed parum prompta: quae incipiunt in expedito esse, quum dicta sunt,

    Sen. Ep. 94 med.; cf.:

    promptum hoc et in expedito positum,

    Quint. 10, 7, 24:

    in expedito haberent integras copias ad opem ferendam,

    ready for action, Liv. 36, 16, 10.—Hence, adv.: ex-pĕdīte, without impediment, without difficulty, readily, promptly, quickly:

    in iis rebus celeriter expediteque percipiendis, quae, etc.,

    Cic. Fin. 5, 12 fin.:

    expedite explicans quod proposuerat,

    id. Brut. 67, 237:

    fabulatu's,

    Plaut. Men. 1, 2, 63:

    loqui,

    Suet. Aug. 89.— Comp.:

    non implicite et abscondite, sed patentius et expeditius,

    Cic. Inv 2, 23, 69:

    navigare,

    id. Att. 6, 8, 4:

    fit putatio,

    Col. Arb. 11, 1.— Sup.:

    ex quo te, quocumque opus erit, facillime et expeditissime conferas,

    Cic. Fam. 6, 20, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > expedio

  • 15 ferio

    fĕrĭo, īre (archaic FERINVNT for feriunt; acc. to Fest. s. v. nequinunt, p. 162, 24 Müll.; part. fut. feriturus, Serv. Verg. A. 7, 498. The perf. forms are supplied by percutio, v. Varr. L. L. 9, 55, § 98 Müll.), 4, v. a. [perh. Sanscr. dhūr-, injure, destroy; Lat. ferus, ferox; Gr. thêr; Aeol. phêr; cf. Gr. thourios, impetuous, thorein, to leap; and Lat. furere, furia, etc.], to strike, smite, beat, knock, cut, thrust, hit (class.; syn.: icio, percutio, verbero, vapulo, pulso, tundo, pavio).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    fores,

    to knock, Plaut. Men. 1, 2, 63; cf.

    parietem,

    Cic. Cael. 24, 59:

    murum arietibus,

    to batter, shake, Sall. J. 76, 6:

    pugiles adversarium,

    Cic. Tusc. 2, 23 fin.: jacere telum, voluntatis est;

    ferire quem nolueris, fortunae,

    to strike, id. Top. 17, 64:

    partem corporis sibi,

    Lucr. 2, 441:

    frontem,

    Cic. Att. 1, 1, 1:

    femur,

    Quint. 11, 3, 123:

    pectora solito plangore,

    Ov. M. 4, 554; cf.:

    calce feritur aselli,

    id. F. 3, 755: uvas pede (rusticus), to stamp or tread, Tib. 2, 5, 85:

    feriri a serpente,

    to be stung, Plin. 29, 4, 22, § 71; cf. Ov. Ib. 481:

    cetera (venenata animalia) singulos feriunt,

    id. ib. 23:

    tabulam malleo,

    Cels. 6, 7 fin.: stricto ferit retinacula ferro, cuts to pieces (shortly before:

    incidere funes),

    Verg. A. 4, 580: certatim socii feriunt mare et aequora verrunt, strike, lash (in rowing), id. ib. 3, 290: ut frontem ferias, that you may beat your brow, i. e. be provoked, Cic. Att. 1, 1, 1.— Poet.:

    sublimi feriam sidera vertice,

    hit, touch, Hor. C. 1, 1, 36; cf. in the foll. 2.— Absol.:

    pugno ferire vel calce,

    Quint. 2, 8, 13; cf. Hor. S. 2, 7, 99:

    occursare capro, cornu ferit ille, caveto,

    pushes, butts, Verg. E. 9, 25.—
    2.
    Of inanim. and abstr. subjects:

    principio omnibus a rebus, quascumque videmus, Perpetuo fluere ac mitti spargique necesse est Corpora, quae feriant oculos visumque lacessant,

    strike, touch, Lucr. 6, 923:

    oculos (corpora, simulacra),

    id. 4, 217; 257:

    oculorum acies (res),

    id. 4, 691:

    speciem colore (res),

    id. 4, 243; cf.:

    his spectris etiam si oculi possent feriri, etc.,

    Cic. Fam. 15, 16, 2:

    feriuntque summos fulmina montes,

    Hor. C. 2, 10, 11:

    nec semper feriet, quodcumque minabitur, arous,

    id. A. P. 350; cf.:

    si fractus illabatur orbis, Impavidum ferient ruinae,

    id. C. 3, 3, 8:

    nec levius tabulae laterum feriuntur ab undis, Quam, etc.,

    Ov. Tr. 2, 47.— Poet.: ferientia terram corpora, smiting (in falling), Luc. 4, 786:

    sole fere radiis foriente cacumina primis,

    hitting, touching, Ov. M. 7, 804:

    palla imos ferit alba pedes,

    touches, reaches to, Val. Fl. 1, 385:

    ferit aethera clamor,

    Verg. A. 5, 140:

    feriat dum maesta remotas Fama procul terras,

    extends to, Luc. 5, 774.—
    B.
    In partic.
    1.
    To kill by striking, to give a deathblow, to slay, kill: hostem, Enn. ap. Cic. Balb. 22, 51 (Ann. v. 284 ed. Vahl.); Sall. C. 7, 6; 60, 4; id. J. 85, 33; cf.:

    aliquem securi feriri,

    to be beheaded, Cic. Verr. 2, 1, 30, § 75:

    aliquem telo trabali,

    Verg. A. 12, 295:

    retiarium (mirmillo),

    Quint. 6, 3, 61:

    te (maritum),

    Hor. C. 3, 11, 43:

    leonem atque alias feras primus aut in primis ferire,

    Sall. J. 6, 1:

    aprum,

    Ov. M. 3, 715.—
    b.
    Of the animals for sacrifice, to kill, slaughter; and hence, to offer, sacrifice:

    nos humilem feriemus agnam,

    Hor. C. 2, 17, 32:

    vaccam Proserpinae,

    Verg. A. 6, 251; cf. the form of oath in making a compact (when a swine was sacrificed): SI PRIOR DEFEXIT [p. 737] (populus Romanus) PVBLICO CONSILIO DOLO MALO, TV ILLO DIE IVPPITER, POPVLVM ROMANVM SIC FERITO, VT EGO HVNC PORCVM HIC HODIE FERIAM:

    TANTOQVE MAGIS FERITO, QVANTO MAGIS POTES POLLESQVE,

    Liv. 1, 24, 8:

    Quid aut sponsoribus in foedere opus esset aut obsidibus, ubi precatione res transigitur? per quem populum fiat, quo minus legibus dictis stetur, ut eum ita Juppiter feriat, quemadmodum a Fetialibus porcus feriatur,

    id. 9, 5, 3. (Cf. also:

    Jovis ante aram Stabant et caesā jungebant foedera porcă,

    Verg. A. 8, 641).— Hence,
    2.
    Transf., foedus ferire, to make a compact, covenant, or treaty (in Hebrew in precisely the same manner,): accipe daque fidem, foedusque feri bene firmum, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 33 ed. Vahl.):

    is, quicum foedus feriri in Capitolio viderat,

    Cic. Rab. Post. 3, 6:

    videret ut satis honestum foedus feriretur,

    id. Inv. 2, 30, 92:

    amorum turpissimorum foedera ferire,

    to form illicit connections, id. Cael. 14, 34:

    Tarchon jungit opes foedusque ferit,

    Verg. A. 10, 154 al. —
    3.
    Of money, to strike, stamp, coin:

    asses sextantario pondere,

    Plin. 33, 3, 13, § 44. Thus the designation of a triumvir monetalis is III. VIR. A. A. A. F. F., i. e. Triumvir auro argento aeri flando feriundo, Inscr. Orell. 569.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    quae faciliora sunt philosophis, quo minus multa patent in eorum vita, quae fortuna feriat,

    reaches, affects, Cic. Off. 1, 21, 73:

    accidit, ut ictu simili (i. e. morte propinqui) ferirer,

    was struck with a similar blow, Quint. 6 praef. §

    3: verba palato,

    to bring out, utter, speak, Hor. S. 2, 3, 274; cf.:

    sonat vox, ut feritur,

    Quint. 11, 3, 61:

    feriunt animum (sententiae),

    id. 12, 10, 48:

    ut omnis sensus in fine sermonis feriat aurem,

    id. 8, 5, 13; cf. id. 9, 3, 4.— Absol.:

    binis aut ternis ferire verbis,

    Cic. Or. 67, 226:

    videtur Chrysippus medium ferire voluisse,

    i. e. to avoid extremes, id. Fat. 17, 39.—
    B.
    In partic., to cozen, cheat, gull, trick (mostly in vulg. lang.;

    not in Cic.): ubi illa pendentem ferit, jam amplius orat,

    Plaut. Trin. 2, 1, 19; Ter. Ph. 1, 1, 13:

    cum ferit astutos comica moecha Getas,

    Prop. 4 (5), 5, 44:

    austeros arte ferire viros,

    id. 3, 3 (4, 2), 50.—
    C.
    To punish, inflict punishment: aliquem condemnatione centum librarum auri, Cod. 11, 11, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > ferio

  • 16 gemo

    gĕmo, ŭi, ĭtum, 3, v. n. and a. [Gr. gemô, to be full; hence].
    I.
    Neutr., to sigh, groan.
    A.
    Lit. (freq. and class.):

    accurrit ad me Incurvus, tremulus, labiis demissis, gemens,

    Ter. Eun. 2, 3, 44:

    cum diu occulte suspirassent, postea jam gemere, ad extremum vero loqui omnes et clamare coeperunt,

    Cic. Att. 2, 21, 2:

    neque gementem neque plorantem,

    Plaut. Am. 5, 1, 47; cf.:

    hos pro me lugere, hos gemere videbam,

    Cic. Planc. 42, 101:

    gemere desiderio alicujus,

    id. Pis. 11, 25:

    ah gemat in terris! ista qui protulit ante,

    let him groan in the lower world, Prop. 2, 6, 31; cf. id. 2, 25 (3, 20), 12. —Of mournful music:

    nullo gemit hic tibicina cornu,

    Juv. 2, 90; cf.

    trop.: surda nihil gemeret grave buccina (Vergilii),

    id. 7, 69.—Of beasts, to cry, make a mournful noise:

    (leones) gementes,

    Lucr. 3, 297:

    gemuit noctua,

    Prop. 4 (5), 3, 59:

    turtur ab ulmo,

    Verg. E. 1, 59.—
    B.
    Poet. transf.
    1.
    Of things, to groan, creak:

    visam gementis litora Bospori,

    Hor. C. 2, 20, 14:

    repleti amnes,

    Verg. A. 5, 806:

    et malus celeri saucius Africo Antennaeque gemant,

    Hor. C. 1, 14, 6:

    gemuit sub pondere cymba,

    Verg. A. 6, 413:

    stridunt funes, curvatur arbor, gubernacula gemunt,

    Plin. Ep. 9, 26, 4:

    gemuit parvo mota fenestra sono,

    Ov. P. 3, 3, 10:

    gemens rota,

    Verg. G. 3, 183; Val. Fl. 6, 168.—
    2.
    In gen., of animals, to utter complaints: feras cum hominibus gemere fecimus, Avien. Fab. praef. fin.; id. 26.—
    II.
    Act., to sigh over, bemoan, bewail any thing (freq. and class.).
    (α).
    With acc.:

    haec gemebant boni, sperabant improbi,

    Cic. Sest. 30, 66 fin.:

    dare, quod gemerent hostes,

    Lucr. 5, 1348:

    talia voce,

    Val. Fl. 5, 37: eandem virtutem istam veniet tempus cum graviter gemes, Poët. ap. Cic. Att. 2, 19, 3:

    flebiliter Ityn,

    Hor. C. 4, 12, 5:

    tacite tristem fortunae vicem,

    Phaedr. 5, 1, 6:

    multa ignominiam,

    Verg. G. 3, 226:

    casus urbis,

    Juv. 3, 214.—In pass.:

    atque hic status est, qui una voce omnium gemitur neque verbo cujusquam sublevatur,

    Cic. Att. 2, 18, 1.—
    (β).
    With inf. ( poet.):

    paucis ostendi gemis,

    Hor. Ep. 1, 20, 4; Stat. Ach. 1, 281:

    qui servum te gemis esse diu,

    Mart. 9, 93, 2:

    sane murteta relinqui... Sulphura contemni vicus gemit,

    Hor. Ep. 1, 15, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > gemo

  • 17 Hiberes

    Hĭbēres (less correctly, Ibēres), um, m., = Ibêres.
    I.
    Iberians, the Greek name for Spaniards, Cat. 9, 6.—In sing. collect.:

    me peritus Discet Hiber Rhodanique potor,

    Hor. C. 2, 20, 20:

    durus Iber,

    Luc. 6, 258.—Hence,
    A.
    Hĭbērus ( Ib-), a, um, adj., of or belonging to the Iberians or Spaniards, Iberian, Spanish:

    gurges,

    i. e. the Western Ocean, Verg. A. 11, 913; Ov. M. 7, 324:

    minium,

    Prop. 2, 3, 11:

    piscis, i. e. scomber,

    Hor. S. 2, 8, 46:

    pastor,

    i. e. Geryon, Ov. M. 9, 184; cf.

    vaccae,

    i. e. Geryon's, id. F. 6, 519:

    lorica,

    Hor. C. 1, 29, 15; cf.

    nodi,

    Stat. Th. 4, 266.—As subst.
    1.
    Hĭbērus ( Ib-), i, m., =Ibêros, the river Iberus in Spain, now the Ebro, Mel. 2, 6, 5; Plin. 3, 3, 4, § 21; 4, 20, 34, § 111; Caes. B. C. 1, 60; Liv. 21, 2; 5; Luc. 4, 23.—
    2.
    Hĭbēri ( Ib-), ōrum, m., = Hiberes, the Iberians, Spaniards, Verg. G. 3, 408.—
    B.
    Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., = Ibêria, Iberia, the Greek name of Spain, Plin. 3, 3, 4, § 21; Hor. C. 4, 5, 28; 4, 14, 50.—
    C.
    Hĭbērĭcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    mare,

    on the eastern side of Spain, Col. 8, 16, 9; Plin. 3, 1, 2, § 6; 4, 20, 34, § 110:

    terrae,

    Sid. Carm. 23, 164:

    funes,

    Hor. Epod. 4, 3.—
    D.
    Hĭbērĭăcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    terrae,

    Sil. 13, 510.—
    E.
    Hĭbērīna, ae, f., a female Iberian, a Spanish woman, Juv. 6, 53.—
    II.
    An Asiatic people near Mount Caucasus, neighbors of the Colchians, in modern Georgia, Mel. 3, 5, 6.—In sing. collect.:

    Armeniae praetentus Hiber,

    Val. Fl. 5, 166; so id. 6, 750.—Called also Hĭbērĭ, ōrum, Mel. 1, 2, 5; Tac. A. 6, 33; Flor. 3, 5, 21.—And sing., Hĭbērus, i, m., an Iberian, Val. Fl. 7, 235.—Hence, Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., the country of Iberia, near the Caucasus (now Georgia), Plin. 6, 4, 4, § 12; 6, 10, 11, § 29; 6, 13, 15, § 40; Hor. Epod. 5, 21; Val. Fl. 6, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > Hiberes

  • 18 Hiberi

    Hĭbēres (less correctly, Ibēres), um, m., = Ibêres.
    I.
    Iberians, the Greek name for Spaniards, Cat. 9, 6.—In sing. collect.:

    me peritus Discet Hiber Rhodanique potor,

    Hor. C. 2, 20, 20:

    durus Iber,

    Luc. 6, 258.—Hence,
    A.
    Hĭbērus ( Ib-), a, um, adj., of or belonging to the Iberians or Spaniards, Iberian, Spanish:

    gurges,

    i. e. the Western Ocean, Verg. A. 11, 913; Ov. M. 7, 324:

    minium,

    Prop. 2, 3, 11:

    piscis, i. e. scomber,

    Hor. S. 2, 8, 46:

    pastor,

    i. e. Geryon, Ov. M. 9, 184; cf.

    vaccae,

    i. e. Geryon's, id. F. 6, 519:

    lorica,

    Hor. C. 1, 29, 15; cf.

    nodi,

    Stat. Th. 4, 266.—As subst.
    1.
    Hĭbērus ( Ib-), i, m., =Ibêros, the river Iberus in Spain, now the Ebro, Mel. 2, 6, 5; Plin. 3, 3, 4, § 21; 4, 20, 34, § 111; Caes. B. C. 1, 60; Liv. 21, 2; 5; Luc. 4, 23.—
    2.
    Hĭbēri ( Ib-), ōrum, m., = Hiberes, the Iberians, Spaniards, Verg. G. 3, 408.—
    B.
    Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., = Ibêria, Iberia, the Greek name of Spain, Plin. 3, 3, 4, § 21; Hor. C. 4, 5, 28; 4, 14, 50.—
    C.
    Hĭbērĭcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    mare,

    on the eastern side of Spain, Col. 8, 16, 9; Plin. 3, 1, 2, § 6; 4, 20, 34, § 110:

    terrae,

    Sid. Carm. 23, 164:

    funes,

    Hor. Epod. 4, 3.—
    D.
    Hĭbērĭăcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    terrae,

    Sil. 13, 510.—
    E.
    Hĭbērīna, ae, f., a female Iberian, a Spanish woman, Juv. 6, 53.—
    II.
    An Asiatic people near Mount Caucasus, neighbors of the Colchians, in modern Georgia, Mel. 3, 5, 6.—In sing. collect.:

    Armeniae praetentus Hiber,

    Val. Fl. 5, 166; so id. 6, 750.—Called also Hĭbērĭ, ōrum, Mel. 1, 2, 5; Tac. A. 6, 33; Flor. 3, 5, 21.—And sing., Hĭbērus, i, m., an Iberian, Val. Fl. 7, 235.—Hence, Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., the country of Iberia, near the Caucasus (now Georgia), Plin. 6, 4, 4, § 12; 6, 10, 11, § 29; 6, 13, 15, § 40; Hor. Epod. 5, 21; Val. Fl. 6, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > Hiberi

  • 19 Hiberia

    Hĭbēres (less correctly, Ibēres), um, m., = Ibêres.
    I.
    Iberians, the Greek name for Spaniards, Cat. 9, 6.—In sing. collect.:

    me peritus Discet Hiber Rhodanique potor,

    Hor. C. 2, 20, 20:

    durus Iber,

    Luc. 6, 258.—Hence,
    A.
    Hĭbērus ( Ib-), a, um, adj., of or belonging to the Iberians or Spaniards, Iberian, Spanish:

    gurges,

    i. e. the Western Ocean, Verg. A. 11, 913; Ov. M. 7, 324:

    minium,

    Prop. 2, 3, 11:

    piscis, i. e. scomber,

    Hor. S. 2, 8, 46:

    pastor,

    i. e. Geryon, Ov. M. 9, 184; cf.

    vaccae,

    i. e. Geryon's, id. F. 6, 519:

    lorica,

    Hor. C. 1, 29, 15; cf.

    nodi,

    Stat. Th. 4, 266.—As subst.
    1.
    Hĭbērus ( Ib-), i, m., =Ibêros, the river Iberus in Spain, now the Ebro, Mel. 2, 6, 5; Plin. 3, 3, 4, § 21; 4, 20, 34, § 111; Caes. B. C. 1, 60; Liv. 21, 2; 5; Luc. 4, 23.—
    2.
    Hĭbēri ( Ib-), ōrum, m., = Hiberes, the Iberians, Spaniards, Verg. G. 3, 408.—
    B.
    Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., = Ibêria, Iberia, the Greek name of Spain, Plin. 3, 3, 4, § 21; Hor. C. 4, 5, 28; 4, 14, 50.—
    C.
    Hĭbērĭcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    mare,

    on the eastern side of Spain, Col. 8, 16, 9; Plin. 3, 1, 2, § 6; 4, 20, 34, § 110:

    terrae,

    Sid. Carm. 23, 164:

    funes,

    Hor. Epod. 4, 3.—
    D.
    Hĭbērĭăcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    terrae,

    Sil. 13, 510.—
    E.
    Hĭbērīna, ae, f., a female Iberian, a Spanish woman, Juv. 6, 53.—
    II.
    An Asiatic people near Mount Caucasus, neighbors of the Colchians, in modern Georgia, Mel. 3, 5, 6.—In sing. collect.:

    Armeniae praetentus Hiber,

    Val. Fl. 5, 166; so id. 6, 750.—Called also Hĭbērĭ, ōrum, Mel. 1, 2, 5; Tac. A. 6, 33; Flor. 3, 5, 21.—And sing., Hĭbērus, i, m., an Iberian, Val. Fl. 7, 235.—Hence, Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., the country of Iberia, near the Caucasus (now Georgia), Plin. 6, 4, 4, § 12; 6, 10, 11, § 29; 6, 13, 15, § 40; Hor. Epod. 5, 21; Val. Fl. 6, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > Hiberia

  • 20 Hiberiacus

    Hĭbēres (less correctly, Ibēres), um, m., = Ibêres.
    I.
    Iberians, the Greek name for Spaniards, Cat. 9, 6.—In sing. collect.:

    me peritus Discet Hiber Rhodanique potor,

    Hor. C. 2, 20, 20:

    durus Iber,

    Luc. 6, 258.—Hence,
    A.
    Hĭbērus ( Ib-), a, um, adj., of or belonging to the Iberians or Spaniards, Iberian, Spanish:

    gurges,

    i. e. the Western Ocean, Verg. A. 11, 913; Ov. M. 7, 324:

    minium,

    Prop. 2, 3, 11:

    piscis, i. e. scomber,

    Hor. S. 2, 8, 46:

    pastor,

    i. e. Geryon, Ov. M. 9, 184; cf.

    vaccae,

    i. e. Geryon's, id. F. 6, 519:

    lorica,

    Hor. C. 1, 29, 15; cf.

    nodi,

    Stat. Th. 4, 266.—As subst.
    1.
    Hĭbērus ( Ib-), i, m., =Ibêros, the river Iberus in Spain, now the Ebro, Mel. 2, 6, 5; Plin. 3, 3, 4, § 21; 4, 20, 34, § 111; Caes. B. C. 1, 60; Liv. 21, 2; 5; Luc. 4, 23.—
    2.
    Hĭbēri ( Ib-), ōrum, m., = Hiberes, the Iberians, Spaniards, Verg. G. 3, 408.—
    B.
    Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., = Ibêria, Iberia, the Greek name of Spain, Plin. 3, 3, 4, § 21; Hor. C. 4, 5, 28; 4, 14, 50.—
    C.
    Hĭbērĭcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    mare,

    on the eastern side of Spain, Col. 8, 16, 9; Plin. 3, 1, 2, § 6; 4, 20, 34, § 110:

    terrae,

    Sid. Carm. 23, 164:

    funes,

    Hor. Epod. 4, 3.—
    D.
    Hĭbērĭăcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    terrae,

    Sil. 13, 510.—
    E.
    Hĭbērīna, ae, f., a female Iberian, a Spanish woman, Juv. 6, 53.—
    II.
    An Asiatic people near Mount Caucasus, neighbors of the Colchians, in modern Georgia, Mel. 3, 5, 6.—In sing. collect.:

    Armeniae praetentus Hiber,

    Val. Fl. 5, 166; so id. 6, 750.—Called also Hĭbērĭ, ōrum, Mel. 1, 2, 5; Tac. A. 6, 33; Flor. 3, 5, 21.—And sing., Hĭbērus, i, m., an Iberian, Val. Fl. 7, 235.—Hence, Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., the country of Iberia, near the Caucasus (now Georgia), Plin. 6, 4, 4, § 12; 6, 10, 11, § 29; 6, 13, 15, § 40; Hor. Epod. 5, 21; Val. Fl. 6, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > Hiberiacus

См. также в других словарях:

  • Funes — is a Spanish surname and also the name of several places, such as:*Funes, Santa Fe (Argentina). *Funes football club, is a soccer team of Funes, Santa Fe, Argentina. You can visit the Wikipedia s article by clicking here:… …   Wikipedia

  • Funès — Funes ist der italienische Name der Gemeinde Villnöß in Südtirol. Funes oder Funès ist der Familienname von Louis de Funès (1914–1983), französischer Schauspieler Mauricio Funes (* 1959), salvadorianischer Journalist Olivier de Funès (* 1949),… …   Deutsch Wikipedia

  • Funes — oder Funès ist der Familienname von Louis de Funès (1914–1983), französischer Schauspieler Mauricio Funes (* 1959), salvadorianischer Journalist Olivier de Funès (* 1949), französischer Schauspieler und Pilot Ort: Funes ist der italienische Name… …   Deutsch Wikipedia

  • FUNES — FUNES, town in Navarre, northern Spain. A charter granted to Funes and the neighboring town of Viguera at the beginning of the 12th century also regulated relations between Jews and Christians, including the mode of establishing evidence in… …   Encyclopedia of Judaism

  • Funes (de) — Ce nom espagnol devrait renvoyer à la commune de Funes, en Navarre. Le nom complet de Louis de Funès est de Funes de Galarza , ce dernier nom étant celui d une localité de la province de Guipúzcoa …   Noms de famille

  • FUNES — olim e viminibus, nondum cognito cannabis usu. Lycophron Cassandrâ, Σφραγὶς μένει Θόαντος εν πλευραῖς ἔτι, Λύγοιςι τετρανθεῖςα. Vibix manet Thoantis in tergis adhuc Lentis betulis sculpta. Calpurn. Ecl. 2. Quod si dura times etiam nunc verbera… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Funes — Funes, Gregorio …   Enciclopedia Universal

  • Funès — (Louis de) (1914 1983) acteur de cinéma français: le Gendarme de Saint Tropez (1964), le Corniaud (1965) …   Encyclopédie Universelle

  • Funès —   [fy nɛs], Louis de, französischer Filmschauspieler, * Courbevoie 31. 7. 1914, ✝ bei Nantes 27. 1. 1983; Komiker in vielen Unterhaltungsfilmen.   Filme: Der Gendarm von Sankt Tropez (1964); Die dummen Streiche der Reichen (1971); Die Abenteuer… …   Universal-Lexikon

  • Funes — Por Funes puede entenderse: la localidad argentina de Funes, en el Gran Rosario, provincia de Santa Fe; la localidad argentina de Deán Funes, en la provincia de Córdoba; el municipio colombiano de Funes, en la provincia de Nariño; el municipio… …   Wikipedia Español

  • Funès — Cette page explique l histoire ou répertorie les différents membres de la famille de Funès.  Pour l’article homophone, voir Funes. Louis de Funès (1914 1983), acteur comique français ; Louis de Funès (rose) est une rose, p …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»